dcsimg

Heliconius ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Heliconius, ye un xéneru d'inseutos lepidópteros de la familia Nymphalidae. Distribúise polos trópicos y subtrópicos del Nuevu Mundu.

Especies

Rellación d'especies.[1][2][3]

Referencies

  • Holzinger (H. & R.), 1994 - Heliconius and related xenera, Sciences Nat, Venette, pp. 1-328, pl. 1-51[1]
  • Kapan, D. D. (2001). Three-butterfly system provides a field test of mullerian mimicry. Nature, 409, 338-340.
  • Kronforst, M. R., L. G. Young, L. M. Blume, and L. Y. Gilbert. (2006). Multilocus analyses of admixture and introgression among hybridizing Heliconius butterflies. Evolution, 60, 1254-1268.
  • Mallet, J., Beltrán, M., Neukirchen, W., & Llinares, M. (2007). Natural hybridization in heliconiine butterflies: the species boundary as a continuum. BMC Evol Biol, 7, 28-28. abstract

Enllaces esternos

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Heliconius: Brief Summary ( Asturiano )

fornecido por wikipedia AST

Heliconius, ye un xéneru d'inseutos lepidópteros de la familia Nymphalidae. Distribúise polos trópicos y subtrópicos del Nuevu Mundu.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia AST

Ocelopapalotl ( Nahuatl )

fornecido por wikipedia emerging languages

Ocēlōpāpalōtl ītōcā in tlālāyōlcatl.

No xiquitta

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Ocelopapalotl: Brief Summary ( Nahuatl )

fornecido por wikipedia emerging languages

Ocēlōpāpalōtl ītōcā in tlālāyōlcatl.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Heliconius ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Heliconius comprises a colorful and widespread genus of brush-footed butterflies commonly known as the longwings or heliconians. This genus is distributed throughout the tropical and subtropical regions of the New World, from South America as far north as the southern United States. The larvae of these butterflies eat passion flower vines (Passifloraceae). Adults exhibit bright wing color patterns which signal their distastefulness to potential predators.

Brought to the forefront of scientific attention by Victorian naturalists, these butterflies exhibit a striking diversity and mimicry, both amongst themselves and with species in other groups of butterflies and moths. The study of Heliconius and other groups of mimetic butterflies allowed the English naturalist Henry Walter Bates, following his return from Brazil in 1859, to lend support to Charles Darwin, who had found similar diversity amongst the Galápagos finches.

Model for evolutionary study

Heliconius butterflies have been a subject of many studies, due partly to their abundance and the relative ease of breeding them under laboratory conditions, but also because of the extensive mimicry that occurs in this group. From the nineteenth century to the present day, their study has helped scientists to understand how new species are formed and why nature is so diverse. In particular, the genus is suitable for the study of both Batesian mimicry and Müllerian mimicry.

Because of the type of plant material that Heliconius caterpillars favor and the resulting poisons they store in their tissues, the adult butterflies are usually unpalatable to predators.[1] This warning is announced, to the mutual benefit of both parties, by bright colors and contrasting wing patterns, a phenomenon known as aposematism. Heliconius butterflies are thus Müllerian mimics of one another, and are also involved in Müllerian mimicry with various species of Ithomiini, Danaini, Riodinidae (Ithomeis and Stalachtis) and Acraeini as well as pericopine arctiid moths. They are probably the models for various palatable Batesian mimics, including Papilio zagreus and various Phyciodina.

Convergence

Heliconius butterflies such as Heliconius numata are famous practitioners of Müllerian mimicry, and benefit from mimicking other unpalatable species of butterfly in their local habitat, such as Melinaea. This type of mimicry typically results in convergent evolution, whereby many (sometimes unrelated) species become protected by similar patterns or coloration. This is a distinct strategy from the better-known Batesian mimicry. In Batesian mimics defensive coloration or patterns are a bluff, mimicking those of actually poisonous or foul-tasting species. In Müllerian mimicry all species of the set have honest warnings, but the similarity between members of a set allows a single encounter between a predator and one member of the set to deter that predator in all future encounters with all members of the set. In this way multiple, often unrelated species, effectively cooperate with one another to educate their mutual predators.[1]

Work has been done to understand the genetic changes responsible for the convergent evolution of wing patterns in comimetic species. Molecular work on two distantly related Heliconius comimics, Heliconius melpomene and Heliconius erato, has revealed that homologous genomic regions in the species are responsible for the convergence in wing patterns.[2][3][4] Also, Supple had found evidence of two co-mimics H. erato and H. melpomene having no shared single-nucleotide polymorphisms (SNPs), which would be indicative of introgression, and hypothesized the same regulatory genes for color/pattern had comparably changed in response to the same selective forces.[5] Similarly, molecular evidence indicates that Heliconius numata shares the same patterning homologues, but that these loci are locked into a wing patterning supergene that results in a lack of recombination and a finite set of wing pattern morphs.[6]

One puzzle with Müllerian mimicry/convergence is that it would be predicted the butterflies to all eventually converge on the same color and pattern for the highest predator education. Instead, Heliconius butterflies are greatly diverse and even form multiple 'mimicry rings' within the same geographical area. Additional evolutionary forces are likely at work.[7]

Speciation

Heliconius butterflies are models for the study of speciation. Hybrid speciation has been hypothesized to occur in this genus and may contribute to the diverse mimicry found in Heliconius butterflies.[8] It has been proposed that two closely related species, H. cydno and H. melpomene, hybridized to create the species H. heurippa. In addition, the clade containing Heliconius erato radiated before Heliconius melpomene, establishing the wing pattern diversity found in both species of butterfly.[9] In a DNA sequencing comparison involving species H. m. aglope, H. timareta, and H. m. amaryllis, it was found that gene sequences around mimicry loci were more recently diverged in comparison with the rest of the genome, providing evidence for speciation by hybridization over speciation by ancestral polymorphism.[10]

Hybridization is correlated with introgression. Results from Supple and her team have shown SNP's being polymorphic mostly around hybrid zones of a genome, and they claimed this supported the mechanism of introgression over ancestral variation for genetic material exchange for certain species.[5] Selection factors can drive introgression to revolve around genes correlated with wing pattern and color.[11] Research has shown introgression centering on two known chromosomes that contain mimicry alleles.[12]

Assortive mating reproductively isolates H. heurippa from its parental species.[13] Melo did a study on the hybrid H. heurippa to determine its mating habits regarding preference between other hybrids and its parental species. The results showed H. heurippa chose to reproduce via backcrossing, while the parental species were highly unlikely to reproduce with the backcrosses. This is significant, because hybrids' mating behavior would relatively quickly isolate itself from its parental species, and eventually form a species itself, as defined by lack of gene flow. His team also hypothesized that along with a mixed inheritance of color and pattern, the hybrids also obtained a mixed preference for mates from their parental species genes. The H. heurippa likely had a genetic attraction for other hybrids, leading to its reproductive isolation and speciation.[14]

Although rare, Heliconius butterflies are an example of homoploid hybrid speciation, i.e. hybridization without changing the number of chromosomes.[15] Aposematism, using warning colors, has been noted to improve species diversification, which may also contribute to the wide range of Heliconius butterflies.[16]

Sexual selection of aposematic colors

For aposematism and mimicry to be successful in the butterflies, they must continually evolve their colours to warn predators of their unpalatability. Sexual selection is important in maintaining aposematism, as it helps to select for specific shades of colours rather than general colors. A research team used techniques to determine some the color qualities of a set of butterflies. They found that color was more vivid on the dorsal side of the butterflies than on the ventral. Also, in comparing the sexes, females appeared to have differing brightness in specific spots.[17] It is important to select for specific colors to avoid subtle shades in any of the species involved in the mimicry. Unsuccessful warning colors will reduce the efficiency of the aposematism. To select for specific colours, neural receptors in the butterflies' brains give a disproportionate recognition and selection to those shades.[18] To test the importance of these neural and visual cues in the butterflies, researchers conducted an experiment wherein they eliminated colours from butterflies' wings. When a colour was eliminated, the butterfly was less successful in attracting mates and therefore did not reproduce as much as its counterparts.[19]

Sexual Selection of Pheromones

In order to attract mates female Heliconius secrete pheromones from a yellow like sac that they secrete the scent to appear more attractive to the males. They found that typically it is virgin female Heliconius that secrete these pheromones, The males are able to attach themselves using their denticles to these secretion sacs during mating in order to ensure secretion. Pheromones are vital when it comes to mate choice it determines the more likely chance that there will be a success in mating between the Heliconius. There is an reproductive isolation between populations so while mates are attracted by pheromones they still will choose to similar patterned winged Heliconius.[20]

Mating and offspring

Heliconius has evolved two forms of mating. The main form is standard sexual reproduction. Some species of Heliconius, however, have converged evolutionarily in regard to pupal mating. One species to exhibit this behavior is Heliconius charithonia.[21] In this form of mating, the male Heliconius finds a female pupa and waits until a day before she is moulted to mate with her. With this type of mating there is no sexual selection present. H. erato has a unique mating ritual, in which males transfer anti-aphrodisiac pheromones to females after copulation so that no other males will approach the mated females. No other Lepidoptera exhibit this behavior.[22]

Heliconius female butterflies also disperse their eggs much more slowly than other species of butterflies. They obtain their nutrients for egg production through pollen in the adult stage rather than the larval stage. Due to nutrient collection in the adult rather than larval stage, adult females have a much longer life than other species, which allows them to better disperse their eggs for survival and speciation.[23] This form of egg production is helpful because larvae are much more vulnerable than adult stages, although they also utilize aposematism. Because many of the nutrients needed to produce eggs are obtained in the adult stage, the larval stage is much shorter and less susceptible to predation.[23]

Cyanic characteristics

In order to be unpalatable, the Heliconius butterflies use cyanic characteristics, meaning they produce substances that have a cyanide group attached to them, ultimately making them harmful. Research has found that the amino acids needed to make the cyanic compounds come from feeding on pollen.[24] Although feeding on pollen takes longer than nectar feeding, the aposematic characteristics help to warn predators away and give them more time for feeding.[23] While Heliconius larvae feed on Passifloraceae which also have cyanic characteristics, the larvae have evolved the ability to neutralize cyanic molecules to protect them from the negative effects of the plant.[25]

Species

Tiger longwing (Heliconius hecale)
Numata longwing (Heliconius numata)
Sara longwing (Heliconius sara)
Doris longwing (Heliconius doris)

Most current researchers agree that there are some 39 Heliconius species. These are listed alphabetically here, according to Gerardo Lamas' (2004) checklist.[26] Note that the subspecific nomenclature is incomplete for many species (there are over 2000 published names associated with the genus, many of which are subjective synonyms or infrasubspecific names).[27][28][29]

  • Heliconius Kluk, 1802

References

  1. ^ a b Wade, Nicholas (15 August 2011). "A Supergene Paints Wings for Surviving Biological War". NY Times. Retrieved 17 August 2011.
  2. ^ Baxter, S W; Papa, R; Chamberlain, N; Humphray, J S; Joron, M; Morrison, C; Ffrench-Constant, R H (2008). "Convergent evolution in the genetic basis of Müllerian mimicry in Heliconius butterflies". Genetics. 180 (3): 1567–77. doi:10.1534/genetics.107.082982. PMC 2581958. PMID 18791259.
  3. ^ Counterman, B A, Araujo-Perez, F, Hines, H M, Baxter, S W, Morrison, C M, Lindstrom, D P and Papa, R, 2010. Genomic hotspots for adaptation: The population genetics of Müllerian mimicry in Heliconius erato. PLOS Genetics 6:-.
  4. ^ Joron, M; Papa, R; Beltran, M; Chamberlain, N; Mavarez, J; Baxter, S; Abanto, M (2006). "A conserved supergene locus controls color pattern diversity in Heliconius butterflies". PLOS Biology. 4 (10): 1831–40. doi:10.1371/journal.pbio.0040303. PMC 1570757. PMID 17002517.
  5. ^ a b Supple, M., Hines, H., Dasmahapatra, K., Lewis J., Nielsen D., Lavoie, C., Ray, D., Salavar, C., Mcmillan, O., Counterman, B. 2103. Genomic architecture of adaptive color pattern divergence and convergence in Heliconius butterflies. Genome research (2013): gr-150615.
  6. ^ Joron, M; Frezal, L; Jones, R T; Chamberlain, N L (2011). ""et al." 2011. Chromosomal rearrangements maintain a polymorphic supergene controlling butterfly mimicry". Nature. 477 (7363): 203–08. doi:10.1038/nature10341. PMC 3717454. PMID 21841803.
  7. ^ Mallet, J. & Gilbert, L. (1994). "Why are there so many mimicry rings? Correlations between habitats, behaviour, and mimicry in Heliconius butterflies". Biological Journal of the Linnean Society (1995), 55: 159-180.
  8. ^ Brower A V Z (2011). "Hybrid speciation in Heliconius butterflies? A review and critique of the evidence". Genetica. 139 (2): 589–609. doi:10.1007/s10709-010-9530-4. PMC 3089819. PMID 21113790.
  9. ^ Brower, Andrew V. Z. (1994). "Rapid Morphological Radiation and Convergence Among Races of the Butterfly Heliconius erato Inferred from Patterns of Mitochondrial DNA Evolution". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 91 (14): 6491–6495. Bibcode:1994PNAS...91.6491B. doi:10.1073/pnas.91.14.6491. JSTOR 2364999. PMC 44228. PMID 8022810.
  10. ^ Joel Smith and Marcus R. Kronforst. "Do Heliconius Butterflies species exchange mimicry alleles?" Biology Letters. 2013 9, 20130503, published 17 July 2013.
  11. ^ Nadeau, N., Martin, S., Kozak, K., Salazar, C., Dasmahapatra, K., Davey, J., Baxter, S., Blaxter, M., Mallet, J., Jiggins C. 2012. Genome-wide patterns of divergence and gene flow across a butterfly radiation. Molecular Ecology (2013) 22, 814-826.
  12. ^ The Heliconius Genome Consortium. 2012. Butterfly genome reveals promiscuous exchange of mimicry adaptations among species. Nature (2012) vol. 487.
  13. ^ Mavarez, J; Salazar, C A; Bermingham, E; Salcedo, C; Jiggins, C D; Linares, M (2006). "Speciation by hybridization in Heliconius butterflies". Nature. 441 (7095): 868–71. Bibcode:2006Natur.441..868M. doi:10.1038/nature04738. PMID 16778888. S2CID 2457445.
  14. ^ Melo, M.; Salazar, C.; Jiggins, C.; Linares, M. (2008). "Assortative mating preferences among hybrids offer a route to hybrid speciation". Evolution. 63 (6): 1660–1665. doi:10.1111/j.1558-5646.2009.00633.x. PMID 19492995. S2CID 17250691.
  15. ^ Mavarez, J.; Salazar, C.A.; Bermingham, E.; Salcedo, C.; Jiggins, C.D.; Linares, M. (2006). "Speciation by hybridization in Heliconius butterflies". Nature. 441 (7095): 868–71. Bibcode:2006Natur.441..868M. doi:10.1038/nature04738. PMID 16778888. S2CID 2457445.
  16. ^ Prezeczek, K; Mueller, C.; Vamosi, S.M. (2008). "The evolution of the aposematism is accompanied by increased diversification". Integrative Zoology. 3 (3): 149–156. doi:10.1111/j.1749-4877.2008.00091.x. PMID 21396063.
  17. ^ Llaurens, V; Joron, M; Thery, M. (2014). "Cryptic differences in colour among Mullerian mimics: how can the visual capacities of predators and prey shape the evolution of wingcolours?". J. Evol. Biol. 27 (3): 531–540. doi:10.1111/jeb.12317. PMID 24444083. S2CID 19055696.
  18. ^ Vane-Wright R.I, P.R. Ackery eds. (1984). The Biology of Butterflies. Symposium of the Royal Entomological Society of London. Number 11. Academic Press, London, U.K.
  19. ^ Mavarez, J; Salazar, C; Bermingham, E; Salcedo, C; Jiggins, C; Linares, M (2006). "Speciation by hybridization in the Heliconius butterflies". Nature. 441 (7095): 868–871. Bibcode:2006Natur.441..868M. doi:10.1038/nature04738. PMID 16778888. S2CID 2457445.
  20. ^ Darragh, Kathy; Vanjari, Sohini; Mann, Florian; Gonzalez-Rojas, Maria F.; Morrison, Colin R.; Salazar, Camilo; Pardo-Diaz, Carolina; Merrill, Richard M.; McMillan, W. Owen; Schulz, Stefan; Jiggins, Chris D. (2017-11-07). "Male sex pheromone components in Heliconius butterflies released by the androconia affect female choice". PeerJ. 5: e3953. doi:10.7717/peerj.3953. ISSN 2167-8359.
  21. ^ Sourakov, Andrei (2008). "Pupal Mating in Zebra Longwing (Heliconius charithonia): Photographic Evidence". News of the Lepidopterists' Society. 50 (1): 26–32.
  22. ^ Gilbert, Lawrence E. (1976). "Postmating Female Odor in Heliconius Butterflies: A Male-Contributed Antiaphrodisiac?". Science. 193 (4251): 419–420. Bibcode:1976Sci...193..419G. doi:10.1126/science.935877. JSTOR 1742803. PMID 935877.
  23. ^ a b c Gilbert, L.E. (1972). "Feeding and Reproductive Biology of Heliconius Butterflies". Proc. Natl. Acad. Sci. 69 (6): 1403–1407. doi:10.1073/pnas.69.6.1403. PMC 426712. PMID 16591992.
  24. ^ Nahrstedt A, R.H. Davis. 1980. The occurrence of the cyanoglucosides linamarin and lotaustralin, in Acraea and Heliconius butterflies. Comp. Biochem. Physiol.68B:575-577.
  25. ^ Price P.W., T.M. Lewinsohn, G.W. Fernandes, W.W. Benson eds. 1991. Plant- Animal Interactions: Evolutionary Ecology in Tropical and Temperate Regions. John Wiley and Sons, Inc, New. York, United States.
  26. ^ Lamas, G (Ed), 2004. Atlas of Neotropical Lepidoptera. Checklist: Part 4A Hesperioidea – Papiionoidea. Gainesville, Scientific Publishers/Association of Tropical Lepidoptera.
  27. ^ Heliconiini Archived 2010-07-11 at the Wayback Machine, Nymphalidae Study Group website
  28. ^ Heliconius at Markku Savela's Lepidoptera and Some Other Life Forms
  29. ^ Heliconius, Neotropical Butterflies
  30. ^ Rosser, Neil; Freitas, André V. L.; Huertas, Blanca; Joron, Mathieu; Lamas, Gerardo; Mérot, Claire; Simpson, Fraser; Willmott, Keith R.; Mallet, James; Dasmahapatra, Kanchon K. (2019). "Cryptic speciation associated with geographic and ecological divergence in two Amazonian Heliconius butterflies". Zoological Journal of the Linnean Society. 186 (1): 233–249. doi:10.1093/zoolinnean/zly046.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Heliconius: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Heliconius comprises a colorful and widespread genus of brush-footed butterflies commonly known as the longwings or heliconians. This genus is distributed throughout the tropical and subtropical regions of the New World, from South America as far north as the southern United States. The larvae of these butterflies eat passion flower vines (Passifloraceae). Adults exhibit bright wing color patterns which signal their distastefulness to potential predators.

Brought to the forefront of scientific attention by Victorian naturalists, these butterflies exhibit a striking diversity and mimicry, both amongst themselves and with species in other groups of butterflies and moths. The study of Heliconius and other groups of mimetic butterflies allowed the English naturalist Henry Walter Bates, following his return from Brazil in 1859, to lend support to Charles Darwin, who had found similar diversity amongst the Galápagos finches.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Heliconius ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src=
Larva de Heliconius erato

Heliconius es un género de insectos lepidópteros de la familia Nymphalidae. Se distribuye por los trópicos y subtrópicos del Nuevo Mundo.

Muchas especies presentan mimetismo con otras especies del mismo género. Por eso han sido objeto de estudios evolutivos, especialmente estudios de mimetismo batesiano y mülleriano.[1]

Especies

Relación de especies.[2][3][4]

Referencias

  1. Wade, Nicholas (15 de agosto de 2011). «A Supergene Paints Wings for Surviving Biological War». NY Times. Consultado el 17 de agosto de 2011.
  2. Nymphalidae Study Group website
  3. Heliconius, funet.fi
  4. Heliconius, Neotropical Butterflies
  • Holzinger (H. & R.), 1994 - Heliconius and related genera, Sciences Nat, Venette, pp. 1-328, pl. 1-51 [1]
  • Kapan, D. D. (2001). Three-butterfly system provides a field test of mullerian mimicry. Nature, 409, 338-340.
  • Kronforst, M. R., L. G. Young, L. M. Blume, and L. E. Gilbert. (2006). Multilocus analyses of admixture and introgression among hybridizing Heliconius butterflies. Evolution, 60, 1254-1268.
  • Mallet, J., Beltrán, M., Neukirchen, W., & Linares, M. (2007). Natural hybridization in heliconiine butterflies: the species boundary as a continuum. BMC Evol Biol, 7, 28-28. abstract

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Heliconius: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES
 src= Larva de Heliconius erato

Heliconius es un género de insectos lepidópteros de la familia Nymphalidae. Se distribuye por los trópicos y subtrópicos del Nuevo Mundo.

Muchas especies presentan mimetismo con otras especies del mismo género. Por eso han sido objeto de estudios evolutivos, especialmente estudios de mimetismo batesiano y mülleriano.​

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Heliconius ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Heliconius est un genre de lépidoptères (papillons) de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Heliconiinae. Ils sont originaires d'Amérique tropicale et subtropicale.

Morphologie

 src=
Spécimens étalés de six espèces différentes (huit sous-espèces) d'Heliconius, formant un anneau de mimétisme mullérien. Ces espèces peuvent avoir une apparence très différente dans d'autres régions.

Les imagos des Heliconius sont de grands papillons aux couleurs vives et aux motifs très variables, y compris au sein d'une même espèce. Leurs différentes formes sont impliquées dans des anneaux de mimétisme mullérien, dans lesquels plusieurs espèces vivant en un même endroit voient leur apparence converger[1]. Pour cette raison, ces espèces font l'objet de nombreuses recherches sur le mimétisme et la spéciation.

Biologie

Les plantes hôtes de leurs chenilles sont des passiflores.

Distribution géographique

Les Heliconius sont originaires de l'écozone néotropicale, plus précisément des régions tropicales et subtropicales de l'Amérique, sur une aire s'étendant du Sud des États-Unis au Brésil en passant par l'Amérique centrale et les Antilles. La diversité spécifique est maximale dans le bassin amazonien[1].

Liste des espèces

Très diversifié, ce genre comprend environ 45 espèces[2] :

Systématique

Le genre Heliconius a été décrit par l'entomologiste polonais Jan Krzysztof Kluk en 1780[3],[2]. L'espèce type pour le genre est Papilio charithonia (Linnaeus, 1767).

Le genre a de nombreux synonymes[2] :

  • Migonitis Hübner, 1816[4]
  • Sunias Hübner, 1816
  • Sicyonia Hübner, 1816[5]
  • Ajantis Hübner, 1816
  • Apostraphia Hübner, 1816
  • Heliconia Latreille, 1818
  • Laparus Billberg, 1820
  • Crenis Hübner, 1821
  • Phlogris Hübner, [1825][6]
  • Podalirius Gistel, 1848
  • Blanchardia Buchecker, [1880][7]
  • Neruda Turner, 1976

Les anciens genres Laparus (qui avait pour seule espèce H. doris) et Neruda (qui regroupait H. aoede, H. godmani, H. metharme et H. metis) ont récemment été mis en synonymie avec Heliconius à la suite d'études de phylogénétique moléculaire[8].

Références

  1. a et b Tree of Life Web Project, consulté le 14 septembre 2019
  2. a b et c (en) « Heliconius », sur funet.fi (consulté le 13 septembre 2019).
  3. Kluk, 1780, Hist. nat. pocz. gospod. 4: 82.
  4. Hübner, 1816, Verz. bek. Schmett. (1): 12.
  5. Hübner, 1816, Verz. bek. Schmett. (1): 13.
  6. Hübner, 1825, Samml. exot. Schmett. 2: pl. [5].
  7. Buchecker, 1880, Syst. Ent. Lep: pl. 51.
  8. (en) Krzysztof M. Kozak, Niklas Wahlberg, Andrew Frederic Edwyn Neild, Kanchon K. Dasmahapatra, James Mallet et Chris D. Jiggins, « Multilocus species trees show the recent adaptive radiation of the mimetic Heliconius butterflies », Systematic Biology, Oxford University Press, vol. 64, no 3,‎ mai 2015, p. 505-524 (DOI ).

Voir aussi

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Heliconius: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Heliconius est un genre de lépidoptères (papillons) de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Heliconiinae. Ils sont originaires d'Amérique tropicale et subtropicale.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Heliconius ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Heliconius merupakan sebuah genus besar dalam famili Nymphalidae. Genus ini tersebar di seluruh daerah tropis dan subtropis di Dunia Baru, dari Amerika Selatan sampai selatan Amerika Serikat. Larvanya memakan jalaran Passifloraceae. Kupu-kupu dewasa memperlihatkan corak kepak yang berwarna terang untuk mengisyaratkan ketidakenakannya kepada predator.

Salah satu ciri genus ini adalah mimikrinya terhadap spesies dalam genus mereka sendiri, spesies di kelompok lain, dan ngengat.

Spesies

Kebanyakan ilmuwan masa kini bersepakat bahwa terdapat kira-kira spesies 39 Heliconius. Spesies-spesies tersebut didaftarkan di sini menurut turutan abjad, menurut daftar Gerardo Lamas (2004).[1] Sila ambil bahagian bahawa tatanama subspesies adalah tidak lengkap bagi kebanyakan spesies (terdapat lebih 2000 nama tersiar yang dikaitkan dengan genus ini, kebanyakannya merupakan sinonim yang subjektif ataupun nama-nama infrasubspesies).[2][3][4]

Kadang-kadang ditempatkan di Heliconius:

Bacaan lanjut

  • Holzinger, H and Holzinger, R, 1994. Heliconius and related genera. Sciences Nat, Venette, pp. 1–328, pl. 1–51 [1]
  • Kapan, D D, 2001. Three-butterfly system provides a field test of Müllerian mimicry. Nature, 409, 338–40.
  • Kronforst, M R, Young, L G, Blume, L M and Gilbert, L E, 2006. Multilocus analyses of admixture and introgression among hybridizing Heliconius butterflies. Evolution, 60, 1254–68.
  • Mallet, J, Beltrán, M, Neukirchen, W, and Linares, M, 2007. Natural hybridization in heliconiine butterflies: The species boundary as a continuum. BMC Evol Biol, 7, 28. abstract

Catatan kaki

  1. ^ Lamas, G (Ed), 2004. Atlas of Neotropical Lepidoptera. Checklist: Part 4A Hesperioidea – Papiionoidea. Gainesville, Scientific Publishers/Association of Tropical Lepidoptera.
  2. ^ Heliconiini, Nymphalidae Study Group website
  3. ^ Heliconius, funet.fi
  4. ^ Heliconius, Neotropical Butterflies

Pranala luar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Heliconius: Brief Summary ( Indonésio )

fornecido por wikipedia ID

Heliconius merupakan sebuah genus besar dalam famili Nymphalidae. Genus ini tersebar di seluruh daerah tropis dan subtropis di Dunia Baru, dari Amerika Selatan sampai selatan Amerika Serikat. Larvanya memakan jalaran Passifloraceae. Kupu-kupu dewasa memperlihatkan corak kepak yang berwarna terang untuk mengisyaratkan ketidakenakannya kepada predator.

Salah satu ciri genus ini adalah mimikrinya terhadap spesies dalam genus mereka sendiri, spesies di kelompok lain, dan ngengat.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Penulis dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ID

Heliconius ( Malaio )

fornecido por wikipedia MS

Heliconius merupakan sebuah genus yang besar dan beraneka dalam famili Nymphalidae. Genus ini tertabur di seluruh kawasan tropika dan subtropika di Dunia Baru, dari Amerika Selatan hingga selatan Amerika Syarikat. Beluncasnya memakan jalaran pokok markisah (Passifloraceae). Kupu-kupu dewasa memperlihatkan corak kepak yang berwarna terang untuk mengisyaratkan ketidaksedapannya kepada pemangsa.

Diutarakan oleh para ahli alamiah zaman Victoria untuk perhatian saintifik, kupu-kupu Heliconius memperlihatkan kepelbagaian yang menaik serta kemimikan Bates sesama spesies yang sama mahupun berlainan genus. Kajian ke atas Heliconius dan kelompok-kelompok kupu-kupu bermimik yang lain mendorong ahli alamiah Inggeris, Henry Walter Bates, selepas pulang dari Brazil pada tahun 1859, untuk menghulurkan tangannya kepada Charles Darwin yang turut menemui kepelbagaian yang seumpamanya pada burung-burung cakar Galapagos.

Spesies

Kebanyakan penyelidik masa kini bersepakat bahawa terdapat kira-kira spesies 39 Heliconius. Spesies-spesies tersebut disenaraikan di sini menurut turutan abjad, menurut senarai Gerardo Lamas (2004).[1] Sila ambil bahagian bahawa tatanama subspesies adalah tidak lengkap bagi kebanyakan spesies (terdapat lebih 2000 nama tersiar yang dikaitkan dengan genus ini, kebanyakannya merupakan sinonim yang subjektif ataupun nama-nama infrasubspesies).[2][3][4]

Adakalanya tergolong dalam Heliconius:

Rujukan

  1. ^ Lamas, G (Ed), 2004. Atlas of Neotropical Lepidoptera. Checklist: Part 4A Hesperioidea – Papiionoidea. Gainesville, Scientific Publishers/Association of Tropical Lepidoptera.
  2. ^ Heliconiini, Nymphalidae Study Group website
  3. ^ Heliconius, funet.fi
  4. ^ Heliconius, Neotropical Butterflies

Pautan luar

Wikispesies mempunyai maklumat berkaitan dengan Heliconius Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan Heliconius
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia MS

Heliconius: Brief Summary ( Malaio )

fornecido por wikipedia MS

Heliconius merupakan sebuah genus yang besar dan beraneka dalam famili Nymphalidae. Genus ini tertabur di seluruh kawasan tropika dan subtropika di Dunia Baru, dari Amerika Selatan hingga selatan Amerika Syarikat. Beluncasnya memakan jalaran pokok markisah (Passifloraceae). Kupu-kupu dewasa memperlihatkan corak kepak yang berwarna terang untuk mengisyaratkan ketidaksedapannya kepada pemangsa.

Diutarakan oleh para ahli alamiah zaman Victoria untuk perhatian saintifik, kupu-kupu Heliconius memperlihatkan kepelbagaian yang menaik serta kemimikan Bates sesama spesies yang sama mahupun berlainan genus. Kajian ke atas Heliconius dan kelompok-kelompok kupu-kupu bermimik yang lain mendorong ahli alamiah Inggeris, Henry Walter Bates, selepas pulang dari Brazil pada tahun 1859, untuk menghulurkan tangannya kepada Charles Darwin yang turut menemui kepelbagaian yang seumpamanya pada burung-burung cakar Galapagos.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Pengarang dan editor Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia MS

Heliconius ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL

Insecten
Heliconius erato

Heliconius is een geslacht van vlinders in de onderfamilie Heliconiinae van de Nymphalidae. De soorten van dit Amerikaanse geslacht zijn de kleurrijkste in deze onderfamilie. Het zijn langlevende, langzaam vliegende vlinders die vaak in tropische vlindertuinen worden gehouden. Er zijn exemplaren bekend die 7 tot 8 maanden oud werden. Veel soorten leggen hun eieren op één enkele soort passiebloem, de specifieke waardplant van de rupsen. Andere soorten zijn minder specifiek en leggen hun eieren op meer soorten passiebloemen.

De meeste soorten komen voor in de Caraïben, Zuid- en Midden-Amerika. Heliconius charitonius heeft de noordelijkste verspreiding; deze soort komt voor tot in de zuidelijke Verenigde Staten.

Leggen van de eieren

De meeste soorten leggen een ei per keer terwijl andere soorten hun eieren in cirkelvormige patronen leggen. Sommige soorten leggen een massa eieren per keer op nieuwe groeischeuten, terwijl andere soorten kleine clusters eieren leggen of de eieren leggen in netjes gerangschikte rijen. De eieren worden alleen op ranken, steunblaadjes en de punten van bladeren gelegd. Het duurt drie tot negen dagen voordat de eieren uitkomen.

Passiebloemen hebben in de loop van de evolutie technieken ontwikkeld om zich te wapenen tegen de vlinders. Ze ontwikkelden extraflorale nectarklieren die insecten als mieren aantrekken die de planten vervolgens beschermen tegen de vlinders. Ook zijn er extraflorale nectarklieren die op eitjes lijken (“schijneitjes”), waardoor de vlinders denken dat de plant al bezet is en deze verder ongemoeid laten. Dit is een voorbeeld van mimicry van Bates. Bij de passiebloemen en de vlinders is er sprake van co-evolutie.

Rupsen

De meeste rupsen beginnen hun leven met het opeten van de eierschaal voor de nutriënten, maar een aantal soorten verlaten de eierschaal meteen zodra ze zijn uitgekomen. De rupsen van de meeste soorten die een ei per keer leggen zijn kannibalistisch en zullen de concurrentie uitschakelen. Maar er zijn ook soorten waarbij de rupsen in grote gemeenschappen leven en de passiebloemen gezamenlijk consumeren.

Gedurende het larvale stadium van twee tot drie weken vervellen de rupsen vier keer. Aan het einde van het larvale stadium zoekt de rups een plek om een cocon te spinnen. Na 24 tot 48 uur verandert de rups in een pop. De poppen van zijn meestal wit tot beige. Ze zijn bedekt met veel stekels en hebben een aantal metaalkleurige plekken.

Poppen

De poppen zijn meestal moeilijk te vinden omdat ze verborgen zitten en gecamoufleerd zijn. Meestal duurt het 8 tot 12 dagen voordat de volledige metamorfose heeft plaatsgevonden en de volwassen vlinder tevoorschijn komt. Voordat de vlinder uitkomt, wordt de pop doorschijnend en worden de kleuren van de vlinder zichtbaar. Voordat de vlinder uitkomt, pompt hij bloedt in zijn vleugels om deze te vergroten en te versterken. In dit stadium is de vlinder kwetsbaar en hij zal meestal in de ochtend uitkomen, waarbij hij zijn vleugels vergroot en een enzym uitscheidt om de vleugels te verharden. Dit duurt meestal maar een paar minuten, waarna de vlinder binnen een uur vliegklaar is.

Paring

 src=
Heliconius sapho

Mannetjes van veel soorten hebben geurschubben met feromonen op hun achtervleugels en kunnen vrouwtjes veroveren door ze te besproeien met de feromonen. De mannetjes doen dit door de voorvleugels over de achtervleugels te wrijven terwijl ze fladderen, waardoor de feromonen vrijkomen. Als het vrouwtje het mannetje niet accepteert zal ze een klier op haar abdomen tonen en met haar vleugels fladderen om een geur te verspreiden die het mannetje afschrikt.

Bij sommige soorten zoals kan het mannetje dagen bij een vrouwelijke pop blijven hangen. Vlak voordat het vrouwtje uitkomt, zal het mannetje de huid van de pop penetreren en met haar paren als ze uitkomt. Soms concurreren meerdere mannetjes om een vrouwelijke pop.

De verschillende soorten kunnen ook hybridiseren zoals tussen Heliconius melpomene en Heliconius cydno en tussen Heliconius erato en Heliconius himera.

Voeding en leefwijze van de volwassen vlinders

Volwassen vlinders voeden zich zowel met nectar als met nutriënten die ze extraheren uit stuifmeel. Het eten van nutriënten uit stuifmeel zorgt ervoor dat deze vlinders langer leven dan de vlinders uit andere geslachten, omdat nectar alleen een bron van koolhydraten vormt en stuifmeel ook andere nutriënten bevat. Nadat ze stuifmeel hebben verzameld met hun roltong scheiden ze een vloeistof uit om het stuifmeel in suspensie te houden. De vlinders houden dit mengsel enkele uren bij zich. Uit het stuifmeel komen aminozuren en proteïnes vrij die door de vlinders worden opgenomen. De stuifmeelkorrels zelf worden door de vlinders niet verteerd. Door de mogelijkheid om zich met nutriënten uit stuifmeel te voeden, kunnen de vlinders wel enkele maanden leven. Ook kunnen de vlinders zich voeden met sap van rottend fruit.

De vlinders voeden zich met stuifmeel en nectar van planten uit de geslachten Lantana, Psiguria en Gurania. De vlinders zijn giftig doordat ze cyanogenen aanmaken van aminozuren, die ze uit stuifmeel halen.

De vlinders verzamelen zich tegen de avond en overnachten op gemeenschappelijke slaapplaatsen, waarbij ze op hun kop hangen.

Mimicry van Müller

Mimicry van Müller is een fenomeen waarbij verschillende, gevaarlijke (bijvoorbeeld giftige) soorten elkaar in uiterlijk nabootsen. Dit treedt bij Heliconius onder andere op tussen Heliconius melpomene en Heliconius erato. Deze soorten komen in een groot aantal kleurvariaties voor waarbij vergelijkbare kleurvariaties van de twee soorten in hetzelfde verspreidingsgebied voorkomen.

 src=
Mimicry van Müller: de onderste rij toont Heliconius erato en de daarboven gelegen rij toont de corresponderende kleurvariaties bij Heliconius melpomene

Soorten

Nomina nuda

Niet meer in dit geslacht

Externe links

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Heliconius: Brief Summary ( Neerlandês; Flamengo )

fornecido por wikipedia NL
Heliconius erato

Heliconius is een geslacht van vlinders in de onderfamilie Heliconiinae van de Nymphalidae. De soorten van dit Amerikaanse geslacht zijn de kleurrijkste in deze onderfamilie. Het zijn langlevende, langzaam vliegende vlinders die vaak in tropische vlindertuinen worden gehouden. Er zijn exemplaren bekend die 7 tot 8 maanden oud werden. Veel soorten leggen hun eieren op één enkele soort passiebloem, de specifieke waardplant van de rupsen. Andere soorten zijn minder specifiek en leggen hun eieren op meer soorten passiebloemen.

De meeste soorten komen voor in de Caraïben, Zuid- en Midden-Amerika. Heliconius charitonius heeft de noordelijkste verspreiding; deze soort komt voor tot in de zuidelijke Verenigde Staten.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NL

Heliconius ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Heliconius er en slekt av tropiske pasjonsblomstsommerfugler som hører til underfamilien Heliconiinae i den store familien flikvinger (Nymphalidae). De ble tidligere gjerne regnet som en egen familie, Heliconiidae.

Nesten alle artene har larver på pasjonsblomster (slekten Passiflora, Passifloraceae).

Disse sommerfuglene viser et stort mangfold av fargevarianter og det er derfor vanskelig å holde artene fra hverandre, særlig siden de forskjellige artene etterligner hverandres fargemønstre (mimikry). Heliconius-artene har blitt svært mye studert og har gitt mye ny kunnskap om evolusjon, både om utviklingen av aposematisme (det at ulike giftige arter ligner hverandre) og utviklingen av interaksjoner mellom planter og dyr.

Utseende

Middelsstore, slanke sommerfugler, ofte svært fargerike. Et flertall har rødaktig eller rødbrun grunnfarge med oransje og svarte tegninger, men ganske mange er også svarte. Vingene er smale og avrundede i spissen, bakvingene forholdsvis små, kroppen pinneaktig tynn. I kroppsbygning ligner de på Ithomiini (underfamilien Danainae) og Dismorphiinae (familien hvitvinger, Pieridae) som de også etterligner eller etterlignes av. Hannene har grupper av såkalte duftskjell (androconia) på forvingene. Bakvingene er forholdsvis små og rundede. Larvene er kamuflasjefargede, kroppen er dekket av forgrenede torner.

Levevis

Heliconius-artene kan finnes både i skog (særlig tropisk regnskog) og i mer åpne habitater. Nesten alle har larver som lever på pasjonsblomstfamilien (Passifloraceae).

Utbredelse

Denne gruppen lever i den Neotropiske region (Sør- og Mellom-Amerika).

Mimikrykomplekser

 src=
Mimicry hos slekten Heliconius

Heliconiini tar opp giftstoffer fra plantene de lever på som larver, av og til også fra andre kilder. De har utviklet spesielle, ofte svarte og røde eller gule, fargemønstre som signaliserer dette. Mange ubeslektede sommerfugler fra flere ulike grupper har etterlignet dette mønsteret i den grad at selv eksperter ofte tar feil av dem. Dette gjelder både sommerfugler som selv er giftige (særlig gruppene Ithomiini og Dismorphiinae sammen med Heliconius-arten) og ugiftige sommerfugler som etterligner de giftige.

Systematisk inndeling

 src=
Heliconius antiochus
 src=
Heliconius erato
 src=
Heliconius hecale
 src=
Heliconius melpomene
 src=
Heliconius sara

Det er publisert over 2000 navn på grupper innen denne slekten, men de fleste viser til fargevarianter eller underarter, ikke til "gode" arter.

Treliste

Kilder

  • Beltrán, M., Jiggins, C., Wahlberg, N. og Brower, A.V.Z. (2006) Heliconius på Tree of life [1]
  • d'Abrera, B. (1984) Butterflies of South America. Hill House Publishers. ISBN 0-9593639-2-0

Eksterne lenker

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Heliconius: Brief Summary ( Norueguês )

fornecido por wikipedia NO

Heliconius er en slekt av tropiske pasjonsblomstsommerfugler som hører til underfamilien Heliconiinae i den store familien flikvinger (Nymphalidae). De ble tidligere gjerne regnet som en egen familie, Heliconiidae.

Nesten alle artene har larver på pasjonsblomster (slekten Passiflora, Passifloraceae).

Disse sommerfuglene viser et stort mangfold av fargevarianter og det er derfor vanskelig å holde artene fra hverandre, særlig siden de forskjellige artene etterligner hverandres fargemønstre (mimikry). Heliconius-artene har blitt svært mye studert og har gitt mye ny kunnskap om evolusjon, både om utviklingen av aposematisme (det at ulike giftige arter ligner hverandre) og utviklingen av interaksjoner mellom planter og dyr.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia NO

Heliconius ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Heliconius (denominados popularmente, em inglês, Passion vine butterflies ou Longwings; cujo significado, em português, é Borboletas da flor-da-paixão ou Asas longas)[4] é um gênero de insetos neotropicais da ordem Lepidoptera, família Nymphalidae e subfamília Heliconiinae, proposto por Jan Krzysztof Kluk em 1780. Sua espécie-tipo, Heliconius charithonia, foi nomeada por Carolus Linnaeus em 1767, com a denominação de Papilio charithonia[1], sendo uma das poucas espécies de borboletas do gênero a atingir a região sul dos Estados Unidos[3] e chegando até a América Central e cordilheira dos Andes[5]; com a maioria das espécies distribuídas da Guatemala ao noroeste da América do Sul e bacia do rio Amazonas.[6] As lagartas de Heliconius se alimentam de plantas do gênero Passiflora (família Passifloraceae).[7][8] Os tecidos de Passiflora apresentam níveis mais ou menos elevados de compostos glicosídeos cianogênicos[9] que são transferidos para os adultos após a metamorfose, os tornando impalatáveis para seus predadores.[4] Heliconius significa habitantes do Monte Hélicon (de acordo com Turner, 1976), uma montanha no sul da Grécia, mais precisamente na Beócia, considerada na Grécia antiga como fonte de poesia e inspiração.[10][11]

Características principais de borboletas Heliconius

São borboletas dotadas de olhos grandes, antenas longas[10], asas longas e estreitas, geralmente com suas margens arredondadas e apresentando uma diversidade de combinações de cores em negro, branco, amarelo, laranja, abóbora, vermelho e azul.[3][5] Neste caso, sua aparência externa está tão intimamente ligada à sobrevivência e à reprodução, que é alvo de intensa seleção natural e sexual. A combinação dessas duas forças evolutivas gera, rotineiramente, uma grande diversidade em padrões aposemáticos de pigmentos.[12] Por sua impalatabilidade, as espécies de Heliconius estão em frequentes relações de mimetismo batesiano com borboletas[13] e mariposas, ou traças[14], palatáveis de outros gêneros e famílias[13] e em relações de mimetismo mülleriano entre si[10] e entre borboletas da tribo Ithomiini (Nymphalidae; Danainae).[15] Os motivos dessa extrema diversidade são múltiplos, porque o padrão de coloração de asas desempenha seu papel em uma variedade de processos biológicos, desde a termorregulação até a evasão de predadores e a atração para a cópula.[12] Um dos mais conhecidos casos de espécies co-miméticas ocorre entre Heliconius erato e Heliconius melpomene, que evoluíram em uma diversidade de raças geográficas, ou subespécies, parecendo idênticas em qualquer localidade em que convivam; porém seus padrões particulares mudam em cada região de sua área geográfica.[13][16] Para piorar sua complexa identificação[3], espécies que convivem em diferentes habitats e que utilizam diferentes plantas-alimento, com asas de diferentes padrões de coloração, ainda podem gerar híbridos férteis ou inférteis.[13]

Dimorfismo sexual

O dimorfismo sexual aparente pouco ocorre no gênero Heliconius[4], com exceção da rara Heliconius nattereri, da região sudeste do Brasil, em que machos e fêmeas apresentam diferentes colorações em suas asas.[5][6][23] Dentre os fatores pouco perceptíveis, foi descoberto que o olho composto de Heliconius erato é sexualmente dimórfico. Fêmeas apresentam três fotorreceptores sensíveis ao comprimento de ondas de luz, enquanto os machos têm apenas dois.[24]

Hábitos, habitat e alimentação do adulto

Estas borboletas voam lentamente, pairando no ar, em áreas de floresta tropical e subtropical úmida; flutuando frequentemente em trilhas, clareiras e lugares de floresta secundária, onde são mais propensas a encontrar as flores[4] (Psychotria, Psiguria, Gurania, Lantana)[26] e as plantas hospedeiras de suas lagartas.[4] Os adultos destas borboletas, e também de Laparus doris (ex Heliconius doris)[27], coletam ativamente o pólen das flores com sua espirotromba, extraindo nutrientes que lhes capacitem para uma existência mais longa do que as de outras borboletas[26], chegando até nove meses[28], e afetando a sua produção de ovos[26]; o que faz fêmeas coletarem significativamente mais pólen do que os machos.[29] De um breve período de dispersão, após sua eclosão, adultos de Heliconius logo estabelecem-se em áreas onde permanecem para o resto de suas vidas; com populações organizadas em unidades moderadamente sedentárias, com pouco movimento de indivíduos[30], ocupando gregariamente[31], durante a noite, galhos de arbustos ou árvores baixas e retornando aos mesmos locais na noite seguinte[3], alojando-se em locais mais ou menos protegidos do vento e da chuva.[31] Parece que as plantas e seu pólen são mais significativos para seu estabelecimento do que a planta-alimento das lagartas na determinação da avaliação de uma fêmea sobre seu habitat.[10] Elas desenvolveram um corpora pedunculata maior do que o habitual. Esta é uma região do cérebro dos insetos que se pensa estar envolvida com a memória. Sendo eficazes em aprender a localização de plantas de alimentação e hospedagem de suas lagartas, em seu habitat, e verificando-as durante os meses de sua existência.[8] Para acasalar-se, os machos de certas espécies procuram as pupas das fêmeas, assentando-se nelas um dia antes do surgimento de suas parceiras. A cópula ocorre na manhã seguinte, antes que a fêmea tenha se desvencilhado completamente de sua crisálida.[10]

Ovo, lagarta e crisálida

Os ovos são em forma peculiar de fuso ou em forma de garrafa e são colocados isoladamente[3] ou em grupos.[6] As lagartas são espinescentes e as crisálidas ficam suspensas, com a cabeça para baixo, nos caules de sua planta-alimento.[3] Às vezes elas são dotadas de compridos cornos, como as crisálidas de Heliconius erato e Heliconius hecalesia.[6] Suas lagartas podem ser gregárias, como ocorre com Laparus doris, ou solitárias e canibais. Curiosamente, neste último caso, as plantas de Passiflora, sua alimentação, desenvolveram um sistema de defesa de ovos falsos. As borboletas fêmeas vêem o que parece ser um ovo em um caule novo[8], onde geralmente são depositados os ovos, por conter maiores níveis de glicosídeos cianogênicos[9], e evitam colocar o seu ovo solitário nele, sendo que tal estratagema da planta é basicamente uma intumescência de tecido vegetal amarelado. Elas também desenvolveram folhas de formas muito variáveis, como se fossem disfarces para enganar seus herbívoros; além de apresentar glândulas dispersoras de néctar que incentivam formigas a residir em suas folhas e a repelir os intrusos.[8]

Heliconius Latreille, 1804

De acordo com o Museu de História Natural de Londres, Pierre André Latreille, em seu trabalho Heliconius - publicado no Nouveau Dictionnaire D'histoire Naturelle - deu seu diagnóstico para este gênero em sua página 185, não citando nenhuma espécie nominal (espécie baseada em um espécime tipo). Na página 199, no entanto, Latreille comparou o seu sistema com o de Johan Christian Fabricius e cita Papilio ricini Linnaeus e Papilio charithonia Linnaeus (atribuídos por ele a Fabricius). Deve se notar, aqui, que Latreille observou (na página 95) que este era um novo gênero.

A história subsequente deste nome, do ponto de vista da classificação científica foi, por cento e trinta anos, um dos pontos de mal-entendido contínuo. Várias tentativas foram feitas para selecionar uma espécie-tipo para este gênero, mas todas elas falharam; até que, em 1933, foi selecionado Papilio charithonia (Linnaeus, 1767), a segunda das duas espécies citadas por Latreille em 1804.

O nome Heliconius Latreille 1804 (no parecer 382 do Índice Oficial de Nomes Genéricos Rejeitados e Inválidos em Zoologia, publicado em 1956), foi considerado inválido como um homônimo júnior do nome Heliconius Kluk; sendo inválido também como um sinônimo júnior deste nome.[32][33]; até que, em 2014, a Comissão Internacional de Nomenclatura Zoológica corrigisse a data de publicação dos nomes Danaus, Heliconius, Nymphalis e Plebejus para Kluk (1780), em vez de Kluk (1802).[34]

Nomenclatura vernácula em português

De acordo com os livros Borboletas do Brasil / Butterflies of Brazil, volume 2, de Haroldo Palo Jr.[35], e Borboletas: Livro do Naturalista, de Luiz Soledade Otero[36], as Heliconius podem receber as denominações vernáculas de Gravata (Heliconius besckei), Maria-boba (Heliconius erato[35] ou Heliconius ethilla narcaea)[36], Mariquita (Heliconius ethilla) e Castanha amarela (Heliconius sara).[35] O biólogo Eurico Santos ainda cita, em seu livro Zoologia Brasílica, vol. 10: Os Insetos, as denominações Alemã (Heliconius erato phyllis) e Crista-de-galo para espécies que ele não determinou, no Rio de Janeiro, com asas "de cores vivas, sobre fundo negro ou negro-azulado"; dentre elas, com toda a probabilidade, Heliconius sara apseudes.[37]

Gêneros Eueides e Neruda

Na tribo Heliconiini, outros dois gêneros parecidos com Heliconius são Eueides e Neruda, este último em homenagem ao poeta chileno Pablo Neruda[11] e caracterizado por áreas androconiais expandidas na margem costal das asas traseiras em machos adultos.[38] Apresentam borboletas de menores dimensões, algumas lembrando Acraeini do gênero Actinote, como Eueides pavana; outras lembrando espécies de Heliconius, como Eueides isabella e Neruda aoede.[39]

Galeria de imagens retiradas de Illustrations of new species of exotic Butterflies (século XIX)

Por William Chapman Hewitson.

Espécies e área de distribuição

De acordo com Markku Savela[1], TOLWEB,[10], Palo Jr. e GBIF.

 src=
H. hecale
  • Heliconius antiochus (Linnaeus, 1767) - Bacia amazônica e região andina (Peru).
  • Heliconius astraea Staudinger, 1897 - Bacia amazônica.
  • Heliconius atthis (Doubleday, [1847]) - Noroeste da América do Sul (região andina).
  • Heliconius besckei (Ménétriés, 1857) - Brasil central[35] e Mata Atlântica do Brasil.
  • Heliconius burneyi (Hübner, [1831]) - Bacia amazônica e região andina.
  • Heliconius charithonia (Linnaeus, 1767) - Espécie-tipo: sul da América do Norte, América Central e região andina.
  • Heliconius clysonymus Latreille, [1817] - América Central, norte da bacia amazônica e região andina.
  • Heliconius congener Weymer, 1890 - Noroeste da América do Sul.
  • Heliconius cydno Doubleday, 1847 - Sul da América do Norte, América Central e norte da América do Sul.
  • Heliconius demeter Staudinger, [1897] - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica e região andina).
  • Heliconius doris (Linnaeus, 1771) = Laparus doris (Linnaeus, 1771)[27][42]
  • Heliconius egeria (Cramer, 1775) - Norte da América do Sul e bacia amazônica.
  • Heliconius eleuchia Hewitson, 1854 - América Central e noroeste da América do Sul.
  • Heliconius elevatus Nöldner, 1901 - Bacia amazônica e região andina.
  • Heliconius erato (Linnaeus, 1758) - Sul da América do Norte, América Central e América do Sul.
  • Heliconius ethilla (Godart, 1819) - América Central e América do Sul.
  • Heliconius hecale (Fabricius, 1776) - América do Norte, América Central e bacia amazônica.
     src=
    H. atthis
  • Heliconius hecalesia (Hewitson, 1854) - Sul da América do Norte, América Central e norte da América do Sul.
  • Heliconius hecuba (Hewitson, [1858]) - Noroeste da América do Sul (Equador e Colômbia).
  • Heliconius hermathena (Hewitson, 1854) - Bacia amazônica.
  • Heliconius heurippa (Hewitson, 1854) - Norte da América do Sul.
  • Heliconius hewitsoni Staudinger, 1875 - América Central.[43]
  • Heliconius hierax (Hewitson, 1869) - Equador.
  • Heliconius himera (Hewitson, 1867) - Equador.
  • Heliconius hortense (Guérin-Méneville, [1844]) - Sul da América do Norte, América Central e noroeste da América do Sul.
  • Heliconius ismenius Latreille, [1817] - Sul da América do Norte, América Central e norte da América do Sul.
  • Heliconius lalitae Brévignon, 1996 - Guianas.
  • Heliconius leucadia Bates, 1862 - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica e região andina).
  • Heliconius luciana Lichy, 1960 - Norte da Venezuela.
  • Heliconius melpomene (Linnaeus, 1758) - América Central e América do Sul (bacia amazônica, região andina, Brasil central e Mata Atlântica do sudeste e nordeste).
  • Heliconius nattereri C. Felder & R. Felder, [1865] - Mata Atlântica do Brasil.
  • Heliconius numata (Cramer, [1780]) - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica, região andina e Brasil central), Espírito Santo.
  • Heliconius pachinus Salvin, 1871 - América Central.[44]
  • Heliconius pardalinus (Bates, 1862) - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica e região andina).
  • Heliconius peruvianus (C. Felder & R. Felder, 1859) - Peru.
  • Heliconius ricini (Linnaeus, 1758) - Suriname e Trinidad.
  • Heliconius sapho (Drury, 1782) - Sul da América do Norte, América Central e noroeste da América do Sul.
  • Heliconius sara (Fabricius, 1793) - Sul da América do Norte, América Central e América do Sul.[1][35]
  • Heliconius telesiphe (Doubleday, 1847) - Região andina.
     src=
    H. numata
  • Heliconius timareta (Hewitson, 1867) - Região andina.
  • Heliconius tristero Brower, 1996 - Colômbia.
  • Heliconius wallacei Reakirt, 1866 - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica, região andina e Brasil central).
  • Heliconius xanthocles Bates, 1862 - Noroeste da América do Sul (bacia amazônica, região andina e Brasil central).

Referências

  1. a b c d e f Savela, Markku. «Heliconius» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  2. Savela, Markku. «Heliconiinae» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  3. a b c d e f g SMART, Paul (1975). The Illustrated Encyclopaedia of the Butterfly World, In Colour. Over 2.000 species reproduced life size (em inglês). London: Salamander Books Ltd. p. 180-187. 274 páginas. ISBN 0-86101-101-5
  4. a b c d e MURAWSKI, Darlyne A. (dezembro de 1993). Passion Vine Butterflies: A Taste for Poison (em inglês). National Geographic. Vol. 184, Nº 6. p. 122-137. 142 páginas.
  5. a b c d e D'ABRERA, Bernard (1984). Butterflies of South America (em inglês). Australia: Hill House. p. 95-106. 255 páginas. ISBN 0-9593639-2-0
  6. a b c d e JIGGINS, Chris D. (2017). The Ecology and Evolution of Heliconius Butterflies (em inglês). Reino Unido: Oxford University Press - Google Books. 288 páginas. ISBN 978-0-19-956657-0. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  7. Estrada, Catalina; Gilbert, Lawrence E. (1 de junho de 2010). «Host plants and immatures as mate-searching cues in Heliconius butterflies» (PDF) (em inglês). Animal Behaviour. Elsevier. (Smithsonian Institution). pp. 231–239. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  8. a b c d e Wade, Nicholas (1 de agosto de 2000). «In Death-Defying Act, Butterfly Thrives on Poison Vine» (em inglês). The New York Times. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  9. a b Hay-Roe, Mirian Medina; Nation, James (fevereiro de 2007). «Spectrum of Cyanide Toxicity and Allocation in Heliconius erato and Passiflora Host Plants» (em inglês). Journal of Chemical Ecology. Volume 33. (Springer). pp. 319–329. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  10. a b c d e f Beltrán, Margarita; Brower, Andrew V. Z.; Jiggins, Chris (21 de julho de 2010). «Heliconius Kluk 1780» (em inglês). Tree of Life Web Project. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  11. a b Turner, John R. G. (junho de 1976). «Adaptive radiation and convergence in subdivisions of the butterfly genus Heliconius (Lepidoptera: Nymphalidae (em inglês). Zoological Journal of the Linnean Society, 58 (Wiley Online Library). pp. 297–308. Consultado em 25 de fevereiro de 2018
  12. a b Kronforst, Marcus R.; Papa, Riccardo (1 de maio de 2015). «The Functional Basis of Wing Patterning in Heliconius Butterflies: The Molecules Behind Mimicry» (em inglês). Genetics 200(1). (NCBI). pp. 1–19. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  13. a b c d «Mimicry» (em inglês). Heliconius Homepage. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  14. SMART, Paul (Op. cit., p.78-79.).
  15. a b Elias, Marianne; Joron, Mathieu (2015). «Mimicry in Heliconius and Ithomiini butterflies: The profound consequences of an adaptation» (em inglês). BIO Web of Conferences 4, 00008 (CiteSeerX). 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  16. MURAWSKI, Darlyne A. (Op. cit., p.135.).
  17. Heliconius wallacei (fonte)
  18. Heliconius sapho (fonte)
  19. Heliconius cyndo (fonte)
  20. Beltrán, Margarita; Brower, Andrew V. Z. (21 de julho de 2010). «Heliconius charithonia (Linnaeus 1767)» (em inglês). Tree of Life Web Project. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  21. Ilustração com a relação de mimetismo mülleriano entre as borboletas Heliconius ismenius telchinia (à esquerda) e Lycorea halia (à direita). (fonte).
  22. Savela, Markku. «Lycorea halia» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  23. Beltrán, Margarita; Brower, Andrew V. Z. (21 de junho de 2010). «Heliconius nattereri C. Felder & R. Felder 1865» (em inglês). Tree of Life Web Project. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  24. McCulloch, Kyle J.; Osorio, Daniel; Briscoe, Adriana D. (2016). «Sexual dimorphism in the compound eye of Heliconius erato: a nymphalid butterfly with at least five spectral classes of photoreceptor» (em inglês). Journal of Experimental Biology. pp. 2377–2387. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  25. Mugrabi, Elna (5 de outubro de 2004). «Borboletas de Vitória - H. nattereri (fêmea)». Flickr. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  26. a b c Krenn, Harald W.; Eberhard, Monika J. B.; Eberhard, Stefan H.; Hikl, Anna-Laetitia; Huber, Werner;Gilbert, Lawrence E. (1 de dezembro de 2009). «Mechanical damage to pollen aids nutrient acquisition in Heliconius butterflies (Nymphalidae (em inglês). Arthropod Plant Interact 3(4). (NCBI). pp. 203–208. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  27. a b Laparus doris (fonte)
  28. Hoskins, Adrian. «Tiger Mimic Longwing - Heliconius numata (Cramer, 1780)» (em inglês). Learn about butterflies. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  29. Boggs, C. L.; Smiley, J. T.; Gilbert, L. E. (março de 1981). «Patterns of pollen exploitation by Heliconius butterflies» (em inglês). Oecologia 48(2). (NCBI). pp. 284–289. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  30. Moura, Priscila Albuquerque de; Quek, Swee-Peck ; Cardoso, Márcio Z.; Kronforst, Marcus R. (20 de janeiro de 2011). «Comparative population genetics of mimetic Heliconius butterflies in an endangered habitat; Brazil's Atlantic Forest» (em inglês). BMC Genet 12: 9. (NCBI). 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  31. a b Endringer, Fabíola B.; Silva, Péricles R.; Lutz, Leonardo V. (2004). «Hipóteses evolutivas sobre a origem e manutenção dos dormitórios comunais de Heliconius erato (Lepidoptera, Nymphalidae (PDF). Natureza on line 2(1). (ESFA). pp. :1–9. Consultado em 20 de fevereiro de 2018 A referência emprega parâmetros obsoletos |coautores= (ajuda)
  32. «Heliconius Latreille, 1804» (em inglês). Museu de História Natural de Londres. 1 páginas. Consultado em 23 de fevereiro de 2018
  33. «Heliconius Kluk, 1780» (em inglês). Museu de História Natural de Londres. 1 páginas. Consultado em 23 de fevereiro de 2018
  34. «The Bulletin of Zoological Nomenclature» (em inglês). ICZN. Setembro de 2014. 1 páginas. Consultado em 23 de fevereiro de 2018
  35. a b c d e PALO JR., Haroldo (2017). Butterflies of Brazil / Borboletas do Brasil, volume 2. Nymphalidae 1ª ed. São Carlos, Brasil: Vento Verde. p. 924-963. 1.728 páginas. ISBN 978-85-64060-10-4
  36. a b OTERO, Luiz Soledade (1986). Borboletas. Livro do Naturalista (21 X 28cm)|formato= requer |url= (ajuda) 1ª ed. Rio de Janeiro: Ministério da Educação - FAE. p. 71. 112 páginas. ISBN 85-222-0195-1
  37. SANTOS, Eurico (1985). Zoologia Brasílica, vol. 10. Os Insetos 2ª ed. [S.l.]: Itatiaia. p. 35-43. 244 páginas
  38. Brower, Andrew V. Z. «Neruda J. R. G. Turner 1976» (em inglês). Tree of Life Web Project. 1 páginas. Consultado em 25 de fevereiro de 2018
  39. D'ABRERA, Bernard (Op. cit., p.94.).
  40. Savela, Markku. «Tithorea tarricina» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  41. Savela, Markku. «Elzunia humboldt» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  42. Savela, Markku. «Laparus doris» (em inglês). Lepidoptera and some other life forms. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  43. «Heliconius hewitsoni» (em inglês). GBIF. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
  44. «Heliconius pachinus» (em inglês). GBIF. 1 páginas. Consultado em 20 de fevereiro de 2018
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Heliconius: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Heliconius (denominados popularmente, em inglês, Passion vine butterflies ou Longwings; cujo significado, em português, é Borboletas da flor-da-paixão ou Asas longas) é um gênero de insetos neotropicais da ordem Lepidoptera, família Nymphalidae e subfamília Heliconiinae, proposto por Jan Krzysztof Kluk em 1780. Sua espécie-tipo, Heliconius charithonia, foi nomeada por Carolus Linnaeus em 1767, com a denominação de Papilio charithonia, sendo uma das poucas espécies de borboletas do gênero a atingir a região sul dos Estados Unidos e chegando até a América Central e cordilheira dos Andes; com a maioria das espécies distribuídas da Guatemala ao noroeste da América do Sul e bacia do rio Amazonas. As lagartas de Heliconius se alimentam de plantas do gênero Passiflora (família Passifloraceae). Os tecidos de Passiflora apresentam níveis mais ou menos elevados de compostos glicosídeos cianogênicos que são transferidos para os adultos após a metamorfose, os tornando impalatáveis para seus predadores. Heliconius significa habitantes do Monte Hélicon (de acordo com Turner, 1976), uma montanha no sul da Grécia, mais precisamente na Beócia, considerada na Grécia antiga como fonte de poesia e inspiração.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Heliconius ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Heliconius är ett släkte färggranna praktfjärilar som förekommer i de tropiska och subtropiska delarna av Nya världen. Då dessa fjärilar är relativt enkla att avla och undersöka i laboratorium har de varit föremål för många vetenskapliga studier. Bland annat har man velat studera den omfattande mimicry som uppstått inom denna grupp, samt studera hur nya arter bildas och varför de är så olika. Hos detta släkte har artbildning från hybrider konstaterats. Typart för släktet är Heliconius charithonia (Linné 1767).

Artlista

  • Heliconius Kluk, 1802
    • Heliconius charithonia (Linné, 1767) Ursprungligen beskriven som Papilio charithonia Linné, 1767
      • Heliconius charithonia charithonia (Linné, 1767)
      • Heliconius charithonia peruviana Felder
      • Heliconius charithonia punctata Hall
      • Heliconius charithonia simulator Rober
      • Heliconius charithonia tuckeri Comstock & Brown, 1950
      • Heliconius charithonia vasquezae Comstock & Brown, 1950
    • Heliconius melpomene (Linné, 1758) Ursprungligen beskriven som Papilio melpomene Linné, 1758
      • Heliconius melpomene melpomene (Linné, 1758)
      • Heliconius melpomene aglaope Felder
      • Heliconius melpomene amandus Grose-Smith & Kirby
      • Heliconius melpomene amaryllis (Felder)
      • Heliconius melpomene cythera Hewitson
      • Heliconius melpomene euryades Riffarth
      • Heliconius melpomene malleti Lamas, 1988
      • Heliconius melpomene meriana Turner
      • Heliconius melpomene modesta Riffarth
      • Heliconius melpomene nanna Stichel
      • Heliconius melpomene penelope Staudinger
      • Heliconius melpomene plesseni Riffarth
      • Heliconius melpomene sticheli Riffarth
      • Heliconius melpomene rosina Boisduval, 1870
      • Heliconius melpomene thelxiope Hübner
      • Heliconius melpomene unimaculata Hewitson
      • Heliconius melpomene vicinus Ménétriés
      • Heliconius melpomene vulcanus Butler
      • Heliconius melpomene xenoclea Hewitson
    • Heliconius cydno Doubleday, 1847
      • Heliconius cydno cydno Doubleday, 1847
      • Heliconius cydno alithea Hewitson
      • Heliconius cydno chioneus Bates, 1864
      • Heliconius cydno galanthus Bates, 1864
      • Heliconius cydno wernickei Weymer
      • Heliconius cydno weymeri Staudinger
      • Heliconius cydno zelinde Butler
    • Heliconius pachinus Salvin, 1871
    • Heliconius erato (Linné, 1764) Ursprungligen beskriven som Papilio erato Linné, 1764
      • Heliconius erato erato (Linné, 1764)
      • Heliconius erato amalfreda Riffarth
      • Heliconius erato amphitrite Riffarth
      • Heliconius erato chestertonii Hewitson
      • Heliconius erato cyrbia Latreille & Godart
      • Heliconius erato dignus Stichel
      • Heliconius erato estrella Bryk
      • Heliconius erato favorinus Hopffer
      • Heliconius erato hydara Hewitson
      • Heliconius erato lativitta Butler, 1877
      • Heliconius erato meliorina Neusteter
      • Heliconius erato microlea Kaye
      • Heliconius erato notabilis Godman & Salvin
      • Heliconius erato petiveranus Doubleday, 1847
      • Heliconius erato phyllis (Fabricius)
      • Heliconius erato reductimacula Bryk
      • Heliconius erato venus Staudinger
      • Heliconius erato venustus Salvin
    • Heliconius hecalesia Hewitson, 1853
      • Heliconius hecalesia hecalesia Hewitson, 1853
      • Heliconius hecalesia eximus Stichel
      • Heliconius hecalesia formosus Bates, 1863
    • Heliconius hecale (Fabricius)
      • Heliconius hecale hecale (Fabricius)
      • Heliconius hecale anderida Hewitson
      • Heliconius hecale barcanti Brown & Yeper
      • Heliconius hecale clearei Hall
      • Heliconius hecale ennuis Weymer
      • Heliconius hecale fornarina Hewitson, 1853
      • Heliconius hecale ithaca Felder
      • Heliconius hecale jucundus Bates
      • Heliconius hecale latus Riffarth
      • Heliconius hecale melicerta Bates
      • Heliconius hecale nigrofasciatus Weymer
      • Heliconius hecale novatus (Bates)
      • Heliconius hecale quitalenus (Hewitson, 1853)
      • Heliconius hecale radiosus Butler
      • Heliconius hecale semiphorus Staudinger
      • Heliconius hecale sisyphus Salvin
      • Heliconius hecale styx Niepelt
      • Heliconius hecale vetustus (Butler)
      • Heliconius hecale vittatus Butler
      • Heliconius hecale xanthicles Bates
      • Heliconius hecale zuleika Hewitson, 1854
    • Heliconius ismenius Latreille, 1817
      • Heliconius ismenius ismenius Latreille, 1817
      • Heliconius ismenius telchinia Doubleday, 1847
      • Heliconius ismenius clarescens Butler, 1875
      • Heliconius ismenius occidentalis Neustetter
      • Heliconius ismenius immoderata Stichel
      • Heliconius ismenius fasciatus Godman & Salvin
    • Heliconius clysonymus Latreille, 1817
      • Heliconius clysonymus clysonymus Latreille, 1817
      • Heliconius clysonymus fischeri Fassl
      • Heliconius clysonymus hygiana Hewitson
      • Heliconius clysonymus montanus Salvin, 1871
      • Heliconius clysonymus semirubra
    • Heliconius sara (Fabricius, 1793) Ursprungligen beskriven som Papilio sara Fabricius, 1793
      • Heliconius sara sara (Fabricius, 1793)
      • Heliconius sara brevimaculata Staudinger
      • Heliconius sara fulgidus Stichel, 1906
      • Heliconius sara theudela Hewitson, 1874
      • Heliconius sara theudda Hewitson
      • Heliconius sara apseudes (Hübner, 1806)
      • Heliconius sara sprucei Bates, 1864
      • Heliconius sara thamar (Hübner, 1806) Synonymer: Nereis thamar Hübner, 1806; Papilio rhea Cramer, 1775
      • Heliconius sara veraepacis Stichel
    • Heliconius sapho (Drury, 1782) Ursprungligen beskriven som Papilio sapho Drury, 1782
      • Heliconius sapho sapho (Drury, 1782)
      • Heliconius sapho leuce Doubleday, 1847
    • Heliconius hewitsoni Staudinger, 1875
    • Heliconius eleuchia Hewitson, 1853
      • Heliconius eleuchia eleuchia Hewitson, 1853
      • Heliconius eleuchia primularis Butler
      • Heliconius eleuchia eleusinus Staudinger
    • Heliconius antiochus (Linné, 1767) Ursprungligen beskriven som Papilio antiochus Linné, 1767
      • Heliconius antiochus antiochus (Linné, 1767)
      • Heliconius antiochus alba Riffarth
      • Heliconius antiochus aranea (Fabricius)
      • Heliconius antiochus salvinii Dewitz
    • Heliconius astraea Staudinger
    • Heliconius atthis Doubleday, 1847
    • Heliconius beskei Ménétriés, 1857
    • Heliconius burneyi (Hübner, 1816)
      • Heliconius burneyi burneyi (Hübner, 1816)
      • Heliconius burneyi catharinae Staudinger
      • Heliconius burneyi nuebneri Staudinger
      • Heliconius burneyi lindigii Felder
      • Heliconius burneyi serpensis Kaye
    • Heliconius congenor Weymer, 1890
    • Heliconius crispinus Kruger
    • Heliconius demeter Staudinger
      • Heliconius demeter demeter Staudinger
      • Heliconius demeter beebei Turner
      • Heliconius demeter bouqueti Nöldner
      • Heliconius demeter eratosignis Joicey & Talbot
      • Heliconius demeter turneri Brown & Benson
    • Heliconius egeria (Cramer, 1775)
      • Heliconius egeria egeria (Cramer, 1775)
      • Heliconius egeria egerides Staudinger
      • Heliconius egeria hylas Weymer
      • Heliconius egeria homogena Bryk
    • Heliconius elevatus Noldner
      • Heliconius elevatus elevatus Noldner
      • Heliconius elevatus bari Oberthür
      • Heliconius elevatus schmassmanni Joicey & Talbot
      • Heliconius elevatus perchlora Joicey & Talboe
      • Heliconius elevatus roraima Turner
      • Heliconius elevatus luciana Lichy
      • Heliconius elevatus tumaturnari Kaye
      • Heliconius elevatus pseudocupidineus Neustetter
      • Heliconius elevatus taracuanus Bryk
      • Heliconius elevatus willmotti Neukirchen, 1997
    • Heliconius ennius (Weymer)
    • Heliconius ethilla (Godart, 1819)
      • Heliconius ethilla ethilla (Godart, 1819)
      • Heliconius ethilla adela Neustetter
      • Heliconius ethilla aerotome Felder
      • Heliconius ethilla claudia Godman & Salvin
      • Heliconius ethilla eucoma (Hübner)
      • Heliconius ethilla flavomaculatus Weymer
      • Heliconius ethilla metalilus Butler
      • Heliconius ethilla narcaea (Godart)
      • Heliconius ethilla nebulosa Kaye
      • Heliconius ethilla semiflavidus Weymer
      • Heliconius ethilla thielei Riffarth
      • Heliconius ethilla tyndarus Weymer
    • Heliconius ethra (Latreille)
    • Heliconius fruhstorferi Riffarth
    • Heliconius hecuba (Hewitson, [1858])
    • Heliconia choarina Hewitson, 1872
    • Heliconius heliconoides (Felder)
    • Heliconius hermathena (Hewitson, 1853)
      • Heliconius hermathena hermathena (Hewitson, 1853)
      • Heliconius hermathena vereatta Stichel
    • Heliconius heurippa (Hewitson, 1853)
    • Heliconius hierax Hewitson
    • Heliconius himera Hewitson
    • Heliconius hortense Guérin, 1829
    • Heliconius leucadia (Bates)
      • Heliconius leucadia leucadia (Bates)
      • Heliconius leucadia pseudorhea Staudinger, 1896
    • Heliconius metaphorus Weymer
    • Heliconius nattereri Felder, 1865
    • Heliconius numata (Cramer)
      • Heliconius numata numata (Cramer)
      • Heliconius numata aristiona Hewitson, 1853
      • Heliconius numata silvana (Cramer)
      • Heliconius numata superioris Butler
      • Heliconius numata isabellinus Bates
      • Heliconius numata peeblesi Joicey
      • Heliconius numata talboti Joicey & Kaye
      • Heliconius numata leopardus Weymer
      • Heliconius numata messene Felder
      • Heliconius numata euphone Felder
      • Heliconius numata zobrysi Fruhstorfer
    • Heliconius pardalinus (Bates)
      • Heliconius pardalinus pardalinus (Bates)
      • Heliconius pardalinus butleri Brown, 1975
    • Heliconius procula (Doubleday)
    • Heliconius ricini (Linné, 1758)
    • Heliconius sergestus (Weymer)
    • Heliconius telesiphe Doubleday, 1847
      • Heliconius telesiphe telesiphe Doubleday, 1847
      • Heliconius telesiphe sotericus (Salvin)
      • Heliconius telesiphe nivea Kaye
    • Heliconius timareta (Hewitson, 1867)
    • Heliconius vicini (Linné)
    • Heliconius wallacei Reakirt, 1866
      • Heliconius wallacei wallacei Reakirt, 1866
      • Heliconius wallacei flavescens Weymer
      • Heliconius wallacei clytia Cramer
      • Heliconius wallacei kayi Neustetter
      • Heliconius wallacei elsa Riffarth
    • Heliconius xanthocles Bates, 1862
      • Heliconius xanthocles xanthocles Bates, 1862
      • Heliconius xanthocles melete Felder
      • Heliconius xanthocles mellitus Staudinger
      • Heliconius xanthocles caternaulti Oberthür
      • Heliconius xanthocles melior Staudinger

Källor

Externa länkar

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Heliconius: Brief Summary ( Sueco )

fornecido por wikipedia SV

Heliconius är ett släkte färggranna praktfjärilar som förekommer i de tropiska och subtropiska delarna av Nya världen. Då dessa fjärilar är relativt enkla att avla och undersöka i laboratorium har de varit föremål för många vetenskapliga studier. Bland annat har man velat studera den omfattande mimicry som uppstått inom denna grupp, samt studera hur nya arter bildas och varför de är så olika. Hos detta släkte har artbildning från hybrider konstaterats. Typart för släktet är Heliconius charithonia (Linné 1767).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia författare och redaktörer
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SV

Heliconius ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Heliconius là một chi bướm Lepidoptera trong họ Nymphalidae. Chi này phân bố ở các xứ nhiệt đới và cận nhiệt đợi Tân Thế giới.

Loài

Chi này có các loài.[1][2][3]

 src=
Heliconius antiochus
 src=
Heliconius charithonia
 src=
Heliconius erato

Tham khảo

  1. ^ Nymphalidae Study Group website
  2. ^ Heliconius, funet.fi
  3. ^ Heliconius, Neotropical Butterflies
  • Holzinger (H. & R.), 1994 - Heliconius and related genera, Sciences Nat, Venette, pp. 1–328, pl. 1-51 [1]
  • Kapan, D. D. (2001). Three-butterfly system provides a field test of mullerian mimicry. Nature, 409, 338-340.
  • Kronforst, M. R., L. G. Young, L. M. Blume, and L. E. Gilbert. (2006). Multilocus analyses of admixture and introgression among hybridizing Heliconius butterflies. Evolution, 60, 1254-1268.
  • Mallet, J., Beltrán, M., Neukirchen, W., & Linares, M. (2007). Natural hybridization in heliconiine butterflies: the species boundary as a continuum. BMC Evol Biol, 7, 28-28. abstract

Liên kết ngoài

 src= Wikispecies có thông tin sinh học về Heliconius  src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Heliconius
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Heliconius: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Heliconius là một chi bướm Lepidoptera trong họ Nymphalidae. Chi này phân bố ở các xứ nhiệt đới và cận nhiệt đợi Tân Thế giới.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Heliconius ( Russo )

fornecido por wikipedia русскую Википедию
 src=
Heliconius cydno
  • Heliconius astraea Staudinger, 1897
  • Heliconius atthis Doubleday, 1847
     src=
    Heliconius atthis
  • Heliconius beskei Ménétriés, 1857
  • Heliconius burneyi (Hübner, 1816)
  • Heliconius charithonia (Linnaeus, 1767)
     src=
    Heliconius charithonia
  • Heliconius demeter demeter Staudinger
  • Литература

    • Brown, Keith S. Jr. (1981): The biology of Heliconius and related genera. Annu. Rev. Entomol. 26: 427—456.
    • Miller, L.D. & Miller, J.Y. (2004): The Butterfly Handbook: 130. Barron’s Educational Series, Inc., Hauppauge, New York. ISBN 0-7641-5714-0.

    Ссылки

    Примечания

    1. Как стать отцом // Секреты природы = Exploring the Secrets of Nature. — Ридерз Дайджест, 1999. — С. 275. — ISBN 5-69355-008-0.
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    Heliconius: Brief Summary ( Russo )

    fornecido por wikipedia русскую Википедию
     src= Heliconius cydno Heliconius antiochus antiochus (Linnaeus, 1767) Heliconius antiochus alba Riffarth Heliconius antiochus aranea (Fabricius) Heliconius antiochus salvinii Dewitz Heliconius astraea Staudinger, 1897 Heliconius atthis Doubleday, 1847  src= Heliconius atthis Heliconius beskei Ménétriés, 1857 Heliconius burneyi (Hübner, 1816) Heliconius burneyi burneyi (Hübner, 1816) Heliconius burneyi catharinae Staudinger Heliconius burneyi nuebneri Staudinger Heliconius burneyi lindigii Felder Heliconius burneyi serpensis Kaye Heliconius charithonia (Linnaeus, 1767)  src= Heliconius charithonia Heliconius charithonia punctata Hall Heliconius charithonia simulator Rober Heliconius charithonia tuckeri Comstock & Brown, 1950  src= Heliconius erato Heliconius charithonia vasquezae Comstock & Brown, 1950 Heliconius clysonymus Latreille, 1817 Heliconius clysonymus clysonymus — Latreille, 1817  src= Heliconius melpomene Heliconius clysonymus hygiana Hewitson Heliconius clysonymus montanus Salvin, 1871 --> Heliconius congener Weymer, 1890  src= Heliconius hecale Heliconius cydno (Doubleday, 1847) Heliconius cydno cydno Doubleday, 1847 Heliconius cydno alithea Hewitson Heliconius cydno chioneus Bates, 1864  src= Heliconius numata Heliconius cydno galanthus Bates, 1864 Heliconius cydno wernickei Weymer Heliconius cydno weymeri Staudinger  src= Heliconius sara Heliconius cydno zelinde Butler --> Heliconius demeter Staudinger, 1897 Heliconius demeter demeter Staudinger Heliconius demeter beebei Turner Heliconius demeter bouqueti Nöldner Heliconius demeter eratosignis Joicey & Talbot Heliconius demeter turneri Brown & Benson Heliconius egeria (Cramer, 1775) Heliconius egeria egeria (Cramer, 1775) Heliconius egeria egerides Staudinger Heliconius egeria hylas Weymer Heliconius egeria homogena Bryk --> Heliconius eleuchia Hewitson, 1853 Heliconius eleuchia eleuchia Hewitson, 1853 Heliconius eleuchia primularis Butler Heliconius eleuchia eleusinus Staudinger Heliconius elevatus Nöldner, 1901 Heliconius elevatus elevatus Noldner Heliconius elevatus bari Oberthür Heliconius elevatus schmassmanni Joicey & Talbot Heliconius elevatus perchlora Joicey & Talboe Heliconius elevatus roraima Turner Heliconius elevatus luciana Lichy Heliconius elevatus tumaturnari Kaye Heliconius elevatus pseudocupidineus Neustetter Heliconius elevatus taracuanus Bryk Heliconius elevatus willmotti Neukirchen, 1997 --> Heliconius erato (Linnaeus, 1764) Heliconius erato erato (Linnaeus, 1764) Heliconius erato amalfreda Riffarth, 1901 Heliconius erato amphitrite Riffarth, 1901 Heliconius erato chestertonii Hewitson, 1872 Heliconius erato cyrbia Godart, 1819 Heliconius erato dignus Stichel, 1923 Heliconius erato estrella Bates, 1862 Heliconius erato favorinus Hopffer, 1874 Heliconius erato hydara Hewitson, 1867 Heliconius erato lativitta Butler, 1877 Heliconius erato microclea Kaye, 1907 Heliconius erato notabilis Godman & Salvin, 1868 Heliconius erato petiverana Doubleday, 1847 Heliconius erato phyllis (Fabricius, 1775) Heliconius erato reductimacula Bryk, 1953 Heliconius erato venus Staudinger, 1882 Heliconius erato venustus Salvin, 1871 --> Heliconius ethilla (Godart, 1819) Heliconius ethilla ethilla (Godart, 1819) Heliconius ethilla adela Neustetter Heliconius ethilla aerotome Felder Heliconius ethilla claudia Godman & Salvin Heliconius ethilla eucoma (Hübner) Heliconius ethilla flavomaculatus Weymer Heliconius ethilla metalilis Butler Heliconius ethilla narcaea (Godart) Heliconius ethilla nebulosa Kaye Heliconius ethilla semiflavidus Weymer Heliconius ethilla thielei Riffarth Heliconius ethilla tyndarus Weymer --> Heliconius hecale (Fabricius, 1775) Heliconius hecale hecale (Fabricius) Heliconius hecale anderida Hewitson Heliconius hecale barcanti Brown & Yeper Heliconius hecale clearei Hall Heliconius hecale ennius Weymer Heliconius hecale fornarina Hewitson, 1853 Heliconius hecale ithaca Felder Heliconius hecale latus Riffarth Heliconius hecale melicerta Bates Heliconius hecale nigrofasciatus Weymer Heliconius hecale novatus (Bates) Heliconius hecale quitalena (Hewitson, 1853) Heliconius hecale sisyphus Salvin Heliconius hecale vetustus (Butler) Heliconius hecale zuleika Hewitson, 1854 --> Heliconius hecalesia Hewitson, 1853 Heliconius hecalesia hecalesia Hewitson, 1853 Heliconius hecalesia eximus Stichel Heliconius hecalesia formosus Bates, 1863 --> Heliconius hecuba (Hewitson, 1858) Heliconius hecuba hecuba (Hewitson, 1858) Heliconius hecuba choarina Hewitson, 1872 --> Heliconius hermathena (Hewitson, 1853) Heliconius hermathena hermathena (Hewitson, 1853) Heliconius hermathena vereatta Stichel --> Heliconius heurippa (Hewitson, 1853) Heliconius hewitsoni Staudinger, 1875 Heliconius hierax Hewitson, 1869 Heliconius himera Hewitson, 1867 Heliconius hortense Guérin, 1844 Heliconius ismenius Latreille, 1817 Heliconius ismenius ismenius Latreille, 1817 Heliconius ismenius telchinia Doubleday, 1847 Heliconius ismenius clarescens Butler, 1875 Heliconius ismenius occidentalis Neustetter Heliconius ismenius fasciatus Godman & Salvin --> Heliconius lalitae Brévignon, 1996 Heliconius leucadia (Bates, 1862) — Leucadia Longwing Heliconius leucadia leucadia (Bates) Heliconius leucadia pseudorhea Staudinger, 1896 --> Heliconius melpomene (Linnaeus, 1758) Postman Heliconius nattereri Felder, 1865 — Natterer’s Longwing Heliconius numata (Cramer, 1780) Heliconius numata numata (Cramer) Heliconius numata aristiona Hewitson, 1853 Heliconius numata ethra (Hübner, 1831) Heliconius numata silvana (Cramer) Heliconius numata superioris Butler Heliconius numata peeblesi Joicey Heliconius numata talboti Joicey & Kaye Heliconius numata messene Felder Heliconius numata euphone Felder Heliconius numata zobrysi Fruhstorfer --> Heliconius pachinus Salvin, 1871 Heliconius pardalinus (Bates, 1862) Heliconius pardalinus pardalinus (Bates) Heliconius pardalinus butleri Brown, 1975 --> Heliconius peruvianus Felder Heliconius ricini (Linnaeus, 1758) Heliconius sapho (Drury, 1782) — Sapho Longwing Heliconius sapho sapho (Drury, 1782) Heliconius sapho leuce Doubleday, 1847 --> Heliconius sara (Fabricius, 1793) — Sara Longwing Heliconius sara sara (Fabricius, 1793) Heliconius sara brevimaculata Staudinger Heliconius sara fulgidus Stichel, 1906 Heliconius sara theudela Hewitson, 1874 Heliconius sara apseudes (Hübner, 1806) Heliconius sara sprucei Bates, 1864 Heliconius sara veraepacis Stichel --> Heliconius sergestus (Weymer, 1894) Heliconius telesiphe Doubleday, 1847 Heliconius telesiphe telesiphe Doubleday, 1847 Heliconius telesiphe sotericus (Salvin) Heliconius telesiphe nivea Kaye --> Heliconius timareta (Hewitson, 1867) Heliconius tristero Brower, 1996 Heliconius wallacei Reakirt, 1866 Heliconius wallacei wallacei Reakirt, 1866 Heliconius wallacei flavescens Weymer Heliconius wallacei kayi Neustetter --> Heliconius xanthocles Bates, 1862 Heliconius xanthocles xanthocles Bates, 1862 Heliconius xanthocles melete C. & R. Felder Heliconius xanthocles mellitus Staudinger Heliconius xanthocles melior Staudinger -->
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    Авторы и редакторы Википедии

    袖蝶屬 ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科
    模式種 黃條袖蝶

    Papilio charithonia
    Linnaeus, 1767

    物種

    有40餘種,詳見正文。

    袖蝶屬學名Heliconius)是蛺蝶科釉蛺蝶亞科中的一個屬。廣泛分佈在美洲熱帶亞熱帶地區。物種繁多,又會互相擬態,故很多科學家都在研究牠們,以了解物種的形成及其多樣性。

    物種

    參考文獻

    • 壽建新, 周堯, 李宇飛. 《世界蝴蝶分類名錄》. 陕西科学技术出版社. 2006. ISBN 7536936761.
     src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:袖蝶屬  src= 维基物种中的分类信息:袖蝶屬
    蝴蝶鳳蝶總科蛺蝶科⊇釉蛺蝶演化支⊇釉蛺蝶亞科:
    釉蛺蝶族
    珍蝶族
    彩蛺蝶族
    豹蛺蝶族
    豹蛺蝶亞族
    (單系演化支)
     title=
    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科

    袖蝶屬: Brief Summary ( Chinês )

    fornecido por wikipedia 中文维基百科

    袖蝶屬(學名:Heliconius)是蛺蝶科釉蛺蝶亞科中的一個屬。廣泛分佈在美洲熱帶亞熱帶地區。物種繁多,又會互相擬態,故很多科學家都在研究牠們,以了解物種的形成及其多樣性。

    licença
    cc-by-sa-3.0
    direitos autorais
    维基百科作者和编辑
    original
    visite a fonte
    site do parceiro
    wikipedia 中文维基百科