nomes no trilho de navegação
'n Narbroekie is 'n naaldekoker, Pantala flavescens, en behoort tot die familie van Libellulidae. Dit staan in Engels bekend as die Wandering Glider, Globe Skimmer of Global Wanderer, en word algemeen beskou as die mees wydverspreide naaldekoker op Aarde.[2]
Pantala flavescens kom op al die kontinente behalwe Antartika voor. In Afrika kom dit in die Afrotropiese gebied voor. Buite Afrika word hierdie spesie algemeen aangetref in die Arabiese Skiereiland en in die Midde-Ooste en dit bereik soms Suid-Europa. In Asië kom dit voor vanaf die noorde tot die sentrale dele van Asië, Suid-Siberië, Kamtsjatka en Japan, en verder suid tot by Australië. In die Amerikas is dit wydverspreid deur die Neotrope, insluitende die Karibiese Eilande en Galápagos-eilande, asook regdeur die VSA, insluitend die Pasifiese eilande en Suid-Kanada. Dit is die enigste Odonata-spesie wat op Paaseiland voorkom. Hierdie spesie migreer en sy migrasies is gekoppel aan die moessonweerpatroon.[1]
Broei in klein poele, selfs tydelike poele, en word gewoonlik gesien waar dit oor gras en onder bome vlieg, dikwels in groepe. Dit word dikwels gesien in tuine en vlieg heen en weer oor grasperke en swembaddens.[2]
Liggaamslengte: 47–50 mm. Agtervlerklengte: 38.5–41 mm. Die Narbroekie het 'n eiesoortige vorm met 'n tapse abdomen en agtervlerke wat ongewoon wyd is by die basis. Wyfies en onvolwasses is mosterdkleurig en die bokant van die mannetjies se abdomens word oranje-rooi soos hulle ouer word. Albei geslagte het 'n geel gesig en 2 of 3 swart merke op die s8-, s9- en s10-segmente van die abdomen. Pterostigmas is langer op die voorvlerke as op die agtervlerke.[3]
Pantala flavescens in Tanzanië.
'n Groep rustende Narbroekies.
'n Narbroekie in vlug.
'n Paartjie.
_mating_W_IMG_2999.jpg)
|coauthors= geïgnoreer (help) |coauthors= geïgnoreer (help) 'n Narbroekie is 'n naaldekoker, Pantala flavescens, en behoort tot die familie van Libellulidae. Dit staan in Engels bekend as die Wandering Glider, Globe Skimmer of Global Wanderer, en word algemeen beskou as die mees wydverspreide naaldekoker op Aarde.
Gwas neidr o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Y gleider crwydrol (Lladin: Pantala flavescens; lluosog: y gleidars crwydrol). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Y rhywogaeth hwn, P. flavescens, a'r Pantala hymenaea, yw'r unig aelodau o'r genws Pantala o'r is-deulu Pantalinae. Fe'i disgrifiwyd am y tro cyntaf gan Johan Christian Fabricius yn 1798.[1] Dywedir mai dyma'r gwas neidr mwyaf cyffredin drwy'r blaned.[2]
Mae'r Gleider crwydrol yn 4.5 cm o hyd, ac mae hyd ei adenydd rhwng 7.2 cm and 8.4 cm.[3]. Ei gynefin yw llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr.
Mae'r adenydd yn dryloyw, fel arfer, ac yn llydan wrth eu bonyn. Ceir, fodd bynnag, amryywiaethau, gyda rhai o'r un rhywogaeth ag adenydd melyn golau, brown neu felyn. Ar Ynys y Pasg ceir P. flavescens gydag adenydd du.[3]>[4]
Gwas neidr o deulu'r Libellulidae ('Y Picellwyr') yw'r Y gleider crwydrol (Lladin: Pantala flavescens; lluosog: y gleidars crwydrol). Dyma'r teulu mwyaf o weision neidr drwy'r byd, gyda dros 1,000 o rywogaethau gwahanol. Y rhywogaeth hwn, P. flavescens, a'r Pantala hymenaea, yw'r unig aelodau o'r genws Pantala o'r is-deulu Pantalinae. Fe'i disgrifiwyd am y tro cyntaf gan Johan Christian Fabricius yn 1798. Dywedir mai dyma'r gwas neidr mwyaf cyffredin drwy'r blaned.
Mae'r Gleider crwydrol yn 4.5 cm o hyd, ac mae hyd ei adenydd rhwng 7.2 cm and 8.4 cm.. Ei gynefin yw llwyni coed, llysdyfiant a phlanhigion eraill ar lanau llynnoedd llonydd a phyllau dŵr.
Mae'r adenydd yn dryloyw, fel arfer, ac yn llydan wrth eu bonyn. Ceir, fodd bynnag, amryywiaethau, gyda rhai o'r un rhywogaeth ag adenydd melyn golau, brown neu felyn. Ar Ynys y Pasg ceir P. flavescens gydag adenydd du.>
Die Wanderlibelle (Pantala flavescens) ist neben Pantala hymenaea die einzige Libellenart der Gattung Pantala aus der Unterfamilie Pantalinae. 1798 beschrieb Fabricius die Art erstmals.[1] Sie gilt als die auf der gesamten Erde am weitesten verbreitete Libelle.[2] 2019 wurde die Wanderlibelle zum ersten Mal in Deutschland sowie in der Schweiz nachgewiesen. Dieser Umstand wird mit den stattfindenden Klimaveränderungen in Verbindung gebracht und war auch Anlass zur Benennung dieser Art als „Libelle des Jahres 2021“.[3]
Wanderlibellen werden bis zu 4,5 cm lang[4] und erreichen Flügelspannweiten zwischen 7,2 cm und 8,4 cm.[5] Die Vorderseite des Kopfes ist gelblich bis rötlich. Der Rumpf (Thorax) ist meist gelblich bis goldfarben mit einem dunklen Strich und behaart. Es wurden aber auch schon Exemplare mit bräunlichem oder olivfarbenem Thorax entdeckt. Der Hinterleib (Abdomen) weist eine ähnliche Farbcharakteristik wie der Thorax auf.[5][6]
Am Hamulus, einem kleinen hakenförmigen Fortsatz am sekundären Geschlechtsorgan der Männchen, fehlt der äußere Ast oder ist vielmehr nur durch einen Wulst angedeutet. Beim Weibchen wiederum befinden sich auf dem letzten Segment der kahnförmigen Bauchplatte zwei kurze Scheidentaster.[7]
Die Flügel sind nicht gefärbt und am Ansatz sehr breit. Auch hier wurden einzelne Exemplare mit olivfarbenen, bräunlichen und auch gelblichen Flügeln entdeckt. Auf der Osterinsel treten Wanderlibellen sogar mit schwarzen Flügeln auf.[5][6]
Das Flügelmal oder Pterostigma ist wiederum gelblich, bei reifen Männchen auch rot. Am Flügelansatz und an der Flügelspitze kann bei den durchsichtigen Flügeln ein gelblicher Schatten auftreten. Die kastanienroten Facettenaugen nehmen, wie bei den Großlibellen (Anisoptera) üblich, einen großen Teil des Kopfes ein.[8] Die erwähnten Farbabweichungen sind sicherlich mit eine Erklärung für die vielen wissenschaftlichen Beschreibungen unter verschiedenen Namen.
Die Larve hat eine Länge von 24 bis 26 mm. Sie ist hellgrün mit leichter, hellbrauner Sprenkelung.[9] Die rundlichen Augen sind seitlich unten am Kopf angeordnet, und das Abdomen endet stumpf.
Die paarigen Seitenplatten (Ventrolateralplatten) des elften Hinterleibssegmentes, der sogenannte Paraproct, sind von der Seite gesehen glatt. Die unpaare dorsale Platte des elften Hinterleibssegments, der sogenannte Epiproct, ist ungefähr gleich lang wie oder länger als der Paraproct. Dies unterscheidet sie von Larven der Gattung Tramea, bei denen der Epiproct kürzer als der Paraproct ist. Des Weiteren weist die Art am Palpus, einem Taster der Mundwerkzeuge, 12 bis 14 Borsten auf und somit weniger als P. hymenaea, welche hier zwischen 15 und 18 Borsten besitzt.[10]
Die weiblichen zeigen gegenüber den männlichen Tieren einige Unterschiede (Dimorphismen). Noch dazu kann hier eine Unterscheidung zwischen auf Kontinenten und auf Inseln lebenden Tieren getroffen werden. Generell gilt, dass die Flügel des Männchens dunkler als die des Weibchens sind. Bei Festlandtieren variiert bei den Männchen die Länge des Femurs, des längsten Beinabschnitts, stärker. Sie haben außerdem längere Vorder- und kürzere Hinterflügel als die Weibchen. Bei den Inselvertretern hingegen sind die Vorder- und Hinterflügel länger als die des Weibchens, und das Femur zeigt bei beiden die gleichen Variationen. Weitere Unterschiede zwischen Festland- und Inseltieren betreffen insbesondere die Farbgebung. So sind Inselvertreter im Allgemeinen dunkler.[6]
Neben der Schwesterart Pantala hymenaea, die allerdings einen auffallenden braunen Basalfleck im Hinterflügel aufweist und generell etwas dunkler gefärbt ist, ist die Wanderlibelle insbesondere mit einigen Vertretern der Gattung Tramea zu verwechseln. Diese haben üblicherweise jedoch einen markanten Streifen auf ihren Hinterflügeln.[11] In Europa haben Heidelibellen (Sympetrum spp.) eine gewisse Ähnlichkeit.
Wie in der Familie der Segellibellen üblich, gibt es auch bei der Wanderlibelle keine ausgeprägten Balzrituale. Das Weibchen paart sich zwar viele Male, jedoch meist nur einmal am Tag.[12]
Nach der Paarung fliegen die Wanderlibellen im Tandem, wobei das Weibchen zur Eiablage an das Männchen angekoppelt bleibt. Hierfür wählt das Tier teilweise ungeeignete Plätze wie frisch gewaschene Autos.[9] Ein Gelege besteht aus ungefähr 500 bis 2000 Eiern. Die Eier haben die Form eines Rotationsellipsoids, wobei die große Halbachse 0,5 mm und die kleine 0,4 mm misst.[13]
Die Larven entwickeln sich innerhalb von 38 bis 65 Tagen,[14] was der Wanderlibelle ermöglicht, sich in nur temporären Gewässern oder auch in Swimmingpools zu vermehren.[15] In einem Jahr entstehen so etwa drei bis vier Generationen.[16] Die schnelle Entwicklungszeit und der Umstand, dass die Larven oft in nur saisonalen Gewässern reifen, gleicht die fehlende Tarnung gegenüber Fressfeinden aus.[9] Allerdings scheinen die Larven sehr temperaturempfindlich zu sein.[17] Die Lebenserwartung ist nicht bekannt, da eine Feststellung auf Grund der hohen Mobilität der Tiere nahezu unmöglich ist.
Wie alle Libellenlarven leben auch jene der Wanderlibelle räuberisch. Verglichen mit anderen Arten der Familie der Segellibellen ist die Larve allerdings bei der Futtersuche sehr aktiv und ernährt sich relativ wahllos von allen möglichen im Wasser lebenden Wirbellosen, wie aquatischen Insekten-Larven und Flohkrebsen. Aber auch Kaulquappen und kleine Fische werden in die Ernährung einbezogen.
Die Imago ernährt sich überwiegend von kleinen Fluginsekten wie Mücken. Im Schwarm fressen sie auch fliegende Ameisen und Termiten.[9]
Ihre Fluggeschwindigkeit beläuft sich auf 5 m/s.[18] Besonders im Herbst fliegt die Wanderlibelle in großen Schwärmen, wobei sie sich die Thermik zu Nutze macht. Ein Bericht spricht hier sogar von einer „Wolke“, die 34 km² umfasste.[9] Bevorzugt nutzt sie dabei feuchte Winde.[19] Im normalen Flug halten sich Vertreter auf Inseln in Höhen von ein bis 2,5 m über dem Boden auf und unterbrechen ihren Flug bei aufziehenden Wolken. Die kontinentalen Vertreter hingegen wählen Flughöhen von drei bis vier Metern und unterbrechen ihren Flug auch bei schlechter Witterung nicht. Die Tiere auf der Osterinsel haben sich davon wegentwickelt, weit auf die offene See hinauszufliegen, da dies meist den sicheren Tod bedeutet.[6]
Bei der Landung strebt das Tier eine vertikale Haltung an.[4] Die Flügel stehen dabei wie bei allen Großlibellen vom Körper ab, werden also nicht angelegt.
Die Wanderlibelle hat ein extrem weites Verbreitungsgebiet, das ungefähr bis zum 40. Breitengrad bzw. zu den 20-°C-Isothermen reicht. Dabei bezeichnen die 20-°C-Isothermen jenes Gebiet, in dem die Temperatur im Jahresmittel 20 °C beträgt. Damit tritt sie sowohl in den Tropen als auch in den gemäßigten Zonen Nordamerikas auf. Aus Europa gibt es nur vereinzelte Sichtungen der Art, wobei seriöse Nachweise bislang vor allem aus der Ägäis und dem angrenzenden Festland stammen. Wanderlibellen-Meldungen aus England oder Frankreich sind als äußerst zweifelhaft zu werten oder auf z. B. mit Bananenlieferungen importierte Tiere zurückzuführen. Als eine Erklärung für das Fehlen der sonst so verbreiteten Art in Europa wird die Barrierewirkung der Sahara angesehen. Diese macht mit ihren ungünstigen Winden, wie dem trockenen Scirocco,[19] und ihrer ausgeprägten Trockenheit dem Tier die Überquerung nahezu unmöglich.[20] Seit den 2010er-Jahren häufen sich allerdings doch Einzelsichtungen auch in den gemäßigten Zonen Europas, die nicht auf anthropogenen Verschleppungen beruhen. Dieser Umstand wird als eine Folge des fortschreitenden Klimawandels interpretiert. Als bislang nördlichster Fundpunkt gilt die Kurische Nehrung (Oblast Kaliningrad) im Jahr 2013, auch beispielsweise in Polen erfolgte 2016 eine Sichtung.[21] In Deutschland gelang im Juli 2019 der erste Freiland-Nachweis eines Männchens in der südbrandenburgischen Bergbaufolgelandschaft. Im Folgemonat wurde am gleichen Ort zudem eine Exuvie der Art entdeckt, was auf eine erfolgreiche Reproduktion hinweist.[22] Gleiches wurde 2019 auch in der Schweiz dokumentiert.[23]
Das Eintreffen in den Subtropen und Tropen fällt mit der tropischen Konvergenzzone zusammen.[24] Hierin zeigt sich auch wieder ihre Vorliebe für feuchte Winde. So trifft die Wanderlibelle im südostindischen Tamil Nadu erst mit dem zweiten Monsun ein – denn erst dieser bringt in jener Region den Regen. Im restlichen Indien hingegen trifft sie bereits mit dem ersten, regenbringenden Monsun ein.[19] Sie wurde als am höchsten fliegende bisher bekannte Libelle bei circa 6.200 m im Himalaya gesichtet. Auch war die Wanderlibelle eine der ersten Arten, die sich nach den Kernwaffentests wieder auf dem Bikini-Atoll ansiedelten.[15] Zudem ist sie die einzige Libellenart, die auf der Osterinsel vorkommt. Die dort vertretenen Individuen scheinen sich durch ihren kleineren Genpool von den kontinentalen Individuen abzukoppeln, wodurch langsam eine neue Art entsteht (Gendrift). In kälteren Gebieten wie Südaustralien und Nordkanada kann die Wanderlibelle nicht überwintern und wird daher jedes Jahr aufs Neue durch Migranten ersetzt.[6]
Der Trivialname Wanderlibelle erklärt sich aus ihrem ausgeprägten Migrationsverhalten,[4] das sich aus ihrer Fähigkeit, mehrere Stunden ununterbrochen zu fliegen, ergibt.[25] Auch der englische Trivialname Wandering Glider beziehungsweise Globe Skimmer deutet dies an.[4] Der zum Beispiel in Hongkong gebräuchliche Name Typhoon Dragonfly resultiert aus dem Eintreffen der Libelle zusammen mit oder kurz vor dem Regen.[19] Der japanische Name ist ウスバキトンボ, ausgesprochen „Usubaki-Tombo“, also Usubaki-Libelle. Der Name in Kanji 薄羽黄蜻蛉, der japanische Fachname, ausgesprochen „Usubaneki-Tombo“, heißt Kanji für Kanji:
Dies lässt sich also übersetzen als „gelbe Libelle mit zierlichen Flügeln“.
Der wissenschaftliche Name Pantala flavescens besteht zum einen aus dem Wort Pantala, das „alle Flügel“ bedeutet und auf die großen und langen Flügel anspielt, zum anderen aus dem lateinischen flavescens, das gold/gelb heißt und sich auf die ausgeprägte goldene Färbung bezieht.[4]
Die Art wurde erstmals 1798 als Libellula flavescens durch Fabricius folgendermaßen beschrieben:
„L. [flavescens] alis hyalinis: stigmate niveo, corpore flavescente. Habitat in India Dom. Daldorff. Statura praecedentium. Caput flavescens oculis magnis, fuscis. Thorax flavescens, immaculatus. Abdomen compressum, flavescens linea dorsali nigra. Alae albae stigmate marginali niveo.“
Der dieser Erstbeschreibung zugrunde liegende Holotyp wird im Zoologischen Museum der Universität Kopenhagen aufbewahrt und war ein Weibchen aus Indien. In den folgenden Jahren tauchten einige weitere Beschreibungen mit wechselnden Namen auf. 1805 bezeichnete Palisot de Beauvois ein Tier aus Nigeria als Libellula viridula. Etwa 1823 beschrieb der britische Entomologe Dale in einem unveröffentlichten Manuskript ein angeblich in Norfolk gefangenes Männchen als Libellula sparshalli,[26] das sich heute im Hope Museum in Oxford befindet. Im Jahr 1839 betitelte Burmeister ein Männchen aus Madras, das sich heute in der Zoologischen Sammlung Halle befindet, als Libellula analis und ein weiteres Männchen aus Brasilien als Libellula terminalis. Letzteres befindet sich im Naturhistorischen Museum Wien. 1910 lichtete sich das Feld, als Muttkowski die Synonymität der Arten erkannte. Bis auf eine Beschreibung im Jahr 1955, als Sympetrum tandicola durch Singh anhand eines Männchens aus dem Himalaya, das sich heute im Zoology Survey India in Kalkutta befindet, folgten nun nur noch Publikationen, in denen die Art als Pantala flavescens bezeichnet wurde. Singhs Sympetrum tandicola wurde 1973 durch Mitra mit Pantala flavescens synonymisiert.[1]
Die Wanderlibelle bildet zusammen mit Pantala hymenaea die Gattung Pantala. Diese ist wiederum namensgebend für die Unterfamilie Pantalinae innerhalb der Familie der Segellibellen.
Auch die Schwesterart Pantala hymenaea ist, wie der fehlende deutsche Trivialname bereits impliziert, weder in Deutschland noch in Europa heimisch.
In der Kladistik wird die Gattung Pantala innerhalb der Pantalinae allen anderen Gattungen dieser Unterfamilie gegenübergestellt. Für die Unterfamilien der Segellibellen gibt es aktuell keine Untersuchung, die eine dichotome Darstellung der Phylogenie erlaubt, die Pantalinae lassen sich nach aktuellem Forschungsstand also nicht eindeutig einer anderen Unterfamilie als Schwestergruppe gegenüberstellen.[27]
Segellibellen? andere Unterfamilien
andere Gattungen
Wanderlibelle (Pantala flavescens)
Die Wanderlibelle hat weltweit den Schutzstatus G5, womit sie als in hohen Zahlen vorkommende, sehr weit verbreitete und ungefährdete Art eingestuft wird. Diesen Status erhielt sie am 30. Dezember 1985. In den USA hat sie den national äquivalenten Schutzstatus N5. In Kanada hingegen ist sie mit N4 niedriger eingestuft. Dies bedeutet, dass der Bestand zwar momentan als gut eingeschätzt wird und die Art als ungefährdet gilt, aber auf lange Sicht Bedenken bestehen. Auch auf der Ebene vieler Bundesstaaten in den USA und Kanada wurde ein Schutzstatus vergeben. Diese sind in der Graphik rechts in ihrer Entwicklung dargestellt.[28]
Ihrer hohen Verbreitung verdankt die Wanderlibelle auch, dass sie auf einigen Briefmarken abgebildet ist. So veröffentlichte Wallis und Futuna am 29. Juli 1974 eine 45-Franc-Briefmarke, die eine Wanderlibelle über einer Wasserfläche mit etwas Gewächs zeigt.[29] Sie hat die Michel-Nummer 257 und erschien in einer Reihe von Insekten-Motiven. Im Jahr 1975 führten die Pitcairninseln am 9. November eine Marke ein, die eine Wanderlibelle vor dunkelblauen Hintergrund zeigt und 15 Cent wert war. Ihre Michel-Nummer ist 154, sie erschien ebenfalls in einer Insekten-Kollektion.[30]
Tuvalu brachte am 25. Mai 1983 eine 10-Cent-Briefmarke heraus, die eine Wanderlibelle zeigt. Die lithographische Abbildung wurde von J. E. Cooter gestaltet. Ihre Michel-Nummer ist 190, und sie erschien in einer Reihe von Libellen. Die Darstellung beschränkt sich hier auf die Libelle mit Gräsern.[31][32] Eine weitere Wanderlibellen-Briefmarke erschien am 25. Dezember 1983 in Botswana zu 6 Thebe. Sie zeigt die Libelle vor blauem Hintergrund auf einem Gewächs.[33]
Wiederum in Wallis und Futuna erschien am 4. August 1998 eine Briefmarke, die das Tier diesmal vor gelblichem Hintergrund im Fluge zeigt. Der Wert betrug 36 F und die Michel-Nummer ist 736. Auch sie erschien zusammen mit anderen Insekten-Motiven.[34] Die bislang neueste Briefmarke stammt aus dem Jahre 2003 und erschien in Nordkorea. Ihr Wert beträgt 15 Won, und sie stellt eine auf einer Ähre sitzende Wanderlibelle dar.[35]
(Quelle unter[1])
Die Wanderlibelle (Pantala flavescens) ist neben Pantala hymenaea die einzige Libellenart der Gattung Pantala aus der Unterfamilie Pantalinae. 1798 beschrieb Fabricius die Art erstmals. Sie gilt als die auf der gesamten Erde am weitesten verbreitete Libelle. 2019 wurde die Wanderlibelle zum ersten Mal in Deutschland sowie in der Schweiz nachgewiesen. Dieser Umstand wird mit den stattfindenden Klimaveränderungen in Verbindung gebracht und war auch Anlass zur Benennung dieser Art als „Libelle des Jahres 2021“.
தேசாந்திரித் தட்டான் (Pantala flavescens) என்பது ஒரு வகை தட்டாம்பூச்சி ஆகும். தட்டான் பூச்சிகளில் Libellulidae என்னும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தத, இது 1798 ஆம் ஆண்டு பேப்ரிசியஸ் என்பவரால் முதன்முதலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு விவரிக்கப்பட்டது.[1] இது மிகவும் பரவலாகக் காணப்படும் தட்டாம்பூச்சி ஆகும்.[2] தேசாந்திரித் தட்டான்கள் வலசை போகும் பண்பு கொண்டவை. பூச்சியினங்களிலேயே நீண்ட தொலைவுக்கு வலசைபோவது இந்தத் தட்டான்கள்தான் என்று அண்மையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.
காற்று அலைகளின் உதவிகொண்டு, இந்தியாவிலிருந்து ஆப்பிரிக்காவுக்கு, ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து இந்தியாவுக்கு என்று இந்த வகைத் தட்டான்கள் வலசைச் சுழற்சியைப் பின்பற்றுகின்றன. இந்தக் கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்தியவர் சார்லஸ் ஆண்டர்சன் என்னும் கடலுயிர் ஆராய்ச்சியாளர். நான்கு தலைமுறைத் தட்டான்கள், மொத்தமாக 16 ஆயிரம் கிலோ மீட்டர் பயணிக்கின்றன என்கிறார் ஆண்டர்சன்.[3]
தேசாந்திரித் தட்டான் (Pantala flavescens) என்பது ஒரு வகை தட்டாம்பூச்சி ஆகும். தட்டான் பூச்சிகளில் Libellulidae என்னும் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தத, இது 1798 ஆம் ஆண்டு பேப்ரிசியஸ் என்பவரால் முதன்முதலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு விவரிக்கப்பட்டது. இது மிகவும் பரவலாகக் காணப்படும் தட்டாம்பூச்சி ஆகும். தேசாந்திரித் தட்டான்கள் வலசை போகும் பண்பு கொண்டவை. பூச்சியினங்களிலேயே நீண்ட தொலைவுக்கு வலசைபோவது இந்தத் தட்டான்கள்தான் என்று அண்மையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.
காற்று அலைகளின் உதவிகொண்டு, இந்தியாவிலிருந்து ஆப்பிரிக்காவுக்கு, ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து இந்தியாவுக்கு என்று இந்த வகைத் தட்டான்கள் வலசைச் சுழற்சியைப் பின்பற்றுகின்றன. இந்தக் கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்தியவர் சார்லஸ் ஆண்டர்சன் என்னும் கடலுயிர் ஆராய்ச்சியாளர். நான்கு தலைமுறைத் தட்டான்கள், மொத்தமாக 16 ஆயிரம் கிலோ மீட்டர் பயணிக்கின்றன என்கிறார் ஆண்டர்சன்.
Pantala flavescens,[3] the globe skimmer, globe wanderer or wandering glider,[1] is a wide-ranging dragonfly of the family Libellulidae.[1] This species and Pantala hymenaea, the "spot-winged glider", are the only members of the genus Pantala. It was first described by Johan Christian Fabricius in 1798.[4] It is considered to be the most widespread dragonfly on the planet with good population on every continent except Antarctica although rare in Europe.[1][5] Globe skimmers make an annual multigenerational journey of some 18,000 km (about 11,200 miles); to complete the migration, individual globe skimmers fly more than 6,000 km (3,730 miles)—one of the farthest known migrations of all insect species.
.jpg)
.jpg)
The dragonfly is up to 4.5 cm long,[6] reaching wingspans between 7.2 cm and 8.4 cm.[7][8][9] The front side of the head is yellowish to reddish. The thorax is usually yellow to golden coloured with a dark and hairy line. There were also specimens with a brown or olive thorax. The abdomen has a similar colour as the thorax.[7][10][8]
The wings are clear and very broad at the base. There, too, there are some specimens with olive, brown and yellow wings. On Easter Island there are wandering gliders with black wings.[7][10][8]
The pterostigma turns yellowish. The transparent wings may turn a yellowish shade towards the tip. The chestnut-red eyes take up most of the head, as is usual in the large dragonflies (Anisoptera).[11][8] The above colours explain the many scientific descriptions of this species under different names.
Females show some differences compared with males. The general rule is, the males have reddish yellow abdomen marked with black whereas the females lack the reddish wash in abdomen. The males have golden yellow patch on base of hindwings and narrow apical brown spot at the hind border of wings. The females lack apical brown patches in wings.[8][9]
In mainland males, the length of the femur, the longest leg section, varies; they also have longer front and shorter hindwings than the females. The island representatives, however, have the front and hindwings longer than the female, and the femur is the same for both sexes. There are other differences between mainland and island specimens, particularly in terms of colouring. Island representatives are generally darker.[10]
The larva is between 24 and 26 mm long. It is light green with light, purple speckles. The round eyes are sideways on the bottom of the head, the abdomen and the tail blunt.[12]
The paired side plates on the eleventh segment of the abdomen, the so-called paraproct, is smooth when seen from the side. The unpaired dorsal plate of the eleventh segment, called the epiproct, is roughly the same length as or longer than the paraproct. This distinguishes them from larvae of the genus Tramea, where the epiproct is shorter than the paraproct. Furthermore, the mouth parts (palpus) have 12–14 bristles and thus fewer than P. hymenaea which has 15–18 bristles.[13]
Pantala flavescens may be confused with the P. hymenaea, the "spot-winged glider", but this has a striking brown basal fleck in the hindwing and is generally slightly darker in colour. It might be taken for a member of the genus Tramea but these usually have a distinctive stripe on their hindwings.[14]
_mating_W_IMG_2999.jpg)
As is usual in the Libellulidae family, there is no distinct courtship ritual. The females may pair many times, but usually only once a day.[15]
After mating, the migrant dragonflies fly in tandem, with the female ovipositing while the male remains connected. A clutch consists of about 500 to 2000 eggs. The eggs are spheroid in shape with the semi-major axis 0.5 mm and 0.4 mm at the smallest points.[16]
The larvae develop within 38 to 65 days,[17] which allows this migrant dragonfly to reproduce in temporary waters or even in swimming pools.[18] However, the larvae seem to be very sensitive to temperature.[19] The life expectancy is not known and because of their high mobility it is almost impossible to determine.
The larvae of the globe skimmer, like all dragonflies, are predatory. They forage very actively and eat fairly indiscriminately all sorts of aquatic invertebrates, such as aquatic insect larvae and small shrimps (Peracarida). Even tadpoles and small fish are used for food. The imago mostly eats small flying insects such as mosquitoes, swarming flying ants, and termites.[12]
They are very conspicuous dragonflies; seen in swarms over paddy fields, playgrounds or open areas. They fly tirelessly with typical wandering flight for hours without making any perch.[8] Their flight speed is up to 5 m/s.[20] Especially in the autumn, the wandering glider flies in large swarms, using thermals to advantage. One report even speaks of a "cloud" covering 34 km2.[12] They prefer moist winds.[21] In normal flight, island populations keep to 2.5 meters above the ground and stop flying in thermal updraughts. The continental populations fly at altitudes of three to four meters, and do not stop flying even in bad weather. Those on Easter Island have adapted away from their migratory habits because to fly out to the open sea would usually mean certain death.[10]
When landing, it seeks a vertical attitude.[6] Like all large dragonflies, the wings are held out from the body at rest.
The globe skimmer, as its name suggests, has a very wide distribution area, between about the 40th parallels of latitude or within the 20 °C isotherm (areas of the world where the annual mean temperature is above 20 degrees Celsius), and up to about the 50th parallel north in North America.[22][23] In Europe there are only occasional sightings of the species, with credible evidence to date mainly from the Aegean Sea and the adjacent mainland. Globe skimmer records from England or France are doubtful and may arise from co-importation with shipments of bananas. An explanation for the scarcity in Europe of this otherwise common species is the barrier effect of the Sahara which generates unfavourable winds, such as the Sirocco,[21] whose dryness makes dragonfly passage almost impossible.[24]
Their arrival in the subtropics and tropics coincides with the Intertropical Convergence Zone.[25] More evidence of their preference for moist winds is that the dragonfly migrates to Southeast India's Tamil Nadu only after the second monsoon, which brings the rain to that region. In the rest of India, however, it arrives with the first rain-making monsoon.[21] Observations and stable isotope evidence suggests that they migrate from India or beyond to Africa across the Arabian Sea.[26][27]
It is the highest-flying dragonfly, recorded at 6,200 m in the Himalayas. It was also first dragonfly species that settled on Bikini Atoll after the nuclear tests there.[18] Furthermore, it is the only Odonata on Easter Island. These individuals seem to be a small gene pool, derived from the continental populations, which is slowly creating a new type by genetic drift. The species cannot overwinter in colder areas like South Australia and Southern Canada, and must therefore be resupplied there by new migrants each year.[10]
According to recent research carried out by biologists at Rutgers University-Newark this species of dragonfly is the world's longest known distance insect traveller. Genetic evidence taken from dragonflies across the globe suggests that these small size insects are travelling vast distances to mate and are thus creating a worldwide gene pool.[28] Another study concluded that Pantala flavescens is a near global panmictic population.[29]
Modelling of dragonfly flight, energy reserves and wind speeds in the Indian Ocean have suggested that Pantala flavescens performs the longest known non-stop migration compared to body size in the animal kingdom. Specifically the theorised migratory route from Male, Maldives to Kap Hafun, Somalia, is>2500 km long and constitutes travelling 50.7 million body lengths of the dragonfly without any possibility of stopping to rest.[30]
The English common names "wandering glider" and "globe skimmer" refer to its migratory behaviour.[6] The German name Wanderlibelle means "migrant dragonfly". In Hong Kong, its name translates as "typhoon dragonfly" as it arrives with or shortly before the seasonal rain.[21] The Japanese name is usubaki-tombo (ウスバキトンボ) which is translated as "yellow dragonfly with delicate wings". Similarly, the South Korean name is '된장잠자리'(translated as "doenjang dragonfly") because its colour is similar to doenjang, the Korean bean paste.
In the scientific name Pantala flavescens, the genus name Pantala means "all wings", alluding to the big and long wings. The specific name comes from the Latin flavescens, meaning "yellowish", and refers to its distinctive golden tint.[6]
The species was first described in 1798 as Libellula flavescens by Fabricius as follows:
L. [flavescens] alis hyalinis: stigmate niveo, corpore flavescente. Habitat in India Dom. Daldorff. Statura praecedentium. Caput flavescens oculis magnis, fuscis. Thorax flavescens, immaculatus. Abdomen compressum, flavescens linea dorsali nigra. Alae albae stigmate marginali niveo.
— Fabricius, Entomologia systematica emendata et aucta Supplement S. 285
The first description of this underlying holotype is in the Zoological Museum of Copenhagen University taken from a female collected from India. In following years there appeared more descriptions with different names. In 1805, Palisot de Beauvois designated a specimen from Nigeria as Libellula viridula. Around 1823 the British entomologist Dale, in an unpublished manuscript, described an allegedly Norfolk-trapped male as Libellula sparing halli,[31] It is now in the Oxford University Museum of Natural History. In 1839, the German entomologist Burmeister named a male collected in Madras as Libellula analis (now in the Zoological Collection of the University of Halle-Wittenberg) and another male from Brazil as Libellula terminalis (now in the Natural History Museum of Vienna.) In 1910, the field was cleared as Richard Anthony Muttkowski recognized that these species were all synonyms. A description made of Sympetrum tandicola (Singh) 1955 from a male collected in the Himalayas and deposited at the Zoological Survey India, Calcutta, was identified as belonging to Pantala flavescens in 1973.[4]
The globe skimmer has NatureServe conservation status G5, meaning it is secure (common, widespread and abundant) worldwide. This status was awarded on 30 December 1985. In the United States, it has the national equivalent protection status N5. In Canada, however, it is lower with N4 meaning it is apparently secure – uncommon but not rare but with some cause for long-term concern. Even at this level, it is granted protected status in many states of the US and Canada.[32]
Due to its wide distribution, the globe skimmer appears on a number of stamps.
On 29 July 1974 Wallis and Futuna published a 45 franc with a dragonfly over a water surface with some plants showing. It has Michel catalog number 257 appearing in a set of insect motifs. On 9 November 1975. The Pitcairn Islands published a 15 cent with a dragonfly flying on a dark blue background. Its Miche number is 154, and it also appeared in an insect collection.[33]
Tuvalu brought out a 10 cent on 25 May 1983 which shows a globe skimmer. The lithographic illustration was designed by J E Cooter. Its Michel number is 190, and it appeared in a set of dragonflies.[34][35] The representation was limited to the dragonfly with grasses. Botswana published a six-thebe stamp showing the front of a blue dragonfly on a green background.[36]
Wallis and Futuna published another stamp on 4 August 1998, a 36F with the dragonfly shown flying on a yellowish background. It has Michel number 736 and appeared together with other insect motifs.[37]
The latest stamp comes from 2003 and appeared in North Korea. Its value is 15 wŏn and it represents a sedentary globe skimmer on a spike.[38]
_W_IMG_3429.jpg)
_mating._(38249330456).jpg)
_in_flight,_side_view.jpg)
_-_Flickr_-_gailhampshire.jpg)
_in_flight,_side_view.jpg)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: CS1 maint: uses authors parameter (link) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
Pantala flavescens, the globe skimmer, globe wanderer or wandering glider, is a wide-ranging dragonfly of the family Libellulidae. This species and Pantala hymenaea, the "spot-winged glider", are the only members of the genus Pantala. It was first described by Johan Christian Fabricius in 1798. It is considered to be the most widespread dragonfly on the planet with good population on every continent except Antarctica although rare in Europe. Globe skimmers make an annual multigenerational journey of some 18,000 km (about 11,200 miles); to complete the migration, individual globe skimmers fly more than 6,000 km (3,730 miles)—one of the farthest known migrations of all insect species.
La libélula rayadora naranja (Pantala flavescens) es una especie de libelúla que pertenece a la familia de las libélulas rayadoras (Libellulidae). Es una especie circumtropical que ocurre en todos los continentes ubicados en el ecuador. Esta especie es migratoria, y sus traslados son ligados al frente monzónico de la zona de convergencia intertropical (ITCZ por sus siglas en inglés).[1]
El género Pantala incluye dos especies cosmopolitas, fuertes voladoras y de gran tamaño.[2] Suelen aparecer en grandes enjambres y es común verlas volando lejos de cuerpos de agua, en ciudades y sobre carreteras.[2] P. flavescens tiene la cara amarilla, esta se vuelve roja en individuos maduros; el tórax es café oliváceo; el abdomen es amarillo; las alas de los machos presentan manchas cafés en las puntas.[3]
Todos los países de África dentro del Afrotrópico (incluyendo Madagascar e islas cercanas), excepto Yibuti y Eritrea donde debería estar presente pero no se tienen registros. Más al norte se han encontrado pequeños números de migrantes en los demás países Africanos excepto Libia y Sahara occidental. Fuera de África esta especie es comúnmente observada en la península arábiga y todo el Medio Oriente, ocasionalmente también alcanza el sur de Europa (Montenegro, isla Rodas, Grecia en la frontera con Turquía, porción europea de Turquía y el área norte del Cáucaso). En América se distribuye sobre todo el Neotrópico y las migraciones alcanzan el sureste de Canadá. En Asia se sabe que llega al límite norte de Asia central, el sur de Siberia, Kamchatka, Japón y hacia el sur hasta Australia.[1]
Sus migraciones llegan a los 14.000 a 18.000 kilómetros de distancia, a menudo a altitudes de 1.000 m. s. n. m. Debido a tales migraciones, las poblaciones separadas por largas distancias tienen genotipos relativamente similares, en vez de ser poblaciones independientes.[4]
Comúnmente usa charcas y pozas temporales aunque ocasionalmente puede reproducirse en aguas permanentes.[1]
Se considera como especie de preocupación menor en la lista roja de la IUCN.[1]
La libélula rayadora naranja (Pantala flavescens) es una especie de libelúla que pertenece a la familia de las libélulas rayadoras (Libellulidae). Es una especie circumtropical que ocurre en todos los continentes ubicados en el ecuador. Esta especie es migratoria, y sus traslados son ligados al frente monzónico de la zona de convergencia intertropical (ITCZ por sus siglas en inglés).
Pantala flavescens (Fabricius, 1798), la libellule globe-trotter, le pantale globe-trotteur ou pantale flavescente, est une espèce d'odonates anisoptères largement répandue dans toute la ceinture intertropicale, et qui essaime vers le nord et le sud lors de phénomènes migratoires obligés. Dès le début de leur phase imaginale, les individus se dispersent vers de nouveaux sites de reproduction. On trouve ainsi l'espèce à de hautes latitudes comme au Québec, à Sakhaline ou au Kamtchatka dans l'hémisphère nord, et en Patagonie ou sur l'île Amsterdam dans l’hémisphère sud[1].
Comme il est commun dans la famille des libellules, Pantala flavescens n'a pas de rituels de parade nuptiale particuliers. La femelle s'accouple plusieurs fois, mais généralement une seule fois par jour[2].
Après l'accouplement, les libellules volent en tandem, la femelle restant attachée au mâle pour pondre ses œufs. Pour cela, l'animal choisit parfois des endroits inappropriés comme des voitures fraîchement lavées[3]. Une couvée d'œufs est composée d'environ 500 à 2000 œufs. Les œufs ont la forme d'un ellipsoïde de révolution, dont le grand demi-axe mesure 0,5 mm et le petit 0,4 mm[4].
Les larves se développent en 38 à 65 jours[5], ce qui permet à la libellule migratrice de se reproduire uniquement dans des eaux temporaires ou même dans des piscines[6], et de donner environ trois à quatre générations en un an[7]. Le temps de développement rapide et le fait que les larves arrivent souvent à maturité dans des eaux saisonnières compensent le manque de camouflage contre les prédateurs[3]. Cependant, les larves semblent très sensibles à la température[8]. L'espérance de vie n'est pas connue, car il est presque impossible de la déterminer en raison de la grande mobilité des animaux.
Comme toutes les larves de libellules, les larves des libellules Pantala flavescens sont aussi des prédateurs. Toutefois, par rapport aux autres espèces de libellules, la larve est très active dans la recherche de nourriture et se nourrit de manière relativement indifférenciée de toutes sortes d'invertébrés aquatiques, tels que les larves d'insectes aquatiques et les amphipodes. Les têtards et les petits poissons font également partie de son alimentation.
L'imago se nourrit principalement de petits insectes volants tels que les moustiques. En groupe, les larves se nourrissent également de fourmis volantes et de termites[3].
Leur vitesse de vol est de 5 m/s[9]. En automne en particulier, la libellule Pantala flavescens vole en grands essaims, profitant des vents. Un rapport parle même d'un « nuage » de libellules couvrant 34 km²[3]. La libellule préfère utiliser des vents humides[10]. En vol normal, les libellules peuplant des îles restent à une hauteur de 1 à 2,5 m au-dessus du sol et interrompent leur vol lorsque les nuages se lèvent. Les libellules peuplant des zones continentales, quant à elles, choisissent des altitudes de vol de trois à quatre mètres et n'interrompent pas leur vol même par mauvais temps. Les libellules trouvées sur l'île de Pâques ont semble-t-il adapté leur comportement et ne volent pas en haute mer, car cela signifie généralement une mort certaine[11].
À l'atterrissage, l'animal s'efforce d'adopter une posture verticale[12].
Pantala flavescens a une zone de distribution extrêmement large, qui atteint approximativement le 40e degré de latitude ou les isothermes de 20°C (la zone où la température moyenne annuelle est de 20 °C). Ainsi, elle se rencontre aussi bien sous les tropiques que dans les zones tempérées d'Amérique du Nord. En Europe, il n'existe que des observations isolées de l'espèce, les preuves sérieuses provenant principalement de la mer Égée et du continent voisin. Tous les rapports sur les Pantala flavescens en provenance d'Angleterre ou de France doivent être considérés comme extrêmement douteux ou sont souvent dus à des animaux importés, par exemple avec des cargaisons de bananes. L'effet de barrière du Sahara est considéré comme une explication de l'absence de cette espèce, alors que par ailleurs les libellules sont répandues en Europe. Avec ses vents défavorables, comme le sirocco sec[10], et son aridité prononcée, le Sahara rend la traversée presque impossible pour l'animal[13]. Son arrivée dans les régions subtropicales et tropicales coïncide avec la zone de convergence tropicale[14], ce qui montre une fois de plus sa préférence pour les vents humides. Ainsi, la libellule n'arrive au Tamil Nadu, dans le sud-est de l'Inde, qu'avec la deuxième mousson - car elle est la seule à apporter de la pluie dans cette région. Dans le reste de l'Inde, en revanche, elle arrive avec la première mousson pluvieuse[10]. Elle a été aperçue à environ 6 200 m dans l'Himalaya, ce qui en fait l'espèce de libellule aperçue à la plus haute altitude. Pantala flavescens a également été l'une des premières espèces à s'installer à nouveau sur l'atoll de Bikini après les essais nucléaires[6]. C'est également la seule espèce de libellule présente sur l'île de Pâques. Les individus qui y sont représentés semblent se découpler des individus continentaux en raison de leur plus petit pool génétique, ce qui fait qu'une nouvelle espèce émerge lentement par dérive génétique. Dans les régions plus froides comme l'Australie du Sud et le Nord du Canada, la libellule ne peut pas hiberner et est donc remplacée par des migrants chaque année[11].
Une étude génétique a confirmé que les Pantala flavescens parcouraient les continents[15]. Des observations ont mis en lumière la probabilité que l'espèce pourrait parcourir, en quatre générations, environ 18 000 km (de l'Inde à l'Afrique orientale) soit plus que le papillon Monarque (Danaus plexippus)[16].
Une libellule serait capable de parcourir jusqu'à 6 000 km dans sa vie[15] et 3 500 km sans s'arrêter[17].
Cette libellule d'environ 3,8 cm peut voler sans s'arrêter à travers les océans, plus loin que tout autre insecte connu[18]. Les scientifiques ont déjà observé des libellules traversant l'océan Indien vers l'Afrique orientale, vraisemblablement pour fuir la saison sèche de l'Inde au profit de la saison humide de l'Afrique orientale[18],[19]. L'examen de l'ADN de quelques populations a montré un manque de diversité remarquable. Selon les scientifiques, une seule explication est possible : ce manque de diversité suggère que les libellules autour du monde se mélangent et se reproduisent régulièrement les unes avec les autres - ce qui signifie qu'elles doivent effectuer de longs voyages d'accouplement et notamment traverser les océans[20].
D'après une étude, de l'université Rutgers de Newark, l'augmentation de la surface des ailes permet à la libellule de planer avec une efficacité extrême, en exigeant beaucoup moins d'énergie que le battement d'aile[21]. Curieusement, mise à part Anax junius, les autres libellules ne sont pas de grandes voyageuses[21].
Dans certains cas, notamment le long de la côte atlantique, les libellules Pantala flavescens peuvent utiliser les vents des ouragans pour se déplacer[22].
La manière dont P. flavescens gère ses réserves en énergie lors de ses longs voyages n'est pas clairement établie. Les individus peuvent voler sans escale pendant plusieurs jours au-dessus de régions, y compris des étendues océaniques, où l'alimentation peut être difficile et la reproduction impossible[22]. Elles pourraient se nourrir de « plancton aérien »[22].
Au stade adulte, Pantala flavescens mesure jusqu'à 4,5 cm de longueur[12], avec une envergure de 7,2 à 8,4 cm[23],[24],[25]. Antérieurement, la tête est jaunâtre à rougeâtre. Les grands yeux rougeâtres composent une importante portion de la tête, comme c'est généralement le cas chez les anisoptères[26],[24]. Le thorax est généralement de couleur jaune à doré, avec une ligne noire et poilue. L'abdomen présente des couleurs similaires à celles du thorax[23],[11],[24]. Les ailes sont transparentes, avec une base large. Certains spécimens ont les ailes de couleur olive, brune ou jaune. Sur l'île de Pâques, on trouve des spécimens aux ailes noires[23],[11],[24].
Japon.
Inde.
Accouplement, Inde.
Mâle, Inde.
Tanzanie.
P. flavescens probablement en migration, Inde.
_in_flight,_side_view.jpg)
Mâle en vol dans une rizière à Don Det (Si Phan Don) Laos.
La larve est verte tachetée de brun et mesure de 24 à 26 mm de long. Les yeux ronds sont disposés de part et d'autre de la base de la tête[3]. Il est probable que les larves ne puissent pas hiverner au delà de 40°N[22].
Exuvie, Inde.
), pp. 97 Pantala flavescens (Fabricius, 1798), la libellule globe-trotter, le pantale globe-trotteur ou pantale flavescente, est une espèce d'odonates anisoptères largement répandue dans toute la ceinture intertropicale, et qui essaime vers le nord et le sud lors de phénomènes migratoires obligés. Dès le début de leur phase imaginale, les individus se dispersent vers de nouveaux sites de reproduction. On trouve ainsi l'espèce à de hautes latitudes comme au Québec, à Sakhaline ou au Kamtchatka dans l'hémisphère nord, et en Patagonie ou sur l'île Amsterdam dans l’hémisphère sud.
Capung ciwet (nama latin: Pantala flavescens) adalah capung yang termasuk dalam keluarga Libellulidae. Spesies ini dari Pantala hymenaea, yang "spot-bersayap glider", adalah satu-satunya anggota dari genus Pantala dari subfamili Pantalinae.[1] dan capung ini merupakan spesies terbanyak di bumi ini.[2] Capung ini memiliki panjang hingga 4,5 cm, sayap membentang antara 7,2 cm dan 8,4 cm, sisi depan kepala berwarna kekuningan kemerahan.[3] Thorax biasanya berwarna kuning keemasan diwarnai dengan garis gelap dan berbulu. Ada juga spesies dengan cokelat atau thorax zaitun. Perut memiliki warna yang sama seperti dada. Capung ini memiliki panjang hingga 4,5 cm, sayap membentang antara 7,2 cm dan 8,4 cm, sisi depan kepala kekuningan kemerahan.[4]
Setelah kawin, capung jantan terbang berdampingan, di mana capung betina bertelur sementara jantan tetap mendampinginya. Umumnya capung betina menghasilkan sekitar 500-2.000 telur. Telur berbentuk bulat lonjong sekitar 0,5 mm dan 0,4 mm pada titik-titik terkecil.[5] Larva berkembang dalam 38-65 hari. Capung ciwet memiliki larva sebesar 24 dan 26 mm dengan warna hijau muda dengan cahaya, dan bintik coklat. Mata bulat menyamping di bawah kepala, perut dan ekor tumpul.[6] Namun, larva sangat sensitif terhadap suhu. Harapan hidup tidak dapat diperkirakan dan karena mobilitas yang tinggi hampir tidak mungkin untuk menentukannya.[7] Larva sangat aktif mencari makan larva serangga dan udang kecil, nyamuk yang terbang berkerumun, semut dan bahkan rayap.[6]
Kecepatan penerbangan capung ini hingga 5 m/s. Terutama di musim gugur ketika kawanan lalat dalam jumlah besar berkeliaran, sehingga mereka menggunakan termal ini untuk memperoleh keuntungan. Mereka lebih memilih angin lembab. Dalam penerbangan normal, populasi capung ini terbang 2,5 meter di atas tanah.[4]
Capung ciwet (nama latin: Pantala flavescens) adalah capung yang termasuk dalam keluarga Libellulidae. Spesies ini dari Pantala hymenaea, yang "spot-bersayap glider", adalah satu-satunya anggota dari genus Pantala dari subfamili Pantalinae. dan capung ini merupakan spesies terbanyak di bumi ini. Capung ini memiliki panjang hingga 4,5 cm, sayap membentang antara 7,2 cm dan 8,4 cm, sisi depan kepala berwarna kekuningan kemerahan. Thorax biasanya berwarna kuning keemasan diwarnai dengan garis gelap dan berbulu. Ada juga spesies dengan cokelat atau thorax zaitun. Perut memiliki warna yang sama seperti dada. Capung ini memiliki panjang hingga 4,5 cm, sayap membentang antara 7,2 cm dan 8,4 cm, sisi depan kepala kekuningan kemerahan.
Setelah kawin, capung jantan terbang berdampingan, di mana capung betina bertelur sementara jantan tetap mendampinginya. Umumnya capung betina menghasilkan sekitar 500-2.000 telur. Telur berbentuk bulat lonjong sekitar 0,5 mm dan 0,4 mm pada titik-titik terkecil. Larva berkembang dalam 38-65 hari. Capung ciwet memiliki larva sebesar 24 dan 26 mm dengan warna hijau muda dengan cahaya, dan bintik coklat. Mata bulat menyamping di bawah kepala, perut dan ekor tumpul. Namun, larva sangat sensitif terhadap suhu. Harapan hidup tidak dapat diperkirakan dan karena mobilitas yang tinggi hampir tidak mungkin untuk menentukannya. Larva sangat aktif mencari makan larva serangga dan udang kecil, nyamuk yang terbang berkerumun, semut dan bahkan rayap.
Kecepatan penerbangan capung ini hingga 5 m/s. Terutama di musim gugur ketika kawanan lalat dalam jumlah besar berkeliaran, sehingga mereka menggunakan termal ini untuk memperoleh keuntungan. Mereka lebih memilih angin lembab. Dalam penerbangan normal, populasi capung ini terbang 2,5 meter di atas tanah.
De wereldzwerver (Pantala flavescens) is een libel uit de familie korenbouten (Libelludae). Deze soort en de Pantala hymenaea zijn de enige soorten van het geslacht Pantala (Wereldzwervers) uit de onderfamilie Pantalinae. Hij werd voor het eerst beschreven door Fabricius in 1798 en wordt beschouwd als de meest wijdverbreide libel van de wereld.
Hij is in staat grote afstanden te overbruggen, zo steekt hij bijvoorbeeld regelmatig de Arabische zee over, van India naar Oost-Afrika. Hij maakt vaak gebruik van thermiek en heeft een voorkeur voor vochtige lucht. De wereldzwerver komt voor in alle werelddelen die door de evenaar doorkruist worden en bereikt zwervend het zuidoosten van Canada, Australië, Centraal-Azië, Japan en het zuiden van Siberië. In Europa is hij om niet helemaal duidelijke redenen zeldzaam.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Pantala flavescens – gatunek ważki z rodzaju Pantala należącego do rodziny ważkowatych. Występuje na terenie Ameryki Środkowej, Afryka, Ameryki Północnej, Ameryki Południowej, Azji Południowej i Karaibów.
Pantala flavescens – gatunek ważki z rodzaju Pantala należącego do rodziny ważkowatych. Występuje na terenie Ameryki Środkowej, Afryka, Ameryki Północnej, Ameryki Południowej, Azji Południowej i Karaibów.
Pantala flavescens là một loài chuồn chuồn ngô phân bố rộng rãi trong họ Libellulidae. Loài này và loài Pantala hymenaea là hai loài trong chi Pantala thuộc phân họ Pantalinae. Loài này được mô tả lần đầu bởi Fabricius vào năm 1798.[1] Nó được xem là loài chuồn chuồn ngô phân bố rộng khắp thế giới.[2]
Loài chuồn chuồn này dài đến 4,5 cm long,[3] và có sải cánh từ 7,2 cm đến 8,4 cm[4] Phía trước đầu có màu từ hơi vàng đến hơi đỏ. Ngực thường màu vàng đến vàng kim loại với đường kẻ và lông màu đen. Cũng có các mẫu với ngực nâu hoặc ô liu. Bụng có màu tương tự như ngực.[4][5] Cánh rất trong và rất rộng ở chân cánh. Có vài mẫu có cánh màu vàng và nâu, ô liu. Tại đảo Phục Sinh chó con có cánh màu đen.[4][5] Mắt cánh màu hơi vàng. Cánh trong suốt có thể chuyển thành hơi vàng ở mũi cánh. Cặp mắt màu đỏ hạt dẻ chiếm gần hết cái đầu như các loài chuồn chuồn ngô lớn (Anisoptera).[6] Ấu trùng dài 24 và 26 mm. Nó có màu xanh lá cây nhẹ với các vết đốm màu nâu. Mắt tròn nằm hai bên dưới đầu, bụng và đuôi ngắn.[7]
Các con cái có thể bắt cặp nhiều lần nhưng thường một lần một ngày.[8] Sau khi giao phối, các cặp chuồn chuồn bay dính vào nhau, con cái đẻ trứng còn con đực vẫn dính vào con cái. Mỗi lứa gồm 500-2000 quả trứng, trứng hình spheroid với bán trục lớn 0,5 mm và 0,4 mm tại các điểm nhỏ nhất.[9] Ấu trùng phát triển trong vòng 38-65 ngày,[10] cho phép loài chuồn chuồn này sinh sản trong các vùng nước tạm hoặc thậm chí trong cá bể bởi.[11] Tuy nhiên ấu trùng dường như rất nhạy cảm với nhiệt độ.[12] Không rõ tuổi thọ loài này vị chúng di động cao nên khó xác định. Loài chuồn chuồn này là loài săn mồi, chúng ăn tất cả các loài động vật không xương sống thủy sinh như ấu trùng côn trùng thủy sinh và tôm nhỏ (Peracarida). Chúng thậm chí ăn cả nòng nọc và cá nhỏ. Thành trùng phần lớn ăn các loài côn trùng nhỏ như muỗi, kiến bay và mối bay.[7]
Tốc độ bay lên đến 5 m / s.[13] Đặc biệt vào mùa thu, chúng bay thành đàn lớn, lợi dụng luồng nhiệt. Có "đám mây" chuồn chuồn lên đến 34 km2.[7] Chúng thích gió ẩm.[14] Trong tầm bay bình thường, các quần thể trên đảo bay 2,5 m trên mặt đất.
_mating_in_air.jpg)
.JPG)
_mating_W_IMG_2999.jpg)
_mating_W_IMG_2999.jpg)
|accessdate= (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp); Kiểm tra giá trị ngày tháng trong: |date= (trợ giúp) Pantala flavescens là một loài chuồn chuồn ngô phân bố rộng rãi trong họ Libellulidae. Loài này và loài Pantala hymenaea là hai loài trong chi Pantala thuộc phân họ Pantalinae. Loài này được mô tả lần đầu bởi Fabricius vào năm 1798. Nó được xem là loài chuồn chuồn ngô phân bố rộng khắp thế giới.
Loài chuồn chuồn này dài đến 4,5 cm long, và có sải cánh từ 7,2 cm đến 8,4 cm Phía trước đầu có màu từ hơi vàng đến hơi đỏ. Ngực thường màu vàng đến vàng kim loại với đường kẻ và lông màu đen. Cũng có các mẫu với ngực nâu hoặc ô liu. Bụng có màu tương tự như ngực. Cánh rất trong và rất rộng ở chân cánh. Có vài mẫu có cánh màu vàng và nâu, ô liu. Tại đảo Phục Sinh chó con có cánh màu đen. Mắt cánh màu hơi vàng. Cánh trong suốt có thể chuyển thành hơi vàng ở mũi cánh. Cặp mắt màu đỏ hạt dẻ chiếm gần hết cái đầu như các loài chuồn chuồn ngô lớn (Anisoptera). Ấu trùng dài 24 và 26 mm. Nó có màu xanh lá cây nhẹ với các vết đốm màu nâu. Mắt tròn nằm hai bên dưới đầu, bụng và đuôi ngắn.
Các con cái có thể bắt cặp nhiều lần nhưng thường một lần một ngày. Sau khi giao phối, các cặp chuồn chuồn bay dính vào nhau, con cái đẻ trứng còn con đực vẫn dính vào con cái. Mỗi lứa gồm 500-2000 quả trứng, trứng hình spheroid với bán trục lớn 0,5 mm và 0,4 mm tại các điểm nhỏ nhất. Ấu trùng phát triển trong vòng 38-65 ngày, cho phép loài chuồn chuồn này sinh sản trong các vùng nước tạm hoặc thậm chí trong cá bể bởi. Tuy nhiên ấu trùng dường như rất nhạy cảm với nhiệt độ. Không rõ tuổi thọ loài này vị chúng di động cao nên khó xác định. Loài chuồn chuồn này là loài săn mồi, chúng ăn tất cả các loài động vật không xương sống thủy sinh như ấu trùng côn trùng thủy sinh và tôm nhỏ (Peracarida). Chúng thậm chí ăn cả nòng nọc và cá nhỏ. Thành trùng phần lớn ăn các loài côn trùng nhỏ như muỗi, kiến bay và mối bay.
Tốc độ bay lên đến 5 m / s. Đặc biệt vào mùa thu, chúng bay thành đàn lớn, lợi dụng luồng nhiệt. Có "đám mây" chuồn chuồn lên đến 34 km2. Chúng thích gió ẩm. Trong tầm bay bình thường, các quần thể trên đảo bay 2,5 m trên mặt đất.
Бродяжка рыжая[2][3], или бродяжница ряжая[4], или бродяжница желтоватая[4] (лат. Pantala flavescens) — вид мелких стрекоз рода Pantala из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae). Самый широко распространённый и наиболее высоко летающий в мире вид стрекоз, космополитный.
Латинское название рода происходит от греческого πανταλαζ — «очень несчастный», «бедный». Русское название рода — «бродяжка»[2] либо «бродяжница»[4] — вероятно, связано с тем, что один из видов рода склонен к дальним перелётам, «бродяжничеству»[2].
Латинское видовое название flavescens означает «желтеющий», «приобретающий золотисто-жёлтый цвет», что указывает на желтовато-рыжую окраску стрекоз этого вида[2].
Встречается на всех материках (в Европе — редкий вид), кроме Антарктиды[5][6]. Многочисленные наблюдения и поимки особей показали, что вид распространён в очень широком регионе, между 40-й параллелью или внутри области с изотермой в 20 °C (то есть там, где среднегодовая температура выше двадцати градусов по Цельсию), а в Северной Америке и до 50-й параллели[7][8]. В Европе имеются лишь отдельные случайные находки вида, главным образом в Средиземноморском регионе. Все нахождения рыжей бродяжки в Великобритании и Франции связывают с коммерцией и переносом вместе с фруктами и иными сходными товарами. Объяснением редкости вида в Европе является барьерный эффект Сахары, которая порождает неблагоприятные ветры, такие как Сирокко[9], чья сухость делает пролёт стрекоз практически невозможным[10].
Их перелёты в субтропиках и тропиках совпадают с зоной межтропической конвергенции[11]. Доказательством их предпочтения влажных ветров заключается в том, что эти стрекозы мигрируют в Тамил Наду в Юго-Восточной Индии только после второго муссона, который приносит дождь в этот регион. Однако в остальной части Индии рыжая бродяжка появляется с первым дождливым муссоном[9]. Наблюдения и данные, полученные с использованием стабильных изотопов, показывают, что они мигрируют из Индии и далее через океанские острова в Африку через Аравийское море. Миграции стрекоз в Индии начинаются в сентябре, на Мальдивских островах они впервые появляются в октябре, на Сейшелах в ноябре (4° ю. ш., в 2700 км от Индии) и на атолле Альдабра (9° ю. ш., 3800 км от Индии) в декабре, после чего прилетают в Восточную Африку. С учётом обратной миграции, суммарный путь мигрантов (возможно до 4 генераций) составляет 14 000—18 000 км (для отдельного индивидуума до 6000 км)[12][13].
Самый высоко летающий вид стрекоз, зарегистрированный в Гималаях на высоте 6200 м. Это также первый вид стрекоз, заселивший атолл Бикини после проведения на нём ядерных взрывов (с 1946 по 1958 год)[14]. Также это единственный вид стрекоз, обитающий на острове Пасхи. Предположительно, в холодных частях своего ареала, например, в южной части Канады и в Южной Австралии, этот вид не перезимовывает, но происходит дальнейшее ежегодное пополнение мигрирующими генерациями из других регионов[15].
Согласно недавним исследованиям, проведённым биологами из Университета Рутгерса-Ньюарк (англ.)русск., этот вид стрекозы считается самым дальним известным путешественником в мире. Генетические данные, взятые у стрекоз по всему земному шару, свидетельствуют о том, что эти насекомые небольшого размера перемещаются на большие расстояния, чтобы спариться и, таким образом, создают глобальный генофонд[16]. В другом исследовании было сделано заключение, что бродяжка рыжая как вид представляет из себя почти глобальную одну панмиктическую популяцию, в которой достигается равновесное распределение частот генотипических классов разных особей[17].
Вид известен своей склонностью к дальним перелётам, миграциям[4], что отразилось на морфологии вида, — у них одна из самых больших среди разнокрылых стрекоз относительная площадь и длина крыльев. Помимо этого, этот вид характеризуется способностью развиваться в мелких временных водоёмах. С помощью этих адаптаций ежегодно на протяжении тёплого сезона имаго проникают из основной части своего ареала в гораздо более северные широты, где они размножаются, но не способны переживать зиму (и вымерзают, например, в Японии). Некоторые представители этого вида обнаруживаются и в более северных регионах, например, в Забайкалье и на Камчатке[3].
Самец
Самка
Крылья самки
Крылья самца
Стрекозы среднего размера[3], длина тела до 4,5 см[18], размах крыльев до 8 см[19][20]. Внешним видом напоминает некоторые виды рода Sympetrum. Голова желтовато-красная. Грудь желтовато-золотистая с тёмными отметинами. Отдельные особи имеют коричневатую или оливковую грудь. Брюшко имеет сходную с грудью окраску[19][15][20][21]. Тёмный рисунок на теле не сильно развит. Расположенные на задних крыльях треугольники находятся заметно ближе к основанию крыла, чем на передних крыльях. При вершине задних крыльев имеется тёмное пятнышко, иногда отсутствующее[3].
Длина личинки от 24 до 26 мм. Основная окраска тела светло-зелёная с коричневыми отметинами. Округлые глаза расположены на нижней боковой части головы, брюшко притуплённое[22]. Парные боковые пластинки парапрокты на XI сегменте брюшка с боков гладкие. Непарная дорсальная пластинка эпирокт на XI сегменте брюшка, примерно такая же длина, что и парапрокт, или немного длиннее. Это отличает их от личинок рода Tramea, у которых эпипрокт короче, чем парапрокты. Более того, ротовые части (пальпы, или щупики) имеют 12—14 щетинок, и их меньше в количестве, чем у близкого вида P. hymenaea (у которого там 15—18 щетинок)[23].
Облигатный мигрант. Весьма заметные стрекозы, роями летающие над различными биотопами, включая антропогенные, например, над рисовыми полями, игровыми площадками или над открытыми площадями. Они без устали летают с типичным блуждающим полётом в течение нескольких часов, не делая приземления[20]. Скорость полёта достигает 5 м/с[24]. В осеннее время летают большими роями, до 34 км2[22]. Стрекозы предпочитают влажный ветер[9]. При обычных полётах стрекозы из островных популяций держатся на высоте 2,5 м над землёй и перестают летать в восходящих тепловых потоках. Континентальные популяции летают на высотах от трёх до четырёх метров и не прекращают летать даже в плохую погоду. Популяция на острове Пасхи адаптировалась к новым условиям и отошла от своих миграционных привычек, так как вылет в открытое море обычно означал бы для стрекоз несомненную смерть. У островных представителей более тёмная окраска, редуцированы задние крылья (которые к тому же выглядят асимметричнее, чем у обитателей континентов), они летают низко и ближе к поверхности земли, самки примерно равны по весу самцам (наоборот, самки тяжелее у континентальных бродяжек). Половой диморфизм по окраске наблюдается в континентальных популяциях, но не в островных. Однако островные популяции демонстрируют больший половой диморфизм, чем континентальные популяции в морфологии: по длине крыльев, размерам брюшка и ног[15].
Рыжая бродяжка, как и все другие стрекозы, типичный хищник. Их личинки активно перемещаются и охотятся на все виды водных беспозвоночных, таких как личинки водных насекомых, ракообразные-перакариды, используются в пищу даже головастики и мелкие рыбы. Взрослые стрекозы охотятся на мелких летающих насекомых, таких как комары, а также на роящихся самок и самцов муравьёв и термитов[22].
Как и у других представителей семейства Libellulidae, у рыжей бродяжки нет чёткого ритуала ухаживания. Самки могут спариваться многократно, но обычно только один раз в сутки[25].
После спаривания стрекозы летают тандемом, при этом самка откладывает яйца вместе с присоединённым к ней самцом. Всего самки откладывают от 500 до 2000 яиц. Яйца имеют сферическую форму, размером примерно 0,5 мм[26].
Личинки развиваются от 38 до 65 дней[27], что позволяет этой мигрирующей стрекозе развиваться во временных водах или даже в плавательных бассейнах[14]. Однако эти личинки очень чувствительны к изменениям температуры[28].
Вид был впервые описан в 1839 году датским энтомологом Иоганном Фабрицием под первоначальным названием Libellula flavescens по типовым экземплярам из Индии[29]. Обозначен типовым видом рода Pantala Hagen, 1861[30][31]. Позднее вместе с видом Pantala hymenaea был включён в состав подсемейства Pantalinae Jacobson, & Bianchi, 1905 (иногда в составе Trameinae, а потом отдельно)[32][33][34], где род Pantala образует кладу сестринскую к другим близким родам[35].
LibellulidaeL. [flavescens] alis hyalinis: stigmate niveo, corpore flavescente. Habitat in India Dom. Daldorff. Statura praecedentium. Caput flavescens oculis magnis, fuscis. Thorax flavescens, immaculatus. Abdomen compressum, flavescens linea dorsali nigra. Alae albae stigmate marginali niveo.— Fabricius (1839), Entomologia systematica emendata et aucta Supplement S. 285[29]
другие подсемейства
другие роды
Pantala flavescens
Pantala hymenaea
С 1985 года включён в Международную Красную книгу МСОП в статусе LC (Least concern, вызывающий наименьшие опасения)[5]. В Соединённых Штатах он имеет статус национальной эквивалентной защиты N5. В Канаде его статус ниже и обозначен как N4, что означает, что он, по-видимому, в безопасности, не редок, но не часто встречается и с причинами для долгосрочного беспокойства. Даже на этом уровне он находится под защитой в большинстве штатов США и провинциях Канады[36]. Включён в Красную книгу Забайкальского края (категория 3 — редкие виды)[3].
Бродяжка рыжая, или бродяжница ряжая, или бродяжница желтоватая (лат. Pantala flavescens) — вид мелких стрекоз рода Pantala из семейства настоящих стрекоз (Libellulidae). Самый широко распространённый и наиболее высоко летающий в мире вид стрекоз, космополитный.
薄翅蜻蜓（学名：Pantala flavescens），俗稱黃衣，為蜻蜓科薄翅蜻蜓屬下的一種，廣泛分布於世界溫帶至熱帶地區，為世界上分布最廣的蜻蜓之一[2]。
體長約 4 至 5 公分[3][4]，翼展可達 8.4 公分。複眼栗紅色，雙翅透明（也有雙翅呈橄欖色、棕色或黃色，甚至有個體的雙翅呈黑色[5][6]）
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 亜綱 : 有翅昆虫亜綱 Pterygota 目 : トンボ目（蜻蛉目） Odonata 亜目 : Epiprocta 下目 : Anisoptera 上科 : トンボ上科 Libelluloidea 科 : トンボ科 Libellulidae 亜科 : ハネビロトンボ亜科 Trameinae 族 : ハネビロトンボ族 Trameini 属 : ウスバキトンボ属 Pantala 種 : ウスバキトンボ P. flavescens 学名 Pantala flavescens
ウスバキトンボ（薄羽黄蜻蛉）、学名 Pantala flavescens は、トンボ科ウスバキトンボ属に分類されるトンボの一種。全世界の熱帯・温帯地域に広く分布する汎存種の一つである。
日本のほとんどの地域では、毎年春から秋にかけて個体数を大きく増加させるが、冬には姿を消す[3][4]。お盆の頃に成虫がたくさん発生することから、「精霊とんぼ」「盆とんぼ」などとも呼ばれる。「ご先祖様の使い」として、捕獲しないよう言い伝える地方もある。分類上ではいわゆる「赤とんぼ」ではないが、混称で「赤とんぼ」と呼ぶ人もいる。
成虫の体長は5cmほど、翅の長さは4cmほどの中型のトンボである。和名のとおり、翅は薄く透明で、体のわりに大きい。全身が淡黄褐色で、腹部の背中側に黒い縦線があり、それを横切って細い横しまが多数走る。また、成熟したオス成虫は背中側にやや赤みがかるものもいる。
全世界の熱帯・温帯に広く分布する。日本では、夏から秋にかけて全国でみられる[2]。
トンボの多くは成虫になっても水辺にとどまるが、ウスバキトンボの成虫は水辺から遠く離れて飛び回るので、都市部でも目にする機会が多い。日中はほとんどの個体が地上に降りず飛び回るが、夜は草木に止まって休む。朝夕にも休んでいる個体が多い。
あまり羽ばたかず、広い翅で風を捉え、グライダーのように飛ぶことができ、長時間・長距離の飛行ができる[3]。ウスバキトンボの体はシオカラトンボやオニヤンマのように筋肉質ではなく、捕虫網で捕獲した拍子につぶれてしまうほど脆いが、これも体や翅の強度を犠牲にして軽量化し、飛行に適応した結果と考えられる。
食性は肉食性で、カなどの小昆虫を空中で捕食する。メス成虫で1日に約14mg（体重の約14%、小昆虫に換算し約185匹分）を捕食しており、小昆虫の有力な捕食者と考えられる[5]。敵は鳥類、シオヤアブなどの他、シオカラトンボ、ギンヤンマなど大型のトンボにも捕食される。
交尾したメスは単独で水田などに向かい、水面を腹の先で叩くように産卵する。産卵先は水田だけでなく、都市部の大きな水たまりや屋外プールなどにも産卵にやってくるので、このような場所で捕獲される幼虫（ヤゴ）はウスバキトンボの割合が高い[3]。中には水面と勘違いしてか、自動車の塗装面などで産卵行動を始める個体もいる。卵はごく小さいので車が目立って汚れることはないが、この場合卵はもちろん死滅してしまう。
なお、ウスバキトンボのメス成虫の蔵卵数約29,000は、ほぼ同体長のノシメトンボの蔵卵数約8,800の3倍以上である。また十分に摂食しているメス成虫が1日に生産できる成熟卵は約840個で、産卵数の多さが日本における数か月での個体数急増を可能にすると考えられている[4][6]。
卵は数日のうちに孵化し、薄い皮をかぶった前幼虫はすぐに最初の脱皮をして幼虫となる。幼虫はミジンコやボウフラ（カの幼虫）など小動物を捕食して急速に成長し、早ければ1か月ほどで羽化する[3]。
ウスバキトンボは寒さに弱く、幼虫は水温4℃で死滅するといわれる。毎年日本で発生する個体群は、まず東南アジア・中国大陸から南日本にかけてで発生し、数回の世代交代を繰り返しながら、季節の移ろいとともに日本を北上してゆくものである。日本に殆ど土着せず、東南アジア・中国大陸・シベリアから渡ってくるトンボはウスバキトンボ以外にも多くの種類があるが、他種はひと夏の間に個体数を急増させることはまずない[3][4]。
毎年春になると南日本から成虫が発生する。南西諸島や九州、四国では4月中旬に飛び始めるが、本州南部では5〜6月、中部山岳地帯や東北地方では7〜8月、北海道では9月というように発生時期が徐々に北上する。8〜9月頃には、日本各地で大群で飛び回る様が観察できる。
しかし、寒くなり始めるとバッタリと成虫が見られなくなる。現在のところ、南下をする個体群なども確認されていないので、寒さで死滅すると考えられている（無効分散）。九州南部や南西諸島では幼虫が越冬すると思われるが、詳しいことはわかっていない。また、これらが毎年春にどの地方から来るのかもはっきりしていない。
なお、最近の文献では、日本で繁殖できないのは、熱帯性である本種が寒さに弱いことの他にも、冬の日本では幼虫のエサとなる水生小動物がいなくなることも原因ではないかという説もある[要出典]。
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_mating_W_IMG_2999.jpg)
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameterCS1 maint: Explicit use of et al. （英語）
ウスバキトンボ（薄羽黄蜻蛉）、学名 Pantala flavescens は、トンボ科ウスバキトンボ属に分類されるトンボの一種。全世界の熱帯・温帯地域に広く分布する汎存種の一つである。
日本のほとんどの地域では、毎年春から秋にかけて個体数を大きく増加させるが、冬には姿を消す。お盆の頃に成虫がたくさん発生することから、「精霊とんぼ」「盆とんぼ」などとも呼ばれる。「ご先祖様の使い」として、捕獲しないよう言い伝える地方もある。分類上ではいわゆる「赤とんぼ」ではないが、混称で「赤とんぼ」と呼ぶ人もいる。
.JPG)
그랜드 캐니언에서 촬영된 된장잠자리
수컷
암컷
된장잠자리(globe skimmer, wandering glider, Pantala flavescens)는 잠자리과에 속하는 곤충이다. 중위도 지역에서 남반구 열대 지역에 걸쳐 분포하며 체형에 비해 몸이 가벼워 장거리 이동을 한다. 추위에 매우 약해 알과 유충이 국내에서는 월동하지 못한다. 머리가 크고 몸이 전체적으로 누런 된장색이다.[1] 주변에서 가장 흔히 볼 수 있는 잠자리이며, 겨울에는 동남아, 아프리카로 이동했다가 다시 봄이 되면 대한민국으로 날아온다.
_mating_W_IMG_2999.jpg)
교미하는 된장잠자리. 인도에서 촬영됨
암수 교미는 대개 하루만에 이루어지며 교미가 끝난 후 암컷은 500개~2000개 정도의 알을 낳는다.[2] 주로 웅덩이나 저수지에 알을 낳으나 장마 후 일시적으로 생긴 웅덩이에도 산란한다.[3] 알은 38~65일 후에 부화하며 애벌레는 전체적으로 갈색이며 겹눈은 둥글고 배는 옆으로 납작하다. 애벌레는 강한 포식성으로 수서곤충, 올챙이, 송사리 따위를 잡아먹으며 성장한다. 알과 애벌레는 수온에 매우 민감해 따뜻한 온도가 아닐 경우 생존하지 못한다.[4]
이동 과정에서 모인 된장잠자리 무리
우화한 된장잠자리는 장거리 이동을 시작하는데, 된장잠자리가 이주하는 범위는 7000km로, 매우 넓으며 위도 40, 기온 20 °C 정도의 습한 바람이 부는 아열대, 열대 지역을 비행한다. 이 잠자리는 가장 높게 나는 잠자리이기도 한데, 히말라야의 6.200m 상공에서 기록된 적이 있기 때문이다. 또한 미국의 비키니 환초 지역에 처음으로 정착한 잠자리 종이기도 하다. 대한민국에서는 철새처럼 번식 및 섭식 활동을 위해 정착하며, 여름에 많은 수를 볼 수 있다. 제시카 웨어 미국 럿거스대학교 생명과학부 교수팀은 세계 곳곳에 서식하는 된장잠자리의 유전자에서 공통적인 유전 형질을 발견해 이들이 인도양, 태평양을 건너 서로 교배한다는 연구 결과를 발표했는데, 이를 통해 된장잠자리는 제왕나비를 넘어 '가장 먼 거리를 여행하는 동물'로 밝혀졌다. 연구팀은 이 연구에서 미국 텍사스, 캐나다 동부, 일본, 한국, 인도, 남아메리카에서 된장잠자리 49마리를 수집해 유전자를 분석했는데, 연구팀은 이런 결과가 현재도 된장잠자리가 인도양이나 태평양을 건너 서로 교배하고 있다는 증거라고 설명했다. 다른 개체군이라고 설명하기에는 유전자가 무척 유사했으며, 이는 전세계의 된장잠자리 개체군이 거의 동일한 유전자풀을 공유한다는 사실을 제시한다.[5][6]
그랜드 캐니언에서 촬영된 된장잠자리
수컷
암컷
된장잠자리(globe skimmer, wandering glider, Pantala flavescens)는 잠자리과에 속하는 곤충이다. 중위도 지역에서 남반구 열대 지역에 걸쳐 분포하며 체형에 비해 몸이 가벼워 장거리 이동을 한다. 추위에 매우 약해 알과 유충이 국내에서는 월동하지 못한다. 머리가 크고 몸이 전체적으로 누런 된장색이다. 주변에서 가장 흔히 볼 수 있는 잠자리이며, 겨울에는 동남아, 아프리카로 이동했다가 다시 봄이 되면 대한민국으로 날아온다.
