nomes no trilho de navegação
A diurnal ground-dwelling lizard.On the western Mediterranean coastal plain of Egypt, the species is strongly associated with desert snails Eremina sp. E. schneideri has been observed to feed heavily on these snails (shell remains found in feces) and their distributions seem to coincide to a great extent in this part of its range in Egypt. Along the southern unvegetated margin of the coastal plain, where snails are still plentiful, the lizards are also found. Here the snails feed solely on lichens supported by occasional dew. Desert snails are abundant on the western Mediterranean coastal plain and probably play a critical role in the local ecosystem. The large gape and strong jaws probably facilitate crushing the snails' shells.
Least Concern
Large heavily built lizard, maximum SVL recorded in Egypt 165 mm; tail relatively long, average tail/SVLratio = 1.5. Four supraoculars, 5 supralabials anterior to eye; 4-5 pairs of nuchals; ear with 3-4 prominent lobules, largely obscuring the tympanum. Dorsals slightly larger than ventrals, both larger than flank scales, 26-28 scales around mid-body. Dorsal coloration greenish gray interspersed with scattered orange scales, which can form indistinct transverse bands; an irregular orange line runs from the posterior supralabials along the flanks and onto the tail sides, separating the grayish dorsum from the yellow venter. Limbs brownish with orange spots. Juveniles with ocellated pattern.
Widespread in the western Mediterranean coastal plain, from the western margins of the Delta to the border with Libya, penetrating south to the northern rim of the Qattara Depression. Specimens collected from Siwa Oases reported by Marx (1968) might represent an isolated population.
In Sinai it is known from the high mountain region around St. Katherine. Flower (1933) reported it from between "Romani" (= Romana) and El Arish.The species is likely to be more widespread but uncommon in northeast Sinai.
Northern Algeria to northern Egypt, Israel, and Palestine.
Usually inhabits areas with good (steppe-like) vegetation cover and scattered rocks and stones. In South Sinai it is found in well-vegetated wadis at fairly high altitudes. Confined to Mediterranean and Irano-Turanian vegetation zones.
Widespread and rather uncommon. In south Sinai it is uncommon and localized. Declining due to commercial overexploitation and habitat loss. Rather sensitive to habitat alterations. In Egypt this colorful species is under heavy pressure from animal traders, who collect many thousands every year, mostly from the coastal habitats west of Alexandria. In Egypt it is Vulnerable.
Uzunayaq ssink və ya Şneyder kərtənkələsi (lat. Eumeces schneideri) — Uzunayaqlar fəsiləsinə Uzunayaq ssink cinsinə aid kərtənkələ növüdür. Növün latın adı alman naturalisti Yohan Qotlob Şneyderin şərəfin adlandırılıb.
İri kərtənkələ olaraq bədəni uzunluğu erkək fərdlərdə 165 mm-ə, dişilərdə 155 mm-ə çatır. Çəkisi 90 q-dır. Bədəni hamar pulcuqlarla örtülüdür. Bədəni üst tərəfdən qəhvəyi, qəhvəyi-boz və ya zeytunu-boz rəngdə olur. Bədənin yanları ilə narıncı, çəhrayı-qırmızı və ya qırmızı rəngli zolaq uzanır. Xalları olmayan, eynirəngli fərdlərə də rast gəlinir Qarın tərəfinin rəngi sarı və ya ağ olur.
Onlar əsasən ön dağıq və yüksək dağlıq ərazilərdə yayılmışdır. Onlar çatların və gəmiriçilərin yuvalarında yerləşirlər. Bəzən bu yuvaların dərinliyi 60-200 sm təşkil edir. Qışlamadan aprel-may ayları qayıdır. Cücülər, hörümçəklər və giləmeyvələrlə qidalanır. Yumurtaların sayı 5-9 arası (1,5 sm) dəyişir. İyul - avqust ayları yumuta qoyurlar.
Bu növə Şimali Afrikadan, Ön Asiya və Cənubi Asiyaya qədər olan ərazilərdə rast gəlmək olar. Onlara bəzi hallarda Şərqi Cənubi Qafqaz və Orta Asiyanın cənub rayonlarında rast gəlinir. Azərbaycanda lat. Eumeces schneideri princeps (Eichwald, 1839) yarımnövü yayılıb. Antropogen landşaftlarda da qeydə alınır.
Uzunayaq ssink və ya Şneyder kərtənkələsi (lat. Eumeces schneideri) — Uzunayaqlar fəsiləsinə Uzunayaq ssink cinsinə aid kərtənkələ növüdür. Növün latın adı alman naturalisti Yohan Qotlob Şneyderin şərəfin adlandırılıb.
Кадимки тартак сцинк, Узунбут сцинк (Novoeumeces schneideri (Daudin, 1802), Eumeces schneideri, (Eichwald, 1839)): сцинктер тукумуна Eumeces уруусундагы түр. Жер жүзүнүн бардык жердин кезигүүчү кескелдириктердин бири. Борбордук Азияда , Орто Азиянын түштүк тарабын мекендейт. Бул түр Кыргызстандын түштүгүнөн 1985-ж. Кочкор-Ата аймагынан кармалган. У. с-тин эркектери ургаачыларына караганда чоңураак, дене уз. 165 мм, ургаачысыныкы 155 мм. Алар кургак, таштак чопо топурактуу жерде, пахта талааларынын чет жакаларында, мөмөлүү дарактын, жүзүм арасында жолугат. Кууту май айында, жүрөт 6-9 жумуртка тууйт. Ар түрдүү курт-кумурскалар: коңуз, субагай канаттуулар, чаяндар жана башка менен азыктанат. Бул түр Кыргызстанда саны азайгандыктан корукка алынууга тийиш.
Түрдүн ареалдары – Түштүк-батыш Алжирден тартып Батыш Индияга чейин. Урууга тиешелүүлүктү жана түрчөгө бөлүнүншү дискуссиондук. N.S.princeps Чыгыш Турция, Ирак, Иран, Чыгыш Кавказ, Афганистан, Орто Азиянын түштүгүн (түндүккө карай Нуратоо жана Чардадыр тоолоруна чейин), Пакистан жана Түндүк-Батыш Индияны мекендейт. Кыргызстанда: Түркстан кыркаларынын тоо этектери (Тахтобоз тоо кыркасы, Лейлек жана Сох суулардын төмөн жагы жана Араван кыштагына жакын Кекмек тоонун этегинин чыгышы (түр ареалынын четки чыгыш точкасы).
Аздыр-көптүр тоо этектери менен тыгыз байланышта, бак дарактуу өсүмдүктөр ээлеген өтө таштуу (жагымдуу) беттерди (жантайалады) жана чополуу жерлерди ээлейт; кээ бир жерлерде суулардын кургак (кургап калган) нуктарын, тугайларды, кумдарды, жүзүмдөрдү ж.б. ээлейт. Кыргызстанда деңиз деңгээлинен 1200м бийиктикке чейин кездешет, бирок өтө таштуу (шагылдуу) жантаймаларда, балким бул жерлерге эл жашаган жыш райондордон сүрүлүп келген.
Бардык жерлерде сейрек. Кыргызстанда популяцияснын азыркы абалы жөнүндө материалдар жок. Азыркы кезде Ош жана Баткен облустарынын 3 локалитеттеринен 4 особдору табылганы чынында (чыныгуу) белгилүү.
Кемирүүчүлөрдүн, куштардын, таш бакалардын ийиндеринеде жашайт, узундугу 2м, тереңдеги 60см ге ийиндерди өзү казат. Чээни башка кескелдириктерден кечирээк, май айыда чыгат. Күндүз активдүү жашыныш үчүн таштардын арасын жана жаракаларын пайдаланат. Омурткасыздар, негизинен курт-кумурскалар жана алардын личинкалары менен азыктанат, ирилери кээ бирде геккондорду жана кеснектерди жешет. Ургаачысы июлң-августта 6 – 9 жумуртка тууп , ал жаңы эле туулган особдорду кайтарат деген маалыматтар бар; жаштары кышташ үчүн жана дайыма жашырыныш үчүн келерки жайга чейин энесинин ийиндерин пайдаланышат.
Кыргызстанда – жерлерди өздөштүрүү жашоого ылайыктуу жерлеринин кыскарышына алып келүү, табигый аз сандуулугу жана түрдүн таралышынын физика-географиялык жана климаттык областарда обочолонгондугу, жырткычтардын (корсактар, күсөндөр, ири жыландар, жырткыч куштар ж.б) кол салышы жана адамдын кырып жоготушу, балким террариумистилердин кармашы.
Тартак сцинк – террариум-сүйүүчүлөрдүн жана зоопарктардын жашоочусу , колдо багууда көбөйүшүүсү белгилүү, Кыргызстанда көбөйтүү жүргүзүлбөйт.
Учурда, Кыргызстанда коргоого алынган эмес. Өзгөчө коргоодогу жаратылыш территорияларында (ӨКЖТ) түрдүн бир дагы жашаган аймактары белгиленген эмес. Тажикстандын Кызыл китебине киргизилген.
Жашоочу жерлеринде жаратылыш пайдалануунун регламентациясы (жайыттарды азайтуу, аридүү биотопторду бадалдуу токойлору менен алгачкы абалына (кейпине) келтирип сактоо, ошондой эле көбөйтүүнүн методдорун иштеп чыгуу, түрдү коргоо боюнча пропаганда жүргүзүү жана сүйүүчүлөрдүн кармоосуна (кармашына) тыюу салуу.
EN Bl ab (ii i) категория. Түштүктүн батыш – палеарктикалык түрдүн бирин – сериндик таралуучу түштүк-туран түрчөсү. Кыргызстанда абдан аз сандагы чачыранды популяциялары менен көрсөтүлгөн; түрдүн чет жакадагы таралышы коркунучда турат; Тажикстандын Кызыл китебине киргизилген (2 категория).
Кадимки тартак сцинк, Узунбут сцинк (Novoeumeces schneideri (Daudin, 1802), Eumeces schneideri, (Eichwald, 1839)): сцинктер тукумуна Eumeces уруусундагы түр. Жер жүзүнүн бардык жердин кезигүүчү кескелдириктердин бири. Борбордук Азияда , Орто Азиянын түштүк тарабын мекендейт. Бул түр Кыргызстандын түштүгүнөн 1985-ж. Кочкор-Ата аймагынан кармалган. У. с-тин эркектери ургаачыларына караганда чоңураак, дене уз. 165 мм, ургаачысыныкы 155 мм. Алар кургак, таштак чопо топурактуу жерде, пахта талааларынын чет жакаларында, мөмөлүү дарактын, жүзүм арасында жолугат. Кууту май айында, жүрөт 6-9 жумуртка тууйт. Ар түрдүү курт-кумурскалар: коңуз, субагай канаттуулар, чаяндар жана башка менен азыктанат. Бул түр Кыргызстанда саны азайгандыктан корукка алынууга тийиш.
Eumeces schneideri Eumeces generoko animalia da. Narrastien barruko Scincidae familian sailkatuta dago.
Eumeces schneideri Eumeces generoko animalia da. Narrastien barruko Scincidae familian sailkatuta dago.
Berberiskinkki eli mandariiniskinkki (Eumeces schneideri) kuuluu liskojen (Sauria) alalahkoon ja skinkkiliskojen (Scincidae) eli kaivajaliskojen heimoon.
Berberiskinkki elää luonnossa hiekkaisilla aroilla ja kallioseuduilla Libyassa, Egyptissä, Kyproksella sekä Lähi-idässä. Berberiskinkit ovat sopeutuneet kaivelemaan hiekkaisilla elinalueillaan. Kuumalla, kuivalla elinalueellaan kaivavat skinkit löytävät hiekan alta piilottelevia pieneläimiä, sekä suojan paahteelta, kuivuudelta ja saalistajilta.
Liskon suomupeite on sileä ja kiiltävä. Väritys on selkäpuolelta harmahtava ja kelta- ja oranssitäpläinen, kyljessä kulkee usein kellertävä juova ulottuen poskiin asti. Lisko kasvaa noin 30–40 cm:n mittaiseksi.
Berberiskinkin lähisukulainen algerianskinkki (Eumeces algeriensis eli Novoeumeces algeriensis) elää berberipaimentolaisten alueella Pohjois-Afrikassa Algeriassa ja Marokossa.
Berberiskinkit syövät pieniä hyönteisiä kuten sirkkoja ja kovakuoriasia, hämähäkkejä, kotiloita, pieniä liskoja sekä hedelmiä.
Berberiskinkit ovat suosittuja terraarioliskoja, vaikkakin ne ovat usein Egyptistä tuotuja luonnosta pyydettyjä yksilöitä. Suomessa on saatu berberiskinkkejä lisääntymään terraario-oloissa. Terraariossa tulee olla lämpölampun alla Terraarion toisen pään pitäisi olla 38-42 astetta ja toisen 24 astettalähde?.
Berberiskinkki eli mandariiniskinkki (Eumeces schneideri) kuuluu liskojen (Sauria) alalahkoon ja skinkkiliskojen (Scincidae) eli kaivajaliskojen heimoon.
Berberiskinkki elää luonnossa hiekkaisilla aroilla ja kallioseuduilla Libyassa, Egyptissä, Kyproksella sekä Lähi-idässä. Berberiskinkit ovat sopeutuneet kaivelemaan hiekkaisilla elinalueillaan. Kuumalla, kuivalla elinalueellaan kaivavat skinkit löytävät hiekan alta piilottelevia pieneläimiä, sekä suojan paahteelta, kuivuudelta ja saalistajilta.
Eumeces schneideri é unha especie de escíncido endémico de Asia Central, Asia Occidental e África do Norte.
O seu nome específico schneideri púxoselle na hora do zooloxía alemán Johann Gottlob Theaenus Schneider.[2]
Recoñécense cinco subespecies, incluíndo a subespecie nominotípica.[1]
Eumeces schneideri é unha especie de escíncido endémico de Asia Central, Asia Occidental e África do Norte.
Berberskink er en skink med vid utbredelse i Nord-Afrika og Vest-Asia.
Den finnes i middelhavsvegetasjon, steppe, halvørken, og ganske høyt til fjells, men unngår de ekstreme ørkenområdene i Sahara og Arabia. Utbredelsen strekker seg fra det østlige Algerie og Tunisia, langs kysten i Libya og Egypt til Sinai. Videre finnes berberskinken i Israel, Libanon, Syria, Tyrkia, Kypros, Irak, Jordan, nordlige Saudi-Arabia, Georgia, Armenia, Aserbajdsjan, Turkmenistan, Usbekistan, Tadsjikistan, Iran, Afghanistan, Pakistan, og nordvestre India. Den er også funnet i det sørlige Dagestan, så utbredelsen omfatter så vidt Russland og Europa.
I Nordvest-Afrika erstattes den av algerskink, som av og til er blitt regnet som en underart av berberskink.
Berberskink er en skink med vid utbredelse i Nord-Afrika og Vest-Asia.
Den finnes i middelhavsvegetasjon, steppe, halvørken, og ganske høyt til fjells, men unngår de ekstreme ørkenområdene i Sahara og Arabia. Utbredelsen strekker seg fra det østlige Algerie og Tunisia, langs kysten i Libya og Egypt til Sinai. Videre finnes berberskinken i Israel, Libanon, Syria, Tyrkia, Kypros, Irak, Jordan, nordlige Saudi-Arabia, Georgia, Armenia, Aserbajdsjan, Turkmenistan, Usbekistan, Tadsjikistan, Iran, Afghanistan, Pakistan, og nordvestre India. Den er også funnet i det sørlige Dagestan, så utbredelsen omfatter så vidt Russland og Europa.
I Nordvest-Afrika erstattes den av algerskink, som av og til er blitt regnet som en underart av berberskink.
Systematyka Domena eukarionty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada zauropsydy Podgromada diapsydy Nadrząd lepidozaury Rząd łuskonośne Rodzina scynkowate Rodzaj Eumeces Gatunek scynk długonogi Podgatunki Scynk długonogi, scynk berberyjski (Eumeces schneideri) – gatunek jaszczurki z rodziny scynkowatych (Scincidae). Występuje na terenie od Afryki Północnej, przez półwysep Synaj, Izrael, Palestynę, Jordanię, Liban, Anatolię i Cypr do zachodniej i środkowej Azji. Występuje na wysokości do 1800 m n.p.m.[1]
Scynk długonogi jest sporo większy od aptekarskiego – dorasta do 45 cm długości. Na szaro-stalowym tle ułożone są jaskrawo-pomarańczowe paski. Po jego bokach biegną żółte smugi, zaś brzuch jest jasny. Jego ubarwienie zmienia się zależnie od oświetlenia – pod żarówką staje się jaśniejszy, w ciemnościach barwy są jaskrawsze. Podobnie jak ich krewni – scynki aptekarskie, uwielbiają suche pustynie i zakopują się w piasku. Czasami całą dobę spędzają wkopane w podłoże, gdzie są prawie niewidoczne. W piasek wwiercają się swoim wydłużonym pyszczkiem, łapy zaś składają wzdłuż ciała upodabniając się do węża. Potem, kichając, usuwają piasek zalegający w ich drogach oddechowych[2].
Samce scynków bardzo dbają o swoje terytorium i nie znoszą rywali. Lepiej więc nie trzymać w jednym terrarium więcej, niż jednego scynka berberyjskiego, gdyż grozić to może bijatykami i walką o dominację. Scynki berberyjskie nie przepadają też za towarzystwem innych jaszczurek[2].
Terrarium dla tego scynka długonogiego, podobnie jak dla aptekarskiego, nie musi być wysokie, ale warto zainwestować w jego powierzchnię. Jako podłoże najlepiej sprawdza się piasek, ale może to być również drobna ściółka z drzew liściastych. Tutaj również dobrze jest wstawić korzenie i kamienie (uważając, by nie przygniotły scynka który może wkopać się piasek pod nimi). Oświetlenie takie samo jak w przypadku scynków aptekarskich – UV (konieczne zwłaszcza dla młodych, rosnących jaszczurek) lub promienniki. Scynki berberyjskie najlepiej karmić owadami – świerszczami, karaczanami, mącznikami itp. Owady te kupować można w specjalistycznych sklepach zoologicznych. Czasami, dla urozmaicenia diety, można podać mysie noworodki, a także złapane osobiście latem pasikoniki, ślimaki czy ćmy. Dobrze także co jakiś czas dodawać do ich diety świeże warzywa i owoce. Warto też dosypywać do pokarmu preparaty witaminowe. Dorosłym osobnikom wystarczy karmienie raz na 2-3 dni, młode muszą być karmione codziennie[2].
Scynki berberyjskie, mimo iże agresywne w stosunku do innych jaszczurek, do człowieka nastawione są przyjaźnie. Bardzo łatwo i szybko oswajają się, domagają się wyciągania z terrarium, chętnie wchodzą na rękę. Wyjęty z terrarium scynk jest niezwykle ruchliwy - trzeba pilnować, by nie spadł na ziemię i nie zrobił sobie krzywdy bądź nie uciekł. Na ogół jednak jaszczurka jest w terrarium całkowicie niewidoczna, gdyż lubi spędzać czas zakopana w ściółce. W takich przypadkach nie powinno się jej wyciągać na siłę i bez przerwy niepokoić, gdyż jej cykl dobowy ulegnie zakłóceniu, a samo zwierzę będzie zestresowane. Aby hodować scynki berberyjskie nie są wymagane żadne zezwolenia[2].
Scynk długonogi, scynk berberyjski (Eumeces schneideri) – gatunek jaszczurki z rodziny scynkowatych (Scincidae). Występuje na terenie od Afryki Północnej, przez półwysep Synaj, Izrael, Palestynę, Jordanię, Liban, Anatolię i Cypr do zachodniej i środkowej Azji. Występuje na wysokości do 1800 m n.p.m.
Scynk długonogi jest sporo większy od aptekarskiego – dorasta do 45 cm długości. Na szaro-stalowym tle ułożone są jaskrawo-pomarańczowe paski. Po jego bokach biegną żółte smugi, zaś brzuch jest jasny. Jego ubarwienie zmienia się zależnie od oświetlenia – pod żarówką staje się jaśniejszy, w ciemnościach barwy są jaskrawsze. Podobnie jak ich krewni – scynki aptekarskie, uwielbiają suche pustynie i zakopują się w piasku. Czasami całą dobę spędzają wkopane w podłoże, gdzie są prawie niewidoczne. W piasek wwiercają się swoim wydłużonym pyszczkiem, łapy zaś składają wzdłuż ciała upodabniając się do węża. Potem, kichając, usuwają piasek zalegający w ich drogach oddechowych.
Samce scynków bardzo dbają o swoje terytorium i nie znoszą rywali. Lepiej więc nie trzymać w jednym terrarium więcej, niż jednego scynka berberyjskiego, gdyż grozić to może bijatykami i walką o dominację. Scynki berberyjskie nie przepadają też za towarzystwem innych jaszczurek.
Terrarium dla tego scynka długonogiego, podobnie jak dla aptekarskiego, nie musi być wysokie, ale warto zainwestować w jego powierzchnię. Jako podłoże najlepiej sprawdza się piasek, ale może to być również drobna ściółka z drzew liściastych. Tutaj również dobrze jest wstawić korzenie i kamienie (uważając, by nie przygniotły scynka który może wkopać się piasek pod nimi). Oświetlenie takie samo jak w przypadku scynków aptekarskich – UV (konieczne zwłaszcza dla młodych, rosnących jaszczurek) lub promienniki. Scynki berberyjskie najlepiej karmić owadami – świerszczami, karaczanami, mącznikami itp. Owady te kupować można w specjalistycznych sklepach zoologicznych. Czasami, dla urozmaicenia diety, można podać mysie noworodki, a także złapane osobiście latem pasikoniki, ślimaki czy ćmy. Dobrze także co jakiś czas dodawać do ich diety świeże warzywa i owoce. Warto też dosypywać do pokarmu preparaty witaminowe. Dorosłym osobnikom wystarczy karmienie raz na 2-3 dni, młode muszą być karmione codziennie.
Scynki berberyjskie, mimo iże agresywne w stosunku do innych jaszczurek, do człowieka nastawione są przyjaźnie. Bardzo łatwo i szybko oswajają się, domagają się wyciągania z terrarium, chętnie wchodzą na rękę. Wyjęty z terrarium scynk jest niezwykle ruchliwy - trzeba pilnować, by nie spadł na ziemię i nie zrobił sobie krzywdy bądź nie uciekł. Na ogół jednak jaszczurka jest w terrarium całkowicie niewidoczna, gdyż lubi spędzać czas zakopana w ściółce. W takich przypadkach nie powinno się jej wyciągać na siłę i bez przerwy niepokoić, gdyż jej cykl dobowy ulegnie zakłóceniu, a samo zwierzę będzie zestresowane. Aby hodować scynki berberyjskie nie są wymagane żadne zezwolenia.
Eumeces schneideri là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.[2]
Phương tiện liên quan tới Eumeces schneideri tại Wikimedia Commons
Bài viết về họ Thằn lằn bóng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Eumeces schneideri là một loài thằn lằn trong họ Scincidae. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.
