nomes no trilho de navegação
Wewervoëls (Ploceidae) is 'n familie van klein sangvoëls wat aan die vinke verwant is. Hierdie voëls weef kunstige neste, meestal met 'n nou ingang wat na onder wys.
Wewervoëls is tussen 8 en 24 sentimeter lank. Die mannetjies het tydens broeityd 'n opvallende verekleed, gewoonlik in geel en swart, maar ook grys, wit en swart. Die wyfies bly onopvallend van kleur. Wewervoëls het 'n relatief kort, dik snawel met afgeronde vlerke. Hulle vreet graan, sade, vrugte en insekte.
Verskeie spesies wewervoëls broei in kolonies. Hierdie kolonies kan duisende voëls groot wees, met neste wat naby mekaar in boomtoppe hang. Sommige is broeiparasiete, wat hul eiers in die neste van ander voëls lê. Die meeste wewers vleg 'n toegeboude nes van plantmateriaal, soms met 'n lang, buisvormige ingang.
Die wewervoëls (familie Ploceidae) is 'n groot familie sangvoëls waarvan die meeste kort, dik snawels het en hoofsaaklik grassade eet. Hulle kom slegs in die Ou Wêreld voor en meestal in Afrika en Asië. In Suid-Afrika is die familie Ploceidae die grootste voëlfamilie.
Vanweë hulle saadetende gewoontes rig die wewervoëls dikwels groot skade aan gesaaides aan, maar die kleintjies word gewoonlik met insekte gevoer, waardeur hierdie voëls 'n groot rol speel in die beheer van insekte. Byna al die wewervoëls bou toe neste. 'n Groot verskeidenheid nesvorme word egter aangetref, en hoofsaaklik op grond hiervan word die familie in 7 subfamilies onderverdeel.
Ook in die vorm, kleur en gewoontes van die voëls self is daar heelwat variasie. By heelwat wewervoëls is die mannetjies heldergekleur in die broeiseisoen en kan hulle duidelik van die wyfies onderskei word. In die winter het hulle egter dieselfde kleure as die wyfies en die onderskeid tussen mannetjies en wyfies sowel as tussen die verskillende spesies kan dan baie moeilik wees. Die meeste wewervoëls is poligaam, dit wil sê elke mannetjie het meer as een wyfie.
Die buffelwewers (subfamilie Bubalornithinae) is relatief groot, donker voëls wat groot, slordige neste, meestal van doringtakke, bou. Die neste het twee of meer aparte kamers en die eiers lyk baie soos die van mossies. Slegs een spesie word in Suid-Afrika aangetref. Die dommossies (subfamilie Plocepasserinae) maak betreklik slordige neste van gras; die nes het twee ingange, waarvan een gesluit word wanneer die eiers gelê word.
Die eiers is wit of pienk met mooi patrone daarop. Orie spesies van hierdie subfamilie word in Suider-Afrika aangetref, waarvan een, die versamelvoël (Philetarius socius), bekend is vir die groot gemeenskaplike neste wat hulle in die droër dele van Suider-Afrika bou. Die mossies (subfamilie Passerinae) is baie bekende lede van die familie Ploceidae, waarvan 5 spesies in Suider-Afrika aangetref word.
Een van hulle is die huismossie of dakmossie (Passer domesticus), wat oorspronklik van Europa na Suider-Afrika ingevoer is en sedertdien so versprei het dat hy tans byna oral in Suider-Afrika voorkom. Die mossies bou oor die algemeen groot, slordige neste in bome of in holtes in bome, klippe of huise. Die eiers is wit en gespikkeld.
Mossies eet sowel sade as insekte en die gewone mossie (Passer melanurus) eet ook stingelgroeipunte. Die baardmannetjies (subfamilie Sporopipinae), waarvan slegs 1 spesie in Suid-Afrika aangetref word, is saadeters en bou slordige, ronde, mossieagtige neste met ʼn punt waarin die opening gemaak word. Hulle maak meestal in kolonies nes. Die egte wewers (subfamilie Ploceinae) word in Suider-Afrika deur 24 spesies verteenwoordig.
Hulle is bekend vir die geweefde neste wat hulle bou en wat aan takke in bome of aan riete gemaak word. Die vorm van die neste verskil en baie het 'n gangetjie wat na binne lei. Sommige wewervoëls eet net of hoofsaaklik insekte, ander hoof saaklik sade en nog ander ʼn mengsel van sade en insekte. Spesies soos die Kaapse wewer (Ploceus capensis) eet ook blomme en ander sagte plantdele. Heelwat variasie in die kleur van die eiers word aangetref.
Van die bekendste lede van hierdie familie is die rooibekvinkie (Quelea quelea), wat veral in die noordelike dele van Suider-Afrika in geweldig groot swerms aangetref word en groot skade aan saad- gewasse kan aanrig, die gewone geelvink (Ploceus velatus), die rooivink (Euplectes orix) en die gewone flap (Euplectes progne). Voëls van die subfamilie Estrildinae staan onder 'n verskeidenheid name soos robbins, saadbrekers, frette, vinke, sysies, rooibekkies en ander name bekend en word in Suid-Afrika deur 27 spesies verteenwoordig.
Sommige bou hul eie neste, maar ander gebruik die ou neste van ander voëls om in te broei. Al hierdie voëltjies is relatief klein (ongeveer 9 tot 14 cm) en le wit eiers. Die voedsel van hierdie voëltjies bestaan hoofsaaklik uit sade, veral grassade, maar baie van hulle eet ook insekte. Baie van hierdie voëls is gewild onder voëlversamelaars. Die paradysvinkagtiges (subfamilie Viduinae) is naverwant aan die subfamilie Estrildinae en hulle gebruik die neste van die lede van laasgenoemde familie om hul eiers in te lê.
In teenstelling met die ander broeiparasiete, die koekoeke (familie Cuculidae), word die kleintjies van die paradysvinkagtiges saam met die ander klein voëltjies grootgemaak. Hulle maak dus nie die ander voëltjies in die nes dood nie. Hierdie subfamilie word in Suider-Afrika deur 8 spesies verteenwoordig, waarvan veral die koningrooibekkie (Vidua macroura) en die paradysvink (Steganura paradisaea) met hul lang sterte bekend is.
Die wewerfamilie bestaan uit ongeveer 100 spesies wat in die volgende genera onderverdeel word:
PloceidaeAmblyospiza - Sundevall, 1850
Anaplectes - Reichenbach, 1863
Brachycope - Reichenow, 1900
Bubalornis - Smith, A, 1836
Dinemellia - Reichenbach, 1863
Euplectes - Swainson, 1829
Foudia - Reichenbach, 1850
Malimbus - Vieillot, 1805
Ploceus - Cuvier, 1816
Quelea - Reichenbach, 1850
Sporopipes - Cabanis, 1847
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Wewervoëls.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Wewervoëls
Wewervoëls (Ploceidae) is 'n familie van klein sangvoëls wat aan die vinke verwant is. Hierdie voëls weef kunstige neste, meestal met 'n nou ingang wat na onder wys.
Wewervoëls is tussen 8 en 24 sentimeter lank. Die mannetjies het tydens broeityd 'n opvallende verekleed, gewoonlik in geel en swart, maar ook grys, wit en swart. Die wyfies bly onopvallend van kleur. Wewervoëls het 'n relatief kort, dik snawel met afgeronde vlerke. Hulle vreet graan, sade, vrugte en insekte.
Verskeie spesies wewervoëls broei in kolonies. Hierdie kolonies kan duisende voëls groot wees, met neste wat naby mekaar in boomtoppe hang. Sommige is broeiparasiete, wat hul eiers in die neste van ander voëls lê. Die meeste wewers vleg 'n toegeboude nes van plantmateriaal, soms met 'n lang, buisvormige ingang.
Die wewervoëls (familie Ploceidae) is 'n groot familie sangvoëls waarvan die meeste kort, dik snawels het en hoofsaaklik grassade eet. Hulle kom slegs in die Ou Wêreld voor en meestal in Afrika en Asië. In Suid-Afrika is die familie Ploceidae die grootste voëlfamilie.
Vanweë hulle saadetende gewoontes rig die wewervoëls dikwels groot skade aan gesaaides aan, maar die kleintjies word gewoonlik met insekte gevoer, waardeur hierdie voëls 'n groot rol speel in die beheer van insekte. Byna al die wewervoëls bou toe neste. 'n Groot verskeidenheid nesvorme word egter aangetref, en hoofsaaklik op grond hiervan word die familie in 7 subfamilies onderverdeel.
Ook in die vorm, kleur en gewoontes van die voëls self is daar heelwat variasie. By heelwat wewervoëls is die mannetjies heldergekleur in die broeiseisoen en kan hulle duidelik van die wyfies onderskei word. In die winter het hulle egter dieselfde kleure as die wyfies en die onderskeid tussen mannetjies en wyfies sowel as tussen die verskillende spesies kan dan baie moeilik wees. Die meeste wewervoëls is poligaam, dit wil sê elke mannetjie het meer as een wyfie.
Ploceidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1836 gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875)[1].
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List[2] ez a pemzek genad golvaneged bihan d'ober ar c'herentiad :
Renket e veze ar genadoù Histurgops, Philetairus, Plocepasser ha Pseudonigrita er c'herentiad Passeridae kent.
Ploceidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1836 gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875).
Diouzh Doare 8.2 an IOC World Bird List ez a pemzek genad golvaneged bihan d'ober ar c'herentiad :
Els plocèids (Ploceidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes, notòria pels elaborats nius que fabrica.
Viuen en hàbitats variats que van des de zones semiàrides i sabanes, fins boscos tropicals, sobretot per Àfrica, però també en Aràbia, Àsia meridional, Xina i sud-est asiàtic.
Generalment nien en colònies. Els nius són coberts, penjant de les rames i molt elaborats. Ponen 2 – 4 ous de color i dibuix molt variat.
En general mengen llavors, però hi ha espècies bàsicament insectívores.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.4, 2010) aquesta família es compon d'11 gèneres amb 109 espècies:[1]
Els plocèids (Ploceidae) són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes, notòria pels elaborats nius que fabrica.
Snovačovití (Ploceidae) je početná čeleď čítající asi 114 druhů snovačů, snovatců, tkalčíků, astrildovců, přádelníků a vid - malých pěvců žijících na území subsaharské Afriky, Madagaskaru a jižní Asie. Vyskytují se zpravidla v otevřených krajinách, některé druhy se však zdržují i v lesích. Jedná se malé ptáky, většinou velikosti vrabce. Jsou nejlépe známí díky svým hnízdům, která mívají kulovitý nebo protáhlý tvar, jsou spletena z travin a listů a zavěšena na větvi stromu nebo na rákosovém stéblu. Vchod je pak umístěň po jeho straně nebo vespod. Některé druhy si staví společná, velká hnízda s několika vchody a komůrkami.
V minulosti byli všichni snovačovití slučováni s vrabcovitými (Passeridae), vdovkovitými (Viduidae) a astrildovitými (Estrildidae) a tvořili společně vlastní, velmi početnou čeleď.
V roce 2016 bylo na základě molekulárních analýz mitochondriálních i jaderných markerů prokázáno, že původní vymezení rodů Malimbus a Ploceus je polyfyletické, a proto byla navržena nová systematika podčeledi Ploceinae, ve které jsou rodová jména pozměněna podle přirozených kladů, a z níž je vyčleněna čeleď Amblyospizinae jako samostatná bazální vývojová linie. Recentní rody a druhy podle nové systematiky uvádí následující přehled:[1]
Podčeleď Amblyospizinae Roberts 1947
Podčeleď Bubalornithinae Chapin 1917
Podčeleď Ploceinae Sushkin 1927
Podčeleď Plocepasserinae Sushkin 1927
Rod Anomalospiza (s jediným druhem, přádelníkem kukaččím (Anomalospiza imberbis)), tradičně řazený do příbuzenstva přádelníka dlasčího (Amblyospiza albifrons), se ukázal být sesterskou či vnitřní skupinou vdovkovitých (Viduidae) a není tedy vůbec součástí snovačovitých v moderním pojetí.[1]
Fylogenetické analýzy založené na mitochondriálních a jaderných markerech ukázaly, že snovačovití jsou přirozeným, holofyletickým taxonem uvnitř Passeroidea. Jejich vývojová linie se pravděpodobně oddělila v miocénu.[1]
Vnitřní příbuzenské vztahy zobrazuje následující fylogenetický strom:[1]
Snovačovití AmblyospizinaeAmblyospiza
Pachyphantes[pozn. 1]
Sporopipes
Plocepasser
Philetairus
Pseudonigrita
Histurgops
Dinemellia
Bubalornis
Ploceus
Foudia
Quelea
Euplectes
Nelicurvius
Malimbus
Brachycope
Galerie snovačovití ve Wikimedia CommonsSnovačovití (Ploceidae) je početná čeleď čítající asi 114 druhů snovačů, snovatců, tkalčíků, astrildovců, přádelníků a vid - malých pěvců žijících na území subsaharské Afriky, Madagaskaru a jižní Asie. Vyskytují se zpravidla v otevřených krajinách, některé druhy se však zdržují i v lesích. Jedná se malé ptáky, většinou velikosti vrabce. Jsou nejlépe známí díky svým hnízdům, která mívají kulovitý nebo protáhlý tvar, jsou spletena z travin a listů a zavěšena na větvi stromu nebo na rákosovém stéblu. Vchod je pak umístěň po jeho straně nebo vespod. Některé druhy si staví společná, velká hnízda s několika vchody a komůrkami.
V minulosti byli všichni snovačovití slučováni s vrabcovitými (Passeridae), vdovkovitými (Viduidae) a astrildovitými (Estrildidae) a tvořili společně vlastní, velmi početnou čeleď.
Die Webervögel (Ploceidae), auch Widahfinken, sind eine artenreiche Familie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Die Familie umfasst 117 Arten in 15 Gattungen. Namensgebend war der auffällige Nestbau, der für viele Arten der Webervögel charakteristisch ist.
Die meisten Arten bewohnen bewaldete Gebiete, Buschland oder offene Graslandschaften in Afrika, südlich der Sahara. Nur wenige Arten leben und brüten in Süd- oder Südostasien oder im Süden der arabischen Halbinsel.[1]
Die Körpergröße der Webervögel beträgt zwischen 8 und 24 Zentimeter. Das Brutkleid hat bei den männlichen Webervögeln meist ein gelbschwarzes, grauschwarzes oder schwarzweißes Gefieder. Die Weibchen sind in der Regel unscheinbar bräunlich gefärbt. Im Ruhekleid ähnelt das Männchen dem Weibchen. Webervögel verfügen über einen kurzen, kräftigen, konischen Schnabel, der an der Basis verhältnismäßig dick ist. Die Flügel sind mittellang und am Ende abgerundet, der Schwanz normalerweise mittellang, bei den Euplectes-Arten aber sehr lang. Beine und Zehen sind in der Regel relativ kurz aber kräftig.[1]
Webervögel leben in offenen Landschaften. Viele Arten sind Kulturfolger und leben in der Nähe des Menschen. Die lauten und geselligen Webervögel ernähren sich von Insekten, Früchten, Körnern, Samen, Pollen und Nektar. Sie sind häufig in großen Gruppen anzutreffen und können wie beim Blutschnabelweber (Quelea quelea) enorme Schäden in den Getreidefeldern anrichten. Die Schwärme der Blutschnabelweber können bis zu 100.000 Individuen umfassen, die auf der Suche nach Nahrung in einem weiten Areal umherziehen. Für Ostafrika ist belegt, dass einzelne Schwärme über 1000 Kilometer während ihrer Wanderungen zurücklegen.
Viele Arten der Webervögel sind Kolonienbrüter. Die Kolonien können Tausende von Vögeln umfassen. Oft hängen in den Baumkronen der Bäume die Hängenester dicht beieinander.
Bei den Webervögeln bauen vorwiegend die leuchtend bunt gefärbten, polygamen Männchen die kompliziert gesponnenen, kunstvollen Hängenester mit langen, zugfesten und biegsamen Pflanzenfasern, Federn oder Wolle. Mit den Nestern, die vor der Balz angelegt werden, versuchen die Männchen die schlichter gefärbten Weibchen zu gewinnen. Bei vielen Arten werden von einem Männchen mehrere Nester gebaut, um sicherzugehen, dass das Weibchen eines der Nester annimmt. Wenn ein Nest von einem Weibchen angenommen wird, sorgt es für den Ausbau des Innenbereiches. Die Nester haben ein kugelförmiges oder flaschenförmiges Aussehen, die Eingangsbereiche liegen entweder seitlich oder nach unten. Die Form des Nestes und die Technik des Nestbaus variiert von Art zu Art. Bei bestimmten Arten wie beim Kurzflügelweber (Ploceus nigricollis) hat das Nest eine lange abwärts hängende Eingangsröhre. Das Nestmaterial wird mit speziellen Knoten und Schlingen unter anderem an den Zweigen der Bäume, in Büschen oder an Schilfhalmen befestigt. Die biegsamen Pflanzenfasern werden um einen Zweig gewickelt. Danach werden die gesammelten Grashalme verknüpft. Während der Vogel den Halm festhält, verschlingt er das Ende des Halmes mit seinem Schnabel und erzeugt mit der Zeit einen frei schwingenden Rohbau, der nach und nach zu einem Nest ausgebaut wird.
Neben den Einzelnestern werden auch Gemeinschaftsnester erbaut. Bei den Siedelwebern (Philetairus socius) oder auch bei den Büffelwebern (Bubalornis niger) bauen die Männchen gemeinsam an einem großen Nest aus trockenem Gras, das in Bäumen oder auf Telefonmasten angelegt wird. Es kann eine Höhe von etwa drei Meter und eine Breite von etwa 4,5 Meter erreichen. Das Nest ist in viele abgegrenzte Bereiche unterteilt und wird von mehreren hundert Vögeln bewohnt. Die röhrenartigen Einflugslöcher befinden sich unterhalb des Nestes. An einem Gemeinschaftsnest wird ständig weitergebaut. Deshalb kann es vorkommen, dass Bäume unter dem Gewicht zusammenbrechen. Besonders problematisch ist es bei Strom- oder Telefonmasten. Um einem Zusammenfall des Mastes entgegenzuwirken, müssen die Nester oft vom Menschen zerstört werden.
Einzelne Phasen des Nestbaus am Beispiel des Kapwebers (Ploceus capensis):
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Während der Brutzeit sind die Küken durch Großvögel wie den Adler und den Marabu bedroht sowie durch Schlangen, denen der Zugriff auf die Küken durch die häufig engen Eingangslöcher unterhalb des Nestes und die Lage des Nestes an den Spitzen der Zweige erschwert werden soll.
Die Systematik der Webervögel folgt der aktuellen (2019) Liste der International Ornithological Union, die folgende 117 Arten in 15 Gattungen angibt:[2]
Die Webervögel (Ploceidae), auch Widahfinken, sind eine artenreiche Familie aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Die Familie umfasst 117 Arten in 15 Gattungen. Namensgebend war der auffällige Nestbau, der für viele Arten der Webervögel charakteristisch ist.
Toʻqimachilar (Ploceidae) -sayroqi chumchuqsimonlar turkumi oilasi. 4 kenja oilasi, 40 ga yaqin urugʻi, 200 ga yaqin turi maʼlum. Tanasining uz. 7—19 sm, vazni 15—100 g . Yevropa, Osiyo, Afrika va Avstraliyada tarqalgan. Koʻpchilik turlari Sharqiy yarim sharning tropik va subtropik hududlarida, daraxt kam boʻlgan ochiq maydonlarda yashaydi. Yerda sakrab harakat qiladi. Shim. va moʻʼtadil mintaqadagi T. odmiroq, tropik hamda subtropiklarda yashovchi turlari patlari rangli, baʼzilari boshida kokili, boʻynida patlardan iborat "yoqasi" boʻladi. Juftjuft yoki koloniya boʻlib, daraxt va butalarga uya quradi. Uyasi turli shaklda (sharsimon, butilkasimon va boshqalar), oʻsimlik tolalari, barglari va h.k.dan toʻqiydi. Yilda 12 marta 36 Toʻqimachi va u bogʻlagan tugunlar ta tuxum qoʻyadi.
11— 12 kun tuxum bosadi. Uyada bolalarini 12— 20 kun boqadi. T., asosan, oʻsimlik urugʻlari va mevalari, shuningdek, hasharotlar va boshqa bilan oziqlanadi. Ayrim joylarda bogʻlar, gʻalla ekinlariga birmuncha ziyon keltiradi. Oʻzbekistonda T.ning 3 urugʻi (chumchuqlar, qor vyuroklari, tosh chumchuklar)ga mansub 8 turi tarqalgan.
કુદરતી ઇજનેરની ઓળખ ધરાવતું સુગરી પક્ષી આ રીતે માળાનું સર્જન કરે છે
વૈશ્વિકસ્તરે પક્ષીઓની નાતમાં ‘આર્કિટેકટ એન્જિનિયર’ની આગવી ઓળખ ધરાવનારા આ નર સુગરી ખૂબ જ ચતુરાઇપૂર્વક માળાનું સર્જન કરે છે. આ માળો બનાવવા ડાળીનો છેડો પસંદ કરવા પાછળ આ પક્ષીનો હેતુ હોય છે કે, સાપ જેવા કોઇ ઘાતક જીવ તેના ઘર સુધી પહોંચી ના શકે, સ્વાભાવિક છે કે, પાતળી ડાળીના છેડે વજનદાર સાપ જાય તો બેશક નીચે જ ભફફ...થાય અને માળામાં ભીની માટી રાખી આ ભેજાબાજ પવનથી પોતાના માળાને સુરક્ષા આપે છે, જેથી ભારે પવનમાં ઘાસથી બનેલો આ માળો ઉડી ન જાય. આ પક્ષીનું નામ સુગ્રહી શબ્દ પરથી પડ્યું છે, જેનો અર્થ સારું ઘર બનાવનાર થાય છે.
પ્રથમ દ્રષ્ટિએ જોતા જ ગમી જાય એવો આ વિશિષ્ટ રચના ધરાવતો માળો ત્રણ તબક્કે આકાર પામે છે તો અમુક નરનો માળો પ્રથમ તબક્કે જ માદા સુગરી ‘રિજેક્ટ’ કરે એટલે નાશ પામે છે. પ્રથમ તબક્કે વર્ષાઋતુની સીઝનમાં પાણી ધરાવતી જગ્યા અને કાંટાળા વૃક્ષની ડાળીનો છેડો પસંદ કરે છે ત્યાર બાદ ઘાસની પત્તીઓ ભેગી કરીને આ ‘એન્જિનિયર’ પગ અને ચાંચ વડે ગૂંથી માળાને ગોળ પ્રકારનો આકાર આપે છે.
સુગરી સમાજના પક્ષીઓ પરસ્પર લગ્નગ્રંથિથી બંધાઇ રહેવાની પરંપરાની ગુલામી પસંદ કરતાં નથી, જેથી માદા સુગરી ‘નરને નહીં પણ ઘરને પસંદ કરે છે’ અને જો ઘર પસંદ પડે તો એને બનાવનાર આર્કિટેકટ નર પસંદ પડે જ ને !!! નર સુગરીનો માળો એટલે કે ઘર પસંદ પડતા એ ઘરમાં જઇ માદા સુગરી વસવાટ કરે છે અને બીજા તબક્કે મનમેળ પડ્યાથી લગ્નગ્રંથિ બંધાયેલા નર-માદા સુગરી પોતાના ઘરને પૂણઁ કરવામાં વ્યસ્ત બની જાય છે. વર્ષાઋતુ બાદ હાલનો સમયગાળો સુગરી પક્ષીના પ્રજનનકાળ માટે ઉત્તમ ગણાય છે
જૂન-જુલાઇની ગરમીની સીઝનમાં તેમના બચ્ચાઓ ભીની માટીવાળા માળામાં એ.સી.ની ઠંડી પામી ઉછેર પામે છે. હાલમાં ભુજ તાલુકાના લાખોંદ સહિતના અમુક ગામોમાં વિશાળ પ્રમાણમાં આ પક્ષીઓના ‘પરપિૂર્ણ બનેલા માળા’ ર્દશ્યમાન થાય છે. કોઇ માનવી એન્જિનિયર પણ આ માળાને જોઇ બોલી ઉઠે ‘વાહ રે આર્કિટેકટ તારી રચના....’
દિવ્યભાસ્કરમાંથી સાભાર
સુગરી ( વીવર બર્ડ )
ရက်ကန်းသမားငှက်
Ploceidae is a family of small passerine birds, many of which are called weavers, weaverbirds, weaver finches, or bishops. These names come from the nests of intricately woven vegetation created by birds in this family. In most recent classifications, the Ploceidae are a clade that excludes some birds that have historically been placed in the family, such as some of the sparrows, but which includes the monotypic subfamily Amblyospizinae. The family is believed to have originated in the mid-Miocene.[1] All birds of the Ploceidae are native to the Old World, most in Africa south of the Sahara, though a few live in tropical areas of Asia. A few species have been introduced outside their native range.[2]
The family Ploceidae was introduced (as Ploceïdes) by Swedish zoologist Carl Jakob Sundevall in 1836.[3][4] Phylogenetic studies have shown that the family is sister to a clade containing the families Viduidae and Estrildidae[5] Their common ancestor lived in the middle Miocene around 18 million years ago.[6]
A 2017 molecular phylogenetic study by Thilina de Silva and collaborators, as well as an expanded study by the same group published in 2019 have indicated that the genus Ploceus as currently defined is polyphyletic.[7][8] A cladogram based on these results is shown below.[8]
PloceidaeAmblyospiza – thick-billed weaver
Sporopipes – 2 species (weavers)
Plocepasser – 4 species (sparrow-weavers)
Philetairus – sociable weaver
Pseudonigrita – 2 species (social weavers)
Dinemellia – white-headed buffalo weaver
Bubalornis – 2 species (buffalo weavers)
Euplectes – 18 species (bishops and widowbirds)
Ploceus – 5 species (Asian weavers)
Quelea – 3 species (queleas)
Pachyphantes – compact weaver
Foudia – 8 species (fodies)
Ploceus – 2 species (Sakalava weaver and Nelicourvi weaver)
Ploceus+Malimbus+Anaplectes – 60 + 10 + 2 = 72 species
The family includes 15 genera with a total of 126 species.[9] For more detail, see list of Ploceidae species.
The males of many species in this family are brightly coloured, usually in red or yellow and black. Some species show variation in colour only in the breeding season. These are seed-eating birds with rounded conical bills.
The weaverbird colonies may be found close to bodies of water.
Weavers are named for their elaborately woven nests. The nests vary in size, shape, material used, and construction techniques from species to species. Materials used for building nests include fine leaf fibers, grass, and twigs. Many species weave very fine nests using thin strands of leaf fiber, though some, like the buffalo-weavers, form massive untidy stick nests in their colonies, which may have spherical woven nests within. The sociable weavers of Africa build apartment-house nests, in which 100 to 300 pairs have separate flask-shaped chambers entered by tubes at the bottom. The sparrow weavers live in family units that employ cooperative breeding.[10] Most species weave nests that have narrow entrances, facing downward.
Many weaver species are gregarious and breed colonially.[2] The birds build their nests together for protection, often several to a branch. Usually the male birds weave the nests and use them as a form of display to lure prospective females.
They sometimes cause crop damage, notably the red-billed quelea, reputed to be the world's most numerous bird.[11][12]
A nest in the early stages of construction
Weaverbirds at West Bengal
Adult Sporopipes at its spherical grass nest, placed in a shrub
![Plocepasser nest in Namibia, for year-round occupation.[10]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Nids_de_Plocepasser_mahali_(Namibie)_(3).jpg)
Plocepasser nest in Namibia, for year-round occupation.[10]
Communal Philetairus nests in central Namibia
Pseudonigrita nest in Kenya, with entrance below
Black-breasted weaver nest suspended from grass, India
A baya weaver on his unfinished nest, northern India
Nests of a baya weaver colony suspended from a palm tree, India
.jpg)
Red bishop constructing a nest in reeds, South Africa
.jpg)
Nests of a colony of Sakalava weavers, Madagascar
.jpg)
Spherical village weaver nests suspended from a palm tree, West Africa
A southern masked weaver building his nest, Namibia
Hanging nest, Hargeysa, Somaliland, July 2019.
Ploceidae is a family of small passerine birds, many of which are called weavers, weaverbirds, weaver finches, or bishops. These names come from the nests of intricately woven vegetation created by birds in this family. In most recent classifications, the Ploceidae are a clade that excludes some birds that have historically been placed in the family, such as some of the sparrows, but which includes the monotypic subfamily Amblyospizinae. The family is believed to have originated in the mid-Miocene. All birds of the Ploceidae are native to the Old World, most in Africa south of the Sahara, though a few live in tropical areas of Asia. A few species have been introduced outside their native range.
Ploceedoj (Ploceidae), teksbirdoj, ankaŭ teksistoj, estas familio el la ordo de la paseroformaj birdoj (passeriformes) kun 116 specioj (laŭ la taksonomio de Clements, 6-a eldono).
Ilia populara nomo venas el la nestokonstrua metodo: En grandaj kolonioj ili teksas kovritajn nestojn el herboj kaj plantaj fibroj, ofte en formo de pendantaj saknestoj.
La plej multaj specioj loĝas en Afriko, sude de Saharo, kelkaj aliaj en tropikaj regionoj de Azio.
Estas malgrandaj, malsveltaj, birdoj kun mallonga kaj dika beko kaj havas averaĝe 5 ĝis 6 ovojn fumkolorajn, malhele malkulitajn.
Ili oftas en sekaj, varmaj regionoj, kie ili nutras sin surgrunde per grajnoj kaj insektoj. Ili vivas grupe, senĉese, kaj ofte tre laŭte, ĉirpante. Ĉar ili estas kultur-sekvantoj kaj iliaj svarmoj povas enteni ĝis 100 000 birdojn, ili kutime kaŭzas grandan ekonomian damaĝon sur la grenkampoj.
Ploceedoj (Ploceidae), teksbirdoj, ankaŭ teksistoj, estas familio el la ordo de la paseroformaj birdoj (passeriformes) kun 116 specioj (laŭ la taksonomio de Clements, 6-a eldono).
Ilia populara nomo venas el la nestokonstrua metodo: En grandaj kolonioj ili teksas kovritajn nestojn el herboj kaj plantaj fibroj, ofte en formo de pendantaj saknestoj.
La plej multaj specioj loĝas en Afriko, sude de Saharo, kelkaj aliaj en tropikaj regionoj de Azio.
Estas malgrandaj, malsveltaj, birdoj kun mallonga kaj dika beko kaj havas averaĝe 5 ĝis 6 ovojn fumkolorajn, malhele malkulitajn.
Ili oftas en sekaj, varmaj regionoj, kie ili nutras sin surgrunde per grajnoj kaj insektoj. Ili vivas grupe, senĉese, kaj ofte tre laŭte, ĉirpante. Ĉar ili estas kultur-sekvantoj kaj iliaj svarmoj povas enteni ĝis 100 000 birdojn, ili kutime kaŭzas grandan ekonomian damaĝon sur la grenkampoj.
Ploceidae es una familia de aves perteneciente al orden paseriformes. La mayoría de sus miembros son denominados comúnmente tejedores, y la mayor parte viven en el África subsahariana, aunque algunas especies habitan en Asia tropical y Australia.
Son pájaros comedores de semillas con robustos picos cónicos. Los tejedores deben su nombre a sus nidos elaboradamente entretejidos (el más elaborado que el de ninguna otra ave). El nido varía en tamaño, forma, material usado y técnicas de construcción de una especie a otra. Los materiales usados para su construcción incluyen fibras finas de hojas, hierba y ramitas. Muchas especies tejen nidos muy finos usando hebras finas de fibras de hojas, aunque algunas, como los bufaleros, forman nidos pegados desordenadamente de forma masiva en sus colonias, las cuales tienen dentro varios nidos esféricos tejidos. Los tejedores gorrión africanos construyen nidos de apartamentos, en los cuales 100 o 300 parejas tienen su propia cámara en forma de frasco con entrada tubular al fondo. La mayoría de las especies tejen nidos que tienen entradas estrechas, que se dirigen hacia abajo. Los tejedores son pájaros gregarios que a menudo crían en colonias. Construyen sus nidos juntos, a menudo varios en una rama. Usualmente los machos tejen el nido y lo usan como una forma de exhibición para seducir las hembras prospectivas. Las colonias pueden ser encontradas cerca de cuerpos de agua. A menudo son causantes de daños a la agricultura, notoriamente Quelea quelea, con reputación de ser el ave más numerosa del mundo.
Suelen mostrar un gran dimorfismo sexual. Los machos de muchas especies son de coloraciones intensa, comúnmente en rojo o amarillo y negro, mientras que las hembras son de coloraciones más apagadas. Algunas especies muestran esta diferencia de coloración solo en la temporada reproductiva.
La familia se compone de 109 especies distribuidas en 10 géneros:[1]
Ploceidae es una familia de aves perteneciente al orden paseriformes. La mayoría de sus miembros son denominados comúnmente tejedores, y la mayor parte viven en el África subsahariana, aunque algunas especies habitan en Asia tropical y Australia.
Son pájaros comedores de semillas con robustos picos cónicos. Los tejedores deben su nombre a sus nidos elaboradamente entretejidos (el más elaborado que el de ninguna otra ave). El nido varía en tamaño, forma, material usado y técnicas de construcción de una especie a otra. Los materiales usados para su construcción incluyen fibras finas de hojas, hierba y ramitas. Muchas especies tejen nidos muy finos usando hebras finas de fibras de hojas, aunque algunas, como los bufaleros, forman nidos pegados desordenadamente de forma masiva en sus colonias, las cuales tienen dentro varios nidos esféricos tejidos. Los tejedores gorrión africanos construyen nidos de apartamentos, en los cuales 100 o 300 parejas tienen su propia cámara en forma de frasco con entrada tubular al fondo. La mayoría de las especies tejen nidos que tienen entradas estrechas, que se dirigen hacia abajo. Los tejedores son pájaros gregarios que a menudo crían en colonias. Construyen sus nidos juntos, a menudo varios en una rama. Usualmente los machos tejen el nido y lo usan como una forma de exhibición para seducir las hembras prospectivas. Las colonias pueden ser encontradas cerca de cuerpos de agua. A menudo son causantes de daños a la agricultura, notoriamente Quelea quelea, con reputación de ser el ave más numerosa del mundo.
Suelen mostrar un gran dimorfismo sexual. Los machos de muchas especies son de coloraciones intensa, comúnmente en rojo o amarillo y negro, mientras que las hembras son de coloraciones más apagadas. Algunas especies muestran esta diferencia de coloración solo en la temporada reproductiva.
Ploceidae edo ehuleak, Passeriformes ordenaren barruko hegazti taldea da. Txonta bezalako hegazti txikiak daude barrruan.
Ploceidae edo ehuleak, Passeriformes ordenaren barruko hegazti taldea da. Txonta bezalako hegazti txikiak daude barrruan.
Kutojat (Ploceidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niitä löytyy luonnonvaraisina Saharan eteläpuolisesta Afrikasta, trooppisesta Aasiasta sekä Australiasta. Monien kutojien koiraat ovat kirkkaanvärisiä, yleensä punamustia tai keltamustia. Joillain lajeilla värikäs höyhenpeite on ainoastaan juhlapuvussa, pesimisaikaan. Kutojat ovat saaneet nimensä hienosti kudotuista pesistä. Pesien koko, muoto, rakennusmateriaali ja rakennustekniikat vaihtelevat lajeittain, mutta useimpien lajien sisäänmenoaukko on pesän alapuolella. Linnut elävät usein suurina parvina, ja pesivät suurina ryhminä. Usein koiraat rakentavat pesän houkutellakseen naaraita, ja yhtä pesää rakentaa yleensä useampikin koiras.
Kutojat ovat läheistä sukua varpusille ja ne on toisinaan luokiteltu samaan heimoon kuuluviksi.
Kutojiin kuuluu 15 sukua ja 116 lajia. Suurin suku on kutojien suku, johon kuuluu 64 lajia.[1]
Kutojat (Ploceidae) on pienikokoisten varpuslintujen heimo. Niitä löytyy luonnonvaraisina Saharan eteläpuolisesta Afrikasta, trooppisesta Aasiasta sekä Australiasta. Monien kutojien koiraat ovat kirkkaanvärisiä, yleensä punamustia tai keltamustia. Joillain lajeilla värikäs höyhenpeite on ainoastaan juhlapuvussa, pesimisaikaan. Kutojat ovat saaneet nimensä hienosti kudotuista pesistä. Pesien koko, muoto, rakennusmateriaali ja rakennustekniikat vaihtelevat lajeittain, mutta useimpien lajien sisäänmenoaukko on pesän alapuolella. Linnut elävät usein suurina parvina, ja pesivät suurina ryhminä. Usein koiraat rakentavat pesän houkutellakseen naaraita, ja yhtä pesää rakentaa yleensä useampikin koiras.
Kutojat ovat läheistä sukua varpusille ja ne on toisinaan luokiteltu samaan heimoon kuuluviksi.
Kutojiin kuuluu 15 sukua ja 116 lajia. Suurin suku on kutojien suku, johon kuuluu 64 lajia.
Les Ploceidae (ou plocéidés) sont une famille de passereaux constituée de 11 genres et 109 espèces appelées tisserins, euplectes, alectos, sporopipes, malimbes, etc.
La famille des Ploceidae est située entre celles des Passeridae et des Estrildidae dans l'infra-ordre des Passerida et dans la super-famille des Passeroidea.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Ploceidae (ou plocéidés) sont une famille de passereaux constituée de 11 genres et 109 espèces appelées tisserins, euplectes, alectos, sporopipes, malimbes, etc.
A dos ploceidos (Ploceidae) é unha familia de ave da orde dos paseriformes, suborde dos oscines, infraorde dos paséridos e superfamilia dos paseroideos.
Porén, nas clasificacións máis recentes, o dos ploceido é un clado no que se exclúe a algunhas aves que historicamente foron situadas na familia, como algúns dos pardais, pero que inclúe a subfamilia monotípica dos Amblyospizinae. Crese que a familia orixinouse a mediados do mioceno.[1]
Todas as especies dos ploceidos son propias do Vello Mundo, e a maioría habitan na África subsahariana, aínda que algunhas viven en zonas da Asia tropical e en Australia. Unhas poucas foron introducidas fóra da súa área de distribución orixinaria.[2]
A familia dos ploceidos foi descrita en 1838 polo zoólogo sueco Carl Jakob Sundevall,[3][4] na páxina 74 do seu traballo "Ornithologiskt system",[5] publicado en Kongliga Svenska Vetenskapsakademiens Handlingar: 43–130, baixo o nome de Ploceïdes.[5]
O nome científico do xénero, Ploceidae, está formado, como é o usual, coa raíz do nome do seu xénero tipo, Ploceus, e o sufixo do latín científico -idae, usado para construír os nomes das familias de animais (substituíndo ao incorrecto "Ploceïdes" que lle adxudicara Sundevall).
As especies dos ploceidos, a pesar das súas semellanzas morfolóxicas, non están estreitamente relacionadas cos pardais (paséridos) nin cos emberícidos, segundo Luis Allende et al.[6][7]
Moitas das súas especies deben o seu nome vulgar en castelán, tejedores (tecedores), e o o inglés de weavers (tecedores), aos seus niños entretecidos (os máis elaborados que os de ningunha otra ave). Os autores de fala inglesa dividen os xéneros da familia nos grupos de buffalo weavers (tecedores dos búfalos), sparrow weavers (tecedores pardais), typical weavers (tecedores típicos) e widow weavers (tecedores viúvas).
A maioría dos autores recoñecen na actualidade os seguintes 11 xéneros:[3]
Adoitan mostrar un gran dimorfismo sexual. Os machos de moitas especies desta familia presentan unha plumaxe de cores vivas, normalmente vermella ou amarela e negra, mentres que as fembras son de coloracións máis apagadas. Porén, algunhas especies mostran variacións de cor só na época da reprodución.[2]
Son paxaros comedores de sementes, que apañan cos seus robustos peteiros cónicos. Os niños varían en tamaño, forma, material usado e mas técnicas de construción dunha especie a outra. Os materiais usados para a súa construción inclúen fibras finas de follas, herba e ramiñas. Moitas especies tecen niños moi finos usando febras finas de follas, aínda que algunhas, como as dúas do xénero Bubalornis e a única do xénero Dinemellia, forman niños pegados desordenadamente de forma masiva nas súas colonias de cría, as cales teñen dentro varios niños esféricos tecidos.[8]
Algunhas especies africanas, como Philetairus socius, constrúen niños de apartamentos, nos que de 100 a 300 parellas teñen a súa propia cámara en forma de frasco cunha entrada tubular ao fondo.[9]
A maioría das especies tecen niños que teñen entradas estreitas, que se dirixen cara a abaixo. Os tecedores son paxaros gregarios que a miúdo crían en colonias. Constrúen os seus niños xuntos, moitas veces varios nunha rama. Usualmente son os machos os que tecen o niño, e o utilizan como unha forma de exhibición para seduciren ás femias. As colonias poden encontrarse cerca de corpos de auga.[2]
Como quedou dito, son paxaros do Vello Mundo, a maioría habitantes da África subsahariana, aínda que algunhas viven en zonas da Asia tropical e en Australia.
As súas colonias pódense atopar frecuentemente preto de corpos de auga.
Aínda que os tecedores noméase así polos seus niños elaboradamente tecidos, como vimos máis arriba, algúns son notábeis polos seus hábitos de nidificación parasitos selectivos.
Os ploceidos son aidoito causantes de danos á agricultura, notoriamente a especie Quelea quelea, que ten a fama de ser a ave máis numerosa do mundo.[10][11]
Un niño nas primeiras fases de construción
Sporopipes adulto no seu niño esférico de céspede, colocado nun arbusto
Niño de Plocepasser en Namibia.[8]
Niños comunais de Philetairus en Namibia central
Niño de Pseudonigrita en Kenya, coa entrada debaixo
Niño de Ploceus benghalensis suspendido na herba, na India
Ploceus philippinus no seu niño inacabado, no norte da India
Niños dunha colonia de Ploceus philippinus suspendidos nunha palmeira, na India
Macho de Quelea no niño escondido nun arbusto espiñnto de Senegalia nigrescens
Euplectes orix construíndo un niño en canas, en Suráfrica
Niños dunha colonia de Ploceus sakalava, en Madagascar
Niños esféricos de Ploceus cucullatus suspendidos nunha palmeira, na Árica Occidental
Un macho de Ploceus velatus construíndo o seu niño, en Namibia
A dos ploceidos (Ploceidae) é unha familia de ave da orde dos paseriformes, suborde dos oscines, infraorde dos paséridos e superfamilia dos paseroideos.
Porén, nas clasificacións máis recentes, o dos ploceido é un clado no que se exclúe a algunhas aves que historicamente foron situadas na familia, como algúns dos pardais, pero que inclúe a subfamilia monotípica dos Amblyospizinae. Crese que a familia orixinouse a mediados do mioceno.
Todas as especies dos ploceidos son propias do Vello Mundo, e a maioría habitan na África subsahariana, aínda que algunhas viven en zonas da Asia tropical e en Australia. Unhas poucas foron introducidas fóra da súa área de distribución orixinaria.
Gli uccelli tessitori (Ploceidae Sundevall, 1836) sono una famiglia di piccoli uccelli passeriformi tipici soprattutto dell'Africa subsahariana[1], caratterizzati da colori vivaci e dall'abitudine di costruire nidi di grandi dimensioni e struttura complessa.
Sono uccelli passeriformi di dimensioni medio-piccole (11–24 cm di lunghezza), dotati di un becco corto e robusto. Nella maggior parte delle specie è presente un marcato dimorfismo sessuale: i maschi hanno livree a colori molto vivaci mentre le femmine hanno un aspetto piuttosto dimesso.[2]
Sono uccelli prevalentemente granivori e insettivori, la cui dieta si adatta alla disponibilità stagionale di risorse; alcune specie sono anche frugivore o nettarivore.[2]
Sono animali gregari e non di rado i loro nidi sono coloniali, spesso sospesi o dotati di estensioni tubolari, che in alcune specie possono raggiungere il diametro di 3 o 4 m. In molte specie è il maschio a costruire il nido, attraendovi la femmina con rituali di corteggiamento anche molto complessi. Dopo l'accoppiamento, la femmina depone da 2 a 8 uova, il cui colore va dal bianco, all'azzurro o verde chiaro, a seconda della specie. In alcune specie entrambi i sessi si occupano della cova, in altre è compito solo della femmina.[2]
Sono diffusi soprattutto nell'Africa subsahariana ma alcune specie si trovano anche in Asia e in Australia.[2]
Secondo il Congresso Ornitologico Internazionale (2018) la famiglia Ploceidae comprende i seguenti generi e specie:[1]
Gli uccelli tessitori (Ploceidae Sundevall, 1836) sono una famiglia di piccoli uccelli passeriformi tipici soprattutto dell'Africa subsahariana, caratterizzati da colori vivaci e dall'abitudine di costruire nidi di grandi dimensioni e struttura complessa.
Audėjiniai (lot. Ploceidae) – žvirblinių paukščių (Passeriformes) šeima.
Audėjiniai (lot. Ploceidae) – žvirblinių paukščių (Passeriformes) šeima.
Audējputnu dzimta (Ploceidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimta, kas apvieno 117 neliela auguma dziedātājputnu sugas, kas tiek iedalītas 15 ģintīs.[1] Lielākā daļa sugu mājo Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras, bet daļa sugu izplatītas Āzijas tropu reģionā. Dažas sugas introducētas ārpus dabīgā izplatības areāla.[2][3] Lielākā daļa sugu mājo sausos un karstos reģionos.[3]
Audējputnu dzimtas sugas ir neliela auguma dziedātājputni ar īsu, spēcīgu, konusveida knābi. Tas liecina, ka šīs dzimtas putni galvenokārt barojas ar sēklām, bet tie barojas arī ar kukaiņiem. Daudzu sugu tēviņiem ir košs apspalvojums, visbiežāk sarkans, dzeltens vai melns. Dažām sugām košais apspalvojums ir tikai vairošanās sezonas laikā.[3][4]
Dzimta savu nosaukumu ieguvusi dēļ šo putnu meistarības ligzdu vīšanā, lai gan dažām sugām raksturīgs ligzdošanas parazītisms (atraitņputniem). Audējputnu ligzdas ir ļoti dažādos izmēros, dažādās formās, kā arī vīšanai izmantotie materiāli un vīšanas tehnika ir ļoti atšķirīgi. Vīšanai atkarībā no sugas tiek izmantotas smalkas lapu šķiedras un zāle, arī zariņi.[4]
Daudzas sugas ir ļoti sabiedriskas un ligzdo kolonijās.[2] Uz viena zara atrodas vairākas ligzdas. Toties audējzvirbuļi būvē vienu lielu ligzdu ar daudzām ieejām. Šādā kopīgā mājā ligzdo 100—300 pāru. Ligzdu parasti vij tēviņš, pēc tam cenšoties piesaistīt mātītes uzmanību.[5] Dējumā parasti ir 5—6 olas, kuras visbiežāk ir ar raibumiņiem.[3][4]
Audējputnu dzimta (Ploceidae)[1]
Audējputnu dzimta (Ploceidae) ir zvirbuļveidīgo kārtas (Passeriformes) dzimta, kas apvieno 117 neliela auguma dziedātājputnu sugas, kas tiek iedalītas 15 ģintīs. Lielākā daļa sugu mājo Āfrikā uz dienvidiem no Sahāras, bet daļa sugu izplatītas Āzijas tropu reģionā. Dažas sugas introducētas ārpus dabīgā izplatības areāla. Lielākā daļa sugu mājo sausos un karstos reģionos.
Burung Tempua (bahasa Inggeris: Weaver) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrata darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut. Burung Tempua merupakan burung yang memakan biji benih dengan paruh berbentuk kon yang tumpul, yang terdapat di Asia dan di Sub Sahara, Afrika. Kebanyakan burung jantan dalam spesies ini bewarna terang, biasanya merah, kuning ataupun hitam.
Burung Tempua boleh didapati di Asia dan di Sub Sahara, Afrika.
Kebanyakan burung jantan dalam spesies ini bewarna terang, biasanya merah, kuning ataupun hitam.
Burung Tempua adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : . Burung Tempua adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung mempunyai paruh tanpa gigi.
Jantung Burung Tempua terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atria, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Burung Tempua merupakan burung yang memakan biji benih dengan paruh berbentuk kon yang tumpul, yang terdapat di Asia dan di Sub Sahara, Afrika.
Sebagai burung, Burung Tempua membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Burung Tempua dikenali kerana kelebihannya yang membina sarang yang besar yang dijalin daripada rumput dengan pelbagai bentuk bergantung kepada spesies. Burung Burung Tempua mempunyai keupayaan yang khas untuk menganyam sarangnya. Sarangnya mempunyai struktur besar yang boleh dimasuku, dianyam daripada rumput dan ranting yang tergantung daripada dahan pokok dan mungkin mempunyai laluan masuk yang menjulur. Sarang yang diperbuat daripada helaian halus rumput yang dianyam dengan rapi membentuk struktur seperti kon yang tergantung dari dahan pokok.
Sarang bagi Burung Tempua jantan berbeza dari segi rekaannya, bentuk, struktur, dan saiz. Sarang Burung Tempua jantan mempunyai tempat bertenggek baginya menunjuk-nunjukkan dirinya, sementara sarang Burung Tempua betina mempunyai bahagian bawah yang melengkung bagi menyimpan telur. Sarang Burung Tempua Kerbau (buffalo-weavers), bagaimanapun, membina sarang besar yang tidak kemas dalam koloni mereka, yang mungkin mempunyai beberapa sarang bulat yang dianyam dalamnya.
Burung Tempua merupakan burung yang hidup berkawan dan sering membiak dalam koloni. Ia kadang kala menyebabkan kerosakan tanaman, terutamanya Red-billed Quelea, yang dianggap sebagai burung paling banyak.
Burung Tempua merupakan haiwan yang dilindungi di Malaysia dan memerlukan lesen pemburuan untuk memburunya.
Burung Tempua (bahasa Inggeris: Weaver) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia.
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang diketahui, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrata darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut. Burung Tempua merupakan burung yang memakan biji benih dengan paruh berbentuk kon yang tumpul, yang terdapat di Asia dan di Sub Sahara, Afrika. Kebanyakan burung jantan dalam spesies ini bewarna terang, biasanya merah, kuning ataupun hitam.
Wevers en verwanten (Ploceidae) zijn een familie van vogels uit de orde van de zangvogels (Passeriformes).[1] Tot deze familie behoren de wevervogels en de widavinken. Kenmerkend voor deze groep zijn de opvallende nesten.
Wevervogels zijn tussen de 8 en 24 centimeter lang. In de broedtijd zijn de mannetjes vaak opvallend gekleurd, meestal in geel en zwart, maar ook grijs, wit en zwart. De vrouwtjes blijven onopvallend van kleur. Wevervogels hebben een relatief korte, dikke snavel en afgeronde vleugels.
Ze leven van granen, zaden, vruchten en insecten.
Deze vogels komen voornamelijk voor in Afrika op de savannes, sommige zijn bosbewoners. Soms komen ze voor in enorme groepen, bijvoorbeeld de roodkopwever (Quelea Quelea) vormt groepen tot wel 100.000 exemplaren. Deze groepen kunnen honderden kilometers ver weg trekken op zoek naar voedsel. Ze komen vaak voor in de buurt van menselijke bewoning.
Vele soorten wevervogels broeden in kolonies. Deze kolonies kunnen tot duizenden vogels bevatten, waarbij de nesten in de boomkronen dicht opeen hangen (zie plaatjes). Sommige zijn broedparasieten, die hun eieren leggen in de nesten van andere vogels. De meeste wevers vlechten een overdekt nest van plantenvezels, soms met een lange, buisvormige ingang.
Enkele stadia in het maken van een nest bij de grote textorwever:
Afbeeldingen van diverse soorten:
Grote textorwever (Ploceus cucullatus)
Gemeenschappelijk nest
Witkopbuffelwever (Dinemellia dinemelli)
Dunbekwever (Ploceus pelzelni)
Tavetawever (Ploceus castaneiceps)
Jacksons wever (Ploceus jacksoni)
Bayawever (Ploceus philippinus)
Madagaskarwever (Foudia madagascariensis)
De wevers en widavinken zijn verwant aan de familie Passeridae (mussen en sneeuwvinken). Beide families behoren tot de superfamilie Passeroidea. De Ploceidae telt ruim 100 soorten.
De volgende geslachten zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Wevers en verwanten (Ploceidae) zijn een familie van vogels uit de orde van de zangvogels (Passeriformes). Tot deze familie behoren de wevervogels en de widavinken. Kenmerkend voor deze groep zijn de opvallende nesten.
Vevarar, Ploceidae, er ein artsrik familie i ordenen sporvefuglar, Passeriformes. Familien omfattar ca. 116 artar i 16 slekter. Vevarar har fått namn etter det kunstferdig vove reiret dei byggjer, jamvel om nokre artar er kjente for selektivt parasittiske hekkevanar.
Dei fleste artane lever i skogshabitat, krattskog og ope grasland i Afrika sør for Sahara. Berre nokre få artar lever og hekkar i tropiske område i Asia og dessutan i Australia. Mange artar av vevarar føljer og lever nær menneske. Dette er frøetande fuglar med avrunda koniske nebb. Kroppslengda er mellom 8 og 24 centimeter. Hannane av mange artar er fargerike, vanlegvis i raudt eller gult og svart, nokre artar viser variasjon i farge berre i hekkesesongen. Dei er selskapelege fuglar som ofte hekkar koloniar, gjerne nær vassførekomstar. Fuglane byggjer reiret saman for vern, ofte fleire i ei grein. Vanlegvis er det hannfuglane som vev reiret og brukar det for å imponere potensielle makar.
Reira varierer i storleik, form, i materialar som blir brukte, og byggeteknikkar varierer frå art til art. Materialar som blir brukte for å byggje reir inkluderer fine bladfibrar, gras og kvistar. Mange artar vev særs fint med tynne trådar av blad fiber, sjølv om nokre, som bøffelvevarar, formar koloniar av massive, uryddige reir lagd av trepinnar. Slike konstruksjonar kan ha sfærisk vove reir innanfor den ytre veggen. Dei afrikanske vevarartane i Plocepasser byggjer «blokkhusvære», der kvart av 100-300 par har sitt separate kolbeforma kammer med inngang frå undersida. Dei fleste artene vev reir med tronge, nedovervendte inngangar. Somme vevarartar kan ha dei mest forseggjorte av alle fuglereir.
Vevarar kan gjere skade på avlingar, spesielt blodnebbvevar som har vore rekna å vere kanskje verdas mest talrike fugleart.
Vevarar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[1] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[2]
Slekt Bubalornis
Slekt Dinemellia
Slekt Sporopipes
Slekt Plocepasser
Slekt Histurgops
Slekt Pseudonigrita
Slekt Philetairus
Slekt Malimbus
Slekt Anaplectes
Slekt Ploceus meir enn 60 artar av vevarar
Slekt Pachyphantes
Slekt Quelea
Slekt Brachycope
Slekt Foudia
Slekt Euplectes
Slekt Amblyospiza
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Vevarar Vevarar, Ploceidae, er ein artsrik familie i ordenen sporvefuglar, Passeriformes. Familien omfattar ca. 116 artar i 16 slekter. Vevarar har fått namn etter det kunstferdig vove reiret dei byggjer, jamvel om nokre artar er kjente for selektivt parasittiske hekkevanar.
Dei fleste artane lever i skogshabitat, krattskog og ope grasland i Afrika sør for Sahara. Berre nokre få artar lever og hekkar i tropiske område i Asia og dessutan i Australia. Mange artar av vevarar føljer og lever nær menneske. Dette er frøetande fuglar med avrunda koniske nebb. Kroppslengda er mellom 8 og 24 centimeter. Hannane av mange artar er fargerike, vanlegvis i raudt eller gult og svart, nokre artar viser variasjon i farge berre i hekkesesongen. Dei er selskapelege fuglar som ofte hekkar koloniar, gjerne nær vassførekomstar. Fuglane byggjer reiret saman for vern, ofte fleire i ei grein. Vanlegvis er det hannfuglane som vev reiret og brukar det for å imponere potensielle makar.
Reira varierer i storleik, form, i materialar som blir brukte, og byggeteknikkar varierer frå art til art. Materialar som blir brukte for å byggje reir inkluderer fine bladfibrar, gras og kvistar. Mange artar vev særs fint med tynne trådar av blad fiber, sjølv om nokre, som bøffelvevarar, formar koloniar av massive, uryddige reir lagd av trepinnar. Slike konstruksjonar kan ha sfærisk vove reir innanfor den ytre veggen. Dei afrikanske vevarartane i Plocepasser byggjer «blokkhusvære», der kvart av 100-300 par har sitt separate kolbeforma kammer med inngang frå undersida. Dei fleste artene vev reir med tronge, nedovervendte inngangar. Somme vevarartar kan ha dei mest forseggjorte av alle fuglereir.
Vevarar kan gjere skade på avlingar, spesielt blodnebbvevar som har vore rekna å vere kanskje verdas mest talrike fugleart.
Multimedia w Wikimedia Commons Wikłaczowate[2], wikłacze[3] (Ploceidae) – rodzina niedużych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki występuje w Afryce subsaharyjskiej[4].
Samce wielu gatunków, zwłaszcza z regionów tropikalnych, są kolorowo ubarwione, często żółte lub czerwone. Zwykle występuje dymorfizm płciowy, często wiekowy lub sezonowy.
Wikłacze zawdzięczają swoją nazwę niezwykle misternym gniazdom. Każdy gatunek do budowy gniazd używa specyficznych dla siebie materiałów, popularne są źdźbła traw, wikłane ze sobą w skomplikowane kosze. Niektóre gatunki budują zbiorowe gniazda plecione z ciernistych gałązek lub patyków.
Wikłacze to stadne ptaki, które często gniazdują kolonijnie. Para ptaków buduje gniazdo wspólnie, przy czym początkowe stadia są zazwyczaj wykonywane przez samca i stanowią swego rodzaju reklamę jego możliwości.
Są to ptaki żywiące się zazwyczaj ziarnem zbóż i nasionami traw, a także owadami.
Wikłacz czerwonodzioby uważany jest za najliczniejszego ptaka na świecie. Jego populację ocenia się na 1,5 miliarda osobników.
Do rodziny zaliczane są następujące podrodziny[2]:
Wikłaczowate, wikłacze (Ploceidae) – rodzina niedużych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Ploceidae é uma família[1] de aves passeriformes (por vezes incluída na família Passeridae). O grupo inclui os tecelões e bispos.
Ploceidae é uma família de aves passeriformes (por vezes incluída na família Passeridae). O grupo inclui os tecelões e bispos.
Clasificare științifică Regn: Animalia Încrengătură: Chordata Clasă: Aves Ordin: Passeriformes Subordin: Passeri Familie: Ploceidae 
Pasările țesător fac parte din familia „Ploceidae” ordinul „Passeriformes”. Familia cuprinde 109 specii și 12 genuri. Numele de „țesător” a fost dat păsării datorită iscusinței cu care masculul construiește cuibul.
Păsările din această familie trăiesc în general în regiuni de pădure, sau tufișuri din savanele din Africa, la sud de Sahara. Numai un număr mic de specii trăiesc în regiunile tropicale din Asia.
Mărimea corpului păsărilor este între 8 și 24 cm. Culoarea penajului la mascul este de culoare galben neagricioasă, cenușie neagră sau alb cu negru. Femelele au penajul de culori mai spălăcite. Păsările au cioc scurt și puternic care este gros la bază. Hrana lor constă din insecte, fructe, semințe. Numeroase specii de păsări țesător trăiesc în apropierea culturilor agricole. Ele trăiesc frecvent în colonii mari, ca „Quelea quelea”, stoluri ce pot atinge 100.000 exemplare, producând în unele cazuri pagube mari recoltelor agricole. In Africa de Est s-a constatat faptul că unele stoluri au zburat peste 1.000 km în căutare de hrană. Prădătorii lor naturali sunt vulturul, marabu și șerpii care se strecura prin intrarea îngustă de pe partea inferioară a cuibului.
Cuiburile lor care atârnă în arbori, se află grupate în colonii, o colonie poate cuprinde mii de păsări. El este construit prin împletire cu ciocul de masculii viu colorați care sunt poligami. Împerecherea urmează la unele specii după ce femela acceptă cuibul după o inspecție prealabilă a lui. Cuiburile au o formă rotundă, intrarea fiind pe partea laterală sau inferioară a lui. Forma cuibului ca și tehnica de construire diferă în funcție de specie. De exemplu „Ploceus nigricollis” construiesc cuibul în formă tubulară cu gura în jos. Materialul folosit la împletirea cuibului sunt ramuri tinere, fire de iarbă, ele fiind fixate pe ramurile arborilor, tufișuri sau pe stuf.
Pasările țesător fac parte din familia „Ploceidae” ordinul „Passeriformes”. Familia cuprinde 109 specii și 12 genuri. Numele de „țesător” a fost dat păsării datorită iscusinței cu care masculul construiește cuibul.
Vävare (Ploceidae) är en familj med små fåglar som tillhör ordningen tättingar och som är nära besläktade med finkar.
Vävarna är fröätare med koniskt formade näbbar och merparten häckar söder om Sahara i Afrika, något färre arter i tropiska Asien men även i Australien. Hanarna har ofta praktfulla fjäderdräkter i starka röd och gula färger i kontrast till svart. Bland vissa arter har könen bara olika fjäderdäkt under häckningstid.
De är sällskapliga och många arter lever i mycket talrika flockar. En av familjens arter, blodnäbbsvävaren, är världens mest talrika fågel i vilt tillstånd. Vävarna bygger intrikata bon som vävs av grässtrån, kvistar och liknande. Dessa bon har ofta formen av en pung och finns ofta i tjogtals på ett träd.
Familjen omfattar ungefär 16 släkten varav det största omfattar över 60 arter. Tidigare placerades änkorna i släktet Vidua i denna familj men de placeras numera oftast i den egna familjen Viduidae, och då ofta tillsammans med släktet Anomalospiza. Även sparvfinkarna i familjen Passeridae har ibland placerats i denna familj.
Wikimedia Commons har media som rör Vävare.
Vävare (Ploceidae) är en familj med små fåglar som tillhör ordningen tättingar och som är nära besläktade med finkar.
Vävarna är fröätare med koniskt formade näbbar och merparten häckar söder om Sahara i Afrika, något färre arter i tropiska Asien men även i Australien. Hanarna har ofta praktfulla fjäderdräkter i starka röd och gula färger i kontrast till svart. Bland vissa arter har könen bara olika fjäderdäkt under häckningstid.
De är sällskapliga och många arter lever i mycket talrika flockar. En av familjens arter, blodnäbbsvävaren, är världens mest talrika fågel i vilt tillstånd. Vävarna bygger intrikata bon som vävs av grässtrån, kvistar och liknande. Dessa bon har ofta formen av en pung och finns ofta i tjogtals på ett träd.
Dokumacı kuşlar (Ploceidae), Afrika, Hindistan, Avustralya ve civarındaki adalara yayılmış olan bir grup kuşa verilen addır. Bu kuşlar, adlarından da anlaşılacağı gibi, gerçekten dokurlar ve bu sanatlarıyla kendilerine yuvalar inşa ederler.
Çeşitlerine göre biçimleri şişe, vazo, küre olan bu yuvaların malzemeleri genellikle taze, yeşil otlardır. Bazı cinsler yuvalarını dala asarken, bazıları ağaç çatalları üzerine oturturlar. Dokumacıkuşugillerde dokuma erkek kuşun İşidir. Dişi sadece yuvanın içini astarlar. Bu kuşların büyüklükleri yaklaşık olarak bir serçe kadardır.
Güney Afrika'a yaşayan türlerden biri de apartman gibi bölmelere ayrılmış, çok karmaşık yuvalar yapar. Yüksekliği 3 metreyi, genişliği 4.5 metreyi bulan yuvalarda 200 çift barınabilir.[1]
Dokumacı kuşlar (Ploceidae), Afrika, Hindistan, Avustralya ve civarındaki adalara yayılmış olan bir grup kuşa verilen addır. Bu kuşlar, adlarından da anlaşılacağı gibi, gerçekten dokurlar ve bu sanatlarıyla kendilerine yuvalar inşa ederler.
Çeşitlerine göre biçimleri şişe, vazo, küre olan bu yuvaların malzemeleri genellikle taze, yeşil otlardır. Bazı cinsler yuvalarını dala asarken, bazıları ağaç çatalları üzerine oturturlar. Dokumacıkuşugillerde dokuma erkek kuşun İşidir. Dişi sadece yuvanın içini astarlar. Bu kuşların büyüklükleri yaklaşık olarak bir serçe kadardır.
Güney Afrika'a yaşayan türlerden biri de apartman gibi bölmelere ayrılmış, çok karmaşık yuvalar yapar. Yüksekliği 3 metreyi, genişliği 4.5 metreyi bulan yuvalarda 200 çift barınabilir.
Гніздяться в саванах Південно-Західної Африки. Колективні гнізда общинних ткачиків розташовуються на деревоподібних алое, акаціях й інших деревах. Здалека гнізда схожі на копиці сіна, досягаючи часом 7 метрів у діаметрі й 3 метрів у висоту. Ткачики цього виду протягом цілого року тримаються великими зграями й виводять дітей у загальному товаристві.
Закладає колонію одна пара птахів, потім до неї приєднуються сусіди, прибульці й нащадки. Основна частина колективного гнізда — товстий куполоподібний водонепроникний дах, зроблений із сухих стебел трав і гілочок до 30 сантиметрів довжиною, накиданих на вершину дерева у вигляді величезної парасолі. Часто птахи цементують всю конструкцію грудками бруду. Нижня сторона цього гігантського спорудження поцяткована невеликими отворами, кожне з яких — вхід в індивідуальні ізольовані гніздові порожнини, вистелені пір'ям і волоссям. У такій колонії можуть жити кілька сотень пар.
Для кожної наступної кладки, що складається з 2 — 4 грязно-білих, з густими лілово-сірими плямами яєць, птахи будують нове гніздо. Тому поселення постійно розростається за рахунок природного приросту членів колонії, які теж прибудовують свої індивідуальні гніздові камери й загальне житло. Нарешті, через кілька років опора, на якій розташовувалося пташине гніздо, не витримує навантаження, і величезна споруда падає на землю. Зруйноване гніздо птахи використають як будівельні матеріали для інших поселень.
Гніздові камери служать не тільки для виведення пташенят. В не зайнятих кладками й пташенятами порожнинах дорослі ткачики ховаються від дощу й вітру. Тут також селяться й колонії деяких інших видів птахів. Наприклад, африканський карликовий сокіл — дрібний хижий птах з білою купкою й сірим оперенням тіла. По розмірах він ненабагато більше самих ткачиків. Птахи займають одну із гніздових камер, що пустують у колонії, трохи розширюючи вхід. Карликових соколів часто можна бачити на вершинах дерев поблизу від гнізда, де вони підстерігають свою основну їжу — комах.
У поселеннях ткачиків зустрічаються й невеликі папуги — розовощокі нерозлучники, яких легко виявити за різким лементом й стрімким польотом. У колонії вони також займають уже готові гнізда, майже не перебудовуючи й не обновляючи їх.
Найчастіше на колонію ткачиків нападають змії, зокрема африканський бумсланг.
Общинний ткачик по розмірах трохи менший за свого родича — горобця. Зверху тіло птаха — сіро-буре із сірими, на краях, пір'ям, знизу — блідо-піскове із чорними пестринами, горло чорне. Пісня — тривале цвірінькання. Самці досить агресивні й часто вступають у бійку із супротивниками прямо в польоті. Ткачики харчуються переважно насіннями трав й інших рослин, причому годуються птахи теж зграями.
Родина включає 109 видів у 11 родах:
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Rồng rộc (danh pháp khoa học: Ploceidae) là họ chứa các loài chim nhỏ trong bộ Sẻ có họ hàng gần với các loài sẻ đồng (họ Fringillidae).
Chúng là các loài chim ăn hạt với mỏ hình nón thuôn tròn, phần lớn sinh sống ở khu vực phía nam sa mạc Sahara của châu Phi, một vài loài ở vùng nhiệt đới châu Á cũng như tại Australia. Nhóm chim dạng rồng rộc này được chia thành rồng rộc trâu, rồng rộc sẻ, rồng rộc điển hình và rồng rộc góa phụ. Chim trống của nhiều loài có màu tươi, thường là đỏ hay vàng và đen, một vài loài có màu sắc thay đổi trong mùa sinh sản.
Các loài rồng rộc hay rồng rộc sẻ là những loài chim có kiểu cách làm tổ cầu kỳ phức tạp (có lẽ là phức tạp nhất trong các loại tổ chim), mặc dù một vài loài đáng chú ý vì thói quen sinh đẻ ký sinh có chọn lọc. Tổ của chúng phụ thuộc theo loài và khác nhau về hình dáng, kích thước, vật liệu, cách thức làm tổ. Vật liệu làm tổ có thể là các sợi lá nhỏ, cỏ, cành cây nhỏ. Nhiều loài kết (dệt) các tổ rất đẹp bằng cách dùng các sợi tơ mỏng từ gân lá, mặc dù một số, như rồng rộc trâu, làm ra các tổ to và xộc xệch bằng que củi nhỏ trong bầy của chúng, với trong đó có một vài tổ hình cầu được dệt lại. Rồng rộc sẻ ở châu Phi xây các tổ dạng phòng-nhà, trong đó từ 100 tới 300 cặp có các gian riêng rẽ hình thót cổ và chúng chui vào theo các đường ống ở đáy. Phần lớn các loài làm tổ có lối vào hẹp và hơi quay đầu xuống phía dưới.
Ròng rộc là chim thích sống thành bầy. Chúng làm tổ cạnh nhau, thường là vài tổ trên một cành cây. Thông thường chim trống làm tổ và dùng chúng như là một dạng thể hiện để quyến rũ chim mái. Các quần thể rồng rộc có thể tìm thấy gần với các nguồn cung cấp nước. Đôi khi chúng gây ra tổn thất cho mùa màng, đáng chú ý nhất là Quelea mỏ đỏ, được coi là loài chim có số lượng đông nhất trên thế giới.
Họ này chứa khoảng 117 loài trong 15 chi. Phân loại dưới đây đưa ra theo trật tự phát sinh.
Các chi Plocepasser và Philetairus đôi khi được coi là thuộc họ Passeridae, nhưng Groth (1998)[1] đặt chúng vững chắc trong họ Ploceidae. Phân tích gần đây của De Silva et al. (2017)[2] cũng bao gồm cả Pseudonigrita. Chi thứ tư đôi khi được gộp trong Passeridae là Histurgops, chưa từng được đưa vào trong bất kỳ phân tích di truyền nào.
Tổ chức tổng thể ở đây dựa theo phân tích di truyền 7 gen bao quát rộng của De Silva et al. (2017)[2] với tham khảo các kết quả trước đó của Päckert et al. (2016)[3], Warren et al. (2012)[4], Prager et al. (2008)[5] và Groth (1998)[1].
Từng có nghi vấn về việc Amblyospiza có thuộc về họ Rồng rộc hay không, nhưng bắt đầu từ phân tích ND2 của Päckert et al. (2016)[3] thì điều rõ ràng là nó thuộc về họ này. Rồng rộc Compact (Ploceus superciliosus) ở đây được đặt riêng trong chi của chính nó (Pachyphantes). Cách thức làm tổ của nó là tương tự như của Amblyospiza, và người ta từng gợi ý rằng chúng có thể có quan hệ họ hàng gần. Tuy nhiên, dữ liệu barcode hạn chế của Sonet et al. (2011)[6] gợi ý rằng nó gần với Quela hơn.
Một phát hiện thú vị của Päckert et al. (2016)[3] và De Silva et al. (2017)[2] là Ploceus không đơn ngành. Việc sắp xếp lại chi này chính xác như thế nào thì hiện tại vẫn chưa hoàn toàn rõ ràng. De Silva et al. có lượng mẫu tương đối lớn của Ploceus, nhưng nó là một chi lớn và nhiều loài vẫn chưa được đưa vào phân tích.
Sonet et al. (2011)[6] lập barcode cho nhiều loài, nhưng không đưa ra cây phát sinh chủng loài. Laurent Raty đưa ra cây phát sinh (trong BirdForum), nhưng dữ liệu barcode là rất hạn chế và kết quả thu được không có hỗ trợ thống kê thực tế.[7] Khi so sánh với kết quả của De Silva et al. (2017)[2] thì cây của Raty có một số điểm kỳ dị. Tuy nhiên, các mối quan hệ gần giữa một số loài có một số ý nghĩa nhất định. Khi kết hợp với phân loại học truyền thống thì điều này cho phép tái gộp nhóm Ploceus. Theo đó, tên gọi Ploceus được giữ lại cho các loài châu Á. Hai loài rồng rộc Madagasca (P. sakalava và P. nelicourvi) do sự rẽ nhánh sâu nên tốt nhất cần tách ra thành chi Nelicurvius, với các loài Ploceus châu Phi hoặc là chuyển sang chi Malimbus hoặc tách ra như là chi Textor (cũng nghĩa là rồng rộc/thợ dệt). Mặc dù dữ liệu của Sonet et al. chỉ ra rằng rồng rộc cọ vàng (Ploceus bojeri) gần với Nelicurvius, nhưng do có nghi vấn đáng kể về điều này nên có lẽ tốt nhất nên gộp nó trong chi Textor.
Sử dụng Textor Temminck, 1825 (loài điển hình cucullatus) thay vì Hyphantornis xem trong Oberholser (1921a,b).[8][9] Oberholser (1921c)[10] cho rằng Textor Lichtenstein, 1823 là nomen nudum (tên gọi trần trụi) và không chiếm chỗ trước Textor Temminck, 1825. Textor đôi khi được gán cho Temminck 1827, và có thể đó là ngày tháng đã hiệu chỉnh cho Temminck 1828. Theo Oberholser (1921a)[8] thì Temminck đã sử dụng Textor từ năm 1825.
Trong đoạn này người ta hợp nhất Pseudonigrita vào Philetairus do chúng có quan hệ họ hàng gần, như chỉ ra bởi hiệu chuẩn thời gian trong De Silva et al. (2017, Hình 2)[2]. Brachycope cũng hợp nhất vào Euplectes dựa trên các dữ liệu barcode, và Anaplectes hợp nhất vào Malimbus theo dữ liệu của De Silva et al. (2017).[2]
Cuối cùng, cây phát sinh chủng loài của De Silva et al. (2017)[2] cũng cho thấy việc tách của fody Aldabra (Foudia aldabrana) ra khỏi fody Comoros (Foudia eminentissima) là phù hợp.
Ploceidae
Ploceus s.s. (rồng rộc châu Á)
Nelicurvius (Ploceus Madagascar)
Malimbus (+ Ploceus châu Phi)
Textor (Ploceus châu Phi)
Họ Rồng rộc (danh pháp khoa học: Ploceidae) là họ chứa các loài chim nhỏ trong bộ Sẻ có họ hàng gần với các loài sẻ đồng (họ Fringillidae).
Chúng là các loài chim ăn hạt với mỏ hình nón thuôn tròn, phần lớn sinh sống ở khu vực phía nam sa mạc Sahara của châu Phi, một vài loài ở vùng nhiệt đới châu Á cũng như tại Australia. Nhóm chim dạng rồng rộc này được chia thành rồng rộc trâu, rồng rộc sẻ, rồng rộc điển hình và rồng rộc góa phụ. Chim trống của nhiều loài có màu tươi, thường là đỏ hay vàng và đen, một vài loài có màu sắc thay đổi trong mùa sinh sản.
Các loài rồng rộc hay rồng rộc sẻ là những loài chim có kiểu cách làm tổ cầu kỳ phức tạp (có lẽ là phức tạp nhất trong các loại tổ chim), mặc dù một vài loài đáng chú ý vì thói quen sinh đẻ ký sinh có chọn lọc. Tổ của chúng phụ thuộc theo loài và khác nhau về hình dáng, kích thước, vật liệu, cách thức làm tổ. Vật liệu làm tổ có thể là các sợi lá nhỏ, cỏ, cành cây nhỏ. Nhiều loài kết (dệt) các tổ rất đẹp bằng cách dùng các sợi tơ mỏng từ gân lá, mặc dù một số, như rồng rộc trâu, làm ra các tổ to và xộc xệch bằng que củi nhỏ trong bầy của chúng, với trong đó có một vài tổ hình cầu được dệt lại. Rồng rộc sẻ ở châu Phi xây các tổ dạng phòng-nhà, trong đó từ 100 tới 300 cặp có các gian riêng rẽ hình thót cổ và chúng chui vào theo các đường ống ở đáy. Phần lớn các loài làm tổ có lối vào hẹp và hơi quay đầu xuống phía dưới.
Ròng rộc là chim thích sống thành bầy. Chúng làm tổ cạnh nhau, thường là vài tổ trên một cành cây. Thông thường chim trống làm tổ và dùng chúng như là một dạng thể hiện để quyến rũ chim mái. Các quần thể rồng rộc có thể tìm thấy gần với các nguồn cung cấp nước. Đôi khi chúng gây ra tổn thất cho mùa màng, đáng chú ý nhất là Quelea mỏ đỏ, được coi là loài chim có số lượng đông nhất trên thế giới.
Тка́чиковые (лат. Ploceidae) — семейство птиц отряда воробьинообразных, включающее около 100 видов. Центром происхождения семейства является Африка, но распространены ткачиковые также в Европе, Азии и на островах Океании. Масса тела птиц 15—100 г, длина — 10—50 см. Окраска у разных видов различна, может быть как скрывающей, так и яркой.
Латинское название семейства ткачиковых[1] образовано от названия типового рода — Ploceus (ткачи) при помощи добавления суффикса idae[источник не указан 789 дней]. Слово ploceus образовано от греческого plokeus — ткач[2].
Многочисленное семейство, объединяющее около 100 (по данным HBW — 116[3]) воробьиных птиц, по строению тела близких к вьюрковым[4]. Птицы некрупные, масса тела составляет от 15 до 100 г[5], длина — от 10 до 50 см (у многих самцов удлинены центральные рулевые перья)[3]. Голова округлая и относительно большая; на макушке может быть хохолок. Клюв короткий, конический и острый. Ноздри находятся у основания надклювья и чаще всего не прикрыты перьями. На нёбе расположены 3 продольных валика, которые (в отличие от вьюрковых) соединяются в задней части. Шея короткая, у некоторых видов есть воротничок. Крылья недлинные и округлые, первостепенных маховых перьев — 10. Хвост может быть коротким или средней длины, закруглённым или прямосрезанным; рулевых перьев — 12. У птиц живущих в умеренных широтах окраска покровительственная, сочетающая белые, коричневые и чёрные цвета, у тропических видов окраска яркая, чаще жёлтая с чёрным или красная с чёрным. Оперение меняется либо 1 раз в год (полная послегнездовая линька), либо 2 раза (полная послегнездовая и частичная предбрачная линька). У разных видов может быть половой, возрастной или сезонный диморфизм в окраске. Самцы от самок отличаются по величине (самцы крупнее) и у многих видов по окраске оперения[3][5].
Большинство видов достигает половой зрелости в возрасте 9—10 месяцев, некоторые тропические виды раньше — в 4—5, другие же — к 2 годам. Есть как моногамные, так и полигамные виды. Гнездятся как отдельными парами, так и колониями. Только некоторые виды могут занимать чужие гнёзда, большинство же строят гнёзда сами. Гнездо всегда закрытое, может быть как шарообразной формы, так и другой, например бутылочной. В качестве материала используются ветки, стебли и травы. Птицы строят гнёзда в дуплах, щелях, норах, внутри помещений, а также на кустарниках и в траве. В кладке 3—7 яиц, часто неодинаковой окраски. Насиживание длится 11—16 дней, гнездовой период — 2—3 недели. За один сезон может быть до 3 кладок. Насиживанием и заботой о потомстве занимается либо только самка, либо оба родителя[5].
Рацион питания составляют либо только растительные, либо растительные и животные корма. Птицы питаются ягодами, семенами, цветами и почками, а также насекомыми. Птенцов выкармливают преимущественно насекомыми. Некоторые виды собирают корм в больших стаях и могут наносить ущерб сельскохозяйственным посадкам[5].
Центром зарождения семейства ткачиковых считают Африку[4]. В настоящее время обитают как на территории Африки, так и Евразии и Океании, преимущественно в тропических и субтропических широтах. Селятся на открытой местости: в степях, саваннах, пустынях и полупустынях, в горах. Некоторые виды селятся рядом с человеком. Большинство видов оседлы и совершают лишь вынужденные миграции[3][5].
Семейство насчитывает 17 родов[3]:
Ранее в семейство ткачиковых также включали род кукушковых ткачей (Anomalospiza), который в настоящее время объединён с родом вдовушек (Vidua) в единое семейство Viduidae[3][6].
Тка́чиковые (лат. Ploceidae) — семейство птиц отряда воробьинообразных, включающее около 100 видов. Центром происхождения семейства является Африка, но распространены ткачиковые также в Европе, Азии и на островах Океании. Масса тела птиц 15—100 г, длина — 10—50 см. Окраска у разных видов различна, может быть как скрывающей, так и яркой.
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : スズメ上科 Passeroidea 科 : ハタオリドリ科 Ploceidae 学名 Ploceidaeハタオリドリ科 (ハタオリドリか、学名 Ploceidae) は、鳥類スズメ目の科である。
ハタオリドリ（機織鳥）と総称される。
主にエチオピア区（サハラ以南のアフリカ）、一部が東洋区（南アジア・東南アジア）に生息する。ただし両米にも外来種として生息する、
草などを編み、枝から垂れ下がる袋状の巣を作ることから、ハタオリドリと呼ばれる。
種子を食べる。
系統樹は Johansson et al. (2008)[1]などより。ただし細部の系統は不確実性が多い。☆ は伝統的なハタオリドリ科に含まれていた7亜科。
? オオハタオリドリ亜科 Bubalornithinae ☆
? キクスズメ亜科 Sporopipinae ☆
ハタオリドリ亜科 Ploceinae ☆
? スズメハタオリ亜科 Plocepasserinae ☆
スズメ亜科 Passerinae ☆
伝統的なハタオリドリ科は7亜科に分けられてきた (Collias & Collias 1964) [2]。現在のハタオリドリ科はそのうち3亜科からなる。あるいは、キクスズメ亜科をハタオリドリ亜科に含め2亜科とすることもある。ただし、亜科の単系統性・系統関係は定かではない。オオハタオリドリ亜科は頭骨の特徴などから独立したオオハタオリドリ科 Bubalornithidae とする説もあった (Chapin 1917; Crook 1958 など)。
スズメハタオリ亜科（スズメハタオリドリ属 Plocepasser・クリオオニハタドリ Histurgops・シュウダンハタオリドリ属 Pseudonigrita・シャカイハタオリ Philetairus）はスズメ科に移され、ハタオリドリ亜科とされてきたカッコウハタオリ Anomalospiza は托卵という共通点からテンニンチョウ科に移されたが[3]、これらには異論もある。
伝統的には、スズメ科・カエデチョウ科・テンニンチョウ科をも亜科として含んでいた[4][5]。これらの類縁関係はさまざまに論じられ、一部を独立科にすることもあった。実際の系統では、ハタオリドリ科・カエデチョウ科・テンニンチョウ科は互いに近縁なものの、スズメ科はおそらく別系統である。Sibley & Ahlquist (1985; 1990) は国際動物命名規約上の先取権に基づき[6]、名称をスズメ科に変更し、イワヒバリ科・セキレイ科を亜科として含めた。
属と種は国際鳥類学会議 (IOC)[3]による。11属109種。オオハタオリドリ亜科は2属3種、キクスズメ亜科は1属2種、ハタオリドリ亜科は8属104種。
베짜는새류(weavers)는 참새목 베짜는새과(Ploceidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 되새류와 관련이 있는 작은 명금류이다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 참새소목의 계통 분류이다.[1]
참새소목
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
.jpg)
_(16114024187).jpg)
.jpg)
,_Oman.jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
_(6041539514).jpg)
.jpg)
_at_Mapungubwe_National_Park,_Limpopo,_South_Africa_(17244861824).jpg)
.jpg)
_(6040990915).jpg)
_(8390429318).jpg)
.jpg)
_(3).jpg)
_(6041539514).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_Oman.jpg)
_(cropped).jpg)
-_Male_W2_IMG_0709.jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
.jpg)
_male_breeding_plumage_yellow.jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
_(cropped).jpg)
-_Male_W_IMG_0709.jpg)
