nomes no trilho de navegação
Die Dwerggans (Nettapus auritus) is 'n gelokaliseerde algemene standvoël en eend.
Dit is 'n baie klein soort eend, maar met pragtige opvallende kleure. Die eend is 30–33 cm lank en weeg 230 tot 320 gram. Oranje-kleurige lyf, wit bors, wit gesig met donker groen rug. Hulle verkies om in die water te bly, waarmee hul kleur mooi saamsmelt.
Varswater areas met drywende waterplante. Hulle verkies stil riviertakke en vleie met baie waterplante en word altyd in pare of klein swerms aangetref.
Hulle maak nes in 'n gat in 'n boom of krans, gewoonlik naby water. Dwerggansneste word uiters selde gesien.
Noordooste van Suid-Afrika, Zimbabwe en Mosambiek. Hulle hou van tropiese streke, maar word ook waargeneem in droër gebiede.
'n Swei-swei geluid.
Die Dwerggans (Nettapus auritus) is 'n gelokaliseerde algemene standvoël en eend.
L'oca menuda africana (Nettapus auritus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacs i aiguamolls amb vegetació emergent a gran part de l'Àfrica subsahariana, des del sud de Mauritània, cap a l'est fins a Etiòpia i el sud de Somàlia, i cap al sud fins al nord-est de Sud-àfrica, a més de Madagascar.
L'oca menuda africana (Nettapus auritus) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacs i aiguamolls amb vegetació emergent a gran part de l'Àfrica subsahariana, des del sud de Mauritània, cap a l'est fins a Etiòpia i el sud de Somàlia, i cap al sud fins al nord-est de Sud-àfrica, a més de Madagascar.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corwydd Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corwyddau Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nettapus auritus; yr enw Saesneg arno yw African pygmy goose. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. auritus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r corwydd Affrica yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corwydd Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: corwyddau Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nettapus auritus; yr enw Saesneg arno yw African pygmy goose. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. auritus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Die Afrikanische Zwergente (Nettapus auritus), auch Afrikanische Zwergglanzente, Schmuckzwergente oder Rotbrust-Zwerggans genannt, ist ein kleiner tropischer Entenvogel, der den Schwimmenten zugerechnet wird. Das Verbreitungsgebiet dieser Art ist auf Afrika und Madagaskar begrenzt.
Die Afrikanische Zwergente gehört zu den kleinsten Enten weltweit. Sie erreicht eine Körperlänge von 27 bis 32 Zentimetern[jk 1] und ist allein wegen ihrer geringen Körpergröße in ihrem natürlichen Verbreitungsgebiet mit keiner anderen Entenart zu verwechseln. Von der gleichfalls sehr kleinen Hottentottenente, mit deren Verbreitungsgebiet es in Madagaskar und im äußersten Süden Überschneidungen gibt, unterscheidet sie sich durch die Körperfärbung. Die beiden Entenarten nutzen außerdem unterschiedliche Lebensräume. An Land bewegt sie sich auf Grund ihrer kurzen Beine ungeschickt. Sie hält sich überwiegend auf dem Wasser auf.
Die Männchen der Afrikanischen Zwergente haben ein weißes Gesicht mit einem auffallenden, schwarzen Augenfleck. Der Schnabel ist kurz und an der Schnabelbasis sehr hoch und geht flach in die Stirn über, so dass der Kopf ein leicht keilförmiges Profil hat. Die schwarze Scheitellinie verläuft bis zum Nacken. Am Hinterkopf und den Nackenseiten befindet sich jeweils ein großer, pudergrüner Flecken, der schwarz eingefasst ist. Der Vorderhals ist weiß. Um den Hals verläuft ein schmales weißes Band, das im Nacken nicht ganz geschlossen ist. Der untere Hals ist ebenso wie die Brust blass kastanienbraun, die Flanken sind leuchtend kastanienbraun. Der Rücken ist schwarz und schimmert grünlich. Ein Flügelspiegel fehlt. Der Bauch ist weiß. Der Schnabel ist gelb mit einem schwarzen Nagel. Die Füße und die kurzen Beine sind dunkelgrau bis schwarz. Die Iris ist braunrot. Ein spezifisches Ruhekleid fehlt. Außerhalb der Fortpflanzungszeit weist das Gesicht des Männchens jedoch einige graue Flecken auf. Untersuchungen über den Mauserverlauf in freier Wildbahn fehlen. Bei in menschlicher Obhut gehaltenen Afrikanischen Zwergenten erfolgt die Schwingenmauser noch, bevor die Küken flügge sind.[jk 1]
Die Weibchen sind an Stirn, Kopfscheitel und im hinteren Nacken dunkelbraun. Die Iris ist dunkelbraun bis schwarz. Der Unterschnabel ist gelb und der Oberschnabel bräunlich mit einem dunklen Nagel. Die Brust und die Flanken sind dunkel kastanienbraun. Bauch und Füße sind wie beim Männchen gefärbt. Jungvögel gleichen dem Weibchen. Bei ihnen ist jedoch der Augenstreif breiter oder sie haben je einen kleinen schwarzen Fleck im Zügel- oder Augenbereich.[hk 1]
Die Küken sind an der Oberseite schwarz und haben ein helles Gesicht. Über das Auge verläuft ein Augenstreif. Unter dem Augenstreif sowie in der Ohrgegend befindet sich je ein kleiner schwarzer Fleck. Die Körperunterseite, ein Flügelstreif sowie je ein Fleck auf dem seitlichen Rücken sind grauweiß bis rahmweiß. Der Schnabel und die Füße sind schwarzgrau.
Die Afrikanische Zwergente ist im Afrika südlich der Sahara sowie auf Madagaskar beheimatet. Ihre Verbreitung reicht vom Senegal und Äthiopien bis in die östlichen subtropischen Regionen der Republik Südafrika. Auf Madagaskar kommt sie besonders häufig im westlichen und nördlichen Tiefland vor. Außerdem ist sie ein Brutvogel der Insel Pemba. Früher war sie auch auf Sansibar heimisch.
Die Afrikanische Zwergente ist überwiegend ein Standvogel. Zu Zugbewegungen kommt es während Trockenzeiten. Im südafrikanischen Zululand sind in dieser Zeit gelegentlich Schwärme zu beobachten, die mehr als 1.000 Individuen umfassen.[hk 1] Sie fehlt grundsätzlich in ariden Regionen und besiedelt überwiegend die Tiefebenen. Grundsätzlich scheint sich ihr Verbreitungsgebiet nach ausgedehnten Regenzeiten auszuweiten. Sie kommt dann auch in Zentral-Südafrika vor. Im Tschad und im Sudan ist sie nur gelegentlich zu beobachten.
Im größten Teil ihres Verbreitungsgebietes ist die Afrikanische Zwergente ein seltener Vogel. Große Bestände finden sich am äthiopischen Tanasee und im Okavangodelta. Der Bestand wird auf 20.000 bis 30.000 Individuen für Westafrika geschätzt. Etwa 100.000 bis 250.000 Individuen leben im östlichen und südlichen Afrika. Davon kommen etwa 15.000 im Okavangodelta vor. Auf Madagaskar beträgt die Individuenzahl 5.000 bis 10.000 Individuen.[jk 1][jk 2]
Der Bestand nimmt in vielen Gebieten des Verbreitungsgebietes ab. In Senegal, Kenia und Simbabwe gilt die Art als bedroht. Zum Bestandsrückgang führen Habitatveränderungen, insbesondere eine Veränderung des Wasserpflanzenbestands durch die Einführung exotischer Fischarten wie etwa dem Tilapia in Madagaskar. In einigen Gebieten wird die Afrikanische Zwergente zudem noch bejagt. Auf Grund des großen Verbreitungsgebietes und der dünnen Besiedelungsdichte ist es schwierig, für diese Art geeignete Reservate einzurichten. Sie profitiert aber von der Einrichtung von Nationalparks, die zwar primär für die großen afrikanischen Säugetiere geplant werden, ihr aber in der Regel geeignete Lebensräume bieten. Wasserrückhaltebecken können für diese Art ebenfalls geeignete Lebensräume darstellen. Sie benötigt jedoch hier gewöhnlich Nisthilfen in der Form von Bruthöhlen.[jk 3]
Die Afrikanische Zwergente ist überwiegend an stehenden oder sehr langsam fließenden Süßgewässern zu finden. Häufig ist sie mit der Weißrücken-Pfeifgans vergesellschaftet. Die von ihr besiedelten Gewässer weisen eine dichte Schwimmpflanzenvegetation auf. Ein Bestand an Seerosen scheint das entscheidende Kriterium zu sein, das zu einer Besiedlung durch Afrikanische Zwergenten führt.[jk 2] Auch bei den beiden anderen Arten der Zwergenten, der Australischen Zwergente sowie der Coromandel-Zwergente, spielen Seerosen eine große Rolle in der Ernährung. Bei Magenanalysen der Afrikanischen Zwergente fand man bis zu 99 Prozent Seerosensamen. Sie frisst aber auch die Samen anderer Pflanzen, insbesondere Grassamen aller Art, kleine Fische und Wirbellose. Die Nahrungszusammensetzung ist nur geringfügigen saisonalen Schwankungen unterworfen. Auch die Küken fressen von Beginn an dieselbe Nahrung wie die ausgewachsenen Enten. Ihre für Enten verhältnismäßig ungewöhnliche Fähigkeit, sehr gut rückwärts schwimmen zu können, scheint eine Anpassung an Gewässer mit einem reichen Bestand an Schwimmpflanzen zu sein. Auch ihr sonst sehr auffallendes Federkleid bietet ihr eine gute Tarnung, wenn sie zwischen Seerosenblättern ruht.[jk 2]
In der Literatur findet man unterschiedliche Aussagen, ob diese Ente ihre Nahrung auch ertaucht oder überwiegend von der Wasseroberfläche aufnimmt. In Gefangenschaft hat man beobachtet, dass Weibchen Pflanzenstängel mit Samenständen zur Wasseroberfläche herabbiegen und Männchen zum Fressen herbeirufen. Dieses Verhalten ist mindestens einmal auch bei wildlebenden Afrikanischen Zwergenten beobachtet worden.[jk 2]
Zum Balzrepertoire der Afrikanischen Zwergente zählen unter anderem Scheinangriffe des Männchens auf andere Erpel in der Nähe. Dabei schwimmt das Männchen entweder sehr schnell mit vorgestrecktem Hals oder fliegt niedrig über die Wasseroberfläche. Die übrigen Balzgesten sind unauffälliger. Die Männchen umkreisen das Weibchen schwimmend, wenden ihm dabei den Kopf zu und präsentieren dabei die grüne Kopfseite. Die Afrikanische Zwergente ist während der Brutzeit territorial. Sie verteidigt das Brutrevier auch gegenüber der Weißrücken-Pfeifgans. Die Paarbindung scheint stark zu sein und über mehrere Fortpflanzungsperioden zu bestehen.[jk 3] Das Männchen verteidigt das Revier, während das Weibchen brütet, und nimmt auch eine aktive Rolle bei der Führung der Küken ein.
Die Fortpflanzungszeit ist sehr variabel. Sie wird durch Regenfälle ausgelöst. In Nigeria brüten Afrikanische Zwergenten überwiegend im Zeitraum Juli bis August. In Uganda erstreckt sich die Fortpflanzungszeit auf Juni bis Oktober. Auf Madagaskar brüten sie dagegen überwiegend in den Monaten Dezember bis April. Sie brüten in Baumhöhlen und präferieren dabei Bäume, die direkt am Wasser stehen. Gelegentlich errichten sie ihre Nester auch im dichten Röhricht, unter umgestürzten Bäumen oder sie nutzen die aufgegebenen Nester des Hammerkopfs. Das eigentliche Nest ist nur eine flache Mulde. Es wird nicht mit Nistmaterial ausgelegt, lediglich das in der Mulde vorhandene Pflanzenmaterial wird etwas zusammengescharrt. Die Eier werden vom Weibchen mit einer Schicht Daunen bedeckt, wenn es das Nest verlässt. Das Vollgelege umfasst sechs bis zwölf cremeweiße Eier. Im Schnitt besteht ein Gelege aus neun Eiern. Die Brutzeit beträgt 21 bis 23 Tage. Es brütet allein das Weibchen. Die Küken schlüpfen gleichzeitig und sind Nestflüchter. Aus den Höhlen klettern sie mit Hilfe ihrer spitzen Krallen. Sie sind nach 38 bis 42 Tagen flügge.[jk 3] Nach Kolbe sind die Jungvögel erst mit 56 bis 63 Tagen flügge.[hk 1]
Die erste größere Anzahl von Afrikanischen Zwergenten gelangte 1935 in den Zoopark von Clères, Frankreich. Anders als die als sehr schwierig geltende Australische Zwergente und die Coromandel-Zwergente lebte sich diese Entenart dort gut ein und konnte über mehrere Jahre gehalten werden. Allerdings kam es zu keiner Nachzucht.
Seit 1960 gelangten mehrfach kleine Importe dieser Entenart nach Europa und Nordamerika. Die Erstzucht gelang 1975 in Nordamerika. Dem Zoo in New York glückte eine erfolgreiche Zucht dann wieder in den Jahren 1979 und 1982. Erfolgreicher war der Zoo in Hongkong, der zwischen 1985 und 1990 insgesamt 26 Küken aufziehen konnte. Eine intensivere Haltung begann erst nach 1984, nachdem einige in Afrika handaufgezogene Afrikanische Zwergenten nach Europa gelangten. Die deutsche Erstzucht gelang 1990 einem Privathalter. Insgesamt sind Bruterfolge mit dieser Art selten.[hk 2]
Die Afrikanische Zwergente (Nettapus auritus), auch Afrikanische Zwergglanzente, Schmuckzwergente oder Rotbrust-Zwerggans genannt, ist ein kleiner tropischer Entenvogel, der den Schwimmenten zugerechnet wird. Das Verbreitungsgebiet dieser Art ist auf Afrika und Madagaskar begrenzt.
The African pygmy goose (Nettapus auritus) is a perching duck from sub-Saharan Africa. It is the smallest of Africa's waterfowl, and one of the smallest in the world.[2]
Though pygmy geese have beaks like those of geese, they are more related to the dabbling ducks and other species called 'ducks'.[3]
It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
The African pygmy goose was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in his Histoire Naturelle des Oiseaux in 1785.[4] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[5] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Anas aurita in his catalogue of the Planches Enluminées.[6] The type locality is Madagascar.[7] The current genus Nettapus was erected by the German naturalist Johann Friedrich von Brandt 1836.[8] The word Nettapus is from the Ancient Greek nētta "duck" and pous "foot". It was thought that the African pygmy goose possessed the feet and body of a duck and the neck of a goose. The specific auritus is the Latin word for "eared" or "long-eared".[9] The species is monotypic.[10]
The African pygmy goose is one of the smallest of the perching ducks, and it has the average weight of about 285 grams (10.1 oz) for males and 260 grams (9.2 oz) for females and wingspans between 142 millimetres (5.6 in) and 165 millimetres (6.5 in).[11]
They have a short bill which extends up the forehead so they superficially resemble geese.
The males have a white face with black eye patches. The iridescent black crown extends down the back of the neck. This structure fringes powder green ear patches. The upper half of the fore neck is white and forms an open collar around the neck whereas the base if the neck and breast are light chestnut colored. The flanks are more intensely chestnut colored and the back is metallic green. The sixteen tail feathers are black. The wing feathers are black with metallic green iridescence on the coverts, with the exemption of a white bar on the distal secondaries. The belly is white. The bill is yellow with a black tip and the feet are dark-gray to black. The iris of there is reddish brown.[11]
The females have a gray face with a dark brown eye stripe and smudged brown patches on the cheeks and nape. They have dark-brown a forehead, crown and back of the neck with a slight iridescence. The breast and flanks have a dark chestnut coloration. Their back is dark brown. The wing feathers are dark brown-black with the exemption of a white bar on the distal secondaries. The belly is white. The lower part of the bill is yellow, the upper part mottled brown with a dark brown tip and the feet are dark-gray to black.[11]
Ducklings have a white face with a pattern similar to that of the adult female in black and a dark gray eye patch. Their black crown extends in a V-shape from the base of the bill to the back of the neck. The rump and flanks are white, the back and tail black. Neck, breast and belly are light-gray to white the wings are black. The lower part of the bill is pink, the upper part is gray with alight brown tip and the feet are dark-gray to black.[11]
The African pygmy goose is known to be nomadic. It can be found across a wide area of sub-Saharan Africa and Madagascar.[12] It lives in habitats of slow flowing or stagnant water with a cover of water lilies (mostly inland wetlands, but also open swamps, farm dens, river pools, and estuaries).[13]
The African pygmy goose feeds mainly on the seeds of water lilies (Nymphaea spp.) [14] but also on other floating seeds and small insects as well as other small invertebrates.[11]
They live in strong pair bonds that may last over several seasons and their breeding is triggered by rains.[11] In captivity successful breeding is rare,.[15][16]
The African pygmy goose (Nettapus auritus) is a perching duck from sub-Saharan Africa. It is the smallest of Africa's waterfowl, and one of the smallest in the world.
Though pygmy geese have beaks like those of geese, they are more related to the dabbling ducks and other species called 'ducks'.
It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.
La Afrika nananaso (Nettapus auritus) estas tre malgranda anaso de la grupo de la kairinenoj el subsahara Afriko. Ĝi estas la plej malgranda afrika membro de la grupo de akvobirdoj.
Tiu specio havas buntan plumarbildon. La beko estas flavoranĝa kun nigra kaj hokoforma pinto en supra makzelo. Frunto, vizaĝo (kun kontrasta nigra okulo), gorĝo kaj mallarĝa kolumo estas blankegaj. La krono estas tre malhelverda kaj pluas mallarĝe al nuko, dum estas ĉe kolflankoj kaj sub arelareo tre larĝa helverda areo ovalforma kun nigra bordo kiu separas ĝin el la blanka antaŭa areo.
La supra brusto kaj flankoj estas helbrunaj al ruĝecbrunaj, dum la ventro estas blanka (kion kaŝas akvo dumnaĝe). La dorso kaj vosto estas malhelverdaj. La kruroj estas nigrecaj. Estas blanka areo en mezo de flugiloj kontraste kun la malhela ĝenerala koloro.
Tiu specio estas multe pli buntkolora ol la aliaj du samgenraj de Azio kaj Oceanio respektive.
Tiu afrotropisa specio loĝas ĉe lagetoj kie estas Nimfeacoj.
Ĝi estas unu el la specioj al kiuj aplikiĝas la Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA).
La Afrika nananaso (Nettapus auritus) estas tre malgranda anaso de la grupo de la kairinenoj el subsahara Afriko. Ĝi estas la plej malgranda afrika membro de la grupo de akvobirdoj.
El gansito africano[2] o gansito pigmeo africano (Nettapus auritus) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae nativa del África subsahariana. Es el más pequeño de los Anatidae silvestres africanos, y uno de los más chicos del mundo.[3]
Si bien el pico de los gansos pigmeos se asemeja al de los gansos, en realidad se encuentran más emparentados con los anátidas de superficie y otras especie denominadas 'patos'.[4]
El gansito africano es uno de los patos que se encaraman más pequeños, el peso promedio de los machos es de unos 285 gr mientras que las hembras pesan en promedio alrededor de 260 gr. Las hembras tienen el plumaje de color grisáceo con manchas oscuras en los ojos mientras que los machos tienen la cara blanca con manchas de color verde brillante en los oídos y verde metálico en el dorso.[4]
El gansito africano es un ave nómade. Se la encuentra en una amplia zona de África subsahariana.[5] Prefiere las zonas húmedas tierra adentro con vegetación tal como nenúfares. A veces mora en pantanos abiertos, charcas de granjas, remansos en cursos de agua, y estuarios.[6]
El gansito africano o gansito pigmeo africano (Nettapus auritus) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae nativa del África subsahariana. Es el más pequeño de los Anatidae silvestres africanos, y uno de los más chicos del mundo.
Si bien el pico de los gansos pigmeos se asemeja al de los gansos, en realidad se encuentran más emparentados con los anátidas de superficie y otras especie denominadas 'patos'.
Nettapus auritus Nettapus generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Afrikankääpiösorsa (Nettapus auritus)[2] on sorsalintu.
Afrikankääpiösorsaa tavataan suuressa osassa Saharan eteläpuolista Afrikkaa. Lajin populaatio on suuri, mutta sen kannankehitys on laskeva. Sen ei kuitenkaan uskota olevan vaarassa, ja laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Afrikankääpiösorsa on osittain vaellus- ja muuttolintu. Se pesii usein sadekausien aikaan, ja tekee pesänsä puunkoloon tai muuhun onkaloon. Se pesii pareittain, ja pesimäajan julkopuolella se esiintyy pienissä perhekunnissa. Afrikankääåiösorsa käyttää ravinnokseen pääasiassa vesikasvien osia, mutta syö myös vesihyönteisiä ja pieniä kaloja.[1]
Afrikankääpiösorsa (Nettapus auritus) on sorsalintu.
Nettapus auritus
L'Anserelle naine (Nettapus auritus) est une espèce d'oiseau qui niche en Afrique subsaharienne.
C'est l'une des espèces concernées par l'Accord sur la conservation des oiseaux d'eau migrateurs d'Afrique-Eurasie.
Elle fréquente marécages et cours d'eau peu profonds d'Afrique subsaharienne.
Elle mesure 27 – 33 cm pour un poids de 260 - 290 g.
Elle se nourrit des graines de nénuphars ou d'autres plantes (e.g. Papsalum urvillei...).
Nettapus auritus
L'Anserelle naine (Nettapus auritus) est une espèce d'oiseau qui niche en Afrique subsaharienne.
C'est l'une des espèces concernées par l'Accord sur la conservation des oiseaux d'eau migrateurs d'Afrique-Eurasie.
L'oca pigmea africana (Nettapus auritus Boddaert, 1836) è un uccello della famiglia degli Anatidae.
È una delle anatre più piccole del mondo. Infatti, non supera i 32 cm.
È diffusa esclusivamente nell'Africa sub-sahariana e in Madagascar. L'areale si estende dal Senegal all'Etiopia, fino alle regioni orientali del Sudafrica. Durante la stagione secca, tende a migrare, mentre, nella stagione delle piogge amplia il suo areale abitudinario, tenendosi comunque lontano dalle zone aride e le pianure popolate. L'areale può raggiungere solo occasionalmente il Ciad ed il Sudan. Si tratta comunque di un uccello particolarmente schivo, per ciò è abbastanza difficile da osservare. Le popolazioni maggiori si trovano sul lago Tana e sul Delta dell'Okavango, dove se ne contano circa 15.000 esemplari. In Africa occidentale gli individui stimati sarebbero 20-30.000 contro i 100-250.000 esemplari dell'Africa orientale e meridionale e i 5-10.000 del Madagascar. In Senegal, Kenya e Zimbabwe la popolazione delle oche pigmee è considerata minacciata a causa soprattutto della distruzione del suo habitat naturale e dell'introduzione di specie animali non endemiche. In alcune zone è ancora oggetto di caccia.
Il suo habitat è influenzato dalla presenza delle Nymphaea, sua principale fonte di nutrimento, oltre naturalmente a piccoli pesci, invertebrati ed erba d'ogni genere.
Durante la stagione riproduttiva, l'oca pigmea diventa particolarmente aggressiva anche contro uccelli di diversa specie. Costruiscono il nido dentro gli alberi o dentro fitti canneti in prossimità di un albero abbattuto. Capita anche che riutilizzino il nido abbandonato delle Umbrette. Non imbottiscono il nido né lo adornano, preferendo deporre le uova per poi coprirle con un po' di peluria. Le uova, di colore bianco-crema, possono essere da sei a dodici, ma in media sono nove. Il periodo di incubazione varia da 21 a 23 giorni e cova soltanto la femmina. I giovani impiumano dopo soli 56-63 giorni.
De Afrikaanse dwergeend (Nettapus auritus) behoort tot een geslacht van kleine eenden. Deze soort komt voor in zoetwatermoerasgebieden met rijke vegetaties in Afrika bezuiden de Sahara en op Madagaskar.
Deze eend is 27 tot 33 cm lang en weegt 260 tot 290 g. Het mannetje is onmiskenbaar, met een wit "gezicht", en een dikke zwarte streep die begint op de kruin en over de achterkant van de hals doorloopt tot op de rug. Op de zijkant van de kop en de hals zit een ovale, groene vlek die omzoomd wordt door een zwarte rand. De rug is verder zwart met een groene glans. De bovenkant van de borst en de flanken zijn licht kastanjekleurig en de buik is wit en de eend heeft een smalle witte ring om de hals. Het vrouwtje mist de groen vlek en heeft een donkere oogstreep, verder is ze iets doffer, minder glanzend op de rug.[2]
Het nest wordt veelal in een boomholte gebouwd met allerhande grassen, maar hierin zijn verschillende variaties. Er worden ongeveer 6 tot 12 (vaak 9) eieren gelegd, die door het vrouwtje worden bebroed. Het mannetje blijft in de buurt en verdedigt het territorium.[2]
Deze eend komt voor van Senegal tot oostelijk in Eritrea en Somalië en zuidelijk tot in het uiterste oosten van Zuid-Afrika en op Madagaskar, maar niet in het zuidwesten van Afrika. Het leefgebied bestaat uit zoet water drasland, meren en langzaam stromende rivieren in het laagland, mits voorzien van een rijke vegetaties zoals waterlelies. Komt vaak voor in gebieden waar ook lelielopers (Actophilornis africanus) talrijk zijn. In Ethiopië, Zambia en Madagaskar wordt de vogel ook in berggebieden tot op 1500 of 1800 m boven de zeespiegel aangetroffen.[2]
Hij eet zaden en groene delen van waterplanten en kleine ongewervelde diertjes en kleine visjes. De vogel leeft voornamelijk in kleine groepen of in paren.[2]
De Afrikaanse dwergeend heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) niet groot. De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Deze dwergeend gaat in aantal achteruit, omdat het leefgebied wordt aangetast door de introductie van exotische vissoorten die schadelijk zijn voor de inheemse waterplanten en andere menselijke activiteiten zoals drooglegging van moerasgebieden. Echter, het tempo van achteruitgang ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat de vogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesExterne link
De Afrikaanse dwergeend (Nettapus auritus) behoort tot een geslacht van kleine eenden. Deze soort komt voor in zoetwatermoerasgebieden met rijke vegetaties in Afrika bezuiden de Sahara en op Madagaskar.
Praktdvergand (Nettapus auritus) er en and (Anatinae) i slekten dvergender (Nettapus), som teller tre arter og sorterer i tribuset skogender (Cairinini). Arten er monotypisk og endemisk for Afrika sør for Sahara og på Madagaskar. Praktdvergand er dessuten verdens minste andefugl.
Praktdvergand måler cirka 27–33 cm og veier omkring 260–290 g, avhengig av kjønn. Hannen er såvidt større enn hunnen. Vingespennet utgjør normalt cirka mellom 142–165 mm.[2]
Arten kjennetegnes av hannens praktfulle fjærdrakt. Hunnen er mer uanselig, men allikevel flott. Hannen kjennetegnes på det hvite ansiktet og den store grønne nakkeflekken, som er innkantet av en sort kant. Hannen er sort på kronen og nedover nakken og ryggen, inkludert gumpen (over og under)) og stjerten. Hunnen er mer gråsort. Begge har rødt bryst og flanker og er hvite i buken, men hannens farger er noe klarere. Vingene er sorte på både over- og undersiden, men en triangulær hvit markering, Begge har et kort, gåselignende gult nebb, men hannens nebb er mer intenst gult. De undere ekstremitetene er svært korte og nesten sorte.[2]
Arten finnes naturlig i Afrika sør for Sahara og på Madagaskar.[2] Dette inkluderer land som Angola, Benin, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Djibouti, Elfenbenskysten, Ekvatorial-Guinea, Eritrea, Etiopia, Gabon, Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Kamerun, Kenya, Den demokratiske republikken Kongo, Republikken Kongo, Liberia, Madagaskar, Malawi, Mali, Mauritania, Mosambik, Namibia, Niger, Nigeria, Rwanda, Senegal, Den sentralafrikanske republikk, Sierra Leone, Somalia, Sør-Afrika, Sør-Sudan, Sudan, Swaziland, Tanzania, Togo, Tsjad, Uganda, Zambia og Zimbabwe.[1] Den er dessuten er observert som streiffugl i Lesotho og São Tomé og Príncipe.[1]
Praktdverganda eter frø fra vannliljer, men også andre frø, akvatiske planter og insekter i vannoverflaten, samt småfisk. Parene kan vare i flere sesonger. Hekketiden innledes med regntiden.[2]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[3] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Praktdvergand (Nettapus auritus) er en and (Anatinae) i slekten dvergender (Nettapus), som teller tre arter og sorterer i tribuset skogender (Cairinini). Arten er monotypisk og endemisk for Afrika sør for Sahara og på Madagaskar. Praktdvergand er dessuten verdens minste andefugl.
Multimedia w Wikimedia Commons Kaczuszka afrykańska (Nettapus auritus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Występuje w Czarnej Afryce i na Madagaskarze. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek opisał Pieter Boddaert w 1783. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Anas aurita. Holotyp pochodził z Madagaskaru. Do opisu załączona była tablica barwna opatrzona numerem 770[3]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza kaczuszkę afrykańską w rodzaju Nettapus[4]. Uznaje ją za gatunek monotypowy, podobnie jak autorzy HBW[5].
Długość ciała wynosi około 27–33 cm, masa ciała 260–290 g[5]. Profil głowy kaczuszek afrykańskich podobny jest do gęsiego. Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U samca boki głowy białe, okolica oka czarna. Ciemię czarne, połyskliwe. Czerń z jego obszaru przedłuża się w dół szyi, okalając zieloną plamę po bokach głowy i szyi. Przód szyi biały. Niższa część szyi i pierś jasnokasztanowe, od góry częściowo ograniczone białą półobrożą rozpoczynającą się z przodu szyi. Boki ciała obficie kasztanowe. Barkówki czarne z zieloną opalizacją. Grzbiet czarny, kuper dodatkowo zielono połyskujący. Pióra kupra niemal zakrywają 16 czarnych sterówek. Lotki I i II rzędu czarne; przez lotki II rzędu przebiega skośny biały pas. Pokrywy skrzydłowe i lotki III rzędu czarne z zielonym połyskiem; lusterka brak. Brzuch biały. Dziób żółty z czarnym paznokciem. Nogi ciemnoszare. U samic czoło, ciemię i tył szyi mają barwę ciemnobrązową z domieszką czerni i nieznacznej opalizacji. Okolice oka od ciemnobrązowych po czarne. Żuchwa żółta, górna szczęka brązowa, nierównomiernie ubarwiona; paznokieć brązowy. Intensywność barw w upierzeniu zmienna w zależności od pory roku. Kolor tła po bokach głowy i w górnej części szyi jasny, szarobrązowy; występuje brązowy pasek oczny. Policzek i kark pokrywają brązowe plamy. Pierś i boki kasztanowe. Barkówki brązowe, połyskliwe. Grzbiet ciemnobrązowy. Podobnie jak u samca pióra na kuprze niemal zakrywają sterówki, te u samicy są jednak ciemnobrązowe. Lotki I rzędu ciemnobrązowe ze skośnym białym paskiem. Brzuch i nogi jak u samców[6].
Zasięg występowania szacowany jest przez BirdLife International na 25,3 mln km²[7]. Obejmuje Afrykę subsaharyjską: obszar od Senegalu na wschód po Erytreę i Somalię i dalej na południe po wschodnią część Południowej Afryki oraz Madagaskar. Kaczuszki afrykańskie nie występują w południowo-zachodniej części Afryki[5]. Obecne na wyspie Pemba, w przeszłości na Zanzibarze[6].
Środowiskiem życia kaczuszek afrykańskich są otwarte wody słodkie, wolno płynące lub stojące, z dużą ilością pływających roślin. Szczególnie istotne dla występowania kaczuszek są grzybieniowate (Nymphaeaceae)[6] – zwłaszcza grzybienie (Nymphaea) – i rdestnice (Potamogeton). Sezonowe zmiany w lokalnej liczebności kaczuszek są podyktowane zmianami w obfitości występowania grzybieniowatych stanowiących źródło pożywienia[8]. Pokarmem kaczuszek afrykańskich są różne części roślin grzybieniowatych, w tym chętnie wybierane dojrzałe torebki nasienne[6], bulwy i kwiaty grzybieniowatych, nasiona traw, owoce[9], wodne owady i inne bezkręgowce oraz niewielkie ryby[9][7][6]. Kaczuszki afrykańskie dobrze nurkują i pływają do tyłu. Zwykle przebywają w parach lub niewielkich grupach rodzinnych, rzadziej dużych stadach. Nieczęsto widywane są na lądzie, gdyż ze względu na krótkie nogi poruszają się nań niezgrabnie[6].
Okres lęgowy zależny jest od regionu występowania, prawdopodobnie rozpoczyna się wraz z opadami. Trwa od lipca do października w Gambii, od czerwca do października w Ghanie[5] i Ugandzie, od lipca do sierpnia w Nigerii, od lipca do czerwca w Kenii i Tanzanii, od września do marca w Botswanie[6], od października do maja (głównie w styczniu) w Zimbabwe[8], od grudnia do kwietnia na Madagaskarze[6]. W odpowiednim środowisku samce są w stanie utrzymywać harem kilku samic, w uboższych środowiskach są monogamiczne. Niekiedy tworzą krótkie więzi z jedną samicą i po zniesieniu jaj znajdują nową partnerkę. Przeważnie gniazdo znajduje się w dziupli 4–12 m nad podłożem. Kaczuszki afrykańskie używają także starych gniazd warugi (Scopus umbretta) lub budują własne na pniu butwiejącej palmy[9]. Gniazdo może mieć także formę zagłębienia w ziemi. Brak w nim wyściółki, jedynie zgarnięta na środek martwa materia z samego zagłębienia. Z czasem samica zostawia w gnieździe puch, którym cienko pokrywa jaja podczas opuszczania gniazda. Zniesienie liczy 6–12 jaj o kremowobiałej skorupce. Inkubacja trwa 21–23 dni, samica wysiaduje sama. Młode klują się synchronicznie. W niewoli opierzają się w pełni po 38–42 dniach[6].
IUCN uznaje kaczuszkę afrykańską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1998 (stan w 2018). BirdLife International w 2018 oceniało trend populacji jako spadkowy. Na Madagaskarze liczebność niegdyś zmalała wskutek polowań. Kaczuszkom afrykańskim zagraża również niszczenie środowiska, między innymi przez wprowadzanie ryb obcych gatunków niszczących roślinność wodną (między innymi tilapii), zamulanie, zanieczyszczanie i osuszanie zbiorników oraz sporty wodne niszczące połacie grzybieni[7].
Kaczuszka afrykańska (Nettapus auritus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych. Występuje w Czarnej Afryce i na Madagaskarze. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Afrikansk dvärgand[2] (Nettapus auritus) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3] Fågeln förekommer i Afrika söder om Sahara (förutom i sydvästra Afrika) och på Madagaskar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Adult hona
Wikimedia Commons har media som rör afrikansk dvärgand.
Wikispecies har information om Nettapus auritus.
Afrikansk dvärgand (Nettapus auritus) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar. Fågeln förekommer i Afrika söder om Sahara (förutom i sydvästra Afrika) och på Madagaskar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Adult hona
Nettapus auritus là một loài chim trong họ Vịt.[1]
Nettapus auritus (Boddaert, 1783)
Охранный статус
Африканский блестящий чирок[1][2], или африка́нский ма́лый гусь[2] (лат. Nettapus auritus) — птица семейства утиных.
Длина 30-33 см, масса 260—285 г. Спина и хвост тёмно-зеленые, крылья тёмные с белыми зеркалами, брюхо белое, бока, грудь ярко-рыжие. Ноги очень короткие, тёмные. На голове и шее у самца развит красивый чёрно-бело-зелёный рисунок, клюв жёлтый. У самки голова и шея светлые с буроватыми штрихами, клюв оливковый. Радужина тёмная.
Обитает в Африке к югу от Сахары и на Мадагаскаре, держится на водоемах разных типов. Питается водными растениями и беспозвоночными.
Оседлый вид. Период размножения не зависит от сезона года. В кладке 6-12 яиц, насиживание — 23-24 дня. Пуховики чёрно-белые.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Африканский блестящий чирок, или африка́нский ма́лый гусь (лат. Nettapus auritus) — птица семейства утиных.
厚嘴棉鳧（學名：Nettapus auritus）是分佈在撒哈拉以南非洲的細小棉鳧屬。牠們是《非洲-歐亞大陸遷徙水鳥保護協定》所保護的物種之一。
厚嘴棉鳧（學名：Nettapus auritus）是分佈在撒哈拉以南非洲的細小棉鳧屬。牠們是《非洲-歐亞大陸遷徙水鳥保護協定》所保護的物種之一。
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 亜科 : カモ亜科 Anatinae 属 : マメガン属 Nettapus 種 : アフリカマメガン N. auritus 学名 Nettapus auritusアフリカマメガン（阿弗利加豆雁、学名：Nettapus auritus）は、カモ目カモ科に分類される鳥類。
南部アフリカの北東部（モザンビーク、ジンバブエ）、マダガスカル島
特徴は写真参照。
国際自然保護連合（IUCN）は軽度懸念（Least Concern）と評価している。本種にはアフリカ・ユーラシア渡り性水鳥の保全に関する協定（AEWA）が適用される。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
