nomes no trilho de navegação
Nile region and oases.
Ethiopia.
Tested as a forage grass in Egypt and occasionally found as a casual. Cultivated cereal (Tef) only in Ethiopia, introduced elsewhere for forage and often escaping, under trial in some parts of the world as a possible gluten-free alternative to wheat.
Annual.
The millet known as tef (Eragrostis tef) is a minor cereal crop on a global scale, but a major food grain in Ethiopia and Eritrea. In 2003–2004, for example, this grass was planted on around 2 million hectares, accounting for 28% of the 8 cereal crops grown in Ethiopia, and yielded more than 1.5 million metric tons. Tef can be grown under a wide range of conditions, including situations not suitable for other cereals. However, the national average yield of tef is very low, less than one metric ton per hectare, and the development of higher yielding cultivars would be very beneficial. The primary use of tef is for grinding into flour to make injera, the spongy fermented flat bread that is a staple food for most Ethiopians. In addition, the vegetative portions of the plant are an important source of fodder for livestock. Tef and several other Eragrostis species have been introduced to many other African countries, India, the United States, and Australia, mainly as specialty foods and forage crops. (Ayele et al. 1996; Zeller 2003; Yu et al. 2006 and references therein; Yu et al. 2007)
Tef has been grown in the Horn of Africa for at least 2,000 years. The domestication history of tef appears to be different from that of some other cereals (a factor which may explain the difficulty encountered in identifying many Eragrostis seeds in archaeological samples). In contrast to the domestication of many grains, selection of large seed size and intensified tillage were not key factors in tef domestication. Early cultivators were likely selecting for increased branching and higher percentage seed set under conditions of minimal tillage. (D'Andrea 2008)
Yu et al. (2006) constructed and analyzed an expressed sequence tag (EST) library as a resource for genetic research on tef. All tef cultivars that have been assessed are tetraploid, with a base chromosome number of 10 (2n = 4x = 40). The genome size of tef is roughly 50% larger than that of rice, small enough that it should be amenable to molecular mapping and analysis. (Ayele et al. 1996) Yu et al. (2007) mapped agronomically important quantitative trait loci for use in marker-assisted breeding programs.
The direct wild progenitor of Eragrostis tef is generally believed to be E. pilosa, a weedy species that occurs throughout the world in tropical and temperate regions and is common in Ethiopia. The only documented and consistent morphological distinction between E. pilosa and E. tef is spikelet shattering. The multi-floreted spikelets of E. pilosa readily break apart at maturity as a natural mechanism of seed dispersal, whereas the lemmas, paleas, and caryopses of E. tef remain attached to the rachis at maturity, which facilitates harvesting. Because of its importance in allowing farmers to control seed dispersal, the transition from shattering to non-shattering is one of the most common features seen in the domestication of grains. (Ingram and Doyle 2003)
Tef has been grown in the Horn of Africa for at least 2,000 years. The domestication history of tef appears to be different from that of some other cereals (a factor which may explain the preponderance of indeterminate Eragrostis seeds in archaeological samples). Selection of large seed size and intensified tillage were not key factors in tef domestication. Early cultivators were likely selecting for increased branching and higher percentage seed set under conditions of minimal tillage. (D'Andrea 2008)
Tef o teff (Eragrostis tef, amhàric ጤፍ ṭēff, tigrinya ጣፍ ṭaff) és una espècie de planta herbàcia anual de la família de les poàcies de llavor comestible que s'assimila als cereals. És nadiu de l'Altiplà d'Etiòpia, on es conrea principalment; es conrea també a l'Índia i Austràlia i s'està assajant el seu conreu als Estats Units. El seu nom és lligat per una etimologia popular al radical etiòpic ṭff, "perdut", a causa de la mida petita dels grans.
Des del punt nutritiu té característiques interessants, ja que conté molta fibra alimentària i ferro a més de proteïna i calci. Com que conté tots vuit aminoàcids essencials, i més lisina que el blat o l'ordi, la seva proteïna és particularment nutritiva. És adient per les persones celíaques perquè, encara que conté gluten, el gluten de tef no conté la porció α-gliadina que provoca la malaltia.
Com a inconvenient presenta una llavor molt menuda d'aproximadament un mil·límetre de diàmetre; es pot cuinar en una manera semblant a mill o quinoa, però es cuina més ràpidament degut als grans petits. És famós per el pa pla etiòpic fet de la seva farina, injera, l'aliment bàsic de la dieta etiòpica.
És un aliment molt important a Etiòpia i Eritrea; representa vora el 25% dels cereals conreats a Etiòpia. Com que les llavors són tan xiques n'hi caben moltes a la mà i per això està adaptada al seminomadisme.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Serchwellt teff sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eragrostis tef a'r enw Saesneg yw Teff.[1]
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Serchwellt teff sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Eragrostis tef a'r enw Saesneg yw Teff.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Teff (Eragrostis teff) er en græsart, der dyrkes næsten udelukkende i Etiopien, hvor den nærmest er basisføde.
Teff tilhører græsfamilien, planten bliver ca. 60 cm. høj, småaksene er flerblomstrende. Meget små frø.
Teff er vældig næringsrig, og indeholder både protein og fibre. Derudover indeholder det mineraler som kalcium og jern. Disse mineraler - især jernindholdet i teff - er let optagelig i kroppen.
Teff er en fremragende ressource for glutenfri bagværk og den giver en fleksibel, elastisk, ikke-klæbende karakter til bagværket.
Frøene udmales til mel og benyttes til glutenfri brød og kager, eksempelvis fladbrøddet Injera.
Teff (Eragrostis teff) er en græsart, der dyrkes næsten udelukkende i Etiopien, hvor den nærmest er basisføde.
Teff[1], Tef[1] oder Zwerghirse[1] (Eragrostis tef, amharisch ጤፍ ṭēff, Tigrinya ጣፍ ṭaff) ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Äthiopien und Eritrea, doch wird die Art auch in anderen tropischen und subtropischen Gebieten angebaut, wo sie auch häufig verwildert ist. Die Samen sind glutenfrei und reich an essenziellen Fettsäuren. Diese Hirseart ist das wichtigste Getreide Äthiopiens und Eritreas, wo es zu Fladenbrot und Bier weiterverarbeitet und als Viehfutter verwendet wird.
Teff ist ein einjähriges, büschelig aufrecht wachsendes, 30 Zentimeter bis 1 Meter hohes Gras.[2] Die meist aufrechten, einfachen oder verzweigten Halme erreichen Wuchshöhen bis 90 cm und besitzen keine Drüsen. Die Knoten (Nodien) sind kahl.[3]
Das Laubblatt ist in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Die Blattscheide ist kahl. Das Blatthäutchen (Ligula) besitzt eine Linie mit Haaren (Trichome). Die einfache, kahle Blattspreite ist bei einer Länge von 6 bis 30 cm und einer Breite von 2 bis 4 mm linealisch, flach oder nach oben eingerollt; sie besitzt keine Drüsen.[3]
Der Blütenstand ist eine 10 bis 50 Zentimeter lange, zusammengezogene oder offene, häufig überhängende Rispe mit langen Rispenästchen. Die Ästchen sind im unteren Teil des Blütenstands quirlig angeordnet[2], alle weiteren darüber sind nicht quirlig[3]. Die Ährchen stehen auf 4 bis 9 mm langen schlanken[3], fadenförmigen Stielen. Die Verzweigungen sind kahl oder dünn verteilt lang-fein behaart. Auch das oberste Ährchen ist fertil.[3] Die Ährchen sind bei einer Länge von 5,5 bis 9 Millimeter und einer Breite von 1,5 bis 2 Millimeter schmal länglich und etwas seitlich abgeflacht.[3]
Jedes Ährchen enthält vier bis zwölf Blüten[3]. An der Ährchenachse bleiben die Blüten einige Zeit erhalten. Die ungleichen Hüllspelzen besitzen fast die Hälfte der Länge der angrenzenden Deckspelze. Es sind keine Grannen vorhanden[2]. Die gekielten, kahlen im Umriss lanzettlichen Hüllspelzen besitzen ein spitzes oder zugespitztes oberes Ende; die unteren sind 1,2 bis 2,5 mm lang und die oberen 1,7 bis 3 mm lang. Die gekielte, dünnhäutige Deckspelze ist bei einer Länge von 2 bis 2,7 mm länglich-elliptisch bis länglich-eiförmig und besitzt deutliche Seitennerven. Die Vorspelze verwelkt mit der Deckspelze erst spät. Die Vorspelze ist an den Seiten kahl und ihr Kiel ist schlank, ungeflügelt sowie rau. Die drei Staubbeutel sind 0,3 bis 0,6 mm lang.[3]
Die weißlichen oder dunkel rotbraunen Karyopsen sind oval[2] oder länglich sowie angeschwollen und 1 bis 1,5 Millimeter lang[3]. Die Karyopsen verbleiben in den reifen Ährchen[3].
Bei Teff liegt Allotetraploidie mit 2n = 4x = 40 vor. Die Chromosomengrundzahl ist also x = 10. Der Ursprung dieser Getreideart aus diploiden Wildformen innerhalb der artenreichen Gattung Eragrostis ist unbekannt.[4]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet von Teff war das nordöstliche und östliche tropische Afrika und die Arabische Halbinsel.[5] Die Zwerghirse stammt aus dem Hochland von Abessinien und wird dort bevorzugt in Höhen zwischen 1000 und 3000 Metern[6] als Getreide angebaut. Sie wird auch außerhalb ihres Verbreitungsgebiets in tropischen und subtropischen Zonen kultiviert und ist bis in mittlere Breiten häufig verwildert.[2]
Die Erstveröffentlichung erfolgte 1775 unter dem Namen (Basionym) Poa tef durch Attilio Zuccagni in Dissertazione Ditef. Die Neukombination zu Eragrostis tef (Zucc.) Trotter wurde 1918 durch Alessandro Trotter in Bolletino della Società Botanica Italiana, S. 62 veröffentlicht; er stellte diese Art damit in die Gattung Eragrostis.[7][8] Das Artepitheton tef stammt aus dem Amharischen und wird in Äthiopien für die Zwerghirse verwendet[9].
Weitere Synonyme für Eragrostis tef (Zucc.) Trotter sind: Poa abyssinica Jacq., Poa radicans Moench, Poa cerealis Salisb. nom. superfl., Cynodon abyssinicus (Jacq.) Raspail, Eragrostis abessinica (Jacq.) Link orth. var., Eragrostis abyssinica (Jacq.) Link, Poa flaccida Moench ex Steud. pro syn., Eragrostis pilosa subsp. abyssinica (Jacq.) Asch. & Graebn., Eragrostis abyssinica var. alba Hochst. ex Chiov., Eragrostis abyssinica var. viridis Hochst. ex Chiov., Eragrostis pilosa var. tef (Zucc.) Fiori, Eragrostis tef f. spiciformis Serp., Eragrostis tef subsp. spiciformis (Serp.) Portal & H.Scholz.[5]
Teffsamen sind glutenfrei und reich an essentiellen Fettsäuren. Sie sind trotz ihrer geringen Größe das wichtigste Getreide Äthiopiens und Eritreas und werden gemahlen zu Brot oder Grütze verarbeitet. Teffmehl ist Grundlage für das äthiopische und eritreische Nationalgericht Injera, ein pfannkuchenähnliches Fladenbrot, das zu Gemüse- und Fleischgerichten gegessen wird.[6] Teff ist auch die Grundlage für die Herstellung von Tella, einem Bier, und anderen alkoholischen Getränken wie z. B. Katikalla.[10] Als Brotgetreide werden weißliche Samen bevorzugt; die braunsamigen Sorten werden als Viehfutter verwendet und dienen zur Bierherstellung. Das Stroh der Pflanzen ist ein geschätztes Viehfutter.[6]
100 Gramm Teff haben einen Brennwert von 1.541,4 kJ (= 367 kcal). Die gleiche Menge weist folgende Inhaltsstoffe auf:[11]
Die Aussaat erfolgt meist in der Regenzeit. Die Pflanzen wachsen schnell und sind im Wasserbedarf genügsam. Teff wird etwa drei Monate nach der Aussaat geerntet.[6]
Die Samenkörner sind sehr klein (weniger als 1 mm Durchmesser, Tausendkornmasse von 0,35 bis 0,47 g). Diese Eigenschaft macht Teff besonders geeignet für halbnomadische Lebensweisen, denn das Saatgut für große Flächen kann problemlos im Gepäck mitgeführt werden. In Äthiopien liegt der durchschnittliche Ertrag bei ungefähr 9 dt/ha. Die besten Sorten liefern bis knapp 30 dt/ha. Seit einigen Jahren gibt es einen erfolgreichen Anbau aus Nachzüchtungen in den Niederlanden. In letzter Zeit wird Teff auch in Deutschland kultiviert. In Europa liegt der Ertrag zwischen 7 und 13 dt/ha, je nach klimatischem Verlauf des Jahres.
Wirtschaftlich bedeutend ist der Befall mit dem Rostpilz Uromyces eragrostidis.[12]
Der niederländische Konzern Health & Performance Food International B.V. reichte 2003 eine Patentanmeldung auf Teff-Mehl beim Niederländischen Patentamt für die Niederlande ein, die unter der Nummer NL20031023977 anhängig geworden ist. Unter Inanspruchnahme der Priorität (Datum des Anmeldetages) dieser Anmeldung und darauf basierend wurde 2004 eine Patentanmeldung bei der WIPO (World Intellectual Property Organisation) nach dem PCT (Patent Cooperation Treaty) eingereicht, welche unter der Nummer WO2005025319[13] anhängig geworden ist. Es wurden dabei unter anderem die Europäische Patentbehörde EPO für ein Europäisches Patent (Aktenzeichen EP1646287[14]), Japan (JP2006527996)[15] für entsprechende Patente in diesen Ländern benannt.
Bei dieser Art der Patentanmeldung wird ein Patent zwar zentral bei der WIPO angemeldet, es entstehen jedoch einzelne nationale bzw. regionale Patente soweit diese bei der Anmeldung benannt worden sind. Das Internationale Büro der WIPO veranlasst noch den Internationalen Recherchebericht, der jedoch keine bindende Wirkung für die nachgeordneten Patentbehörden hat, welche die Prüfung des Schutzgegenstandes jede für sich vornehmen und die Erteilung für das eigene Territorium bewirken. So wurde die PCT-Anmeldung vor den Ämtern der USA und Japans national und vor dem Europäischen Patentamt als sogenannte regionale Patentanmeldung anhängig. Das Europäische Patentamt hat in seiner Funktion als Internationale Recherchebehörde (ISA) den Internationalen Recherchebericht erstellt und die darin genannten Entgegenhaltungen[16] veröffentlicht. Obwohl darin bekannte Teff-Mehle und Teff-Backprodukte gelistet werden, hat das Europäische Patentamt ein Europäisches Patent erteilt und einen Einspruch der Landwirtschaftskammer Niedersachsen am 3. Juni 2011 zurückgewiesen[17].
Am 31. Mai 2019 wurde gegen das deutsche Patent (DE602004004273)[18] beim Bundespatentgericht eine Nichtigkeitsklage anhängig gemacht[19], woraufhin am 13. Juni 2019 auf das deutsche Patent verzichtet wurde[19]. Die Zurücknahme der Nichtigkeitsklage 3Ni18/19(EP) ist am 5. November 2019 im Register des Deutschen Patent- und Markenamtes veröffentlicht worden[19]. Die Folge davon ist, dass der Gegenstand des deutschen Patents keiner Überprüfung durch ein nationales Gericht zugänglich war.
Die übrigen nationalen Patentanmeldungen wurden zurückgewiesen. So ist kein Patentschutz entstanden in den USA[20] und in Japan[21]. In den Niederlanden fand noch eine nationale Prüfung statt, auf die ein beschränktes Patent erteilt worden war, das jedoch am 8. Mai 2020 wegen Nichtzahlung der Jahresgebühr erloschen ist[22] .
Die Anmeldungen und die Erteilung von Patenten auf den Anmeldungsgegenstand eines Teff-Mehls sowie auf Produkte daraus kann als ein Beispiel für die seit einiger Zeit kontrovers diskutierte Diskrepanz zwischen Stand der Technik und traditionellem Wissen angesehen werden. Danach besteht die Kontroverse dahingehend, ob Patentfähigkeit (Neuheit, erfinderische Höhe) für Merkmale aus traditionellem Wissen existiert oder nicht. Die Frage ist, ob ein Naturprodukt, ein traditionelles Verfahren oder ein traditioneller Wirkstoff patentfähig sein können, wenn deren Merkmale in bestimmten Teilen der Welt, beispielsweise bei indigenen Völkern, bereits zum traditionellen Wissensschatz gehören, jedoch im Rest der Welt im Sinne von nationalem sowie internationalem Patentrecht weder dem Fachmann naheliegend noch neuheitsschädlich und somit patentfähig sind.
Patenterteilungen auf technische Merkmale, denen solches traditionelles Wissen zugrunde liegt, haben die Folge, dass diejenigen, aus deren Wissensschatz sich die Patentanmelder bedient haben, an der Nutzung in den Patentländern ausgeschlossen bleiben. Die WIPO (World Intellectual Property Organisation) hat dieses Problem aufgenommen[23] und eine Datenbank eingerichtet, die Informationen sammelt über nationale, wissenschaftliche oder private Sammlungen von traditionellem Wissen[24]. Diesen Sammlungen liegt die Aufgabe zugrunde, das traditionelle Wissen zu dokumentieren. Dabei wird von den Betreibern der Sammlungen gewünscht, dieses Wissen einerseits allen nutzbar zu machen sowie andererseits zu verhindern, dass lang bekanntes Wissen durch Patente zu Privateigentum Weniger wird[23].
Teff, Tef oder Zwerghirse (Eragrostis tef, amharisch ጤፍ ṭēff, Tigrinya ጣፍ ṭaff) ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Süßgräser (Poaceae). Das natürliche Verbreitungsgebiet liegt in Äthiopien und Eritrea, doch wird die Art auch in anderen tropischen und subtropischen Gebieten angebaut, wo sie auch häufig verwildert ist. Die Samen sind glutenfrei und reich an essenziellen Fettsäuren. Diese Hirseart ist das wichtigste Getreide Äthiopiens und Eritreas, wo es zu Fladenbrot und Bier weiterverarbeitet und als Viehfutter verwendet wird.
Mtefi ni aina ya nafaka ulio na asili yake katika milima ya Uhabeshi. Sikuhizi hupandwa sana katika Uhabeshi na Eritrea na kidogo katika Uhindi na Australia. Mbegu zake zinaitwa matefi na hutumika kwa kutengeneza injera.
Eragrostis tef, also known as teff, Williams lovegrass[1] or annual bunch grass,[2] is an annual grass, a species of lovegrass native to the Horn of Africa, notably to both Eritrea and Ethiopia.[3] It is cultivated for its edible seeds, also known as teff. Teff was one of the earliest plants domesticated. It is one of the most important staple crops in Ethiopia and Eritrea.
Eragrostis tef is a self pollinated tetraploid[4] annual cereal grass.[5] Teff is a C4 plant,[4] which allows it to more efficiently fix carbon in drought and high temperatures, and is an intermediate between a tropical and temperate grass.[6] The name teff is thought to originate from the Amharic word ጠፍፋ teffa, which means "lost".[5][7] This probably refers to its tiny seeds, which have a diameter smaller than 1 mm (0.039 in).[7] Teff is a fine-stemmed, tufted grass with large crowns and many tillers. Its roots are shallow, but develop a massive fibrous rooting system.[7] The plant height varies depending on the cultivation variety and the environmental conditions.[6] As with many ancient crops, teff is quite adaptive and can grow in various environmental conditions;[6] particularly, teff can be cultivated in dry environments, but also under wet conditions on marginal soils.[7]
Teff originated in the Horn of Africa, corresponding to what is today modern day Ethiopia and Eritrea, where it is one of the most important cereals.[8] It is grown for its edible seeds and also for its straw to feed the cattle.[7] The seeds are very small, about a millimeter in length, and a thousand grains weigh approximately 0.3 g (0.011 oz).[9] They can have a color from a white to a deep reddish brown.[10] Teff is similar to millet and quinoa in cooking, but the seed is much smaller and cooks faster, thus using less fuel.[11]
Teff is mainly cultivated in Ethiopia and Eritrea, where it originates.[8] It is one of the most important staple crops in these two countries, where it is used to make injera or Tayta. In 2016, Ethiopia grew more than 90 percent of the world's teff.[12] It is now also marginally cultivated in India, Australia, Germany, the Netherlands, Spain, and the US, particularly in Idaho, California, Texas, and Nevada.[13][12][11] Because of its very small seeds, a handful is enough to sow a large area. This property makes teff particularly suited to a seminomadic lifestyle.[8]
Teff was one of the earliest plants domesticated.[14] Teff is believed to have originated in Ethiopia between 4000 BC and 1000 BC. Genetic evidence points to E. pilosa as the most likely wild ancestor.[15] A 19th-century identification of teff seeds from an ancient Egyptian site is now considered doubtful; the seeds in question (no longer available for study) are more likely of E. aegyptiaca, a common wild grass in Egypt.[16]
Teff is the most important commodity produced and consumed in Eritrea and Ethiopia: The flat pancake-like injera provide livelihood for around 6.5 million small farmers in the country.[17] In 2006, the Ethiopian government outlawed the export of raw teff, fearing export-driven domestic shortages like those suffered by South American countries after the explosion of quinoa consumption in Europe and the US.[17][18] Processed teff, namely injera, could still be exported and was mainly bought by the Ethiopian and Eritrean diaspora living in northern Europe, the Middle East and North America.[17] After a few years, fears of a domestic shortage of teff in the scenario of an international market opening decreased.[18] Teff yields had been increasing by 40 to 50% over the five previous years while prices had remained stable in Ethiopia.[17][18] This led the government to partially lift the export ban in 2015. To ensure that the domestic production would not be minimized, the export licenses have only been granted to 48 commercial farmers which had not cultivated the plant before.[18] Lack of mechanization is a barrier to potential increases in teff exports.[18] Yet the increasing demand, rising by 7–10% per year, and the subsequent increase in exports is encouraging the country to speed up the modernization of agriculture and is also boosting research.[18] Because of its potential as an economic success, a few other countries, including the US and some European countries, are already cultivating teff and selling it on domestic markets.[18]
Teff is a multipurpose crop which has a high importance for the Ethiopian diet and culture.[6][8] In Ethiopia, teff provides two-thirds of the daily protein intake.[19] It is not only important for human nutrition, but also as fodder for livestock, or as building material.[6][19] Teff is the main ingredient to prepare injera, a sourdough-risen flatbread.[20] During meals, it is often eaten with meat or ground pulses.[6] Sometimes it is also eaten as porridge.[6] Moreover, teff can be used to prepare alcoholic drinks, called arak'e or katikalla[6] or beer, called t'ella or fersso[19]. Finally, due to its high mineral content, teff is also mixed with soybeans, chickpeas or other grains to manufacture baby foods.[6]
According to a study in Ethiopia, farmers indicated a preference among consumers for white teff over darker colored varieties.[21] As a nutritious fodder, teff is used to feed ruminants in Ethiopia and horses in the United States.[22] It is a source of animal feed, especially during the dry season, and it is often preferred over straw from other cereals.[6][19] Teff grass can be used as a construction material when mixed with mud to plaster the walls of local grain storage facilities.[6][19]
Teff is adaptable and it can grow in various environments, at altitudes ranging from sea level to 3,200 metres (10,500 ft).[23] However, it does not tolerate frost. Highest yields are obtained when teff is grown between 1,800 to 2,100 m (5,900 to 6,900 ft), with an annual rainfall of 450 to 550 mm (18 to 22 in), and daily temperatures range from 15 to 27 °C (59 to 81 °F). Yields decrease when annual rainfall falls below 250 mm and when the average temperature during pollination exceeds 22 °C.[24] Despite its superficial root system, teff is quite drought-resistant thanks to its ability to regenerate rapidly after a moderate water stress and to produce fruits in a short time span. It is daylight-sensitive and flowers best with 12 hours of daylight. Teff is usually cultivated on pH neutral soils, but it was noticed that it could sustain acidity up to a pH below 5. Teff has a C4 photosynthesis mechanism.[25]
The cultivation of teff is labor-intensive and the small size of its seeds makes it difficult to handle and transport without loss.[7] In Ethiopia, teff is mostly produced during the main rain season, between July and November. It is known as an "emergency crop" because it is planted late in the season, when the temperatures are warmer, and most other crops have already been planted.[25] Teff germination generally occurs 3–12 days after sowing. Optimal germination temperatures range from 15 to 35 °C; below 10 °C, germination almost does not occur.[25] Teff is traditionally sown or broadcast by hand, on firm, humid soil.[26] Usual sowing density ranges from 15 to 20 kg/ha, though farmers can sow up to 50 kg/ha, because the seeds are hard to spread equally and a higher sowing density helps to reduce weed competition at the early stage.[25] Seeds are either left at the soil surface or slightly covered by a thin layer of soil, but must not be planted at a depth greater than 1 cm. The field can be subsequently rolled.[27] Sowing can also be done mechanically; row planting reduces lodging.
Recommended fertilization doses are 25–60 kg/ha for N, and 10–18 kg/ha for P. Teff responds more to nitrogen than to phosphorus; thus, high nitrogen inputs increase the biomass production and size of the plants, thereby increasing lodging.[28] To avoid this, farmers can decrease nitrogen input, cultivate teff after a legume crop or adjust sowing time so that the rains have stopped when the crop reaches heading stage. In Ethiopia, teff is commonly used in crop rotations with other cereals and legumes.[27]
Teff is harvested 2–6 months after sowing, when the vegetative parts start to turn yellow. If teff is harvested past its maturation, seeds will fall off, especially in windy or rainy weather conditions.[25] In Ethiopia, harvest lasts from November to January; harvest is usually done manually, with sickles. Farmers cut the plants at the soil surface, pile them up in the field and transport them to the threshing area.[29] Teff is traditionally threshed by using animals walking on the harvest. Alternatively, some farmers rent threshing machines used for other cereals.[26] The seeds are easy to store, as they are resistant to most pests during storage. Teff seeds can stay viable several years if direct contact with humidity and sun is avoided.[6] Average yields in Ethiopia reach around two tonnes per ha. One single inflorescence can produce up to 1000 seeds, and one plant up to 10,000.[30] Moreover, teff offers some promising opportunities for breeding programs: the first draft of the Eragrostis tef genome was published in 2014 and research institutes have started selecting for more resistant varieties.[31] In 1996, the US National Research Council characterized teff as having the "potential to improve nutrition, boost food security, foster rural development and support sustainable landcare."[8]
The major challenges in teff production are its low yield and high susceptibility to lodging. Efforts to conventionally breed teff towards higher yields started in the 1950s and led to an average annual increase in yield of 0.8%.[32] However, no considerable improvements concerning the susceptibility of lodging have been made, due mainly to low demand outside of Ethiopia and Eritrea.
High-yielding varieties, such as Quencho, were widely adopted by farmers in Ethiopia.[32] Sequencing of the teff genome improved breeding,[33] and an ethyl methanesulphonate (EMS)-mutagenized population was then used to breed the first semi-dwarf lodging-tolerant teff line, called kegne.[34] In 2015, researchers tested 28 new teff varieties and identified three promising lines that generated yields of up to 4.7 tonnes per ha.[35]
The "Teff Improvement Project" marked a milestone by releasing the first teff variety Tesfa to the Ethiopian markets in March 2017.[36] Areas of further development include: "(i) improving productivity of teff; (ii) overcoming the lodging malady; (iii) developing climate-smart and appropriate crop and soil management options; (iv) developing tolerance to abiotic stresses such as drought and soil acidity; (v) developing suitable pre- and post-harvest mechanization technologies suitable for smallholder farmers as well as commercial farms; (vi) food processing and nutrition aspects with special attention to the development of different food recipes and value-added products; (vii) developing crop protection measures against diseases, insect pests and weeds; and (viii) improving or strengthening socio-economics and agricultural extension services."[37]
The tef shoot fly (Atherigona hyalinipennis) is a major pest of the crop.[38][39][40]
Other insect pests include:[41]
Uncooked teff is 9% water, 73% carbohydrates, 13% protein, and 2% fat. Cooked teff is 75% water, 20% carbohydrates, 4% protein, and less than 1% fat (table). A 100-gram (3+1⁄2-ounce) reference serving of cooked teff provides 420 kilojoules (101 kilocalories) of food energy, is a rich source of protein, dietary fiber, and manganese, and contains moderate amounts of thiamin, phosphorus, iron, magnesium, and zinc (table). The fiber content in teff is also higher than in most other cereals.[42]
While teff is gluten free, a method has been developed to process teff into a flour with a wider range of baking applications, such as for bread and pasta.[43]
In 2003, a Dutch company, Health and Performance Food International (HPFI), paired with the Ethiopian Institute of Biodiversity Conservation to introduce teff to European markets.[44] The original agreement was for Ethiopia to provide HPFI with a dozen strains of teff to market globally, and the two entities would split the proceeds.
HPFI's CEO, Jan Roosjen, had taken out two patents on teff in 2003 and 2007, claiming that his way of milling and storing the flour was unique. HPFI went bankrupt in 2009, allowing Roosjen to continue to utilize those patents and the marketing rights for the grain while being freed from the original agreement with Ethiopia.[44] Ethiopia only received 4,000 euros over five years of collaboration.[45]
Roosjen ended up suing a Dutch bakery company, Bakers, for patent infringement because they were selling teff baked goods. The Dutch patent office declared that the patent was void, citing that the methods used to bake and mix flours were 'general professional knowledge.[45] The deadline for Roosjen to appeal the decision expired in 2019, officially allowing Ethiopia access to Dutch teff markets.
However, Roosjen's company Ancientgrains BV still maintains patent rights in Belgium, Germany, Britain, Austria and Italy.
Teff is inherent to Ethiopia's national culture and identity,[46] and the government of Ethiopia has expressed intent to hold Roosjen accountable to the fullest extent of international patent law, as well as to regain ownership over international markets of its most important food.[47]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
autogenerated1 was invoked but never defined (see the help page).
Eragrostis tef, also known as teff, Williams lovegrass or annual bunch grass, is an annual grass, a species of lovegrass native to the Horn of Africa, notably to both Eritrea and Ethiopia. It is cultivated for its edible seeds, also known as teff. Teff was one of the earliest plants domesticated. It is one of the most important staple crops in Ethiopia and Eritrea.
Eragrostis tef, llamado comúnmente teff o tef, es una especie de planta herbácea anual de la familia de las poáceas, de semilla comestible que se asemeja a los cereales y que se cultiva principalmente en Etiopía y Eritrea[1] y también en la India y Australia.[2]
El tef es el principal ingrediente de la ínyera, el pan tradicional de Etiopía.
Desde un punto de vista nutritivo tiene características interesantes ya que contiene mucha fibra alimentaria y hierro, además de proteínas y calcio. Como inconveniente presenta una semilla de tamaño minúsculo, de aproximadamente un milímetro de diámetro.
Eragrostis tef, llamado comúnmente teff o tef, es una especie de planta herbácea anual de la familia de las poáceas, de semilla comestible que se asemeja a los cereales y que se cultiva principalmente en Etiopía y Eritrea y también en la India y Australia.
El tef es el principal ingrediente de la ínyera, el pan tradicional de Etiopía.
Tefa edo teffa (Eragrostis tef, amhareraz: ጤፍ, ṭēff, tigrinyeraz: ጣፍ, ṭaff) Afrikako iparrekialdeko etiopiar mendigunean sortutako urteroko landare belarkara da. Nutrizioaren aldetik ezaugarri interesgarriak dauzka: zuntz dietetiko eta burdina asko dauka eta proteinez eta kaltzioz horniturik dago. Artatxikia eta kinoa bezala egosten da, baina hazia txikiagoa da.
Labore garrantzitsua da Etiopian eta Eritrean (injera izeneko janariaren osagaia da), eta Indian eta Australian ere erabiltzen da. Hain hazi txikia izanik (milimetro bateko diametrokoa), aski dira eskukada batean kabitzen diren aleak soro oso bat ereiteko eta, beraz, bizimodu nomada edo erdinomadarako egoki-egokia da.
Tefheinä eli tef tai teff (Eragrostis tef syn. Eragrostis abyssinica) on afrikkalainen viljakasvi, jonka pienistä siemenistä saadaan valkoisia leivontaan käytettäviä jauhoja. Tefheinä on eniten viljelty viljakasvi Etiopiassa, jossa sitä käytetään erityisesti injeran valmistukseen. Tefheinää viljellään myös Intiassa ja Australiassa lähinnä rehuksi.
Tefheinä on ravintoarvoltaan erinomainen. Se sisältää runsaasti tärkeitä aminohappoja, kuitua sekä rautaa ja on gluteeniton.
Tefheinä eli tef tai teff (Eragrostis tef syn. Eragrostis abyssinica) on afrikkalainen viljakasvi, jonka pienistä siemenistä saadaan valkoisia leivontaan käytettäviä jauhoja. Tefheinä on eniten viljelty viljakasvi Etiopiassa, jossa sitä käytetään erityisesti injeran valmistukseen. Tefheinää viljellään myös Intiassa ja Australiassa lähinnä rehuksi.
Tefheinä on ravintoarvoltaan erinomainen. Se sisältää runsaasti tärkeitä aminohappoja, kuitua sekä rautaa ja on gluteeniton.
Eragrostis tef
Eragrostis tef, le teff ou tef, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), cultivée comme céréale secondaire en Afrique. Cette plante, originaire des hauts-plateaux d'Érythrée et Éthiopie, où elle est l'ingrédient de base de l’injera (sorte de crêpe) ou de la bière t'ella, a des graines de très petite taille ; on dit qu'une poignée suffit pour ensemencer un champ entier. Ces graines dépourvues de gluten sont précieuses pour les personnes tenues de suivre un régime sans gluten.
Le teff est l'une des premières espèces de plantes domestiquées[1]. L'origine du teff se situe vraisemblablement en Éthiopie entre 4000 et 1000 avant Jésus-Christ. Les preuves génétiques désignent Eragrostis pilosa comme l'ancêtre sauvage le plus probable[2]. L'identification au XIXe siècle de graines de teff provenant d'un site égyptien antique est maintenant considérée comme douteuse ; les graines en question (qui ne sont plus disponibles pour l'étude) sont plus probablement issues de Eragrostis aegyptiaca, espèce de graminée sauvage commune en Égypte[3].
En juillet 2018, le gouvernement éthiopien intente une action en justice pour faire annuler le brevet déposé en 2007[4] par des entrepreneurs néerlandais sur la fabrication de la farine de teff, production pourtant millénaire, brevet qui bloque l'exportation de la graine de teff, naturellement dépourvue de gluten, vers plusieurs pays[5].
L'aire de répartition originelle d’Eragrostis tef se situe dans les régions tropicales du Nord-Est de l'Afrique, plus précisément dans les hauts plateaux du Nord de l'Éthiopie, où cette céréale a été domestiquée et est toujours cultivée[6],[7].
Le teff est adapté à des milieux divers, depuis des environnements sujets à la sécheresse jusqu'à des conditions de sols gorgés d'eau. La production maximale de teff se produit à des altitudes comprises entre 1800 et 2100 mètres, avec des précipitations pendant la saison de croissance allant de 450 à 550 mm et une plage de températures comprises entre 10 et 27 °C. Le teff est sensible à l'éclairement et préfère un ensoleillement de 12 heures par jour.
Selon Catalogue of Life (16 juillet 2018)[8] :
Le teff est une graine particulièrement petite (moins d'un millimètre de diamètre) ce qui facilite la plantation, mais également le temps de cuisson qui serait plus rapide par rapport à des graines plus larges. Le teff est relativement nouveau dans les pays en développement, mais il commence à se faire connaître mondialement du fait qu’il ne possède pas de gluten.
La graine de teff vient en différentes couleurs telles que le violet, le gris, le rouge ou encore le jaune/brun. Elle a un goût qui est, selon certains[Qui ?], acide lorsqu’elle est fermentée, tandis qu’inversement, lorsqu’elle ne l’est pas, elle aurait plutôt un goût sucré.
Il est estimé que les Éthiopiens obtiennent deux tiers de leurs protéines à travers le teff qu’ils consomment. Ainsi, le teff est majoritairement utilisé pour faire de l’injera. Cependant, on peut également s’en servir pour préparer des boissons alcoolisées[9], notamment la tella (sorte de bière). Aujourd’hui, on l'utilise progressivement, à travers le monde, pour en faire toutes sortes de recettes sans gluten telles que des pancakes, du pain, des pâtes, des biscuits, des gâteaux et autres.
Voir le tableau ci-contre.
Eragrostis tef
Eragrostis tef, le teff ou tef, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), cultivée comme céréale secondaire en Afrique. Cette plante, originaire des hauts-plateaux d'Érythrée et Éthiopie, où elle est l'ingrédient de base de l’injera (sorte de crêpe) ou de la bière t'ella, a des graines de très petite taille ; on dit qu'une poignée suffit pour ensemencer un champ entier. Ces graines dépourvues de gluten sont précieuses pour les personnes tenues de suivre un régime sans gluten.
Eragrostis tef (Zucc.) Trotter, coñecida polos nomes comúns de teff (amhárico: ጤፍ ṭēff; tigriño: ጣፍ ṭaff) ou xaafii (en oromo), é unha planta anual nativa das terras altas do Etiopía e Eritrea no Corno de África.[1] É un cereal común en Etiopía e na Eritrea, mais pouco coñecido noutras partes do mundo, constituíndo a base da injera, o prato nacional etíope. A etimoloxía popular liga a palabra "teff" á raíz etio-semítica "ṭff", que significa "perdido" (aparentemente debido ao pequeno tamaño do gran).
Crese que o seu cultivo tivo inicio en Etiopía entre 4.000 e 1.000 a.C.. Estudos xenéticos apuntan a especie Eragrostis pilosa como o seu antepasado salvaxe máis probábel.
No século XIX foron identificadas sementes de teff nun sitio arqueolóxico exípcio. Hoxe tal identificación é considerada dubidosa. As sementes en cuestión xa non están dispoñíbeis para estudo e probabelmente serían dunha gramínea salvaxe común no Exipto.
É resistente a climas rigorosos quentes e secos. Cultívase tamén en solos alagados.
Presenta maior produtividade en altitudes de 1800 a 2000 metros con 450 a 550 milímetros de choiva e temperaturas entre 10 e 27 °C.
É unha semente pequena con coloracións variadas (do branco pasando polo vermello até o marrón escuro). As variedades máis claras posúen un sabor máis suave pero todos son igualmente nutritivos.
Grazas ao seu pequeno tamaño (preto de 1 milímetro de diámetro) e a súa facilidade de cultivo favoreceu un estilo de vida semi-nómade.
O gran ten unha concentración elevada e variada de nutrientes: calcio, ferro, cobre, aluminio, bario, fósforo e tiamina. É rico en carbohidratos. O ferro contido no teff é facilmente absorbido polo organismo.
Posúe elevado contido de proteínas. Crese que ten unha composición de aminoácidos excelente (todos os oito aminoácidos esenciais para os seres humanos). Ten niveis de lisina máis elevados ca o trigo ou o orxo.
Estimula a flora intestinal. Non contén glute, polo que é apropiado para aqueles con intolerancia ao glute (doenza celíaca).
O teff é intensamente cultivado nos altiplanos de Etiopía, que é o maior produtor mundial (o teff é responsábel de aproximadamente un cuarto da produción total de cereais deste país) e tamén en Eritrea, na India e en Australia.
Tradicionalmente, o teff úsase na cociña de Etiopía e de Eritrea para a preparación dun tipo de pan plano, o injera.[2][3]
Eragrostis tef (Zucc.) Trotter, coñecida polos nomes comúns de teff (amhárico: ጤፍ ṭēff; tigriño: ጣፍ ṭaff) ou xaafii (en oromo), é unha planta anual nativa das terras altas do Etiopía e Eritrea no Corno de África. É un cereal común en Etiopía e na Eritrea, mais pouco coñecido noutras partes do mundo, constituíndo a base da injera, o prato nacional etíope. A etimoloxía popular liga a palabra "teff" á raíz etio-semítica "ṭff", que significa "perdido" (aparentemente debido ao pequeno tamaño do gran).
Tef (latinski: Eragrostis tef, tigrinja jezik: ጣፍ taff) je jednogodišnja trava porijeklom iz istočne Afrike, iz roda kosmatka (Eragrostis).
Tef je visokovrijedna žitarica u pogledu prehrambenih vlakana i željeza te pruža obilje bjelančevina i kalcija. Hranjiviji je od pšenice i kukuruza[1] Sliči prosu i kvinoji u kuhanju, ali sjeme je puno manje i brže se kuha.
Ova žitarica prilagođena je sredinama u rasponu od sušnih sredina do onih s poplavljenim tlom. Najviše se uzgaja na visinama od 1.800 do 2.100 m s količinom oborina od 450 do 550 mm, te temperaturnim rasponom od 10 do 27 °C. Osjetljiva je na dugo danje svjetlo i najbolje mu odgovara 12 sati dnevnog svjetla.
Tef je važna žitarica u Etiopiji i Eritreji, gdje se koristi za izradu jela injere, a manje se jede u Indiji i Australiji. U SAD-u se pokušava pokusno uzgajati u Idahu i Kansasu. Tef konzumiraju i osobe, koje ne jedu hranu s glutenom.[2] Zbog svojih malih sjemenki (manje od 1 mm promjera), pregršt sjemena je dovoljna da se posije velika površina. Ovo svojstvo čini tef osobito prikladnim za polunomadski način života.
Između 8000. i 5000. godine prije Krista, narodi Etiopske visoravni među prvima su pripitomili biljke i životinje za hranu, a tef je bio je jedna od prvih udomaćenih biljaka.[3]
Tef se naširoko uzgaja i koristi u zemljama Eritreje i Etiopije. Čini oko četvrtinu ukupne proizvodnje žitarica u Etiopiji.[4]
Tef (latinski: Eragrostis tef, tigrinja jezik: ጣፍ taff) je jednogodišnja trava porijeklom iz istočne Afrike, iz roda kosmatka (Eragrostis).
Tef je visokovrijedna žitarica u pogledu prehrambenih vlakana i željeza te pruža obilje bjelančevina i kalcija. Hranjiviji je od pšenice i kukuruza Sliči prosu i kvinoji u kuhanju, ali sjeme je puno manje i brže se kuha.
Ova žitarica prilagođena je sredinama u rasponu od sušnih sredina do onih s poplavljenim tlom. Najviše se uzgaja na visinama od 1.800 do 2.100 m s količinom oborina od 450 do 550 mm, te temperaturnim rasponom od 10 do 27 °C. Osjetljiva je na dugo danje svjetlo i najbolje mu odgovara 12 sati dnevnog svjetla.
Tef je važna žitarica u Etiopiji i Eritreji, gdje se koristi za izradu jela injere, a manje se jede u Indiji i Australiji. U SAD-u se pokušava pokusno uzgajati u Idahu i Kansasu. Tef konzumiraju i osobe, koje ne jedu hranu s glutenom. Zbog svojih malih sjemenki (manje od 1 mm promjera), pregršt sjemena je dovoljna da se posije velika površina. Ovo svojstvo čini tef osobito prikladnim za polunomadski način života.
Između 8000. i 5000. godine prije Krista, narodi Etiopske visoravni među prvima su pripitomili biljke i životinje za hranu, a tef je bio je jedna od prvih udomaćenih biljaka.
Tef se naširoko uzgaja i koristi u zemljama Eritreje i Etiopije. Čini oko četvrtinu ukupne proizvodnje žitarica u Etiopiji.
Teff atau tef (Eragrostis tef, Amhar ጤፍ ṭēff, Tigrinya ጣፍ ṭāff) adalah tanaman serbaguna yang dapat digunakan sebagai sumber pangan dan pertanian. Teff merupakan makanan penting di Ethiopia dan Eritrea. Dalam nutrisi, tanaman ini mengandung kalsium dan protein.
Teff atau tef (Eragrostis tef, Amhar ጤፍ ṭēff, Tigrinya ጣፍ ṭāff) adalah tanaman serbaguna yang dapat digunakan sebagai sumber pangan dan pertanian. Teff merupakan makanan penting di Ethiopia dan Eritrea. Dalam nutrisi, tanaman ini mengandung kalsium dan protein.
Il teff o tef (Eragrostis tef (Zucc.) Trotter), in amarico ጤፍ ṭēff, in tigrino ጣፍ ṭāff, è un cereale proprio dell'Etiopia e dell'Eritrea, dove viene coltivato e costituisce una parte importante dell’alimentazione locale. Il termine tef deriva dalla radice della lingua amarica t.ff, e significa "perduto" in rappresentanza dell’estrema facilità con cui è possibile perdere il seme finissimo da esso prodotto.
Il teff è un'erba annua, dalla quale si ricava una farina (farina di Teff), utilizzata per preparare il pane di Teff, un piatto tipico della cucina etiope e eritrea.
Il teff è inoltre una pianta C4, tetraploide e autoimpollinante[1]. Questo cereale presenta un sistema di radici fibroso, uno stelo eretto e un’infiorescenza di tipo pannocchia con svariate forme da sciolte a compatte. Nella maggior parte delle varietà la pianta presenta un’altezza compresa fra i 50 ed i 120 cm ed una singola pianta può produrre fino a 50.000 cariossidi[1]. I suoi semi sono particolarmente piccoli (meno di 1 mm di diametro). Se ne può infatti tenere in mano un numero sufficiente a seminare un intero campo, proprietà che rende il teff particolarmente adatto alla vita seminomade.[2]
Il genere Eragrostis, che comprende molte specie spontanee oltre all'unica specie coltivata E. tef, appartiene alla famiglia delle Poacee o Graminacee. All'interno di questa famiglia, si colloca nella sottofamiglia delle Cloridoidee, a differenza degli altri cereali utilizzati per l'alimentazione, che vengono attribuiti ad altre sottofamiglie.[1]
Il teff viene principalmente coltivato in Etiopia, il suo luogo di origine. È stimato infatti che il 90% della produzione mondiale di questo cereale provenga proprio da questa nazione. Sempre in Etiopia, il teff è da considerare il cereale più importante, sia in termini di area coltivata (circa il 24% della superficie nazionale) che di valore di produzione[3]. L’interesse verso questo cereale ha fatto in modo che la sua produzione venisse diffusa in altre parti del mondo. Attualmente esistono coltivazioni di questa pianta in Australia, Camerun, Canada, Cina, India, Olanda, Sud Africa, Inghilterra, Uganda e negli Stati Uniti[3].
Si ritiene che la coltivazione del teff sia originata in Etiopia tra il 4000 a.C. e il 1000 a.C. Gli studi genetici indicano come più probabile antenato selvatico Eragrostis pilosa[4].
Nell'Ottocento furono dichiarati come rinvenuti semi di teff in un sito archeologico egiziano, ma oggi questa identificazione risulta come "non adeguatamente documentata" e quindi da non considerare.[5]
Il teff è rimasto alla base dell’alimentazione etiope per oltre 3.000 anni e solo negli ultimi decenni ha acquistato un interesse sempre crescente su scala internazionale. Questa crescita di interesse ha spinto il governo etiope a bandirne l’esportazione per paura di dover affrontare lo stesso destino della Bolivia, la cui sicurezza alimentare è stata danneggiata a causa della crescente popolarità della quinoa - e cioè per timore che non restasse abbastanza teff per il consumo interno. In seguito a questo divieto, la produzione etiope di teff è aumentata del 40 – 50 % mantenendo prezzi costanti. Ciò ha permesso di revocare parzialmente il divieto di esportazione nel 2015, anno in cui sono state concesse 48 licenze di esportazione ad un pari numero di contadini. I contadini scelti non avevano mai coltivato il cereale in precedenza, una precauzione presa in modo da assicurare una produzione sufficiente per la popolazione locale[6].
Il teff è un cereale multiuso molto importante per la cultura etiope, dove viene utilizzato principalmente per la produzione di cibo e bevande tradizionali come l’injera, la kitta (pane azzimo) e la tella (una birra scura)[7]. Il teff viene anche utilizzato come mangime per i ruminanti in Etiopia e per i cavalli negli Stati Uniti. Lo stelo del teff può essere inoltre usato localmente come materiale da costruzione se mischiato con il fango.
Vista la popolarità che il teff sta assumendo negli ultimi anni (principalmente dovuta dal suo interessante profilo nutrizionale) il suo utilizzo è stato ampliato. Molti prodotti contenenti teff sono stati infatti messi sul mercato a livello mondiale. Questi prodotti includono pasta, pane, biscotti e malto. In generale però i prodotti commercializzati contengono solo una parte di teff, che deve essere mischiato ad altri cereali in modo da conferire al prodotto una consistenza e gusto adeguati[7].
Altre applicazioni comprendono quelle legate allo strame del teff, che potrebbe essere utilizzato per produrre metano e anche come assorbente in caso di contaminazione da cromo esavalente (Cr(VI)) delle acque reflue[8].
Come tutti i cereali, il teff fornisce soprattutto un apporto di carboidrati complessi, i quali corrispondono all’80% del grano. L’amido, contenuto al 73%, viene digerito lentamente e per questo l’indice glicemico è inferiore rispetto ad altri cereali. Inoltre, il teff contiene una buona quantità di fibra alimentare, essenziale per la salute del tratto gastrointestinale. Il teff fornisce un buon apporto di proteine, le quali variano dal 8-10%. Il profilo amminoacidico è ben bilanciato e caratterizzato da un contenuto relativamente alto di lisina. La lisina rappresenta infatti l’amminoacido limitante nei cereali in quanto scarsamente presente. Inoltre, il teff rappresenta una buona fonte di acidi grassi. È ricco in particolari di grassi insaturi, principalmente acido oleico (32,4%) e acido linoleico (23,8%). Tra i sali minerali presenti, si notano alte quantità di ferro e calcio, maggiori rispetto a cerali come grano, riso e mais. L’apporto di questi minerali varia a seconda della varietà; il teff rosso è più ricco di ferro e calcio mentre la varietà bianca è maggiormente ricca di altri micronutrienti come il rame. Un'altra importante caratteristica del teff è la sua assenza di glutine, che lo rendono particolarmente adatto alla dieta delle persone celiache. Inoltre, grazie al suo alto contenuto di fibre e al suo basso indice glicemico, il teff è adatto alla dieta di persone affette da diabete.[9]
Nella macinazione dei semi, che sono piccolissimi, è impossibile separare le frazioni di molitura, quindi tutte le parti contenute nel seme sono sempre comprese e mescolate nella farina, che quindi è realmente, (ed obbligatoriamente) "integrale".
Il contenuto alimentare proveniente dalla farina è comunque apprezzabilmente aumentato dalle preparazioni della cucina tradizionale eritrea, etiopica e somala del pane di teff, detto injera, o enjera, un "pane" molto sottile e spugnoso ottenuto da fermentazione batterica acida, e quindi appunto dal sapore acidulo. La fermentazione diminuisce leggermente il contenuto in carboidrati ma lo arricchisce, in maniera sostanziale, in contenuto proteico.[11]
La conservazione delle frazioni corticali ricche in minerali (soprattutto ferro) è preziosa data la ricorrenza nei paesi di origine di malattie parassitarie che inducono carenza di tale elemento. Tali malattie da anemia sono molto pericolose soprattutto nella popolazione femminile.[12]
Ai fini della cottura viene considerato paragonabile al miglio, anche se il seme è molto più piccolo [13].
La coltivazione di Teff può essere adattata a condizioni ambientali diverse, con altitudini che variano dal livello del mare fino a 3.200 metri di altitudine[14]. La produzione massima è raggiunta ad un’altezza compresa tra i 1.800 e i 2.100 m, con precipitazioni che vanno dai 450 ai 550 mm durante la stagione di crescita, e temperature comprese tra 10 e 27 °C. Queste condizioni sono tipiche degli altopiani dell’Etiopia e dell’Eritrea.
Il Teff, a differenza di altre colture, è relativamente resistente a malattie e patogeni. Diversi studi hanno dimostrato che in certe condizioni il teff può essere coltivato senza l’utilizzo di pesticidi o fungicidi[15]. Nonostante ciò, in condizioni di umidità la pianta può essere colpita da funghi e infezioni batteriche. In particolare, in Etiopia ventidue funghi e tre nematodi patogeni sono stati identificati. Le piantine di teff sono anche suscettibili al damping-off causato da malattie quali la Drechslera pose e Helminthosporium pose (Baudys) Shoemaker. Tra i parassiti più comuni in Etiopia troviamo il grillo brevipennis Decticoides e il verme Ignicollis di Mentaxya[16].
Nonostante le radici rimangano in superficie, la pianta di teff è resistente alla siccità grazie alla sua abilità nel rigenerarsi rapidamente nel produrre frutti in un breve lasso di tempo. Inoltre, questo cereale viene normalmente coltivato in condizione di pH neutro ma studi hanno dimostrato che può sopportare pH inferiori a 5.
Le varietà di teff esistenti comprendono la varietà bianca e quella rossa; i nomi derivano dal colore del seme, più chiaro o più scuro; le due varietà producono quindi farine di colore leggermente diverso. La varietà chiara è più delicata ed ha maggiori esigenze di coltivazione, è più costosa e di prassi è preferita nel consumo dalle fasce di popolazione più agiate, la seconda è cibo di maggiore uso nei ceti popolari. Le differenze nutrizionali nei due tipi sono irrilevanti, e risulta invece importantissimo il sistema di coltivazione; le produzioni tradizionali di villaggio sono risultate molto più ricche, in contenuto del prodotto, di iniziative di coltivazione estensiva. La spiegazione è semplice, ed è sufficiente considerare la minuziosa attenzione applicata nelle concimazioni delle coltivazioni di villaggio [17].
Le dosi per una fertilizzazione ottimale sono le seguenti: 25–60 kg/ha di azoto (N) e 10–18 kg/ha di fosforo (P). La pianta di Teff risponde maggiormente all’applicazione d’azoto rispetto al fosforo[18]. L’aggiunta di una concentrazione troppo elevata di azoto aumenta la produzione di biomassa e la grandezza della pianta e di conseguenza aumenta il rischio di lodging. Per far fronte a questo problema, gli agricoltori possono diminuire l’input di azoto, coltivare il teff dopo un'altra coltivazione. In Etiopia infatti, le piante di teff sono comunemente coltivate in rotazione con altri cereali o leguminose [19]
La raccolta meccanizzata è agevole ma, se non perfettamente organizzata ed attrezzata, rischia di produrre grosse perdite di raccolto, (le sottili spighe vanno raccolte con mosse delicate, altrimenti il seme cade, la dispersione del seme è infatti naturale), le rese per ettaro, pur considerando l'elevatissimo valore nutrizionale, sono molto basse. Il seme di teff (soprattutto il teff rosso) è estremamente resistente a tutti gli eventi, disidratazione, caldo, umidità, muffe, ecc.; di norma si considera che conservi capacità germinativa per almeno quattro anni, ma semine con seme anche molto più vecchio non danno di norma problemi [18].
Il teff o tef (Eragrostis tef (Zucc.) Trotter), in amarico ጤፍ ṭēff, in tigrino ጣፍ ṭāff, è un cereale proprio dell'Etiopia e dell'Eritrea, dove viene coltivato e costituisce una parte importante dell’alimentazione locale. Il termine tef deriva dalla radice della lingua amarica t.ff, e significa "perduto" in rappresentanza dell’estrema facilità con cui è possibile perdere il seme finissimo da esso prodotto.
Plantae) Skyrius: Magnolijūnai Magnoliophyta) Klasė: Lelijainiai Liliopsida) Eilė: Migliečiai Poales) Šeima: Migliniai Poaceae) Gentis: Posmilgė Eragrostis) Rūšis: Abisininė posmilgė Eragrostis tef) Mokslinis pavadinimas Eragrostis tef
Abisininė posmilgė (Eragrostis tef, amh. t.eff, Tig. t.aff), paprastai dar vadinama tefu (pavadinimas kilęs iš amcharų kalbos) – miglinių (Poaceae) šeimos augalų rūšis. Tai – vienas pagrindinių javų Etiopijoje, čia prijaukintas jau gerokai prieš mūsų erą, ir labai svarbus Etiopų virtuvėje: iš jo gaminama etiopiška duona inžera.
Tefo grūdai yra labai smulkūs, dėl ko iš vienos saujos galima apsėti visą lauką. Tai ypač pravartu propaguojant klajoklinį gyvenimo būdą.
Abisininė posmilgė (Eragrostis tef, amh. t.eff, Tig. t.aff), paprastai dar vadinama tefu (pavadinimas kilęs iš amcharų kalbos) – miglinių (Poaceae) šeimos augalų rūšis. Tai – vienas pagrindinių javų Etiopijoje, čia prijaukintas jau gerokai prieš mūsų erą, ir labai svarbus Etiopų virtuvėje: iš jo gaminama etiopiška duona inžera.
Tefo grūdai yra labai smulkūs, dėl ko iš vienos saujos galima apsėti visą lauką. Tai ypač pravartu propaguojant klajoklinį gyvenimo būdą.
Dit artikel gaat over een gewas uit het geslacht van de liefdegrassen. Voor letteruitgeverij TEFF, zie The Enschedé Font Foundry. Teff (Eragrostis tef, synoniem: Eragrostis abyssinica) of Abessijns liefdegras[1] is een gewas uit het geslacht van de liefdegrassen (Eragrostis) die deel uitmaken van de grassenfamilie (Poaceae). Het duizendkorrelgewicht is 0,3-0,4 g; van teff wegen 150 korrels even veel als een tarwekorrel. In Nederland is het gewas in 2001 voor het eerst commercieel verbouwd en in 2004 werd in Nederland reeds 620 hectare teff geteeld. In 2005 werd nog maar 240 hectare teff geteeld. Na dit jaar werd de teelt in Nederland stopgezet vanwege achterblijvende productie.[2] Ook heeft teff geteeld in Nederland een lage bakkwaliteit.
De oorsprong van teff ligt waarschijnlijk in Ethiopië. Het oudst zijn vondsten in Egyptische piramiden van 5500 jaar oud.
Het gewas wordt tot 160 cm lang. De stengels zijn dun, waardoor het gewas makkelijk legert (gaat liggen). De graanvruchten zijn zeer klein (ter grootte van suikerkorrels), maar elke halm draagt er zo veel van dat de plantjes tegen de oogsttijd krom gaan hangen onder het gewicht.
In Ethiopië worden de zaden na de oogst drie dagen ondergronds gefermenteerd en dan als een soort zuurdeeg tot platte koeken verwerkt. Ook maakt men er pap van en een soort bier.
De opbrengst van het in Nederland verbouwde teff is vooralsnog laag: circa 700 kg per ha. Hoewel teff gluten bevat[bron?] is het wel geschikt voor mensen met coeliakie (glutenintolerantie), aangezien het niet de schadelijke glutenfractie bevat. Daarnaast bevat teff veel meer langzaam verteerbare, complexe koolhydraten dan andere granen[bron?]. Hierdoor houdt men na het eten van teff veel langer een gevoel van verzadiging. Ook bevat teff veel meer calcium dan andere graansoorten[bron?], veel ijzer, dat in tegenstelling tot ijzer uit andere granen goed wordt opgenomen in het lichaam[bron?] en relatief veel voedingsvezels. Deze eigenschappen maken teff een interessant product voor ouderen, voor veganisten en voor duursporters. De Ethiopische atleten Haile Gebrselassie en Kenenisa Bekele schrijven hun successen toe aan het eten van teff.
Doordat de korrels van teff zo klein zijn, is het niet mogelijk ze te pellen voordat ze gemalen worden. Teffmeel is dus altijd volkorenmeel, wat betekent dat het rijk is aan voedingsvezels. Teffmeel kan op dezelfde manier worden verwerkt als tarwemeel. Teff is het hoofdingrediënt voor injera, de platte koek die het basisvoedsel vormt in grote delen van Ethiopië en aangrenzende streken.
Een octrooi op veel aspecten van het gebruik en de verwerking van teff werd in 2007 verleend door het Europees Octrooibureau aan een Nederlands bedrijf.[3] Dit octrooi wordt als oneerlijk beschouwd[4] en wordt betwist.[5][6]
100 gram Teff bevat 1.541,4 kJ (= 367 kcal) en heeft de volgende inhodstoffen:[7]
Inhoudstof Aandeel Water 8,8 g Eiwit 13,3 g Vet 2,4 g Koolhydraten 73,1 g Voedingsvezels 8,0 g Suikers 1,8 g Natrium 12,0 mg Kalium 427 mg Calcium 180 mg Fosfor 429 mg Magnesium 184 mg IJzer 7,6 mg Vitamine E, Tocopherol 0,08 mg Vitamine B1, Thiamine 0,39 mg Vitamine B2, Riboflavine 0,27 mg Vitamine B3, Niacine 3,4 mg Vitamine B6, Pyridoxine 0,48 mgJonge plant
2 weken later
5 weken later
Aartjes van verschillende planten
In het midden teffbrood
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Eragrostis tef op Wikimedia Commons. Beluister
(info)Teff (Eragrostis tef, synoniem: Eragrostis abyssinica) of Abessijns liefdegras is een gewas uit het geslacht van de liefdegrassen (Eragrostis) die deel uitmaken van de grassenfamilie (Poaceae). Het duizendkorrelgewicht is 0,3-0,4 g; van teff wegen 150 korrels even veel als een tarwekorrel. In Nederland is het gewas in 2001 voor het eerst commercieel verbouwd en in 2004 werd in Nederland reeds 620 hectare teff geteeld. In 2005 werd nog maar 240 hectare teff geteeld. Na dit jaar werd de teelt in Nederland stopgezet vanwege achterblijvende productie. Ook heeft teff geteeld in Nederland een lage bakkwaliteit.
De oorsprong van teff ligt waarschijnlijk in Ethiopië. Het oudst zijn vondsten in Egyptische piramiden van 5500 jaar oud.
Het gewas wordt tot 160 cm lang. De stengels zijn dun, waardoor het gewas makkelijk legert (gaat liggen). De graanvruchten zijn zeer klein (ter grootte van suikerkorrels), maar elke halm draagt er zo veel van dat de plantjes tegen de oogsttijd krom gaan hangen onder het gewicht.
In Ethiopië worden de zaden na de oogst drie dagen ondergronds gefermenteerd en dan als een soort zuurdeeg tot platte koeken verwerkt. Ook maakt men er pap van en een soort bier.
De opbrengst van het in Nederland verbouwde teff is vooralsnog laag: circa 700 kg per ha. Hoewel teff gluten bevat[bron?] is het wel geschikt voor mensen met coeliakie (glutenintolerantie), aangezien het niet de schadelijke glutenfractie bevat. Daarnaast bevat teff veel meer langzaam verteerbare, complexe koolhydraten dan andere granen[bron?]. Hierdoor houdt men na het eten van teff veel langer een gevoel van verzadiging. Ook bevat teff veel meer calcium dan andere graansoorten[bron?], veel ijzer, dat in tegenstelling tot ijzer uit andere granen goed wordt opgenomen in het lichaam[bron?] en relatief veel voedingsvezels. Deze eigenschappen maken teff een interessant product voor ouderen, voor veganisten en voor duursporters. De Ethiopische atleten Haile Gebrselassie en Kenenisa Bekele schrijven hun successen toe aan het eten van teff.
Doordat de korrels van teff zo klein zijn, is het niet mogelijk ze te pellen voordat ze gemalen worden. Teffmeel is dus altijd volkorenmeel, wat betekent dat het rijk is aan voedingsvezels. Teffmeel kan op dezelfde manier worden verwerkt als tarwemeel. Teff is het hoofdingrediënt voor injera, de platte koek die het basisvoedsel vormt in grote delen van Ethiopië en aangrenzende streken.
Teff (Eragrostis teff) er eit kornslag frå nord i dei etiopiske høglanda. Det blir særleg dyrka i Etiopia og Eritrea og i nyare tid også Australia, India, Pakistan og USA.
Teff er tradisjonelt blitt brukt til å laga injera, eit brød som er etiopisk daglegkost. I seinare år har ein også teke til å interessera seg for kornslaget utanfor Etiopia, ettersom teff ikkje inneheld gluten. Teff har eit gunstig næringsinnhald, med mykje jern og kostfiber, og inneheld også proteinar og kalsium.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Teff 
Denne biologiartikkelen som har med mat å gjere er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han. Teff (Eragrostis teff) er eit kornslag frå nord i dei etiopiske høglanda. Det blir særleg dyrka i Etiopia og Eritrea og i nyare tid også Australia, India, Pakistan og USA.
Teff er tradisjonelt blitt brukt til å laga injera, eit brød som er etiopisk daglegkost. I seinare år har ein også teke til å interessera seg for kornslaget utanfor Etiopia, ettersom teff ikkje inneheld gluten. Teff har eit gunstig næringsinnhald, med mykje jern og kostfiber, og inneheld også proteinar og kalsium.
Teff (amharisk ጤፍ ṭēff, tigrinya ጣፍ ṭaff) er en plante i gressfamilien som hører hjemme i det nordøstlige Afrika. Teff er en viktig kornsort blant annet i Etiopia og Eritrea. Halmen kan også blandes med leire og brukes til bygging.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Teff (amharisk ጤፍ ṭēff, tigrinya ጣፍ ṭaff) er en plante i gressfamilien som hører hjemme i det nordøstlige Afrika. Teff er en viktig kornsort blant annet i Etiopia og Eritrea. Halmen kan også blandes med leire og brukes til bygging.
Multimedia w Wikimedia Commons Miłka abisyńska, tef, teff, trawa abisyńska (Eragrostis tef) – gatunek rośliny zbożowej z rodziny wiechlinowatych, naturalnie rosnący w północno-wschodniej Afryce[3].
Pędy generatywne dorastają do 70 cm, wyższe rośliny są rzadko spotykane. Plewka dolna na grzbiecie szorstka, wiecha kłoskowata o długości do 30 cm[4].
Ziarniaki trawy abisyńskiej są małe, lekkie i nagie, rozsiewane przez wiatr[5]. Mają podłużny, jajowaty kształt oraz brunatno-żółte zabarwienie.
Eragrostis tef jest gatunkiem endemicznym dla Etiopii. Dokładna data i tereny udomowienia miłki abisyńskiej pozostają nieznane. Jednakże nie podlega wątpliwości, że zboże to znano i uprawiano już w czasach starożytnych[6]. Szacuje się, że udomowienie miłki abisyńskiej nastąpiło od 8000 do 5000 lat temu za sprawą ludów zamieszkujących Wyżynę Abisyńską, które zapoczątkowały proces udamawiania wielu gatunków zwierząt gospodarskich i roślin uprawnych[7]. Wyniki analiz genomu wskazują na Eragrostis pilosa jako najbardziej prawdopodobnego dzikiego przodka tego gatunku[8]. Obecnie podaje się w wątpliwość wyniki XIX-wiecznych analiz nasion pochodzących ze stanowisk archeologicznych w Egipcie, które zidentyfikowano w owym czasie jako Eragrostis tef. Bardziej prawdopodobne jest, że były to nasiona E. aegyptiaca – trawy pospolicie występującej na terytorium Egiptu[9].
Miłka abisyńska została introdukowana do wielu części świata. W 1866 roku królewskie ogrody botaniczne w Kew sprowadziły nasiona z Etiopii i następnie rozpowszechniły na inne kontynenty. W 1911 roku introdukowano ten gatunek w Zimbabwe, Mozambiku, Kenii, Ugandzie i Tanzanii, w 1916 roku sprowadzono go do Kalifornii, Malawi, Zairu, Indii, Sri Lanki, Australii, Nowej Zelandii i Argentyny, a w 1940 roku do Palestyny[6].
Miłka abisyńska, jako gatunek bardzo wcześnie udomowiony, występuje obecnie głównie w ekosystemach zmienionych przez działalność człowieka, takich jak trawiaste łąki czy pola uprawne. Jest komponentem agrocenoz. Jest odporna na choroby, daje duży plon. Warunki glebowe panujące na etiopskich polach (skorupiasta, pękająca gleba, susza oraz okresowe ulewy) wymuszają zastosowanie odpowiednich metod przygotowania łoża siewnego, takich jak stosowanie osłon w okresie suszy, czy wykonywanie bruzd odwadniających w sezonie wilgotnym. Przydatne okazują się również tradycyjne metody, jak próby określenia właściwych terminów siewu. Miłka abisyńska jest wrażliwa na długość dnia. Porównywano rozwój i kwitnienie roślin pochodzących z jednej linii, lecz uprawianych w Etiopii oraz w Anglii (w okresie letnim i zimowym). Najlepiej rozwijały się osobniki uprawiane w Etiopii, gdzie długość dnia wynosi około 12 godzin. W Anglii te same kultywary uprawiane w ogrzewanych szklarniach, w okresie zimowym (długość dnia ok. 8 godzin) osiągnęły zaledwie połowę wysokości osobników etiopskich. Odnotowano także zaburzenia procesu kwitnienia. Kwiaty pozostawały otwarte bardzo długo, a wiele z nich było sterylnych, co znacznie zmniejszyło plon. Okres stadium wegetatywnego znacznie się wydłużył, a osiągnięcie dojrzałości zajęło roślinom ok. 6 miesięcy. Wysokość roślin uprawianych latem okazała się większa od roślin z siewu zimowego. Ich okres wegetatywny był dłuższy od tych uprawianych w Etiopii, ale krótszy od zimowych. Nie odnotowano anomalii długości czasu otwarcia kwiatów, natomiast wciąż wiele z nich (w porównaniu do próby etiopskiej) okazało się sterylnych. Plon był wyższy niż w przypadku próby zimowej, lecz znacznie niższy niż w przypadku próby etiopskiej[6].
Gatunek ten może być wysiewany na glebach zarówno suchych jak i wilgotnych. Największe plony zbiera się na obszarach położonych na wysokości od 1800 do 2100 m n.p.m., przy opadach od 450 do 550 mm i temperaturze od 10 do 27°C, nie toleruje żadnych mrozów[10]. Miłka jest wrażliwa na długość nasłonecznienia w ciągu dnia, jej kwiaty najlepiej rozwijają się, gdy światło słoneczne dociera przez co najmniej 12 godzin[3].
Miłka abisyńska, tef, teff, trawa abisyńska (Eragrostis tef) – gatunek rośliny zbożowej z rodziny wiechlinowatych, naturalnie rosnący w północno-wschodniej Afryce.
Eragrostis tef (Zucc.) Trotter, conhecida pelo nome comum de tefe (do amárico: ጤፍ ṭēff, e do tigrínia: ጣፍ ṭaff; chamada xaafii em oromo), é uma planta anual nativa das terras altas do Etiópia e Eritreia no Corno de África.[1] É um cereal comum na Etiópia e na Eritreia, mas pouco conhecido em outras partes do mundo, constituindo a base da injera, o prato nacional etíope. A etimologia popular liga a palavra tefe à raiz etio-semítica "ṭff", que significa "perdido" (aparentemente devido ao pequeno tamanho do grão).
Acredita-se que o cultivo do tefe teve início na Etiópia entre 4000 e 1000 a.C.. Estudos genéticos apontam a espécie Eragrostis pilosa como o seu antepassado selvagem mais provável.
No século XIX foram identificadas sementes de tefe em um sítio arqueológico egípcio. Hoje tal identificação é considerada duvidosa. As sementes em questão já não estão disponíveis para estudo e provavelmente seriam de uma gramínea selvagem comum no Egito.
O tefe é resistente a climas rigorosos quentes e secos. Também é cultivado em solos alagados.
Apresenta maior produtividade em altitudes de 1800 a 2000 metros com 450 a 550 milímetros de chuva e temperaturas entre 10 e 27 °C.
É uma semente pequena com colorações variadas (do branco passando pelo vermelho até o marrom escuro). Os tipos mais claros possuem um sabor mais suave mas todos são igualmente nutritivos.
Graças a seu pequeno tamanho (cerca de 1 milímetro de diâmetro) e sua facilidade de cultivo favoreceu um estilo de vida semi-nômade.
O grão tem uma concentração elevada e variada de nutrientes: cálcio, ferro, cobre, alumínio, bário, fósforo e tiamina. É rico em carboidratos
O ferro contido no tefe é facilmente absorvido pelo organismo.
Possui elevado teor de proteína. Acredita-se que tenha uma composição de aminoácidos excelente (todos os 8 aminoácidos essenciais para os seres humanos). Tem níveis de lisina mais elevados do que o trigo ou a cevada
Estimula a flora intestinal. Não contém glúten, pelo que é apropriado para aqueles com intolerância do glúten ou que sofram de doença celíaca.
O tefe é mais intensamente cultivado nos planaltos da Etiópia que é o maior produtor mundial (o tefe é responsável por aproximadamente um quarto da produção total de cereais deste país) e também na Eritreia, Índia e Austrália.
Tradicionalmente, o tefe é usado na culinária da Etiópia e da Eritreia para a preparação de um tipo de pão, a injera.[2][3]
Eragrostis tef (Zucc.) Trotter, conhecida pelo nome comum de tefe (do amárico: ጤፍ ṭēff, e do tigrínia: ጣፍ ṭaff; chamada xaafii em oromo), é uma planta anual nativa das terras altas do Etiópia e Eritreia no Corno de África. É um cereal comum na Etiópia e na Eritreia, mas pouco conhecido em outras partes do mundo, constituindo a base da injera, o prato nacional etíope. A etimologia popular liga a palavra tefe à raiz etio-semítica "ṭff", que significa "perdido" (aparentemente devido ao pequeno tamanho do grão).
Eragrostis tef, Xaafii, teff, lovegrass, taf (amharică ጤፍ ṭēff); tigrinya ጣፍ ṭaff), sau meiul etiopian, este o plantă specifică zonelor muntoase din Etiopia și Eritreea, fiind considerată printre primele cereale cultivate de către oameni. Cercetările au demonstrat că teff-ul are un conținut bogat în fibre alimentare, aminoacizi, proteine (între 9 și 15% ), calciu (100 – 150 mg la 100g) și fier (11 – 33 mg). Pe lângă acestea, meiul etiopian conține vitamina C, magneziu, potasiu fosfor și zinc.[1]
Semințele de teff sunt foarte mici, apropiate de dimensiunea semințelor de mac. De obicei, sunt transformate în făină care este folosită pentru a coace „injera”, o lipie poroasă specifică Etiopiei. Datorită dimensiunii reduse a semințelor, făina obținută este întotdeauna integrală, ceea ce îi conferă o valoare nutrițională crescută. Conținutul bogat în fier al acestei cereale este considerat responsabil pentru absența cazurilor de anemie din Etiopia. În privința valorii energetice, 100 grame de mei etiopian furnizează între 353 – 367 kcal.
Eragrostis tef, Xaafii, teff, lovegrass, taf (amharică ጤፍ ṭēff); tigrinya ጣፍ ṭaff), sau meiul etiopian, este o plantă specifică zonelor muntoase din Etiopia și Eritreea, fiind considerată printre primele cereale cultivate de către oameni. Cercetările au demonstrat că teff-ul are un conținut bogat în fibre alimentare, aminoacizi, proteine (între 9 și 15% ), calciu (100 – 150 mg la 100g) și fier (11 – 33 mg). Pe lângă acestea, meiul etiopian conține vitamina C, magneziu, potasiu fosfor și zinc.
Semințele de teff sunt foarte mici, apropiate de dimensiunea semințelor de mac. De obicei, sunt transformate în făină care este folosită pentru a coace „injera”, o lipie poroasă specifică Etiopiei. Datorită dimensiunii reduse a semințelor, făina obținută este întotdeauna integrală, ceea ce îi conferă o valoare nutrițională crescută. Conținutul bogat în fier al acestei cereale este considerat responsabil pentru absența cazurilor de anemie din Etiopia. În privința valorii energetice, 100 grame de mei etiopian furnizează între 353 – 367 kcal.
Teff, tef (Eragrostis teff, amhariska ጤፍ, franska mil éthiopien), är ett sädesslag från de etiopiska och eritreanska högländerna.[1] Det odlas numera även i USA. Teff används traditionellt till att baka injera, en tunnbrödsliknande pannkaka som är vardagsmat i Etiopien och Eritrea.
Själva sädeskornet är mycket litet, vilket gör att man kan sprida teff över stora områden med bara en handfull korn.
Bästa förutsättningar för odling av teff är 1 800 till 2 100 m ö.h., med en nederbörd av 450 till 550 mm och temperaturer på 10 till 27 °C. Den kräver även dagar på cirka 12 timmar.
Sädesslaget har odlats under lång tid, och det kan ha funnits som odlad gröda i omkring 6 000 år. Man tror då att E. pilosa är dess ursprung. Det är dock osäkert, eftersom släktingen E. aegyptiaca är mycket lik.
I Sverige har försöksodling skett med EU-bidrag, hittills med måttlig framgång. I Etiopien kan skördarna ligga på 9 ton/ha.
På senare år har man uppmärksammat att teff är glutenfritt. I Nederländerna odlas teff och säljs till företag som bakar glutenfritt bröd.
Typiska näringsvärden är per 100 g :[2]
Wikimedia Commons har media som rör Teff.
Teff, tef (Eragrostis teff, amhariska ጤፍ, franska mil éthiopien), är ett sädesslag från de etiopiska och eritreanska högländerna. Det odlas numera även i USA. Teff används traditionellt till att baka injera, en tunnbrödsliknande pannkaka som är vardagsmat i Etiopien och Eritrea.
Батьківщина тефа — Ефіопія, де він і сьогодні є основною зерновою культурою і займає близько 30 % від всієї ріллі. Теф — культура, в основному, високогірна, особливо червоний теф, культивований у горах на висотах до 2500 м над рівнем моря і навіть іноді вище. Білий теф вирощують в основному на висотах 1700—2000 м над рівнем моря. Температура повітря 16-18 °C цілком достатня для зростання і розвитку рослин. У ранній період розвитку тефу необхідна хороша забезпеченість водою. Як тільки припиняються дощі, призупиняється і зростання рослин, що пов'язане з поверхневим розташуванням кореневої системи у тефа.
Теф культивується в основному в Ефіопії та Еритреї. У меншій мірі його вирощують в інших африканських країнах. Рослину інтродуковано також в Індію, Австралію, ПАР, Росію, Україну[1]. Останнім часом проводяться експерименти по його вирощуванню в США (Айдахо, Канзас).
Це — однорічна, трав'яниста, самозапильна рослина, яка сильно кущиться. Висота стебла досягає 40-60 см. Суцвіття — довга пухка, поникла волоть із великою кількістю насіння. Плід — дуже дрібна, плівчаста, біла (білий теф) або червонувато-коричнева (червоний теф) зернівка. Маса 1000 зерен становить близько 300 мг.
У зерні тефа міститься: 69,0-74,0 % вуглеводів, 6,0-9,0 % білків, 2,2-3,5 % жирів і 2,4 % зольних речовин. Зернівки тефа багаті залізом. Його в них в 2,4-4,8 рази більше, ніж в зернівках пшениці.
В Ефіопії з розмеленого зерна тефа готують коржі (инджера). З суміші борошна пшениці і тефа печуть хліб. В інших країнах Африки рослина культивують як кормову культуру. Зелена маса і солома тефа — хороший корм для тварин.
Зерно тефа має лікувальну властивість — відновлює склад крові, що пояснюється високим вмістом у ньому заліза.
Теф не містить глютен (клейковина, глютен, лат. Gluten — «клей»; поняття, що об'єднує групу білків, виявлених в насінні злакових, особливо пшениці, житі та ячмені). У зв'язку з дослідженнями, які показують можливу нестачу заліза при тривалому дотриманні дієти без глютену (в разі целіакії та інших хвороб непереносності глютену) особливо цінний як додаткове джерело заліза[2].
Це незавершена стаття про Тонконогові.Eragrostis tef là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được (Zucc.) Trotter mô tả khoa học đầu tiên năm 1918.[1]
.jpg)
1.jpg)
.jpg)
Eragrostis tef là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được (Zucc.) Trotter mô tả khoa học đầu tiên năm 1918.
Это — однолетнее, травянистое, сильно кустящееся, самоопыляющееся растение. Высота стебля достигает 40—60 см. Соцветие — длинная рыхлая, поникающая, сильноозернённая метёлка. Плод — очень мелкая, плёнчатая, белая (белый теф) или красновато-коричневая (красный теф) зерновка. Масса 1000 зёрен составляет около 300 мг.
В зерне тефа содержится: 69,0—74,0 % углеводов, 6,0—9,0 % белков, 2,2—3,5 % жиров и 2,4 % зольных веществ. Зерновки тефа богаты железом. Его в них в 2,4—4,8 раза больше, чем в зерновках пшеницы.
В Эфиопии из размолотого зерна тефа готовят лепёшки (ынджера). Из смеси муки пшеницы и тефа пекут хлеб. В других странах Африки растение культивируют как кормовую культуру. Зелёная масса и солома тефа — хороший корм для животных.
Зерно тефа обладает лечебным свойством — восстанавливает состав крови, что объясняется высоким содержанием в нём железа.
Теф не содержит глютен (клейкови́на, глюте́н, лат. gluten — "клей"; понятие, объединяющее группу запасающих белков, обнаруженных в семенах злаковых, в особенности пшеницы, ржи и ячменя). В связи с исследованиями, показывающими возможную нехватку железа при длительном соблюдении диеты без глютена (в случае целиакии и других непереносимостей глютена) особенно ценен как дополнительный источник железа[2].
Это — однолетнее, травянистое, сильно кустящееся, самоопыляющееся растение. Высота стебля достигает 40—60 см. Соцветие — длинная рыхлая, поникающая, сильноозернённая метёлка. Плод — очень мелкая, плёнчатая, белая (белый теф) или красновато-коричневая (красный теф) зерновка. Масса 1000 зёрен составляет около 300 мг.
苔麸，也称埃塞俄比亚画眉草（英语：Eragrostis tef；阿姆哈拉語：ጤፍ? ṭēff；提格里尼亞語：ጣፍ? ṭaff；奥罗莫语：xaafii），一年生禾本科植物，生长在非洲之角的埃塞俄比亚高原和厄立特里亚高原的画眉草属植物的一种[1]。苔麸（teff）一词 来源于埃塞俄比亚闪族语词根“ṭff”，意为“丢失”（因为它的谷粒非常小）。
苔麸，也称埃塞俄比亚画眉草（英语：Eragrostis tef；阿姆哈拉語：ጤፍ? ṭēff；提格里尼亞語：ጣፍ? ṭaff；奥罗莫语：xaafii），一年生禾本科植物，生长在非洲之角的埃塞俄比亚高原和厄立特里亚高原的画眉草属植物的一种。苔麸（teff）一词 来源于埃塞俄比亚闪族语词根“ṭff”，意为“丢失”（因为它的谷粒非常小）。
分類 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物門 Magnoliophyta 階級なし : 単子葉類 Monocots 階級なし : ツユクサ類 commelinids 目 : イネ目 Poales 科 : イネ科 Poaceae 属 : スズメガヤ属 Eragrostis 種 : テフ E. tef 学名 Eragrostis tefテフ (teff, Eragrostis tef) はイネ科スズメガヤ属の植物である。主にエチオピアで栽培され、主食に供される。
草丈は50 cmから150 cmほどで、種子の皮の色から赤色種と白色種の2種に分類される。種子は非常に小さく、床に落とせば見失ってしまうほど。「テフ」の名は、アムハラ語の「見失う」に由来するという。
エチオピアの低地や高原地帯で広く栽培されている。雨季が始まる8月ごろ、牛に曳かせた犂で畑を耕し、手で直に蒔き付ける。9月下旬から10月にかけて穂が出始め、乾季が始まる11月ごろに成熟する。刈り取ったテフはむしろの上に広げ、人や家畜が足で踏んで脱穀する。 一つの耕地では4年連続でテフを栽培し、その後は4年から10年ほど休耕する。
2004年のエチオピアの生産量は、1,687千トン。収量は、haあたり0.8トン[1]。テフはもともとはエチオピア高原に住むアムハラ人の間で栽培されていた穀物であったが、アムハラ人がエチオピア帝国を建国し周辺諸民族を支配下に収めると、アムハラ文化がオロモ人など支配下の民族にも伝播していったため、テフの栽培もエチオピア国内の各民族に広がっていった。テフはエチオピア国内でしか栽培されない上、特にアムハラ人が強く嗜好するため、換金性は高く高価で取引されている[2]。
下記のように国際的に注目を集めているものの、現状では国内需要を満たすのが精いっぱいであり、テフは現在輸出禁止となっている[3]。そのため、エチオピア国外では入手困難となっている。
石臼で挽いて製粉し、水を加えてゆるい生地にする。これを3日ほど室温で乳酸菌発酵させ、蓋付きの土鍋でパンケーキ状に焼いた薄焼きのパンにする。これがインジェラで、エチオピアにおける主食である。食べる際は皿に広げたインジェラにカレー状の煮込み料理・「ワット」（肉や野菜をスパイスやヨーグルトで煮込んだもの）を乗せ、ふろしきのように包んで口に運ぶ。重曹で膨らませたパンケーキやホットケーキ、イースト醗酵させたパンとは違い、乳酸菌による醗酵のため、独特の酸味がある。テフは、オーストラリアやオランダ、アメリカの一部地域などでも栽培されているが、これら欧米諸国ではキロあたり日本円で600円以上とかなり高価（2007年現在）。小麦と違いグルテン分がなく[4]、鉄分が豊かに含まれるため、小麦アレルギーの人が食する場合もある。
スズメガヤ属には多くの種があり、日本にも10種ばかり知られ、カゼクサやニワホコリなど身近な雑草もあるが、これほど利用されるものはない。
테프(teff, 학명: Eragrostis tef 에라그로스티스 테프[*])는 벼과의 한해살이풀이다.[2] 아프리카의 뿔 지역이 원산지이며, 특히 에티오피아와 에리트레아에서 주식 곡물로 재배된다.[3][4] 이름의 어원은 암하라어 "떼프(ጤፍ)"이다.[5] 테프 낟알은 흰색에서 짙은 적갈색을 띠며, 크기가 아주 작다.[6]
테프
.jpg)
.jpg)
