nomes no trilho de navegação
Quercus ithaburensis, the Mount Tabor oak, is a tree in the beech family Fagaceae. It is found from southeastern Italy to the Palestine region.[2] It is the national tree of Jordan.[4] Two subspecies are accepted, Quercus ithaburensis subsp. ithaburensis and Quercus ithaburensis subsp. macrolepis (syn. Quercus macrolepis, the Valonia oak).[2] Together with Quercus brantii, it forms a clade of distinct, closely related species within the oak section Cerris.[5]
Quercus ithaburensis is a small to medium-sized semi-evergreen to tardily deciduous tree growing to a maximum height of around 15 metres (49 feet) with a rounded crown and often with a gnarled trunk and branches. The leaves are 4–9 centimetres (1+1⁄2–3+1⁄2 inches) long and 2–5 cm wide, oval in shape, with 7 to 10 pairs of either teeth (most common) or shallow lobes (rare) along a revolute margin. They are dark glossy green above and gray tomentose below.[6][7]
The male flowers are light green 5-cm long catkins while the wind-pollinated female flowers are small, up to 0.4 millimetres (1⁄32 in), produced in threes on short stalks called peduncles. Flowering occurs from March through April in most of its native range. The acorns are generally oval, up to 5 cm long and 3 cm wide with a cap covering roughly one-third of the acorn, maturing in 18 months, dropping from the tree in the second autumn after pollination. The cap is covered in long stiff loose scales which are rolled backwards or involute, especially along the edges of the cap.[6][7][8]
Two subspecies are accepted:[2]
Quercus ithaburensis is native from the central and east Mediterranean basin. This oak grows in southeastern Italy, South Albania, coast areas and islands of Greece, South and West Turkey, Syria, Lebanon, Israel and Jordan.[1]
Before the 20th century, the Plain of Sharon was covered by open woodland dominated by Quercus ithaburensis, which extended from Kfar Yona in the north to Ra’ananna in the south. The local Arab inhabitants traditionally used the area for pasture, firewood and intermittent cultivation. The intensification of settlement and agriculture in the coastal plain during the 19th century led to deforestation and subsequent environmental degradation known from Hebrew sources.[11]
The cups of Quercus ithaburensis subsp. macrolepis, known as valonia, are used for tanning and dyeing as are the unripe acorns called camata or camatina. The ripe acorns are eaten raw or boiled.[12]
Quercus ithaburensis, the Mount Tabor oak, is a tree in the beech family Fagaceae. It is found from southeastern Italy to the Palestine region. It is the national tree of Jordan. Two subspecies are accepted, Quercus ithaburensis subsp. ithaburensis and Quercus ithaburensis subsp. macrolepis (syn. Quercus macrolepis, the Valonia oak). Together with Quercus brantii, it forms a clade of distinct, closely related species within the oak section Cerris.
Quercus ithaburensis, aussi appelé chêne du mont Thabor[1], chêne velani ou chêne de Grèce, est une espèce d'arbre de la famille des Fagacées.
On le trouve dans le Sud-Est de l'Europe (Italie, Grèce, Albanie) ainsi qu'au Moyen-Orient (Liban, Israël, Syrie, Turquie)[2].
Le chêne du mont Thabor peut atteindre 10 mètres de haut et faire jusqu'à 6 mètres de circonférence[3].
L'écorce est dure et profondément sillonnée, et a une couleur intermédiaire entre le brun et le gris foncé.
Les feuilles font de 5 à 10 centimètres de long et sont dentées[4].
On a retrouvé sur les sites archéologiques du pont des Filles de Jacob et de la grotte de Kébara des fortes indications de consommation humaine de glands de Quercus ithaburensis datant du Paléolithique[5].
Il a été traditionnellement utilisé par les locaux, aussi bien pour son bois que pour ses vertus médicinales. Il n'a cependant pas été cultivé. Selon Jared Diamond, la raison vient du fait que l'amertume des glands est un caractère contrôlé par un grand nombre de gènes, contrairement par exemple aux fruits de l’amandier, ce qui rendait sa culture compliquée[4].
Quercus ithaburensis, aussi appelé chêne du mont Thabor, chêne velani ou chêne de Grèce, est une espèce d'arbre de la famille des Fagacées.
La quercia vallonea (Quercus ithaburensis subsp. macrolepis (Kotschy) Hedge & Yalt.) è un albero appartenente alla famiglia Fagaceae, diffusa nel bacino del Mediterraneo.[1]
È un albero alto fino a 15 (25) m, con rami divaricati che vanno a formare una chioma globosa, rametti giallo-bruni da giovani, poi glabri, lisci e grigi.
Ha fiori monoici che fioriscono nel mese di aprile.
Il frutto è una ghianda solitaria o in gruppi di 2-3, grande 4 x 2 cm, che matura il secondo anno ed è protetta da una cupola semisferica con larghe squame.
È una specie presente nel Mediterraneo orientale, nei Balcani, nelle Isole greche e in Asia minore.
In Italia cresce spontanea in Puglia e più precisamente nel Salento, in provincia di Lecce, e meno in quella di Brindisi.
A Tricase si trova una quercia vallonea di ragguardevoli dimensioni, nota come quercia dei 100 cavalieri, dell'età stimata di circa 900 anni[2]. Inoltre, sempre a Tricase è presente un altro esemplare di circa 400 anni, il cui tronco supera i 310 cm di circonferenza e la cui chioma raggiunge i 20 m di diametro ().
A Cocumola vi è un esemplare nel giardino del palazzo baronale di circa 400 anni. A Corigliano d'Otranto si può ammirare un esemplare spettacolare con una chioma di 20 metri ed un'altezza di circa 15 metri[3]. Un altro esemplare di quercia vallonea si trova a Taurisano davanti alla chiesetta del Crocefisso in Via Emile Namer e un'altra, molto piccola, si trova vicino a Gallipoli sulla strada per Alezio ().
Si ipotizza che tali piante siano state importate dai monaci basiliani giunti nel sud d'Italia e nel Salento e che il suo nome derivi da Valona, città dell’attuale Albania, regione dove tali piante abbondano. Oggi in Italia sono presenti poche centinaia di esemplari, che formano a volte dei boschetti. In passato la polvere estratta dalle ghiande della pianta era utilizzata nella concia delle pelli in quanto contenenti buone quantità di tannino.
«Siasi intanto, come si voglia, li maniera, come ci sia venuto il nostro Pizzofao, o Falanida, è certo però, che la di lui piantagione tra di noi v'è riuscita con prospero successo, allignandovi benissimo, cosicché la coltura dello stesso è propria de' Tricasini, sconosciut'affatto negli altri distretti, e non ostante, che il feudo Tricasino sia ristrettissimo ( ... ), pure di sì fatti alberi se ne numerano al di là di 500, oltr' i novelli, che s'allevano, e tutti proceri, e di smisurato grossezza, ed altezza, e che bastantemente indicano esser'annosi".»
(Ferdinando Maria Orlandi, Dell'Arte del Pelacane, e della Valonea, che si ritrae in Tricase ne Salentini, e degli Marocchini, che quivi stesso si preparano, Presso Gaetano Raimondi, Napoli, MDCCXCIV, pp. 33-34.)La quercia vallonea (Quercus ithaburensis subsp. macrolepis (Kotschy) Hedge & Yalt.) è un albero appartenente alla famiglia Fagaceae, diffusa nel bacino del Mediterraneo.
Multimedia w Wikimedia Commons Dąb tabor (Quercus ithaburensis Decne.) – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w Azji Zachodniej (Izrael, Liban, Syria, Turcja) i Europie Południowej (Grecja, Włochy, Albania)[3].
Jest większy od dębu skalnego, bardziej ciepłolubny i rośnie tylko na nizinach – górna granica jego pionowego zasięgu nie przekracza 500 m n.p.m.[6].
W obrębie tego gatunku oprócz podgatunku nominatywnego wyróżniono jeden podgatunek[2]:
Na dębie skalnym i dębie tabor pasożytują podobne do czerwców owady Kermes ilicis. Z rozdrobnionych samic tych owadów w starożytności otrzymywano barwnik szkarłatowy, karmazynowy i purpurowy. Według N. Heppera barwników tych użyto do farbowania płócien, z których wykonany był Przybytek Mojżeszowy[5].
Dąb tabor (Quercus ithaburensis Decne.) – gatunek roślin z rodziny bukowatych (Fagaceae Dumort.). Występuje naturalnie w Azji Zachodniej (Izrael, Liban, Syria, Turcja) i Europie Południowej (Grecja, Włochy, Albania).
Anadolu palamut meşesi (Quercus ithaburensis subsp. macrolepis), kayıngiller (Fagaceae) familyasından doğal olarak Anadolu'da yetişen meşe alt türü. Bazı uzmanlar tarafından tür düzeyinde Quercus macrolepis olarak adlandırılır.
Palamut meşesinin meyveleri 3 cm kadar uzunlukta silindir şekilli, açık kahverenkli ve buruk lezzetlidir. Palut, pelit, palıt gibi isimlerle de bilinir. Esas olarak palamut, pelit ve kadeh (kupula) olmak üzere iki kısımdan meydana gelir. İki kısma birden palamut adı verilir. Pelit, silindirik şekilli, takriben 2 cm uzunluğunda, ucu basık ve beyaz tüylüdür. Kadeh ise 2–6 cm çapında olup, üst kısmı tırnak denilen üzeri tüylü, uzun, kalın ve kıvrık veya yatık çıkıntılarla örtülüdür.
Palamut meşesinin meyveleri iki senede bir olgunlaşır. Olgunlaşma Eylül ve Kasım aylarında sona erer. Fakat olgunlaşma fazlalaştıkça kadeh ve tırnaktaki tanen miktarı azalacağından, palamutlar tam olgunlaşmadan Ağustos-Eylül ayları arasında toplanır. Palamut meşesi 5-10 yaşından itibaren meyve vermeye başlar. En çok ürün 25-30 yaşlarında alınır. Bir ağaçta ortalama olarak 25–50 kg ürün alınmakla beraber, yetişme ortamına göre bu miktar değişebilir. Kurutma ile palamut, ağırlığının % 40'ını kaybeder. Pelit, meyvenin ağırlığının % 30'unu, tırnak ise % 25'ini teşkil eder.
Meyveleri gallik tanen taşır. Tanen miktarı pelitte % 6-10, kadehte % 27,5, tırnakta % 34-50 arasındadır. Ayrıca meyvelerde şeker de bulunur. Pelitte % 9, olgun olmayan palamutta % 4,3, kadehte % 2,7 şeker vardır. Taze veya kavrulmuş meşe palamutları ishal durdurucu olarak kullanılır. Ayrıca hayvan yemi olarak da yer yer kullanılır. Kabuğu soyulduktan sonra kavrulmuş olan palamut, toz edilerek kahvesi yapılabilir. Tadlandırılarak midevî ve ishal durdurucu olarak istifade edilir. Boya ve deri sanayiinde de kullanılır.
Anadolu palamut meşesi (Quercus ithaburensis subsp. macrolepis), kayıngiller (Fagaceae) familyasından doğal olarak Anadolu'da yetişen meşe alt türü. Bazı uzmanlar tarafından tür düzeyinde Quercus macrolepis olarak adlandırılır.
Palamut meşesinin meyveleri 3 cm kadar uzunlukta silindir şekilli, açık kahverenkli ve buruk lezzetlidir. Palut, pelit, palıt gibi isimlerle de bilinir. Esas olarak palamut, pelit ve kadeh (kupula) olmak üzere iki kısımdan meydana gelir. İki kısma birden palamut adı verilir. Pelit, silindirik şekilli, takriben 2 cm uzunluğunda, ucu basık ve beyaz tüylüdür. Kadeh ise 2–6 cm çapında olup, üst kısmı tırnak denilen üzeri tüylü, uzun, kalın ve kıvrık veya yatık çıkıntılarla örtülüdür.
Palamut meşesinin meyveleri iki senede bir olgunlaşır. Olgunlaşma Eylül ve Kasım aylarında sona erer. Fakat olgunlaşma fazlalaştıkça kadeh ve tırnaktaki tanen miktarı azalacağından, palamutlar tam olgunlaşmadan Ağustos-Eylül ayları arasında toplanır. Palamut meşesi 5-10 yaşından itibaren meyve vermeye başlar. En çok ürün 25-30 yaşlarında alınır. Bir ağaçta ortalama olarak 25–50 kg ürün alınmakla beraber, yetişme ortamına göre bu miktar değişebilir. Kurutma ile palamut, ağırlığının % 40'ını kaybeder. Pelit, meyvenin ağırlığının % 30'unu, tırnak ise % 25'ini teşkil eder.
Meyveleri gallik tanen taşır. Tanen miktarı pelitte % 6-10, kadehte % 27,5, tırnakta % 34-50 arasındadır. Ayrıca meyvelerde şeker de bulunur. Pelitte % 9, olgun olmayan palamutta % 4,3, kadehte % 2,7 şeker vardır. Taze veya kavrulmuş meşe palamutları ishal durdurucu olarak kullanılır. Ayrıca hayvan yemi olarak da yer yer kullanılır. Kabuğu soyulduktan sonra kavrulmuş olan palamut, toz edilerek kahvesi yapılabilir. Tadlandırılarak midevî ve ishal durdurucu olarak istifade edilir. Boya ve deri sanayiinde de kullanılır.
Quercus ithaburensis là một loài thực vật có hoa trong họ Cử. Loài này được Decne. mô tả khoa học đầu tiên năm 1835.[1]
Quercus ithaburensis là một loài thực vật có hoa trong họ Cử. Loài này được Decne. mô tả khoa học đầu tiên năm 1835.
