nomes no trilho de navegação
Ursus thibetanus laniger és una subespècie de l'ós del Tibet (Ursus thibetanus).
Té un pelatge de color negre amb el musell marró clar i una taca en forma de mitja luna de color groc pàl·lid al pit. De mitjana, mesura entre 56 i 65 polzades des del nas fins a la cua i pesa 200-265 lliures, tot i que pot pesar fins a 400 a la tardor quan s'està engreixant per a afrontar la hibernació.[2]
La maduresa sexual l'assoleix al cap dels tres anys de vida. L'aparellament es creu que s'esdevé a l'octubre i els dos cadells que té neixen al febrer mentre la mare és encara hibernant. Les cries romandran amb sa mare fins a llur segon any.[2]
És diürn, tot i que la majoria d'exemplars han esdevingut nocturns amb la finalitat d'evitar els humans. Passen el dia, sovint, en coves o arbres buits.[3]
És omnívor i la seva dieta és formada per glans, nous, fruites, mel, arrels i insectes (com ara tèrmits i larves de coleòpters). Si el seu aliment habitual esdevé escàs, és possible que ataqui bestiar com ovelles, cabres i d'altres animals per a poder menjar.[2]
És més nombrós a les zones muntanyenques i les jungles.[2]
Es troba a l'Himàlaia (des del Bhutan fins al Pakistan). Durant l'estiu freqüenta les zones més càlides d'aquest territori al Nepal, la Xina i el Tíbet, i a una altitud de 10.000-12.000 peus. A l'hivern descendeix fins als 5.000 peus.[2]
És inclòs a la Llista Vermella de la UICN. Les seves principals amenaces són la invasió del seu hàbitat per part dels humans, els incendis forestals, la desforestació per part de la indústria de la fusta i una alta taxa de mortalitat entre els cadells. A més, tot i que la seva caça va ésser prohibida d'ençà del 1977, la caça furtiva continua essent un gran problema.[2]
Ursus thibetanus laniger és una subespècie de l'ós del Tibet (Ursus thibetanus).
Ursus thibetanus laniger е под-вид на азиската црна мечка кој се среќава многу ретко.
Овие мечки живеат на Хималаите од Бутан до Пакистан. Најмногу ги има во планинските предели и во џунглите.
За време на летниот период, можат да се сретнат и во потоплите региони во Непал, Кина, Русија и Тибет, на надморска височина од 3000 do 3500 метри. Во зимскиот период се симнуваат до 1500 метри во потоплите тропски шуми.
U.t. laniger имаат крзно со црна боја, светло кафеава муцка и жолт белег на градите. Во просек се со должина од 1.4 до 1.6 метри, и тежат од 90 до 120 килограми. Во есен поради таложењето на масти кои им се потребни за време на хибернацијата, можат да достигнат тежина и до 180 килограми. Иако по природа се животни кои се активни дење, сепак некои од нив стануваат ноќни со цел ден го избергнат човекот. Денот најчесто гопоминуваат во пештери или шупливи дрва.
Како и останатите омнивори, и овие мечки јадат храна од најразлично потекло. Најчесто се хранат со лешници, желади, овошје, мед, корења и различни инсекти како термити и ларви. Ако има недостаток на храна, се случува да нападнат добиток како овци, кози или телиња.
Сексуалната зрелост ја достигнуваат отприлика во третата година. Се смета дека парењето е во октомври, и во фебруари се раѓаат најчесто 2 младенчиња. Малите мечиња остануваат со мајката до нивната втора година.
Оваа мечка е на листата на ранливи животни. Најголема закана претставува уништувањето на нивното природно живеалитште поради ширењето на човекот, шумските пожари и дрвната индустрија. Иако ловот на овие животни е забранет од 1977 година, сепак ловокрадството претставува огромен проблем.
Ursus thibetanus laniger е под-вид на азиската црна мечка кој се среќава многу ретко.
இமயமலை கருப்புக் கரடி (Himalayan black bear) என்பது திபெத், நேபாளம், சீனா பாக்கித்தான் மற்றும் இந்திய இமயமலைப் பகுதிகளில் காணப்படும் ஆசிய கருப்பு கரடியின் துணையினம் ஆகும்.
நீளமான, அடர்த்தியான மென் முடிகளும் மற்றும் சிறிய வெள்ளை நெஞ்சு குறியும் [2] இவற்றை ஆசிய கருப்பு கரடிகளிடமிருந்து வேறுபடுத்துகின்றன. நேபாளம், சீனா, உருசியா மற்றும் திபெத்தின் 10,000 முதல் 12,000 அடி உயரமுள்ள வெப்பமான இடங்களில் கோடைக்காலங்களில் இமயமலை கருப்பு கரடிகளை காணமுடியும். குளிர் காலத்திற்காக இக்கரடிகள் 5,000 அடி வரை வெப்பமண்டலக் காடுகளை நோக்கி கீழிறங்கி வந்துவிடுகின்றன. சராசரியாக இமயமலை கருப்புக் கரடிகளின் உடலானது மூக்கிலிருந்து வால் வரை 140 முதல் 170 சென்டிமீட்டர் நீளம் கொண்டுள்ளது. மேலும், இவற்றின் உடல் 91 கிலோ முதல் 120 கிலோ வரை எடை கொண்டதாக உள்ளது. குளிர்காலத்தை தூங்கிக் கழிக்கும்போது இவ்வகைக் கரடிகள் கொழுப்பு மிகுந்து சுமார் 180 கிலோ எடை வரைக்கும் கூட இருப்பதுண்டு [3].
இமயமலை கருப்புக் கரடிகள் பொதுவாக அனைத்துண்ணிகளாகும். இவை எல்லா உயிரினங்கள் மற்றும் கிடைக்கும் உணவுகள் எதையும் உண்கின்றன. ஓக் கொட்டைகள், கொட்டை வகைகள், தேன், பழங்கள், வேர்கள் போன்ற தாவர உணவுகளும், கரையான்கள், வண்டுகள் போன்றவையும் இவை கிடைக்காத காலங்களில் ஆடுகள், மாடுகள் போன்ற கால்நடைகளும் போன்றவையும் இக்கரடிகளின் உணவுப் பட்டியலில் இடம்பெறுகின்றன [3].
சுமார் மூன்று ஆண்டுகளில் இவ்வகைக் கரடிகள் பாலியல் முதிர்ச்சி அடைகின்றன. அக்டோபர் மாத்ததில் தனது இணையுடன் கூடுகின்றன, குளிர்காலத்தை தூங்கிக் கழிக்கும் நிலையிலிருக்கும் தாய் பிப்ரவரி மாதம் இரண்டு குட்டிகளை ஈணுகிறது. புதியதாகப் பிறந்த பிள்ளைக் கரடிகள் பொதுவாக இரண்டாவது வருடம் வரை தங்கள் தாயுடன் தங்கியுள்ளன [3].
மனித இனத்தின் ஆக்ரமிப்பும், வனப்பகுதியில் ஏற்படும் தீயும், பெருகிவரும் மரத் தொழில்களும் இமயமலைக் கருப்புக் கரடிகளின் வாழ்விடத்தை குறைத்து இனப்பெருக்கத்தையும் மிகவும் பாதிக்கின்றன என்று பட்டியலிடப்பட்டுள்ளது. புதிதாக பிறந்த கரடிகளின் இறப்பு விகிதமும் அதிகமாக உள்ளது. 1977 ஆம் ஆண்டு முதல் இமயமலை கருப்பு கரடிகளை வேட்டையாடுதல் தடை செய்யப்பட்டிருந்தாலும் கூட, இவை வேட்டையாடப்படுதல் ஒரு பெரிய பிரச்சினையாகவே உள்ளது[3].
இமயமலை கருப்புக் கரடி (Himalayan black bear) என்பது திபெத், நேபாளம், சீனா பாக்கித்தான் மற்றும் இந்திய இமயமலைப் பகுதிகளில் காணப்படும் ஆசிய கருப்பு கரடியின் துணையினம் ஆகும்.
நீளமான, அடர்த்தியான மென் முடிகளும் மற்றும் சிறிய வெள்ளை நெஞ்சு குறியும் இவற்றை ஆசிய கருப்பு கரடிகளிடமிருந்து வேறுபடுத்துகின்றன. நேபாளம், சீனா, உருசியா மற்றும் திபெத்தின் 10,000 முதல் 12,000 அடி உயரமுள்ள வெப்பமான இடங்களில் கோடைக்காலங்களில் இமயமலை கருப்பு கரடிகளை காணமுடியும். குளிர் காலத்திற்காக இக்கரடிகள் 5,000 அடி வரை வெப்பமண்டலக் காடுகளை நோக்கி கீழிறங்கி வந்துவிடுகின்றன. சராசரியாக இமயமலை கருப்புக் கரடிகளின் உடலானது மூக்கிலிருந்து வால் வரை 140 முதல் 170 சென்டிமீட்டர் நீளம் கொண்டுள்ளது. மேலும், இவற்றின் உடல் 91 கிலோ முதல் 120 கிலோ வரை எடை கொண்டதாக உள்ளது. குளிர்காலத்தை தூங்கிக் கழிக்கும்போது இவ்வகைக் கரடிகள் கொழுப்பு மிகுந்து சுமார் 180 கிலோ எடை வரைக்கும் கூட இருப்பதுண்டு .
The Himalayan black bear (Ursus thibetanus laniger) is a subspecies of the Asian black bear. It is distinguished from U. t. thibetanus by its longer, thicker fur and smaller, whiter chest mark.[4] The species is considered an ecological indicator and a keystone species of the environment.[5] The species plays a vital role as a primary seed disperser in maintaining the stability of the ecosystem.[6] On average, they measure from 56 to 65 inches (140 to 170 cm) nose to tail and weigh from 200 to 265 pounds (91 to 120 kg), though they may weigh as much as 400 pounds (180 kilograms) in the fall, when they are fattening up for hibernation.[7]
The Himalayan Black Bear is typically a nocturnal and elusive mammal although it has been also observed during the day.[8] It hibernates throughout the winter in the northwestern Himalayas while it is usually active during the entire year in the eastern Himalayas.
The species' fossilized remains were discovered in Germany and France, but currently, it only exists in Asia, mainly confined in the Himalayas of India, Bhutan, Nepal, China, and Pakistan. During the summer, black bears can be found in warmer areas in Nepal, China, Bhutan, India and Tibet up near the timberline. The species prefers moist temperate forest mixed with deciduous broad-leaved forest, and mixture of oak, and thick dense under layer of shrubby vegetation between 1500 m to 3000 m elevation, and subtropical pine forest between 900 m to 1700 m elevation.[9] For winter, they descend as low as 5,000 feet (1,500 metres), to more tropical forests. The species might with the distribution of U. t. thibetanus across Myanmar and northeast India to possibly Nepal in the Himalayan range.[10]
Several authors reported that the bear shifts their habitats following a change in food abundance, i.e., the seasonal migration of bears at different altitudes change with the food availability. They are omnivorous creatures (like most bears) and will eat just about anything. Their diet consists of acorns, nuts, fruit, honey, roots, and various insects such as termites and beetle larvae. If food is scarce, they may turn to eating livestock such as sheep, goats, and cattle.[7] In spring black bear nourishes itself by using juicy flora; following summer it takes insects, fruits, and different vegetation while in autumn it feeds on nuts and acorns, simultaneously taking a high ratio of meat. During autumn, it moves and covers a long distance to explore food for survival just before the hibernation when food requirements increase, resulting in high conflict by the end of autumn.
It is physiologically adapted for arboreal feeding, with its relatively heavy front quarters and short curved claws providing support for its frugivorous feeding habits (Mattson 1998). The species mainly ate soft mast (e.g., Prunus spp., Rubus spp., Machilus spp. and Ziziphus spina-christi), hard mast (e. g. Quercus spp., Pinus spp., Fagus spp. and Juglans spp.), green vegetation, crops (such as maize, millet and potato), cultivated fruits (date palm, pear, banana, papaya, apple and peach), mammals and insects.
They reach sexual maturity at approximately three years. Mating occurs in October with usually two cubs born in February, while the mother is still hibernating. The offspring usually stay with their mother into the second year.[7]
This subspecies is listed as 'vulnerable' due to encroachment of human population, forest fires and the timber industries; these have all reduced the bear's habitat. There is also a high mortality rate among the newborn. And even though hunting of the black bear has been forbidden since 1977, there is still a large problem with poaching.[7]
Over the last thirty years, the world black bear population has declined by 30–40% and it is predicted that the same rate will continue for the next thirty years unless effective conservation measures are implemented.[11] Habitat fragmentation, habitat loss and destruction, conversion of bear habitat into agricultural land as well as other anthropogenic pressures are significantly influencing the black bear population and its habitat [12] Climate change is predicted to cause a shift in the existing suitable area or increase the suitable area for the Asiatic black bears, leading to disturbances in habitat connectivity.
Therefore, it is necessary to establish climate refugia and corridors that can enhance connectivity between countries and facilitate the dispersal of bear populations. Research suggests that more than 70% of suitable habitat in the Himalyan Black Bear habitat will remain as climate refugia in the future, but a reduction of more than 25% in suitable habitat could be challenging, especially in cases of transboundary bear populations.[8] Various conservation agencies of Himalayan Balck Bear countries can facilitate to work together and develop corridors to enhance connectivity between them. The protection and management of selected hotspot areas with significant intact habitat can also provide more area and facilitate dispersal among populations, leading to an increase in the chances of gene flow that results in genetic diversity and an increase in population size of the species. Current nature reserves/protected areas should be upgraded by connecting adjacent suitable habitats. In countries with low bear populations, such as Nepal and Bangladesh, the reduction in suitable habitat could be most severe.[8] Thus, establishing movement corridors between these protected areas is a key means for helping to conserve this species.
Ursus thibetanus laniger (oso negro de Himalaya) es una de las subespecies que componen la especie U. thibetanus, un mamífero úrsido. Se encuentra en el Himalaya de India, Bután, Nepal, China y Pakistán.[1]
Se distingue de U. t. thibetanus por su pelaje más largo y grueso y una marca de pecho más pequeña y más blanca.[2] En promedio, miden de 140 a 170 cm (56 a 65 pulgadas) de nariz a cola y pesan de 91 a 120 kg (200 a 265 libras), aunque pueden pesar hasta 180 kilogramos (400 libras) en el otoño, cuando engordan para la hibernación.[3]
Son criaturas omnívoras y comen casi cualquier cosa. Su dieta consiste en bellotas, nueces, frutas, miel, raíces y diversos insectos como termitas y larvas de escarabajos. Si la comida es escasa, pueden recurrir a comer ganado como ovejas, cabras y ganado.
Alcanzan la madurez sexual aproximadamente a los tres años. El apareamiento ocurre en octubre y generalmente dos cachorros nacen en febrero, mientras que la madre todavía está hibernando. La descendencia generalmente se queda con su madre hasta el segundo año.
Durante el verano, se pueden encontrar osos negros en áreas más cálidas en Nepal, China, Bután, India y el Tíbet en altitudes de 3,000 a 3,700 m (10,000 a 12,000 pies) cerca de la línea de bosques. En el invierno, descienden desde 1.500 metros (5.000 pies) hasta bosques más tropicales.
Esta subespecie está clasificada como 'vulnerable' debido a la invasión de la población humana, los incendios forestales y las industrias madereras; Todos estos han reducido el hábitat del oso. También hay una alta tasa de mortalidad entre los recién nacidos. Y aunque la caza del oso negro está prohibida desde 1977, todavía hay un gran problema con la caza furtiva.
Datos: Q11954112
Multimedia: Category:Ursus thibetanus laniger
Ursus thibetanus laniger (oso negro de Himalaya) es una de las subespecies que componen la especie U. thibetanus, un mamífero úrsido. Se encuentra en el Himalaya de India, Bután, Nepal, China y Pakistán.
Ursus thibetanus laniger Pocock, 1932 è un mammifero della famiglia degli Ursidae, diffuso nella catena dell'Himalaya in India, Tibet, Nepal, Cina e Pakistan.
Si distingue da Ursus thibetanus thibetanus per la sua pelliccia più lunga e spessa e per il petto più piccolo, dove è presente un segno bianco.[1] In media misurano da 140 a 170 cm dal naso alla coda e pesano da 91 a 120 Kg, quando in autunno prendono peso per affrontare il letargo possono arrivare a pesare fino a 180 Kg.[2]
Sono creature onnivore e mangiano qualsiasi cosa. La loro dieta è composta da ghiande, noci, frutta, miele, radici e vari insetti come isotteri e larve di coleotteri. Se il cibo è scarso, possono ricorrere al consumo di bestiame come pecore, capre e bovini.[2]
Raggiungono la maturità sessuale a circa tre anni. L'accoppiamento avviene in ottobre e i cuccioli nascono a febbraio quando la madre è ancora in letargo. Solitamente partoriscono due cuccioli che restano.con la madre fino al secondo anno di vita.[2]
Durante l'estate, quesa specie di orsi si possono trovare nelle zone più calde del Nepal, della Cina, del Bhutan, dell'India e del Tibet ad altitudini comprese tra i 3000–3700 m vicino al limite del bosco. Per l'inverno, scendono fino a 1500 m, fino ad altre foreste tropicali.[2]
Questo orso è una sottospecie dell'orso tibetano.
La lista rossa IUCN non ha classificato l'Ursus thibetanus laniger, ciononostante questa sottospecie è classificata come "vulnerabile" da organismi locali, a causa dell'invasione della popolazione umana, degli incendi boschivi e delle industrie del legname; tutti questi fattori hanno ridotto l'habitat dell'orso. Anche l'alto tasso di mortalità tra i neonati e il bracconaggio sono un grosso problema.[2]
Ursus thibetanus laniger Pocock, 1932 è un mammifero della famiglia degli Ursidae, diffuso nella catena dell'Himalaya in India, Tibet, Nepal, Cina e Pakistan.
Himalaju melnais lācis (Ursus thibetanus laniger) ir Āzijas melnā lāča (Ursus thibetanus) pasuga. Himalaju melnais lācis ir reta pasuga un to var sastopt Himalaju kalnu mežos no Butānas līdz Pakistānai. Vasaras laikā to var sastapt Nepālā, Ķīnā, Krievijā un Tibetā 3000 līdz 3700 metrus virs jūras līmeņa. Ziemā tas dodas lejā no kalniem līdz 1500 metriem virs jūras līmeņa un apmetas tropu mežos, lai gan mēdz doties ziemas miegā.[1]
Himalaju melnais lācis ir ierakstīts Sarkanajā grāmatā un to medības ir aizliegtas kopš 1977. gada, bet joprojām malumedniecība nodara lielu postu Himalaju melno lāču populācijai.
Himalaju melnajam lācim ir melns, biezs kažoks ar gaiši dzeltenu "V" veida formas zīmi uz krūtīm, purns gaiši brūns. Tā ķermeņa garums ir 140—165 cm, svars 90—120 kg, lai gan rudenī var sasniegt 200 kg. Lai arī Himalaju melnie lāči pamatā ir dienas dzīvnieki, tomēr pēdējā laikā, lai izvairītos no cilvēkiem, tie ir kļuvuši par nakts dzīvniekiem. Pa dienu tie slēpjas alās vai koku dobumos.[1]
Himalaju melnais lācis kā visi Āzijas melnie lāči ir visēdājs un ēdīs visu, ko atradīs: zīles, riekstus, augļus, medu, saknes, kukaiņus, termītus un bišu kāpurus. Ja trūkst barības, tie var uzbrukt mājlopiem: aitām, kazām un liellopiem. Trīs gadu vecumā Himalaju melnais lācis sasniedz dzimumbriedumu. Februārī, kamēr lāči guļ ziemas miegu, mātītei parasti piedzimst 2 mazuļi.[1]
Himalaju melnais lācis (Ursus thibetanus laniger) ir Āzijas melnā lāča (Ursus thibetanus) pasuga. Himalaju melnais lācis ir reta pasuga un to var sastopt Himalaju kalnu mežos no Butānas līdz Pakistānai. Vasaras laikā to var sastapt Nepālā, Ķīnā, Krievijā un Tibetā 3000 līdz 3700 metrus virs jūras līmeņa. Ziemā tas dodas lejā no kalniem līdz 1500 metriem virs jūras līmeņa un apmetas tropu mežos, lai gan mēdz doties ziemas miegā.
Himalaju melnais lācis ir ierakstīts Sarkanajā grāmatā un to medības ir aizliegtas kopš 1977. gada, bet joprojām malumedniecība nodara lielu postu Himalaju melno lāču populācijai.
Gấu đen Himalaya (Ursus thibetanus laniger) là một phân loài của gấu đen châu Á được tìm thấy ở dãy Himalaya của Ấn Độ, Tây Tạng, Nepal, Trung Quốc và Pakistan.
Nó được phân biệt với U. t. thibetanus bởi bộ lông dài hơn, dày hơn và nhỏ hơn, dấu ngực trắng hơn.[2] Vào mùa hè, gấu đen Himalaya có thể được tìm thấy ở những khu vực ấm áp hơn ở Nepal, Trung Quốc, Bhutan, Ấn Độ và Tây Tạng ở độ cao 10.000 đến 12.000 feet gần đường giới hạn của cây. Đối với mùa đông, chúng xuống thấp tới 5.000 feet, đến những khu rừng nhiệt đới hơn. Trung bình, chúng có kích thước từ 56 đến 65 inch đến đuôi và nặng từ 200 đến 265 pounds, mặc dù chúng có thể nặng tới 400 pounds vào mùa thu, khi chúng đang vỗ béo để ngủ đông.[3]
Chúng là những sinh vật ăn tạp và sẽ ăn bất cứ thứ gì. Chế độ ăn uống của chúng bao gồm trứng cá, quả hạch, trái cây, mật ong, rễ và các loại côn trùng khác nhau như mối và ấu trùng bọ cánh cứng. Nếu thực phẩm khan hiếm, chúng có thể chuyển sang ăn gia súc như cừu, dê và bò.[3]
Chúng đạt đến độ chín về tình dục vào khoảng ba năm. Giao phối xảy ra vào tháng 10 với thường là hai con sinh vào tháng 2 trong khi mẹ vẫn đang ngủ đông. Con cái thường ở với mẹ cho đến năm thứ hai.[3]
Gấu đen Himalaya (Ursus thibetanus laniger) là một phân loài của gấu đen châu Á được tìm thấy ở dãy Himalaya của Ấn Độ, Tây Tạng, Nepal, Trung Quốc và Pakistan.
Nó được phân biệt với U. t. thibetanus bởi bộ lông dài hơn, dày hơn và nhỏ hơn, dấu ngực trắng hơn. Vào mùa hè, gấu đen Himalaya có thể được tìm thấy ở những khu vực ấm áp hơn ở Nepal, Trung Quốc, Bhutan, Ấn Độ và Tây Tạng ở độ cao 10.000 đến 12.000 feet gần đường giới hạn của cây. Đối với mùa đông, chúng xuống thấp tới 5.000 feet, đến những khu rừng nhiệt đới hơn. Trung bình, chúng có kích thước từ 56 đến 65 inch đến đuôi và nặng từ 200 đến 265 pounds, mặc dù chúng có thể nặng tới 400 pounds vào mùa thu, khi chúng đang vỗ béo để ngủ đông.
_is_a_rare_subspecies_of_the_Asiatic_black_bear._21.jpg)
_is_a_rare_subspecies_of_the_Asiatic_black_bear._21.jpg)
