nomes no trilho de navegação
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Kenquru siçovullar (lat. Potoroidae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Kenquru siçovullar (lat. Potoroidae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Els cangurs rata (Potoroidae) són una família de metateris diprotodonts australians. Tenen la mida d'un conill, són marrons, es mouen saltant i s'assemblen a un rosegador gran o un ualabi molt petit. La família conté tres gèneres vivents i un d'extint.
Klokánkovití (Potoroidae) jsou dvojitozubí vačnatci, kteří jsou úzce spjati s klokanovitými, občas jsou tyto dvě čeledi tříděny jako podčeledi jedné jediné čeledi. Klokánkovitých je 9 druhů v 5 rodech. Vyskytují se v Austrálii.
Stejně jako klokanovití, jsou i klokánkovití syndaktilní a diprodontní. Mají také zvětšené zadní tlapy a velmi silné zadní končetiny. Ve velkých rychlostech jsou to zdatní hopsálkové. V nižších rychlostech se pohybují spíš jako zajíc, přistávají s váhou rovnoměrně rozloženou mezi přední a zadní končetiny, poté přenesou váhu na zadní končetiny, připraveni k dalšímu skoku. Zadní nohy jsou větší než přední, nicméně tento rozdíl není tak velký jako u klokanů. Čtvrtý prst na zadní tlapě je nejdelší a nejsilnější. Ocas je polochápavý. Recentní druhy dosahují hmotnosti nejváše 4 kg a délky těla do 50 cm, avšak některé vymřelé druhy byly podstatně větší. Největší známý druh byl pleistocénní Propleopus oscillans dosahující téměř velikosti klokana rudého, stavbou těla ale připomínal recentní druhy klokánků. Nejblíže příbuzný byl klokánkovi pižmovému.
Klokánkovití jsou všežravci nebo býložravci, krmí se především houbami a hlízami. Nepohrdnou však ani semínky a drobným hmyzem. Mají vyvinutou, ze předu se otevírající kapsu.
Několik druhů nesneslo dobře evropskou kolonizaci Austrálie. O dvou druzích předpokládáme, že vyhynuly, a dva další druhy jsou ohroženy.
Obrázky, zvuky či videa k tématu klokánkovití ve Wikimedia Commons
Klokánkovití (Potoroidae) jsou dvojitozubí vačnatci, kteří jsou úzce spjati s klokanovitými, občas jsou tyto dvě čeledi tříděny jako podčeledi jedné jediné čeledi. Klokánkovitých je 9 druhů v 5 rodech. Vyskytují se v Austrálii.
Die Rattenkängurus (Potoroidae) (nicht zu verwechseln mit den Kängururatten) sind eine Familie aus der Ordnung der Diprotodontia. Sie sind eng mit den eigentlichen Kängurus verwandt und wurden früher als eine Unterfamilie dieser Gruppe betrachtet. Jedoch unterscheiden sie sich in einigen Aspekten (vor allem in der Ernährung) erheblich von diesen. Die Familie umfasst zehn Arten, von denen zwei bereits ausgestorben sind.
Rattenkängurus zählen zu den typischen Vertretern der Fauna Australiens. Früher waren Rattenkängurus über fast ganz Australien verbreitet. In großen Teilen ihres ursprünglichen Lebensraumes wurden sie jedoch ausgerottet, sodass sie nur mehr in vereinzelten, oft getrennten Gebieten vorkommen.
Rattenkängurus ähneln in ihrem Körperbau den eigentlichen Kängurus. Wie diese haben sie große Hinterbeine und kleine Vorderbeine, jedoch ist der Größenunterschied meist geringer als bei ihren Verwandten. Die Fellfarbe variiert je nach Lebensraum von gelblich-sandfarben über grau bis braun. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 20 bis 52 cm, der Schwanz ist 25 bis 40 cm lang. Das Gewicht beträgt 0,5 kg bei der kleinsten Art bis zu 3 kg beim Roten Rattenkänguru.
Rattenkängurus sind nachtaktiv und bewohnen lichte Wälder oder zumindest baumbestandene Gebiete. Sie verbringen die Ruhephasen in Nestern, diese bauen sie aus Gräsern und Zweigen in hohlen Baumstämmen oder unter überhängenden Ästen, wobei sie das Baumaterial mit ihrem zusammengerollten Schwanz transportieren. Manchmal beziehen sie auch verlassene Erdbaue anderer Tierarten. Rattenkängurus sind generell Einzelgänger, manchmal finden sie sich in kleinen Gruppen zusammen, diese sind jedoch unstrukturiert und kurzlebig.
Wie die eigentlichen Kängurus kennen auch sie zwei Fortbewegungsarten: bei niedriger Geschwindigkeit (zum Beispiel bei der Nahrungssuche) benutzen sie alle vier Gliedmaßen, wenn sie schnell sein müssen (zum Beispiel auf der Flucht) hüpfen sie nur mit ihren kräftigen Hinterbeinen.
Bei der Ernährung gibt es die größten Unterschiede zu den eigentlichen Kängurus: Rattenkängurus sind Allesfresser, auf ihrem Speiseplan stehen Pilze, Knollen, Samen, aber auch Insekten, deren Larven und Würmer. Grüne Pflanzen nehmen sie kaum zu sich, dementsprechend einfach gebaut sind ihre Mägen. Rattenkängurus benötigen kaum bis gar kein Wasser; die notwendige Flüssigkeit beziehen sie aus der Nahrung.
Rattenkängurus haben gut entwickelte, nach vorne geöffnete Beutel mit vier Zitzen. Die Paarung kann das ganze Jahr über stattfinden, nach 21- bis 24-tägiger Tragzeit kommen ein bis zwei Jungtiere zur Welt. Diese verbringen die ersten Lebensmonate im Beutel der Mutter, mit vier Monaten verlassen sie diesen, mit sechs Monaten werden sie entwöhnt und mit rund einem Jahr sind sie geschlechtsreif.
Wie bei den eigentlichen Kängurus gibt es auch bei ihnen eine verzögerte Geburt: Unmittelbar nach der Geburt paart sich das Weibchen erneut, der neue Embryo wächst jedoch erst heran, wenn das alte Jungtier den Beutel verlassen hat (oder stirbt). So können sie in rascher Folge Jungtiere zur Welt bringen und können drei Jungtiere gleichzeitig großziehen: ein ungeborenes, eins im Beutel und eins außerhalb des Beutels.
Die Lebenserwartung der Rattenkängurus beträgt in der Natur rund vier bis acht Jahre, Exemplare in Gefangenschaft wurden bis zu zwölf Jahre alt.
Rattenkängurus haben stärker unter der Ankunft der Europäer in Australien gelitten als andere Beuteltiere. Die Umwandlung ihres Lebensraumes in Weideland für Schafe und Rinder und die Nachstellung durch eingeschleppte Räuber wie Füchse und Katzen haben viele Arten stark dezimiert. Zwei Arten sind unwiederbringlich verloren, einige weitere bedroht.
Rattenkängurus bilden gemeinsam mit dem Moschusrattenkänguru und den Kängurus die Überfamilie Macropodoidea innerhalb der Diprotodontia. Sie werden in vier Gattungen unterteilt:
Traditionell wird auch das Moschusrattenkänguru (Hypsiprymnodon moschatus) zu den Rattenkängurus gezählt. In kladistischen Verwandtschaftsanalysen (unter Einschluss) der rezenten Känguruartigen (Macropodoidea) bildet es jedoch das Schwestertaxon aller übrigen Vertreter dieser Gruppe[1][2] und wird deshalb heute eher in eine eigene Familie, die Hypsiprymnodontidae, gestellt.
Kurz nach seiner Entdeckung wurde auch das miozäne „Riesenrattenkänguru“ Ekaltadeta noch den Rattenkängurus zugewiesen.[3] Dieses gilt nunmehr, ebenfalls infolge kladistischer Analysen, entweder als näher mit dem Moschusrattenkänguru[4] oder aber mit anderen, rein fossilen Formen[5] verwandt als mit den eigentlichen Rattenkängurus. Ähnliches gilt für die plio-pleistozänen „Riesenrattenkängurus“ der Gattung Propleopus.
Die Rattenkängurus (Potoroidae) (nicht zu verwechseln mit den Kängururatten) sind eine Familie aus der Ordnung der Diprotodontia. Sie sind eng mit den eigentlichen Kängurus verwandt und wurden früher als eine Unterfamilie dieser Gruppe betrachtet. Jedoch unterscheiden sie sich in einigen Aspekten (vor allem in der Ernährung) erheblich von diesen. Die Familie umfasst zehn Arten, von denen zwei bereits ausgestorben sind.
Potoroidae is a family of marsupials, small Australian animals known as bettongs, potoroos, and rat-kangaroos. All are rabbit-sized, brown, jumping marsupials and resemble a large rodent or a very small wallaby.
The potoroids are smaller relatives of the kangaroos and wallabies, and may be ancestral to that group. In particular, the teeth show a simpler pattern than in the kangaroo family, with longer upper incisors, larger canines, and four cusps on the molars.[2] However, both groups possess a wide diastema between the incisors and the cheek teeth, and the potoroids have a similar dental formula to their larger relatives:
In most respects, however, the potoroids are similar to small wallabies. Their hind feet are elongated, and they move by hopping, although the adaptations are not as extreme as they are in true wallabies, and, like rabbits, they often use their fore limbs to move about at slower speeds.
The potoroids are, like nearly all diprotodonts, largely herbivorous. However, while they take a wide variety of plant foods, most have a particular taste for the fruiting bodies of fungi, and often depend on fungi to see them through periods when little else is available to eat in the dry Australian bush. One example of a potoroo that sustains itself on fungi is the long-footed potoroo. This animal's diet is almost entirely made up of fungal spores. This limits its habitat range as it needs to live in a moist environment, with dense cover to reduce predation from introduced species such as foxes and feral cats.
The once populous species of this family played a role in the engineering of soil, dominating the sub-storey of vegetation, and regarded as crucial to the maintenance of the friable soils that they created by digging for fungi and other subsoil foods.[3]
Four modern species of bettongs are extant and two have become extinct. Bettongs were endangered because settlers took much of their habitat, and the red foxes they introduced to the continent also killed many of them. At one time, several species lived all over Australia. Today, the Tasmanian bettong lives only in the eastern half of Tasmania, and the northern bettong lives only in three isolated populations in northern Queensland.
The potoroines have exemplified the impact of ecological changes since colonisation of Australia. Most species have become extinct within their former distribution range, and are either totally extinct or conserved only by preservation in isolated habitat and re-population programs.[3]
A basal branch of the macropods,[3] the three extant genera of the Potoroidae contain eight species.[1][4]
The arrangements of the related taxa have seen an arrangement of the subfamilies within Potoroidae, although an earlier classification within the family Macropodidae has also been supported by genetic studies.
A conservative arrangement of modern and fossil taxa may be summarised as:[5]
Potoroidae is a family of marsupials, small Australian animals known as bettongs, potoroos, and rat-kangaroos. All are rabbit-sized, brown, jumping marsupials and resemble a large rodent or a very small wallaby.
Los potoroidos (Potoroidae) son una familia de marsupiales diprotodontos del suborden Macropodiformes que incluye a los betongs, potorúes y a los canguros rata. Se trata de pequeños marsupiales que se asemejan a roedores o a ualabíes.
Los potoroidos (Potoroidae) son una familia de marsupiales diprotodontos del suborden Macropodiformes que incluye a los betongs, potorúes y a los canguros rata. Se trata de pequeños marsupiales que se asemejan a roedores o a ualabíes.
Rottakengurut (Potoroidae) on pussieläinheimo, johon kuuluu kymmenen pienikokoista, ruskeaa ja hyppivää pussieläintä, joka muistuttaa suurta jyrsijää.
Rottakengurut muistuttavat hyvin paljon kenguruita. Kuten sukulaisillaan, rottakenguruilla on vahvat takajalat ja pienet eturaajat. Rottakenguruiden turkinväri vaihtelee kellertävästä, vihreän kautta harmaaseen. Kooltaan ne ovat 20–52 senttimetriä ja painavat puolesta kolmeen kiloon.
Rottakengurut ovat monien muiden harvaetuhampaisten tapaan pääasiassa kasvinsyöjiä. Rottakengurut voivat kuitenkin laajentaa ruokavaliotaan hyönteisillä ja näiden toukilla.
Rottakengurut ovat kärsineet paljon uudisasukkaiden tulon myötä. Monet lajit asuttivat koko Australiaa, mutta asuinalueiden tuhoutumisen sekä ketun ja kissan saapumisen takia rottakengurut ovat harventuneet uhkaavasti. Kaksi lajia on jo kuollut sukupuuttoon ja useat ovat eristyneet pienelle asuinalueelle.
Rottakengurut (Potoroidae) on pussieläinheimo, johon kuuluu kymmenen pienikokoista, ruskeaa ja hyppivää pussieläintä, joka muistuttaa suurta jyrsijää.
Rottakengurut muistuttavat hyvin paljon kenguruita. Kuten sukulaisillaan, rottakenguruilla on vahvat takajalat ja pienet eturaajat. Rottakenguruiden turkinväri vaihtelee kellertävästä, vihreän kautta harmaaseen. Kooltaan ne ovat 20–52 senttimetriä ja painavat puolesta kolmeen kiloon.
Rottakengurut ovat monien muiden harvaetuhampaisten tapaan pääasiassa kasvinsyöjiä. Rottakengurut voivat kuitenkin laajentaa ruokavaliotaan hyönteisillä ja näiden toukilla.
Rottakengurut ovat kärsineet paljon uudisasukkaiden tulon myötä. Monet lajit asuttivat koko Australiaa, mutta asuinalueiden tuhoutumisen sekä ketun ja kissan saapumisen takia rottakengurut ovat harventuneet uhkaavasti. Kaksi lajia on jo kuollut sukupuuttoon ja useat ovat eristyneet pienelle asuinalueelle.
La famille des Potoroïdés comprend les bettongies, les potorous et deux espèces de rat-kangourou qui ne doivent pas être confondus avec les rongeurs du même nom, du genre Dipodomys.
Ce sont de petits marsupiaux bruns ressemblant à de gros rats ou à de très petits wallabies.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 juin 2014)[1] :
La famille des Potoroïdés comprend les bettongies, les potorous et deux espèces de rat-kangourou qui ne doivent pas être confondus avec les rongeurs du même nom, du genre Dipodomys.
Ce sont de petits marsupiaux bruns ressemblant à de gros rats ou à de très petits wallabies.
I Potoroidi (Potoroidae Gray, 1821) sono una famiglia di marsupiali che comprende le bettonge, i potoroo e due specie di ratti canguro. Delle dimensioni di un coniglio e di colore bruno, questi marsupiali saltanti ricordano nell'aspetto un grosso roditore o un wallaby molto piccolo.
I Potoroidi sono i parenti più piccoli dei canguri e dei wallaby e potrebbero essere gli antenati di questi animali. In particolare, i loro denti hanno un aspetto più semplice di quelli dei Macropodidi, con incisivi superiori più lunghi, canini più grandi e molari dotati di quattro cuspidi[2]. Tuttavia, entrambi i gruppi possiedono un largo diastema tra gli incisivi e i denti guanciali e inoltre i Potoroidi hanno una formula dentaria simile a quella dei loro parenti più grandi:
3.0-1.2.4 1.0.2.4Sotto molti aspetti, comunque, i Potoroidi sono simili a piccoli wallaby. I piedi posteriori sono allungati e consentono loro di muoversi saltellando, sebbene non così bene come i veri wallaby, e, come i conigli, spesso utilizzano gli arti anteriori per spostarsi a velocità più moderate.
I Potoroidi sono, come quasi tutti i Diprotodonti, erbivori. Tuttavia, nonostante si nutrano di una vasta gamma di alimenti vegetali, molti di loro hanno una particolare predilezione per i corpi fruttiferi dei funghi; spesso dipendono proprio da essi per sopravvivere durante i periodi in cui nella boscaglia secca australiana non si trova altro da mangiare. Una specie che basa la sua alimentazione su questa particolare fonte alimentare è il potoroo dai piedi lunghi. La sua alimentazione è infatti costituita quasi interamente da spore fungine. Tale caratteristica pone dei limiti al suo areale, dato che può vivere solamente in ambienti umidi con una fitta copertura vegetale per ridurre la predazione da parte di specie introdotte come le volpi e i gatti rinselvatichiti.
Esistono quattro specie di bettongia. Tutte sono minacciate dall'espansione degli insediamenti umani e dalle volpi introdotte sull'isola. Un tempo, questi animali vivevano in tutta l'Australia, ma oggi la bettongia della Tasmania vive solamente nella metà orientale dell'isola da cui prende il nome e la bettongia settentrionale sopravvive soltanto in tre località isolate del Queensland settentrionale.
Vi sono tre generi esistenti di Potoroidi, comprendenti in tutto otto specie[1][3]:
I Potoroidi (Potoroidae Gray, 1821) sono una famiglia di marsupiali che comprende le bettonge, i potoroo e due specie di ratti canguro. Delle dimensioni di un coniglio e di colore bruno, questi marsupiali saltanti ricordano nell'aspetto un grosso roditore o un wallaby molto piccolo.
Potoroini (binomen a Gray anno 1821; Anglice: rat-kangaroos).
Vide "Potoroidae" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Taxinomia et Latinitas huius stipulae dubiae suntPotoroini (binomen a Gray anno 1821; Anglice: rat-kangaroos).
Kengūrinės žiurkės (lot. Potoridae, vok. Rattenkängurus) – sterblinių žinduolių šeima, kuriai kai kurie sistematikai priskiria ir muskusines kengūras ir išskiria jas į atskirą pošeimį (Hypsiprymnodontinae).
Tasmaninis potoras (Potorous tridactylus)
Kengūrinės žiurkės (lot. Potoridae, vok. Rattenkängurus) – sterblinių žinduolių šeima, kuriai kai kurie sistematikai priskiria ir muskusines kengūras ir išskiria jas į atskirą pošeimį (Hypsiprymnodontinae).
Kangoeroeratten of ratkangoeroes (Potoroidae) zijn een familie van klimbuideldieren uit Australië. Er zijn nog acht levende soorten in drie geslachten; twee andere soorten zijn recent uitgestorven. Ze zijn het nauwste verwant aan de kangoeroes en muskuskangoeroeratten.
Hoewel kangoeroeratten vroeger in vrijwel geheel Australië voorkwamen, zijn ze nu uitgeroeid in vrijwel het gehele binnenland. Ze komen nog verspreid voor langs de kust en op eilandjes.
Uiterlijk lijken kangoeroeratten op echte kangoeroes, die ook lange achterbenen en korte voorbeentjes hebben. Dat verschil is echter kleiner bij kangoeroeratten. De vachtkleur van kangoeroeratten varieert van geel of zandkleurig tot grijs en bruin. Ze worden 20 tot 52 cm lang met een staart van 25 tot 40 cm. Ze wegen 500 tot 3000 gram.
Kangoeroeratten zijn 's nachts actief. Ze leven in lichte bossen en andere gebieden waar bomen staan. Overdag verblijven ze in een nest, dat ze van gras en twijgen in holle boomstammen of onder overhangende takken bouwen. Ze transporteren het bouwmateriaal met hun staart. Ze gebruiken vaak ook verlaten holen van andere dieren. Kangoeroeratten zijn overwegend solitair, hoewel ze soms kleine, losse groepjes vormen.
Net als echte kangoeroes kunnen ze zich op twee manieren voortbewegen: normaal lopen ze op vier poten, maar als ze op de vlucht zijn springen ze met hun krachtige achterbenen.
Kangoeroeratten zijn alleseters: ze eten allerlei plantaardig materiaal, insecten, larven en wormen. Ze eten nauwelijks groene planten, omdat hun maag daar niet op gebouwd is. Kangoeroeratten hebben geen water nodig; ze halen hun vocht uit hun eten.
Kangoeroeratten hebben goed ontwikkelde, naar voren openende buidels met vier tepels. De paring kan het hele jaar plaatsvinden. Na 21 tot 24 dagen komen een of twee jongen ter wereld. Hun eerste maanden brengen ze in de buidel van de moeder door, die ze na vier maanden verlaten. Met zes maanden zijn ze zelfstandig en met een jaar geslachtsrijp.
Net als bij echte kangoeroes kunnen vrouwtjes de geboorte uitstellen: het vrouwtje paart onmiddellijk na de geboorte opnieuw, maar het nieuwe embryo wordt pas geboren als het vorige de buidel verlaat. Zo kunnen er drie jongen tegelijkertijd opgroeien: één nog niet geboren, één in de buidel en één buiten de buidel.
In de natuur worden kangoeroeratten vier tot acht jaar oud. In gevangenschap kunnen ze tot twaalf jaar oud worden.
Kangoeroeratten hebben meer dan andere buideldieren te lijden gehad van de aankomst van de Europeanen in Australië. De omzetting van hun habitat in weideland voor schapen en runderen en de blootstelling aan ingevoerde roofdieren als vossen en katten heeft vele soorten gedecimeerd. Twee soorten zijn uitgestorven, een aantal andere bedreigd.
De familie omvat de volgende geslachten en recente soorten:
De muskuskangoeroeratten (Hypsiprymnodontidae) werden tot voor kort ook tot de kangoeroeratten gerekend, maar recente onderzoeken tonen aan dat de echte kangoeroeratten nauwer verwant zijn aan de kangoeroes dan aan de muskuskangoeroerat.
Kangoeroeratten of ratkangoeroes (Potoroidae) zijn een familie van klimbuideldieren uit Australië. Er zijn nog acht levende soorten in drie geslachten; twee andere soorten zijn recent uitgestorven. Ze zijn het nauwste verwant aan de kangoeroes en muskuskangoeroeratten.
Rottekenguruer (Potoroidae) er en familie av pungdyr som omfatter ti arter i fem slekter. De minner om små kenguruer, og noen ganger regnes de med til kengurufamilien. De har litt andre tenner enn de egentlige kenguruene og er tilpasset en allsidig kost.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rottekenguruer (Potoroidae) er en familie av pungdyr som omfatter ti arter i fem slekter. De minner om små kenguruer, og noen ganger regnes de med til kengurufamilien. De har litt andre tenner enn de egentlige kenguruene og er tilpasset en allsidig kost.
Multimedia w Wikimedia Commons Kanguroszczurowate[2] (Potoroidae) – rodzina australijskich ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia) wyodrębniona z kangurowatych, z którymi mają wiele cech wspólnych. Dawniej liczne na terenie niemal całego kontynentu, obecnie wyparte do południowo-wschodnich wybrzeży.
Kanguroszczurowate wyglądem przypominają kangury lub walabie, ale są od nich mniejsze. Najmniejsze osiągają rozmiary szczura, a największe – królika. Podobnie jak kangurowate, kanguroszczury mają silnie rozwinięte tylne kończyny, zwłaszcza stopy, jednak dysproporcja pomiędzy przednimi a tylnymi kończynami nie jest tak wyraźna jak u kangurów. Kanguroszczury przy większej prędkości poruszają się skacząc na tylnych kończynach, jak kangury, a przy małych prędkościach poruszają się na czterech kończynach, podobnie jak to robią króliki. Ogon kanguroszczurów jest częściowo chwytny, często wykorzystywany do podtrzymywania niesionych w łapach przedmiotów, np. materiału do budowy gniazda. Torba lęgowa jest dobrze rozwinięta, otwiera się do przodu. Różnice pomiędzy przedstawicielami obydwu rodzin wyrażają się również w szczegółach uzębienia.
Wzór zębowy I C P M 32-34 = 3 0-1 2 4 1 0 2 4Kanguroszczurowate występują na terenach porośniętych gęstym podszytem. Wiele gatunków zaliczanych do tej rodziny żywi się wydobywanymi z ziemi owocnikami grzybów. Zjadają też bulwy, nasiona i owady.
Rodzina Potoroidae została wyodrębniona z kangurowatych w 1978 przez Archera i Bartholamai’a. W kangurowatych klasyfikowana była jako podrodzina Potoroinae. Kanguroszczurowate wraz z kangurowatymi (Macropodidae) tworzą nadrodzinę Macropodoidea[3]. DO rodziny należą następujące rodzaje[4][2][5]:
W powyższym wykazie nie uwzględniono taksonów kopalnych.
Z gatunków żyjących w czasach współczesnych dwa są uważane za prawdopodobnie wymarłe. Kanguroszczur stepowy (Caloprymnus campestris), zwany też pustynnym, nie był obserwowany od 1935. Ostatni osobnik Potorous platyops został znaleziony w 1875. Dwa kolejne gatunki są zagrożone wyginięciem, a tylko dwa można uznać za liczne.
Do głównych zagrożeń należy spowodowane działalnością człowieka i pożarami ograniczanie siedlisk oraz ataki ze strony drapieżników – lisów, dzikich psów i kotów.
Kanguroszczurowate (Potoroidae) – rodzina australijskich ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia) wyodrębniona z kangurowatych, z którymi mają wiele cech wspólnych. Dawniej liczne na terenie niemal całego kontynentu, obecnie wyparte do południowo-wschodnich wybrzeży.
Rato-canguru é o nome vulgar dado aos mamíferos marsupiais classificados na família Potoroidae. O grupo é nativo da Austrália.
Rato-canguru é o nome vulgar dado aos mamíferos marsupiais classificados na família Potoroidae. O grupo é nativo da Austrália.
Råttkänguruer (Potoroidae) är en familj av pungdjur. De liknar kängurudjur och har tidigare ansetts vara en underfamilj till dessa. Skillnaderna ligger huvudsakligen i djurgruppernas föda. Det finns 10 kända arter i familjen, men av dessa är två utrotade.
Arterna i familjen är alla små och har en brun- till gråaktig eller sandfärgad päls. Deras bakre extremiteter är större än de främre extremiteterna men avvikelsen är inte så tydlig som hos kängurudjur. Med en kroppslängd mellan 15 och 50 cm och med en svans på 12–40 cm är de även mindre än kängurudjur. Råttkängururna väger mellan 0,4 och 3 kilogram.[1] Svansen kan i viss mån användas som gripverktyg.[2]
Tandformeln är I 3/1 C 1/0 P 1/1 M 4/4, alltså 30 tänder.[3] På varje sida av överkäken står den andra och tredje framtanden något bakom den första framtanden men inte lika tydlig som hos kängurudjur. Molarerna vandrar inte framåt under individens liv. Tandformeln gäller för vuxna exemplar. Ungdjur har 2 premolarer i varje käkhalva.[4]
Tidigare återfanns råttkängurur över hela Australien, men i vissa områden har de numera försvunnit. De lever numera i mindre från varandra skilda regioner, främst i södra och östra Australien samt på öar i närheten.[1]
Råttkänguruer räknas tillsammans med kängurudjur och myskkänguruer till överfamiljen Macropodoidea eller underordningen Macropodiformes. Familjen består av fyra släkten där en är utdöd:[5]
Tidigare räknades myskkänguruer till familjen råttkänguruer, men idag klassas de av de flesta auktoriteter som en egen familj.[6]
Råttkänguruernas habitat varierar mellan tempererade gräsmarker och tropiska regnskogar.[3] De är nattaktiva och lever i öppna skogar eller andra regioner med träd. De tillbringar vilotiderna i sina bon, vilka de bygger av gräs eller kvistar i håligheter i träd eller bland grenarna. Byggmaterialet transporteras företrädesvis med svansen. Ibland bor dessa djur i jordgrottor som lämnats tomma av andra djur. Råttkänguruer lever huvudsakligen ensamma men påträffas någon sällsynt gång i mindre grupper. Dessa grupper saknar struktur och upplöses ofta efter en kort tid.
Arter som lever i fuktiga och täta växtansamlingar har mindre revir än arter som lever i öppna skogar.[2]
Angående födan finns stora olikheter mellan råttkänguruer och kängurudjur. De förstnämnda är allätare och livnär sig av svampar, rötter och frön samt av insekter, deras larver och maskar.[4] Gröna växtdelar äter de sällan och därför är deras mage relativt enkelt uppbyggd. Råttkänguruer dricker nästan aldrig vatten utan får sitt vätskebehov tillfredsställt genom födan.
Honor har en väl utvecklad pung (marsupium) med fyra spenar och framåtriktad öppning. En särskild parningstid finns inte. Efter dräktigheten som varar i 21 till 24 dagar föds ett eller två ungdjur. Dessa lever de första månader i pungen och lämnar denna efter cirka fyra månader. Efter sex månader slutar honan att ge di och efter ungefär ett år är ungarna könsmogna.
Som hos kängurudjuren finns en fördröjd dräktighet.[4] Direkt efter födelsen parar sig honan på nytt men nya embryon börjar först växa när de andra ungarna har lämnat pungen eller efter att de avlidit. På så sätt har råttkänguruer en hög reproduktionskvot och kan uppfostra tre generationer parallellt – ett embryo, en i pungen och en utanför pungen.
Medellivslängden i naturen ligger vid fyra till åtta år. Enskilda individer i fångenskap har blivit upp till tolv år gamla.
Råttkänguruer tillhör de djurgrupper i Australien som starkt lidit under de förändringar som de europeiska invandrarna genomförde. Omvandlingen av deras levnadsområde till betesmark för får och nötkreatur samt införda fiender som rävar och katter har decimerat arternas bestånd betydligt. Två arter har försvunnit för alltid, ytterligare två är akut hotade (critically endangered) och två andra är stark hotade (endangered).[7]
Råttkänguruer (Potoroidae) är en familj av pungdjur. De liknar kängurudjur och har tidigare ansetts vara en underfamilj till dessa. Skillnaderna ligger huvudsakligen i djurgruppernas föda. Det finns 10 kända arter i familjen, men av dessa är två utrotade.
Sıçan kangurusugiller (Potoroidae) iki ön dişli bir keseli familyası. Kangurugiller ile yakın akraba olduklarından dolayı uzun zaman bu grubun alt familyası olarak görülmüştür. Ancak bazı noktalarda (özellikle beslenme) Kangurugillerden farklıdırlar. Familya, ikisinin soyu tükenmiş olan toplam 10 türden oluşmaktadır.
İsim benzerliğinden dolayı familyayı Kanguru sıçanları (Dipodomys) ile karıştırmamak gerekir.
Sıçan kangurusugillerin vücut yapısı Kangurugiller'e benzer. Aynı onlarda olduğu gibi arka bacakları büyük, ön bacakları ise küçüktür. Ancak bu fark Kangurugillerde olduğu kadar büyük değildir. Renkleri yaşam alanlarına göre türden türe sarımsı kum rengi ile gri veya kahverengi arası değişir. Vücutları 20 – 52 cm, kuyrukları 25 – 40 cm ve ağırlıkları 0,5 – 3 kg kadar olabilir.
Sıçan kangurusugiller Avustralya faunasının tipik temsilcilerindendir. Eskiden neredeyse bütün Avustralya'da yaygın olan Sıçan kangurusugillerin soyu bugün birçok bölgelerde tükenmiştir ve bundan dolayı artık birbirinden kopuk bölgelerde yaşarlar.
Sıçan kangurusugiller gece aktifdir ve seyrek ağaçlı alanlarda ve fazla sıkı olmayan ormanlarda yaşarlar. Gündüzleri, kendilerinin ağaç kovukları içine yaptıkları yuvalarda geçirirler. Kuru otlardan ve dallarda oluşan yuva malzemesini kuyrukları ile tutarak taşırlar (kuyruklarını kıvırarak). Genelde yalnız yaşarlar, ama bazen kısa ömürlü, düzensiz gruplarda oluşturabilirler.
Diğer kangurularda da olduğu gibi iki farklı ilerleme yöntemleri vardır: yavaş ilerlerken dört ayak üzerinde yürürler ve hızlı olmak zorunda oldukları zaman, güçlü arka bacakları ile zıplayarak ilerlerler.
Kangurugiller ile aralarında olan en büyük fark beslenmedir: Sıçan kangurusugiller her şey yiyicidir (omnivor). Mantar, kök, tohum, veya böcek, böcek larvaları ve solucan gibi birbirinden farklı şeyler yiyebilirler. Neredeyse hiç yeşil bitki yemezler ve bundan dolayı mide yapılarıda gayet basitdir. Sıçan kangurusugiller'in neredeyse hiç suya ihtiyaçları yoktur; vücutları gereken suyu yedikleri besinden elde edebilmektedir.
Sıçan kangurusugiller bütün yıl boyunca çiftleşebilirler. Dişilerin iyi gelişmiş kesesinde 4 adet meme bulunur. 21 - 24 günlük bir gebelikten sonra 1 - 2 yavru dünyaya gelir. Bunlar ilk 4 ay annenin kesesinde durur. 4 ay sonra yavrular keseyi terk eder ve bundan 2 ay sonra da anne emzirmeyi bırakır. Bir yıl sonra erginleşirler. Doğada 4 - 8 yıl kadar ömürü hayvanat bahçesinde 12 yıla kadar varabilir.
Avrupalıların Avustralya'ya gelmesinden dolayı en çok zarara uğrayan gruplardan birisi de Sıçan kangurusugiller'dir. Yaşam alanlarının, koyun veya sığır gibi ev hayvanları için otluk alana çevrilmesi ve Avrupalıların getirdikleri ev kedisi ve kızıl tilki gibi avcıların yüzünden Avustralya'da birçok türün soyu tükenmiştir. Sıçan kangurusugiller'den 2 türün soyu tükenmiş ve bazı diğerleride tehdit altındadır.
İki ön dişliler takımı içersinde Sıçan kangurusugiller, Misk sıçankangurusu ve Kangurugiller ile birlikte Kangurumsular (Macropodoidea) üst familyasını oluşturmaktadır. Familya dört cinse ayrılır:
Sıçan kangurusugiller (Potoroidae) iki ön dişli bir keseli familyası. Kangurugiller ile yakın akraba olduklarından dolayı uzun zaman bu grubun alt familyası olarak görülmüştür. Ancak bazı noktalarda (özellikle beslenme) Kangurugillerden farklıdırlar. Familya, ikisinin soyu tükenmiş olan toplam 10 türden oluşmaktadır.
İsim benzerliğinden dolayı familyayı Kanguru sıçanları (Dipodomys) ile karıştırmamak gerekir.
Розмір тулуба — 25–55 см, хвіст довжиною 15–40 см, вага — від 1 до 3 кг, зубів у кенгурових щурів 32–34, є великі ікла. Хвіст має хутро, втім лапи як у інших кенгурових. Відрізняється від інших кенгуру більш розвинутими іклами, подовженими, жолобчатими підкорінніми. Кутні зуби не збільшуються у розмірах на кінець рота, а зменшуються.
Це швидкі та полохливі тварини. Самці дуже войовничі. Створюють гнізда з трави, де відпочивають протягом дня. Ведуть нічний спосіб життя. Гарно співмешкають з дикими кролями. Харчуються здебільшого грибами та бульбами, інколи комахами. Найбільші вороги — лисиці та динго.
До початку XIX ст. Поторові мешкали скрізь у Австралії, окрім крайньої півночі та північного сходу. Втім значна частина їх була знищена лисицями, динго та людиною.
Існувало 4 роди та 9 видів. З них три види вимерли — це широкомордий кенгуру з роду Потору, Гаймардовий короткомордий щур з роду Bettongia, рід Степового кенгурового щура.
Potoroidae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.[1]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Potoroidae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.
Potoroidae Gray, 1821
Систематика
Кенгуровые крысы, потору (Potoroidae) — семейство сумчатых млекопитающих. К нему относятся небольшие, бурого окраса зверьки, похожие на крупных грызунов или на миниатюрных валлаби.
Длина тела 25—55 см, хвоста — 15—40 см, весят потору 1—3 кг. Потору в целом похожи на мускусную кенгуровую крысу, но хвосты у них полностью опушены и лапы напоминают конечности кенгуру — с крупными задними ногами и удлинёнными задними лапами. Как и у кенгуру, IV палец на задних лапах — самый развитый. Передние конечности меньше задних. Передвигаются потору скачками или на всех четырех лапах. В отличие от кенгуру у них развитые клыки; зубов 32—34. Выводковая сумка у самок хорошо развита и открывается вперёд; развитие эмбриона, как и у кенгуровых, включает диапаузу. Размножаются потору несколько раз в год; в помёте 1 детёныш, которого самка носит в сумке около 4 месяцев.
Эти быстрые и нервные зверьки населяют сухой буш, кустарниковые заросли и леса. Живут в норах, расщелинах, строя травяные гнёзда; ведут ночной образ жизни. Вид Bettongia lesueur хорошо уживается с кроликами, часто поселяясь в их норах. Потору растительноядны; некоторые виды предпочитают питаться грибами и клубнями. Изредка поедают насекомых.
В конце XVIII в. кенгуровые крысы были распространены почти по всей Австралии, кроме крайнего севера и северо-востока. Теперь их численность резко сократилась, поскольку их активно истребляли завезённые лисицы и собаки. Два вида кенгуровых крыс — Caloprymnus campestris и Potorous platyops — вымерли. Другие виды малочисленны. Водятся кенгуровые крысы в Австралии и Тасмании.
Кенгуровые крысы, потору (Potoroidae) — семейство сумчатых млекопитающих. К нему относятся небольшие, бурого окраса зверьки, похожие на крупных грызунов или на миниатюрных валлаби.
Длина тела 25—55 см, хвоста — 15—40 см, весят потору 1—3 кг. Потору в целом похожи на мускусную кенгуровую крысу, но хвосты у них полностью опушены и лапы напоминают конечности кенгуру — с крупными задними ногами и удлинёнными задними лапами. Как и у кенгуру, IV палец на задних лапах — самый развитый. Передние конечности меньше задних. Передвигаются потору скачками или на всех четырех лапах. В отличие от кенгуру у них развитые клыки; зубов 32—34. Выводковая сумка у самок хорошо развита и открывается вперёд; развитие эмбриона, как и у кенгуровых, включает диапаузу. Размножаются потору несколько раз в год; в помёте 1 детёныш, которого самка носит в сумке около 4 месяцев.
Эти быстрые и нервные зверьки населяют сухой буш, кустарниковые заросли и леса. Живут в норах, расщелинах, строя травяные гнёзда; ведут ночной образ жизни. Вид Bettongia lesueur хорошо уживается с кроликами, часто поселяясь в их норах. Потору растительноядны; некоторые виды предпочитают питаться грибами и клубнями. Изредка поедают насекомых.
В конце XVIII в. кенгуровые крысы были распространены почти по всей Австралии, кроме крайнего севера и северо-востока. Теперь их численность резко сократилась, поскольку их активно истребляли завезённые лисицы и собаки. Два вида кенгуровых крыс — Caloprymnus campestris и Potorous platyops — вымерли. Другие виды малочисленны. Водятся кенгуровые крысы в Австралии и Тасмании.
鼠袋鼠科（学名：Potoroidae）为有袋类动物的一科，为一类小型有袋类动物，与袋鼠科相似，后肢强健有力，善于跳跃，前肢比后肢小，尾巴有一定的抓握能力。分布于澳大利亚。[1]
鼠袋鼠科（学名：Potoroidae）为有袋类动物的一科，为一类小型有袋类动物，与袋鼠科相似，后肢强健有力，善于跳跃，前肢比后肢小，尾巴有一定的抓握能力。分布于澳大利亚。
赤褐袋鼠属（Aepyprymnus） 赤褐袋鼠（Aepyprymnus rufescens） 草原袋鼠属(Bettongia) 盖氏袋鼠(Bettongia gaimardi) 草原袋鼠(Bettongia lesueur) 毛尾袋鼠（Bettongia penicillata） 短鼻大袋鼠（Bettongia tropica） † 荒漠袋鼠属（Caloprymnus） † 荒漠袋鼠（Caloprymnus campestris） 长鼻袋鼠属（Potorous） 澳洲长鼻袋鼠（Potorous longipes） †宽脸袋鼠（Potorous platyops） 长鼻袋鼠（Potorous tridactylus） 吉尔伯特长鼻袋鼠（Potorous gilbertii）
ネズミカンガルー科（ネズミカンガルーか、Potoroidae）は、双前歯目に含まれる科。
上顎の第1門歯は他の門歯よりも長い傾向がある[3]。犬歯があり発達する[2]。大臼歯に4個の咬頭があり、後方の方が小型[3]。胃は大型で、小嚢が集まったような構造をしている[3]。前肢の指は5本で、5指すべてに爪がある[3]。後肢の第1趾がない。第2・第3趾（癒合趾）は小型で、第4・5趾（第4趾がより大型）が発達する[3]。
以下の分類・英名はMSW3(Groves, 2005)、和名は今泉(1986)、川道・小野(1992)に従う[1][4][5]。
シロオビネズミカンガルーは地中棲で、主に巣穴の中で生活する[3]。夜行性。主に単独で生活する[3]。
繁殖様式は胎生。1回に1頭の幼獣を産む[3]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ネズミカンガルー科（ネズミカンガルーか、Potoroidae）は、双前歯目に含まれる科。
쥐캥거루는 쥐캥거루과(Potoroidae)에 속하는 9종의 유대류 종을 두루 일컫는 말이다.
다른 캥거루과 동물들과는 두개골과 비뇨생식기의 구조에 있어서 차이를 보이며, 큰 송곳니를 가졌다는 점이 특징이다. 이들의 몸크기는 대개 토끼 정도이거나 그보다 작으며 쥐캥거루류는 대부분 덤불에서 산다. 이들은 밤에는 풀, 덩이줄기, 지하의 균류 등을 먹으러 다니며, 어떤 것들은 곤충의 유충과 벌레들도 먹는다.
쥐캥거루는 3가지 종류가 있다. 베통기아속(―屬, Bettongia)의 4종은 분홍색의 코와 짧은 귀가 특징이며, 포토로우스속(Potorous)의 2종은 꼬리가 더욱 짧고 얼굴은 더욱 뾰족하다. 붉은쥐캥거루(Aepyprymnus rufescens)는 쥐캥거루류 중에서 가장 큰 종으로서, 엉덩이에 희미한 흰 줄이 나 있고, 꼬리길이는 35cm 내외이다. 사향쥐캥거루(Hypsiprymnodon moschatus)는 캥거루과로 분류하기도 했으나 현재는 별도의 독립된 과인 사향쥐캥거루과로 분류한다. 다른 캥거루과 종들과 달리 꼬리에 털이 없고, 뒷발의 첫 번째 발가락을 가지고 있다.
다음은 캥거루목의 계통 분류이다.[1]
캥거루목 웜뱃아목 웜뱃상과† Diprotodontidae
캥거루아목 쿠스쿠스아목 쿠스쿠스상과 주머니하늘다람쥐상과
