nomes no trilho de navegação
Puccinia is a genus of rust fungus that causes rust diseases on most major crop cereals, except rice. It is considered the most destructive of the rust fungi genera and has been a significant agricultural pathogen for thousands of years, able to incite serious epidemics.
The common name of rust fungi refers to the appearance of infected plants, which develop numerous small, red-orange lesions on leaves and stems, as if they are rusting. These lesions contain up to 350,000 spores. The life cycle of Puccinia fungi is complex, involving five different spore types.
Puccinia és un gènere de fongs dits popularment Rovells. Totes les espècies d’aquest gènere són patògens de les plantes obligats.[1] Segons una enquesta, feta el 2012, a 495 científics especialistes els fongs del gènere Puccinia es troben entre els 10 més importants fitopatògens del món. Exemples de malalties causades per fongs del gènere Puccinia:
L’espècie Puccinia obtegens sembla que pot controlar el card del Canadà usat junt amb altres fitopatògens.[2]
A collection of information regarding Puccinia psidii--particularly with respect to its presence in Hawaii--is available online.
Puccinia és un gènere de fongs dits popularment Rovells. Totes les espècies d’aquest gènere són patògens de les plantes obligats. Segons una enquesta, feta el 2012, a 495 científics especialistes els fongs del gènere Puccinia es troben entre els 10 més importants fitopatògens del món. Exemples de malalties causades per fongs del gènere Puccinia:
Puccinia asparagi – Rovell de l’espàrrec Puccinia graminis – Rovell de la tija Puccinia horiana – rovell blanc de plantes del gènere Chrysanthemum Puccinia mariae-wilsoniae - Puccinia poarum - Puccinia psidii – Rovell de la guaiba Puccinia recondita – Rovell marró Puccinia sessilis - Puccinia striiformis - Puccinia triticina – Rovell del blatL’espècie Puccinia obtegens sembla que pot controlar el card del Canadà usat junt amb altres fitopatògens.
Svampeslægten Puccinia omfatter rustsvampe ca. 4000 arter[1], der fremkalder sygdomme hos flere af de dyrkede planter. Det er svampe med op til fem forskellige sporetyper og ofte med tvunget skifte mellem to forskellige værtplanter.
ArterLitteratur: Raven et. al.: Biology of plants, 8 edition; 2013
Puccinia sind eine sehr umfangreiche Pilzgattung aus der Familie der Pucciniaceae in der Ordnung der Rostpilze (Pucciniales). Alle Arten dieser Gattung verursachen Pflanzenkrankheiten, die als Rost bezeichnet werden. Praktisch alle Getreidesorten mit Ausnahme von Reis können von Puccinia-Arten befallen werden, was zu erheblichen Ertragsausfällen führen kann.
Mit bloßem Auge sind in der Regel nur die auf der Oberfläche der Wirtspflanzen hervortretenden Sporenlager zu erkennen. Diese wachsen in Nestern, die als Flecken und Pusteln meist auf den Blattoberflächen erscheinen. Die erhabenen Flecken sind meist braun, manchmal auch gelb bis orange. Das farbliche und haptische Erscheinungsbild erinnert an Eisenrost und war namensgebend für die ganze Ordnung.
Das Myzel aller Puccinia-Arten wächst interzellulär und bildet Saugfäden, die in das Speichergewebe des Wirtes wachsen.
Die Gattung umfasst über 4000 Arten.[1] Einzelne Arten treten regional begrenzt auf. Aber insbesondere die Getreideschädlinge sind als Kulturfolger weltweit verbreitet.
Die Pilze ernähren sich von den im Speichergewebe der Pflanzen vorhandenen Nährstoffen, ihre Sporenlager brechen später durch die Pflanzenoberflächen an Blättern oder Stängeln und setzen Sporen frei. Viele Puccinia-Arten durchlaufen während ihrer Entwicklungszyklen fünf vegetative Stationen, die sich meist auf zwei unterschiedliche Wirte verteilen. Je größer die Schadwirkung auf bedeutende Kulturpflanzen ist, desto intensiver wurden die Entwicklungszyklen der einzelnen Arten untersucht. Ein gutes Beispiel hierfür ist die Ökologie des Getreideschwarzrost. Wobei Getreide wie beispielsweise Weichweizen als Hauptwirte und Berberitzen als Zwischenwirt befallen werden.[2]
Der Malvenrost (Puccinia malvacearum) macht hingegen keinen Wirtswechsel durch und verbringt seinen Lebenszyklus auf verschiedenen Malven- und Eibisch-Arten. Dabei bildet er nur Telien aus und ist damit mikrozyklisch.
Beim Maisrost (Puccinia sorghi, Syn. P. mayidis) erfolgt die Ansteckung der Maispflanzen über eine Übertragung von befallenen Sauerkleearten, die in einem Umkreis von wenigen Metern vorhanden sein müssen. Bei für die Art optimalen, mikroklimatischen Bedingungen mit wiederholt hoher Luftfeuchtigkeit kommt es in den für den Getreideanbau typischen, dichten Beständen zu epidemischen Seuchenzügen.
Mit einer Unterbrechung des Lebenszyklus kann die Ausbreitung von Arten, die sich auf zwei unterschiedlichen Wirten entwickeln indirekt bekämpft werden. Hierzu werden die Zwischenwirte durch gezielte Unkrautbekämpfung oftmals mit Herbiziden seltener durch Jäten oder Roden zurückgedrängt. In Seuchengebieten sollte zusätzlich auf den Anbau von anfälligen Sorten verzichtet werden und Ernterückstände sorgfältig untergepflügt werden. Bevor der direkte Zusammenhang zwischen in räumlicher Nähe zu Getreideanbauflächen wachsenden Berberitzen und dem Auftreten von Getreideschwarzrost nachgewiesen wurde, hat man um 1660 bereits früh versucht, die Berberitze auszurotten, um den Befall des Getreides mit Getreideschwarzrost zu bekämpfen.[2] Dies war jedoch nur teilweise erfolgreich, da bei vielen Puccinia-Arten auch die Uredosporen überwinterungsfähig sind. Bei der Aussaat von Wintergetreide kann im Herbst durch diese die Saat befallen werden. Eine weitere indirekte Bekämpfungsmethode ist die Züchtung resistenter Kulturpflanzensorten. Auch dies ist nur teilweise oder temporär erfolgreich, da zu der großen Puccinia-Artenzahl noch etliche Varietäten und Formen kommen, die durch Mutation oder Kreuzung entstehen, die eine Resistenz neu gezüchteter Kulturpflanzensorten überwinden können.[3] Ein Beispiel hierfür sind die im Laufe der langen Kultivierungszeit von Getreide entstandenen Varietäten und Formen des Getreideschwarzrosts.
Eine direkte chemische Bekämpfung ist mit Fungiziden möglich.[4] Jedoch ist diese umstritten und der Einsatz der Pflanzenschutzmittel muss meist mehrfach wiederholt werden.[3]
Eine Auswahl von Puccinia-Arten und den Kulturpflanzen, die diese befallen:
Puccinia sind eine sehr umfangreiche Pilzgattung aus der Familie der Pucciniaceae in der Ordnung der Rostpilze (Pucciniales). Alle Arten dieser Gattung verursachen Pflanzenkrankheiten, die als Rost bezeichnet werden. Praktisch alle Getreidesorten mit Ausnahme von Reis können von Puccinia-Arten befallen werden, was zu erheblichen Ertragsausfällen führen kann.
Zeng (Puccinia), cinsekî kuvan ya ku zenga dan, qurm û pelên riwekan çêdike.
Nêzî 4000 cure ji vî cinsî ku hatine saloxandin heta niha û ev jî lîstek ji çend cureyên zengan e.[1] The genus contains about 4000 species.
Puccinia is a genus of fungi. All species in this genus are obligate plant pathogens and are known as rusts.[1] The genus contains about 4000 species.[2]
The genus name of Puccinia is in honour of Tommaso Puccini (died 1735), who was an Italian doctor and botanist who taught Anatomy at Hospital of Santa Maria Nuova in Florence.[3]
The genus was circumscribed by Pier Antonio Micheli in Nov. Pl. Gen. on page 213 in 1729.
Examples of Puccinia rusts and the diseases they cause:
The rust species Puccinia obtegens has shown some promise for controlling Canada thistle, but it must be used in conjunction with other control measures to be effective.[5]
Another leaf rust species, Puccinia myrsiphylli, has been used as an effective biocontrol agent for infestations of the common form of bridal creeper (Asparagus asparagoides) in Australia since 2000.[6]
Puccinia is a genus of fungi. All species in this genus are obligate plant pathogens and are known as rusts. The genus contains about 4000 species.
The genus name of Puccinia is in honour of Tommaso Puccini (died 1735), who was an Italian doctor and botanist who taught Anatomy at Hospital of Santa Maria Nuova in Florence.
The genus was circumscribed by Pier Antonio Micheli in Nov. Pl. Gen. on page 213 in 1729.
Puccinia es un género de hongos de la familia Pucciniaceae.[2] Muchas de las especies en este género son patógenos de plantas.
El ciclo se puede subdividir en cinco fases con distintas estructuras reproductoras. En cuanto a la alternancia de generaciones es un ciclo trigenético heteromórfico. Pueden reconocerse un gametófito, que comienza con la germinación de una basidiospora y finaliza con la formación de espermacios e hifas receptoras; un esporófito I, que se inicia con el proceso de espermatización y finaliza con la formación de ecidiósporas; y un esporófito II, que empieza con la germinación de una ecidiospora y acaba con la formación de basidiósporas.
Fase 0 : producción de espermogonios con espermacios e hifas receptoras : Las hifas del hongo que se desarrolla dentro del hospedante forman estructuras subepidermicas que se llaman espermogonios. Se abren en la superficie foliar por un ostiolo, por lo cual segregan un néctar oloroso que lleva también los espermacios y que atrae a los insectos. Esos permiten transportar espermacios de polaridad (+) a las hifas receptoras de polaridad (-). Tiene entonces lugar el proceso de espermatización : el contenido del espermacio pasa a la hifa receptora.
Fase 1 : producción de ecidios con ecidiósporas dicarióticas : Mientras de la espermatización, el micelio se desarrolla en el interior de la hoja de agracejo y forma primordios de ecidios en la epidermis inferior. Los núcleos de los espermacios pasan hasta los ecidios, que entonces son binucleados. Dejan salir los ecidiosporas binucleadas formadas en su seno. Son dispersadas por el viento y germinan si llegan a una gramínea compatible, el trigo en este caso.
Fase 2 : uredosoros con uredosporas dicarióticas Una vez que germinan en el trigo lo infectan y producen un micelio intercelular dicariótico. Luego forma masas celulares llamadas uredosoros, constituidas por mitósporas peliculadas, binucleadas, los uredósporas. Esto forma una pustula anaranjada que da su nombre a la "roya". Las uredósporas extienden la infección durante el tiempo de crecimiento del trigo, y cuando alcanza su madurez producen otro tipo de esporas : las teliósporas. Son bicelulares y contienen telios.
Fase 3 : telios con telosporas bicelulares Al final de verano, las esporas del telio maduran sobre las hojas del trigo. Estas teliósporas son bicelulares y protegidas por gruesas paredes resistentes a la sequedad y al frío, y permanecen aletargadas durante el invierno. Las células entonces están en estado unicelular y diploide, ya que ha tenido lugar la cariogamia.
Fase 4 : basidios con basidiósporas monocarióticas haploides A principio de la primavera siguiente, cada célula diploide de la basidiospora germina, produciendo un promicelio. El núcleo diploide pasa en el promicelio y sufre meiosis, formando cuatro núcleos haploides. Luego se forman septos entre los núcleos, produciendo basidiósporas. Dos de las cuales son de polaridad (+) y dos (-). Estas basidiósporas son dispersadas por el viento y germinan si caigan sobre una hoja de agracejo (Berberis vulgaris). Un tubo de germinación penetra entonces en los tejidos del arbusto y desarrolla entre las células un micelio dicariótico.
Puccinia es un género de hongos de la familia Pucciniaceae. Muchas de las especies en este género son patógenos de plantas.
Puccinia est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Pucciniaceae. Ces champignons microscopiques sont responsables de maladies fongiques appelées rouilles.
Largement distribués dans tous les continents, ils peuvent affecter de nombreux végétaux de la strate herbacée jusqu'à de grands arbres (les peupleraies artificielles, notamment) ainsi que certaines cultures (pomme de terre, tomate, céréales, etc.).
Des plantes affaiblies ou en fin de vie, ou poussant dans un milieu inadapté, y sont généralement beaucoup plus sensibles.
De nombreuses espèces de Puccinia sont responsables de maladies des plantes cultivées, avec par exemple :
La première espèce du genre Puccinia dont le génome a été séquencé est une sous-espèce de Puccinia graminis (Puccinia graminis f. sp tritici) ; c'est le second urédiniomycète à avoir été séquencé (le premier étant Sporobolomyces roseus)[1].
Des milliers d'espèces ont été décrites au sein du genre Puccinia, dont (court extrait de la liste) :
Liste plus complète sur Wikispecies
Puccinia est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Pucciniaceae. Ces champignons microscopiques sont responsables de maladies fongiques appelées rouilles.
Largement distribués dans tous les continents, ils peuvent affecter de nombreux végétaux de la strate herbacée jusqu'à de grands arbres (les peupleraies artificielles, notamment) ainsi que certaines cultures (pomme de terre, tomate, céréales, etc.).
Des plantes affaiblies ou en fin de vie, ou poussant dans un milieu inadapté, y sont généralement beaucoup plus sensibles.
Puccinia adalah salah satu marga cendawan yang semua anggotanya adalah patogen tanaman dan gejalanya dikenal sebagai karat (daun), karena ciri khasnya berupa bercak berwarna coklat kemerahan dan terasa kasar seperti karat[1] Anggotanya ada sekitar 4000 jenis (spesies).[2]
Contoh-contoh jenis Puccinia yang penting dan penyakit yang disebabkannya adalah sebagai berikut.
Artikel bertopik Fungi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Puccinia adalah salah satu marga cendawan yang semua anggotanya adalah patogen tanaman dan gejalanya dikenal sebagai karat (daun), karena ciri khasnya berupa bercak berwarna coklat kemerahan dan terasa kasar seperti karat Anggotanya ada sekitar 4000 jenis (spesies).
Puccinia è un genere di funghi Basidiomiceti. Tutte le specie di questo genere sono parassite obbligate di piante e provocano le malattie conosciute come "ruggini".
Puccinia è un genere di funghi Basidiomiceti. Tutte le specie di questo genere sono parassite obbligate di piante e provocano le malattie conosciute come "ruggini".
Rūsa ir lauksaimniecībā nozīmīga augu slimība, ko izraisa rūsas sēnes (Pucciniales). Slimības simptomi — brūnas, sarkanīgas, dzeltenas pustulas uz augu lapām.[1] Slimajiem augiem pastiprinās transpirācija un pazeminās fotosintēzes intensitāte, lapas pāragri nokalst. Vidēji stipras infekcijas gadījumā ražas zudumi var sasniegt 15-30%. Jo agrākās auga attīstības fāzēs notiek inficēšanās, jo lielāki ir ražas zudumi.[2]
Graudaugu rūsas ierosina Puccinia spp. sēnes. Ierosinātāji ir obligāti parazīti ar šauru specializāciju. Patogēna izplatība un attīstība ar atkarīga no šķirnes izturības. Kviešu rūsa ir vissenāk pazīstamā augu slimība.
Latvijā sastopamas sešu veidu graudaugu rūsas:
|url=; Kopā ar |accessdate= jālieto |url= |url=; Kopā ar |accessdate= jālieto |url= Rūsa ir lauksaimniecībā nozīmīga augu slimība, ko izraisa rūsas sēnes (Pucciniales). Slimības simptomi — brūnas, sarkanīgas, dzeltenas pustulas uz augu lapām. Slimajiem augiem pastiprinās transpirācija un pazeminās fotosintēzes intensitāte, lapas pāragri nokalst. Vidēji stipras infekcijas gadījumā ražas zudumi var sasniegt 15-30%. Jo agrākās auga attīstības fāzēs notiek inficēšanās, jo lielāki ir ražas zudumi.
Puccinia is een geslacht van schimmels, die behoort tot de roesten. Veel Puccinia-soorten tasten landbouwgewassen aan en zijn daardoor schadelijk.
Enkele schadelijke soorten zijn:
Puccinia is een geslacht van schimmels, die behoort tot de roesten. Veel Puccinia-soorten tasten landbouwgewassen aan en zijn daardoor schadelijk.
Puccinia Pers. (rdza) – rodzaj grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae)[1]. Należy do niego około czterech tysięcy gatunków[2]. Według ankiety przeprowadzonej wśród fitopatologów przez czasopismo "Molecular Plant Pathology" w 2012 r. rodzaj ten znalazł się na 3 miejscu wśród grzybów o największym znaczeniu w gospodarce człowieka[3]. Wywołują choroby zwane rdzami, przynoszące duże straty w rolnictwie[4].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Synonimy nazwy naukowej:Argomyces Arthur, Argotelium Arthur, Bullaria DC., Coronotelium Syd., Cutomyces Thüm., Dicaeoma Gray Eriosporangium Bertero ex Ruschenb., Jackya Bubák, Leptinia Juel, Leptopuccinia (G. Winter) Rostr., Lindrothia Syd., Linkiella Syd., Lysospora Arthur, Micropuccinia Rostr., Persooniella Syd., Pleomeris Syd., Poliomella Syd., Puccinia subgen. Leptopuccinia G. Winter, Puccinidia Mayr, Rostrupia Lagerh., Schroeterella Syd., Sclerotelium Syd., A Solenodonta Castagne, Trailia Syd.[5]
Do rodzaju Puccinia należą głównie grzyby będące obligatoryjnymi pasożytami roślin. Tylko nieliczne gatunki można hodować na kulturach tkankowych lub sztucznych podłożach, ale rozwijają się na nich źle i słabo zarodnikują. Występują na licznych gatunkach roślin, zarówno dziko żyjących, jak i na roślinach uprawianych. Niektóre gatunki Puccinia to wyspecjalizowane monofagi występujące na gatunkach roślin należących do jednego tylko gatunku lub kilku w obrębie jednego rodzaju, są mniej wyspecjalizowane pasożytujące na wielu rodzajach w obrębie jednej rodziny, ale są też polifagi pasożytujące na roślinach zaliczanych do różnych rodzin[4]. Należą do najgroźniejszych patogenów roślin, wywołują m.in. groźne choroby wszystkich zbóż (z wyjątkiem ryżu)[6].
Mają skomplikowany cykl życiowy odbywający się na dwóch gatunkach roślin żywicielskich (są to tzw. pasożyty dwudomowe) lub na jednym (pasożyty jednodomowe)[4]. Po dostaniu się na roślinę żywicielską zarodniki rdzy kiełkują i przez aparaty szparkowe wnikają do jej tkanek. W czasie rozwoju wytwarzają do 5 rodzajów zarodników: spermacja, ecjospory, urediniospory, teliospory i sporydia. U niektórych gatunków (np. u Puccinia vexans) występuje jeszcze szósty typ zarodników – amfispory. Niektóre gatunki, zwane rdzami pełnocyklowymi wytwarzają wszystkie rodzaje zarodników, inne, zwane rdzami niepełnocyklowymi wytwarzają tylko niektóre rodzaje zarodników. W najbardziej uproszczonych cyklach rozwojowych (np. u Puccinia horiana) wytwarzane są tylko teliospory. U większości gatunków główną rolę w rozprzestrzenianiu patogenu odgrywają urediniospory, teliospory pełnią funkcję przetrwalników[4].
Rdzą pełnocyklową jest na przykład rdza zbożowa (Puccinia graminis). Jej teliospory zimujące na obumarłych resztkach porażonych roślin wiosną kiełkują, wytwarzając krótką przedgrzybnię, na której powstają 4 zarodniki zwane sporydiami (jest to rodzaj bazydiospor). Wiatr przenosi je na liście berberysu, który jest pierwszym żywicielem (tzw. żywicielem ecjalnym). Tu kiełkują i wytwarzają dwa rodzaje struktur; na górnej powierzchni liścia rodzaj pyknidiów zwany spermogoniami, na dolnej dużo większe ecja. Wytworzone w ecjach ecjospory infekują zboża, które są drugim żywicielem rdzy zbożowej. Ecjospory wnikają do tkanek źdźbła i liści przez otwór w aparacie szparkowym. Rozwijają się z nich zarodniki letnie zwane urediniosporami. Mogą one zarażać sąsiednie rośliny i zazwyczaj szybko w ciągu lata rozprzestrzeniają chorobę na całym polu. W jednym sezonie wegetacyjnym powstaje kilka generacji urediniospor. Późnym latem obok urediniospor zaczynają powstawać zarodniki zimowe – teliospory, pod koniec sezonu wegetacyjnego powstają już wyłącznie teliospory. Nie zakażają one już roślin – ich zadaniem jest przetrwanie zimy[7].
Plecha zbudowana jest z bezbarwnych, bezsprzążkowych, bezbarwnych i przezroczystych (czyli hialinowych) strzępek podzielonych przegrodami wyposażonymi zwykle w jeden, centralny otwór otoczony mikrociałami. Strzępki grzyba rozwijają się między komórkami żywiciela, do ich wnętrza zapuszczając tylko ssawki pobierające substancje pokarmowe. Spermacja, ecjospory, urediniospory i teliospory wywarzane są pod epidermą, która podczas dojrzewania zarodników pęka. Spermogonia o kształcie kulistym lub ampułowatym, z ujściami otoczonymi strzępkami. Ecja kubkowate lub cylindryczne. Uredinia grudkowate. czasami z urofizami. Ecjospory mają brodawki, urediniospory zazwyczaj kolczastą powierzchnię. Teliospory są zazwyczaj 2-komórkowe (rzadziej 1-, 3- lub 4-komórkowe), mają różnej długości trzonek i gładką lub słabo urzeźbioną powierzchnię, przeważnie w różnych odcieniach brązu. Zazwyczaj każda z komórek teliospor posiada jedną porę rostkową[4].
Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[2]. Wybór gatunków według Mulenko i in.[8] Uwzględniono tylko taksony zweryfikowane.
Puccinia Pers. (rdza) – rodzaj grzybów z rodziny rdzowatych (Pucciniaceae). Należy do niego około czterech tysięcy gatunków. Według ankiety przeprowadzonej wśród fitopatologów przez czasopismo "Molecular Plant Pathology" w 2012 r. rodzaj ten znalazł się na 3 miejscu wśród grzybów o największym znaczeniu w gospodarce człowieka. Wywołują choroby zwane rdzami, przynoszące duże straty w rolnictwie.
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
