nomes no trilho de navegação
Abundant
Size: 46-55 mm. A small version of Pieris brassicae.
Widespread. AOO = 184 km2. EOO = 243,000 km2. 9 locations
Widespread (Palaearctic; introduced worldwide)
Always associated with cultivation.
Least Concern
Two or more generations per year.
61 records. Latest in 2006 (oases)
Pest of brassica crop
Resident and migrant
March-October
Host-plants: Cultivated brassicas (Cruciferae), especially cabbages; nasturtiums (Tropaeoleum majus) in gardens; wild crucifers and Reseda lutea (Resedaceae).
La blanquina de la col (Pieris rapae) ye una especie d'inseutu lepidópteru de la familia Pieridae.[1] Debe'l so nome común a l'atracción que les canesbes d'esta especie sienten pola col.[2][3]
Ta bien estendida en toa Europa, norte d'África y Asia.[4] Tamién foi introducida por fuerza n'América del Norte, Australia y Nueva Zelanda, onde se convirtieron en plagues en coles cultivaes y otros cultivos.
Polivoltina, De normal de marzu a noviembre, pue reparase volando mientres tol añu nes islles Canaries.
El so hábitat ye bien diversu, atopándose preferentemente casi en cualquier llugar onde heba crucíferes, y en menor midida caparidácees, tropeolácees, resedácees y quenopodiácees.[4]
La blanquina de la col (Pieris rapae) ye una especie d'inseutu lepidópteru de la familia Pieridae. Debe'l so nome común a l'atracción que les canesbes d'esta especie sienten pola col.
Turpəng kəpənəyi (lat. Pieris rapae) — buğumayaqlılar tipinin pulcuqqanadlılar dəstəsinin ağcalar fəsiləsinə aid olan növ
Kiçik ölçülü ağ rəngli kəpənəklərdir.
Növün arealından asılı olaraq nəsilvermə qabiliyyəti müxtəlifdir. Belə ki, Sankt-Peterburq və Moskva vilayətlərində bu zərərverici 2 nəsil verir. Aşağı Povoljyevdə və Qafqazda bu növ 4-5 nəsil verir. Zaqafqaziya və Qara dəniz sahillərinin subtropik zonasında 5 nəsil verməsi mümkün hüsab olunur. Baykal ətrafında 3 nəsil verir. Turpəng kəpənəyinin aparılan tədqiqatlar nəticəsində pup mərhələsində qışladığı müəyyən olunmuşdur.
Quba-Xaçmaz bölgəsində ilk kəpənəklər aprel ayının III ongünlüyündə uçmağa başlayır. Kəpənəklərin kütləvi uçuşu may ayının II yarısında müşahidə edilir. Mayın axırında isə I nəsil kəpənəklərinin uçuşu başa çatır. I nəsil kəpənəklərinin yumurtaqoyma prosesi may ayının II ongünlüyünə təsadüf edir və bu proses iyunun I ongünlüyündə başa çatır. Tırtılların yumurtadan çıxması may ayının 20-25-i arasında müşahidə edilir. Tırtılların yumurtadan çıxması may ayının sonu və iyun ayının I ongünlüyündə baş verir. Turpəng kəpənəyinin I nəsil puplaşması iyun ayının I ongüblüyündən başlayır və bu proses iyun ayının II ongünlüyünün sonunda başa çatır. I nəsilin dövriyyəsi 40-45 günə başa çatır. II nəsil kəpənəklər iyun ayının II ongünlüyündə uçmağa başlayır və bu proses iyulun I ongünlüyünə qədər davam edir. Bu nəslin kəpənəkləri iyun ayının III ongünlüyündə yumurta qoymağa başlayırlar və bu proses iyul ayının II ongünlüyünün sonuna qədər davam edir.
Yumurtadan tırtılların çıxması iyun ayının sonunda müşahidə edilir.
Tırtılların kütləvi yumurtadan çıxması isə iyul ayı ərzində olur. Tırtılların puplaşması iyun ayının II ongünlüyündə baş verir və bu proses iyul ayının sonuna qədər davam edir. Bəzən puplaşma avqust ayının I ongünlüyünə qədər uzana bilir. III nəslin inkişafı əsasən iyun-iyul aylarında müşahidə olunur və 40-45 gün çəkir. III nəsil əsasən avqust ayından görünməyə başlanılır və inkişaf prosesi 30-35 gün davam edir.[1]
Turpəng kəpənəyi MDB məkanında ən geniş yayılmış növ olub, Rusiyanın Avropa hissəsində, Sankt-Peterburq, Moskva vilayətlərində, Aşağı Povoljyevdə, Qafqazda kütləvi halda çoxalır. Turpəng kəpənəyi Şimali Amerikada, Paliartktikada, Böyük Britaniyadan və Kanar adalarından başlamış Çin və Yaponiyada, Cənubda isə Şimali Afrikada və Fələstində yayılmışdır. Azərbaycanda Gəncə-Qazax zonalarında, Quba-Xaçmaz bölgəsində yayılmışdır. [2]
Turpəng kəpənəyi (lat. Pieris rapae) — buğumayaqlılar tipinin pulcuqqanadlılar dəstəsinin ağcalar fəsiləsinə aid olan növ
La blanqueta de la col (Pieris rapae)[1] és un lepidòpter (papallona diürna) que s'alimenta de brassicàcies, entre aquestes de la col, per això rep, com també la blanca de la col (Pieris brassicae), el nom de papallona de la col.
Europa,al nord d'Àfrica i a l'Àsia, i s'ha introduït a llocs tan llunyans com Nova Zelanda.[3] Des del nivell del mar fins a 2000 metres d'alçada.
L'imago té uns 32-47 mm d'envergadura alar.[4] La cara superior de les ales és de color blanquinós amb taques negres: dues a les ales anteriors i una de costal a les posteriors. Té el marge apical de les ales superiors de color negre. La cara inferior de les ales posteriors és de color groguenc i la de les anteriors és blanca amb només el marge superior tacat de groc. La divergència sexual es troba en els dos punts negres que tenen les femelles a les ales superiors; el mascle no les té o només en té una. Les femelles dipositen grups de 20-50 ous grocs, d'1,5 mm de longitud, a l'anvers de les fulles. Els ous desclosen en 6-10 dies. L'eruga mesura 25-30 mm de llargària. És verdosa amb un fi puntejat negre, línia dorsal groguenca i latero-ventral de punts blancs o groguencs separats entre si. No són gregàries i es poden trobar exemplars de diverses femelles o de diferents postes en la mateixa planta. Sovint es camuflen bé al revers de les fulles. La crisàlide és d'uns 23-25 mm de mida. Penja de parets, pedres o troncs mitjançant un fil de seda toràcica. Presenta un aspecte angulós i de color verd o ocre amb sortints i arestes marrons.[5] És en aquesta última forma com passa l'hivern.
Es pot confondre fàcilment amb altres "blanquetes" molt afins com Pieris napi, reconeixible per les patents nervacions verdoses al dors de les ales posteriors, Pieris brassicae, molt més gran i amb taques negres majors, Euchloe crameri, amb un foradat estampat verdós al dors de les ales posteriors, les femelles d'Antocharis cardamines amb un altre bigarrat estampat gris verdós, o Leptidea sinapis, més xicoteta i fràgil i amb la taca negra apical arrodonida.[6]
Polivoltina, vola en un seguit de 4 o 5 generacions des a la primavera i es manté fins ben entrada la tardor. Molt freqüent arreu, prefereix les zones agrícoles i ruderals, suportant alts graus de degradació de la vegetació natural. Habita un variat zones sempre i quan hi hagen brassicàcies. S'apropa molt a les zones antropitzades. Mostra tendències migratòries acusades. Les plantes nutrícies principals són brassicàcies de diferents espècies del gènere Brassica i també d'altres plantes com les del gènere Capparis i Atriplex.[7] És una coneguda plaga dels cultius de brassicàcies. Al clima mediterrani l'hàbitat on es troba amb més freqüència és a les màquies d'oliveró i llentiscle.
Els enemics naturals que s'han trobat més sovint associats a les papallones de la col són els himenòpters Cotesia rubecula i Hyposoter ebeninus, que parasiten les larves, i Pteromalus puparum, que parasita les crisàlides. Altres parasitoides són dels gèneres Diadegma, Telenomus i Trichogramma. Per tal d'afavorir la presència d'aquests cal tenir presència de flors dins dels cultius, sobretot asteràcies, lamiàcies i brassicàcies, perquè els adults s'alimenten de pol·len i nèctar.[8]
La caputxina (Tropaeolum majus) és una planta esquer formidable per a aquesta espècie, ja que la blanqueta de la col la prefereix abans que a les brassicàcies cultivades, així plantar aquesta enfiladissa entre o prop d'on es cultiven les cols, raves o similar atraurà a la blanqueta de la col, allunyant-la dels conreus. També existeixen altres plantes esquer com la bàrbara.[9]
S'ha demostrat que la presència d'anet augmenta la taxa de parasitisme en l'eruga de la blanqueta de la col en menys d'una temporada,[10] així com deixar una banda floral de flora adventícia.[11] Bones plantes companyes per a les brassicàcies cultivades, tant per fer bandes com per associar cultius, són; sàlvia, clavell de moro, crisantem tricolor, ceba i calèndula.[12]
Posta
Detall d'un ou
Eruga
Adult alimentant-se d'una flor d'escabiosa
Il·lustració (detall de les ales)
Pupa immadura
Pupa madura
La blanqueta de la col (Pieris rapae) és un lepidòpter (papallona diürna) que s'alimenta de brassicàcies, entre aquestes de la col, per això rep, com també la blanca de la col (Pieris brassicae), el nom de papallona de la col.
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gwyn bach, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gwynion bach; yr enw Saesneg yw Small White, a'r enw gwyddonol yw Pieris rapae.[2][3]
Mae i'w ganfod yn Ewrop, gogledd Affrica, Asia a gwledydd Prydain. Yn ddiweddar cludwyd ef i diriogaethau newydd Gogledd America, Seland Newydd ac Awstralia, ble mae'n gwneud drwg mawr i blanhigion mwstad (Sisybrium officinale) a bresych.
Lled ei adenydd yw 32–47 mm (1.25–2 modfedd). Yng ngwledydd Prydain ceir dwy genhedlaeth ac fe'u gwelir yn hedfan rhwng Ebrill a Mai ac yna rhwng Gorffennaf ac Awst.
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: y gloynnod byw a'r gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnyws mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd.
Wedi deor o'i ŵy mae'r glöyn byw gwyn bach yn lindysyn sy'n bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd glöynnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler ac oedolyn.
Wyau
Siani flewog
Piwpa
Pâr yn cymharu
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw gwyn bach, sy'n enw gwrywaidd; yr enw lluosog ydy gwynion bach; yr enw Saesneg yw Small White, a'r enw gwyddonol yw Pieris rapae.
Mae i'w ganfod yn Ewrop, gogledd Affrica, Asia a gwledydd Prydain. Yn ddiweddar cludwyd ef i diriogaethau newydd Gogledd America, Seland Newydd ac Awstralia, ble mae'n gwneud drwg mawr i blanhigion mwstad (Sisybrium officinale) a bresych.
Lled ei adenydd yw 32–47 mm (1.25–2 modfedd). Yng ngwledydd Prydain ceir dwy genhedlaeth ac fe'u gwelir yn hedfan rhwng Ebrill a Mai ac yna rhwng Gorffennaf ac Awst.
Bělásek řepový (Pieris rapae) je malý až středně velký motýl z čeledi běláskovitých.
Obývá velké území Evropy, severní Afriku a Asii a jako nepůvodní druh i Severní Ameriku, Austrálii a Nový Zéland, kde je často považován za škůdce.
Bělásek řepový se vzhledem velmi podobá běláskovi zelnému, s kterým bývá často zaměňován. V rozpětí křídel měří 32–47 mm, jejich vrchní strana je přitom smetanově bílá s tmavými konci. Samice zde mají také dvě zřetelné tmavé skvrny, které samci zcela postrádají. Spodní strana křídel je nažloutlá se zřetelným tmavým poprášením.
Objevuje se již časně zjara a venku poletuje až do prvních podzimních mrazů. Ročně se vyskytuje obvykle ve dvou, ale i ve více generacích. Samice klade vajíčka na listy brukvovitých rostlin (zelí, hořčice, brokolice, křenu aj.), kde mohou housenky následně napáchat značné škody. Kukla přezimovává.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Small White na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bělásek řepový ve Wikimedia Commons
Galerie bělásek řepový ve Wikimedia CommonsBělásek řepový (Pieris rapae) je malý až středně velký motýl z čeledi běláskovitých.
Obývá velké území Evropy, severní Afriku a Asii a jako nepůvodní druh i Severní Ameriku, Austrálii a Nový Zéland, kde je často považován za škůdce.
Lille kålsommerfugl (Pieris rapae) er en sommerfugl i hvidvingefamilien. Den forekommer vidt udbredt i Europa, Nordafrika og gennem Asien til Japan. Den er indslæbt til Nordamerika, hvor den nu er almindelig. Arten er en af de almindeligste danske dagsommerfugle. Lille kålsommerfugl optræder over hele Danmark, kun i skove og på heder findes den ikke. Den lille kålsommerfugls flyvetid starter normalt i begyndelsen af maj og varer til omkring oktober.
I opblomstringsår, hvor mængden af parasitter på sommerfuglen har været lav og vejrforholdene i foråret har været optimale, kan de forekomme i store mængder og optræde som skadedyr i haver, hvor de som stor kålsommerfugl lever på kålplanter. Larverne kan afpille kålen så kun ribberne står tilbage.
Den lille kålsommerfugl ligner umiddelbart stor kålsommerfugl. Men den lille kålsommerfugls tegning på forvingespidsen er grålig i stedet for sort og strækker sig ikke så langt ned langs vingesømmen (kun 1/4 af vingesømmen mod den store kålsommerfugls 2/3 af vingesømmen). Lille kålsommerfugls vingefang er kun på ca. 45 mm. Hunnen har noget tydeligere tegninger end hannen og kan være gullig i stedet for hvid.
Lille kålsommerfugl har typisk tre generationer over en sommer. Æggene lægges og klækkes efter ca. 5 dage (i varmt vejr kan der dog gå kun 2 dage). Larven er udvokset efter ca. 2 – 3 uger og den forpupper sig dermed. I varmt vejr klækkes puppen efter kun en uge, så den fuldvoksne sommerfugl kun er ca. 25 dage om udviklingen fra ægget lægges. Efterårets pupper overvintrer til næste forår.
I år med store forekomster af sommerfuglen kan man se egentlige træk af store flokke i juli. Sådanne træk kan foregå over flere hundrede kilometer. Som pesticider er blevet mere og mere anvendt i landbruget er det dog ikke længere så almindeligt at se den lille kålsommerfugl på træk.
Kål, raps, kålroe og mange andre arter af korsblomster f.eks. løgkarse, strandsennep og agersennep. Fælles for foderplanterne er, at de kan danne sennepsolier som kemisk forsvar. Kålormene undgår dannelse af dette forsvarsstof ved hjælp af et særligt protein, nitrilspecificerende protein.
Lille kålsommerfugl (Pieris rapae) er en sommerfugl i hvidvingefamilien. Den forekommer vidt udbredt i Europa, Nordafrika og gennem Asien til Japan. Den er indslæbt til Nordamerika, hvor den nu er almindelig. Arten er en af de almindeligste danske dagsommerfugle. Lille kålsommerfugl optræder over hele Danmark, kun i skove og på heder findes den ikke. Den lille kålsommerfugls flyvetid starter normalt i begyndelsen af maj og varer til omkring oktober.
Der Kleine Kohlweißling (Pieris rapae) ist ein Schmetterling (Tagfalter) aus der Familie der Weißlinge und gehört zu den am häufigsten in Mitteleuropa vorkommenden Tagfaltern. Das Artepitheton leitet sich vom lateinischen Wort rapa (die Rübe) ab.[1] Rüben zählen jedoch nicht zur Nahrung der Raupen.
Die Tiere haben eine Flügelspannweite von 40 bis 50 Millimeter; die Oberseite der Flügel ist weiß mit dunkelgrauen Rändern. Auf dem Vorderflügel der Männchen befindet sich ein grauer Fleck, beim Weibchen sind es zwei. Die Oberseiten der Hinterflügel sind cremig weiß und besitzen einen ebensolchen grauen Fleck, welcher beim Männchen weit weniger ausgeprägt ist als beim Weibchen. Die Unterseiten der Flügel sind gräulich gelb gefärbt, wobei die Vorderflügel eher zum Weiß tendieren.[2]
Die Raupen erreichen eine Länge von 25 Millimeter, sind hell- bis mattgrün gefärbt und zeigen gelbliche Seiten- und Rückenstreifen sowie weiße Farbpigmente. Sie sind dicht und kurz behaart.
Der Kleine Kohlweißling ist in ganz Europa und in Nordafrika verbreitet. Er kommt auch auf allen Kanarischen Inseln vor,[3] ist jedoch selten auf Fuerteventura und wurde nur ein einziges Mal auf Lanzarote nachgewiesen. In Nordamerika wurde er im 19. Jahrhundert und in Australien und Neuseeland im 20. Jahrhundert eingeschleppt. Die Art ist fast überall anzutreffen, wo seine Futterpflanzen vorkommen.
Die Eier werden einzeln im April und im Juli an Blättern abgelegt, die Larvenentwicklung ist nach etwa einem Monat abgeschlossen. Zu den Futterpflanzen gehören Kreuzblütler (Brassicaceae), Kaperngewächse (Capparaceae) zum Beispiel Kapern (Capparis spinosa), Kapuzinerkressengewächse (Tropaeolaceae), Resedagewächse (Resedaceae) und Fuchsschwanzgewächse (Chenopodiaceae). Die Überwinterung erfolgt im Puppenstadium, oft ein bis drei Meter über dem Boden an Wällen, Zäunen und so weiter.
Kohlweißlinge können im Jahr in bis zu vier Generationen von März bis November auftreten. Auf den Kanaren wurde er ganzjährig nachgewiesen.
Er tritt inzwischen nahezu weltweit auf, weil die Insekten zusammen mit dem Gemüse verschleppt wurden. Die Raupen sind ein bedeutender Schädling in der Landwirtschaft und im Gemüseanbau. Der Hauptschaden im Kohlanbau durch den Fraß der Raupen tritt meist ab dem Monat Juni auf. Da sich die Larven im weiteren Verlauf auch in die Köpfe der Kohlpflanzen einfressen, kann der Schaden sehr hoch sein. Bekämpfungsmaßnahmen sind daher immer vor diesem Zeitpunkt durchzuführen.
Eier des Kleinen Kohlweißlings
Ei des Kleinen Kohlweißlings
Raupe des Kleinen Kohlweißlings
Puppe des Kleinen Kohlweißlings
Carolus Linnæus: Systema naturæ per regna tria naturæ, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata. Holmiæ (Salvius), 1758, 824 S., S. 1–4, (Papilio rapae) S. 468.
Der Kleine Kohlweißling (Pieris rapae) ist ein Schmetterling (Tagfalter) aus der Familie der Weißlinge und gehört zu den am häufigsten in Mitteleuropa vorkommenden Tagfaltern. Das Artepitheton leitet sich vom lateinischen Wort rapa (die Rübe) ab. Rüben zählen jedoch nicht zur Nahrung der Raupen.
She foillycan ee baneag veg (Pieris rapae). T'ee ry-akin 'syn Oarpey, 'syn Affrick hwoaie, 'syn Aishey as 'sy Vretyn Vooar. T'ee er ny jannoo dooie ayns America Hwoaie, 'syn Austrail as 'sy Teelynn Noa chammah.
Ta'n çheu s'yrdjey bane ouyragh as ta birr ghooey er ny skianyn hoshee. Ta daa spot doo ayns mean skian hoshee ny mraane. Ta'n çheu s'inshley ouyr as breck doo er.
Ta'n phraddag glass as follit dy mie er duillagyn.
T'ad breh oohyn er dooieyn Brassicaceae, goaill stiagh caayl, rahgyl as callish Rangagh; er y fa shoh t'eh coondit myr paitt. T'ad breh ooh lomarcan er duillag y lus. Ta'n eie ayn dy ren Brassicaceae aafilley covestaghyn isothiocyanate noi praddagyn ny baneag veg.[1]
Ta'n phraddag soie er çheu s'inshley ny duillagyn dys shaghney cragheyderyn; cha nel ad meevlasstal myr praddagyn ny baneag vooar. T'ad cadley yn geurey myr cryslid.
Ta foillycanyn aasit laaoil.[2]
Praddag
Cryslid
Keintys
Giu naghtyr
She foillycan ee baneag veg (Pieris rapae). T'ee ry-akin 'syn Oarpey, 'syn Affrick hwoaie, 'syn Aishey as 'sy Vretyn Vooar. T'ee er ny jannoo dooie ayns America Hwoaie, 'syn Austrail as 'sy Teelynn Noa chammah.
Di letj kualflenerk (Pieris rapae) hiart tu a witj flenerken an as ään faan a flenerken, diar uun Madeleuroopa fööraal föörkem.
De Lytse Wite Koalflinter (Pieris rapae) is in soarte yn it skaai fan de Koalflinters (Pieris).
De Lytse Wite Koalflinter libbet yn tige ferskillende biotopen, lykas drûchten, tunen, diken, blomrike greiden en boskrânen. De Lytse Wite Koalflinter is yn Fryslân tige algemien.
De wjuklingte is 21-27 mm. It mantsje en it wyfke hawwe beide twa swarte plakjes op de foarwjukken. By it wyfke binne de plakken in bytsje grutter.
De flinter is te sjen fan begjin april ôf oant ein juny, en begjin july oant heal augustus. Dat jildt foaral foar de twadde helte fan juny. De Lytse Wite Koalflinter fleant soms yn trije en soms sels yn fjouwer oerrinnende generaasjes.
De rûp kin 30 mm lang wurde. It liif is blau-eftich grien en bedutsen mei fine, lytse swarte stipkes. De gruttere rûp fret foaral út it hert fan de Koalplant; sadwaande kin er grutte skea feroarsaakje. Túnkers binne dan ek net wiis mei dizze rûp. De groei fan de rûp fynt foaral plak yn de simmer. De rûp ferpopket him meastentiids ûnder in keunstmjittich dakje fan stiennen of planten. Der oerwinterje gjin flinters, allinnich poppen.
De rûp fret in soad Krúsblommigen lykas Koal, Damastblom, Wyld Koalsied, Dúnkoalsied, Radys, Pinksterblom, Judaspeinje, Wylde Reseda en Giele Reseda.
Rûp
Poppe
Flinter
De Lytse Wite Koalflinter (Pieris rapae) is in soarte yn it skaai fan de Koalflinters (Pieris).
Flatrat e përparme të bardha, në majë me njollë të zezë të vogël katërkëndëshe ose pak të theksuar, numri i të cilave varion nga 1 (mashkulli) ose 2 njolla (femra).
Flatrat e pasme të bardha, buzës së përparmë më njollë të zezë. Hapësira e flatrave varion nga 35 - 48 mm. Takohet në mjedise me bimësi të familjes kryqoreve.
Мал зелкар (Pieris rapae) е пеперутка со мала или средна големина, дел од групата на пеперутки белци. Оваа пеперутка е сродна со големиот зелкар, и двата вида на пеперутки се препознатливи по белата боја на крилјата.
Гасеницата на оваа пеперутка се смета за штетник за градинарските култури како што зелка, кељ и брокула. Пеперутката е распространета низ Европа и Азија. Се верува дека потекнува од источното средоземје. Низ минатите два века, пеперутката се проширила и во Северна Африка, Северна Америка, Нов Зеланд и Австралија, како резултат на случајно воведување.[1]
По изглед изгледа повеќе како помала верзија на големиот зелкар. Горната страна е кремасто-бела боја со црни точки на врвотите. Женките, исто така, имаат две црни точки во центарот на предната страна. Нејзините долна страна е жолтеникава со црни точки. Понекогаш се помешува со молец поради неговиот обичен изглед. Распонот на крилјата кај возрасните е приближно 32–47 мм.[2]
Видот има природен живеалиште низ Европа, Азија и Северна Африка.[3] Случајно бил воведена во Квебек, Канада во околу 1860 година и рапидно се ширил низ Северна Америка. Видот се раширил во сите животни зони во Северна Америка.[4] Проценките покажуваат дека една женка од овој вид може да биде предок на неколку генерации од милиони единки.[5][6] Малиот зелкар е отсутен или оскуден во пустинските и полусушните региони (освен за наводнуваните области). Не се наоѓа на север од канадската животна зона, ниту на Каналските острови крај брегот на јужна Калифорнија. Случајно била воведена и се размножила во Нов Зеланд и Австралија. Има знаци дека навлегува и во Јужна Америка.
Видот може да се најде на кое било отворено подрачје со разнолика вегетација. Може да се види обично во градовите, но исто така и во природните живеалишта, претежно во долинските предели. Иако е прикажан афинитет кон отворените области.[7]
Мал зелкар (Pieris rapae) е пеперутка со мала или средна големина, дел од групата на пеперутки белци. Оваа пеперутка е сродна со големиот зелкар, и двата вида на пеперутки се препознатливи по белата боја на крилјата.
Гасеницата на оваа пеперутка се смета за штетник за градинарските култури како што зелка, кељ и брокула. Пеперутката е распространета низ Европа и Азија. Се верува дека потекнува од источното средоземје. Низ минатите два века, пеперутката се проширила и во Северна Африка, Северна Америка, Нов Зеланд и Австралија, како резултат на случајно воведување.
Pieris rapae is a small- to medium-sized butterfly species of the whites-and-yellows family Pieridae. It is known in Europe as the small white, in North America as the cabbage white or cabbage butterfly,[note 1] on several continents as the small cabbage white, and in New Zealand as the white butterfly.[2] The butterfly is recognizable by its white color with small black dots on its wings, and it can be distinguished from P. brassicae by its larger size and the black band at the tip of its forewings.
The caterpillar of this species, often referred to as the "imported cabbageworm", is a pest to crucifer crops such as cabbage, kale, bok choy and broccoli. Pieris rapae is widespread in Europe and Asia; it is believed to have originated in the Eastern Mediterranean region of Europe, and to have spread across Eurasia thanks to the diversification of brassicaceous crops and the development of human trade routes. Over the past two centuries, it spread to North Africa, North America, New Zealand, and Australia, as a result of accidental introductions.[3]
In appearance it looks like a smaller version of the large white (Pieris brassicae). The upperside is creamy white with black tips on the forewings. Females also have two black spots in the center of the forewings. Its underwings are yellowish with black speckles. It is sometimes mistaken for a moth due to its plain appearance. The wingspan of adults is roughly 32–47 mm (1.3–1.9 in).[4]
Pieris rapae has a wingbeat frequency averaging 12.8 flaps per second.[5]
The species has a natural range across Europe, Asia, and North Africa.[6] It was accidentally introduced to Quebec, Canada, around 1860 and spread rapidly throughout North America.[7] The species has spread to all North American life zones from Lower Austral/Lower Sonoran to Canada.[8] Estimates show that a single female of this species might be the progenitor in a few generations of millions.[9][10] It is absent or scarce in desert and semidesert regions (except for irrigated areas). It is not found north of Canadian life zone, nor on Channel Islands off the coast of southern California. By 1898, the small white had spread to Hawaii; by 1929, it had reached New Zealand[11] and the area around Melbourne, Australia, and found its way to Perth as early as 1943. It does not seem to have made it to South America.
In Britain, it has two flight periods, April–May and July–August, but is continuously brooded in North America, being one of the first butterflies to emerge from the chrysalis in the spring and flying until hard freeze in the fall.
The species can be found in any open area with diverse plant association. It can be seen usually in towns, but also in natural habitats, mostly in valley bottoms. Although an affinity towards open areas is shown, the small white is found to have entered even small forest clearings in recent years.[12]
The nominate subspecies P. r. rapae is found in Europe, while Asian populations are placed in the subspecies P. r. crucivora. Other subspecies include atomaria, eumorpha, leucosoma, mauretanica, napi, novangliae, and orientalis.
The small white will readily lay eggs on both cultivated and wild members of the cabbage family, such as charlock (Sinapis arvensis) and hedge mustard (Sisymbrium officinale). P. rapae is known to lay eggs singularly on the host plant. The egg is characterized by a yellowish color and 12 longitudinal ridges.[13] The egg production peaks about a week after adulthood in lab and the female can live up to 3 weeks. Females tend to lay fewer eggs on plants in clumps than on isolated plants.[8][14] It has been suggested that isothiocyanate compounds in the family Brassicaceae may have been evolved to reduce herbivory by caterpillars of the small white.[15] However, this suggestion is not generally accepted because the small white has later been shown to be immune to the isothiocyanate forming reaction due to a specific biochemical adaptation. In contrast, the small white and relatives seem to have evolved as a consequence of this biochemical adaptation to the isothiocyanate-forming glucosinolates.
Traditionally known in the United States as the imported cabbage worm, now more commonly the cabbage white, the caterpillars are bluish-green, with tiny black pints,[16] a black ring around the spiracles, and a lateral row of yellow dashes, and a yellow middorsal line.[7] Caterpillars rest on the undersides of the leaves, making them less visible to predators. Although the larval instars have not been fully studied, different instars are easily differentiated simply by comparing sizes, especially the head alone. During the first and second instar the head is entirely black; third instar has the clypeus yellow but the rest of the head black. In the fourth and fifth instar, there is a dark greenish-yellow dot behind each eye but with rest of the head black. However, the color of the caterpillar head does not necessarily indicate specific instar, as the time of color change is not fixed.[13] In the larval stage, the small white can be a pest on cultivated cabbages, kale, radish, broccoli, and horseradish. The larva is considered a serious pest for commercial growth of cabbage and other Brassicaceae.[17]
The pupa of P. rapae is very similar to that of P. napi. It is brown to mottled-gray or yellowish, matching the background color. It has a large head cone, with a vertical abdomen and flared subdorsal ridge.[8] The two (pupa of P. rapae and P. napi) can be easily distinguished by comparing the proboscis sheath. In P. rapae, the proboscis sheath extends far beyond the antennal sheath while in P. napi, only a very short distance.[13]
Like its close relative the large white, the small white is a strong flyer and the British population is increased by continental immigrants in most years. Adults are diurnal and fly throughout the day, except for early morning and evening. Although there is occasional activity during the later part of the night, it ceases as dawn breaks.[18] Adult P. rapae can move many kilometers in individual flights. Adults have been observed to fly as much as 12 km in one flight.[12] On average, a female flies about 0.7 km per day and moves 0.45 km from where she starts.[8] Males patrol all day around host plants to mate with females.
The P. rapae larva is voracious. Once it hatches from the egg, it eats its own eggshell and then moves to eat the leaves of the host plant. It bores into the interior of the cabbage, feeding on the new sprouts. The larvae adjust their feeding rate to maintain a constant rate of nitrogen uptake. They will feed faster in low nitrogen environment and utilize the nitrogen more efficiently (at the cost of efficiency in other nutrients) than larvae hatched on nitrogen high host plant. However, no significant difference in growth rate was observed between larvae in the two environments.[8] Considered a serious pest, the caterpillar is known to be responsible for annual damage worth hundreds of thousands of dollars.[10]
The larvae are shown to disperse their damage on the plant.[19] Larvae are shown to feed mostly during the day. They move around the plant mostly spending their time feeding. A feeding bout is immediately followed by a change in position, either to a new leaf or to another part of the same leaf.[19] This dispersal of damage is seen as an adaptive behavior to hide the visual cues from predators that rely on vision. Even though P. rapae larvae are cryptic, they remain in the sun for the majority of the day, rather than hiding on the underside of the leaf. The condition of the host plant influences the larval growth significantly.
Larval duration, pupal weights, adult weights, and larval growth rates were significantly altered by both plant nutrient availability and plant species. Larvae preferred Brassicaceae plants over other host plants. Larvae that have previously fed on crucifers will refuse nasturtium leaves to the point of starving to death.[20] Within the family Brassicaceae, larvae show no significant difference in feeding behavior; larvae placed on kale show no difference from larvae placed on Brussels sprouts.[21]
Survival rates do not differ depending on nutrition availability of host plant. Elevated plant nutrient levels decrease larval duration and increase larval growth rate.[20] The elevated nutrition level also decreased the fourth instar's consumption rate and increased its food utilization efficiencies. Larvae on cultivated host plant was observed to have higher growth efficiency than those fed in foliage of wild species. In short, larvae fed on high nutrition foliage show shorter duration of development, less consumption rate, higher growth rate and food processing efficiency.[20]
Adult P. rapae use both visual and olfactory cues to identify flowers in their foraging flight.[22] The cabbage butterfly prefers purple, blue and yellow flowers over other floral colors.[22] Some flowers, like Brassica rapa, have a UV guide for aiding nectar search for the butterfly where the petals reflect near UV light whereas the center of the flower absorbs UV light, creating a visible dark center in the flower when seen in UV condition.[22] This UV guide plays a significant role in P. rapae foraging.
The adult flies around feeding from nectars of the plant. The adult looks for certain colors among green vegetation (purple, blue, and yellow preferred to white, red and green) and extend the proboscis before landing. It probes for nectar after landing. The butterfly identifies the flower through vision and odor. Chemical compounds such as Phenylacetaldehyde or 2-Phenylethanol was shown to provoke reflex proboscis extension.[23] The search for nectar is also limited by the memory constraint. An adult butterfly shows a flower constancy in foraging, visiting flower species that it has already experienced. The ability to find nectar from the flower increased over time, showing a certain learning curve. Furthermore, the ability to find nectar from the first flower species decreased if the adult butterfly started to feed nectar from other plant species.[24]
The male, when it spots a female, zigzags up, down, below, and in front of her, flying until she lands. The male flutters, catches her closed forewings with his legs, and spreads his wings. This causes her to lean over. He usually flies a short distance with her dangling beneath him. An unreceptive female may fly vertically or spread her wings and raise the abdomen to reject the male.[25] Most host plants of P. rapae contain mustard oils and females use these oils to locate the plants. Females then lay the eggs singly on host leaves.[8] In the northern hemisphere, adults appear as early as March and they continue to brood well into October. Spring adults have smaller black spots on its wings and are generally smaller than summer adults.[25]
All known host plants contain natural chemicals called glucosinolates, that are cues for egg laying. Host plants are: herb Cruciferae – Arabis glabra, Armoracia lapthifolia, Armoracia aquatica, Barbarea vulgaris, Barbarea orthoceras, Barbarea verna, Brassica oleracea, Brassica rapa, Brassica caulorapa, Brassica napus, Brassica juncea, Brassica hirta, Brassica nigra, Brassica tula, Cardaria draba, Capsella bursa-pastoris (females oviposit but larvae refuse it), Dentaria diphylla, Descurainia Sophia, Eruca sativa, Erysimum perenne, Lobularia maritima, Lunaria annua (retards larval growth), Matthiola incana, Nasturtium officinale, Raphanus sativus, Raphanus raphanistrum, Rorippa curvisiliqua, Rorippa islandica, Sisymbrium irio, Sisymbrium altissimum, Sisymbrium officinale (and var. leicocarpum), Streptanthus tortuosus, Thlaspi arvense (larvae grow slowly or refuse it); Capparidaceae: Cleome serrulata, Capparis sandwichiana; Tropaeolaceae: Tropaeolum majus; Resedaceae: Reseda odorata.[8]
There are three phases to host selection by the P. rapae adult female butterfly: searching, landing, and contact evaluation.[26] A gravid female adult will first locate suitable habitats, and then identify patches of vegetation that contain potential host plants. The cabbage butterflies seem to limit their search to open areas and avoid cool, shaded woodlands even when host plants are available in these areas.[26] Furthermore, gravid females will not oviposit during overcast or rainy weather. In laboratory conditions, high light intensity is required to promote oviposition. The females fly in a linear path independent of wind direction or position of the sun.[26]
Pre-mating females do not display host plant searching behavior. The behavior starts soon after mating.[27] Flight behavior of an ovipositing female of P. rapae follows the Markov process.[28] Females foraging for nectar will readily abandon a linear path; they will show tight turns concentrating on flower patches. Females searching for host plant, however, will follow a linear route. As a result of directionality, the number of eggs laid per plant declines with increases in host plant density.[14][28] The average move length declined as host plant density increases, but the decline is not enough to concentrate eggs on a dense host plant.[27] Although females avoid laying eggs on plants or leaves with other eggs or larvae in a lab condition; this discrimination is not shown in field conditions.
Adult females may search for a suitable Brassicaceae over a range of 500 m to several kilometers.[27]
Small differences in flight patterns have been observed in Canadian and Australian P. rapae, indicating that there may be slight variation among different geographic populations.
Landing appears to be mediated primarily by visual cues, of which color is the most important. P. rapae in a lab environment showed no significant preference for the shape or size of the oviposition substrate.[26] Gravid females responded most positively to green and blue/green colors for oviposition. The preference was shown for surfaces with maximal reflectance of 550 nm.[26] In natural conditions, oviposition was preferred on larger plants, but this was not reflected in laboratory conditions. Younger plants often had yellow/green color while older plants display a darker and stronger green. Female butterflies preferred the older plants due to the attraction to the darker green color. However, larvae perform better on younger plants.
Once a gravid female lands on a plant, tactile and contact chemical stimuli are major factors affecting acceptance or rejection of the site for egg deposition. Once a female lands on a host plant, it will go through a "drumming reaction" or a rapid movement of the forelegs across the surface of a leaf. This behavior is believed to provide physical and chemical information about the suitability of a plant.[29] P. rapae is shown to prefer smooth hard surfaces similar to a surface of an index card over rougher softer textures like blotting paper or felt. P. rapae use their chemoreceptors on their tarsi to search for chemical cues from the host plant.[30] An adult female will be sensitive to number of glucosinolates, gluconasturtiin being the most effective glucosinolate stimulants for these sensilla.
A gravid female adult will lay disproportionate number of eggs on peripheral or isolated plants. A single larva is less likely to exhaust the whole plant, therefore laying eggs singly prevents the likelihood of larval starvation from resource exhaustion.[30] This behavior may have evolved to exploit the original vegetation in the eastern Mediterranean where brassica plants originated.[21]
Age of butterflies appears to have no effect on their ability to select the source of highest concentration of oviposition stimulant.
Additionally, it has been shown that the weather has a large impact on the eggs of P. rapae.[31] The main issues with the weather are that strong winds can blow eggs from the leaves and strong rains can drown the caterpillars.[31]
Larvae feeding and growth is highly dependent on their body temperature. While the larvae survives from as low as 10 °C, the growth of larvae changes with changing temperature. From 10 °C to 35 °C, growth increases, but declines rapidly at temperatures higher than 35 °C. Past 40 °C, larvae start showing substantial mortality. The diurnal variation of temperature can be extensive with daily range of more than 20 °C on some sunny days and clear nights.[32] Larvae are able to respond well to a wide range of temperature condition, which allows them to inhabit various locations in the world. In natural conditions, larvae shows fastest growth at temperatures close to 35 °C. however, in constant temperature conditions in laboratory, larvae shows mortality at 35 °C.[32] In this lab condition, larvae grows between 10 °C to 30.5 °C while showing maximal developmental rate at 30.5 °C.[32] The difference between lab and natural condition is due to routine temperature changes on the scale of minutes to hours under field conditions.
Studies in Britain showed that birds are a major predator in British town and city environments (such as in gardens) while arthropods had larger influence in rural areas. Bird predators include the house sparrow (Passer domesticus), goldfinch (Carduelis carduelis) and skylark (Alauda arvensis).[33] Caterpillars are cryptic, coloured as green as the host plant leaves and they rest on the undersides of the leaves, thus making them less visible to predators. Unlike the large white, they are not distasteful to predators like birds. Like many other "white" butterflies, they overwinter as a pupa. Bird predation is usually evident only in late-instar larvae or on overwintering pupae.[33]
P. rapae caterpillars are commonly parasitized by a variety of insects. The four main parasitoids are bracconid wasps Cotesia rubecula and Cotesia glomerata, and flies Phryxe vulgaris, and Epicampocera succinata. Cotesia rubecula and Cotesia glomerata, previously in the genus Apanteles, were introduced in North America from Asia as biocontrols.[31] C. rubecula lays its eggs in the 1st and 2nd instar caterpillars. The larvae then grow within the caterpillar and continue to feed on the caterpillar until they are almost fully grown, and at that point the caterpillar is killed.[31] It is important to note that only one larva develops per host and the rate of C. rubecula is largely independent of P. rapae population size.[31] C. glomerata is similar to C. rubecula in that both parasitize the host in either the 1st or 2nd instar. The main difference is that C. glomerata always kill the host in the 5th instar and multiple larvae can be raised within one host.[31]
P. rapae pupae are frequently parasitized by Pteromalus puparum.[33]
.jpg)
_caterpillar,_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
.JPG)
.jpg)
_P.jpg)
_HB-14.jpg)
_-_Kitchener,_Ontario.jpg)
_male_(36408439053).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: 
.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite book}}: |last= has generic name (help) Pieris rapae is a small- to medium-sized butterfly species of the whites-and-yellows family Pieridae. It is known in Europe as the small white, in North America as the cabbage white or cabbage butterfly, on several continents as the small cabbage white, and in New Zealand as the white butterfly. The butterfly is recognizable by its white color with small black dots on its wings, and it can be distinguished from P. brassicae by its larger size and the black band at the tip of its forewings.
The caterpillar of this species, often referred to as the "imported cabbageworm", is a pest to crucifer crops such as cabbage, kale, bok choy and broccoli. Pieris rapae is widespread in Europe and Asia; it is believed to have originated in the Eastern Mediterranean region of Europe, and to have spread across Eurasia thanks to the diversification of brassicaceous crops and the development of human trade routes. Over the past two centuries, it spread to North Africa, North America, New Zealand, and Australia, as a result of accidental introductions.
La blanquita de la col o mariposa de la naba (Pieris rapae) es una especie de insecto lepidóptero de la familia Pieridae.[1] Debe su nombre común a la atracción que las orugas de esta especie sienten por la col.[2]
Mide de 30 a 50 mm de envergadura. La larva alcanza 35 mm de longitud. Es muy parecida a Pieris brassicae o blanca de la col, aunque de menor tamaño. También se diferencia de estas porque carece de una banda negra cerca de la punta del borde de las alas anteriores.[3]
Está muy extendida en toda Europa, norte de África y Asia.[4] También ha sido introducida accidentalmente en América del Norte, Australia y Nueva Zelanda, donde se ha convertido en plaga en coles cultivadas y otros cultivos.
Su hábitat es muy diverso, aunque prefiere espacios abiertos. Se la encuentra preferentemente casi en cualquier lugar donde haya crucíferas, y en menor medida caparidáceas, tropeoláceas, resedáceas y quenopodiáceas.[4]
Todas las plantas hospederas conocidas tienen sustancias químicas llamadas glucosinolatos, que son la señal que la hembra necesita para la postura de huevos.
Plantas hospederas:
Es considerada una plaga en los lugares en donde es una especie invasora que hace daño a los cultivos de coles y plantas relacionadas. En Norteamérica las avispillas parasitoides del género Cotesia, C. rubecula y C. glomerata, han sido introducidas desde Asia como controles biológicos para combatir a P. rapae.[6]
La blanquita de la col o mariposa de la naba (Pieris rapae) es una especie de insecto lepidóptero de la familia Pieridae. Debe su nombre común a la atracción que las orugas de esta especie sienten por la col.
Mide de 30 a 50 mm de envergadura. La larva alcanza 35 mm de longitud. Es muy parecida a Pieris brassicae o blanca de la col, aunque de menor tamaño. También se diferencia de estas porque carece de una banda negra cerca de la punta del borde de las alas anteriores.
Naurisperhonen (Pieris rapae) on keskikokoinen kaaliperhosten (Pieridae) heimoon kuuluva päiväperhonen.
Naurisperhosen koiraan siipien yläpinnan pääväri on valkoinen. Koiraalla on etusiiven yläpinnan keskellä yksi musta täplä sekä kärkitäplä, joka ulottuu noin kolmannekseen siiven ulkoreunan pituudesta. Naaraan siipien yläpinnan pääväri on kellertävään vivahtava, siipien tyvessä on harmaata kehnää. Etusiiven yläpinnalla on kaksi mustaa täplää. Siipisuonet erottuvat siiven yläpinnalla vain heikosti. Takasiiven alapinta on väriltään vaaleankeltainen. Erotuksena yleisemmästä lanttuperhosesta naurisperhosen takasiipien alapinnalla siipisuonten kohdalla ei ole vihertävää väriä. Siipien kärkiväli on 38–50 mm. Koiras on naarasta suurempi.
Toukka on väriltään kellertävänvihertävä.
Levinneisyysalue käsittää Euroopan, Pohjois-Afrikan ja Aasian Japaniin saakka. Laji on levinnyt ihmisen mukana myös Pohjois-Amerikkaan, Australiaan ja Uuteen-Seelantiin. Esiintymisalue vaihtelee vaellusten myötä, pohjoisosissa sitä tavataan vain satunnaisena vaeltajana. Suomessa naurisperhosella ei ole vakituista kantaa, ainoastaan lauhoina talvina sen on todettu pystyneen talvehtimaan maan eteläosissa. Se on Suomessa melko harvinainen ja tavataan yleensä yksitellen. Vaeltavia yksilöitä tavataan Etelä-Suomessa lähes vuosittain, Keski-Suomesta pohjoiseen satunnaisesti.
Naurisperhosella on yleensä kaksi sukupolvea. Ensimmäisen sukupolven lentoaika on levinneisyysalueen eteläosissa maaliskuusta alkaen, pohjoisessa toukokuusta alkaen. Ensimmäiset vaeltavat yksilöt on tavattu Suomessa yleensä toukokuun lopulla, satunnaisesti aikaisemminkin. Toisen sukupolven yksilöitä on havaittu heinä- ja elokuussa, jolloin myös Suomessa kehittyneet yksilöt lentävät. Myöhemmin syksyllä voidaan havaita vielä myöhäisiä toisen sukupolven yksilöitä tai vähälukuista kolmatta sukupolvea.
Naurisperhosen elinympäristöä ovat niityt, peltoaukeat ja puutarhat. Naurisperhonen talvehtii kotelona.
Toukan ravintokasveja ovat monet ristikukkaiskasvit, kuten kaalit (Brassica), peltokanankaali (Barbarea vulgaris), kilpiruohot (Alyssum), illakko (Hesperis matronalis), tuoksuresedat (Reseda), intiankrassit (Tropaeolum) ja tupakat (Nicotiana).
Naurisperhonen (Pieris rapae) on keskikokoinen kaaliperhosten (Pieridae) heimoon kuuluva päiväperhonen.
Pieris rapae
La Piéride de la rave (Pieris rapae) est une espèce de lépidoptères de la famille des Pieridae. Ce petit papillon blanc inféodé aux brassicacées (crucifères) est un des plus communs en Europe et en Amérique du Nord.
L'imago de la Piéride de la rave est un papillon au dessus majoritairement blanc et au revers blanc jaunâtre. La longueur de l'aile antérieure varie de 23 à 27 mm[1]. Chez le mâle, le dessus de l'aile antérieure comporte un seul point postdiscal noir, tandis que la femelle en a deux. L'apex de l'aile antérieure est également marqué d'une tache sombre, plus petite chez le mâle que chez la femelle. Les papillons issus de la première génération de l'année ont des marques sombres moins importantes que ceux des générations suivantes. La Piéride de la rave peut être confondue avec la Piéride de l'ibéride (Pieris mannii) et la Piéride de l'æthionème (Pieris ergane)[1].
Mâle, avec 1 point postdiscal à l'aile antérieure.
Femelle, avec 2 points postdiscaux à l'aile antérieure.
Accouplement (femelle à gauche).
Gynandromorphe bilatéral (partie mâle à gauche).
Ses œufs, jaune clair, sont pondus isolément, contrairement à ceux de la Piéride du chou, et ont une période d'incubation d'une semaine. La femelle volette de feuille en feuille sur la plante hôte et pond rapidement à chacun de ses atterrissages.
La chenille est verte avec des points jaunes sur les flancs et une ligne continue jaune sur son sommet[1]. La chrysalide est verte.
Œuf sur Diplotaxis quelques secondes après la ponte.
Œufs isolés.
En plaine, le papillon peut avoir trois à cinq générations sur l'année mais seulement une à deux en montagne. L'imago est présent de mars à octobre mais est parfois présent dès janvier sur la Côte d'Azur.
L'espèce hiverne à l'état de chrysalide[1]. Mais aux Canaries ce papillon est multivoltin et vole toute l'année.
Les plantes hôtes sont de nombreuses brassicacées (crucifères) : Chou potager et autres variétés, Colza, Moutarde des champs, Ravenelle, Alliaire officinale, ainsi que Réséda jaune, Grande capucine.
La Piéride de la rave est largement répandue en Eurasie, où son aire s'étend de l'Europe de l'Ouest au Japon[2]. Elle est présente dans tous les départements de France métropolitaine[3]. Dans le Nord de l'Europe, elle a un comportement migrateur : elle va vers le nord au début de l'été puis repart au sud vers la fin août[4]. Elle est absente des régions arctiques.
L'espèce a été introduite au Maghreb, en Islande, en Amérique du Nord (où elle est désormais répandue et commune du Canada au Nord du Mexique[5]), à Hawaï, aux Bermudes, en Australie et en Nouvelle-Zélande[6].
La Piéride de la rave s'est répandue sur tous les continents (sauf l'Amérique du Sud et l'Antarctique) en profitant des activités agricoles humaines. Pour mieux comprendre cette invasion, une étude moléculaire a été effectuée sur des spécimens du monde entier, collectés grâce à un programme de science participative. Les résultats suggèrent que cette espèce, probablement originaire de l'Est de la région méditerranéenne, a d'abord conquis le reste de l'Eurasie au cours des deux derniers millénaires grâce à la diversification des cultures de crucifères et au développement des routes de commerces, comme la route de la soie. Plus récemment, elle a envahi de nouveaux continents grâce à des introductions accidentelles : d'abord l'Afrique du Nord, puis l'Amérique du Nord par introduction de spécimens européens à partir du milieu du XIXe siècle. De là, elle a été introduite à Hawaï vers 1897, puis en Nouvelle-Zélande et en Australie dans les années 1920-1930[7].
La Piéride de la rave est présente dans de nombreux milieux ouverts ; elle apprécie notamment les jardins et les prairies riches en brassicacées, jusqu'à 2 100 mètres d'altitude[1]. Elle se maintient dans les villes sur les friches temporaires.
L’espèce actuellement appelée Pieris rapae a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758, sous le nom initial de Papilio rapae[9],[2].
De nombreuses sous-espèces ont été décrites, mais ne sont pas toujours reconnues. On peut notamment citer[2] :
Aucun statut de protection, c'est l'un des papillons les plus communs au monde[4].
Pieris rapae
La Piéride de la rave (Pieris rapae) est une espèce de lépidoptères de la famille des Pieridae. Ce petit papillon blanc inféodé aux brassicacées (crucifères) est un des plus communs en Europe et en Amérique du Nord.
Féileacán mór a fhaightear san Eoraip, tuaisceart na hAfraice is Meiriceá Thuaidh. Na sciatháin bán den chuid is mó, ach le marcanna dubha is buí ar thaobh thíos na sciathán cúil. Tugtar an mhánóg mhór uirthi freisin. Is lotnaidí cabáiste na cruimheanna.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
La cavolaia minore o rapaiola (Pieris rapae (Linnaeus, 1758)), è un lepidottero appartenente alla famiglia Pieridae.
È simile alla Pieride del biancospino, ma contraddistinta da dimensioni minori. La fascia apicale è estesa verso il basso fino alla VI venatura. La femmina presenta una sfumatura giallastra e due macchie nere sull'ala anteriore.
L'apertura in genere è di 50 - 60,5 mm.
Le generazioni dei mesi estivi presentano una colorazione più scura sulle parti superiori e sulle parti inferiori dell'ala posteriore, mentre le generazioni primaverili risultano più grigiastre.
Si trovano, da marzo a ottobre, sulla pagina superiore o inferiore delle foglie.
Le larve, di colorazione verde-giallognola, sono presenti tutto l'anno, ma solitamente da marzo a novembre, isolate e ben mimetizzate nella vegetazione. Il bruco risulta molto simile a quello di Pieris napi (Pieride del navone), da cui può essere distinto per la presenza di una linea gialla lungo il dorso, segnatamente nelle ultime deposizioni.
Le pupe sono succinte e si possono trovare tutto l'anno, su ogni tipo di supporto verticale. La specie trascorre l'inverno sotto forma di pupa, ma se la stagione non è molto rigida, si possono trovare anche larve.
La specie è diffusa dall'Europa all'Africa del Nord e al Giappone. Alcuni esemplari sono stati introdotti in Nordamerica. Rinvenibile anche in Australia. Diffusa in tutta l'Italia.
È uno dei lepidotteri diurni più comuni e lo si può trovare su terreni incolti, giardini, aree fiorite in genere, ma anche ai bordi delle strade. La fascia altimetrica va dal livello del mare fino a 2000 m di quota in Europa centrale; in Italia si spinge fino a 2300 m.
Da marzo a ottobre o novembre con 2-4 generazioni l'anno.
Il bruco si alimenta su varie specie, coltivate e non della famiglia Brassicaceae, tra cui
Vengono inoltre parassitate le foglie di altre specie come:
Di seguito, alcune sottospecie di Pieris rapae, con relativo areale:
La cavolaia minore o rapaiola (Pieris rapae (Linnaeus, 1758)), è un lepidottero appartenente alla famiglia Pieridae.
Ropinis baltukas (lot. Pieris rapae) – baltukų (Pieridae) šeimos drugys. Sparnų piešinys kaip ir kopūstinio baltuko, tačiau už šį yra mažesnis (dydis 40-50 mm). Priekinių sparnų viršūnė pilka, apatinės pusės gyslos be juodų apnašų. I-os generacijos drugiai skraido V-VI, II-os – VII-VII mėn.
Vikšras žalias, nugarinėje pusėjė su geltonomis juostelėmis, šonuose su geltonais taškais, apaugęs trumpais šereliais. Minta įvairiais bastutiniais augalais, kenkia daržovėms (kopūstams, ropėms). Lėliukė gelsvos ar žalsvos spalvos, šonuose su 3 geltonomis juostelėmis. Lėliukės žiemoja. Paplitęs visoje šalies teritorijoje. Migrantas.
Ropinis baltukas (lot. Pieris rapae) – baltukų (Pieridae) šeimos drugys. Sparnų piešinys kaip ir kopūstinio baltuko, tačiau už šį yra mažesnis (dydis 40-50 mm). Priekinių sparnų viršūnė pilka, apatinės pusės gyslos be juodų apnašų. I-os generacijos drugiai skraido V-VI, II-os – VII-VII mėn.
Vikšras žalias, nugarinėje pusėjė su geltonomis juostelėmis, šonuose su geltonais taškais, apaugęs trumpais šereliais. Minta įvairiais bastutiniais augalais, kenkia daržovėms (kopūstams, ropėms). Lėliukė gelsvos ar žalsvos spalvos, šonuose su 3 geltonomis juostelėmis. Lėliukės žiemoja. Paplitęs visoje šalies teritorijoje. Migrantas.
Het klein koolwitje of knollenwitje (Pieris rapae) is een dagvlinder uit de familie witjes (Pieridae).
Het klein koolwitje komt in grote delen van Europa voor, maar ook in Noord-Afrika, Azië en Japan en is een exoot in Noord-Amerika en Australië. De vlinder vliegt van zeeniveau tot 3000 meter in berggebied. Het stelt geen specifieke eisen aan zijn omgeving en kan daarom overal worden aangetroffen waar de waardplanten groeien.
Onder de waardplanten van het klein koolwitje bevinden zich verscheiden koolsoorten, vandaar ook de naam. Door kwekers van koolsoorten wordt de rups algemeen als een plaagdier gezien. Meer specifiek zijn de waardplanten: De kruisbloemenfamilie (Brassicaceae), de resedafamilie (Resedaceae), de kappertjesplant (Capparis spinosa), de Oost-Indische kers en andere (Tropaeolaceae) en enkele soorten uit de amarantenfamilie (Chenopodiaceae) zoals vooral meldes (Atriplex).
De vlinder legt één tot hooguit zes eieren per plant op de onder- of bovenkant van het blad of op de stengel van de plant. Mede hierdoor leven de rupsen vaak solitair. Er zijn 3 tot 4 generaties per jaar. De eerste generatie vliegt tot eind juni. De tweede en de derde generatie overlappen elkaar en vliegen van eind juni tot eind september. Soms is er ook nog een vierde generatie tot in november.
De vlinder overwintert als pop, vaak relatief laag bij de grond (1-3 meter) en regelmatig aan niet-natuurlijke voorwerpen (muren, hekwerk, tuinmeubels etc.). De vliegtijd is van maart tot en met november, maar de vlinder wordt op de Canarische Eilanden het hele jaar door waargenomen.
De rups zit vaak langs een nerf of bladrand van kruisbloemigen, maar vanaf het derde stadium leeft deze meestal in het hart van de koolplant.
De rups wordt geparasiteerd door een Europese sluipwesp uit het Apantheles-geslacht. Daarnaast zetten sommige sluipvliegen hun eitjes op de poppen af en eten lieveheersbeestjes en de gewone hooiwagen de rupsen op. Ook sommige wantsen en een virus zijn natuurlijke vijanden van de rups.
De vleugel heeft een lengte van 21 tot 27 millimeter en is gesierd met enkele zwarte vlekken. Op de onderzijde zit een groene bestuiving. Zowel de vrouwtjes als de mannetjes hebben een donkere tip aan de bovenkant van de voorvleugel, die recht is afgesneden. Bij het mannetje zit daaronder nog één stip en bij het vrouwtje nog twee stippen. Bij de tweede en volgende generaties zijn de stippen iets donkerder van kleur.
Een aantal vlinders lijkt min of meer sterk op het klein koolwitje:
De tamelijk grote rups heeft een heldergroene tot donker blauwgroene kleur met een fluwelige beharing en lijkt sterk op de rups van andere Pieris-soorten, maar niet op die van het groot koolwitje en van het Canarisch koolwitje (Pieris cheiranthi).
vrouwtje
mannetje
rups op broccoli
Pop
Pop
Pop vlak voor uitsluipen
Twee kleine koolwitjes tijdens de paring.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Pieris rapae op Wikimedia Commons. Het klein koolwitje of knollenwitje (Pieris rapae) is een dagvlinder uit de familie witjes (Pieridae).
Liten kålsommerfugl (Pieris rapae) er en dagaktiv sommerfugl i gruppen hvitvinger. Liten kålsommerfugl er regnet som skadedyr på ulike kålplanter i korsblomstfamilien, i Norge har den naturlig utbredelse bare på sør- og østlandet, men er funnet over hele landet.
Kjønnene er ganske like. Vingeoversiden har lys hvit grunnfarge hvor ribbenettet nesten ikke kan ses. Vingespissen på framvingene er mørkere, svakt grå-svart. Dette feltet er mindre enn hos stor kålsommerfugl og har en rett kant (overgang) mot resten av vingen. Hunnen har ett par mørke runde flekker på vingeoversiden. Vingenes underside er mer ensfarget lys gulgrønn. Dette skiller arten fra rapssommerfugl, som har bakvingeundersider med et markert grågrønt ribbenett.
Vingespennet er mellom 40 og 56 millimeter.
Kroppen har et ytre skjelett (hudplater) som holder de bløte indre organer på plass. Det ytre hudskjelettet er bygd opp for det meste av kitin. Brystet og bakkroppen er gråsvart og lite håret på oversiden.
Sommerfuglene skiller seg fra de fleste andre insektene ved at munnen ikke har kjever og lepper, men en lang sugesnabel (proboscis) mellom palpene. Den er rullet opp i en spiral, mellom palpene, under hodet, når den ikke er i bruk. Fasettøynene er mørke. Antennene sitter over og helt inntil fasettøynene. Antennene er trådformet og består av sylindriske ganske like ledd. Antenneklubben er flat eller skålformet slik som hos alle dagsommerfuglene. På beina finnes også sanseorgan som gir informasjon om hva sommerfuglen sitter på. Hunner bruker disse sansene for å finne riktig næringsplante, hvor den kan legge sine egg.
Bakkroppens indre organer består av fordøyelsesorganer, forplantningsorganer og åndedrett. Åndedrettet hos sommerfugler foregår ikke ved lunger, men ved at luft hentes inn og ut av kroppen gjennom små hull i hudskjelettet (spirakler). I kroppen er det et svært finmasket system av trakéer som leder oksygenet til kroppens vitale deler. En blodvæske som sirkulerer i kroppen, pumpes rundt av et avlangt rørformet hjerte. Brystpartiet består for det meste av vingenes muskulatur. Sanseorganer, for syn, smak og lukt er stort sett plassert i hodet. Nervesystemet består av en bukmarg med to nervestrenger og én nerveknute (ganglion) i hvert kroppssegment. Den første nerveknuten, som ligger foran munnåpningen, er spesielt stor og omtales som hjerne.
Egget er lyst, hvit eller svakt grønnlig, rundt og kjegleformet.
Larven har generelt tykk hud og er ganske hardføre. Den er blek blå-grønnlig på farge, ofte med en eller flere lengdestriper. Larvens kropp smaler litt bakover. Bak hodet, på bryststykket, som består av tre ledd, er det tre par bein. Lengre bak har larvene noen bukføtter, som ikke er egentlige bein, men utvekster larven kan bruke til å holde seg fast. Lengst bak har den en analfot.
Larvens hode består av en hard hodekapsel med noen punktøyne. Under øynene er det noen små antenner larven bruker til å finne riktig føde. Larvens bakkropp består nesten bare av fordøyelsessystemet. Dette er ganske kort og mye av maten larven spiser passerer før all næringen er tatt opp. Avføringen kommer ut som små kuler helt bakerst på kroppen. Larvene ånder gjennom åpninger i hudskjelettet (spirakler), langs kroppens sider.
Larven livnærer seg gjerne på kål, og kan gjøre den skade på kålavlinger. De kalles gjerne kålormer.
Puppen er plassert stående eller oppreist, og er festet i anal-enden mot underlaget. Den holdes oppe ved et magebelte av spinntråder. Den har én spiss i hodeenden, ikke to som hos svalestjerter.
Liten kålsommerfugl finnes på gresskledde og blomsterrike enger. Arten finnes på ulike lokaliteter, og gjerne i veiskråninger og lignende. Den er regnet som skadedyr i jordbruket, på kålvekster.
Liten kålsommerfugl har normalt en rolig og gjerne flagrende flukt. Ofte flyr de korte turer fra blomst til blomst. Flygetiden er fra tidlig i mai til oktober, ofte i flere overlappende generasjoner.
Om natten og i overskyet vær hviler sommerfuglen. Vingene holdes sammenlagt opp og ut fra kroppen, noe som gir sommerfuglen en viss kamuflasje og beskyttelse. De voksne lever av nektar de suger opp fra blomstene på ulike planter (urter). Sugesnabelen, på hodets underside, gir sommerfuglen mulighet til å nå inn i dype blomster for å suge til seg nektar.
Parringen skjer ved sammenkobling mellom de to kjønnene. Under parring utskiller hannene en duft fra små duftskjell på vingene, dette kan være med å gjøre hunnen mer villig til å parres. Om et par forstyrres under parring, flyr vanligvis hannen, mens hunnen blir hengende passivt. Hunner som har parret seg inntar ofte en spesiell stilling, hvor vingene holdes noe flat og utbredt, mens bakkroppen løftes opp.
Larven er radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Larven er trege og ikke særlig sky. De har ingen synlige forsvarsfunksjoner, som å kaste hodet til siden fram og tilbake eller å rulle sammen kroppen, ved berøring.
Larven lever som plantespiser primært på kålplanter i korsblomstfamilien (Brassicaceae), men også på planter i gruppene Tropaeolaceae, Resedaceae, Chenopodiaceae og Capparaceae.
Larvens kroppstemperatur er mellom 35 og 38 grader C°. Ved lavere temperatur blir larven inaktiv. Derfor krever larver hos dagsommerfugler gjerne sollys for å være aktive. Om det blir for varmt regulerer larven temperaturen ved å oppsøke skygge.
Liten kålsommerfugl tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der sommerfuglens indre og ytre organer endres. Larvens bøyelige og myke kropp omdannes til en puppe med hardt skall. Når skallet er hardt begynner omdanningen fra larve til den voksne (imago) sommerfuglen. De indre organer brytes i varierende grad ned til en cellemasse. En omorganisering skjer og dyret bygges opp igjen. Puppeperioden varierer etter temperaturen, vanligvis mellom to til fire uker.
Liten kålsommerfugl er regnet som et alvorlig skadedyr på ulike kålplanter i korsblomstfamilien.
Liten kålsommerfugl finnes i hele verden. I Norden er primærområdet i Danmark, og enkelte steder i det sørøstlige Sverige og Finland. I sørøstlige Norge langs kysten til Kristiansand. Men det er ikke uvanlig at liten kålsommerfygl migrerer og den er derfor funnet i hele Norge, nord til Finnmark.
Liten kålsommerfugl (Pieris rapae) er en dagaktiv sommerfugl i gruppen hvitvinger. Liten kålsommerfugl er regnet som skadedyr på ulike kålplanter i korsblomstfamilien, i Norge har den naturlig utbredelse bare på sør- og østlandet, men er funnet over hele landet.
Costo capìtol a l'é mach në sboss. Da finì.
La ruva a viv an dzora a Crociferae. Sinch generassion a l'ann.
A viv an tuta Italia e ant j'ìsole.
Costo capìtol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientLa ruva a viv an dzora a Crociferae. Sinch generassion a l'ann.
DistribussionA viv an tuta Italia e ant j'ìsole.
Multimedia w Wikimedia Commons Bielinek rzepnik (Pieris rapae syn. Artogeia rapae) – gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
Skrzydła o rozpiętości 40–46 mm, białe, z czarną plamą przy wierzchołku. Na wierzchu skrzydła jedna czarna (u samca) lub dwie (u samicy) czarne plamki. Spód tylnego skrzydła żółty.
Owady dorosłe można spotkać od kwietnia do początku czerwca (pokolenie wiosenne), a następnie od lipca do początku września (pokolenie letnie). Motyle pokolenia wiosennego są mniejsze niż osobniki pokolenia letniego. Imagines żywią się nektarem. Samice składają do 50 jaj[potrzebny przypis]. Gąsienice żerują w czerwcu (pierwsze pokolenia), a następnie we wrześniu i październiku (drugie pokolenie). Przepoczwarczenie następuje w poczwarkach przyczepionych do rodziny żywicielskiej lub w jej pobliżu. Poczwarka jest formą zimującą. Typowe biotopy tego motyla to lasy, zarośla, pola uprawne, miedze, tereny ruderalne, ogrody i sady.
Podstawowymi roślinami żywicielskimi gąsienic są rośliny z rodziny kapustowatych takie jak kapusta, pieprzyca, gęsiówka, czosnaczek. Roślinami żywicielskimi uzupełniającymi są rezedy.
Gąsienica
Poczwarka
Widok motyla z profilu
Samiec z samicą
Bielinek rzepnik w zbliżeniu
Bielinek rzepnik (Pieris rapae syn. Artogeia rapae) – gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
A Pieris rapae é uma espécie de borboleta que é totalmente coberta de "pêlos", na ponta dos quais está sempre presente uma gotícula de uma substância oleosa.[1]
Pode ser encontrada em toda a Europa, Norte da África e Ásia e também tem sido introduzida acidentalmente na América do Norte, Austrália e Nova Zelândia, onde eles se tornaram pragas.
A Pieris rapae é uma espécie de borboleta que é totalmente coberta de "pêlos", na ponta dos quais está sempre presente uma gotícula de uma substância oleosa.
Pode ser encontrada em toda a Europa, Norte da África e Ásia e também tem sido introduzida acidentalmente na América do Norte, Austrália e Nova Zelândia, onde eles se tornaram pragas.
Pieris rapae (popular albilița, fluturele verzei) este un fluture din familia Pieridae. Larvele sale se hrănesc cu varză.
Rovfjäril (Pieris rapae) är en art i familjen vitfjärilar.
Den förekommer i hela Sverige, Europa, Nordafrika och Asien, och är även införd i Nordamerika. Den liknar kålfjäril men är mindre och har ett vingspann på 42 till 50 millimeter. Den förekommer på ängsmark samt i trädgårdar och förekommer i 2 till 3 generationer per år. Larven lever på korsblommiga växter och kan vid massförekomst skada exempelvis kål, rovor, raps och senap. Den mörka är oftast den som är hanen och den ljusa är hona.
Den pollinerar bland annat pipdån.
Wikimedia Commons har media som rör Rovfjäril.
Rovfjäril (Pieris rapae) är en art i familjen vitfjärilar.
Den förekommer i hela Sverige, Europa, Nordafrika och Asien, och är även införd i Nordamerika. Den liknar kålfjäril men är mindre och har ett vingspann på 42 till 50 millimeter. Den förekommer på ängsmark samt i trädgårdar och förekommer i 2 till 3 generationer per år. Larven lever på korsblommiga växter och kan vid massförekomst skada exempelvis kål, rovor, raps och senap. Den mörka är oftast den som är hanen och den ljusa är hona.
Den pollinerar bland annat pipdån.
Wikimedia Commons har media som rör Rovfjäril.Bilder & media
Ріпаковий білан (Pieris rapae) — метелик родини біланових. За своїм зовнішнім виглядом та біологічними особливостями має багато спільного з капустяним біланом, але більш поширений.
Метелики вилітають навесні раніше, ніж y капустяного білана. Кормовими рослинами є представники родини хрестоцвітих (зокрема, капуста). Гусениці другого та наступних поколінь під час живлення проникають y головку. Пошкоджені головки загнивають і стають непридатними для їжі. Інші особливості біології, шкодочинність, ентомофаги та заходи захисту аналогічні тим, що застосовують проти капустяного білана.
Ріпаковий білан (Pieris rapae) — метелик родини біланових. За своїм зовнішнім виглядом та біологічними особливостями має багато спільного з капустяним біланом, але більш поширений.
Метелики вилітають навесні раніше, ніж y капустяного білана. Кормовими рослинами є представники родини хрестоцвітих (зокрема, капуста). Гусениці другого та наступних поколінь під час живлення проникають y головку. Пошкоджені головки загнивають і стають непридатними для їжі. Інші особливості біології, шкодочинність, ентомофаги та заходи захисту аналогічні тим, що застосовують проти капустяного білана.
Pieris rapae loài bướm có kích thước nhỏ đến cỡ trung bình trong chi Pieris trong họ Pieridae. Trong tiếng Anh, nó cũng thường được gọi là bắp cải trắng ở New Zealand chỉ đơn giản là bướm trắng. Loài này phân bố rộng khắp khắp châu Âu, Bắc Phi, châu Á và Anh và đã vô tình như vậy được du nhập vào Bắc Mỹ, Australia và New Zealand, nơi nó đã trở thành một dịch hại trên cây trồng và Họ Cải. Con bướm có sải cánh 32–47 mm. Loài này bay hai lần trong năm, tháng tư-tháng năm và tháng 7-tháng 8. Sâu bướm của nó có thể là một dịch hại trên các loài rau trồng như cải bắp cải xoăn, củ cải, bông cải xanh, cải ngựa. Chúng đẻ trứng trên lá cây các loài rau yaf.
Phương tiện liên quan tới Pieris rapae tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ bướm Pieridae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Pieris rapae loài bướm có kích thước nhỏ đến cỡ trung bình trong chi Pieris trong họ Pieridae. Trong tiếng Anh, nó cũng thường được gọi là bắp cải trắng ở New Zealand chỉ đơn giản là bướm trắng. Loài này phân bố rộng khắp khắp châu Âu, Bắc Phi, châu Á và Anh và đã vô tình như vậy được du nhập vào Bắc Mỹ, Australia và New Zealand, nơi nó đã trở thành một dịch hại trên cây trồng và Họ Cải. Con bướm có sải cánh 32–47 mm. Loài này bay hai lần trong năm, tháng tư-tháng năm và tháng 7-tháng 8. Sâu bướm của nó có thể là một dịch hại trên các loài rau trồng như cải bắp cải xoăn, củ cải, bông cải xanh, cải ngựa. Chúng đẻ trứng trên lá cây các loài rau yaf.
Яйца репница откладывает поодиночке, приклеивая их к кормовым растениям, на нижнюю и верхнюю стороны листьев. Плодовитость одной самки составляет до 500 яиц. Яйца бледно-жёлтого цвета откладываются по одному. Стадия яйца длится 5—11 дней.
Гусеницы матово-зелёного цвета, с более светлыми боками. Имеют 3 пары грудных и 5 пар брюшных, или ложных, ножек. Вдоль спины проходит тонкая, иногда прерванная тёмно-жёлтая линия; по бокам — светло-жёлтая. Дыхальца в чёрном ободке. Проходят развитие в 5 возрастов за 20—30 дней. Гусеницы держатся чаще всего на верхней поверхности листьев; днём они обыкновенно неподвижны. Но в случае какой-либо внешней опасности, гусеница втягивает голову, приподнимает переднюю часть тела и поворачивается к своему преследователю, обнаруживая имеющийся здесь яркий рисунок «предостерегающего» вида (красный с тёмными пятнами), иногда выбрызгивая вперед струйку едкой жидкости. Такое «движение угрозы» резко изменяет весь облик гусеницы, которая в спокойном состоянии мало заметна благодаря покровительственной зелёной окраске.
Крестоцветные (Cruciferae), в частности питаются резухой, чесночницей черешчатой, капустой, резедой. Молодые гусеницы питаются преимущественно на нижней стороне листьев кормовых растений, и скелетируют их. Гусеницы старших возрастов держатся на верхней стороне — прогрызая в них сквозные отверстия или обгрызая листья с краев.
Окукливание происходит на каком-нибудь твёрдом предмете, как и у всех дневных бабочек. Куколки второго поколения зимуют. Куколка с острыми спинным и боковыми шипами, зелёная или зеленовато-серая, с 3 жёлтыми продольными линиями и с чёрными точками. В целом окраска зависит от субстрата, к которому она прикреплена.
Для гусениц — наездники Apanteles glomeratus и Hyposoter vulgaris, куколок — Pteromalus puparium.
Репница относится к вредителям овощных культур. В Европе вред, наносимый ею капустным растениям, незначителен, но в Америке очень ощутим. Гусеницы повреждают капусту (белокочанную и цветную), брюкву, репу, редьку, хрен, редис, кресс-салат, рапс, турнепс и другие культурные и дикорастущие крестоцветные растения (пастушья сумка, клоповник и др.), резеду и каперсы. Единственное средство истребления (так как сбор гусениц или яиц невозможен по причине разрозненного образа жизни и зеленого цвета первых) — опрыскивание ядовитыми растворами (хлорная известь и т. п.).
Яйца репница откладывает поодиночке, приклеивая их к кормовым растениям, на нижнюю и верхнюю стороны листьев. Плодовитость одной самки составляет до 500 яиц. Яйца бледно-жёлтого цвета откладываются по одному. Стадия яйца длится 5—11 дней.
ГусеницаГусеницы матово-зелёного цвета, с более светлыми боками. Имеют 3 пары грудных и 5 пар брюшных, или ложных, ножек. Вдоль спины проходит тонкая, иногда прерванная тёмно-жёлтая линия; по бокам — светло-жёлтая. Дыхальца в чёрном ободке. Проходят развитие в 5 возрастов за 20—30 дней. Гусеницы держатся чаще всего на верхней поверхности листьев; днём они обыкновенно неподвижны. Но в случае какой-либо внешней опасности, гусеница втягивает голову, приподнимает переднюю часть тела и поворачивается к своему преследователю, обнаруживая имеющийся здесь яркий рисунок «предостерегающего» вида (красный с тёмными пятнами), иногда выбрызгивая вперед струйку едкой жидкости. Такое «движение угрозы» резко изменяет весь облик гусеницы, которая в спокойном состоянии мало заметна благодаря покровительственной зелёной окраске.
Кормовые растенияКрестоцветные (Cruciferae), в частности питаются резухой, чесночницей черешчатой, капустой, резедой. Молодые гусеницы питаются преимущественно на нижней стороне листьев кормовых растений, и скелетируют их. Гусеницы старших возрастов держатся на верхней стороне — прогрызая в них сквозные отверстия или обгрызая листья с краев.
КуколкаОкукливание происходит на каком-нибудь твёрдом предмете, как и у всех дневных бабочек. Куколки второго поколения зимуют. Куколка с острыми спинным и боковыми шипами, зелёная или зеленовато-серая, с 3 жёлтыми продольными линиями и с чёрными точками. В целом окраска зависит от субстрата, к которому она прикреплена.
菜粉蝶（学名：Pieris rapae）也叫「紋白蝶」，是菜粉蝶属下的一種蝴蝶，喜歡吸食花蜜。幼蟲以啃食十字花科蔬菜為食，例如：薺菜、細葉碎米薺、葶藶等野生植物，或是白菜、青江菜、高麗菜、蘿蔔等食用蔬菜。[2]成年虫体长15－20毫米，头胸部灰黑色，翅膀灰白略带青色，有黑斑，幼虫叫「菜青虫（日语：アオムシ）」（毛蟲），体长28－35毫米，绿色，年生5－8代，幼虫危害甘蓝、青菜、大白菜等蔬菜，食幼片成孔洞，可用喷洒药剂杀幼虫，捕捉幼虫和蛹的办法防治。
菜粉蝶广泛分布于欧洲，北非和亚洲，并意外引入到北美，澳大利亚和新西兰，在当地它们已经成为白菜和芥菜等家庭作物的害虫。
摄食蓟的菜粉蝶
正面近观
幼虫
晚期的蛹
即将闭合的蛹
拒绝交配行为
交配
秋季的菜粉蝶
菜粉蝶（学名：Pieris rapae）也叫「紋白蝶」，是菜粉蝶属下的一種蝴蝶，喜歡吸食花蜜。幼蟲以啃食十字花科蔬菜為食，例如：薺菜、細葉碎米薺、葶藶等野生植物，或是白菜、青江菜、高麗菜、蘿蔔等食用蔬菜。成年虫体长15－20毫米，头胸部灰黑色，翅膀灰白略带青色，有黑斑，幼虫叫「菜青虫（日语：アオムシ）」（毛蟲），体长28－35毫米，绿色，年生5－8代，幼虫危害甘蓝、青菜、大白菜等蔬菜，食幼片成孔洞，可用喷洒药剂杀幼虫，捕捉幼虫和蛹的办法防治。
モンシロチョウ（紋白蝶、学名：Pieris rapae）は、チョウ目（鱗翅目）アゲハチョウ上科シロチョウ科に分類されるチョウの一種。畑などの身近な環境でよく見られるチョウである。比較的採取しやすいため、アゲハチョウの仲間やカイコなどと並び、チョウ目（鱗翅目）昆虫の生態や生活環を学習する教材としてもよく活用される。
前翅の長さは3cmほど。翅は白いが、前翅と後翅の前縁が灰黒色で、さらに前翅の中央には灰黒色の斑点が2つある。和名はこの斑点を紋に見立てたもの。また、春に発生する成虫は夏に発生する成虫よりも白っぽい。
オスとメスを比較すると、オスは前翅の黒い部分が小さく、全体的に黄色っぽい。メスは前翅の黒い部分が多く、前翅のつけ根が灰色をしている。なお、翅に紫外線を当てるとメスの翅が白く、オスの翅が黒く見えるため、オスメスの区別がよりはっきりする。紫外線は人間には見えないが、モンシロチョウには見えると考えられていて、モンシロチョウはこの色の違いでオスメスの判別をしているとみられる。
全世界の温帯、亜寒帯に広く分布する。広い分布域の中でいくつかの亜種に分かれており、そのうち日本に分布するのは亜種 P. r. crucivora とされている。幼虫の食草はキャベツ、アブラナ、ブロッコリーなどのアブラナ科植物なので、それらの農作物の栽培に伴って分布を広げてきた。日本のモンシロチョウは奈良時代に大根の栽培と共に移入されたと考えられている。北米では、1860年頃カナダのケベック州に移入され、現在では北はカナダ・アラスカ南部から南はメキシコ北部まで分布する。分布域を広げるためか、まれに大群を作って移動することがある。
成虫は3月頃から10月頃まで長い期間にわたって見られ、年に4-5回ほど発生するが、発生する時期や回数は地域によって異なる。北海道の一部のように寒冷な地域では年に2回ほどしか発生しないが、温暖な地域では年に7回発生することもある。蛹で越冬する。
ふ化した時は自分の卵の殻を、脱皮した時はその皮を食べる。
モンシロチョウのオスはメスを見つけると追いかけて交尾を行う。モンシロチョウを観察すると2匹-数匹が固まって飛んでいるのがよく見かけられるが、これは1匹のメスを複数のオスが追いかけてる場合が多い。メスが草花などに止まるとこれらのオスが交尾しようと近寄る。ただしメスがすでに交尾済みの場合、メスは翅を開いて腹部を高く突き出し、交尾拒否姿勢をとる。
交尾の終わったメスはキャベツなどのアブラナ科植物にやって来て、葉の裏で腹部を曲げ、1個ずつ産卵する。卵は黄色で、長さ1mmほどのびんのような形をしている。
卵は1週間ほどで孵化（ふか）する。卵の殻を内側からかじって幼虫が姿を現すが、孵化したばかりの幼虫は黄色で短い毛が体の各所に生えており、アオムシというよりケムシに近い。孵化した幼虫はしばらく卵の横で休息し食事に移るが、最初の食べ物は葉ではなく自分の入っていた卵の殻である。卵の殻は蛋白質に富んでおり、最初の栄養分となる。葉を食べはじめた幼虫は体色も緑色になり、アオムシとなる。
孵化後蛹になるまでの期間は暖かい時期には約2週間であり、その間に4回脱皮し、体長4cmほどに成長する。蛹になる直前の幼虫はせわしなく動き回り、蛹になるために適した場所を探す。適した場所を見つけると壁面に糸の塊を吐き、そこに上向きになって尾部をくっつける。さらに頭部を背中側に反らせながら胸部を固定する糸の帯を吐き、体を固定した後に脱皮して蛹になる。
越冬世代は数ヶ月ほど蛹のままで過ごすが、暖かい時期は1週間ほどでも羽化する。羽化が近くなると蛹は黄色っぽくなり、皮膚越しに成虫の模様が浮かぶ。
羽化はたいてい朝方に行われる。蛹の頭部と胸部の境界付近から皮膚が割れて成虫が顔を出し、蛹の殻からはい出てくる。成虫は縮んだ翅に体液を送りこんで翅を伸ばし、体が乾くと飛びたつ。成虫の期間は2-3週間ほどで、この間に交尾・産卵を行う。
卵
孵化した幼虫
幼虫
蛹。頭を上にして、胸の帯糸と尾部のカギで体を固定している
羽化間近の蛹。成虫の模様が透けて見える
交尾
モンシロチョウの幼虫は緑色の体色が保護色になるとはいえ、鳥類やアシナガバチなどに捕食される。アブラナ科農作物の葉を食べることから人間にとっては害虫となり、駆除もされる。ただし近年では農薬への批判が高まり、農薬で駆除される割合は少なくなった。一部がかじられた野菜は無農薬野菜の目印として見られることもある。成虫の天敵は鳥類、カマキリ、トンボなどである。
また、幼虫に寄生する寄生バチとしてアオムシコマユバチ（アオムシサムライコマユバチともいう。学名：Apanteles glomeratus）が知られる。体長3mmほどの小さな黒いハチで、モンシロチョウの幼虫に産卵する。孵化したハチの幼虫は半透明の蛆虫状で、モンシロチョウ幼虫の体内に入りこみ、体の組織を食べて成長する。成長したハチの幼虫は一斉にモンシロチョウ幼虫の皮膚を食い破って外に姿を現し、糸を吐いて黄色の繭を作って蛹になる。体内の組織を食い尽くされたモンシロチョウ幼虫は死んでしまう。このアオムシコマユバチは野生状態では半数以上のモンシロチョウ幼虫に寄生しており、モンシロチョウが増えすぎるのを抑える有力な要因となっている(このため、小学校などで教材として用いる時はガーゼを張るなどして注意しないと最終的にハチの観察になってしまう)。
寄生バエとしては、カイコノウジバエやブランコヤドリバエなどがいる。これは幼虫の食草にハエが産卵し、それを幼虫が食草と共に食べることによる寄生方法である。消化管に入った卵は孵化してウジとなり徐々に幼虫の体を蝕んでゆく。ウジが終令幼虫になると、宿主の体を破って這い出てサナギとなる。ウジが終令幼虫になった頃には既にモンシロチョウの幼虫は死んでおり、つつくとウジが体内でうごめいているのがわかる。アオムシコマユバチと違って葉に産卵するので、モンシロチョウ幼虫に飼育下で野生の食草を与える限り防ぎきれないものである。
モンシロチョウ属（Pieris）のチョウは他にもいる。これらの食草はナズナやイヌガラシなどの野生のアブラナ科植物である。
全身
頭部
頭部の拡大
撮影日：2007-11-04
撮影場所：大阪市
色の個体差：ノート
モンシロチョウ（紋白蝶、学名：Pieris rapae）は、チョウ目（鱗翅目）アゲハチョウ上科シロチョウ科に分類されるチョウの一種。畑などの身近な環境でよく見られるチョウである。比較的採取しやすいため、アゲハチョウの仲間やカイコなどと並び、チョウ目（鱗翅目）昆虫の生態や生活環を学習する教材としてもよく活用される。
배추흰나비(학명: Pieris rapae)는 흰나비과에 속하는 백색 소형 나비의 일종으로서, 작은흰나비라고도 한다.[1] 석주명 선생이 애벌레 때에 배추를 먹는다 해서 배추흰나비라고 이름을 붙였다.[2] 유럽·북아프리카·아시아·남아메리카·영국 등지에서 발견되며, 북아메리카·오스트레일리아·뉴질랜드 등 원래는 살았고 있지 않았던 지역에도 활발하게 도입되어 현재는 기후가 극도로 척박하지 않은 곳이라면 지구 어디에서라도 잘 발견되는 종이 되었다. 아종은 유럽배추흰나비(P. r. rapae)와 아시아배추흰나비(P. r. crucivora)로 크게 나뉘며, 그 세부적 2종류는 총 9종이다.
큰배추흰나비(Pieris brassicae)에 비하여 몸이 작고 거동이 가벼우며, 날개가 더 작다. 잔털이 많은 몸에서 돋아나는 날개 겉면은 뿌연 흰색으로 돋아나는 자리 근처와 앞날개 끝부분에 거뭇거뭇한 테가 있으며 마찬가지로 앞날개 윗부분에는 2~3개, 뒷날개에는 1개 정도의 작은 반점 모양 무늬가 분포한다. 날개 뒷면은 탁한 노란색을 띄고, 작은 검은색 점 무늬들이 전재하며 시맥이 드러나 보인다. 날개의 길이는 성체가 32~47mm 정도이다.[3] 전체적으로 수컷이 암컷보다 더 몸통이 작고 날개폭도 좁으며, 길고 뾰족한 더듬이는 몸통의 ⅔ 정도 길이를 가지고 있다.
유라시아 대륙 및 북아프리카 등지에 전체적으로 널리 분포하며[4] 1860년대 우연히 캐나다 퀘벡주에 도입된 이후 북아메리카에서도 흔히 관찰되는 종이 되었다.[5] 현재는 소노라 사막 이북에서부터 캐나다에까지 이르는 넓은 분포 지역을 가지게 됐다.[6] 북아메리카에서는 유라시아로부터 옮겨온 단 한 마리의 암컷으로부터 몇 세대만에 백만 마리로 불어났을 가능성이 제기되었다.[7][8] 산지와 초원, 소택지, 삼림지에서는 잘 적응하나 식물이 거의 없는 사막 및 반사막 지대에서는 보기 드물며, 유콘 준주와 같은 캐나다 및 러시아의 극북 지역과 캘리포니아 근해 군도 지역에서는 찾아볼 수 없다. 1898년에는 하와이에, 1929년에는 뉴질랜드에 도입되었으며,[9] 현재는 호주의 멜버른과 퍼스에 이르는 서식 지역을 가지고 있다.
영국에서는 4-5월, 7-8월에 볼 수 있는 나비이지만 북아메리카에서는 봄부터 가을까지라면 언제라도 볼 수 있는 나비이다. 다양한 식생이 분포하는 곳이라면 어디든지 찾을 수 있는 곤충이며, 대부분 촌락이나 도시 근교에서 볼 수 있으나 가장 많이 서식하는 지역은 골짜기와 계곡이 발달한 곳이다. 개활된 장소를 선호하나 개간된 지 얼마 안 된 숲지에서도 다소 찾아볼 수 있다.[10]
세계 각지에서 아주 흔하게 볼 수 있는 나비로,[11] 보통 4-10월에 어른벌레로 변태하는 것을 볼 수 있다. 배추·양배추·무 등을 기르는 밭과 그 주변의 양지바른 곳 및 습지가 발달한 곳에서 주로 눈에 띈다. 식물 잎사귀 위에 단 한 개의 노랗고 불룩한 기둥 모양의 알을 낳으며, 알껍질을 먹고 허물을 벗으며 다 자란 유충은 몸 길이가 약 3cm으로 몸은 갓태어났을 때에는 노란색이지만 자라면서 연두색을 띠며, 잔털이 몸 표면에 빽빽이 나 있다. 유충은 잎 뒷면이나 근처에서 번데기가 된다. 번데기로 겨울을 나며, 곤충이 활동할 수 있는 봄에 어른벌레가 깨어나온다. 어른벌레는 같은 계통에 속하는 나비들과 비교했을 때 작은 편이며, 수컷보다 암컷이 날개를 비롯한 몸집이 더 크다. 배추흰나비의 유충은 배추벌레라고 하여 농작물의 잎을 먹어치우는 해충으로 분류되지만, 어른벌레가 되면 꽃가루를 수정하여 식물의 번식을 돕는 익충이 된다. 밭 근처에서 많이 관찰되며 산지에서 번식하는 경우는 드물다. 수명은 약 1~6개월 정도이다.[12]
다음과 같이 9종의 아종이 존재한다.
알
애벌레
번데기
짝짓기
곤충학자 김진일이 한국어로 옮긴 《파브르 곤충기》 전집 중 10권 미완성본에는 한국에 사는 배추흰나비와 다른 양배추흰나비 이야기가 있는데(김진일의 주석에 따르면, 한국에 사는 배추흰나비와 알과 애벌레의 생김새가 다르다 한다.), 양배추흰나비의 알과 유충에 기생곤충인 알벌과 고치벌이 기생하는 이야기를 적었다. 고치벌 애벌레들에게 체액을 착취당한 애벌레가 나비가 되려고 애써 번데기가 되려고 하건만, 고치벌 애벌레들이 숙주의 몸을 뚫고 나와 고치를 짓는 바람에 죽어가는 이야기에는 자그마한 생명이라도 소중히 대하는 파브르의 깊은 연민이 담겨 있다.
배추흰나비는 항해능력이 있는 것으로 알려졌다. 배추흰나비는 항해능력중 위치정보에 해당하는 방향을 아는 능력이 있는 것으로 보고된바있다.
배추흰나비(학명: Pieris rapae)는 흰나비과에 속하는 백색 소형 나비의 일종으로서, 작은흰나비라고도 한다. 석주명 선생이 애벌레 때에 배추를 먹는다 해서 배추흰나비라고 이름을 붙였다. 유럽·북아프리카·아시아·남아메리카·영국 등지에서 발견되며, 북아메리카·오스트레일리아·뉴질랜드 등 원래는 살았고 있지 않았던 지역에도 활발하게 도입되어 현재는 기후가 극도로 척박하지 않은 곳이라면 지구 어디에서라도 잘 발견되는 종이 되었다. 아종은 유럽배추흰나비(P. r. rapae)와 아시아배추흰나비(P. r. crucivora)로 크게 나뉘며, 그 세부적 2종류는 총 9종이다.
.jpg)
.jpg)
_gynandromorphe.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_rups.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
