nomes no trilho de navegação
Silene baccifera is used medicinally.
La belladona falsa o tomate del diañu (Cucubalus baccifer) ye una planta perenne perteneciente a la familia Caryophyllaceae.
Esvalixada, blancoamarillenta, perenne d'hasta 1 m, estremar pol frutu, una baga globular negra, arrodiada pol persistente mota. Fueyes ovaes apuntiaes. Flores de 1,8 mm aproximao de diámetru, inclinaes, con tubu de la mota acampanada y con 5 dientes más llargos, curvaos en frutu. Pétalos blancoamarillentos, de llámina bien lobulada con escama basal llarga. Floria pel branu.[1]
Sur y centru d'Europa. Vive en zones avesigues al pie de la mariña, sebes, montes, riberes de ríos y al pie de les muries
Cucubalus baccifer describióse por (L.) Roth y espublizóse en Tentamen Florae Germanicae 2(1): 491. 1789.[2]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La belladona falsa o tomate del diañu (Cucubalus baccifer) ye una planta perenne perteneciente a la familia Caryophyllaceae.
Giləmeyvəli döyənəkotu (lat. Cucubalus baccifer)[1] - döyənəkotu cinsinə aid bitki növü.[2]
Giləmeyvəli döyənəkotu (lat. Cucubalus baccifer) - döyənəkotu cinsinə aid bitki növü.
Der Taubenkropf (Silene baccifera (L.) Roth, Syn.: Cucubalus baccifer L.), auch Hühnerbiss bzw. Großer oder Schwarzer Hühnerbiss[1] genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Er ist in Eurasien verbreitet.
Der Taubenkropf wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 40 bis 150 Zentimetern. Alle Pflanzenteile sind kurz flaumig behaart. Der Stängel ist schwach, weitästig, oft spreizkletternd.
Die Laubblätter sind gegenständig angeordnet am Stängel angeordnet. Die einfache Blattspreite ist länglich-eiförmig mit zugespitztem oberen Ende.
Die Blütezeit reicht von Juli bis September. Die end- oder seitenständigen Blüten sind lang gestielt.
Die Blüte ist radiärsymmetrisch. Der Kelch ist schüsselartig ausgebreitet und zur Fruchtzeit mehr oder weniger zurückgeschlagen. Die grünlich-weißen Kronblätter sind zweispaltig und schmal. Es sind drei Griffel vorhanden.
Die Frucht ist eine kugelige, schwarz-glänzende (Schein-)Beere.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[2]
Alle Pflanzenteile sind giftig, vor allem aber die Beeren. Die Hauptwirkstoffe sind ätherische Öle.
Vergiftungserscheinungen: die Beeren können eine Gastroenteritis bewirken. Durch die verlockenden Beeren sind besonders Kinder gefährdet.
Silene baccifera ist in Süd-, Mittel- und Osteuropa bis ins gemäßigte Asien mit Indien, Nepal und Bhutan weitverbreitet.[3] Er ist ein gemäßigt-kontinentales Florenelement. In Österreich kommt der Hühnerbiss in Auwaldgebüschen und Waldschlägen zerstreut bis selten vor, in der Schweiz ist er selten zu finden.
Der Taubenkropf ist in Deutschland selten im Bereich der großen Flusstäler zu finden. Im Norden nur im Elbegebiet, im Nordwesten fehlend; südwestlich und südlich bis zum Rhein- und Donaugebiet vorkommend.
Der Taubenkropf wächst in Mitteleuropa im Saum von Auenwäldern und Auengebüschen. Er gedeiht am besten in sickernassen, zeitweise überfluteten, nährstoffreichen, meist kalkhaltigen Lehm- und Schlickböden. Er ist eine sommerwärmeliebende Stromtalpflanze. Der Taubenkropf ist eine Charakterart des Senecionetum fluviatilis, kommt aber auch in anderen Pflanzengesellschaften der Ordnung Convolvuletalia oder des Verbands Salicion albae vor.[2]
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 4w+ (sehr feucht aber stark wechselnd), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 5 (sehr warm-kollin), Nährstoffzahl N = 4 (nährstoffreich), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[4]
Die Erstveröffentlichung dieser Art erfolgte 1753 unter dem Namen (Basionym) Cucubalus baccifer durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 414. Die Neukombination zu Silene baccifera wurde 1789 durch Albrecht Wilhelm Roth in Tentamen Florae Germanicae, 2, 1, S. 491 veröffentlicht.[3][5]
Wegen der abweichenden Fruchtform blieb diese Art bei einigen Autoren in der eigenen Gattung Cucubalus. Andere Autoren rechnen sie zur Gattung Silene.[3]
Der Taubenkropf (Silene baccifera (L.) Roth, Syn.: Cucubalus baccifer L.), auch Hühnerbiss bzw. Großer oder Schwarzer Hühnerbiss genannt, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie Nelkengewächse (Caryophyllaceae). Er ist in Eurasien verbreitet.
Krūmsarga (luotīnėškā: Silene baccifera) ī tuokis augals, katros muokslėškā prigol gvazdėkėniu augalū (Carīophīllaceae) šeimā.
Aug medies paupēs, krūmūs, pėivus. Žīdia lėipas – rogpjūtė mienėsēs. Nuokėn nedėdlės joudas ougas.
Æвзæкъецдыг. дзырд[1][2] (лат. Silene baccifera; уырыс. Волдырник ягодный) у кæрдæг зайæгой.
Æвзæкъецдыг. дзырд (лат. Silene baccifera; уырыс. Волдырник ягодный) у кæрдæг зайæгой.
Silene baccifera[1][2] is a plant species of the genus Silene of the family Caryophyllaceae. It is native to Europe, but is also widespread in temperate regions of Asia and North Africa.
Silene baccifera flowers Silene baccifera is a plant species of the genus Silene of the family Caryophyllaceae. It is native to Europe, but is also widespread in temperate regions of Asia and North Africa.
La belladona falsa o tomate del diablo (Silene baccifera)[1] es una planta perenne perteneciente a la familia Caryophyllaceae.
Dispersa, blancoamarillenta, perenne de hasta 1 m, se distingue por el fruto, una baya globular negra, rodeada por el persistente cáliz. Hojas ovadas puntiagudas. Flores de 1,8 mm aproximadamente de diámetro, inclinadas, con tubo del cáliz acampanado y con 5 dientes más largos, curvados en fruto. Pétalos blancoamarillentos, de lámina muy lobulada con escama basal larga. Florece en verano.[2]
Sur y centro de Europa. Vive en zonas umbrosas junto a la costa, setos, bosques, riberas de ríos y junto a las tapias.
Silene baccifera fue descrita por (L.) Roth y publicado en Tentamen Florae Germanicae 2(1): 491. 1789.[3]
Datos: Q158883
Multimedia:
Especies: Silene baccifera
La belladona falsa o tomate del diablo (Silene baccifera) es una planta perenne perteneciente a la familia Caryophyllaceae.
Le Coulichon, la Cucubale à baies ou Cucubale couchée (Silene baccifera) est une espèce de plante grimpante hémicryptophyte vivace de la famille des Caryophyllaceae.
L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné, en 1753 sous le nom Cucubalus baccifer (basionyme)[1].
Actuellement cette espèce fait partie du genre Silene : son nom binominal : Silene baccifera (L.) Roth, 1788[2].
L'espèce n'est pas encore évaluée à l'échelle mondiale et européenne par l'UICN. En Europe et en France elle est classée comme non préoccupante [3].
Toutefois localement l'espèce est considérée en danger (EN) en Champagne-Ardenne, comme vulnérable (VU) en Basse-Normandie ; quasi menacée (NT), proche du seuil des espèces menacées ou qui pourraient l'être si des mesures de conservation spécifiques n'étaient pas prises, en Bretagne. Elle a disparu (RE) en Picardie.
Les jeunes pousses sont comestibles[4].
Le Coulichon, la Cucubale à baies ou Cucubale couchée (Silene baccifera) est une espèce de plante grimpante hémicryptophyte vivace de la famille des Caryophyllaceae.
Bobičasta gušavica (lat. Silene baccifera, sin. Cucubalus baccifer), vrsta pušine, trajnice iz porodice klinčićevki. Nekada je bila ukljućivana u danas nepriznat rod gušavica (Cucubalus), pa joj je otuda ostalo i ime.
Ljekovita je biljka raširena po Europi i Aziji, raste i u Hrvatskoj, gdje joj je uobičajen naziv gušavica. Stabljika je razgranata, naraste oko 1 metar, ali i više. Listovi su ov alni, ušiljenog vrha i nasuprotni. Cvjetovi su zelenkastobijeli, sa 10 prašnika i pet latica, koji cvatu od lipnja do rujna. Plod je mesnata boba, otuda i ime bobičasta gušavica, koji su dok su mladi, zeleni, a kasnije pocrne.
Mladi listovi su jestivi i kuhaju se i jedu kao špinat.
Ime roda Cucubalus u Antici je označavao korovne biljke, a dolazi od cacos (loš) i ballos (bacati)[1]
Wšědna hordlica (Cucubalus baccifer) je rostlina ze swójby nalikowych rostlinow (Caryophyllaceae).
Wšědna hordlica docpěwa wysokosć wot 50 hač 150 cm.
Łopjena su jejkojte, wótre a krótko stołpikate.
Kćěje wot julija hač septembra. Kćenja steja w čumpatych kwětnistwach. Keluch je njerunje pjećzubkowje naduty. Krónowe łopješka su hłuboko dwudźělne, nazeleń běłe. Pěstki su tři.
Płody su čorne pozdatne jahody a docpěwaja dołhosć wot 6 hač 8 mm.
Rosće we łučinowych lěsach, kerčinach na wutkatych jiłowych pódach w rěčnych dołach.
Rostlina je w srjedźnej a južnej Europje, sewjernje hač južneje Jendźelskeje, rozšěrjena.
Wšědna hordlica (Cucubalus baccifer) je rostlina ze swójby nalikowych rostlinow (Caryophyllaceae).
Uoginė krūmsargė (lot. Silene baccifera) – gvazdikinių (Caryophyllaceae) šeimos augalų rūšis, priklausanti naktižiedžių genčiai (seniau išskirta į monotipinę Cucubalus gentį).
Lietuvoje reta. Auga paupių miškuose ir krūmuose, pievose. Lietuvoje žydi liepos – rugpjūčio mėn.
De besanjelier (Cucubalus baccifer) is een plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en sterk in aantal afgenomen. De plant komt in Nederland voor in het rivierengebied van Midden- en Zuid-Gelderland.
De plant wordt 60-120 cm hoog en bloeit in juli tot augustus met groenachtig witte bloemen, die in losse bijschermen bij elkaar zitten. De kort behaarde, klimmende stengel is sterk vertakt. De bladeren zijn eirond tot langwerpig en hebben korte haren. Heeft zwarte, bolvormige bessen.
De besanjelier komt tussen struiken en heggen op vochtige voedselrijke plaatsen voor.
De besanjelier is een kensoort voor de associatie van sleedoorn en eenstijlige meidoorn (Pruno-Crataegetum).
De besanjelier (Cucubalus baccifer) is een plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en sterk in aantal afgenomen. De plant komt in Nederland voor in het rivierengebied van Midden- en Zuid-Gelderland.
De plant wordt 60-120 cm hoog en bloeit in juli tot augustus met groenachtig witte bloemen, die in losse bijschermen bij elkaar zitten. De kort behaarde, klimmende stengel is sterk vertakt. De bladeren zijn eirond tot langwerpig en hebben korte haren. Heeft zwarte, bolvormige bessen.
De besanjelier komt tussen struiken en heggen op vochtige voedselrijke plaatsen voor.
Wyżpin jagodowy (Silene baccifera (L.) Roth) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Rośnie dziko w Azji, Europie i Afryce Północnej[3]. W Polsce osiąga północną granicę zasięgu i w północnej części Polski występuje rzadko. Na południu występuje częściej, ale również są to zwykle pojedyncze stanowiska, łatwe do wypatrzenia, gdyż żywa zieleń rośliny rzuca się w oczy z daleka.
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Naturalnym środowiskiem rośliny są łęgi i zarośla nadrzeczne. Można ją spotkać także w miejscach nasłonecznionych, lecz równocześnie wilgotnych, najczęściej na brzegach rzek, w dolnych częściach nasypów i poboczy dróg (w miejscach, gdzie spływa woda). Gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Senecion fluviatilis i Ass. Senecionetum fluviatilis[4]. Liczba chromosomów 2n= 24[5].
Gatunek wyodrębniany był tradycyjnie w monotypowym rodzaju wyżpin (Cucubalus L., Sp. Pl. 414. 1753) ze względu na swój specyficzny owoc (jagodę). Utrwalona nazwa polska odzwierciedla właśnie takie odrębne ujęcie systematyczne tego taksonu[6]. Jednak w aktualnym piśmiennictwie naukowym i bazach danych taksonomicznych gatunek klasyfikowany jest w ramach rodzaju lepnica (Lychnis)[2][7][8]. Zmiana pozycji taksonomicznej gatunku nastąpiła w połowie lat 90. XX wieku i później została potwierdzona badaniami molekularnymi[9].
Wyżpin jagodowy (Silene baccifera (L.) Roth) – gatunek rośliny z rodziny goździkowatych. Rośnie dziko w Azji, Europie i Afryce Północnej. W Polsce osiąga północną granicę zasięgu i w północnej części Polski występuje rzadko. Na południu występuje częściej, ale również są to zwykle pojedyncze stanowiska, łatwe do wypatrzenia, gdyż żywa zieleń rośliny rzuca się w oczy z daleka.
Cucubalus baccifer é uma espécie de planta com flor pertencente à família Caryophyllaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 414. 1753.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental.
Em termos de naturalidade é nativa da região atrás indicada.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Cucubalus baccifer é uma espécie de planta com flor pertencente à família Caryophyllaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 414. 1753.
Silene baccifera là loài thực vật có hoa thuộc họ Cẩm chướng. Loài này được (L.) Roth miêu tả khoa học đầu tiên năm 1788.[1]
Silene baccifera là loài thực vật có hoa thuộc họ Cẩm chướng. Loài này được (L.) Roth miêu tả khoa học đầu tiên năm 1788.
Silene baccifera (L.) Roth, 1788
Волды́рник я́годный (лат. Siléne baccífera, ранее — Cucubálus báccifer) — вид двудольных цветковых растений, включённый в род Смолёвка (Silene) семейства Гвоздичные (Caryophyllaceae). Ранее выделялся в отдельный род Волдырник (Cucubalus).
Волдырник — многолетнее травянистое растение. Стебли прямостоячие, слабоопушённые.
Листья узкие, на черешках.
Цветки собраны в рыхлые дихазиальные соцветия на верхушке побега. Чашечка жёлто-зелёная, колокольчатая, с 5 выраженными зубцами. Венчик желтовато-белый, разделён на 5 узких двудольных лепестков. Пестики в количестве трёх, тычинки в количестве десяти. Завязь нижняя, трёхгнёздная.
Плод ягодовидный, при созревании чёрный, затем высыхающий. Семена чёрные, фасолевидные.
Число хромосом 2n = 24.
Волдырник широко распространён в районах Евразии и Северной Африки с умеренным климатом.
Волды́рник я́годный (лат. Siléne baccífera, ранее — Cucubálus báccifer) — вид двудольных цветковых растений, включённый в род Смолёвка (Silene) семейства Гвоздичные (Caryophyllaceae). Ранее выделялся в отдельный род Волдырник (Cucubalus).
狗筋蔓（学名：Cucubalus baccifer）是石竹科狗筋蔓属的植物。分布在朝鲜、日本、欧洲、哈萨克斯坦、俄罗斯、台湾岛以及中国大陆的新疆、福建、山西、安徽、江苏、甘肃、广西、河北、河南、宁夏、西南、陕西、湖北、浙江、辽宁等地，生长于海拔40米至4,000米的地区，常生于灌丛、林缘或草地。
白牛膝（云南） 抽筋草（贵州） 筋骨草（四川）
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 狗筋蔓（学名：Cucubalus baccifer）是石竹科狗筋蔓属的植物。分布在朝鲜、日本、欧洲、哈萨克斯坦、俄罗斯、台湾岛以及中国大陆的新疆、福建、山西、安徽、江苏、甘肃、广西、河北、河南、宁夏、西南、陕西、湖北、浙江、辽宁等地，生长于海拔40米至4,000米的地区，常生于灌丛、林缘或草地。
本文記載
和名 ナンバンハコベ（南蛮繁縷）ナンバンハコベ（南蛮繁縷、学名：Cucubalus baccifer var. japonicus ）は、ナデシコ科ナンバンハコベ属の多年草。別名、ツルセンノウとよばれる[1]。
茎はよく分枝し、つるのように細長く横に伸び、長さは1.5 - 1.7mほどになり、他のものに寄りかかって生長する[1]。緑色で茎には細毛が生え、節がある[1]。
葉は長さ1 - 4mmの葉柄をもって対生し、葉の形は広披針形（こうひしんがた）から卵状楕円形で、先端は鋭尖[1]。大きさは長さ2 - 9cm、幅1 - 2.5cmになり、葉縁はなめらかで、縁と裏面に毛が生える[2]。
花期は夏から秋の7 - 10月にかけて咲き、枝分かれした小枝の先に1個の花を、横向きないし下向きにつく[1]。萼（がく）は緑色で、合生して筒状の広鐘形になり、5中裂し、裂片は長卵形で長さ1 - 1.2cmあり、先端は鋭形になる。花弁は5個で離れてつき、白色、長さ約15mmで、途中から反り返り爪部は長く、舷部はくさび形となって2裂する[2]。雄しべは子房より下位につき10本、花柱は3本ある[1]。
果実は液果状の蒴果で黒色に熟し、径6 - 8mmの球形[1]をしている。果実は裂開せず、中に多数の種子が入っている[2]。種子の長さは約1.3mmの腎形で、光沢のある黒色になる。
日本では、北海道、本州、四国、九州に分布し[2]、世界では、中国の東北部、朝鮮半島、アムール、ウスリー、サハリン、千島などに分布する。山野に自生する。和名にナンバン（南蛮）とつくが、帰化植物ではない在来種である[1][2]。
ナンバンハコベ属に属する種は、ユーラシアの温帯に1種のみ存在する。ナンバンハコベ属 Cucubalus L. は、センノウ属 Lychnis L. とともに、マンテマ属 Silene L. に含める場合がある。
