Ischnura elegans (Vander Linden 1820)

El llantió nansat (Ischnura elegans) és un odonat zigòpter europeu de la família Coenagrionidae.

Descripció

Els mascles adults tenen el cap i el tòrax amb dibuixos de color blau i negre. Tenen una gran part de l'abdomen negre amb taques pàl·lides molt estretes, on cada segment s'uneix al següent. El segment vuit, tanmateix, és enterament blau pàl·lid.

Quan es paren mantenen les ales juntes cap enrere, a diferència dels anisòpters, els quals descansen amb les seves ales obertes. El tòrax dels mascles juvenils té un tint verd. Un mascle pot intentar interferir en la còpula d'una parella subjectant l'altre mascle.

Les femelles presenten varietat de formes de color. Les juvenils poden ser de coloració rosa salmó (forma rufescens), violat (forma violacea) i una forma verda pàl·lida. Els colors enfosqueixen amb l'edat. Les femelles madures poden ser blaves com els mascles (forma typica), oliva tòrax verd i taca marró (forma infuscans) o tòrax marró pàl·lid i taca marró (forma infusca-obseleta).Les nimfes són aquàtiques i depreden insectes aquàtics petits o altres larves aquàtiques. Els adults cacen insectes petits en vol; per agafar-los utilitzen les seves cames com una cistella.

Galeria

• Mascle immadur

• Dos mascles i femella

• Mascle i femella

• Femella forma violacea

• Femella forma rufescens

• Forma femella infuscans

• Femella forma infusca-obsoleta

• Còpula

• Nimfa

• Emergint

Referències

• «Ischnura elegans». British Dragonfly Society. [Consulta: 10 juny 2014].Va recuperar 10 Jun 2014.
• Watson, L., and Dallwitz, M.J. «Ischnura elegans». British insects: the Odonata (dragonflies and damselflies), 2003 onwards. [Consulta: 15 octubre 2010].Va Watson, L., and Dallwitz, M.J. «Ischnura elegans». British insects: the Odonata (dragonflies and damselflies), 2003 onwards. [Consulta: 15 octubre 2010]. Watson, L., and Dallwitz, M.J. «Ischnura elegans». British insects: the Odonata (dragonflies and damselflies), 2003 onwards. [Consulta: 15 octubre 2010]. Watson, L., and Dallwitz, M.J. «Ischnura elegans». British insects: the Odonata (dragonflies and damselflies), 2003 onwards. [Consulta: 15 octubre 2010]. Valors de data del control dins: |data= (ajuda)

Mursen (math o bryfyn) yn nheulu'r Coenagrionidae yw'r Mursen dinlas gyffredin (llu: mursennod tinlas cyffredin; Lladin: Ischnura elegans; Saesneg: Blue-tailed Damselfly) sydd o fewn y genws a elwir yn Ischnura. Mae'r mursennod (Zygoptera) a'r gweision neidr (Anisoptera) ill dau'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Odonata. Mae'r Mursen dinlas gyffredin i'w chael yng Nghymru.

Fel llawer o fursennod (a elwir yn gyffredinol hefyd yn 'weision neidr') eu cynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd araf eu llif, nentydd neu afonydd glân.

Mae adenydd yr oedolyn yn 31mm ac fe'i welir yn hedfan rhwng Mai a Medi.

• Gwryw ifanc

• Dau wryw a benyw ar ffurf typica

• Paru; math typica

• Benyw math violacea

• Benyw math rufescens

• Benyw math infuscans

• Benyw math infusca-obsoleta

• Olwyn baru

• nymff

• deor o'r wy

Gweler hefyd

• Rhestr o fursennod yn y teulu Coenagrionidae
• Odonata - yr Urdd o bryfaid sy'n cynnwys y gweision neidr a'r mursennod.

Cyfeiriadau

Dolen allanol

• Geiriadur enwau a thermau, Llên Natur, Cymdeithas Edward Llwyd.
• www.british-dragonflies.org.uk/

Die Große Pechlibelle (Ischnura elegans) ist eine Kleinlibellenart, deren deutscher Name auf die pechschwarze Färbung des Hinterleibes zurückgeht. Von den zehn Hinterleibssegmenten hat lediglich das achte eine vollständige leuchtend blaue Färbung, welche häufig auch als „Schlusslicht“ bezeichnet wird. Die Große Pechlibelle ist recht anspruchslos gegenüber ihrem Lebensraum, kommt daher noch sehr häufig vor und ist nicht gefährdet. In einigen Regionen ihres Verbreitungsgebietes wird die Große Pechlibelle als die häufigste Libellenart angegeben.

Merkmale

Die Körperlänge beträgt gut 30 Millimeter, die Flügelspannweite 35 bis 40 Millimeter. Die Hinterleiber beider Geschlechter haben oberseits eine schwarze Färbung, wobei das achte Abdominalsegment mit seiner leuchtend blauen Färbung hervorsticht. Das siebente und neunte Hinterleibssegment sind nur unterseitig blau gefärbt, die Segmente 3 bis 6 unterseits gelblich. Von der selteneren Kleinen Pechlibelle (Ischnura pumilio) kann die Große Pechlibelle anhand der Ausdehnung und genauen Lage des „Schlusslichtes“ unterschieden werden. Bei Männchen von Ischnura pumilio weist lediglich das hintere Drittel des achten, dafür aber auch das gesamte neunte Hinterleibssegment eine Blaufärbung auf.

Die Männchen der Großen Pechlibelle sind auch am Thorax und Kopf neben schwarzen Partien blau gefärbt, während bei den Weibchen diese Bereiche unterschiedliche Färbungen aufweisen können (siehe unten). Beide Geschlechter besitzen zweifarbige (innen schwarze, außen weiße), spitz auslaufende Flügelmale.

Farbvarianten

Weibchen der Großen Pechlibelle treten in fünf verschiedenen, genetisch bedingten Farbmorphen auf, zwei davon bei Jungtieren und drei bei geschlechtsreifen Tieren. Aus der Jugendform violacea, die einen violetten oder grünen Thorax, eine schwarze Antehumeralbinde und ein blaues „Schlusslicht“ aufweist, entwickelt sich entweder die Altersform typica (wie die Männchen gefärbt) oder – bei heterozygoten Individuen – die Form infuscans mit olivgrünem Thorax und einem grünbraunen bis fast schwarzen achten Abdominalsegment. Junge Weibchen der Form rufescens besitzen einen lachsrosa bis orange gefärbten Thorax ohne Antehumeralstreifen und ein blaues achtes Abdominalsegment. Bei ihnen führt der innerhalb einer Woche auftretende morphologische Farbwechsel mit der Geschlechtsreife zur Form infuscans-obsoleta mit einem dann hellbraunen, rosa oder orangefarbenen Thorax und einem braunen, später fast schwarzen „Schlusslicht“.^[1]

• forma rufescens
  – eine mögliche Jugendform der Weibchen

• forma violacea
  – die zweite Jugendform der Weibchen

• forma infuscans-obsoleta
  – eine von drei Altersformen der Weibchen (hervorgegangen aus der Jugendmorphe rufescens)

• forma infuscans
  – eine weitere Altersform der Weibchen (hervorgegangen aus der Jugendmorphe violacea)

• forma typica
  – die dritte, "männchenfarbene" Altersform der Weibchen (hervorgegangen aus der Jugendmorphe violacea)

Lebensweise

Die Flugzeit der erwachsenen Tiere reicht von Anfang Mai bis Ende September. In manchen Regionen des Verbreitungsgebietes können auch schon Mitte April und noch Anfang Oktober adulte Tiere beobachtet werden. Letzteres ist aber meist nur der Fall, wenn innerhalb eines Jahres eine zweite Generation hervorgebracht wird. Die Weibchen legen ihre Eier stets ohne Beteiligung der Männchen in den Abendstunden an schwimmenden Pflanzenteilen ab. Unter Schlanklibellen ist es ungewöhnlich, dass die Eiablage nicht im „Tandem“ erfolgt. Die Larvalentwicklung dauert in der Regel ein Jahr, kann aber unter günstigen Lebensbedingungen noch innerhalb der Flugzeit abgeschlossen sein, so dass eine zweite Generation in einem Jahr auftreten kann. Im größten Teil des Verbreitungsgebietes ist das aber eher die Ausnahme. Manchmal kann auch eine zweijährige Entwicklungszeit der Larven vorkommen.

Ernährung

Die Larven der Großen Pechlibelle gelten als sehr gefräßig und ernähren sich überwiegend von planktischen Organismen des Benthos (Kleinkrebse etc.). Die Imagines jagen verschiedene Kleininsekten (unter anderem Blattläuse), gelegentlich auch andere Kleinlibellen.

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet der Großen Pechlibelle erstreckt sich über ganz Europa und ist im Norden bei etwa 62° nördlicher Breite begrenzt. Somit fehlt die Art nur in Teilen Skandinaviens sowie im Süden auf Mittelmeerinseln wie Korsika, Sardinien, Sizilien und Malta. Als Habitat werden sowohl langsam fließende als auch stehende Gewässer angenommen. Hierbei stellt die Art nur geringe Ansprüche an die Ausstattung ihrer Fortpflanzungsgewässer und ist so auch eine der ersten Libellenarten, die sich an neu angelegten naturnahen Gartenteichen einfindet.

• Oberseits dominiert eine schwarze Färbung, was namensgebend war (hier ein Männchen)

• Paarungsrad – oben das bläuliche Männchen; das Weibchen dürfte farbmorphologisch eine Übergangsform zwischen der Jugendform rufescens und der Altersform infuscans-obsoleta sein

• Junges Weibchen (forma rufescens) mit Beute

• Nahaufnahme von Kopf und Thorax

Quellen

Literatur

• Heiko Bellmann: Der Kosmos-Libellenführer. Franckh-Kosmos Verlags GmbH & Co., Stuttgart 2007, ISBN 978-3-440-10616-7.
• Klaus Sternberg: Ischnura elegans (Vander Linden, 1820) – Große Pechlibelle. In: ders., Rainer Buchwald (Hrsg.): Die Libellen Baden-Württembergs. Band 1: Allgemeiner Teil, Kleinlibellen (Zygoptera). Ulmer, Stuttgart 1999, ISBN 3-8001-3508-6, S. 335–347.

Einzelnachweise

1. ↑ British Dragonfly Society: Ischnura elegans - Blue-tailed Damselfly. 23. März 2009, abgerufen am 10. Oktober 2012 (englisch).

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Bilder der Großen Pechlibelle (inkl. verschied. Farbmorphen der Weibchen) bei www.brocross.com
• natur-in-nrw.de
• Ischnura elegans in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: Dow, R.A., 2010. Abgerufen am 20. Februar 2014.

The blue-tailed damselfly or common bluetail (Ischnura elegans) is a damselfly, belonging to the family Coenagrionidae.^[1]

Subspecies and varieties

Subspecies and varieties include:^[2]

• Ischnura elegans ebneri Schmidt, 1938
• Ischnura elegans elegans (Vander Linden, 1820)
• Ischnura elegans pontica Schmidt, 1939
• Ischnura elegans f. infuscans
• Ischnura elegans f. infuscans-obsoleta
• Ischnura elegans f. rufescens
• Ischnura elegans f. typica
• Ischnura elegans f. violacea

Distribution

This species is present in most of Europe^[3] and the middle-east. It is a common species.

Habitat

These damselflies can be found in a wide range of lowland environments, with standing and slow flowing waters, brackish and polluted water.^[4]

Description

mating

Ischnura elegans can reach a body length of 27–35 millimetres (1.1–1.4 in) and a wingspan of about 35 millimetres (1.4 in). Hindwings reach alength of 14–20 millimetres (0.55–0.79 in).^[5] Adult male blue-tailed damselflies have a head and thorax patterned with blue and black. There is a bi-coloured pterostigma on the front wings. Eyes are blue.^[4] They have a largely black abdomen with very narrow pale markings where each segment joins the next. Segment eight, however, is entirely pale blue.^[4] At rest, the wings of most damselfly species are held back together, unlike dragonflies, which rest with their wings out flat. The thorax of juvenile males has a green tinge.^[5]

Female blue-tailed Damselflies come in a variety of colour forms.^[4] Juveniles may be salmon pink, form rufescens; violet, form violacea and a pale green form. The colour darkens as the damselfly ages. Mature females may be blue like the male, form typica; olive green thorax and brown spot, form infuscans or pale brown thorax and brown spot, form infusca-obseleta.^[5][4]

Biology and behavior

Adults fly from April to September to early October.^[4] The adult damselflies prey on small flying insects, caught using their legs like a basket to scoop the prey up while flying, or insects taken from leaves. Damselfly nymphs are aquatic, and prey on small aquatic insects or other aquatic larvae.

A male can try to interfere with a mating pair, by attaching itself to the mating male. The females always lay their eggs on the floating parts of the plants without any involvement of the male.

Blue-tailed Damselflies are superb fliers and can alter each of their four wing's kinematics in order to maneuver. A recent study has shown that they can compensate for a whole wing loss and even successfully maneuver and catch prey.^[6]

Gallery

• 

  Mating, female f. typica

• 

  nymph

• 

  emerging

• 

  Immature male

• 

  teneral female form rufescens

• 

  Female form rufescens

• 

  Female form violacea

• 

  Female form rufescens-obsoleta

References

Apareamiento de colas azules

El cola azul común, (Ischnura elegans), es una especie de odonato zigóptero de la familia Coenagrionidae.

Descripción

Zigóptero de 30 mm y 40 mm de envergadura alar, con cuerpo negro y de color azul brillante en la cara ventral del tórax y al final del abdomen, ojos negros arriba y azules abajo. No son venenosas.

Distribución

Por toda Europa, principalmente por la central y del norte, en dirección este llega hasta Japón. Falta al sur de Italia y España, se da en varias islas mediterráneas.

Hábitat

Sistemas de agua dulce naturales y artificaiales (ríos, arroyos, canales, lagunas, pantanos, etc.).^[1]​

Referencias

Suur-pigiliidrik

Suur-pigiliidrik (Ischnura elegans) on liidriklaste sugukonda kuuluv kiililine.

Võrdlemisi tavaline liik suuremas osas Euroopast, välja arvatud Portugalis.

Eestis lendavad valmikud juuni keskpaigast augusti alguseni.

Välislingid

• Suur-pigiliidrik andmebaasis eElurikkus

• Suur-pigiliidrik e-Elurikkuse andmebaasis.

Hoikkatytönkorento (Ischnura elegans) on tytönkorentoihin kuuluva sirorakenteinen sudenkorento.

Ulkonäkö ja koko

Hoikkatytönkorennon ulkonäkö on samankaltainen kuin useimpien muiden tytönkorentolajien, varsinkin keritytönkorennon. Koiraan takaruumiin keskiosa on erityisen ohut. Hoikkatytönkorennolla, kuten muillakin saman suvun jäsenillä, on mustavalkoiset siipitäplät. Koiraalla nämä täplät ovat etusiivissä puoliksi kumpaakin väriä ja naaraalla ja koiraan takasiivissä enimmäkseen vaaleat. Hoikkatytönkorennon takaruumiin selkäpuoli on suurilta osin tumma, mutta kahdeksas jaoke on kokonaan vaalea. Sen takana olevien 9. ja 10. jaokkeen selkäpuolet ovat kuitenkin tummat. Naaraan takaruumiin 8. jaoke saattaa olla kohtalaisen tumma, mutta joka tapauksessa muuta takaruumista vaaleampi. Kuten muillakin Ischnura-suvun lajeilla, hoikkatytönkorennon päälaella olevat vaaleat täplät ovat melko pyöreät. Tavallisesti tytönkorennoilla on muodoltaan lähinnä päärynämäiset päälakitäplät.^[2]

Hoikkatytönkorennon takaruumiin pituus on 24–29 mm ja takasiiven pituus 17–22 mm.^[2]

Naaraan värimuodot

Lajin naarailla on viisi erilaista värimuotoa. Näistä punainen f. rufescens ja violetti f. violacea esiintyvät nuorilla yksilöillä. Aikuiseksi kehittyessään f. rufescensista tulee punaisenruskea f. rufescens-obsoleta ja f. violaceasta vihreän välivaiheen kautta joko oliivinvihreä f. infuscans tai koiraan värinen eli andromorfi yksilö. Kaikkia värimuotoja voidaan tavata samaan aikaan samassa paikassa.^[3]

• f. rufescens

• f. violacea

• f. rufescens-obsoleta

• f. infuscans

• andromorfi

Levinneisyys ja elinympäristö

Lajia esiintyy pohjoisia alueita ja Portugalia lukuun ottamatta koko Euroopassa sekä Aasiassa Japaniin ja Pakistaniin ulottuvalla alueella. Se on monin paikoin elinalueensa yleisimpiä hentosudenkorentolajeja.^[1] Suomessa laji on etelärannikolla runsas ja jokseenkin yleinen, mutta sisämaassa paikoittaisempi, vaikkakin esiintymiä on paljon.^[2]

Hoikkatytönkorento elää varsinkin merenlahdilla sekä järvillä ja lammilla, joilla on runsaasti kasvillisuutta.^[2]

Elintavat ja lisääntyminen

Parittelurengas

Toukka

Hoikkatytönkorennon päälentoaika on kesäkuusta heinä-elokuun vaihteeseen. Lentäviä yksilöitä tavataan kesäkuun alusta elokuun loppuun.^[2]

Lajin parittelu voi kestää 3–6 tuntia ja on Suomen korentolajeista pitkäkestoisin. Monista tytönkorentolajeista poiketen hoikkatytönkorennon naaras munii yksin eikä koiraan kanssa.^[2]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Hoikkatytönkorento Korentowikissä

L'agrion élégant (Ischnura elegans) est une espèce d'insectes odonates de la famille des coenagrionidés, du sous-ordre des zygoptères (« demoiselles »).

Distribution

Pratiquement toute l'Europe (du nord et du sud-est de l'Espagne jusqu'au sud de la Scandinavie), Asie (de la Turquie jusqu'au Japon) ; partout en France (sauf Corse).

Agrion élégant (Ischnura elegans) dans un marais tourbeux alcalin

C'est un des odonates les plus communs d'Europe, il habite pratiquement toutes les pièces d'eau du moment qu'elles présentent un minimum de végétation rivulaire.

• Femelle immature.

• Couple.

• Vue de face.

• Un accouplement de Agrions élégants. Juillet 2016.

• Un jeune agrion élégant mâle, à Rimbach (Hesse). Juin 2017.

Is feithid í an bhéchuil earrghorm.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Ischnura elegans (Vander Linden, 1820) è una damigella appartenente alla famiglia Coenagrionidae, comune in Eurasia.^[2]

Descrizione

Femmina

Gli esemplari maschi presentano il capo ed il torace ornato di colore blu e nero, con il ventre colorato di nero, mentre gli esemplari femmina presentano un'ampia gamma di colorazioni, dal viola, al rosa al verde chiaro. Le tonalità di colore più chiaro sono tipiche degli esemplari giovani, mentre gli adulti presentano colorazioni più scure.

Distribuzione e habitat

La specie ha un ampio areale che si estende dall'Europa occidentale al Giappone attraverso gran parte dell'Eurasia.^[1] È assente in Sicilia, Sardegna e Corsica ove è vicariata dalla congenere Ischnura genei.^[3]

Note

Elegantiškoji strėliukė (lot. Ischnura elegans, angl. Blue-tailed Damselfly, vok. Große Pechlibelle) – strėliukių (Coenagrionidae) šeimos vabzdys. Lervos gyvena stovinčiame ar lėtai tekančiame vandenyje.

Vikiteka

Parastā daiļspāre (Ischnura elegans) ir viena no spāru kārtas (Odonata) sugām, kas pieder vienādspārnu spāru apakškārtai (Zygoptera).

Parastā daiļspāre ir plaši izplatīta un parasta Eiropā mītoša spāre, kas ir sastopama arī Latvijā. Lido no maija līdz septembrim. Biežāk sastopama pie stāvošu ūdeņu ūdenstilpēm, kā ezeri un dīķi, un retāk pie tekošiem ūdeņiem. Parastā daiļspāre ir pat izturīga pret vājiem sālsūdeņiem.^[1]

Morfoloģija

Tēviņš ir melns ar zilu

Parastās daiļspāres mātītei var būt dažādas ķermeņa krāsas — sārta, violeta vai zaļgana

Parastā daiļspāre ir tieva, smalka spāre, kuras ķermeņa garums ir apmēram 27—35 mm, spārnu plētums apmēram 35 mm.^[2] To lielās fasetacis ir novietotas tālu viena no otras, ar plašu atstarpi. Acis ir zilas ar melnu vai zilas ar zaļu. Abiem dzimumiem tās ir tumšas ar nelielu, apaļu krāsainu laukumiņu acs aizmugurē.^[2] Vēdera augšpuse pamatā ir melna un atkarībā no dzimuma ar ziliem vai violetiem krāsu akcentiem, bet apakšpuse ir gaiša. Astesgalā tai ir raksturīgs zils vai zilizaļš gredzens.^[3] Atpūšoties parastās daiļspāres tāpat kā citas vienādspārnu spāres spārnus tur sakļautus virs ķermeņa un paralēli tam.

Tēviņš

Parastās daiļspāres tēviņa galva un ķermenis ir zils ar melnu, un tas ārēji atgādina dienvidu daiļspāres (Ischnura pumilio) tēviņu. Tomēr salīdzinoši parastā daiļspāre ir lielāka, un zils ir tikai astotais ķermeņa segments. Toties dienvidu daiļspārei zils ir gan astotais, gan devītais segments.^[1] Katrs segments no augšas izskatās gandrīz melns, tikai pašā segmentu savienojuma vietā ir šaura, pelēka josliņa.

Mātīte

Jauna, tikko izšķīlusies mātīte var būt vairākās krāsās — tās ķermeņa krāsainā daļa var būt violeta, sārta vai gaiši zaļa.^[1] Spārei nobriestot, krāsas kļūst arvien tumšākas, līdz beidzot mātīte kļūst brūngani zaļa vai zila.^[4]

Dzīves veids

Pārošanās ritenis

Pieaugusi spāre ir plēsīga un medī lidojumā nelielus kukaiņus, kurus noķer gaisā vai nolasa no augu lapām. Kāpurs apmēram gadu, retos gadījumos divus^[5] dzīvo zem ūdens un barojas, medījot ūdens kukaiņus vai citus kāpurus.

Spāres ātri nobriest un aktīvi pārojas. Pārošanās ir samērā garš process, kas aizņem 3—6 stundas. Olas parastā daiļspāre dēj augu šūnās. Turklāt mātīte to dara viena pati. Dēšana parasti notiek pēcpusdienā, kad tēviņu aktivitāte ir mazinājusies.^[5] Pieaugušas spāres mūžs ir dažas dienas.^[6]

Atsauces

Het lantaarntje (Ischnura elegans) is een 30 à 34 mm grote juffer die in vrijwel heel Europa algemeen voorkomt, behalve in Spanje en de eilanden in de Middellandse Zee. In Nederland en België komt de soort zeer algemeen voor. Het lantaarntje voelt zich in alle zoetwater thuis en komt vaak bij vijvers, maar ook in brakwater wordt hij soms waargenomen. De larve kan vrij goed tegen watervervuiling wat een groot voordeel is op andere soorten. Het vliegseizoen loopt van mei tot september met toppen eind mei en begin augustus.

De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2010, de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.^[1]

Uiterlijk

Het achterlijf is geheel zwart, op één blauw segment (het achtste) na, waarvan de naam lantaarntje is afgeleid.

De kleuring bij de vrouwtjes is variabel, men onderscheidt vijf vormen, waarvan twee tijdelijk zijn en later overgaan in één van de andere drie:

• typica - borststuk (groen-)blauw, achterlijfsegment 8 blauw, duidelijke schoudernaadstreep.
• infuscans - borststuk groen of (gelig-)lichtbruin, achterlijfsegment 8 (donker)bruin, duidelijke schoudernaadstreep.
• infuscans-obsoleta - borststuk bruingeel, grijsgeel tot oranjegeel, achterlijfsegment 8 (donker)bruin, geen of erg smalle schoudernaadstreep. In deze vorm kan het dier makkelijk verward worden met de Tengere grasjuffer.
• rufescens - borststuk oranje/roze, achterlijfsegment 8 blauw, geen of erg smalle schoudernaadstreep. Deze vorm verkleurt na circa één week tot de vorm infuscans-obsoleta.
• violacea - borststuk violet, achterlijfsegment 8 blauw, duidelijke schoudernaadstreep. Deze vorm verkleurt na enige tijd tot de vorm infuscans of typica.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• zojuist uitgeslopen

Voortplanting

Paringswiel

De paring kan uren duren. De mannetjes zijn, zoals bij alle libellen het geval is, in staat het sperma van eventuele voorgaande concurrenten te verwijderen. Het vrouwtje zet de eitjes na de paring af in waterplanten en begeeft zich daarbij soms helemaal onder water. Ze wordt bij deze activiteit niet door het mannetje begeleid, zoals wel gebeurt bij de azuurwaterjuffer.

Levensloop

Nymf

De larven komen snel na het afzetten uit. Ze voeden zich met andere larven, onder andere van juffers en vliegen. De ontwikkeling tot imago duurt meestal één jaar, maar onder gunstige weersomstandigheden kan dit ook in drie maanden gebeuren. In dat laatste geval is er een tweede vliegpiek. De imago heeft maar kort de tijd om een volgende generatie te produceren: de mannetjes leven gemiddeld vijf dagen en de vrouwtjes elf.

Externe links

• Libellennet
• Nederlands Soortenregister
• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Hannen. Oversiden av kroppen er mørk, på hodet er det to lyse, runde flekker.

Kystvannymfe er en vannymfe som tilhører familiegruppen blåvannymfer (Coenagrionidae).

Utbredelse

Kystvannymfe er utbredt i Europa, Midtøsten, gjennom Asia til Japan. Finnes i Danmark, og det sørøstlige Sverige og Finland. I lavlandet i det sørlige Norge, langs kysten til Hordaland. Finnes på egnede lokaliteter i Midt-Norge.

Utseende

Hodet har, på oversiden, to runde lyse blå flekker på mørk bunn. Kroppen er mørk.

Vingene holdes taklagt bak på kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 28 og 40 millimeter.

Levevis

Nymfene lever i ulike typer vann eller langtsomflytende elver med godt utviklet vegetasjon langs bredden. Finnes i lavlandet, ved kysten. Mangler inne i fjordene og i innlandet.

Eggene legges på vannplanter, vanligvis over vannlinjen. Utviklingen tar 1-2 år. Nymfen overvintrer på vegetasjonen eller ved røttene. De voksne (imago) vannymfene finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.

Flygetiden er fra slutten av mai til ut august.

Kystvannymfe har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte vannymfen blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.

Kilder

• Olsvik, Hans. 1996. Øyenstikkere i Møre & Romsdal, VestNorge, status for atlasprosjektet pr. 1995 Nordisk Odonatologisk forum. Vol 2, side 16
• Holmen, M. & H. Pedersen. 1995. Odonata i Danmark, foreløbig status 1995. Nordisk Odonatologisk forum. Vol 2, side 4
• Sahlén, Göran. 1996. Sveriges Trollsländor. Feltbiogerna. 165 sider. ISBN 91-85094-43-9

Eksterne lenker

• (sv) Kystvannymfe hos Dyntaxa
• (en) Kystvannymfe i Encyclopedia of Life
• (en) Kystvannymfe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Kystvannymfe hos Fauna Europaea
• (en) Kystvannymfe hos NCBI
• (en) Kategori:Ischnura elegans – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Ischnura elegans – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Ischnura elegans – detaljert informasjon på Wikispecies
• Kystvannymfe – www.nhm.uio.no/norodo/ ^{[død lenke]} – Et norskspråklig nettsted om norske øyenstikkere.

Tężnica wytworna, tężnica okazała (Ischnura elegans) – gatunek owada z rzędu ważek, podrzędu ważek równoskrzydłych.

Osiąga długość 34 mm, rozpiętość skrzydeł 42 mm. Występuje nad brzegami wód wolno płynących i stojących. Zimują larwy, osobniki dojrzałe występują od początku maja do września^[1].

Zobacz też

• ważki Polski

Przypisy

Modri kresničar (znanstveno ime Ischnura elegans) je predstavnik enakokrilih kačjih pastirjev, eden izmed najbolj razširjenih in številnih kačjih pastirjev v Evropi. V dolžino meri 30–34 mm in je po velikosti primerljiv z bleščečim zmotcem (Enallagma cyathigerum). Mladi samci so zelenkasti, odrasli pa kombinacija modre in zelene. Zgornji del zadka je črn, spodnji pa zelenkast. Osmi zadkov člen je modre barve. Samice nastopajo v treh barvnih oblikah. Samice ene oblike so obarvane podobno kot samci, druge in tretje pa so v odraslosti rjavkaste ali zelenkaste. Pterostigma na prvem paru kril je dvobarvna, po čemer jih tudi najlažje prepoznamo.

Razširjen je od Islandije do Japonske in pogost v praktično celotni Evropi z izjemo delov Španije in Portugalske. Naseljuje tekoče in stoječe vode, tudi zelo evtrofične lokacije, izogiba pa se bolj kislim habitatom. Tolerira tudi nekoliko slane vode. Najdemo jo na nadmorski višini do 1600 m. Je eden najpogostejših kačjih pastirjev v Sloveniji in ne spada med ogrožene.

V zadnjih desetletjih se je vrsta v Veliki Britaniji domnevno zaradi klimatskih sprememb razširila kar 140 km proti severu.

V severni in osrednji Evropi leta od poznega aprila do poznega septembra, na jugu nekoliko dlje. Na leto se razvije večinoma ena generacija, južneje lahko tudi več. V Sloveniji nastopata ena do dve generaciji na leto.

Znanih je več podvrst, ki se razlikujejo po anatomskih podrobnostih (Ischnura elegans ssp. elegans naseljuje večino Evrope, Ischnura elegans ssp. ebneri leta naokrog v južni Italiji, Turčiji, na Kreti, Cipru in Srednjem Vzhodu; Ischnura elegans ssp. pontica pa naseljuje Veliko madžarsko nižino, severni Balkan in naprej do Srednje Azije).

Viri

• Boudot, J.P.; Šalamun, Ali (2015). "Ischnura elegans". V Boudot, Jean-Pierre; Kalkman, Vincent J. Atlas of the European dragonflies and damselflies. Nizozemska: KNNV Publishing. str. 125–126. ISBN 978-90-5011-4806.
• Dijkstra, Klass-Douwe B. (2006). Field Guide to the Dragonflies of Britain and Europe. Gillingham: British Wildlife Publishing. str. 92–92. COBISS 1715279. ISBN 0-9531399-4-8.
• Kotarac, Mladen (1997). Atlas kačjih pastirjev (Odonata) Slovenije z Rdečim seznamom. Miklavž na Dravskem polju: Center za kartografijo favne in flore. str. 62–63. COBISS 41247233. ISBN 961-90512-0-3.

Större kustflickslända (Ischnura elegans)^[2] är en trollsländeart som ingår i släktet Ischnura, och familjen dammflicksländor.^[2][3][4] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.^[1]

Större kustflickslända är reproducerande i Sverige.^[4] Ett annat svensk namn på arten är allmän kustflickslända.^[4]

Kännetecken

Större kustflickslända har ett stort utbredningsområde och variationen i storlek, färg och teckning över det har gjort att arten delats in i många underarter. Vanligtvis är dock hanen blå med svarta teckningar. Honorna finns i flera olika färgvarianter, från blå till grön, brun eller rödaktig kropp med svarta teckningar. Även denna kan skilja sig åt i utseende, vissa honor har en liknande svart teckning som hanen, medan andra har mindre eller mer. De honor vars färgteckning liknar hanens kallas för homokroma och de som har en färgteckning som ser annorlunda ut kallas för heterokroma. Dess vingbredd är mellan 35 och 45 millimeter och dess bakkroppslängd mellan 22 och 29 millimeter. Vingarna är genomskinliga och vingmärket är ganska litet och mörkt.

Utbredning

Större kustflickslända har stor utbredning i Europa, från Medelhavet och upp till de sydligare delarna av Skandinavien. Den finns också i Asien, från Ryssland till Japan och i Mellanöstern. I Sverige finns den från Skåne till Uppland.

Underarter

Arten delas in i följande underarter:^[2]

• I. e. ebneri
• I. e. elegans
• I. e. marquardti
• I. e. mortoni
• I. e. pontica

Den underart som finns i Sverige är Ischnura elegans elegans, som anses vara holotyp för arten.

Levnadssätt

Större kustflickslända förekommer i många olika slags habitat, men är vanligare vid lugna, stillastående vatten som dammar och sjöar än vid mer föränderliga, rinnande vatten som bäckar och floder. Som dess trivialnamn antyder är den i Sverige vanligast vid sjöar som ligger nära kusterna, men den finns också längre in i landet. Efter parningen lägger honan oftast äggen ensam, i stjälkarna på vattenväxter. Utvecklingstiden från ägg till imago är i Sverige ett till två år och flygtiden juni till augusti. I varmare trakter kan arten ha mer än en generation per år.

Källor

• Sandhall, Åke. Trollsländor i Europa, Interpublishing, 2000.
• Sahlén, Göran. Sveriges trollsländor, Fältbiologerna, 1996.

Noter

1. ^ [a b] 2010 Ischnura elegans Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 2012-10-24.
2. ^ [a b c] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (9 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/ischnura+elegans/match/1. Läst 24 september 2012.
3. ^ Odonata: Catalogue of the Odonata of the World. Tol J. van , 2008-08-01
4. ^ [a b c] Dyntaxa Ischnura elegans

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör större kustflickslända.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Ischnura elegans.
  Artförteckning

Ischnura elegans là loài chuồn chuồn trong họ Coenagrionidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1820.^[1]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Phương tiện liên quan tới Ischnura elegans tại Wikimedia Commons
• Dữ liệu liên quan tới Ischnura elegans tại Wikispecies

Bài viết liên quan họ chuồn chuồn kim Coenagrionidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Этимология латинского названия
• 2 Описание
• 3 Ареал
• 4 Биология
• 5 Примечания

长叶异痣蟌（学名：Ischnura elegans）是豆娘的一种。該昆蟲以雌性成蟲有多種顏色而著稱；包含粉紅色、紫色及淡綠色等等，不過尾部成蟲均會有部份淡藍色。

正在交配的长叶异痣蟌，上为雄性

豆娘與普通蜻蜓之間外觀的最大區別在於蜻蜓粗壯有力，藍尾豆娘則較嬌小纖細。另外在細微動作上，普通蜻蜓停息於植物上，會將翅膀平伸，而藍尾豆娘則會把翅膀豎放於背上。在交配季節，藍尾豆娘雄蟲為了贏得交尾機會，常會強行抓住正在飛行的豆娘雌蟲。有時為了交配，雄蟲甚至攻擊雌蟲，並啃咬其翅膀根部。

參考資料

• 《華夏人文地理》〈奇異的蜻蜓愛侶〉