nomes no trilho de navegação
Platalea flavipes ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae[1][2] endémica de Australia Occidental. El so aspeutu y bioloxía son similares a les del restu d'espátules del xéneru Platalea. Nun se conocen subespecies.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Platalea flavipes ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae endémica de Australia Occidental. El so aspeutu y bioloxía son similares a les del restu d'espátules del xéneru Platalea. Nun se conocen subespecies.
Ar spanell beg melen a zo ur spesad evned hirc'harek, Platalea flavipes an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous en Aostralia[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
El becplaner becgroc (Platalea flavipes) és un ocell de la família dels tresquiornítids (Threskiornithidae) que habita els aiguamolls, estanys i pantans d'Austràlia.
El becplaner becgroc (Platalea flavipes) és un ocell de la família dels tresquiornítids (Threskiornithidae) que habita els aiguamolls, estanys i pantans d'Austràlia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llwybig pigfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llwybigau pigfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Platalea flavipes; yr enw Saesneg arno yw Yellow-billed spoonbill. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. flavipes, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Mae'r llwybig pigfelyn yn perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ibis coch Eudocimus ruber Ibis cribog Madagasgar Lophotibis cristata
_in_Tirunelveli.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llwybig pigfelyn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llwybigau pigfelyn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Platalea flavipes; yr enw Saesneg arno yw Yellow-billed spoonbill. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. flavipes, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Der Gelbschnabellöffler (Platalea flavipes) ist eine Vogelart aus der Familie der Ibisse und Löffler (Threskiornithidae). Einige Autoren stellen ihn in die monotypische Gattung Platibis.
Die IUCN stuft den Gelbschnabellöffler als nicht gefährdet (least Concern) ein.
Er kommt in Australien vor und bewohnt dort brackige oder Süßgewässer des Inlands, selten auch an Gezeitentümpeln oder sonstigen geschützten Bereichen an der Küste. Irrgäste erreichen gelegentlich auch Neuseeland sowie die Lord-Howe-Insel und die Norfolk-Insel.
Der Gelbschnabellöffler ist häufiger als der Königslöffler in kleinen Feuchtgebieten, Wasserspeichern und Teichen zu beobachten als der Königslöffler. Auf Grund seiner Schnabelform ist er auf Flachwasserzonen angewiesen, die nicht tiefer als 40 Zentimeter sind. Die Errichtung von Wasserdämmen und -kanälen haben dazu beigetragen, dass sich das Verbreitungsgebiet des Gelbschnabellöfflers ausgedehnt hat. In seinem ursprünglichen Verbreitungsgebiet ist er allerdings seltener geworden, weil diese Feuchtgebiete zum Teil in Agrarflächen umgewandelt wurden.[1]
In Victoria sind die Gelbschnabellöffler Standvögel, in den anderen Gebieten führen sie saisonalen Wanderungen durch.
Der Gelbschnabellöffler erreicht eine Körperlänge von 76 bis 92 Zentimeter.[2] Dabei entfällt auf den Körper etwa die Hälfte. Das Gewicht beträgt zwischen 1814 und 1928 Gramm. Männchen werden größer und haben einen längeren Schnabel und Beine. Brütende, ausgewachsene Vögel haben lange Schmuckfedern oberhalb der Brust. Die nackte Partie der Gesichtshaut leuchtet bunt. Jungvögel haben schwarze Flügelspitzen.
Verwechslungsmöglichkeiten bestehen vor allem mit dem Königslöffler, der dem Gelbschnabellöffler in der Körperform gleicht. Gelbschnabellöffler sind allerdings etwas größer und haben einen längeren Schnabel und haben auch in der Fortpflanzungszeit keine Federhaube. Der Königslöffler hat anders als der Gelbschnabellöffler außerdem einen schwarzen Schnabel und schwarze Beine und Füße.
In der Regel bewegt sich der Gelbschnabellöffler mit langsamen und ruhigen Schritten. Nur gelegentlich wird Beute in schnellerem Lauf verfolgt. Nahrungssuchende Gelbschnabellöffler haben ihren Schnabel ins Wasser getaucht und bewegen diesen mit einer seitlichen Kopfbewegung durchs Wasser. Dabei ist der Schnabel leicht geöffnet. Sie ruhen außerdem häufig auf Baumästen, die über das Wasser reichen. Außerhalb der Fortpflanzungszeit sind sie wenig ruffreudig. Während der Fortpflanzungszeit ist von ihnen in der Nähe der Brutplätze ein keuchendes Zischen zu vernehmen. Im Flugbild ähnelt er mit seinen ausgestreckten Füßen und dem ausgestreckten Hals dem Königslöffler. Bei längeren Flügen wechseln sich schnelle, gleichmäßige Flügelschläge mit kurzen Gleitphasen ab. Durch Nutzung von Thermik erreichen sie gelegentlich sehr große Höhen.[1]
Gelbschnabellöffler ernähren sich von vor allem von wasserbewohnenden Insekten, vor allem von Rückenschwimmern, außerdem Flusskrebse, Garnelen, Fisch, Weichtiere und Pflanzenmaterial. Bei der Futtersuche schwenken sie den Schnabel langsamer hin und her als der im gleichen Gebiet lebende Königslöffler (P. regia) und ernähren sich von kleinerer Beute als dieser. Der Schnabel ist bei der Nahrungssuche etwa zwei bis vier Zentimeter weit geöffnet, die Schnabelspitze wird in einem Bogen von 120 Grad geführt. Befindet sich der Schnabel am äußersten Ende eines solchen Bogens, wird der Fuß auf der entgegengesetzten Seite nach vorne gesetzt. Dabei wirbelt er Bodensubstrat und damit auch Beutetiere auf.[3] Unterwasserpflanzen werden gewöhnlich mit schnellen, seitlichen Schnabelbewegungen auf mögliche Beutetiere untersucht. Grundsätzlich wird Beute durch den Tastsinn lokalisiert und der Schnabel dann geschlossen, wenn die Beute das Schnabelinnere berührt. Entsprechend dominieren im Nahrungsspektrum des Gelbschnabellöfflers Beute, die im Wasser frei schwimmt. Dagegen fehlen Beutetiere, die auf Wasserpflanzen oder im Bodensubstrat leben. Die Beute wird geschluckt, indem der Schnabel um 60 Grad über der Horizontalen angehoben wird.[3]
Gelbschnabellöffler gehen eine monogame Paarbeziehung ein, die vermutlich länger als eine Fortpflanzungsperiode besteht.[3]
Gelbschnabellöffler brüten im Süden Australiens von September bis April, im Norden von März bis Mai. Die Fortpflanzungszeit schwankt je nach den lokalen Wetterbedingungen. Sie nisten allein oder in lockeren Kolonien von wenigen Paaren. Typisch sind kleine Kolonien, bei denen auf 30 bis 50 Meter sich zwei Nester befinden. Das Nest ist eine lockere Plattform aus Zweigen und Ästen, in Röhrichtgebieten auch aus Schilf. Verteidigt wird nur die unmittelbare Nistumgebung.
Es werden zwei bis vier, meistens drei Eier gelegt, die 26 bis 31 Tage bebrütet werden. Beide Elternvögel sind an der Brut und der Aufzucht der Jungvögel beteiligt. Die Küken haben zunächst ein weißes Daunengefieder. Die Dauer der Nestlingszeit ist noch nicht hinreichend untersucht, vermutlich erstreckt sie sich auf fünf Wochen.[4] In Kerang wurde der Bruterfolg über zwei Fortpflanzungsperioden beobachtet. Dort wurden insgesamt 75 Nester begonnen, nur in 54 Nester wurden Jungvögel flügge. Insgesamt flogen 103 Jungvögel aus.[4]
Der Gelbschnabellöffler (Platalea flavipes) ist eine Vogelart aus der Familie der Ibisse und Löffler (Threskiornithidae). Einige Autoren stellen ihn in die monotypische Gattung Platibis.
Die IUCN stuft den Gelbschnabellöffler als nicht gefährdet (least Concern) ein.
The yellow-billed spoonbill (Platalea flavipes) is a gregarious wading bird of the ibis and spoonbill family, Threskiornithidae. It is native to Australia, and is a vagrant to New Zealand, Lord Howe Island and Norfolk Island.
The renowned ornithologist John Gould first described the yellow-billed spoonbill, naming it Platalea flavipes although noting its distinctness from other members of the genus. Bonaparte erected the genus Platibis in 1856, and Gould followed this classification in his later work. He noted the species appeared in great numbers across New South Wales in 1839, particularly in the north between the Hunter and lower Namoi Rivers. The year had been wet, in contrast to droughts in previous years.[2]
A 2010 study of mitochondrial DNA of the spoonbills by Chesser and colleagues found that the yellow-billed and roseate spoonbills were each other's closest relative, and the two were descended from an early offshoot from the ancestors of the other four spoonbill species. They felt the genetic evidence meant it was equally valid to consider all six to be classified within the genus Platalea or alternatively the two placed in the monotypic genera Platibis and Ajaia respectively. However, as the six species were so similar morphologically, keeping them within the one genus made more sense.[3]
Measuring around 90 cm (35.5 in), the yellow-billed spoonbill has all white plumage. The long spoon-shaped bill, bare-skinned face, legs and feet are all yellow, while the iris is pale yellow.[4] The sexes are similar in plumage and coloration. In the breeding season, the face is lined with black, long hackles develop on the chest, and the wings have black tips.[5] The bill of the yellow-billed spoonbill is narrower and works more like a forceps than the larger-ended and more spoon-like bill of the royal spoonbill, which acts like a pair of tongs.[6] Like all members of the ibis and spoonbill family, it always flies with its head extended.
The yellow-billed spoonbill is found across eastern, northern and southwestern Australia, particularly around water, and has been recorded as a vagrant to New Zealand, Lord Howe Island and Norfolk Island.[5] It is not found in Tasmania.[4] It nests in trees, marshes or reed-beds, and often roosts in trees. It occurs in shallows of wetlands, and occasionally on dry pasture.
The yellow-billed spoonbill is carnivorous, catching small animals by sweeping its bill through shallow water and swallowing prey once it is detected.[5] When slow sweeping, the spoonbill walks with the bill at an angle at about 60 degrees to horizontal and with the bill tip open about 2 to 4 cm (1 to 1.5 in), sweeping an arc of around 120 degrees in front of the bird. The bird walks slowly, kicking up debris and small animals from the bottom of the water, which it then senses and catches with its bill. When an item is detected, the spoonbill switches to intensive sweeping of a small area.[6]
The yellow-billed spoonbill has a row of small blunt knobs known as papillae which line the margins of the upper and lower mandible of the "spoon".[6] These are sensory structures which help the bird sense vibration and hence seize its prey.[5]
One field study at Lake Cowal in New South Wales found the water depth selected for feeding to be less than 40 cm (15.5 in). As well as lakes and swamps, the birds feed in paddocks inundated after heavy rain. Foraging occurs both during the day and at night.[6]
Yellow-billed spoonbills also probe submerged plants directly for prey, and seize prey such as spiders above ground. They have been observed dragging their bills alongside themselves through shallow water while walking.[6]
Prey items recorded at Lake Cowal include freshwater crustaceans such as the common yabby (Cherax destructor); shrimp of the genus Macrobrachium and family Atyidae; insects, particularly aquatic bugs of the families Notonectidae and Corixidae; fish such as mosquitofish (Gambusia affinis) and flathead gudgeon (Philypnodon grandiceps); and occasionally freshwater snails and plant material such as medic burr (Medicago polymorpha).[6]
The yellow-billed spoonbill nests once or twice a year, generally when water is plentiful. The breeding season varies: it is usually March to May after the wet season in the north of the country, and in winter–spring (August to October) in more temperate areas. The nest is a platform constructed of sticks; it has a hollowed centre, and can be located on the branches or fork of a tree, the base of which is often submerged in water. Reed beds are another nest location. The clutch consists of two to four dull white eggs measuring 68 x 45 mm. Nests are often located in colonies, with other species such as the royal spoonbill, Australian white ibis, straw-necked ibis, as well as herons, egrets or cormorants.[7]
The yellow-billed spoonbill (Platalea flavipes) is a gregarious wading bird of the ibis and spoonbill family, Threskiornithidae. It is native to Australia, and is a vagrant to New Zealand, Lord Howe Island and Norfolk Island.
La Flavbeka plataleo (Platalea flavipes) estas komuna birdospecio en sudorienta Aŭstralio; ĝi estas ne malkomuna en la resto de la kontinento, kaj estas vaganto en Novzelando, Insulo de Lord Howe kaj Norfolkinsulo. Ĝi estas ĉirkaŭ 90 cm longa, kaj havas blankan plumaron kun flavaj beko, kruroj kaj piedoj (fakte la latina scienca nomo de la specio nome flavipes signifas “flavaj piedoj” kaj pro tio ĝi povus same nomiĝi Flavpieda plataleo aŭ Flavkrura plataleo). Ili nestumas en arboj, marĉoj aŭ kareksejoj, kaj ofte ripozas en arboj. Ili loĝas en neprofundaj akvejoj de humidejoj kaj eventuale en sekaj paŝtejoj. Ili manĝas ĉefe el akva vivantaro, kion ili trovas per bekobalaado el flanko al flanko. Kiel ĉiuj membroj de la familio de ibisoj kaj plataleoj, ili ĉiam flugas havante kolon etenda.
La fama ornitologo John Gould unuafoje priskribis la Flavbekan plataleon, nomante ĝin Platalea flavipes kvankam notante sian distingon el aliaj membroj de la genro. Bonaparte kreis la genron Platibis en 1856, kaj Gould sekvis tiun klasigon en sia posta verko. Li notis, ke tiu specio aperas en grandaj nombroj en Novsudkimrio en 1839, partikulare en nordo inter la Hunter kaj malsupra rivero Namoi. Tiu jaro estis sufiĉe malseka, kontraste al sekegoj de antaŭaj jaroj.[1]
Studo de 2010 pri mitokondria DNA de la plataleoj fare de Chesser kaj kolegoj trovis, ke la Flavbeka plataleo kaj la Amerika plataleo estas la plej proksimaj parencoj unu de la alia, kaj ambaŭ descendas el frua posteulo de la prauloj de la aliaj kvar specioj de plataleoj. Ili notis la genetikan pruvaron ke same validus konsideri la ses speciojn klasite ene de la genro Platalea aŭ alternative ambaŭ en la monotipaj genroj Platibis kaj Ajaja respektive. Tamen la ses specioj estas tiom similaj morfologie, ke ankaŭ havi ilin ene de ununura genro same pravas.[2]
Ili estas ĉirkaŭ 90 cm longa, kaj havas blankan plumaron kun flava beko. La longa kulerforma beko, nuda haŭteca vizaĝo, kruroj kaj piedoj estas tutflavaj, dum la iriso estas palflava.[3] Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ plumaroj kaj koloraro, tio estas sen seksa duformismo. Dum la reprodukta sezono, la vizaĝo kovriĝas per nigraj, longaj kolplumoj el la brusto, kaj la flugiloj havas nigrajn pintojn.[4] La beko de la Flavbeka plataleo estas pli mallarĝa ka funkcias pli kiel forcepso ol la pli kulerbekeca beko kun pli larĝa pinto de la Reĝa plataleo, kiu funkcias kiel paro de pinĉiloj.[5]
La Flavbeka plataleo troviĝas tra orienta, norda kaj sudokcidenta Aŭstralio, ĉefe ĉe akvo, kaj estis registrita kiel vaganto en Novzelando, Insulo de Lord Howe kaj Norfolkinsulo.[4] Ĝi ne troviĝas en Tasmanio.[3]
La Flavbeka plataleo estas karnovorula, kaj kaptas malgrandajn animalojn per bekobalaado tra neprofunda akvo kaj per englutado de predo tuj kiam ĝi estas detektata.[4] Dum malrapida balaado, la plataleo piediras havante la bekon je angulo de ĉirkaŭ 60 gradoj horizontale kaj kun la bekopinto malferma ĉirkaŭ 2 al 4 cm, balaante arkon de ĉirkaŭ 120 gradoj antaŭ la birdo. Tiu birdo malrapide piediras, piedpremante rubon kaj malgrandajn animalojn el la fundo de la akvo, kion ĝi sentas kaj kaptas per sia beko. Kiam oni detektas eron, la plataleo ŝanĝas al pli intensa bekobalaado de tiu malgranda areo.[5]
La Flavbeka plataleo havas serion de malgrandaj senpintaj karunkloj konataj kiel papillae kiuj kovras la bordojn de la supra kaj suba makzeloj de la "kulero".[5] Tiuj estas sentaj strukturoj kiuj helpas la birdon per sentovibrado kaj de tie ĝi kaptas sian predon.[4]
Kampostudo ĉe la Lago Cowal en Novsudkimrio trovis la akvoprofundon selektitan por manĝo je malpli da 40 cm. Same kiel ĉe lagoj kaj marĉoj, la birdoj manĝas en herbejoj inunditaj post forta pluvo. Manĝado okazas kaj dumtage kaj dumnokte.[5]
La Flavbekaj plataleoj ankaŭ manĝas submerĝitajn plantojn rekte kiel predo, kaj povas kapti predojn kiaj araneoj surgrunde. Ili estis observataj ankaŭ trenantaj siajn bekojn tra neprofunda akvo dum piedirado .[5]
Prederoj registritaj ĉe Lago Cowal inkludas nesalakvajn krustulojn kiaj la krabo Cherax destructor, la salikokojn de la genro Macrobrachium kaj de familio Atiedoj, insektojn, ĉefe akvocimoj de la familioj de Notonektedoj kaj de Koriksedoj, fiŝojn kiaj kulfiŝoj de la specio Gambusia affinis kaj la ebenkapan Philypnodon grandiceps, kaj foje nesalakvajn helikojn kaj plantomaterialon kia herbo Medicago polymorpha.[5]
La Flavbeka plataleo nestumas unu- aŭ du-foje jare, ĝenerale kiam akvo estas sufiĉe abunda. La reprodukta sezono varias: ĝi estas kutime de marto al majo post la humida sezono en la nordo de la lando, kaj en vintro–printempo (aŭgusto al oktobro) en plej moderklimataj areoj. La nesto estas platformo konstruata el bastonetoj; ĝi havas malplenan centron, kaj povas esti situanta sur la branĉoj aŭ forko de arbo, kies bazo estas ofte submergita en akvo. Kareksejoj estas alia kutima nestoloko. La ovaro konsistas el 2 al 4 blankecaj ovoj kiuj estas 68 × 45 mm. Nestoj ofte situas en kolonioj, kun aliaj specioj kiaj la Reĝa plataleo, Aŭstralia blanka ibiso, Kankola ibiso, same kiel kun ardeoj, egretoj aŭ kormoranoj.[6]
La Flavbeka plataleo (Platalea flavipes) estas komuna birdospecio en sudorienta Aŭstralio; ĝi estas ne malkomuna en la resto de la kontinento, kaj estas vaganto en Novzelando, Insulo de Lord Howe kaj Norfolkinsulo. Ĝi estas ĉirkaŭ 90 cm longa, kaj havas blankan plumaron kun flavaj beko, kruroj kaj piedoj (fakte la latina scienca nomo de la specio nome flavipes signifas “flavaj piedoj” kaj pro tio ĝi povus same nomiĝi Flavpieda plataleo aŭ Flavkrura plataleo). Ili nestumas en arboj, marĉoj aŭ kareksejoj, kaj ofte ripozas en arboj. Ili loĝas en neprofundaj akvejoj de humidejoj kaj eventuale en sekaj paŝtejoj. Ili manĝas ĉefe el akva vivantaro, kion ili trovas per bekobalaado el flanko al flanko. Kiel ĉiuj membroj de la familio de ibisoj kaj plataleoj, ili ĉiam flugas havante kolon etenda.
La espátula de pico amarillo (Platalea flavipes) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae[1][2] endémica de Australia Occidental. Su aspecto y biología son similares a las del resto de espátulas del género Platalea. No se conocen subespecies.
Datos: Q250051
Multimedia:
Especies: Platalea flavipes
La espátula de pico amarillo (Platalea flavipes) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae endémica de Australia Occidental. Su aspecto y biología son similares a las del resto de espátulas del género Platalea. No se conocen subespecies.
Platalea flavipes Platalea generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Platalea flavipes Platalea generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Platalea flavipes
La Spatule à bec jaune (Platalea flavipes) est une espèce d'oiseaux de la famille des Threskiornithidae.
La spatola beccogiallo (Platalea flavipes Gould, 1838) è un uccello della famiglia Threskiornithidae, comune nel sud-est dell'Australia; non è raro nel resto del continente, ed è a volte presente in Nuova Zelanda, Isola di Lord Howe e Isola Norfolk.[2]
La spatola beccogiallo (Platalea flavipes Gould, 1838) è un uccello della famiglia Threskiornithidae, comune nel sud-est dell'Australia; non è raro nel resto del continente, ed è a volte presente in Nuova Zelanda, Isola di Lord Howe e Isola Norfolk.
De geelsnavellepelaar (Platalea flavipes) is een vogelsoort uit de familie Ibissen en lepelaars.
Ze worden ongeveer 90 centimeter groot, hebben witte veren en een gele snavel. Mannetjes en vrouwtjes hebben hetzelfde verenkleed. Zoals alle leden van de familie Ibissen en lepelaars vliegen ze altijd met hun kop gestrekt.
Ze zoeken hun voedsel in het water door met de snavel van links naar rechts in het water te vegen. Eens een prooi gevangen wordt die in één keer ingeslikt. Ze zoeken overdag maar ook in de nacht naar voedsel vaak na zware regenval. Dat zijn vooral schaaldieren, maar ook slakken, spinnen en insecten.
Als er genoeg water in de buurt is, zullen de lepelaars twee keer per jaar broeden. Het nest is gebouwd van takken en zit in een boom waarvan de onderkant van het nest vaak in het water hangt. Vaak wordt het nest ook in een rietveld gemaakt. Ze leggen er 2 tot 4 witte eieren in. Vaak nestelen ze samen met reigers, aalscholvers en ibissen.
De soort komt veel voor in het zuidoosten van Australië, en is niet ongebruikelijk voor de rest van het continent. Zij nesten zich in bomen, moerassen of riet-bedden, en komen voor in ondiepe watergebieden en soms op het droog grasland.
De geelsnavellepelaar (Platalea flavipes) is een vogelsoort uit de familie Ibissen en lepelaars.
Multimedia w Wikimedia Commons Warzęcha żółtodzioba (Platalea flavipes) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje Australię, niekiedy obserwowany także w Nowej Zelandii[3]. Zasięg występowania szacuje się na ok. 0,1-1 mln km2, a populację na 25-100 tys. osobników[4].
Brak dymorfizmu płciowego. Ptak jest cały biały, na ogonie ma kilka cienkich pasemek czarnych piór. Upierzenie piersi jest cienkie i napuszone. Dziób ma kolor żółtokremowy, na końcu, tam gdzie jest spłaszczony, żółty przechodzi w szary. Nogi mają kolor jak dziób, skok i szczątkowe błony pławne są szare, pazury czarne. Warzęcha żółtodzioba posiada także szarą skórę na bokach głowy.
Jej naturalne biotopy to słodkowodne bagna, zapory wodne, laguny, a czasami suche pastwiska[5].
Żywi się owadami wodnymi i ich larwami. W dziobie ma wiele detektorów wibracyjnych, zwanych brodawkami, na wewnętrznej stronie spłaszczonej części dzioba. Mogą czuć zdobycz pozycji nawet w ciemnych lub brudnych wodach, w dzień lub w nocy. Ma słabszy zmysł dotyku niż warzęcha królewska[6].
Często gniazduje w kolonii innych ptaków wodnych, takich jak ibisy i warzęchy królewskie. Buduje swoje gniazdo w trzcinie. Gniazdo to płytka platforma. W lęgu jest zwykle 2-4 jaja. Obie płci inkubują jaja i opiekują się nad młodymi[7].
Warzęcha żółtodzioba (Platalea flavipes) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje Australię, niekiedy obserwowany także w Nowej Zelandii. Zasięg występowania szacuje się na ok. 0,1-1 mln km2, a populację na 25-100 tys. osobników.
Gulnäbbad skedstork[2] (Platalea flavipes) är en fågel i familjen ibisar inom ordningen pelikanfåglar.[3] Den förekommer i Australien.[1][3] Tillfälligt har arten observerats på Tasmanien och Nya Zeeland.[3][1]). IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör gulnäbbad skedstork.
Wikispecies har information om Platalea flavipes.
Gulnäbbad skedstork (Platalea flavipes) är en fågel i familjen ibisar inom ordningen pelikanfåglar. Den förekommer i Australien. Tillfälligt har arten observerats på Tasmanien och Nya Zeeland.). IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Wikimedia Commons'ta Platalea flavipes ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Platalea flavipes ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Platalea flavipes, aynakgiller familyasından güneydoğu Avustralya'da yaşayan bir kaşıkçı türüdür.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Cò thìa mỏ vàng, tên khoa học Platalea flavipes, là một loài chim trong họ Threskiornithidae.[2] Loài này sinh sống ở đông, bắc, tây nam Úc.
Cò thìa mỏ vàng, tên khoa học Platalea flavipes, là một loài chim trong họ Threskiornithidae. Loài này sinh sống ở đông, bắc, tây nam Úc.
Желтоклювая ко́лпица[1] (лат. Platalea flavipes) — болотная птица семейства ибисовых.
Желтоклювая колпица длиной от 76 см до 1 м и достигает веса от 1 814 до 1 928 гр. Самцы крупнее и имеют более длинный клюв и ноги. У гнездящихся взрослых птиц поверх груди длинные нарядные перья. У молодых птиц концы крыльев чёрные.
Желтоклювая колпица распространена в Австралии и населяет там солоноватые или пресноводные водоёмы внутри континента, редко также трясины приливов и отливов и прочие защищённые области на побережье.
Желтоклювая колпица питается водными насекомыми, прежде всего, гладышами, кроме того, речными раками, креветками, рыбой, моллюсками и растительным материалом. В поиске корма она водит клювом туда-сюда более медленно, чем живущая в той же самой области королевская колпица (P. regia) и питается меньшей по размеру добычей чем та. В Виктории желтоклювые колпицы — оседлые птицы, в других областях они совершают сезонные перелёты.
Желтоклювая колпица гнездится на юге Австралии с сентября по апрель, на севере с марта по май. Время размножения варьирует в зависимости от локальных погодных условий. Они гнездятся в одиночку или в открытых колониях, состоящих из нескольких пар. Гнездо — это открытая платформа из веточек и ветвей, в зарослях камыша также из камыша. В кладке от 2 до 4 яиц, чаще 3 яйца. Высиживание длится от 26 до 31 дня. У птенцов белое пуховое оперение.
Квинсленд, Австралия
Lake Monger
黃嘴琵鷺（學名：Platalea flavipes）是琵鷺屬的鳥類。一般分布於澳洲東南部，但有時會成為附近新西蘭、豪勳爵島及諾福克島等地區的迷鳥。
黃嘴琵鷺會在樹上、沼澤及樹根築巢，並多會棲息在樹上。牠們會在淺水濕地或乾旱的草坪出沒。牠們會將喙放入水中覓食，主要吃水生生物。牠們像其他朱鷺科般，飛行時會將頭部向前伸。
黃嘴琵鷺（學名：Platalea flavipes）是琵鷺屬的鳥類。一般分布於澳洲東南部，但有時會成為附近新西蘭、豪勳爵島及諾福克島等地區的迷鳥。
黃嘴琵鷺會在樹上、沼澤及樹根築巢，並多會棲息在樹上。牠們會在淺水濕地或乾旱的草坪出沒。牠們會將喙放入水中覓食，主要吃水生生物。牠們像其他朱鷺科般，飛行時會將頭部向前伸。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : トキ科 Threskiornithidae 属 : ヘラサギ属 Platalea 種 : キバシヘラサギ P. flavipes 学名 Platalea flavipes 和名 キバシヘラサギ 英名 Yellow-billed Spoonbill キバシヘラサギ（黄嘴箆鷺、学名：Platalea flavipes）とは、ペリカン目トキ科に分類される鳥類の一種である。
オーストラリアに分布する。
体長は76-100cm。顔は皮膚が裸出していて紫青色で、その周囲は黒い羽毛でふちどられている。全身は白色で、前胸の部分に黄色みがかった飾羽がある。非繁殖期には飾羽はなくなる。嘴と脚は黄色い（これが英名と和名の由来である）。
湖沼、河川、湿地、などに生息する。
繁殖形態は卵生。繁殖期はウ類やサギ類と混合コロニーを形成する。1腹2-5個の卵を産む。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
