nomes no trilho de navegação
L'alaestès menut (Lestes viridis = Chalcolestes viridis), és un odonat de la família Lestidae. Té l'aspecte típic del gènere Lestes; té el cos verd metàl·lic i quan descansa aguanta les seves ales lluny del seu cos. [1]
Lestes viridis es troba en el sud i el centre d'Europa. En el mediterrani oriental és reemplaçat per Lestes parvidens. Es troba en moltes illes mediterrànies incloent-hi Còrsega, Sicília, Mallorca, Menorca i Eivissa; també en el nord d'Àfrica, Turquia i Orient Mitjà. És un odonat d'aigües quietes i es troba en basses, llacs i canals, amb salzes, verns o bedolls, que són utilitzats per la posta. Els adults es troben sovint en els arbustos que creixen damunt o al costat de l'aigua.
És de color verd metàl·lic, com altres Lestes, però més gran i més fosc i no té la pruïnositat blava que és comuna en altre Lestes. El pterostigma és marró pàl·lid i perfilat en negre. El tòrax és verd metàl·lic i té una ratlla groga curta als costats que no tenen els seus congèneres.
Mascle - L'abdomen és molt llarg. Els apèndixs anals inferiors són menys de la meitat de la longitud dels superiors.
Femella - L'ovipositor és més llarg que en Lestes dryas.
El seu període de vol és d'agost a octubre, encara que en les parts més meridionals de la seva àrea de distribució pot veure's del maig fins al novembre.
Els mascles adults defensen territoris verticals en arbustos marginals i petits arbres on s'aparellen amb les femelles en la clàssica posició de la roda. Les femelles fan la posta en incisions de l'escorça de les branques penjants, no en la vegetació submergida com és el cas de molts zigòpters. Els ous es desenvolupen ràpidament durant unes setmanes i després entren en un estat de diapausa. En aquest estat el desenvolupament dels ous és molt lent i així passen l'hivern. A la primavera següent, els ous es desclouen, les larves cauen a l'aigua i comencen a desenvolupar-se.
El creixement és ràpid i els adults poden emergir en un parell de mesos. Llavors els adults s'allunyen de l'aigua per madurar. En aquesta etapa del seu cicle de vida, els adults immadurs no poden reproduir-se. Els adults necessiten un període perquè els seus òrgans reproductius es desenvolupin. Un cop els adults han madurat plenament, tornen a l'aigua i comença la reproducció.
Lestes viridis còpula
Lestes viridis femella inserint ous a la branqueta
Lestes viridis mascle
Lestes viridis mascle immadur
Lestes viridis femella
Lestes viridis detall tòrax
Lestes viridis femella
Lestes viridis detall femella
L'alaestès menut (Lestes viridis = Chalcolestes viridis), és un odonat de la família Lestidae. Té l'aspecte típic del gènere Lestes; té el cos verd metàl·lic i quan descansa aguanta les seves ales lluny del seu cos.
Die Weidenjungfer auch Gemeine Weidenjungfer (Chalcolestes viridis), Westliche Weidenjungfer[1] oder Große Binsenjungfer[2] ist eine Kleinlibellenart, deren deutscher Name auf den bevorzugten Eiablageort dieser Art zurückgeht. Das wissenschaftliche Taxon Chalcolestes wird von vielen Autoren lediglich als Untergattung der Binsenjungfern (Lestes) betrachtet. Die Weidenjungfern legen ihre Eier bevorzugt an Weidenzweigen ab, die über Gewässer ragen. Nach dem Schlupf fallen die Larven auf die Wasseroberfläche und entwickeln sich im Wasser weiter.
Die Körperlänge beträgt 40 bis 50 Millimeter, die Flügelspannweite 50 bis 60 Millimeter. Der Körper der Jungtiere ist grünmetallisch. Mit zunehmendem Alter wandelt sich die Färbung zu Kupfer- oder Bronzetönen. Die von dunklen Adern umrandeten Flügelmale sind beim jungen Tier weiß und beim älteren einfarbig hell-ocker bis hellbraun. Ein charakteristisches Merkmal ist ein nach vorn gerichteter Zipfel in der seitlichen Thoraxzeichnung.
Weidenjungfern kommen an stehenden und langsam fließenden Gewässern vor, in deren unmittelbarer Ufervegetation Weichholzbaumarten, wie Weiden, Erlen, Pappeln oder auch Faulbaum vorhanden sind. Zweige, die über die Wasserfläche ragen, werden dabei für die Eiablage bevorzugt, sind aber nicht obligat.
Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über West-, Südwest- (bis Italien) und Mitteleuropa. In Nord- und Osteuropa fehlt die Art[3]. In Großbritannien ist die Art seit 2009 nachgewiesen.[4]
Die Art lebt räuberisch und ernährt sich überwiegend von Kleinstinsekten. Ihre aquatilen Larven stellen kleinen Wasserlebewesen wie anderen Insektenlarven oder Kleinkrebsen nach.
Mit Hilfe des Legebohrers sticht das Weibchen rund 200 Eier in die Rinde von Zweigen verschiedener Weichholzbaumarten ein. Die Eiablage erfolgt in Tandemstellung oder, abends bei abklingender Aktivität, auch allein durch die Weibchen. Die Eier überwintern in der Gehölzrinde. Im April des Folgejahres lassen sich die etwa zwei Millimeter großen Prolarven auf die Wasseroberfläche fallen. Sobald sie mit Wasser in Berührung kommen, häuten sie sich zur Larve. Für den Fall, dass die Prolarven auf dem Erdboden landen, sind sie in der Lage, sich hüpfend zum Wasser zu bewegen. Innerhalb der folgenden zwei bis drei Monate erreichen die Larven im Wasser nach zwölf Häutungen eine Länge von 30 Millimetern und sind dann ausgewachsen. Ab Anfang Juli kriechen die Larven an Pflanzenstängeln aus dem Wasser und häuten sich ein letztes Mal zur ausgewachsenen Libelle. Nach zwölf Tagen sind die Tiere dann geschlechtsreif. Die Flugzeit der adulten Tiere reicht bis September/Oktober. Pro Jahr gibt es nur eine Generation.
Robert, Paul-A.: Die Libellen (Odonaten) – Autorisierte Übersetzung von Otto Paul Wenger [S. 284ff], Kümmerly & Frey, Geographischer Verlag, Bern 1959
Die Weidenjungfer auch Gemeine Weidenjungfer (Chalcolestes viridis), Westliche Weidenjungfer oder Große Binsenjungfer ist eine Kleinlibellenart, deren deutscher Name auf den bevorzugten Eiablageort dieser Art zurückgeht. Das wissenschaftliche Taxon Chalcolestes wird von vielen Autoren lediglich als Untergattung der Binsenjungfern (Lestes) betrachtet. Die Weidenjungfern legen ihre Eier bevorzugt an Weidenzweigen ab, die über Gewässer ragen. Nach dem Schlupf fallen die Larven auf die Wasseroberfläche und entwickeln sich im Wasser weiter.
Chalcolestes viridis, formerly Lestes viridis,[2] is a damselfly of the family Lestidae.[3] It has a metallic green body[4] and at rest it holds its wings away from its body. Its common name is the willow emerald damselfly,[5] the green emerald damselfly,[1] or the western willow spreadwing.[6] It has an elongated abdomen and pale brown spots on its wings and resides in areas of still water with overhanging trees.[4]
The genus Chalcolestes is separated from Lestes because of differences in their larvae.
A closely related species C. parvidens used to be considered a sub-species of C. viridis. C. parvidens occurs in Greece, Bulgaria, Croatia and in Italy; near Rome it flies with C. viridis in the same ponds. There are small morphological differences between the two species both as adults and larvae and analysis of proteins from the two species, by electrophoresis, also supports their separation into two species, but they are hard to tell apart in the field. C. parvidens flies earlier in the year than C. viridis.
C. viridis is found across southern and central Europe and in North Africa.[1] In the eastern mediterranean it is replaced by C. parvidens with areas of overlap in Italy and the Balkans. C. viridis is found on many mediterranean islands including Corsica, Sicily, Mallorca, Menorca and Ibiza, in the Maghreb in North Africa, Turkey and the Middle East. However many of the old records for C. viridis in the east of its range could be for C. parvidens. It occurs in still or slow flowing water in ditches, ponds, lakes and canals, with overhanging willows, alders or birches, which are used for breeding. Of all the European Lestes it is the species, along with C. parvidens, that will lay eggs in where there is running water. The adults are often found in the bushes which grow over or alongside water.
In Britain it was a rare vagrant and is now a new colonist. It is widespread on Jersey.[5]
In the field it is not possible to reliably distinguish C. viridis from C. parvidens. Both species are mainly metallic green, like other Lestes damselflies, but larger and darker but they do not have a powder blue pruinescence which is common in other Lestes. The pterostigma is pale brown and outlined in black. The thorax has thin yellow antehumerals and broader yellow stripe above a thin black line on each side; the upper edge of the stripe is irregular. Both C. viridis and C. parvidens have a prominent spur-like marking on the side of the thorax.
Male – The abdomen is very long. The lower anal appendages are less than half the length of the upper which are a distinctive pale yellow with black tips.
Female – The ovipositor is longer than in Lestes dryas.
Flight period is late from August to October although in the southernmost parts of its range it can occur as early as May and persist until November.
Mature males defend vertical territories in marginal shrubs and small trees where they find and mate with females in the normal damselfly manner forming the wheel position. Egg laying occurs with the pair in tandem, the eggs being laid into incisions in the bark of overhanging branches, not into submerged vegetation as is the case in many damselflies. Egg laying can result in distinct oval galls forming in the shrub's bark. The eggs develop rapidly for a few weeks and then enter a diapause state. In this state the eggs development is very slow and it is in this state that the eggs overwinter. The following spring the eggs hatch, the larvae drop into the water and start to develop. Growth is rapid and adults can emerge in a couple of months. After emerging the adults move away from water to mature. In this stage of their life-cycle the immature adults cannot breed. The adults need a period of time for their reproductive organs to develop and this non-breeding period also stops the adults breeding too early in the season. If the females lay eggs early in the year the eggs will develop when it is to warm to for them to enter diapause. They might hatch out before winter and the resultant larva will die when winter temperatures occur. When fully mature the adults return to water and start breeding.
.jpg)
Chalcolestes viridis, formerly Lestes viridis, is a damselfly of the family Lestidae. It has a metallic green body and at rest it holds its wings away from its body. Its common name is the willow emerald damselfly, the green emerald damselfly, or the western willow spreadwing. It has an elongated abdomen and pale brown spots on its wings and resides in areas of still water with overhanging trees.
Paju-lõunakõrsik (Chalcolestes viridis) on liik kiile sugukonnast kõrsiklased.
Eestis leiti seda kiili esmakordselt augustis 2018.[1]
Paju-lõunakõrsikud munevad munad vee kohal rippuvatesse pajuokstesse.
Paju-lõunakõrsik (Chalcolestes viridis) on liik kiile sugukonnast kõrsiklased.
Eestis leiti seda kiili esmakordselt augustis 2018.
Paju-lõunakõrsikud munevad munad vee kohal rippuvatesse pajuokstesse.
Leste vert
Chalcolestes viridis[1], le leste vert, est une espèce de petites libellules (demoiselles) de la famille des Lestidae, originaire d'Eurasie. Il montre une couleur vert métallique et tient ses ailes écartées de l'abdomen.
Cette espèce est rattachée au genre Chalcolestes car sa larve diffère des larves des autres demoiselles du genre Lestes.
Les deux sexes sont caractérisés par une couleur vert-métallique, comme les autres demoiselles lestes mais leur taille est plus grande, leur couleur plus foncée, et sans pruinescence bleutée. Le pterostigma est brun clair et cerclé de noir.
On le retrouve dans divers types de zones humides (mares, marais aux eaux stagnantes ou cours d'eau très lents tels que petits canaux), en Europe centrale et du sud, perché sur les branches de saule ou de bouleau, utilisées pour la ponte.
Cette espèce, comme de nombreuses autres espèces des milieux humides, est menacée par la régression ou la dégradation des zones humides. Elle n'était qu'épisodiquement vue en Grande-Bretagne où des populations se reconstituent. Elle est très répandue à Jersey.
Leste vert
Chalcolestes viridis, le leste vert, est une espèce de petites libellules (demoiselles) de la famille des Lestidae, originaire d'Eurasie. Il montre une couleur vert métallique et tient ses ailes écartées de l'abdomen.
Cette espèce est rattachée au genre Chalcolestes car sa larve diffère des larves des autres demoiselles du genre Lestes.
Chalcolestes viridis (Vander Linden, 1825) è una libellula della famiglia Lestidae (sottordine Zygoptera), diffusa in Europa.
È una libellula che raggiunge 42–47 mm di lunghezza nel maschio, 39–44 mm nella femmina.
Ha un torace di colore verde iridescente, con sottili strie gialle lateralmente, e un addome allungato, anch'esso di colore verde metallico.
Le ali a riposo sono tenute distanti dal corpo. Gli pterostigmi sono di colore beige, bordati di nero.
È molto simile alla congenere C. parvidens, da cui si differenzia per il colore dei cerci dell'ultimo segmento addominale del maschio, che hanno solo l'apice di colore nero in C. parvidens, mentre in C. viridis il nero risale anche lungo la parte esterna dei cerci.
I maschi maturi sono territoriali e difendono le postazioni dei cespugli e degli alberi vicino all'acqua, ove avviene l'accoppiamento. Questo avviene nella classica posizione "a ruota" degli odonati: il maschio dopo aver trasferito il proprio sperma dall'orifizio genitale, posto sul nono segmento addominale, ai genitali secondari, posti nei segmenti due e tre, afferra la femmina per la nuca, tramite le appendici terminali dell'ultimo segmento addominale, fino a che la femmina non curva la propria estremità addominale raggiungendo gli organi riproduttori del maschio, ricevendo così lo sperma. A fecondazione ultimata, il maschio si alza in volo continuando a trattenere la femmina per la nuca, stimolandola a depositare le uova (deposizione "in tandem"). A differenza della maggior parte degli Zigotteri, che depositano le uova nei tessuti di piante acquatiche vive o morte, la femmina di C. viridis depone le uova in incisioni della corteccia degli alberi che sovrastano gli specchi d'acqua (Salix spp, Alnus spp., Betula spp.). L'ovodeposizione può talora causare la formazione di galle nella corteccia.
Le uova si sviluppano rapidamente per alcune settimane, poi entrano in uno stadio di diapausa, superando in questo stadio l'inverno. In primavera le uova si schiudono e le larve cadono in acqua ove completano il loro sviluppo postembrionale. Gli adulti emergono dall'acqua dopo circa due mesi e necessitano ancora di qualche mese per il completamento dello sviluppo degli organi riproduttivi.
L. viridis è diffusa in Europa meridionale e centrale, Nella parte orientale del bacino del Mediterraneo è vicariata da C. parvidens con aree di sovrapposizione tra gli areali delle due specie in Italia e nei Balcani[1].
Predilige le acque stagnanti di fossi, stagni, laghi e canali, nelle vicinanze di salici, ontani e betulle, che sono utilizzati per la riproduzione.
Chalcolestes viridis (Vander Linden, 1825) è una libellula della famiglia Lestidae (sottordine Zygoptera), diffusa in Europa.
Didžioji strėliukė (lot. Chalcolestes viridis, vok. Gemeine Weidenjunger) – žaliųjų stėliukių (Lestidae) šeimos vabzdys.
Didžioji strėliukė (lot. Chalcolestes viridis, vok. Gemeine Weidenjunger) – žaliųjų stėliukių (Lestidae) šeimos vabzdys.
De houtpantserjuffer, Chalcolestes viridis, is een libellensoort: een grote Europese pantserjuffer, die algemeen in België en Nederland voorkomt. De soort komt voor aan stilstaand en langzaam stromend water. De naam slaat op de eiafzet in de bast van overhangende bomen. Andere pantserjuffers leggen de eieren meestal in biezen of zegges.
De houtpantserjuffer is een in verhouding grote pantserjuffer. De imago, de volwassen insect, is tot 4,7 cm. Het achterlijf is langer en breder dan bij de andere pantserjuffers. Het lichaam is metaalgroen. Het pterostigma is zo lang als twee onderliggende cellen en wit tot lichtbruin. De mannetjes hebben in tegenstelling tot andere pantserjuffers nooit een blauwe verkleuring, of berijping, op de achterlijfsegmenten. De bovenste achterlijfaanhangsels van de mannetjes zijn lang en tangvormig, de onderste kort. De aanhangsels zijn bleek van kleur. De vrouwtjes hebben een relatief kleine legboor, die niet voorbij het laatste achterlijfsegment uitsteekt en die een duidelijk gezaagde onderzijde heeft.
In zithouding houden pantserjuffers hun vleugels half gespreid, in tegenstelling tot andere juffers.
De Nimf van de houtpantserjuffer heeft de kenmerkende brede kop van alle nimfen van pantserjuffers. Het vangmasker is veel langer dan breed, komt tot aan het achterste potenpaar, maar de zijrand is nauwelijks ingebogen.
Gezien zijn levenswijze komt de houtpantserjuffer vooral voor langs stilstaande en zwakstromende waters, bij vijvers, plassen en kanalen, met overhangende bomen en struiken. De volwassen dieren verkiezen ruige oevervegetatie als jachtterrein.
De soort komt algemeen voor in Midden- en Zuid-Europa tot in Midden-Azië. In België en Nederland is ze algemeen.
De houtpantserjuffer vliegt laat, van half juli tot in november, met een piek in augustus-september.
Als uitzondering op de regel bij pantserjuffers zet de houtpantserjuffer zijn eieren af in de schors van bomen en struiken langs de oever. De legboor van het vrouwtje is voorzien van een zaagrand, waarmee zij door het hout heen kan boren. De dieren vormen een tandem voor de paring en de eileg.
Uit het eitje komt een prolarve, een tussenstadium tussen ei en echte larve, die op het droge kan overleven. De prolarve laat zich uit de boom of struik in het water vallen, waar de prolarvehuid onmiddellijk openscheurt en de larve tevoorschijn komt. Ook als de prolarve niet meteen in het water terechtkomt, kan ze enige uren overleven en zich al kruipend naar het water bewegen.
Behalve de houtpantserjuffer zijn er in België en Nederland nog vier andere soorten pantserjuffers bekend: de gewone pantserjuffer, de tangpantserjuffer, de tengere pantserjuffer en de zwervende pantserjuffer.
De houtpantserjuffer onderscheidt zich door zijn forsere postuur, lichtgekleurde pterostigma en achterlijfaanhangsels en de afwezigheid van enige blauwe berijping. Ook de tekening op de zijkant van het borststuk is specifiek. Aan de onderste donkere streep zit achteraan een punt die naar voren wijst.
De houtpantserjuffer wordt momenteel niet bedreigd.
Typische tekening op het borststuk
Tijdens de eiafzetting vrouwtje boort een gat in de wilgenbast
Mannetje
Vrouwtje
De houtpantserjuffer, Chalcolestes viridis, is een libellensoort: een grote Europese pantserjuffer, die algemeen in België en Nederland voorkomt. De soort komt voor aan stilstaand en langzaam stromend water. De naam slaat op de eiafzet in de bast van overhangende bomen. Andere pantserjuffers leggen de eieren meestal in biezen of zegges.
Multimedia w Wikimedia Commons Pałątka zielona (Chalcolestes viridis) – gatunek ważki z rodziny pałątkowatych (Lestidae). Zaliczany był do rodzaju Lestes, lecz z powodu różnic w rozwoju larwalnym został przeniesiony, wraz z bardzo podobnym Chalcolestes parvidens, do osobnego rodzaju.
Basen Morza Śródziemnego, Europa Środkowa i Azja Mniejsza, w pobliżu stojących lub wolno płynących wód. Gatunek liczny.
Długość ciała 45 mm, rozpiętość skrzydeł 58 mm. Tułów ma barwę zieloną. Imagines latają od czerwca do października[1].
Pałątka zielona (Chalcolestes viridis) – gatunek ważki z rodziny pałątkowatych (Lestidae). Zaliczany był do rodzaju Lestes, lecz z powodu różnic w rozwoju larwalnym został przeniesiony, wraz z bardzo podobnym Chalcolestes parvidens, do osobnego rodzaju.
Västlig trädflickslända (Lestes viridis, synonym Chalcolestes viridis)[1] är en trollslända i familjen glansflicksländor som förekommer i södra och centrala Europa. Arten förs antingen till släktet Lestes eller släktet Chalcolestes. Utseendemässigt har de fullbildade individerna många drag gemensamma med smaragdflicksländor i släktet Lestes, men artens fortplantningsstrategi och nymfutveckling avviker något från vad som är typiskt för flicksländorna i släktet Lestes.
Både hanen och honan är metalliskt gröna. Hanens längd är 42-47 millimeter medan honan är något mindre med en längd på 39-44 millimeter. Vingmärket är ljust brunaktigt med svart kant.[2] Hos unga individer kan det nästan gå mot vitt. På mellankroppens sidor finns en för arten typisk teckning, i form av en smal och mörk sporrliknande markering. Ett kännetecken för hanen är att bakkroppens bihang är krämvita med mörka spetsar.[2]
Denna flickslända förekommer i södra och central Europa. Den kan vara på väg att kolonisera nya områden norrut. Från att under 1900-talet bara ha påträffats ett fåtal gånger på Brittiska öarna gjordes ett flertal fynd av arten 2009 i sydöstra Suffolk. 2010 hittades åter flera individer i samma och närliggande områden.[2] År 2005 observerades den för första gången på Jylland i Danmark.[3]
Arten förekommer kring dammar och kanaler och andra liknande vatten kantade med vegetation och med överhängande träd. Honorna lägger äggen under barken på grenar av pilträd och alar som hänger ut över vattnet.[2] När ägget kläcks faller nymfen, som i detta första stadium kallas för en prolarv, ner i vattnet där den fortsätter att utvecklas.
Wikimedia Commons har media som rör västlig trädflickslända.
Västlig trädflickslända (Lestes viridis, synonym Chalcolestes viridis) är en trollslända i familjen glansflicksländor som förekommer i södra och centrala Europa. Arten förs antingen till släktet Lestes eller släktet Chalcolestes. Utseendemässigt har de fullbildade individerna många drag gemensamma med smaragdflicksländor i släktet Lestes, men artens fortplantningsstrategi och nymfutveckling avviker något från vad som är typiskt för flicksländorna i släktet Lestes.
Chalcolestes viridis là loài chuồn chuồn trong họ Lestidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.[1]
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Chalcolestes viridis là loài chuồn chuồn trong họ Lestidae. Loài này được Vander Linden mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.
Лютка зелёная[1][2], или лютка большая[3], или лютка тёмно-зелёная[4], или меднолютка тёмно-зелёная[5] (лат. Chalcolestes viridis) — вид стрекоз рода Chalcolestes из семейства Лютки (Lestidae).
Брюшко длиной 30-39 мм, длина крыла 23-28 мм. На задней стороне головы жёлтых пятна отсутствуют. Тело у самцов и самок металлически-зеленого цвета, без голубого налёта. Грудь по бокам двухцветная, при этом металлически-зелёное пятно в верхней части груди образует у своего нижнего края длинный выдающийся «полуостров», наподобие шпоры. Птеростигма одноцветная, светло-рыжого цвета, ограниченная на своей нижней стороне чёрной жилкой. В покое стрекозы держат свои крылья распростертыми[1][4].
Встречается в южной и центральной Европе. В восточной части Средиземного моря его заменяет Chalcolestes parvidens. Также встречается на многих средиземноморских островах, включая Корсику, Сицилию, Майорку, Менорку и Ибицу, в Магрибе в Северной Африке, в Турции и на Ближнем Востоке. Однако многие старые записи для на востоке его ареала могут относится на самом деле к Chalcolestes parvidens[6].
На Украине вид отмечен в Закарпатской низменности, где он является местами многочисленным видом. Зарегистрирован в дельте Дуная. Единственная особь была пойманная в XIX веке в верховьях реки Серет (приток Днестра). В 1970-80-е годы во Львове в одном пруду, до его осушения, существовала небольшая популяция этого вида[7]. Личинки указаны для Днепра и его водохранилищ[8].
Лёт имаго в мае-октябре. Предпочитает стоячие или слабопроточные водоемы разного типа, но обязательно пересыхающие и с развитой древесной растительностью по берегам. Самки откладывают яйца в древесину, преимущественно в ветви, свисающие над водой. Яйца откладываются в сопровождении самца, держащего самку за переднеспинку и придерживающего субстрат.
Лютка зелёная, или лютка большая, или лютка тёмно-зелёная, или меднолютка тёмно-зелёная (лат. Chalcolestes viridis) — вид стрекоз рода Chalcolestes из семейства Лютки (Lestidae).
_5.jpg)
_5.jpg)
_5.jpg)
_1.jpg)
