nomes no trilho de navegação
The latex contains varying amounts of cardiac glycosides and can be very poisonous. The bark fiber is used for cordage.
El upas (Antiaris toxicaria) ye un árbol de la familia de les moracees, nativu del sudeste asiáticu. Na islla de Xava, onde abonda, conocer como "upas", pola pallabra nativa pa designar el venenu, siendo'l so látex utilizáu como pa envelenar fleches.
Ye un árbol de gran porte, algamando los 40 m d'altor, con un fuste recto y delgao de non más de 40 cm de diámetru recubiertu d'una corteza ablancazada y rugosa. Les fueyes son elíptiques, d'ente 7 y 20 cm de llargu y 3 a 6 d'anchu. Tanto la corteza como la xamasca contienen un látex mafosu, ricu nel glucósido antiarina; el frutu ye una drupa acoloratada d'unos 2 cm de diámetru. [1]
Antiaris toxicaria describióse por Jean Baptiste Leschenault de la Tour y espublizóse en Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle 16: 478, pl. 22. 1810.[2]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El upas (Antiaris toxicaria) ye un árbol de la familia de les moracees, nativu del sudeste asiáticu. Na islla de Xava, onde abonda, conocer como "upas", pola pallabra nativa pa designar el venenu, siendo'l so látex utilizáu como pa envelenar fleches.
Der Upasbaum (Antiaris toxicaria) ist die einzige Art der Pflanzengattung Antiaris innerhalb der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae).[1] Weitere Trivialnamen sind Javanischer Giftbaum,[1] Borneobaum, Javagiftbaum oder Ipobaum[2] sowie Antiarbaum.[3]
Der Upasbaum wächst als schnellwüchsiger, halbimmergrüner und monözischer, sehr großer Baum und erreicht Wuchshöhen von etwa 40 Meter oder seltener bis zu 60 Meter. Er bildet teils hohe Brettwurzeln, der Stammdurchmesser kann bis etwa 2 Meter erreichen. Die Borke ist weißlich-grau bis bräunlich. Antiaris toxicaria ist gut selbst-stutzend (self-pruning), d. h. sie lässt unproduktive oder schattenwerfende Zweige und sogar größere Äste mit sauberen Narben fallen→ Abszission.
Die kurz gestielten, wechselständig und zweizeilig angeordneten, einfachen, obseits glänzenden und ledrigen, unterseits helleren und matteren Laubblätter sind bei einer Länge von bis zu 20 Zentimeter und einer Breite bis etwa 8–10 Zentimeter elliptisch, länglich oder eilanzettlich und verkehrt-eiförmig bis -eilanzettlich. Die Lamina ist öfters etwas ungleich. Die Blätter sind spitz, abgerundet oder zugespitzt bis bespitzt oder geschwänzt, die Basis ist abgerundet bis stumpf oder teils leicht herzförmig, die kräftige Nervatur ist parallel-vorwärts gefiedert. Die Blattränder sind ganz bis feingekerbt, -gezähnt und teils behaart (gewimpert). Auch die kurzen Stiele und die Unterseite der Nervatur und der Hauptnerv teils auch an der Oberseite, sowie die kleinen Zweige sind mehr oder weniger behaart. Es sind kleine, abfallende Nebenblätter vorhanden.
Die kleinen, männlichen Blüten stehen zu mehreren, in kleinen, feinhaarig gestielten, pilzförmigen, grünlichen Köpfchen (Scheinblüten) mit vielen kleinen Hüllblättern, die am Rand einen Hüllkelch bilden und auch am Boden des fleischigen Blütenbodens sitzen, zusammen. Die einzelnen Blüten bestehen aus etwa drei bis fünf, feinhaarigen, schöpfkellenförmigen Tepalen die mit der Spitze über die zwei bis vier Staubblätter, mit großen Antheren und sehr kurzen Filamenten, geneigt sind. Es stehen bis zu acht Köpfchen zusammen.
Die größeren, grünlichen und feinhaarigen weiblichen Blüten ohne Blütenhülle, stehen meist einzeln, sie bestehen aus mehreren, kleinen Hüllblättern die zu einem umschließenden, fleischigen Hüllkelch verwachsen sind.[4] Der (halb)oberständige Fruchtknoten ist mit dem Hüllkelch verwachsen und hat einen zweiästigen, weißlichen Griffel mit sehr langen, vorstehenden (Narben-)Ästen.
Die pelzigen, feinhaarigen, steinfruchtartigen, einsamigen, fleischigen und essbaren Scheinfrüchte sind orange bis rötlich und ellipsoid bis rundlich und etwa 1,5–2 Zentimeter lang. Der große Kern ist rundlich und hellbräunlich, mit einem dünnen Endokarp das die Samen umschließt. Wenn man die Kerne schüttelt dann klappert es aufgrund der Ablösung des Embryos von der Samenschale.[5]
Die Blütezeit liegt im März und April.
Die Chromosomenzahl ist 2n = 24 oder 28
Antiaris toxicaria kommt in den Tropen Asiens und Afrikas sowie bis Australien und Melanesien inkl. Tonga vor, so insbesondere im südlichen Indien, Sri Lanka, Myanmar, Malaysia, Indonesien und im südlichen China. Es werden fünf Unterarten unterschieden:
Der brennend-scharfe, gelblich-weiße Milchsaft aus der Rinde von Antiaris toxicaria ist stark giftig und diente in Südostasien als Pfeilgift (Upas Antiar). Die im Milchsaft vorkommenden Cardenolid-Glykoside führen zum Herzstillstand. Die Giftstoffe kommen auch in den Samen vor.[6] Die Giftigkeit des Baums war Gegenstand von Legenden, wonach der Baum so giftig sei, dass Vögel beim bloßen Überfliegen verstürben. Auch wurde behauptet, dass Menschen, die sich einem blühenden Baum näherten, den Tod gefunden hätten.
Der Milchsaft wird aber auch zu verschiedenen medizinischen Zwecken verwendet. Der Rindenbast kann für gröberes Flechtwerk, Gewebe und Papier verwendet werden.
Die Früchte sind essbar.
Das relativ weiche und recht leichte Holz des Upasbaums dient auch der Holzgewinnung (Ako-, Vawi-, Kirundu-Holz).[7]
Antiaris toxicaria wurde 1810 durch Jean-Baptiste Leschenault de La Tour in Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle, Band 16, S. 478, Tafel 22 veröffentlicht.[8] Antiaris toxicaria ist die einzige Art der Gattung Antiaris in der Tribus Castilleae innerhalb der Familie Moraceae.[1]
Der Upasbaum (Antiaris toxicaria) ist die einzige Art der Pflanzengattung Antiaris innerhalb der Familie der Maulbeergewächse (Moraceae). Weitere Trivialnamen sind Javanischer Giftbaum, Borneobaum, Javagiftbaum oder Ipobaum sowie Antiarbaum.
चांदकुडा (किंवा चांदला, करवत, जासुंद) हा भव्य, ७०-८० मीटर उंच व नऊ मीटर घेराचा महान वृक्ष ब्रह्मदेश, श्रीलंका, इंडोनेशिया (जावा), मलेशिया आणि भारत (कोकण, कारवार, खंडाळा) या देशांतील सदापर्णी जंगलात सापडतो.
चांदकुडाची विविध भाषेतील नावे :
या झाडाच्या खोडाला बुंध्याजवळ अनेक आधारमुळे असतात. साल गर्द करडी, कठीण व गुळगुळीत असते. पाने साधी, एकाआड एक, मोठी, खरबरीत, लंबगोलाकृती व लांबट टोकाची असतात. फुले एकलिंगी असून सप्टेंबर-ऑक्टोबरात एकाच झाडावर येतात. नरपुष्पे (पानांच्या बगलेत), सवृंत, पुष्पासनावर गर्दीने उगवलेली व मादीपुष्पे एकाकी व छदमंडलाने वेढलेली असतात.
पुंपुष्पात चार संदले व तीन ते आठ केसरदले आणि स्त्री-पुष्पात दोन किंजले असतात. फळे लाल, मखमली सालीची, मांसल, एकबीजी, लहान (१.२ - १.८ सेंमी.) व कुंभाकृती असतात.
वृक्षाच्या सालीपासून जाड धाग्याचे कापड, पोती आणि दोऱ्या बनवितात.
या झाडाचा चीक अत्यंत विषारी असून बाणांच्या टोकांस लावतात. लाकूड व हस्तिदंत घासून गुळगुळीत करण्यासाठी पाने वापरतात. बिया कडू व ज्वरनाशक असून आमातिसारावर उपयुक्त असतात. सालीतील धागा कागद-निर्मितीत उपयुक्त आहे.
Antiaris toxicaria is a tree in the mulberry and fig family, Moraceae. It is the only species currently recognized in the genus Antiaris. The genus Antiaris was at one time considered to consist of several species, but is now regarded as just one variable species which can be further divided into five subspecies. One significant difference within the species is that the size of the fruit decreases as one travels from Africa to Polynesia.[1] Antiaris has a remarkably wide distribution in tropical regions, occurring in Australia, tropical Asia, tropical Africa, Indonesia, the Philippines, Tonga, and various other tropical islands. Its seeds are spread by various birds and bats, and it is not clear how many of the populations are essentially invasive. The species is of interest as a source of wood, bark cloth, and pharmacological or toxic substances.
The generic epithet Antiaris is derived directly from the Javanese name for it: ancar[2] (obsolete Dutch-era spelling: antjar).[3] Some of the better known synonyms include: Antiaris africana Engl., Antiaris macrophylla R.Br. and Antiaris welwitschii Engl..
In English it may be called bark cloth tree, antiaris, false iroko, false mvule or upas tree,[4] and in the Javanese language it is known as the upas or ancar. In the Indonesian language it is known as bemu. In the related official language of the Philippines, Filipino, upas, and in Malaysia's Malaysian language as Ipoh or ancar. In Thai it is the ยางน่อง (yangnong). In Mandinka, it is the jafo and in Wolof the kan or man. In Coastal Kenya, it is called mnguonguo by the Giriama.
The Chinese of Hainan Island, refer to the tree as the "Poison Arrow Tree" (Chinese: 箭毒木; pinyin: Jiàndú Mù — "Arrow Poison Wood,") because its latex was smeared on arrowheads in ancient times by the Li people for use in hunting and warfare.[5]
Currently one species of Antiaris is formally accepted, namely Antiaris toxicaria,[6][7][1] with about twenty synonyms recorded and rejected as invalid. The status of other species still is unresolved, namely Antiaris turbinifera. However, given the wide range of the genus, it is quite likely that investigations under way will lead to the establishment of new species. Some varieties and subspecies are already established, pending further investigation. At present the accepted taxonomy is as follows:
Antiaris toxicaria is monoecious. It is a large tree, growing to 25–40 m tall, with a trunk up to 40 cm diameter, often buttressed at the base, with pale grey bark. The trees have milky to watery latex.[8] The leaves are elliptic to obovate, 7–19 cm long and 3–6 cm broad.[9] The African tree bears larger fruit than Asian and Polynesian populations. The Indonesian Antiaris toxicaria flowers in June. In Kenya peak seeding time is March. The edible fruit is a red or purple drupe 2 cm in diameter, with a single seed.[8] The tree grows rapidly and attains maturity within 20 years. It is classified by Hawthorne W.D. as a non-pioneer light demanding tree.[10]
The Antiaris tree is found in grassy savanna and coastal plateaus. In Africa, there are three varieties clearly distinguished by habitat and their juvenile forms. One is confined mainly to wooded grassland, the other two are found in wet forests; rainforest, riverine forest and semi-swamp forests. It generally does not grow at altitudes above some 1500 metres above sea-level.[11]
Antiaris toxicaria is a fairly small-scale source of timber and yields a lightweight hardwood with density of 250–540 kilogram per cubic metre (similar to balsa). As the wood peels very easily and evenly, it is commonly used for veneer.
The bark has a high concentration of tannins that are used in traditional clothes dyeing and paints.
The seed from the fruit, which is a soft and edible[12] red or purple drupe 2 cm in diameter, is dispersed by birds, bats, possums, monkeys, deer, antelopes and humans.
In Africa and Polynesia the bast fibre is harvested and is used in preparing strong, coarse bark cloth for clothing. The clothes often are decorated with the dye produced from the bark tannins.
Antiaris toxicaria is an excellent, fast-growing shade tree and often is grown around human dwellings for shade. The leaf litter is an excellent compost material and high in nutrients. It often is applied as mulch or green manure in local gardens, which however, must be grown beyond the shade of the extremely dense canopy of the tree.
Recently, the plant had allegedly been used by retired Tanzanian pastor Ambilikile Mwasapile to allegedly cure all manner of diseases, including HIV/AIDS, diabetes, high blood pressure, cancer, asthma, and others.[13] While found to be harmless to humans when boiled in accordance with Mwasapile's mode of creating a medicinal drink out of the bark, it allegedly was undergoing testing by the WHO and Tanzanian health authorities to verify whether it has any medicinal value.[14] However, conflicting reports suggest that the plant in question is not in fact Antiaris, but rather Carissa edulis.[15]
The latex of Antiaris toxicaria contains intensely toxic cardenolides, in particular a cardiac glycoside named antiarin.[16] It is used as a toxin for arrows, darts, and blowdarts in Island Southeast Asian cultures. In various ethnic groups of the Philippines, Borneo, Sulawesi and Malaysia the concentrated sap of Antiaris toxicaria is known as upas, apo, or ipoh, among other names. The concentrate is applied (by dipping) to darts used in sumpit blowguns employed for hunting and warfare.[17][18] In Javanese tradition in Indonesia, Antiaris toxicaria (also known as upas) is mixed with Strychnos ignatii for arrow poison.[11]
In China, this plant is known as "arrow poison wood" and the poison is said to be so deadly that it has been described as "Seven Up Eight Down Nine Death" meaning that a victim can take no more than seven steps uphill, eight steps downhill or nine steps on level ground before dying. Some travellers' tales have it that the Upas tree is the most poisonous in the world, so that no one can reach the trunk before falling down dead.[19]
Another account (professedly by one Foersch, who was a surgeon at Semarang in 1773) was published in The London Magazine, December 1783, and popularized by Erasmus Darwin in Loves of the Plants (Botanic Garden, pt. ii). The tree was said to destroy all animal life within a radius of 15 miles or more. The poison was fetched by condemned malefactors, of whom scarcely two out of twenty returned.[20] Geoffrey Grigson proposed that this exaggerated description was perpetrated by George Steevens.[21] In fact, the deaths were due to an adjoining extinct volcano near Batar, called Guava Upas. Due to confusion of names, the poisonous effects of the deadly valley have been ascribed to the Upas tree.[22]
Literary allusions to the tree's poisonous nature are frequent and as a rule are not to be taken seriously.[23][24] A poem that has been frequently commented on and set to music is "The Upas-Tree" by Pushkin.[25]
One of the heroes of Thomas Mann's novel The Magic Mountain written in 1924 mentioned this tree in the context "The knowledge of drugs possessed by the coloured races was far superior to our own. In certain islands east of Dutch New Guinea, youths and maidens prepared a love charm from the bark of a tree—it was probably poisonous, like the manzanilla tree, or the antiaris toxicaria the deadly upas tree of Java, which could poison the air round with its steam and fatally stupefy man and beast".
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) *Hot and cold soaking treatment of twenty wood species from Irian Jaya,Abdurrohim S and Martawijaya A. Jurnal Penelitian Hasil Hutan Indonesia: 1987. 4(3): 1–9.
*Flora of West Tropical Africa. Hutchinson J and Dalziel JM. Crown Agents for Overseas Governments and Administration: London 1958. 2nd Ed., Vol. 1(2), .
*Analysis of some Malaysian dart poisons, Kopp B, Bauer WP and Bernkop-Schnurch A, Journal of Ethnopharmacology: . 1992. 36(1): 57–62.
*Timber trees: lesser known species Sosef MSM, Hong LT, Prawirohatmodjo S. (eds.) PROSEA 5(3). Backhuys Publishers, Leiden: 1998
*A pocket directory of trees and seeds in Kenya, Teel W. KENGO, Nairobi: 1984
*Studies on the Indonesian Antiaris Toxicaria Sap, Fujimoto Yukio, Suzuki Yuko, Kanaiwa Takao, Amiya Takashi, Hoshi Katsuji, Fujino Sumiko, "Journal of pharmacobio-dynamics", 6 (2), The Pharmaceutical Society of Japan: 19830200: pp 128–135
Antiaris toxicaria is a tree in the mulberry and fig family, Moraceae. It is the only species currently recognized in the genus Antiaris. The genus Antiaris was at one time considered to consist of several species, but is now regarded as just one variable species which can be further divided into five subspecies. One significant difference within the species is that the size of the fruit decreases as one travels from Africa to Polynesia. Antiaris has a remarkably wide distribution in tropical regions, occurring in Australia, tropical Asia, tropical Africa, Indonesia, the Philippines, Tonga, and various other tropical islands. Its seeds are spread by various birds and bats, and it is not clear how many of the populations are essentially invasive. The species is of interest as a source of wood, bark cloth, and pharmacological or toxic substances.
El upas o pohon upas de las Molucas[1] (Antiaris toxicaria) es un árbol de la familia de las moráceas, nativo del sudeste asiático. En la isla de Java, donde abunda, se lo conoce como "upas", por la palabra nativa para designar el veneno, siendo su látex utilizado como para envenenar flechas.
Es un árbol de gran porte, alcanzando los 40 m de altura, con un fuste recto y delgado de no más de 40 cm de diámetro recubierto de una corteza blanquecina y rugosa. Las hojas son elípticas, de entre 7 y 20 cm de largo y 3 a 6 de ancho. Tanto la corteza como el follaje contienen un látex viscoso, rico en el glucósido antiarina; el fruto es una drupa rojiza de unos 2 cm de diámetro.[2]
Antiaris toxicaria fue descrita por Jean Baptiste Leschenault de la Tour y publicado en Annales du Muséum National d'Histoire Naturelle 16: 478, pl. 22. 1810.[3]
El upas o pohon upas de las Molucas (Antiaris toxicaria) es un árbol de la familia de las moráceas, nativo del sudeste asiático. En la isla de Java, donde abunda, se lo conoce como "upas", por la palabra nativa para designar el veneno, siendo su látex utilizado como para envenenar flechas.
Antiaris toxicaria (appelé upas antiar[2], ou plus simplement upas, ou encore ipoh) est un arbre sempervirent de la famille des Moraceae.
Originaire du sud-est de l'Asie (de l'Inde et du Sri Lanka à l'est jusqu'au sud de la Chine, aux Philippines et aux Fidji), il produit un latex très toxique connu dans l'île de Java sous le nom de upas (du mot javanais signifiant poison) ou antiar.
L'Upas se présente comme un grand arbre, pouvant atteindre de 25 à 40 mètres de hauteur avec un tronc allant jusqu'à 40 cm de diamètre. Ses feuilles sont ovales, de 7 à 19 cm de longueur. Les fruits sont des drupes rouge-violet de 2 cm de diamètre. Le latex, présent dans le tronc et le feuillage, contient un glycoside cardiotonique vénéneux appelé antiarine.
En décembre 1783, un article signé du nom d'un certain Dr Foersch, un supposé voyageur néerlandais qui aurait été chirurgien à Samarang (sur l'île de Java) en 1773, livre dans le London Magazine un récit de voyage contenant des allégations mensongères au sujet de l'upas[3]. Il décrit l'arbre comme émettant des vapeurs empoisonnées capables de tuer toute vie animale dans un rayon de 15 miles. Il raconte également que l'arbre est utilisé comme un moyen de punir les condamnés à mort, qui ont le choix entre subir leur peine aux mains du bourreau ou bien tenter d'aller recueillir le poison de l'upas en s'exposant aux vapeurs mortelles, tâche périlleuse que seuls deux condamnés sur dix en moyenne arrivent à accomplir en s'en tirant vivants, toujours selon Foersch. En réalité, l'article est une pure invention[4]. L'auteur réel de l'article n'était autre que le facétieux érudit britannique George Steevens[5]. La vérité fut découverte par la suite. Mais le récit a inspiré entretemps plusieurs auteurs et artistes.
Dans la littérature, cette légende au sujet de l'upas a été reprise et popularisée par Erasmus Darwin (le grand-père de Charles Darwin) dans son ouvrage Botanic Garden (partie II). Erasmus Darwin, qui était à la fois naturaliste et poète, consacre également un développement vivace à l'upas et à ses propriétés dans son poème scientifique The Temple of Nature. L'upas est aussi évoqué dans le poème de Robert Southey Thalaba le destructeur (Thalabas the Destroyer) en 1801. Le poète russe Alexandre Pouchkine a aussi consacré un poème à l'upas. Honoré de Balzac reprend cette légende dans une nouvelle intitulée Voyage de Paris à Java (1832).
En peinture, cette légende a inspiré un tableau de Francis Danby peint autour de 1820 : The Upas, or Poison-Tree, in the Island of Java, conservé au Victoria and Albert Museum de Londres au Royaume-Uni[6].
Antiaris toxicaria (appelé upas antiar, ou plus simplement upas, ou encore ipoh) est un arbre sempervirent de la famille des Moraceae.
Originaire du sud-est de l'Asie (de l'Inde et du Sri Lanka à l'est jusqu'au sud de la Chine, aux Philippines et aux Fidji), il produit un latex très toxique connu dans l'île de Java sous le nom de upas (du mot javanais signifiant poison) ou antiar.
Crann síorghlas atá dúchasach don Mhalaeisia is ea an t-úpas (Antiaris toxicaria). A dhuilleoga ubhchruthach, a bhláthanna bídeach glas i gcinn sféarúla. Tálann sé laitéis lachtach a d'úsáidtí mar nimh chumasach ar rinn saighde. Cheaptaí san 18ú céad go raibh an crann nimhiúil don cheantar máguaird mar gur tháinig an nimh amach ón gcrann chun gach rud beo a mharú.
Ipuh, ipoh atau upas (Antiaris toxicaria) adalah sejenis pohon anggota suku Moraceae. Pada masa lalu, pohon ini sangat terkenal karena getahnya yang sangat beracun, yang digunakan untuk meracuni mata panah (Gr. toxicon: racun panah). Selain itu, ipuh juga menghasilkan serat dari pepagannya, yang digunakan sebagai bahan pakaian orang zaman dahulu.[2]
Nama-nama lainnya di antaranya tengis, tatai, ketatai (Mly.); ancar, upas (Jw.); pancar, balung (Md.); ipo (Mak., Bug.); gado (Gal.)[2]. Nama marganya, Antiaris, berasal dari namanya dalam bahasa Jawa yang ditulis menurut ejaan lama: antjar[3].
Pohon berukuran sedang hingga besar; tinggi mencapai 45(-60) m, batang bebas cabang hingga 23 m dan gemang batang hingga 180 cm; kadang-kadang dengan banir sempit setinggi 3 m[4]. Pepagan putih keabu-abuan, halus dan sedikit memecah. Pepagan bagian dalam pucat kekuningan; lateksnya berwarna kuning krem, yang segera menjadi kecoklatan dan menggumpal berbutir bila kena udara.[3][5]
Ranting-ranting tebalnya 2-3 mm, berambut abu-abu keputihan. Daun penumpu 3–4 mm, berambut kuning. Daun-daun tunggal, berseling, tebal seperti kertas, jorong lonjong, 6-20 × 3,6-8,5 cm; tulang daun sekunder berjumlah 8-14 pasang; ujung daun meruncing hingga membundar; tepinya rata; pangkalnya membundar, kadang-kadang seperti jantung, umumnya tak-simetris; bertangkai 2–10 mm, berambut kuning-jingga, beralur di sisi atasnya.[3][5]
Bunga jantan dalam bongkol yang cekung, garis tengah lk. 1,25 cm, bertangkai 0,8 cm, berkumpul 2-4 bongkol sekali. Bunga betina tidak dalam bongkol, namun berkumpul di ketiak. Buah berbentuk pir, garis tengah lk. 1,25 cm, merah kemudian menghitam jika masak. Biji tunggal.[3][5]
Ipuh menghasilkan kayu ringan yang dalam perdagangan digolongkan sebagai kayu terap. Densitas kayunya tercatat antara (250–)390 – 540 kg/m3 pada kadar air 15%. Kayu ini umumnya digunakan dalam konstruksi ringan, interior bangunan, furnitur, panil kayu, penutup lantai, kotak pengemas, venir, dan kayu lapis. Salah satu produsen kayu ipuh adalah Papua Nugini, yang pada 1996 tercatat mengekspor 6.570 m3.[4].
Lateks yang dihasilkannya, pada salah satu forma sangat beracun, sementara pada forma yang lainnya kurang atau tidak beracun sama sekali. Pada masa silam, getah ipuh ini digunakan sebagai racun panah dalam peperangan, atau sebagai racun sumpit untuk berburu.[2] Namun, getah yang dihasilkan oleh akar ipuh masih dipergunakan di pedalaman Kalimantan Barat untuk meracun ikan. Sesungguhnya, racun yang berasal dari akar ipuh tidak terlalu beracun apabila digunakan untuk memancing ikan. Karena, setelah ditangkap, ikan langsung dicuci dahulu sebelum dimanfaatkan. Pemerintah Kalimantan Barat, kini sudah melarang penggunaan ipuh untuk meracun ikan.
Pepagan ipuh menghasilkan bahan pewarna.[4] Pepagan bagian dalam dari pohon yang muda, oleh orang-orang pedalaman diolah menjadi serat yang sifatnya menyerupai kain linen kasar[2].
Buahnya dapat dimakan. Biji, dan beberapa bagian tumbuhan yang lain digunakan sebagai bahan obat tradisional; biji ipuh dimanfaatkan sebagai anti-disentri.[4]
Ipuh adalah pohon hutan primer yang menyebar jarang-jarang hingga ketinggian 1.500 m dpl. Kadang-kadang ditemui di sabana berumput dan dataran tinggi pesisir. Di Afrika, ipuh juga tumbuh di daerah semi-arid.[4]
Pohon ini diketahui menyebar luas mulai dari Afrika Barat, Madagaskar, India, Srilanka, Cina selatan, Indocina, melintasi Nusantara hingga ke Pasifik (sampai ke Fiji dan Tonga) dan Australia utara.[4]
Antiaris adalah marga monotipik.[4]
Ipuh, ipoh atau upas (Antiaris toxicaria) adalah sejenis pohon anggota suku Moraceae. Pada masa lalu, pohon ini sangat terkenal karena getahnya yang sangat beracun, yang digunakan untuk meracuni mata panah (Gr. toxicon: racun panah). Selain itu, ipuh juga menghasilkan serat dari pepagannya, yang digunakan sebagai bahan pakaian orang zaman dahulu.
Nama-nama lainnya di antaranya tengis, tatai, ketatai (Mly.); ancar, upas (Jw.); pancar, balung (Md.); ipo (Mak., Bug.); gado (Gal.). Nama marganya, Antiaris, berasal dari namanya dalam bahasa Jawa yang ditulis menurut ejaan lama: antjar.
Pokok Ipoh adalah sejenis tumbuhan yang terdapat di hutan Malaysia serta di negara-negara ASEAN yang lain. Nama sainsnya Antiaris toxicaria Lesch. [1]
Pokok Ipoh mempunyai getah beracun yang digunakan sebagai racun untuk hujung sumpitan orang asli. Racun ini bertindak dengan serta-merta dan akan membunuh mangsa yang terkena sumpitan. Untuk mengelakkan keracunan kepada pemburu, bahagian daging pada mangsa perburuan akan dipotong dan dibuang. Ciri-ciri daun pokok Ipoh ini ialah hujung daunnya berbentuk tirus,oblong elliptik,pangkal daun berbentuk bulat. Secara umumnya daun pokok ini adalah nipis.
Bandar Ipoh, Perak juga berkemungkinan mendapat nama sempena pokok Ipoh.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Pokok Ipoh adalah sejenis tumbuhan yang terdapat di hutan Malaysia serta di negara-negara ASEAN yang lain. Nama sainsnya Antiaris toxicaria Lesch.
Pokok Ipoh mempunyai getah beracun yang digunakan sebagai racun untuk hujung sumpitan orang asli. Racun ini bertindak dengan serta-merta dan akan membunuh mangsa yang terkena sumpitan. Untuk mengelakkan keracunan kepada pemburu, bahagian daging pada mangsa perburuan akan dipotong dan dibuang. Ciri-ciri daun pokok Ipoh ini ialah hujung daunnya berbentuk tirus,oblong elliptik,pangkal daun berbentuk bulat. Secara umumnya daun pokok ini adalah nipis.
Bandar Ipoh, Perak juga berkemungkinan mendapat nama sempena pokok Ipoh.
Cây sui, còn được gọi là cây thuốc bắn, có tên khoa học Antiaris toxicaria, là một loài thực vật có hoa trong họ Moraceae. Loài này được Lesch. mô tả khoa học đầu tiên năm 1810.[1]
Cây sui mọc hoang khá nhiều ở các miền núi Việt Nam. Ngoài ra còn mọc hoang cả ở miền nam Trung Quốc (Hải Nam, Quảng Đông, Quảng Tây, nam Vân Nam), Ấn Độ, Indonesia, Malaysia, Myanmar, Thái Lan và Sri Lanka.
Nhựa sui thường được lấy bằng cách băm vỏ cây, thu nhập nhựa chảy ra, dùng để tẩm tên thuốc độc bằng tre hay bằng kim loại để săn bắn thú dữ lớn. vỏ cây sui được làm chăn đắp hay may quần áo hoặc làm túi đựng các đồ vật.
.jpg)
Cây sui, còn được gọi là cây thuốc bắn, có tên khoa học Antiaris toxicaria, là một loài thực vật có hoa trong họ Moraceae. Loài này được Lesch. mô tả khoa học đầu tiên năm 1810.
見血封喉树（學名：Antiaris toxicaria），又稱箭毒木，為木本植物桑科見血封喉屬植物，是世界上最毒的植物、樹之一[1]。
箭毒木是見血封喉屬下唯一種，但有不同亞種，生長在亞洲和非洲的熱帶地區，都含有劇毒的乳汁。中國只有見血封喉一種，見於雲南的西雙版納、廣西南部、廣東西部和海南省等地，現已列為二級珍貴保護植物。[2]
中間分杈然後長出兩個樹冠，樹幹呈灰色，有泡沫狀疙瘩，樹葉細而密集。最出奇的是其板狀的根部，如火箭尾部的翼片般支撐著碩大的樹幹。葉脈明顯，葉面較為粗糙，葉柄還帶有細細的絨毛。[3]
箭毒木的乳汁含有弩箭子苷、見血封喉苷、鈴蘭毒苷、鈴蘭毒醇苷、伊夫草苷、馬來歐苷等多種有毒物質，當這些毒汁由傷口進入人體時，就會引起肌肉鬆弛、血液凝固、心臟跳動減緩，最後導致心跳停止而死亡。
人們如果不小心吃了，心臟也會麻痺，以致停止跳動。如果乳汁濺至眼，眼睛馬上也會失明。[來源請求]人和動物若被塗有毒汁的利器刺傷即死。
箭毒木雖然毒，但也有有益的一面，可剝樹皮取出纖維，用來紡織婦女的統裙，樹皮對治療中暑、腹痛很有效。近年來，醫藥專家研究把其汁液去毒，提取其有效成份治療高血壓，效果甚佳。[來源請求]
凡被塗上箭毒木汁液的箭射中的野獸，上坡的跑七步，下坡的跑八步，平路的跑九步的就必死無疑，當地人稱為「七上八下九不活」。
中国廣西北海市一棵有162年樹齡的「見血封喉」。2012年8月被颱風吹倒，砸毀兩戶民宅。但居民卻懼其毒性，不敢移除。[4]同時，在中国的西双版纳亦有該樹生長。
見血封喉树（學名：Antiaris toxicaria），又稱箭毒木，為木本植物桑科見血封喉屬植物，是世界上最毒的植物、樹之一。
箭毒木是見血封喉屬下唯一種，但有不同亞種，生長在亞洲和非洲的熱帶地區，都含有劇毒的乳汁。中國只有見血封喉一種，見於雲南的西雙版納、廣西南部、廣東西部和海南省等地，現已列為二級珍貴保護植物。
.jpg)
