Sympetrum sanguineum (Müller 1764)

La Llibélula flecha colorada (Sympetrum sanguineum) ye una especie de odonato anisópteru d'unos 4 cm de llargor. Distribúise pol paleárticu: Europa y Asia (Siberia y Asia Central).^[2]

Ciclu de vida

Sympetrum sanguineum puede ser atopáu ente los meses de xunetu y noviembre. La fema pon los güevos na superficie d'agua por contraiciones del abdome. El machu va abarganar cercanu mientres esti periodu y protexe la fema de cualesquier machu que s'avere. ^[3]

Detalles

• cabeza de machu.

• alas de machu.

• machu.

• abeza machu.

• cabeza y toras de fema

• cabeza de hembra

• detalle fronteru

• detalle fronteru de fema

Referencies

Sinonimia

• Libellula sanguinea Müller, 1764
• Diplax armeniaca Selys, 1884

Enllaces esternos

• «Sympetrum sanguineum» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2019.

Sympetrum sanguineum a zo ur spesad nadozed-aer hag a vez renket er genad Sympetrum e kerentiad al libellulided.

• S.sanguineum parez

• Par ha parez oc'h ober ur rod

• Par ha parez oc'h ober un tandem

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Sympetrum sanguineum

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveoù

Sympetrum sanguineum és una espècie d'odonat anisòpter de la família Libellulidae que habita a l'Àfrica mediterrània i des d'Europa fins a Kazakhstan, excloent les zones més fredes.^[1] Les nimfes habiten preferentment aigües estancades, amb abundant vegetació, eutròfiques i permanents.^[1]

Referències

Gwas neidr o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Gwäell rudd (Lladin: Sympetrum sanguineum; lluosog: gweyll rudd). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Mae'r Gwäell rudd i'w ganfod yn Ewrop ac yng ngwledydd Prydain.

Mae hyd ei adenydd yn 6 cm ac mae i'w weld yn hedfan rhwng Gorffennaf a Thachwedd ger llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr. Coch llachar yw lliw thoracs ac abdomen y gwryw, mae'r fenyw ychydig yn llai o ran maint ac yn felyn gyda marciau du arni.

Yn wahanol i'r Sympetrum striolatum a'r Sympetrum vulgatum sydd a streips ar eu coesau, mae coesau'r Gwäell rudd (neu'r S. sanguineum fel y caiff ei galw gan naturiaethwyr) yn hollol ddu.

Maent yn paru wrth hedfan uwch wyneb y dŵr ac mae'r fenyw, ymhen ychydig wedyn, yn dodwy ei hwyau i'r dŵr, gyda symudiadau ei habdomen i'w gweld yn amlwg. Tra bo hi'n gollwng ei llwyth, mae'r gwryw yn ei gwarchod gerllaw, er mwyn ei hamddiffyn rhag y gweision neidr gwrywaidd eraill. Mae'r larfa'n treulio blwyddyn yn y dŵr cyn dod i'r lan yn oedolyn llawn.

• gwryw ifanc

• gwrywod bron a bod yn oedolion

• Oedolyn (gwryw)

• Dau wrthi'n paru

• Y fenyw yn dodwy

• Benyw, bron yn oedolyn

• Benyw

• benyw, bron yn oedolyn

Gweler hefyd

• Odonata - yr Urdd o bryfaid sy'n cynnwys y gweision neidr a'r mursennod.

Cyfeiriadau

• Geiriadur enwau a thermau, Llên Natur, Cymdeithas Edward Llwyd.

Vážka rudá (Sympetrum sanguineum) je jeden z druhů vážek v Česku.

Vzhled

Samice

Vážka rudá je dlouhá asi 4 cm a rozpětí křídel má 6 cm. Zatímco samec má červený zadeček, samice jej má žlutý až světle hnědý.

Výskyt

Je rozšířená na velkém území, v severní Africe, celé Evropě a Turecku a je dosti hojná. Dává přednost stojatým vodám, ale může se vyskytovat i u tekoucích vod.

Život

Dospělci se začínají objevovat v červnu a létají až po říjen. Délka života je přibližně půl roku. Vajíčka kladou na břeh, kde přečkají zimu a poté jsou pomalu spláchnuta do vody deštěm. Za několik měsíců se dravé larvy žijící v podvodní vegetaci přemění v dospělce. Proměna je nedokonalá.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Literatura

• GERSTMEIER, Roland. Motýli a ostatní hmyz. [s.l.]: [s.n.] ISBN 80-7209-553-6. S. 26.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu vážka rudá ve Wikimedia Commons

Die Blutrote Heidelibelle (Sympetrum sanguineum) ist eine Libellenart aus der Familie der Segellibellen (Libellulidae). Diese gehören zu den Großlibellen (Anisoptera). Es handelt sich dabei um eine mittelgroße Libelle mit einer Flügelspannweite von maximal sechs Zentimetern.

Merkmale

Junges Weibchen

Junges Männchen

Weibchen

Die Art erreicht Flügelspannweiten von fünf bis sechs Zentimetern. Der Kopf, der Brustabschnitt (Thorax) und der Hinterleib (Abdomen) sind beim Männchen auffallend rot, beim Weibchen eher bräunlich-gelbrot mit schwarzer Zeichnung gefärbt, wobei gerade bei dieser Spezies aber auch rotgefärbte Weibchen nicht selten sind. Die Beine sind komplett schwarz und besitzen oberseits keine gelbe oder rötliche Färbung wie bei den ansonsten sehr ähnlichen Arten Große Heidelibelle (Sympetrum striolatum) und Gemeine Heidelibelle (Sympetrum vulgatum). Wie bei der Letztgenannten ist auch bei der Blutroten Heidelibelle der Hinterleib des Männchens im hinteren Drittel verbreitert (jedoch nicht abgeflacht wie bei der Sumpf-Heidelibelle). Die Hinterflügel von Sympetrum sanguineum sind an der Basis etwas gelblich gefärbt – aber nicht so ausgedehnt wie bei der Gefleckten Heidelibelle.

Lebensweise

Imagines der Blutroten Heidelibelle sind in den Monaten Juli bis November an kleinen Stillgewässern aller Art anzutreffen.

Die Paarung und die Eiablage finden im Flug statt, wobei die Tiere in Tandemstellung über das Wasser in Ufernähe zwischen Wasserpflanzen oder über feuchtem Boden fliegen. Die Weibchen streifen ihre Eier durch wippende Bewegungen des Hinterleibs an der Wasseroberfläche ab. Das Männchen trennt sich relativ bald vom Weibchen und überwacht die weitere Eiablage im Rüttelflug, wobei es andere Männchen, die sich nähern, verjagt. Häufig verliert es dabei allerdings das Weibchen aus den Augen, das weiter Eier legt.

Die Larven schlüpfen im Jahr nach der Eiablage. Sie bevorzugen den Bereich auf dem Gewässergrund oder zwischen Wasserpflanzen und sind häufig mit Bodensubstrat behaftet. Ihre aquatile Entwicklung dauert ein Jahr; danach folgt die Metamorphose zur fertigen Libelle.

Literatur

• H. Bellmann: Libellen beobachten – bestimmen. Naturbuch Verlag Augsburg 1993
• G. Jurzitza: Der Kosmos-Libellenführer. Franckh-Kosmos Verlags GmbH & Co., Stuttgart 2000, ISBN 3-440-08402-7
• G. Peter: Die Edellibellen Europas. Die Neue Brehm-Bücherei Bd. 585, Wittenberg. 1987

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Weitere Bilder und Informationen bei natur-lexikon.com
• Sympetrum sanguineum in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: Clausnitzer, V., 2007. Abgerufen am 18. Februar 2014.

The ruddy darter (Sympetrum sanguineum) is a species of dragonfly of the family Libellulidae.

Distribution

The ruddy darter is to be found in temperate regions throughout Europe^[1] as far east as Siberia and as far south as the northern Sahara. Its conservation status is regarded as secure, and indeed numbers seem to be increasing in some locations such as central England. ^[2]

It is present in the following countries: Albania; Algeria; Armenia; Austria; Azerbaijan; Belarus; Belgium; Bosnia and Herzegovina; Bulgaria; Croatia; Cyprus; Czech Republic; Denmark; Estonia; Finland; France; Germany; Greece; Hungary; Ireland; Italy; Kazakhstan; Kyrgyzstan; Latvia; Liechtenstein; Lithuania; Luxembourg; Macedonia, the former Yugoslav Republic of; Moldova; Monaco; Montenegro; Morocco; Netherlands; Norway; Poland; Portugal; Romania; Russian Federation; Serbia; Slovakia; Slovenia; Spain; Sweden; Switzerland; Tajikistan; Tunisia; Turkmenistan; Ukraine; United Kingdom; Uzbekistan. ^[2]

Habitat

This species tends to prefer quiet bodies of water that feature semiaquatic vegetation^[2] such as rushes and reeds.

Description

Male, dorsal view

The ruddy darter can reach a body length of 34–36 millimetres (1.3–1.4 in)^[3] and attains a wingspan of up to 6 cm. These dragonflies are smaller than the Common Darter. They have black legs and the wings show a brown pterostigma and an orange color at the base of the wings. Two evident black marks are located on segments S8 and S9 of the abdomen.^[3]

The head, thorax and abdomen of the mature male are vivid red, while the female is slightly smaller, and is a golden-yellow colour with black markings. The blood-red color of the males develop with maturity, together with a red frons and a red-brown thorax. ^[3] The abdomen widens for the final third of its length and shows a marked pinched section where it joins the thorax.

The all-black legs of the ruddy darter distinguish it from the otherwise very similar common darter (Sympetrum striolatum) and vagrant darter (Sympetrum vulgatum), both of which show yellow stripes on their legs. The spotted darter (Sympetrum depressiusculum) with all-black legs has noticeably more clubbed abdomen and brighter pterostigmata.

Life cycle

The ruddy darter can be found between the months of June and November. ^[3] Mating takes place on the wing, with the coupled pair performing a dipping flight over the water. The female jettisons her fertilised eggs at the water surface by alternating movements of the abdomen. The male may hover nearby during this period and protect the female by driving off any approaching males.

The larvae spend the year beneath the water surface before emerging and pupating into adults.

Gallery

• 

  Mating pair

• Jettisoning eggs

• 

  Newly emerged male

• 

  Almost adult male

• 

  Adult male

• 

  Almost adult female

References

Wikispecies has information related to Ruddy darter.

Wikimedia Commons has media related to Sympetrum sanguineum.

La libélula flecha roja (Sympetrum sanguineum) es una especie de odonato anisóptero de unos 4 cm de longitud. Se distribuyen por el paleártico: Europa y Asia (Siberia y Asia Central).

Sympetrum sanguineum (hembra) en Zamora (imagen con notas explicativas).

Referencias

Puna-loigukiil (Sympetrum sanguineum) on vesikiililiste sugukonda kuuluv putukaliik.

Seda putukat leidub ka Eestis.

Välislingid

• Puna-loigukiil andmebaasis eElurikkus

Verikorento (Sympetrum sanguineum) on pienikokoinen syyskorentolaji, jota tavataan Suomessa paikoittain, enimmäkseen maan eteläosissa.

Koko ja ulkonäkö

Verikorentonaaras

Verikorento on pienikokoinen syyskorento, sen pituus on vain noin 34–39 mm. Se muistuttaa ulkonäöltään erityisesti hyvin yleistä punasyyskorentoa, mutta eroaa tästä kokonaan mustien jalkojensa, leventyneen takaruumiin kärjen ja kirkkaiden, tyvestään oranssinsävyisten siipien avulla^[2]. Verikorennon nimi on peräisin sen väristä. Yleisestä elokorennosta lajin erottaa erilaisten jalkojen ja pienempien siipien keltaisten alueiden avulla^[2].

Korennon väri muuttuu punaiseksi yksilön vanhetessa, nuoret koiraat ovat keltaisempia. Naaraassa on koirasta vähemmän punaista, ja niiden väritys vaihtelee keltaisesta koiraan kaltaiseen.^[2]

Levinneisyys

Verikorennon päälentoaikaa on heinä-syyskuu, mutta äärihavainnot ovat kesä- ja lokakuulta. Laji on Euroopan yleisimpiä syyskorentoja ja on levinnyt melkein koko Manner-Eurooppaan ja eteläiseen Skandinaviaan sekä Pohjois-Afrikkaan ja Aasiaan. Suomessa lajia tavattiin ennen vain Ahvenanmaalla, mutta vuoden 2005 jälkeen se on levinnyt nopeasti myös Suomen eteläosiin, jossa se esiintyy nykyään vähälukuisena rehevien vesien äärellä. Tunnetun levinneisyysalueen pohjoisraja kulkee suunnilleen Joensuun kohdalla.^[2][3]

Elinympäristö

Lajin elinympäristöjä ovat kaikenlaiset rehevät ja runsaskasvustoiset seisovat vedet.^[2] Se voi elää myös lievästi suolaisissa vesistöissä.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Verikorento (Sympetrum sanguineum)
• University of Michigan, Animal Diversity Web (ADW): Sympetrum sanguineum (englanniksi)

Sympetrum sanguineum

Le sympétrum rouge sang ou sympétrum sanguin (Sympetrum sanguineum), appelé également sympètre rouge sang, est une espèce de libellulidés, le représentant le plus commun du genre Sympetrum.

Description et caractéristiques

L'abdomen du mâle est plus rouge et plus élargi que celui des autres Sympetrum.

La femelle, comme chez l'ensemble des Sympetrum, sauf peut-être chez Sympetrum fonscolombii, est plus grisâtre (parfois l'abdomen est teinté de rouge chez de vieilles femelles) ; elle se distingue du sympétrum strié par la couleur noire des pattes et par la forme de la lame vulvaire.

Distribution

Eurasiatique, il est largement répandu sur l'ensemble de l'Europe continentale (sauf le nord de la Scandinavie) jusqu'en Sibérie.

Habitat et mode de vie

Cette espèce apprécie les eaux stagnantes ou faiblement courantes riches en végétation, permanentes ou temporaires (plus rarement les rivières au courant plus rapide) et on la rencontre même loin de l'eau, des lisières de forêts jusqu'aux jardins urbains ensoleillés.

Migratrices, ces libellules se rassemblent parfois en groupes importants comme dans la vallée du Rhône.

L'espèce est visible à partir de mai et jusqu'en octobre, parfois même jusqu'aux premières gelées de novembre si le début de l'automne demeure ensoleillé.

Comportement

Galerie d'images

• Accouplement de S. sanguineum

• Sympetrum sanguineum mâle

• Une femelle

• 

  Un autre mâle. Vers Quarnbek, Allemagne.

• Un sympétrum rouge sang vers le cap Leucate. Septembre 2019.

Is feithid é an sciobaire cosdubh (Sympetrum sanguineum). Cineál snáthaide móire atá ann. Maireann sé ar fud na hEorpa agus soir tríd an tSibéir, agus san Afraic Thuaidh freisin. Is fearr leis gnáthóga ina mbíonn locháin d'uisce ciúin.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Kruvinoji skėtė (lot. Sympetrum sanguineum, angl. Ruddy Darter, vok. Blutrote Heidelibelle) – skėčių (Libellulidae) šeimos vabzdys.

Vikiteka

De bloedrode heidelibel (Sympetrum sanguineum) is een libel uit de familie van de korenbouten (Libelludae).

De libel is in grote delen van zijn areaal een algemene soort die te herkennen is aan de dieprode kleur, hoewel het niet de enige libel is met een dergelijke kleuring. Het is met een vleugelspanwijdte tot 6 centimeter een middelgrote soort.

De bloedrode heidelibel komt voor in grote delen van Europa, waaronder België en Nederland. Het is hier een generalist die rond verschillende wateren leeft en een van de meest voorkomende heidelibellen (geslacht Sympetrum).

Verspreiding

De bloedrode heidelibel komt voor in grote delen van Europa, met uitzondering van noordelijk Scandinavië. Ook in Groot-Brittannië komt de soort voor, vooral in het centrale en oostelijke deel, in het westen en noorden is de soort minder algemeen.^[2] In het verleden zijn waarnemingen bekend uit de omgeving van Glasgow. Ook in Ierland komt de soort overal in het land voor, met uitzondering van het uiterste noorden. De soort is vooral bekend uit De Burren en de Irish Midlands, de centrale vlakte van Ierland.^[3]

De bloedrode heidelibel is in België vrij algemeen en komt verspreid over het gehele land voor.^[4] In Nederland is de soort zeer algemeen.^[5] Het is de meest voorkomende heidelibel en zelfs één van de meer algemene soorten Nederlandse libellen.^[6] Het verspreidingsgebied strekt zich oostelijk uit tot in Siberië en in zuidelijke richting tot in noordelijk Afrika. In Afrika komt de libel plaatselijk voor. In Zuidelijk Europa, rond het Middellandse Zeegebied, ontbreekt de soort in het zuidelijk deel van het Iberisch Schiereiland, Italië en de meeste Mediterrane eilanden.^[3]

De habitat bestaat uit gebieden met stilstaande tot langzaam stromende wateren, er is enige tolerantie voor brakwater.^[2] Er dient voldoende onderwatervegetatie aanwezig te zijn en boven het water uitstekende planten als riet en bies, zoals mattenbies (Schoenoplectus lacustris).^[2] De larven prefereren onderwaterplanten als lisdodde Typha en paardenstaart (Equisetum).^[3]

De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007.^[1]

Kenmerken

Detail kop mannetje.

Rustend vrouwtje.

De bloedrode heidelibel dankt zijn naam aan de dieprode kleur van de mannetjes, de vrouwtjes zijn geel gekleurd. De soortnaam sanguinea betekent 'bloedrood'. In andere talen verwijst de naam ook naar de rode kleur, zoals het Engelse ruddy darter wat 'blozende libel' betekent.

De lichaamslengte ligt tussen 34 en 36 millimeter, de spanwijdte van de vleugels is 50 tot 60 millimeter.

De kop heeft twee grote facetogen (2) die aan de bovenzijde tegen elkaar komen, dit is een onderscheid met de juffers en de rombouten. Achter de ogen is het 'achterhoofd' of occiput aanwezig (1). Het onderste deel van het oog is lichter. Naast samengestelde ogen die uit vele kleine oogjes of ommatidiën bestaan, heeft de libel ook drie kleine bij-oogjes of ocelli (3). Deze zijn klein en moeilijk zichtbaar, ze zijn tussen de samengestelde ogen gelegen. Het bovenste deel van de voorzijde van de kop wordt frons genoemd (4). De frons en de ogen van het mannetje zijn roodbruin van kleur, die van het vrouwtje bruin. Onder de frons is de clypeus (5) gelegen, dit is het 'gezicht' van een insect. Bij libellen is de clypeus echter relatief klein. Onder de clypeus is het labrum (6) gelegen; dit is de bovenlip van een insect. Het corresponderende labium of onderlip is niet te zien op de afbeelding. Wel zijn de mandibels (7) zichtbaar, waarmee prooien worden vermalen.

Het borststuk is roodbruin en draagt de krachtige voor- en achtervleugels en de drie paar poten. De vleugels zijn doorzichtig en hebben geen donkere dwarsbanden zoals bij sommige soorten. Aan de vleugelbasis is een oranje kleur aanwezig, waarvan het oppervlak groter is dan bij soorten als de bruinrode en steenrode heidelibel, maar een echte oranje vlek zoals bij de geelvlekheidelibel ontbreekt. De kleur wordt veroorzaakt door een fijne oranje beharing. Het pterostigma, de gekleurde cellen van de vleugels, zijn bij mannetjes roodbruin gekleurd, bij vrouwtjes bruin. De mannetjes vallen op door hun opvallend rode lichaam, ze zijn daarom op het eerste gezicht te verwarren met andere rood gekleurde soorten zoals de vuurlibel. Van andere heidelibellen zijn zowel het mannetje als het wijfje echter relatief eenvoudig te onderscheiden door de volledig zwarte poten. De zwarte poten zijn een onderscheid met veel andere soorten die in de lengte geel gestreepte poten hebben. De gelijkende vuurlibel heeft rode poten en is hieraan te onderscheiden.

Het achterlijf is bij mannetjes helder rood van kleur, met kleine zwarte vlekken op de achterste segmenten van het achterlijf Ook aan de onderzijde van het achterlijf zijn zwarte vlekjes aanwezig. Het mannetje heeft een duidelijke insnoering van het achterlijf aan het vierde segment, waardoor een enigszins knotsvormige achterlijfspunt ontstaat. Het achterlijf van het vrouwtje is in eerste instantie geel van kleur maar wordt later bruingeel. Jonge mannetjes hebben een geelbruine kleur achterlijf, als ze zijn uitgekleurd, wat enkele dagen kan duren, komt de rode kleur tevoorschijn. Tot die tijd zijn ze makkelijk met vrouwtjes te verwarren. Oudere vrouwtjes kunnen soms een wat rode kleur van het achterlijf krijgen, maar nooit zo bloedrood als de mannetjes.

Onderscheid met andere soorten

De bloedrode heidelibel kan verward worden met verschillende soorten. De mannetjes zijn bij alle soorten rood van kleur, terwijl de vrouwtjes meestal geelbruin zijn. Een uitzondering is de zwarte heidelibel, die overwegend zwart van kleur is, zowel de mannetjes als de vrouwtjes. In de onderstaande uitklapbare tabel zijn de belangrijkste verschillen opgesomd met andere bekende heidelibellen die voorkomen in westelijk Europa.

Levenswijze

Paringstandem.

Larve, verstopt in de modder.

Etend mannetje.

De levenswijze van de bloedrode heidelibel is identiek aan die van andere libellen; de larve jaagt onder water op diertjes, de volwassen libel is eveneens een rover die zijn prooien vliegend vangt maar zich voornamelijk bezighoudt met de voortplanting. De larve is meestal nachtactief terwijl de libel alleen overdag te zien is, en dan bij zonnig weer. Libellen hebben zonlicht en -warmte nodig om snel te kunnen vliegen. Als het te heet wordt neemt de libel de karakteristieke obeliskhouding aan, waarbij de lichaamspunt naar boven wordt gericht. Hierdoor vangt het lichaam minder zonlicht waardoor oververhitting van het lichaam wordt tegengegaan. Dit gedrag is wel bij andere korenbouten bekend maar niet van alle libellen.

Voortplanting en ontwikkeling

De bloedrode heidelibel is een soort die pas relatief laat tevoorschijn komt en voornamelijk vliegt van juli tot oktober. De mannetjes wachten op een uit-stekende tak bij het water op een vrouwtje om te paren. Als andere mannetjes zich aandienen worden deze verjaagd. Bij de paring wordt gebruikgemaakt van een paringsrad, de paring begint in de lucht en eindigt zittend. Opmerkelijk is dat de eitjes in de regel niet in het water worden afgezet, waar de larven zich ontwikkelen, maar op de oever. Hier overwinteren de eitjes in de modder om pas het volgende jaar met een flinke regenbui te worden afgevoerd naar het water. Soms worden de eitjes te ver van het water afgezet waardoor ze geen kans maken. Eitjes die in het water worden afgezet, komen waarschijnlijk nog voor de winter uit en overwinteren als larve.

De larve leeft een jaar onder water waarbij verschillende vervellingen worden ondergaan. In de laatste stadia worden de vleugels zichtbaar als kleine schubjes aan het achterlijf. Als de larve zich volledig heeft ontwikkeld kruipt deze op een stengel en scheurt uit zijn oude huid. Dit gebeurt van eind mei tot september, met een piek in juli en augustus.^[6]

Voedsel en vijanden

De larve is net als alle libellenlarven een geduchte rover die van kleine diertjes leeft. Deze worden gevangen met het vangmasker, een uitstulpbaar deel van de kop dat twee kaken bevat. De prooien worden hiermee bliksemsnel gegrepen en leeggezogen. De larve is een belangrijke bron van voedsel voor veel grote vissen. Om aan vissen te ontkomen en prooidieren te kunnen verrassen, is de larve 's nachts actief. De volwassen libel is eveneens een carnivoor die kleine vliegende diertjes uit de lucht plukt. Deze kunnen tijdens het vliegen worden opgegeten, ook wordt wel geland om de prooi op te eten. Libellen hebben sterke kaken (mandibels) waarmee de prooi aan stukjes wordt geknipt.

Ook de vijanden van de bloedrode heidelibel zijn hetzelfde als die van andere libellen, vooral vogels proberen een libel uit de lucht te plukken. Ze belanden soms in een spinnenweb of worden gegrepen door insectenetende wespen zoals de hoornaar. De grootste vijand is echter de winter; als de temperaturen aan het eind van de herfst dalen sterven de libellen massaal. Libellen kunnen niet als volwassen insect overwinteren en brengen de koude periode door als larve of in het ei.

Indeling en taxonomie

De bloedrode heidelibel is één van de ruim zestig soorten uit het geslacht Sympetrum (Heidelibellen), waarvan veel soorten die een Nederlandse naam hebben met heidelibel aan worden geduid. Bij veel soorten zijn de mannetjes rood van kleur en de vrouwtjes meer bruinachtig maar er zijn uitzonderingen. De heidelibellen maken weer deel uit van de korenbouten (Libellulidae), een familie van kleurrijke echte libellen. In Nederland leven ongeveer 20 soorten korenbouten, waarvan de helft tot de heidelibellen behoort (geslacht Sympetrum)^[7]

De bloedrode heidelibel werd voor het eerst in 1764 wetenschappelijk beschreven door Otto Friedrich Müller als Libellula sanguinea.
Er zijn twee synoniemen;^[8]

• Diplax armeniaca Selys, 1884
• Libellula sanguinea Müller, 1764

Afbeeldingen

• Vrouwtjes
• Rustend vrouwtje

• Bovenzijde

• Zij-aanzicht

• Mannetjes
• Achterlijf

• Met zichtbare pterostigma

• Vooraanzicht

• Zij-aanzicht

• Levenswijze
• Mannetje in obelisk-houding

• Vliegend mannetje

• Twee paartjes boven het water

• Paringstandem

Externe links

• Beschrijving van de bloedrode heidelibel op Libellennet
• Recente waarnemingen van de soort met kaart^{[dode link]} in Nederland op waarneming.nl
• Recente waarnemingen van de soort met kaart in België op waarneming.be

Bronvermelding

Referenties

Bronnen

• (nl) Libellennet - Bloedrode heidelibel - Website
• (nl) H. Bellmann & W.R.B. Heitmans - Insecten van Europa - bloedrode heidelibel - Website
• (en) British Dragonfly Society - Ruddy Darter Sympetrum sanguineum - Website
• (en) Arkive - Ruddy darter (Sympetrum sanguineum) - Website

Blodraud haustlibelle (Sympetrum sanguineum) er ein augestikkar. Arten lever i norske vassdrag, og er ein av dei 17 augestikkarane som er ført opp på norsk raudliste 2006, der han er skildra som sterkt utryddingstrua.

Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Blodrød høstlibelle er en libelle som tilhører familiegruppen libeller (Libellulidae).

Utbredelse

Blodrød høstlibelle er utbredt i Europa, vestlige Asia og Nord-Afrika. Finnes i Danmark, og det sørøstlige Sverige og Finland. I det sørøstlige Norge, rundt «Oslofjorden».

Utseende

Kjønnene er noe ulike. Hunnen har orange grunnfarge, hannen er rød. Alle bein er helt svarte. Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile, og er uten farge. Blodrød høstlibelle ligner gulvinget høstlibelle, men mangler gulfargen ved vingeroten. Vingespennet er mellom 55 og 65 millimeter.

Levevis

Hunnen.

Foto: André Karwath

Nymfen lever på bunnen av åpne, mindre innsjøer, med rik vegetasjon.

Eggene overvintrer på land, på steder som oversvømmes om våren. Utviklingen tar 1 år. Nymfen lever i vann blant torvmose og vannplanter. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe.

Flygetiden er fra juni til oktober.

Blodrød høstlibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.

Referanser

Litteratur

• Kjærstad, Gaute; Andersen, Trond; Olsvik, Hans A. og Brittain, John E. 2010. Døgnfluer, øyenstikkere, steinfluer og vårfluer. Ephemeroptera, Odonata, Plecoptera, Trichoptera. i Norsk rødliste for arter 2010. Artsdatabanken. Side 227-234.
• Holmen, M. & H. Pedersen. 1995. Odonata i Danmark, foreløbig status 1995. Nordisk Odonatologisk forum. Vol 2, side 4
• Olsvik, Hans. & Dolmen, Dag. 1992. Distribution, habitat, and conservation status of threatened Odonata in Norway. Fauna norv. B. 39. Side 1-21.
• Sahlén, Göran. 1996. Sveriges Trollsländor. Feltbiogerna. 165 sider. ISBN 91-85094-43-9

Eksterne lenker

• (sv) Blodrød høstlibelle hos Dyntaxa
• (en) Blodrød høstlibelle i Encyclopedia of Life
• (en) Blodrød høstlibelle i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Blodrød høstlibelle hos Fauna Europaea
• (en) Blodrød høstlibelle hos NCBI
• (en) Kategori:Sympetrum sanguineum – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Sympetrum sanguineum – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Sympetrum sanguineum – detaljert informasjon på Wikispecies
• Blodrød høstlibelle – www.nhm.uio.no/norodo/ – Et norskspråklig nettsted om norske øyenstikkere.
• Ny E18 blir 13 millioner dyrere grunnet insekter

Szablak krwisty (Sympetrum sanguineum) – gatunek euroazjatyckiej ważki z rodziny ważkowatych (Libellulidae). Występuje powszechnie w niemal całej Europie (z wyjątkiem części wysuniętej najbardziej na północ) oraz w syberyjskiej części Azji. W Polsce jest gatunkiem pospolitym występującym na terenie całego kraju. Zasiedla wody stojące i wolno płynące. Preferuje małe zbiorniki^[2]. Może się rozmnażać nawet w zbiornikach okresowych. Unika jedynie wód szybko płynących i kwaśnych^[1].

Ubarwienie krwistoczerwone (dojrzałe samce) lub żółtobrązowe (samice oraz młode samce). Długość ciała 37 mm, rozpiętość skrzydeł 60 mm. Imagines latają od czerwca do października^[3].

Zobacz też

• ważki Polski

Przypisy

Blodröd ängstrollslända (Sympetrum sanguineum) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen segeltrollsländor.

Kännetecken

Denna art har fått sitt svenska trivialnamn från hanens intensivt röda färg på bakkroppen. Honan är mer gulbrun i färgen. Båda har svarta ben, vilket skiljer arten från den i övrigt mycket snarlika tegelröda ängstrollsländan. Dess vingbredd är omkring 60 millimeter. Bakvingens längd är 23 till 29 millimeter och bakkroppens längd är 24 till 29 millimeter. Vingarna är genomskinliga och vingmärket är mörk i mitten och ljusare brunrött i kanterna.

Utbredning

Den blodröda ängstrollsländan finns i stora delar av Europa och i Nordafrika samt i västra Asien. I Sverige förekommer den från Skåne till Gästrikland.

Levnadssätt

Den blodröda ängstrollsländan kan hittas vid många olika typer av våtmarker, liksom vid dammar, över ängar och vid skogsbryn. Särskilt de unga, icke könsmogna trollsländorna flyger ofta långt från vatten. Efter parningen lägger honan ensam äggen, genom att släppa dem fritt i flykten över vattnet. Dess utvecklingstid från ägg till imago är ett år och de vuxna trollsländorna flyger från juli till början av oktober.

Referenser

• Sandhall, Åke. Trollsländor i Europa, Interpublishing, 2000.
• Sahlén, Göran. Sveriges trollsländor, Fältbiologerna, 1996.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör blodröd ängstrollslända.
  Bilder & media

Sympetrum sanguineum là loài chuồn chuồn trong họ Libellulidae. Loài này được Müller mô tả khoa học đầu tiên năm 1764.^[1]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Phương tiện liên quan tới Sympetrum sanguineum tại Wikimedia Commons
• Dữ liệu liên quan tới Sympetrum sanguineum tại Wikispecies

Bài viết về họ chuồn chuồn ngô Libellulidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Этимология латинского названия
• 2 Описание
• 3 Ареал
• 4 Биология
• 5 Примечания