dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

fornecido por AnAge articles
Maximum longevity: 15.3 years (captivity)
licença
cc-by-3.0
direitos autorais
Joao Pedro de Magalhaes
editor
de Magalhaes, J. P.
site do parceiro
AnAge articles

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

There have been claims that the caimans consume large quantities of commericial fishes, having a negative impact on local fishermen, but analysis of stomach contents in one study indicated only small volumes of such fish are eaten at any one time. This does not support the fishermen's claims, and the Black Caimans probably do not significantly affect local fishing.

The Black Caiman will on occasion prey on domestic animals, and there have also been attacks on humans. (Britton 1999, Da Silveira and Magnusson 1999).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Conservation Status ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

While it was once extremely common throughout its range, commercial hunting has devastated populations of M. niger. Killing black caimans for their skins, which produce a shiny black leather, increased dramatically during the 1940s and 1950s as populations of other, more popular, South American crocodilians were decreasing. Hunting continued through the 1970s, nearly destroying many communities. It is estimated that black caiman populations have been reduced by 99% during the 20th century.

Illegal hunting remains a problem today, but it is not the only threat facing black caimans. The destruction of its habitat by deforestation and burning of swamplands is slowing the recovery of populations, as is increased competition for resources with Caiman crocodilus.

While still present in much of its range, populations are still severely depleted in 4 of the 7 countries in which it occurs. There are some locally strong populations in Peru, Ecuador, Brazil, and Guyana; these tend to occur in isolated, hard to reach areas of swampland. Thorbjarnarson and Da Silveira (1998) found a surprisingly robust population in the Mamiraua Reserve in the Amazon.

The lack of reliable census information makes population surveys a crucial first step for any management program. Ecological studies are also being carried out to help reveal the behavior of this poorly understood reptile.

Management strategies are focusing mainly on legal protection of wild populations, but such laws are not always effectively enforced. Bolivia pioneered a captive breeding and reintroduction program in 1990 by releasing 25 ranch-raised adult black caimans; some of these were observed to reproduce. There is hope that sufficient protection and population recovery may allow the implementation of a contolled, managed harvest that would benefit the local peoples. This would encourage protection of the species as a valuble resource and ease the pressures from uncontrolled poaching.

US Federal List: no special status

CITES: appendix i

IUCN Red List of Threatened Species: lower risk - conservation dependent

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Benefits ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

As the largest predator in the ecosystem, the Black Caiman may play the role of a keystone species and help to maintain the structure of its ecosystem. Important activities may include nutrient cycling and the selective predation of certain fish species. Its disappearance from the Amazon would leave a large ecological gap, with adverse effects for its habitats.

If populations recover sufficiently, the Black Caiman could provide economic benefits through controlled hunting for meat. This would give local peoples more incentive to protect the species (Thorbjarnarson 1998, Thorbjarnarson 1999).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Studies on M. niger's diet are limited, but some have been carried out and the diet shows many similarities to that of the Common Caiman (Caiman crocodilus). This may be due to similar habitats.

Diets can vary depending on the age, size, habitat, and available prey. Mean prey size is usually positively correlated to caiman size.

Fish, such as piranhas and catfish, account for a large part of the adult Black Caiman's diet, as do molluscs. It also preys on aquatic and terrestrial vertebrates, including some mammals such as capybara (Hydrochaeris hydrochaeris). Young individuals tend to eat insects, crustaceans, and other invertebrates, but many of these are usually replaced in the diet as the caiman matures. Much hunting is done in the water, but the Black Caiman may emerge to hunt on land as well, usually at night (Britton 1999, Da Silveira and Magnusson 1999, Magnusson 1987).

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Distribution ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Black caimans are found throughout much of the Amazon Basin; their range includes much of northern and central South America. Although these animals are far less common now than a few decades ago.

Biogeographic Regions: neotropical (Native )

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Habitat ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Melanosuchus niger is often associated with steep banks alongside slow-moving freshwater rivers, lakes, wetlands, black water swamps, and seasonally flooded areas of the Amazon. (Britton 1999, Magnusson 1987).

Habitat Regions: tropical ; freshwater

Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Morphology ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

The largest predator in the Amazon, Melanosuchus niger is capable of growing to more than 6 m. It resembles the American Alligator but is biologically more closely related to the other caimans. The Black Caiman retains its distinctive skin markings into adulthood: they display grey or brown banding on the lower jaw, and display white or yellowish bands on the sides of the body (Britton 1999, Magnusson 1998).

Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Average lifespan
Sex: male
Status: captivity:
13.1 years.

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Reproduction ( Inglês )

fornecido por Animal Diversity Web

Good information concerning the Black Caiman's breeding habits is not plentiful. In the dry season, which runs from September through December, the female builds a nest mound, using the hind feet to dig an egg chamber. Clutch size averages 39.3 eggs, which are elliptical, with rigid shells, and average 143.6g. The female generally remains close to the nest site, although not all actively defend the nest. She will scrape open the nest when the hatchlings are emerging. The incubation period lasts between two to three months, but may vary with nest temperature. Nests may be warmed by sunlight or by the heat of decomposing vegetation. Hatching may correlate with the onset of the rainy season.

Hatchlings tend to congregate together in groups called pods. Pods may contain individuals from more than one nest, and they are often protected by the adult female's presence. -M. niger- pods were found to occur in areas of deeper water than -C. crocodilus-, implying choice of nesting sites in lower-lying areas (Britton 1999, Da Silveira et al 1997, Herron 1990, Thorbjarnarson 1998).

Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)

licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
The Regents of the University of Michigan and its licensors
citação bibliográfica
Sydlowski, R. 2000. "Melanosuchus niger" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Melanosuchus_niger.html
autor
Rose Sydlowski, Michigan State University
editor
James Harding, Michigan State University
original
visite a fonte
site do parceiro
Animal Diversity Web

Biology ( Inglês )

fornecido por Arkive
Black caiman typically hunt at night, using their acute sight and hearing to locate their prey (2). Fish comprise the major part of the black caiman's diet, particularly catfish and the much-feared piranha, but adult black caiman also tackle much larger prey such as capybara, turtles and deer (4). Domestic animals such as dogs and pigs may be taken by large adult caiman, and there are even reports of people being the victim of an attack. Juvenile black caiman stick to smaller foods, including crustaceans, other invertebrates such as snails, and fish (4). Female black caiman are thought to start nesting during the dry season when water levels fall and fish are forced to congregate in shallow pools, providing an easy and plentiful meal (4). Plant material is used to build a mound nest measuring about 1.5 metres across, into which a large clutch of up to 65 eggs are laid (4). The female will remain close to the nest, waiting for between 42 and 90 days until the eggs begin to hatch, before opening the nest to assist with the hatching process (2). As many females often nest within close proximity, large numbers of hatchlings all emerge at once at the beginning of the wet season, gaining some safety in numbers (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Conservation ( Inglês )

fornecido por Arkive
Except for certain populations in Brazil and Ecuador, the black caiman is listed on Appendix I of the Convention on International Trade in Endangered Species (CITES), meaning that international trade in this species is only permitted in exceptional circumstances. Those other populations are listed on Appendix II of CITES, meaning that annual quotas are set and the trade is carefully monitored (3). In nearly all the countries in which the black caiman is found, the species is protected or is included in laws prohibiting commercial hunting. However, these laws can be difficult to enforce and illegal hunting remains a significant problem (5), compounded by the fact that black caiman skins can be difficult to differentiate from the more common spectacled caiman (2) (5). In 1990, a captive breeding and reintroduction programme was initiated in Bolivia (5). As well as enforcing existing laws, captive breeding and reintroduction programmes need to be implemented in other countries to assist the recovery of this remarkable reptile (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Description ( Inglês )

fornecido por Arkive
This impressive aquatic hunter is the largest of all alligator species, with reports of individuals measuring six metres (2). The black caiman superficially resembles the American alligator (4), and as its name suggests, its protective armoured skin is dark in colour. Pale yellow or white bands of dots pattern the sides of the body, while the lighter grey head has dark bands across the jaws (4). As the caiman matures, this banding gradually fades (2). The snout is fairly wide at the base but becomes rather narrow and pointed and (4), like other caiman, a bony ridge extends from above the large eyes, down the snout (2).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Habitat ( Inglês )

fornecido por Arkive
This aquatic reptile occurs in shallow, freshwater habitats such as slow-moving rivers, streams and lakes, and ventures into flooded savannah and wetlands (2) (4).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Range ( Inglês )

fornecido por Arkive
The black caiman occurs mainly in the Amazon Basin, although its range does also extend further north (4). It occurs in Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, Guyana, Peru, Venezuela (2), and in French Guiana, where the largest populations remain (4).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Status ( Inglês )

fornecido por Arkive
Classified as Lower Risk / Conservation Dependent (LR/cd) on the IUCN Red List 2007 (1) and listed under Appendices I and II of CITES (3).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Threats ( Inglês )

fornecido por Arkive
For many years, the black caiman was heavily hunted for its tough skin which produces shiny, black leather (2). Intensive hunting began in the 1940s, and continued into the 1970s and beyond (2) (4), with around an incredible 66,000 hides being exported from Colombia each year in the early 1970s (4). As a result of this extreme hunting pressure, the overall population of black caiman declined by 99 per cent over the last century and it is now virtually extinct in some locations, such as Colombia and the Amazon River itself (4). Illegal hunting continues to impact the black caiman, in addition to the destruction of its habitat, through deforestation and the burning of swamplands (2). Competition with the more numerous spectacled caiman (Caiman crocodilus) may also inhibit the recovery of black caiman populations (2). The impact of reduced black caiman numbers can be felt in some areas, such as Brazil and Bolivia, where capybara populations, free from this voracious predator, have increased, causing a rise in crop damage. Similarly, an increase in piranha numbers in flooded pastures has resulted in an increase in attacks on cattle (4).
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Wildscreen
original
visite a fonte
site do parceiro
Arkive

Distribution ( Inglês )

fornecido por ReptileDB
Continent: South-America
Distribution: Bolivia, Brazil, Colombia, Ecuador, French Guiana, Guyana, Peru, Venezuela
Type locality: "Fluminis Amazonium et Solimoens", Brazil.
licença
cc-by-nc-sa-3.0
direitos autorais
Peter Uetz
original
visite a fonte
site do parceiro
ReptileDB

Kaiman du ( Bretã )

fornecido por wikipedia BR

Ar c'haiman du (Melanosuchus niger) a zo ur stlejvil hag a vev e Suamerika.

 src=
Tiriad ar c'haiman du
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia BR

Kajman černý ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Kajman černý (Melanosuchus niger) je velkým druhem krokodýla a společně s aligátorem severoamerickým jeden z největších zástupců čeledi aligátorovití. Dorůstá velikosti mezi pěti a šesti metry, což z něj také dělá společně s krokodýlem orinockým jednoho z největších plazů neotropické oblasti. Je to masožravý plaz, který žije podél pomalu tekoucích řek, jezer, sezónně zaplavovaných oblastí v povodí Amazonky a dalších sladkovodních stanovišť v Jižní Americe. Jak již jméno naznačuje, kajman černý má tmavé zbarvení, které u některých jedinců může být skutečně černé. Na dolní čelisti má tento druh šedé a hnědé proužkování. Mladí kajmani jsou zbarvení pestřeji než dospělci, s bílými až světle žlutými pruhy na bocích, které jim přetrvávají až do dospělosti. Stavbou těla se tento druh od ostatních kajmanů silně odlišuje, ale kostnatý hřbet se jako u dalších druhů vyvinul. Hlava je velká a těžká, proto může tento predátor chytit i velkou kořist.

Kajman černý je největším dravcem v amazonském ekosystému. Živí se řadou ryb, plazů, ptáků a savců. Jedna se o vrcholového predátora, který je schopen zabít jakékoli zvíře a to včetně jiných predátorů. V rámci druhu bylo provedeno několik ekologických studií, ale kajman černý obývá ekosystém bez velké konkurence ze stran jiných predátorů. Coby vrcholný predátor také může být klíčovým druhem, který hraje důležitou roli při skladbě ekosystému. Rozmnožování nastává v období sucha. Samice si stavějí hnízda, do nichž nakladou vejce, která chrání před predátory.

Když byl kajman černý běžným druhem, hojně se lovil pro svou komerčně cennou kůži. Tyto aktivity jej však dovedly až na pokraj vyhuení. Druh až do 80. let 20. století, kdy se obchod s kůží na jeho populaci projevil, nebyl podrobněji zkoumán. Nyní se do přírody opět navrací, avšak je závislý na ochranných opatřeních. Jedná se o krokodýla nebezpečného pro člověka a bylo zaznamenáno několik útoků.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Black caiman na anglické Wikipedii.

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

Krokodýli (Crocodilia) čeleď gaviálovití (Gavialidae)
rod gaviál (Gaviál)
druh: gaviál indický (Gavialis gangeticus)
rod tomistoma (Tomistoma)
druh: tomistoma úzkohlavá (Tomistoma schlegelii)
čeleď aligátorovití (Alligatoridae)
rod aligátor (Alligator)
druhy: aligátor severoamerický (Alligator mississippiensis) • aligátor čínský (Alligator sinensis)
rod Paleosuchus
druhy: kajman trpasličí (Paleosuchus palpebrosus) • kajman klínohlavý (Paleosuchus trigonatus)
rod kajman (Caiman)
druhy: kajman paraguayský (Caiman yacare) • kajman brýlový (Caiman crocodilus) • kajman šíronosý (Caiman latirostris)
rod Melanosuchus
druh: kajman černý (Melanosuchus niger)
čeleď krokodýlovití (Crocodylidae)
rod krokodýl (Crocodylus)
druhy: krokodýl americký (Crocodylus acutus) • krokodýl orinocký (Crocodylus intermedius) • krokodýl Johnstonův (Crocodylus johnsoni) • krokodýl filipínský (Crocodylus mindorensis) • krokodýl Moreletův (Crocodylus moreletii) • krokodýl nilský (Crocodylus niloticus) • krokodýl západoafrický (Crocodylus suchus) • krokodýl novoguinejský (Crocodylus novaeguineae) • krokodýl bahenní (Crocodylus palustris) • krokodýl mořský (Crocodylus porosus) • krokodýl kubánský (Crocodylus rhombifer) • krokodýl siamský (Crocodylus siamensis)
rod Mecistops
druh: krokodýl štítnatý (Mecistops cataphractus)
rod Osteolaemus
druh: krokodýl čelnatý (Osteolaemus tetraspis)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Kajman černý: Brief Summary ( Checo )

fornecido por wikipedia CZ

Kajman černý (Melanosuchus niger) je velkým druhem krokodýla a společně s aligátorem severoamerickým jeden z největších zástupců čeledi aligátorovití. Dorůstá velikosti mezi pěti a šesti metry, což z něj také dělá společně s krokodýlem orinockým jednoho z největších plazů neotropické oblasti. Je to masožravý plaz, který žije podél pomalu tekoucích řek, jezer, sezónně zaplavovaných oblastí v povodí Amazonky a dalších sladkovodních stanovišť v Jižní Americe. Jak již jméno naznačuje, kajman černý má tmavé zbarvení, které u některých jedinců může být skutečně černé. Na dolní čelisti má tento druh šedé a hnědé proužkování. Mladí kajmani jsou zbarvení pestřeji než dospělci, s bílými až světle žlutými pruhy na bocích, které jim přetrvávají až do dospělosti. Stavbou těla se tento druh od ostatních kajmanů silně odlišuje, ale kostnatý hřbet se jako u dalších druhů vyvinul. Hlava je velká a těžká, proto může tento predátor chytit i velkou kořist.

Kajman černý je největším dravcem v amazonském ekosystému. Živí se řadou ryb, plazů, ptáků a savců. Jedna se o vrcholového predátora, který je schopen zabít jakékoli zvíře a to včetně jiných predátorů. V rámci druhu bylo provedeno několik ekologických studií, ale kajman černý obývá ekosystém bez velké konkurence ze stran jiných predátorů. Coby vrcholný predátor také může být klíčovým druhem, který hraje důležitou roli při skladbě ekosystému. Rozmnožování nastává v období sucha. Samice si stavějí hnízda, do nichž nakladou vejce, která chrání před predátory.

Když byl kajman černý běžným druhem, hojně se lovil pro svou komerčně cennou kůži. Tyto aktivity jej však dovedly až na pokraj vyhuení. Druh až do 80. let 20. století, kdy se obchod s kůží na jeho populaci projevil, nebyl podrobněji zkoumán. Nyní se do přírody opět navrací, avšak je závislý na ochranných opatřeních. Jedná se o krokodýla nebezpečného pro člověka a bylo zaznamenáno několik útoků.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia autoři a editory
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia CZ

Schwarzer Kaiman ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Schwarze Kaiman (Melanosuchus niger), auch Mohrenkaiman genannt, ist ein Vertreter der Kaimane (Caimaninae) innerhalb der Familie der Alligatoren. Dabei handelt es sich um den einzigen Vertreter der Gattung Melanosuchus.

Merkmale

Der Schwarze Kaiman erreicht eine maximale Körperlänge von bis zu sechs Metern und ein Gewicht von bis zu 300 kg. Damit gehört er wie das Orinoko-Krokodil zu den größten Prädatoren Südamerikas. Große und damit alte Exemplare des Schwarzen Kaimans sind jedoch selten geworden. In seiner Gestalt ähnelt der Schwarze Kaiman dem Mississippi-Alligator, obwohl er mit diesem weniger eng verwandt ist als mit den anderen Kaimanen. Dies äußert sich vor allem in der breiten Schnauze. Die Tiere sind dunkel gefärbt und haben einen helleren Kopf. Dieser ist bei den Jungtieren grau und verändert im Laufe des Lebens seine Farbe in einen Braunton. Der Körper weist während des gesamten Lebens eine Zeichnung aus hellen Punktlinien auf, die im Alter zwar verblassen, jedoch nicht wie bei anderen Krokodilen gänzlich verschwinden.

Verbreitung und Lebensraum

 src=
Verbreitung

Schwarze Kaimane leben vor allem im Bereich von großen Flüssen und Seen im Amazonasbecken. Sie sind in den Staaten Bolivien (z. B. Reserva de Biosfera Estación Biológica del Beni), Brasilien (z. B. im Nationalpark Cabo Orange im Bundesstaat Amapá und im Nationalpark Anavilhanas im Bundesstaat Amazonas), Ecuador (z. B. in der Reserva de Producción de Fauna Cuyabeno), Kolumbien (z. B. im Zancudo Cocha See) und Peru (z. B. im Nationalpark Manú) sowie in Französisch-Guayana (z. B. in den Feuchtgebieten der Ebene des Flusses Kaw) und in Guyana (z. B. am Oberlauf des Essequibo) beheimatet. In Suriname scheint er nicht vorzukommen.

Im tropischen Südamerika werden fließende oder stehende Gewässer wie Flüsse, Seen, Altarme und saisonal überflutete Savannen- und Waldgebiete von den Schwarzen Kaimanen besiedelt. In der Zeit der Überschwemmungen, zwischen Mai und Juli, sind sie über ausgedehnte Gebiete verteilt. In der Trockenzeit, von September bis Dezember, ziehen sich die Schwarzen Kaimane aufgrund der sinkenden Wasserstände in permanente Flüsse und Seen zurück.

Besonders in offenen Bereichen ist dieser Kaiman heute sehr selten anzutreffen, da er sehr umfangreich bejagt wurde. Die Jagd war jedoch nur auf die großen Männchen rentabel, die wegen ihrer besonders schönen Häute, welche im Gegensatz zu anderen Krokodilen keine kleinen Knochen enthalten, erlegt wurden. Die wesentlich kleineren Weibchen ziehen sich allerdings zur Eiablage in abgelegene Seengebiete zurück. Dort wurde ihnen kaum nachgestellt. Dadurch konnten sich die Bestände immer wieder erholen. Die Jungtiere trifft man daher auch auf den Überschwemmungsflächen an, die eine Verbindung von den Seen zum Fluss bilden.

Lebensweise

Schwarze Kaimane bauen Hügelnester aus Erde und Pflanzenmaterial, die denen der Krokodilkaimane (Caiman crocodylus) ähneln, allerdings deutlich größer sind. Über das Fortpflanzungsalter bzw. die Größe fortpflanzungsfähiger Tiere ist nichts bekannt.

Auch über die Ernährung der Tiere ist nur wenig bekannt. Die Jungtiere ernähren sich wahrscheinlich vor allem von Insekten und Schnecken, jagen allerdings ab einer relativ geringen Größe auch Fische, Vögel und Echsen. Ausgewachsene Kaimane ernähren sich zusätzlich von Säugetieren und auch von anderen Kaimanarten. Wie die meisten anderen Krokodile ist auch der Schwarze Kaiman vor allem nachtaktiv, trotzdem ist er bei der Jagd meist optisch orientiert. Das liegt wohl daran, dass er oft Capybaras jagt, die im Wasser an der Wasseroberfläche schwimmen. Bei ihnen muss er nicht abtauchen. Das wird auch manchen Anakondas zum Verhängnis, die große Beute gefressen haben und somit leicht an der Wasseroberfläche zu erkennen sind. Obwohl aufgrund seiner Größe durchaus möglich, sind Angriffe auf Menschen oder größere Haustiere nur selten dokumentiert.

Systematik

 src=
Ausgewachsener Schwarzer Kaiman

Der Schwarze Kaiman stellt die Schwesterart zu den Vertretern der Echten Kaimane der Gattung Caiman dar. Als Schwestergruppe dieser beiden Taxa werden die Glattstirnkaimane der Gattung Paleosuchus angesehen. Über die Stammesgeschichte ist wie bei allen Kaimanen nur sehr wenig bzw. gar nichts Konkretes bekannt.

Literatur

  • Charles A. Ross (Hrsg.): Krokodile und Alligatoren – Entwicklung, Biologie und Verbreitung, Orbis Verlag Niedernhausen 2002
  • Joachim Brock: Krokodile – Ein Leben mit Panzerechsen, Natur und Tier Verlag Münster 1998

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Schwarzer Kaiman: Brief Summary ( Alemão )

fornecido por wikipedia DE

Der Schwarze Kaiman (Melanosuchus niger), auch Mohrenkaiman genannt, ist ein Vertreter der Kaimane (Caimaninae) innerhalb der Familie der Alligatoren. Dabei handelt es sich um den einzigen Vertreter der Gattung Melanosuchus.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia DE

Yana lagartu ( Quíchua )

fornecido por wikipedia emerging languages

Yana lagartu[1][2][3][4] icha Hatun lagartu[5] (Melanosuchus niger) nisqaqa huk lagartum, Awya Yalapi sach'a-sach'akunapi mayukunapi kawsaq, suqta mitrukama wiñaq.

Hawa t'inkikuna

Pukyukuna

  1. Sandra Enríquez M.: Fauna Herpetológica Amazónica. Especies representativas. Abya-Yala Editing, Quito 1999. p. 21. Yana lagartu.
  2. William S. Alverson, Corine Vriesendorp, Álvaro del Campo, Debra K. Moskovits, Douglas F. Stotz, Miryan García Donayre, Luis A. Borbor L.: Informe/Report No. 20, Ecuador, Perú: Cuyabeno-Güeppí. The Field Museum, Chicago 2008. p. 146. Yana lagartu.
  3. Javier Ricardo Tierra Gushqui: Elaboración del plan de manejo sustentable de los recursos naturales en las comunidades: Caspisapa, Rio Tucan y Pamiwa Kucha, provincia Francisco de Orellana. Tesis (ingeniero forestal), Escuela Superior Politécnica de Chimborazo, Riobamba 2009. p. 121. Yana lagarto.
  4. Resultados de Evaluación Forestal de Bosque de Colinas Bajas, Anexo 3H-5. Región Loreto, Iquitos 2007. p. 140. Melanosuchus niger: yana lagarto.
  5. Territorio Autónomo de la Nación Originaria del Pueblo Kichwa de Sarayaku “Tayjasaruta”, Filial OPIP-Confeniae-Conaie: Sarayacu propone un acuerdo integral sobre autodeterminación y manejo de sus territorios. Boletín de Prensa, Quito, 15 de octubre de 2003. p. 21. Atun Lagartu (Melanosuchus niger).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Yana lagartu: Brief Summary ( Quíchua )

fornecido por wikipedia emerging languages

Yana lagartu icha Hatun lagartu (Melanosuchus niger) nisqaqa huk lagartum, Awya Yalapi sach'a-sach'akunapi mayukunapi kawsaq, suqta mitrukama wiñaq.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Црн кајман ( Macedônio )

fornecido por wikipedia emerging languages

Црниот кајман (Melanosuchus niger) е месојадно крокодиловидно животно кое живее во мирни реки и езера, како и во сезонски поплавени савани во амазонскиот басен, како и во други слични слатководни системи во Јужна Америка. Во минатото бил доста распространет, но поради прекумерниот лов поради високоценетата кожа е доведен на на работ на изумирање. Денес овој вид се наоѓа на листата на животни зависни од заштита[1]. Црниот кајман е единствениот преживеан вид на родот Melanosuchus.

Карактеристики

Црниот кајман има коскен израсток над неговите црвени очи и црна кожа. Бојата на кожата е одлична камуфлажа за ова животно кое е ноќен ловец, но исто така помага и при абсорпција на топлина за време на денскиот период.

Големина

Овој вид на кајман е еден од најголемите рептили и најголем член на фамилијата Alligatoridae. Расте до 5 метри должина, што го прави најголем предатор во Амазонскиот басен. Најголемиот регистриран примерок од овој вид бил долг 7,7 метри и тежел 1310 килограми. Убиен е во Акре, Бразил во 1965 година и се смета за најголемото крокодиловидно животно заедно со морскиот крокодил. Повеќето возрасни црни кајмани се долги помеѓу 3 и 4,3 метри, а постарите мажјаци ретко растат поголеми од 5 метри.

Исхрана

Овие животни се хранат со риби (вклучувајќи ги и пираните), птици, желки и копнени животни како капибарата и елени кои доаѓаат да пијат вода во реките. Поголемите единки ловат и тапири и анаконди, а способни се и за лов на други предатори како пума и јагуар. Јагуарите се познати предатори на другите видови кајмани како и на младите црни кајмани, но секој кајман кој е со должина поголема од 4 метри всушност нема природни предатори (поради големина, тежината и огромната сила на вилиците). Нивните заби се дизајнирани да зграбчат но нe и да го растргаат пленот, па затоа тие го голетаат целиот плен откако ќе го удават во водата. Младите кајмани на овој вид се хранат со ракови и инсекти.

Главен предатор на црниот кајман е човекот, кој ги лови овие животни поради кожата и месото. Постојат приказни дека овој вид јаде и луѓе, што е возможно доклку се земе предвид неговата големина, но сепак, како и во случајот на ориночкиот крокодил од Венецуела, многу е неверојатно да дојде до вакви напади поради фактот дека популациите на овие крокодиловидни животни се во многу мал број.

Размножување

Во декември, женките градат гнезда од земја и растенија, кои се со должина од 1,5 метри и широки околу 70 сантиметри. Во нив положуваат 50-60 јајца, од кои се изведуваат младите кајмани после 6 недели инкубациски период. Регистрирани се случаи на повремен канибализам. После излегувањето од јајцата, женката ги пренесува младите, земајќи ги во уста, до водата. Мајката исто така помага и при излегувањето на младите од јајцата, тркалајќи ги јајцата помеѓу забите и кршејќи ја лушпата. Мајката се грижи за младите во наредните неколку месеци. Женките од овој вид се размножува еднашна 2 до 3 години.

Наводи

  1. Ross (2000). Melanosuchus niger. Црвен список на загрозени видови на МСЗП. Верзија 2006. Меѓународен сојуз за заштита на природата. конс. 5 мај 2006. Check date values in: |accessdate= (помош) (англиски) Database entry includes a brief justification of why this species is Conservation Dependent.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори и уредници на Википедија
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Црн кајман: Brief Summary ( Macedônio )

fornecido por wikipedia emerging languages

Црниот кајман (Melanosuchus niger) е месојадно крокодиловидно животно кое живее во мирни реки и езера, како и во сезонски поплавени савани во амазонскиот басен, како и во други слични слатководни системи во Јужна Америка. Во минатото бил доста распространет, но поради прекумерниот лов поради високоценетата кожа е доведен на на работ на изумирање. Денес овој вид се наоѓа на листата на животни зависни од заштита. Црниот кајман е единствениот преживеан вид на родот Melanosuchus.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Автори и уредници на Википедија
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia emerging languages

Black caiman ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The black caiman (Melanosuchus niger) is a crocodilian reptile endemic to South America. With a maximum length of around 5 to 6 m (16 to 20 ft) and a mass of over 450 kg (1,000 lb),[6] it is the largest species of the family Alligatoridae, and the third-largest in the Neotropical realm.[7][8][9][10] True to its common and scientific names, the black caiman has a dark greenish-black coloration as an adult. In some individuals, the pigmentation can appear almost jet-black. It has grey to brown banding on the lower jaw; juveniles have a more vibrant coloration compared to adults, with prominent white-pale yellow banding on the flanks that remains present well into adulthood (more than most other species). The banding on young animals helps with camouflage by breaking up their body outline, on land or in water, in an effort to avoid predation. The morphology is quite different from other caimans but the bony ridge that occurs in other caimans is present. The head is large and heavy, an advantage in catching larger prey. Like all crocodile-like animals, caimans are long, squat creatures, with big jaws, long tails and short legs. They have thick, scaled skin, and their eyes and noses are located on the tops of their heads. This enables them to see and breathe while the rest of their bodies are underwater.

A carnivorous animal, the black caiman lives along freshwater habitats, including slow-moving rivers, lakes and seasonally flooded savannas, where it preys upon a variety of fish, reptiles, birds, and mammals.[8] Being an apex predator and potentially a keystone species, it is generalist, capable of taking most animals within its range, and might have played a critical role in maintaining structure of the ecosystem.[11] Although merely few specific ecological studies have been conducted, it is observed that this species has its own niche which allows coexistence with other competitors.[8]

Reproduction takes place in the dry season. Females build a nest mound with an egg chamber, protecting the eggs from predators. Hatchlings form groups called pods, guarded by the presence of the female. These pods may contain individuals from other nests. Once common, it was hunted to near extinction primarily for its commercially valuable hide. It is now making a comeback, listed as Conservation Dependent.[2] Overall a little-known species, it was not researched in any detail until the 1980s, when the leather-trade had already taken its toll.[12] It is a dangerous species to humans, and attacks have occurred in the past.[13]

Characteristics

Epidermal body armour and skeleton of a young black caiman

The black caiman has dark-coloured, scaly skin. The skin coloration helps with camouflage during its nocturnal hunts, but may also help absorb heat (see thermoregulation). The lower jaw has grey banding (brown in older animals), and pale yellow or white bands are present across the flanks of the body, although these are much more prominent in juveniles. This banding fades only gradually as the animal matures. The bony ridge extending from above the eyes down the snout, as seen in other caiman, is present. The eyes are large, as befits its largely nocturnal activity, and brown in colour. Mothers on guard near their nests are tormented by blood-sucking flies that gather around their vulnerable eyes, leaving them bloodshot.

A black caiman skull from a large adult.

The black caiman is structurally dissimilar to other caiman species, particularly in the shape of the skull. Compared to other caimans, it has distinctly larger eyes. Although the snout is relatively narrow, the skull (given the species' considerably larger size) is much larger overall than other caimans. Black caimans are relatively more robust than other crocodilians of comparable length. There appears to be varying skull morphology in this species depending on the age and particular individual animal, which is not uncommon in other modern crocodilians, and by gender, with adult males typically having much more massive skulls relative to their size than like-age females. Due to the differences, males have a stronger bite force and likely exploit a different, and larger, prey base than females.[14] Young black caiman can be distinguished from large spectacled caimans by their proportionately larger head, as well as by the colour of the jaw, which is light coloured in the spectacled caiman and dark with three black spots in the black caiman.[12] A 3-metre (10 ft), 103-kilogram (227 lb) black caiman was found to have a bite force of 4,310 N (970 lbf).[15]

Size

A swimming black caiman.

The black caiman is one of the largest predators in the Amazon basin and the largest member of the Alligatoridae family, making it one of the largest extant reptiles. It is also significantly larger than other caiman species. Most adult black caimans are 2.2 to 4.3 m (7 ft 3 in to 14 ft 1 in) in length, with a few old males exceeding 5 m (16 ft 5 in). Sub-adult male specimens of around 2.5 to 3.4 m (8 ft 2 in to 11 ft 2 in) will weigh roughly 95 to 125 kg (209 to 276 lb), around the same size as a mature female, but will quickly increase in bulk and weight. The average size of adult females at their nests was found to be 2.8 m (9 ft 2 in).[16] Mid-sized mature males of 3.5 to 4 m (11 ft 6 in to 13 ft 1 in) weigh approximately 300 kg (660 lb), while large mature specimens exceed 400 to 500 kg (880 to 1,100 lb), being relatively bulky crocodilians.[17][18][19] Very large, old males can exceed 5 m (16 ft 5 in) in length, and weigh up to 750 kg (1,650 lb).[20] A relatively small adult male of a total length of 3.4 m (11 ft 2 in) weighed 98 kg (216 lb) while an adult male considered fairly large at a length of 4.2 m (13 ft 9 in) weighed approximately 350 kg (770 lb).[18][21] Another sampling of sub-adult males found them to range in length from 2.1 to 2.8 m (6 ft 11 in to 9 ft 2 in), averaging 2.45 m (8 ft 0 in), and that they weighed from 26 to 86 kg (57 to 190 lb), averaging 48 kg (106 lb).[22] In a study conducted in Rupununi River, Guyana, sub-adult and adult black caimans ranged from 2.03 to 3.71 m (6 ft 8 in to 12 ft 2 in) in length and weighed from 18 to 210 kg (40 to 463 lb).[23] In some areas (such as the Araguaia River) this species is consistently reported at 4 to 5 m (13 ft 1 in – 16 ft 5 in) in length, although specimens this size are uncommon. Several widely reported but unconfirmed (and probably largely anecdotal) reports claim that the black caiman can grow to over 6.1 m (20 ft 0 in) in length and weigh up to 1,100 kg (2,400 lb).[11][12][24] While it is unclear what the sources for this maximum size are, many scientific papers accept that this species can attain extreme sizes as such.[25][26][27] In South America, two other crocodilians reportedly reach similar sizes: the American crocodile (Crocodylus acutus) and the Orinoco crocodile (C. intermedius).

Biology and behaviour

Hunting and diet

Black caimans are apex predators with a generalist diet, and can take virtually any terrestrial and riparian animal found throughout their range. Similar to other large crocodilians, black caimans have even been observed catching and eating smaller species, such as the spectacled caiman and sometimes cannibalizing smaller individuals of their own kind. Hatchlings mostly eat small fish, frogs, and invertebrates such as crustaceans and insects, but with time and size graduate to eating larger fish, including piranhas, catfish, and perch, as well as molluscs,[28] which remain a significant food source for all black caimans. Dietary studies have focused on young caimans (due both to their often being more common than large adults and to their being easier to handle), the largest specimen examined for stomach contents in one study being only 1.54 m (5 ft 1 in) notably under sexually mature size, which is at a minimum 2 m (6 ft 7 in) in smaller females. Although diverse prey is known to be captured by young black caimans, dietary studies have shown snails often dominate the diet of young caiman, followed by quite small fish.[29][30][31][32] Fish were the main prey of black caimans of over subadult size in Manú National Park, Peru.[33] Various prey will be taken by availability, includes snakes, turtles, birds and mammals, the latter two mainly when they come to drink at the river banks. Mammalian prey mostly include common Amazonian species such as various monkeys, sloths, armadillos, pacas, agoutis, coatis, and capybaras. Large prey can include other species of caimans, deer, peccaries, tapirs, anacondas, giant otters,[34] Amazon river dolphins[35][36] and domestic animals including pigs, cattle, horses, and dogs. Although rare predations on cougars or even jaguars have been reported,[37] very little evidence exists of such predation, and cats are likely to avoid ponds with large adult black caimans, suggesting that adults of this species are higher in the food chain than even the jaguar.[38][39] Where capybara and white-lipped peccary herds are common, they are reportedly among the most common prey item for large adults.[40][41] Evidence has suggested fairly large river turtles can be counted among the prey of adult black caimans, the bite force of which is apparently sufficient to shatter a turtle shell.[42] Large males have even been observed to cannibalize other Black Caimans.[43] Compared to the smaller caiman species, the black caiman more often hunts terrestrially at night, using its acute hearing and sight.[12] As with all crocodilian species, their teeth are designed to grab but not chew, so they generally try to swallow their food whole after drowning or crushing it. Large prey that cannot be swallowed whole are often stored so that the flesh will rot enough to allow the caiman to take bites out of the flesh.

Adult

Reproduction

At the end of the dry season, females build a nest of soil and vegetation, which is about 1.5 m (4.9 ft) across and 0.75 m (2.5 ft) wide. They lay up to 65 eggs (though usually somewhere between 30 and 60), which hatch in about six weeks, at the beginning of the wet season, when newly flooded marshes provide ideal habitat for the juveniles once hatched.[12] The eggs are quite large, averaging 144 g (5.1 oz) in weight.[16] Unguarded clutches (when the mother goes off to hunt) are readily devoured by a wide array of animals, regularly including mammals such as South American coatis (Nasua nasua) or large rodents, egg-preying snakes and birds such as herons and vultures. Occasionally predators are caught and killed by the mother caiman.[12] Hatching is said to occur between 42 and 90 days after the eggs are laid.[12] It is well documented that, as with other crocodilians, caimans frequently move their young from the nest in their mouths after hatching (whence the erroneous belief that they eat their young), and transport them to a safe pool. The mother will assist chirping, unhatched young to break out of the leathery eggs, by delicately breaking the eggs between her teeth. She will try to look after her young for several months but the baby caimans are largely independent and most do not survive to maturity. Baby black caimans are subject to predation even more regularly after they hatch, facing many of the same mesopredators, as well any other crocodilian (including those of their own species), large snake or large, carnivorous fish that they encounter. Predation is so common that black caimans count on their young to survive via safety in numbers.[12] The female black caiman only breeds once every 2 to 3 years. During the dry season throughout the Black Caimans reproduction season, they will give off a sound that closely resembles like rumbling thunder in order to communicate with others.[44]

Interspecific predatory relationships

Many predators, including various fish, mammal, reptile and even amphibian species, feed on caiman eggs and hatchlings. The black caiman shares its habitat with at least 3 other semi-amphibious animals considered apex predators, usually able to co-exist with them by focusing on different prey and micro-habitats. These are giant otters which are social and are obligate aquatic foragers and piscivorans, green anacondas which are predators of other caiman species, alongside sizable individuals of this caiman (albeit not regularly),[45][46] and jaguars, which are the most terrestrial of these and focus their diet mainly on relatively larger mammals and terrestrial reptiles. Black caimans eat more or less all the same prey as the other species. They are possibly the most opportunistic but, despite being the largest predator of the area, can metabolically live off of their food longer and thus may not need to hunt as frequently. Usually, each predator avoids encounters with adults of the others but battles, which can be lost by nearly any side, may rarely occur. Green anaconda, jaguars and black caiman arguably sit atop this food chain. Once the black caiman attains a length of a few feet, it has few natural predators. Large anacondas may occasionally take smaller caiman of this species.[45][46] The jaguar (Panthera onca), being a known predator of all other caiman species, is another primary predatory threat to juvenile and subadult black caimans, with several records of predation on young black caimans and eggs. Adult black caimans have no natural predators, as is true of other similarly-sized crocodilian species given the size, weight, bite force, thick hide, and immense strength; in rare instances, they even may themselves prey upon jaguars.[47][48][49]

Conservation status and threats

A swimming black caiman.

Humans hunt black caimans for leather or meat. This species was classified as Endangered in the 1970s due to the high demand for its well-marked skin. The trade in black caiman leather peaked from the 1950s to 1970s, when the smaller but much more common spectacled caiman (Caiman crocodilus) became the more commonly hunted species. Local people still trade black caiman skins and meat today at a small scale but the species has rebounded overall from the overhunting in the past.[16] That black caimans lay, on average, around 40 eggs has helped them recover to some degree.[16] Perhaps an equal continuing threat is habitat destruction, since development and clear-cutting is now epidemic in South America. Spectacled caimans have now filled the niche of crocodilian predator of fish in many areas. Due to their greater numbers and faster reproductive abilities, the Spectacled populations are locally outcompeting black caimans, although the larger species dominates in a one-on-one basis.[12] Persistent management is needed to control caiman-hunting and is quite difficult to enforce effectively.[16] After the depletion of the black caiman population, piranhas and capybaras, having lost perhaps their primary predator, reached unnaturally high numbers. This has, in turn, led to increased agricultural and livestock losses.[12]

Compounding the conservation issues it faces, this species occasionally preys on humans.[50] Most tales are poorly documented and unconfirmed but, given this species' formidable size and strength, attacks on humans are quite often fatal.[21][13][51]

The species is uncommon in captivity and breeding it has proven to be a challenge. The first captive breeding outside its native range was at Aalborg Zoo in 2013.[52]

Notes

  1. ^ Except the populations of Brazil and Ecuador which are included in Appendix II.

See also

References

  1. ^ Rio, Jonathan P.; Mannion, Philip D. (6 September 2021). "Phylogenetic analysis of a new morphological dataset elucidates the evolutionary history of Crocodylia and resolves the long-standing gharial problem". PeerJ. 9: e12094. doi:10.7717/peerj.12094. PMC 8428266. PMID 34567843.
  2. ^ a b Ross JP (2000). "Melanosuchus niger". IUCN Red List of Threatened Species. 2000: e.T13053A3407604. doi:10.2305/IUCN.UK.2000.RLTS.T13053A3407604.en.
  3. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 2022-01-14.
  4. ^ Boulenger GA (1889). Catalogue of the Chelonians, Rhynchocephalians, and Crocodiles in the British Museum (Natural History). New Edition. London: Trustees of the British Museum (Natural History). (Taylor and Francis, printers). x + 311 pp. + Plates I-III. (Caiman niger, pp. 292-293).
  5. ^ "Melanosuchus niger ". The Reptile Database. www.reptile-database.org.
  6. ^ Plotkin, Mark J. (2020). The Amazon: What Everyone Needs to Know. Oxford University Press. p. 101. ISBN 978-0-19-066829-7.
  7. ^ Black Caiman (Melanosuchus niger). Crocodilian Specialist Group. Retrieved on 2013-04-13.
  8. ^ a b c Melanosuchus niger Black caiman. Animal Diversity Web. Retrieved on 2013-04-13.
  9. ^ "Arkive closure". Archived from the original on 2017-09-06. Retrieved 2018-03-09.
  10. ^ Black Caiman (Melanosuchus niger). Crocodile Specialist Group.
  11. ^ a b Black Caiman, Black Caiman Skull. Dinosaurcorporation.com. Retrieved on 2012-08-23.
  12. ^ a b c d e f g h i j Crocodilian Species – Black Caiman (Melanosuchus niger). Crocodilian.com. Retrieved on 2012-08-23.
  13. ^ a b Sideleau B, Britton ARC (2012). "A preliminary analysis of worldwide crocodilian attacks". pp. 111–114. In: Crocodiles. Proceedings of the 21st Working Meeting of the Crocodile Specialist Group, Manila, Philippines. IUCN. Gland, Switzerland, Manila, Philippines.
  14. ^ Foth, C., Bona, P., & Desojo, J. B. (2015). Intraspecific variation in the skull morphology of the black caiman Melanosuchus niger (Alligatoridae, Caimaninae). Acta Zoologica, 96(1), 1-13.
  15. ^ Erickson, Gregory M.; Gignac, Paul M.; Steppan, Scott J.; Lappin, A. Kristopher; Vliet, Kent A.; Brueggen, John D.; Inouye, Brian D.; Kledzik, David; Webb, Grahame J. W. (14 March 2012). "Insights into the Ecology and Evolutionary Success of Crocodilians Revealed through Bite-Force and Tooth-Pressure Experimentation". PLOS ONE. 7 (3): e31781. Bibcode:2012PLoSO...731781E. doi:10.1371/journal.pone.0031781. PMC 3303775. PMID 22431965.
  16. ^ a b c d e Thorbjarnarson JB (2010). "Black Caiman Melanosuchus niger ". pp. 29–39. In: Manolis SC, Stevenson C (editors). Crocodiles. Status Survey and Conservation Action Plan. Third edition. Darwin: Crocodile Specialist Group. iucncsg.org
  17. ^ French Guiana. kwata.net (2003).
  18. ^ a b Da Silveira, R., Do Amaral, J.V., Mangusson, W.E. & Thorbjarnarson, J.B. (2011). Melanosuchus niger: Signaling Behavior & Long-Distance Movement. Herpetological Review, 42 (3): 424-425.
  19. ^ Sirder, H. (2014). Le Caiman noir, Espèce transamazonienne. Livret édité par le Parc naturel régional de la Guyane dans le cadre du programme OYAN, Parque nacional Cabo Orange.
  20. ^ Vliet, Kent A. (3 March 2020). Alligators: The Illustrated Guide to Their Biology, Behavior, and Conservation. JHU Press. p. 150. ISBN 978-1-4214-3338-7.
  21. ^ a b Haddad V Jr, Fonseca WC (2011). "A fatal attack on a child by a black caiman (Melanosuchus niger)". Wilderness & Environmental Medicine. 22 (1): 62–64. doi:10.1016/j.wem.2010.11.010. PMID 21377122.
  22. ^ Cardoso AM, De Souza AJ, Menezes RC, Pereira WL, Tortelly R (2013). "Gastric Lesions in Free-Ranging Black Caimans (Melanosuchus niger) Associated With Brevimulticaecum Species". Veterinary Pathology. 50 (4): 582–4. doi:10.1177/0300985812459337. PMID 22961885. S2CID 206510179.
  23. ^ Rosenblatt, Adam (2021). "Dryad | Data -- Black caiman diet data from the Rupununi River, Guyana". Dryad. doi:10.5061/dryad.mkkwh711n. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  24. ^ Johnson, C., Anderson, S., Dallimore, J., Winser, S., & Warrell, D. A. (2008). Oxford handbook of expedition and wilderness medicine. OUP Oxford.
  25. ^ Da Silveira, R., Magnusson, W. E., & Campos, Z. (1997). Monitoring the distribution, abundance and breeding areas of Caiman crocodilus crocodilus and Melanosuchus niger in the Anavilhanas Archipelago, Central Amazonia, Brazil. Journal of Herpetology, 514-520.
  26. ^ Barker, G. M. (Ed.). (2004). Natural enemies of terrestrial molluscs. CABI.
  27. ^ Junk, W. J., & da Silva, V. M. F. (1997). Mammals, reptiles and amphibians. In The Central Amazon Floodplain (pp. 409-417). Springer, Berlin, Heidelberg.
  28. ^ "Melanosuchus niger (Black caiman)". Animal Diversity Web.
  29. ^ Horna JV, Cintra R, Ruesta PV (2001). "Feeding ecology of black caiman Melanosuchus niger in a western Amazonian forest: The effects of ontogeny and seasonality on diet composition". Ecotropica. 7: 1–11.
  30. ^ Horna V, Zimmermann R, Cintra R, Vásquez P, Horna J (2003). "Feeding ecology of the black caiman (Melanosuchus niger) in Manu National Park, Peru". Lyonia. 4: 65–72.
  31. ^ Marioni B, Da Silveira R, Magnusson WE, Thorbjarnarson J (2008). "Feeding behavior of two sympatric caiman species, Melanosuchus niger and Caiman crocodilus, in the Brazilian Amazon". Journal of Herpetology. 42 (4): 768–772. doi:10.1670/07-306R1.1. S2CID 55729396.
  32. ^ Reynolds N (2008). Dietary competition between the black caiman (Melanosuchus niger) and the spectacled caiman (Caiman crocodilus) within the Lago Preto Reserve, Peru. DI512 Dissertation.
  33. ^ Wright, L. (1982). The IUCN Amphibia-Reptilia red data book (Vol. 1). IUCN.
  34. ^ Hunter, Luke (2011) Carnivores of the World. Princeton University Press, ISBN 9780691152288.
  35. ^ "Caiman kills dolphin". YouTube.
  36. ^ Martin AR, Da Silva VM (2006). "Sexual dimorphism and body scarring in the boto (Amazon river dolphin) Inia geoffrensis". Marine Mammal Science. 22 (1): 25–33. doi:10.1111/j.1748-7692.2006.00003.x.
  37. ^ "Jaguar Found Inside the Big Black Caiman". YouTube.com. Archived from the original on 2021-12-22. Retrieved 2021-09-13.
  38. ^ Black Caiman – AC Tropical Fish.
  39. ^ Black Caiman. Adapting Eden. Retrieved on 2015-09-25.
  40. ^ Potts, Ryan J. "Endangered Reptiles and Amphibians of the World – II. The Black Caiman, Melanosuchus niger ". Vermont Herpetology.
  41. ^ Foth C, Bona P, Desojo JB (2015). "Intraspecific variation in the skull morphology of the black caiman Melanosuchus niger (Alligatoridae, Caimaninae)". Acta Zoologica. 96 (1): 1–13. doi:10.1111/azo.12045.
  42. ^ de la Ossa J, Vogt RC, Ferrara CR (2010). "Melanosuchus niger (Crocodylia: Alligatoridae) as opportunistic turtle consumer in its natural environment". Revista Colombiana de Ciencia Animal. 2 (2): 244–252. doi:10.24188/recia.v2.n2.2010.268.
  43. ^ Rosenblatt, Adam (November 15, 2021). "What do adult black caiman (Melanosuchus niger) actually eat?". Biotropica. 54 (1).
  44. ^ Caut, Stephane; Francois, Vincent; Bacques, Matthieu; Guiral, Daniel; Lemaire, Jérémy; Lepoint, Gilles; Marquis, Olivier; Sturaro, Nicolas (2019-06-24). "The dark side of the black caiman: Shedding light on species dietary ecology and movement in Agami Pond, French Guiana". PLOS ONE. 14 (6): e0217239. Bibcode:2019PLoSO..1417239C. doi:10.1371/journal.pone.0217239. ISSN 1932-6203. PMC 6590786. PMID 31233530.
  45. ^ a b Thomas, Oliver; Allain, Steven J. R. (2021). "A Review of Prey Taken by Anacondas (Squamata: Boidae: Eunectes)". IRCF Reptiles & Amphibians. 28 (2): 329–334. doi:10.17161/randa.v28i2.15504. S2CID 237839786. Retrieved 24 July 2021.
  46. ^ a b "Eunectes murinus (Anaconda, Green Anaconda)". Animal Diversity Web.
  47. ^ Da Silveira, Ronis; Ramalho, Emiliano E.; Thorbjarnarson, John B.; Magnusson, William E. (2010). "Depredation by Jaguars on Caimans and Importance of Reptiles in the Diet of Jaguar". Journal of Herpetology. 44 (3): 418–424. doi:10.1670/08-340.1. S2CID 86825708.
  48. ^ Somaweera, R., Brien, M., & Shine, R. (2013). The role of predation in shaping crocodilian natural history. Herpetological Monographs, 27(1), 23-51.
  49. ^ Chinery, M. (2000). Predators and Prey. Cherrytree Books.
  50. ^ Jornal Hoje – Bióloga atacada por jacaré na Amazônia luta pela preservação da espécie. G1.globo.com (2010-08-04). Retrieved on 2013-01-11. (in Portuguese).
  51. ^ Welcome To The Official Mark O'Shea Website. Markoshea.tv. Retrieved on 2012-08-23.
  52. ^ TV2 Nord (12 September 2013). Sjældne kaimanunger kan nu ses af publikum. Retrieved 23 April 2017. (in Danish).
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Black caiman: Brief Summary ( Inglês )

fornecido por wikipedia EN

The black caiman (Melanosuchus niger) is a crocodilian reptile endemic to South America. With a maximum length of around 5 to 6 m (16 to 20 ft) and a mass of over 450 kg (1,000 lb), it is the largest species of the family Alligatoridae, and the third-largest in the Neotropical realm. True to its common and scientific names, the black caiman has a dark greenish-black coloration as an adult. In some individuals, the pigmentation can appear almost jet-black. It has grey to brown banding on the lower jaw; juveniles have a more vibrant coloration compared to adults, with prominent white-pale yellow banding on the flanks that remains present well into adulthood (more than most other species). The banding on young animals helps with camouflage by breaking up their body outline, on land or in water, in an effort to avoid predation. The morphology is quite different from other caimans but the bony ridge that occurs in other caimans is present. The head is large and heavy, an advantage in catching larger prey. Like all crocodile-like animals, caimans are long, squat creatures, with big jaws, long tails and short legs. They have thick, scaled skin, and their eyes and noses are located on the tops of their heads. This enables them to see and breathe while the rest of their bodies are underwater.

A carnivorous animal, the black caiman lives along freshwater habitats, including slow-moving rivers, lakes and seasonally flooded savannas, where it preys upon a variety of fish, reptiles, birds, and mammals. Being an apex predator and potentially a keystone species, it is generalist, capable of taking most animals within its range, and might have played a critical role in maintaining structure of the ecosystem. Although merely few specific ecological studies have been conducted, it is observed that this species has its own niche which allows coexistence with other competitors.

Reproduction takes place in the dry season. Females build a nest mound with an egg chamber, protecting the eggs from predators. Hatchlings form groups called pods, guarded by the presence of the female. These pods may contain individuals from other nests. Once common, it was hunted to near extinction primarily for its commercially valuable hide. It is now making a comeback, listed as Conservation Dependent. Overall a little-known species, it was not researched in any detail until the 1980s, when the leather-trade had already taken its toll. It is a dangerous species to humans, and attacks have occurred in the past.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia authors and editors
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EN

Melanosuchus niger ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El caimán negro o jacaré negro (Melanosuchus niger) es un saurópsido aligatórido, siendo la única especie de melanosuco (Melanosuchus) viva. Presenta un característico color negro y habita en la Amazonía. Llegan a medir 6 metros, por lo que pueden devorar animales como venados o capibaras, e incluso tapires y otros mamíferos de gran tamaño. Como su nombre común y científico lo implican, el caimán negro tiene una coloración oscura cuando es adulto. En algunos individuos, la coloración oscura puede parecer casi negra. Tiene bandas grises a marrones en la mandíbula inferior. Los juveniles tienen una coloración más vibrante en comparación con los adultos con bandas prominentes de color blanco a amarillo pálido en los flancos que permanecen presentes hasta bien entrada la edad adulta, al menos más en comparación con otras especies. La morfología es bastante diferente de otros caimánes pero la cresta ósea que tienen otros caimanes está presente. La cabeza es grande y pesada, una ventaja para atrapar presas más grandes. Como todos los animales parecidos a los cocodrilos, los caimanes son criaturas largas y rechonchas, con mandíbulas grandes, colas largas y patas cortas. Tienen una piel gruesa y escamosa, y sus ojos y narices están ubicados en la parte superior de su cabeza, esto les permite ver y respirar mientras el resto de su cuerpo está bajo el agua. El caimán negro es el depredador más grande del ecosistema amazónico y se alimenta de una variedad de peces, reptiles, aves y mamíferos. Es un depredador generalista y superdepredador, potencialmente capaz de capturar cualquier animal dentro de su rango, incluidos otros depredadores. Se han realizado pocos estudios ecológicos sobre la especie, pero el caimán negro tiene su propio nicho ecológico que permite la convivencia sin demasiada competencia. Como el depredador más grande del ecosistema, también puede ser una especie clave, desempeñando un papel importante en el mantenimiento de la estructura del ecosistema. La ​​reproducción tiene lugar en la estación seca, Las hembras construyen un montículo de nido con una cámara de huevos, protegiendo los huevos de los depredadores. Las crías forman grupos llamados manadas, custodiados por la presencia de la hembra. Una vez común, fue cazado hasta casi la extinción principalmente por su piel de alto valor comercial. Ahora está regresando, catalogado como Dependiente de la Conservación. En general, una especie poco conocida, no se investigó en detalle hasta la década de 1980, cuando el comercio del cuero ya había pasado factura. Es una especie peligrosa para los humanos, y han ocurrido ataques en el pasado.

Distribución geográfica

Es nativo de Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Guayana francesa, Guyana y Perú

Estado de conservación y amenazas

Los humanos cazan a los caimanes negros por su cuero o su carne. Esta especie fue clasificada como En Peligro en la década de 1970 debido a la gran demanda de su piel en el mercado. El comercio de cuero del caimán negro alcanzó su punto máximo entre las décadas de 1950 y 1970, cuando el caimán de anteojos ( Caiman crocodilus ), más pequeño pero mucho más común, se convirtió en la especie más cazada. En la actualidad la población local todavía comercializa pieles y carne de caimán negro a pequeña escala, pero la especie se ha recuperado en general de la caza excesiva en el pasado. El hecho de que los caimanes negros pongan, en promedio, alrededor de 40 huevos les ha ayudado a recuperarse hasta cierto punto. Una amenaza constante es la destrucción del hábitat, ya que el desarrollo y la tala de árboles ahora es una epidemia en América del Sur. Actualmente los caimanes de anteojos han llenado el nicho de cocodrilos depredadores de peces en muchas áreas, debido a su mayor número y sus capacidades reproductivas más rápidas. Las poblaciones de caimán anteojos están superando localmente a los caimanes negros, aunque la especie más grande es la dominante. Se necesita una gestión persistente para controlar la caza de caimanes y es bastante difícil de hacer cumplir con eficacia. Tras el agotamiento de la población de caimanes negros, las pirañas y capibaras alcanzaron números normalmente altos de población, habiendo perdido quizás a su principal depredador. Esto, a su vez, ha llevado a un aumento de las pérdidas agrícolas y ganaderas.

Para agravar los problemas de conservación que enfrenta, esta especie ocasionalmente ha atacado a humanos. La mayoría de las historias están mal documentadas y no confirmadas, pero dado su formidable tamaño y la fuerza de esta especie, los ataques a los humanos suelen ser fatales.

La especie es poco común en cautiverio y su reproducción ha demostrado ser un desafío. La primera cría en cautiverio fuera de su área de distribución nativa fue en el zoológico de Aalborg en 2013.

Referencias

  1. Ross JP (2000). «Melanosuchus niger». IUCN Red List of Threatened Species 2000: e.T13053A3407604. doi:10.2305/IUCN.UK.2000.RLTS.T13053A3407604.en.
  2. Boulenger GA (1889). Catalogue of the Chelonians, Rhynchocephalians, and Crocodiles in the British Museum (Natural History). New Edition. London: Trustees of the British Museum (Natural History). (Taylor and Francis, printers). x + 311 pp. + Plates I-III. (Caiman niger, pp. 292-293).
  3. "Melanosuchus niger ". The Reptile Database. www.reptile-database.org.

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Melanosuchus niger: Brief Summary ( Espanhol; Castelhano )

fornecido por wikipedia ES

El caimán negro o jacaré negro (Melanosuchus niger) es un saurópsido aligatórido, siendo la única especie de melanosuco (Melanosuchus) viva. Presenta un característico color negro y habita en la Amazonía. Llegan a medir 6 metros, por lo que pueden devorar animales como venados o capibaras, e incluso tapires y otros mamíferos de gran tamaño. Como su nombre común y científico lo implican, el caimán negro tiene una coloración oscura cuando es adulto. En algunos individuos, la coloración oscura puede parecer casi negra. Tiene bandas grises a marrones en la mandíbula inferior. Los juveniles tienen una coloración más vibrante en comparación con los adultos con bandas prominentes de color blanco a amarillo pálido en los flancos que permanecen presentes hasta bien entrada la edad adulta, al menos más en comparación con otras especies. La morfología es bastante diferente de otros caimánes pero la cresta ósea que tienen otros caimanes está presente. La cabeza es grande y pesada, una ventaja para atrapar presas más grandes. Como todos los animales parecidos a los cocodrilos, los caimanes son criaturas largas y rechonchas, con mandíbulas grandes, colas largas y patas cortas. Tienen una piel gruesa y escamosa, y sus ojos y narices están ubicados en la parte superior de su cabeza, esto les permite ver y respirar mientras el resto de su cuerpo está bajo el agua. El caimán negro es el depredador más grande del ecosistema amazónico y se alimenta de una variedad de peces, reptiles, aves y mamíferos. Es un depredador generalista y superdepredador, potencialmente capaz de capturar cualquier animal dentro de su rango, incluidos otros depredadores. Se han realizado pocos estudios ecológicos sobre la especie, pero el caimán negro tiene su propio nicho ecológico que permite la convivencia sin demasiada competencia. Como el depredador más grande del ecosistema, también puede ser una especie clave, desempeñando un papel importante en el mantenimiento de la estructura del ecosistema. La ​​reproducción tiene lugar en la estación seca, Las hembras construyen un montículo de nido con una cámara de huevos, protegiendo los huevos de los depredadores. Las crías forman grupos llamados manadas, custodiados por la presencia de la hembra. Una vez común, fue cazado hasta casi la extinción principalmente por su piel de alto valor comercial. Ahora está regresando, catalogado como Dependiente de la Conservación. En general, una especie poco conocida, no se investigó en detalle hasta la década de 1980, cuando el comercio del cuero ya había pasado factura. Es una especie peligrosa para los humanos, y han ocurrido ataques en el pasado.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores y editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia ES

Kaiman beltz ( Basco )

fornecido por wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Kaiman beltz: Brief Summary ( Basco )

fornecido por wikipedia EU

Kaiman beltza (Melanosuchus niger) Melanosuchus generoko animalia da. Narrastien barruko Alligatoridae familian sailkatuta dago.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia EU

Suokaimaani ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Suokaimaani (Melanosuchus niger) on alligaattorien heimon suurin laji. Niitä tavataan Etelä-Amerikan vesistöissä. Lajin kuvasi Johan Baptist von Spix 1825.

Koko ja ulkonäkö

Suokaimaani kasvaa tavallisesti 3,0–3,7-metriseksi, mutta se voi kasvaa pisimmillään jopa 6-metriseksi ja painaa yli tonnin. Kaimaanin päässä kulkee kuonosta lähtien kohouma keskelle otsaa. Silmät ovat suuret ja kuono on kärjestä leveä ja pyöreä. Niskassa sarveislevyt muodostavat 4–5 poikittaisriviä, mikä on krokotiileille poikkeuksellista. Litteä vomer-luu kiinnittyy suulakeen ja muodostaa sierainten välisen seinämän ala- ja takaosan. Suokaimaanit ovat nuorina mustia ja kapeiden vaaleankeltaisten, osittain tai kokonaan katkonaisten poikittaisjuovien koristamia. Yleensä vaaleassa kuonossa on mustia raitoja. Ikääntyessään raidat ja muu väri vaalenevat, mutta raidat kuonossa näkyvät vanhoillakin yksilöillä.

Levinneisyys ja elinympäristö

Suokaimaaneja elää vain Etelä-Amerikassa, enimmäkseen Amazon-joen valuma-alueella. Laji elää Orinoco-joella pohjoisessa, idässä Andien juurella Ecuadoriin ja Peruun asti sekä etelässä sademetsän rajaan asti Boliviassa ja Brasiliassa.

Suokaimaani viihtyy suoperäisillä, ajoittain tulvan alle jäävillä alueilla, joissa on korkea heinä- ja ruohokasvillisuus. Alue on hyvää saalistusmaata etenkin kuivaan aikaan kun kalat ovat loukussa matalassa vedessä ja lammissa. Luonnollisia vihollisia ihmistä lukuun ottamatta ei aikuisella kaimaanilla ole, mutta melko suurikin kaimaani voi joutua jaguaarin tai anakondan saaliiksi.

Elintavat

Suokaimaanit lepäilevät yleensä päivisin ja ovat aktiivisia öisin. Kaimaanit voivat vaipua horrokseen esimerkiksi vyötiäisen pesään, jos vesi katoaa kokonaan niiden elinalueelta. Kuivana kautena ne hakeutuvat kuitenkin yleensä leveämmille jokialueille ja muuttavat sadekautena tulvan synnyttämiin lampareisiin. Suokaimaanit lisääntyvät ennen sadekautta, koska kalaa on silloin helppo pyydystää matalasta vedestä.

Lisääntyminen

Suokaimaaninaaras rakentaa kasviaineksesta pesäkeon johon se munii 50–60 munaa ja joita se vartioi kuusi viikkoa. Kaimaanien pesät ovat usein lähellä toisiaan. Kuoriuduttuaan poikaset hakeutuvat heti veteen emon valvomina ja päästävät murisevaa ääntä, häirittyinä kaimaaninpoikaset sihisevät.

Ravinto

Suokaimaanin energiantarve on krokotiiliksi suuri ja syö ilmeisesti suhteessa enemmän kuin muut krokotiilieläimet. Tärkeintä ravintoa on kala, mutta se voi tappaa myös 60-kiloisen kapybaran. Vesien rannoilta löytyykin usein paljon niiden nahkoja ja paikalliset väittävät niiden olevan suokaimaanin sinne oksentamia. Ravinnoksi kelpaavat myös muut nisäkkäät, kilpikonnat, matelijat ja jopa pienemmät lajitoverit. Suokaimaani voi olla ihmiselle vaaraksi.

Uhat

Suokaimaani on nykyään uhanalainen laji etenkin ihmisen vainon takia. Suokaimaania pidetään kaikista alligaattoreista ihmiselle vaarallisimpana ja niiden tuhotuista pesistä karjankasvattavat maksavat tapporahaa. Nahkakauppa on myös ongelma ja kaimaaneja tapetaan joskus joukoittain kuivalla kaudella kun ne ovat kokoontuneet pienelle alueelle. Suokaimaanin metsästys on Perussa ja Brasiliassa kielletty ja Boliviassa sekä Ranskan Guyanassa ja Kolumbiassa alle 2,5-metriset yksilöt ovat rauhoitettuja. Suokaimaaneja elää myös monilla suojelualueilla kuten Manun kansallispuistossa Perussa.

Lähteet

Viitteet

  1. Ross, J.P.: Melanosuchus niger IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.1. 2000. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. Viitattu 21.6.2014. (englanniksi)
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Suokaimaani: Brief Summary ( Finlandês )

fornecido por wikipedia FI

Suokaimaani (Melanosuchus niger) on alligaattorien heimon suurin laji. Niitä tavataan Etelä-Amerikan vesistöissä. Lajin kuvasi Johan Baptist von Spix 1825.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FI

Caïman noir ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Melanosuchus niger

Le Caïman noir, Melanosuchus niger, unique représentant du genre Melanosuchus, est une espèce de crocodiliens de la famille des Alligatoridae[1]. En France, sa présence à l'état sauvage se limite à la Guyane et il y est intégralement protégé.

Description

 src=
Dans l'eau.

Le caïman noir est le plus grand des crocodiliens américains, et peut atteindre les 4 à 5 m. Il peut être dangereux pour l'Homme.

Le caïman noir a une arête osseuse au-dessus de ses yeux rouges, et une peau noire et écailleuse. La coloration de sa peau lui sert à se camoufler pendant ses chasses nocturnes, mais peut également l'aider à absorber la chaleur (voir thermorégulation).

Le caïman noir est l'un des plus grands reptiles. C'est la plus grande espèce de crocodiliens, avec le crocodile de mer et le crocodile du Nil. Le caïman noir peut atteindre un poids de 1 100 kg, faisant de lui le plus grand membre de la famille des Alligatoridae et le plus grand prédateur du bassin de l'Amazone. Le plus grand caïman noir rapporté mesurait 7,7 m et pesait 1 310 kg ; il a été tiré en Acre, au Brésil, en 1965 et pourrait alors compter pour le plus grand crocodilien enregistré. La plupart des caïmans noirs adultes mesurent de 3 à 4,25 m, et les vieux mâles dépassent quelquefois les cinq mètres.

Écologie et comportement

Régime alimentaire

Les caïmans noirs mangent des poissons, y compris des piranhas, des poissons-chats, et d'autres animaux, comme des oiseaux ou des tortues.

De plus grands spécimens peuvent prendre des tapirs, des capybaras ou des cerfs quand ils viennent au bord de l'eau pour boire, parfois même des anacondas. Leurs dents sont conçues pour saisir mais ne pas déchirer. Ainsi, ces caïmans avalent leur nourriture en entier après l'avoir noyé. Les jeunes spécimens mangent des crustacés et des insectes. Leur prédateur principal est l'Homme, qui le chasse pour son cuir ou sa chair.

Reproduction

 src=
Caïman noir juvénile.

En décembre, les femelles construisent un nid de terre et de végétation, qui mesure environ 1,5 mètre de hauteur et 0,75 mètre de large. Chacune pond de 50 à 60 œufs, qui éclosent après environ six semaines. Les petits émettent des "grincements" de l'intérieur de l'œuf et ensuite en permanence, ce qui permet à la mère de surveiller l'éclosion puis de repérer les petits dans le nid. Elle les emporte dans sa bouche (ce qui fait croire à certains qu'elle mange sa progéniture), vers une mare où elle pourra les maintenir et les surveiller. La mère aide même les petits à sortir des œufs trop durs, en les craquelant entre ses dents. Lorsque les mares se dessèchent, elle entraine ses petits, les attend tous grâce à leurs cris, et les conduit à travers une zone aride vers d'autres cours d'eau [2]. La mère s'occupe de ses jeunes pendant plusieurs mois. Le caïman noir femelle pond seulement une fois tous les 2 à 3 ans.

Répartition

 src=
Répartition du Caïman noir en Amérique du Sud.

Ce reptile se rencontre dans plusieurs pays de la forêt tropicale amazonienne : en Bolivie, au Brésil, en Colombie, en Équateur, en Guyane, au Guyana, au Pérou et au Venezuela[1].

Il est parfois indiqué par erreur présent au Paraguay (Scott et al., 1990).

Protection

Il fut chassé jusqu'au bord de l'extinction principalement pour sa peau. Sa survie est maintenant dépendante de sa protection.

Culture

Les caïmans noirs sont mentionnés dans le roman de Matthew Reilly, Temple (1999), où ils mangent constamment les personnes qui tombent à l'eau.

Publications originales

 src=
Dessin de 1825 ayant accompagné la description originale.
  • Gray, 1862 : A Synopsis of the Species of Alligators. Annals and Magazine of Natural History, ser. 3, vol. 10, n. 35, p. 327-331 (texte intégral).
  • Spix, 1825 : Animalia nova sive species nova lacertarum quas in itinere per Brasiliam annis MDCCCXVII-MDCCCXX jussu et auspicius Maximiliani Josephi I Bavariae Regis suscepto collegit et descripsit Dr. J. B. de Spix, p. 1-26 (texte intégral).

Notes et références

  • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .
  1. a et b (en) Référence Reptarium Reptile Database : Melanosuchus niger
  2. Vivre de sang-froid - Blindages subtiles, Titre Original : Life in Cold Blood, Documentaire du réalisateur Scott Alexander, Présentateur David Attenborough, PLANETE TV, 17h30 vendredi 5 novembre 2010.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Caïman noir: Brief Summary ( Francês )

fornecido por wikipedia FR

Melanosuchus niger

Le Caïman noir, Melanosuchus niger, unique représentant du genre Melanosuchus, est une espèce de crocodiliens de la famille des Alligatoridae. En France, sa présence à l'état sauvage se limite à la Guyane et il y est intégralement protégé.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia FR

Caimán negro ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

O caimán negro[2] (Melanosuchus niger) é un réptil crocodilio da familia dos aligatóridos e a única especie viva do xénero Melanosuchus. Presenta unha característica cor case negra e habita na Amazonia. Chegan a medir 6 metros, polo que poden devorar animais como veados, capibaras, e mesmo tapires e outros mamíferos de gran tamaño.

Como o seu nome implica, ten unha coloración escura de adulto, que nalgúns individuos parece case negra. Porén, teñen un bandeado gris ou marrón na mandíbula inferior. Os xuvenís teñen unha coloración máis rechamante comparada coa dos adultos con bandas brancas ou amarelas claras ben destacadas nos flancos que seguen presentes incluso cando son bastante adultos ou polo menos son máis visibles comparadas con outras especies. A morfoloxía é bastante diferfente da doutros caimáns pero teñen a ponte ósea que aparece noutros caimáns. A cabeza é grande e pesada; o que é unha vantaxe á hora de capturar presas máis grandes.

É o maior depredador do ecosistema amazónico, que depreda diversos peixes, réptiles, aves e mamíferos.[3] Son xeralistas e superdepredadores, con capacidade potencial de capturar calquera animal dentro da súa área de distribución, incluíndo outros depredadores.[4] Fixéronse poucos estudos ecolóxicos sobre a especie, pero pode dicirse que o caimán negro ten o seu propio nicho ecolóxico que lle permite coexistir sen demasiada competición. Como o maior depredador do seu ecosistema, pode ser tamén unha especie clave, que xoga un importatne papel no mantemento da estrutura do ecosistema.[3] A reprodución ten lugar na estación seca. As femias constrúen un niño con forma de morea cunha cámara para os ovos, para protexelos dos depredadores. As crías forman grupos protexidos pola presenza da femia. Estes grupos poden conter individuos procedentes doutros niños. Antes era unha especie común, pero foi cazada case ata a extinción principalmente para comercializar a súa valiosa pel. Agora as súas poboacións empezar a prosperar, e está catalogada como especie dependente da conservación.[5] En conxunto é unha especie bastante pouco coñecido, xa que non foi investigada en detalle at a década de 1980, cando o comercio de peles se cobrara xa moitas vítimas.[6] É unha especie perigosa para os humanos e no pasado ocorreron ataques.[7]

Distribución xeográfica

É nativo de Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Güiana francesa, Güiana, Perú e Venezuela.

Características

 src=
Esqueleto

O caimán negro ten unha pel escamosa de coloración escura. A coloración da pel axuda coa camuflaxe durante as súas cacerías nocturnas, pero pode tamén axudar a absorber a calor (termorregulación). A mandíbula inferior ten un bandeado gris (marrón en animais máis vellos), e bandas amarelas claras ou brancas nos flancos do corpo, aínda que estas son moito máis prominentes nos individuos novos. Este bandeado vaise difuminando gradualmente a medida que o animal madura. Presentan a ponte ósea característica dos caimáns, que se estende desde a parte superior dos ollos ata o fociño. Os ollos son grandes, como é conveniente para a súa actividade en gran medida nocturna, e son de cor castaña. As nais que vixían os seus niños son atormentadas por mosquitos que se reúnen arredor dos seus vulnerables ollos deixándoos inxectados de sangue.

O caimán negro é estruturalmente diferente doutros caimáns, especialmente pola forma do cranio. Comparados con outros caimáns, ten ollos claramente máis grandes. Aínda que teñen un fociño relativamente estreito, o cranio (dado o tamaño considerable da especie) é en conxunto moito máis grande que o doutros caimáns. Son relativamente máis robustos que outros crocodilianos de lonxitude comparable. Por exemplo, atopouse un adulto de 3,9 m que tiña un cranio considerablemente máis pesado e longo que o dun crocodilo do Nilo de 4,8 m.[8] Os caimáns negros novos poden distinguirse dos grandes caimáns de anteollos ou comúns pola súa cabeza proporcionalmente máis grande, e tamán pola cor da mandíbula, que é de cor clara no caimán de anteollos e escura e con tres manchas negras no caimán negro.[6]

Tamaño

 src=
Un caimán negro nadando.

O caimán negro é un dos réptiles existentes meirande. É o maior predador da cunca do Amazonas e posiblemente o membro máis grande da familia Alligatoridae. A maioría dos caimáns negros adultos miden de 2,8 a 4,26 m de lonxitude, e só algúns machos vellos crecen máis de 5 m e exceden un peso de 400 kg.[9][10] Os espécimes machos subadultos de arredor de 2,5 a 3,35 m pesan de 95 a 100 kg, aproximadamente do mesmo tamaño que as femias maduras, pero increméntanse rapidamente en volume e peso. Os machos maduros de mediano tamaño de 3,5 a 4 m pesan aproximadamente 300 kg.[11][12] Outras mostras medidas de machos subadultos atoparon que medían entre 2,1 a 2,8 m, cunha media de 2,45 m, e que pesaban de 26 a 86 kg, como media 48 kg.[13] O caimán negro ten aproximadamente o mesmo tamaño que o (Alligator mississippiensis), aínda que como media é máis grande na madurez. Nalgunhas áreas (como no río Araguaia) esta especie chega frecuentemente aos 4 ou 5 m de lonxitude, moito máis longo que o aligátor (que raramente acada os 4 metros), aínda que os espécimes deste tamaño son pouco comúns. Algunhas fontes non ben confirmadas (e probablemente anecdóticas) informan que o caimán negro pode medrar ata os 6 m e 1 100 kg.[4][6] En Suramérica informouse doutros dous crocodilianos que acadaban nalgúns casos tamaños similares: o crocodilo americano (Crocodylus acutus) e o crocodilo do Orinoco (C. intermedius).

Bioloxía e comportamento

Caza e dieta

 src=
Caimán negro inmaturo

O caimán negro é un superdepredador cunha dieta xeralista, e pode capturar case calquera animal terrestre e de río que se encontre na súa área. Igual que outros grandes crocodilianos, o caimán negro foi observado capturando e comendo especies menores do seu xénero, como o caimán de anteollos e ás veces practican o canibalismo comendo individuos máis pequenos da súa propia especie. As crías comen principalemnte pequenos peixes, ras e invertebrados como crustáceos e insectos, pero co tempo e o aumento de tamaño gradualmente pasan a comer peixes máis grandes, como pirañas, siluriformes e percas, que son unha importante fonte de alimento para todos os caimáns negros. Os estudos da dieta enfocáronse nos caimáns novos (debido tanto a que adoitan ser máis abundantes coma a que son máis fáciles de tratar), o espécime máis grande examinado polos seus contidos estomacais nun estudo era de só 1,54 m, claramente por debaixo do tamaño sexualmente maduro, que é como mínimo de 2 m en femias máis pequenas. Aínda que se sabe que os caimáns negros novos capturan deversas presas, os estudos da dieta mostraron que os caracois a miúdo dominan na dieta dos caimáns desa idade, seguidos de peixes bastante pequenos.[14][15][16][17] Varias das presas poden capturarse segundo a súa dispoñibilidade, incluídas serpes, tartarugas, aves e mamíferos, os dous últimos principalmente cando van beber á beira dos ríos. Entre as presas mamíferas están especies amazónicas comúns como varios monos, preguiceiros, armadillos, pacas, agutís, coatís e capibaras. Os espécimes máis grandes poden virtualmente capturar calquera vertebrado terrestre ou de río o suficientemente desafortunado como para encontrarse con eles. As presas grandes capturadas poden ser outras especies de caimáns, cervos, pecarís, tapires, anacondas, londras xigantes,[18] e animais domésticos como porcos, vacas, cabalos e cans. Aínda que se informou de casos raros de ataques a pumas ou mesmo xaguares, hai poucas probas de tal predación, e os felinos evitan as pozas nas que hai caimáns negros.[19][20] Onde son comúns as mandas de capibaras e pecarís, estas son as presas máis frecuentes dos caimáns negros adultos.[8][21] Hai probas que suxiren que tartarugas de río bastante grandes poden encontrarse entre as presas de caimáns negros adultos, cuxa forza de trabada parece ser suficiente para esnaquizar a coiraza das tartarugas.[22] Algunhas cicatrices atopadas en golfiños do Amazonas Inia geoffrensis suxiren que poden ocasionalmente ser atacados polos caimáns negros.[23] Comparados coas especies menores de caimáns, o caimán negro adoita cazar tamén en terra pola noite, usando os seus agudos vista e oído.[6] Os seus dentes están deseñados para agarrar pero non para mastigar, polo que xeralmente tratan de tragar as presas enteiras despois de afogalas ou esmagalas. As grandes presas que non poden ser tragadas enteiras son a miúdo almacenadas para que a carne apodreza dabondo como para que o caimán arranque bocados da carne.

 src=
Adulto

Reprodución

Ao final da estación seca, as femias constrúen un niño con forma de morea de terra e vexetación, duns 1,5 m de diámetro e 0,75 m de ancho. Poñer ata 65 ovos (aínda que o normal é unha cifra entre 30 e 60), que eclosionan nunhas seis semanas, a principio da estación húmida, cando os pantanos acabados de inundar proporcionan un hábitat ideal para as crías unha vez que saen do ovo.[6] Os ovos son bastante grandes, como media de 144 g de peso.[10] As postas que non están vixiadas (cando a nai marcha para cazar) son facilemnte devoradas por un amplo conxunto de animais, entre os que están mamíferos como o coatí (Nasua nasua) ou grandes roedores, serpes comedoras de ovos e aves como as garzas e voitres Cathartidae. Ocasionalmente eses predadores son apañados e matados pola nai caimán.[6] A eclosión ocorre entre 42 e 90 días despois de que se poñen os ovos.[6] Está ben documentao que, igual que outros crocodilianos, os caimáns levan frecuentemente as súas crías na boca desde os niños despois da eclosión ata unha poza segura. A nai axuda as crías que non eclosionaron que están piando a que rompan o ovo coriáceo e saian, ao romper delicadamente o ovo entre os seus dentes. A nai trata de coidar as crías durante varios meses, pero os bebés caimáns son en gran medida independentes e a maioría non sobreviven á madurez. As crías están suxeitas á predación incluso con máis regularidade que cando estaban no ovo, enfrontándose a moitos dos mesmos mesopredadores que comían os ovos, así como a outros crococilianos (incluíndo os da súa propia especie), grandes serpes ou grandes peixes carnívoros. A predación é tan común que dependen de que sobreviva un suficiente número de crías por cuestión do seu gran número.[6] Os caimáns negros femias só se reproducen unha vez cada 2 ou 3 anos.

Relacións predadoras interespecíficas

Moitos predadores, incluíndo varios peixes, mamíferos, réptiles e incluso certos anfibios, comen ovos e crías de caimáns. Unha vez que o caimán negro acada a lonxitude dun metro, ten xa poucos predadores naturais. As anacondas grandes poden de cando en vez capturar un caimán desta especie. O xaguar (Panthera onca), que depreda todas as outras especies de caimáns, é o único depredador primario que ameaza os caimáns negros xuvenís. Os caimáns maduros non teñen predadores naturais, como tamén ocorre con outros crocodilianos grandes, dado o seu tamaño, peso, grosor da armadura e enorme forza.[9]

Status de conservación e ameazas

Os humanos cazan caimáns negros pola súa pel ou carne. Esta especie foi clasificada como en perigo na década de 1970 debido á alta demanda da súa valiosa pel. O comercio da pel do caimán negro chegou a un máximo no período que vai desde 1950 a 1980, cando o menor pero moito máis común caimán de anteollos (Caiman crocodilus) se converteu na especie máis frecuentemente cazada. Os habitantes locais aínda hoxe venden peles e carne de caimáns negros a pequena escala, pero a especie empezou a recuperarse do exceso de caza ao que estivo sometida no pasado.[10] Como poñen como media uns 40 ovos, isto axudoulles a recuperarse en certo grao.[10] Unha ameaza que probablemente continúa igual que antes é a destrución do hábitat, xa que o desenvolvemento de certas áreas e a deforestación é agora epidémica en Suramérica. Os caimáns de anteollos encheron agora o nicho de predador crocodiliano de peixes en moitas áreas. Debido a que abunda e ten capacidades reprodutoras máis rápidas, as poboacións do caimán de anteollos están localmente gañando na competencia interespecífica cos caimáns negros, aínda que a especie máis grande domina na confrontación individual.[6] Cómpre unha xestión persistente para controlar a caza do caimán e é bastante difícil aplicar o control de forma efectiva.[10] Despois da diminución da poboación de caimán negro, as de pirañas e capibaras, ao perderen o seu principal predador, alcanzaron cantidades moi altas e non naturais. Isto, á súa vez, fixo que aumentasen as perdas en agricultura e gandería.[6]

Outro compoñente ao que se enfrontan os esforzos conservacionistas é que esta especie ocasionalmente ataca os seres humanos.[24] A maioría dos relatos de ataques están mal documentados e non confirmados, pero, dado o formidable tamaño da especie, os seus intentos de predación sobre os humanos facilmente poden ser mortais.[7][25][26]

Esta especie é pouco común en catividade e conseguir a súa reprodución nesas condicións é todo oun reto. A primeira reprodución en catividade fóra da súa área nativa tivo lugar no zoo de Aalborg en 2013.[27]

Notas

  1. Ross, J. P. (2000). "Melanosuchus niger". Lista Vermella de especies ameazadas. (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 30 de agosto de 2015.
  2. Luís Daviña Facal (2000): Diccionario das ciencias da natureza e da saúde. Tomo 2. C. A Coruña, Deputación da Coruña, páx. 720. ISBN 84-95335-46-8
  3. 3,0 3,1 Melanosuchus niger Black caiman. Animal Diversity Web. consultado o 2013-04-13.
  4. 4,0 4,1 Black Caiman, Black Caiman Skull. Dinosaurcorporation.com. consultado o 2012-08-23.
  5. Ross, J.P. (2000). "Melanosuchus niger". Lista Vermella da IUCN (IUCN) 2000: e.T13053A3407604. Consultado o 14 August 2016.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 6,8 6,9 Crocodilian Species – Black Caiman (Melanosucus niger). Crocodilian.com. consultado o 2012-08-23.
  7. 7,0 7,1 Sideleau, B., & Britton, A. R. C. (2012). "A preliminary analysis of worldwide crocodilian attacks", pp. 111–114 in Crocodiles. Proceedings of the 21st Working Meeting of the Crocodile Specialist Group, Manila, Philippines. IUCN. Gland, Switzerland, Manila, Philippines.
  8. 8,0 8,1 Potts, Ryan J. Endangered Reptiles and Amphibians of the World – II. The Black Caiman, Melanosuchus niger, Vermont Herpetology.
  9. 9,0 9,1 Da Silveira, Ronis; Ramalho, Emiliano E.; Thorbjarnarson, John B.; Magnusson, William E. (2010). "Depredation by Jaguars on Caimans and Importance of Reptiles in the Diet of Jaguar". Journal of Herpetology 44 (3): 418–424. doi:10.1670/08-340.1.
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Thorbjarnarson, J.B. (2010). Black Caiman Melanosuchus niger. pp. 29–39 in Crocodiles. Status Survey and Conservation Action Plan. 3rd ed., S.C. Manolis and C. Stevenson (eds). Crocodile Specialist Group: Darwin. iucncsg.org
  11. French Guiana. kwata.net (2003).
  12. MELANOSUCHUS NIGER (Black Caiman). LONG DISTANCE (Joao Valsecchi). Mamiraua. academia.edu. consultado o 2012-08-23.
  13. Cardoso, A. M.; De Souza, A. J.; Menezes, R. C.; Pereira, W. L.; Tortelly, R (2013). "Gastric Lesions in Free-Ranging Black Caimans (Melanosuchus niger) Associated With Brevimulticaecum Species". Veterinary Pathology 50 (4): 582–4. PMID 22961885. doi:10.1177/0300985812459337.
  14. Horna, J. V.; Cintra, R. & Ruesta, P. V. (2001). "Feeding ecology of black caiman Melanosuchus niger in a western Amazonian forest: The effects of ontogeny and seasonality on diet composition". Ecotropica 7: 1–11.
  15. Horna, V.; Zimmermann, R.; Cintra, R.; Vásquez, P.; Horna, J. (2003). "Feeding ecology of the black caiman (Melanosuchus niger) in Manu National Park, Peru". Lyonia 4: 65–72.
  16. Marioni, B.; Da Silveira, R.; Magnusson, W. E.; Thorbjarnarson, J. (2008). "Feeding behavior of two sympatric caiman species, Melanosuchus niger and Caiman crocodilus, in the Brazilian Amazon". Journal of Herpetology 42 (4): 768–772. doi:10.1670/07-306R1.1.
  17. Reynolds, N., & Conservation, B. W. (2008). Dietary competition between the black caiman (Melanosuchus niger) and the spectacled caiman (Caiman crocodilus) within the Lago Preto Reserve, Peru. DI512 Dissertation.
  18. Hunter, Luke (2011) Carnivores of the World. Princeton University Press, ISBN 9780691152288
  19. Black Caiman – AC Tropical Fish.
  20. Black Caiman. Adapting Eden. consultado o 2015-09-25.
  21. Foth, C.; Bona, P.; Desojo, J. B. (2015). "Intraspecific variation in the skull morphology of the black caiman Melanosuchus niger (Alligatoridae, Caimaninae)". Acta Zoologica 96 (1): 1–13. doi:10.1111/azo.12045.
  22. de la Ossa, J.; Vogt, R. C.; Ferrara, C. R. (2010). "Melanosuchus niger (Crocodylia: Alligatoridae) as opportunistic turtle consumer in its natural environment". Revista Colombiana de Ciencia Animal 2 (2): 244–252.
  23. Martin, A. R.; Da Silva, V. M. F. (2006). "Sexual dimorphism and body scarring in the boto (Amazon river dolphin) Inia geoffrensis". Marine Mammal Science 22 (1): 25–33. doi:10.1111/j.1748-7692.2006.00003.x.
  24. Jornal Hoje – Bióloga atacada por jacaré na Amazônia luta pela preservação da espécie. G1.globo.com (2010-08-04). consultado o 2013-01-11.
  25. Welcome To The Official Mark O'shea Website. Markoshea.tv. consultado o 2012-08-23.
  26. Haddad Jr, V; Fonseca, W. C. (2011). "A fatal attack on a child by a black caiman (Melanosuchus niger)". Wilderness & Environmental Medicine 22 (1): 62–4. PMID 21377122. doi:10.1016/j.wem.2010.11.010.
  27. TV2 Nord (12 September 2013). Sjældne kaimanunger kan nu ses af publikum. Retrieved 23 April 2017.

Véxase tamén

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Caimán negro: Brief Summary ( Galego )

fornecido por wikipedia gl Galician

O caimán negro (Melanosuchus niger) é un réptil crocodilio da familia dos aligatóridos e a única especie viva do xénero Melanosuchus. Presenta unha característica cor case negra e habita na Amazonia. Chegan a medir 6 metros, polo que poden devorar animais como veados, capibaras, e mesmo tapires e outros mamíferos de gran tamaño.

Como o seu nome implica, ten unha coloración escura de adulto, que nalgúns individuos parece case negra. Porén, teñen un bandeado gris ou marrón na mandíbula inferior. Os xuvenís teñen unha coloración máis rechamante comparada coa dos adultos con bandas brancas ou amarelas claras ben destacadas nos flancos que seguen presentes incluso cando son bastante adultos ou polo menos son máis visibles comparadas con outras especies. A morfoloxía é bastante diferfente da doutros caimáns pero teñen a ponte ósea que aparece noutros caimáns. A cabeza é grande e pesada; o que é unha vantaxe á hora de capturar presas máis grandes.

É o maior depredador do ecosistema amazónico, que depreda diversos peixes, réptiles, aves e mamíferos. Son xeralistas e superdepredadores, con capacidade potencial de capturar calquera animal dentro da súa área de distribución, incluíndo outros depredadores. Fixéronse poucos estudos ecolóxicos sobre a especie, pero pode dicirse que o caimán negro ten o seu propio nicho ecolóxico que lle permite coexistir sen demasiada competición. Como o maior depredador do seu ecosistema, pode ser tamén unha especie clave, que xoga un importatne papel no mantemento da estrutura do ecosistema. A reprodución ten lugar na estación seca. As femias constrúen un niño con forma de morea cunha cámara para os ovos, para protexelos dos depredadores. As crías forman grupos protexidos pola presenza da femia. Estes grupos poden conter individuos procedentes doutros niños. Antes era unha especie común, pero foi cazada case ata a extinción principalmente para comercializar a súa valiosa pel. Agora as súas poboacións empezar a prosperar, e está catalogada como especie dependente da conservación. En conxunto é unha especie bastante pouco coñecido, xa que non foi investigada en detalle at a década de 1980, cando o comercio de peles se cobrara xa moitas vítimas. É unha especie perigosa para os humanos e no pasado ocorreron ataques.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia gl Galician

Melanosuchus niger ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il caimano nero (Melanosuchus niger, (Spix, 1825)) è una specie a rischio minimo della famiglia degli alligatori (Alligatoridae). Si tratta di un rettile carnivoro che vive nei pressi dei fiumi a lento scorrimento e dei laghi, nella savana del bacino idrografico del Rio delle Amazzoni quando è stagionalmente allagata e in altri habitat di acqua dolce nell'America del sud. Specie un tempo comune, è stato cacciato fino a rischiare l'estinzione, principalmente per il valore commerciale della sua pelle che si presenta priva di protezioni ossee, quindi più facile da scuoiare e più pregiata.

Il caimano nero può raggiungere i 6 metri di lunghezza e i 1.100 kg di peso, ed è il più grande alligatore e il più grande predatore dell'Amazzonia in termini di peso e robustezza (infatti insieme al caimano nero abbiamo l anaconda verde, ma questo perché l anaconda è più lunga, ma meno pesante e meno robusta).

Mangiano pesci, come i piranha o gli arapaima, ma anche uccelli, tartarughe, e occasionalmente, anche grossi mammiferi come i Capibara e i cervi, quando si avvicinano all'acqua per abbeverarsi. I denti hanno una forma utile per trattenere le prede, ma non per sminuzzare la carne. Di conseguenza, come gli altri parenti della famiglia, inghiottono le loro prede intere dopo averle uccise. Gli esemplari immaturi si nutrono di crostacei e insetti. Gli escrementi di caimano erano una fonte di cibo fondamentale per il plancton, che forma la base della catena alimentare acquatica in Amazzonia, e la loro attuale rarità ha portato a un concomitante declino di molte specie, comprese alcune importanti specie alimentari.

Il caimano nero ha un bordo osseo sopra gli occhi rossi, e una pelle nera e squamosa. La pigmentazione della pelle è di aiuto per mimetizzarsi durante le cacce notturne, ma può anche aiutare ad assorbire il calore solare (vedi termoregolazione).

In dicembre, le femmine costruiscono un nido di terra e vegetali, che è alto circa 1,5 metri e largo 75 centimetri. Depositano dalle 50 alle 60 uova, che si schiudono in circa sei settimane. Possono, talvolta, verificarsi episodi di cannibalismo.

Il loro predatore principale è l'uomo, che li caccia per la pelle e la carne, mentre in natura gli unici predatori sono l'anaconda verde ed il giaguaro (tuttavia entrambi predano soltanto esemplari piccoli, giovani e al massimo femmine adulte non troppo grandi, anche se in quest ultimo caso vi è un alto rischio di morte).

La forza del morso del caimano nero è dell'ordine di 35.000 N (circa 3500 kg forza), la terza più alta in natura dopo quella del coccodrillo marino e del coccodrillo del Nilo.[2][3]. Nemmeno il tirannosauro poteva esercitare una simile pressione, mentre il morso dello squalo bianco è oltre dieci volte più debole[4]. La pressione mascellare registrata è quasi la stessa presente sul fondo della fossa delle Marianne, ovvero 900 kg/cm2[5]. I denti crescono in continuazione e vengono sostituiti da altri sempre nuovi, anche se la crescita rallenta con la vecchiaia. Le mascelle si chiudono in pochi decimi di secondo con una velocità di alcune centinaia di chilometri orari.

Note

  1. ^ (EN) Melanosuchus niger, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
  2. ^ Brady Barr, Bite Force, National Geographic Channel.
  3. ^ (EN) Crocodiles Have the Most Powerful Bite Force on Earth, su Roaring Earth, 8 novembre 2016. URL consultato il 6 agosto 2019.
  4. ^ Adam Britton, Croc Blog: How hard can giant crocodiles bite?, su Croc Blog, 4 aprile 2012. URL consultato il 6 agosto 2019.
  5. ^ (EN) Does an Alligator Have a Stronger Bite Than a Croc?, su animals.mom.me. URL consultato il 6 agosto 2019.

Bibliografia

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Melanosuchus niger: Brief Summary ( Italiano )

fornecido por wikipedia IT

Il caimano nero (Melanosuchus niger, (Spix, 1825)) è una specie a rischio minimo della famiglia degli alligatori (Alligatoridae). Si tratta di un rettile carnivoro che vive nei pressi dei fiumi a lento scorrimento e dei laghi, nella savana del bacino idrografico del Rio delle Amazzoni quando è stagionalmente allagata e in altri habitat di acqua dolce nell'America del sud. Specie un tempo comune, è stato cacciato fino a rischiare l'estinzione, principalmente per il valore commerciale della sua pelle che si presenta priva di protezioni ossee, quindi più facile da scuoiare e più pregiata.

Il caimano nero può raggiungere i 6 metri di lunghezza e i 1.100 kg di peso, ed è il più grande alligatore e il più grande predatore dell'Amazzonia in termini di peso e robustezza (infatti insieme al caimano nero abbiamo l anaconda verde, ma questo perché l anaconda è più lunga, ma meno pesante e meno robusta).

Mangiano pesci, come i piranha o gli arapaima, ma anche uccelli, tartarughe, e occasionalmente, anche grossi mammiferi come i Capibara e i cervi, quando si avvicinano all'acqua per abbeverarsi. I denti hanno una forma utile per trattenere le prede, ma non per sminuzzare la carne. Di conseguenza, come gli altri parenti della famiglia, inghiottono le loro prede intere dopo averle uccise. Gli esemplari immaturi si nutrono di crostacei e insetti. Gli escrementi di caimano erano una fonte di cibo fondamentale per il plancton, che forma la base della catena alimentare acquatica in Amazzonia, e la loro attuale rarità ha portato a un concomitante declino di molte specie, comprese alcune importanti specie alimentari.

Il caimano nero ha un bordo osseo sopra gli occhi rossi, e una pelle nera e squamosa. La pigmentazione della pelle è di aiuto per mimetizzarsi durante le cacce notturne, ma può anche aiutare ad assorbire il calore solare (vedi termoregolazione).

In dicembre, le femmine costruiscono un nido di terra e vegetali, che è alto circa 1,5 metri e largo 75 centimetri. Depositano dalle 50 alle 60 uova, che si schiudono in circa sei settimane. Possono, talvolta, verificarsi episodi di cannibalismo.

Il loro predatore principale è l'uomo, che li caccia per la pelle e la carne, mentre in natura gli unici predatori sono l'anaconda verde ed il giaguaro (tuttavia entrambi predano soltanto esemplari piccoli, giovani e al massimo femmine adulte non troppo grandi, anche se in quest ultimo caso vi è un alto rischio di morte).

La forza del morso del caimano nero è dell'ordine di 35.000 N (circa 3500 kg forza), la terza più alta in natura dopo quella del coccodrillo marino e del coccodrillo del Nilo.. Nemmeno il tirannosauro poteva esercitare una simile pressione, mentre il morso dello squalo bianco è oltre dieci volte più debole. La pressione mascellare registrata è quasi la stessa presente sul fondo della fossa delle Marianne, ovvero 900 kg/cm2. I denti crescono in continuazione e vengono sostituiti da altri sempre nuovi, anche se la crescita rallenta con la vecchiaia. Le mascelle si chiudono in pochi decimi di secondo con una velocità di alcune centinaia di chilometri orari.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autori e redattori di Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia IT

Juodasis kaimanas ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Juodasis kaimanas (lot. Melanosuchus niger) – aligatorinių (Alligatoridae) šeimos roplių rūšis. Paplitęs Amazonės baseino užutėkiuose, senvagėse, užliejamose pievose.[1]

Juodasis kaimanas yra bene stambiausia aligatorinių šeimos rūšis. Suaugęs gyvūnas būna 2,8–4,3 m ilgio (daugiausiai iki 5 m). Sveria nuo 95 iki 100 kg (daugiausiai iki 400 kg). Kūnas juosvas. Smakras su pilkomis juostomis. Ketera driekiasi nuo tarpuakio iki uodegos galo. Nuo kitų kaimanų skiriasi stambesne nors ir siauresne galva, didesnėmis akimis.

Juodasis kaimanas yra vienas pagrindinių Amazonijos grobuonių. Medžioja įvairius gyvūnus: bestuburius, žuvis (tame tarpe šamus, piranijas), varles, gyvates, vėžlius, paukščius. Suaugę kaimanai priklausomai nuo dydžio gali pagauti įvairius žinduolius – beždžiones, tinginius, šarvuočius, pakas, agučius, kapibaras, ūdras, elnius, tapyrus, taip pat anakondas, kitus kaimanus. Jų grobiu gali tapti ir naminiai gyvūnai (kiaulės, karvės, arkliai, šunys). Žmogui taip pat gali būti mirtinai pavojingi. Medžioja daugiausia naktį. Stambų grobį dažnai palieka vandenyje supūti, o paskui praryja gabalais.

Patelė lizde netoli upės padeda 30–60 kiaušinių. Jaunikliai išsirita po 6 savaičių, kai prasideda potvyniai, ir gyvena balose, atokiuose užutėkiuose (iš lizdo motina perneša burnoje). Kiaušiniai ir jaunikliai yra dažnas kitų kaimanų, gyvačių, driežų, žuvų, jaguarų grobis. Paaugę priešų, išskyrus kitus kaimanus, neturi.

Medžiojamas dėl odos ir mėsos. Dabar didžiausią pavojų kelia nykstančios buveinės. Dėl juodųjų kaimanų mažėjimo labai pagausėjo piranijų ir kapibarų.

Vietiniai pavadinimai:

  • portug. jacaré-açu, jacaré-negro
  • isp. caimán negro
  • gvar. yakare guasu, îakaré gûasu
 src=
Kaimanų būrelis šildosi

Šaltiniai

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Juodasis kaimanas: Brief Summary ( Lituano )

fornecido por wikipedia LT

Juodasis kaimanas (lot. Melanosuchus niger) – aligatorinių (Alligatoridae) šeimos roplių rūšis. Paplitęs Amazonės baseino užutėkiuose, senvagėse, užliejamose pievose.

Juodasis kaimanas yra bene stambiausia aligatorinių šeimos rūšis. Suaugęs gyvūnas būna 2,8–4,3 m ilgio (daugiausiai iki 5 m). Sveria nuo 95 iki 100 kg (daugiausiai iki 400 kg). Kūnas juosvas. Smakras su pilkomis juostomis. Ketera driekiasi nuo tarpuakio iki uodegos galo. Nuo kitų kaimanų skiriasi stambesne nors ir siauresne galva, didesnėmis akimis.

Juodasis kaimanas yra vienas pagrindinių Amazonijos grobuonių. Medžioja įvairius gyvūnus: bestuburius, žuvis (tame tarpe šamus, piranijas), varles, gyvates, vėžlius, paukščius. Suaugę kaimanai priklausomai nuo dydžio gali pagauti įvairius žinduolius – beždžiones, tinginius, šarvuočius, pakas, agučius, kapibaras, ūdras, elnius, tapyrus, taip pat anakondas, kitus kaimanus. Jų grobiu gali tapti ir naminiai gyvūnai (kiaulės, karvės, arkliai, šunys). Žmogui taip pat gali būti mirtinai pavojingi. Medžioja daugiausia naktį. Stambų grobį dažnai palieka vandenyje supūti, o paskui praryja gabalais.

Patelė lizde netoli upės padeda 30–60 kiaušinių. Jaunikliai išsirita po 6 savaičių, kai prasideda potvyniai, ir gyvena balose, atokiuose užutėkiuose (iš lizdo motina perneša burnoje). Kiaušiniai ir jaunikliai yra dažnas kitų kaimanų, gyvačių, driežų, žuvų, jaguarų grobis. Paaugę priešų, išskyrus kitus kaimanus, neturi.

Medžiojamas dėl odos ir mėsos. Dabar didžiausią pavojų kelia nykstančios buveinės. Dėl juodųjų kaimanų mažėjimo labai pagausėjo piranijų ir kapibarų.

Vietiniai pavadinimai:

portug. jacaré-açu, jacaré-negro isp. caimán negro gvar. yakare guasu, îakaré gûasu  src= Kaimanų būrelis šildosi
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia LT

Kajman czarny ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Kajman czarny (Melanosuchus niger) – gatunek gada z rodziny aligatorowatych.

Opis
Uważany za największego przedstawiciela aligatorowatych. Ciemno ubarwiony, na dolnej szczęce szare paski, które u starszych osobników stają się brązowe. Na bokach ciała jasnożółte lub białe paski, bardziej wyraziste u młodych zwierząt. Wyglądem odbiega od pozostałych kajmanów, szczególnie czaszka, która ma wyraźnie większe oczy i stosunkowo węższy pysk. Podobnie jak u innych ma kostny twór rozszerzający od oczu w dół pyska.
Rozmiary
samce dorastają do 4 m (zgłaszano również okazy sześciometrowe, lecz nie zostało to potwierdzone)[4].
Masa ciała nieznana.
Biotop
Słodkowodny. Rzeki i strumienie o spokojnym nurcie, jeziora i zalewowe obszary podczas pory deszczowej.
Pokarm
Ryby i inne wodne kręgowce, w tym duże kapibary.
Rozmnażanie
Podczas pory suchej samica buduje gniazdo w kształcie kopca o średnicy ok. 1,5 m, do którego składa od 30 do 65 jaj. Gniazda mogą być usytuowane zarówno w ukrytym jak i otwartym miejscu, często w pobliżu gniazd innych samic. Samica pozostaje w pobliżu gniazda. Kiedy młode mają się wylęgać samica odgrzebuje gniazdo i pomaga młodym wydostać się z niego. Okres inkubacji trwa pomiędzy 42 a 90 dni i zbiega się z początkiem pory deszczowej.
Występowanie
Ameryka Południowa: Boliwia, Brazylia, Kolumbia, Ekwador, Gujana Francuska, Gujana, Peru, Wenezuela (prawdopodobnie). Na wolności żyje ok. 25-50 tys. osobników.

Przypisy

  1. Melanosuchus niger, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Melanosuchus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 6 sierpnia 2011]
  3. Melanosuchus niger. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
  4. Melanosuchus niger (Spix, 1825). Crocodilians: Natural History & Conservation. [dostęp 6 sierpnia 2011].
p d e
Krokodylomorfy zwierzętastrunowcekręgowcezauropsydydiapsydyarchozauromorfyarchozauryCrurotarsiSphenosuchia Allognathosuchus gracilis.jpg
Brillenkaiman (02) 2006-09-19.JPGProtosuchia Mesoeucrocodylia incertae sedis Mesoeucrocodylia: Sebecia Mesoeucrocodylia: Thalattosuchia Mesoeucrocodylia: Notosuchia Mesoeucrocodylia: Neosuchia
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Kajman czarny: Brief Summary ( Polonês )

fornecido por wikipedia POL

Kajman czarny (Melanosuchus niger) – gatunek gada z rodziny aligatorowatych.

Opis Uważany za największego przedstawiciela aligatorowatych. Ciemno ubarwiony, na dolnej szczęce szare paski, które u starszych osobników stają się brązowe. Na bokach ciała jasnożółte lub białe paski, bardziej wyraziste u młodych zwierząt. Wyglądem odbiega od pozostałych kajmanów, szczególnie czaszka, która ma wyraźnie większe oczy i stosunkowo węższy pysk. Podobnie jak u innych ma kostny twór rozszerzający od oczu w dół pyska. Rozmiary samce dorastają do 4 m (zgłaszano również okazy sześciometrowe, lecz nie zostało to potwierdzone).
Masa ciała nieznana.
Biotop Słodkowodny. Rzeki i strumienie o spokojnym nurcie, jeziora i zalewowe obszary podczas pory deszczowej. Pokarm Ryby i inne wodne kręgowce, w tym duże kapibary. Rozmnażanie Podczas pory suchej samica buduje gniazdo w kształcie kopca o średnicy ok. 1,5 m, do którego składa od 30 do 65 jaj. Gniazda mogą być usytuowane zarówno w ukrytym jak i otwartym miejscu, często w pobliżu gniazd innych samic. Samica pozostaje w pobliżu gniazda. Kiedy młode mają się wylęgać samica odgrzebuje gniazdo i pomaga młodym wydostać się z niego. Okres inkubacji trwa pomiędzy 42 a 90 dni i zbiega się z początkiem pory deszczowej. Występowanie Ameryka Południowa: Boliwia, Brazylia, Kolumbia, Ekwador, Gujana Francuska, Gujana, Peru, Wenezuela (prawdopodobnie). Na wolności żyje ok. 25-50 tys. osobników.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia POL

Jacaré-açu ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O jacaré-açu (Melanosuchus niger) é uma espécie de jacaré exclusiva da América do Sul. Também conhecido como jacaré-negro ou jacaré-preto, é um predador de topo de cadeia alimentar. Exemplares adultos de grandes dimensões podem predar qualquer animal de seu habitat, inclusive outros predadores de topo, como pumas, onças, jiboias e sucuris, se forem surpreendidos por esses répteis. Normalmente, se alimenta de pequenos animais, como tartarugas, peixes, capivaras e veados. É uma espécie que esteve à beira da extinção, devido ao valor comercial do seu couro de cor negra e da sua carne. Atualmente, encontra-se protegido e sua população encontra-se estável no Brasil. É a maior espécie de jacaré, podendo atingir até 4,5 metros de comprimento e mais de trezentos quilogramas. Porém já foram encontrados exemplares com mais de 5,5 metros de comprimento e possivelmente meia tonelada de peso.[2]

Etimologia

Melanosuchus niger possui este nome científico provindo do grego: “melanos” que significa “negro”, “souchus” que significa “crocodilo” e “niger” com significado “negro”. No Brasil, é popularmente conhecido como Jacaré-açu, nome derivado da língua Tupi que significa “maior jacaré”. Estes significados são devido ao seu grande tamanho e sua cor predominante.[3],[4]

Taxonomia e sistemática

O jacaré-açu (Melanosuchus niger, Spix, 1825) é um representante do grupo parafilético dos répteis que possuem um ancestral em comum com mamíferos e aves, além disso é umas das 23 espécies pertencentes à ordem Crocodylia, sendo classificado como um aligator da família Alligatoridae. A família se divide em três gêneros: Caiman, Melanosuchus e Paleosuchus, sendo o jacaré-açu representante do segundo.[5]

Distribuição geográfica

Esta espécie se encontra amplamente distribuída por diversos países da América do Sul além do Brasil: Colômbia, Equador, Bolívia, Guiana Francesa, Guiana e Peru. Porém, é no território brasileiro, na Bacia Amazônica, que sua maior parte da população habita, cerca de 70% de todos os indivíduos registrados. No Brasil, sua distribuição abrange todos os estados da região norte e dois estados da região centro-oeste, Goiás e Mato Grosso.[3][4] Porém, Vasquez (1991)[6] detalha que no Brasil a sua ocorrência está nas bacias dos rios Juruá, Purus, Madeira, Tapajós, Xingu, Araguaia, Tocantins, Negro, Mapuera, Pará e Amazonas, englobando algumas ilhas próximas à foz do rio Amazonas. A área de ocorrência da espécie, contabilizada pela extensão das bacias hidrográficas, chega a, aproximadamente, 4.265.277,2 Km2 e sua área de ocupação maior que 20.000 km2.[3][4]

Biologia e história natural

Os crocodilianos contam com ossos fortes e porosos, apresentam uma musculatura forte na mandíbula que os permite uma grande abertura da boca e um fechamento rápido. Eles apresentam uma válvula palatal, que é responsável para que a respiração ocorra até mesmo quando a boca contém água ou alimento.[7] Algumas espécies são capazes de suportar diversos níveis de salinidade devido às glândulas dessalinizadoras, que os permite habitar em águas salgadas e salobras, presentes em mangues e estuários.[8]

Como são animais ectotérmicos e aquáticos, esses seres apresentam adaptações e comportamentos diferenciados para condições climáticas variadas. Por exemplo, seu controle de temperatura corporal ocorre através de trocas de energia com o ambiente, e sua termorregulação é relacionada com as atividades de alimentação, digestão, reprodução e crescimento.[9]

Com relação às famílias da ordem Crocodylia, essas se diferenciam através da morfologia da cabeça, que está relacionada com suas estratégias e preferências alimentares. No caso dos indivíduos da família Alligatoridae, onde o M. niger se encontra, o rosto costuma ser mais largo e a cabeça mais curta.[10]

Melanosuchus niger (cropped-01).jpg
Annalen des Wiener Museums der Naturgeschichte (1840) (17580370383).jpg

A espécie Melanosuchus niger é caracterizada pelo seu focinho largo, liso e com uma crista pré-ocular. Sua coloração no dorso é negra com a presença de listras verticais na coloração branca ou amarelada. A mandíbula apresenta manchas acinzentadas nos indivíduos jovens e marrom nos indivíduos adultos. Já os olhos apresentam íris de cor esverdeada.[11][8]

Essa espécie ocupa uma variedade de habitats, sendo eles grandes rios, riachos, lagos marginais e algumas áreas de inundação sazonal. Na Amazônia, encontra-se sua maioria nos lagos de planície de inundação. No passado, as reações de habitat dos jacarés amazônicos sofreram severas mudanças devido a redução dos indivíduos de M. niger.[12] Tende a preferir águas mais calmas, vivendo em lagos com conexão à grandes rios, em rios de águas escuras, em igarapés, igapós e áreas alagadas.[8][12] Possuem menor propensão a habitarem águas salobras ou salinas.[8]

Da família Alligatoridae, o jacaré-açu é o maior membro, com machos adultos chegando a ultrapassar 5 metros de comprimento. O tamanho médio da fêmea adulta é de 2,8 metros.[12]

Reprodução e ciclo de vida

M. niger, como todos os crocodilos, é uma espécie conhecida por formar seus ninhos em montículos (montes). As fêmeas alcançam a maturidade sexual quando possuem em torno de 2 metros de comprimento, e o tamanho médio de ninhada é de 39 ovos. Esses ovos tendem a ser grandes, pesando em média 143,6 g cada.[12]

Em estudos realizados na APA (Área de Proteção Ambiental) Meandros do Rio Araguaia, estima-se que o período de postura desses animais se inicie no final de setembro, tendo seu pico em outubro e eclosão dos ovos a partir do final do mês de novembro, com base no tamanho dos embriões avaliados.[13] Já em um estudo da RESEX (Reserva Extrativista) Lago do Cuniã, em 2008, as primeiras posturas só começaram a ocorrer quando o nível da água do rio Madeira alcançou cotas inferiores a cinco metros.[14]

Com relação ao habitat para nidificação (construção do ninho), as fêmeas de M. niger costumam ser mais exigentes do que as de Caiman crocodilus. As fêmeas de jacaré-açu preferem corpos d’água mais isolados.[15] Já no caso dos indivíduos da APA Meandros do Rio Araguaia, a preferência foi dada para lagos pequenos e marginais.[13]

O sexo da espécie, como dos demais crocodilianos, costuma ser determinado pela temperatura em que ocorre a incubação[8], o que também tende a afetar o tamanho desses indivíduos, sendo que os ninhos com temperaturas mais altas geram jovens maiores do que os ninhos encontrados em baixas temperaturas.[16] Os ninhos costumam ser construídos com folhas, gravetos e cipós.[13]

Alimentação

O Jacaré-açu é um animal carnívoro, que quando jovem tende a se alimentar principalmente de insetos, caranguejos, caramujos e aranhas. Conforme esses indivíduos se desenvolvem e aumentam em peso e tamanho, sua alimentação evolui para incluir vertebrados maiores, como peixes e mamíferos.[10]

Comportamento

Possuem um comportamento complexo de locomoção, termorregulação, forrageamento, hierarquia, interações interespecíficas, territorialidade e comportamento social. As fêmeas apresentam cuidado parental meticuloso desde a construção do ninho (nidificação), na proteção destes contra possíveis predadores até o nascimento da prole, permanecendo junto aos filhotes até um ano de vida.[17]

Black Caiman (Melanosuchus niger) (Captive specimen) (38731128190).jpg

A hierarquia geralmente ocorre com espécies que possuem indivíduos machos grandes e fortes, impedindo que outros disputem companheiros e recursos, como alimento, locais para se reproduzir e potenciais parceiros. No caso do M. niger a distribuição destes recursos afeta diretamente um dos sexos, priorizando um de possuir inúmeros acasalamentos. A fêmea prefere machos dominantes, mas há casos de registros de acasalamento com machos subordinados, o que gera nesta espécie a poliandria, a paternidade múltipla. Esse tipo de paternidade proporciona importante aumento populacional da espécie, o que permite desenvolver estratégias de manejo, conservação e proteção da espécie.[17]

A territorialidade está intimamente ligada ao tipo de alimentação nas diferentes fases de desenvolvimento da espécie. Os adultos, por possuírem maior força e musculatura e, consequentemente, maior necessidade nutritiva, se encontram em ambientes lóticos, nos quais há maior probabilidade de encontrar uma maior presa. Já os filhotes desta espécie evitam locais com indivíduos maiores por precaução ao canibalismo, o que ocorre frequentemente com os crocodilianos.[18]

Aspectos culturais

Os aspectos culturais incidem diretamente no declínio populacional da espécie M. niger conforme cada cultura provê a utilização deste animal, mesmo isto não sendo comprovado cientificamente.

Usos medicinais e ritualísticos na região onde ocorre, muitas populações nativas possuem aspectos culturais próprios, e obtêm seus recursos de suas crenças na natureza. A gordura do M. niger é muito utilizada como remédio caseiro por ribeirinhos em tratamento de reumatismo, processos inflamatórios, doenças respiratórias como a tuberculose, asma e gripe, além de acidentes cérebro-vasculares, mais conhecidas como derrames, convulsões e epilepsia.[19] Além disso, a pele, dente, carne e gordura são utilizados em rituais afro-brasileiros de magia-feitiços, em comércios com intuito de atrair clientes, para cativar parceiros sexuais e criação de amuletos para proteger as pessoas do “mau-olhado” e da picada de cobra. Para questões físicas ainda há o uso para trombose, ferimentos gerados por arraia e diminuição de dor ocasionado por picada de cobra.[20]

Mitos populares

Na festa realizada pelo povo Karo-Arara, denominada de “Festa do jacaré”, uma espécie de jacaré (conhecido como jacaretinga) é morta a pauladas pelas mulheres da tribo por ser considerada a espécie reduzida do Jacaré-açu. Porém, o jacaré-açu não participa do ritual por ser considerado como “kopât”, o espírito auxiliar do xamã, o qual protege a todos dos perigos de “wayo ‘at ximìt”, o espírito do jacaré (jacaretinga). Sendo assim, sua carne é proibida para o consumo por ser considerada sagrada.[21]

Na Amazônia ocidental na rota para o pacífico, houve uma interação cultural de povos a milhares de anos que designou o Jacaré-açu, dentro de sua mitologia, como dragão. Este dragão permitiu a origem das tribos Amahuaca e Shipibo, na Amazônia peruana, e de suas agriculturas já que este defendia as plantações de amendoim e mandioca. Na mesma região, o povo Kashinawa tem o mito da canoa do jacaré-açu, o qual originou diferentes povos e suas agriculturas em diferentes margens do rio. Neste mito, o jacaré-açu só transportava as pessoas de uma margem à outra que os oferecia comida que não fosse carne da mesma espécie que a sua. Certo dia, uma pessoa o ofereceu a carne de um filhote de sua espécie e este afundou no rio com todos que estavam em cima de si e nunca mais retornou.[22]

Para outros povos, como os Suruwaha, as pessoas ao morrerem se transformam em animais, e o Baka, um Xamã, ao morrer após conflitos de feitiçaria com seu irmão, se transformou em jacaré-açu. Este jacaré-açu, uma ex-pessoa, deu origem a todas as outras formas-corpo de espécies de jacarés atuais.[23]

Conservação

As populações de Jacaré-açu sofrem diversos impactos com as ações antrópicas, seja devido a criação de represas, ao desmatamento ou a caça. Além disso, indivíduos dessa espécie vêm sendo utilizados como isca para a captura de peixes Calophysus macropterus, conhecidos como piracatinga, atividade a qual o poder público vem ignorando.[12]

O estado do Amazonas é conhecido como o maior produtor ilegal de jacarés de todo o mundo, responsável por comercializar a carne salgada e seca destinando-a a um mercado pouco conhecido no Pará. É estimado que cerca de 50 toneladas por ano, que correspondem a 5.000 indivíduos, foram retiradas da região da Reserva de Desenvolvimento Sustentável Piagaçu-Purus no ano de 2005.[4]

Além disso, nos últimos anos ocorreram alguns ataques à pessoas,[24] o que acabou incentivando que alguns moradores das comunidades destruíssem os ninhos da espécie para evitar o crescimento populacional, além de levarem indivíduos da espécie presos nas redes de pescas à morte.[2] Porém, estes ataques são exceções, o que não deveria justificar a morte de indivíduos de M. niger.

Na classificação do status de conservação do Instituto Chico Mendes de Preservação da Biodiversidade (ICMBio) (2012) e da União internacional para a Conservação da Natureza (IUCN) (2000) esta espécie se encontra como Pouco Preocupante (LC, em inglês).[25] [4]

Dentre as ações para a conservação, está a ocorrência desta espécie em diversas unidades de conservação estaduais e federais. No ano de 2006, o Instituto Sócio Ambiental da Amazônia (ISA) chegou a registrar 268 unidades de conservação dentro da Amazônia Legal brasileira, que juntas abrangem uma área de 797.127,58 km².[26]

É necessário frisar a importância dos estudos de monitoramento de populações do M. niger nos planos de manejo das unidades de conservação, para que seja averiguado a efetividade das mesmas na conservação desta espécie. Além disso, com os dados será possível promover a aplicação de leis em área fora das unidades de conservação, para auxiliar na conservação.[4]

Referências

  1. Ross, J.P (2000). Melanosuchus niger (em inglês). IUCN 2015. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2015 . Página visitada em 29 de outubro de 2015..
  2. TODAS AS ESPÉCIES DIFERENTES DE JACARÉS DO BRASIL! CONHEÇA ESSES INCRÍVEIS ANIMAIS!, consultado em 21 de outubro de 2019
  3. a b c RANGEL, S.M.H. Dinâmica e estrutura populacional do jacaré-açu (Melanosuchus niger) na Amazônia. Manaus, [s.n.], 2015. xiv, 59 f.. Dissertação (Genética, Conservação e Biologia Evolutiva (GCBEv)) - Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia. Disponível em:https://bdtd.inpa.gov.br/handle/tede/1919. Acesso em: abril, 2021.
  4. a b c d e f MARIONI, B.; FARIAS, I.; VERDADE, L.M.; BASSETTI, L.; COUTINHO, M.E.; MENDONÇA, S.H.S.T.; VIEIRA, T.Q.; MAGNUSSON, W.E.; CAMPOS, Z. Avaliação do risco de extinção do jacaré-açu Melanosuchus niger (Spix, 1825) no Brasil. Biodiversidade Brasileira, v. 3(1), p.31-39, 2013. Disponível em:https://www.alice.cnptia.embrapa.br/bitstream/doc/974093/1/40616451PBMn.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  5. VASCONCELOS, W. R. Diversidade genética e estrutura populacional dos crocodilianos jacaré-açú (Melanosuchus niger) e jacaré-tinga (Caiman crocodilus) da Amazônia. Biota Neotropica, Campinas, v. 5, n. 2, 2005. Disponível em:https://bdtd.inpa.gov.br/handle/tede/1920>. Acesso em: abril, 2021.
  6. VASQUEZ, P.G. 1991. Melanosuchus, M. niger. Reptilia: Crocodylia: Alligatoridae. Catalogue of American Amphibians and Reptiles, 530: 1-4. Disponível em:https://repositories.lib.utexas.edu/bitstream/handle/2152/45407/0530_Melanosuchus_M_niger.pdf?sequence=1>. Acesso em: abril, 2021.
  7. PEREIRA, A.C.; & MALVASIO, A. Síntese das características da ordem Crocodylia, fatores de influências em estudos populacionais e aspectos de seleção e uso de habitat para Caiman crocodilus e Melanosuchus niger no Estado do Tocantins, Brasil. Biota Amazônia, v.4, n.1, p.111-118, 2012. Disponível em: https://periodicos.unifap.br. Acesso em: abril, 2021.
  8. a b c d e RUEDA-ALMONACID, J.V.; JOSÉ, V.; CARR, J.L.; MITTERMEIR, R.A.; RODRÍGUEZ-MAHECHA, J.V.; MAST, R.B.; VOGT, R.C.; RHODIN, A.G.J.; OSSA-VELÁSQUEZ, J.; RUEDA, J.N.; MITTERMEIER, C.G. Las Tortugas y los Cocodrilianos de los Países Andinos del Trópico. In: Conservación Internacional Serie Guías Tropicales de Campo. Bogotá, Colombia, 2007. Disponível em: https://iucn-tftsg.org/wp-content/uploads/file/Articles/Rueda-Almonacid_etal_2007.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  9. POUGH, F. H.; JANIS, C. M.; HEISER, J. B. A Vida dos Vertebrados. São Paulo: Atheneu Editora. 2003. 699p. Disponível em:http://www.avesmarinhas.com.br/A%20Vida%20dos%20Vertebrados.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  10. a b MAGNUSSON, W. E.; SILVA, E. V.; LIMA, A. P. Diets of amazonian crocodilians. Journal of Herpetology, v. 21, n. 2, p. 85-95, 1987. Disponível em:https://www.jstor.org/stable/1564468?seq=1. Acesso em: abril, 2021.
  11. AZEVEDO, J.C.N. Crocodilianos: Biologia, Manejo e Conservação. João Pessoa: Arpoador, 122p., 2003.
  12. a b c d e THORBJARNARSON, J. B. Black Caiman Melanosuchus niger. In: Crocodiles. Status Survey and Conservation Action Plan, Third Edition, ed. by S.C. Manolis and C. Stevenson, p. 29-39, 2010. Crocodile Specialist Group: Darwin. Disponível em: http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.695.802&rep=rep1&type=pdf. Acesso em: abril, 2021.
  13. a b c ANDRADE, T. & COUTINHO, M. Ecologia populacional dos jacarés (Melanosuchus niger e Caiman crocodilus) na área de proteção ambiental Meandros do Araguaia/GO-MT. In: III Congresso Brasileiro de Herpetologia. Anais do Belém, 2007.
  14. MENDONÇA, S. & COUTINHO, M. Bases biológicas para o manejo do jacaré-açu (Melanosuchus niger) na Reserva Extrativista do Lago do Cuniã, Rondônia. In: IV Congresso Brasileiro de Herpetologia. Anais do Pirenópolis, 2009.
  15. VILLAMARIN, F.; MARIONI B.; THORBJARNARSON J.; NELSON B.; BOTERO-ARIAS R. & MAGNUSSON W. E. Conservation and management implications of nest-site selection of the sympatric crocodilians Melanosuchus niger and Caiman crocodilus in Central Amazonia, Brazil. Biological Conservation, 144: 913– 919, 2011. Disponível em: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0006320710005215. Acesso em: abril, 2021.
  16. CAMPOS, Z. Observações sobre a biologia reprodutiva de 3 espécies de jacarés na Amazônia Central. Boletim de Pesquisa e Desenvolvimento 43, Embrapa, Corumbá – MS, 2003. Disponível em: https://www.infoteca.cnptia.embrapa.br/infoteca/bitstream/doc/809829/1/BP43.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  17. a b MUNIZ, F.L. Determinação de paternidade em filhotes do jacaré-açu (Melanosuchus niger) da região de Anavilhanas. 2009. Disponível em:http://riu.ufam.edu.br/bitstream/prefix/1240/1/Rel_Final_B_55_208_F%c3%a1bio_Muniz.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  18. SILVA, K.C. Uso do habitat por três espécies simpátricas de crocodilianos (Crocodylia, Alligatoridae) na Reserva Extrativista do Rio Ouro Preto, Amazônia. 2020. 71 f. Dissertação (Mestrado em Ecologia, Conservação e Manejo de Vida Silvestre) - Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte, 2020. Disponível em:https://repositorio.ufmg.br/handle/1843/34254. Acesso em: abril, 2021.
  19. SILVA, A. L. Animais medicinais: conhecimento e uso entre as populações ribeirinhas do rio Negro, Amazonas, Brasil. Boletim do Museu Paraense Emílio Goeldi. Ciências humanas., Belém , v. 3, n. 3, p. 343-357, Dec. 2008 . Disponível em:http://www.scielo.br/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S1981-81222008000300005&lng=en&nrm=iso. Acesso em: abril, 2021. https://doi.org/10.1590/S1981-81222008000300005.
  20. ALVES, R.N.; NETO, N.A.L.; SANTANA, G.G.; VIEIRA, W.L.S.; ALMEIDA, W. Reptiles used for medicinal and magic religious purposes in Brazil. Applied Herpetology, v. 6, n. 3, p. 257-274, 2009. Disponível em:https://www.academia.edu/download/48524128/Reptiles_used_for_medicinal_and_magic_re20160902-29131-12ax23n.pdf. Acesso em: abril, 2021.
  21. SANTOS, Julia Otero. Sobre mulheres brabas: ritual, gênero e perspectiva. Amazônica - Revista de Antropologia, [S.l.], v. 11, n. 2, dez. 2019. ISSN 2176-0675. Disponível em: https://periodicos.ufpa.br/index.php/amazonica/article/view/7643/5845. Acesso em: abril, 2021. doi:http://dx.doi.org/10.18542/amazonica.v11i2.7643.
  22. BIANCHINI, P. C.; BIANCHINI, F.; MILLER, P. R. M. Agrobiodiversidade no Acre: um exemplo da agricultura dos Kaxinawá do Rio Humaitá. Embrapa Semiárido-Capítulo em livro técnico (INFOTECA-E), 2019. Disponível em:https://www.infoteca.cnptia.embrapa.br/handle/doc/1119083. Acesso em: abril, 2021.
  23. SUÁREZ, M. A. Presas do timbó: cosmopolítica e transformações Suruwaha. 2014. 198 f. Dissertação (Mestrado em Antropologia Social) - Universidade Federal do Amazonas, Manaus, 2014. Disponível em:https://tede.ufam.edu.br/handle/tede/2872>. Acesso em: maio, 2021.
  24. HADDAD-JÚNIOR, V. & FONSECA, W.C. A fatal attack on a child by a black caiman (Melanosuchus niger). Wilderness & Evironmental Medicine, v.22, p.62-64. 2011. Disponível em:https://europepmc.org/article/med/21377122. Acesso em: abril, 2021.
  25. Ross, J.P. 2000. Melanosuchus niger. The IUCN Red List of Threatened Species 2000. Disponível em:https://www.iucnredlist.org/species/13053/3407604. Acesso em: abril, 2021. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2000.RLTS.T13053A3407604.en.
  26. ISA, Instituto Sócio-Ambiental. Amazônia Brasileira. Edição Especial, Programa Áreas Protegidas da Amazônia – ARPA/ MMA, Brasília, 2006. Disponível em: https://acervo.socioambiental.org/sites/default/files/publications/N0L00035.pdf. Acesso em: abril, 2021.

Referências Bibliográficas

[1] RANGEL, S.M.H. Dinâmica e estrutura populacional do jacaré-açu (Melanosuchus niger) na Amazônia. Manaus, [s.n.], 2015. xiv, 59 f. Dissertação (Genética, Conservação e Biologia Evolutiva (GCBEv)) - Instituto Nacional de Pesquisas da Amazônia. Disponível em:https://bdtd.inpa.gov.br/handle/tede/1919>. Acesso em: abril, 2021.

[2] MARIONI, B.; FARIAS, I.; VERDADE, L.M.; BASSETTI, L.; COUTINHO, M.E.; MENDONÇA, S.H.S.T.; VIEIRA, T.Q.; MAGNUSSON, W.E.; CAMPOS, Z. Avaliação do risco de extinção do jacaré-açu Melanosuchus niger (Spix, 1825) no Brasil. Biodiversidade Brasileira, v. 3(1), p.31-39, 2013. Disponível em:https://www.alice.cnptia.embrapa.br/bitstream/doc/974093/1/40616451PBMn.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[3] VASCONCELOS, W. R. Diversidade genética e estrutura populacional dos crocodilianos jacaré-açú (Melanosuchus niger) e jacaré-tinga (Caiman crocodilus) da Amazônia. Biota Neotropica, Campinas, v. 5, n. 2, 2005. Disponível em:https://bdtd.inpa.gov.br/handle/tede/1920>. Acesso em: abril, 2021.

[4] VASQUEZ, P.G. 1991. Melanosuchus, M. niger. Reptilia: Crocodylia: Alligatoridae. Catalogue of American Amphibians and Reptiles, 530: 1-4. Disponível em:https://repositories.lib.utexas.edu/bitstream/handle/2152/45407/0530_Melanosuchus_M_niger.pdf?sequence=1>. Acesso em: abril, 2021.

[5] PEREIRA, A.C.; & MALVASIO, A. Síntese das características da ordem Crocodylia, fatores de influências em estudos populacionais e aspectos de seleção e uso de habitat para Caiman crocodilus e Melanosuchus niger no Estado do Tocantins, Brasil. Biota Amazônia, v.4, n.1, p.111-118, 2012. Disponível em: https://periodicos.unifap.br>. Acesso em: abril, 2021.

[6] RUEDA-ALMONACID, J.V.; JOSÉ, V.; CARR, J.L.; MITTERMEIR, R.A.; RODRÍGUEZ-MAHECHA, J.V.; MAST, R.B.; VOGT, R.C.; RHODIN, A.G.J.; OSSA-VELÁSQUEZ, J.; RUEDA, J.N.; MITTERMEIER, C.G. Las Tortugas y los Cocodrilianos de los Países Andinos del Trópico. In: Conservación Internacional Serie Guías Tropicales de Campo. Bogotá, Colombia, 2007. Disponível em: https://iucn-tftsg.org/wp-content/uploads/file/Articles/Rueda-Almonacid_etal_2007.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[7] POUGH, F. H.; JANIS, C. M.; HEISER, J. B. A Vida dos Vertebrados. São Paulo: Atheneu Editora. 2003. 699p. Disponível em: http://www.avesmarinhas.com.br/A%20Vida%20dos%20Vertebrados.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[8] MAGNUSSON, W. E.; SILVA, E. V.; LIMA, A. P. Diets of amazonian crocodilians. Journal of Herpetology, v. 21, n. 2, p. 85-95, 1987. Disponível em:https://www.jstor.org/stable/1564468?seq=1>. Acesso em: abril, 2021.

[9] AZEVEDO, J.C.N. Crocodilianos: Biologia, Manejo e Conservação. João Pessoa: Arpoador, 122p., 2003.

[10] THORBJARNARSON, J. B. Black Caiman Melanosuchus niger. In: Crocodiles. Status Survey and Conservation Action Plan, Third Edition, ed. by S.C. Manolis and C. Stevenson, p. 29-39, 2010. Crocodile Specialist Group: Darwin. Disponível em: http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.695.802&rep=rep1&type=pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[11] ANDRADE, T. & COUTINHO, M. Ecologia populacional dos jacarés (Melanosuchus niger e Caiman crocodilus) na área de proteção ambiental Meandros do Araguaia/GO-MT. In: III Congresso Brasileiro de Herpetologia. Anais do Belém, 2007.

[12] MENDONÇA, S. & COUTINHO, M. Bases biológicas para o manejo do jacaré-açu (Melanosuchus niger) na Reserva Extrativista do Lago do Cuniã, Rondônia. In: IV Congresso Brasileiro de Herpetologia. Anais do Pirenópolis, 2009

[13] VILLAMARIN, F.; MARIONI B.; THORBJARNARSON J.; NELSON B.; BOTERO-ARIAS R. & MAGNUSSON W. E. Conservation and management implications of nest-site selection of the sympatric crocodilians Melanosuchus niger and Caiman crocodilus in Central Amazonia, Brazil. Biological Conservation, 144: 913– 919, 2011. Disponível em:https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0006320710005215>. Acesso em: abril, 2021.

[14] CAMPOS, Z. Observações sobre a biologia reprodutiva de 3 espécies de jacarés na Amazônia Central. Boletim de Pesquisa e Desenvolvimento 43, Embrapa, Corumbá – MS, 2003. Disponível em:https://www.infoteca.cnptia.embrapa.br/infoteca/bitstream/doc/809829/1/BP43.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[15] MUNIZ, F.L. Determinação de paternidade em filhotes do jacaré-açu (Melanosuchus niger) da região de Anavilhanas. 2009. Disponível em:http://riu.ufam.edu.br/bitstream/prefix/1240/1/Rel_Final_B_55_208_F%c3%a1bio_Muniz.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[16] SILVA, K.C. Uso do habitat por três espécies simpátricas de crocodilianos (Crocodylia, Alligatoridae) na Reserva Extrativista do Rio Ouro Preto, Amazônia. 2020. 71 f. Dissertação (Mestrado em Ecologia, Conservação e Manejo de Vida Silvestre) - Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte, 2020. Disponível em:https://repositorio.ufmg.br/handle/1843/34254>. Acesso em: abril, 2021.

[17] SILVA, A. L. Animais medicinais: conhecimento e uso entre as populações ribeirinhas do rio Negro, Amazonas, Brasil. Boletim do Museu Paraense Emílio Goeldi. Ciências humanas., Belém , v. 3, n. 3, p. 343-357, Dec. 2008. Disponível em:http://www.scielo.br/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S1981-81222008000300005&lng=en&nrm=iso>. Acesso em: abril, 2021. https://doi.org/10.1590/S1981-81222008000300005.

[18] ALVES, R.N.; NETO, N.A.L.; SANTANA, G.G.; VIEIRA, W.L.S.; ALMEIDA, W. Reptiles used for medicinal and magic religious purposes in Brazil. Applied Herpetology, v. 6, n. 3, p. 257-274, 2009. Disponível em:https://www.academia.edu/download/48524128/Reptiles_used_for_medicinal_and_magic_re20160902-29131-12ax23n.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

[19] SANTOS, J. O. Sobre mulheres brabas: ritual, gênero e perspectiva. Amazônica - Revista de Antropologia, [S.l.], v. 11, n. 2, dez. 2019. ISSN 2176-0675. Disponível em: https://periodicos.ufpa.br/index.php/amazonica/article/view/7643/5845>. Acesso em: abril, 2021. Doi:http://dx.doi.org/10.18542/amazonica.v11i2.7643.

[20] BIANCHINI, P. C.; BIANCHINI, F.; MILLER, P. R. M. Agrobiodiversidade no Acre: um exemplo da agricultura dos Kaxinawá do Rio Humaitá. Embrapa Semiárido-Capítulo em livro técnico (INFOTECA-E), 2019. Disponível em:https://www.infoteca.cnptia.embrapa.br/handle/doc/1119083>. Acesso em: abril, 2021.

[21] SUÁREZ, M. A. Presas do timbó: cosmopolítica e transformações Suruwaha. 2014. 198 f. Dissertação (Mestrado em Antropologia Social) - Universidade Federal do Amazonas, Manaus, 2014. Disponível em:https://tede.ufam.edu.br/handle/tede/2872>. Acesso em: maio, 2021.

[22] HADDAD-JÚNIOR, V. & FONSECA, W.C. A fatal attack on a child by a black caiman (Melanosuchus niger). Wilderness & Evironmental Medicine, v.22, p.62-64. 2011. Disponível em:https://europepmc.org/article/med/21377122>. Acesso em:

[23] Ross, J.P. 2000. Melanosuchus niger. The IUCN Red List of Threatened Species 2000. Disponível em:https://www.iucnredlist.org/species/13053/3407604>. Acesso em: abril, 2021. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2000.RLTS.T13053A3407604.en.

[24] ISA, Instituto Sócio-Ambiental. Amazônia Brasileira. Edição Especial, Programa Áreas Protegidas da Amazônia – ARPA/ MMA, Brasília, 2006. Disponível em: https://acervo.socioambiental.org/sites/default/files/publications/N0L00035.pdf>. Acesso em: abril, 2021.

  1. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :0
  2. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :1
  3. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :2
  4. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :3
  5. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :4
  6. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :5
  7. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :6
  8. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :7
  9. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :8
  10. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :9
  11. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :10
  12. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :11
  13. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :12
  14. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :13
  15. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :14
  16. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :15
  17. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :16
  18. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :17
  19. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :18
  20. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :19
  21. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :20
  22. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :21
  23. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :22
  24. Erro de citação: Etiqueta inválida; não foi fornecido texto para as refs de nome :23

 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Jacaré-açu: Brief Summary ( Português )

fornecido por wikipedia PT

O jacaré-açu (Melanosuchus niger) é uma espécie de jacaré exclusiva da América do Sul. Também conhecido como jacaré-negro ou jacaré-preto, é um predador de topo de cadeia alimentar. Exemplares adultos de grandes dimensões podem predar qualquer animal de seu habitat, inclusive outros predadores de topo, como pumas, onças, jiboias e sucuris, se forem surpreendidos por esses répteis. Normalmente, se alimenta de pequenos animais, como tartarugas, peixes, capivaras e veados. É uma espécie que esteve à beira da extinção, devido ao valor comercial do seu couro de cor negra e da sua carne. Atualmente, encontra-se protegido e sua população encontra-se estável no Brasil. É a maior espécie de jacaré, podendo atingir até 4,5 metros de comprimento e mais de trezentos quilogramas. Porém já foram encontrados exemplares com mais de 5,5 metros de comprimento e possivelmente meia tonelada de peso.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Autores e editores de Wikipedia
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia PT

Cá sấu caiman đen ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Cá sấu caiman đen (danh pháp hai phần: Melanosuchus niger) là một loài cá sấu trong họ Alligatoridae. Đây là loài lớn nhất họ với kích thước trung bình khoảng 4,5m và nặng khoảng 400 kg. Loài này được Spix mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.[2]

Hình ảnh

Tham khảo

  1. ^ Ross, J.P. (2000). Melanosuchus niger. In: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2.
  2. ^ Melanosuchus niger”. Truy cập ngày 1 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Cá sấu caiman đen


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến lớp Mặt thằn lằn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

Cá sấu caiman đen: Brief Summary ( Vietnamita )

fornecido por wikipedia VI

Cá sấu caiman đen (danh pháp hai phần: Melanosuchus niger) là một loài cá sấu trong họ Alligatoridae. Đây là loài lớn nhất họ với kích thước trung bình khoảng 4,5m và nặng khoảng 400 kg. Loài này được Spix mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia VI

黑凱門鱷 ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科
二名法 Melanosuchus niger
Spix, 1825 紅色部份為黑凱門鱷的全球分佈
紅色部份為黑凱門鱷的全球分佈

黑凱門鱷(學名Melanosuchus niger),又名黑鱷,是短吻鱷科黑鱷屬中的唯一物種(並非凱門鱷屬),為在短吻鱷科中體型最大且唯一可以致人於死地的兇猛鱷魚。牠的頭部長而寬,沿著背部有一條隆起的脊骨,顏色會隨年紀變大而變深。黑凱門鱷現正瀕臨絕種

黑凱門鱷主要分佈於南美洲北部,棲居在各式各樣的濕地,包括河流湖泊沼澤氾濫平原等。繁殖時雌性黑凱門鱷每次產12隻

參考資料

小作品圖示这是一篇鱷魚小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

黑凱門鱷: Brief Summary ( Chinês )

fornecido por wikipedia 中文维基百科

黑凱門鱷(學名Melanosuchus niger),又名黑鱷,是短吻鱷科黑鱷屬中的唯一物種(並非凱門鱷屬),為在短吻鱷科中體型最大且唯一可以致人於死地的兇猛鱷魚。牠的頭部長而寬,沿著背部有一條隆起的脊骨,顏色會隨年紀變大而變深。黑凱門鱷現正瀕臨絕種

黑凱門鱷主要分佈於南美洲北部,棲居在各式各樣的濕地,包括河流湖泊沼澤氾濫平原等。繁殖時雌性黑凱門鱷每次產12隻

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
维基百科作者和编辑
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 中文维基百科

クロカイマン ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語
クロカイマン クロカイマン
クロカイマン Melanosuchus niger
保全状況評価[1][2] LOWER RISK -
Conservation Dependent

(IUCN Red List Ver.2.3 (1994))
Status iucn2.3 CD.svgワシントン条約附属書I[3] 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 爬虫綱 Reptilia : ワニ目 Crocodilia : アリゲーター科 Alligatoridae : クロカイマン属 Melanosuchus : クロカイマン M. niger 学名 Melanosuchus niger
(Spix, 1802) 英名 Black caiman Range of Melanosuchus niger.PNG
分布

クロカイマンMelanosuchus niger)はアリゲーター科に分類されるワニの一種。本種のみでクロカイマン属を形成する。特定動物

分布[編集]

エクアドルガイアナコロンビアブラジルフランス領ギアナペルーボリビア

形態[編集]

最大全長470cm。本来は最大全長600cmを上回るとされるが、乱獲の影響で現在はそのような大型個体は見られない。体色は背面が黒く、淡黄色の横縞が入る。属名Melanosuchusは「黒いワニ」、種小名nigerは「黒い」の意で、和名や英名と同義。腹面は淡黄色。

口吻は基部の幅の1.2-1.5倍で、筋状の盛り上がり(キール)は明瞭。虹彩は黄褐色。頸部に並ぶ鱗の列(頸鱗板)は4-5列。前肢の指に水掻きがなく、後肢にも趾の半分くらいまでしか水掻きがない。

幼体には黄色の細い横縞が入るが、成長に伴い不鮮明になる。

生態[編集]

流れの緩やかな河川湿地に生息する。

食性は動物食で、主に甲殻類貝類を食べるが魚類両生類、爬虫類、鳥類、大型哺乳類等も食べる。

繁殖形態は卵生。植物を集めて塚状の巣を作り、その中に1回に20-60個の卵を産む。

人間との関係[編集]

皮は革製品に利用される。腹面に骨質がないことから加工しやすい。

皮目的の乱獲により生息数は激減している。そのため現在は生息地で保護されているが、密猟されることもある。また本種を天敵とするカピバラが本種の生息数の減少に伴い増加し、それによりカピバラによる農作物への食害が増加しているという報告もある。

脚注[編集]

[ヘルプ]
  1. ^ CITES Appendices I, II and III”. ^ Crocodile Specialist Group ("Melanosuchus niger". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3. International Union for Conservation of Nature. Check date values in: |date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
  2. ^ エクアドル、ブラジルの個体群はワシントン条約附属書II
 src= ウィキメディア・コモンズには、クロカイマンに関連するメディアがあります。  src= ウィキスピーシーズにクロカイマンに関する情報があります。

参考文献[編集]

  • 『原色ワイド図鑑3 動物』、学習研究社1984年、150、197頁。
  • 小原秀雄・浦本昌紀・太田英利・松井正文編著 『レッド・データ・アニマルズ2 アマゾン』、講談社2001年、92、167頁。
  • 千石正一監修 長坂拓也編 『爬虫類・両生類800種図鑑 第3版』、ピーシーズ、2002年、154頁。

外部リンク[編集]


執筆の途中です この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますPortal:生き物と自然プロジェクト:生物)。
 title=
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

クロカイマン: Brief Summary ( Japonês )

fornecido por wikipedia 日本語

クロカイマン(Melanosuchus niger)はアリゲーター科に分類されるワニの一種。本種のみでクロカイマン属を形成する。特定動物

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
ウィキペディアの著者と編集者
original
visite a fonte
site do parceiro
wikipedia 日本語

검은카이만 ( Coreano )

fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

검은카이만(Black caiman)은 큰 악어 종이고, 미시시피악어와 비슷한 체급이다. 검은카이만은 느리게 움직이는 강, 호수, 계절적으로 범람한 아마존 분지의 사바나 그리고 남아메리카의 다른 민물 서식지를 따라 사는 육식 파충류이다. 검은카이만은 길이가 최소 5m(16ft)에서 최대 6m(20ft)까지 자라는 꽤 큰 종이고, 이것은 멸종 위기에 처한 오리노코악어 다음으로 신열대구 지방의 두 번째로 큰 파충류이다.[1][2][3] 그것의 공통적이고 과학적인 이름이 암시하듯이, 검은카이만은 성인으로서 어두운 색을 가지고 있다. 어떤 사람들은 어두운 색이 거의 검은색으로 보일 수 있다. 아래턱에 회색에서 갈색까지 나눈다. 청년 검은카이만들은 다른 종들과 비교했을 때 적어도 더 많이, 어른이 되어서도 잘 남아 있는, 선명한 흰색과 옅은 노란색의 붕대를 가진 어른 검은카이만들에 비해 더 생동감 넘치는 색깔을 가지고 있다. 형태학은 다른 카이만과는 상당히 다르지만 다른 카이만에서 발생하는 뼈의 융기부분이 존재한다. 머리는 크고 무거워서 더 큰 먹이를 잡는 데 유리하다.

인명피해

카이만 중에서 유일하게 성질이 사나워서 인명피해도 종종 일어난다. 허나 크로커다일 종류보다는 인명피해가 적기 때문에 사람이 자신에게 먼저 해코지를 하지 않으면 그냥 물러나기도 한다.

각주

  1. Black Caiman (Melanosuchus niger). Crocodilian Specialist Group. Retrieved on 2013-04-13.
  2. Melanosuchus niger Black caiman. Animal Diversity Web. Retrieved on 2013-04-13.
  3. “보관된 사본”. 2017년 9월 6일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2018년 8월 31일에 확인함.
licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia 작가 및 편집자

검은카이만: Brief Summary ( Coreano )

fornecido por wikipedia 한국어 위키백과

검은카이만(Black caiman)은 큰 악어 종이고, 미시시피악어와 비슷한 체급이다. 검은카이만은 느리게 움직이는 강, 호수, 계절적으로 범람한 아마존 분지의 사바나 그리고 남아메리카의 다른 민물 서식지를 따라 사는 육식 파충류이다. 검은카이만은 길이가 최소 5m(16ft)에서 최대 6m(20ft)까지 자라는 꽤 큰 종이고, 이것은 멸종 위기에 처한 오리노코악어 다음으로 신열대구 지방의 두 번째로 큰 파충류이다. 그것의 공통적이고 과학적인 이름이 암시하듯이, 검은카이만은 성인으로서 어두운 색을 가지고 있다. 어떤 사람들은 어두운 색이 거의 검은색으로 보일 수 있다. 아래턱에 회색에서 갈색까지 나눈다. 청년 검은카이만들은 다른 종들과 비교했을 때 적어도 더 많이, 어른이 되어서도 잘 남아 있는, 선명한 흰색과 옅은 노란색의 붕대를 가진 어른 검은카이만들에 비해 더 생동감 넘치는 색깔을 가지고 있다. 형태학은 다른 카이만과는 상당히 다르지만 다른 카이만에서 발생하는 뼈의 융기부분이 존재한다. 머리는 크고 무거워서 더 큰 먹이를 잡는 데 유리하다.

licença
cc-by-sa-3.0
direitos autorais
Wikipedia 작가 및 편집자