A. gigas was first named by Georges Cuvier in 1817. This animal is often called a living fossil due to it's archaic morphology. This fish has also been extremely successful in the Amazon. However, due to overfishing this animal is in danger of becoming extinct.
A. gigas communicates with it's offspring by means of attractive pheromones, which keep the offspring near the parents.
(Lowe-McConnell, 1987)
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: tactile ; chemical
In 1976, the SUDEPE (Supertendencia do Desenvolvimento da Pesca) outlawed the killing of a pirarucu from October to March, during the low water season when this animal becomes so visible due to it's sheer size. Also the SUDEPE declared that the pirarucu has to be at least one and a half meters in length before it can be killed.
(Smith, 1981; Goulding, 1980)
IUCN Red List of Threatened Species: data deficient
The female pirarucu is sexually mature at the age of five years old and are typically 160 centimeters in length at this point in their life.
(Queiroz, 1998)
There are no known adverse effects towards Homo sapiens.
A. gigas is hunted and utilized in many ways by local human populations. Pirarucu are harpooned or caught in large nets and the meat is said to be delicious. One individual can yield seventy kilograms of meat. In addition, the pirarucu's bony tongue is often used to scrape cylinders of dried guarana, an ingredient in a beverage, and the bony scales are used as nail files. This animal also appears in the pet trade, although to keep a pirarucu correctly requires a large tank and can prove quite difficult.
(Smith, 1981)
Positive Impacts: pet trade ; food
A. gigas is a predator that mainly eats other fish. If a bird or some other animal happens to be present, this large predator will also eat that animal. The pirarucu usually finds food near the top of the water because it is an obligate air breather that needs to surface every 10-20 min. However, the pirarucu is also capable of diving.
(Lowe-McConnell, 1987; Goulding, 1980)
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates, Piscivore )
Arapaima gigas exclusively inhabits the Amazon River Basin of South America.
(Goulding et al., 1993)
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Within the Amazon basin, A. gigas is found in several different types of habitat, such as the floodplain lakes of this region, the large tributaries of the Amazon river including the Rio Madera and the Rio Machado, and the varzea or forest. The pirarucu inhabits both white water and clear water. Much of the water that comprises the pirarucu's habitat is also oxygen deficient, as it is located in swampy areas of the rainforest.
(Lowe-McConnell, 1987; Goulding, 1980)
Habitat Regions: tropical ; freshwater
Terrestrial Biomes: rainforest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: swamp
The pirarucu is one of the largest freshwater fishes in the world. At one time, there were many individuals over 3 meters in length that weighed more than 150 kilograms. The scales on a pirarucu this size can reach 6 centimeters in length. However, there are few pirarucu this size, if any, that are living currently. The average size of this species has greatly reduced due to over-fishing, though it is still common to find pirarucu over 2 meters that weigh more than125 kilograms. The pirarucu is usually grey in color with an orange speckling near its posterior end. There are also two symmetrical fins on either side of the body at the posterior end. Interestingly, A. gigas has a bony or toothed tongue, which is the source of the title osteoglossomorph and a distinguishing character of those species in the order Osteoglossiformes.
(Luna and Froese, 2002; Goulding, 1993; Goulding, 1980; Smith, 1981).
Range mass: 200 (high) kg.
Range length: 450 (high) cm.
Other Physical Features: bilateral symmetry
The pirarucu's sheer size and bony armor provide defenses against predators.
Known Predators:
Due to the geographic range that A. gigas inhabits, the animal's life cycle is greatly affected by the seasonal flooding that occurs. Half of the year the pirarucu experiences an abundance of water, which is a benefit to these aquatic organisms; however, the other half of the year the pirarucu experiences drought conditions. The pirarucu has adapted to this great fluctuation in many aspects of it's life, including reproduction. A. gigas lays it's eggs during the months of February, March, and April when the water levels are low. They build a nest approximately 50 cm wide and 15 cm deep, usually in sandy bottomed areas. As the water rises the eggs hatch and the offspring have the flood season to prosper, during the months of May to August. Therefore, the yearly spawning is regulated seasonally. A. gigas is a mouth-brooder.
(Lowe-McConnell 1987; Smith 1981, Luna and Froese, 2002)
Breeding season: In drought season, usually during the months of February-April
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; sexual ; fertilization (External ); oviparous
A. gigas has been known to guard both the eggs and the offspring themselves. The parental care includes helping to aerate the water for it's offspring, which is a necessity for survival of the offspring in the oxygen-deficient waters of some habitats. Adults have the ability to exude a pheromone from their head to attract offspring and keep them in close proximity.
(Lowe-McConnell, 1987; Luna and Froese, 2000)
Parental Investment: male parental care ; female parental care
El paiche, pirarucú o arapaima (Arapaima gigas) ye una especie de pez osteoglosiforme de la familia Arapaimidae. Ye'l segundu pexe d'agua duce más grande del mundu, dempués del esturión beluga (Fusu fusu). El términu pirarukú deriva del tupí-guraní pirá 'pez'.
Crez hasta superar los 3 m de llargu y pesar hasta 250 kg (l'esturión beluga supera los 5 m y los 600 kg). Presenta cuerpu delgáu, el marxe ventrolateral de la cabeza relativamente arrondada, hasta 18 rayos na aleta caudal y dientes en dentario de 2 a 2,5 files irregulares.
En cierta dómina del añu vive n'agües pocu osixenaes, polo que l'osíxenu qu'absuerbe polos sos branquies ye insuficiente, asina que tien d'alendar aire atmosférico (o “boquear”). Xeneralmente facer en periodos de 15 minutos, pero puede aguantar hasta 40 minuto si atópase en peligru o ta en plena persecución. A diferencia de la mayoría de los pexes colos que convive nel so hábitat, la so vexiga natatoria ta bien desenvuelta y ye bien grande y vascularizada, polo que tien una función similar a un pulmón humanu.[ensin referencies] Esto facer otres especies del Amazones, como l'anguila llétrica.
Vive na cuenca del ríu Amazones, nel Perú, Ecuador, Brasil, Colombia, Venezuela, Guyana, Surinam y Guayana Francesa, y tamién puede atopase nos ríos Madre de Dios (Perú) y Beni (Bolivia). Apocayá foi introducíu pa la so pesca en Tailandia y Malasia. Tamién ye consideráu pexe d'acuariu, anque rique d'un estanque y suministros bien grandes. El so hábitat anúbrese cuasi la metá de cada añu poles agües y el destemple nos Andes, polo qu'una parte del añu nada ente los árboles, y cuando baxa enforma'l nivel de l'agua (en delles zones altes de la planicie amazónica) soterrar na folla cola cabeza fuera (probablemente d'ende la so forma de respiración).
La so dieta consiste d'otros pexes y hasta de pequeños animales terrestres, incluyendo aves, que prinda cuando cayen a l'agua, o inclusive dando saltos fuera de la mesma.
Fósiles del arapaima (o especies bien similares) fueron topaos en Colombia, na Formación Villavieja, que data del Miocenu.[2]
Esta especie practica la incubación oral, y tamién la so reproducción afíxose a les grandes fluctuaciones de la so redolada, pos pon los sos güevos ente febreru y abril, cuando'l nivel de l'agua ye baxu, y pallo constrúi un nial d'unos 50 cm d'anchu y 15 cm de fondu, usualmente n'árees arenoses. Na dómina d'hinchente (cuando xube'l nivel de l'agua), mientres los meses de mayu a agostu, los güevos eclosionan, polo que tienen más agua pa espolletar.
Dambos padres curien de la so prole cuando esta naz y acompañar y lleven a sitios d'alimentación. Les críes alimentar de pequeños invertebraos y de plancton, asitiándose en formación, de tal manera que toos formen una especie de paré, asitiándose toos unu al llau del otru o enriba o embaxo d'otru, mirando y nadando na mesma direición. Les críes de pirarucú solo pueden alendar aire cuando algamen cierta edá.
La so llingua ósea tien usu melecinal en Sudamérica: utilízase desecada y combinada con corteza de guaraná arrallada, puestes n'agua. Alminístrense dosis d'esti remediu pa matar parásitus intestinales. Por ser ósea, amás ye utilizada pa rallar madera y fabricar instrumentos, y les sos escames sirven de llima pa les uñes.
Na Amazonia comen la so carne, y dizse que ye deliciosa.[ensin referencies] Puesto que sale a alendar, usualmente yera cutíu y depués arponeado. Un adultu puede rindir hasta 60 kg de carne.
Tiempu tres esta gran especie tien de ser el depredador por excelencia de los llagos y los montes anubiertos de l'Amazonia. Sicasí, mientres l'últimu sieglu foi escorrida a un ritmu alarmante. Tradicionalmente pescábase-yos cola ayuda d'arpones, pero cola llegada de les red agalleras les posibilidaes de captura per parte del home amontáronse considerablemente. A pesar de que les sos poblaciones amenorgar significativamente, los altos precios qu'algama la so carne nos mercaos locales fai que siga siendo un oxetivu predilectu de los pescadores.
Sicasí, en delles rexones de Brasil prauticar l'acuicultura intensiva con esta especie, como nos estaos de Pará y Acre (cerca de la capital Rio Branco, onde los sos esquiles atopar a la vienta nes tiendes del Mercáu Municipal). Dellos acuicultores, cola autorización del gobiernu brasileñu, fixeron la captura de reproductores y desenvolvieron la so reproducción en cautiverio, en llagunes y banzaos, lo qu'amenorga la sobrepresión de pesca sobre los exemplares selvaxes.
El paiche, pirarucú o arapaima (Arapaima gigas) ye una especie de pez osteoglosiforme de la familia Arapaimidae. Ye'l segundu pexe d'agua duce más grande del mundu, dempués del esturión beluga (Fusu fusu). El términu pirarukú deriva del tupí-guraní pirá 'pez'.
Arapayma (Arapaima gigas) – arovanalar fəsiləsindən aravanokimilər dəstəsinin şirin su balığı. Uzunluğu 4,6 m-ədək, çəkisi 200 kq-adək olur. Bədənin ön hissəsi zeytunu-yaşıl, quyruğu tünd-qırmızıdır. Bel və anus üzgəclərinin quyruq üzgəcinə yaxın yerləşməsi, pulcuqlarının iri və bərk olması kimi qədim balıqlara xas əlamətlər saxlanmışdır.Üzmə qovuğu sıxdamarlı və göz-göz olur. Aprel–may aylarında düzəltdikləri yuvalarında kürüləyir. Tez böyüyür. Arapaymalar Amazon çayı hövzəsindəki ot basmış, oksigeni az olan sularda yaşadığı üçün hər 10–15 dəq-dən bir suyun səthinə qalxırlar. Yırtıcıdır. Əvvəllər ov əhəmiyyətli idi, indi isə mühafizə obyektidir. Yerli əhali pulcuqlarından kəmər və bəzək əşyaları düzəldir. Yetişdirmək üçün perspektivlidir. Dünyanın bir çox ölkələrində iri akvariumlarda saxlanılır. [1]
Arapayma (Arapaima gigas) – arovanalar fəsiləsindən aravanokimilər dəstəsinin şirin su balığı. Uzunluğu 4,6 m-ədək, çəkisi 200 kq-adək olur. Bədənin ön hissəsi zeytunu-yaşıl, quyruğu tünd-qırmızıdır. Bel və anus üzgəclərinin quyruq üzgəcinə yaxın yerləşməsi, pulcuqlarının iri və bərk olması kimi qədim balıqlara xas əlamətlər saxlanmışdır.Üzmə qovuğu sıxdamarlı və göz-göz olur. Aprel–may aylarında düzəltdikləri yuvalarında kürüləyir. Tez böyüyür. Arapaymalar Amazon çayı hövzəsindəki ot basmış, oksigeni az olan sularda yaşadığı üçün hər 10–15 dəq-dən bir suyun səthinə qalxırlar. Yırtıcıdır. Əvvəllər ov əhəmiyyətli idi, indi isə mühafizə obyektidir. Yerli əhali pulcuqlarından kəmər və bəzək əşyaları düzəldir. Yetişdirmək üçün perspektivlidir. Dünyanın bir çox ölkələrində iri akvariumlarda saxlanılır.
L'arapaima (Arapaima gigas) o pirarucú és un peix que viu als rius, llacs i pantans dels boscos tropicals de la conca de l'Amazones, a Sud-amèrica.[1] Aquests peixos gegants, que són una de les espècies d'aigua dolça més grans del món, poden arribar als 2,75 metres i arriben a pesar 200 quilos. Tenen un cos ample, escatós i gris, i el seu cap és estret. Encara que els arapaimes poden submergir-se durant 10 o 20 minuts, solen estar-se a prop de la superfície, on cacen, i emergeixen sovint per respirar, amb un característic so de tos. La seva dieta consisteix principalment en peixos, encara que se sap que, ocasionalment, atrapen aus que s'acosten a la superfície de l'aigua.
Com que passa tant de temps a prop de la superfície, l'arapaima és vulnerable als caçadors, que fàcilment els poden encertar amb un arpó. Alguns pobles indígenes consumeixen la carn i la llengua del pirarucú, i fan servir les seves grosses escates per fabricar joies i altres objectes.
Les crescudes estacionals de l'Amazones modulen el cicle reproductiu de l'arapaima. Durant els mesos de baix cabal (entre febrer i abril), els arapaimes construeixen nius al llit, i les femelles ponen ous. Les cries neixen quan el nivell de l'aigua puja i els proporciona un hàbitat inundat propici. Els mascles adults tenen un peculiar paper en la reproducció, ja que incuben desenes de milers d'ous a la boca, els protegeixen agressivament i els traslladen quan cal. Encara que l'hàbitat d'aquest peix gegant no pateix gaires pertorbacions, la sobrepesca s'ha convertit en un seriós problema, i algunes autoritats sud-americanes han intentat establir certes mesures de protecció.
L'arapaima (Arapaima gigas) o pirarucú és un peix que viu als rius, llacs i pantans dels boscos tropicals de la conca de l'Amazones, a Sud-amèrica. Aquests peixos gegants, que són una de les espècies d'aigua dolça més grans del món, poden arribar als 2,75 metres i arriben a pesar 200 quilos. Tenen un cos ample, escatós i gris, i el seu cap és estret. Encara que els arapaimes poden submergir-se durant 10 o 20 minuts, solen estar-se a prop de la superfície, on cacen, i emergeixen sovint per respirar, amb un característic so de tos. La seva dieta consisteix principalment en peixos, encara que se sap que, ocasionalment, atrapen aus que s'acosten a la superfície de l'aigua.
Com que passa tant de temps a prop de la superfície, l'arapaima és vulnerable als caçadors, que fàcilment els poden encertar amb un arpó. Alguns pobles indígenes consumeixen la carn i la llengua del pirarucú, i fan servir les seves grosses escates per fabricar joies i altres objectes.
Les crescudes estacionals de l'Amazones modulen el cicle reproductiu de l'arapaima. Durant els mesos de baix cabal (entre febrer i abril), els arapaimes construeixen nius al llit, i les femelles ponen ous. Les cries neixen quan el nivell de l'aigua puja i els proporciona un hàbitat inundat propici. Els mascles adults tenen un peculiar paper en la reproducció, ja que incuben desenes de milers d'ous a la boca, els protegeixen agressivament i els traslladen quan cal. Encara que l'hàbitat d'aquest peix gegant no pateix gaires pertorbacions, la sobrepesca s'ha convertit en un seriós problema, i algunes autoritats sud-americanes han intentat establir certes mesures de protecció.
Arapaima velká (Arapaima gigas), indiány nazývaná pirarucú nebo paiche, patří mezi největší sladkovodní ryby. Dorůstá délky až přes 3 metry a hmotnosti 200 kg. Žije ve vodách Amazonky, jejích přítoků, jako je Rio Madera a Rio Machado, obývá i stojaté vody, jezera, zaplavené oblasti i bažiny.
Arapaima je velká, štíhlá ryba proudnicovitého tvaru těla. Hřbetní a řitní ploutev jsou postavené vzadu na těle, blízko ocasní ploutve, podobně jako u štik a ostatních ryb, které rychle vyráží za kořistí. Šupiny jsou šedé až zelenožluté, u velkého jedince můžou být dlouhé až 10 cm. Největší ryby mohou být přes 3 metry dlouhé, ale v důsledku nadměrného lovu jsou takto velké arapaimy velmi vzácné. Kvůli svému prehistorickému vzhledu bývá někdy označována jako „živoucí fosílie“.
Arapaima je ryba, která je závislá na kyslíku, který dýchá a proto se musí vynořovat u hladiny. Období sucha přežívá zahrabaná v bahně. Jedná se o predátora, který se živí rybami, ale také ptáky a dalšími živočichy, které nejraději loví u hladiny.
Jsou to predátoři, jejich kořistí se stávají hlavně jiné ryby, ale také neopatrní ptáci a další živočichové.
Arapaimy jsou závislé na periodických záplavách, při kterých se velká část tropického deštného lesa ocitá pod vodou. V písčitém dnu vyhloubí hnízdo, do kterého během období sucha nakladou jikry. Potěr se vylíhne do období záplav, od května do srpna. Dospělé ryby chrání jikry i mladé rybky, přihání k nim vodu bohatou na kyslík a poskytují jim úkryt. Samice pohlavně dospívají až v 5 letech věku, kdy jsou 160 cm dlouhé.
Arapaimy jsou vítaným úlovkem, jedna ryba poskytne až 70 kg masa. Protože musí vyplouvat k hladině, aby se nadechla, je snadným cílem pro harpuny a šípy. Arapaimy jsou také chytány do sítí. V důsledku nadměrného lovu zmizely velké kusy.
V roce 1976 organizace SUDEPE (Supertendencia do Desenvolvimento da Pesca) zakázala lov arapaim během období sucha, kdy jsou ryby snadno viditelné kvůli nízké hladině vody. Arapaimy se nesmí lovit, dokud nedosáhnou délky aspoň 1,5 metru.
Český rybář Jakub Vágner, chytil v roce 2008 arapaimu o délce 2,5 metru a váze 130 kg, čímž vytvořil světový rekord. V roce 2010 vlastní rekord překonal ulovením jedince o délce 307 cm a váze 154 kg. Jedná se o vůbec nejdelší chycenou sladkovodní rybu na světě.[2] [3]
Arapaima velká se někdy chová jako akvarijní ryba. Kvůli její obrovské velikosti ale chov není snadný.
Arapaima velká (Arapaima gigas), indiány nazývaná pirarucú nebo paiche, patří mezi největší sladkovodní ryby. Dorůstá délky až přes 3 metry a hmotnosti 200 kg. Žije ve vodách Amazonky, jejích přítoků, jako je Rio Madera a Rio Machado, obývá i stojaté vody, jezera, zaplavené oblasti i bažiny.
Arapaima (Arapaima gigas) ya iku iwak banyu sing asalé saka kali Amazon amerika Kidul. Ing habitat asliné iwak raksasa iki bisa nganti 3 mèter dawané lan boboté bisa nganti 200 kg.
(Lowe-McConnell 1987; Smith 1981, Luna and Froese, 2002)
Arapaima (Arapaima gigas) ya iku iwak banyu sing asalé saka kali Amazon amerika Kidul. Ing habitat asliné iwak raksasa iki bisa nganti 3 mèter dawané lan boboté bisa nganti 200 kg.
Paychi[1][2] (Arapaima gigas) nisqaqa ancha hatun challwam, Amarumayu sach'a-sach'a suyupi kawsaq, lliw mayu challwakunamanta aswan hatunmi, kimsa mitrukama suni, 250 kilugramukama llasaqmi.
Paychi (Arapaima gigas) nisqaqa ancha hatun challwam, Amarumayu sach'a-sach'a suyupi kawsaq, lliw mayu challwakunamanta aswan hatunmi, kimsa mitrukama suni, 250 kilugramukama llasaqmi.
Το Αραπάιμα ή Αραπαΐμα ή Πιραρουκού είναι το μεγαλύτερο ψάρι γλυκών υδάτων της φύσης και είναι το μοναδικό του είδους του. Ανήκει στο γένος των τελεοστέων ιχθύων της οικογένειας των οστεογλωσσιδών όπου και απαντάται μόνο ένα είδος ο Αραπάιμα ο γίγας.
Το μήκος του φθάνει τα 5 μέτρα και το βάρος του τα 200 κιλά. Το σώμα του είναι ογκώδες χωρίς ραχιαίο πτερύγιο. Ζει στα νερά των μεγάλων ρευμάτων παρά τις εκβολές των ποταμών της βόρειας Βραζιλίας και της Γουιάνας, το δε κρέας του είναι πολύ νόστιμο.
Αλιεύεται σχετικά εύκολα με χοντρό αγκίστρι καθώς και με βέλη καμάκια από τους ντόπιους ψαράδες.
Το Αραπάιμα ή Αραπαΐμα ή Πιραρουκού είναι το μεγαλύτερο ψάρι γλυκών υδάτων της φύσης και είναι το μοναδικό του είδους του. Ανήκει στο γένος των τελεοστέων ιχθύων της οικογένειας των οστεογλωσσιδών όπου και απαντάται μόνο ένα είδος ο Αραπάιμα ο γίγας.
Το μήκος του φθάνει τα 5 μέτρα και το βάρος του τα 200 κιλά. Το σώμα του είναι ογκώδες χωρίς ραχιαίο πτερύγιο. Ζει στα νερά των μεγάλων ρευμάτων παρά τις εκβολές των ποταμών της βόρειας Βραζιλίας και της Γουιάνας, το δε κρέας του είναι πολύ νόστιμο.
Αλιεύεται σχετικά εύκολα με χοντρό αγκίστρι καθώς και με βέλη καμάκια από τους ντόπιους ψαράδες.
Апараимата, позната и како пираруку или паихе (Arapaima gigas) е јужноамериканска тропска слатководна риба. Таа е една од најголемите слатководни риби во светот.
Арапаимата може да достигне должина и повеќе од 2 m, а во некои исклучителни случаи и повеќе од 2,5 m и преку 100 kg. Најчесто наведуваната максимална должина од 4,5 m доаѓа од еден извештај од првата половина на деветнаесеттиот век, но ова не е потврдено. Најголема телесна тежина која досега е пријавена за оваа риба е 200 kg.
Апараимата е најголемата слатководна риба. Таа често се лови од страна на населението во Јужна Америка како храна.
Храната на апараимата се состои од риби, ракчиња и други мали животни. Оваа риба дише воздух, користејќи го својот рибен меур, кој е богат со крвни садови и се отвора во устата на рибата,[2] што е предност во води сиромашни со кислород, каква што е реката Амазон. Според ова, рибата е способна да преживее во плитки води со количина на растворен кислород ниска и до 0,5 ppm.
Апараимата, позната и како пираруку или паихе (Arapaima gigas) е јужноамериканска тропска слатководна риба. Таа е една од најголемите слатководни риби во светот.
Arapaima gigas, also known as pirarucu or simply arapaima,[3] is a species of arapaima native to the basin of the Amazon River. Once believed to be the sole species in the genus, it is among the largest freshwater fish. The species is an obligate air-breather, so needs to come to the surface regularly to gulp air.
Arapaima gigas was originally regarded as the only species in the genus Arapaima, but the subsequent identification of further species, together with the rarity of specimens and the loss of several type specimens, has led to some uncertainty regarding classification within the genus and the identity of described individuals.[4]
The species is among the largest known freshwater fish, commonly measuring 200 cm (79 in) and reportedly exceptionally reaching lengths of up to 450 cm (15 ft). Adults may weigh up to 200 kg (440 lb).[5] A. gigas has a streamlined body with dorsal and anal fins set well back towards the tail. While the body is mainly gray to gray-green, its Brazilian local name pirarucu derives from an indigenous word for "red fish", thought to refer to either the red flecks on the scales towards the tail, or the reddish-orange color of its meat.[3] The fish have "flexible, armor-like scales" made up of "a hard, mineralized outer layer" and "a tough-but-flexible inner layer" that help protect it from attacks by piranhas.[6]
A. gigas is native to freshwater in the basin of the Amazon River; it is known to occur in Bolivia, Brazil, Guyana, and Peru.[5][1] In Bolivia known as paiche, it is considered an invasive species, affecting local native species and the ecosystem. It was first found in 1976,[7] and presumably introduced from Peru being washed out of a Peruvian fish farm by a flood.[8] The species has been introduced to parts of East Asia, both for fishing purposes and accidentally.[3] The fish are found in flooded forest areas where they reproduce during the wet season; they relocate to lakes after water levels drop.[9]
A 13-million-year-old fossil of arapaima (or very similar species) has been found in Colombia, in the Villavieja Formation, which dates from the Miocene era.[10]
Morphology changes occur as A. gigas undergoes the transition from water-breather to air-breather 8–9 days after hatch.[11] During the transition to air-breathing, the structure of the gills changes, making them better adapted for ion absorption, but less able to undergo gas diffusion. Once developmental changes in the gills take place, the lamella is less recognizable. The adult gills are made up of smooth, column-shaped filaments, instead.[12] The kidneys have an important role in nitrogenous waste excretion in this species and are enlarged in adult fish.[11]
A. gigas requires breathing surface air to supplement the oxygen it derives from the use of its gills, and as such, is dependent on surfacing every 5–15 minutes to loudly gulp air at the surface. As in other species in the genus, a modified swim bladder that contains lung-like tissue is used for this purpose.
The species primarily feeds on fish, although juveniles prefer insects and fish larvae until fully grown. They also consume birds, mammals, fruits, and seeds on the water surface.[13]
Spawning occurs in lakes and river channels during the time of low water levels (August to March). After the young hatch from eggs laid in a nest constructed by both parents, the male remains to protect them for a period of about three months. The young reach sexual maturity at an age of four to five years; average lifespan in captivity is 15–20 years.[3]
The species has in the past been heavily impacted by overfishing, exacerbated by their easily exploited habit of surfacing regularly for air-gulping. The IUCN is currently not assigning a conservation status to A. gigas due to a lack of detailed information about population developments.[3] Arapaima fishing was banned outright in Brazil from 1996 to 1999, due to declining populations; since then, both subsistence and commercial fishing have been permitted in specially designated areas, and a sophisticated sustainable management strategy has led to massive recovery of stocks, from 2,500 in 1999 to over 170,000 in 2017.[14]
For Bolivia, the paiche as an invasive species is considered a threat to local native species according to reports. Various reports show a correlation between the spreading of paiche and the decline in numbers of native fish species in parts of the Bolivian Amazon. Effects on local fish species populations and on fishing behaviors vary strongly by region.[8] A joint study of the Bolivian government and different research organizations from 2017 points out the necessity to further evaluate the complex environmental and socioeconomic impact of paiche in the country.[15]
{{cite book}}
: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Arapaima gigas, also known as pirarucu or simply arapaima, is a species of arapaima native to the basin of the Amazon River. Once believed to be the sole species in the genus, it is among the largest freshwater fish. The species is an obligate air-breather, so needs to come to the surface regularly to gulp air.
Pirarukuo (Arapaima gigas) estas la sola specio de genro arapajmo, ĝi estas granda rivera fiŝo en Amazonio, unu el la plej grandaj dolĉakvaj fiŝoj. Ĝi longas ĝis 2,6 m kaj pezas ĝis 150–200 kg, tiel ĝi estas la plej granda skvamfiŝo en Brazilo. Pro sia tre ŝatata, gadosimila viando, ĝi estas alnomata “la gado el Amazonio”.
Ĉar ĝi estas troe fiŝkaptata, la kaptitaj ekzempleroj malofte atingas la grandon de 2 m. Fontoj el 1820 parolas eĉ pri longo de 4 m.
Ĝi vivas en nordaj partoj de Suda Ameriko, kie la akvoj havas la temperaturon de 24 ĝis 29 °C. Oni transportis ĝin eĉ en Tajlandon por hobia fiŝkaptado. Ĝi nutras sin per fiŝetoj, amfibioj, birdetoj kaj eĉ etaj naĝantaj mamuloj.
La pirarukuo atingas la seksan maturecon en aĝo de 4-5 jaroj. Ĝia reprodukta periodo okazas verŝajne ĉiun duan jaron, inter aprilo kaj majo. La ina fiŝo demetas ĉ. 100.000 frajojn en ĉ. 15 cm profundan kavon, kun diametro de 50 cm kaj kiu situas 1,5 m sub la akvosurfaco. La frajojn gardas ambaŭ gepatroj.
La lango estas forta, osta, ĝia osto estas prilaborata al ungoraspilo. Ĝia supra skvamoparto estas tiel dura, ke eĉ piranjoj ne povas sukcese ataki ĝin.
El paiche, pirarucú o arapaima (Arapaima gigas) es una especie de pez osteoglosiforme de la familia Arapaimidae. Es el segundo pez de agua dulce más grande del mundo, después del esturión beluga (Huso huso). El término pirarukú deriva del tupí-guaraní pirá, que significa 'pez'.
Crece hasta superar los 3m de largo y pesar hasta 250 kg (el esturión beluga supera los 5 m y los 600 kg). Presenta cuerpo delgado, el margen ventrolateral de la cabeza relativamente redondeada, hasta 18 rayos en la aleta caudal y dientes en dentario de 2 a 2,5 filas irregulares.
En cierta época del año vive en aguas poco oxigenadas, por lo que el oxígeno que absorbe por sus branquias es insuficiente, así que debe respirar aire atmosférico (o “boquear”). Generalmente lo hace en períodos de 15 minutos, pero puede aguantar hasta 40 minutos si se encuentra en peligro o está en plena persecución. A diferencia de la mayoría de los peces con los que convive en su hábitat, su vejiga natatoria está muy desarrollada y es muy grande y vascularizada, por lo que tiene una función similar a un pulmón humano.[cita requerida] Esto lo hacen otras especies del Amazonas, como la anguila eléctrica.
Vive en la cuenca del río Amazonas, en el Perú, Ecuador, Brasil, Colombia, Venezuela, Guyana, Surinam y Guayana Francesa, y también se puede encontrar en el río Madre de Dios (Perú). Desde Perú llegó a Bolivia en los años 1970 y se encuentra en los ríos Beni, Mamoré e Iténez. En Bolivia es considerada como especie invasora, con múltiples impactos ecológicos y socioeconómicos.[2][3]Recientemente ha sido introducido para su pesca en Tailandia y Malasia. También es considerado pez de acuario, aunque requiere de un estanque y suministros muy grandes. Su hábitat se inunda casi la mitad de cada año por las lluvias y el deshielo en los Andes, por lo que una parte del año nada entre los árboles, y cuando baja mucho el nivel del agua (en algunas zonas altas de la planicie amazónica) se entierra en el lodo con la cabeza fuera (probablemente de ahí su forma de respiración).
Su dieta consiste en otros peces y hasta de pequeños animales terrestres, incluyendo aves, que captura cuando caen al agua, o incluso dando saltos fuera de la misma.
Fósiles de arapaima (o especies muy similares) han sido hallados en Colombia, en la Formación Villavieja, los cuales datan del Mioceno (entre hace 23 y 5 millones de años).[4]
Esta especie practica la incubación oral, y también su reproducción se ha adaptado a las grandes fluctuaciones de su entorno, pues pone sus huevos entre febrero y abril, cuando el nivel del agua es bajo, y para ello construye un nido de unos 50 cm de ancho y 15 cm de profundo, usualmente en áreas arenosas. En la época de inundación (cuando sube el nivel del agua), durante los meses de mayo a agosto, los huevos eclosionan, por lo que tienen más agua para prosperar.
Ambos padres cuidan de su prole cuando esta nace y los acompañan y llevan a sitios de alimentación. Las crías se alimentan de pequeños invertebrados y de plancton, colocándose en formación, de tal manera que todos forman una especie de pared, colocándose todos uno al lado del otro o arriba o abajo de otro, mirando y nadando en la misma dirección. Las crías de pirarucú solo pueden respirar aire cuando alcanzan cierta edad.
Su lengua ósea tiene uso medicinal en Sudamérica: se utiliza desecada y combinada con corteza de guaraná rallada, puestas en agua. Se administran dosis de este remedio para matar parásitos intestinales. Por ser ósea, además es utilizada para raspar madera y fabricar utensilios, y sus escamas sirven de lima para las uñas.
En la Amazonía comen su carne, y se dice que es deliciosa.[cita requerida] Dado que sale a respirar, usualmente era golpeado y luego arponeado. Un adulto puede rendir hasta 60 kg de carne.
En Bolivia, la introducción de la especie generó impactos negativos sobre la ictiofauna nativa y, como consecuencia, sobre la pesca de subsistencia realizada por comunidades locales. Sin embargo, en este mismo país también genera beneficios económicos para pescadores que se dedican a la pesca comercial, y para comerciantes mayoristas y minoristas.[3]Junto con diferentes organizaciones científicas, el gobierno boliviano está examinando las consecuencias de la invasión del paiche en el país.[5]
Tiempo atrás esta gran especie debe haber sido el depredador por excelencia de los lagos y los bosques inundados de la Amazonia. Sin embargo, durante el último siglo ha sido perseguida a un ritmo alarmante. Tradicionalmente se les pescaba con la ayuda de arpones, pero con la llegada de las redes agalleras las posibilidades de captura por parte del hombre se incrementaron considerablemente. A pesar de que sus poblaciones se han reducido significativamente, los altos precios que alcanza su carne en los mercados locales hace que siga siendo un objetivo predilecto de los pescadores.
Sin embargo, en algunas regiones de Brasil se practica la acuicultura intensiva con esta especie, como en los estados de Pará y Acre (cerca de la capital Río Branco, donde sus alevines se encuentran a la venta en las tiendas del Mercado Municipal). Algunos acuicultores, con la autorización del gobierno brasileño, hicieron la captura de reproductores y desarrollaron su reproducción en cautiverio, en lagunas y embalses, lo que reduce la sobrepresión de pesca sobre los ejemplares salvajes.
El paiche, pirarucú o arapaima (Arapaima gigas) es una especie de pez osteoglosiforme de la familia Arapaimidae. Es el segundo pez de agua dulce más grande del mundo, después del esturión beluga (Huso huso). El término pirarukú deriva del tupí-guaraní pirá, que significa 'pez'.
Arapaima (Arapaima gigas; ka pirarucu või paiche) on luukeellaste sugukonda kuuluv Lõuna-Ameerika troopiline mageveekala. See on üks nn elavaist fossiilidest ja üks maailma suuremaid mageveekalu.
Arapaima võib kasvada pikemaks kui 2 meetrit, mõnel juhul isegi üle 2,5 meetri, kaaludes enam kui 100 kg. Sageli mainitav maksimumpikkus 4,5 m[2][3] pärineb ühestainsast kaudsest allikast 19. sajandi esipoolelt ning pole kinnitust leidnud. Liigi maksimaalne kaal on kirjanduse andmeil 200 kg. Arapaima on üks otsitumaid toidukalu Lõuna-Ameerikas, seda püütakse peamiselt käsitsi võrkudega ekspordiks ja harpuunidega kohalikuks tarbeks. Seetõttu leidub looduses tänapäeval harva arapaimasid pikkusega üle 2 m.
Brasiilia valitsus on keelanud arapaimade tööstusliku püügi liigi väljasuremisohu tõttu. Püük on lubatud vaid Amazonase basseini üksikutel kaugetel aladel – kas siis sportliku püügina, mille käigus püütud kalad vabastatakse, või põlisrahvastel omaks tarbeks. Kuna arapaimast on võimalik saada suuri luudeta kalalihalõike[4], peetakse seda delikatessiks. Arapaimapüügi kõrgajal 1918–1924 püüti aastas umbes 7000 tonni arapaimasid. Nõudlus arapaimade järele ajendas jõeäärseid asukaid kalu kasvatama.[5]
Arapaima sööb kalu, koorikloomi ja isegi kaldal kõndivaid väikesi kuivamaaloomi. Kala hingab õhku, kasutades oma labürintorganit, milles on arvukalt veresooni ja mis avaneb kala suhu.[6] See annab talle eelise Amazonase sageli hapnikuvaeses vees. Nii suudab kala jääda ellu ka sootides, mille vees võib hapniku kontsentratsioon langeda 0,5 miljondikuni. Araguaia märgaladel, mis on üks liigi tähtsamaid pelgupaiku, on arapaima taolistes järvedes madalvee aegu toiduahela tippkiskja. Jõgedest eraldatud järvedes langeb hapnikutase, muutes saakloomad uimaseks.
Laia asuala tõttu mõjutavad arapaimade elutsüklit tugevalt iga-aastased üleujutused. Arapaima koeb kuudel, mil veetase on madal või alles hakkab tõusma. Kala ehitab umbes 50 cm laia ja 15 cm sügava pesa, tavaliselt veekogu mudapõhja. Kui vesi tõuseb, kooruvad marjast maimud, kes kasvavad kiiresti tulvavee perioodil maist augustini. Nii reguleerivad kudemist aastaajad. Oletatavasti hoiab isane arapaima maime suus, nagu ka arapaimade sugulased aravanad (Osteoglossum). Emane arapaima aitab isast ja maime kaitsta, tiireldes nende ümber ja tõrjudes kiskjaid.
Raamatus "Sahisev maa" kirjeldab looduseuurija Gerald Durrell Argentinas kuuldud lugu, mille kohasel eritab emane arapaima peas asuvast näärmest valget nõret, mida maimud paistavad söövat.
Arapaimade või neile väga sarnase liigi fossiile on leitud müotseeni kihistustest Colombias Villaviejas.[7]
Kohalikud asukad püüavad ja kasutavad arapaimat mitmel viisil. Arapaimasid püütakse harpuunide ja suurte võrkudega ning nende liha peetakse hõrgutiseks. Kuna arapaima peab hingamiseks aeg-ajalt pinnale ujuma, on üks traditsiooniline püügiviis kalu kõigepealt harpuunida ning seejärel surnuks tümitada. Ühest kalast võib saada kuni 70 kg liha.
Arapaimat on sportliku kalapüügi otstarbel introdutseeritud ka Tais ja Malaisias. Tais võib neid püüda mitmes järves, kus enam kui 150 kg kaaluvad kalad sageli pärast püüki vabastatakse.
Suuruse tõttu tuleb neid kalu käsitseda äärmiselt ettevaatlikult. Kui arapaima soovitakse pärast püüdmist taas vette lasta, tuleb oodata viis minutit, kuni ta hingab. Piki kala selgroogu jookseb suur veresoon, mis võib lõhkeda, kui kala pildistamiseks veest välja tõstetakse. Häiritud arapaimad võivad ka veest välja hüpata.
Arapaimasid peetakse tihti akvaariumikaladena, ehkki see nõuab eriti mahukat akvaariumi, pidevat hoolitsust ja suuri kulutusi.
Lõuna-Ameerikas hinnatakse arapaima keelt ravimina. Keel kuivatatakse, segatakse guaraanakoorega, peenestatakse ning segatakse veega. Saadud pastat kasutatakse ussirohuna. Samuti kraabitakse arapaima luise keelega kuivatatud guaraanat, mis on jookide koostisosa, soomustega aga viilitakse küüsi.
2009. aasta juulis teatasid Terengganu küla elanikud Malaisias, et on külalähedases Kenyiri järves arapaimat korduvalt näinud. Kohalikud nimetasid seda "Kenyiri koletiseks" või "lohekalaks", ning süüdistasid kala kahe mehe uppumises segastel asjaoludel 17. juunil.[8]
Arapaima Sheddi Akvaariumis
Arapaima Manila merepargis
Arapaima Kölni loomaaias
Arapaima Sevastoopoli loomaaia mereakvaariumis
Arapaima (Arapaima gigas; ka pirarucu või paiche) on luukeellaste sugukonda kuuluv Lõuna-Ameerika troopiline mageveekala. See on üks nn elavaist fossiilidest ja üks maailma suuremaid mageveekalu.
Arapaima —izen zientifikoa: Arapaima gigas— teleosteoen infraklaseko arraina da. 3 m-tik gorako luzera izan dezake eta 250 kg-rainoko pisua izan. Ur gezatako arrainik handienetako bat da. Gorputz luzarana du, aho handia, behe-baraila irtena eta bular-hegats handiak. Bere generoko espezie bakarra da. Kolore grisa du, distira gorri eta urdinduna; distira horiek ezkatek eragiten dituzte. Brasilgo eta Guyanetako ibai handietan bizi da. Pirarucú izena ere ematen zaio. Haren haragia oso aintzat hartua da, eta hortzak zura lantzeko erabili izan dira.
Arapaima —izen zientifikoa: Arapaima gigas— teleosteoen infraklaseko arraina da. 3 m-tik gorako luzera izan dezake eta 250 kg-rainoko pisua izan. Ur gezatako arrainik handienetako bat da. Gorputz luzarana du, aho handia, behe-baraila irtena eta bular-hegats handiak. Bere generoko espezie bakarra da. Kolore grisa du, distira gorri eta urdinduna; distira horiek ezkatek eragiten dituzte. Brasilgo eta Guyanetako ibai handietan bizi da. Pirarucú izena ere ematen zaio. Haren haragia oso aintzat hartua da, eta hortzak zura lantzeko erabili izan dira.
Arapaima eli paiche (Arapaima gigas) on jättihaimonnin ohella maailman suurin makeassa vedessä elävä suomullinen kala. Se voi kasvaa kolme metriä pitkäksi ja painaa jopa 200 kiloa. Se elää Etelä-Amerikassa Amazon- ja Essequibo-jokien vesistöissä yhdessä yleisemmän sukulaisensa aravanan kanssa. Arapaimat tulevat pintaan haukkomaan happea noin 15 minuutin välein.
Arapaimat syövät muita kaloja. Koska arapaiman liha on ravitsevaa ja lähes ruodotonta, se on suosittu ruokakala. Niitä on istutettu urheilukalastusta varten Thaimaahan ja Malesiaan.
Arapaima eli paiche (Arapaima gigas) on jättihaimonnin ohella maailman suurin makeassa vedessä elävä suomullinen kala. Se voi kasvaa kolme metriä pitkäksi ja painaa jopa 200 kiloa. Se elää Etelä-Amerikassa Amazon- ja Essequibo-jokien vesistöissä yhdessä yleisemmän sukulaisensa aravanan kanssa. Arapaimat tulevat pintaan haukkomaan happea noin 15 minuutin välein.
Arapaimat syövät muita kaloja. Koska arapaiman liha on ravitsevaa ja lähes ruodotonta, se on suosittu ruokakala. Niitä on istutettu urheilukalastusta varten Thaimaahan ja Malesiaan.
Arapaïma, Pirarucu, Paiche
Arapaima gigas, communément appelé Arapaïma, Pirarucu ou Paiche, est une espèce de poissons d'eau douce de la famille des Osteoglossidés, vivant en Amazonie. C'est le plus gros poisson d'eau douce d'Amérique du Sud et c'est un des 10 plus gros poissons d'eau douce de la planète actuellement[5].
En Guyane française on l'appelle localement : pilauluku[9], tchouri[9], kihiuri[9], bodeco[9]...
Arapaima gigas est le plus gros poisson d'eau douce d'Amérique du Sud. Avec une taille maximale pouvant atteindre 4,5 m pour un poids de 250 à 300 kg, il fait également partie des plus gros poissons d'eau douce du monde. Il est notamment connu pour être l'un des rares animaux à opposer une parfaite résistance aux morsures des piranhas grâce à un véritable gilet pare-dents.
C'est un physostome : sa vessie natatoire communique avec l'œsophage, ce qui le rapproche des cyprinidés et des salmonidés. Sa bouche, énorme, est garnie de petites dents pointues et s'ouvre très largement en créant un tourbillon à la surface de l'eau quand l'arapaima monte « gober » une proie. L'arapaima a une langue « osseuse » équipée d'un ensemble de dents que certains peuples indigènes utilisent pour poncer. Il possède plusieurs rangées de dents en haut et en bas de sa mâchoire. Son dos très large est effilé vers la queue et porte une nageoire dorsale rejetée très en arrière[12].
Tête de squelette, MNHN de Paris
Le régime alimentaire de l'Arapaïma se compose de poissons, de crustacés et d'autres petits animaux. Ce poisson a une respiration aérienne obligatoire, il vient respirer en surface en utilisant sa vessie natatoire riche en vaisseaux sanguins, un avantage pour capter l'oxygène souvent rare dans les rivières de l'Amazonie. Ce poisson est donc en mesure de survivre dans les eaux où l'oxygène dissous est aussi faible que 0,5 ppm. L'Arapaima peut rester sous l'eau durant vingt minutes sans prendre de respiration à la surface[13].
En raison de l'étendue géographique de l'Arapaïma, son cycle de vie est grandement affecté par les inondations saisonnières. L'Arapaima pond ses œufs au cours des mois de février, mars et avril lorsque le niveau d'eau est faible ou au début à la hausse. Ils construisent un nid d'environ 50 cm de large et 15 cm de profondeur, généralement dans des zones sableuses. Les œufs éclosent environ 24 heures après la fécondation et les alevins ont la saison des crues pour se développer, du mois de mai au mois d'août. Par conséquent, le frai annuel est saisonnier, mais la même femelle peut se reproduire plusieurs fois au cours de la saison. L'Arapaima mâle contrairement à son parent, Osteoglossum spp., n'est pas incubateur buccal, les jeunes pourraient se réfugier dans la bouche du père en cas de danger grave pendant les premiers jours de leur vie, ensuite ils restent en groupe compact sous la surveillance constante des deux parents qui nagent en permanence en dessous d'eux. Ce travail de garde rapprochée semble être la tâche principale du mâle pendant plus d'un mois. La femelle Arapaima aide à protéger également le nuage d'alevins en intimidant les prédateurs.
L'arapaima est originaire des rivières d'Amazonie, en Amérique du Sud. Il a également été introduit pour la pêche en Thaïlande et en Malaisie. La pêche de cette espèce en Thaïlande peut se faire dans plusieurs lacs, où l'on voit souvent des spécimens de plus de 150 kg.
Le nom Pirarucu vient d'une langue indienne d'Amazonie, dans laquelle ce mot signifie « poisson rouge ».
Il fait l'objet d'une pêche intensive car sa chair (légèrement sucrée et aux arêtes peu nombreuses) est recherchée. Il est servi même en période de fermeture dans tous les restaurants du bassin amazonien.
L'élevage permettra peut-être d'enrayer la disparition de l'espèce : sa croissance est rapide (10 kg/an) et peu coûteuse (4 €/kg). Sur le plan halieutique : comme la carpe et le saumon, l'arapaïma se défend vigoureusement lorsqu’il est pêché à la canne mais il survit mal à une remise à l’eau.
D'autre part, les écailles de l'arapaïma suscitent l'intérêt de nombreux chercheurs en raison de leur résistance ; on envisage actuellement d'élaborer des matériaux biomimétiques inspirés de ces écailles (pour faire des protections par exemple), qui font de l'arapaïma l'une des seules espèces animales à ne pas redouter une attaque de piranhas[14].
Dans les années 1990, dans le bassin amazonien, cette espèce a d'abord suivi la même courbe de déclin que les autres poissons géants dans le monde (F. He et al. Glob. Change Biol. Http://doi.org/dbwb; 2019). Menacé d'extinction au Brésil, l'arapaïma (pirarucu) est inventorié[15] dans la base de données de l'Arche du goût. Alors que, introduit à partir du Pérou par accident vers 1975, l'arapaïma (paiche) se développe rapidement dans l'Amazonie bolivienne[16].
Un arrangement légal, durable et communautaire, national et fédéral a été mis au point par l’Institut brésilien pour le développement durable Mamirauá[17] créé en 1999 sous l'égide du ministère des Sciences, de la Technologie, de l'innovation et des Communications. Cette stratégie de gestion se base sur des évaluations périodiques des stocks, qui font réviser tant que de besoin les quotas de pêche gouvernementaux[18]. Ces mesures ont été efficaces, permettant une augmentation des populations arapaima dans une zone protégée de l’Amazonie péruvienne [19] : là où cet accord est appliqué en Amazonie brésilienne, les populations d’arapaima sauvages ont aussi commencé à se reconstituer (augmentation de 425% localement[20]). Par exemple dans la réserve de Mamirauá, ces accords passés avec les populations locales ont permis d'augmenter significativement les populations d'arapaïma[21]. Un article de l'AFP fait état de 190.523 individus en 2018 contre 2.507 en 1999[22].
Arapaïma, Pirarucu, Paiche
Arapaima gigas, communément appelé Arapaïma, Pirarucu ou Paiche, est une espèce de poissons d'eau douce de la famille des Osteoglossidés, vivant en Amazonie. C'est le plus gros poisson d'eau douce d'Amérique du Sud et c'est un des 10 plus gros poissons d'eau douce de la planète actuellement.
Arapaima gigas é unha especie de peixes amazónicos, que antes se pensaba que era a única especie do xénero Arapaima. Actualmente o xénero Arapaima foi subdividido en varias especies.[2][3][4] Houbo unha certa confusión na clasificación da especie dentro do xénero e a identificación e identidade de individuos descritos, debido aos cambios taxonómicos e á perda de varios espécimes tipo.[5]
A. gigas é orixinario das augas da conca do río Amazonas; está presente no Brasil, Güiana e o Perú.[6][1] A especie foi introducida en partes do leste de Asia, ora co obxectivo de pesca ora accidentalmente.[7]
Arapaima gigas é unha especie de peixes amazónicos, que antes se pensaba que era a única especie do xénero Arapaima. Actualmente o xénero Arapaima foi subdividido en varias especies. Houbo unha certa confusión na clasificación da especie dentro do xénero e a identificación e identidade de individuos descritos, debido aos cambios taxonómicos e á perda de varios espécimes tipo.
Arapaima je rod južnoamerička tropskih slatkovodnih riba koje se smatraju živim fosilom zbog svojih arhaičnih morfoloških i anatomskih osobina. Ubraja se u jednu od najvećih slatkovodnih riba na svijetu. Brazilci je nazivaju pirarucu, a u Peruu je poznata kao paiche.
Među ihtiolozima postoji neslaganje o broju vrsta koje pripadaju ovom rodu. U bazi podataka o ribama navodi se samo jedna vrsta, Arapaima gigas[1], no 2013. godine otkrivena je jedna nova vrsta nazvana imenom Arapaima leptosoma. Neki znanstvenici među arapaimama razlikuju i vrste, Arapaima arapaima, Arapaima mapae i Arapaima agassizii.
Arapaima može dosegnuti dužinu veću od 2 metra (u rijetkim slučajevima veću i od 2,5 metra) te težinu preko 100 kg. Ponekad se kao najveća zabilježena dužina navodi 4,5 m. Taj podatak datira iz prve polovine 18. stoljeća i nije naročito pouzdan. Najteži zabilježeni primjerak težio je 200 kg. Danas se primjerci veći od 2 metra iznimno rijetko pojavljuju u prirodi. Ima prošireno i izduženo tijelo torpednog oblika prekriveno ljuskama te glavu koja se sužava. Ljuske odraslih primjeraka mogu biti dugačke i do 6 centimetara. Na tijelu ima karakteristične crvene šare. Posjeduje posebnu dišnu strukturu zvanu labirintni organ (tzv. "primitivna pluća").
Zbog pretjeranog izlova brazilska vlada zabranila je hvatanje ove ribe u komercijalne svrhe, ali krivolov nije rijetka pojava. Ribolov je dopušten samo u pojedinim, zabačenim predjelima Amazonskog bazena pri čemu se svi ulovljeni primjerci moraju odmah nakoh ulova pustiti. Domorocima je dopušten izlov arapaime u svrhu prehrane. Oni ju love na nekoliko načina, a najčešće pomoću harpuna te velikih mreža. Arapaima se zbog svog načina života često kreće u blizini površine što ju često čini žrtvom domorodačkih harpuna. Njezino meso vrlo je cijenjeno, a lokalno stanovništvo smatra ga delikatesom čemu svakako pridonosi činjenica da njezino meso ne sadrži mnogo kostiju. Povećana potražnja za njezinim mesom potaknula je uzgoj arapaime među "ribeirinhosima", lokalnom brazilskom stanovništvu koje živi na riječnim obalama. Također je vrlo popularna i među sportskim ribičima koji ju smatraju izvrsnom lovinom.
Arapaima je karnivorni predator koji jede sve što mu je dostupno. Velika usta omogućuju joj širok spektar potencijalnog plijena. Najveći dio njezine prehrane čine ribe, rakovi i ostale manje životinje, a i ptice koje katkad ulovi na površini vode. Ova riba guta zrak koristeći pri tome labirintni organ. To je izrazito prokrvljena tvorevina smještena u dupljama gornjih ždrijelnih kostiju koja je povezana s usnom šupljinom, a omogućuje korištenje kisika direktno iz zraka. To je i razlog zbog kojeg se ova vrsta ribe voli zadržavati pri površini vode. Gutanje zraka omogućuje joj preživljavanje u vodama siromašnim kisikom ili močvarama kakve se često nalaze u porječju Amazone i Orinoca. Pod vodom se zadržava tek oko 10 do 20 minuta, a potom pliva prema površini radi gutanja zraka. U nedostatku kisika ili ukoliko je uznemirena arapaima vrlo često iskače iz vode. Ova vrsta poznata je po tome da nastanjuje različite tipove voda Amazonskog porječja. Može ju se pronaći u samim rijekama Amazoni i Orinoco, njihovim tributarnim rijeka ili pak poplavnim jezerima. Nastanjuje uglavnom mutne vode, ali će zaći i u one bistrije. Prepreka njezinoj rasprostranjenosti su velike bujice i vodopadi koje teško može premostiti.
S obzirom na područje koje naseljava, na životni ciklus arapaime značajno utječu sezonske poplave. Ženke postaju spolno zrele nakon 5 godina i u to vrijeme su dugačke oko 160 centimetara. Ženka polaže jaja tijekom veljače, ožujka i travnja kada je razina vode niska ili tek počinje rasti. Gradi gnijezda otprilike 50 cm široka i 15 cm duboka i to najčešće na muljevitom dnu. Kako sezona odmiče i vodostaj raste mladi se izliježu i koriste nadolazeće poplavne mjesece kako bi se razvijali i rasli. Arapaima je poznata kao izrazito brižna vrsta koja aktivno štiti svoje potomstvo. Mužjak arapaime, kao i njegovi rođaci iz roda Osteoglossum (srebrna i crna arowana) čuva svoje potomstvo u svojim velikim ustima. To čini sve dok mladi ne postanu dovoljno veliki kako bi se sami brinuli za sebe. Ženka također čuva mužjaka, a time i svoje potomstvo, tako što kruži oko njega tjerajući potencijalne predatore. Roditelji komuniciraju sa svojim potomstvom preko posebnih feromona koje izlučuju iz glave. Na taj način zadržavaju mlade u svojoj blizini pružajući im na taj način sigurnost i zaštitu. Ukoliko razina kisika postane preniska za mlade, roditelji će svojim kretanjem miješati vodu i na taj način osigurati aeraciju.
Arapaima je u svrhu ribolova uvezena u Tajland i Maleziju gdje se danas može loviti u nekoliko jezera, a primjerci od 150 kg nisu rijetkost. U srpnju 2009. dva čovjeka misteriozno su nestala na jezeru Kenyir u Maleziji. Seljani iz obližnih naselja tvrdili su da je za to kriva golema arapaima koja obitava u tom jezeru nazivajući je "čudovištem iz Kenyira". Navodno je njih nekoliko u više navrata vidjelo golemu ribu kako iskače iz vode. Unatoč svemu, arapaima se ne smatra opasnom za ljude. Zbog svoje veličine i tendencije da iskače van iz vode ukoliko je ugrožena može djelovati pomalo zastrašujuće za onog koji ju hvata. Stoga nije nemoguće da na taj način uzrokuje prevrtanje manjih čamaca ili paniku kod ribara no nikada do sada nije zabilježen nikakav izravni napad ove ribe na čovjeka. U Južnoj Americi se smatra da arapaimin okoštali jezik ima ljekovita svojstva. U kombinaciji s korom guarane koristi se za uklanjanje crijevnih nametnika. Ktome, arapaimine velike ljuske domoroci koriste se kao turpije za nokte ili materijal za izradu ogrlica. Ova vrsta koristi se i kao akvarijska riba, ali zbog svoje veličine i uvjeta koje zahtjeva držati je mogu samo iskusni akvaristi.
Arapaima je rod južnoamerička tropskih slatkovodnih riba koje se smatraju živim fosilom zbog svojih arhaičnih morfoloških i anatomskih osobina. Ubraja se u jednu od najvećih slatkovodnih riba na svijetu. Brazilci je nazivaju pirarucu, a u Peruu je poznata kao paiche.
Među ihtiolozima postoji neslaganje o broju vrsta koje pripadaju ovom rodu. U bazi podataka o ribama navodi se samo jedna vrsta, Arapaima gigas, no 2013. godine otkrivena je jedna nova vrsta nazvana imenom Arapaima leptosoma. Neki znanstvenici među arapaimama razlikuju i vrste, Arapaima arapaima, Arapaima mapae i Arapaima agassizii.
Arapaima, pirarucu, atau paiche (Arapaima gigas) adalah jenis ikan air tawar terbesar di dunia yang berasal dari perairan daerah tropis Amerika Selatan. Ikan Arapaima dapat tumbuh maksimal sepanjang 3 meter dan berat 200 kilogram. Saat ini sudah sangat jarang terdapat arapaima yang berukuran lebih dari 2 meter karena ikan ini sering ditangkapi untuk dikonsumsi penduduk atau diekspor ke negara lain.
(Lowe-McConnell 1987; Smith 1981, Luna and Froese, 2002)
Arapaima, pirarucu, atau paiche (Arapaima gigas) adalah jenis ikan air tawar terbesar di dunia yang berasal dari perairan daerah tropis Amerika Selatan. Ikan Arapaima dapat tumbuh maksimal sepanjang 3 meter dan berat 200 kilogram. Saat ini sudah sangat jarang terdapat arapaima yang berukuran lebih dari 2 meter karena ikan ini sering ditangkapi untuk dikonsumsi penduduk atau diekspor ke negara lain.
L'arapaima gigante (Arapaima gigas, Cuvier 1829), noto anche come pirarucu o paiche (in Perù),[2] è una specie di arapaima originaria del bacino del Rio delle Amazzoni. Un tempo si credeva che fosse l'unica specie del genere Arapaima, ed è tra i più grandi pesci d'acqua dolce esistenti. Questa specie deve respirare ossigeno ed emerge regolarmente in superficie per immagazzinare aria. L'arapaima può essere considerato un fossile vivente, cacciato e utilizzato in diversi modi dalle popolazioni locali del Sud America.
Il nome pirarucu (da pronunciare con l'accento sull'ultima sillaba) con cui è conosciuto in Brasile è di origine tupi e significa "pesce (pirá) rosso (arucu)", in riferimento alla colorazione rossastra marginale delle scaglie, prevalentemente argentee, visibile soprattutto sulla coda, o al colore rosso-arancione della sua carne.[2]
L'arapaima gigante è tra i più grandi pesci d'acqua dolce conosciuti, che raggiunge mediamente i 2 metri (79 pollici) di lunghezza, per un peso da adulto di 200-440 kg[3] e, secondo cronache locali, alcuni esemplari eccezionali potevano raggiungere anche i 4,50 metri (15 piedi) e un peso di 800 kg. Tuttavia, attualmente vi sono pochi esemplari di grandi dimensioni, a causa della pesca eccessiva di questa specie e del calo delle risorse ittiche.
L'arapaima gigante ha un corpo snello con pinne dorsali e anali posizionate nella parte posteriore del corpo verso la coda. La livrea è solitamente grigio-argentata o grigio-verde interrotta sovente da macchie arancioni-rosse sulla parte terminale delle scaglie, soprattutto sul ventre e sulla coda, il che dà al pesce il suo nome locale brasiliano "pirarucu" che significa "pesce rosso".[2] Particolare è la striatura sulle scaglie che indica l'età del pesce. Questi pesci hanno "scaglie flessibili simili a una corazza" costituite da "uno strato esterno duro mineralizzato" e "uno strato interno resistente ma flessibile", che li protegge dagli attacchi dei piranha.[4] L'animale possiede una linguetta ossuta o dentata, caratteristica distintiva della specie, da cui prende il nome l'ordine Osteoglossiformes. Altra sua caratteristica è la modalità con cui respira, evolutasi a causa dell'habitat povero di ossigeno in cui vive: sale in superficie e ingoia aria nella vescica natatoria (vicino alla gola); deve emergere ogni 10-20 minuti.[2]
L'arapaima gigante è diffusa soprattutto nel bacino idrografico del Rio delle Amazzoni; può essere trovato in Bolivia, Brasile, Colombia, Guyana e Perù.[3][1] Vive sia nelle acque chiare sia nelle acque torbide e fangose. Gran parte dell'habitat dell'arapaima è caratterizzato da acqua nella quale l'ossigeno è carente, poiché è situato in zone paludose della foresta pluviale. In Bolivia, l'arapaima è considerata una specie invasiva, che colpisce le specie autoctone locali e l'ecosistema. Fu trovato per la prima volta nel 1976,[5] e presumibilmente introdotto dal Perù durante un'inondazione da un allevamento ittico peruviano.[6] La specie è stata introdotta in parti dell'Asia orientale, sia per scopi di pesca sia accidentalmente.[2]
Fossili di arapaima (o specie molto simili) sono stati trovati in Colombia, nella Formazione Villavieja, che risale al Miocene.[7]
Arapaima gigas era originariamente considerata come l'unica specie del genere Arapaima, ma la successiva identificazione di ulteriori specie, insieme alla rarità degli esemplari e alla perdita di diversi esemplari tipo, ha portato ad alcune incertezze riguardo alla classificazione all'interno del genere e all'identità di individui descritti.[8]
La femmina raggiunge la maturità sessuale all'età di cinque anni, quando ha raggiunto una lunghezza di 1,60 metri. La stagione degli amori va da dicembre a maggio. La riproduzione è anche legata al periodo delle inondazioni stagionali semestrali e alla conseguente fluttuazione delle acque; infatti l'animale depone le uova tra febbraio e aprile quando il livello delle acque è più basso, in una sorta di nido, di solito un avvallamento sabbioso largo 50 centimetri e a una profondità di 15 centimetri sotto il livello dell'acqua. Mentre le uova giungono a maturazione e si schiudono, il livello dell'acqua sale notevolmente, e la prole nata troverà così cibo per il proprio sostentamento. Il padre è un genitore premuroso, che protegge sia le uova sia gli avannotti. Questi ultimi vengono richiamati dal padre e mantenuti in prossimità del genitore per mezzo di feromoni che emanano dal proprio muso.[2]
L'arapaima gigante è principalmente un predatore, che si ciba di pesci, lumache, gamberi d'acqua dolce, vermi, vegetali, tartarughe d'acqua dolce, serpenti, rane, granchi, cavallette, plancton e anche piranha. Si nutre generalmente in prossimità della superficie dell'acqua, perciò può predare anche uccelli o altri animali terrestri che si trovano inavvertitamente in acqua. Si nutre anche di frutti e semi che cadono in acqua. Casualmente ingerisce anche sassi, sabbia e carbone.[9]
L'arapaima gigante è al vertice della catena alimentare ittica, e gli unici predatori naturali degli esemplari adulti sono i caimani (Caiman crocodilus). Questa specie è cacciata attivamente anche dall'uomo che ne apprezza le carni saporite.
La specie in passato venne pesantemente colpita dalla pesca eccessiva, anche per via della loro abitudine di risalire per respirare che li rende individuabili e pescare questi animali diventa ancora più facile. L'IUCN attualmente non ha assegnato uno stato di conservazione ad A. gigas a causa della mancanza di informazioni dettagliate sugli sviluppi della popolazione.[2] La pesca all'arapaima è stata vietata in Brasile dal 1996 al 1999, a causa del calo demografico; da allora, sia la pesca di sussistenza sia quella commerciale sono state consentite in aree appositamente designate e una sofisticata strategia di gestione sostenibile ha portato a una massiccia ricostituzione degli stock, da 2 500, nel 1999, a oltre 170 000, nel 2017.[10]
In Bolivia, il paiche è una specie invasiva e considerata una minaccia per le specie autoctone locali. Esistono vari rapporti sulla correlazione tra la diffusione del paiche e il declino del numero di specie ittiche autoctone in alcune parti dell'Amazzonia boliviana. Gli effetti sulle popolazioni di specie ittiche locali e sui comportamenti di pesca variano fortemente da regione a regione.[6] Uno studio congiunto del governo boliviano e di diverse organizzazioni di ricerca del 2017 sottolinea la necessità di valutare ulteriormente il complesso impatto ambientale e socioeconomico del paiche nel paese.[11]
Durante la realizzazione di una puntata del programma televisivo River Monsters, è stato pescato, in Guyana, un esemplare di cui successivamente è stata fatta l'analisi genetica. L'analisi ha dimostrato una differenza significativa rispetto agli esemplari campionati nel resto dell'habitat sudamericano dell'arapaima. È ora al vaglio la definizione di una nuova specie.
Le scaglie degli esemplari adulti hanno una superficie rugosa e sono così dure che vengono spesso vendute ai turisti come limette per le unghie.
(Lowe-McConnell 1987; Smith 1981, Luna and Froese, 2002)
L'arapaima gigante (Arapaima gigas, Cuvier 1829), noto anche come pirarucu o paiche (in Perù), è una specie di arapaima originaria del bacino del Rio delle Amazzoni. Un tempo si credeva che fosse l'unica specie del genere Arapaima, ed è tra i più grandi pesci d'acqua dolce esistenti. Questa specie deve respirare ossigeno ed emerge regolarmente in superficie per immagazzinare aria. L'arapaima può essere considerato un fossile vivente, cacciato e utilizzato in diversi modi dalle popolazioni locali del Sud America.
Il nome pirarucu (da pronunciare con l'accento sull'ultima sillaba) con cui è conosciuto in Brasile è di origine tupi e significa "pesce (pirá) rosso (arucu)", in riferimento alla colorazione rossastra marginale delle scaglie, prevalentemente argentee, visibile soprattutto sulla coda, o al colore rosso-arancione della sua carne.
Arapaima (vulgo etiam pirarucu vel paiche) est genus piscium, genus typicum familiae Arapaimidarum, cui sunt quattuor vel quinque species, in systematibus fluminum Amazonum et Essequebiae Americae Australis habitantes.[1][2] Arapaimae sunt inter maximos pisces orbis terrarum, nam longitudinem trium metrorum attingere possunt.
Arapaima (vulgo etiam pirarucu vel paiche) est genus piscium, genus typicum familiae Arapaimidarum, cui sunt quattuor vel quinque species, in systematibus fluminum Amazonum et Essequebiae Americae Australis habitantes. Arapaimae sunt inter maximos pisces orbis terrarum, nam longitudinem trium metrorum attingere possunt.
Arapaima (lot. Arapaima gigas), dar vadinama piraruka, paiše – kaulaliežuvinių (Osteoglossidae) šeimos gėlavandenė žuvis, gyvenanti Pietų Amerikos ekvatorinės srities upėse.
Tai viena didžiausių pasaulyje gelavandenių žuvų. Ilgis siekia iki 4 m, svoris – iki 200 kg. Minta smulkiais gyvūnais, vandens paukščiais. Arapaima – viena pagrindinių Amazonijoje žvejojamų žuvų. Kaulinis žuvies liežuvis, sumaišytas su gvaraninės paulinijos žieve naudojamas kaip vaistas. Vikiteka
Arapaima (lot. Arapaima gigas), dar vadinama piraruka, paiše – kaulaliežuvinių (Osteoglossidae) šeimos gėlavandenė žuvis, gyvenanti Pietų Amerikos ekvatorinės srities upėse.
Tai viena didžiausių pasaulyje gelavandenių žuvų. Ilgis siekia iki 4 m, svoris – iki 200 kg. Minta smulkiais gyvūnais, vandens paukščiais. Arapaima – viena pagrindinių Amazonijoje žvejojamų žuvų. Kaulinis žuvies liežuvis, sumaišytas su gvaraninės paulinijos žieve naudojamas kaip vaistas. Vikiteka
De arapaima (Arapaima gigas) is een vis, afkomstig uit Brazilië, en is een van de grootste zoetwatervissen ter wereld. Hij is de enige vis van het gelijknamige geslacht Arapaima en behoort tot de familie van de beentongvissen (Arapaimidae). Onderzoek wees echter uit dat het bij de arapaima waarschijnlijk niet om 1 soort gaat, maar om 4 soorten.[2]
De arapaima kan een lengte bereiken van ruim 300 cm en een gewicht bereiken van ongeveer 200 kilo. Daarmee is het de grootste geschubde zoetwatervis. Het gestroomlijnde lichaam is grijs tot donker geelgroen. Hij heeft een krachtige, afgeronde staartvin. De lange rug- en aarsvin bevinden zich vlak bij de staart.
Om zijn zuurstofbehoefte te dekken zijn de kieuwen niet toereikend, dus moet hij naar de oppervlakte om lucht te happen. Ze happen om de 5 à 15 minuten naar lucht boven water, waardoor ze ook in zuurstofarme rivieren en meren kunnen overleven en zo kunnen jagen op vissen die minder beweeglijk zijn in die omstandigheden. Dit gedrag maakt ze echter ook kwetsbaarder, waardoor de smakelijke vissen snel gevangen kunnen worden door mensen. De jonge visjes, wier kleur dezelfde is als de kop van het mannetje, zwemmen ter bescherming vlak bij het wateroppervlak boven zijn kop, terwijl het wijfje eromheen cirkelt om aanvallers af te weren.[2]
In Thailand is hij uitgezet voor de sportvisserij, doch dit bedreigt de inheemse vissoorten, daar deze vis een geduchte rover is.
De vis is inmiddels ook omvangrijk in de Rio Yata in Bolivia aanwezig. Piranha's zijn belangrijk voedsel voor ze. In de afgelopen jaren zijn de arapaima's in aantal gegroeid en dat heeft voor een aanpassing in het gedrag van de piranha's geleid. Sinds een paar jaar[bron?] zijn ze een stuk agressiever geworden. Ze hebben mensen en zelfs een paard aangevallen.
De diersoort staat door overbevissing onder druk. De soort stelt ook hoge eisen aan zijn omgeving en is relatief laat geslachtsrijp. Omdat er ook 4 soorten zouden zijn en deze niet erg goed bekend zijn, is er een risico dat één of meerdere soorten uitsterven.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesDe arapaima (Arapaima gigas) is een vis, afkomstig uit Brazilië, en is een van de grootste zoetwatervissen ter wereld. Hij is de enige vis van het gelijknamige geslacht Arapaima en behoort tot de familie van de beentongvissen (Arapaimidae). Onderzoek wees echter uit dat het bij de arapaima waarschijnlijk niet om 1 soort gaat, maar om 4 soorten.
Arapaima gigas er en art i av arowanaer, og eneste arten i slekten Arapaima. Den er en av verdens største ferskvannsfisker. Arapaima gigas kan bli over tre meter lang og veie opptil 200 kg. Den største fanget på sportsfiskeutstyr veide 154 kg. Den er en av Sør-Amerikas mest ettertraktede matfisk, og fanges blant annet med garn og med spyd. Den lever av fisk og andre smådyr, også fugler. Den har evnen til å puste luft fra overflaten. Den kan dermed overleve lengre perioder med tørke ved å trekke inn luft og grave seg ned i mudderet.
Den har blitt introdusert i Thailand og Malaysia for sportsfiske.
Arapaima gigas er en art i av arowanaer, og eneste arten i slekten Arapaima. Den er en av verdens største ferskvannsfisker. Arapaima gigas kan bli over tre meter lang og veie opptil 200 kg. Den største fanget på sportsfiskeutstyr veide 154 kg. Den er en av Sør-Amerikas mest ettertraktede matfisk, og fanges blant annet med garn og med spyd. Den lever av fisk og andre smådyr, også fugler. Den har evnen til å puste luft fra overflaten. Den kan dermed overleve lengre perioder med tørke ved å trekke inn luft og grave seg ned i mudderet.
Den har blitt introdusert i Thailand og Malaysia for sportsfiske.
Arapaima[3] (Arapaima gigas) – gatunek ryby kostnojęzykokształtnej z rodziny Arapaimidae. Znana także jako piraruku (ryba czerwona) lub paiche. Jedna z największych słodkowodnych ryb świata.
Tradycyjnie klasyfikowany jako jedyny przedstawiciel rodzaju Arapaima. Z badań Stewarta (2013) wynika jednak, że odrębnym od A. gigas gatunkiem jest opisany w XIX wieku przez Achille'a Valenciennesa Arapaima agassizii (obecnie wszystkie informacje o tym gatunku pochodzą z jego opisu autorstwa Valenciennesa, bowiem holotyp został zniszczony w czasie II wojny światowej); dodatkowo zdaniem autora dwa inne gatunki z rodzaju Arapaima opisane przez Valenciennesa – A. mapae i A. arapaima – również stanowią odrębne, ważne gatunki, a do gatunku A. gigas nie można z pewnością zaliczyć żadnego znanego osobnika poza jego okazem holotypowym[4]. Dodatkowo w późniejszej publikacji Stewart opisał nowy, piąty gatunek z tego rodzaju, Arapaima leptosoma[5].
Ma masywne ciało pokryte dużymi łuskami. Płetwy odbytowa i grzbietowa osadzone są mocno z tyłu ciała. W jej szerokim pysku są małe stożkowate zęby. Głowa arapaimy pokryta jest tarczkami kostnymi. Ma ona stalowoszare ubarwienie o niebieskawym odcieniu. W tylnej połowie ciała, obrzeża łusek mają czerwony kolor.
Zanim zaczęto ją tępić notowano osobniki o długości dochodzącej do 3,9 m i masie ciała do 200 kg[6] (niepotwierdzone doniesienia mówią o długości 4,5 m[7]), obecnie rzadko spotykane są okazy osiągające długość 2 m i masę 100 kg[8].
Ponieważ oddycha pęcherzem pławnym, co jakiś czas (około 20 minut) musi zaczerpnąć świeżego powietrza atmosferycznego. W okresie suszy potrafi zagrzebać się w błocie lub piasku. Ryba ta poluje wśród roślinności wodnej, wyskakując na ofiarę z ukrycia.
Przebywa blisko powierzchni. Zamieszkuje Amazonkę i Orinoko wraz z ich dopływami, na wysokości poniżej 200 m n.p.m. W niektórych regionach arapaima została wytępiona przez kłusowników. Udowodniono także występowanie w jednej z rzek Boliwii.
Arapaima poluje, czając się wśród roślinności wodnej. Odżywia się głównie rybami z rodziny Loricariidae[8], skorupiakami, ślimakami, pierścienicami oraz owadami wodnymi. Rzadziej ptakami, płazami, gadami i małymi ssakami. Dietę uzupełnia fragmentami niektórych roślin, zdarza się, że arapaima połyka gładkie kamyki, piasek i muł.
Arapaima przygotowuje gniazdo (oczyszczony dołek o głębokości około 20 cm) gdy wzrasta poziom wody. Samica składa od 40 000 do 50 000 jaj. Ikrą i larwami opiekuje się samiec. Larwy po wykluciu mają ok. 11,5 cm długości. Od dziewiątego dnia życia zaczynają oddychać powietrzem atmosferycznym. Arapaimy osiągają dojrzałość płciową po 4-6 latach.
Arapaimy można zobaczyć jedynie w akwariach publicznych, ponieważ ze względu na swoje rozmiary nie nadają się do domowej hodowli.
Arapaima (Arapaima gigas) – gatunek ryby kostnojęzykokształtnej z rodziny Arapaimidae. Znana także jako piraruku (ryba czerwona) lub paiche. Jedna z największych słodkowodnych ryb świata.
O pirarucu (nome científico: Arapaima gigas) é um dos maiores peixes de águas doces fluviais e lacustres do Brasil. Pode atingir três metros e vinte centímetros e seu peso pode ir até 330 kg.[2] É um peixe que é encontrado geralmente na bacia Amazônica, mais especificamente nas áreas de várzea, onde as águas são mais calmas. Costuma viver em lagos e rios de águas claras e ligeiramente alcalinas com temperaturas que variam de 24 a 37 °C, não sendo encontrado em zona de fortes correntezas e águas ricas em sedimentos.
É conhecido também como o bacalhau da Amazônia. Seu nome se originou de dois termos tupis: pirá, "peixe" e urucum, "vermelho", devido à cor de sua cauda.
Esta espécie de peixe possui características biológicas e ecológicas bem distintas: De grande porte, sua cabeça é achatada e ossificada, com um corpo alongado e escamoso. Pode crescer até três metros de comprimento e pesar cerca de 250 kg, possui dois aparelhos respiratórios, as brânquias, para a respiração aquática e a bexiga natatória modificada, especializada para funcionar como pulmão, no exercício da respiração aérea, obrigatória principalmente durante a seca, ocasião em que os peixes formam casais, procuram ambientes calmos e preparam seus ninhos, reproduzindo durante a enchente; é papel do macho proteger a prole por cerca de seis meses. Os filhotes apresentam hábito gregário, e durante as primeiras semanas de vida, nadam sempre em torno da cabeça do pai, que os mantém próximos à superficie, facilitando-lhes o exercício da respiração aérea.
Apesar de ser uma espécie resistente, suas características ecológicas e biológicas o tornam bastante vulnerável à ação de pescadores. Os cuidados com os ninhos, após a desova expõe os reprodutores à fácil captura com redes de pesca ou arpão. Durante o longo período de cuidados paternais, a necessidade fisiológica de emergir para respirar ocorre em intervalos menores, ocasião em que os peixes são pescados. O abate dos machos nestas circunstâncias e também a longa fase de imaturidade sexual dos filhotes, conhecidos como "bodecos" onde seu peso varia entre 30 e 40 quilos, propicia a captura destes por predadores naturais como as piranhas, fazendo assim com que o sucesso reprodutivo da espécie seja diminuído.
Fósseis de pirarucus ou de uma outra espécie irmã desconhecida de 13 milhões de anos foram encontrados na colômbia, datando do período Mioceno onde a espécie provavelmente era mais populosa naturalmente além da atual Amazonia.[1]
As escamas são compostas por camadas internas de correias flexíveis imprensadas entre as camadas externas de plástico rígido. Em peixes, as escalas são limitadas pelo colágeno no nível atômico; eles desenvolvem juntos, tecendo em uma única peça sólida. Ao contrário de qualquer outra espécie de peixe, as camadas de colágeno nas escamas de Arapaima são tão grossas quanto um grão de arroz. As escamas de Arapaima foram adaptadas para impedir a penetração de mordidas de piranha.[3]
O Pirarucu não apresenta dimorfismo sexual externo, salvo quando em época de reprodução, que apresenta diferenças nas colorações de suas escamas.
O pirarucu é servido como componente principal em diversos pratos típicos do Amazonas e do Pará. Um desses pratos é o "Pirarucu à casaca" que é bastante servido em festejos juninos.[4] Sua carne é bastante apreciada no estado, onde é bastante requisitada. Além disso, partes de seu corpo, como sua escama, eram utilizadas no passado como lixas para unhas e outras utilidades.
Segundo a mitologia indígena difundida na Amazônia, Pirarucu teria se originado do disformismo de um índio que pertencia a tribo dos uaiás (não sendo um consenso), que habitara as planícies da Amazônia. Ele seria um bravo guerreiro, que tinha um coração perverso, mesmo sendo filho de Pindarô, um homem de bom coração e também chefe da tribo.
O índio era cheio de vaidades, egoísmo e excessivamente orgulhoso de seu poder. Um dia, enquanto seu pai fazia uma visita amigável a tribos vizinhas, Pirarucu se aproveitou da ocasião para tomar como refém índios da aldeia e executá-los sem nenhum motivo. Pirarucu também adorava insultar os deuses.
Tupã, o deus dos deuses, observou Pirarucu por um longo tempo, até que cansado daquele comportamento decidiu punir Pirarucu. Tupã chamou Polo e ordenou que ele espalhasse seu mais poderoso relâmpago na área inteira. Ele também chamou Iururaruaçu, a deusa das torrentes, e ordenou que ela provocasse as mais fortes torrentes de chuva sobre Pirarucu, que estava pescando com outros índios as margens do rio Tocantins (sem consenso), não muito longe da aldeia.
O fogo de Tupã foi visto por toda a floresta. Quando Pirarucu percebeu as ondas furiosas do rio e ouviu a voz enraivecida de Tupã, ele somente as ignorou com uma risada e palavras de desprezo. Então Tupã enviou Chandoré, para atirar relâmpagos e trovões sobre Pirarucu, enchendo o ar de luz. Pirarucu tentou escapar, mas enquanto ele corria por entre os galhos das árvores, um relâmpago fulminante enviado por Chandoré, acertou o coração do guerreiro que mesmo assim ainda se recusou a pedir perdão.
Todos aqueles que se encontravam com Pirarucu correram para a selva terrivelmente assustados, enquanto o corpo de Pirarucu, ainda vivo, foi levado para as profundezas do rio Tocantins e transformado em um gigante e escuro peixe. Pirarucu desapareceu nas águas e nunca mais retornou, mas por um longo tempo foi o terror da região.
O pirarucu (nome científico: Arapaima gigas) é um dos maiores peixes de águas doces fluviais e lacustres do Brasil. Pode atingir três metros e vinte centímetros e seu peso pode ir até 330 kg. É um peixe que é encontrado geralmente na bacia Amazônica, mais especificamente nas áreas de várzea, onde as águas são mais calmas. Costuma viver em lagos e rios de águas claras e ligeiramente alcalinas com temperaturas que variam de 24 a 37 °C, não sendo encontrado em zona de fortes correntezas e águas ricas em sedimentos.
É conhecido também como o bacalhau da Amazônia. Seu nome se originou de dois termos tupis: pirá, "peixe" e urucum, "vermelho", devido à cor de sua cauda.
Arapaima (Arapaima gigas) är en art i familjen Arapaimidae och en av de största sötvattenfiskarna i världen. Obestyrka uppgifter finns om längder på upp till 4,5[2] meter och en vikt på upp emot 200 kilogram, men detta har ifrågasatts. Som en av de mest eftertraktade fiskarna i Sydamerika fiskas den intensivt för att exporteras, och som en konsekvens av detta är det numera ovanligt att exemplar med en längd på mer än 2 meter fångas.
Arapaiman listades en längre tid som enda art i släktet Arapaima och nyare avhandlingar delar populationen i fyra arter.[3]
Den familj som arapaiman tillhör är av stort vetenskapligt intresse därför att den har varit ganska utbredd under eocen men nu representeras den av arter som är isolerade i Sydamerika, Afrika och Australien. Arten arapaima finns endast naturligt i vegetationsrika sötvatten vid 24-29 °C i norra Sydamerika.
Arapaiman är en utpräglad rovfisk som endast äter levande byte. Den är en livlig fiskätare men äter också fåglar, grodor, mindre simmande däggdjur. Den fångar lätt till och med de bepansrade malarna.
Arapaiman blir könsmogen vid 4–5 års ålder, då är den cirka 1,7 meter lång och väger över 40 kilogram. Arten leker i april - maj, troligen vartannat år. Honan lägger upp till 100 000 romkorn, om inte fler, i en grävd grop som är cirka 15 centimeter djup och 50 centimeter bred i sandbotten på cirka 1,5 meters djup i lugnt vatten. Båda föräldrarna vaktar rommen. Ynglen är snabbväxande men sårbara och blir 7–8 centimeter långa efter en månad för att efter fyra år uppnå längden 1,6 meter.
Arapaima (Arapaima gigas) är en art i familjen Arapaimidae och en av de största sötvattenfiskarna i världen. Obestyrka uppgifter finns om längder på upp till 4,5 meter och en vikt på upp emot 200 kilogram, men detta har ifrågasatts. Som en av de mest eftertraktade fiskarna i Sydamerika fiskas den intensivt för att exporteras, och som en konsekvens av detta är det numera ovanligt att exemplar med en längd på mer än 2 meter fångas.
Arapaiman listades en längre tid som enda art i släktet Arapaima och nyare avhandlingar delar populationen i fyra arter.
Arapayma (Arapaima gigas), Osteoglossidae familyasından bilinen en büyük tatlı su balığı türü. Bir zamanlar bu balığın 3 metreyi geçen büyüklükte bireylerine de rastlanmıştır.
Türün gereğinden fazla avlanmasından dolayı, günümüzde bu büyüklükte bireylere rastlanmamaktadır. Dili yaklaşık 1,5 metre uzunluğunda ve kemiklidir. Bu yüzden, arapayma Osteoglossiformes (kemik dilliler) takımında yer alır. Dilinin sert yüzeyi Amazon yerlileri tarafından odun zımparalamak için kullanılır. Oldukça hızlı büyür. Genç bireyler, yetişkin erkek bireyler tarafından korunur.
Arapayma Amazon’da yaşar ve hem bu bölgede, hem de çoğu dilde "Pirarucu" diye adlandırılır.
Eski bir Amazon efsanesine göre Pirarucu, Güneybatı Amazon’da bulunan Uaiás adlı bir kabilede yaşayan bir yerliymiş. Kabile şefi olan babası Pindarô’nun çok iyi bir adam olmasına rağmen Pirarucu, çok cesur ama kalpsiz bir savaşçıymış.
Sahip olduğu güçten dolayı kibirlenen Pirarucu, bir gün, babasının komşu kabileyi ziyarete gitmiş olmasından yararlanarak, kendi kabilesindeki insanlara eziyet etmiş ve tanrıları eleştirmiş. Tanrıların tanrısı Tupã, Pirarucu’yu izlemiş ve yaptıklarına çok kızmış. Onu cezalandırmak için yıldırım ve sel tanrıları olan Polo ve Iururaruaçú’yu çağırmış. Tanrılar ırmakta balık tutmakta olan Pirarucu’nun üzerine sel ve yıldırım göndermişler. Tupã’nın nefretiyle kabaran suları ve düşen yıldırımları fark ettiği halde Pirarucu, tüm bunları görmezden gelerek gülmüş. Bunun üzerine Tupã, Xandoré’yi, insanlardan nefret eden şeytanı çağırmış. Pirarucu kaçmak istemiş ama af dilemeyi reddettiği için Xandoré kalbine bir yıldırım saplamış.
Pirarucu hala canlı olduğu halde, çevresindeki herkes korku içinde ormanı terk etmiş. Onun bedeni ise ırmağın derinliklerinde dev ve karanlık bir balığa dönüşmüş.
Güney Amerika’da Amazon ırmağında yaşayan Arapaima Gigas türü tatlı su balığı, 5 yıl önce henüz 30 santimetreyken, iş adamı Okan Duran tarafından Gebze Darıcadaki Boğaziçi Hayvanat Bahçesi’ne verildi.
Arapayma kısa sürede 3 metre uzunluğa ve 100 kiloya erişince yeni bir akvaryuma taşınması şart oldu. Havuzun suyu boşaltıldıktan sonra havluya sarılan balık, beş kişi tarafından sedyeyle taşınarak yeni akvaryumuna konuldu.
Arapayma (Arapaima gigas), Osteoglossidae familyasından bilinen en büyük tatlı su balığı türü. Bir zamanlar bu balığın 3 metreyi geçen büyüklükte bireylerine de rastlanmıştır.
1954 Guyana'da pulTürün gereğinden fazla avlanmasından dolayı, günümüzde bu büyüklükte bireylere rastlanmamaktadır. Dili yaklaşık 1,5 metre uzunluğunda ve kemiklidir. Bu yüzden, arapayma Osteoglossiformes (kemik dilliler) takımında yer alır. Dilinin sert yüzeyi Amazon yerlileri tarafından odun zımparalamak için kullanılır. Oldukça hızlı büyür. Genç bireyler, yetişkin erkek bireyler tarafından korunur.
Arapayma Amazon’da yaşar ve hem bu bölgede, hem de çoğu dilde "Pirarucu" diye adlandırılır.
Eski bir Amazon efsanesine göre Pirarucu, Güneybatı Amazon’da bulunan Uaiás adlı bir kabilede yaşayan bir yerliymiş. Kabile şefi olan babası Pindarô’nun çok iyi bir adam olmasına rağmen Pirarucu, çok cesur ama kalpsiz bir savaşçıymış.
Sahip olduğu güçten dolayı kibirlenen Pirarucu, bir gün, babasının komşu kabileyi ziyarete gitmiş olmasından yararlanarak, kendi kabilesindeki insanlara eziyet etmiş ve tanrıları eleştirmiş. Tanrıların tanrısı Tupã, Pirarucu’yu izlemiş ve yaptıklarına çok kızmış. Onu cezalandırmak için yıldırım ve sel tanrıları olan Polo ve Iururaruaçú’yu çağırmış. Tanrılar ırmakta balık tutmakta olan Pirarucu’nun üzerine sel ve yıldırım göndermişler. Tupã’nın nefretiyle kabaran suları ve düşen yıldırımları fark ettiği halde Pirarucu, tüm bunları görmezden gelerek gülmüş. Bunun üzerine Tupã, Xandoré’yi, insanlardan nefret eden şeytanı çağırmış. Pirarucu kaçmak istemiş ama af dilemeyi reddettiği için Xandoré kalbine bir yıldırım saplamış.
Pirarucu hala canlı olduğu halde, çevresindeki herkes korku içinde ormanı terk etmiş. Onun bedeni ise ırmağın derinliklerinde dev ve karanlık bir balığa dönüşmüş.
Güney Amerika’da Amazon ırmağında yaşayan Arapaima Gigas türü tatlı su balığı, 5 yıl önce henüz 30 santimetreyken, iş adamı Okan Duran tarafından Gebze Darıcadaki Boğaziçi Hayvanat Bahçesi’ne verildi.
Arapayma kısa sürede 3 metre uzunluğa ve 100 kiloya erişince yeni bir akvaryuma taşınması şart oldu. Havuzun suyu boşaltıldıktan sonra havluya sarılan balık, beş kişi tarafından sedyeyle taşınarak yeni akvaryumuna konuldu.
Тіло риби вкрите лускою, яка може бути різного кольору — від зелено-жовтого до синювато-чорного, однак луска по краю часто має характерне червоне забарвлення, особливо — на хвості. Яскраве червоне забарвлення з'являється, коли риба досягає півтораметрової довжини. За це місцеві жителі називають арапаїму піраруку — «червона риба».
Арапаїма живе у водоймах басейну Амазонки, таких, як річки Ріо-Моро-на, Ріу-Пастаса, озеро Рімачі тощо. Надає перевагу річкам зі слабкою течією, з порізаними берегами та великою кількістю плаваючої рослинності на поверхні води, тому живе переважно в невеликих річечках, а не в самій Амазонці.
Живиться арапаїма переважно донною рибою, але полює й на інших дрібних тварин, включаючи птахів. Молодняк живитися переважно прісноводними креветками.
Особливістю арапаїми є те, що вона дихає переважно повітрям. В теплій воді тропічних річок, переповнених гниючою органікою, мало кисню, тому здатність арапаїми дихати повітрям є великою еволюційною перевагою. Це також допомагає рибі під час зниження рівня води в сухий сезон. Глотку та плавальний міхур арапаїми встеляє тканина, схожа на легеневу. Арапаїма спливає на поверхню і кілька секунд дихає з широко роззявленою пащею — дорослі особини раз на 10-15 хвилин, а молоді дещо частіше.
В серпні-вересні в арапаїми починається шлюбний період і утворюються постійні пари. Самець викопує поблизу берега у піщаному дні ямку діаметром біля півметра, в яку самиця відкладає ікру. Розмножується арапаїма в листопаді. Доки ікра дозріває, самець охороняє саму кладку, а самиця плаває навкруги і відганяє іншу рибу. За тиждень з ікри з'являються мальки, які тримаються зграйкою біля голови батька завдяки секрету спеціальних залоз, які приманюють молодняк. Так триває два з половиною — три місяці, аж доки молоді арапаїми підростуть; після цього вони покидають своїх батьків.
М'ясо арапаїми вважається делікатесом, а сама вона, відповідно, є цінною промисловою рибою, тож зараз в природі екземпляри понад 3 метри трапляються рідко — арапаїму виловлюють тенетами та гарпунами, швидше, ніж вона досягає таких розмірів, і зараз більшість впійманих арапаїм не перевищує 2-2,5 метрів. Однак, у заповідниках чи спеціальних басейнах трапляються й величезні екземпляри. Через активний вилов, популяція арапаїм значно скоротилася, тому в багатьох місцевостях її промисел заборонено або на нього слід отримати спеціальний дозвіл.
Cá hải tượng long (Danh pháp hai phần: Arapaima gigas) là một loài cá nước ngọt sống ở vùng nhiệt đới Nam Mỹ. Đây là một trong những loài cá nước ngọt lớn nhất trên thế giới. Năm 1829, nhà sinh vật học người Thụy Sĩ là Louis Agassiz tiến hành một chuyến khảo sát và ông đã tìm thấy loài ở vùng rừng nhiệt đới Amazon của Brazil và đặt tên A. agassizii vào năm 1847.[2] Loài cá này được đề xuất tên khác bao gồm A. Arapaima được tìm thấy ở Guyana và A. mapae từ vùng đông bắc Brazil.[2]. Và hiện nay chỉ có một loài duy nhất được công nhận là A. gigas
Cá hải tượng long có thể đạt đến độ dài hơn 2 m (6,6 ft), thậm chí còn có những con dài hơn 2,5 m (8,2 ft) với trọng lượng lên tới 100 kg (220 lb). Trọng lượng tối đa được phát hiện là khoảng 200 kg. Đây là một trong những loài cá mong muốn được tìm thấy nhất Nam Mỹ với việc sử dụng chúng là thực phẩm, người ta thường bắt chủ yếu bằng vợt khi đánh bắt để xuất khẩu, và dùng đinh ba, lao nếu dùng tiêu thụ nội địa. Chính vì vậy, hiện nay trong tự nhiên để tìm thấy được những con có chiều dài trên 2 m là cực kỳ hiếm.
Ngoài kích thước to lớn của nó, có lẽ là đặc điểm đặc biệt nhất của loài cá này là một sự phụ thuộc lớn vào không khí để thở. Ngoài mang, nó còn có một bong bóng bao gồm các mô phổi cho phép nó để giải nén oxy từ không khí. Đây là một sự thích nghi với các điều kiện thường thiếu oxy ở vùng ngập nước Amazon, nhưng đòi hỏi chúng phải hít thở không khí mỗi 5 đến 15 phút một lần.[3]
Hóa thạch của Cá hải tượng long hoặc một loài rất tương tự như đã được tìm thấy trong Miocen Sự hình thành Villavieja của Colombia.[4]
Tình trạng số lượng Cá hải tượng long trong lưu vực sông Amazon là không rõ, do đó nó được liệt kê trên sách đỏ IUCN là thiếu dữ liệu. Rất khó khăn để tiến hành một điều tra số lượng trong một khu vực quá lớn, và nó cũng có vấn đề giám sát sản lượng đánh bắt thương mại mà phần lớn là bất hợp pháp.
Arapaima ở Shedd Aquarium
Arapaima ở Công viên đại dương Manila
Arapaima tại Vườn bách thú Cologne
Arapaima leptosoma ở sở thú Sevastopol
Cá hải tượng long (Danh pháp hai phần: Arapaima gigas) là một loài cá nước ngọt sống ở vùng nhiệt đới Nam Mỹ. Đây là một trong những loài cá nước ngọt lớn nhất trên thế giới. Năm 1829, nhà sinh vật học người Thụy Sĩ là Louis Agassiz tiến hành một chuyến khảo sát và ông đã tìm thấy loài ở vùng rừng nhiệt đới Amazon của Brazil và đặt tên A. agassizii vào năm 1847. Loài cá này được đề xuất tên khác bao gồm A. Arapaima được tìm thấy ở Guyana và A. mapae từ vùng đông bắc Brazil.. Và hiện nay chỉ có một loài duy nhất được công nhận là A. gigas
Арапаима[2][3][4][5], или гигантская арапаима[4][6], или бразильская арапаима[7], или гигантская арапа́йма[8], или арапайма[9][10], или пираруку[2][4][5], или пураруку[8], или пайче[3] (лат. Arapaima gigas) — тропическая пресноводная рыба из семейства аравановых отряда араванообразных. Из-за своей архаичной морфологии считается живым ископаемым.
Научное название этого вида Arapaima gigas происходит от названия арапаима, так называют эту рыбу гвианские индейцы, и латинского gigas — «гигантская», бразильские индейцы называют её пираруку, что означает «красная рыба», из-за красновато-оранжевого цвета мяса и ярко-красных пятен на чешуе и непарных плавниках.
Одна из самых крупных пресноводных рыб мира, длина обычно до 2 м, но отдельные особи достигают 3 м, а по неподтверждённым данным встречались особи 4,6 м в длину, максимальный зарегистрированный вес составил 200 килограммов. Тело удлинённое, сжатое с боков, покрытое очень крупной рельефной чешуёй, голова вытянутая, покрыта костными пластинками, сверху сильно уплощена, рот широкий верхний, брюхо закруглённое. Спинной и анальный плавники довольно длинные, спинной находится в задней части тела на хвостовом стебле непосредственно над анальным, вместе с хвостовым плавником и очень широким и сжатым с боков хвостовым стеблем они образуют эффективное «весло», придающее арапаиме мощное ускорение в момент нападения на добычу. Грудные плавники расположены очень низко у самого брюха. Окраска передней части тела буровато-оливковая с зеленовато-сизым отливом, на уровне начала непарных плавников плавно переходит в красноватую и к хвосту усиливается до тёмно-красной. Хвост с широкой тёмной каймой. На жаберных крышках также бывает красный цвет. Мясо красновато-оранжевое. На языке находятся острые костные зубы, которые вместе с нёбными зубами служат для удержания и измельчения добычи. Самец стройнее и ярче самки.
Одной из удивительных особенностей данного обитателя является необычайная прочность её крупной рельефной чешуи, модуль упругости которой в 10 раз выше, чем кости. Благодаря многослойной композиционной структуре чешуйчатого покрова арапаима приспособилась выживать в обществе пираний, находясь с ними в небольших водоёмах, отделяющихся от Амазонки в период засухи[11].
Распространена в Южной Америке в бассейне реки Амазонки на территории Бразилии, Гайаны и Перу. Обитает в густо заросших водяной растительностью заводях рек и озёр, в болотах и других пойменных водоёмах, в воде с температурой +25…+29 °C, pH = 6,0—6,5 и жёсткостью dH = 10°. В течение сухого сезона населяет озёра и реки, во время сезона дождей переселяется в затопленные пойменные леса. Придонная рыба.
Ископаемые останки арапаимы или очень похожего на неё вида рыб были найдены в Колумбии в районе реки Магдалена и относятся к миоцену.
Хищник, питается в основном рыбой, а также при случае другими мелкими животными, включая птиц. Охотится преимущественно у поверхности воды. Арапаима может дышать атмосферным воздухом, благодаря ткани, пронизанной густой сетью кровеносных сосудов, похожей на лёгочную ткань, которая выстилает глотку и плавательный пузырь, имеющий ячеистое строение и выполняющий функцию дополнительного органа дыхания. Это приспособление развилось вследствие малого содержания кислорода в водах Амазонки. Таким образом, арапаима может переживать засуху, заглатывая воздух и зарываясь в ил и песок болот. Всплывает к поверхности за воздухом каждые 5—20 минут, звук заглатываемого арапаимой воздуха слышен на большом расстоянии.
Половозрелой становится на 5-м году жизни, длина впервые нерестящихся рыб составляет от 160—170 до 210—215 см. Нерест в апреле-мае. Размножается на неглубоких местах с чистой водой и песчаным дном, в котором строит гнездо, выкапывая ямку шириной 50—80 см и глубиной 15—20 см. В это гнездо самка откладывает икру, икринки крупные. Находясь над кладкой, самец тщательно охраняет икру и молодь, которая выклёвывается через 36—48 часов. В это время самка тщательно патрулирует 10—15 метровую зону вокруг гнезда. После выклева личинки первое время держатся возле головы самца и питаются особым белым веществом, которое выделяется специальными железами, расположенными позади его глаз. Мальки растут очень быстро и через неделю после рассасывания желточного мешка становятся хищниками. В среднем за месяц они прибавляют 5 см (от 2,5 до 7,5 см). При выращивании в аквариумах в Германии при постоянной температуре воды +23 °C через 10 месяцев мальки достигали средней массы 1700 г, при максимальной массе 2500 г. Арапаима, жившая в чикагском аквариуме, за 5 лет выросла почти на 1,5 м: с 20 до 160 см.
Один из наиболее ценных промысловых видов рыб Южной Америки, часто вылавливается с помощью сетей и гарпунов, поэтому экземпляры длиной более 2 метров в настоящее время встречаются редко, особенно в густонаселённых районах Амазонии. В некоторых областях распространения промысел запрещён. Внесена в Приложение II CITES.
Арапаима является объектом промышленного рыбоводства, была интродуцирована в водоёмы Таиланда и Малайзии, довольно часто содержится в зоопарках, крупных публичных и любительских аквариумах разных стран мира.
Содержат арапаиму в больших демонстрационных аквариумах и бассейнах объёмом более 1000 л при температуре воды +22…+28 °C, pH = 6,0—7,5 и жёсткости воды dH = 2—15 °Ж. Вода активно аэрируется, фильтруется и подменяется. Часто вместе с арапаимой содержат высокотелых рыб других видов. В неволе живёт до 10 лет.
Арапаима, или гигантская арапаима, или бразильская арапаима, или гигантская арапа́йма, или арапайма, или пираруку, или пураруку, или пайче (лат. Arapaima gigas) — тропическая пресноводная рыба из семейства аравановых отряда араванообразных. Из-за своей архаичной морфологии считается живым ископаемым.
巨骨舌鱼(学名:Arapaima gigas)是巨骨舌鱼属(Arapaima)下的其中一个物种,學者已找到此屬的其他物種[1]。也称象鱼、大頭巨骨舌鱼、巨巴西骨舌鱼、海象,主要分布在南美洲的亞馬遜河裡,之後被引入東亞部分地區,被认为是活化石。成熟的巨骨舌鱼长度可超过2.5米,重达100公斤(迄今捕获的最重达230公斤),最長可達到4.5~6公尺,是世界上最大型的淡水鱼之一。
巨骨舌魚生活在南美洲的淡水河裡,主要以小魚為食,但偶爾也捕食蛇、烏龜、青蛙和昆蟲、甚至也會捕食小鱷魚、食人魚。
由於亞馬遜一帶天氣酷熱,流速緩慢的河水含氧量降低,巨骨舌魚需要不時浮上水面吞咽空氣來呼吸。在旱季,它也能靠在泥沙里鑽洞来自保。
巨骨舌魚生性好奇,喜歡靠近有興趣的事物,但具有強大的蠻力,可利用尾巴作為武器,可以輕易擊倒成年的男性,並擊碎骨骼造成大量內傷。
巨骨舌鱼具有庞大的经济价值。一条巨骨舌鱼平均有70公斤的鱼肉。在巴西,土著居民在当地政府的许可下,可以猎杀一定数量的巨骨舌鱼作为食用,但数量和鱼的大小都有严格限制。另外,在南美洲巨骨舌鱼的舌头被用来磨成粉末,同瓜拿納一起混水喝下去,据说能杀死蛔虫。具有一定观赏价值的巨骨舌鱼在全世界的水族馆与个人饲养者之间也十分受欢迎。
巨骨舌鱼(学名:Arapaima gigas)是巨骨舌鱼属(Arapaima)下的其中一个物种,學者已找到此屬的其他物種。也称象鱼、大頭巨骨舌鱼、巨巴西骨舌鱼、海象,主要分布在南美洲的亞馬遜河裡,之後被引入東亞部分地區,被认为是活化石。成熟的巨骨舌鱼长度可超过2.5米,重达100公斤(迄今捕获的最重达230公斤),最長可達到4.5~6公尺,是世界上最大型的淡水鱼之一。
ピラルクー(学名:Arapaima gigas)は、アロワナ目アロワナ科ヘテロティス亜科に属する魚類。現存するアラパイマ属唯一の種である。
原産地での名Pirarucu の表音がそのまま標準和名となり、カナ表記される。語尾に音引きを伴わせずピラルクと発音、表記される場合も多い。また、アラパイマ, パイチェとも。英名はArapaima であるが、日本と同様、原産地での呼び名のままPirarucu とも呼ばれる。
体長3m以上になり、世界最大級の淡水魚の一つに数えられる。進化において1億年間殆ど姿が変わっていないと考えられ、生きた化石とも言われている。
水族館などでも人気がある。
成魚の体長は2m~3mほどだが、最大のものは4.5mとも5.2mともいわれる。丸太のような体をしているが、頭は横に、尾は縦に平たい。腹びれ、背びれ、尻びれ、尾びれは体の後半部分に集中してついている。体色は黒から銀色まで個体差があり、成魚では体の後半部分が赤くなるのが特徴である。現地名の「Pirarucu」という名前も、現地のインディオの言語であるトゥピ語で「魚」を意味する「Pira」と、その実から化粧に用いる紅い色素を採取する「Urucu」という植物の名を合わせたもので、「紅い魚」の意味である。
口は大きく、舌にはたくさんの突起がついたおろし器のような硬い骨が通っている。アロワナ科魚類の古い分類名「コツゼツ(骨舌)科」はここに由来する。また円形のうろこも硬くてザラザラしており、成魚で直径10cmほどもある。
南米のアマゾン川流域に分布し、沼地や川の流れのゆるい所に生息する。 他にタイとマレーシアの河川に、スポーツフィッシング用に移入され、生息している。食性は肉食性で、おもに小魚を捕食する。
熱帯の淡水域では酸欠状態がおこりやすいが、ピラルクーはうきぶくろから肺のように空気呼吸ができ、時たま水面に口を出して息継ぎをすることで酸素を取り入れることができる。
繁殖にあたってはオスとメスがつがいになって卵や稚魚の世話をする。稚魚はオタマジャクシのように全身が黒く、水面に群れをなして泳ぎ、親魚が下から見守る。稚魚の食欲は旺盛で、成長は早い。
生息地では重要な食用魚として先住民により古来から漁が行われてきた。漁は大きなピラルクーが息継ぎのために水面に浮上してくるところを突きん棒(もり)で突いて漁獲するもので、個体数の減少により、ワシントン条約による保護動物に指定されているが、アマゾン川流域の市場ではピラルクーの肉が食用として売られている。塩漬けで保存され、祝いの席などで供されることが多い。肉を食用とする他、大きなうろこは靴べらや爪やすりにも使われた。
ピラルクーは肉食性だが、前述のように主に小魚を食べる魚食性で、人を襲うことはない。しかし、身の危険を感じると勢いよく水面から飛び出すため、カヌーやボートに当たって転覆させたり、人が体当たりを受け、重軽傷を負う、最悪の場合は死亡する等の事故が多い。
「アマゾン川に生息する巨大魚」として著名であることから、水族館で展示する魚として人気があり、日本に限らず多くの国の水族館で飼育されている。日本国内では観賞魚としてアクアショップなどで幼魚が流通していることがあるが、その成体サイズから、一般家庭での飼育には適さない。飼育下では野生の個体ほどには大きく成長しない例が多く、2mを超える体長になることは稀だが、それでも適切に成魚を飼育するには、3m以上のサイズでトン単位の容量のある水槽が必要になり、餌代や水槽の維持管理に多額の費用が必要になる。
ピラルクー(学名:Arapaima gigas)は、アロワナ目アロワナ科ヘテロティス亜科に属する魚類。現存するアラパイマ属唯一の種である。
原産地での名Pirarucu の表音がそのまま標準和名となり、カナ表記される。語尾に音引きを伴わせずピラルクと発音、表記される場合も多い。また、アラパイマ, パイチェとも。英名はArapaima であるが、日本と同様、原産地での呼び名のままPirarucu とも呼ばれる。
피라루쿠(포르투갈어: pirarucu)는 남미 최대의 담수어이다. 아마존 강, 오리노코 강, 기아나 등에 서식하며 최대 5~6m까지 자란다. 전체적으로 붉은색을 띤다. 공기 호흡을 하며, 물 밖으로 머리를 내밀어 공기를 마신 뒤, 목 뒤의 부레에 저장한다.
남미 아마존강 유역의 원주민들의 중요한 식량자원임과 동시에 비늘은 구두주걱이나 빗 등 생활용품에 이용되기도 한다. 작은 물고기를 주로 잡아 먹으며 물고기가 가까이 오면 입을 벌려 물과 함께 통째로 삼켜 버린다. 최대 5미터까지 자라며 최근 서식지의 오염과 무분별한 남획으로 인해 그 수가 감소함에 따라 크기가 비교적 작은 녀석들만 발견되며 현재 멸종 위기에 처해 있어 국제적으로 보호대상종으로 지정되어 있다.