La vébora morruda o vébora de Lataste (Vipera latasti o Vipera latastei) ye una especie de víbora presente na Península ibérica y nel norte del Magreb. Puede algamar los 70 cm de llargor.[1] Ye la víbora más frecuente na Península Ibérica, tomando tol territoriu a esceición del estremu norte y los Pirineos.
Ye la que cunta col venenu menos tóxicu de los trés presentes n'España, y anque la so mordedura nun ye mortal, #precisar d'asistencia sanitaria pa un tratamientu fayadizu, y si fora realmente necesaria, l'aplicación d'un sueru antiofídico.[1]
Esiste ciertu tracamundiu sobre'l nome científicu d'esta especie.[2] Boscà (1878) describiola como Vipera latasti, anque nel pie de la figura de el so trabayu denominase Vipera latastei.[3] Al añu siguiente'l mesmu Boscà (1879), utilizó la combinación Vipera latastei, lo que foi consideráu una enmienda xustificada (McDiarmid et al., 1999).[4][5] Pela so parte David y Ineich (1999) consideren que son los primeros revisores y escueyen V. latastei.[6] Sicasí, Alonso-Zarazaga (1998) y Montori et al. (2005) consideren que l'usu de V. latastei por Boscà en 1879 ye un lapsus y que tendría d'utilizase V. latasti, nome que foi utilizáu por dellos autores.[7][8]
Cabo la posibilidá de que la víbora hocicuda fuera l'orixe de la lleenda del alicante, mitu popular alrodiu de una bestia qu'atacaba nos campos.[9]
Cuenta con dos subespecies:
La vébora morruda o vébora de Lataste (Vipera latasti o Vipera latastei) ye una especie de víbora presente na Península ibérica y nel norte del Magreb. Puede algamar los 70 cm de llargor. Ye la víbora más frecuente na Península Ibérica, tomando tol territoriu a esceición del estremu norte y los Pirineos.
Ye la que cunta col venenu menos tóxicu de los trés presentes n'España, y anque la so mordedura nun ye mortal, #precisar d'asistencia sanitaria pa un tratamientu fayadizu, y si fora realmente necesaria, l'aplicación d'un sueru antiofídico.
Zmije Latasteova nebo (lat. Vipera latastei, syn. Vipera Lataste) je had z čeledi zmijovitých.
Zmije Latasteova je charakteristická malým výrůstkem na nose, který někdy budí dojem rohlíku. Je však měkký. Je to malý had, dorůstá délky 60 až 70 cm, ale má účinný jed, a proto je pro člověka nebezpečný. Naštěstí není tato zmije vůbec útočná a je navíc velmi pomalá. K uštknutí dochází zřídka dokonce i tehdy, když na ni neopatrný člověk šlápne. I tento druh má typickou zmijovitou kresbu na hřbetě. Samec má klikatý pruh na zádech tmavohnědý, někdy černý, samice má proužek zelenavě hnědý, uprostřed obyčejně světlejší.
Tato malá zmije obývá téměř celý Iberský poloostrov (Španělsko a Portugalsko) a vyskytuje se i v pobřežních oblastech severní Afriky, v Maroku, Tunisku a na severu Alžírska. Obývá stráně, pahorkatiny a řidší lesy a ve středním Španělsku vystupuje až do výšky 2500 m.
Je živorodá, samice klade asi deset mláďat, které hned po narození měří 14 až 18 cm. Mláďata se živí nejdříve hmyzem, později drobnými ještěrkami. V druhém roce života už loví myši a jiné drobné hlodavce. V listopadu a prosinci se zmije Latasteova uchyluje do zimních úkrytů a přezimuje v nich dva až čtyři měsíce. Obvykle koncem února nebo v březnu tyto skrýše zase opouští a krátce poté nastává období páření. Délka zimního spánku se řídí podnebím země, kde zmije žijí. Nejdéle trvá zimní spánek u vysokohorských populací ve Španělsku.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Vretenica ostronosá na slovenské Wikipedii.
Zmije Latasteova nebo (lat. Vipera latastei, syn. Vipera Lataste) je had z čeledi zmijovitých.
Latastes hugorm (Vipera latastei) er en giftig hugormeart fra familien Viperidae, som er endemisk til det sydvestlige Europa og nordvestlige Afrika.[2] To underarter er i dag anerkendt.[3]
Det specifikke navn, latastei, er til ære for den franske herpetolog Fernand Lataste.[4]
Latastes hugorm (Vipera latastei) er en giftig hugormeart fra familien Viperidae, som er endemisk til det sydvestlige Europa og nordvestlige Afrika. To underarter er i dag anerkendt.
Die Stülpnasenotter (Vipera latastei) ist eine Giftschlange aus der Familie der Vipern (Viperidae). Der wissenschaftliche Name ehrt den französischen Zoologen Fernand Lataste (1847–1934).
Die Schlange wird 45 bis 60, manchmal auch knapp über 70 Zentimeter lang. Sie hat eine graue, bräunliche oder olivgrüne Grundfarbe. Auf dem Rücken tragen sie, ähnlich wie die Kreuzotter, eine charakteristische Zickzack-Zeichnung, die innen heller ist. Da sich die Verbreitungsgebiete der Ottern nirgendwo überschneiden können sie nicht verwechselt werden.
Männliche Stülpnasenottern sind meist heller, ihre Rückenzeichnung, die bei den Weibchen dunkelgrau oder dunkelbraun ist, ist schwarz. An der Seite haben Stülpnasenottern in regelmäßigen Abständen kleine, dunkle Flecken. Der herzförmige Kopf ist klar vom Hals abgesetzt. Vorn an der Schnauze trägt sie einen weichen hornähnlichen Auswuchs, dem sie ihren deutschen Namen verdankt. Auf der Oberseite des Hinterkopf sind zwei dunkle Flecke. Zwischen Augen und Mundwinkeln erstreckt sich ein dunkles Band.
Man kennt zwei Unterarten der Stülpnasenotter:
Beide Unterarten bevorzugen hügelige oder bergige Gegenden und halten sich auf Felsen, zwischen Gebüsch und in trockenen Wäldern auf.
Die Stülpnasenotter ist heute sehr selten. Ihr gegenwärtiges Verbreitungsgebiet ist sehr stark durch menschliche Einflüsse geprägt. Es ist stark zersplittert, viele Populationen sind sehr klein und isoliert. Populationen im Flachland sind durch Städtebau und Intensivlandwirtschaft erloschen.
Die Stülpnasenotter kommt besonders in bestimmten Höhenzonen vor, die ein dem typischen winterfeuchten und sommertrockenen Mittelmeerklima entsprechendes Standortklima haben. Sie meidet vom Menschen geformte Kulturlandschaften. Das Flachland, knapp über Meeresniveau, bewohnt sie nur, wenn der menschliche Einfluss gering ist, zum Beispiel in Dünengebieten. Ihr Lebensraum muss Deckung bieten und strukturreich sein.
Im Gebirge ist sie zwischen 1200 und 1300 Metern am häufigsten anzutreffen. Der höchste Fund lag bei etwa 3030 Metern in der Sierra Nevada.
Stülpnasenotter paaren sich im Frühling, bei günstigem Wetter auch im Herbst. Zunächst messen die Männchen in Kommentkämpfen ihre Kräfte, indem sie sich umschlingen, den Vorderkörper aufrichten und versuchen, den Gegner niederzudrücken. Der Schwächere gibt nach einiger Zeit auf. Die Weibchen fliehen zunächst vor den Männchen, werden aber verfolgt. Ist das Weibchen paarungsbereit, so kriecht das Männchen erst über ihren Rücken. Danach kommt es zur Paarung.
Die Tiere sind lebendgebärend. Die zwei bis zehn, 16 bis 18 Zentimeter langen Jungtiere werden zwischen August und Oktober geboren. Die geborenen Jungen haben zusammen im Schnitt 50 Prozent des Gesamtgewichtes der Mutter. Sofort nach der Geburt zerreißen die Jungschlangen die Eihüllen und häuten sich unmittelbar danach. Sie ernähren sich zunächst von Insekten, später von Eidechsen und Mäusen. bei einer Länge von 30 bis 40 Zentimeter erreichen sie die Geschlechtsreife.
Die Stülpnasenotter ist durch die Zerstörung ihres Lebensraums durch den Menschen am meisten gefährdet. Insbesondere die Ausdehnung der Ballungsräume, Verstädterung, Straßenbau und Intensivlandwirtschaft haben zur Zerstörung ihres Habitats geführt. Weitere anthropogene Faktoren sind vom Menschen gelegte Waldbrände und die Aufforstung mit schnell wachsenden Forstbäumen, wie Eukalyptus. Daneben sind sie, wenn sie sich auf Straßenasphalt sonnen, durch den Autoverkehr gefährdet. In Portugal gelten die Köpfe der Stülpnasenottern als Amulette, die Glück bringen sollen oder Unglück abwehren.
Schlangenadler und Ichneumon sind die einzigen nachgewiesenen natürlichen Fressfeinde der Stülpnasenotter. Außerdem könnten ihnen wahrscheinlich Wildschweine, Ginsterkatzen, Braunbrustigel, die Eidechsennatter sowie Haustiere wie Haushühner und Hausschweine gefährlich werden.
Die Stülpnasenotter (Vipera latastei) ist eine Giftschlange aus der Familie der Vipern (Viperidae). Der wissenschaftliche Name ehrt den französischen Zoologen Fernand Lataste (1847–1934).
Vipera latastei ye a especie d'escurzón u gripia més común en a Peninsula Iberica y a Val de l'Ebro.
Denominacions vernaclas no exclusivas son gripia y escurzón. Gripia ye a evolución d'a parabra latina Vipera d'alcuerdo con a fonetica aragonesa (VIPERA> VIPRA> VRIPA> gripia, como en gramito), u escurzón, més propia d'as parlas aragonesas orientals (Sobrarbe, Ribagorza), y de l'aragonés residual d'o Baixo Aragón, Mayestrato y Gúdar-Chabalambre, y cognato d'o catalán escurçó, que se diz en o catalán nordoccidental d'as comarcas orientals d'Aragón.
En o "Libro d'o Trasoro" a gripia ye mencionata como vipra y li dedican un capítol.
Vipera latastei ye a especie d'escurzón u gripia més común en a Peninsula Iberica y a Val de l'Ebro.
Vipera latastei, known as Lataste's viper, the snub-nosed viper,[3] and the snub-nosed adder,[4] is a species of venomous snake in the subfamily Viperinae of the family Viperidae. The species is endemic to the Iberian Peninsula and northwestern Maghreb.[2] Three extant subspecies and one extinct subspecies are currently recognized, including the nominate subspecies described here.[5][6]
The specific name latastei, is in honor of Boscà's French colleague, herpetologist Fernand Lataste,[7] who would a year later return him the honor, by naming after him a discovery of his own, Boscá's newt (Lissotriton boscai ).
V. latastei grows to a maximum total length (including tail) of about 72 cm (28.3 in), but usually less.[3] It is grey in colour, has a triangular head, a "horn" on the tip of its nose, and a zig-zag pattern on its back.[8] The tip of the tail is yellow.
V. latasei can be seen day or night but is usually hidden under rocks. The yellow tip of the tail is possibly used to lure prey.[9]
V. latastei is found in southwestern Europe (Portugal and Spain) and northwestern Africa (the Mediterranean region of Morocco, Algeria and Tunisia).[1][5] It is possibly extinct in Tunisia.[1]
The type locality given is "Ciudad Real ", emended to "Valencia, Spanien " (Valencia, Spain) by Mertens and L. Müller (1928).[2]
V. latastei is found in generally moist, rocky areas, in dry scrubland and woodland, hedgerows, stone walls, and sometimes in coastal dunes.[1]
Females of V. latasei give birth to between two and 13 young. On average, females give birth only once every three years.[1]
The species V. latastei was classified as Near Threatened (NT) according to the IUCN Red List of Threatened Species (v3.1, 2001), and from 2008 is recognised as Vulnerable (VU). It is listed as such because it is probably in significant decline (but likely at a rate of less than 30% over ten years) due to widespread habitat loss and persecution throughout much of its range, thus making the species close to qualifying for Vulnerable. Further population reduction is expected, but is not likely to exceed 30% over the next 10 years, but localized extinctions in parts of its range are possible (e.g., Tunisia, Spain).[1]
It is also listed as a strictly protected species (Appendix II) under the Berne Convention.[10]
{{cite journal}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Vipera latastei, known as Lataste's viper, the snub-nosed viper, and the snub-nosed adder, is a species of venomous snake in the subfamily Viperinae of the family Viperidae. The species is endemic to the Iberian Peninsula and northwestern Maghreb. Three extant subspecies and one extinct subspecies are currently recognized, including the nominate subspecies described here.
La víbora hocicuda o víbora de Lataste (Vipera latasti o Vipera latastei) es una especie de víbora presente en la península ibérica y en el norte del Magreb. Puede alcanzar los 70 cm de longitud.[5] Es la víbora más frecuente en la península ibérica, abarcando todo el territorio a excepción del extremo norte y los Pirineos.
Es la que cuenta con el veneno menos tóxico de las tres presentes en España, y aunque su mordedura no es mortal, se precisa de asistencia sanitaria para un tratamiento adecuado, y si fuese realmente necesaria, la aplicación de un suero antiofídico.[5]
Cabe la posibilidad de que la víbora hocicuda fuera el origen de la leyenda del alicante, mito popular acerca de una bestia que atacaba en los campos.[6]
Existe cierta confusión sobre el nombre científico de esta especie.[7] Boscà (1878)[2] la describió como Vipera latasti, aunque en el pie de la figura de su trabajo la denomina Vipera latastei. Al año siguiente el propio Boscà (1879),[3] utilizó la combinación Vipera latastei, lo que ha sido considerado una enmienda justificada (McDiarmid et al., 1999).[8] Por su parte David e Ineich (1999)[9] consideran que son los primeros revisores y eligen V. latastei. Sin embargo, Alonso-Zarazaga (1998)[10] y Montori et al. (2005)[11] consideran que el uso de V. latastei por Boscà en 1879 es un lapsus y que debería utilizarse V. latasti, nombre que ha sido utilizado por varios autores.
Tiene las pupilas elípticas y la cabeza, a diferencia de los colúbridos, está recubierta de pequeñas escamas, salvo las supra-oculares, que están muy desarrolladas, lo que hace que destaquen ostensiblemente como si fuera una ceja.
El dorso suele ser pardo o grisáceo, con una raya vertebral en zigzag de tonos más oscuros. Al mismo tiempo, también en los flancos hay una serie de manchas más o menos circulares, que recorren toda la longitud del ofidio. Las placas supralabiales, por su coloración blanquecina, contrastan con las tonalidades apagadas de la cabeza. El vientre es generalmente gris.
Puede medir hasta 75 cm, aunque normalmente no sobrepasa los 60 incluyendo la cola.
De costumbres crepusculares y nocturnas en verano y más diurno en primavera y en otoño, vive en zonas rocosas y secas, aunque también se localiza en bosques abiertos y ocasionalmente en bosques densos.
Como sucede en otros animales provistos de potentes mecanismos de defensa, se trata también de un ofidio pacífico que solo puede morder accidentalmente a los seres humanos. Su mordedura se puede dar con más facilidad en otoño, dado que en esta época tiene la costumbre de trepar a los arbustos de uno o dos metros de altura, lo cual convierte su mordida en muy peligrosa, porque puede afectar a la cara o el cuello de una persona.
Si bien muchos autores consideran más peligroso el envenenamiento producido por la Vipera aspis que el producido por Vipera latasti, se ha comprobado que la intoxicación suele adquirir mayor gravedad en esta última especie, aunque los casos mortales son casi excepcionales, y más aún si se toman las medidas adecuadas después de una mordedura por parte de esta víbora.[12]
Se nutre básicamente de pequeños mamíferos, pero no rechaza los pájaros, especialmente los jóvenes, y en su etapa juvenil suele capturar invertebrados y pequeños reptiles.[cita requerida]
Esta especie se encuentra en áreas rocosas, generalmente húmedas, en matorrales y bosques secos, setos, muros de piedra y, a veces, en dunas costeras.[cita requerida]
Las hembras dan a luz entre 2 y 13 crías. En promedio, las hembras dan a luz solo una vez cada tres años.[cita requerida]
Cuenta con dos subespecies:
La víbora hocicuda o víbora de Lataste (Vipera latasti o Vipera latastei) es una especie de víbora presente en la península ibérica y en el norte del Magreb. Puede alcanzar los 70 cm de longitud. Es la víbora más frecuente en la península ibérica, abarcando todo el territorio a excepción del extremo norte y los Pirineos.
Es la que cuenta con el veneno menos tóxico de las tres presentes en España, y aunque su mordedura no es mortal, se precisa de asistencia sanitaria para un tratamiento adecuado, y si fuese realmente necesaria, la aplicación de un suero antiofídico.
Cabe la posibilidad de que la víbora hocicuda fuera el origen de la leyenda del alicante, mito popular acerca de una bestia que atacaba en los campos.
Tömpnina-rästik (Vipera latastei; Vipera latasti) on rästiku perekonna maoliik.
Boscà olevat liigi kirjeldamisel kasutanud nii kirjapilti latastei kui ka latasti ja nimi võib tänapäevani vaidluse all olla.
Van Wallach jt (2014) on Vipera latasti nimetanud nomen incorrigendum'iks.[4]
Tänapäeval liigitatakse see madu soomuseliste seltsi rästiklaste sugukonna rästiku perekonna maoliigina ja tema teaduslik ladinakeelne nimetus on Vipera latastei.[5]
Eestikeelne taksoni nimetus on tömpnina-rästik[6].
Veebipõhises roomajate taksonoomilises andmebaasis roomajate andmebaas on tömpnina-rästikul kaks alamliiki:
Tömpnina-rästikute maksimaalne kehapikkus (keha koos sabaga) võib olla 72 cm, kuid üldiselt on nad lühemad – 50 cm pikkused.
Nende soomuste värvus on helehall, pruunjas või oliivipruun. Musta värvi seljasoomused moodustavad, sarnaselt hariliku rästikuga (levila enamasti ei kattu), siksakmustri. Piki keha külgi on rida musti ringe ehk laike.
Pea on, usutavasti süljenäärmete tõttu, kolmnurgakujuline ja ninamiku tipus paikneb tal sarv.[8] Sabaots on kollane.
Paaritumine toimub kevadel, soodsate ilmastikuolude korral ka sügisel. Esmalt võtavad isased maod sookaaslastega mõõtu võitlustes. Madude võitluse käigus võivad nad tõusta poolest kehast püsti ja põimuda teineteise ümber, et vastast vastu maad suruda. Emb-kumb võib ka mõne aja möödudes ümber mõelda.
Emased suguküpsed maod roomavad esialgu isaste eest ära, aga isased jõuavad neile järele roomata ja õnne korral ka emase seljale roomates temaga paarituda. Suguküpsete tömpnina-rästikute sugulise paljunemise vormiks on vivipaaria. Emased sigivad kord kolme aasta jooksul. Graviidne emane tömpnina-rästik poegib, augustist kuni oktoobrini, 2–13 maopoega. 16–18 cm pikkused maopojad on üsna iseseisvad maod ja toituvad eeskätt putukatest.
Tömpnina-rästikut võib kohata Marokos, Alžeerias, Portugalis ja Hispaanias. Tuneesias võib see liik olla välja surnud.
Need maod võib inimeste suhtes liigitada mürkmadudeks – nende hammustus võib esile kutsuda raske astmega mürgistusseisundi.[9]
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Vipera latastei ja saksakeelset artiklit de:Stülpnasenotter seisuga 3.04.2015.
Lataste sugegorria (Vipera latastei) Iberiar penintsulan aurkitzen den sugegorria da, iparraldean izan ezik. Afrika ipar-mendebaldean ere topa dezakegu.
Helduak 60cm baino txikiagoak izaten dira buztana barne. Arrak emeak baino handiagoak dira. Iberian normalean ondo nabarmendua dagoen sudur-apendize bat duen sugegorri bakarra da. Bere gorputza samar potoloa da eta bere buru zabala eta triangeluarra ezkata txikiz estalirik dago, begien gaineko eta batzuetan kopetakoa izan ezik. Begininiak bertikalak ditu eta ez du betazalik. Bere ezkata dortsalak karenatuak dira. Atzeko kolorea grisaxka edo, gutxitan, gorrikara. Marrazkia aldaketarik gabekoa; bizkarraldeko marra izurtua edo sigi-sagan ertza ilunarekin. Sabelaldea tipikoki grisaxka edo belzkara, askotan argiago edo ilunagoak diren orbanekin. Askotan isatsaren beheko zatian hori pixka bat izaten dute.
Beste sugegorrien bezalako ohiturak dituzte; egunekoa da baina gautarra ere tenperatura beroa denean. Nahiago ditu bizileku menditsu eta idorrak baina itsas mailatik 1300 metroko altueraraino dago. Alde harritsu eta idorretan,baso irekietan eta batzuetan inguru hondartsuetan ematen da. Batez ere ugaztun txiki eta txorikumeak ehizatzen ditu. Gaztea denean musker eta ornogabeak harrapatzen ditu.
Harrapakinak Jacobsonen organoari esker eta mingaina mugituz detektatzen ditu. Organo horrek usaimenaren antzeko funtzioa betetzen du eta mingainaren bidez jasotako estimulu kimikoak aztertzen ditu. Ehizakiak hiltzeko sugegorriak dituen letaginak erabiltzen ditu. Letagin hauek zulatuak eta mugikorrak dira. Ausikitzerakoan pozoia zuzenean harrapakinari sartzen dio. Gero, pozoiak bere lana egin arte, itxaroten du eta ondoren, mingaina erabiliz ehizakiaren arrastoari jarraitzen dio. Aurkitzen duenean, burutik hasita, ehizakia oso-osorik irensten du.
Udaberrian ugaltzen dira. Sugegorriak obobibiparoak dira. Arrautzak amaren barruan txitatzen dira erditzeko unea iritsi arte.
Nahiz eta samar suminkorra izan, ez du ematen bere hozkada oso serioa denik.
Lataste sugegorria (Vipera latastei) Iberiar penintsulan aurkitzen den sugegorria da, iparraldean izan ezik. Afrika ipar-mendebaldean ere topa dezakegu.
Vipère de Lataste
Vipera latastei, la Vipère de Lataste, est une espèce de serpents de la famille des Viperidae[1].
Cette espèce se rencontre dans le nord du Maroc, dans le nord de l'Algérie, dans le nord de la Tunisie, au Portugal et en Espagne[1].
C'est un serpent venimeux[1] qui atteint au maximum 72 cm.
Selon Reptarium Reptile Database (27 février 2014)[2] :
Cette espèce est nommée en l'honneur du zoologiste français Fernand Lataste[3]. La sous-espèce Vipera latastei gaditana est nommée en référence à Gadès, le nom antique de la ville de Cadix, ville qui avait donné son nom à l'actuel détroit de Gibraltar (fretum gaditanum) pour souligner le fait que cette sous-espèce est présente des deux côtés du détroit. Ce nommage ne présume pas d'ultérieures révisions taxonomiques puisque Cadix est aussi l'endroit d'où provient l'holotype[4].
Vipère de Lataste
Vipera latastei, la Vipère de Lataste, est une espèce de serpents de la famille des Viperidae.
A víbora fociñuda[5][6] (Vipera latasti ou Vipera latastei) é unha especie de víbora presente na Península ibérica e no norte do Magreb. Pode acadar os 70 cm de lonxitude.[7] É a víbora máis frecuente na Península Ibérica, abarcando todo o territorio agás o extremo norte e os Pireneos. É rara en Galicia, sendo substituída pola víbora de Seoane.
É a que conta coa pezoña menos tóxica das tres especies presentes na Península Ibérica, e aínda que a súa chantada non é mortal, cómpre de asistencia sanitaria para un tratamento axeitado, e se fose realmente necesaria, a aplicación dun soro antipezoñoso ou antiofídico.[7]
Existe certa confusión sobre o nome científico desta especie.[8] Boscá (1878)[2] describiuna coma Vipera latasti, aínda que no pé da figura do seu traballo denomínaa Vipera latastei. O ano a seguir o propio Boscá (1879),[3] utilizou a combinación Vipera latastei, o que foi considerado unha emenda xustificada (McDiarmid et al., 1999).[9] Pola súa banda David e Ineich (1999)[10] consideran que son os primeiros revisores e elixen V. latastei. Porén, Alonso-Zarazaga (1998)[11] e Montori et al. (2005)[12] consideran que o uso de V. latastei por Boscá en 1879 é un lapso e que debería utilizarse V. latasti, nome que ten sido utilizado por varios autores.
Conta con dúas subespecies:
A víbora fociñuda (Vipera latasti ou Vipera latastei) é unha especie de víbora presente na Península ibérica e no norte do Magreb. Pode acadar os 70 cm de lonxitude. É a víbora máis frecuente na Península Ibérica, abarcando todo o territorio agás o extremo norte e os Pireneos. É rara en Galicia, sendo substituída pola víbora de Seoane.
É a que conta coa pezoña menos tóxica das tres especies presentes na Península Ibérica, e aínda que a súa chantada non é mortal, cómpre de asistencia sanitaria para un tratamento axeitado, e se fose realmente necesaria, a aplicación dun soro antipezoñoso ou antiofídico.
La vipera latastei è una specie di serpenti velenosi della famiglia dei Viperidae, sottofamiglia Viperinae. La specie è endemica nell'estremo sudovest dell'Europa e nel nordovest dell'Africa.[1] Due sottospecie sono correntemente riconosciute, comprese quelle sottodescritte.[2]
Il nome specifico latastei le è stato assegnato in onore del collega francese di Boscà, l'erpetologo Fernand Lataste,[3] che un anno dopo gli avrebbe reso l'onore chiamando, dal suo nome, una sua propria scoperta, il tritone di Boscà (Lissotriton boscai).
La V. latastei può crescere fino a una lunghezza massima (coda inclusa) di circa 72 cm, ma in genere lo è di meno.[4] È grigia di colore, ha una testa triangolare, un "corno" sulla punta del naso, e un motivo a zig-zag sul dorso.[5] La punta della coda è gialla.
La V. latasei può essere vista di giorno o di notte nascosta sotto le pietre. La punta gialla della coda è probabilmente utilizzata per attirare le prede.[6]
La V. latastei è stata trovata nel sudovest dell'Europa (Portogallo e Spagna) e nel nordovest dell'Africa (la regione mediterranea di Marocco, Algeria e Tunisia).
Il tipo nomenclaturale dato è "Ciudad Real", corretto in "Valencia, Spanien" (Valencia, Spagna) da Mertens e L. Müller (1928).[1]
La V. latastei si trova in zone rocciose, generalmente umide, in zone boscose e di arbusti secchi, siepi, muri in pietra e talvolta in dune costiere.[7]
La femmina di V. latasei partorisce da due a 13 piccoli. In media partorisce una sola volta ogni tre anni.[7]
La specie V. latastei è stata classificata come "quasi minacciata" (NT) secondo la çista rossa delle specie minacciate dello IUCN, e dal 2008 è riconosciuta come Vulnerabile (VU).[7] È stata elencata come tale perché probabilmente in significativo declino (ma probabilmente a un tasso del 30% su un decennio) a causa dell'ampia perdita dell'habitat e della persecuzione in gran parte delle sue zone, ciò che rende la specie vicina alla classificazione di Vulnerabile. Si prevede un'ulteriore riduzione della popolazione, chge probabilmente non supererà il 30% nei prossimi dieci anni, sono possibili estinzioni localizzate in zone del suo habitat attuale (ad es. Tunisia).[8]
È stata anche individuata una specie severamente protetta (Appendice II) nella Convenzione Berne.[9]
La vipera latastei è una specie di serpenti velenosi della famiglia dei Viperidae, sottofamiglia Viperinae. La specie è endemica nell'estremo sudovest dell'Europa e nel nordovest dell'Africa. Due sottospecie sono correntemente riconosciute, comprese quelle sottodescritte.
Żmija iberyjska (łac. Vipera latastei) – gatunek jadowitego węża z rodziny żmijowatych (Viperidae).
Długość 50-75 cm. Głowa oddzielona od ciała przewężeniem szyjnym. Na końcu pyska występuje wyrostek przypominający róg. Źrenice pionowe, szparowate. Łuski z kilami. Wierzch ciała szary, brązowy, czerwonawo-brązowy lub beżowy. Wzdłuż grzbietu ciemna linia falista lub zygzak. Brzuch szary w ciemne cętki.
Półwysep Iberyjski oraz północno–zachodnia Afryka. Występuje na kamienistych i nasłonecznionych zboczach porośniętych krzewami lub w lasach. W górach dociera do wysokości 4000 m n.p.m.
Jajożyworodna, samica rodzi 2–6 młodych.
Słabo jadowita i płochliwa, lecz w sytuacji bezpośredniego zagrożenia potrafi boleśnie kąsać.
Wyróżniono dwa podgatunki V. latastei[3]:
Żmija iberyjska (łac. Vipera latastei) – gatunek jadowitego węża z rodziny żmijowatych (Viperidae).
A víbora-cornuda (Vipera latastei) é uma espécie de víbora venenosa endémica da Península Ibérica e do noroeste da África.[2] São actualmente reconhecidas duas sub-espécies incluindo a sub-espécie nominal aqui descrita.[3]
O epíteto específico, latastei, honra um colega francês de Boscà', o herpetólogo Fernand Lataste,[4] quem um ano mais tarde lhe retribuíria a honra dando o nome de Boscà a uma sua descoberta, o tritão-ibérico (Lissotriton boscai ).
V. latastei atinge um comprimento total (corpo + cauda) máximo de aproximadamente 72 cm, mas é, em regra, menor.[5] snub-nosed adder.[6] A sua cor é cinzento-azulado, cabeça triangular, e um "corno" na ponta do nariz, possuindo no dorso uma mancha mais escura, em zig-zag, ao longo de todo o corpo.[7] A ponta da cauda é amarela.
Pode ser observada tanto de dia como de noite, mas de um modo geral esconde-se debaixo de pedras. A ponta da cauda amarela é possivelmente usada para atrair as presas.[8] É um animal difícil de encontrar, a não ser por mero acaso, pelo que, quando isso acontece, o registo visual é muito próximo, o que torna a situação pouco agradável.
Pode ser encontrada na Península Ibérica (Portugal e Espanha) no noroeste da África (a zona mediterrânica de Marrocos, Argélia e Tunísia).
A localidade-tipo indicada é "Ciudad Real", emendada para "Valencia, Spanien" (Valência, Espanha) por Mertens e L. Müller (1928).[2]
Esta espécie é encontrada geralmente em áreas rochosas húmidas, em matagais e bosques secos, sebes e por vezes em dunas costeiras.[9]
As fêmeas dão à luz de 2 a 13 crias, em média, uma vez cada três anos.[9]
Esta espécie foi classificada como Quase Ameaçada (NT) segundo a Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN (v3.1, 2001), desde 2008 é classificada como Vulnerável (VU).[9] É assim considerada porque provavelmente encontra-se em declínio significativo (mas provavelmente a uma taxa menor que 30% em 10 anos) devido a perda generalizada de habitat e perseguição em grande parte da região que habita, o que torna esta espécie muito próxima de qualificar como Vulnerável. Espera-se que a população continue a diminuir, mas esta diminuição não deverá exceder os 30% nos próximos 10 anos, mas são possíveis extinções locais em partes da sua zona de distribuição (p.e., Tunísia). Ano de avaliação: 2005.[10]
Encontra-se também incluída na lista de espécies estritamente protegidas (Apêndice II) da Convenção de Berna.[11]
Esta espécie, que em Portugal pode ser encontrada em várias zonas, habita de preferência nas serranias. Consta da área do Parque Natural de Montesinho, Serra de Montemuro e Serra da Estrela, Serra do Espinhal (Penela), com lugar de destaque entre os répteis que aqui se podem encontrar. No Nordeste Trasmontano está presente também na toponímia, com a aldeia de Campo de Víboras.
O seu veneno é proteolítico, podendo ser perigoso, sobretudo para crianças e idosos.
A víbora-cornuda (Vipera latastei) é uma espécie de víbora venenosa endémica da Península Ibérica e do noroeste da África. São actualmente reconhecidas duas sub-espécies incluindo a sub-espécie nominal aqui descrita.
Vipera latastei[5] este o specie de șerpi din genul Vipera, familia Viperidae, descrisă de Bosca 1878.[6][7] A fost clasificată de IUCN ca specie vulnerabilă.[1]
Această specie cuprinde următoarele subspecii:[6]
|access-date=
(ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
Vipera latastei este o specie de șerpi din genul Vipera, familia Viperidae, descrisă de Bosca 1878. A fost clasificată de IUCN ca specie vulnerabilă.
Vretenica ostronosá alebo vretenica nosatá, alebo vretenica Latasteova (lat. Vipera latastei, syn. vipera latasti) je had z čeľade vretenicovitých.
Vretenica ostronosá dostala meno podľa malého výrastku na nose, ktorý niekedy budí dojem rožku. Je však mäkký. Je to malý had, dorastá dĺžky 60 až 70 cm, ale má účinný jed, a preto je pre človeka nebezpečný. Našťastie nie je táto vretenica vôbec útočná a je navyše veľmi pomalá. K uštipnutiu dochádza zriedka dokonca aj vtedy, keď na ňu neopatrný človek šliapne. Aj tento druh má typickú vretenicovitú kresbu. Samec má kľukatý pruh na chrbte tmavohnedý, niekedy čierny, samica má prúžok zelenavo hnedý, v strede obyčajne svetlejší.
Táto malá vretenica obýva takmer celý Iberský polostrov (Španielsko a Portugalsko) a vyskytuje sa aj v pobrežných oblastiach severnej Afriky, v Maroku, Tunisku a na severe Alžírska. Obýva stráne, pahorkatiny a redšie lesy a v strednom Španielsku vystupuje až do výšky 2 500 m n. m.
Je živorodá, samica kladie asi desať mláďat, ktoré hneď po narodení merajú 14 až 18 cm. Mláďatá sa živia najskôr hmyzom, neskôr drobnými jaštericami. V druhom roku života už lovia myši a iné drobné hlodavce. V novembri a decembri sa vretenica ostronosá uchyľuje do zimných úkrytov a prezimuje v nich dva až štyri mesiace. Obvykle koncom februára alebo v marci tieto skrýše zase opúšťa a krátko potom nastáva obdobie párenia. Dĺžka zimného spánku sa riadi podnebím krajiny, kde vretenice žijú. Najdlhšie trvá zimný spánok u vysokohorských populácií v Španielsku.
Vretenica ostronosá alebo vretenica nosatá, alebo vretenica Latasteova (lat. Vipera latastei, syn. vipera latasti) je had z čeľade vretenicovitých.
* Vipera latasti - Bosca, 1878
Vipera latastei Avrupa'nın güneybatı ucunda ve Afrika'nın kuzeybatısında bulunan zehirli bir engerek türüdür.[1] Biri aday olmak üzere tanımlanmış iki alt türü bulunmaktadır.[4]
Maksimum 72 cm uzunluğa erişebilirler ancak genellikle daha kısadırlar.[2]
Avrupa'nın güneybatı ucunda (Fransa, Portekiz ve İspanya) ve Afrika'nın kuzeybatısı (Fas, Cezayir ve Tunus'un Akdeniz bölgelerinde).
Vipera latastei Avrupa'nın güneybatı ucunda ve Afrika'nın kuzeybatısında bulunan zehirli bir engerek türüdür. Biri aday olmak üzere tanımlanmış iki alt türü bulunmaktadır.
Vipera latastei là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Bosca mô tả khoa học đầu tiên năm 1878.[3]
Vipera latastei là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Bosca mô tả khoa học đầu tiên năm 1878.