Pleurotus

Østershat (Pleurotus) er en slægt af Basidiesvampe, som lever af at omsætte ved. Flere af slægtens arter er velkendte spisesvampe. Her omtales kun de arter, som er vildtvoksende eller dyrkede i Danmark.

• Almindelig Østershat (Pleurotus ostreatus)
• Korkagtig Østershat (Pleurotus dryinus)
• Sommer-Østershat (Pleurotus pulmonarius)
• Tragt-Østershat (Pleurotus cornucopiae)

Die Seitlinge (Pleurotus) sind eine Pilzgattung aus der Familie der Seitlingsverwandten. Sie wurden in der Vergangenheit lange den Stielporlingsverwandten (Polyporaceae) zugerechnet.

Merkmale

Bei den Seitlingen handelt es sich überwiegend um kurz- bis ungestielte Pilze, die seitlich am Substrat angewachsen sind. Die Hüte sind muschel-, nieren- oder halbkreisförmig. Die Hutunterseite wird durch helle, ganzrandige Lamellen gebildet, die Hutoberseite ist kahl und nicht geschuppt. Das Fleisch hat bei jungen Fruchtkörpern eine saftige, alt bald eine zähe Konsistenz. Das Sporenpulver ist weiß bis blass lehmfarben.

Gattungsabgrenzung

Auch in anderen Pilzgattungen existieren Arten, die den Seitlingen vergleichbare, kurz- oder ungestielt am Substrat ansitzende Fruchtkörper bilden und teilweise auch mit dem deutschen Trivialnamen Seitling bezeichnet werden. In Mitteleuropa sind dies die Zwergknäuelinge (Panellus), Muschelinge (Hohenbuehelia), Knäuelinge (Panus), die ebenfalls als Seitlinge bezeichneten Gattungen Pleurocybella und Phyllotopsis. Auch der relativ große Ulmenrasling (Hypsizygus ulmarius) sowie andere Holzraslinge könnten mit den Seitlingen verwechselt werden.

Ökologie

Die Arten der Gattung Pleurotus leben als Saprobionten oder (Schwäche)-Parasiten. Einzelne Arten können sowohl als Schwächeparasiten als auch als Saprobionten auftreten. Die meisten Seitlinge leben auf Laubhölzern, seltener werden Nadelhölzer besiedelt. Der Kräuterseitling bildet eine Ausnahme: Er parasitiert auf Wurzeln von Doldenblütlern. Der Opuntien-Seitling (Pleurotus opuntiae) zersetzt die Zellulose und das Leitbündel-Holz von Agaven und Kakteen. Die holzbewohnenden Seitlinge sind Weißfäuleerreger, d. h., sie können neben der Zellulose auch den Holzstoff Lignin zersetzen.

Arten

Die Gattung Pleurotus umfasst weltweit etwa 30 Arten. In Europa kommen 8 Arten vor bzw. sind dort zu erwarten.^[1]

Weitere Arten sind als Speisepilze in Kultur und werden teils unter Fantasienamen vermarktet:

• Beschleierter Pappel-Seitling
  Pleurotus calyptratus

• Zitronengelber Seitling
  Pleurotus citrinopileatus

• Rillstieliger Seitling
  Pleurotus cornucopiae

• Rosen-Seitling
  Pleurotus djamor

• Berindeter Seitling
  Pleurotus dryinus

• Blasser Kräuter-Seitling
  Pleurotus nebrodensis

• Austern-Seitling
  Pleurotus ostreatus

Bedeutung

Inhaltsstoffe

1951 gelang die Isolierung einer antibiotisch wirksamen Substanz dem Pleuromulin (oder auch Pleuromutilin genannt) aus diesem Pilz. Heute werden chemische Modifikationen dieser Substanz für verschiedene therapeutische Zwecke eingesetzt. Eine bekannte Wirksubstanz in der Arzneimitteltherapie ist das Tiamulin bzw. das Tiamulinhydrogenfumarat.

Speisewert

Die meisten Arten gelten als essbar und schmackhaft, insbesondere der Austern- und Kräuterseitling. Einige Seitlinge haben als kultivierbare Speisepilze eine ökonomische Bedeutung erlangt, weil sie eine Vielzahl von Substraten besiedeln können.

Namensherkunft

Der botanische Name Pleurotus leitet sich von griechisch pleura = die Seite, und griechisch us = das Ohr ab. Denn die Pilze sind oft ohrförmig und besitzen einen seitlichen Stiel.

Quellen

Literatur

• A. Bresinsky: Schneehaubenpilze – Austernseitlinge. In: Der Tintling 4/2006, S. 8–18,
• P. Albert und G. Albert: Kulturpilz Kräuterseitling (Pleurotus eryngii). In: Der Tintling. 1/2007, S. 60–61,
• Josef Breitenbach, Fred Kränzlin (Hrsg.): Pilze der Schweiz. Beitrag zur Kenntnis der Pilzflora der Schweiz. Band 3: Röhrlinge und Blätterpilze. Teil 1: Strobilomycetaceae und Boletaceae, Paxillaceae, Gomphidiacea, Hygrophoracea, Tricholomataceae, Polyporaceae (lamellige). Mykologia, Luzern 1991, ISBN 3-85604-030-7.
• German Josef Krieglsteiner (Hrsg.), Andreas Gminder: Die Großpilze Baden-Württembergs. Band 3: Ständerpilze. Blätterpilze I. Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3536-1.

Einzelnachweis

1. ↑ Eric Strittmatter: Die Gattung Pleurotus. In: fungiworld.com. Pilz-Taxa-Datenbank. 10. Februar 2005, abgerufen am 4. August 2012.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Pleurotus Genus Record im Index Fungorum

Q'utu qumutu icha Sach'a k'allampa (genus Pleurotus) nisqaqa huk tiksicha k'allampa rikch'anam, q'iruta ismuchiq rich'aqkunam, yurata waqllichiq atamkunapas. Rinri q'utu qumutu (Pleurotus ostreatus) nisqa rikch'aqnintaqa tukuy Tiksimuyuntinpi achkata mikhusqa k'allampam.

Hawa t'inkikuna

• Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Q'utu qumutu.

• Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Q'utu qumutu

Τα Πλευρώτους (Pleurotus) είναι γένος εδώδιμων μανιταριών που φυτρώνουν σε νεκρά δέντρα. Πρόκειται για μανιτάρια που καλλιεργούνται πολύ σε όλο το κόσμο. Τα πιο γνωστά είδη της οικογένειας αυτής είναι ο Πλευρώτους ο οστρεώδης (Pleurotus ostreatus)^[1] και ο Πλευρώτους του Ερυγγίου (Pleurotus eryngii).^[2]

Παραπομπές

ऑईस्टर मशरूम तथा प्लुरोटस हे एक प्रकारचे मशरूम आहे.

उत्‍पादन

संपूर्ण वर्षभर लागवड घरांतर्गत असते आणि याला मशरूम गृहाची गरज असते.

पांढरे ऑईस्टर (Co-1) आणि राखाडी रंगाचे ऑईस्टर (M-2) तामिळनाडुसाठी योग्य आहेत.मशरूम गृह16 स्क्वे.मी. चे शाकारलेले छप्पर आवश्यक आहे. स्पॉन रूम आणि पैदास गृह असे शेडचे विभाजन करा. स्पॉन रूम: 25-30 डि.से. तापमान राखा, वायुवीजन पुरवा, प्रकाशाची गरज नाही.पैदास/उपज गृह: 25-30 डि.से. तापमान राखा, 75-80 टक्केच्या वर RH,पुरेसा प्रकाश आणि वायुवीजन राखा.(डिजिटल थर्मामीटर आणि आर्द्रता मीटर बाजारात उपलब्ध आहेत)

स्पॉन (मशरूमचे बीजन) योग्य थर: ज्वार/चवळी/शलगम, बाजरी, गव्हासारखी धान्येस्पॉन तयार करणे: धान्ये अर्धवट शिजवा, वा-यावर वाळवा, कॅल्शियम कार्बोनेटच्या भुकटीत 2 टक्के प्रमाणात मिसळा, धान्ये ग्लुकोजच्या रिकाम्या बाटल्यांमध्ये भरा, कापसाने बंद करा आणि कुकरमध्ये 2 तास निर्जंतुक करण्यासाठी ठेवा. बुरशीचे शुद्ध कल्चर (शेती विभाग/शेती विश्वविद्यालयातील उत्पादन) घाला आणि खोलीच्या तापमानावर 15 दिवस ठेवा. स्पॉनिंगसाठी 15 ते 18 दिवसांचे जुने स्पॉन वापरा.मशरूम बेड तयार करणेयोग्य थर: तांदूळ/गव्हाचे वाळलेले गवत/उसाचे वाळलेले अवशेष, ज्वारीचे वाळलेले तूस थर शिजविणे: 5 सें.मी.चे तुकडे करा, पाण्यात 5 तास भिजवा, पाणी एक तास उकळा, पाणी काढून टाका, वा-यावर 65 टक्के आर्द्रतेसह वाळवा (हातांनी पिळल्यावर पाणी निथळता कामा नये).पिशव्या तयार करणे:- 60 x 30 सें.मी. पॉलिथिनच्या पिशव्या (दोन्ही बाजू उघड्या).- पिशवीचे एक तोंड बांधा आणि मध्यभागी 1 सें.मी.व्यासाचे भोक पाडा. - पिशवीमध्ये 5 से.मी. उंचीवर शिजलेले वाळलेले गवत टाका; 25 ग्राम स्पॉन शिंपडा. - गवताचा 25 से;मी. उंचीचा थर घाला. पुन्हा असेच करा आणि या प्रकारे स्पॉनचे चार थर आणि गवताचे पाच थर करा. - तोंड बांधून टाका आणि बेडचे टायर स्पॉन रनिंग रूममध्ये तयार करा. - 15-20 दिवसांनी, पिशव्यांची तोंड उघडा आणि हे बेड क्रॉपिंग रूममध्ये ठेवा. - थोड्या-थोड्या वेळाने पाणी शिंपडून हे बेड ओलसर ठेवा.कापणी मशरूमची टोके बेड उघडल्यानंतर तिस-या दिवशी दिसतात आणि 3 दिवसांनी पिकतात. पाणी शिंपडण्या आधी, परिपक्व मशरूमची कापणी रोज किंवा एक दिवसाआड करा.दुसरी व तिसरी कापणी पहिल्या व दुस-या कापणीनंतर बेडचे पृष्ठभाग खरवडून मिळवू शकता.

संदर्भ

http://mr.vikaspedia.in/agriculture/agri_Support/91190893894d200d91f930-92e93693094292e91a947-90992494d200d92a93e926928

சிப்பிக்காளான்

சிப்பிக்காளான் (PLEUROTUS) என்பவை தாவர இனத்தில் பூசண வகைப்பாட்டைச் சேர்ந்ததாகும். இயற்கையமைப்பில் இதுவரை பத்தாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட உணவுக் காளான் வகைகள் தாவரவியல் நிபுணர்களால் அறியப்பட்டுள்ளன. இவற்றில் சுமார் 60-70 வகைகள் மனிதனால் எளிதாக உணவுக்காக பயிரிடத்தக்கவையாக உள்ளன. இந்திய சூழ்நிலைக்கும் தட்பவெப்ப மற்றும் நிலவியல் அமைப்புக்கும் ஏற்ற வகையில் பயிரிடத் தக்கவையாகத் தாவர விஞ்ஞானிகளால் கண்டறியப்பட்ட காளான் வகைகளில் ஒன்று தான் சிப்பிக் காளான்.

அமைப்பு

கடலிலுள்ள முத்து சிப்பியின் அமைப்பை இந்த வகைக் காளான்கள் பெற்றுள்ளதால் இவை இப்பெயர் பெற்றுள்ளன (OYSTER MUSHROOM SPECIES) . இக்காளான்கள் இயற்கையில் சாம்பல், மஞ்சள், வெண்மை, வெளிர் மஞ்சள், இளஞ்சிவப்பு , பழுப்பு ஆகிய நிறங்களில் காணப்படுகின்றன. அந்தந்த சூழ்நிலைக்கேற்ப நிறமும் மாறுகின்றன. சிப்பிக் காளானுக்கு சதைப்பிடிப்பு அதிகம். மேலும் சிறிய தண்டுப் பகுதியும் உண்டு. சிலவகைகளில் தண்டுப் பகுதி காணாமலும் இருக்கும். சிப்பிக் காளானின் அடிப்பகுதியில் வரிவரியாக செதில் போன்ற அமைப்பு காணப்படுகிறது. இச்செதில் போன்ற அமைப்புகளுக்கிடையில் லட்சக்கணக்கான வித்துக்கள் காணப்படும். இவ்வித்துக்களை சாதாரண கண்களால் காண இயலாது. நுண்ணோக்கியின் மூலம் தெளிவாகக் காணலாம். இவ்வித்துக்களை காண வேண்டுமெனில் ஒரு கறுப்பு காகிதத்தின் மேல் நன்கு வளர்ந்த காளானை பறித்து செதில் பகுதி அடியில் இருக்குமாறு வைத்தால் சில மணி நேரம் கழித்து அக்காகிதத்தின் மேல் வித்துக்கள் பதிந்து ரேகை போன்ற அமைப்பு காணப்படும்.

சிப்பிக்காளானின் வகைகள்

• பிளிரோட்டர்ஸ் ஆஸ்டிரியேட்டர்ஸ் (PLEUROTUS CSTREATUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் ஃபிளாபெல் லேட்டஸ் (PLEUROTUS FLABELLATUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் ஃபுளோரிடா (PLEUROTUS FLORIDA)
• பிளிரோட்டர்ஸ் சாபிடஸ் (PLEUROTUS SAPIDUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் சசோர்காஜீ (PLEUROTUS SAJORCAJU)
• பிளிரோட்டர்ஸ் சிட்ரினோபைரியேட்டஸ் (PLEUROTUS CITRINOPILEATUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் எரிங்கி (PLEUROTUS ERJNGII)
• பிளிரோட்டர்ஸ் மெம்ப்ரனோசியஸ் (PLEUROTUS MEMBRANACEOUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் பாஸிலேட்டஸ் (PLEUROTUS FASSULATUS)
• பிளிரோட்டர்ஸ் கார்வ் (PLEUROTUS CORVE)
• பிளிரோட்டர்ஸ் ஓபன்சியே (PLEUROTUS OPUNTIAE)
• பிளிரோட்டர்ஸ் பிளாடிபஸ் (PLEUROTUS PLATYBUS)

பிளிரோட்டர்ஸ் ஆஸ்டிரியேட்டர்ஸ் , பிளிரோட்டர்ஸ் ஃபுளோரிடா, பிளிரோட்டர்ஸ் சசோர்காஜீ, பிளிரோட்டர்ஸ் சிட்ரினோபைரியேட்டஸ் போன்றவை அதிக அளவில் விளைவிக்கப்பட்டு உண்ணப்படுகின்றன.^[1]

சிப்பிக்காளானின் சிறப்புகள்

1. இந்திய மற்றும் தமிழக சூழ்நிலைகளுக்கு சிப்பி காளான் வளர்ப்பு மிகவும் ஏற்றது. ஏனெனில் சிப்பிக் காளான் 200 செ.கி. முதல் 300 செ.கி. வெப்ப நிலையில் காற்றில் 75 சதவீதத்திற்கு குறையாத ஈரப்பதம் உள்ள சூழ்நிலையில் நன்கு செழித்து வளரும் தன்மை உடையது.
2. சிப்பிக் காளான் வைக்கோலில் மட்டும் அல்லாது செல்லுலோஸ் என்னும் பொருள் அதிகம் உள்ள பல்வேறு வகைப்பட்ட பண்ணை கழிவு பொருட்களிலும் நன்கு வளரச் செய்ய முடியும்.
3. சிப்பிக் காளானின் வளர்ப்பு முறைகளும் கையாளும் தொழில் நுணுக்கங்களும் ஐரோப்பிய காளான் , வைக்கோல் காளான்களைக் காட்டிலும் மிகவும் எளிதானதாகும்.
4. சிப்பிக் காளான் வகை மற்ற உணவு காளான்களைக் காட்டிலும் அதிக உற்பத்தி திறன் கொண்டுள்ளது. 100 கிலோ நெல் வைக்கோலிலிருந்து சராசரியாக 70 கிலோ காளான் வரையிலும் உற்பத்தி செய்ய முடியும் . அதுவம் 40 அல்லது 45 நாட்களுக்கு உள்ளாக உற்பத்தி செய்ய முடியும். வளர்ப்புக்கேற்ற சூழல் அமையுமானால் 100 கிலோ அளவு கூட உற்பத்தி செய்யும் வாய்ப்பு உள்ளது.

சிப்பிக்காளான் வளர்ப்பின் பின்னணி

1917ஆம் ஆண்டு முதன் முதலாக ஜெர்மன் நாட்டைச் சார்ந்த பால்க் என்பவரால் மரத்துண்டுகளில் .பிளிரோட்டர்ஸ் ஆஸ்டிரியேட்டர்ஸ் என்ற வகை சிப்பிக் காளான் வளர்கப்பட்டது. சிப்பிக் காளான் வளர்க்கும் தொழில் நுணுக்கங்களை அமெரிக்காவைச் சார்ந்த விஞ்ஞானிகளான பிளாக,; டாஸோ,ஹாவ் ஆகியோர் ஆராய்ந்து வெளியிட்டனர். இந்தியாவில் முதல் முதலாக மத்திய உணவு மையத்தில் நெல் வைக்கோலில் பிளிரோட்டர்ஸ் ஃபிளாபெல் லேட்டஸ் வகை சிப்பிக் காளான் மைசூரைச் சார்ந்த பானோ மற்றும் ஸ்ரீவத்ஸவ் ஆகிய விஞ்ஞானிகளால் வெற்றிகரமாக 1962ல் வளர்க்கப்பட்டது. இந்திய சூழல் மற்றும் தட்ப வெட்ப நிலைக்கு ஏற்ற வகையில் அமைந்த சாம்பல் சிப்பிகாளானான பிளிரோட்டர்ஸ் சசோர்காஜீ என்ற வகை 1974ல் ஜாண் டைக் மற்றும் கபூர் என்பவர்களால் எம் 2 ரகமாக இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.வெள்ளை நிறமுடைய பிளிரோட்டர்ஸ் சிட்ரினோபைரியேட்டஸ் வகையான சிப்பிக் காளான் தமிழகத்தில் முதன் முதலாக நெல் வைக்கோலில் வளாக்கப்பட்டது. பிறகு முறையாக தமிழ் நாடு வேளாண்மை பல்கலைகழகத்தால் 1986ம் ஆண்டு கோ 1 என்னும் ரகமாக வெளியிடப்பட்டது. தற்போது அகில இந்திய இளவில் ஒருங்கிணைந்த காளான் மேம்பாட்டு திட்டத்தின் கீழ் பல்வேறு மாநிலங்களில் உள்ள வேளாண் பல்கலைக்கழகங்கள் வழியாக சிப்பிக்காளான் பற்றிய ஆய்வுகள் நடைபெற்று வருகின்றன.^[2]

காளான் பயிர் செய்யும் முறை

• சதுரப் படுக்கை முறை
• வெற்றிட உருளைப் படுக்கை முறை
• உயர்ந்த படுக்கை முறை

சதுரப் படுக்கை முறை

காய்ந்த வைக்கோல் சுமார் 1.5 கிலோ எடுக்க வேண்டும். வைக்கோலை சிறு சிறு துண்டுகளாக (5 செ.மீ) வெட்ட வேண்டும். பின்னர் அதை வெளியே எடுத்து கொதிக்கும் நீரில் சுமார் பதினைந்து நிமிடங்கள் கொதிக்க வைக்க வேண்டும். இதனால் வைக்கோலிலிருக்கும் நோய் கிருமிகளும் அவற்றின் முட்டைகளும் வெப்பத்தால் அழிந்து விடும். பின்னர் தண்ணீரை பிழிந்து நீக்கி விட்டு வைக்கோலை உபயோகப்படுத்த வேண்டும். 1.5 கிலோ வைக்கோலுக்கு சுமார் 300 கிராம் வித்து தேவைப்படும். இதனை வேளாண் பல்கலைகழகத்திலிருந்து வாங்கலாம். காளான் வித்துக்களை மூன்று பகுதிகளாகப் பிரித்து வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். அலுமினிய டிரேயில் ஒரு பாலிதீன் தாளை விரித்து வைக்க வேண்டும்.

பாலீதின் தாளின் மேல் சுமார் இரண்டு செ.மீ கனத்தில் வைக்கோல் துண்டுகளை பரப்ப வேண்டும். அதில் ஒரு அடுக்காக காளான் வித்துக்களை தூவ வேண்டும். இரண்டாவது அடுக்காக அதன் மேல் வைக்கோலை பரப்பி காளான் வித்திட வேண்டும். இது போல் மூன்றாவது அடுக்காக வைக்கோலைப் பரப்பி வித்திட வேண்டும். இதன் மேல் மீதமிருக்கும் வைக்கோல் துண்டுகளைத் தூவி ஒரு பலகையால் அழுத்த வேண்டும். பின்னர் பாலிதீன் தாழை மடித்து கயிற்றால் கட்ட வேண்டும். இதுவே வித்திட்ட சதுரப் படுக்கை ஆகும்.

ஓலை வேய்ந்த இடத்தில் தரையில் மணலை பரப்ப வேண்டும். நீர் தெளித்து தரையை குளிர்ச்சியாக்க வேண்டும். அந்த அறையில் வித்திட்ட படுக்கைகளை சமநிலையில் வரிசையாக வைக்க வேண்டும். 16 நாட்களில் காளான் வித்து முளைத்து வெள்ளை நிற நூலிழைப் போல படரும். இப்பஐவத்தில் நீர் தெளிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஆனால் தரையில் நீர் தெளித்து அறையை குளிர்ச்சியாக வைக்க வேண்டும்.

16 நாட்களுக்கு பிறகு பாலிதீன் தாழை வெளியே எடுத்து விட்டு படுக்கையை சாய்வாக தாங்கிகளை கொண்டு நிறுத்த வேண்டும். நாள்தோறும் பூவாளியால் காலையிலும் மாலையிலும் நீர் தெளிக்க வேண்டும். படுக்கையில் சிறு சிறு வெண்மையான மொட்டுக்கள் தோன்றும். பின்னர் அவை வளர்ந்து அடுக்கடுக்காக சிற்பிகள் போல் வளர்ச்சி அடையும். இந்த காளான்களை மூன்று முறை அறுவடை செய்யலாம். முதல் அறுவடைக்கு பிறகு இரண்டாவது , மூன்றாவது அறுவடை ஒருவார இடைவெளியில் செய்யலாம். சிப்பிக் காளானை உருளை வடிவ பாலிதீன் பைகளிலும் வளா்க்கலாம்.இதனை உருளைப் படுக்கை முறை என்பா்.^[3]

வெற்றிட உருளைப் படுக்கை முறை

குளிர்ந்த நீரிலும் பிறகு கொதிக்கும் நீரிலும் நனைக்கப்பட்ட 5 கிலோகிராம் வைக்கோலினை,ஈரம் பிழிந்தெடுத்த பின் 5 முதல் 8 சென்டிமீட்டர் பருமனுள்ள பிரிகளாகத் திரித்து அவற்றை ஒரு உருளை வடிவமுள்ள பாத்திரத்தின் மீதோ அல்லது டின் மீதோ சுற்ற வேண்டும். சுற்றப்பட்ட பிரிகளின் மீது இரண்டு அல்லது மூன்று சுற்றுகளுக்கு ஒருமுறை சுற்றுகளின் உள்விளிம்பிலும், வெளிவிளிம்பிலும் காளான் விதையினைத் தூவ வேண்டும். அதன் மேல் கொள்ளுரவை அல்லது மரவள்ளி கிழங்கு மாவை தூவ வேண்டும். பின்னர் பிரிசுற்ற உபயோகப்படுத்தப்பட்ட உருளையினை எடுத்து விடலாம். எஞ்சி நிற்பதுதான் வெற்றிட உருளைப் படுக்கை இதை 300 கேஜ் கனம்கொண்ட பாலீத்தீன் தாளினால் மூட வேண்டும். மூன்று அல்லது நான்கு நாட்களுக்கு ஒருமுறை பாலீத்தீன் தாளினை நீக்கி, தண்ணீரை பூவாளிகொண்டு தெளித்துவிட்டு பிறகு பாலித்தீன் தாளினால் முடிவிட வேண்டும். வித்திட்ட 12 முதல் 15 நாட்களில் காளான்கள் தோன்ற ஆரம்பிக்கும். காளான் குடை மாதிரி விரிந்த உடன் அறுவடைச் செய்யலாம். தட்பெவப்ப நிலை, சுற்றுபுறச் சூழல் நன்குள்ள போது மகசூல் நன்றாக இருக்கும்.^[3]

உயர்ந்த படுக்கை முறை

ஒரு மூங்கில் பலகையால் 25 செமீ உயரத்தில் மேடை அமைக்க வேண்டும்.வைக்கோலினை 6 முதல் 8 மணிநேரம் வரை தண்ணீரில் ஊற வைக்க வேண்டும். பிறகு 15 நிமிடங்கள் கொதிக்கும் வென்னீரில் அமுக்கி வைக்கவேண்டும். வைக்கோலில் தங்கி உள்ள நீரை பிழிந்தெடுக்கவும். பின்னர் வைக்கோலினை 60 - 90 சென்டிமீட்டா் நீளமும் 18 -22 சென்டிமீட்டா் கனமும் கொண்ட கற்றைகளாகக் கட்ட வேண்டும். நான்கு வைக்கோல் கற்றைகளை மேடையில் வைக்க வேண்டும். இது முதல் அடுக்காகும். காளான் வித்துகளை 10 சென்டிமீட்டா் இடைவெளியில் வைக்க வேண்டும். விளிம்புகளிலிருந்து 3-5 சென்டிமீட்டா் இடைவெளி விட்டுவிட வேண்டும். பின்னா் கொள்ளுரவை அல்லது மரவள்ளி கிழங்கு மாவை காளான் வித்துக்களின் மீது தூவ வேண்டும். நான்கு வைக்கோல் கற்றைகளைக் கொண்டு முதல் அடுக்கிற்கு குறுக்காக இருக்குமாறு இரண்டாவது அடுக்கு அமைக்க வேண்டும்.இந்த அடுக்கிலும் காளான் வித்திடல் வேண்டும். பின்னா் கொள்ளுரவை அல்லது மரவள்ளி கிழங்கு மாவை காளான் வித்துக்களின் மீது தூவ வேண்டும். இரண்டாவது அடுக்கின் அடி விழிம்பிற்கு குறுக்காக வைக்கோல் கற்றைகளைக் கொண்டு மூன்றாவது அடுக்கு வைக்கப் படவேண்டும். மூன்றாவது அடுக்கின் மேலும் காளான் வித்திடல் வேண்டும்.கொள்ளுரவை அல்லது மரவள்ளி கிழங்கு மாவை காளான் வித்துக்களின் மீது தூவ வேண்டும். நான்காவது அடிக்கினையும் மேற்சொன்னபடி அமைக்கவேண்டும்.

நான்காவது அடுக்கினை ஒரு மரப்பலகை கொண்டு அழுத்த வேண்டும்.படுக்கையின் நான்கு பக்கங்களிலும் பூவாளிகொண்டு தண்ணீரைத் தெளிக்க வேண்டும். தண்ணீா் அதிகமாக தெளிக்கக் கூடாது. பின்னா் படுக்கையினை சுற்றி ( 300 கேஜ் கனம்கொண்ட) பாலீத்தீன் தாளினால் மூட வேண்டும். மூன்று அல்லது நான்கு நாட்களுக்கு ஒருமுறை பாலீத்தீன் தாளினை நீக்கி, தண்ணீரை பூவாளிகொண்டு தெளித்துவிட்டு பிறகு பாலித்தீன் தாளினால் முடிவிட வேண்டும். வித்திட்ட 12 முதல் 15 நாட்களில் காளான்கள் தோன்ற ஆரம்பிக்கும். காளான் குடை மாதிரி விரிந்த உடன் அறுவடைச் செய்யலாம். மூன்று முதல் ஐந்து நாட்கள் வரை தொடா்ந்து அறுவடை செய்யலாம். 8 முதல் 10 நாட்கள் இடைவெளியில் இரண்டாவது மூன்றாவது அறுவடை செய்யலாம்.^[3]

மேற்கோள்கள்

Su Cordolinu de petza (Pleurotus) est unu tipu de cordolinu basidiomiceti cun una cunsistenzia tipu de petza, mannu meda, cultivau a livellu industriali puru.
No si connoscint cordolinus de cussa ginia chi fatzant morri o chi tengiant fenenu.

Pleurotus is a genus of gilled mushrooms which includes one of the most widely eaten mushrooms, P. ostreatus. Species of Pleurotus may be called oyster, abalone, or tree mushrooms, and are some of the most commonly cultivated edible mushrooms in the world.^[1] Pleurotus fungi have also been used in mycoremediation of pollutants, such as petroleum and polycyclic aromatic hydrocarbons.^[2][3]

Etymology

The genus name Pleurotus literally means side ear in reference to the mushroom caps being laterally attached to the substrate. It is a composite of the Ancient Greek words πλευρά : pleurá - side, and the stem -oto referring to ears (from οὖς, ὠτός : ear).

Description

The caps may be laterally attached (with no stipe). If there is a stipe, it is normally eccentric and the gills are decurrent along it. The term pleurotoid is used for any mushroom with this general shape.^[4]

The spores are smooth and elongated (described as "cylindrical"). Where hyphae meet, they are joined by clamp connections. Pleurotus is not considered to be a bracket fungus, and most of the species are monomitic (with a soft consistency). However, remarkably, Pleurotus dryinus can sometimes be dimitic, meaning that it has additional skeletal hyphae, which give it a tougher consistency like bracket fungi.^[5]

Ecology

Pleurotus fungi are found in both tropical and temperate climates throughout the world.^[1] Most species of Pleurotus are white-rot fungi on hardwood trees, although some also decay conifer wood.^[3] Pleurotus eryngii is unusual in being a weak parasite of herbaceous plants, and P. tuber-regium produces underground sclerotia.^[6]

In addition to being saprotrophic, all species of Pleurotus are also nematophagous, catching nematodes by paralyzing them with a toxin.^[7][8] In the case of the carnivorous mushroom Pleurotus ostreatus, it was shown that small, fragile lollipop-shaped structures (toxocysts) on fungal hyphae contain a volatile ketone, 3-octanone, which disrupts the cell membrane integrity of nematodes, leading to rapid cell and organismal death, hypothetically either to defend themselves and/or to acquire nutrients. ^[9]

Cuisine

Oyster mushrooms are popular for cooking, torn up instead of sliced, especially in stir fry or sauté, because they are consistently thin, and so will cook more evenly than uncut mushrooms of other types.^[10] They are often used in vegetarian cuisine.^[11]

Taxonomy

P. pulmonarius, Sweden

The classification of species within the genus Pleurotus is difficult due to high phenotypic variability across wide geographic ranges, geographic overlap of species, and ongoing evolution and speciation. Early taxonomic efforts placed the oyster mushrooms within a very broad Agaricus as Agaricus ostreatus (Jacq. 1774). Paul Kummer defined the genus Pleurotus in 1871; since then, the genus has been narrowed with some species reclassified to other genera, such as Favolaschia, Hohenbuehelia, Lentinus, Marasmiellus, Omphalotus, Panellus, Pleurocybella, and Resupinatus. See Singer (1986)^[12] for an example of Pleurotus taxonomy based on morphological characteristics.

Phylogeny

More recently, molecular phylogenetics has been utilized to determine genetic and evolutionary relationships between groups within the genus, delineating discrete clades.^[13][14][15] Pleurotus, along with the closely related genus Hohenbuehelia, has been shown to be monophyletic.^[8] Tests of cross-breeding viability between groups have been used to further define which groups are deserving of species rank, as opposed to subspecies, variety, or synonymy. If two groups of morphologically distinct Pleurotus fungi are able to cross-breed and produce fertile offspring, they meet one definition of species. These reproductively discrete groups, referred to as intersterility groups, have begun to be defined in Pleurotus.^[14][16] Many binomial names used in literature are now being grouped together as species complexes using this technique, and may change.

Phylogenetic species

The following species list is organized according to 1. phylogenetic clade,^[13][15] 2. intersterility group (group number in Roman numerals) or sub-clade,^[14][16] and then 3. any older binomial names that have been found to be closely related, reproductively compatible, or synonymous, although they may no longer be taxonomically valid. This list is likely to be incomplete.

P. populinus, Pennsylvania, USA

Pleurotus mushrooms production at the Agricultural Science and Technology School, Science City of Muñoz, Philippines

• P. ostreatus clade^[15]
  • I. P. ostreatus (oyster or pearl oyster mushroom) – North America and northern Eurasia^[14]
    • P. florida^[13]
  • II. P. pulmonarius (phoenix or Indian oyster mushroom) – North America, Eurasia, and Australasia^[15][17]
    • P. columbinus^[13]
    • P. sapidus
  • III. P. populinus – North America^[14]
  • VI. P. eryngii (king oyster mushroom) – Europe and the Middle East^[14]
    • P. ferulae
    • P. fossulatus – Afghanistan^[14]
    • P. nebrodensis^[18]
  • XII. P. abieticola – Asia^[15]
  • XIII. P. albidus – Caribbean, Central America, South America^[16]
• P. djamor-cornucopiae clade^[15]
  

  P. eryngii, Spain
  • IV. P. cornucopiae (branched oyster mushroom) – Europe
    • P. citrinopileatus (golden oyster mushroom) – eastern Asia
    • P. euosmus (tarragon oyster mushroom)
  • V. P. djamor (pink oyster mushroom) – pantropical
    • P. flabellatus
    • P. salmoneo-stramineus
    • P. salmonicolor
  • XI. P. opuntiae – North America,^[15] New Zealand^[17]
  • XVI. P. calyptratus
• P. cystidiosus clade^[13][19]
  

  P. citrinopileatus
  

  P. ostreatus home-grown
  • VII. P. cystidiosus (abalone mushroom) – global
    • P. abalonus – Taiwan
    • P. fuscosquamulosus – Africa, Europe
    • P. smithii – Mexico
  • IX. P. dryinus – North America, Europe, and New Zealand
• VIII. Lentinus levis – subtropical to tropical,^[16] moved to genus Lentinus.^[20]
• X. P. tuber-regium (king tuber mushroom) – Africa, Asia, Australasia^[6][15]
• XIV. P. australis (brown oyster mushroom) – Australia and New Zealand^[16][17]
• XV. P. purpureo-olivaceus – Australia and New Zealand^[16][17]
  • P. rattenburyi

Incertae sedis species

• P. parsonsii^[17]
• P. velatus^[17]

Former species

• P. gardneri was reclassified to the genus Neonothopanus in 2011.^[21]
• P. levis was reclassified to the genus Lentinus.
• P. sajor-caju was reclassified to the genus Lentinus.
• P. nidiformis was reclassified to the genus Omphalotus in 1994.^[22]

See also

• Antromycopsis – an anamorphic form of Pleurotus
• List of Pleurotus species

References

Ostra pleŭroto

Pleŭroto (Pleurotus el pleŭrotacoj) estas genro de ombrelfungoj kun karna, lamenohava bazidiujo, kies stipo estas ĝenerale ekstercentra al la ĉapelo. Ĝi estas kosmopolita genro de ĉ. 50 specioj ofte lignoloĝaj, el kiuj estas pluraj manĝeblaj.

Karakterizaĵoj

La pleŭrotoj estas fungoj, kies plejparto havas nur etan stipon aŭ ili estas sen-stipaj. Ĝi kreskas flanke sur la substrato (arbotrunko). La ĉapeloj estas konko-, reno- aŭ duoncirklo-formaj. La ĉapela suba bazo estas formita de brilaj, tutrandaj lameloj, ĉapela supro estas kava kaj ne skvama. La fungokarno estas sukoplena june, maljune baldaŭ havas malmolan konsiston. La spora spuro estas blanka ĝis pale argila.

Specioj

• ostra pleŭroto (P. ostreatus), kultivata
• eringia pleŭroto (P. eryngii), sur la rizomo de eringio

Pleurotus es un género de setas con el himenio laminado que incluye a algunas especies comestibles de gran interés comercial, como el champiñón ostra (Pleurotus ostreatus) o la seta de cardo (Pleurotus eryngii).^[1]​^[2]​

Especies

Se reconocen las siguientes especies:^[3]​

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V U W X Y Z

A

• Pleurotus abieticola R.H.Petersen & K.W.Hughes 1997
• Pleurotus abscondens (Peck) Sacc. 1887
• Pleurotus achilleae Velen. 1927
• Pleurotus agaves Dennis 1970
• Pleurotus albidus (Berk.) Pegler 1983
• Pleurotus albipes Beauseign. 1926
• Pleurotus allochrous (Pers.) Sacc. & Traverso 1911
• Pleurotus alocasiae Corner 1981
• Pleurotus alveolus Velen. 1927
• Pleurotus anas Overeem 1927
• Pleurotus anastomosans Rick 1930
• Pleurotus angustatus (Berk. & Broome) Sacc. 1887
• Pleurotus arbuticola Pilát 1935
• Pleurotus armeniacus Corner 1981
• Pleurotus arrhenioides Henn. & E. Nyman 1899
• Pleurotus aureovillosus Corner 1981
• Pleurotus australis Sacc. 1891

B

• Pleurotus badius (Murrill) Murrill 1916
• Pleurotus bajocalifornicus Esteve-Rav., G. Moreno & N. Ayala 1993
• Pleurotus berberidicola (Speg.) Sacc. 1891
• Pleurotus bipindiensis Henn. 1901
• Pleurotus bourdotii (Quél.) Sacc. & Traverso 1911

C

Pleurotus calyptratus

• Pleurotus caespitosoterrestris (Henn.) Pilát 1935
• Pleurotus caldwellii A.Mackay 1905
• Pleurotus calyptratus (Lindblad ex Fr.) Sacc. 1887
• Pleurotus carolinus Coker 1944
• Pleurotus cavarae Bres. 1920
• Pleurotus chrysorrhizus Corner 1981
• Pleurotus cinerascens Velen. 1927
• Pleurotus citrinopileatus Singer 1942
• Pleurotus colae Massee 1912
• Pleurotus colensoi Berk. ex Massee 1899
• Pleurotus columbinus Quél. 1881
• Pleurotus compactis Herp. 1912
• Pleurotus concha (Hoffm.) Sacc. & Traverso 1910
• Pleurotus convivarum Dunal & Delile 1901
• Pleurotus cornucopiae (Paulet) Rolland 1910
• Pleurotus craspedius (Fr.) Gillet 1876
• Pleurotus cretaceus Massee 1899
• Pleurotus cucullatus (Bres.) Bres. 1920
• Pleurotus cyatheae S.Ito & S.Imai 1939
• Pleurotus cyatheicola Corner 1981
• Pleurotus cystidifer Velen. 1927
• Pleurotus cystidiosus O.K.Mill. 1969

D

Pleurotus djamor

• Pleurotus decipiens Corner 1981
• Pleurotus densifolius Murrill 1912
• Pleurotus diabasicus Velen. 1920
• Pleurotus diffractus Pilát 1941
• Pleurotus djamor (Rumph. ex Fr.) Boedijn 1959
• Pleurotus dracaenae Torrend 1909
• Pleurotus dryinus (Pers.) P.Kumm. 1871

E

Pleurotus eryngii

• Pleurotus elegantissimus Speg. 1922
• Pleurotus eleuterophyllus (Lév.) Sacc. & Trotter 1912
• Pleurotus eous (Berk.) Sacc. 1887
• Pleurotus epilobii Velen. 1930
• Pleurotus eremita Maire 1931
• Pleurotus eryngii (DC.) Quél. 1872
• Pleurotus eugeniae (Earle) Sacc. & Traverso 1911
• Pleurotus euosmus (Berk.) Sacc. 1887

F

• Pleurotus fagineus Velen. 1927
• Pleurotus favoloides Singer 1989
• Pleurotus ferulaginis Zervakis, Venturella & Cattarossi 2014
• Pleurotus flabellatus Sacc. 1887
• Pleurotus floridanus Singer 1948
• Pleurotus fuligineocinereus (Britzelm.) Sacc. & Trotter 1912
• Pleurotus fuscosquamulosus D.A.Reid & Eicker 1998

G

• Pleurotus geesterani Singer 1962
• Pleurotus gelatinosus Petch 1924
• Pleurotus giganteus (Berk.) Karun. & K.D.Hyde 2011
• Pleurotus guaraniticus (Berk.) Karun. & K.D.Hyde 2011
• Pleurotus gussonei (Scalia) Bres. 1920
• Pleurotus gypseus Velen. 1920

H

• Pleurotus herbarum Velen. 1927
• Pleurotus heteropus (Speg.) Speg. 1887
• Pleurotus hollandianus Sumst. 1906
• Pleurotus hortensis Velen. 1926
• Pleurotus hyacinthus Corner 1981
• Pleurotus hygrophanus (Earle) Sacc. & Traverso 1911

I

• Pleurotus ilgazicus Pilát 1932
• Pleurotus imbricatus (Earle) Sacc. & Traverso 1911
• Pleurotus immersus Velen. 1939
• Pleurotus importatus Henn. 1897
• Pleurotus incarnatus Hongo 1973
• Pleurotus inconspicuus Massee 1892
• Pleurotus inornatus Speg. 1919
• Pleurotus insidiosus (Sacc.) Y.S.Chang & Kantvilas 1993

J

• Pleurotus juniperi Velen. 1927

K

• Pleurotus kabulensis (Singer) Batyrova 1985
• Pleurotus komarnitzkyi Vassilkov 1961
• Pleurotus kotlabae Pilát 1953
• Pleurotus kudrnae Velen. 1927

L

• Pleurotus lampyrinus Pat. 1915
• Pleurotus langei Pilát 1935
• Pleurotus laricinus Velen. 1947
• Pleurotus lazoi Donoso 1981
• Pleurotus lichenicola Speg. 1889
• Pleurotus lilaceilentus Corner 1981
• Pleurotus lindquistii Singer 1960
• Pleurotus lobatus Henn. & E.Nyman 1899
• Pleurotus luctuosus Corner 1981
• Pleurotus luminosus Beeli 1922
• Pleurotus luteoalbus Beeli 1928
• Pleurotus luteosaturatus (Malençon) P.-A.Moreau 2009

M

• Pleurotus macilentus Massee 1901
• Pleurotus magnificus Rick 1906
• Pleurotus mallecanus Cleland 1933
• Pleurotus malleeanus Cleland 1933
• Pleurotus membranaceus Massee 1901
• Pleurotus mexicanus Guzmán 1974
• Pleurotus meyeri-herrmannii Henn. 1900
• Pleurotus michailowskojensis (Henn.) Pilát 1935
• Pleurotus microleucus Singer 1978
• Pleurotus microspermus Speg. 1889
• Pleurotus minor Sosin 1960
• Pleurotus minutoniger Lloyd 1925
• Pleurotus musae Corner 1981
• Pleurotus mutabilis Killerm. 1933

N

Pleurotus nebrodensis

• Pleurotus neapolitanus (Pers.) Singer 1943
• Pleurotus nebrodensis (Inzenga) Quél. 1886
• Pleurotus nemecii Pilát 1932
• Pleurotus nepalensis Corner 1955
• Pleurotus novae-zelandiae (Berk.) Sacc. 1887

O

Pleurotus ostreatus

• Pleurotus olivascens Corner 1981
• Pleurotus omnivagus Corner 1981
• Pleurotus opuntiae (Durieu & Lév.) Sacc. 1887
• Pleurotus oregonensis(Murrill) Murrill 1912
• Pleurotus orizabensis (Murrill) Sacc. & Trotter 1925
• Pleurotus ostreatoroseus Singer 1961
• Pleurotus ostreatus (Jacq.) P.Kumm. 1871

P

Pleurotus pulmonarius

• Pleurotus palmicola Beeli 1938
• Pleurotus parsonsiae G.Stev. 1964
• Pleurotus penangensis Corner 1981
• Pleurotus pinsitiformis Pilát 1935
• Pleurotus platypus Sacc. 1891
• Pleurotus polyphemus (Cooke & Massee) Sacc. 1891
• Pleurotus pometi (Fr.) Quél. 1872
• Pleurotus pop-ivanensis Pilát 1935
• Pleurotus populinus O.Hilber & O.K.Mill. 1993
• Pleurotus populneus Velen. 1931
• Pleurotus problematicus Corner 1981
• Pleurotus proselyta E.H.L.Krause 1928
• Pleurotus pseudosepticus Hruby 1930
• Pleurotus pseudotremens Pilát 1935
• Pleurotus pubescens Peck 1891
• Pleurotus pulchellus S.Imai 1939
• Pleurotus pulmonarius (Fr.) Quél. 1872
• Pleurotus purpureo-olivaceus (G.Stev.) Segedin, P.K.Buchanan & J.P.Wilkie 1995
• Pleurotus pusillus Speg. 1909
• Pleurotus puttemansii Henn. 1908

R

• Pleurotus radicosus Pat. 1917
• Pleurotus ramosii Bres. 1926
• Pleurotus rattenburyi Segedin 1984
• Pleurotus resinaceus Bres. 1920
• Pleurotus rickii Bres. 1920
• Pleurotus romellianus Pilát 1935
• Pleurotus rosarum Velen. 1927
• Pleurotus rubi Velen. 1939

S

• Pleurotus sambucinus Velen. 1920
• Pleurotus samoensis Henn. 1896
• Pleurotus sarasinii Henn. 1899
• Pleurotus schwabeanus Henn. 1897
• Pleurotus serotinoides (Peck) Sacc. 1887
• Pleurotus similis Peck 1901
• Pleurotus smithii Guzmán 1975
• Pleurotus soyauxii Henn. 1891
• Pleurotus spadiceus P.Karst. 1904
• Pleurotus squamuliformis Velen. 1939
• Pleurotus staringii Oudem. 1881
• Pleurotus stella Pat. 1915
• Pleurotus suballiaceus (Murrill) Murrill 1943
• Pleurotus subareolatus Peck 1887
• Pleurotus subbarbatulus (Murrill) Sacc. & Trotter 1925
• Pleurotus subglaber (Lloyd) Singer 1951
• Pleurotus subhaedinus (Murrill) Murrill 1916
• Pleurotus submembranaceus (Berk.) Pegler 1988
• Pleurotus submitis Speg. 1889
• Pleurotus submutilus Speg. 1889
• Pleurotus subostreatus Cleland & Cheel 1919
• Pleurotus subsapidus Murrill 1912
• Pleurotus subsepticus Henn. 1908
• Pleurotus subulatus Henn. & E.Nyman 1900
• Pleurotus subviolaceus Corner 1981
• Pleurotus sulciceps (Cooke & Massee) Sacc. 1891
• Pleurotus sutherlandii Singer 1952

T

• Pleurotus tahitensis Pat. 1906
• Pleurotus terrestris Peck 1907
• Pleurotus thuidii Velen. 1927
• Pleurotus tjibodensis Henn. 1900
• Pleurotus togoensis Henn. 1897
• Pleurotus tomentosulus (Peck) Sacc. 1891
• Pleurotus tremelliformis (Murrill) Murrill 1916
• Pleurotus tubarius (Pat.) Pegler 1983

U

• Pleurotus umbonatus Peck 1905

V

• Pleurotus velatus Segedin, P.K.Buchanan & J.P.Wilkie 1995
• Pleurotus venosus Killerm. 1933
• Pleurotus viaticus Velen. 1920
• Pleurotus violaceocinerascens Henn. 1901
• Pleurotus viscidulus (Berk. & Broome) Cleland 1934
• Pleurotus viscidus Harmaja 1978
• Pleurotus viticola (Murrill) Murrill 1940

Y

• Pleurotus yuccae Maire 1919

Z

• Pleurotus zimmermannii (Eichelb.) Sacc. & Trotter 1912

Referencias

Servik (Pleurotus) on servikuliste (Pleurotaceae) sugukonda kuuluv perekond.^[1] Selle kõige tuntum esindaja on maailmas üks enim kultiveeritud ja hinnatud söögiseeni austerservik (Pleurotus ostreatus).^[2]

Ajalugu

Praegu maailmas üks suurimaid serviku tootjaid Hiina hakkas servikuid tehislikult kasvatama 600–700 aastat tagasi. Ameerika Ühendriikides on servikuid tööstuslikult kultiveeritud enam kui 20 aastat, tehislikult kasvatati neid esmakordselt 1900. aastal. Esimest korda dokumenteeriti servikute kultiveerimine 1935. aastal Minnesota ülikoolis, kus F. Kaufert töötas välja uued meetodid, et kasvatada servikuid metsakõdul.^[3] Kaufert arvas, et oli kultiveerinud Pleurotus corticatus'e (praegu paremini tuntud kui Pleurotus dryinus).^[1][4] Paljud teadlased aga kahtlesid selles, arvates, et tegu oli hoopis samasse perekonda kuuluva Pleurotus eryngi’ga. Kindlalt sai vaid väita, et tehislikult oli kasvatatud servikute perekonda kuuluv liik.^[4]

Nimi

Pleurotus tähendab kreeka keeles väliskõrva [πλευρή (pleurē) + οὖς (ous), genitiiv ὠτός (ōtos)].^[5][6]

Kreekakeelne nimi viitab seeneperekonna üldisele väljanägemisele. Servikute kübar on tavaliselt karbikujuline ning jalg külgmise asetusega. Servikuid võidakse kutsuda veel austriteks ja merikõrvadeks, viidates nende välimusele ning maitsele. Mõnedes riikides kutsutakse servikuid puuseenteks, tulenevalt nende eluviisist, kuna seened kasvavad puule kinnitunult^[7]. Näiteks Saksamaal nimetatakse austerservikut teokarbiseeneks, sest see meenutab kujult teokarpe.^[8]

Välimus ja ehitus

Servikute viljakehad on värvuselt valkjad (näiteks Pleurotus dryinus) kuni sinakad (näiteks Pleurotus ostreatus). Seenekübar on tavaliselt suur (läbimõõt kuni 15 cm) ja lihakas.^[9][10] Seenekübarad võivad kasvada ilma jalata üksteise külge kinnitunult, enamasti kobaratena lehtpuude kändudel või tüvedel. Kui seentel on jalg olemas, on see lühikest kasvu, tüse (läbimõõt 3–5 cm) ja pigem külgmise kui ekstsentrilise asetusega. Eoslehed on heledates toonides ja katavad osaliselt ka seenejalga (laskuvad kübaralt jalale).^[9][11] Seeneliha on hele ja sitke.^[9] Loor on mõnedel liikidel olemas. Eospulber on servikutel valge, kreemjas või lillakashalli värvusega. Seene eosed on siledad ja pikenenud, tihti nimetatakse neid silinderjateks.^[11] Servikutel on heilotsüstiidid, need on lehikseentel eoslehe servades või torukeste otstes paiknevad seeneniitide tipmised steriilsed rakud.^[9] Terminit pleurotoid kasutatakse kirjeldamaks seeni, kellel on sarnane haabitus nagu servikute perekonnal.^[11] Hüüfid on pannaldega. Pandlad on sillakesed seeneniitidel, mis on tekkinud sugulise paljunemise tagajärjel rakuvaheseinte kohal.^[9] Enamiku liikide seeneniidistiku süsteem on monomiitne ehk ühetüübiline, koosnedes ainult generatiivhüüfidest, mis annavad seenele pehme konsistentsi. Serviku liigi Pleurotus dryinus’e seeneniidistiku süsteem võib olla kahetüübiline ehk dimiitne. See tähendab, et seeneniitide süsteem koosneb lisaks generatiivhüüfidele ka skeletthüüfidest. Skeletthüüf annab Pleurotus dryinus'ele tugevama struktuuri nagu torikseentel.^[12][13]

Levila ja eluviis

Servikuid on levinud metsades nii troopilises kui ka parasvöötme kliimas üle kogu maailma. Kuigi austerservik (Pleurotus ostreatus) ei kasva Põhja-Ameerika loodeosas, on sealses piirkonnas see laialt levinud liik asendunud teiste servikuliikidega, nt Pleurotus pulmonarius ja Pleurotus populinus.^[14] Servikud on saprotroofid ehk nad elavad ja toituvad surnud orgaanilisest ainest. Enamik servikuliike tekitavad lehtpuudel mädanikku, mõned lagundavad ka okaspuid.^[15] Kui seeneensüümid lagundavad tselluloosi, hemitselluloosi ja ligniini kõiki ühtemoodi, siis tekib korrosioonmädanik. Kui aga ligniini lagundatakse pisut kiiremini, tekib selektiivne mädanik. On olemas ka kolmas valgemädaniku teisend, sõelmädanik, millega tekivad mädaneva puidu sisse väikesed valged laigud. Valgemädanik tekib kiiresti, sellegipoolest võivad nakatunud puud kaua tugevana püsida, lõpuks aga siiski muutuvad pehmeks ja kiuliseks massiks. Valgemädanik on valge kuni helepruun, värvus sõltub seene liigist, mis puitu lagundab.^[16] Serviku perekonna liigid on väga erinevate eluviisidega. Pleurotus eryngii elab sümbioosis rohttaimedega ja Pleurotus tuber-reginum toodab tugevnenud seeneniidistikuga massi, mis sisaldab toitaineid ja asub maa all. Servikuid, mis on võimelised ümarusse liikumatuks muutma, kutsutakse nematofaagideks.^[17][18]

Taksonoomia

Serviku perekonna liikide klassifitseerimine on keeruline suurte fenotüübiliste erinevuste, laia leviku, pidevalt jätkuva evolutsiooni, uute liikide kattumise ja tekkimise tõttu. Sellepärast on raske ka hinnata, kui palju servikuliike maailmas eksisteerib. Näiteks algselt liigitati austerservik šampinjoni perekonna alla (Agaricus ostreatus Jacq. 1774). Paul Kummer defineeris esimest korda serviku perekonna 1871. aastal – pärast seda on perekonna liigilist koosseisu kitsendatud ja osa liike on tõstetud teistesse perekondadesse: Favolaschia, Hohenbuehelia, Lentinus, Marasmiellus, Omphalotus, Panellus, Pleurocybella ja Resupinatus. Rolf Singer tegi 1986. aastal uue taksonoomia, toetudes seente morfoloogiale.^[19]

Fülogeneetika

Fenotüübilistest erinevustest tihti ei piisa, et kindlaks teha, mis serviku liigiga tegemist on. Sellepärast on kasutusele võetud molekulaarne fülogeneetika, et paika panna perekonnasiseste gruppide omavahelised geneetilised ja evolutsioonilised suhted ning piiritleda kindlaid klaade.^[20][21][22] On tõestatud, et Pleurotus koos lähedase perekonna Hohenbuehelia’ga on monofüleetilised.^[17][18] Gruppidevahelisi elujõulisuse ristamise teste on kasutatud, et edaspidi eristada, missugused grupid väärivad eraldi liigiks olemist, missugused aga võiksid olla alamliigid, samasse liiki kuuluvad ehk sünonüümsed või varieteedid. Kui kaks Pleurotuse perekonna seenerühma on selgesti morfoloogiliselt eristuvad, kuid võimelised ristuma ja tootma paljunemisvõimelisi järglasi, kuuluvad nad ühte liiki. Neid reproduktiivselt eraldiseisvaid gruppe nimetatakse intersteriilseteks gruppideks ning hakatud defineerima kui Plerotuse perekonna liike.^[21][23]

Fülogeneetilised liigid

Järgnev liikide loend on pandud kokku toetudes: fülogeneetilistele klaadidele^[20][22], intersteriilsetele gruppidele (grupi number märgitud Rooma numbriga) või alamklaadidele^[21][23], vanematele binomaalsetele nimedele, mis on leitud olevat lähedalt seotud, reproduktiivselt kokkusobivad, sünonüümid või pole taksonoomiliselt enam kehtivad. See liikide loend täieneb pidevalt. Intersteriilsete gruppide järele on märgitud, kus piirkonnas seened kasvavad. Samuti on toodud eestikeelsed nimetused.^[1]

• Klaad P. ostreatus^[22]
  • I. P. ostreatus (austerservik) – Põhja-Ameerika, Euroopa, Aasia^[21]
    Pleurotus pulmonarius
    • P. florida^[20]
  • II. P. pulmonarius (fööniksservik, india servik või kopsservik) – Põhja-Ameerika, Euroopa, Aasia ja Australaasia^[22][24]
    • P. columbinus^[20]
    • P. sapidus
      Pleurotus dryinus
  • III. P. populinus – Põhja-Ameerika^[21]
  • VI. P. eryngii (kuningservik) – Euroopa ja Aasia^[21]
    • P. ferulae
    • P. fossulatus – Afganistan^[21]
    • P. nebrodensis^[25]
  • XII. P. abieticola – Aasia^[22]
  • XIII. P. albidus või P. brazil – Lõuna-Ameerika^[23]
• Klaad P. djamor-cornucopiae^[22]
  Pleurotus calypratus
  • IV. P. cornucopiae (trompetservik) – Euroopa ja Aasia
    • P. citrinopileatus (kuldservik)
    • P. euosmus (estragonservik)
  • V. P. djamor (roosa servik) – ülemaailmne
    • P. flabellatus
    • P. salmoneo-stramineus
    • P. salmonicolor
  • XI. P. opuntiae/Pleurotus agaves – Põhja-Ameerika^[22]
  • XVI. P. calyptratus (rõngasservik)
• Klaad P. cystidiosus^[20][26]
  • VII. P. cystidiosus – Põhja-Ameerika, Euroopa, Aasia, Australaasia
    • P. abalonus
    • P. fuscosquamulosus – Aafrika, Euroopa
    • P. smithii
  • IX. P. dryinus (loorservik) – Põhja-Ameerika, Euroopa
  • VIII. P. levis – Põhja-Ameerika^[23]
  • X. P. tuber-regium – Aafrika, Aasia, Australaasia^[22][27]
  • XIV. P. australis (pruun servik) – Australaasia^[23][24]
  • XV. P. purpureo-olivaceus – Aafrika^[23][24]
    • P. rattenburyi

Raskesti süstematiseeritavad liigid

• P. gardneri
• P. parsonsii^[24]
• P. velatus^[24]

Kuulusid enne servikute perekonna hulka

• P. sajor-caju kuulub nüüd Lentinus'e perekonda.
• P. nidiformis kuulub nüüd Omphalotus'e perekonda alates 1994. aastast^[28]

Servikute kasutamine

Servikuid on kasutatud reostusainete, näiteks nafta ja polütsükliliste aromaatsete süsivesinike, degradeerimiseks. Biopuhastuses saab servikuid kasutada nende omaduse tõttu tekitada valgemädanikku. Austerservik on Jaapani, Korea ja Hiina kokakunstis delikatess-seen. Seenest tehakse kastmeid, praetakse, serveeritakse omas mahlas või tehakse täidisega seeni. Aasia köögis tehakse austerservikust vorsti. Seene maitse on mahe ja meenutab kirjelduste kohaselt aniisi. Austerservik on värskelt parim söögiseen. Tegemist on küll väga hinnatud söögiseenega, aga austerservik sisaldab väikest kogust arabitooli, mis võib põhjustada osadel inimestel seedehäireid. Meditsiinilised uuringud on tõestanud, et austerserviku tarbimine alandab kolesteroolitaset, sest need seened sisaldavad lovastatiini (2,8% kuivmassist).^[29]

Servikud Eestis

Eestis kasvab 4 liiki servikuid, millest kaks liiki on söödavad.

• Kopsservik (P. pulmonarius Fr.) on Eestis kõige laialdasemalt levinud servikuliik. Kasvab sügisel ja kevadel surnud lehtpuutüvedel lehtmetsades ning parkides. Kopsservik võib olla poolparasiitse eluviisiga. Seenekübar on valkjas kuni kahvatupruun ja suur (läbimõõt kuni 10 cm). Seen on söödav värskelt, kuid pole hea söögiseen, vaid pigem vähekvaliteetne.
• Austerservik (P. ostreatus (Jacq.: Fr.) P. Kumm.) on välimuselt kopsservikuga väga sarnane, mõnikord ristamiskatseteta isegi eristamatu. Eestis on küllaltki haruldane. Kübar on suur (läbimõõt kuni 15 cm), kinnitub puidule külgmiselt, on paks ja lihav kreemikashalli kuni hallikaslilla tooniga. Seen lõhnab jahu või värske kala järele. Kasvab metsades ja parkides sügisest kevadeni, eriti hilissügisel ja soojadel talvedel lehtpuupuidul. Kõrgelt hinnatud söögiseen, mida paljudes maades ja ka Eestis viljeletakse. Austerserviku üheks kasvatamise viisiks on nakatada mütseeliga madalalt mulda kaevatud lehtpuupakke.
• Loorservikul (P. dryinus (Pers.: Fr.) P. Kumm.) on loor, millele ka seene nimi viitab. Seenekübar on suur (diameeter kuni 10 cm) peenelt kiulis-viltjas kuni kiudsoomuseline valgest hallikaspruuni värvini. Seenejalg on külgmise asetusega, seeneliha on sitke ning ebameeldiva lõhnaga. Loorservik, mis kasvab lehtpuudel sügisel, on mittesöödav ning haruldane.
• Rõngasserviku (P. calyptratus (Fr.) Sacc.) seenekübar on paljas ja kinnitub substraadile külgmiselt ilma jalata. Seenel on loor. Rõngasservik on mittesöödav ning Eestis kasvab harva.^[10]

Viited

Välislingid

• Eesti Seenekogude Rahvuslik Andmebaas

Culture de Pleurotus citrinopileatus

Culture de Pleurotus pulmonarius

Pleurotus (les pleurotes) est un genre de champignons basidiomycètes caractéristiques par leur pied excentré. Il regroupe une cinquantaine d'espèces qui fructifient dès le printemps, entre mars et mai, puis à nouveau à l'automne sur les troncs et les souches de hêtres, chênes, frênes, ormes, peupliers, en touffes serrées et parfois très volumineuses.

La plupart sont de bons comestibles et plusieurs sont cultivés.

Dénominations usuelles

• Nom scientifique : Pleurotus Kummer 1871
• Noms vernaculaires : Pleurote ormeau (sv), Pleurote en huître, Pleurote rose (en).

Taxonomie

Étymologie

Pleurote vient du grec ancien πλευρόν / pleurón (« flanc, côté ») et οὖς / ous, ôtos (« oreille »), rappelant les dénominations populaires de ce champignon, « oreille de l'orme », « oreille de chardon » , « oreille de l'olivier », etc^[1]. Ce terme en mycologie traduit souvent le caractère des lames décurrentes, c'est-à-dire qui descendent longuement sur le pied. On dit qu'elles « pleurent sur le stipe ». Voir aussi Saule pleureur, etc.

Polymorphisme

Les populations de Pleurotes expriment un grand polymorphisme. Les variations phénotypiques illustrant leur diversité génétique expliquent la difficulté de la classification des espèces au sein du genre^[2].

Systématique

Situation du genre Pleurotus

Phylogramme du genre Pleurotus qui semble, par des études moléculaires systématiques, suggérer une origine asiatique^{[précision nécessaire][3]}

Description

« Les pleurotes vrais (genre Pleurotus) et leurs voisins (Hohenbuehelia, Lentinus, Lentinellus…) présentent en commun un chapeau de forme très variée (généralement de couleur terne autour du blanc, du gris ou du brun, à lames décurrentes) mais doté d'un pied excentrique ou latéral, court voire absent, ce qui leur donne une silhouette « pleurotoïde » (allure dissymétrique à l'image du pleurote en forme d'huître). Leur chair blanche (parfois jaunissante) fibreuse est assez ferme à coriace ou gélatineuse, à odeur parfois caractéristique de farine ou d'anis. La sporée est blanche à crème, parfois grisâtre à rosâtre »^[4].

La plupart des espèces sont monomitiques, c'est-à-dire qu'elles ne possèdent qu'un seul type d'hyphes, ce qui leur confère une consistance molle. Seul, Pleurotus dryinus peut parfois être dimitique, ce qui signifie qu'il a des hyphes squelettiques supplémentaires qui lui donnent une consistance plus ferme comme celle des polypores.^{[réf. souhaitée]}

Les spores sont lisses et allongées (décrites comme cylindriques).

Utilisation

Pleurotus pulmonarius

Le genre Pleurotus comprend un groupe de champignons comestibles ligninolytiques (agents de la pourriture fibreuse) ayant des propriétés médicinales et d'importantes applications biotechnologiques et environnementales. La culture des Pleurotus a connu un grand développement ces dernières années surtout pour l'industrie de l'alimentation.

Pleurotus ostreatus est le troisième plus important champignon cultivé à des fins alimentaires. Sur le plan nutritionnel, il a une saveur unique et des propriétés aromatiques, et est considéré comme riche en protéines, fibres, glucides, vitamines et minéraux^[5].

Comestibilité

Parmi la soixantaine d'espèces inventoriées, aucune toxicité n'est connue (le Pleurote de l'olivier, toxique, est aujourd'hui classé dans une autre famille). Près de 12 espèces charnues et peu coriaces sont de bons comestibles^[4].

Propriétés biologiques

Les Pleurotus spp sont prometteurs comme champignons médicinaux, présentant des propriétés hématologiques, antivirales, antitumorales, antibiotiques, antibactériennes, des activités hypocholesteroliques et l'immunomodulation. Les molécules bio-actives isolées des différents champignons sont des polysaccharides.^{[réf. nécessaire]}

Bioconversion et biodégradation

L'un des aspects les plus importants des Pleurotus spp est lié à l'utilisation de leur système ligninolytique pour une variété d'applications, telles que la bioconversion de déchets agricoles en produits utiles pour l'alimentation animale et autres produits alimentaires et l'utilisation de leurs enzymes ligninolytiques pour la biodégradation des organopolluants, xénobiotiques et de contaminants industriels^[6].

Culture du pleurote

Le Pleurotus ostreatus et le Pleurotus eryngii sont tous deux cultivés pour la consommation. Le Pleurotus ostreatus est cultivé en Europe, en Amérique et en Asie. Sa culture se fait sur un substrat stérile de déchets végétaux.

Il est aujourd'hui aussi possible de le cultiver à domicile, dans des grands sacs de sciures ou grâce à des kits prêts à pousser^[7].

Pathogénicité

Les spores de Pleurotes, notamment celles de Pleurotus ostreatus, présentent des propriétés allergènes^[8] et peuvent provoquer des inflammations des alvéoles pulmonaires particulièrement chez les cultivateurs de pleurotes en intérieur^[9].

Espèces de Pleurotus

Anciens taxons

• Pleurotus sajor-caju: vide: Lentinus sajor-caju

Voir aussi

Notes et références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

1. ↑ Quentin Ludwig, Les racines grecques du français, Eyrolles, 2007, p. 191.
2. ↑ (en) B. Iracabal & J. Labarere, « Comparision of polymorphism and phenetic variability as determined by the study ofhydrolases and oxidoreductases in two cultivated mushrooms, Agaricus bisporus and Pleurotus cornucopiae », Exp. Mycology, vol. 17, n^o 2,‎ 1993, p. 90-102.
3. ↑ Vilgalys Rytas & Lin Sun Bao; Department of Botany, Duke University, Durham Ancient and recent patterns of geographic speciation in the oyster mushroom Pleurotus revealed by phylogenetic analysis of ribosomal DNA sequences, Proc. Nati. Acad. Sci. USA, Vol. 91, p. 4599-4603, May 1994
4. ↑ ^{a et b} Didier Borgarino, Christian Hurtado, Champignons de Provence, Edisud, 2001, p. 216
5. ↑ Cohen R., Persky L., Hadar Y.; Biotechnological applications and potential of wood-degrading mushrooms of the genus Pleurotus (Applications biotechnologiques et potentiel des champignons lignicole du genre Pleurotus ), Applied Microbiology and Biotechnology, Volume 58, n^o 5 , 582-594 , - Springer, 2002
6. ↑ Mikiashvili, Nona Wasser Solomon P. , Nevo Eviatar & Elisashvili Vladimir, Effects of carbon and nitrogen sources on Pleurotus ostreatus ligninolytic enzyme activity : World Journal of Microbiology & Biotechnology, 2006
7. ↑ « Et si on cultivait des pleurotes ? », sur France info, https://plus.google.com/101981383502610968026 (consulté le 5 novembre 2015)
8. ↑ (en) W.Elliot Horner, M.D.Ibanez, V.Liengswangwong, J.E.Salvaggio et S.B.Lehrer, « Characterization of allergens from spores of the oyster mushroom, Pleurotus ostreatus », Journal of Allergy and Clinical Immunology, vol. 82 (6),‎ décembre 1988, p. 978-986 (DOI )
9. ↑ (en) S. Mori, K. Nakagawa-Yoshida, H. Tsuchihashi, Y. Koreeda, M. Kawabata, Y. Nishiura, M. Ando et M. Osame, « Mushroom worker's lung resulting from indoor cultivation of Pleurotus osteatus », Occupational Medicine, vol. 48 (7),‎ octobre 1998, p. 465–468 (DOI )

Pleurotus é un xénero de cogomelos co himenio laminado que inclúe a algunhas especies comestíbeis de grande interese comercial, coma o pleuroto (Pleurotus ostreatus) ou o cogomelo de cardo (Pleurotus eryngii).

O xénero posúe, entre outras, as especies a seguir:

• P. acerosus
• P. australis
• P. citrinopileatus
• P. cornucopiae
• P. cystidiosus
• P. djamor
• P. dryinus
• P. eryngii
• P. euosmus
• P. ferulae
• P. gardneri
• P. nebrodensis
• P. ostreatus
• P. pulmonarius
• P. tuberregium

Véxase tamén

Outros artigos

• Pleuroto

Pleurotus (Fr.) P. Kumm. [nom. cons.], Der Führer in die Pilzkunde 24 (1871).

Pleurotus è un genere di funghi basidiomiceti carnosi, di grandi dimensioni, che vengono coltivati anche a livello industriale.
Al genere non appartengono specie velenose.

Caratteristiche del genere

Cappello

Non separabile dal gambo.

Gambo

Per lo più è eccentrico.

Lamelle

Decorrenti, bianche, con margine liscio.

Spore

Bianche in massa, lisce, ellittiche.

Esemplari di P. eryngii

Habitat

Sono generalmente saprofiti, crescono su legno di piante morte o vive.

Commestibilità

Interessante.
Non sono presenti specie velenose. Alcune non sono eduli in quanto troppo coriacee mentre altre lo sono, soprattutto gli esemplari giovani.

Di interesse molto rilevante soprattutto P. ostreatus perché facilmente coltivabile, P. eryngii in quanto, a detta di molti, qualitativamente superiore alla specie precedente, P. cornucopiae e P. nebrodensis.

Specie di Pleurotus

La specie tipo è il Pleurotus ostreatus (Jacq.) P. Kumm. (1871), altre specie sono:

• Pleurotus abalonus Y.H. Han, K.M. Chen et S. Cheng
• Pleurotus algidus (Fr.) Quél. (1872)
• Pleurotus atrocaeruleus (Fr.:Fr.) P.Kumm. (1871)
• Pleurotus australis (Cooke & Massee) Sacc. (1891)
• Pleurotus chioneus sensu E. Horak (1971)
• Pleurotus citrinopileatus Sing. (specie cespitosa, intensamente coltivata ed appellata in alcune parti d'Italia)
• Pleurotus cornucopiae (Paulet) Rolland (1910)
• Pleurotus cystidiosus O.K. Mill.
• Pleurotus djamor (Rumph. ex Fr.) Boedijn (1959)
• Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.
• Pleurotus eryngii (DC.) Quél. (1872)
• Pleurotus flabellatus (Berk. & Broome) Sacc. (1887)
• Pleurotus floridanus Singer
• Pleurotus kavinii (Pilat) Kuhner & Romagn.
• Pleurotus mitis sensu Massee (1899) [1898]
• Pleurotus nebrodensis (Inzenga) Quél. (1886)
• Pleurotus novaezelandiae (Berk.) Sacc. (1887)
• Pleurotus palmatus (Bull.) Fr.
• Pleurotus parsonsiae G. Stev. (1964) [as 'parsonsii']
• Pleurotus porrigens sensu Massee (1899) [1898]
• Pleurotus pulmonarius (Fr.) Quél. (1872) [as 'Pleurote']
• Pleurotus purpureoolivaceus (G. Stev.) Segedin, P.K. Buchanan & J.P. Wilkie (1995)
• Pleurotus sajor-caju (Fr.) Singer (1951)
• Pleurotus salignus (Pers.) P. Kumm. (1871)
• Pleurotus scabriusculus sensu Massee (1899) [1898]
• Pleurotus scabriusculus (Berk.) Sacc. (1887)
• Pleurotus serotinus (Pers.) P. Kumm. (1871)
• Pleurotus ulmarius (Bull.) J. Sowerby
• Pleurotus velatus Segedin, P.K. Buchanan & J.P. Wilkie (1995)
• Pleurotus viscidulus (Berk. & Broome) Cleland (1934)

Etimologia

Dal greco pleurón = di fianco e oûs, otós = orecchio, con l'orecchio (il cappello) a fianco, per la forma del carpoforo.

Galleria d'immagini

• Pleurotus djamor

• Pleurotus dryinus

Bibliografia

• (EN) Pleurotus, in Index Fungorum, CABI Bioscience.

Kreivabudė (lot. Pleurotus, vok. Seitlinge) – šalmabudinių (Mycenaceae) šeimos grybų gentis.

Lietuvoje auga šios rūšys:

• Ąžuolinė kreivabudė (Pleurotus dryinus)
• Gluosninė kreivabudė (Pleurotus ostreatus)
• Pilkšvoji kreivabudė (Pleurotus pulmonarius)

Vikiteka

Šis straipsnis apie mikologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.

Østerssoppar, Pleurotus er ei slekt av skivesoppar og ein av artane er av dei mest nytta matsoppane, østerssoppen. Soppane har ofte ein muslingliknande utsjånad og ein seig konsistens. Østerssoppar vert ofte dyrka i store anlegg fordi han veks raskt på alle typar ved og i motsetnad til til dømes sjampingjongar kan han dyrkast i fri luft.

Artar i slekta

• P. acerosus
• P. australis (Brun østerssopp)
• P. citrinopileatus (Gyllen østerssopp)
• P. cornucopiae (Greina østerssopp)
• P. cystidiosus (Abalonesopp)
• P. djamor (Rosa østerssopp)
• P. dryinus
• P. eryngii (Kongeøsterssopp)
• P. euosmus (Estragonøsterssopp)
• P. ferulae
• P. nebrodensis
• P. ostreatus (Treøsterssopp)
• P. pulmonarius (fønikssopp eller indisk østerssopp)
• P. tuberregium (Kongerotsopp)
• og andre

Bakgrunnsstoff

Pleurotus é um género de fungos da divisão Basidiomycota (basidiomicetos), pertencentes à ordem Agaricales e à família Pleurotaceae. Suas espécies e linhagens oferecem uma variedade de cores como azul-escuro, cinza-escuro, branco, marrom, amarelo, salmão e rosa. O píleo possui a forma de concha.

Espécies

• Pleurotus citrinopileatus
• Pleurotus cystidiosus
• Pleurotus djamor
• Pleurotus dryinus
• Pleurotus eryngii
• Pleurotus euosmus
• Pleurotus ostreatus (shimeji-preto)
• Pleurotus pulmonarius
• Pleurotus tuberregium
• Pleurotus nebrodensis-Classificado na IUCN Red List como em perigo crítico de extinção
• outras

느타리속은 느타리과의 한 속이다.

분류

• 노랑느타리(Pleurotus cornucopiae)
• 느타리(Pleurotus ostreatus)
• 달버섯(Pleurotus japonicus)
• 분홍느타리(Pleurotus salmoneostramineus)
• 사철느타리(Pleurotus florida)
• 수원느타리(Pleurotus sapidus)
• 여름느타리(Pleurotus sajor-caju)
• 은색느타리(Pleurotus lignatilis)
• 참느타리(Pleurotus spodoleucus)
• 큰느타리(Pleurotus eryngii)