nomes no trilho de navegação
Tesia a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1837 gant an naturour breizhveuriat Brian Houghton Hodgson (1800 pe 1801-1894).
Pevar spesad golvaneged bihan a ya d'ober ar genad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Tesia a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1837 gant an naturour breizhveuriat Brian Houghton Hodgson (1800 pe 1801-1894).
Tesia és un gènere d'ocells, de la família dels cètids (Cettiidae).
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.6, 2010), aquest gènere conté 5 espècies:
The tesias are a genus, Tesia, of Old World warbler. Though once included in the large family Sylviidae, more recent research placed it within a new family, Cettiidae.[1] The four species inhabit undergrowth of montane forest in South and Southeast Asia, where they are resident or short-range migrants. They have longish legs and appear tailless, with (seemingly) only 8 rectrices.[2] Their simple songs are fairly loud, and their nests are typically ball-shaped. Their name is derived from Tisi, the Nepalese name for the grey-bellied tesia (Tesia cyaniventer).[2]
The genus Tesia was erected in 1837 by the English naturalist Brian Houghton Hodgson.[3] The name is from the Nepalese word Tisi for the grey-bellied tesia.[4] The type species was designated as the grey-bellied tesia (Tesia cyaniventer) by the English zoologist George Robert Gray in 1847.[5][6] The chestnut-headed tesia was formerly included in the genus. A molecular phylogenetic study published in 2011 found that the chestnut-headed tesia was embedded in a clade containing members of the genus Cettia. The species was therefore moved but retained the same common name.[7]
The genus has a disjunct distribution in South and South East Asia. The three northern species range widely across southern China, Burma, Northern Thailand and Laos and into India, southern Nepal and Vietnam; whereas the other two species are found in Java and the Lesser Sundas in southern Indonesia. The russet-capped tesia was once considered to be a race of the Timor stubtail, Urosphena subulata. The three northern species are sometimes known as ground-warblers.[8]
Tesias are tiny ground-living warblers which range in length from 7–10 cm and weigh between 6-12 g.[8] They have long legs and an upright stance, and appear to almost lack a tail, as their tail rectrices are shorter than the tail coverts.[9] The plumage of the northern species is olive backs and wings and grey bellies (darker slate in the slaty-bellied tesia); the southern species have brown wings and backs. All species have an eye-stripe and all except the slaty-bellied tesia have a supercilium; this is most prominent in the Javan tesia. The plumage of the chestnut-headed tesia is different from the other species; it has a bright yellow belly, chest and throat, and a deep chestnut coloured head and an incomplete white orbital ring. It lacks the facial stripes of the other species. The bill of all species is long and bicoloured,[9] with a dark upper mandible and a flesh-coloured lower one, as well as strong ridge on the upper mandible.
Tesias live in the undergrowth of forest, usually montane broadleaf forest.[8] They have a preference for damp forest, and are often found near water, particularly the Chestnut-headed and slaty-bellied tesias, although they use a range of microhabitats within the forest, including patches of bamboo or nettles. The three northern species are altitudinal migrants, breeding up to 4,000 m but wintering as low as 150 m. The two southern species are resident within their range.
The tesias are active insectivores that usually feed near the ground amongst the undergrowth and leaf litter, but may forage as high as 25 m off the ground (in the case of the russet-capped tesia) amongst the tangle of creepers on large tree trunks.[8] The slaty-bellied tesia will move leaves around in the manner of a thrush while foraging, and the grey-bellied tesia has been recorded joining mixed-species feeding flocks in the non-breeding season.
There is little information about the breeding biology of the tesias, only three species, the Grey-bellied, Chestnut-headed and Javan, have even had their nests described.[8] They are seasonal breeders, with the Grey-bellied and russet-capped tesias nesting in May–July, and the Javan tesia having two seasons, April–June and October to December. The nest is a ball of moss for the grey-bellied tesia and plant fibres, moss and roots, and is fixed into vegetation or moss on the side of a tree, low down. The clutch size of the grey-bellied tesia is 3-5 eggs, but only 2 eggs for the Javan tesia and chestnut-headed tesia. In the chestnut-headed tesia both sexes incubate the clutch; this species is also known to occasionally be parasitized by the lesser cuckoo.
None of the tesias are considered to be threatened by human activities, and are all listed as least concern by the IUCN. Even the island species, which have restricted ranges, are described as common within their ranges.[10]
The four species are:[11]
The tesias are a genus, Tesia, of Old World warbler. Though once included in the large family Sylviidae, more recent research placed it within a new family, Cettiidae. The four species inhabit undergrowth of montane forest in South and Southeast Asia, where they are resident or short-range migrants. They have longish legs and appear tailless, with (seemingly) only 8 rectrices. Their simple songs are fairly loud, and their nests are typically ball-shaped. Their name is derived from Tisi, the Nepalese name for the grey-bellied tesia (Tesia cyaniventer).
La tesiaoj estas genro, Tesia, de birdoj insektovoraj. Tiu genro estis iam inkludata en la granda familio de Silviedoj sed ĵusaj pristudoj lokigis ilin ene de nova familio Ĉetiedoj.[1] Tiu genro havas nesinskevan distribuadon en Orienta kaj Sudorienta Azio. La tri nordaj specioj havas ampleksan teritoriojn tra suda Ĉinio, Birmo, norda Tajlando kaj Laoso kaj en Barato, suda Nepalo kaj Vjetnamio; dum la aliaj du specioj troviĝas en Javo kaj la Malgrandaj Sundaj Insuloj en suda Indonezio. Unu specio de tesiao, la Brunkapa ĉetio, kiu okupas la nordan areon de la genroteritorio, estas foje disigita en la genro Oligura. La Evereta ĉetio estis iam konsiderata raso de la Timora stumpovostulo, Urosphena subulata. La tri nordaj specioj estas foje konataj kiel grundoĉetioj.[2]
Tesiaoj estas malgrandaj grundovivantaj ĉetioj kiuj gamas laŭ longo el 7 al 10 cm kaj pezas inter 6 kaj 12 g.[2] Ili havas longajn krurojn kaj stareman sintenon kaj laŭ ŝajno ili ne havas voston, ĉar ties vostodirektiloj estas pli mallongaj ol la vostokovriloj.[3] La plumaro de la nordaj specioj (escepte la Brunkapa ĉetio) konsistas el olivecaj dorsoj kaj flugiloj kaj grizaj ventroj (pli malhelardezaj ĉe la Ardezventra ĉetio); la sudaj specioj havas brunajn flugilojn kaj dorsojn. Ĉiuj specioj havas okulstrion kaj ĉiuj escepte la Ardezventra ĉetio havas superokulan strion; tiu estas pli rimarkinda ĉe la Helbrova ĉetio. La plumaro de la Brunkapa ĉetio estas diferenca el la aliaj specioj; ĝi havas brilajn flavajn ventron, bruston kaj gorĝon, tre brunan kapon kaj nekompletan blankan okulringon. Ĝi ne havas la vizaĝajn striojn de la aliaj specioj. La beko de ĉiuj specioj estas longaj kaj dukoloraj,[3] kun pli malhela supra makzelo kaj karnokolora suba makzelo, krom forta bordo ĉe supra makzelo.
Tesiaoj loĝas en subkreskaĵaro de arbaroj, kutime montararbaroj larĝfoliaj.[2] Ili preferas marĉarbarojn, kaj troviĝas ofte ĉe akvo, ĉefe ĉe la Brunkapa ĉetio kaj ĉe la Ardezventra ĉetio, kvankam ili uzas gamon de mikrohabitatojn ene de la arbaro, inklude areojn de bambuo aŭ urtikoj. La tri nordaj specioj estas altitudaj migrantoj, kiuj reproduktiĝas ĝis 4000 m sed vintrumas tiom malalte kiom ĝis 150 m. La du sudaj specioj estas loĝantaj birdoj ene de ties teritorioj.
La tesiaoj estas aktivaj insektovoruloj kiuj kutime manĝas ĉegrunde inter subkreskaĵaro kaj seka foliaro, sed povas manĝi ankaŭ tiom alte kiom ĝis 25 m supergrunde (ĉe la Evereta ĉetio) inter la implikiĝo de grimpoplantoj sur grandaj arbotrunkoj.[2] La Ardezventra ĉetio turnadas foliojn kiel turdoj dum manĝado, kaj oni scias, ke la Grizventra ĉetio kuniĝas al manĝantaroj de miksitaj specioj for de la reprodukta sezono.
Estas malmulta informaro pri la reprodukta biologio de la tesiaoj, el kiuj nur de tri specioj, nome la Grizventra, la Brunkapa kaj la Helbrova ĉetioj, oni priskribis la nestojn.[2] Ili estas laŭsezonaj reproduktuloj, el kiuj la Grizventra kaj la Evereta tesiaoj nestumas en majo al julio, dum la Helbrova tesiao havas du sezonoj, aprilo-junio kaj oktobro-decembro. La nesto estas bulo el musko ĉe la Grizventra ĉetio kaj plantofibroj, musko kaj radikoj, kaj estas fiksita ĉe vegetaĵaro aŭ musko en flanko de arbo, malalte. La ovodemetado de la Grizventra ĉetio estas de 3-5 ovoj, sed nur 2 ovoj ĉe la Helbrova kaj la Brunkapa ĉetioj. Ĉe la Brunkapa ĉetio ambaŭ seksoj kovas la ovodemetadon; oni scias ankaŭ ke tiu specio estas eventuale parazitata de la Eta kukolo.
Nemiu el la tesiaoj estas konsiderataj minacataj pro homa agado, kaj estas ĉiuj listitaj kiel malplej zorgigaj de IUCN. Eĉ la insulaj specioj, kiuj havas limigitajn teritoriojn, estas priskribitaj kiel komunaj ene de siaj teritorioj.[4]
La tesiaoj estas genro, Tesia, de birdoj insektovoraj. Tiu genro estis iam inkludata en la granda familio de Silviedoj sed ĵusaj pristudoj lokigis ilin ene de nova familio Ĉetiedoj. Tiu genro havas nesinskevan distribuadon en Orienta kaj Sudorienta Azio. La tri nordaj specioj havas ampleksan teritoriojn tra suda Ĉinio, Birmo, norda Tajlando kaj Laoso kaj en Barato, suda Nepalo kaj Vjetnamio; dum la aliaj du specioj troviĝas en Javo kaj la Malgrandaj Sundaj Insuloj en suda Indonezio. Unu specio de tesiao, la Brunkapa ĉetio, kiu okupas la nordan areon de la genroteritorio, estas foje disigita en la genro Oligura. La Evereta ĉetio estis iam konsiderata raso de la Timora stumpovostulo, Urosphena subulata. La tri nordaj specioj estas foje konataj kiel grundoĉetioj.
Tesiaoj estas malgrandaj grundovivantaj ĉetioj kiuj gamas laŭ longo el 7 al 10 cm kaj pezas inter 6 kaj 12 g. Ili havas longajn krurojn kaj stareman sintenon kaj laŭ ŝajno ili ne havas voston, ĉar ties vostodirektiloj estas pli mallongaj ol la vostokovriloj. La plumaro de la nordaj specioj (escepte la Brunkapa ĉetio) konsistas el olivecaj dorsoj kaj flugiloj kaj grizaj ventroj (pli malhelardezaj ĉe la Ardezventra ĉetio); la sudaj specioj havas brunajn flugilojn kaj dorsojn. Ĉiuj specioj havas okulstrion kaj ĉiuj escepte la Ardezventra ĉetio havas superokulan strion; tiu estas pli rimarkinda ĉe la Helbrova ĉetio. La plumaro de la Brunkapa ĉetio estas diferenca el la aliaj specioj; ĝi havas brilajn flavajn ventron, bruston kaj gorĝon, tre brunan kapon kaj nekompletan blankan okulringon. Ĝi ne havas la vizaĝajn striojn de la aliaj specioj. La beko de ĉiuj specioj estas longaj kaj dukoloraj, kun pli malhela supra makzelo kaj karnokolora suba makzelo, krom forta bordo ĉe supra makzelo.
Tesiaoj loĝas en subkreskaĵaro de arbaroj, kutime montararbaroj larĝfoliaj. Ili preferas marĉarbarojn, kaj troviĝas ofte ĉe akvo, ĉefe ĉe la Brunkapa ĉetio kaj ĉe la Ardezventra ĉetio, kvankam ili uzas gamon de mikrohabitatojn ene de la arbaro, inklude areojn de bambuo aŭ urtikoj. La tri nordaj specioj estas altitudaj migrantoj, kiuj reproduktiĝas ĝis 4000 m sed vintrumas tiom malalte kiom ĝis 150 m. La du sudaj specioj estas loĝantaj birdoj ene de ties teritorioj.
La tesiaoj estas aktivaj insektovoruloj kiuj kutime manĝas ĉegrunde inter subkreskaĵaro kaj seka foliaro, sed povas manĝi ankaŭ tiom alte kiom ĝis 25 m supergrunde (ĉe la Evereta ĉetio) inter la implikiĝo de grimpoplantoj sur grandaj arbotrunkoj. La Ardezventra ĉetio turnadas foliojn kiel turdoj dum manĝado, kaj oni scias, ke la Grizventra ĉetio kuniĝas al manĝantaroj de miksitaj specioj for de la reprodukta sezono.
Estas malmulta informaro pri la reprodukta biologio de la tesiaoj, el kiuj nur de tri specioj, nome la Grizventra, la Brunkapa kaj la Helbrova ĉetioj, oni priskribis la nestojn. Ili estas laŭsezonaj reproduktuloj, el kiuj la Grizventra kaj la Evereta tesiaoj nestumas en majo al julio, dum la Helbrova tesiao havas du sezonoj, aprilo-junio kaj oktobro-decembro. La nesto estas bulo el musko ĉe la Grizventra ĉetio kaj plantofibroj, musko kaj radikoj, kaj estas fiksita ĉe vegetaĵaro aŭ musko en flanko de arbo, malalte. La ovodemetado de la Grizventra ĉetio estas de 3-5 ovoj, sed nur 2 ovoj ĉe la Helbrova kaj la Brunkapa ĉetioj. Ĉe la Brunkapa ĉetio ambaŭ seksoj kovas la ovodemetadon; oni scias ankaŭ ke tiu specio estas eventuale parazitata de la Eta kukolo.
Nemiu el la tesiaoj estas konsiderataj minacataj pro homa agado, kaj estas ĉiuj listitaj kiel malplej zorgigaj de IUCN. Eĉ la insulaj specioj, kiuj havas limigitajn teritoriojn, estas priskribitaj kiel komunaj ene de siaj teritorioj.
Tesia es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Cettiidae.[2] Sus miembros son propios del sureste de Asia y la Wallacea.
El género contiene las siguientes especies:[1][2][3][4]
Anteriormente se clasificaba en este género a la tesia cabecicastaña.
Tesia es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Cettiidae. Sus miembros son propios del sureste de Asia y la Wallacea.
Pittakerttuset (Tesia) on silkkikerttusiin kuuluva aiemmin kerttujen heimoon luettu itä- ja kaakkoisaasialainen varpuslintusuku. Sukuun kuuluu neljä lajia[1]:
Pittakerttuset (Tesia) on silkkikerttusiin kuuluva aiemmin kerttujen heimoon luettu itä- ja kaakkoisaasialainen varpuslintusuku. Sukuun kuuluu neljä lajia:
Floresinpittakerttunen (Tesia everetti) Jaavanpittakerttunen (Tesia superciliaris) Liuskepittakerttunen (Tesia olivea) Sinipittakerttunen (Tesia cyaniventer)Tesia est un genre de passereaux de la famille des Cettiidae. Il comprend quatre espèces de tésies.
Ce genre se trouve à l'état naturel dans le Sud-Est de l'Asie[2],[3],[4],[5].
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 8.1, 2018)[1] :
Tesia est un genre de passereaux de la famille des Cettiidae. Il comprend quatre espèces de tésies.
Tesia is een geslacht van vogels uit de familie van de Cettiidae.[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1837 door Hodgson.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
Tesia is een geslacht van vogels uit de familie van de Cettiidae. De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1837 door Hodgson.
Multimedia w Wikimedia Commons Tesia – rodzaj ptaka z rodziny skotniczkowatych (Scotocercidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[3].
Długość ciała 7–10 cm, masa ciała 6–12 g[4].
Nepalska nazwa Tisi dla kusaczynki szarobrzuchej[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Tesia – rodzaj ptaka z rodziny skotniczkowatych (Scotocercidae).
Tesior (Tesia) är ett släkte i familjen cettisångare inom ordningen tättingar.[1] Alla fyra arter är små och mycket kortstjärtade. De återfinns i Himalaya, södra Kina och Sydostasien till Små Sundaöarna. Tidigare inkluderades även gulstrupig cettia (Cettia castaneocoronata) eller placerades som ensam art i släktet Oligura. Genetiska studier visar dock att den är närmast släkt med rostkronad cettia (C. fortipes).[2]
Arter i släktet:
Tesior (Tesia) är ett släkte i familjen cettisångare inom ordningen tättingar. Alla fyra arter är små och mycket kortstjärtade. De återfinns i Himalaya, södra Kina och Sydostasien till Små Sundaöarna. Tidigare inkluderades även gulstrupig cettia (Cettia castaneocoronata) eller placerades som ensam art i släktet Oligura. Genetiska studier visar dock att den är närmast släkt med rostkronad cettia (C. fortipes).
Arter i släktet:
Gråbröstad tesia (Tesia cyaniventer) Gyllenhättad tesia (Tesia olivea) Javatesia (Tesia superciliaris) Brunhättad tesia (Tesia everetti)Tesia là một chi chim trong họ Cettiidae.[1]
Тезии (лат. Tesia) - род птиц из семейства короткокрылые камышовки.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Тезии (лат. Tesia) - род птиц из семейства короткокрылые камышовки.
