nomes no trilho de navegação
The fruiting bodies of this fungus are at most 1cm tall and 1 cm in diameter. The nest shape is conical with a broad opening. The outer surface of the nest structure has a velvety texture and ranges in colour from cinnamon to tan-yellow. The inner surface of the nest structure is smooth and glossy, with a somewhat white colour. Egg-shaped peridioles are found inside the nest, each with a diameter of approximately 1.5 mm. These peridioles are white or cream in colour.
This fungus is widespread, fruiting on rotting wood as well as among fallen woody debris (twigs, leaves, bark, etc.).
Crucibulum és un gènere dins la família de fongs Nidulariaceae, és una família caracteritzada pel fet que els seus cossos fructífers semblen petits nius d'ocells plens d'ous. Aquests cossos fructífers estan adaptats per a la dispersió de les basidiòspores per l'energia cinètica de l'esquitx de la pluja.[2] Els "ous" dins els niuets d'ocell són closques ceroses dures que contenen espores.[3] Els membres d'aquest gènere són fongs sapròfits que típicament es troben sobre la fusta en descomposició o en residus de fusta.
Aquests fongs en forma de niuet van ser descrits primer pel botànic flamenc Carolus Clusius en la seva obra Rariorum plantarum historia (1601). Fins i tot el botànic Jean-Jacques Paulet, en la seva obra Traité des champignons (1790–3), erròniament suggerí que els ous (peridiols) sortien per ejecció dels cossos fructífers per un tipus de mecanisme primaveral.[4]
L'estructura i la biologia del gènere Crucibulum es va conèixer millor a mitjan segle XIX quan els germans Louis René and Charles Tulasne publicaren una monografia sobre aquests fongs.[5]
L'espècie tipus del gènere Crucibulum descrit pels germans Tulasne era Crucibulum vulgare, un antic sinònim de l'espècie actualment coneguda com a C. laeve.
Són sapròfits i viuen en fusta en descomposició;[6] de vegades se'ls troba en fems secs.
C. laeve, és una espècie de zona temperada i una distribució circumpolar. S'ha trobat en molts països europeus, les Illes Canàries i a Amèrica del Nord des d'Alaska a Mèxic mentre que a Amèrica del Sud els lloc on es troben inclouen Xile i Terra del Foc. També s'ha trobat a Austràlia,[7] Islàndia,[8] Japó i Nova Zelanda
Les espècies de la família Nidulariaceae, incloent Crucibulum, es consideren incomestibles. Tanmateix no s'ha informat que siguin verinoses pels humans.
A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Crucibulum laeve 
Crucibulum és un gènere dins la família de fongs Nidulariaceae, és una família caracteritzada pel fet que els seus cossos fructífers semblen petits nius d'ocells plens d'ous. Aquests cossos fructífers estan adaptats per a la dispersió de les basidiòspores per l'energia cinètica de l'esquitx de la pluja. Els "ous" dins els niuets d'ocell són closques ceroses dures que contenen espores. Els membres d'aquest gènere són fongs sapròfits que típicament es troben sobre la fusta en descomposició o en residus de fusta.
Der Gemeine Tiegelteuerling (Crucibulum laeve, Syn.: C. vulgare) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Er ist der einzige Gattungsvertreter in Deutschland. Der Gemeine Tiegelteuerling wurde von der Deutschen Gesellschaft für Mykologie zum Pilz des Jahres 2014 ernannt.
Die zunächst kugeligen Fruchtkörper strecken sich später tönnchenförmig und breiten sich zuletzt tiegelförmig aus. Sie erreichen eine Höhe von 1 cm. Die Wände der geschlossenen Sporenbehälter (Peridien) sind jung weißfilzig bekleidet und oben mit einem gelben bis orange- oder ockerfarbenen und filzig-flockig strukturierten Deckel (Epiphragma) verschlossen. Während des Wachstums reißt das Häutchen ein – die am Rand anhaftenden Reste sind flüchtig und bei älteren Fruchtkörpern verschwunden. Im Inneren liegen linsenförmige Sporenpakete (Peridiolen). Sie messen 1–1,5 mm im Durchmesser und sind mit einem feinen Tramastrang (Funiculum) an der glatten und weißlichen bis gelblichen Innenseite befestigt.
Die 8–11,5 × 4,5–6 Mikrometer großen Sporen sind hyalin und elliptisch geformt. Die Sporenwand ist dick und glatt.
Die „echten“ Teuerlinge (Cyathus) haben keine gelblich-orangen Farben und statt eines Verschlussdeckels ein weißes Häutchen über die Öffnung gespannt. Außerdem besitzen sie einfacher aufgebaute Tramastränge an den Peridiolen und eine 3- statt 1-schichtig aufgebaute Peridie. Der deutlich seltenere Vollgestopfte Nestling (Nidularia deformis) hat kein Epiphragma. Reife Fruchtkörper sind dunkelbraun gefärbt.
Der Tiegelteuerling lebt als Saprobiont auf Holzresten, Zweigen und Zapfen diverser Laub- und Nadelhölzer. Auch auf Pflanzenstängeln und morschen Strohdächern kann die Art gefunden werden[1]:350. Bisweilen besiedelt sie auch den Erdboden. Der Pilz kommt in verschiedenen Waldtypen, oft an Waldrändern oder auf Kahlschlägen, seltener in Gärten oder auf Viehweiden vor.
Die Fruchtkörper des Tiegelteuerlings erscheinen von Juni bis Oktober.
Die Art hat keinen Speisewert und ist wirtschaftlich unbedeutend.
Der Gemeine Tiegelteuerling (Crucibulum laeve, Syn.: C. vulgare) ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten. Er ist der einzige Gattungsvertreter in Deutschland. Der Gemeine Tiegelteuerling wurde von der Deutschen Gesellschaft für Mykologie zum Pilz des Jahres 2014 ernannt.
Leipäkorisieni (Crucibulum laeve) on sienilaji, jonka itiöemä on aluksi pallomainen ja vanhemmiten sylinterin muotoinen ja korkeintaan sentin korkea. Sienen itiöemässä on "kansi", joka hajoaa sienen vanhetessa, ja paljastaa itiöemän sisässä olevat linssit eli perdiolit. Ne ovat väriltään valkeita. Sieni leviää samoin kuin Cyathus-suvun lajit. Sadepisaran osuessa itiöemään peridiolit sinkoutuvat pois. Sieni kasvaa lahopuulla, oljilla ja kasvinjätteillä. Se on Suomessa yleinen.[2]
Leipäkorisieni (Crucibulum laeve) on sienilaji, jonka itiöemä on aluksi pallomainen ja vanhemmiten sylinterin muotoinen ja korkeintaan sentin korkea. Sienen itiöemässä on "kansi", joka hajoaa sienen vanhetessa, ja paljastaa itiöemän sisässä olevat linssit eli perdiolit. Ne ovat väriltään valkeita. Sieni leviää samoin kuin Cyathus-suvun lajit. Sadepisaran osuessa itiöemään peridiolit sinkoutuvat pois. Sieni kasvaa lahopuulla, oljilla ja kasvinjätteillä. Se on Suomessa yleinen.
Fin a 10 x 7 mm, un vaset pì àut che largh, sarà da un coercc giàun groson peui bianch, a la fin duvert a copa contenent da 5 a 12 ovet òcra biancastr, a lent, tacà con un pé curt. Da fòra gris brun giaunastr pì o men fibrilos.
A chërs ëdzora a detrì vegetaj.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Crucibulum laeve (Bulliard) Kambly
Fin a 10 x 7 mm, un vaset pì àut che largh, sarà da un coercc giàun groson peui bianch, a la fin duvert a copa contenent da 5 a 12 ovet òcra biancastr, a lent, tacà con un pé curt. Da fòra gris brun giaunastr pì o men fibrilos.
AmbientA chërs ëdzora a detrì vegetaj.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Kubecznik pospolity (Crucibulum laeve (Huds.) Kambly) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Crucibulum, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy gatunek ten opisany został w 1778 r. przez W. Hudsona jako Peziza laevis. Później opisywany był przez różnych badaczy pod wieloma nazwami. Za aktualnie obowiązującą uznaje się nazwę jaką nadał mu w 1936 r. Paul E. Kambly. Niektóre synonimy nazwy naukowej[2].
Nazwę polską podał Franciszek Błoński w 1888 r[3].
Młode owocniki są kulistawe lub nieco cylindryczne, o powierzchni pilśniowatej, szorstko kutnerowatej i barwie od żółtawej przez brudnopomarańczową do cynamonowej. Po dojrzeniu przyjmują kształt grubościennego kubka, czarki lub tygla i nakryte są białawą epifragmą, która pękając odsłania liczne, soczewkowate perydiole okryte grubą, kremowobiałą tuniką. Początkowo są jasnoochrowe, później białawe. Łączą się z perydium sznureczkiem przyrastającym w środkowej części dolnej strony perydioli (w miejscu tym znajduje się na niej niewielki guzek). Z czasem sznureczki zanikają, wówczas perydiole są zanurzone w kropli śluzowatej substancji wypełniającej dno perydium. Perydium jest grube, jednowarstwowe, na wewnętrznej stronie gładkie, błyszczące, równe, barwy szarawobiałej, na zewnętrznej pilśniowate. Otwór perydium okrągły i równy, zamykająca go epifragma jest dwuwarstwowa; warstwa zewnętrzna jest pilśniowata i tej samej barwy co perydium, warstwa wewnętrzna jest biała. Czasami po pęknięciu epifragmy pozostają jej resztki przy brzegu otworu[4].
Gatunek ten cechuje się dużą zmiennością morfologiczną. Okazy występujące na dalekiej północy oraz na siedliskach kserotermicznych są małe i jasnej barwy, podczas gdy te występujące w regionach cieplejszych i z większą ilością opadów są duże i ciemniejsze[4].
Zarodniki bezbarwne, elipsoidalne, hialinowe, o rozmiarach 8-10× 4-7 μm, czasami są mniejsze: 3,5-5,5× 8,5 μm. Podstawki maczugowate z 2-4 długimi i cienkimi sterygmami. Mają szerokość 3,5-4,5 μm[4].
Jest szeroko rozprzestrzeniony głównie na półkuli północnej (Ameryka Północna i Środkowa, Europa, Azja), ale występuje też w Australii i Nowej Zelandii[5]. W Polsce gatunek pospolity[3].
Rośnie na resztkach drewna, na opadłych gałązkach. Można go spotkać w lasach i zaroślach, nad potokami, przy drogach, w parkach. Owocniki pojawiają się od lata do jesieni[6].
Saprotrof. Grzyb niejadalny[6].
Kubecznik pospolity (Crucibulum laeve (Huds.) Kambly) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
_Kambly_248883_crop.jpg)
_Kambly_248885_crop.jpg)
