nomes no trilho de navegação
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain bach penwinau (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion bach penwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Startonoica maluroides; yr enw Saesneg arno yw Bay-capped wren spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. maluroides, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r llostfain bach penwinau yn perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bochwen resog Pseudocolaptes boissonneautii Cropiwr coronog Lepidocolaptes affinis
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain bach penwinau (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion bach penwinau) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Startonoica maluroides; yr enw Saesneg arno yw Bay-capped wren spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. maluroides, sef enw'r rhywogaeth.
The bay-capped wren-spinetail (Spartonoica maluroides) is a species of bird in the family Furnariidae. It is the only species placed in the genus Spartonoica.[2]
It is found in mid-northern Argentina, Uruguay and extreme southeastern Brazil. Its natural habitats are swamps and intermittent saline marshes. It is threatened by habitat loss.
Within the ovenbird family, the bay-capped wren-spinetail is genetically most closely related to the cacholotes in the genus Pseudoseisura.[3] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[2]
The bay-capped wren-spinetail (Spartonoica maluroides) is a species of bird in the family Furnariidae. It is the only species placed in the genus Spartonoica.
It is found in mid-northern Argentina, Uruguay and extreme southeastern Brazil. Its natural habitats are swamps and intermittent saline marshes. It is threatened by habitat loss.
Within the ovenbird family, the bay-capped wren-spinetail is genetically most closely related to the cacholotes in the genus Pseudoseisura. The species is monotypic: no subspecies are recognised.
El canastero enano[5] o espartillero enano (Spartonoica maluroides)[4] es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae, la única del género Spartonoica. Es nativa de sureste del cono sur de Sudamérica.
Se distribuye por el centro norte de Argentina (desde el este de Formosa, este del Chaco y Corrientes hacia el sur hasta Córdoba, Mendoza, La Pampa, noreste de Río Negro y Buenos Aires), extremo sureste de Brasil (sur de Rio Grande do Sul) y Uruguay.[6] Es un visitante invernal poco común pero regular en Paraguay.[1]
Esta especie es considerada poco común en su hábitat natural: los humedales con profusión de juncales y cañas bajas, tanto de agua dulce como salobre, y los pastizales adyacentes, hasta los 900 m de altitud.[7]
El canastero enano ha sido calificado como casi amenazado por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) debido a que su población, todavía no cuantificada, se considera moderadamente baja y severamente fragmentada, y se presume estar en decadencia como resultado del drenaje para agricultura de los humedales, su hábitat preferencial.[1]
Mide entre 12 y 13 cm de longitud y pesa entre 10 y 12 g.[6] El iris es blanquecino. La corona es rufa y el dorso es de color arena con un marcado estriado negro; las alas con un área color canela en las plumas de vuelo; la cola es larga, fuertemente graduada y con las plumas puntudas. Por abajo es blanquecino, teñido de beige en los flancos.[7]
Es un ave típicamente tímida y difícil de ser vista, que raramente se encarama en el abierto por largos períodos. Cuando se espanta, vuela una distancia corta, luego lo repite, cuando no desaparece. Es algo más fácil de observar al cantar, cuando suele exponerse en el abierto.[7]
Su dieta consiste de artrópodos (encontrados Coleoptera, Neuroptera e Hymenoptera) que busca en la vegetación palustre. Generalmente forrajea solitario.[6]
Construye un nido abierto en el suelo, en la base de gramillas o de juncos y emplea materiales vegetales. La puesta es de tres o cuatro huevos blancos, ovoidales, que miden en promedio 18 x 14 mm. El periodo de incubación es de trece días.[8]
Su canto, distintivo, es un gorjeo mecánico muy seco y vacilante que dura unos dos a tres segundos.[7]
Se registran como depredadores de adultos: el aguilucho vari Circus cinereus, el carancho Caracara plancus, el halcón peregrino Falco peregrinus y el gato montés Oncifelis geoffroyi.[8]
La especie S. maluroides fue descrita por primera vez por los naturalistas franceses Alcide d'Orbigny y Frédéric de Lafresnaye en 1837 bajo el nombre científico Synallaxis maluroides; la localidad tipo es: «Buenos Aires, Argentina».[6]
El género Spartonoica fue propuesto por el ornitólogo estadounidense James Lee Peters en 1950.[2]
El nombre genérico femenino «Spartonoica» se compone de las palabras del griego « σπαρτον sparton»: matorral, pastizal, y «οικος oikos»: habitación; significando «que vive en los matorrales»;[9] y el nombre de la especie «maluroides», es una combinación del género Malurus (las ratonas australianas) y de la palabra griega «οιδης oidēs»: se parece; significando «que se parece a un Malurus».[10]
Esta especie estuvo anteriormente colocada en el género Synallaxis; algunos autores sostienen que es pariente próxima a los géneros Asthenes y Leptasthenura. Es monotípica.[6]
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El canastero enano o espartillero enano (Spartonoica maluroides) es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae, la única del género Spartonoica. Es nativa de sureste del cono sur de Sudamérica.
Spartonoica maluroides Spartonoica generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Spartonoica maluroides Spartonoica generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Viiruselkäorneero,[2] aikaisemmalta nimeltään peukaloisokapyrstö[3] (Spartonoica maluroides) on orneeroiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Viiruselkäorneeroa tavataan Argentiinassa, Brasiliassa,Paraguayssa ja Uruguayssa. Lajia uhkaa elinympäristöjen tuhoutuminen, ja se on luokiteltu silmälläpidettäväksi.[1] Viiruselkäorneero elää murto- tai makeavetisillä marskimailla, joilla on laaja-alaisia piikkiputki- (Eryngium) ja kaislakasvustoja (Scirpus).[1]
Viiruselkäorneero, aikaisemmalta nimeltään peukaloisokapyrstö (Spartonoica maluroides) on orneeroiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Spartonoica maluroides
Le Synallaxe des marais (Spartonoica maluroides) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Furnariidae. C'est la seule espèce de genre monotypique Spartonoica.
On le trouve en Argentine, au Brésil et en Uruguay.
Ses habitats naturels sont les marais et les marais salins intermittents.
Il est menacé par la perte de son habitat.
Spartonoica maluroides
Le Synallaxe des marais (Spartonoica maluroides) est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Furnariidae. C'est la seule espèce de genre monotypique Spartonoica.
De dwergstekelstaart (Spartonoica maluroides) is een zangvogel uit de familie Furnariidae (ovenvogels).
Deze soort komt voor van zuidelijk Brazilië tot Uruguay en centraal Argentinië.
De dwergstekelstaart (Spartonoica maluroides) is een zangvogel uit de familie Furnariidae (ovenvogels).
Multimedia w Wikimedia Commons Widlaczek[3] (Spartonoica maluroides) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny garncarzowatych (Furnariidae). Zasiedla centralną Amerykę Południową. Bliski zagrożenia wskutek osuszania bagien.
Długość ciała wynosi około 14 cm. Na głowie charakterystyczna kasztanowa czapeczka. Wierzch ciała jasnobrązowy, pokryty czarnymi pasami. Skrzydła czarniawe, pióra o ochrowych obrzeżeniach. Spód zaś biały z brązowym odcieniem na piersi i bokach. Sterówki jasnokasztanowe, dwie środkowe wydłużone.
Środowisko życia gatunku stanowią mokradła. Żywi się bezkręgowcami zbieranymi z roślin. Gniazdo mieści się w kępie trawy, budulec stanowią trzciny i inne trawy, różne liście i patyki. W lęgu 3 jaja. Inkubacja trwa około 13 dni. Młode pozostają w gnieździe około 12 dni.
Gatunek po raz pierwszy opisali w roku 1837 Alcide d’Orbigny i Frédéric de Lafresnaye w Magasin de zoologie. Przydzielili go do rodzaju Synallaxis pod nazwą Synallaxis mauluroides. Holotyp pochodził z Buenos Aires (Argentyna). Opis zawierał morfologię oraz długość ciała[4].
W roku 1922, w czasopiśmie El hornero, na wykazie gatunków widlaczek widniał pod nazwą Asthenes maluroides[5].
Według IOC widlaczek należy do monotypowego rodzaju Spartonoica[6]. Rodzaj ten utworzył James Lee Peters, opis ukazał się w 1950 roku w Journal of the Washington Academy of Sciences. Odnotowano, że rzeczywiście ów ptak przypomina przedstawicieli rodzaju Asthenes, jednak posiada bardzo wyraźnie stopniowany ogon oraz ostro zakończone sterówki. Dodatkowo wszyscy przedstawiciele rodzaju Asthenes posiadają ubarwioną inaczej od pozostałych partii upierzenia plamę na gardle, zaś widlaczka cechuje brak takowej. Na podstawie tych cech J.L. Peters utworzył dla widlaczka nowy rodzaj[7].
Obecnie według IOC jest to gatunek monotypowy[6]. Rodzaj Spartonoica stanowi rodzaj siostrzany wobec Pseudoseisura[8].
Według pierwszego opisu całkowita długość ciała wynosi 15 cm[4], zaś Ridgely i Tudor podają długość 14-14,5 cm[10]. Dymorfizm płciowy słabo widoczny, samice posiadają jaśniejszą plamę z wierzchu głowy[11]. Masa ciała wynosi 8,85[8]-12 g[12]. Dalsze wymiary średnie (dla okazów z Muzeum Brytyjskiego): skrzydło około 5 cm, ogon 7,3 cm[13].
Czoło i wierzch głowy kasztanowe. Tył głowy, szyja oraz grzbiet płowobrązowe, pokryte gęsto rozmieszczonymi czarnymi paskami. Policzki białe. Skrzydła czarniawe, pióra obrzeżone w barwie ochry. Nasady lotek II rzędu jasnobrązowe, tworzą pas. Sterówki jasnokasztanowe, dwie środkowe posiadają czarną plamę na chorągiewce wewnętrznej. Spód ciała biały, pierś i boki lekko brązowawe. Pokrywy podskrzydłowe białe. Dziób i nogi o barwie rogu[13]. Tęczówki białe do niebieskawych[8].
Pewien osobnik złapany 7 lutego w okolicach Lascano (Urugwaj) przechodził pierzenie lotek i sterówek[11].
W raporcie z podróży okrętu HMS Beagle znajduje się następująca notka[14][15]:
Całkowity zasięg występowania szacuje się na 1 270 000 km². Najdalej na północy zasiedla Brazylijski stan Rio Grande do Sul, dalej na południe spotykany jest w całym Urugwaju, zaś w centralnej Argentynie zamieszkuje prowincje Formosa, Chaco, Corrientes, Entre Ríos oraz Buenos Aires na zachód do Córdoby, Santiago del Estero i Mendozy, a na południe do Río Negro[16]. Osiadły, jednak sezonowe zmiany w liczebności sugerują krótkie migracje na poziomie lokalnym[17].
Zasiedla mokradła z wodą słodką lub słonawą, cechujące się obecnością roślin z rodzajów mikołajek (Eryngium), sitowie (Scirpus) i spartina (Spartina) oraz pola ryżowe[18]; prócz tego spotykany w zbiorowiskach traw Paspalum quadrifolium[17]. Jeden z dostępnych opisów wspomina o tym, że ptaki te obserwowane są rzadko na ziemi, a częściej w zbiorowiskach sitów (Juncus)[11]. Spotyka się je do wysokości 900 m n.p.m.[16]
Z powodu krótkich skrzydeł widlaczek nie lata długo, ląduje po przeleceniu 100-200 metrów[19]. Zaniepokojony chowa się w kępie trawy, polegając na maskującym upierzeniu. Pożywienie stanowią bezkręgowce, głównie owady i pająki; odnotowano przedstawicieli chrząszczy (Coleoptera), sieciarek (Neleoptera) oraz błonkoskrzydłych (Hymenoptera)[17]. Zbiera je z powierzchni roślin, zazwyczaj żeruje samotnie[8].
Odzywa się szorstko i rechocząco[20], trwającym 2-3 s suchym mechanicznym trylem[17]. W trakcie pieśni samiec siada na oście lub łodydze i wydaje w krótkich odstępach czasu głos przypominający głos wydawany przez prostoskrzydłe[19].
Okres składania jaj w Urugwaju przypada na wczesny październik[20]. 7 grudnia 2005 roku w stanie Rio Grande do Sul odnaleziono gniazdo z pisklętami, mającymi 5-6 dni[18], natomiast inne źródło mówi o jajach odnalezionych w styczniu[21].
Prawdopodobnie preferowanym miejscem na gniazdo są obrzeża mokradeł[18] lub ich suchsze miejsca[21]. Zbudowane z traw, patyków[5] i trzcin, niemalże kuliste, o średnicy około 15,2-17,7 cm, posiada ono wplecione w konstrukcję błoto, zaś wyściółka jest uboga[20]. Mieści się między kępami traw lub zbóż[5][19]. Gniazdo z pierwszego odnotowanego w Brazylii lęgu mieściło się w wysokiej na około 1,3 m kępie trawy Spartina densiflora. Umiejscowione w centralnej części kępy, nie było widoczne z zewnątrz. Budulec stanowiły liście oczeretu amerykańskiego (Scirpus olneyi) oraz Spartina densiflora. Niższą część gniazda cechowało staranniejsze wykonanie, miała kształt kubeczka i stanowiła komorę gniazdową o średnicy 138,5 mm; wyściółkę stanowił puch podobny do bawełnianego[18].
Na lęg składają się 3 lub 4 jasnoniebieskie jaja bez plamek[20]; inne źródło podaje barwę czysto białą[19]. W gnieździe odnalezionym w grudniu w Rio Grande do Sul znajdowało się troje piskląt[18]. W trakcie badań prowadzonych w Argentynie w latach 2005-2007 średnia wielkość zniesienia wynosiła 3,17 jaja na lęg (n = 29; 22 gniazda z trzema jajami, sześć gniazd z czterema jajami i jedno z dwoma jajami)[12]. Wymiary średnie dla 3 jaj zebranych w roku 1909 to 17x14 mm[21]. Okres inkubacji wynosi około 13 dni. U obu płci występuje plama lęgowa oraz oba ptaki z pary wysiadują[12].
W gnieździe znalezionym w Rio Grande do Sul znajdowały się troje pisklęta w wieku 5-6 dni. Ich pióra przebiły się przez skórę, jednakże osłonki nie zaczynały pękać. Nie występował ząb jajowy, oczy były częściowo otwarte. Młode nie poruszały się z wyjątkiem unoszenia głowy i otwierania dziobów. Z zewnątrz gniazda nie słyszano nawoływań; wzięte na rękę pisklę głośno piszczało. Zarówno zewnętrzna, jak i wewnętrzna strona dzioba oraz zajady miały barwę płową[18].
Również oba ptaki opiekują się młodymi. W trakcie badań w Rio Grande do Sul jeden z ptaków, widząc osobę badającą pisklę, zaczął głośno nawoływać. Na terytorium wtargnął również mokradnik czubaty (Pseudocolopteryx sclateri) oraz kilka szuwarników (Phleocryptes melanops), jednakże dorosłe nie próbowały ich odstraszać[18]. W trakcie około 6-godzinnej obserwacji odnotowano 74 wizyty przy gnieździe. Ptaki szukały pożywienia zwykle około 100 m od kępy z gniazdem. Większość przynoszonych zdobyczy nie dało się pewnie rozpoznać, jednakże były to stawonogi mierzące zwykle powyżej 5 mm. Do rozpoznanych należały muchówka (Diptera), ważka (Odonata), przedstawiciel prostoskrzydłych (Orthoptera), trzy małe motyle (Lepidoptera) oraz dwie nieokreślone larwy[18].
Młode przebywają w gnieździe około 11-14 dni[12]. Brak szczegółowych danych na temat opierzania się i wieku rozrodczego. Przeżywalność młodych wynosi 51%, co jest dobrym wynikiem w porównaniu do innych gatunków żyjących na mokradłach[18].
Przez IUCN widlaczek klasyfikowany jest jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Całkowita liczebność nie jest znana, jednak ma trend spadkowy. Zagrożenie dla gatunku stanowi celowe osuszanie bagien dla uzyskania terenów rolniczych oraz wysuszanie się mokradeł na skutek sadzenia eukaliptusów i sosen. Gatunek występuje na terenie trzech parków narodowych, są to Park Narodowy Chaco, Park Narodowy Río Pilcomayo oraz Park Narodowy Lagoa do Peixe[16].
Widlaczek (Spartonoica maluroides) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny garncarzowatych (Furnariidae). Zasiedla centralną Amerykę Południową. Bliski zagrożenia wskutek osuszania bagien.
Długość ciała wynosi około 14 cm. Na głowie charakterystyczna kasztanowa czapeczka. Wierzch ciała jasnobrązowy, pokryty czarnymi pasami. Skrzydła czarniawe, pióra o ochrowych obrzeżeniach. Spód zaś biały z brązowym odcieniem na piersi i bokach. Sterówki jasnokasztanowe, dwie środkowe wydłużone.
Środowisko życia gatunku stanowią mokradła. Żywi się bezkręgowcami zbieranymi z roślin. Gniazdo mieści się w kępie trawy, budulec stanowią trzciny i inne trawy, różne liście i patyki. W lęgu 3 jaja. Inkubacja trwa około 13 dni. Młode pozostają w gnieździe około 12 dni.
Träsksmyg[2] (Spartonoica maluroides) är en fågel i familjen ugnfåglar inom ordningen tättingar.[3] Den placeras som enda art i släktet Spartonoica. Fågeln förekommer i sydligaste Brasilien, Uruguay och centrala Argentina.[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Wikispecies har information om Spartonoica maluroides.
Träsksmyg (Spartonoica maluroides) är en fågel i familjen ugnfåglar inom ordningen tättingar. Den placeras som enda art i släktet Spartonoica. Fågeln förekommer i sydligaste Brasilien, Uruguay och centrala Argentina. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Spartonoica maluroides là một loài chim trong họ Furnariidae.[2] Loài chim này được tìm thấy ở Argentina, Brazil, và Uruguay. Môi trường sống tự nhiên của chúng là đầm lầy và đầm lầy mặn liên tục. Chúng bị đe dọa do mất môi trường sống.
Bài viết liên quan họ chim Furnariidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Spartonoica maluroides là một loài chim trong họ Furnariidae. Loài chim này được tìm thấy ở Argentina, Brazil, và Uruguay. Môi trường sống tự nhiên của chúng là đầm lầy và đầm lầy mặn liên tục. Chúng bị đe dọa do mất môi trường sống.
