nomes no trilho de navegação
The common name antelope jackrabbit is derived from the white flashing behavior of American pronghorns (Antilocapra americana) when they run. Antelope jackrabbits also flash their white tails when they flee.
Lepus alleni is named after John Asaph Allen who was the Curator of the Department of Mammals and Birds at the American Museum of Natural History.
Common names include: Allen's hare, Allen's jackrabbit, blanket jack, burro jack, jackass rabbit, Mexican jackrabbit, saddle jack, and wandering jackrabbit.
Antelope jackrabbits uses their long ears to listen for predators and get a sense of their surroundings. Only in rare circumstances do antelope jackrabbits use sound as a form of communication. A pheromone may be used by this species in the form of a rectal gland that secretes a strong musky odor and may be used to scent mark a shelter form.
Communication Channels: visual ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Lepus alleni habitat in southern Arizona is threatened by Lehmann lovegrass (Eragrostis lehmanniana), a non-native grass species which is not edible for antelope jackrabbits. Conversion of wild land for agriculture will lead to a further decline in antelope jackrabbit populations. Human impacts on antelope jackrabbit habitat also include housing developments, livestock grazing, recreational trails, and canal building.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Through grazing, Lepus alleni is sometimes said to compete with domestic animals that graze on the same land. However, the impact may not be substantial as rabbits may graze in different ways and on different plants than domestic animals. In terms of quantity 15 antelope jackrabbits consume as much as 1 sheep, and 74 antelope jackrabbits consume as much as 1 domestic cow.
Antelope jackrabbits are valuable for food and their skin.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Through their grazing, antelope jackrabbits can force habitat succession in the direction of the climax stage on a range that is moderately deteriorated. On range that has more weeds than grasses (indicating worse deterioration), their grazing may further degrade the habitat. Antelope jackrabbits are important prey for medium to large terrestrial and avian predators. Their folivory influences the composition and health of their native habitats.
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Lepus alleni is a folivore (leaf-eater), gramnivore (grass-eater) and succulent plant eater (esp. cacti). They do not actively drink water, but derive it from their diet, especially from eating cacti stems. May and June are the most arid months in their range and the rainy season occurs in July and August. In the dry season they depend mostly on mesquite leaves and cacti, but during the wet season, they switch to grass. Some minerals are derived from geophagy, but this behavior is rare.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Lepus alleni, the antelope jackrabbit, is found mostly along the western coast of Mexico, but also in southern Arizona in the United States. In Mexico, antelope jackrabbits inhabit the Mexican states adjacent to the Gulf of California and the Pacific Ocean: Sonora, Sinaloa, and northern Nayarit. In Arizona, antelope jackrabbits inhabit a small southern area, mostly in the Sonoran desert. Lepus alleni is also located on Tiburon, a small island off the coast of the Mexican state of Sonora.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
In Arizona, antelope jackrabbits inhabit grassy slopes at moderate elevations. They are most commonly found in areas where grass grows well under desert shrubs that are moderately high and open. They are less common in creosote bush desert and in the low parts of valleys with dense mesquite stands. In Mexico, antelope jackrabbits prefers grasslands that are open and low, as well as foothills with patchy, low bushes and grass. They are most common in the foothills near the coast.
Range elevation: 0 to 1,500 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral
Other Habitat Features: agricultural
Not much is known about the lifespan of antelope jackrabbits as they are hard to keep alive in captivity and they are difficult to capture and study in the wild.
Size is the most distinctive trait of Lepus alleni; it is a large Lepus species, with the head and ears being especially large. Their ears are tall (on average 162mm long) and mostly devoid of hair except for fringes of white hair along the edges and on the tips. The side of the body (limbs, hips, rump) are white haired with black tips. The ventral surface (chin, throat, stomach, insides of limbs) are all white haired as well as the tail. The rest of the body (upper part) is yellow/brown with some black.
Lepus alleni deals with seasonality by adjusting its basal metabolic rate. It increases by 15% during the winter compared to the summer.
Antelope jackrabbits have many ways of dealing with heat. The fur is highly reflective and insulated, which helps to eliminate heat gain from the environment. Antelope jackrabbits can reduce blood flow to their large ears, which reduces heat exchanger. When not able to find shelter, Lepus alleni can tolerate heat stress at high levels better and for a longer time than Lepus californicus.
Range mass: 2.7 to 4.73 kg.
Average mass: 3.8 kg.
Range length: 553 to 670 mm.
Average length: 622 mm.
Range basal metabolic rate: 8.34 to 10.06 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Lepus alleni is precocial at birth and ready to flee if a predator finds the mother and young soon after birth. Young are more nocturnal, less likely to leave a shelter, and generally more wary of their surroundings than are adults. Once grown, there are many predator avoidance strategies. One is to sit in a shelter form that is open on three sides, but offers protection from birds of prey. If a terrestrial predator is detected, the antelope jackrabbit can run or conceal itself in a shelter form. If it stays concealed, it will back into the shelter form, lay its ears close to the body, and extend the forelimbs for a quick escape. If it decides to run, it will take to all fours and flash a white area on its rump towards the predator. As it runs away in a zig-zag pattern, it will keep a white area exposed towards the predator, in hopes of confusing it. The antelope jackrabbit will also hop like a kangaroo in tall grasses to be able to see where the predator is.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Only 2 copulations have been observed, so mating behavior is not well known for Lepus alleni. Both copulations were characterized by an aggressive female: one was aggressive afterwards, growling and chasing the male away and the other female growled and fought with the male before mating.
Antelope jackrabbit males will fight by boxing. They stand on their hind feet, using their forelimbs to strike each other repeatedly and rapidly for several seconds. This exchange is usually quiet and the fight ends when the winner chases the loser away. Fights can be serious enough to wound a jackrabbit badly, including torn ears, cuts, and even rare injuries such as one case where a male lost the paw of its forelimb. Male on male fighting is likely to be related to competition for females, but the mating system is not well known.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
The gestation period for a female is about 6 weeks, with an average of 2 young per litter. Litter sizes range from 1 to 5 young. Females can have 3 or 4 litters each year. Like most hares (Lepus), antelope jackrabbit young are born well-developed and are weaned and independent just a few days after birth, exact numbers are not given in the literature. By 5 days old the young have well-developed incisors and are covered in short fur. Young are not born with the characteristic white rump, but the rump flash can be displayed at as young as 19 days if the young antelope jackrabbit is alarmed.
Breeding interval: Females have 3 to 4 litters each year when conditions are good.
Breeding season: Breeding occurs from late December through September.
Range number of offspring: 1 to 5.
Average number of offspring: 2.
Average gestation period: 6 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
It is thought that female antelope jackrabbits scatter their young in different hiding places after birth, and return to feed the young at night. There are no indications of burrows made by mothers for their young, but there are a few instances of well concealed "nests." One nest was concealed under some beargrass, another under a mesquite near sacaton grass and one was even in a hollowed-out barrel cactus shell. Females invest heavily in the development of their young during gestation, giving birth to precocial young that are independent just a few days after their birth. Male antelope jackrabbits do not contribute to the care of their young.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Ar c'had antilopenn (Lepus alleni) a zo ur bronneg geotdebrer hag a vev e mervent ar Stadoù-Unanet hag e gwalarn Mec'hiko.
La llebre antílop (Lepus alleni) és una espècie de llebre que viu als estats sud-occidentals dels Estats Units (Arizona, Nou Mèxic i Califòrnia) i el nord de Mèxic.[1]
L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg i ornitòleg estatunidenc Joel Asaph Allen.[2]
La llebre antílop (Lepus alleni) és una espècie de llebre que viu als estats sud-occidentals dels Estats Units (Arizona, Nou Mèxic i Califòrnia) i el nord de Mèxic.
L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg i ornitòleg estatunidenc Joel Asaph Allen.
Der Antilopenhase (Lepus alleni) gehört zur Gattung der Echten Hasen innerhalb der Familie der Hasen (Leporidae). Dieser Hase zeigt beim Wegrennen die weiße Unterseite des Schwanzes. Mit diesem Verhalten ähnelt er dem Gabelbock, der in Amerika als Antilope bezeichnet wird. So kam die Art zu ihrem Namen.[1]
Antilopenhasen sind im südlichen Arizona und im nordwestlichen Mexiko verbreitet. Sie zählen mit bis zu 67 Zentimeter Länge und fünf Kilogramm Gewicht zu den größten und schwersten Hasen.[1] Ihr Fell ist an der Oberseite sandgrau, wobei sich die weißliche Färbung des Bauches weiter nach oben erstreckt als bei anderen Hasenarten. Er hat auch auffallend lange Ohren, diese können bis zu 17,3 Zentimeter lang werden.[2]
Ihr Lebensraum sind trockene, mit Büschen oder Kakteen bestandene Regionen. Tagsüber ruhen sie in Erdmulden, um vorwiegend in der Abend- und Morgendämmerung auf Nahrungssuche zu gehen. Sie graben keine Baue, sondern fliehen vor Fressfeinden mit großer Geschwindigkeit und hohen Sprüngen. Ihre Nahrung besteht aus Gräsern, Mesquiten und Kakteen.
Antilopenhasen können sich das ganze Jahr über fortpflanzen, mehrmals im Jahr bringt das Weibchen rund zwei bis vier Jungtiere zur Welt. Wie bei allen Echten Hasen kommen Neugeborene mit offenen Augen und behaart auf die Welt und sind Nestflüchter. Schon nach einem Monat werden sie entwöhnt.
Sie werden zwar manchmal gejagt, weil sie über Felder und Jungbäume herfallen, dennoch sind die Populationen der Antilopenhasen stabil. Trotz ihres kleinen Verbreitungsgebietes zählen sie nicht zu den bedrohten Arten.
Der Antilopenhase (Lepus alleni) gehört zur Gattung der Echten Hasen innerhalb der Familie der Hasen (Leporidae). Dieser Hase zeigt beim Wegrennen die weiße Unterseite des Schwanzes. Mit diesem Verhalten ähnelt er dem Gabelbock, der in Amerika als Antilope bezeichnet wird. So kam die Art zu ihrem Namen.
Antilopenhasen sind im südlichen Arizona und im nordwestlichen Mexiko verbreitet. Sie zählen mit bis zu 67 Zentimeter Länge und fünf Kilogramm Gewicht zu den größten und schwersten Hasen. Ihr Fell ist an der Oberseite sandgrau, wobei sich die weißliche Färbung des Bauches weiter nach oben erstreckt als bei anderen Hasenarten. Er hat auch auffallend lange Ohren, diese können bis zu 17,3 Zentimeter lang werden.
Ihr Lebensraum sind trockene, mit Büschen oder Kakteen bestandene Regionen. Tagsüber ruhen sie in Erdmulden, um vorwiegend in der Abend- und Morgendämmerung auf Nahrungssuche zu gehen. Sie graben keine Baue, sondern fliehen vor Fressfeinden mit großer Geschwindigkeit und hohen Sprüngen. Ihre Nahrung besteht aus Gräsern, Mesquiten und Kakteen.
Antilopenhasen können sich das ganze Jahr über fortpflanzen, mehrmals im Jahr bringt das Weibchen rund zwei bis vier Jungtiere zur Welt. Wie bei allen Echten Hasen kommen Neugeborene mit offenen Augen und behaart auf die Welt und sind Nestflüchter. Schon nach einem Monat werden sie entwöhnt.
Sie werden zwar manchmal gejagt, weil sie über Felder und Jungbäume herfallen, dennoch sind die Populationen der Antilopenhasen stabil. Trotz ihres kleinen Verbreitungsgebietes zählen sie nicht zu den bedrohten Arten.
Il-Liebru antilop li huwa magħruf xjentifikament bħala Lepus alleni, huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Dan il-liebru huwa l-unika speċi li qiegħda kklassifikata fis-sottoġeneru Macrotolagus u l-ispeċi maqsuma f' 2 sottospeċijiet.
Il-Liebru antilop li huwa magħruf xjentifikament bħala Lepus alleni, huwa speċi ta' mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu) fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) li jinsab mifrux fil-kontinent ta' l-Amerika ta' fuq.
Антилопа мераҥ (лат. Lepus alleni ) – Йӱдвел Америкыште (Мексика да УАШ) мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч кугу мераҥ. Капше 45–60 см, почше 3–10 см, нелытше 5 кг.
Антилопа мераҥ (лат. Lepus alleni ) – Йӱдвел Америкыште (Мексика да УАШ) мераҥ-влак (Leporidae) йамагатын гыч кугу мераҥ. Капше 45–60 см, почше 3–10 см, нелытше 5 кг.
மறிமான் குழிமுயல் (ஆங்கிலப் பெயர்: Antelope Jackrabbit, அறிவியல் பெயர்: Lepus alleni), தென் அரிசோனா மற்றும் வடமேற்கு மெக்ஸிக்கோ ஆகியவற்றில் காணப்படும் ஒரு வட அமெரிக்க முயல் இனம் ஆகும். இந்த வரம்பில், அது உலர் பாலைவன பகுதிகளை ஆக்கிரமிக்கிறது. இந்த உயிரினம் லெபோரிடே குடும்பத்தில் லகோமோர்பா வரிசையின் கீழ் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆண் மற்றும் பெண் மறிமான் குழிமுயல்கள் தோற்றத்தில் ஒத்ததாக உள்ளன.[3] இந்த இனம் நீண்ட, சுட்டிக்காட்டும் காதுகளுடன் மற்றும் தனித்துவமான உரோம வண்ணத்துடன் பெரியதாக இருக்கும். இது ஒரு வெள்ளை தொப்பை, வெளிர் சாம்பல் பக்கங்கள், ஒரு கருப்புப் பொறிகளுடைய முதுகு மற்றும் கழுத்து மற்றும் மார்பு மீது ஆரஞ்சு வண்ணத்துடன் காணப்படும். இது கருப்புவால் குழிமுயல் மற்றும் வெள்ளைப் பக்கவாட்டுக் குழிமுயல் ஆகியவற்றைப் போலவே காணப்படும். இது அந்தி நேரத்தில் மிகவும் சுறுசுறுப்பாக உள்ளது. இது இரவு நேரங்களில் விழித்திருக்கும் விலங்கு ஆகும். ஆனால் நிலைமைகள் சாதகமானதாக (அதிக மேகமூட்டத்துடன்) இருக்கும்போது பகலிலும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கும். இது காக்டஸ்கள், மெஸ்குயிட் இலைகள் மற்றும் பிற தாவரங்களை உண்கிறது.[4]
முயல் பேரினமான லெபுஸ் உயிரினங்களிலேயே மறிமான் கழுதை குழி முயல் தான் மிகவும் பெரியது ஆகும்.[3] இதன் உடல் நீளம் 52 முதல் 58 சென்டிமீட்டர் (22 இன்ச்) இருக்கும். இதன் வால் 5 முதல் 10 சென்டிமீட்டர் (3 இன்ச்) நீளம் இருக்கும். இதன் முன்னங்கால்கள் 10 முதல் 20 சென்டிமீட்டர் (3.9 முதல் 7.9 இன்ச்) நீளம் இருக்கும். இதன் பின்னங்கால்கள் 20 முதல் 30 சென்டிமீட்டர் (7.9 முதல் 11.8 இஞ்ச்) நீளம் இருக்கும். மறி மான் கழுதை குழி முயலின் காதுகள் 14–17 சென்டிமீட்டர் (6 இஞ்ச்) நீளம் இருக்கும். இது 9 பவுண்டுகள் வரை எடை இருக்க கூடியது.[3] இந்த உயிரினத்தின் மண்டை ஓடு மிகப்பெரியதாகவும், முகம் நீளமாகவும் இருக்கும். இதன் காதுகள் மிகவும் நீளமாகவும் புள்ளி மற்றும் ஓரங்களில் வெள்ளை நிறமாகவும் இருக்கும். இதன் வால் இரட்டை நிறத்தில் இருக்கும். மேல் பகுதி கருப்பு நிறமாகவும், கீழ்ப்பகுதி வெளிறிய சாம்பல் நிறமாகவும் இருக்கும். மறிமான் கழுதை குழி முயலின் பக்கவாட்டு பகுதியானது வெளிர் சாம்பல் நிறத்திலும், கழுத்து மற்றும் மார்பு ஆரஞ்சு நிறத்திலும், முதுகு கருப்பு புள்ளிகளுடனும் காணப்படும்.[3]
மறிமான் கழுதை குழி முயலானது புற்கள் மற்றும் பிற இலை நிறைந்த தாவரங்களை உண்கிறது. கனிமங்கள் மற்றும் பிற சத்துக்களை எடுத்துக் கொள்ளும் ஒரு முயற்சியாக இந்த உயிரினங்கள் மண்ணை தோண்டுவதும் அதை உண்பதும் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.[3]
மறிமான் குழிமுயல் (ஆங்கிலப் பெயர்: Antelope Jackrabbit, அறிவியல் பெயர்: Lepus alleni), தென் அரிசோனா மற்றும் வடமேற்கு மெக்ஸிக்கோ ஆகியவற்றில் காணப்படும் ஒரு வட அமெரிக்க முயல் இனம் ஆகும். இந்த வரம்பில், அது உலர் பாலைவன பகுதிகளை ஆக்கிரமிக்கிறது. இந்த உயிரினம் லெபோரிடே குடும்பத்தில் லகோமோர்பா வரிசையின் கீழ் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. ஆண் மற்றும் பெண் மறிமான் குழிமுயல்கள் தோற்றத்தில் ஒத்ததாக உள்ளன. இந்த இனம் நீண்ட, சுட்டிக்காட்டும் காதுகளுடன் மற்றும் தனித்துவமான உரோம வண்ணத்துடன் பெரியதாக இருக்கும். இது ஒரு வெள்ளை தொப்பை, வெளிர் சாம்பல் பக்கங்கள், ஒரு கருப்புப் பொறிகளுடைய முதுகு மற்றும் கழுத்து மற்றும் மார்பு மீது ஆரஞ்சு வண்ணத்துடன் காணப்படும். இது கருப்புவால் குழிமுயல் மற்றும் வெள்ளைப் பக்கவாட்டுக் குழிமுயல் ஆகியவற்றைப் போலவே காணப்படும். இது அந்தி நேரத்தில் மிகவும் சுறுசுறுப்பாக உள்ளது. இது இரவு நேரங்களில் விழித்திருக்கும் விலங்கு ஆகும். ஆனால் நிலைமைகள் சாதகமானதாக (அதிக மேகமூட்டத்துடன்) இருக்கும்போது பகலிலும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கும். இது காக்டஸ்கள், மெஸ்குயிட் இலைகள் மற்றும் பிற தாவரங்களை உண்கிறது.
The antelope jackrabbit (Lepus alleni) is a species of North American hare found in southern Arizona and northwestern Mexico that occupies dry desert areas.
It is most active during twilight (crepuscular) and during the night (nocturnal), but can be active during the day when conditions are favorable (heavy cloud coverage).
Fossil evidence places the genus Lepus in North America approximately 2.5 million years ago.[3] A now extinct jackrabbit species, Lepus giganteus, was thought to exist in North America during this time. This species shared similar physical traits with the antelope jackrabbit, making it difficult to differentiate fossils of the two species. In a 2014 study, researchers hypothesized that L. giganteus served as a common ancestor to the antelope jackrabbit and black-tailed jackrabbit.[3] The black-tailed jackrabbit coexists with the antelope jackrabbit and the two species maintain a sympatric relationship. In the same 2014 study, genetic analysis concluded that three Lepus species share a common white-sided jackrabbit ancestor: L. callotis (white-sided jackrabbit), L. alleni (antelope jackrabbit), and L. flavigularis (Tehuantepec jackrabbit). Based on this evidence, researchers also concluded that the black-tailed jackrabbit, though closely related to white-sided jackrabbits, exists in its own separate subclade.[3]
In the United States, the antelope jackrabbit is found in parts of Arizona and states like Chihuahua, Nayarit, Sinaloa and Sonora in Northwestern Mexico. Compared to the other hare species present in North America, the antelope jackrabbit's range is limited. This species does not inhabit areas further east than the sky islands in Arizona and the Sierra Madre Occidental in Mexico. It also does not radiate west of Florence, Arizona.[4] As of July 2017 it had been spotted and photographed by a National Park Ranger in the Lake Mead Recreational Area in Nevada.
The antelope jackrabbit is found in a variety of tropic and subtropic habitats. It can be found in grassy hills or plains, preferring habitats with large, desert shrubs above long grass. This species can also be found in more barren desert habitats.[5] A 2014 study focusing on ecology indicated that the ideal habitat for an antelope jackrabbit includes grassy ground cover and a mesquite overstory. This species does not prefer an arid climate; instead, antelope jackrabbits live in areas with summer precipitation amounts ranging from 90 mm to 360 mm. Unlike the black-tailed jackrabbit which survives in less humid conditions, the antelope jackrabbit inhabits locations with higher humidity.[4]
The antelope jackrabbit is a large Lepus species.[5] Male and female antelope jackrabbits are identical in appearance.[5] This species is large in size with long, pointed ears and a distinct coat coloration. The antelope jackrabbit has a white belly, light grey sides, a back peppered with black, and orange coloration on the neck and chest. It is similar to species like the black-tailed jackrabbit and white-sided jackrabbit. Its body length ranges from 52 to 58 cm (22 in) long and its tail can be 5 to 10 cm (3 in) long. Its front legs grow to be 10 to 20 cm (3.9 to 7.9 in) and the back legs can grow to be 20 to 30 cm (7.9 to 11.8 in) long. The antelope jackrabbit's ears grow to be 14–17 cm (6 in) and it can weigh up to 9 pounds (4.1 kg).[5] The species has a very large skull and a long rostrum. Its ears are extremely long with white on the point and edges. The bi-colored tail is black on top and a pale grey below.[5]
The antelope jackrabbit feeds on cacti, grasses, mesquite leaves and other leafy vegetation. This species has been observed digging and eating soil in an attempt to intake minerals and other nutrients. They can be classified as folivores and graminivores.[5]
Antelope jackrabbits breed from December to September and the gestation period is roughly six weeks long. Females have up to four litters per year ranging from one to five individuals.[5] A baby hare, called a leveret, is born precocial; its eyes are open, it is active, and covered with fur. Young are born in shallow dirt nests that are formed by scraping the surface of the ground.[6]
Known predators of the antelope jackrabbit include bobcats, coyotes, and golden eagles. Since antelope jackrabbits attract predators that are also a threat to livestock, they are hunted by humans to reduce potential problems. This species is also hunted for human consumption or for their valuable pelt.[5]
Habitat loss also poses a threat to antelope jackrabbits because agricultural expansion is interfering with their habitats. Grazing livestock reduce the abundance of grasses and herbaceous plants in areas where antelope jackrabbits reside.[4]
There are three recognized subspecies:[2]
The antelope jackrabbit (Lepus alleni) is a species of North American hare found in southern Arizona and northwestern Mexico that occupies dry desert areas.
La liebre antílope (Lepus alleni), encontrada en el sur de Arizona y el noroeste de México, es una especie de liebre norteamericana. Dentro de este rango, ocupa zonas desérticas secas. Esta especie se sitúa en la familia Leporidae, que está dentro del orden Lagomorpha. Las liebres antílope macho y hembra son idénticas en apariencia.[1] Esta especie es de tamaño grande con orejas largas y puntiagudas y una coloración de pelaje distinta. La liebre antílope tiene una panza blanca, lados gris claro, una parte posterior salpicada de negro y una coloración naranja en el cuello y el pecho. Es similar a especies como la liebre de cola negra y la liebre de flancos blancos. Es más activa durante el crepúsculo (crepuscular) y nocturno, pero puede estar activa durante el día cuando las condiciones son favorables (cobertura densa de nubes). Se alimenta de cactus, hojas de mezquite y otra vegetación.[2]
La evidencia fósil sitúa al género Lepus en Norteamérica hace aproximadamente 2,5 millones años.[3] Una especie de liebre ya extinguida, Lepus giganteus, se creía que existía en Norteamérica durante ese tiempo. Esta especie compartía rasgos físicos similares con la liebre antílope, lo que dificultaba la diferenciación de los fósiles de las dos especies. En un estudio de 2014, los investigadores presumieron que el L. giganteus sirvió como ancestro común de la liebre antílope y la liebre de cola negra.[3] La liebre de cola negra coexiste con la liebre antílope y las dos especies mantienen una relación simpátricas. En el mismo estudio de 2014, el análisis genético concluyó que tres especies de Lepus comparten un ancestro común de liebre de flancos blancos: L. callotis (Liebre de flancos blancos), L. alleni (liebre antílope), y L. flavigularis (liebre de Tehuantepec). Basándose en esta evidencia, los investigadores también concluyeron que la liebre de cola negra, aunque estrechamente relacionada con las liebres de flancos blancos, existe en su propia subclase separada.[3]
En los Estados Unidos, la liebre antílope se encuentra en partes de Arizona y estados como Chihuahua, Nayarit, Sinaloa y Sonora en el noroeste de México. Comparadas con las otras especies de liebre presente en Norteamérica, el rango de la liebre antílope es limitado. Esta especie no habita áreas más al este que las islas del cielo en Arizona y la Sierra Madre Occidental en México. Tampoco irradia al oeste de Florencia, Arizona.[4] En julio de 2017 ha sido avistado y fotografiado por unos guardabosques de parque nacional en el área recreacional del lago Mead en Nevada.
La liebre antílope se encuentra en una variedad de hábitats tropicales y subtrópicos. Puede ser encontrada en colinas o llanuras de hierba, prefiriendo hábitats con arbustos grandes, arbustos del desierto sobre la hierba larga. Esta especie también se puede encontrar en hábitats desérticos más áridos.[1] Un estudio de 2014 centrado en la ecología indicó que el hábitat ideal para una liebre de antílope incluye cubiertas de suelo herboso y una cubierta de mesquite. Esta especie no prefiere un clima árido; en lugar de ello, las liebres antílope viven en zonas con precipitaciones estivales que van desde los 90 mm hasta los 360 mm. A diferencia de la liebre de cola negra que sobrevive en condiciones menos húmedas, la liebre antílope habita lugares con mayor humedad.[4]
La liebre antílope es la especie más grande de los Lepus.[1] La longitud de su cuerpo se extiende a partir de los 52 a 58 centímetros (22 pulgadas) de largo y su cola puede ser de 5 a 10 centímetros (3 pulgadas) de largo. Sus patas delanteras crecen de 10 a 20 cm (3.9 a 7.9 pulgadas) y las patas traseras pueden llegar a ser de 20 a 30 cm (7.9 a 11.8 pulgadas) de largo. Las orejas de la liebre antílope crecen hasta los 14 – 17 cm (6 pulgadas) y pueden pesar hasta 9 libras.[1] Esta especie tiene un cráneo muy grande y una larga nariz. Sus orejas son extremadamente largas con las puntas blancas y en los bordes. La cola bi-coloreada es negra en la parte superior y un gris pálido abajo. La liebre antílope tiene lados grises claros, un cuello y un pecho anaranjados, y una parte posterior moteada con negro.[1]
La liebre antílope se alimenta de cactus, pastos y otra vegetación frondosa. Esta especie ha sido observada cavando y comiendo tierra en un intento de ingerir minerales y otros nutrientes. Pueden ser clasificados como folívoros y graminívoros.[1]
Las liebres antílope crían a partir de diciembre a septiembre y el período de gestación es aproximadamente seis semanas de duración. Las hembras tienen hasta cuatro camadas por año que van de uno a cinco individuos.[1] Una liebre bebé, llamada lebrato, nace precocial; sus ojos están abiertos, está activo y cubierto de pelaje. Los jóvenes nacen en nidos de tierra poco profundos que se forman raspando la superficie del suelo.[5]
Los depredadores conocidos de la liebre antílope incluyen gatos monteses, coyotes y águilas doradas. Ya que las liebres antílopes atraen a los depredadores que también son una amenaza para el ganado, son cazados por los humanos para reducir los problemas potenciales. Esta especie también es cazada para el consumo humano o por su valiosa piel.[1]
La pérdida de hábitat también representa una amenaza para las liebres antílopes porque la expansión agrícola está interfiriendo con sus hábitats. El pastoreo de ganado reduce la abundancia de pastos y plantas herbáceas en áreas donde residen las liebres antílopes.[4]
Hay tres subespecies reconocidas:[6]
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) 
Datos: Q577630
Multimedia:
Especies: Lepus alleni
La liebre antílope (Lepus alleni), encontrada en el sur de Arizona y el noroeste de México, es una especie de liebre norteamericana. Dentro de este rango, ocupa zonas desérticas secas. Esta especie se sitúa en la familia Leporidae, que está dentro del orden Lagomorpha. Las liebres antílope macho y hembra son idénticas en apariencia. Esta especie es de tamaño grande con orejas largas y puntiagudas y una coloración de pelaje distinta. La liebre antílope tiene una panza blanca, lados gris claro, una parte posterior salpicada de negro y una coloración naranja en el cuello y el pecho. Es similar a especies como la liebre de cola negra y la liebre de flancos blancos. Es más activa durante el crepúsculo (crepuscular) y nocturno, pero puede estar activa durante el día cuando las condiciones son favorables (cobertura densa de nubes). Se alimenta de cactus, hojas de mezquite y otra vegetación.
Lepus alleni Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Lepus alleni Lepus generoko animalia da. Lagomorpharen barruko Leporidae familian sailkatuta dago.
Antilooppijänis (Lepus alleni) on pohjoisamerikkalainen jänislaji.
Antilooppijänis kasvaa 45–60 sentin pituiseksi, jonka jatkeeksi vielä 2,5–10 sentin pituinen häntä. Jäniksen etujalat kasvavat 10–20-senttisiksi ja takajalat 20–30-senttisiksi. Nimensä jänis on saanut jalkojensa mukaan, tarkemmin sanoen afrikkalaisten nopeasti liikkuvien ja loikkivien antilooppien mukaan. Jäniksen korvat kasvavat 5–20-senttisiksi. Korvien tehtävänä ei ole ainoastaan kuulon tehostaminen, vaan myös lämmönsäätely.
Ensisijaisesti antilooppijänistä tavataan Yhdysvaltojen lounaisosissa. Tiheimmiten se elää Arizonan osavaltiossa, mutta laji on levinnyt myös New Mexicoon, Kaakkois-Kaliforniaan sekä osittain myös pohjoiseen Meksikoon. Elinympäristöiksi antilooppijänikselle kelpaavat hyvin erilaiset asuinalueet. Sitä tavataan ruohoisilta kukkuloilta tai tasangoilta. Niitä elää kuitenkin myös Yhdysvaltojen lounaisosien aavikoilla sekä kaupungistuneilla alueilla, johon ne ovat sopeutuneet hyvin.
Antilooppijänis on yöeläin ja ruokailee lähinnä myöhään illalla ja varhain aamulla. Se on hiljainen eläin, joka harvoin ääntelee lukuun ottamatta huutoa sen ollessa hädässä. Kolojen kaivamisen sijaan se vaaran uhatessa luottaa ennemmin nopeaan juoksutaitoonsa. Erikoista antilooppijäniksessä on se, että se voi antaa signaaleja antilooppien tavoin nostamalla takapuolensa valkoisia karvoja. Näitä signaaleja annetaan silloin, kun jänis juoksee saalistajaa karkuun.
Sadekausina, joita on kaksi vuodessa, jänis syö tuoretta heinää. Kuivina kausina ravinto koostuu kaktuksesta ja mesquite-pensaasta. Veden juonti on jänikselle lähes tarpeetonta, sillä se saa kaiken tarvitsemansa nesteen syömistään aavikkokasveista.
Naaraat synnyttävät usein alle vuoden ikäisinä, ja lisääntyminen jatkuu vuoden ympäri. Pesue syntyy joka vuosi ja pesueen koko on 2–4 poikasta.
Antilooppijäniksellä on kaksi alalajia:
Antilooppijänis (Lepus alleni) on pohjoisamerikkalainen jänislaji.
Le lièvre antilope (Lepus alleni) est une espèce de lièvre américain (famille des Leporidae).
La lepre del deserto (Lepus alleni Maarns, 1890) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi. Deve il nome scientifico allo zoologo statunitense Joel Asaph Allen.
La specie è diffusa principalmente lungo la costa occidentale del Messico centro-settentrionale (stati di Sonora, Sinaloa e Nayarit), spingendosi a nord fino all'Arizona. Sull'isola di isola di Tiburón, nel golfo di California, è presente una sottospecie separata (Lepus alleni tiburonensis).
Il suo habitat naturale è costituito dalle aree aride con cespugli sparsi, generalmente nei pressi della cosa, ma la si trova anche ad altezze fino a 1500 m.
Misura fino a 65 cm di lunghezza, per un peso che sfiora 4 kg.
Si tratta di un animale di grosse dimensioni rispetto ad altre specie di lepre, tuttavia ha una corporatura assai snella e slanciata. Spicca subito la grandezza della testa e soprattutto delle orecchie rispetto al corpo: queste ultime, lunghe fino a 18 cm, sono piatte ed allargate, riccamente vascolarizzate e quasi del tutto glabre, eccezion fatta per dei ciuffetti di pelo bianco sulla punta ed ai margini. Il pelo è giallo-bruno su dorso e testa e bianco su fianchi, ventre e coda: sul quarto posteriore e sui fianchi, i singoli peli sono striati di nero.
Visto l'ambiente di tipo desertico nel quale questi animali vivono, essi hanno sviluppato una serie di adattamenti mirati a meglio sopravvivere ai climi caldi, primo fra tutti le grandi orecchie, che permettono all'animale di disperdere velocemente ed a proprio piacimento (il flusso sanguigno può essere regolato volontariamente dall'animale) il calore in eccesso. Il pelo, di colore chiaro, è assai fitto ed isola eccellentemente il corpo. Inoltre, l'animale accelera il proprio metabolismo basale durante i mesi invernali e lo rallenta considerevolmente durante quelli estivi.
Pur trattandosi di animali solitari, non presentano territorialità. Nonostante siano tranquillamente in grado di muoversi anche durante le ore più torride senza subire danni, l'animale preferisce entrare in attività al crepuscolo: durante i mesi estivi, questo lagomorfo si costruisce dei ripari formati da un cumulo di erbe essiccate, oppure semplicemente si nasconde in un cespuglio od all'ombra di un grosso cactus.
L'abitudine di questi animali, se minacciati, di saltare sventolando il ciuffo di peli bianco che hanno sulla coda, ha fruttato loro il nome comune inglese di antelope jackrabbit, poiché tale comportamento è analogo a quanto registrato nell'antilocapra.
Si tratta di animali strettamente erbivori, che si nutrono di piante erbacee, foglie ed all'occorrenza di piante grasse: come molti animali adattatisi alla vita desertica, non hanno bisogno di bere, ma ricavano l'acqua di cui necessitano per vivere dal cibo. In alcuni casi, questi animali sono stati osservati praticare la geofagia.
La lepre del deserto (Lepus alleni Maarns, 1890) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi. Deve il nome scientifico allo zoologo statunitense Joel Asaph Allen.
Antilopinis kiškis (lot. Lepus alleni, angl. Antelope jackrabbit) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis pietinėje Arizonoje bei šiaurės vakarų Meksikoje.
Antilopinis kiškis išsiskiria savo dydžiu. Ypač didelės ausys – apie 16 cm ilgio. Ausy beveik be kailio, išskyrus kraštelius bei patį galiuką. Bendras kūno ilgis – apie 60 cm, kūno masė svyruoja nuo 3 iki 4,5 kg. Pilvinė dalis balta, viršutinė – gelsva arba ruda su juodais dryžiais. Prisitaikę gyventi karštyje – priklausomai nuo metų laiko, kinta antilopinio kiškio medžiagų apykaita. Kailis atspindi karštį. Šis kiškis gali sulėtinti kraujotaką, nukreipdamas ją į ausis, taip vėsindamas kūną.
Arizonoje antilopinis kiškis sutinkamas žole apaugusiose atšlaitėse. Meksikoje įsikuria atvirose, žemose ganyklose, prieškalnėse su žemais krūmeliais bei žolynais. Taip pat gyvena prie vandens telkinių krantų esančiose prieškalnėse.
Dauginimosi sezonas trunka gruodžio–rugsėjo mėn. Patelė per metus išveda 3–4 vadas. Nėštumas trunka 6 savaites, vadoje būna 3–4 kiškiukai. Mažyliai jau po penkių dienų yra gana savarankiški. Kiškiukais rūpinasi tik patelė. Manoma, jog patelė vienos vados kiškiukus „išbarsto“ skirtingose vietose ir naktį sugrįžta jų pamaitinti, tačiau šie duomenys nėra patvirtinti.
Beveik negeria vandens – pakankamai jo gauna grauždamas kaktusus. Antilopinis kiškis skabo lapus, ieško grūdų bei įvairių sultingųjų augalų. Kartais užsiima geofagija.
Paplitimo arealas
Užsimaskavęs antilopinis kiškis
Piešinys
Antilopinis kiškis (lot. Lepus alleni, angl. Antelope jackrabbit) – kiškinių šeimos žinduolis, gyvenantis pietinėje Arizonoje bei šiaurės vakarų Meksikoje.
Lepus alleni ialah satu spesies arnab di Amerika Utara, yang dikenali dengan gelaran Arnab Jack Antelop. Ia ditemui di negeri Arizona di Amerika Syarikat, dan negeri-negeri Chihuahua, Nayarit, Sinaloa dan Sonora di Mexico.[1]
Lepus alleni ditemui di pelbagai jenis habitat, baik kawasan bukit-bukau atau padang berumput, mahupun gurun di barat daya, ataupun kawasan bandar di mana ia membiasakan diri dengan kedekatan manusia dengan habitat mereka.
Tubuh Lepus alleni boleh membesar sehingga panjangnya 45–60 cm (18–24 inci). Ekornya boleh tumbuh sepanjang 3–10 cm (1–4 inci). Kaki depannya boleh membesar sekitar 10–20 cm (4–8 in.), manakala kaki belakangnya boleh mencapai 20–30 cm (8–12 inci). Kerana kakinya arnab ini digelar "Antelope Jackrabbit", sempena haiwan yang pantas melompat di Afrika yang bergelar antelop. Telinganya yang mencapai panjang 2–8 inci apabila matang, bukan sahaja untuk mendengar, bahkan juga mengawal haba dalam badan untuk bermandiri dalam habitat panas terik.
Arnab ini terbahagi kepada dua subspesies:
Lepus alleni ialah satu spesies arnab di Amerika Utara, yang dikenali dengan gelaran Arnab Jack Antelop. Ia ditemui di negeri Arizona di Amerika Syarikat, dan negeri-negeri Chihuahua, Nayarit, Sinaloa dan Sonora di Mexico.
De ezelhaas (Lepus alleni) is een zoogdier uit de familie van de hazen en konijnen (Leporidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Mearns in 1890.
De soort komt voor in Mexico en de Verenigde Staten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe ezelhaas (Lepus alleni) is een zoogdier uit de familie van de hazen en konijnen (Leporidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Mearns in 1890.
A Lebre-antílope (Lepus alleni) é um leporídeo norte-americano.
A Lebre-antílope (Lepus alleni) é um leporídeo norte-americano.
Västlig antilophare (Lepus alleni) är ett däggdjur i familjen harar (Leporidae). Det är den största arten i släktet Lepus och den har även de längsta öron av alla harar. Haren visar när den springer den vita undersidan av svansen. Ett liknande beteende finns hos gaffelantilopen (Antilocapra americana) och därav fick arten sitt namn.[2]
Denna hare förekommer i södra Arizona och nordvästra Mexiko. Den når en kroppsläng mellan 55 och 67 centimeter.[2] Pälsen är på ovansidan sandgrå, den vitaktiga pälsen på undersidan når längre upp än hos andra harar. Ibland blir öronen 17,3 centimeter långa.[3]
Habitatet är torra regioner med några buskar och kaktusväxter. Den är främst aktiv vid skymningen och gryningen och vilar på dagen i markfördjupningar. Västlig antilophare gräver inget bo och flyr snabb när den upptäcker fiender. Födan utgörs av gräs, ärtväxter av släktet Prosopis och av kaktusväxter.
Honor kan para sig flera gånger per år och per kull föds två till fyra ungar. Liksom hos andra arter av samma släkte är ungarna borymmare som föds med hår och öppna ögon. Honan diar cirka en månad.
Västlig antilophare jagas ibland när den hamnar på jordbruksmark. Populationen betraktas som stabil och IUCN listar arten som livskraftig (least concern).
Västlig antilophare (Lepus alleni) är ett däggdjur i familjen harar (Leporidae). Det är den största arten i släktet Lepus och den har även de längsta öron av alla harar. Haren visar när den springer den vita undersidan av svansen. Ett liknande beteende finns hos gaffelantilopen (Antilocapra americana) och därav fick arten sitt namn.
Denna hare förekommer i södra Arizona och nordvästra Mexiko. Den når en kroppsläng mellan 55 och 67 centimeter. Pälsen är på ovansidan sandgrå, den vitaktiga pälsen på undersidan når längre upp än hos andra harar. Ibland blir öronen 17,3 centimeter långa.
Habitatet är torra regioner med några buskar och kaktusväxter. Den är främst aktiv vid skymningen och gryningen och vilar på dagen i markfördjupningar. Västlig antilophare gräver inget bo och flyr snabb när den upptäcker fiender. Födan utgörs av gräs, ärtväxter av släktet Prosopis och av kaktusväxter.
Honor kan para sig flera gånger per år och per kull föds två till fyra ungar. Liksom hos andra arter av samma släkte är ungarna borymmare som föds med hår och öppna ögon. Honan diar cirka en månad.
Västlig antilophare jagas ibland när den hamnar på jordbruksmark. Populationen betraktas som stabil och IUCN listar arten som livskraftig (least concern).
Країни проживання: Мексика (Чіуауа, Наяріт, Сіналоа, Сонора), США (Аризона). Цей вид може бути знайдений на висоті від рівня моря (Сонора) до 1500 м. Пов'язаний із щільним чагарником.
Цей вид нічний і сутінковий. Споживає різні види трав.
Сезон розмноження триває з січня по жовтень, а період вагітності становить близько 42 дні. Молодь досягає статевої зрілості від 7 до 11 місяців.
Загальна довжина становить 55.3–67 см.
Lepus alleni là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Mearns mô tả năm 1890.[2]
Phương tiện liên quan tới Lepus alleni tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lepus alleni là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được Mearns mô tả năm 1890.
Антилоповый заяц (лат. Lepus alleni) — один из североамериканских видов рода Lepus, зайцы. Латинское название дано в честь Джоэля Асафа Аллена (Joel Asaph Allen), куратора отдела млекопитающих и птиц в Американском музее естественной истории в Нью-Йорке[1].
Ареал антилопового зайца охватывает штат Аризона в США и штаты Чиуауа, Наярит, Синалоа и Сонора в Мексике[2].
Антилоповый заяц населяет различные места обитания. Он может быть обнаружен в травянистых биотопах как в холмистой местности так и на равнинах. Они также обитают в пустынях на юго-западе. Эти зайцы не составляют редкости в пригородах, где они очень хорошо приспособились к антропогенным нарушениям их местообитаний.
Длина тела варьирует от 45 до 60 см. Хвост от 3 до 10 см в длину. Длина передних конечностей 10 до 20 см, тогда как задние составляют 20 до 30 см в длину. Уши антилопового зайца до 20,3 см. Они используют ушные раковины не только для слуха, но также и для понижения и регулирования температуры тела при высоких температурах среды, в которой они существуют. Антилоповые зайцы более активны в вечернее время, когда раскалённая поверхность земли начинает остывать.
Описаны два подвида этого зайца:
Антилоповый заяц (лат. Lepus alleni) — один из североамериканских видов рода Lepus, зайцы. Латинское название дано в честь Джоэля Асафа Аллена (Joel Asaph Allen), куратора отдела млекопитающих и птиц в Американском музее естественной истории в Нью-Йорке.
영양산토끼(학명: Lepus alleni, 영어: antelope jackrabbit)는 북아메리카에 서식하는 산토끼의 일종이다.
미국 애리조나주와 멕시코의 치와와주와 나야리트주, 시날로아주, 소노라주에서 발견된다.[2]
2종의 아종이 있다.
