nomes no trilho de navegação
Brachytron pratense o estiracabells és una espècie d'odonat anisòpter, l'unica del gènere Brachytron, de la família dels èsnids. Espècie escassa però localment comuna, és força discreta, sobretot les femelles.
Aquesta espècie es caracteritza per tenir un abdomen sense estrangulació al tercer segment, un tòrax amb pèls (sobretot la femella) i un angle anal de les ales posteriors dels mascles molt poc marcat.
De lluny i vista des de dalt, la femella és de coloració groga i verda mentre que el mascle és més aviat blau i negre.
Més petita (50-70 mm) que altres libèl·lules d'aquesta família, és una de les espècies més precoces, que es pot observar en vol de maig a juny, fins i tot des del març. Pot ser observada fins al juny sobre les aigües quietes o de dèbil corrent. Vola sovint quasi tocant la superfície de l'aigua, amb un vol en zig-zag.
No s'ha de confondre amb Aeshna mixta, que és una mica més gran que ella.
Brachytron pratense és una espècie eurasiàtica d'ampla distribució (tota l'Europa temperada i fins al nord de l'Iran), que aprecia les zones d'aigües quietes i assolellades. És una espècie de plana que es troba també a la baixa muntanya fins a 900 m. L'espècie sembla relativament indiferent al pH de l'aigua.[1]
L'espècie ha esdevingut escassa a Bèlgica i a Luxemburg i falta en una part de França (sud-oest). Probablement a causa de l'escalfament climàtic, l'àrea de distribució de l'espècie tendeix a desplaçar-se cap al nord des de fa alguns decennis.
La larva viu sobre les plantes aquàtiques flotants acumulades prop dels marges.
El vol és típic en zig-zag.
En cas de perill, les larves s'immobilitzen «fent el mort».
En relació amb l'imago (adult), l'espècie no sembla pas territorial, però els individus que es creuen en vol poden atacar-se mútuament.
L'aparellament pot durar mitja hora i es fa sobre les plantes aquàtiques, però també en els arbustos propers a l'aigua.
Els ous són inserits en les tiges de plantes amb fulles flotants o en les restes vegetals flotants.
L'eclosió es produeix al cap de 3 a 7 setmanes (segons la temperatura) després de la posta.
La fase de larva dura entre 2 i 3 anys. L'emergència es produeix al començament de la primavera. En el moment de l'emergència, la nimfa surt de l'aigua el matí i puja per una tija o fulla robusta (iris, canya, etc.). La muda imaginal dura a continuació diverses hores. L'imago és verdós, i el mascle s'assembla en principi a la femella abans de prendre la seva coloració blava durant una fase de maduració que dura aproximadament 10 dies.
L'espècie no és pas considerada com globalment amenaçada, però els seus hàbitats estan en regressió des de fa un segle i han desaparegut o gairebé d'algunes zones, la qual cosa explica que estigui en la llista vermella per exemple a Bèlgica o a Luxemburg.
Pot estar localment amenaçada pels insecticides o la contaminació de l'aigua.
Mascle
Detall del cap
Femella
Femella
Femella fent la posta
Brachytron pratense o estiracabells és una espècie d'odonat anisòpter, l'unica del gènere Brachytron, de la família dels èsnids. Espècie escassa però localment comuna, és força discreta, sobretot les femelles.
Šídlo luční (Brachytron pratense) je druh vážky z podřádu šídel. Je to jediná vážka z rodu Brachytron.[2]
Tělo šídla má délku 54-60 mm.[3] Na bocích hrudi je zbarvené žlutozeleně se třemi černými pruhy.[3][4] Svrchu předohrudi má sameček 2 žlutozelené pruhy na hnědém podkladu, samička je zde jen hnědá. Hruď je celá ochlupená. Křídla jsou čirá, jen u dospělé samičky mohou být slabě žlutavé.[3][4] Plamka je hnědá, velmi dlouhá (asi 4 mm) a úzká .[3] Nohy mají černé. Samičky mají tlustší zadeček, který je celý ochlupený. Zbarvený je černě se žlutými skvrnami u samičky a modrými u samečka.
Nymfy dosahují velikosti až 38 mm.[5]
Vyskytuje se ve střední, východní, západní a části severní Evropy.[3] Na jihu Evropy se vyskytuje už jen nepravidelně a ostrůvkovitě.[3] V Česku se objevuje jen řídce, v nížinách.[4] Je zapsaná v červeném seznamu ohrožených druhů bezobratlých v ČR jako druh zranitelný.[6]
Nymfy žijí pod plovoucí mrtvou vegetací ve stojatých nebo pomalu tekoucích vodách.[3] Ve vodě se vyvíjí 3 roky. Dospělci létají v Česku od začátku května do poloviny srpna.[7] Létají pomalu a klikatě, často se vzdaluji velmi daleko od vody do krajiny.[3][4]
Galerie šídlo luční ve Wikimedia Commons
Šídlo luční (Brachytron pratense) je druh vážky z podřádu šídel. Je to jediná vážka z rodu Brachytron.
Der Frühe Schilfjäger (Brachytron pratense) ist eine Libellenart aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich dabei um eine mittelgroße Libellenart mit einer Flügelspannweite von maximal acht Zentimetern. In älterer Literatur trägt diese Art häufig noch den deutschen Namen Kleine Mosaikjungfer.
Der Frühe Schilfjäger erreicht Flügelspannweiten von sieben bis acht Zentimetern und eine Gesamtlänge von knapp sechs Zentimetern. Der Brustabschnitt (Thorax) der robust gebauten Tiere ist grünlich-gelb mit schwarzer Zeichnung, der Hinterleib (Abdomen) schwarz mit einer blauen Zeichnung bei den Männchen und einer gelbgrünen bei den Weibchen. Auffällig ist die Behaarung des Thorax und der vorderen Abdominalsegmente, weshalb die Art im Englischen auch als "Hairy Dragonfly" bezeichnet wird. Verwechslungsgefahr besteht vor allem mit der Herbst-Mosaikjungfer (Aeshna mixta), die jedoch nur zwei gelbgrüne Streifen auf den Seiten des Thorax hat und deren Flugzeit von jener des Frühen Schilfjägers praktisch völlig getrennt ist.
Das Areal des Frühen Schilfjägers ist weitgehend auf Europa beschränkt, das geschlossene Verbreitungsgebiet umfasst hauptsächlich Mittel- und Osteuropa. Im Westen erreicht die Art in Portugal zwar den Atlantik, allerdings sind die west- und südeuropäischen Populationen recht vereinzelt und häufig als isoliert zu werten. Im Norden werden Irland, England, Dänemark, Südschweden und das südliche Finnland erreicht. Die Vertikalverbreitung beschränkt sich in Mitteleuropa hauptsächlich auf die Ebenen, auf dem Balkan werden passende Gewässer allerdings auch auf Plateaus in mittleren Berglagen besiedelt und sogar Fundorte bis 1400 m erreicht.
Der Frühe Schilfjäger ist mit die erste Großlibelle, die im Frühling erscheint. Die Emergenzperiode kann in Mitteleuropa bereits Ende April einsetzen, in Südeuropa sogar schon Ende März. Die Flugzeit des Frühen Schilfjägers liegt entsprechend zwischen Mai und Juli. Während dieser Zeit kann man die Art an stehenden und langsam fließenden Gewässern antreffen, wobei die Männchen meistens in geringer Höhe über dem Wasserspiegel durch hochwüchsige Wasserpflanzengürtel fliegen und sich dort an die Pflanzen setzen. Die Paarung wird im Flug eingeleitet und findet ebenfalls hier oder auf dem Boden statt. Zur Eiablage setzt sich das Weibchen ohne Begleitung des Männchens waagerecht auf aufgeweichte, schwimmende oder angefaulte Pflanzenteile, in die sie die Eier einsticht; lebendes Pflanzenmaterial wird nur sehr selten verwendet. Die Entwicklungsgewässer der Art haben häufig eine ausgeprägte, besonnte Flachwasserzone, die meist mit Röhricht (vor allem Schilf und Rohrglanzgras) bestanden ist. Der Frühe Schilfjäger ist eine der wenigen Libellenarten, die sich auch in brackigem Wasser entwickeln können.
Die Larven leben in der Vegetation der Gewässer, gerne in Wurzelwerk und submers verzweigten Pflanzen, wobei sie sich gerne dicht an längliche Strukturen schmiegen. Sie brauchen für ihre Entwicklung in der Regel drei Jahre. Bei Behelligung stellen sich die Larven tot.
Neben dem wissenschaftlich gültigen Namen Brachytron pratense wird sehr häufig auch der Name B. hafniense für diese Art benutzt. Beide Namen wurden zeitgleich in derselben Veröffentlichung von O.F. Müller im Jahr 1764 vergeben, als das Männchen als Libellula pratensis und das Weibchen als Libellula hafniensis beschrieben wurde.[1] In solchen Fällen entscheidet nach ICZN-Code Artikel 24.2.2 der erste revidierende Autor, welcher der beiden Namen verwendet werden muss.
Der Frühe Schilfjäger (Brachytron pratense) ist eine Libellenart aus der Familie der Edellibellen (Aeshnidae), welche der Unterordnung der Großlibellen (Anisoptera) angehören. Es handelt sich dabei um eine mittelgroße Libellenart mit einer Flügelspannweite von maximal acht Zentimetern. In älterer Literatur trägt diese Art häufig noch den deutschen Namen Kleine Mosaikjungfer.
_male_close_up.jpg)
Brachytron is a monotypic genus of European dragonfly of the family Aeshnidae containing the hairy dragonfly (Brachytron pratense), also known as the hairy hawker or spring hawker.[4]
The hairy dragonfly is named for its hairy thorax, distinguishing it from other hawkers. It has a long, narrow pterostigma[5] (the coloured, sclerotized patch on the outer region of each wing).
The antehumeral stripes are usually thin and green. The hairy dragonfly has coupled, oval-shaped markings on its abdomen, blue on males and yellow on females. It is smaller than other species in the genus Aeshna. It is the United Kingdom's smallest hawker.[6]
The hairy dragonfly lives in ponds, lakes, fens, ditches, and canals rich in vegetation. Some plants that grow there include the common club rush, common reed, great fen sedge, and true bulrush. This dragonfly requires open and sunny areas with dense vegetation for protection. Here they are able to feed on flying insects, shelter, and grow sexually mature.
Although it is a common species, it is susceptible to uncongenial ditch management and poor water conditions. This is the reason the species disappeared for a few years, only to return recently. More so then its other relatives, the hairy dragonfly will only fly in sunshine and will hastily retreat if the sun happens to go in.
Like typical hawkers, the hairy dragonfly preys in mid-air on flying insects. It then carries its food to a suitable perch where it is able to eat and digest.
The hairy dragonfly's flight period is short and early, beginning in mid-May and ending in mid-July. Dead vegetation and living stems growing in the water, close to the water's edge, provide a home for the eggs. Two years later, larvae emerge by scaling plant stems just above the surface of the water or possibly crawling inland for about a meter where they have room to spread their wings.
male eating a bee in Estonia Brachytron is a monotypic genus of European dragonfly of the family Aeshnidae containing the hairy dragonfly (Brachytron pratense), also known as the hairy hawker or spring hawker.
Väike-tondihobu (Brachytron pratense) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis harv.[1]
Väike-tondihobu (Brachytron pratense) kiililiste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukas on Eestis harv.
Brachytron pratense Brachytron generoko burruntzia da, Europan endemikoa dena[1]. Bere generoan kide bakarra da, hau da, Brachytron genero monotipikoa da.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren bakanen kategorian sartu zuten.[2]
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Brachytron pratense Brachytron generoko burruntzia da, Europan endemikoa dena. Bere generoan kide bakarra da, hau da, Brachytron genero monotipikoa da.
Basa eta Itsas Fauna eta Landaredian Arriskuan dauden Espezieen Euskadiko Zerrendaren bakanen kategorian sartu zuten.
Karvaukonkorento (Brachytron pratense) on ukonkorentojen heimoon kuuluva sudenkorento. Se poikkeaa huomattavasti muista ukonkorennoista ja on sukunsa ainoa laji.
Karvaukonkorento on kooltaan noin 54–63 mm. Se on ukonkorennoksi pienikokoinen ja typäkkä. Lajin takaruumis on paksu, eikä se ole kaventunut. Karvaukonkorennon koko ruumis karvainen. Keskiruumiin sivut ovat laajalti vaaleat - koiraalla vihreät, naaraalla keltaiset ja sivuilla on kaksi mustaa pystyraitaa. Takasiiven tyvi on voimakkaasti pyöristynyt ja siipitäplä on hyvin pitkä.
Lajin tyypillisimmät elinympäristöt ovat puhtaat ja rehevät seisovat tai hitaasti virtaavat vedet, kuten lintujärvet, jokisuut ja suolammet.
Karvaukonkorennon lentokausi on kesä-heinäkuu. Laji on aikaisin Suomen ukonkorennoista. Se lentää pääosin kesäkuussa, kun muut ukonkorennot vasta aloittelevat lentoaan. Karvaukonkorento on levinnyt laajalle Euroopassa, mutta esiintyminen laikuittaista. Suomessa sitä tavataan maan etelä- ja kaakkoisosissa.
Karvaukonkorento (Brachytron pratense) on ukonkorentojen heimoon kuuluva sudenkorento. Se poikkeaa huomattavasti muista ukonkorennoista ja on sukunsa ainoa laji.
L'æschne printanière ou petite æschne velue (Brachytron pratense) est une espèce de libellules de la famille des Aeshnidae.
Plutôt rare mais localement commune, c'est une espèce relativement discrète, tout particulièrement les femelles (bien qu'ayant un vol assez vrombissant, comme celui des mâles).
Cette espèce est caractérisée par un abdomen massif, non étranglé au 3e segment, un thorax portant de nombreux poils (la femelle surtout) et un angle anal des ailes postérieures des mâles très peu marqué.
De loin et vu de dessus, la femelle présente une couleur jaune-vert alors que le mâle est plutôt bleu.
Plus petite (50-70 mm) que les autres libellules de cette famille, c'est une des espèces les plus précoces, que l'on peut observer en vol de mai à juin, voire dès mars d'où son nom d'Æschne printanière. Elle peut être observée jusqu'en juin sur les eaux dormantes ou à faible courant. Elle vole souvent en rasant la surface de l'eau, avec un vol en zig-zag.
À ne pas confondre avec à l'æschne mixte, qui est un peu plus grande qu'elle.
L'æschne printanière est une espèce eurasiatique à large distribution (toute l'Europe tempérée et jusqu'au nord de l'Iran), qui apprécie les zones d'eaux stagnantes ensoleillées (pièces d'eaux bordées de roseaux, massettes ou cariçaies, ainsi que les anciennes carrières ou gravières et les grands bras-morts de rivières. C'est une espèce de plaine qu'on trouve aussi en basse montagne jusqu'à 900 m. L'espèce semble relativement indifférente au pH de l'eau[1].
L'espèce est devenue rare en Belgique et au Luxembourg et elle manque dans une partie de la France (sud-ouest).
Probablement en raison du réchauffement climatique, l'aire de répartition de l'espèce tend à se déplacer vers le nord depuis quelques décennies (remontée d'environ 200 km depuis les années 1960).
La larve vit surtout dans ou sous les laisses végétales flottantes accumulées près des berges.
Le vol est typiquement en zigzag.
En cas de danger, les larves s'immobilisent en « faisant le mort ».
Concernant l'imago (l'adulte), l'espèce ne semble pas territoriale, mais les individus qui se croisent en vol peuvent s'attaquer mutuellement.
L'accouplement qui peut durer 2/4 d'heure se fait au milieu des plantes aquatiques, mais aussi dans les buissons proches de l'eau.
Les œufs sont insérés dans les tiges de plantes à feuilles flottantes (potamots en général) ou dans les débris végétaux flottants.
L'éclosion se produit 3 à 7 semaines (selon la température) après la ponte.
La phase larvaire dure rarement un an, mais plutôt 2 à 3 ans.
L'émergence se produit au début du printemps. Lors de l'émergence, la nymphe mature sort de l'eau le matin et grimpe sur une tige ou feuille robuste (iris, roseau, etc.). La mue imaginale dure ensuite plusieurs heures. L'imago est verdâtre, et le mâle ressemble d'abord à la femelle avant de prendre sa coloration bleue durant une phase de « maturation » qui dure environ 10 jours.
L'espèce n'est pas considérée comme globalement menacée, mais ses habitats ont beaucoup régressé depuis un siècle et elle a disparu ou presque de certaines régions ce qui explique qu'elle soit sur liste rouge par exemple en Belgique ou au Luxembourg.
Elle peut être localement menacée par les insecticides ou la pollution de l'eau.
L'æschne printanière ou petite æschne velue (Brachytron pratense) est une espèce de libellules de la famille des Aeshnidae.
Plutôt rare mais localement commune, c'est une espèce relativement discrète, tout particulièrement les femelles (bien qu'ayant un vol assez vrombissant, comme celui des mâles).
De glassnijder (Brachytron pratense) is een Echte libel (Anisoptera) uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een kleine, vroeg vliegende glazenmaker die vrij algemeen voorkomt. De hoge dichtheden in de Nederlandse laagveengebieden zijn in internationaal opzicht waardevol.
De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Müller in 1764.
De glassnijder is een kleine glazenmaker met mozaïekpatroon op het achterlijf. De mannetjes zijn overwegend blauw met zwart gekleurd en de vrouwtjes geel met zwart. De borststukzijde is geelgroen met twee vrij brede zwarte naadstrepen. Het achterlijf en vooral het borststuk zijn opvallend donzig behaard (niet zichtbaar in de vlucht). De vorm van de gekleurde vlekjes op het achterlijf is smal en lang, anders dan bij andere glazenmakers. De pterostigma’s zijn lang en zeer smal. Het mannetje heeft blauwe vlekken op het achterlijf en blauwe ogen. De geelgroene schouderstrepen zijn lang en smal. Segment 3 is niet ingesnoerd, zoals bij mannetjes van andere glazenmakers. Het vrouwtje heeft gele vlekken op het achterlijf en bruine ogen. De schouderstrepen zijn gereduceerd tot vlekjes.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 54 en 63 millimeter, de spanwijdte is 70-80 mm. De larve is vrij klein (35-40 mm) en smal met kleine bolle ogen en een lange cercus.
De vliegtijd is vroeg, van eind april tot en met eind juli, met een duidelijke piek in mei en juni. In juli kan de glassnijder nog in lage dichtheden rondvliegen, terwijl de gelijkende paardenbijter dan net begint te vliegen.
De larven leven tussen waterplanten in ondiep water. Ze overwinteren twee of drie keer, vaker dan andere glazenmakers. Uitsluipen gebeurt vroeg: van eind april tot begin juli, met een piek in eind mei tot begin juni. Mannetjes vliegen laag zigzaggend over het water dicht langs de oevervegetatie, op zoek naar vrouwtjes. Jagende glassnijders zijn vaak te vinden langs bosranden, in open rietmoeras en boven hooilanden. Eitjes worden solitair door het vrouwtje afgezet, in allerlei plantenmateriaal.
De glassnijder komt in de grootste dichtheden voor in laagveenmoerassen. Andere geschikte habitats zijn vegetatierijke plassen, poelen, vennen, sloten en kanalen. De glassnijder vliegt bij helder, matig voedselarm tot voedselrijk water met een goed ontwikkelde, vaak hoge en gevarieerde oever- en watervegetatie. De meeste vindplaatsen hebben bos in de directe nabijheid. De hoogste aantallen zijn te zien in laagveenmoerassen (bijvoorbeeld bij verlandende petgaten, poelen in trilveen, kwelsloten) met een hoge en structuurrijke oever- en watervegetatie. De verspreidingsgegevens sinds eind 20e eeuw laten zien dat de glassnijder minder kritisch is dan eerder werd aangenomen.[2][3]
Het verspreidingsgebied van de glassnijder loopt oostelijk tot aan de Oeral, maar de soort komt niet voor in Afrika. In Europa komt de soort vooral voor in West-, Midden-, en Oost-Europa. Hij komt beperkt voor in Scandinavië (alleen in het zuiden) en op het Iberisch Schiereiland (slechts enkele locaties). In Zuidoost-Europa is het verspreidingsgebied verbrokkeld. In Nederland kan de glassnijder overal worden aangetroffen. Het zwaartepunt van de verspreiding ligt in de grote laagveengebieden en in delen van het rivierengebied.
Verwarring is mogelijk met de paardenbijter en de zuidelijke glazenmaker. Er is enige gelijkenis met de paardenbijter door het geringe formaat en de mozaïektekening op het achterlijf. De glassnijder oogt echter compacter en de vliegtijd van beide soorten overlapt nauwelijks. In vlucht valt het verschil in borststuktekening op: uitgebreider geel/groen bij de glassnijder. Met de zuidelijke glazenmaker is er enige gelijkenis door de borststuktekening, evenals het kleine formaat en de blauwe vlekjes op het achterlijf. De zuidelijke glazenmaker oogt echter veel blauwer en heeft eveneens een vliegtijd die nauwelijks overlapt. In het larvenstadium is verwarring met andere soorten nihil door de vorm en grootte van de ogen (klein en bol); de larven van andere glazenmakers uit het geslacht Aeshna hebben grotere ogen.
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2013, de trend van de populatie is volgens de IUCN stabiel.[1] De glassnijder gold op de Nederlandse Rode Lijst (2004) nog als kwetsbaar, maar op de lijst van 2015 komt de soort niet meer voor. Op de Belgische Rode Lijst (1998) geldt hij als met uitsterven bedreigd.
Referenties
Bronnen
De glassnijder (Brachytron pratense) is een Echte libel (Anisoptera) uit de familie van de glazenmakers (Aeshnidae). Het is een kleine, vroeg vliegende glazenmaker die vrij algemeen voorkomt. De hoge dichtheden in de Nederlandse laagveengebieden zijn in internationaal opzicht waardevol.
De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Müller in 1764.
Våraugestikkar (Brachytron pratense) er ein augestikkar som er oppført på norsk raudliste 2006.
Våraugestikkar (Brachytron pratense) er ein augestikkar som er oppført på norsk raudliste 2006.
Vårøyenstikker [syn. B. hafniense] er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Vårøyenstikker er utbredt i Europa og litt inn i det vestlige Asia. Finnes i det syd og sydøstlige Danmark, Sverige og Finland. I sydlige Norge langs kysten til Rogaland.
Mosaikkøyenstikkere er en gruppe der det er vanskelig å skille artene fra hverandre. Det er bare små forskjeller i det ytre utseende. Kjønnene hos vårøyenstikkeren er noe ulike. Hunnen har gulaktige flekker på bakkroppen, mens hannen har mer blåaktige flekker.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 70 og 80 millimeter.
Nymfen lever på bunnen i næringsrike vann i lavlandet.
Eggene overvintrer i levende eller døde flytende plantedeler. Nymfen overvintrer på vegetasjonen på sumpplanter. Utviklingen tar 3 år. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.
Flygetiden er fra mai til juli. Vanligvis er vårøyenstikkeren lite sky, og det er ganske lett å komme nært innpå den.
Vårøyenstikker har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Vårøyenstikker [syn. B. hafniense] er en øyenstikker som tilhører familiegruppen mosaikkøyestikkere, (Aeshnidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Żagniczka zwyczajna, żagniczka pospolita, żagniczka wiosenna (Brachytron pratense) – gatunek ważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Brachytron, najmniejsza i najwcześniej pojawiająca się z występujących w Polsce żagnicowatych.
Zasięg jej występowania obejmuje Europę. W Polsce jest gatunkiem pospolitym, spotykanym na obszarze całego kraju, lokalnie licznym. Preferuje wody stojące porośnięte gęstą roślinnością brzegową. Imago pojawiają się od końca kwietnia do czerwca.
Całe jej ciało jest pokryte krótkimi włoskami. Długość ciała 63 mm, rozpiętość skrzydeł 75 mm[1].
Żagniczka zwyczajna, żagniczka pospolita, żagniczka wiosenna (Brachytron pratense) – gatunek ważki z rodziny żagnicowatych (Aeshnidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Brachytron, najmniejsza i najwcześniej pojawiająca się z występujących w Polsce żagnicowatych.
Zasięg jej występowania obejmuje Europę. W Polsce jest gatunkiem pospolitym, spotykanym na obszarze całego kraju, lokalnie licznym. Preferuje wody stojące porośnięte gęstą roślinnością brzegową. Imago pojawiają się od końca kwietnia do czerwca.
Całe jej ciało jest pokryte krótkimi włoskami. Długość ciała 63 mm, rozpiętość skrzydeł 75 mm.
Tidig mosaiktrollslända (Brachytron pratense) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Den tidiga mosaiktrollsländans hane har mörk grundfärg på kroppen, gulgrön teckning på mellankroppen och blågrön teckning på bakkroppen. Honan har mörk grundfärg på kroppen och gulaktig teckning. Båda har över hela kroppen fina hår. Vingarna är genomskinliga med brunaktigt vingmärke. Vingbredden är omkring 80 millimeter och bakkroppens längd är 38 till 47 millimeter.
Den tidiga mosaiktrollsländan finns i Europa och i delar av västra Asien. I Sverige finns den i de sydvästra delarna av landet, från Skåne till Uppland.
Den tidiga mosaiktrollsländans habitat är främst små, stilla vattensamlingar som dammar. Den beger sig sällan långt från vatten. Efter parningen lägger honan äggen ensam, oftast i flytande döda växtdelar. Utvecklingstiden från ägg till imago är tre år och flytiden från maj till början av juli. Ett annat namn som ibland används för arten i Sverige är vårmosaikslända, vilket syftar på att den är en av de tidigast flygande trollsländorna under året.
Wikimedia Commons har media som rör Tidig mosaiktrollslända.
Tidig mosaiktrollslända (Brachytron pratense) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen mosaiktrollsländor.
Brachytron pratense là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Müller mô tả khoa học đầu tiên năm 1764.[3]
Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Aeshnidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Brachytron pratense là loài chuồn chuồn trong họ Aeshnidae. Loài này được Müller mô tả khoa học đầu tiên năm 1764.
Коромысло беловолосое[1][2], или короткобрюх луговой[3] (лат. Brachytron pratense) — стрекоза из семейства коромысловых (Aeshnidae).
Длина 54—63 мм, брюшко 38—40 мм, заднее крыло 34—37 мм[4]. Глаза соприкасаются друг с другом на затылке. Пестро окрашенная, крупная стрекоза. Тело покрыто густыми белыми волосками. Лоб с Т-образным черным пятном. Брюшко черно-бурое, у самца с синими, у самки с желтыми пятнами. Рисунок на брюшке состоит из ряда пятнышек. Грудь на верхней стороне коричнево-красного цвета, с двумя широкими зеленовато-желтыми продольными полосками. Бока груди зеленого окраса, с двумя косыми черными полосами. Ноги черного цвета. Птеростигма бурая, узкая и длинная. Анальный край заднего крыла имеет вырезку. У самцов глаза голубые, брюшко чёрное, с голубыми пятнами и узкими поперечными полосками зелёного цвета. Светлые доплечевые полосы прямые. У самок глаза желтовато-коричневые, брюшко чёрно-бурое с многочисленными пятнами жёлтого цвета. Яйцеклад короткий, его задний конец не заходит за конец последнего сегмента брюшка. Светлые доплечевые полосы неполные и короткие.
Еврокавказский вид. Европа, Европейская часть России, кроме севера, Южный Урал, Передняя Азия, северный Иран, Турция, Грузия, Армения.
На Украине вид распространён на большей части страны, но в Черновицкой, Одесской, Днепропетровской, Запорожской и Донецкой областях не отмечен. Преимущественно редкий вид, в некоторых местах обычный[5].
Время лёта середины мая по конец августа. Предпочитает разнообразные крупные и мелкие болотистые, стоячие либо медленно текущие водоёмы с обязательным наличием богатой растительности или тростника и камыша, низинные болота. Строго привязан к водоёмам, в лес и на открытые пространства стрекозы не разлетаются. Стрекозы могут встречаться также вдоль мелиоративных каналов и медленно текущих рек. Самцы летают низко над водой. Самки поле спаривания откладывают яйца на водные растения, гораздо реже — во влажную почву и ил возле или на кромке воды. Личинки вырастают длиной до 45 мм, живут в воде. Стадия личики, в зависимости от климатических условий и обилия пищи, длится 1—4 года.
Вид включен в Красную книгу Белоруссии (III категория)[2]. Редок на всей территории республики. Основные факторы угрозы заключаются в том, что вид приурочен к местам обитания, которые находятся под угрозой антропогенного уничтожения (низинные болота, пойменные луга)[2].
Коромысло беловолосое, или короткобрюх луговой (лат. Brachytron pratense) — стрекоза из семейства коромысловых (Aeshnidae).
.jpg)
_female,_Arnhem,_the_Netherlands_-_2.jpg)
.jpg)
.jpg)
_female,_Arnhem,_the_Netherlands_-_2.jpg)
_male_close_up.jpg)
