dcsimg
Imagem de Cyathus
Life » » Fungi » » Basidiomycota » » Agaricaceae »

Cyathus stercoreus (Schwein.) De Toni 1888

Associations ( Inglês )

fornecido por BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Animal / dung saprobe
fruitbody of Cyathus stercoreus is saprobic in/on dung or excretions of weathered dung of Oryctolagus cuniculus

Plant / associate
fruitbody of Cyathus stercoreus is associated with plant of Ammophila arenaria

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
BioImages
projeto
BioImages

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por IABIN
Distribucion amplia
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Universidad de Santiago de Chile
autor
Pablo Gutierrez
site do parceiro
IABIN

Cyclicity ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Se ha recolectado en el mes de agosto.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Localidad del tipo:
Depositario del tipo: In Herb. Schweinitz, Acad. Scienc. Phil.
Recolector del tipo:
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Benefits ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
La literatura lo reporta como medicinal.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Reproduction ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Por medio de esporas.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Habitat ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Sobre estiércol de vacas y caballos.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Distribution ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Distribucion en Costa Rica: No es común, se ha recolectado solamente en Guanacaste, en el Sector de Río Naranjo; y en San José dentro de la Zona Protectora Caraigres.
Distribucion General: Cosmopolita.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Morphology ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Crece en forma agrupada.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Diagnostic Description ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por INBio
Cuerpo fructífero con forma de embudo, mide de 0,5 a 1,5 cm de longitud y de 0,4 a 0,6 cm de ancho. La superficie interna es lisa y de color gris claro, tiene tres o cuatro estructuras circulares semejantes a lentejas, llamadas peridiolos, los cuales están rellenos de esporas de color gris negruzco, miden de 0,2 a 0,4 cm de diámetro. La superficie externa está cubierta de pelos finos (pubescentes) levantados, de color pardo claro a pardo amarillento. En especímenes muy jóvenes se observa una membrana de color gris a beige sobre la parte superior del cuerpo fructífero, la cual cubre las estructuras reproductivas.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
INBio, Costa Rica
autor
Milagro Mata H.
autor
Eduardo Alvarado
site do parceiro
INBio

Dung-Teuerling ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Dung-Teuerling (Cyathus stercoreus) ist eine Pilzart aus der Gattung der Teuerlinge.

Aussehen

Es handelt sich um etwa 0,3–0,5 cm breite, 0,5–0,8 cm hohe Pilze mit becherförmigem, außem striegeligen, innen glatten und dunkelgrauen Fruchtkörper. Unreife Fruchtkörper sind mit einem weißlichen Epiphragma verschlossen. Die 26–30 µm langen und 24–26 µm breiten Sporen befinden sich in den linsenförmigen 1,2–1,7 mm breiten Peridolen, die von Regentropfen aus dem Fruchtkörper geschleudert werden.

 src=
Unreife Fruchtkörper

Ökologie

Der Dung-Teuerling ist ein Saprobiont, der auf Dung, morschen Laubholzästen, Rindenmulch oder im Boden liegenden Pflanzenresten wächst. Der Dung-Teuerling ist in Europa, Asien, Australien, Nordamerika sowie Zentral- und Südafrika verbreitet. In Deutschland kommt er selten in Laubwäldern, Sandtrockenrasen und Gärten vor.

Bedeutung

Cyathus stercoceus hat keinen Speisewert und ist wirtschaftlich unbedeutend.

Literatur

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Dung-Teuerling: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Dung-Teuerling (Cyathus stercoreus) ist eine Pilzart aus der Gattung der Teuerlinge.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Cyathus stercoreus ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Cyathus stercoreus, commonly known as the dung-loving bird's nest[2] or the dung bird's nest,[3] is a species of fungus in the genus Cyathus, family Nidulariaceae. Like other species in the Nidulariaceae, the fruiting bodies of C. stercoreus resemble tiny bird's nests filled with eggs. The fruiting bodies are referred to as splash cups, because they are developed to use the force of falling drops of water to dislodge and disperse their spores. The species has a worldwide distribution, and prefers growing on dung, or soil containing dung; the specific epithet is derived from the Latin word stercorarius, meaning "of dung".[4]

Description

Two young specimens of C. stercoreus with intact epiphragms.

The fruiting bodies, or perida, are funnel- or barrel-shaped, 6–15 mm tall, 4–8 mm wide at the mouth, sometimes short-stalked, golden brown to blackish brown in age.[5] The outside wall of the peridium, the ectoperidium, is covered with tufts of fungal hyphae that resembles shaggy, untidy hair. However, in older specimens this outer layer of hair (technically a tomentum) may be completely worn off. The internal wall of the cup, the endoperidium, is smooth and grey to bluish-black. The 'eggs' of the bird's nest – the peridioles – are blackish, 1–2 mm in diameter,[5] and there are typically about 20 in the cup.[6] Peridioles are often attached to the fruiting body by a funiculus, a structure of hyphae that is differentiated into three regions: the basal piece, which attaches it to the inner wall of the peridium, the middle piece, and an upper sheath, called the purse, connected to the lower surface of the peridiole. In the purse and middle piece is a coiled thread of interwoven hyphae called the funicular cord, attached at one end to the peridiole and at the other end to an entangled mass of hyphae called the hapteron. However, Brodie reports that sometimes C. stercoreus is found without a funiculus, which has led some authors to misidentify this species with the genus Nidula.[7]

The basidia of C. stercoreus during various stages of development. (1) young basidia of usual form; (2) a double basidium; (3–6) basidia with 4 to 8 developing spores; (7–9) basidia collapsing, with spores still attached; (10) a collapsing basidium with two spores still attached, and one separated.[8]

The spores of C. stercoreus are roughly spherical and relatively large, with typical dimensions of 20–35 x 20–25 µm,[5] although great variability in spore size has been noted.[7] The spores are sessile (growing directly from the surface of the basidium, without attachment via a sterigmata), and are separated from the basidia after it collapses and gelatinizes. This is accompanied by the gelatinization of the inner walls of the peridiole.[8]

Ultrastructure

Examination of fruiting bodies using scanning electron microscopy and transmission electron microscopy has revealed details about their ultrastructure—their microscopic architecture and arrangement. For example, the hyphae of the hapteron form a dense tangled network, while the hyphae of the funicular cord are arranged in a twisted form like a rope.[6] Further, the funicular cord, known to be highly elastic and with a high tensile strength, is made of thicker hyphae than the rest of the funiculus.[6] Also, the ecto- and endoperidium are made of thick-walled, unbranched hyphae, known as skeletal hyphae. It has been proposed that these skeletal hyphae form a structural network that helps the fruiting body maintain the elasticity vital for proper functioning of the spore dispersal mechanism.[6]

Life cycle

The life cycle of Cyathus stercoreus, which contains both haploid and diploid stages, is typical of taxa in the basidiomycetes that can reproduce both asexually (via vegetative spores), or sexually (with meiosis). Basidiospores produced in the peridioles each contain a single haploid nucleus. After dispersal, the spores germinate and grow into homokaryotic hyphae, with a single nucleus in each compartment. When two homokaryotic hyphae of different mating compatibility groups fuse with one another, they form a dikaryotic (containing two nuclei) mycelia in a process called plasmogamy. After a period of time (approximately 40 days when grown from pure culture in the laboratory)[9] and under the appropriate environmental conditions, fruiting bodies may be formed from the dikaryotic mycelia. These fruiting bodies produce peridioles containing the basidia upon which new basidiospores are made. Young basidia contain a pair of haploid sexually compatible nuclei which fuse, and the resulting diploid fusion nucleus undergoes meiosis to produce haploid basidiospores.[10]

Development

Extreme variability in fruiting body form and color has been noted for C. stercoreus.[11] Brodie reported discovering a slender-stemmed "twinned" form, with two fruiting bodies originating from the same stalk.[12] As has been shown in laboratory-grown specimens, the development and form of the fruiting bodies is at least partially dependent on the intensity of light it receives during development. For example, exposure of the heterokaryotic mycelium to light is required for fruiting to occur, and furthermore, this light needs to be at a wavelength of less than 530 nm.[13] Lu suggests that certain growing conditions – such as a shortage in available nutrients – shifts the fungus' metabolism to produce a hypothetical "photoreceptive precursor" that enables the growth of the fruiting bodies to be stimulated and affected by light.[14] The fungi is also positively phototrophic, that is, it will orient its fruiting bodies in the direction of the light source.[15]

Habitat and distribution

Being coprophilous, C. stercoreus grows on dung, in soil with dung, and bonfire sites; it has also been recorded growing on sand dunes.[5] The fungus is known to have a worldwide distribution, and Curtis Gates Lloyd, in his monograph on the Nidulariaceae, wrote that it "probably occurs in every country where manure occurs".[16]

Spore dispersal

When a drop of water hits the interior of the cup at the appropriate angle and velocity, the peridioles are ejected into the air by the force of the drop. The force of ejection tears open the purse, and results in the expansion of the funicular cord, formerly coiled under pressure in the lower part of the purse. The peridioles, followed by the highly adhesive funicular cord and basal hapteron, may hit a nearby plant stem or stick. The hapteron sticks to it, and the funicular cord wraps around the stem or stick powered by the force of the still-moving peridiole. After drying out, the peridiole remains attached to the vegetation, where it may be eaten by a grazing herbivorous animal, and later deposited in that animal's dung to continue the life cycle.[17]

Bioactive compounds

General structure of cyathuscavins

A number of polyketide-type antioxidative compounds, cyathusals A, B, and C, and pulvinatal have been isolated and identified from the liquid culture of Cyathus stercoreus.[18] Furthermore, the polyketides known as cyathuscavin A, B, and C (isolated from liquid culture) also have antioxidant activity, and have DNA protection activity.[19]

Uses

While inedible,[20] the species has other uses.

Traditional medicine

In Traditional Chinese medicine, a decoction of this fungus is used to help relieve the symptoms of gastralgia, or stomach ache.[21]

Agricultural and industrial

Cyathus stercoreus has been investigated for its ability to break down lignin and cellulose in agricultural byproducts, like wheat straw or grasses.[22][23][24] It selectively breaks down lignin, leaving much of the cellulose intact, which increases the amount of digestible carbohydrate for ruminant mammals, and enhances both its value as a food source and its biodegradability.[25] The enzymes responsible, laccase and manganese peroxidase, also have industrial applications for lignin degradation and removal in the pulp and paper industry.[26] Liquid cultures of C. stercoreus have also been shown to biodegrade the explosive compound 2,4,6-trinitrotoluene (TNT).[27]

See also

References

  1. ^ Speg., Anales del Museo Nacional de Historia Natural Buenos Aires 6: 185 (1898)
  2. ^ Emberger G. "Cyathus stercoreus". Retrieved 2009-03-03.
  3. ^ "Standardized Common Names for Wild Species in Canada". National General Status Working Group. 2020.
  4. ^ Stearn WT (2004). Botanical Latin. Timber Press (OR). p. 403. ISBN 0-88192-627-2. Google Books
  5. ^ a b c d Ellis JB, Ellis MB (1990). Fungi without gills (Hymenomycetes and Gasteromycetes): An identification handbook. London: Chapman and Hall. p. 225. ISBN 0-412-36970-2.
  6. ^ a b c d Flegler SL, Hooper GR. (1978). "Ultrastructure of Cyathus stercoreus".Mycologia 70(6): 1181–1190.
  7. ^ a b Brodie, The Bird's Nest Fungi, p. 168.
  8. ^ a b Martin GW. (1927). "Basidia and spores of the Nidulariaceae". Mycologia 19(5): 239–47.
  9. ^ Brodie, The Bird's Nest Fungi, p. 10.
  10. ^ Deacon J. (2005). Fungal Biology. Cambridge, MA: Blackwell Publishers. pp. 31–32. ISBN 1-4051-3066-0.
  11. ^ Brodie HJ. (1948). "Variation in the fruit bodies of Cyathus stercoreus produced in culture". Mycologia 40: 614–26.
  12. ^ Brodie HJ (1977). "Twin fruit bodies in a slender-stemmed form of Cyathus stercoreus". Mycologia. Mycological Society of America. 69 (1): 199–203. doi:10.2307/3758634. JSTOR 3758634.
  13. ^ Garnett E. (1958). "Studies of factors affecting fruiting body formation in Cyathus stercoreus (Schw.) de Toni". PhD Dissertation, Indiana University.
  14. ^ Lu B. (1965). "The role of light in fructification of the basidiomycete Cyathus stercoreus". American Journal of Botany 52: 432–437.
  15. ^ Brodie, The Birds Nest Fungi, p. 57–58.
  16. ^ Gates CL. (1906). "The Nidulariaceae". Mycological Writings 2: 1–30.
  17. ^ Brodie, The Bird's Nest Fungi, pp. 7–9.
  18. ^ Kang HS, Jun EM, Park SH, Heo SJ, Lee TS, Yoo ID, Kim JP (2007). "Cyathusals A, B, and C, antioxidants from the fermented mushroom Cyathus stercoreus". Journal of Natural Products. 70 (6): 1043–1045. doi:10.1021/np060637h. PMID 17511503.
  19. ^ Kang HS, Kim KR, Jun EM, Park SH, Lee TS, Suh JW, Kim JP (2008). "Cyathuscavins A, B, and C, new free radical scavengers with DNA protection activity from the Basidiomycete Cyathus stercoreus". Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters. 18 (14): 4047–4050. doi:10.1016/j.bmcl.2008.05.110. PMID 18565749.
  20. ^ Phillips, Roger (2010). Mushrooms and Other Fungi of North America. Buffalo, NY: Firefly Books. p. 341. ISBN 978-1-55407-651-2.
  21. ^ Bo L, Bu Y-S. Fungi Pharmacopoeia (Sinica). The Kinoko Company: Oakland, California. p. 246.
  22. ^ Wikclow DT, Detroy RW, Jessee BA (1980). "Decomposition of lignocellulose by Cyathus stercoreus (Schw.) de Toni NRRL 6473, a "white rot" fungus" from cattle dung". Applied and Environmental Microbiology. 40 (1): 169–170. Bibcode:1980ApEnM..40..169W. doi:10.1128/AEM.40.1.169-170.1980. PMC 291542. PMID 16345591.
  23. ^ Halsall DM (1993). "Inoculation of wheat straw to enhance lignocellulose breakdown and associated nitrogenase activity". Soil Biology and Biochemistry. 25 (4): 419. doi:10.1016/0038-0717(93)90067-L.
  24. ^ Akin DE, Rigsby LL, Sethuraman A, Morrison WH, Gamble GR, Eriksson KEL (1995). "Alterations in structure, chemistry, and biodegradability of grass lignocellulose treated with the white-rot fungi Ceriporiopsis subvermispora and Cyathus stercoreus". Applied and Environmental Microbiology. 61 (4): 1591–98. Bibcode:1995ApEnM..61.1591A. doi:10.1128/AEM.61.4.1591-1598.1995. PMC 167414. PMID 7747973.
  25. ^ Abbott TP, Wicklow DT (1984). "Degradation of lignin by Cyathus species" (PDF). Applied and Environmental Microbiology. 47 (3): 585–587. Bibcode:1984ApEnM..47..585A. doi:10.1128/AEM.47.3.585-587.1984. PMC 239724. PMID 16346497. Archived from the original (PDF) on 2011-07-21.
  26. ^ Sethuramin A, Akin DE, Eriksson KEL (1999). "Production of ligninolytic enzymes and synthetic lignin mineralization by the bird's nest fungus Cyathus stercoreus". Applied Microbiology and Biotechnology. 52 (5): 689–697. doi:10.1007/s002530051580. PMID 10570816. S2CID 8275935.
  27. ^ Chen J. (1995). "Development of fungal degrading system to detoxify 2,4,6-trinitrotoluene (TNT) in liquid phase bioreactors". PhD dissertation, Texas A&M University. 127 pp.

Cited text

Brodie HJ (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 0-8020-5307-6.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Cyathus stercoreus: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

Cyathus stercoreus, commonly known as the dung-loving bird's nest or the dung bird's nest, is a species of fungus in the genus Cyathus, family Nidulariaceae. Like other species in the Nidulariaceae, the fruiting bodies of C. stercoreus resemble tiny bird's nests filled with eggs. The fruiting bodies are referred to as splash cups, because they are developed to use the force of falling drops of water to dislodge and disperse their spores. The species has a worldwide distribution, and prefers growing on dung, or soil containing dung; the specific epithet is derived from the Latin word stercorarius, meaning "of dung".

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Kubek gnojowy ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
2011-06-23 Cyathus stercoreus (Schwein.) De Toni 153610.jpg

Kubek gnojowy (Cyathus stercoreus (Schwein.) De Toni) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1832 r. Lewis Schwinitz nadając mu nazwę Nidularia stercorea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1888 r. Giovanni Batista de Toni[1].

Niektóre synonimy naukowe[2]:

  • Cyathia stercorea (Schwein.) V.S. White 1902
  • Cyathus lesueurii Tul. & C. Tul. 1844
  • Cyathus stercoreus f. ephedrae Calonge 1994
  • Cyathus stercoreus f. halepensis Mornand 1992
  • Cyathus stercoreus f. lesueurii (Tul. & C. Tul.) Bottomley 1948
  • Cyathus stercoreus var. lesueurii (Tul. & C. Tul.) Cejp 1958
  • Nidularia stercorea Schwein. 1832

Nazwę polską podała Wanda Rudnicka-Jezierska w 1991 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako pucharek błotny[3].

Morfologia

Tak jak inne gatunki z rodzaju kubek wytwarza pucharkowate lub kubkowate owocniki, w których wnętrzu znajdują się tzw. perydiole, zawierające zarodniki. Nazwa gatunkowa odzwierciedla fakt, że grzyb wyrasta na nawozie lub glebie bogatej w nawóz – należy do grzybów koprofilnych[4].

Występowanie i siedlisko

W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii, Danii, Niemczech, Anglii i Holandii[3].

Występuje na polach, ogrodach, ogrodach działkowych, parkach, w szklarniach, ogrodach botanicznych. Rozwija się na gnijących resztkach drzewa i odchodach zwierzęcych. Owocniki wytwarza od sierpnia do października[3].

Gatunki podobne

W Polsce występuje jeszcze kubek ołowianoszary (Cyathus olla) i kubek prążkowany (Cyathus striatus). Ten pierwszy ma gładką wewnętrzna powierzchnię, a zewnętrzną bez kolców, kubek prążkowany zaś ma wnętrze wyraźnie prążkowane[4].

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  2. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-20].
  3. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b Barbara Gumińska: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988, s. 441. ISBN 83-09-00714-0.
  5. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Kubek gnojowy: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
2011-06-23 Cyathus stercoreus (Schwein.) De Toni 153610.jpg

Kubek gnojowy (Cyathus stercoreus (Schwein.) De Toni) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Cyathus stercoreus ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Cyathus stercoreus, vulgarmente conhecido como o ninho do pássaro que ama esterco,[2] é uma espécie de fungo do género Cyathus, família Nidulariaceae. Como outras espécies nas Nidulariaceae, os corpos frutíferos de C. stercoreus se assemelham a pequenos ninhos de pássaros cheios de ovos. Os corpos frutíferos são referidos como copos de salpicos, porque eles são desenvolvidos para usar a força de gotas de água caindo para desalojar e dispersar seus esporos. A espécie tem uma distribuição mundial e prefere crescer em esterco ou solo contendo esterco; o epíteto específico é derivado da palavra latina stercorarius, que significa "de esterco".[3]

Descrição

 src=
Dois espécimes jovens de C. stercoreus com epifragmas intactos.

Os corpos frutíferos, ou perídios, são em forma de funil ou barril, com 6 a 15 mm de altura, 4 a 8 mm de largura na boca, às vezes de haste curta, marrom dourado a marrom escuro em sua idade.[4] A parede externa do perídio, o ectoperídio, é coberta por tufos de hifas fúngicas que lembram pêlos desgrenhados. No entanto, em espécimes mais antigas, esta camada externa de pêlo (tecnicamente um tomento) pode estar completamente desgastada. A parede interna do copo, o endoperídio, é lisa e cinza a preto-azulada. Os "ovos" do ninho da ave - os peridíolos - são enegrecidos, com 1 a 2 mm de diâmetro,[4] e normalmente há cerca de 20 na copa.[5] Os peridíolos são frequentemente ligados ao corpo frutífero por um funículo, uma estrutura de hifas que é diferenciada em três regiões: a parte basal, que a prende à parede interna do perídio, a parte do meio e a bainha superior, chamada de bolsa, conectada à superfície inferior do peridíolo. Na bolsa e na parte do meio há um fio enrolado de hifas entrelaçadas, chamado cordão funicular, preso a uma extremidade do peridíolo e na outra extremidade a uma massa emaranhada de hifas chamada de hapteron. No entanto, Brodie relata que, por vezes, C. stercoreus é encontrado sem um funículo, o que levou alguns autores a identificar incorretamente esta espécie com o gênero Nidula.[6]

 src=
O basídio do C. stercoreus durante vários estágios de desenvolvimento. (1) basídio jovem de forma usual; (2) basídio duplo; (3–6) basídios com 4 a 8 esporos em desenvolvimento; (7–9) basídios colapsando, com os esporos ainda presos; (10) basídio colapsando com dois esporos presos e um separado.[7]

Os esporos de C. stercoreus são aproximadamente esféricos e relativamente grandes, com dimensões típicas de 20–35 x 20–25 µm,[4] embora tenha sido observada grande variabilidade no tamanho dos esporos.[6] Os esporos são sésseis (crescendo diretamente da superfície do basídio, sem fixação por meio de um esterigma), e são separados dos basídios depois de colapsarem e gelatinizarem. Isso é acompanhado pela gelatinização das paredes internas do peridíolo.[7]

Ultraestrutura

A análise dos corpos frutíferos utilizando microscopia eletrônica de varredura e de transmissão revelou detalhes sobre a sua ultraestrutura—a sua arquitetura e organização microscópica. Por exemplo, as hifas do hapteron formam uma rede densa e emaranhada, enquanto que as hifas do cordão funicular são organizadas de modo entrelaçado, como uma corda.[5] Além disso, o cordão funicular, sabido ser altamente elástico e com alta resistência à tração, é formado por hifas mais grossas do que o resto do funículo.[5] Também, o ecto- e o endoperídio são feitos de hifas com paredes grossas e não-ramificadas, conhecidas como hifas esqueléticas. Foi proposto que essas hifas esqueléticas formam uma rede estrutral que ajuda o corpo frutífero a manter a sua elasticidade, vital para o funcionamento adequado do mecanismo de dispersão do esporo.[5]

Ciclo de vida

O ciclo de vida de Cyathus stercoreus, que contém estágios haploides e diploides, é típico do táxon nos basidiomicetos que podem se reproduzir assexuadamente (via esporos vegetativos) ou sexualmente (com meiose). Os basidiósporos produzidos nos peridíolos contêm, cada um, um único núcleo haploide. Após a dispersão, os esporos germinam e crescem em hifas homocarióticas, com um único núcleo em cada compartimento. Quando duas hifas homocarióticas de diferentes grupos de compatibilidade reprodutiva se fundem, elas formam um micélio dicariótico (contendo dois núcleos), em um processo chamado plasmogamia. Após um período de tempo (aproximadamente 40 dias quando crescido a partir de cultura pura em laboratório)[8] e sob as condições ambientais apropriadas, os corpos frutíferos podem ser formados a partir dos micélios dicarióticos. Estes corpos frutíferos produzem peridíolos contendo os basídios, sobre os quais são feitos novos basidiósporos. Os basídios jovens contêm um par de núcleos haploides sexualmente compatíveis que se fundem e o núcleo de fusão diploide resultante sofre meiose para produzir basidiósporos haplóides.[9]

Desenvolvimento

A variabilidade extrema na forma e cor do corpo de frutificação tem sido observada para C. stercoreus.[10] Brodie relatou a descoberta de uma forma "geminada" de haste delgada, com dois corpos frutíferos originados do mesmo pedúnculo.[11] Como foi demonstrado em amostras cultivadas em laboratório, o desenvolvimento e a forma dos corpos de frutificação dependem, pelo menos parcialmente, da intensidade de luz recebida durante o desenvolvimento. Por exemplo, a exposição do micélio heterocariótico à luz é necessária para que ocorra a frutificação e, além disso, essa luz precisa estar em um comprimento de onda inferior a 530 nm.[12] Lu sugere que certas condições de crescimento – como a falta de nutrientes disponíveis – deslocam o metabolismo do fungo para produzir um hipotético "precursor fotorreceptor" que permite que o crescimento dos corpos de frutificação seja estimulado e afetado pela luz.[13] Os fungos também são positivamente fototróficos, isto é, orientarão seus corpos frutíferos na direção da fonte de luz.[14]

Habitat e distribuição

Sendo coprófilo, C. stercoreus cresce em esterco, em solo com esterco e locais de fogueira; também foi registrado crescendo em dunas de areia.[4] O fungo é conhecido por ter uma distribuição mundial, e Curtis Gates Lloyd, em sua monografia sobre os Nidulariaceae, escreveu que "provavelmente ocorre em todos os países onde há estrume". [15]

Dispersão de esporos

Quando uma gota de água atinge o interior da taça no ângulo e velocidade apropriados, os peridíolos são ejetados no ar pela força da gota. A força das lágrimas de ejeção abre a bolsa e resulta na expansão do cordão funicular, anteriormente enrolado sob pressão na parte inferior da bolsa. Os peridíolos, seguidos pelo cordão funicular altamente adesivo e pelo hapteron basal, podem atingir o caule ou tronco de uma planta próxima. O hapteron adere a ele, e o cordão funicular envolve o caule ou o tronco, impulsionado pela força do peridíolo ainda em movimento. Após a secagem, o peridíolo permanece ligado à vegetação, onde pode ser comido por um animal herbívoro em pastoreio e, posteriormente, depositado no esterco desse animal para continuar o ciclo de vida.[16]

Compostos bioativos

Um número de compostos antioxidantes do tipo policetídeo, cyathusais A, B e C e pulvinatal foram isolados e identificados a partir da cultura líquida de Cyathus stercoreus.[17] Além disso, os policetídeos conhecidos como cyathuscavin A, B e C (isolados da cultura líquida) também têm atividade antioxidante e têm atividade de proteção ao DNA.[18]

Usos

Medicina tradicional

Na medicina tradicional chinesa, uma decocção desse fungo é usada para ajudar a aliviar os sintomas da gastralgia ou da dor abdominal.[19]

Agrícola e industrial

Cyathus stercoreus foi investigado por sua capacidade de decompor lignina e celulose em subprodutos agrícolas, como palha de trigo ou gramíneas.[20][21][22] Ele quebra seletivamente a lignina, deixando grande parte da celulose intacta, o que aumenta a quantidade de carboidratos digestíveis para mamíferos ruminantes, e aumenta tanto seu valor como fonte de alimento quanto sua biodegradabilidade.[23] As enzimas responsáveis, lacase e peroxidase de manganês, também têm aplicações industriais para degradação e remoção de lignina na indústria de celulose e papel.[24] Culturas líquidas de C. stercoreus também mostraram biodegradar o composto explosivo 2,4,6-trinitrotolueno (TNT).[25]

Referências

  1. Speg., Anales del Museo Nacional de Historia Natural Buenos Aires 6: 185 (1898)
  2. Emberger, Gary. «Cyathus stercoreus» (em inglês). Messiah College. Consultado em 17 de maio de 2018
  3. Stearn, William Thomas (2004). Botanical Latin. [S.l.]: Timber Press. 403 páginas. ISBN 0-88192-627-2. Consultado em 17 de maio de 2018
  4. a b c d Ellis, Martin Beazor' (1990). Fungi without gills (Hymenomycetes and Gasteromycetes): An identification handbook. Londres: Chapman and Hall. p. 225. 329 páginas. ISBN 0-412-36970-2. Consultado em 17 de maio de 2018
  5. a b c d Flegler, Stanley L.; Hooper, Gary R. (Novembro–Dezembro, 1978). «Ultrastructure of Cyathus stercoreus». Mycologia. 70 (6): 1181-1190. JSTOR 3759316. doi:10.2307/3759316. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  6. a b Brodie, Harold Johnston (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. p. 168. 199 páginas. ISBN 0-8020-5307-6. Consultado em 17 de maio de 2018
  7. a b Martin, G. W. (Setembro–Outubro, 1927). «Basidia and Spores of the Nidulariaceae». Mycologia. 19 (5): 239-247. JSTOR 3753710. doi:10.2307/3753710. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  8. Brodie, Harold Johnston (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. p. 10. 199 páginas. ISBN 0-8020-5307-6. Consultado em 17 de maio de 2018
  9. Deacon, Jim W. (2005). Fungal Biology. Cambridge, Massachusetts: Blackwell Publishers. pp. 31–32. 384 páginas. ISBN 1-4051-3066-0. Consultado em 17 de maio de 2018
  10. Brodie, Harold Johnston (Setembro–Outubro, 1948). «Variation in Fruit Bodies of Cyathus stercoreus Produced in Culture». Mycologia. 40 (5): 614-626. JSTOR 3755260. doi:10.2307/3755260. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  11. Brodie, Harold Johnston (Janeiro–Fevereiro, 1977). «Twin Fruit Bodies in a Slender-Stemmed Form of Cyathus stercoreus». Mycologia. 69 (1): 199-203. JSTOR 3758634. doi:10.2307/3758634. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  12. Garnett E. (1958). "Studies of factors affecting fruiting body formation in Cyathus stercoreus (Schw.) de Toni". Dissertação de PhD, Universidade de Indiana.
  13. Lu, Benjamin C. (Maio–Junho, 1965). «The Role of Light in Fructification of the Basidiomycete Cyathus stercoreus». American Journal of Botany. 52 (5): 432-437. JSTOR 2440258. doi:10.2307/2440258. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  14. Brodie, Harold Johnston (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. pp. 57–58. 199 páginas. ISBN 0-8020-5307-6. Consultado em 17 de maio de 2018
  15. Lloyd, Curtis Gates (1929). The Nidulariaceae. Mycological writings of C. G. Lloyd. 2. Cincinnati, Ohio: [s.n.] pp. 1–30. 626 páginas. Consultado em 17 de maio de 2018
  16. Brodie, Harold Johnston (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. pp. 7–9. 199 páginas. ISBN 0-8020-5307-6. Consultado em 17 de maio de 2018
  17. Kang, Hahk-Soo; Jun, Eun-Mi; Park, Soon-Hye; Heo, Soo-Jin; Lee, Tae-Soo; Yoo, Ick-Dong; Kim, Jong-Pyung (19 de maio de 2007). «Cyathusals A, B, and C, Antioxidants from the Fermented Mushroom Cyathus stercoreus». Journal of Natural Products. 70 (6): 1043-1045. PMID 17511503. doi:10.1021/np060637h. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  18. Kang, Hahk-Soo; Kim, Kyoung-Rok; Jun, Eun-Mi; Park, Soon-Hye; Lee, Tae-Soo; Suh, Joo-Won; Kim, Jong-Pyung (15 de julho de 2008). «Cyathuscavins A, B, and C, new free radical scavengers with DNA protection activity from the Basidiomycete Cyathus stercoreus». Bioorganic & Medicinal Chemistry Letters. 18 (14): 4047-4050. PMID 18565749. doi:10.1016/j.bmcl.2008.05.110. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  19. Liu, Bo; Bau, Yun-Sun (1980). Fungi Pharmacopoeia (sinica). Oakland, California: Kinoko Company. p. 246. 297 páginas. Consultado em 17 de maio de 2018
  20. Wicklow, Donald T.; Detroy, Robert W.; Jessee, B. A. (Julho, 1980). «Decomposition of Lignocellulose by Cyathus stercoreus(Schw.) de Toni NRRL 6473, a "White Rot" Fungus from Cattle Dung». Applied and Environmental Microbiology. 40 (1): 169-170. PMC . PMID 16345591. Consultado em 17 de maio de 2018
  21. Halsall, Dorothy M. (Abril, 1993). «Inoculation of wheat straw to enhance lignocellulose breakdown and associated nitrogenase activity». Soil Biology and Biochemistry. 25 (4): 419-429. doi:10.1016/0038-0717(93)90067-L. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  22. Akin, D. E.; Rigsby, L. L.; Sethuraman, A.; Morrison, 3rd, W. H.; Gamble, G. R.; Eriksson, K. E. (Abril, 1995). «Alterations in structure, chemistry, and biodegradability of grass lignocellulose treated with the white rot fungi Ceriporiopsis subvermispora and Cyathus stercoreus». Applied and Environmental Microbiology. 61 (4): 1591-1598. PMC . PMID 7747973. Consultado em 17 de maio de 2018
  23. Abbott, Thomas P.; Wicklow, Donald T. (Março, 1984). «Degradation of Lignin by Cyathus Species». Applied and Environmental Microbiology. 47 (3): 585-587. PMC . PMID 16346497. Consultado em 17 de maio de 2018
  24. Sethuramin, A.; Akin, D. E.; Eriksson, K.-E. L. (Novembro, 1999). «Production of ligninolytic enzymes and synthetic lignin mineralization by the bird's nest fungus Cyathus stercoreus». Applied Microbiology and Biotechnology. 52 (5): 689-697. PMID 10570816. doi:10.1007/s002530051580. Consultado em 17 de maio de 2018. (pede subscrição (ajuda))
  25. Chen, J. (1995). "Development of fungal degrading system to detoxify 2,4,6-trinitrotoluene (TNT) in liquid phase bioreactors". Dissertação de PhD, Universidade Texas A&M. 127 páginas.

Texto citado

Brodie, Harold Johnston (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. 199 páginas. ISBN 0-8020-5307-6. Consultado em 17 de maio de 2018

Links externos

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Cyathus stercoreus: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

Cyathus stercoreus, vulgarmente conhecido como o ninho do pássaro que ama esterco, é uma espécie de fungo do género Cyathus, família Nidulariaceae. Como outras espécies nas Nidulariaceae, os corpos frutíferos de C. stercoreus se assemelham a pequenos ninhos de pássaros cheios de ovos. Os corpos frutíferos são referidos como copos de salpicos, porque eles são desenvolvidos para usar a força de gotas de água caindo para desalojar e dispersar seus esporos. A espécie tem uma distribuição mundial e prefere crescer em esterco ou solo contendo esterco; o epíteto específico é derivado da palavra latina stercorarius, que significa "de esterco".

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Cyathus stercoreus ( Szl )

fornecido por wikipedia SZL

Cyathus stercoreus je grzib[3], co go nojprzōd ôpisoł Ludwig David von Schweinitz, a terŏźnõ nazwã doł mu De Toni 1888. Podle Catalogue of Life[4][5] nŏleży Cyathus stercoreus i zorty Cyathus, i familije Agaricaceae,[4][5].

Przipisy

  1. V.S. White (1902), In: Bull. Torrey bot. Club 29:266
  2. Schwein. (1832), In: Trans. Am. phil. Soc. 4(2):253
  3. Berlese, De Toni & Fischer (1888), In: Syll. fung. (Abellini) 7:40
  4. 4,0 4,1 Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.): Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2019 Annual Checklist.. Species 2000: Naturalis, Leiden, the Netherlands., 2019. [dostymp 24 września 2012].
  5. 5,0 5,1 Species Fungorum. Kirk P.M., 2010-11-23
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SZL

Cyathus stercoreus: Brief Summary ( Szl )

fornecido por wikipedia SZL

Cyathus stercoreus je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Ludwig David von Schweinitz, a terŏźnõ nazwã doł mu De Toni 1888. Podle Catalogue of Life nŏleży Cyathus stercoreus i zorty Cyathus, i familije Agaricaceae,.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia SZL

Cyathus stercoreus ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Cyathus stercoreus, tên thông dụng là tổ chim yêu phân,[1] là một loài nấm trong chi Cyathus, họ Nidulariaceae. Giống như nhiều loài khác trong họ Nidulariaceae, tai nấm của C. stercoreus giống tổ chim đầy trứng. Tai nấm được gọi là tách bắn tóe bởi vì chúng có hình dáng để sử dụng lực lượng của giọt rơi xuống nước để đánh bật và phân tán các bào tử của chúng. Loài này có một phân phối trên toàn thế giới, và thích phát triển trên phân, hoặc đất có chứa phân; tên cụ thể lấy theo tiếng Latinh stercorarius, nghĩa là "thuộc về phân".[2]

Tham khảo sách

Brodie HJ. (1975). The Bird's Nest Fungi. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 0-8020-5307-6.

Hình ảnh

Cước chú

  1. ^ Emberger G. Cyathus stercoreus. Truy cập ngày 3 tháng 3 năm 2009.
  2. ^ Stearn WT. (2004). Botanical Latin. Timber Press (OR). tr. 403. ISBN 0-88192-627-2. Google Books

Liên kết ngoài


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Cyathus stercoreus: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Cyathus stercoreus, tên thông dụng là tổ chim yêu phân, là một loài nấm trong chi Cyathus, họ Nidulariaceae. Giống như nhiều loài khác trong họ Nidulariaceae, tai nấm của C. stercoreus giống tổ chim đầy trứng. Tai nấm được gọi là tách bắn tóe bởi vì chúng có hình dáng để sử dụng lực lượng của giọt rơi xuống nước để đánh bật và phân tán các bào tử của chúng. Loài này có một phân phối trên toàn thế giới, và thích phát triển trên phân, hoặc đất có chứa phân; tên cụ thể lấy theo tiếng Latinh stercorarius, nghĩa là "thuộc về phân".

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI