nomes no trilho de navegação
Icterus oberi is endemic to the island of Montserrat and is the island's national bird. A small protectorate of the United Kingdom, Montserrat is only 102 km2 in area. These birds are commonly known as Montserrat orioles. A combination of catastrophic volcanic activity that started in 1995 and has continued to the present, and frequent hurricanes have decimated the birds’ population. The species is in danger of extinction.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Other Geographic Terms: island endemic
Montserrat orioles are the only sedentary tropical orioles that are sexually dimorphic. Phylogenetic analysis of mtDNA indicates that Montserrat orioles are members of a group of Caribbean Island orioles. Icterus oberi is most closely related to two other species in the Lesser Antilles: Icterus laudabilis and Icterus bonana.
Researchers at the University of Maryland are attempting to understand why plumage is not brightly colored in females of this species, and why other tropical non-migrant species of the genus Icterus have bright plumage in both males and females.
Icterus oberi is in grave danger of extinction. It poses an immense challenge for conservation, and could likely become extinct in the wild within the next few decades. However, the captive breeding program at the Jersey Zoo aims to prevent the loss of this unique species. The threatened existence of Montserrat orioles serves as a grim reminder of both the degree to which human activities can impact other organisms, and how unforgiving the geological and meteorological systems of this planet can be.
Montserrat orioles call only in the breeding season, during which they call infrequently. The call is composed of single notes, sung at intervals of 2.5 to 3 seconds, comparable to the tempo red-eyed vireo vocalizations. The notes are generally only one or two short syllables or low gurgles. Siegel (1983) described the call as a sharp "chic" or sharper "chuck," while Raffaele et al. (1998) describe as a "series of loud whistles and a harsh, scolding chuur call."
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Since 2000, I. oberi has been listed by the IUCN as a critically endangered species. The IUCN outlines several reasons for decline of Montserrat orioles, including habitat destruction due to agriculture, invasive alien predators, drought, flooding, and the island's infamous volcanic eruptions.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: critically endangered
Negative economic impacts on humans are highly unlikely, due to their small population numbers.
These birds provide a novel opportunity for the study of the evolution of sexual dimorphism. While their rareness makes them an exotic species for observation, most of their habitat is within restricted zones on Montserrat, making casual birding quite difficult.
Positive Impacts: ecotourism ; research and education
As the ecosystem of Montserrat has been perturbed so much through human deforestation and volcanic activity, and because there are so few Montserrat orioles left, it is hard to evaluate their ecosystem roles. However, as they do prey on insects, they may have a role in controlling insect populations. Volcanic ash-falls have negatively impacted insect populations, and subsequently decreased the amount of food available to Montserrat orioles. The degree to which they eat fruit in the wild is not well understood, but it is unlikely that they are instrumental in seed dispersal or pollination. Populations of introduced rats frequently prey on the nests of I. oberi, resulting in a high percentage of nest failure.
Montserrat orioles are thought to be almost entirely insectivorous in the wild, foraging for insects on the undersides of leaves. Frugivorous feeding has not been well documented in the wild, but a captive population at the Jersey Zoo is fed papaya and mango. Montserrat orioles have not been observed eating nectar.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Montserrat orioles are found in the humid mountain forests of their small eastern Caribbean island home. These unique birds seem to prefer areas of dense vegetation, at high altitudes, where the air is cooler.
Range elevation: 230 to 800 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; mountains
There is no published data available on the lifespan of Montserrat orioles. However, with a captive breeding program underway at the Jersey Zoo, lifespan data may be forthcoming.
Montserrat orioles are the only sexually dimorphic, sedentary, tropical orioles. In males, the tail and wings are entirely black, as well as the breast. The belly, rump, and the lower back are yellowish-tawny. Females are yellowish olive from the face down the belly to the rump. Their wings are a darker olive brown, and their tails are olive. Immature males closely resemble mature females, yet they have darker backs, and may have a few black throat feathers. Juveniles also resemble mature females, but they have a yellow wash about their rumps, underparts, and crowns, greenish-yellow faces, and olive flanks.
Range wingspan: 88 to 98.5 mm.
Average wingspan: 92.6 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry ; polymorphic
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Researchers from the Royal Society for the Protection of Birds studied predation of Montserrat oriole nests through the use of infrared micro-cameras. Very high rates of predation by rats were observed; it was thought that most nesting failures were a result of rat predation.
Known Predators:
Montserrat orioles breed seasonally. Males sing, however infrequently, to attract females. Females build hanging nests from vegetative matter, without the help of males. Montserrat orioles are monogamous.
Mating System: monogamous ; cooperative breeder
Montserrat orioles nest yearly, from June to August. Their long, hanging nests are built from vegetation. Like many other species in the genus Icterus, nests are pendulous baskets.
Breeding interval: Montserrat orioles breed once yearly.
Breeding season: Breeding occurs from June to August.
Range eggs per season: 2 to 4.
Range time to hatching: 12 to 14 days.
Range fledging age: 13 to 14 days.
Average fledging age: 13 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Eggs are incubated only by the female, yet both parents feed and care for their young. Females incubate the eggs for about two weeks until the young hatch. The young remain in the nest for another two weeks, until they fledge. Parents can be observed with their fledgling young, continuing to feed them for varying lengths of time.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Montserrat (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Montserrat) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus oberi; yr enw Saesneg arno yw Montserrat oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. oberi, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r euryn Montserrat yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig Para Psarocolius bifasciatus Casig penwinau Psarocolius wagleri
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Montserrat (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Montserrat) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus oberi; yr enw Saesneg arno yw Montserrat oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. oberi, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Der Montserrattrupial (Icterus oberi) ist eine Vogelart aus der Gattung der Trupiale. Er ist endemisch auf der Karibikinsel Montserrat. Benannt ist er nach dem US-amerikanischen Naturforscher Frederick Albion Ober, der die Art 1880 entdeckte. Der Montserrattrupial ist der Nationalvogel von Montserrat.
Der Montserrattrupial erreicht eine Größe von 20 bis 22 Zentimetern. Das erwachsene Männchen ist überwiegend schwarz. Unterrücken, Bürzel, Schulter, Unterbrust, Bauch und Unterschwanz sind gelblich. Das erwachsene Weibchen ist an der Oberseite stumpf gelblichgrün und an der Unterseite gelblich. Die Jungvögel sind stumpfer gefärbt als die Erwachsenen.
Der Montserrattrupial bewohnt alle Waldtypen in Höhenlagen zwischen 150 und 900 m. Die höchste Populationsdichte erreicht er allerdings in den feuchten Wäldern der höheren Höhenlagen, die von Helikonien der Art Heliconia caribaea dominiert sind. In sehr trockenen Wäldern fehlt er. Manchmal ist er auch an den Rändern kultivierter Bereiche und von Bananenplantagen anzutreffen.
Die Brutsaison des Montserrattrupials erstreckt sich von März bis August. Der genaue Zeitpunkt ist aber vermutlich von der Regenzeit abhängig. Nicht erfolgreiche Paare können bis zu fünf Brutversuche pro Jahr haben. Erfolgreiche Paare kommen auf zwei Jungenaufzuchten im Jahr. Männchen und Weibchen errichten ein körbchenförmiges Nest aus Schlingpflanzen, das gewöhnlich unter die Blätter der Helikonien-Art Heliconia caribaea geheftet wird. Manchmal findet man die Nester auch unter Bananenblättern oder den Blättern von Laubbäumen. Zwei bis drei gefleckte Eier werden vom Weibchen bebrütet. Beide Eltern kümmern sich um die Jungenaufzucht. Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Insekten. Gelegentlich bereichern Früchte und Nektar das Nahrungsangebot.
Bis Anfang der 1990er-Jahre existierte der Montserratrupial in den bewaldeten Regionen der drei vulkanischen Hauptmassive Silver Hills, Centre Hills und Soufrière Hills. Zwischen 1995 und 1997 vernichtete die Aktivität des Soufrière Hills zwei Drittel des Lebensraumes. Zunächst vermutete man, dass nur die Population am Centre Hills überlebt hatte, obwohl auch diese Region vom pyroklastischen Strom verwüstet wurde. Später wurde jedoch am Südhang des Soufrière Hills in einem Waldgebiet von 1 bis 2 km² Größe etwa einen Kilometer vom Gipfel des Vulkans entfernt eine Restpopulation entdeckt. 1997 schätzte BirdLife International den Bestand auf 4000 Individuen. Beobachtungen zwischen den Jahren 1997 und 2001 ergaben einen weiteren Bestandsrückstand um 40 bis 50 % trotz verminderter Vulkanaktivität. Als Gründe werden ein vermindertes Nahrungsangebot, der schlechte Gesundheitszustand der Vögel durch die Ascheregen sowie die Nestplünderung durch Ratten und die Perlaugen-Spottdrossel (Margarops fuscatus) vermutet. 2001 und 2003 verursachten weitere Eruptionen schwere Ascheregen auf weite Bereiche des Centre Hills, wobei viele Nester zerstört wurden und der Bruterfolg vermindert wurde. Heute wird der Bestand auf zwischen 100 und 400 Paare geschätzt.
1999 startete der Durrell Wildlife Conservation Trust eine Rettungsaktion für den Montserrattrupial. Acht Exemplare wurden eingefangen und in den Durrell Wildlife Park gebracht, wo sie erfolgreich brüten.
Der Montserrattrupial (Icterus oberi) ist eine Vogelart aus der Gattung der Trupiale. Er ist endemisch auf der Karibikinsel Montserrat. Benannt ist er nach dem US-amerikanischen Naturforscher Frederick Albion Ober, der die Art 1880 entdeckte. Der Montserrattrupial ist der Nationalvogel von Montserrat.
The Montserrat oriole (Icterus oberi) is a medium-sized black-and-yellow icterid (the same family as many blackbirds, meadowlarks, cowbirds, grackles, and others, including the New World orioles).
It inhabits the Centre Hills and South Soufriere Hills Important Bird Areas on the island of Montserrat in the Lesser Antilles of the West Indies, and is the national bird of this British territory. It is threatened by habitat loss, and until 2016 was classified by BirdLife International as Critically Endangered, with a current estimated population of between 200 and 800. Much of its habitat was destroyed by deforestation, Hurricane Hugo and the volcanic activity between 1995 and 1997.
The oriole once was found in three main areas: the bamboo forest east of Galways Soufrière, the leeward slopes of the Chances Peak mountain and the Centre Hills (especially the Runaway Ghaut area).
The diet of the bird consists mainly of insects and fruits. The birds usually lay two spotted eggs. All models indicate that they begin breeding at the age of one year. Most of them were almost wiped out during the volcano eruptions and only about 200 of them are still surviving.
The binomial name of this bird commemorates the American naturalist Frederick Albion Ober.
The Montserrat oriole was formally described in 1880 by the American amateur ornithologist George Newbold Lawrence from a specimen collected on the island Montserrat during an expedition to the West Indies led by the US naturalist Frederick Albion Ober. Lawrence introduced the current binomial name Icterus oberi, with the specific epithet chosen to honour Ober.[2] The genus Icterus was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760.[3] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[4]
The Montserrat oriole (Icterus oberi) is a medium-sized black-and-yellow icterid (the same family as many blackbirds, meadowlarks, cowbirds, grackles, and others, including the New World orioles).
It inhabits the Centre Hills and South Soufriere Hills Important Bird Areas on the island of Montserrat in the Lesser Antilles of the West Indies, and is the national bird of this British territory. It is threatened by habitat loss, and until 2016 was classified by BirdLife International as Critically Endangered, with a current estimated population of between 200 and 800. Much of its habitat was destroyed by deforestation, Hurricane Hugo and the volcanic activity between 1995 and 1997.
Female at Frankfurt Zoo, Germany The oriole once was found in three main areas: the bamboo forest east of Galways Soufrière, the leeward slopes of the Chances Peak mountain and the Centre Hills (especially the Runaway Ghaut area).
The diet of the bird consists mainly of insects and fruits. The birds usually lay two spotted eggs. All models indicate that they begin breeding at the age of one year. Most of them were almost wiped out during the volcano eruptions and only about 200 of them are still surviving.
The binomial name of this bird commemorates the American naturalist Frederick Albion Ober.
La Moncerata iktero, Icterus oberi, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas mezgranda nigraflava ikteredo (de la sama familio kiel aliaj ikteroj, sturneloj, molotroj, kviskaloj kaj aliaj.
Ĝi estas endemio en malgranda areo de la insulo de Moncerato en nordo de la insuloĉeno de la Malgrandaj Antiloj de Karibio, kaj estas la nacia birdo de tiu britia teritorio kaj la ununura birdendemio de la insulo kaj unu el la du plej endanĝerigitaj en la Malgrandaj Antiloj. Ĝi estas minacata pro habitatoperdo (estas pli arbara specio ol la relative proksima Martinika iktero ekzemple kaj aliaj samgenranoj), kaj estas klasata de BirdLife International kiel Draste Endanĝerita, kun nuna ĉirkaŭkalkulita populacio de nur inter 200 kaj 800 aŭ pli optimisme ĝis 5,000 en tre reduktita areo de ĉirkaŭ 10 km². Tiu iktero iam loĝis ĉefe en tri areoj: la bambua arbaro oriente de Galways Soufrière, la leoflankaj deklivoj de Chances Peak kaj la Centraj Montoj (ĉefe ĉe la areo de Runaway Ghaut). Multe de ties habitato estis detruita de senarbarigo, Uragano Hugo kaj la vulkana aktiveco inter 1995 kaj 1997. Temas pri tre populara birdo, kiun ĉiu martinikano konas kaj vidas en arto, paroloj ktp., sed kiun preskaŭ neniu vidis en la insulo. Ĉar la specio supervivis al uraganoj, vulkanoj kaj ĉiaj malfacilaĵoj, ĝi reprezentas por la insulanoj la reziston al malbonaĵoj.
Tiu specio estas 20-22 cm longa. Nekonfuzebla en la moncerataj arbaroj, maskla plenkreskulo de Moncerata iktero estas tre nigraflava kombinaĵo, pli pura ol plej parto de la samgenranoj kaj ofte rimarkinde brila. La masklo havas nigrajn kapon, supran bruston, supraj partojn kaj la tutan voston, sen la kutima en la genro oranĝeca ŝultromakulo. La subaj partoj estas flavaj. La kruroj kaj beko estas grizecaj, kaj la suba makzelo tute hela kaj ne nur duone. Inoj estas iom pli senkoloraj (flavecverdecaj supre kaj flavecaj sube) sed same buntaj. Masklaj nematuruloj ŝajnas kvazaŭ eluzita ino ĝis la aŭtuno de sia dua jaro.
La voĉo estas multe pli prilaborita ol tiu de la samgenranoj kaj inkludas laŭtajn fajfojn kaj akran “chuuar”, subkanton kaj alarmojn por kiam homoj alproksimiĝas.
La dieto de tiu birdo konsistas ĉefe de insektoj kaj fruktoj. Ĉefe ortopteroj, kaj pli da insektoj kaj malpli da fruktoj ol ĉe aliaj samgenranoj.
La ino kutime demetas 2 punktecajn ovojn. Ŝajne ili atingas seksan maturecon post unu jaro. Tiu specio estas monogama, nekolonia kaj tre teritoriema dum la reprodukta sezono. Ili teksas nestojn sakoformajn kiel plej parto de la samgenranoj, sed la birdoj de la centra populacio uzas preskaŭ nur mezaĝajn foliojn de Heliconia caribbaea, por pendi siajn nestojn. Tiu planto tre kongrue estas la nacia planto de la insulo. Nesukcesaj paroj povas demeti ĝis 5 ovarojn en ĉiu reprodukta sezono (kiu kutime daŭras el marto al aŭgusto); sukcesaj nur ĝis 3. Ovaroj estas kutime de 2 aŭ 3 ovoj, kies kovadon faras nur la ino dum ĉirkaŭ 14 tagoj. La idoj manĝas nur senvertebrulojn dum ĉirkaŭ 13 tagoj. Post elnestiĝo gepatroj pluzorgas la idaron eĉ ĝis ĉirkaŭ tri monatojn sed foje la idoj estas forpelitaj post nur du semajnoj, se la paro klopodas novan ovaron. Paroj ĝenerale reuzas la saman teritorion por sinsekvaj jaroj, kvankam divorco estas nemalofta.
Ĉar temas pri tre malgranda populacio kaj tre observata de fakuloj, oni faris ringadon per koloraj plastaj ringoj, sed tio frenezigis studulojn ĝis kiam ili notis ke tiu specio kapablas forigi tiujn ringojn kaj de tiam oni uzas ringojn el aluminio.
La latina scienca nomo de tiu birdo rememoras la usonan naturaliston Frederick Albion Ober.
La Moncerata iktero, Icterus oberi, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas mezgranda nigraflava ikteredo (de la sama familio kiel aliaj ikteroj, sturneloj, molotroj, kviskaloj kaj aliaj.
El turpial de Montserrat (Icterus oberi)[2][3] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Habita en una pequeña área en la isla de Montserrat en las Antillas Menores, es el ave nacional de este territorio británico.
Está amenazada por pérdida de hábitat, y ha sido clasificada como en peligro crítico por BirdLife International, con una población actual estimada de entre 200 y 800 aves. Gran parte de su hábitat fue destruido por la deforestación, el huracán Hugo y la actividad volcánica entre 1995 y 1997.
El turpial de Montserrat (Icterus oberi) es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Habita en una pequeña área en la isla de Montserrat en las Antillas Menores, es el ave nacional de este territorio británico.
Está amenazada por pérdida de hábitat, y ha sido clasificada como en peligro crítico por BirdLife International, con una población actual estimada de entre 200 y 800 aves. Gran parte de su hábitat fue destruido por la deforestación, el huracán Hugo y la actividad volcánica entre 1995 y 1997.
Icterus oberi Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Montserratinturpiaali (Icterus oberi) on vaarantunut Montserratin saarella elävä varpuslintu [1]. Lajin elinalue on erittäin pieni.
Kooltaan montserratinturpiaali on n. 20–22 cm. Lajin pää, rinta, yläselkä, siivet ja pyrstö ovat väriltään mustat. Montserratinturpiaalin vatsa ja alaselkä ovat väritykseltään keltaiset. Naaras on koirasta pulleampi ja alapuoli on kellanvihreä ja selkä kellertävä. Linnun äänet ovat matalia vihellyksiä ja karhea chuur [2].
Motnserratinturpiaalit elävät metsissä 150–900 metrin korkeudessa. Pesän ne tekevät yleensä Heliconia caribbaea -puun oksistoon. Laji käyttää ravintonaan pääosaksi hyönteisiä, mutta ajoittain myös kasvien mettä ja hedelmiä.[2]
Montsarratinturpiaaleja arveltiin vuonna 2012 elävän 307–690 yksilöä. Suurin uhka, joka kohdistuu kantaan on elinympäristön tuhoutuminen. Lisäksi kantaa vähentävät pesärosvot kuten saarelle levinneet rotat sekä keltanokkamatkija. Lisäksi kantaan vaikuttavat hyönteisten vähäisyys. Lähes kaksi kolmasosaa saaren linnuista kuoli tulivuorenpurkauksien yhteydessä 1995–1997. Purkaukset tuhosivat lintujen elinalueita ja tuhka aiheutti myös kroonisia sairauksia linnuille. Sittemin kanta on tasaantunut ja lähtenyt jopa hienoiseen nousuun, minkä ansiosta Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto siirsi vuonna 2016 äärimmäisen uhanalaisesta vaarantuneeksi. [1]
Montserratinturpiaali (Icterus oberi) on vaarantunut Montserratin saarella elävä varpuslintu . Lajin elinalue on erittäin pieni.
Kooltaan montserratinturpiaali on n. 20–22 cm. Lajin pää, rinta, yläselkä, siivet ja pyrstö ovat väriltään mustat. Montserratinturpiaalin vatsa ja alaselkä ovat väritykseltään keltaiset. Naaras on koirasta pulleampi ja alapuoli on kellanvihreä ja selkä kellertävä. Linnun äänet ovat matalia vihellyksiä ja karhea chuur .
Motnserratinturpiaalit elävät metsissä 150–900 metrin korkeudessa. Pesän ne tekevät yleensä Heliconia caribbaea -puun oksistoon. Laji käyttää ravintonaan pääosaksi hyönteisiä, mutta ajoittain myös kasvien mettä ja hedelmiä.
Montsarratinturpiaaleja arveltiin vuonna 2012 elävän 307–690 yksilöä. Suurin uhka, joka kohdistuu kantaan on elinympäristön tuhoutuminen. Lisäksi kantaa vähentävät pesärosvot kuten saarelle levinneet rotat sekä keltanokkamatkija. Lisäksi kantaan vaikuttavat hyönteisten vähäisyys. Lähes kaksi kolmasosaa saaren linnuista kuoli tulivuorenpurkauksien yhteydessä 1995–1997. Purkaukset tuhosivat lintujen elinalueita ja tuhka aiheutti myös kroonisia sairauksia linnuille. Sittemin kanta on tasaantunut ja lähtenyt jopa hienoiseen nousuun, minkä ansiosta Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto siirsi vuonna 2016 äärimmäisen uhanalaisesta vaarantuneeksi.
Icterus oberi
L’Oriole de Montserrat (Icterus oberi) est une espèce d'oiseau de la famille des ictéridés endémique de Montserrat dans les petites Antilles. L’Oriole de Montserrat est l’oiseau national de l’île.
L’Oriole de Montserrat fréquente les forêts humides de montagne où croissent les épiphytes.
Le nid est un panier suspendu. Les œufs, au nombre de deux, sont incubés par la femelle.
L’Oriole de Montserrat a un domaine vital étendu. On l’observe seul ou en couple.
Les activités volcaniques de l’île de Montserrat mettent en danger la survie de cette espèce.
Icterus oberi
L’Oriole de Montserrat (Icterus oberi) est une espèce d'oiseau de la famille des ictéridés endémique de Montserrat dans les petites Antilles. L’Oriole de Montserrat est l’oiseau national de l’île.
Montserratas vālodze (Icterus oberi) ir vidēja lieluma Amerikas vālodžu dzimtas (Icteridae) dziedātājputnu suga, kas endēma Montserratai un ir šīs nelielās salas nacionālais putns.[1]
1995—1997. gada vulkānisko izvirdumu sērija Montserratā iznīcināja divas trešdaļas sugas izplatības areāla un lielāko daļu populācijas. Vulkāniskie izvirdumi turpinājās arī 21. gadsimtā. Par otru skaita samazināšanās iemeslu kļuva salā ievazātās žurkas un vietējais pērļacu zobgaļputns (Margarops fuscatus densirostris), kuri ligzdās izēd vālodžu olas.[2] Saskaņā ar 2017. gada datiem savvaļā dzīvo apmēram 250—460 īpatņu. Lai arī populācija nav liela un tā nav atjaunojusies līdz 1997. gada līmenim, tomēr tās statuss tiek vērtēts kā stabils — populācijas lielums sācis lēnām pieaugt.[2][3]
Mitinās mitros kalnu mežos 150—900 m virs jūras līmeņa, kur ir vēsāks gaiss. Dod priekšroku vietām ar blīvi aizaugušu veģetāciju. Bieži sastopams arī apstrādātu lauku malās un banānu plantācijās.[4][5]
Ķermeņa garums 20—22 cmm spārnu plētums 28—30 cm, tēviņa svars 36—39 g, mātītes 31,5—36 g.[6][4][7] Montserratas vālodzei raksturīgs dzimumu dimorfisms — tēviņi ir lielāki un spilgtāki. Tēviņa aste, spārni, galva un krūšu augšdaļa ir viscaur melni, savukārt krūšu lejasdaļa, sāni, pavēdere un zemaste spilgti dzelteni. Mātītei ķermeņa augšdaļa, spārni un aste brūnganā olīvkrāsā, pavēdere dzeltenīga.[1][8]
Lielāko daļu laika Montserratas vālodze pavada barības meklējumos zem lapām biezi aizaugušajos kalnu mežos. Aktīvs dienā. Galbenokārt barojas kukaiņiem, piemēram, circeņiem un sienāžiem. Nav dokumentēts, ka savvaļā Montserratas vālodze lietotu uzturā augļus, tomēr Darela zoodārzā mītošie putni ēd arī papaju un mango.[1][8] Toties savvaļā ir novērots, ka putns barojas ar helikoniju ziedu nektāru. Pastāv uzskats, ka Montserratas vālodze ir oportūnists un barojas ar to, ko var atrast.[8]
Ligzdošanas sezona ilgst no marta līdz augustam, tai saskanot ar lietus sezonu. Veido monogāmus pārus. Kā visas Amerikas vālodzes arī Montserratas vālodze vij garu, somai jeb grozam līdzīgu ligzdu, būvniecībai izmantojot sausas augu šķiedras, kuras tiek iegūtas no helikoniju lapām.[8]
Veiksmīgam pārim sezonā ir 1—3 perējumi, lai gan trešais perējums ir ļoti reti. Dējumā 2—3 olas. Inkubācijas periods ilgst apmēram 14 dienas, perē abi vecāki. Par mazuļiem arī rūpējas abi vecāki. Jaunie putni ligzdu atstāj apmēram 13 dienu vecumā. Vecāki turpina par tiem rūpēties, līdz tie kļūst patstāvīgi. Šis periods var būt ļoti dažāds, reizēm sasniedzot pat 3 mēnešus.[8]
Pēc postošajiem vulkāna izvirdumiem tika pievērsta pastiprināta uzmanība sugas izpētei un saglabāšanai. 1999. gadā astoņi putni tika nogādāti Darela zoodārzā, kur pirmo reizi izdevās panākt Montserratas vālodzes pavairošanu nebrīvē. Visaptveroša sugas saglabāšanas programma tiek īstenota arī uz salas.[4]
Montserratas vālodze (Icterus oberi) ir vidēja lieluma Amerikas vālodžu dzimtas (Icteridae) dziedātājputnu suga, kas endēma Montserratai un ir šīs nelielās salas nacionālais putns.
1995—1997. gada vulkānisko izvirdumu sērija Montserratā iznīcināja divas trešdaļas sugas izplatības areāla un lielāko daļu populācijas. Vulkāniskie izvirdumi turpinājās arī 21. gadsimtā. Par otru skaita samazināšanās iemeslu kļuva salā ievazātās žurkas un vietējais pērļacu zobgaļputns (Margarops fuscatus densirostris), kuri ligzdās izēd vālodžu olas. Saskaņā ar 2017. gada datiem savvaļā dzīvo apmēram 250—460 īpatņu. Lai arī populācija nav liela un tā nav atjaunojusies līdz 1997. gada līmenim, tomēr tās statuss tiek vērtēts kā stabils — populācijas lielums sācis lēnām pieaugt.
De montserrattroepiaal (Icterus oberi) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen). Het is een kwetsbare, endemische vogelsoort op het eiland Montserrat.
De vogel is 20 tot 22 cm lang. Het volwassen mannetje is overwegend zwart van boven met geel op de onderrug, stuit, schouder en buik en onder de staart. Het vrouwtje is dof geelgroen van boven en vaalgeel van onder.[2]
Deze soort komt voor op Montserrat, een eiland in de Caribische Zee, ten zuidwesten van Antigua en ten noordwesten van Guadeloupe. Het is een bosvogel met een voorkeur voor het meest vochtige bos op berghellingen tussen de 150 en 900 m boven de zeespiegel. Door de vulkaanuitbarsting in 1995-1997 verdween de populatie op de hellingen van de Soufrière.[2]
De montserrattroepiaal heeft een klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie werd in 2008 door BirdLife International geschat op 920-1180 volwassen individuen en de populatie-aantallen nemen af. Door asregens is in de jaren 1990 veel leefgebied vernietigd, verder breidt de populatie verwilderde varkens op het eiland zich uit waardoor het bos beschadigd raakt. Om deze redenen werd deze soort in 2000 als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN gezet. Sinds 2016 is sprake van enig herstel en nu wordt de soort als "kwetsbaar" beschouwd.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe montserrattroepiaal (Icterus oberi) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen). Het is een kwetsbare, endemische vogelsoort op het eiland Montserrat.
Montserrattrupial (latin: Icterus oberi) er en fugl i trupialfamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Montserrattrupial (latin: Icterus oberi) er en fugl i trupialfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Kacyk ochrowy (Icterus oberi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kacykowatych. Występuje na Montserracie, jest jedynym ptasim endemitem tej wyspy. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał George Newbold Lawrence w 1880 na łamach Proceedings of the U.S. National Museum. Oprócz holotypu odłowił jeszcze 6 innych okazów. Zostały przekazane do Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Icterus oberi[3]. Nazwa jest obecnie (2016) podtrzymywana przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny. IOC uznaje kacyka ochrowego za gatunek monotypowy[4]. Dawniej niektórzy autorzy uznawali kacyka ochrowego i kacyka złotobrzuchego (I. laudabilis) za jeden gatunek[5].
Długość ciała wynosi około 21 cm, masa ciała samca 36–39 g, samicy 31,5–35,8 g[5]. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U samca głowa, szyja, górną część piersi, grzbiet, skrzydła i sterówki czarne. Brzuch oraz pokrywy podogonowe mają barwę jasnokasztanową. Pióra u nasady są jasnożółte, ale cecha ta nie jest widoczna podczas obserwacji. Nogawice żółte z kasztanowym nalotem. U samicy pióra wierzchu ciała są matowe, oliwkowozielone, z żółtym nalotem; stają się coraz bardziej żółte w kierunku kupra. Sterówki żółtozielone. Lotki brązowoczarne, te I i II rzędu mają szarożółte krawędzie, a III rzędu – żółtobrązowe. Pokrywy skrzydłowe ciemnobrązowe z płowymi krawędziami. Widoczna żółta krawędź skrzydła. Spód ciała matowy, ciemnożółty, przy czym pierś i pokrywy nadogonowe są w cieplejszym odcieniu. Boki oliwkowozielone. U ptaków obu płci dziób czarny, z wyjątkiem boków górnej szczęki do około połowy długości, które są niebieskawe[3].
Kacyk ochrowy występuje endemicznie na Montserracie. BirdLife International szacuje pozostały zasięg na 10 km²[6]. Jedyny endemit wyspy[7].
Kacyki ochrowe zamieszkują większość lasów na wysokości 150–900 m n.p.m., ale największe zagęszczenie osiągają w bardziej wilgotnych i wyżej położonych lasach, a w tych bardzo suchych nie występują. Niekiedy pojawiają się na granicach obszarów rolniczych i plantacji bananowców, ale prawdopodobnie są to ptaki wyłącznie leśne. Żerują w obrębie każdego z piętr lasu, jednak głównie w podszyciu; ich pożywieniem są głównie bezkręgowce, okazjonalnie owoce i nektar[6].
Okres lęgowy trwa od marca do sierpnia, jednak ramy czasowe zależą prawdopodobnie od pory deszczowej. Gniazdo zwykle przytwierdzone jest do liści Heliconia caribbaea, ale kacyki ochrowe używają także liści bananowców. Zniesienie liczy zazwyczaj 2 lub 3 jaja. Pary, którym nie powiódł się lęg, mogą podjąć łącznie do 5 prób wyprowadzenia lęgu. Sporadycznie dana para może z powodzeniem wyprowadzić 3 lęgi danego roku[6].
IUCN uznawała kacyka ochrowego za gatunek krytycznie zagrożony (CR, Critically Endangered) wyginięciem nieprzerwanie od 2000 roku do 2016, kiedy status gatunku zmieniono na VU (Vulnerable, narażony). Erupcje wulkaniczne w latach 1995–1997 doprowadziły do całkowitego zniknięcia kacyków ochrowych ze wzgórz Soufrière i South Soufrière. W latach 1998–2000 aktywność wulkaniczna straciła na sile, jednak populacja tych kacyków dalej zmniejszała się. Prawdopodobną przyczyną była zmniejszona liczebność bezkręgowców i osłabienie zdrowia ptaków przez pył wulkaniczny. Obserwacje gniazd z pomocą kamer wykazały, że drapieżnikami lęgów tych kacyków są szczury oraz łuskopióry żółtodziobe (Margarops fuscatus). Ponadto z wyników badania prowadzonego w latach 1998-2005 (275 gniazd) wynika, że sukces lęgowy wynosił wówczas jedynie 29%, a za 87% niepowodzeń w wyprowadzeniu lęgu odpowiadało drapieżnictwo ze strony szczurów albo wspomnianych przedrzeźniaczy. Pojawienie się obcych dla Montserratu drzew owocowych mogło przyczynić się do zwiększenia populacji łuskopiórów żółtodziobych. Za zmniejszoną liczbę lęgów i mniejsze zniesienia w 2001 i 2003 mogły odpowiadać susze[6].
Kacyk ochrowy (Icterus oberi) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kacykowatych. Występuje na Montserracie, jest jedynym ptasim endemitem tej wyspy. Krytycznie zagrożony wyginięciem.
Montserrattrupial[2] (Icterus oberi) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3]
Den förekommer enbart i bergsskogar på ön Montserrat i Små Antillerna.[3]
IUCN kategoriserar arten som sårbar.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Frederick Albion Ober (1849-1913), amerikansk naturforskare och samlare av specimen i Västindien.[4]
Hona
Wikimedia Commons har media som rör montserrattrupial.
Wikispecies har information om Icterus oberi.
Icterus oberi là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
Icterus oberi (Lawrence, 1880)
Охранный статус
Монтсерратский цветной трупиал[1] (лат. Icterus oberi) — вид птиц семейства трупиаловых. Эндемик о. Монтсеррат, является символом острова. Научное название получил в честь американского натуралиста Фредерика Альбиона Обера[en], который обнаружил вид в 1880 году.
Птица достигает длины от 20 до 22 см. Взрослый самец преимущественно чёрен. Низ спины, гузка, плечи, низ груди, брюхо и подхвостье желтоватые. Взрослая самка имеет тусклую желтовато-зелёную окраску верхней стороны и желтоватую нижнюю сторону. Молодые птицы окрашены более тускло, чем взрослые особи.
Птица населяет все типы лесов на высотах от 150 до 900 м. Наибольшей плотности популяция достигает во влажных лесах более высоких местоположений, где доминирует вид Heliconia caribaea рода геликонии (Heliconia). В очень сухих лесах птица отсутствует. Иногда её можно встретить также на окраине банановых плантаций.
Сезон гнездования длится с марта по август. Однако, точная дата зависит, вероятно, от сезона дождей. Не успешные пары могут иметь до 5 попыток гнездования в год. Успешные пары имеют две кладки в год. Самец и самка сооружают гнездо в форме корзинки из вьющихся растений, которое прикрепляется обычно среди листьев вида Heliconia caribaea. Иногда гнёзда находят также среди листьев бананов или листьев лиственных деревьев. Самка высиживает от 2 до 3 пятнистых яиц. Оба родителя заботятся о выводке. Питание состоит преимущественно из насекомых. Иногда плоды и нектар обогащают ассортимент питания.
До начала 1990-х годов птица обитала в засаженных лесом регионах трёх вулканических основных массивов Серебряные холмы, Центральные холмы и Суфриер-Хилс. С 1995 по 1997 год активность Суфриер-Хилс уничтожала две трети жизненного пространства. Сначала предполагали, что выжила только популяция в Центральных холмах, хотя и этот регион был также опустошён пирокластическим потоком. Позже, тем не менее, на южном склоне Суфриер-Хилс в лесистой области на площади от 1 до 2 км² примерно в одном километре от вершины вулкана был обнаружен остаток популяции. В 1997 году BirdLife International оценил мировой состав в 4 000 особей. Наблюдения с 1997 по 2001 годы дали в итоге следующий остаток состава приблизительно от 40 до 50% вопреки уменьшению вулканической активности. Причинами служат сократившийся ассортимент питания, плохое состояние здоровья птиц из-за дождей с пеплом, а также разорение гнёзд крысами и жемчужноглазым крикливым пересмешником (Margarops fuscatus). В 2001 и 2003 следующие извержения вызвали тяжёлые дожди пепла на далекие области Centre Hills, причём много гнёзд было разрушено и количество выводков уменьшилось. Сегодня состав оценивается от 100 до 400 пар.
В 1999 году стартовала спасательная акция Фонда им. Джеральда Даррелла. Были пойманы и переданы в зоопарк Джерси 8 экземпляров птиц, которые успешно гнездятся.
Монтсерратский цветной трупиал (лат. Icterus oberi) — вид птиц семейства трупиаловых. Эндемик о. Монтсеррат, является символом острова. Научное название получил в честь американского натуралиста Фредерика Альбиона Обера[en], который обнаружил вид в 1880 году.
