Prionailurus viverrinus (Bennett 1833)

Balıqtutan pişik (lat. Prionailurus viverrinus) - asiya pişiyi cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Ar c'hazh pesketaer (Prionailurus viverrinus pe Felis viverrina) zo ur c'hazh krenn e vent eus Azia. Gell-louet gant brizhelloù du eo e vlevenn ha plat eo e fri. Variant eo e vent. En India e c'hell bezañ 80 cm (hep al lost) tra ma n'eo nemet 65 cm en Indonezia.

E geunioù-mor ha war ribloù ar stêrioù e vev dreist-holl hag, er c'hontrol eus an darn vrasañ eus ar c'hizhier, e neuñv mat-tre.

Pesked a zebr dreist-holl zoken ma hemolc'h grilhed-dour, raned hag anevaled-douar bihan ivez (evned ha logod dreist-holl). Krediñ a raed en doa palvezoù etre e vizied met diskouezet ez eus bet gant enklaskoù nevez e oa e bavioù heñvel ouzh re ar c'hizhier arall.

Daou isspesad a zo:

• Prionailurus viverrinus viverrinus pe Felis viverrina vivverina, India, Gevred Azia, Sumatra
• Prionailurus viverrinus risophores pe Felis viverrina risophores, Java, Bali

• ARKive - Skeudennoù eus ar c'hazh pesketaer
• Ar c'hazh pesketaer

El gat pescador (Prionailurus viverrinus) és un fèlid de mida mitjana amb un àmbit de distribució fragmentari que s'estén des de l'est del Pakistan, a través de parts de l'Índia, el Nepal, Sri Lanka, Bangla Desh i el sud-est asiàtic fins a Sumatra i Java. Com el seu parent més proper, el gat de Bengala, el gat pescador viu al marge de rius, rierols i aiguamolls de manglar. És un bon nedador adaptat a aquest tipus d'hàbitat.

Referències

Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.
Jste-li s popisovaným předmětem seznámeni, pomozte doložit uvedená tvrzení doplněním referencí na věrohodné zdroje.

Kočka rybářská (Prionailurus viverrinus) je malá kočkovitá šelma obývající bažiny a mangrovové porosty jihovýchodní Asie. Starší vědecký název je Felis viverrina.

Popis

• Hmotnost: 5,9–11,7 kg
• Délka těla: 65–100 cm
• Délka ocasu: 38–41 cm
• Výška: 25–33 cm

Kočka rybářská patří mezi větší malé kočky, je o něco větší než kočka domácí. Samci jsou výrazně větší a robustnější než samice. Jsou podsadité, silné, s kratšími končetinami a krátkým, tupě zakončeným ocasem, který na první pohled vypadá jako useknutý. Vzhledem připomínají cibetku, rodové jméno cibetky, viverra, tedy dalo název druhovému jménu kočky rybářské, tedy P. viverrinus.

Zvláštností kočky rybářské jsou plovací blány mezi prsty předních končetin a fakt, že i zatažené drápy neustále vyčnívají z pochev, kočka rybářská je nedokáže zatáhnout úplně.

Barva srsti je tmavě šedá, s černými kulatými skvrnkami. Okolí čenichu a spodní část brady jsou bílé, stejně tak flíčky na uších. Od čenichu se mezi uši až na krk táhnou tmavé pruhy.

Rozšíření a stanoviště

Kočky rybářské pocházejí z jižní a jihovýchodní Asie, kde obývají prostory poblíž vody. Vyskytují se jak v močálech a mokřinách, tak na březích potoků a řek. Obývají také mangrovové porosty.

Biologie

Kočky rybářské jsou plachá samotářská zvířata, která se vyhýbají člověku. Potravu si hledají u vodních ploch. Jak napovídá jejich jméno, živí se převážně rybami, k jejichž chycení jsou skvěle přizpůsobeny. Drápy na předních končetinách používají jako harpunu a pro svou kořist se dokážou i potopit. V tomto případě přitisknou uši k hlavě, aby jim do nich nenateklo. Jejich kořistí se ale stávají i žáby, raci, měkkýši, vodní hmyz, nepohrdne ani na souši ulovenou myší, malým savcem či ptákem. Někdy napadají dobytek, živí se i mršinami. Údajně dokážou odnést i nemluvně.

O jejich rozmnožování v přírodě toho není moc známo a většina informací pochází z pozorování koček žijících v zajetí. Kočky rybářské se páří jednou ročně, většinou v lednu nebo únoru. Březost trvá 63 dní, po té samice vrhne 1-4 koťata, obvykle jsou ve vrhu 2 mláďata. V zajetí s péčí o mláďata pomáhá i samec, ale neví se, jestli je tomu tak i v přírodě. Koťata jsou odstavena v půl roce věku a v 10 měsících se osamostatňují. V zajetí se mohou dožít až 12 let.

Jejich jediným známým nepřítelem je člověk. Jsou ohroženy hlavně vysušováním mokřadů kvůli zemědělství, kácením vegetace i lovem kvůli masu, kožešině nebo kvůli útokům na dobytek.

Kočka rybářská v českých zoo

V Česku najdeme kočky rybářské v některých zoologických zahradách:

• Zoo Děčín
• Zoo Ostrava
• Zoo Praha
• Zoo Ústí nad Labem
• Zoo Olomouc

Pražská zoo kočku rybářskou chová od roku 2004. Na začátku října 2014 se zde poprvé narodilo mládě.^[2]

Galerie obrázků

• Kočka rybářská v zoo v Cincinnati

• Kočka rybářská v pražské zoo

• Kočka rybářská v zoo v San Diegu

• Zoo Ósaka, Japonsko

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ http://www.zoopraha.cz/aktualne/novinky-u-zvirat/8861-slavime-prvoporod

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu kočka rybářská ve Wikimedia Commons
• Galerie kočka rybářská ve Wikimedia Commons
• IUCN Red List – Prionailurus viverrinus (anglicky)
• AnimalDiversityWeb: Prionailurus viverrinus (fishing cat) (anglicky)
• Kočka rybářská v ZOO Děčín

Fiskekatten (Prionailurus viverrinus) er en asiatisk kat med en længde på ca. 1 meter og en vægt på op til 16 kilogram. Dens pels er brungrå med pletter og striber. Fiskekatten lever i tæt bevoksning i mangroveskovene i nærheden af vand, og æder foruden fisk og frøer også større hvirveldyr.

Kilder og eksterne henvisninger

1. ^ Mukherjee, S., Sanderson, J., Duckworth, W., Melisch, R., Khan, J., Wilting, A., Sunarto, S. & Howard, J.G. 2010. Prionailurus viverrinus. The IUCN Red List of Threatened Species 2010

• Fishing Cat Feline Conservation Federation.
• Taxonomicon – Prionailurus viverrina – fishing cat

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Fiskekat

Die Fischkatze (Prionailurus viverrinus) ist eine wilde Katzenart Südasiens, die vorwiegend in Feuchtgebieten lebt. Seit 2016 wird die Fischkatze in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN geführt.

Die Fischkatze ist mit der Bengalkatze verwandt, aber deutlich größer.^[1]

Merkmale

Verbreitungsgebiete (grün) der Fischkatze

Fischkatze im San Diego Zoo

Das Fell der Fischkatze ist olivgrau mit dunkleren Streifen über den Schultern und im Nacken, die an den Seiten und Beinen in längliche Flecken übergehen. Der Bauch ist weiß. Brust und Kehle sind mit Bändern aus dunklen Flecken versehen. Ihr Kopf ist lang und schmal. Sie kann ihre Krallen nicht vollständig einziehen und hat weniger ausgeprägte Schwimmhäute als die Bengalkatze.^[1] Mit einem Körpergewicht von 5–16 kg und einer Kopf-Rumpf-Länge von 57–78 cm ist sie etwa doppelt so groß wie eine Hauskatze. Ihr Schwanz ist mit 20–30 cm relativ kurz.^[2] Die Schulterhöhe beträgt etwa 35 cm.^[3]

Die durchschnittliche Lebensdauer der Weibchen wird mit 12,6 Jahren, die der Männchen mit 10 Jahren angegeben.^[4]

Verbreitung und Habitat

Das sehr stark fragmentierte Verbreitungsgebiet der Fischkatze erstreckt sich von der Terai-Region im Süden Nepals und Nordosten Indiens über Bangladesch bis nach Sri Lanka, Thailand und Kambodscha. Es gibt aktuelle Nachweise aus Pakistan, aber nicht von der Malaiischen Halbinsel, Sumatra, Laos und Vietnam.^[5] Auf der Insel Java waren Fischkatzen schon in den 1990er Jahren selten und kamen nur in Mangrovenwäldern im Nordwesten der Insel vor.^[6]

Sie bevorzugen die unmittelbare Nähe von Gewässern wie Sümpfe, Seen und sehr langsam fließende Flüsse, nicht aber Flüsse und Bäche mit starken Strömungen.^[7]

Lebensweise

Anders als die meisten Katzen schwimmen Fischkatzen häufig. Auf ihrer Suche nach Beute kauert sie nicht nur am Ufer und holt sich mit einem gezielten Schlag die Fische aus dem Wasser, sondern watet auch häufig auf der Suche nach Krabben und anderem Wassergetier in seichten Gewässern umher oder erbeutet Fische tauchend und schwimmend, außerdem sucht sie das Wasser nach Fröschen, Krebstieren und Wasserschnecken ab. Gelegentlich jagt sie auch an Land und erbeutet dann Mäuse, Vögel und Insekten, selten auch Säugetiere bis zur Größe eines Lamms.

Bestand und Gefährdung

Der weltweite Bestand der Fischkatze wird auf weniger als 10.000 adulte Tiere geschätzt. Der Bestand ist rückläufig, daher wird die Art als gefährdet (Vulnerable) eingestuft.^[5] Die gesamte Population wird als Folge von Habitatverlust um mindestens 30 % kleiner als zu Beginn der 1990er Jahre geschätzt.^[5] Die Fischkatze ist im Anhang II des Washingtoner Artenschutzübereinkommens aufgeführt.^[5]

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Pocock, R. I. (1939): The fauna of British India, including Ceylon and Burma. Mammalia. – Volume 1. Taylor and Francis, London.
2. ↑ Sunquist, M., Sunquist, F. (2002): Wild Cats of the World. University of Chicago Press, Chicago. Seiten 241–245.
3. ↑ Fishing Cat | San Diego Zoo Animals & Plants. Abgerufen am 30. Juli 2018 (englisch).
4. ↑ Fishing Cat | San Diego Zoo Animals & Plants. Abgerufen am 30. Juli 2018 (englisch).
5. ↑ ^{a b c d} Mukherjee, S.; Appel, A.; Duckworth, J.W.; Sanderson, J.; Dahal, S.; Willcox, D.H.A.; Herranz Muñoz, V.; Malla, G.; Ratnayaka, A.; Kantimahanti, M.; Thudugala, A.; Thaung R.; & Rahman, H. (2016): Prionailurus viverrinus. In: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.2.
6. ↑ Melisch, R., Asmoro, P. B., Lubis, I. R. and Kusumawardhani, L. (1996): Distribution and status of the Fishing Cat (Prionailurus viverrinus rhizophoreus Sody, 1936) in West Java, Indonesia (Mammalia: Carnivora: Felidae) (Memento des Originals vom 23. März 2013 im Internet Archive) Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/www.traffic.org (PDF; 3,4 MB). Faunistische Abhandlungen. Staatliches Museum für Tierkunde Dresden 20 (17): 311–319.
7. ↑ Nowell, K., Jackson, P. (1996): Fishing Cat Prionailurus viverrinus (Memento des Originals vom 27. Juli 2011 im Internet Archive) Info: Der Archivlink wurde automatisch eingesetzt und noch nicht geprüft. Bitte prüfe Original- und Archivlink gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.@1@2Vorlage:Webachiv/IABot/lynx.uio.no. In: Wild Cats: status survey and conservation action plan. IUCN/SSC Cat Specialist Group, Gland, Switzerland.

Prionailurus viverrinus es un specie de Prionailurus.

Prionailurus viverrinus (whiles kent as the fishin cat) is a medium-sized wild cat o Sooth an Sootheast Asie.

References

Ο Αγριόγατος ψαράς (Prionailurus viverrinus), είναι μεσαίου μεγέθους αγριόγατα της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας.Το 2008, η IUCN, χαρακτήρισε τον Αγριόγατο ψαρά ως «Απειλούμενο είδος», δεδομένου ότι ζει κυρίως σε υδροβιότοπους, οι οποίοι όλο και περισσότερο πάγια, υποβαθμίζονται και μετατρέπονται σε γεωργική γη.Κατά την τελευταία δεκαετία, ο πληθυσμός του Αγριόγατου ψαρά σε ένα μεγάλο μέρος της Ασίας, έχει μειωθεί σημαντικά.

Όπως ο πλησιέστερος συγγενής του, η Λεοπάρδαλη, ο Αγριόγατος ψαράς, ζει κατά μήκος των ποταμών, ρεμάτων και βάλτων.Είναι καλά προσαρμοσμένος σε αυτό το είδος βιοτόπου και είναι ικανότατος κολυμβητής.

Περιγραφή

Ο Αγριόγατος Ψαράς

Ο Αγριόγατος ψαράς, είναι το μεγαλύτερο είδος του γένους Πριοναίλουρος (Prionailurus).Έχει μέγεθος δύο φορές μεγαλύτερο από αυτό της κατοικίδιας γάτας και έχει κοντόχοντρο και μυώδες σώμα, με πόδια μεσαίου ή μικρού μεγέθους.Η παχιά γούνα του, έχει γκριζωπό χρώμα, με σκούρες ρίγες, που περνούν κατά μήκος του σώματός του.Το πρόσωπο είναι πλατύ, με επίπεδη μύτη και αυτιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού.Η κοιλιά του, είναι λευκή και τα αυτιά του είναι μαύρα με λευκές κηλίδες.Υπάρχει ένα ζεύγος σκούρων λωρίδων στο λαιμό και ένας μεγάλος αριθμός λωρίδων στην ουρά.

Το μήκος του σώματός τους, κυμαίνεται από 57 έως 78 cm, με μια μικρή ουρά 20 έως 30 cm, που είναι ίση με το 1/3 του σώματός τους.Ζυγίζουν 5 - 16 κιλά.Το πρόσωπό τους, είναι γεμάτο με στίγματα και τα αυτιά τους, είναι στρογγυλεμένα.Η γούνα, στο κάτω μέρος του σώματος, είναι πιο μακριά με πιο πολλά στίγματα.

Τα πόδια του, έχουν λιγότερες μεμβράνες από αυτά της Λεοπαρδογαλής (Prionailurus bengalensis), ενώ τα «μαξιλαράκια» των ποδιών του, είναι τελείως άτριχα.Τα πόδια με μεμβράνες, είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αγριόγατου ψαρά, αλλά οι μεμβράνες στα δάχτυλα, μοιάζουν με αυτές του Ερυθρού λύγκα.

Κατανομή και οικότοποι

Ο Αγριόγατος ψαράς σε ζωολογικό κήπο στο Σινσινάτι

Οι Αγριόγατοι ψαράδες, είναι κατανεμημένοι στην Ασία και ζουν κυρίως στις πλαγιές των Ιμαλαΐων της Ινδίας και του Νεπάλ, στην ανατολική Ινδία, στο Μπαγκλαντές και στη Σρι Λάνκα.Επιπλέον, δεν υπάρχουν πρόσφατες καταγραφές από το Πακιστάν, από τη Μαλαισία, από το Βιετνάμ και το Λάος.

Οι Αγριόγατοι ψαράδες, συνδέονται στενά με υδροβιότοπους, όπως και με βάλτους, ελώδεις περιοχές, λίμνες, καλαμιώνες, κολπίσκους, λασπώδεις περιοχές και σπανιότερα εμφανίζονται σε πηγές νερού.Συχνά, απαντώνται και σε πεδινές περιοχές.Αν και οι Αγριόγατοι ψαράδες, ζουν σε μια ποικιλία οικοτόπων, όπως αειθαλή και τροπικά ξηρά δάση, η εμφάνισή τους, είναι σπάνια.

Πληθυσμοί, επίσης, υπάρχουν και στην Ταϊλάνδη.Το νησί της Ιάβας, αποτελεί το νότιο τμήμα του εύρους τους, όπου είναι αρκετά σπάνιο είδος και απαντάται σε λασπώδεις περιοχές και σε λίμνες.

Οικολογία και συμπεριφορά

Ο Αγριόγατος ψαράς, παραμονεύει το θήραμά του, κοντά σε λίμνη

Ο Αγριόγατος ψαράς, είναι κυρίως νυκτόβια ζώα.Τα ενήλικα αρσενικά και θηλυκά, είναι μοναχικά ζώα.Είναι ικανοί κολυμβητές και μπορούν να κολυμπήσουν σε μεγάλες αποστάσεις, ακόμη και κάτω απ'το νερό.Το φάσμα των θηλυκών, κυμαίνεται σε μία έκταση 4 - 6 km², ενώ του αρσενικού από 16 έως 22 km².Τα ενήλικα, έχουν παρατηρηθεί να παράγουν ήχους, παρόμοιους με των κατοικίδιων γατών.

Όπως υποδηλώνει και το όνομα, η κύρια λεία τους, είναι τα ψάρια, τα οποία καταλαμβάνουν το 1/4 της διατροφής του, ενώ το υπόλοιπο αποτελείται από πουλιά, έντομα και μικρά τρωκτικά.Τα μαλάκια, τα ερπετά, μαζί με φίδια, αμφίβια και νεκροί οργανισμοί, συμπληρώνουν τη διατροφή τους.Κυνηγούν κατά μήκος των λιμνών, πιάνοντας τα θηράματά τους στο νερό ή μερικές φορές, καταδύονται στο νερό για να πιάσουν τη λεία τους.

Οριοθετούν την περιοχή τους, τρίβωντας, τα μάγουλα, τον λαιμό, το πηγούνι τους στα δέντρα, αλλά και με ούρα και αρώματα.Μερικές φορές, ξύνουν τα νύχια τους στα δέντρα.

Αναπαραγωγή και κύκλος ζωής

Η περίοδος αναπαραγωγής για τους Αγριόγατους ψαράδες, λαμβάνει χώρα μεταξύ Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου, με τα μικρά να γεννιούνται μεταξύ Μαρτίου - Απριλίου.Σε αιχμαλωσία, η κύηση, διαρκεί 63 - 70 ημέρες και τα θηλυκά, γεννούν 2 ή 3 γατάκια.Τα μικρά, ζυγίζουν περίπου 170gr κατά τη γέννησή τους και είναι σε θέση να κινούνται στον πρώτο μήνα.Αρχίζουν να παίζουν και να λαμβάνουν στερεή τροφή στους 2 μήνες, αλλά δεν απογαλακτίζονται μέχρι τους 6 μήνες.Φτάνουν στο μέγεθος των ενηλίκων στους 8,5 μήνες, αποκτούν κυνόδοντες στους 11 μήνες και φτάνουν στη σεξουαλική ωριμότητα στους 15 μήνες.Ζουν έως και 10 χρόνια σε αιχμαλωσία.

Απειλές

Ο χάρτης κατανομής του Αγριόγατου ψαρά

Οι Αγριόγατοι ψαράδες, απειλούνται από την καταστροφή των υγροτόπων, οι οποίοι όλο και περισσότερο μολύνονται ή μετατρέπονται σε γεωργικές εκτάσεις.Η υπερεκμετάλευση των τοπικών αλιευτικών αποθεμάτων και οι δολοφονίες ως αντίποινα, είναι σημαντικές απειλές.Ενδεχομένως, έχει εξαφανιστεί από το Πακιστάν και ορισμένες παράκτιες περιοχές της Ινδίας.

Διατήρηση

Ο Αγριόγατος ψαράς, περιλαμβάνεται στο Παράρτημα II της CITES και προστατεύεται από την εθνική νομοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος της κατανομής της.Το κυνήγι απαγορεύεται στο Μπαγκλαντές, στην Καμπότζη, στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ινδονησία, στο Μιαμνάρ, στο Νεπάλ, στη Σρι Λάνκα και στην Ταϊλάνδη.Διατάξεις περί θηρίας, ισχύουν στο Λάος.Στο Μπουτάν και στο Βιετνάμ, δεν προστατεύεται, έκτος από τις προστατευμένες περιοχές.

Гурбаи обӣ (Felis viverrinus), ҳайвони обии гӯштхур. Даровиаш 100—120 ом, думаш кутох,. Рангаш бури хокистарй, баданаш холҳои ка-лон-налони тира, пешонӣ ва пушти гарданаш рахҳои дароз дорад. Дар шарқӣ Ҳиндустон, Шри-Ланка, Х,ин-■ духитой, Малакка, Суматра, Ява су¬кунат дорад. Ч,ои зисташ чднгалхри сернам, оотлок, мебошад. Нагз шиио мекунад. Ризояш асосан мохд ва х.а!рча1Ш1ша1клх.ост. Баъзан парранда ва ҷонварони ширхӯрро низ мехӯрад.

Кот-рыбак, або вівэрына (Prionailurus viverrinus) — дзікая котка паўднёва-усходняй Азіі, блізка роднасны далёкаўсходняму кату і падобны да яго, але большы па памерах.

Постаць

Яго даўжыня складае 75—86 см, даўжыня хваста 25,5—33 см, вышыня 38—40,6 см, маса 7,7—14 кг.

Вонкавыя спасылкі

— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Mukherjee, S., Sanderson, J., Duckworth, W., Melisch, R., Khan, J., Wilting, A., Sunarto, S. & Howard, J.G. 2010. Prionailurus viverrinus. The IUCN^(анг.)
• Hamlin, M. 2004. "Prionailurus viverrinus" (On-line), Animal Diversity Web^(анг.)
• Prionailurus viverrinus | ARKive^(анг.)
• Ronald M. Nowak Walker's carnivores of the world^(анг.) — JHU Press, 2005. — С. 250. — ISBN 0801880327

मलाहा बिरालो (वैज्ञानिक नाम: Prionailurus viverrinus)^{[२][३][४][५]} नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।

विश्व मा अति दुर्लभ मानिएको यस्को मुख्य आहारा माछा भएको ले यस्लाई मलाहा विरालो भनिएको हो|पोखरी, दह र नदी छेउछेउमा बसोवास गर्ने मलाहा बिरालो सामान्य बिरालोभन्दा ठूलो र पाटे बाघजस्तो डर लाग्दो देखिन्छ |

तस्विर संग्रह

कोसी टप्पुमा अतिदुर्लभ मलाहा बिरालो फेला

सन्दर्भ सूची

மீன்பிடிப் பூனை (இலங்கை வழக்கு: கொடுப்புலி; Fishing cat) என்பது ஒரு நடுத்தர காட்டுப்பூனை இவை தென் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் காணப்படுகின்றன. 2008 ஆம் ஆண்டில், பன்னாட்டு இயற்கை பாதுகாப்பு சங்கம் இந்த பூனையை அருகிய இனம் என்று தன் செம்பட்டியலில் கூறியுள்ளது. மீன்பிடிப் பூனைகளின் வாழிடமான சதுப்புநிலங்கள் அழிக்கப்படுவதால் கடந்த பத்தாண்டுகளில் கடுமையாக குறைந்துள்ளது. ^[1] இந்த மீன்பிடி பூனைகள் ஆறுகளை ஒட்டிய இடங்களிலும், நீரோடைகள் , ஏரிகள், சதுப்பு நிலப் பகுதிகள் போன்ற இடங்களில் வாழ்கின்றன.^[3] மீன்பிடிப் பூனை மேற்கு வங்கத்தின் மாநில விலங்கு ஆகும்.^[4]

பண்புகள்

மீன்பிடிப் பூனைகள் சற்று பெரிய பூனைகள் ஆகும். இவை விட்டுப் பூனைகளைவிட இரண்டு மடங்கு பெரியது ஆகும். இது பழுப்பு நிறம் கலந்த சாம்பல் நிறத்தில் உடலும், அதில் கரும் புள்ளிகளும், குறுகிய வாலும் உண்டு. இதன் கன்னத்தில் ஒரு சோடி பட்டைகள் காணப்படும். நெற்றிப் பகுதியில் ஆறுமுதல் எட்டுவரையிலான கருங்கோடுகள் இதன் தனித்த அடையாளம் ஆகும். இவற்றின் தலையில் இருந்து உடல் நீளம் 57–78 செமீ (22–31 அங்குலம்), இதன் சிறிய வால் 20–30 செமீ (7.9–11.8 அங்குலம்), இதன் எடை 5–16 கிலோ ஆகும்.^[5]

இந்தியாவில் காணப்படும் இடங்கள்

இந்தியாவில் அசாம், மேற்கு வங்கத்தின், சுந்தரவனக்காடுகள், ஒரிசாவில் உள்ள சில்கா ஏரி, கேரளத்தில் உள்ள உப்பங்கழிக்காயல் ஆகிய இடங்களில் இதைக் காணலாம்.

மேற்கோள்கள்

బావురు పిల్లి

బావురు పిల్లి, పులి బావురు, మరక పిల్లి, నీటి పిల్లి, ఫిషింగ్‌ క్యాట్‌ అని పిలిస్తారు దక్షిణ, ఆగ్నేయ ఆసియా యొక్క మధ్య తరహా అడవి పిల్లి. బావురు పిల్లి పశ్చిమ బెంగాల్ రాష్ట్ర జంతువు. ఇవి మడ అడవులు, తీర ప్రాంత చిత్తడి నేలలలో ఎక్కువగా చేపలను వేటాడుతుంటాయి.

తూర్పు గోదావరి జిల్లాలొని మడ అడవులలొ సేదతీరుతున్న బావురు పిల్లి

ఆంధ్రప్రదేశ్‌లోని కృష్ణా, గుంటూరు జిల్లాల్లోని కృష్ణా నదీ పరివాహక ప్రాంతంలో గల మడ అడవుల్లో సంచరిస్తున్నట్లు పరిశోధకులు కనుగొన్నారు. ప్రపంచవ్యాప్తంగా కేవలం ఇవి 1500 నుంచి 2000 వరకు ఉన్నట్లు అంచనా. కృష్ణా అభయారణ్యంలో అంతరించిపోతున్న మడ అడవులపై 2013 డిసెంబర్‌లో రిసెర్చ్‌ చేస్తున్న తరుణంలో సముద్ర తీరం వెంబడి వీటి ఆచూకీ తెలిసింది.

ఉపయోగాలు

సముద్రంలో ఉండే పలురకాల చేపలు పెట్టే గుడ్లను కొన్ని రకాల చేపలు తినడం వల్ల మత్స్యసంపద వృద్ధి దెబ్బతింటోంది. అలాంటి చేపలను బావురుపిల్లి తినడం వల్ల అది సంచరించే ప్రాంతాల్లో మత్స్య సంపద పెరుగుతుంది. అంతేకాదు, అవి పర్యావరణ పరిరక్షణకు కూడా దోహదపడతాయి.

ఇవి ప్రమాదస్థితిలో ఉన్న జాతులు, అంతర్జాతీయ ప్రకృతి పరిరక్షణ సమితి అనే సంస్ధ ద్వారా సంరక్షణ స్ధితిలో భాగంగా వర్గికరించబడిన జాతులు. ఈ జాతుల యెుక్క ప్రత్యుత్పత్తి, మనుగడ అభివృద్ధి చెందకపోతే ఇవి కూడా అంతరించే దశకు చేరుకుంటాయి.^[1]

ఇవి కూడా చూడండి

• పునుగు పిల్లి
• కనుమరుగైన జాతులు

మూలాలు

ကြောင်တံငါ

ကြောင်တံငါဆိုသည်မှာ ငါးဖမ်းစားတတ်သော ကြောင်တံငါဟုခေါ်သည့် ကြောင်တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ရေကူးတတ်သည်။ ကိုယ်တွင် ကျားသစ်ကဲ့သို့ အကွက်အကွက်များ ပါရှိသည်။ အရွယ်ရောက်ချိန်တွင် ခွေးတစ်ကောင်ခန့် ကြီးသည်။ အိမ်တွင်မွေးလေ့မရှိဘဲ အရိုင်းအနေဖြင့်သာ တွေ့ရတတ်သော်လည်း အနောက်နိုင်ငံများတွင်မူ မွေးမြူကြသည်။

ကိုးကား

The fishing cat (Prionailurus viverrinus) is a medium-sized wild cat of South and Southeast Asia. Since 2016, it is listed as Vulnerable on the IUCN Red List. Fishing cat populations are threatened by destruction of wetlands and have declined severely over the last decade.^[1] The fishing cat lives foremost in the vicinity of wetlands, along rivers, streams, oxbow lakes, in swamps, and mangroves.^[2]

The fishing cat is the state animal of West Bengal.^[3]

Taxonomy

Felis viverrinus was proposed by Edward Turner Bennett in 1833 who described a fishing cat skin from India.^[4] Prionailurus was proposed by Nikolai Severtzov in 1858 as generic name for spotted wild cats native to Asia.^[5] Felis viverrinus rhizophoreus was proposed by Henri Jacob Victor Sody in 1936 who described a specimen from the north coast of West Java that had a slightly shorter skull than fishing cat specimens from Thailand.^[6] There is evidence that the nominate taxon and the Javan fishing cat are distinguishable by skull morphometrics.^[7]

Phylogeny

Phylogenetic analysis of the nuclear DNA in tissue samples from all Felidae species revealed that the evolutionary radiation of the Felidae began in Asia in the Miocene around 14.45 to 8.38 million years ago.^[8][9] Analysis of mitochondrial DNA of all Felidae species indicates a radiation at around 16.76 to 6.46 million years ago.^[10]

The Prionailurus species are estimated to have had a common ancestor between 8.16 to 4.53 million years ago,^[8] and 8.76 to 0.73 million years ago.^[10] Both models agree in the rusty-spotted cat (P. rubiginosus) having been the first cat of the Prionailurus lineage that genetically diverged, followed by the flat-headed cat (P. planiceps) and then the fishing cat.^[8][10] It is estimated to have diverged together with the leopard cat (P. bengalensis) between 4.31 to 1.74 million years ago^[8] and 4.25 to 0.02 million years ago.^[10] The following cladogram shows the phylogenetic relationships of the fishing cat as derived through analysis of nuclear DNA:^[8][9]

Leopard cat

Fishing cat

Flat-headed cat

Rusty-spotted cat

Pallas's cat (O. manul)

other Felinae lineages

Pantherinae

Characteristics

A fishing cat at the San Diego Zoo

The fishing cat has a deep yellowish-grey fur with black lines and spots. Two stripes are on the cheeks, and two above the eyes running to the neck with broken lines on the forehead. It has two rows of spots around the throat. The spots on the shoulder are longitudinal, and those on the sides, limbs and tail are roundish.^[4] The background colour of its fur varies between individuals from yellowish tawny to ashy grey, and the size of the stripes from narrow to broad. The fur on the belly is lighter than on the back and sides. The short and rounded ears are set low on the head, and the back of the ears bear a white spot. The tail is short, less than half the length of head and body, and with a few black rings at the end.^[11] As an aquatic adaptation, the fur is layered. A short, dense layer provides a water barrier and thermal insulation, while another layer of protruding long guard hairs provides its pattern and glossy sheen.^[12]

The fishing cat is the largest cat of the Prionailurus.^[11] It is about twice the size of a domestic cat and stocky and muscular with medium to short legs. Its head-to-body length ranges from 57 to 78 cm (22 to 31 in), with a tail of 20 to 30 cm (7.9 to 11.8 in). Female fishing cats range in weight from 5 to 9 kg (11 to 20 lb), and males from 8 to 17 kg (18 to 37 lb), evidencing quite pronounced sexual dimorphism in size for a cat of this size.^[13] Its skull is elongated, with a basal length of 123–153 mm (4.8–6.0 in) and a post-orbital width of 27–31 mm (1.1–1.2 in).^[11]

Its paws are less completely webbed than those of the leopard cat, and the claws are incompletely sheathed so that they protrude slightly when retracted.^[11] Webbed feet have often been noted as a characteristic of the fishing cat, but the webbing beneath the toes is not much more developed than that of a bobcat.^[14]

Distribution and habitat

A fishing cat in the Sundarbans

Fishing cat photographed in Nepal

The fishing cat is broadly but discontinuously distributed in South and Southeast Asia.^[1] It is strongly associated with wetlands, inhabiting swamps and marshy areas around oxbow lakes, reed beds, tidal creeks and mangrove forests; it seems less abundant around smaller, fast-moving watercourses. Most records are from lowland areas.^[2]

In Pakistan's Sindh Province, the fishing cat was recorded in the Chotiari Dam area in 2012.^[15]

In the Nepal Terai, it has been recorded in Shuklaphanta, Bardia, Chitwan and Parsa National Parks and in Koshi Tappu Wildlife Reserve.^{[16][17][18][19][20]}

In India, its presence has been documented in:

• Ranthambore National Park,^[21] in Pilibhit,^[16] Dudhwa and Valmiki Tiger Reserves,^[1] in Sur Sarovar Bird Sanctuary,^[22]
• outside protected areas in West Bengal,^[23] in Lothian Island Wildlife Sanctuary in the Sundarbans,^[24]
• in Odisha's Bhitarkanika Wildlife Sanctuary and coastal districts outside protected areas,^[25]
• in Andhra Pradesh's Coringa Wildlife Sanctuary, Krishna Wildlife Sanctuary and adjoining reserve forests.^{[26][27][28][29]}

Reports in Bangladeshi newspapers indicate that fishing cats live in all divisions of Bangladesh but are severely threatened; villagers killed at least 30 fishing cats between January 2010 and March 2013.^[30]

In Sri Lanka, it has been recorded in multiple localities ranging from coastal to hilly regions.^[1]

In Myanmar, it was recorded in the Ayeyarwady Delta in 2016 and 2018.^[31]

In Thailand, its presence has been documented in Khao Sam Roi Yot National Park and Thale Noi Non-Hunting Area along the coast, and in Kaeng Krachan National Park.^[32][33] Between 2007 and 2016, it was also recorded near wetlands outside protected areas in Phitsanulok Province, Bang Khun Thian District, Samut Sakhon Province, Phetchaburi and Songkhla Provinces, and near a mangrove site in Pattani.^[34]

In Cambodia, a single fishing cat was photographed by a camera trap in Kulen Promtep Wildlife Sanctuary in March 2003.^[35] In 2008, a fishing cat kitten was found in Botum-Sakor National Park.^[36] In 2015, it was also recorded in Peam Krasop Wildlife Sanctuary.^[37]

The island of Java constitutes the southern limit of the fishing cat's range, but by the 1990s fishing cats were scarce and apparently restricted to tidal forests with sandy or muddy shores, older mangrove stands, and abandoned mangrove plantation areas with fishponds.^[38] There are no confirmed records from Peninsular Malaysia, Vietnam and Laos.^[39]

Behaviour and ecology

A fishing cat in the Godavari mangroves at night

The fishing cat is thought to be primarily nocturnal, and is very much at home near water. It can swim long distances, even under water. Adult males and females without dependent young are solitary. Females have been reported to range over areas of 4 to 6 km² (1.5 to 2.3 sq mi), while males range over 16 to 22 km² (6.2 to 8.5 sq mi). Adults have been observed to make a "chuckling" sound.^[13]

The fishing cat's main prey is fish; scat collected in India's Keoladeo National Park revealed that fish comprises about three-quarters of its diet, with the remainder consisting of birds, insects, small rodents; molluscs, reptiles including snakes, amphibians and carrion of domestic cattle supplement its diet.^[40] Fishing cats have been observed while hunting along the edges of watercourses, grabbing prey from the water, and sometimes diving into the water to catch prey further from the banks.^[41]

It marks its home range using cheek-rubbing, head rubbing, chin rubbing, neck rubbing and urine-spraying to leave scent marks. It also sharpens its claws and displays flehmen.^[42]

Reproduction and development

Juvenile fishing cat

Wild fishing cats most likely mate during January and February; most kittens in the wild were observed in March and April.^[13] In captivity, the gestation period lasts 63–70 days; females give birth to two or three kittens.^[42] They weigh around 170 g (6.0 oz) at birth, and are able to actively move around by the age of one month. They begin to play in water and to take solid food when about two months old, but are not fully weaned until six months old. They reach full adult size when about eight and a half months old, acquire their adult canine teeth by 11 months, and are sexually mature when approximately 15 months old. They live up to 10 years in captivity.^[13]

Threats

The fishing cat is threatened by destruction of wetlands, which are increasingly being polluted and converted for agricultural use and human settlements. The conversion of mangrove forests to commercial aquaculture ponds is a major threat in Andhra Pradesh, where the targeted killing of fishing cats is also prevalent where there is human/animal conflict. Over-exploitation of local fish stocks and retaliatory killing are also significant threats.^[1] In West Bengal's Howrah district, 27 dead fishing cats were recorded between April 2010 and May 2011.^[23] In Bangladesh, at least 30 fishing cats were killed by local people in three years between January 2010 and March 2013.^[30] Furthermore, in a study in Thailand, 84% of all fishing cats that were tracked via radio collars were killed – either due to poaching or unknown causes.^[1]

The fishing cat is possibly extinct in coastal Kerala, India.^[43]

Conservation

Fishing cat at the Cincinnati Zoo

Prionailurus viverrinus is included on CITES Appendix II, and protected by national legislation over most of its range. Hunting is prohibited in Bangladesh, Cambodia, China, India, Indonesia, Myanmar, Nepal, Pakistan, Sri Lanka, Thailand. Hunting regulations apply in Lao PDR. In Bhutan and Vietnam, the species is not protected outside protected areas.^[2] Its survival depends on protection of wetlands, prevention of indiscriminate trapping, snaring and poisoning.^[1]

In areas where habitat degradation is a major concern, such as coastal Andhra Pradesh, NGOs are working to slow habitat conversion in collaboration with local villagers. Part of this work involves creating alternative livelihood programs that allow villagers to earn money without damaging natural habitats.^[44][45]

In captivity

Fishing cat in Pessac Zoo

Fishing cat captive breeding programmes have been established by the European Association of Zoos and Aquaria and the American Association of Zoos and Aquariums. All the fishing cats kept in zoos around the world are listed in the International Studbook of the World Association of Zoos and Aquariums.

Local names

In Assamese, the fishing cat is known as meseka (Assamese: মেচেকা), probably derived from mas (Assamese: মাছ) meaning "fish".

In Bengali, the fishing cat is known as "mach-baghrol" (Bengali: বাঘরোল) and "bagh-dasha".^[46] "Mācha" means "fish", and "bāgha" means "tiger".^[47]

In Hindi, it is known as "bunbiral" and "khupya bagh".^[48]

In Telugu, it is called "bavuru pilli" meaning "wild cat".^[49]

In Sinhala, the fishing cat is known as (හදුන් දිවියා), "handun diviya".^[50]

In Thai, it is called "suea pla" (Thai: เสือปลา; RTGS: suea pla), literally "fish tiger".^[51]

In Burmese, it is called "Kyaung-ta-nga" "ကြောင်တံငါ" "Kyaung" means "cat" and "ta-nga" means "fisherman".

References

La Fiŝa kato aŭ Fiŝkato (Prionailurus viverrinus aŭ Felis viverrina) el la ordo de karnovoruloj kaj familio de felisedoj vivas en Junnan kaj Hajnan-insulo de Ĉinio kaj ankaŭ en Nepalo, la okcidenta parto de Barato, Birmo, Tajlando, kaj Indonezio. Ĝi longas 73-78 centimetrojn, pezas 7-11 kilogramojn, kaj ĝia vosto estas 25-29 centimetrojn longa. Ĝi havas mallongajn krurojn kaj orelojn, longan kapon kaj p,atforman bruston. Ĝi havas mallongan kaj maldikan hararon grizan aŭ brunan kun brunnigraj makuloj ĉe ambaŭ flankoj de la korpo kaj kun strioj ĉe la dorso. Ĝiaj vangoj kaj buŝo estas grizblankaj, kaj strioj troviĝas de la okuloj ĝis sub la oreloj. Griza estas ĝia vosto, ĉe kies bazo vidiĝas malhelaj makuloj kaj ĉe kies pinto nigraj harringoj. Duonnaĝhaŭto kunligas la fingrojn de ĝiaj antaŭaj piedoj, kies ungoj elmontras siajn pintojn eksteren Jum la kuntiriĝado. Sed la ungoj de ĝiaj postaj piedoj nur duone kuntiriĝas.

La fiŝa kato ordinare vivas en arbustaroj ĉe akvo kaj manĝas prefere fiŝojn, krabojn, ronĝulojn, birdojn, krustulojn kaj moluskojn. Dum fiŝkaptado ĝi kaŭras sur ŝtono ĉe riverbordo. Kiam alnaĝas fiŝo, ĝi subite kaptas ĝin per siaj ungoj kaj jetas ĝin sur la bordon. Ĝi ne povas libere enakviĝi por fiŝkapti kiel la platkapa kato, sed la bredata fiŝa kato povas rapide ellerni naĝi. La fiŝa kato estas kruelega kaj atakema. Laŭ eksterlanda informo, iu fiŝa kato mortigis leopardon, duoble pli grandan ol ĝi. En Hindio iu fiŝa kato eĉ gratvundis infanon. La fiŝa katino gravedas 90-95 tagojn kaj ĉiufoje naskas du aŭ tri idojn. La ĵus naskita katido pezas 170 gramojn, kun bone elkreskintaj ungoj kaj belkolora hararo. Breditaj katidoj elnestiĝas post 3-4 semajnoj, komencas manĝi karnon post 53-54 tagoj kaj maturiĝas post ok kaj duona monatoj.

El gato pescador (Prionailurus viverrinus) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae nativo de Asia ampliamente distribuido; se le encuentra desde Bali hasta la India y desde Java hasta Indochina. Existen dos subespecies. A veces se le clasifica dentro del género Felis.

Características

Su piel tiene un color oliváceo gris y manchas oscuras más o menos dispuestas en rayas longitudinales.^[2]​ Es de tamaño mediano y variable; mientras en India mide 80 cm, y 30 cm de cola, en Indonesia, es sólo de 65 cm y 25 cm. Individuos indios por lo general pesan hasta 11,7 kilogramos, mientras en Indonesia el peso es de unos 6 kilogramos. Son achaparrados con patas cortas, y una cola corta y musculosa de mitad a un tercio de la longitud de cuerpo.

Gato pescador en el Jardín botánico y zoo de Cincinnati

Hábitat

Como su pariente más cercano, el gato leopardo (P. bengalensis), el gato pescador vive en ríos, arroyos y manglares y pantanos. Quizás está mejor adaptado a este hábitat, ya que nada a menudo y hábilmente.

Alimentación

Como el nombre indica, los peces son sus principales presas, de los cuales caza unas 10 especies diferentes. También caza otros animales acuáticos como ranas o cangrejos, y animales terrestres como roedores y pájaros.

Referencias

Kalakass (Prionailurus viverrinus) on kaslaste sugukonda kuuluv imetaja, kes elab Lõuna-ja Kagu-Aasias.

Kalakass on esindatud ka Tallinna Loomaaia kollektsioonis.

Välislingid

• Inga-Gretel Linkgreim. Tallinna loomaaed saab kaks haruldast kalakassi. ERR Uudised, 25. august 2011

Prionailurus viverrinus Prionailurus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• • 'Prionailurus viverrinus' espezieari buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

  Ikus, gainera

  • Felidae

Kalastajakissa (Prionailurus viverrinus tai Felis viverrinus) on aasialainen keskikokoinen kissaeläin.

Koko ja ulkonäkö

Kalastajakissan lyhytkarvaisen turkin pohjaväri on ruskehtavan harmaa. Sen turkissa on juovia ja täpliä. Täplät ovat ruskeita tai mustia. Kalastajakissan jalat ovat lähes yksiväriset ja sen hännässä on tummia poikkijuovia.

• Pituus: 75–100cm
• Hännän pituus: 25–33 cm
• Korkeus: 38–41 cm
• Paino: 7,5–14 kg

Levinneisyys

Kalastajakissa elää Pakistanissa, Sri Lankassa ja Koillis-Intiassa. Asuinalueeseen kuuluvat myös Burma, Thaimaa ja Etelä-Kiina sekä Sumatra ja Jaava. Suuresta osasta Malakan niemimaata se puuttuu. Kalastajakissan elinympäristöä ovat tiheiköt, mutta kuitenkin se elää aina vesistöjen läheisyydessä.

Lisääntyminen

Kalastajakissa viettää piileskelevää elämää. Uroksen ja naaraan arvellaan pariutuvan tammi-helmikuussa. Tiineys kestää 63 vuorokautta. Naaras synnyttää pentunsa syrjäiseen pesään tiheään pensaikkoon, ruohikkoon tai kallionkoloon. Pennut avaavat silmänsä parin viikon ikäisinä. Ne elävät emonsa maidolla noin kahden kuukauden ikäisiksi asti. Silloin emo kantaa niille syötäväksi ensi kerran lihaa.

Yhdeksän kuukauden ikäisinä jälkeläiset ovat kasvaneet aikuisen kokoisiksi, mutta pysyttelevät emonsa luona vielä muutaman viikon. Kymmenen kuukauden ikäisiksi vartuttuaan ne ovat oppineet tarvitsemansa saalistustaidot ja pystyvät selviytymään omin päin.

Ravinto

Kalastajakissa syö ennen kaikkea kaloja. Se on ovela saalistaja ja hallitsee erilaisia pyyntitapoja. Kissa voi odottaa mieleistä uhria veden partaalla kivellä, hiekkatörmällä tai veden ylle kaartuvalla oksalla. Lähelle uivan kalan se sieppaa tassullaan sivaltamalla. Joskus se kouraisee kalan molemmilla etukäpälillään. Pitkät terävät kynnet varmistavat silloinkin pitävän otteen. Toisinaan kalastajakissa sukeltaa veteen saaliin perään.

Kalojen lisäksi ruokalistalle kuuluu äyriäisiä, nilviäisiä, sammakoita, käärmeitä ja muita vedeneläjiä. Maalla kalastajakissa saalistaa muun muassa jyrsijöitä, hyönteisiä ja pikkulintuja.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Kalastajakissa (Prionailurus viverrinus)
• ITIS: Prionailurus viverrinus (englanniksi)
• Pherobase: Semiochemicals of Prionailurus vivarrina, the Fishing cat (englanniksi)

Prionailurus viverrinus

Le Chat viverrin (Prionailurus viverrinus), aussi appelé Chat pêcheur, est une espèce de félins. Félin de taille moyenne au dimorphisme sexuel marqué, le Chat pêcheur est adapté pour la chasse en milieu aquatique avec son corps ramassé, sa queue petite et épaisse, son crâne allongé aux petites oreilles implantées en arrière de la tête, ses pattes palmées aux griffes semi-rétractiles.

Le Chat pêcheur est un prédateur solitaire et territorial, chassant essentiellement des poissons et des crustacés, mais sachant également se rabattre sur les mammifères de taille moyenne, les oiseaux et les insectes. La femelle élève seule ses petits jusqu'à l'âge de dix mois.

Habitant des zones humides (lacs, cours d'eau ou mangroves) de l'Asie du Sud-Est, le Chat pêcheur est menacé par l'expansion de l'urbanisation et de l'agriculture qui détruit ou modifie son habitat naturel. L'Union internationale pour la conservation de la nature considère l'espèce comme « vulnérable » (VU). Sa population a diminué de 30 % en quinze ans (2004-2019)^[1].

Dénomination

Le Chat pêcheur est également appelé « Chat viverrin » en raison de son apparence rappelant un viverriné^[2], le nom scientifique viverrinus est directement tiré de cette caractéristique^[3].

Description

Portrait d'un Chat pêcheur. Les marques faciales sont bien visibles.

Le Chat pêcheur porte des rayures sur l'échine et des taches ovales noires sur le reste du corps. La tête est allongée, avec des petites oreilles implantées en arrière du crâne.

Le Chat pêcheur mesure de 30 à 35 cm de hauteur au garrot^[4]. La longueur de la tête et du corps varie de 75 à 86 cm (de 57 à 115 cm selon certaines sources^[5])tandis que la longueur de la queue est de 23 à 33 cm^[6]. Ce félin de taille moyenne pèse entre 11 et 12 kg pour les mâles et 6 à 7 kg pour les femelles^[6].

Ce félin est d'apparence ramassée avec des pattes courtes partiellement palmées sur les membres antérieurs, une large tête assez allongée, une queue courte et épaisse, représentant un quart à un tiers de la longueur totale du félin et qui lui sert probablement de gouvernail dans l'eau^[7]. Les petites oreilles sont placées bien à l'arrière du crâne^[7], elles sont de forme arrondie et le revers porte une tache ovale de couleur blanche^[3]. La morphologie de sa denture ne révèle pas une adaptation à un régime alimentaire composé uniquement de poissons^[7].

Le pelage est gris olive marqué de rayures et de taches. Des lignes noires parcourent l'échine du sommet des yeux jusqu'à la queue. Sur le front, les lignes verticales sont au nombre de sept à huit. Des grosses taches de forme ovale entièrement noires parsèment tout le corps, y compris le ventre de couleur blanche. Sur les flancs, les taches sont disposées en alignement horizontal^[3]. La queue est annelée de noir. Les griffes ne sont que partiellement rétractiles^[4]. La fourrure est protégée de l'eau par un sous-poil court, denses et imperméable et qui se hérisse comme des piquants lorsque le poil est mouillé^[8].

Confusion avec d'autres félins

Sur son aire de répartition, il peut éventuellement être confondu avec le Chat à tête plate, qui est un autre félin pêcheur, au comportement similaire. Le Chat pêcheur est cependant deux fois plus gros, son pelage est tout à fait différent de celui du Chat à tête plate qui est uni et ne se rencontre qu'en Malaisie et sur les îles de Sumatra et Bornéo^[8].

Comportement

Structure sociale et territoriale

Le Chat pêcheur a la réputation d'être féroce et de pouvoir tuer des léopards deux fois plus gros que lui^[8]. Bien que ses mœurs soient essentiellement diurnes, c'est un félin considéré comme difficile à observer dans la nature^[9]. Le Chat pêcheur est un félin solitaire. Au Népal, la superficie du territoire est d'environ 22 km² pour le mâle et 4 à 8 km² pour les femelles^[9].

Ce félin est solitaire. Les rencontres entre individus sont rares en dehors des périodes de reproduction ou lors de l'établissement de son territoire^[10]. En 2017, une observation rare d'une confrontation entre un mâle et une femelle en dehors de ces périodes est décrite dans les mangroves du Godavari^[10]. La femelle est surprise par un mâle alors qu'elle est en quête de nourriture : le combat s'engage immédiatement et les félins, frappant et sifflant, roulent vers des vasières à découvert^[10]. Le mâle et la femelle enchaînent sur une posture agressive de surveillance mutuelle. Le mâle relève la tête vers un flanc de la femelle, qui, au contraire, adopte une position plus ramassée, sa tête et son corps étant plus basses que celles du mâle^[10]. Le poil de l'épine dorsale est hérissé. La femelle émet des grondements de basse fréquence. Cette première séquence dure 22 secondes^[10].

Alimentation

Un Chat pêcheur en démonstration de pêche au zoo de Cincinnati.

Le Chat pêcheur chasse dans les zones humides en pataugeant dans l'eau ou en nageant. La technique de chasse privilégiée est un affût patient à la surface de l'eau suivi d'un plongeon dans l'eau (ou simplement d'un coup de patte^[8]) pour capturer le poisson et le remonter sur la rive pour le manger^[2],[9] : l'attente peut durer plusieurs heures durant lesquelles le félin est parfaitement immobile hormis ses oreilles qui surveillent les sons alentour^[11]. Il peut également attendre que l'action de la marée laisse à sa portée crustacés et poissons piégés dans des trous d'eau^[2]. Dans le delta du Godavari, les observations suggèrent que le félin est plus actif à marée basse^[11]. Il nage très bien et traverse souvent des cours d'eau très larges^[12]. Il a été observé capturant des canards au Pakistan en les saisissant sous l'eau par les pattes^[2],[9].

Son régime alimentaire inclut majoritairement des poissons, des amphibiens (grenouilles et crapauds), des crustacés. Sa dentition démontre qu'il n'est pas entièrement spécialisé pour se nourrir de poissons et de crustacés^[7] et son alimentation se compose également de petits mammifères, notamment de rongeurs, d'oiseaux — comme le Crabier de Gray (Ardeola grayii)^[11] — et de serpents — tel Cerberus rynchops^[11] —. Il peut s'en prendre aux volailles, au petit bétail et aux animaux domestiques : chèvres, veaux et chiens^[9]. Il est occasionnellement charognard^[11]. L'étude des fèces dans le parc national de Keoladeo a montré que le poisson compose 76 % de son alimentation, suivi des oiseaux (27 %), des insectes (13 %) et des rongeurs (9 %)^[13].

Vocalisations

Le cri principal du Chat pêcheur est composé d'une séquence régulière de sons rauques comparés à des aboiements. L'attaque commence par un « aah » ou un « ow » plus aigu, qui peut être répétée plusieurs fois avant les « aboiements ». Variant en longueur comme en fréquence de répétition, pouvant même ressembler à un miaulement, le cri est différent pour le mâle, dont la sonorité est plus profonde et bourrue que celui de la femelle, plus aigu^[14].

Cycle de vie

La femelle donne naissance à deux petits en moyenne qu'elle allaite jusqu'à l'âge de quatre à six mois. Ici, une femelle du zoo de Cincinnati.

Les mâles et les femelles ne se rencontrent que pour l'accouplement durant les mois de janvier et de février. Après 63 à 68 jours de gestation^[6], les femelles mettent au monde de 1 à 4 petits (deux petits en moyenne) dans une tanière qui peut être une cavité rocheuse, un tunnel au milieu des roseaux^[14] ou un arbre mort. À la naissance, les jeunes pèsent environ 170 g, les yeux ne s'ouvrent qu'à partir de 16 jours. Les chatons aiment jouer dans l'eau peu profonde. Ils goûtent à la viande vers 53 jours et sont sevrés à l'âge de quatre à six mois. Le départ des jeunes hors du territoire de la mère survient vers 10 mois^[6]. La maturité sexuelle survient vers 18 mois^[4].

La longévité est de 12 ans en moyenne en captivité^[6].

Chorologie

Habitat et répartition

Aire de répartition du Chat pêcheur selon l'UICN en 2010.

Le Chat pêcheur est un habitant des zones humides : marécages, marais, lacs, cours d'eau lents ou stagnants (estuaires, bras mort), roselières et mangroves^[2]. Il a besoin d'une végétation abondante^[3] et évite généralement les torrents et zones d'eau courante^[9]. Des observations ont été reportées dans l'Himalaya jusqu'à 1 500 m d'altitude^[9].

Le Chat pêcheur vit en Asie du Sud-Est, du Terraï au nord de la péninsule Malaise. Il occupe les îles du Sri Lanka, de Java et peut-être de Sumatra. Son aire de répartition couvre les pays suivants : le Bangladesh, le Bhoutan, la Birmanie, le Cambodge, l'Inde, l'Indonésie, le Laos, le Népal, le Pakistan, le Sri Lanka, la Thaïlande et le Viêt Nam^[13]. Il a par erreur été considéré comme présent à Taïwan^[13].

Cette aire de répartition très vaste ne doit pas faire oublier que ce félin ne vit que près de l'eau, ce qui réduit et fragmente considérablement l'occupation réelle^[8]. Au Pakistan, une poignée de ce félin en aval de l'Indus est signalée dans le courant des années 1970^[9], mais aucune autre observation n'a été reportée depuis^[13]. En Inde, le Chat pêcheur est présent sur une grande partie du territoire, mais de façon très fragmentée^[15]. L'espèce était présente dans le parc national de Keoladeo et dans le Bharatpur en général, mais est considérée en 2007 comme espèce extirpée^[13]. Elle est localement présente près des bassins de pisciculture de Calcutta, dans les mangroves de Kerala et des Sundarbans^[9] et peut-être dans l'Umred (en), près de Nagpur dans le centre de l'Inde^[13]. Dans l'Andhra Pradesh, le Chat pêcheur est présent dans les mangroves de la Krishna^[15]. Sa présence est confirmée en 2013 dans la réserve de tigres de Ranthambhore et en 2017 dans le parc national de Bandhavgarh^[15]. L'espèce est localement abondante dans le Terraï, à la frontière entre l'Inde et le Bangladesh. Au Sri Lanka, le Chat pêcheur occupe apparemment toute l'île, un sujet a même été observé nageant dans les zones d'habitat dégradé près de Colombo, la capitale^[13].

Le Chat pêcheur est présent dans les deltas des fleuves Salouen et Irrawaddy en Birmanie et du Mékong au Cambodge. Pour l'île de Java, il occupe essentiellement les régions côtières^[9]. La présence sur l'île de Sumatra reste encore à confirmer^[13].

Menaces

Précédemment considéré comme « quasi-menacé » (1996) puis « vulnérable » en 2002, le Chat pêcheur est classé en 2008 parmi les espèces « en danger d'extinction » (EN) sur la liste rouge de l'UICN, principalement en raison de la destruction de son habitat^[13]. En 2016, le classement est à nouveau modifié en vulnérable^[13] parce que la recherche scientifique a permis de mettre en évidence que son aire de répartition était plus étendue qu'initialement envisagée^[16] : l'amélioration de sa classification UICN reflète le manque de connaissances sur cette espèce plutôt qu'une amélioration de ses conditions de préservation^[16].

94 % des zones humides de grande ampleur et 45 % des zones humides protégées sont considérées comme menacées en Asie du Sud-Est^[13]. La menace principale pesant sur l'espèce est la destruction ou la modification des zones humides par l'urbanisation ou le drainage, la pollution des eaux et la pêche, la chasse et la coupe des arbres excessives^[14]. En Inde, le piégeage indiscriminé des nuisibles par collet ou appâts empoisonnés est l'une des causes majeures de sa disparition avec la perte de son habitat^[15]. La réduction des ressources halieutiques par la surpêche est une menace supplémentaire pesant sur l'espèce^[13]. La chair du Chat pêcheur est localement consommée. Il peut être tué pour alimenter le marché des fourrures^[4], ou parce qu'il est considéré comme un concurrent par les pêcheurs^[13].

Une chute de 50 % de la population est suspectée sur les 18 années (trois générations) antérieures à 2007 et un déclin similaire est fortement probable durant les 18 prochaines années si aucun effort de préservation des zones humides n'est entrepris entretemps^[13].

Entre les années 1990 et 2000, les efforts de recherche se sont accrus sur ses écosystèmes, et dans le même temps, peu de données sur le Chat pêcheur dans la nature ont pu être recueillies. En Thaïlande, une campagne intensive de pièges photographiques n'a permis d'observer aucun Chat pêcheur. L'espèce est considérée comme disparue du Bharatpur en Inde depuis le milieu des années 2000 et est probablement en voie d'extinction dans le sud-ouest de l'Inde et au Pakistan^[13]. Sur l'île de Java, les populations de Chats pêcheurs sont estimées à une cinquantaine de sujets reproducteurs dans le milieu des années 1990 à la suite du déboisement des mangroves^[14].

Le Chat pêcheur est protégé sur une grande partie de son aire de répartition. La chasse est interdite sur l'ensemble du territoire du Bangladesh, de Birmanie, du Cambodge, de Chine, d'Inde, d'Indonésie, du Népal, du Pakistan, du Sri Lanka et de la Thaïlande. La chasse est régulée au Laos. Le Bhoutan et le Viêt Nam n'offrent aucune protection en dehors des aires protégées^[13]. Au Népal, l'espèce est considérée comme en danger d'extinction ; sa distribution mal connue inclut la région du Terraï^[17]. L'espèce est listée en annexe II de la CITES, ce qui signifie que le commerce de l'espèce est soumis à une réglementation et à un contrôle élevés^[18].

En Inde, les actions de protection sur le Chat pêcheur permettent également de préserver les populations de Loutre à pelage lisse (Lutrogale perspicillata)^[11].

Présence dans les aires protégées

Le Chat pêcheur est présent dans les parcs nationaux du Chitwan, de Shuklaphanta et de Bardia ainsi que dans la réserve faunique de Koshi Tappu et le lac de barrage Jagdishpur au Népal^[17], les parcs nationaux de Corbett, Dudhwa et Kaziranga en Inde^[13], le parc national de Madura Oya (Sri Lanka)^[14], les Sundarbans (Inde, Bangladesh), les parcs nationaux de Kaeng Krachan^[19], Huai Kha Khaeng^[14], Khao Sam Roi Yot et Thale Noi en Thaïlande et le parc national d'Ujung Kulon et de Pulau Dua à Java et le parc national de Botum Sakor au Cambodge^[13].

Lors d'une étude réalisée au Sri Lanka de 2015 à 2017, la présence du Chat pêcheur a été confirmée près de Ritigala, Gal Oya, Dehigahaela, Dunumadallawa et dans les hauts plateaux du centre de Sri Lanka^[20]. L'ensemble des pièges photographiques se sont déclenchés la nuit. La présence dans le parc national de Gal Oya et le parc national de Wilpattu est également documentée^[20].

Le Chat pêcheur était présent au parc national de Keoladeo en Inde^[14], où l'une des premières études scientifiques sur ce félin a été réalisée, mais l'espèce est à présent considérée comme extirpée dans cette région indienne^[13].

Présence en captivité

Chat viverrin, Zoo de Pont-Scorff, Morbihan, France

Afin d'assurer la pérennité de la population captive, le Chat pêcheur est l'objet d'un programme d'élevage européen en captivité (EEP) géré par le zoo de Děčín en République tchèque^[21] et d'un programme américain pour les espèces menacées (SSP) géré par le zoo de Riverbanks (en) en Caroline du Sud aux États-Unis^[22].

Dans la culture

Dans les mangroves du Godavari en Inde, les pêcheurs locaux décrivent la technique de chasse à l'affût du Chat pêcheur comme « Matumeeda unna pilli » qui signifie en télougou « embuscade du chat silencieux »^[11].

Références

Annexes

O gato pescador, Prionailurus viverrinus, é unha especie de mamífero carnívoro da familia dos félidos, subfamilia dos felinos, pertencente ao xénero Prionailurus,^[2][3] propio do Sucontinente indio: Bangladesh, Bután, India, Nepal, Paquistán, Sri Lanka, e do Sueste Asiático: Brunei, Camboxa, Indonesia (Xava e Sumatra), Malaisia (península), Tailandia e Vietnam.^[2]

Taxonomía

Descrición

A especie foi descrita en 1833 polo médico e zoólogo inglés Edward Turner Bennett, en Proc. Zool. Soc. Lond., 1833: 68,^[2] baixo o nome de Felis viverrina.^[3]

Foi incluída no xénero Prionailurus polo biólogo anemán Weigel, en 1961.^[2][4]

Etimoloxía

Para a etimoloxía do xénero, véxae Prionailurus.

O epíteto específico, viverrinus, quizais se deba ao parecido que teñen, na cor da pelaxe, coas especies do xénero Viverra, o tipo da familia dos vivérridos.

Sinónimos

Ademais de polo nome actualmente válido, e polo epónimo que lle impuxo Bennett, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:^[2]

• Prionailurus bennettii (Gray, 1867)
• Prionailurus himalayanus (Jardine, 1834)
• Prionailurus rhizophoreus Sody, 1936
• Prionailurus viverriceps (Hodgson, 1836)

Nome vulgar

Na maioría dos idiomas modernos a especie coñécese como gato pescador (debido aos seus hábitos alimenticios), coas adaptacións correspondentes de cada idioma.

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Jackson, Peter & Adrienne Farrell Jackson (1996): Les félins, toutes les espèces du monde: Paris / Lausanne: Delachaux et Niestlé. La bibliothèque du naturaliste. ISBN 2-6030-1019-0.
• Marion, Rémy; Catherine Marion, Géraldine Véron, Julie Delfour, Cécile Callou & Andy Jennings (2005): Larousse des Félins. Paris: Larousse. ISBN 2-0356-0453-2.
• Sunquist, M. & Sunquist, F. (2002): Wild Cats of the World. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-2267-7999-7.
• Walker, E. (1975): Mammals of the World. 2 Vols. Sixth edition. Baltimore and London: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-5789-8.
• Wilson, D. E. & Reeder, D. M., editors (2005): Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Baltimore, Maryland, USA: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-8221-0.

Outros artigos

• Carnívoros
• Feliformes
• Félidos
• Felinos
• Felininos
• Prionailurus

Mačka ribič (lat. Prionailurus viverrinus) je životinja iz porodice mačaka, čije se stanište proteže kroz: Indokinu, Indiju, Pakistan, Šri Lanku, Sumatru i Javu.

Krzno je maslinovo-sive boje s crnim točkama, raspoređenim u uzdužne pruge. Nos ove vrste je karakteristično spljošten. Veličina se razlikuje, ovisno o staništu: u Indiji, dužina je oko 80 cm, a težina oko 11,7 kg, dok je u Indoneziji, dužina oko 65 cm, a težina od oko 6 kg. Zdepaste su građe sa srednje-kratkim nogama i kratkim mišićavim repom, koji je dužine jedne do dvije polovine dužine ostatka tijela.

Kao i njen najbliži srodnik leopard mačka, mačka ribič živi pored rijeka, malih potoka i močvara sa šumom mangrova, a pošto često i vješto pliva, prilagođena je ovom staništu.

Glavna hrana ove mačke su ribe od kojih lovi oko 10 različitih vrsta. Također, lovi i druge vodene životinje, kao što su žabe ili riječni rakovi, ali i kopnene životinje, poput glodavaca i ptica. Kao i drugim sisavcima koji žive u poluvodenim sredinama, posebno građene šape joj omogućuju bolje kretanje u blatnjavom okruženju i vodi.

Kucing bakau (Prionailurus viverrinus) adalah kucing liar berukuran sedang di Asia Selatan dan Asia Tenggara. Pada tahun 2008, IUCN mengklasifikasikan kucing ini terancam punah karena mereka terkonsentrasi terutama di habitat lahan basah, yang semakin sering di jadikan permukiman manusia, dirusak dan diubah. Selama dekade terakhir, populasi kucing bakau di banyak habitatnya di Asia menurun derastis.^[2]

Seperti kerabat terdekatnya, kucing kuwuk, kucing bakau hidup di sepanjang sungai dan rawa-rawa bakau. Kucing baaku beradaptasi dengan habitatnya dan menjadi perenang yang terampil.

Karakteristik

Kucing bakau adalah yang terbesar dari kucing Prionailurus. Ukuran kucing bakau sekitar dua kali kucing domestik. Wajah yang memanjang dengan hidung khas yang datar. Bagian bawah tubuh berwarna putih, dan bagian belakang telinga berwarna hitam dengan bintik-bintik putih ditengahnya. Ada sepasang garis gelap di sekitar tenggorokan, dan sejumlah cincin hitam di ekor. Panjang kepala sampai badan mereka biasanya berkisar 57-78 cm (22-31 in), dengan ekor pendek 20-30 cm (7,9-12 in). Berat kucing ini 5-16 kg (11-35 lb). Bintik hitam berjalan longitudinal di seluruh tubuh, dan enam sampai delapan garis gelap terdapat dari belakang mata sampai ke tengkuk. Bagian bawah bulu lebih panjang dan sering dilapis dengan bintik-bintik.^[3]

Kaki kucing bakau kurang sepenuhnya berselaput daripada macan tutul kucing, cakar mereka tidak lengkap berselubung. kaki Webbed sering tercatat sebagai karakteristik dari kucing bakau, tapi anyaman di bawah jari-jari kaki tidak jauh lebih berkembang daripada kucing hutan.^[4]

Referensi

Líkamsbygging Vatnakattarins er örlítið ólík því sem gengur og gerist hjá köttum. Hann er um 57 cm til 85 sm langur og vegur allt frá 5.5 kílóum upp í 12 kíló, hámarkshraði hans er ekki nema um 15 km/s. Hann er í flokki meðal lítilla og meðalstórra katta en hann er með hlutfallsega langan líkama miðað við hversu stuttir fætur hans eru. Hár hans eru stutt og gróf en feldurinn er ótrúlega þéttur. Feldurinn er ljósbrúnn og aðeins yfir í grátt með svörtum röndum í andliti sem ná niður á háls en þar taka við svartir blettir sem ná allaleið niður á enda skottsins. Skottið er einnig ólíkt öðrum skottum á kattardýr en skottið á Vatnakéttinum er flatt sem nýtist vel á sundi en það notar hann sem einskonar stýri þegar hann er á sundi. Þó kötturinn lifi aðalega í þéttu gróðurlendi og í votlendi og veiðir i ám þá eru sundfit hans mjög svipuð og sundfit annara dýra sem kemur eilítið á óvart miðað við hversu miklum tíma hann eyðir á sundi. Klær Vatnakattarins eru einnig frábrugðar klóm skyldmenna hans en hann getur ekki dregið þær að fullu inn.

Útbreiðsla og búseta

Mestar líkur eru á að finna Vatnaköttinn í löndum í suð-austur Asíu sökum aðstæðna þar en eins og fram kom hér að ofan þá býr hann einna helst í þéttu gróðurvöxnu votlendi nálægt ám. Gróðurinn veitir gott skjól gegn öðrum rándýrum sem og góða felustaði fyrir Vatnaköttin til að liggja í laumi og fylgjast með fiskum. Búsvæði þeirra á þó undir högg að sækja sökum þess hve ágengur maðurinn er. Nú þegar hefur um helmingi af því svæði sem þeir hafa búið á verið eitt sökum meingunar frá verksmiðjum, vatnsbæli þurkuð upp og vatnið notað til áveitu fyrir landbúnað. 98% af því svæði sem eftir er bíður sömu afleiðinga ef ekki er gripið inn í og það strax.

Hegðun og lifnaðarhættir

Vatnakötturinn er næturdýr sem þýðir að hann sefur á daginn og fer svo á stjá þegar rökkva tekur í leit að bráð. Kettirnir sölsa undir sig stór yfirráðasvæði en þau geta verið allt að 22 ferkílómetrar að stærð, þó eru svæði kvendýranna eilítið smærri. Vatnakötturinn er einfari en býr yfir ótrúlegri aðlögunarhæfni en vitað er til þess að sumir þeirra lifa nálægt úthverfum en sökum þess að þeir ferðast aðallega um á nóttunni er erfitt að fylgjast með þeim.

Æxlun og líftími

Kettlingur

Fengitími Vatnakattarins er í Janúar og febrúar en þá kallar kvendýrið á karldýrin og gefur til kynna að hún sé tilbúin til mökunar. Meðgangan er í kringum 60 til 70 dagar og hvert got getur verið allt frá 1 kéttlingi upp í 4. Líkt og afkvæmi annara katta þá fæðast þeir blindir. Þegar kettlingarnir eru orðnir um 50 daga gamlir eru þeir farnir að geta borðað kjöt en stóla þó á foreldra sína til að færa þeim fæðu og eru fastir á spena í nokkra mánuði til viðbótar. Um 9 mánaða aldur eru kéttlingarnir svo orðnir fullvaxta og sjálfstæðir og um mánuði seinna fara þeir og leita sér að nýju yfirráðasvæði. Meðal lífaldur þeirra er milli 10 til 12 ár.

Fæða og fæðuöflun

Vatnakötturinn er kjötæta og er matarræðið hans að stórum meirihluta byggt upp á fiski eða um 70% og þar á eftir froskar, sniglar, snákar, mýs og fuglar. Vitað er til þess að Vatnakötturinn hafi veitt stærri dýr á borð við Civet, hunda sem og búfénað. Þegar kemur að því að veiða í vatni bíður kötturinn á árbakkanum þangað til hann kemur auga á fisk og stekkur þá beint á hann og kófestir. Vatnakéttirnir eru afbragðs góðir í því að kafa en það nýta þeir sér til að veiða fugla. Þá kafa þeir undir fuglana og þar með óséðir og grípa þá neðanfrá. Auðveldasta og orkuminnsta leiðin sem þeir nota þó til að veiða fiska er að þeir bíða á árbakkanum og slá loppunni létt á yfirborð árinnar til að herma eftir flugu eða öðrum smáum dýrum og bíða svo átektar eftir að fiskur komi til að gæða sér á flugunni en þá grípur kötturinn fiskinn og skóflar honum upp á þurrt land.

Hættur sem steðja að Vatnakettinum

Vatnakötturinn lifir á sama svæði og tígrisdýr og birnir og eru það helstu keppinautar hans um fæðu, en engin hætta steðjar að þessum dýrum í hans garð. Eina skepnan sem steðjar hætta að erum við mannfólkið. Ekki höfum við einungis eytt miklu af hans búsvæði heldur veiðum við hann einnig til að nýta feldinn og kjötið af honum. Mennirnir eru einnig að ryðjast meira og meira inn á búsvæði hans og veiða í stórum stíl þann fisk sem er í ánum sem kemur grimmt niður á Vatnakettinum en hann hefur þar að leiðandi úr minna að moða, sérstaklega þar sem hann deilir þessari fæðu með tígrisdýrum og birnum.

Tilvísanir

Ytri tenglar

http://www.iucnredlist.org/details/18150/0

http://theanimalfacts.com/mammals/fishing-cat/

http://a-z-animals.com/animals/fishing-cat/

http://www.arkive.org/fishing-cat/prionailurus-viverrinus/

https://nationalzoo.si.edu/Animals/AsiaTrail/FishingCats/factsheet.cfm

http://bigcatrescue.org/fishing-cat-facts/

Il gatto viverrino (Prionailurus viverrinus Bennett, 1833), chiamato anche gatto pescatore, è un felino del genere Prionailurus diffuso nel Sud-est Asiatico.

Descrizione

È un felide di media grandezza, dalle lunghe zampe e dalla coda corta. La sua testa è allungata, con orecchie molto piccole e tonde, poste molto indietro. Il suo pelame, morbido e senza lucentezza, è grigio terreo, brunastro sul dorso, più chiaro sotto il ventre; è tutto punteggiato di piccole macchie nere, allungate, di varia grandezza e disposte in file longitudinali sul dorso e sui fianchi. La coda è, più o meno distintamente, inanellata. Gli artigli non sono completamente retrattili e i piedi anteriori sono palmati. L'animale può camminare tenendo le dita aperte a ventaglio; questo adattamento gli permette, verosimilmente, di muoversi a suo agio sui terreni paludosi del suo habitat. Lungo circa 70–80 cm, la sua coda non supera i 30 cm. Pesa tra gli 8,5 e i 12,5 kg.

Esemplare in cattività

Distribuzione geografica

La distribuzione geografica del gatto viverrino comprende la maggior parte dell'Asia tropicale. Vive nel Nepal, nel Pakistan, in Birmania, in Thailandia, nella Cina meridionale, in Indocina e in tutta la penisola malese. In India è distribuito in maniera ineguale; infatti in parecchie regioni è assente. Nella penisola indiana esso s'incontra solo sulla costa del Malabar, fino al Capo Comorin. È raro nella regione di Madurai, nell'India meridionale, ma vive numeroso nella pianura del Gange e nel Bengala. Il gatto viverrino si ritrova pure nelle giungle di Ceylon, dove però è poco frequente, e nelle zone secche della parte settentrionale dell'isola. Vive anche a Sumatra e sulla costa settentrionale e su quella occidentale di Giava.

Habitat

Il gatto viverrino vive all'interno e alla periferia delle grandi foreste; è stato visto anche nelle regioni incolte; alcuni cacciatori lo hanno stanato nei canneti e fra le graminacee, costeggianti i corsi d'acqua e gli acquitrini. Predilige gli estuari e le mangrovie costiere. Si arrampica con agilità, ma preferisce starsene a terra, dove trova le sue prede. Nell'Himalaya s'incontra fino a 1500 m di altitudine.

Biologia

Questo gatto non è completamente notturno, perché lo si vede molto spesso aggirarsi durante il giorno nel sottobosco della giungla. È un felide irascibile, che può diventare pericoloso quando è ferito. Gli abitanti della regione di Malabar, in India, lo accusano di aver portato via bambini in tenera età, lasciati soli nelle misere capanne dai genitori. Vero è che esso non esita ad avvicinarsi ai villaggi. Il naturalista Hutton, quando abitava tra i monti Anamalai, nell'India meridionale, ricevette la visita di un gatto viverrino che, in cinque notti consecutive, gli rubò, prima di finire nella tagliola, 2 anatre, poi altre 3, 2 conigli adulti e infine 7 coniglietti. Questo felide cattura i pesci, standosene accovacciato su una pietra o sull'argine, da dove li prende con una zampata. Contrariamente a quanto si credeva a suo tempo, non catturerebbe i pesci tuffandosi in acqua. Si sa che si nutre principalmente di pesci e di molluschi d'acqua dolce, a cui dà la caccia negli acquitrini e nei corsi d'acqua. Lo zoologo Hodgson riferisce che un gatto viverrino fu visto mentre divorava un grosso serpente. Si afferma anche che uccide vitelli e pecore. Uno di questi gatti sembra che si fosse specializzato nella cattura di cani paria. Il gatto viverrino si ciba anche di rane e di piccoli rettili. Secondo Buchanan Hamilton, va pazzo per i molluschi acquatici Ampullaria e Unio, che abbondano in alcune regioni dell'India.

Riproduzione

La vita intima del gatto viverrino è poco conosciuta. Phillips ritiene che a Ceylon la femmina partorisca 2 piccoli, o nel cavo di un albero o in fondo a una tana. Hutton riferisce che due gattini, con gli occhi ancora chiusi, furono trovati in una piantagione di tè, a poca distanza da un grosso albero. A Cannanore, in India, un gattino fu trovato, nel mese di giugno, in mezzo ad un canneto. Una femmina, seguita da due piccoli fu vista, in aprile, nel Bihar. Allo zoo di Hannover, il 6 marzo 1959, una femmina partorì 2 piccoli. Il gatto viverrino si è riprodotto anche allo zoo di Francoforte, nel 1960, nel 1961 e nel 1963: si registrò la nascita di 3 gattini. Altri 2 ne nacquero nel marzo 1964, allo zoo di Filadelfia. Secondo Ulmer il loro peso alla nascita era di 170 g; misuravano 18,3 cm di lunghezza. Una seconda figliata, di 2 piccoli, si verificò allo zoo di Filadelfia il 28 febbraio 1966, dopo una gestazione di 63 giorni. Un altro parto si è verificato il 18 maggio 2012 allo zoo di Washington D.C. Il pelame dei piccoli non differisce da quello dei loro genitori. A un mese e mezzo di età i gattini si divertono a bagnarsi e a scorrazzare nell'acqua. Cominciano a mangiare la carne verso il 55º giorno.

Il gatto viverrino resta per lo più selvaggio e aggressivo, anche se catturato piccolino; tuttavia, si conoscono casi di gattini, addomesticatisi molto bene in pochissimo tempo.

Note

Bibliografia

• Wozencraft, W. C. (16 December 2005). in Wilson, D. E., and Reeder, D. M. (eds): Mammal Species of the World, 3rd edition, Johns Hopkins University Press, 542-543. ISBN 0-8018-8221-4.
• (EN) Mukherjee, S., Appel, A., Duckworth, J.W., Sanderson, J., Dahal, S., Willcox, D.H.A., Herranz Muñoz, V., Malla, G., Ratnayaka, A., Kantimahanti, M., Thudugala, A. & Thaung R. and Rahman, H. 2016, Prionailurus viverrinus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• Minnesota Zoo, su mnzoo.com.

Viverinė katė (lot. Prionailurus viverrinus, angl. Fishing Cat, vok. Fischkatze) – katinių (Felidae) šeimos plėšrus žinduolis. Žvėrelio ilgis (galva-uodega) virš 1 m. Paplitęs pietų Azijoje. Gyvena prie vandens. Gerai moka plaukioti. Minta žuvimis, vėžiais.

Viverinė katė (Prionailurus viverrinus)

Vikiteka

Kucing Ikan (bahasa Inggeris: Fishing Cat), nama saintifiknya (Prionailurus viverrinus) ialah kucing bersaiz sederhana.^[2]

Rujukan

• Senarai Semak Spesies Fauna> Mamalia di Perhilitan

Pautan luar

• images and movies of the fishing cat (Prionailurus viverrinus) at ARKive

De vissende kat of viskat (Prionailurus viverrinus) is een wilde katachtige uit Zuidoost-Azië en India. Het is samen met de platkopkat (Prionailurus planiceps) de enige katachtige die een belangrijk deel van zijn voedsel in het water vindt. Door de korte poten, het lange lijf en de gevlekte vacht wordt de vissende kat soms vergeleken met de civetkatten. Daaraan heeft de soort ook zijn soortaanduiding viverrinus, wat civetkat betekent, te danken.

Kenmerken

De vissende kat heeft een korte, lichtbruine tot groenig grijze vacht met donkerbruine tot zwarte vlekken, die op de nek en het voorhoofd overgaan in donkere strepen. De flanken en de buik zijn lichter gekleurd. De staart is zwartgeringd. De poten zijn vrij kort. De klauwen hebben kleine, slecht ontwikkelde zwemvliezen. De vissende kat kan zijn tenen spreiden, waardoor hij zich makkelijker kan voortbewegen over drassige grond.

De vissende kat is een stevige katachtige met een lang lichaam en een korte staart. Het dier wordt 57 tot 85 centimeter lang en 4 tot 14 kilogram zwaar. De staart is 20 tot 33 centimeter lang. Mannetjes worden groter dan vrouwtjes: vrouwtjes worden gemiddeld 6 tot 7 kilogram zwaar, mannetjes 11 tot 12 kilogram.

Leefwijze

De vissende kat is een solitaire jager, die 's avonds en 's nachts op jacht gaat. Overdag verblijft hij in dicht struikgewas of in een holle boomstam. De vissende kat eet voornamelijk waterdieren als vissen, schelpdieren, kikkers, kreeftachtigen als kreeften en krabben, waterinsecten, watervogels en slangen. Op het land vangen ze vogels en zoogdieren van muizen tot civetkatten, axishertenkalveren en varkens. Ook eten ze aas, bijvoorbeeld door tijgers achtergelaten kadavers. Hij vangt vissen en kikkers door in ondiep water te duiken en de dieren met de bek te vangen, of door langs de oever de dieren uit het water te slaan met de voorpoten. Het is een goede zwemmer, die brede rivieren kan oversteken.

Voortplanting

De vissende kat krijgt een tot vier jongen na een draagtijd van 63 tot 70 dagen. Na tien maanden zijn de jongen onafhankelijk. De vissende kat wordt gemiddeld twaalf jaar oud.

Chromolithografie van Richard Lydekker

Bedreiging

De belangrijkste bedreiging voor de vissende kat is habitatvernietiging en watervervuiling.

Verspreiding

De vissende kat komt voor in de wetlands van Zuidoost-Azië. Hij komt voor van Pakistan, Noord-India, Nepal en Zuid-China zuidwaarts tot Sri Lanka, Sumatra en Java, tot een hoogte van 1525 meter in de Himalaya. De vissende kat is afhankelijk van water, en komt voornamelijk voor in waterrijke gebieden met dichtbegroeide oevers, als moerassen, meren, rivieren, traagstromende beken en rivierdelta's grenzend aan bossen, rietvelden en mangrovebossen.

Fiskerkatt (Prionailurus viverrinus) er et lite kattedyr som lever i Sør- og Sørøst-Asia. Arten har 19 kromosompar.^[5]

Beskrivelse

Arten er den største blant asiatiske flekkede småkatter. Den er olivengrå med svarte flekker og kort hale. Den er noe større enn en vanlig tamkatt og kan bli opptil 85 cm lang (typisk 65–80 cm); hertil kommer halen på 25-35 cm. Normalvekt 8-14 kg. De største eksemplarene er kjent fra India. Som hos mange andre kattedyr er hannen størst. I forhold til jevnstore kattedyr (f.eks. jungelkatten og asiagullkatten) er fiskerkatten kraftig og kortbent, med stort hode, tettsittende øyne og store labber med semi-inntrekkbare klør. Arten er en ypperlig svømmer og har delvis svømmehud mellom tærne.

Utbredelse

Arten er utbredt i skogkledde tropiske og subtropiske regioner i Sør- og Sørøstasia. Utbredelsesområdet, som er sterkt fragmentert og dessuten innsnevret de siste tiår, utgjør omkring en million kvadratkilometer og strekker seg fra sørlige og østre deler av India og over det sørøstasiatiske fastlandet til Sri Lanka, Sumatra og Java. Den fantes langs Indus, men er trolig utryddet her^[6].
Fiskerkatten trives i jungel med vannrike områder (våtmarksområder, mangrovesumper, innsjøer og sakteflytende elver osv.), men den unngår hurtigflytende floder og bekker. De forekommer fra kysten og opp til over 1500 moh.

Atferd

Fiskerkattens ernæring og jaktmetoder er omdiskutert, både blant forskerne og blant lokalbefolkningen der den er vanlig. Dette skyldes dels individuelle variasjoner, dels en viss tendens hos enkelte til å overdrive rovdyrenes skadevirkninger (også kjent fra norsk rovdyrdebatt). Hovedbyttedyrene består av fisker, frosker, slanger, vanninsekter, krabber, kreps og mollusker. Den tar også vannfugler og landlevende småpattedyr som mus. Den kan også ta mellomstore pattedyr som hunder, geiter og mindre snikekatter, samt kalver og unger av andre større dyr som villsvin og hjorter^[7]. Ved et ettårig studium av ekskrementer i Keoladeo-nasjonalparken i India ble 144 porsjoner med avføring undersøkt. Rester av fisk ble funnet i 109, 39 inneholdt fugl, 31 gress, 18 insekter, 13 gnagere – og 11 inneholdt rester av slanger, øgler, mollusker, kaniner og/eller kuer.^[8] Kukjøttet stammet trolig fra et kadaver. Fiskerkatter er flere ganger observert mens de har spist på slike^[9].
Fiskerkatten kan fange fisk ved å sitte på en stein og snappe dem med poten – men svømmer gjerne og kan også stupe uti etter fisken og gripe byttet i kjeften.^[10][11] Den kan svømme under vann og er blitt observert mens den på den måten angrep vannfugler ved å gripe dem i bena.^[12]
De kan pirke forsiktig i vannet med en forpote. Dette ser ut til å lokke til seg fisk, kanskje fordi fisken oppfatter krusningene i vannet som et havarert insekt eller noe annet spiselig.^[13]

Fiskerkatten kan av og til vaske kjøttet før den spiser det^[14].

Reproduksjon

Hunnen går drektig i ca. 63 døgn. Et kull består vanligvis av 2-3 unger. De begynner å spise kjøtt etter ca. 60 dager, men er ikke avvent før etter seks måneders tid. Ungene er utvokst etter ca. 8½ måned. I fangenskap er fiskerkatter blitt opptil 15 år.

Status

Arten står oppført på IUCNs rødliste, og bestandsutviklingen har vært negativ gjennom flere år, som følge av tap av habitat.^[4] På grunn av avhengigheten til biotoper i og nær vann er bestanden svært utsatt når disse områdene berøres av drenering, jordbruk, bebyggelse og forurensning – noen steder også overfiske. IUCN Cats Red List Workshop 2007 antok at bestanden over de siste tre generasjonene (cirka 18 år) var redusert med minst 50 prosent.^[4] Likeledes anslår de en tilsvarende reduksjon i bestanden over de neste tre generasjonene, dersom det ikke blir iverksatt effektive mottiltak.^[4] En telling i Andhra Pradesh indikerte enda større bestandsnedgang, 76 % i løpet av ti år^[15].

Fiskerkatten i fangenskap og som kjæledyr

Fiskerkatter er blant de mange kattedyr som kan bli svært tamme hvis de tas mens de er små. De kan også pare seg i fangenskap, en egenskap som kan bli avgjørende for å redde en truet art. Men en risikerer at en hannlig fiskerkatt i stedet dreper den mindre hunnen^[16]. Noe vanlig kjæledyr er den ikke, men iallfall i USA forekommer salg av fiskerkatter.^[17][18].

I fangenskap kan fiskerkatter, kanskje særlig hannene, være svært aggressive også overfor andre kattedyr. Da en nyinnfanget fiskerkatt ble plassert i et bur sammen med en ung hunnleopard, og skilt fra den større slektningen med en trelem, så brøt den i stykker trelemmen og drepte leoparden. Noen forsøk på paring med tamkatter har ført til lignende problemer. Fredelig sameksistens mellom fiskerkatt og tamkatt er likevel mulig^[19], og de siste tiårene har en – visstnok særlig i Nord-Amerika – klart å få frem hybrider med tamkattens temperament og fiskerkattens fysikk. Hybridene (F1-generasjonen) har også hatt fiskerkattens tendens til å oppsøke vann. Bagralkatten (kalt så etter navnet bagral på fiskerkatten) er en slik hybrid. Det har vist seg vanskeligere å få frem fruktbare hybrider enn ved å pare tamkatt med f.eks. leopardkatt (jf. bengalkatt) og jungelkatt. Dette kan skyldes at tamkatten er mer i slekt med disse kattedyrene enn med fiskerkatten.^[20][21].

Referanser

Eksterne lenker

• (en) fiskerkatt i Encyclopedia of Life
• (en) fiskerkatt i Global Biodiversity Information Facility
• (en) fiskerkatt hos Fossilworks
• (en) fiskerkatt hos NCBI
• (en) fiskerkatt hos ITIS
• (en) Kategori:Prionailurus viverrinus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Prionailurus viverrinus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Prionailurus viverrinus – detaljert informasjon på Wikispecies
• Kristin Nowell & Peter Jackson, 1996: Fishing Cat Prionailurus viverrinus, i Wild Cats: Status Survey and Conservation Action Plan. IUCN/SSC Cat Specialist Group, Gland, Sveits.

Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Kotek cętkowany^[3], taraj^[4][5], kot cętkowany^[5] (Prionailurus viverrinus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Żyje wzdłuż brzegów rzek, w namorzynach, niedostępnych lasach tropikalnych i na trzęsawiskach Pakistanu, Indii, Sri Lanki, Indonezji. Gatunek ten jest chroniony przepisami konwencji waszyngtońskiej (CITES).

Opis

Ma krępe ciało. Jego sierść jest szara lub szarooliwkowa w ciemne cętki, natomiast kończyny i ogon są poprzecznie pręgowane. Zewnętrzna warstwa szorstkiego włosia zatrzymuje wodę, która nie dostaje się do skóry a nawet do izolującej warstwy wewnętrznego futra. Charakterystyczną cechą taraja są jego nogi – silnie umięśnione. Stopy natomiast posiadają błonę pławną, która ułatwia pływanie. Taraj jest aktywny głównie nocą i o zmierzchu. Dobrze pływa, na drzewa wspina się rzadko. Ma doskonały wzrok i słuch.

Śpiący taraj

Wielkość

długość ciała: 75 cm oraz ogon o długości 30 cm
wysokość w kłębie: 45 cm
masa ciała: około 8kg

Pożywienie

Przyczajony na skale, na piaszczystej ławicy lub brodząc w płytkiej wodzie łowi ryby przednimi łapami wyposażonymi w ostre pazury. Pożera mięczaki słodkich wód, kraby, węże i żaby, atakuje stada owiec u wodopoju. Poluje również na ptaki i gryzonie.

Rozród

Żyje samotnie, łączy się w pary tylko w okresie godowym. Ciąża trwa 63-68 dni, samica rodzi 1 – 2 młode.

Przypisy

Bibliografia

1. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Prionailurus viverrinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 grudnia 2007]

O gato-pescador (nome científico: Prionailurus viverrinus) é uma espécie de felídeo de médio porte que habita Indochina, Índia, Paquistão, Sri Lanka, Sumatra e Java. Sua pelagem é verde-oliva, com manchas dispostas longitudinalmente pelo corpo.^[2]

Eles estão fortemente associados com pantanal. São normalmente encontrados em pântanos e áreas pantanosas como lagoas marginais, caniçais, gamboas e áreas de mangue. Ao longo de cursos que foram pesquisados, esses gatos foram encontrados até em altitudes de 1.525 m, mas a maioria dos registros são de áreas de várzea. Os gato-pescador são amplamente distribuídos através de uma variedade de tipos de habitats (incluindo os verdes e floresta tropical seca).^[2]

Evolução

Os felinos evoluiram no Eocénico a partir do grupo Viverravidae, que também deu origem às civetas, hienas e aos extintos nimravídeos. O primeiro verdadeiro felino foi o Proailurus que viveu na Europa há cerca de 30 milhões de anos. Este animal tinha corpo longo, patas curtas e um dente molar adicional em cada mandíbula, por comparação aos felinos modernos. Já no Miocénico, o Proailurus deu origem ao gênero Pseudaelurus que se diversificou em dois grupos: a sub-família Machairodontinae, que inclui os chamados tigres-dente-de-sabre e Schizailurus, o ancestral da família Felidae, que surgiu há mais de 18 milhões de anos.

O primeiro grupo moderno de felinos a surgir foi a sub-família Acinonychinae, que inclui as chitas modernas (género Acinonyx) e a chita norte-americana (género Miracionyx) actualmente extinta.

A sub-família Felinae, que agrupa os gatos domésticos, surgiu há cerca de 12 milhões de anos. Os linces surgiram na América do Norte há cerca de 6,7 milhões de anos e daí expandiram-se para a Europa e Ásia. A primeira espécie reconhecida do género Lynx na Europa é o L. issiodorensis que viveu há 4 milhões de anos e que era maior que os linces actuais, mas com patas relativamente mais curtas.

Taxonomia

A divisão taxonômica desse animal, é um pouco complexa, pois além de sua família, há divisões de tribos e subtribos dentro do grupo que esse animal pertence. O gato-pescador, esta dentro da família Felidae e subfamília Felinae. Seu gênero Prionailurus é compartilhado desse modo:

• Clado Prionailurus
  • Otocolubus Brandt, 1842
    • Otocolubus manul (Pallas, 1776) - Gato-de-pallas ou manul
  • Prionailurus Severtzov, 1858
    • Prionailurus bengalensis - Gato-de-bengala
    • Prionailurus viverrinus - Gato-pescador
    • Prionailurus (Ictailurus) planiceps - Gato-de-cabeça-chata
    • Prionailurus rubiginosus - Gato-leopardo-indiano
    • Prionaiulurus iriomotensis - Gato-de-iriomote

Faixa geográfica

Um gato-pescador no Parque Nacional Taman Negara

O gato-pescador tem uma distribuição ampla, mas descontínua na Ásia, com grandes lacunas — alguns por razão do resultado de sua associação principalmente com as zonas húmidas, outros como resultado de extirpação recentes de seu habitat, e outros mais supostamente devido à falta de registos confirmados. No Paquistão, a população só foi vista no vale do rio Indus, mas não há registos recentes para confirmar que ainda permanece neste local. O gato-pescador foi extinto nos últimos anos, em partes da Índia, incluindo a região do oeste da Índia que é Bharatpur, que abriga o Parque Nacional de Keoladeo, uma das poucas áreas na Índia em que os gatos-pescadores foram estudados. Eles também desapareceram, possivelmente a partir do sul do Ghats ocidental.

No entanto, houve um acontecimento bastante espantoso, perto de Nagpur, na Índia central, uma área bem conhecida fora do alcance do gato-pescador, foi conhecido um relato de que um desses animais foi atropelado por um veículo.

Isso assustou os biólogos, pois os gatos-pescadores são encontrados principalmente na região de Terai dos contrafortes do Himalaia, no leste da Índia e Bangladesh, onde são amplamente distribuídos em áreas no leste da Índia. Na ilha do Sri Lanka, esse animal é encontrado em vários locais, até mesmo próximo a cidades.

No Sudeste Asiático, a sua distribuição parece muito irregular, com poucos registos recentes. Não há registos confirmados de gatos-pescadores na península da Malásia, mas uma câmera escondida no ano de 1999 do Parque Nacional Taman Negara capturou uma imagem incompleta mostrando a parte traseira do animal, isso sugeriu a ocorrência das espécies naquela região. No entanto, o gato-pescador nunca foi visto em Taiwan, onde foi relatado equivocadamente no passado. Sua ocorrência possível (com base em um registo) no sudoeste da China é desconhecido. Na ilha de Java, tornou-se escassa e, aparentemente, restrito a poucas das zonas húmidas costeiras. Em Sumatra há registos recentes de uma câmera em Berbak.

• Países nativos: Bangladesh, Butão, Camboja, Índia, Indonésia, Laos, Myanmar, Nepal, Sri Lanka, Tailândia, Vietnã;
• Possivelmente extinto: Paquistão;
• Presença incerta: China, Malásia (Malásia Peninsular - onde já foi nativo aqui)

Características

O gato-pescador é um gato de tamanho médio. Sua pele tem uma cor cinzento-oliva com manchas escuras arranjadas raiadas ao longo do comprimento do corpo. A cara tem uma aparência distinta com um nariz chato. O tamanho varia entre locais. Embora espécimes indígenas crescem até 80 cm de comprimento além de 30 cm da cauda, os gatos de pesca indonésio apenas atingem 65 cm, mais 25 cm cauda. Indivíduos indianos pesam até 11,7 kg, enquanto na Indonésia gatos-pescadores adultos pesam em até cerca de 6 kg. Eles têm membros curtos, e uma cauda curta musculosa com tamanho de metado do corpo ou até um terço do corpo.

Como seu parente mais próximo, a jaguatirica, o gato-pescador vive ao longo dos rios, córregos e manguezais. Ele está bem adaptado a este habitat, sendo um ávido nadador.

Alimentação

Como o nome indica, o peixe é a principal presa deste gato, do qual cerca de 10 peixes diferentes incluem a dieta desse animal. Também caça outros animais aquáticos, como rãs ou lagostas, e os animais terrestres, tais como roedores e aves. Caçam ao longo de cursos de água, agarrando as suas presas da água e, em muitos casos, mergulhando para apanhar presas que estejam distantes das margens. As membranas interdigitais nas suas garras ajudam a ganhar melhor tracção em ambientes lamacentos, assim como outros mamíferos que vivem em ambientes semi-aquáticos.

Avaliação do status da espécie

Gatos-pescadores são amplamente distribuídos, mas concentrados principalmente em habitats de zonas húmidas, que estão sendo cada vez mais degradados e desflorestados. Mais de 45% das zonas protegidas e 94% das zonas húmidas globais, significativamente no Sudeste da Ásia são consideradas ameaçadas. Zonas húmidas são ameaçadas pela urbanização, drenagem para a agricultura, a poluição, a caça excessiva, o corte de madeira e a pesca. Além disso, o afastamento dos manguezais costeiros na última década, tem sido rápida. O esgotamento dos recursos pesqueiros por causa da pesca excessiva é predominante e é provável que seja uma ameaça significativa.

Um gato-pescador em Taronga

Não parece ter acontecido um grave declínio na população de gatos-pescadores durante a maior parte da última década. Embora este período tenha visto um grande aumento do esforço de investigação, em busca de registos destes gatos, ainda é raro encontrar um desses animais nas zonas habitáveis por ele. Por exemplo, pesquisas recentes, na Tailândia, tiveram como objectivo estudar os gatos-pescadores no pantanal, porém não conseguiram encontrar qualquer animal nos últimos anos, mesmo usando câmera de captura, e apesar dos esforços intensos dos biólogos. Gatos-pescadores desapareceram de Bharatpur, Índia, nos últimos cinco anos, e também podem ter desaparecido do sudoeste da Índia e do Paquistão. Com base na escala de contracção contínua, a diminuição da qualidade do habitat, e os níveis reais de exploração das unidades populacionais de peixes e os níveis de potencial de intoxicação acidental, os gatos-pescadores encontram-se em declínio de pelo menos 50% ao longo dos últimos 18 anos e, se os esforços de protecção do habitat não forem intensificados, uma diminuição no futuro, de mesma magnitude, é esperada nos próximos 18 anos.

População

Existe uma preocupação com o status da espécie no sudeste da Ásia,^[3] onde é muito raro, e acredita-se estar a diminuir rapidamente o número de animais desse tipo. Há poucos registos da câmera captura em Laos ou o Cambodja, embora haja um número considerável de animais vivos apreendidos em cativeiro. Houve queda na Tailândia onde é encontrado muito raramente, em contraposição com o passado o qual eram encontrados facilmente.

Um gato-pescador no Zoológico de Pessac

O gato-pescador não pode ser confirmado em qualquer reserva no Vietname durante uma vistoria de oficiais de fauna. Em 2004, a fishing cat SSP e o Jardim Zoológico de Cincinnati e Jardim Botânico financiou uma pesquisa de campo por biólogos tailandeses para localizar os gatos-pescadores em zonas húmidas no sul da Tailândia. Quatro meses de procura não foi encontrado qualquer sinal de gatos-pescadores, apesar presença confirmada de numerosas espécies da fauna silvestre. Também houve as maiores reduções em Laos, bem como em Sumatra e Java. Na Índia, aparentemente foi extirpado de grande parte da sua área nos últimos anos, e já não existe no Paquistão.

Medidas preventivas

Incluídos no Anexo II da CITES. Protegidos pela legislação nacional sobre a maior parte da sua área, apresenta as seguintes proporções preventivas até agora:^[4]

• Caça proibida: Bangladesh, Cambodja, China, Índia, Indonésia, Myanmar, Nepal, Paquistão, Sri Lanka, na Tailândia.
• Regulamentação da caça ainda em estágio de aplicação no Laos.
• Sem protecção (fora da área de proteção): Butão, Vietname.

O felino presente na literatura, arte e mitologia

O gato-pescador na obra de Richard Lydekker

Artes com o felino são muito comuns em toda a história artística. Um homem que explorou muito a arte desse felino, principalmente o gato-pescador foi Richard Lydekker que foi um geólogo e paleontólogo britânico, nascido em Londres em 1849. Dentro de suas obras tem um livro chamado "Cats and Carnivora" de 1894.
Na Mitologia nórdica, existe a deusa Freya, que possui uma carruagem puxada por dois grandes felinos, que representavam as qualidades da deusa: a fertilidade e a ferocidade. Esses gatos exibiam as facetas do gato doméstico, ao mesmo tempo afetuosos, ternos e ferozes. Os templos pagãos da região nórdica eram frequentemente adornados com imagens de felinos. Na Finlândia, havia a crença de que as almas dos mortos eram levadas ao além por meio de um trenó puxado por felinos também.^[5]

Representações culturais

Um documentário feito em 2005, chamado Disputa dos grandes felinos, o qual fala sobre leões, guepardos e leopardos que tem desenvolvido a sua própria estratégia de caça, de educação familiar e de técnicas de sobrevivência. Passado na reserva Mala Mala na África do Sul,^[6] desenvolve mostrando qual felino tem maiores chances de sobreviver.

Identidade em outros países

No Sri Lanka, o gato-pescador é conhecido como Handun Diviya ou Kola Diviya .^[7] Os termos "Kola Diviya" e "Handun Diviya" são também utilizados pela comunidade local para se referir ao gato-ferrugem (Prionailurus rubiginosus), outro gato pouco conhecido em habitats pequenos do subúrbio do Sri Lanka. Ambos são animais são noturnos e fugaz.^[8]

Referências bibliográficas

• Macdonald, D. (2001) The New Encyclopedia of Mammals. Oxford University Press, Oxford.

Referências