nomes no trilho de navegação
La caparina del yérbadu, Charaxes jasius ye una especie de lepidópteru ditrisio de la familia Nymphalidae. Atópase nes rexones de la mariña mediterránea de la península Ibérica, islles mediterránees y norte d'África. Les sos canesbes aliméntense del árbol yérbadu, d'ende vien-y el nome.[1][2][3]
Les canesbes d'esta caparina son allargaes, de color verde. Carauteurícense por unos seis protuberancies na parte cimera de la cabeza, similares a cuernos. La pupa tamién ye de color verde. Los imagos tienen la cabeza pequeña con grandes güeyos y antenes de medianu tamañu, un tórax de color blancu, negru y marrón acoloratao y un pequeñu abdome de color gris. La parte interior de les ales presenta franxes de color negru, naranxa y mariellu. La parte esterior presenta dibuxos complexos, alternando colores blancu, negru, naranxa y marrón acoloratao, y con unos ocelos nes ales posteriores. Los machos algamen 65-75 mm de valumbu alar y les femes 75-90 mm.[4]
Les canesbes aliméntense de Sorghum roxburghii, Lonchocarpus cyanescens, especies de Cassine y de Arbutus unedo.[5]
Pupa
La caparina del yérbadu, Charaxes jasius ye una especie de lepidópteru ditrisio de la familia Nymphalidae. Atópase nes rexones de la mariña mediterránea de la península Ibérica, islles mediterránees y norte d'África. Les sos canesbes aliméntense del árbol yérbadu, d'ende vien-y el nome.
La papallona de l'arboç[1] (Charaxes jasius) és un lepidòpter ropalòcer de la família Nymphalidae.
Es troba al llarg de la costa mediterrània (incloent-hi moltes illes, com les Balears), Etiòpia i l'Àfrica Equatorial. A la península Ibèrica, a més de a la costa del Mediterrani, també habita en una franja de Galícia fins a Andalusia, incloent-hi zones de Castella i Lleó, Comunitat de Madrid, Extremadura, oest de Portugal i Castella-la Manxa.[2]
Envergadura alar d'entre 65 i 75 mm en mascles i d'entre 75 i 90 mm en femelles. Té un aspecte molt característic: anvers negre amb franges marginals, submarginals i postdiscals entre tons vermells, taronja i grocs, amb punts blaus a les ales posteriors, d'on surten un parell de cues per ala (una més llarga que l'altra). Revers prou acolorit, amb un estampat de taques negres vorejades de blanc sobre fons roig fosc, una franja blanca postdiscal, seguida per una de taronja, una de negra i una altra de taronja; es mantenen els punts blaus a les ales posteriors.
Espècimen muntat - Costat dorsal - mascle
Espècimen muntat - Costat ventral - mascle
Fins a 60 mm de longitud,[3] d'aspecte molt característic. És verda recoberta de petits punts grocs i amb una línia lateral que ressegueix tot el cos i el cap. Aquest últim presenta quatre banyes de color roig fosc. El cos s'acaba en dues puntes, una a cada banda. Al dors, hi té dos ocels amb una pupil·la blava envoltada de groc.
Llocs càlids i secs, boscosos o arbustius, preferentment en vessants, tot i que també lluny del seu hàbitat i en zones urbanes.[4] L'eruga s'alimenta principalment d'arbocer (Arbutus unedo), però pot acceptar altres espècies vegetals.[2]
Dues generacions a l'any: la primera, entre maig i juny, i la segona, entre mitjans d'agost i mitjans d'octubre. Hiberna com a eruga.[2]
L'adult és territorial i té un comportament de hilltopping. L'atreuen la fruita fermentada i les begudes alcohòliques, ja que no s'alimenta de nèctar.[2][4]
La papallona de l'arboç (Charaxes jasius) és un lepidòpter ropalòcer de la família Nymphalidae.
Der Erdbeerbaumfalter (Charaxes jasius) ist ein Schmetterling in der Familie der Edelfalter (Nymphalidae). Er ist der größte europäische Tagfalter.
Die leuchtend dunkelbraunen Flügeloberseiten haben eine breite gelbbraune Randbinde und gleichfarbige Flecken in der Postdiskalregion. Auf den Oberseiten der mit je zwei Spornen (Schwänzchen) versehenen Hinterflügel befindet sich eine Reihe blauer Flecken in den Zellen 1c - 4. Die Unterseite ist stark mit Streifen und Flecken gemustert. Das Weibchen ist etwas größer als das Männchen und erreicht eine Vorderflügellänge von über 40 Millimeter und eine Flügelspannweite von über neun Zentimeter. Der Falter ist in Europa nicht mit anderen Arten verwechselbar.
Die Raupen sind grün gefärbt und haben einen hellen, gelblichen Seitenstreifen. Sie ähneln Schnecken, da ihre Kopfkapsel vier nach hinten oben gerichtete, rötlich-braune Hörner trägt, von denen die mittleren beiden besonders hervorstechen. Das Körperende ist breit und leicht sichelförmig eingebuchtet Richtung Körper. Schon die Eiräupchen haben diese äußere Form, nur die Farbe ist im ersten Stadium noch gelblich.
Der Erdbeerbaumfalter fliegt in zwei Generationen von Mai bis Juni und von August bis September. Er ist ein guter und schneller Flieger und kann stundenlang beim Flug durch sein Revier beobachtet werden. Artgenossen und sogar kleine Vögel werden energisch vertrieben. Wenn er sich niederlässt, klappt er – ähnlich wie auch der Zitronenfalter – fast immer die Flügel zusammen.[1]
Die Raupen leben am Westlichen Erdbeerbaum (Arbutus unedo). Sie besitzen jeweils einen Ruheplatz; dort spinnen sie auf der Mitte der Blattoberfläche ein Gespinst. Zu diesem Ruheplatz, welcher im Laufe der Entwicklung öfters gewechselt werden kann, kehren die Raupen in den Fraßpausen zurück, da sie zum Fressen meist auf andere Blätter wandern. Der Falter liebt und besucht aufgeplatztes, gärendes Obst, Schweiß und auch Exkremente. Von vergorenen Früchten ist er oft so berauscht, dass er nicht mehr in der Lage ist zu fliegen.[2] Im September kann er oft beim Saugen an überreifen, in Gärung übergegangenen Feigen (Ficus) oder anderen Früchten beobachtet werden.
Die gelblichen, 2 mm großen Eier werden entweder auf der Unter- oder Oberseite der Blätter abgelegt. Die Raupen verpuppen sich an ihrer Nahrungspflanze. Die grünlich-weiße Puppe, welche regelmäßig oval geformt ist, erscheint im Verhältnis zur Größe des Falters relativ kurz und gedrungen.[3]
Die Verbreitung des Erdbeerbaumfalters ist stark an die Verbreitung des Erdbeerbaums, der Futterpflanze der Raupe, gekoppelt. Im Gegensatz zur Futterpflanze, die bis zu −15 °C erträgt, überstehen die überwinternden Raupen keine längeren Frostperioden. Der Erdbeerbaumfalter kommt in den Küstenbereichen des Mittelmeeres bis ins zentrale Afrika vor. In Europa und Nordafrika umfasst die Verbreitung Algerien, Marokko, Tunesien und die Toskana, weiterhin West-Portugal, die Balearen, Korsika, Elba, Sardinien, Kroatien, Sizilien, Korfu, Kreta, Samos, Ikaria, Chios und Rhodos. Es existieren isolierte Inlandpopulationen in Spanien (Huelva, Málaga, Salamanca und Madrid) und Frankreich (Provence bis Aveyron, Lozère und Ardèche). Er fehlt an der nordadriatischen Küste. In der vertikalen Verbreitung erreicht er Höhen von bis zu 1200 Metern, im Hohen Atlas von bis zu 2400 Metern.[4] Er ist meist in halbschattigen Gebieten wie Gebüschen und an Waldrändern anzutreffen. Er kommt aber auch in Siedlungsgebieten vor. Aufgrund zunehmender Bebauung der Küsten gehen die Bestände dort aber zurück.
Er ist örtlich recht häufig anzutreffen.[2]
Der Erdbeerbaumfalter (Charaxes jasius) ist ein Schmetterling in der Familie der Edelfalter (Nymphalidae). Er ist der größte europäische Tagfalter.
♂
♂ △
Charaxes jasius ka dy gjenerata për një vit : e para gjeneratë në Maj-Qershor dhe e dyta në Gusht-Shtator. Pas gjeneratës së dytë e kalon dimrin në formë larve, dhe pastaj ri-del në pranverë. Femra lëshon vezë në pjesën e sipërme të gjetheve të bimës, ajo lëshon nga një vezë për një gjeth. Larva bën një lloj "shtrati", tek i cili kthehet menjëherë pasi ushqehet me gjethet që e rrethojnë. Pastaj ato varen në një degë dhe presin për metamorfozën. Pas një periudhe që mund të variojë nga dy jave deri në një muaj, larva del nga shtresa "e mëndafshit" që e rethon në formë fluture.
Kjo specie paraqitet në rajonet Mesdhetare dhe në Afrikë. Në Afrikë, është presente në Afrikën Veriore, Senegal, Gambia, Guinea-Bissau, Guinea, Mali, Sierra Leone, Liberi, Bregu i Fildishtë, Burkina Faso, Gana, Togo, Benin, Nigeri, Niger, Kamerun, Gabon, Republikën e Kongos, Angola, Republikën e Afrikës Qendrore, Republikën Demokratike të Kongos, Sudan, Ugandë, Etiopi, Somali, Kenia, Tanzani, Malavi, Zambia, Mozambik, Zimbabve, Botsvana, Namibi, Afrikën Jugore dhe Suaziland.
Mbreteria:Animalia Tipi:Arthropoda Klasa:Insecta Rendi:Lepidoptera Familja:Nymphalidae Lloji:Charaxes Specia:C. jasius Zbuluesi: Linnaeus, 1767 ♂
♂ △
Charaxes jasius, the two-tailed pasha, is a butterfly in the family Nymphalidae. It is the only European species of the genus Charaxes. Divergence of the Mediterranean species C. jasius from the last common ancestor it shared with its closest related species still flying in the Afrotropical realm most probably occurred around 2 mya, i.e. during the Pliocene.[3]
Charaxes jasius is a medium to large butterfly with a wingspan reaching 76–83 mm in males,[4] the female being larger. Males up to 80–100 mm wingspan, with females even larger, may be found in Morocco.[5][6] Each hindwing bears two tails, characteristic of most species of the genus. The spring seasonal brood is smaller in size compared with the second and sometimes third broods, and the two tails on each hindwing tend to curve somewhat towards each other resembling a pincer, less so in the later broods with slightly longer straighter tails. The upperside ground colour of the wings is dark brownish-black, with some changeable purplish sheen viewed at varying angles; forewing with suggestion of darker discal bars, postdiscal spots orange; hindwing with whitish patch near costal border, dusted with brownish scales; outer border of both wings deep orange-ochreous, divided by black-scaled veins. Hindwing with small submarginal blue spots, often vestigial; more developed in the female. There is some variation in the intensity of the ground colour, and in development of the postdiscal orange spots. The underside has a very characteristic mosaic appearance broadly similar to a number of related species, traversed by a jumble of bands and of brown, reddish, greyish and blackish patches, all edged with a filigree of white. Beyond the inner mosaic, a white complete discal band bridges across fore- to hindwings. The outer orange marginal coloration is present on the underside also. The female resembles the male but is larger.
C. jasius. Roquebrun, France. Male Upperside
C. jasius. Roquebrun, France. Male Underside
This butterfly is the type species of the genus Charaxes.[7] The type location is Barbaria, Algeria.[8]
Historical attempts to assemble a cluster of presumably related species into a "Charaxes jasius Group" have not been wholly convincing. More recent taxonomic revision,[9] corroborated by phylogenetic research, allow a more rational grouping congruent with cladistic relationships. Within a well-populated clade of 27 related species sharing a common ancestor approximately 16 mya during the Miocene,[3] 26 are now considered together as the jasius Group.[9] One of the two lineages forms a robust monophyletic group of seven species sharing a common ancestor approximately 2–3 mya, i.e. during the Pliocene,[3] and are considered as the jasius subgroup.[9] The second lineage leads to 19 other species within the Jasius group, which are split into three well-populated subgroups of closely related species.
The jasius Group (26 Species).[9]
Clade 1: the jasius subgroup (7 species):
Clade 2: contains the three well-populated additional subgroups (19 species) of the jasius Group:
The 27th species of Clade 2 has shown rapid recent divergence and is treated as a monospecific lactetinctus Group, separated from the jasius Group.[3] Further exploration of the phylogenetic relationships amongst existing Charaxes taxa is required to improve clarity.
This species occurs from Portugal and around the coastal Mediterranean region to the Atlantic NW coast of Morocco, but it does not exist in the Afrotropical realm.[9]
It occurs along the European Mediterranean coast from west Portugal to the coastal islands of Greece (except for the northern Adriatic sea coast), from the central peninsula of Italy to Istria, and the coastline of southern Anatolia including Samos, Ikaria and Rhodes. Its range includes the Balearic Islands, Corsica, Sardinia, Corfu and Crete. Inland, the butterfly is found in locally in Spain from Huelva and Málaga to Madrid and Salamanca. In France, the butterfly is found isolated inland from Provence to Lozère, Ardèche and Aveyron.[8] Further around the Eastern Mediterranean coast, it occurs in Turkey, Lebanon, Israel, and continues along much of North African coast to the Atlantic Moroccan NW coast as far as coastal Tiznit environs, venturing inland in a very few Moroccan locations as high as 2,400m asl.[4]
Its typical habitat around the Mediterranean Basin is the Maquis shrubland, up to 700–800 meters above sea level. This comprises thick, mixed scrub forests, often on hillsides, in hot and dry regions. The butterfly is found wherever its larval host plants are abundantly available.[8]
The two-tailed pasha is a fast-flying butterfly that displays territorial behaviour. The butterfly also is a noted for hill-topping. The adults of both sexes are attracted to fermenting fruits; they are attracted to the ethanol contained therein, and can be baited with wine and other alcoholic beverages.[8]
Charaxes jasius is bivoltine or trivoltine , i.e. it has two or three generations per year depending on latitude and altitude.[8][4]
Typically, the first batch of eggs are laid in May–June and the second in mid August–mid October.[8] The second batch caterpillars spend the winter in the larval stage, and pupate the next spring. The female lays the eggs on the upper surface of the leaves of the host plant, laying no more than one egg per leaf.[11]
The caterpillar is green, cylindrical and up to 50 millimetres (2.0 in) long. It has rings of yellow-white raised spots on the body, yellow lateral lines along the sides, and two yellow ocelli on the back. The head bears four horns facing backwards. The caterpillar makes a leaf tent from silken threads, to which it returns after feeding on surrounding leaves.[11]
When the caterpillar is fully matured, it hangs on a twig and pupates. The pupa resembles a ripening fruit as it is first green and becomes brown as the imago develops inside.[11] After a period that can range from two weeks to one month, the pupal case opens letting out the adult butterfly.
Egg
Larva
Newly formed pupa
Pupa ready for hatching
Adult
The preferred larval foodplant is the Strawberry Tree (Arbutus unedo), although secondary or perhaps accidental choices are known to include a few Osyris species.[5]
.jpg)
Charaxes jasius, the two-tailed pasha, is a butterfly in the family Nymphalidae. It is the only European species of the genus Charaxes. Divergence of the Mediterranean species C. jasius from the last common ancestor it shared with its closest related species still flying in the Afrotropical realm most probably occurred around 2 mya, i.e. during the Pliocene.
La mariposa del madroño, bajá[1] o cuatro colas[1] (Charaxes jasius) es una especie de lepidóptero ditrisio de la familia Nymphalidae. Se encuentra ampliamente distribuida en toda el África subsahariana y también en las regiones del litoral mediterráneo y atlántico de la península ibérica, sur de Francia, Italia, Grecia, Albania, la costa dálmata, islas mediterráneas y norte de África, donde sus orugas se alimentan del árbol madroño, de donde le viene el nombre común. Es el único representante europeo del género Charaxes, que está constituido por numerosas especies de distribución africana tropical principalmente.[2]
Las orugas de esta mariposa son alargadas, de color verde. Se caracterizan por unas seis protuberancias en la parte superior de la cabeza, similares a cuernos. La pupa también es de color verde. Los imagos tienen la cabeza pequeña con grandes ojos y antenas de mediano tamaño, un tórax de color blanco, negro y marrón rojizo y un pequeño abdomen de color gris. La parte interior de las alas presenta franjas de color negro, naranja y amarillo. La parte exterior presenta dibujos complejos, alternando los colores blanco, negro, naranja y marrón rojizo, y con unos ocelos en las alas posteriores. Los machos alcanzan 65-75 mm de envergadura alar y las hembras 75-90 mm.[3]
Las larvas de las poblaciones africanas se alimentan de Sorghum roxburghii, Lonchocarpus cyanescens y especies de Cassine, mientras que las poblaciones mediterráneas lo hacen de Arbutus unedo[2]en el medio natural. En entornos más antropizados se han indicado también como plantas nutricias varias especies del género Brachychiton, que son árboles exóticos utilizados en jardinería urbana, y ocasionalmente el naranjo. Los adultos se alimentan generalmente de los jugos de frutas maduras o podridas y también de lixiviados de excrementos y cadáveres en descomposición.
Pupa
Datos: Q1320946
Multimedia:
Especies: Charaxes jasius
La mariposa del madroño, bajá o cuatro colas (Charaxes jasius) es una especie de lepidóptero ditrisio de la familia Nymphalidae. Se encuentra ampliamente distribuida en toda el África subsahariana y también en las regiones del litoral mediterráneo y atlántico de la península ibérica, sur de Francia, Italia, Grecia, Albania, la costa dálmata, islas mediterráneas y norte de África, donde sus orugas se alimentan del árbol madroño, de donde le viene el nombre común. Es el único representante europeo del género Charaxes, que está constituido por numerosas especies de distribución africana tropical principalmente.
Sulttaaniperhonen (Charaxes jasius) on täpläperhosten (Nymphalidae) heimoon kuuluva suurikokoinen päiväperhonen.
Sulttaaniperhosen siipien kärkiväli on noin 9 cm, naaras on koirasta kookkaampi. Siipien yläpinnan pääväri on tummanruskea ja siivissä on kellanruskea reunajuova. Siipien alapinnan tyviosa on ruskeiden valkoreunaisten juovien ja täplien kirjavoima.[1]
♂
♂ △
Sulttaaniperhosen levinneisyys rajoittuu Välimeren alueelle Kreikasta länteen. Italiassa se on yleinen länsirannikolla, mutta puuttuu Adrianmeren rannikolta. Ranskassa se esiintyy harvinaisena Provence-Alpit-Rivieralta Itä-Pyreneille ja Espanjassa ja Portugalissa sitä on paikallisena ja niukkana rannikoilla ja sisämaassa. Pohjois-Afrikassa se esiintyy Marokon, Algerian ja Tunisian rannikoilla. Sulttaaniperhonen lentää kahtena sukupolvena, ensimmäinen maaliskuusta kesäkuuhun ja toinen heinäkuusta lokakuuhun.[1]
Sulttaaniperhosta tavataan merenpinnan tasolta noin 500 metrin korkeudelle.[1]
Toukan ravintokasvi on mansikkapuu (Arbutus unedo).[1]
Sulttaaniperhonen (Charaxes jasius) on täpläperhosten (Nymphalidae) heimoon kuuluva suurikokoinen päiväperhonen.
Nymphale de l'arbousier
La Nymphale de l'arbousier (Charaxes jasius), aussi appelée Pacha à deux queues, Jason ou encore Jasius, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Charaxinae.
Le Pacha à deux queues est un grand papillon au dessus marron bordé d'orange avec aux ailes antérieures, une seconde ligne orange et deux queues aux ailes postérieures.
Imago, face supérieure
Revers
Le revers est très ornementé, marron avec dessins blancs, bordure orange, marron puis orange puis blanc aux antérieures, bordure orange, marron puis blanc aux postérieures.
La chenille possède une tête verte munie de quatre prolongements à apex rougeâtre et un corps vert tacheté de points blancs à extrémité postérieure bifide[1].
Œuf
Bivoltin, il vole de mai à juin puis d'août à octobre. Il hiverne à l'état larvaire.
C'est un grand voilier capable de migration verticale ou de tenter d'agrandir son territoire, ce qui nécessite une présence de sa plante-hôte, l'arbousier[2].
La plante-hôte de sa chenille est l'arbousier (Arbutus unedo). En son absence, il pourrait être remplacé par Osyris quadripartita[3] et en Afrique par le sorgho[4].
Charaxes jasius fait partie du sous-groupe des Charaxes africains et est présent dans tout l'Ouest et le Sud de l'Afrique (Éthiopie, Somalie, Soudan, Angola, Gabon, Zaïre, Kenya, Ouganda, Afrique du Sud, Botswana, Mozambique, Namibie, République démocratique du Congo Zimbabwe, Zambie, Malawi, Tanzanie) ainsi que sur la côte atlantique (Côte d'Ivoire, Sierra Leone, Guinée, Sénégal).
Il est présent sur les rivages méditerranéens en Afrique du Nord et en Europe (Espagne, France, Italie, Grèce, Turquie), sur les îles de la Méditerranée (dont Corse, Sardaigne, Sicile, Crète), et sur la côte atlantique du Portugal[5].
En France métropolitaine, il est présent dans tous les départements du pourtour méditerranéen, et dans quelques départements proches, comme l'Ardèche et le Vaucluse[6],[7].
Le Pacha à deux queues est présent dans les régions côtières jusqu’à 1 000 m, dans les zones où abonde sa plante-hôte, l'arbousier.
L'espèce Charaxes jasius a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1767, sous le nom initial de Papilio jasius[8]. La localité type est l’Algérie.
Ce papillon figure sur une émission d'Israël de 1965 (valeur faciale : 0,02 l) et sur d'autres de Botswana, Espagne, Guinée équatoriale, Gibraltar, et Hongrie.
Nymphale de l'arbousier
La Nymphale de l'arbousier (Charaxes jasius), aussi appelée Pacha à deux queues, Jason ou encore Jasius, est une espèce de lépidoptères (papillons) de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Charaxinae.
La ninfa del corbezzolo (Charaxes jasius (Linnaeus, 1767)) è un lepidottero appartenente alla famiglia Nymphalidae. È l'unico rappresentante europeo del genere Charaxes, per il resto diffuso soprattutto nella fascia tropicale del Vecchio Mondo.
La ninfa del corbezzolo è una farfalla di dimensioni medio-grandi, avendo un'apertura alare compresa tra i 70 e gli 80 mm. Vista da sopra la farfalla ha ali bruno scuro con i margini di color arancio. Le ali posteriori portano le due codine alle vene 2 e 4, caratteristica della maggior parte delle specie del genere. La pagina inferiore delle ali è bruno rossiccia con numerose bande più scure contornate di bianco o grigio. La banda marginale arancio è presente anche su questa ed è preceduta da una banda bianca submediana. Vicino alle codine sono presenti alcuni punti azzurri.
Il bruco è verde, cilindrico e presenta due ocelli gialli sul dorso. Il capo porta quattro corni rivolti all'indietro. La pupa è compatta e rimane appesa alla pianta nutrice.
Esemplare maschile montato lato dorsale
Esemplare maschio montato sul lato ventrale
Bruco
Pupa
È una specie con una territorialità molto spiccata: specialmente nel periodo riproduttivo gli individui di sesso maschile difendono e pattugliano un territorio molto vasto, manifestando una notevole aggressività verso le altre farfalle.
In fase larvale si nutre esclusivamente delle foglie della pianta del corbezzolo (Arbutus unedo), da cui il suo nome comune.
L'adulto predilige i frutti maturi, di cui succhia i liquidi zuccherini.
Charaxes jasius è una specie bivoltina, che presenta cioè 2 generazioni all'anno: la prima in maggio-giugno e la seconda in agosto-settembre; dopo quest'ultima trascorre l'inverno allo stadio larvale, per sfarfallare la primavera successiva.
La femmina depone le uova attaccandole alla pagina superiore delle foglie del corbezzolo, deponendo non più di un uovo per foglia. Dall'uovo fuoriesce la larva, che si costruisce una specie di "letto" con dei fili sericei, sul quale torna puntualmente dopo essersi cibato delle foglie circostanti. Man mano che va aumentando di dimensioni il bruco va incontro a ripetute mute. In seguito si appende ad un ramoscello incurvandosi ad uncino e si impupa. Dopo un periodo che può variare da due settimane ad un mese, la pupa si apre lasciando fuoriuscire la farfalla.
La specie è diffusa nell'area costiera del bacino del Mediterraneo e nell'Africa subsahariana[1].
Il suo habitat tipico è la macchia mediterranea, fino a 700-800 metri d'altitudine.
La ninfa del corbezzolo (Charaxes jasius (Linnaeus, 1767)) è un lepidottero appartenente alla famiglia Nymphalidae. È l'unico rappresentante europeo del genere Charaxes, per il resto diffuso soprattutto nella fascia tropicale del Vecchio Mondo.
De Jasiusvlinder of Pasja (Charaxes jasius) is een vlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. Met een spanwijdte bij het mannetje rond 70 mm en het vrouwtje van 75-90 mm is het de grootste dagvlinder van Europa.[1]
De ondersoort C. jasius jasius komt voor in de maquis in het Middellandse Zeegebied, vooral nabij de kust. De vlinder vliegt in twee generaties per jaar van april tot en met oktober. Een vijftal andere ondersoorten komt voor verspreid over het Afrikaanse continent.[1][2] De waardplant van de rupsen in het Mediterraan gebied is de aardbeiboom, hoewel de mediterrane ondersoort ook is aangetroffen op sinaasappel, mandarijn, perzik, abrikoos, laurier, cherimoya, Rhamnus en Osyris quadripartita.[3] De vlinders voeden zich met sappen uit rottend fruit, boomsap en uitwerpselen.[4]
Gladde, bolvormige, gele eitjes van 2 mm doorsnee worden afzonderlijk afgezet op de bovenkant van het blad van de aardbeiboom. De slakachtige rupsen rusten op de bovenzijde van hetzelfde blad. Ze worden uiteindelijk 60 mm lang, en zijn bedauwd groen met op de rug fijne lichte puntjes en tot drie oogvlekken met een blauw accent. Bij jonge rupsen lopen uit de achterhoeken van het lijf twee naar achter en buiten stekende roodpaars tot bruine hoorntjes vanuit een geelwitte rand, die verdwijnen bij het groter worden, maar de hoekige achterkant blijft herkenbaar. De kop heeft aan de achterkant vier schuin naar achter gerichte roodpaarse tot bruine hoorntjes, en aan de voorzijde een paarse geelwit gezoomde rand. De pop is bedauwd groen en hangt meestal aan de onderkant van de bladsteel.
De bovenkant van de vleugels van deze vlinder is zwartbruin, met aan de buitenrand een band oranje vlekken die op de achtervleugel lichter zijn en met zwart zijn afgezet. De achterhoek van de achtervleugel heeft twee korte sporen. Op de voorvleugel is er nog een tweede band kleinere bruinoranje vlekken. De onderkant van de vleugels is bij het lijf een bont patroon van vosbruine, zwartgroene, witomrande streepvormige vlekken, en verder naar buiten een witte band, en achtereenvolgens brede banden van vosbruine, olijfgrijze en gele vlekken (oranje in de voorvleugel), een smalle olijfgroene band en op de achtervleugel een witte lijn. De brede olijfgrijze vlekken in de achterhoek van de achtervleugel bevatten ook blauwe oogvlekken en de buitenste vlek is ook aan de binnenkant omzoomd met geel. De bovenkant van het lijf is zwartbruin en de tekening van vosbruine, olijfgrijze en witte naar achter en onder lopende strepen op de zijkant en onderkant is een voortzetting van van de onderkant van de vleugels. In rust zijn de vleugels samengeklapt zodat de mooie onderkant goed te zien is.[4][2]
In tegenstelling tot de meeste andere vlinderfamilies waar het aantal chromosomen niet of weinig van elkaar verschilt (vaak n = 31), is de variatie binnen de Charaxinae groot (n = 13-58). Het haploïde chromosoomaantal bij de Jasiusvlinder is 25, zowel bij vrouwtjes als mannetjes.[5]
De Jasiusvlinder of Pasja (Charaxes jasius) is een vlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. Met een spanwijdte bij het mannetje rond 70 mm en het vrouwtje van 75-90 mm is het de grootste dagvlinder van Europa.
De ondersoort C. jasius jasius komt voor in de maquis in het Middellandse Zeegebied, vooral nabij de kust. De vlinder vliegt in twee generaties per jaar van april tot en met oktober. Een vijftal andere ondersoorten komt voor verspreid over het Afrikaanse continent. De waardplant van de rupsen in het Mediterraan gebied is de aardbeiboom, hoewel de mediterrane ondersoort ook is aangetroffen op sinaasappel, mandarijn, perzik, abrikoos, laurier, cherimoya, Rhamnus en Osyris quadripartita. De vlinders voeden zich met sappen uit rottend fruit, boomsap en uitwerpselen.
Charaxes jasius er en sommerfugl som tilhører underfamilien Charaxinae i den store familien flikvinger (Nymphalidae). Den er den eneste europeiske representanten for Charaxinae, og den største europeiske dagsommerfuglen.
En stor (vingespenn 65-90 millimeter), kraftig, bredvinget sommerfugl, bakvingen med to tynne stjerter. Oversiden er mørk med oransje tverrbånd, ved bakvingens kant noen blå tegninger. Undersiden er brokete farget i hvitt, gult, brunt og svart.
♂
♂ △
Larvene lever på jordbærtre (Arbutus unedo). De voksne sommerfuglene er raske og utholdende flygere. De besøker ikke ofte blomster, men suger til seg væske fra svette, åtsler og ekskrementer.
Arten er utbredt i Sør-Europa og Nord-Afrika. I Europa finnes den i opptil 1200 meters høyde, i Atlasfjellene opptil 2400 meter.
Charaxes jasius er en sommerfugl som tilhører underfamilien Charaxinae i den store familien flikvinger (Nymphalidae). Den er den eneste europeiske representanten for Charaxinae, og den største europeiske dagsommerfuglen.
Un parpajon motobin bel, ùnich rapresentant d'un géner tropical con un përfond dë specie.
♂
♂ △
La ruva
La ruva a viv dzora a Arbutus unedo. Doe generassion a l'ann, ël parpajon a vòla an giugn e an aost.
A viv ant j'ìsole e an sla còsta dël mar Jòni e dël Mar Tiren.
Un parpajon motobin bel, ùnich rapresentant d'un géner tropical con un përfond dë specie.
♂
♂ △
La ruva
Ambient La ruva a viv dzora a Arbutus unedo. Doe generassion a l'ann, ël parpajon a vòla an giugn e an aost.
DistribussionA viv ant j'ìsole e an sla còsta dël mar Jòni e dël Mar Tiren.
Charaxes jasius Linnaeus, 1767, conhecida pelos nomes comuns de borboleta-do-medronheiro ou imperador, é um lepidóptero da família Nymphalidae comum na bacia do Mediterrâneo e no norte de África[1].
A borboleta adulta tem uma envergadura de 65–75 mm nos machos e de 75–90 mm nas fêmeas.
Quando a temperatura do ar não desce a valores inferiores a 10 °C, o período de voo mantém-se durante todo o ano[2].
A planta hospedeira da lagarta é o medronheiro (Arbutus unedo).
Charaxes jasius Linnaeus, 1767, conhecida pelos nomes comuns de borboleta-do-medronheiro ou imperador, é um lepidóptero da família Nymphalidae comum na bacia do Mediterrâneo e no norte de África.
Pasha hai đuôi hay Hoàng đế cáo (Charaxes jasius) là một loài bướm ở vùng Địa Trung Hải và châu Phi.[1]
Sải cánh dài 65–75 mm đối với con đực và 75–90 mm đối với con cái. Chúng bay quanh năm.[2] Cây chủ của sâu bướm là cây dâu tây Arbutus unedo.
Sâu bướm
Nhộng
Phía dưới
Bài viết về bướm giáp này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Pasha hai đuôi hay Hoàng đế cáo (Charaxes jasius) là một loài bướm ở vùng Địa Trung Hải và châu Phi.
Sải cánh dài 65–75 mm đối với con đực và 75–90 mm đối với con cái. Chúng bay quanh năm. Cây chủ của sâu bướm là cây dâu tây Arbutus unedo.
Существуют сообщения о находках этого вида в Крыму (сообщение Н. М. Романова и М. И. Сироткина, но в связи с отсутствием фактического материала вид обычно не включают в основной список видов Восточной Европы. Алфераки С. Н. указывал на залёт этой бабочки на мыс Ай-Тодор в Крыму в конце 1870-х годов[3].
Тёплые морские побережья на высоте до 500 м, парковые насаждения, пойменные леса. В Атласских горах единичная находка на высоте 2200 м.
Два поколения. Первое с сентября до апреля. Второе — с августа до сентября. В центре ареала встречается часто, в других местообитаниях — в ограниченной численности.
Самцы часто сидят на ветках земляничного дерева поджидая самок. В виду плохо развитого зрения часто самцы могут устремляться за любыми пролетающими мимо объектами.
Первое поколение с сентября по апрель, второе — с июня по июль. Гусеницы зимуют на вечнозеленых растениях. Окраска гусениц ярко зеленая с множеством пятнышек жёлтого цвета. На голове 4 выроста, два средних с красными пятнами на конце.
Кормовые растения: Земляничник обыкновенный (Arbutus unedo),
Существуют сообщения о находках этого вида в Крыму (сообщение Н. М. Романова и М. И. Сироткина, но в связи с отсутствием фактического материала вид обычно не включают в основной список видов Восточной Европы. Алфераки С. Н. указывал на залёт этой бабочки на мыс Ай-Тодор в Крыму в конце 1870-х годов.
_Greece.jpg)
