nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Amanita porphyria, tamién conocida col nome común de amanita purpúrea,[1] ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales.[2] Ye una especie pocu abondosa, qu'habita en suelos acedos y probes en nutrientes de montes de coníferes. El so cuerpu granible brota dende mediaos de branu a mediaos de seronda. En crudu, esta cogorda ye venenosa, y por cuenta del so golor y sabor desagradable nun tien valor como comestible. Morfolóxicamente ye bien similar a Amanita citrina, quitando'l so color.[1]
La cogorda de Amanita porphyria tien un sombreru d'ente 4 y 8 centímetros de diámetru, pudiendo dacuando llegar a los 11, de color pardu con tonos purpúreos o grises. Tien menos carne qu'el d'otres especies de Amanita, tien un cantu llisu y, n'exemplares nuevos, tien forma de campana, que pasa a ser apandada conforme maurez el esporocarpo. La cutícula del sombreru tien el fibrillas radiales y un rellumu satinado y de cutiu ta cubiertu de restos de la volva, de color abuxáu y testura membranosa. Tien llámines llibres y de color blancu, del mesmu color que la esporada. El pie puede algamar los 9 centímetros de llargu y 1 centímetru de diámetru, y puede presentar color ablancazáu o un color paecíu al del sombreru. N'ocasiones tien un dibuxu cebrado paecencia al de la Amanita phalloides. La cogorda lluz un aniellu bien delgáu, de color blancuciu o gris violáceo claru. La base del pie ye bulbosa, y tien un reborde abuitáu bien similar al de Amanita citrina. La so carne ye blanca con tonalidaes violeta na zona xusto debaxo de la cutícula del sombreru.[1]
Tien un golor paecíu al de la pataca y un sabor paecíu al del rábanu, aspeutos nos que coincide cola Amanita citrina. Sicasí, el bulbu con cantu y l'aniellu llisu, xuntu al cebreado del estipe y el golor a pataca namái coinciden nesta especie, polo que non cabo tracamundiu.[1]
Amanita porphyria, tamién conocida col nome común de amanita purpúrea, ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales. Ye una especie pocu abondosa, qu'habita en suelos acedos y probes en nutrientes de montes de coníferes. El so cuerpu granible brota dende mediaos de branu a mediaos de seronda. En crudu, esta cogorda ye venenosa, y por cuenta del so golor y sabor desagradable nun tien valor como comestible. Morfolóxicamente ye bien similar a Amanita citrina, quitando'l so color.
Muchomůrka porfyrová (Amanita porphyria) je nejedlá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Klobouk je v mládí vyklenutý, v dospělosti plochý, o průměru do deseti centimetrů, zbarvený šedě s fialovým nebo červeným nádechem, zejména za suchého počasí jsou na něm zřetelné šedé skvrny tvořené zbytky vela. Na spodní části klobouku jsou bílé měkké volné lupeny. Třeň je vysoký 5 až 20 cm, bílý, hladký a vláknitý, na spodní části je zakončen kulovitou hlízou. Na třeni se nachází rýhovaný prsten, který u starších plodnic odpadává. Houba se vyznačuje charakteristickým nepříjemným zatuchlým zápachem, připomínajícím shnilé brambory.
Vyskytuje se v mírném pásu severní polokoule, místy dost hojně. V Česká republice se dá nalézt od června do listopadu. Dává přednost kyselým půdám, roste zejména pod smrky a borovicemi.
V literatuře je uváděna jako nejedlá nebo slabě jedovatá, obsahuje halucinogenní bufotenin.
Obrázky, zvuky či videa k tématu muchomůrka porfyrová ve Wikimedia Commons
Muchomůrka porfyrová (Amanita porphyria) je nejedlá houba z čeledi muchomůrkovitých.
Klobouk je v mládí vyklenutý, v dospělosti plochý, o průměru do deseti centimetrů, zbarvený šedě s fialovým nebo červeným nádechem, zejména za suchého počasí jsou na něm zřetelné šedé skvrny tvořené zbytky vela. Na spodní části klobouku jsou bílé měkké volné lupeny. Třeň je vysoký 5 až 20 cm, bílý, hladký a vláknitý, na spodní části je zakončen kulovitou hlízou. Na třeni se nachází rýhovaný prsten, který u starších plodnic odpadává. Houba se vyznačuje charakteristickým nepříjemným zatuchlým zápachem, připomínajícím shnilé brambory.
Vyskytuje se v mírném pásu severní polokoule, místy dost hojně. V Česká republice se dá nalézt od června do listopadu. Dává přednost kyselým půdám, roste zejména pod smrky a borovicemi.
V literatuře je uváděna jako nejedlá nebo slabě jedovatá, obsahuje halucinogenní bufotenin.
Der Porphyrbraune Wulstling (Amanita porphyria), auch Porphyrwulstling oder Purpurbrauner Wulstling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten.
Der Porphyrbraune Wulstling besitzt einen kupfer- bis violettbraunen Hut, bedeckt mit grauen Velumresten, gewölbt bis ausgebreitet. Der Durchmesser beträgt vier bis zwölf Zentimeter. Die Lamellen sind weißlich, stehen gedrängt, und sind frei. Das Sporenpulver ist weiß und amyloid. Der Stiel ist wie der Hut gefärbt, oder auch weißlich. Bei ausgeprägter Färbung besitzt er eine deutliche Natterung; die Knolle ist sehr dick und kräftig und abgesetzt gerandet. Der Ring ist weißlich, hängend. An der Oberseite ist er nicht oder schwach gerieft. Der Geruch ist muffig nach Kartoffelkeimen. Der Geschmack ist rettichartig.
Die Sporen haben einen Durchmesser von sieben bis zehn Mikrometern.
Der Porphyrbraune Wulstling kann mit dem essbaren Grauen Wulstling (Amanita excelsa) und mit dem stark giftigen Pantherpilz (Amanita pantherina) verwechselt werden. Beide unterscheiden sich durch das Fehlen von Violetttönen. Der Graue Wulstling hat außerdem eine nicht abgesetzte Stielknolle sowie einen deutlich gerieften Ring, der Pantherpilz hat kleine, weiße Velumreste auf dem Hut und eine deutlich schlankere, oft mehrfach wulstig gebänderte Knolle.
Der Gelbe Knollenblätterpilz (Amanita citrina) ist verwandt und vom Habitus sehr ähnlich, ist aber weiß bis blass gelbgrünlich gefärbt.
Die Art kommt in Mitteleuropa in Nadelwäldern unter Fichten und Kiefern vor, jedoch nur auf sauren Böden, nicht über Kalk. Er ist häufig, die Fruchtkörper sind von Juli bis Oktober anzutreffen.
Die Art ist schwach giftig. Sie enthält Bufotenin, das die Herztätigkeit beschleunigt und die Blutgefäße verengt.
Der Porphyrbraune Wulstling (Amanita porphyria), auch Porphyrwulstling oder Purpurbrauner Wulstling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten.
Amanita porphyria, also known as the grey veiled amanita or the porphyry amanita,[1] is a fairly common, inedible mushroom of the genus Amanita found in Europe and North America.
A. porphyria is similar in overall shape and smell to the very common Amanita citrina, but the cap colour is different and the ring has a grey/violet coloration.[2]
The smooth cap is hemispherical when young and later flat, sometimes with grey patches of veil.[3][4] It is about 4–10 cm in diameter,[2][5][4] and brown with either a purplish or a greyish hue.[2][6][4][3][7] The name porphyria refers to the purple tint.[8]
As normal in the genus Amanita, the gills are whitish and free from the stem and the spores are white. The gills darken when bruised.[9]
The stem is 5–12 cm high and 0.6–1.5 cm thick, with a basal bulb which may[2][5][6] or may not[7] be surrounded by a white membranous volva.[4] The fragile ring is grey-violet[2][5] or blackened.[4][3]
The flesh is white with a smell of raw potato[2][4][7] or radish.[2][5]
The amyloid[5] spores are almost spherical with a diameter of 8–10 µm.[4][7]
A. porphyria usually grows on poor soil under coniferous trees, especially spruce,[7] but also fir,[5] hemlock,[6] and some deciduous ones such as birch.[4] It is mycorrhizal, living in symbiosis with the trees.[6]
It occurs from summer to autumn and is commoner in mountains or further to the north.[2][5] In Europe it is very common in boreal or hemiboreal forests but less so in temperate areas.[4] It is also found in northern North America from east to west. There was some uncertainty whether North American specimens should really be classified under a different name,[6] but there is now firm DNA evidence that all the variants actually belong to the same species.[10] It has also been recorded in Australia.[11]
A. porphyria is not suitable for consumption. More importantly, it can easily be confused with much more poisonous species, such as the panther cap (Amanita pantherina).[3]
This fungus was described in 1805 under the current name, Amanita porphyria, by Johannes Baptista von Albertini and Lewis David de Schweinitz in their work Conspectus Fungorum in Lusatiae superioris agro Niskiensi crescentium e methodo Persooniana ("An overview of fungi growing in the area of Niesky in Upper Lusatia, according to the methodology of Persoon").[12] The name was then sanctioned by Fries, meaning that the name Amanita porphyria is given priority even if the normal nomenclatural rules would give precedence to another name – and indeed the Danish mycologist Heinrich Christian Friedrich Schumacher had already described the same species as Agaricus gracilis in 1803. The sanctioning can be shown in the author string by means of a colon as in the following: "A. porphyria Alb. & Schwein. : Fr."[13][12]
The epithet porphyria comes from the Ancient Greek word porphúra (πορφύρα), meaning the Tyrian purple dye. This colour may be seen in the cap of the mushroom (though it is not always evident).[8]
Amanita porphyria, also known as the grey veiled amanita or the porphyry amanita, is a fairly common, inedible mushroom of the genus Amanita found in Europe and North America.
Amanita porphyria, conocida con el nombre común de amanita purpúrea,[1] es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales.[2] Es una especie poco abundante, que habita en suelos ácidos y pobres en nutrientes de bosques de coníferas. Su cuerpo fructífero brota desde mediados de verano a mediados de otoño. En crudo, esta seta es venenosa, y debido a su olor y sabor desagradables no tiene valor como comestible. Morfológicamente es muy similar a Amanita citrina, exceptuando su color.[1]
La seta de Amanita porphyria posee un sombrero de entre 4 y 8 centímetros de diámetro, pudiendo ocasionalmente llegar a los 11, de color pardo con tonos purpúreos o grises. Tiene menos carne que el de otras especies de Amanita, tiene un borde liso y, en ejemplares jóvenes, tiene forma de campana, que pasa a ser aplanada conforme madura el esporocarpo. La cutícula del sombrero tiene el fibrillas radiales y un brillo satinado y a menudo está cubierto de restos de la volva, de color grisáceo y textura membranosa. Tiene láminas libres y de color blanco, del mismo color que la esporada. El pie puede alcanzar los 9 centímetros de largo y 1 centímetro de diámetro, y puede presentar color blanquecino o un color parecido al del sombrero. En ocasiones tiene un dibujo cebrado parecido al de la Amanita phalloides. La seta luce un anillo muy delgado, de color blancuzco o gris violáceo claro. La base del pie es bulbosa, y tiene un reborde abultado muy similar al de Amanita citrina. Su carne es blanca con tonalidades violeta en la zona justo debajo de la cutícula del sombrero.[1]
Tiene un olor parecido al de la patata y un sabor parecido al del rábano, aspectos en los que coincide con la Amanita citrina. Sin embargo, el bulbo con borde y el anillo liso, junto al cebreado del estipe y el olor a patata sólo coinciden en esta especie, por lo que no cabe confusión.[1]
Datos: Q259135
Multimedia:
Amanita porphyria, conocida con el nombre común de amanita purpúrea, es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales. Es una especie poco abundante, que habita en suelos ácidos y pobres en nutrientes de bosques de coníferas. Su cuerpo fructífero brota desde mediados de verano a mediados de otoño. En crudo, esta seta es venenosa, y debido a su olor y sabor desagradables no tiene valor como comestible. Morfológicamente es muy similar a Amanita citrina, exceptuando su color.
Kangaskärpässieni (Amanita porphyria) on ruskehtavanharmaa, lievästi myrkyllinen sieni. Se saattaa kypsentämättömänä aiheuttaa oireita, esimerkiksi ruoansulatuselimistön ärsyyntymistä. Kangaskärpässienen ei kuitenkaan tiedetä aiheuttaneen Suomessa myrkytyksiä, koska se poikkeaa ulkonäöltään suosituista ruokasienistä.[2] Kangaskärpässientä muistuttaa hieman esimerkiksi rusokärpässieniselvennä.
Kangaskärpässienen lakki on nuorena kellomainen ja vanhana laakea, väritykseltään ruskean- tai violetinharmaa. Lakin halkaisija on tavallisimmin 4–10 cm. Yleensä lakki on täplätön, joskus siinä on havaittavissa vaaleanharmaita suojuksen jäänteitä. Heltat ovat valkoiset, irtotyviset ja tiheässä. Tyypillinen tuntomerkki on rengas, joka on selkeästi tummahko, lakin pintakelmun värinen.
Jalka on hoikka (pituus 5–12 cm, paksuus 1–1,5 cm), tyveltään mukulamainen ja väriltään lähinnä vaaleanharmaa.[2]
Kangaskärpässientä tavataan ainakin Pohjois-Amerikassa[3] ja Pohjois-Euroopassa. Eteläisissä osissa Suomea sieni on yleinen; Pohjois-Suomessa sitä on etenkin mäntyvaltaisissa metsissä ja tunturikoivikoissa mäntyjen lähellä.[4]
Kangaskärpässieni (Amanita porphyria) on ruskehtavanharmaa, lievästi myrkyllinen sieni. Se saattaa kypsentämättömänä aiheuttaa oireita, esimerkiksi ruoansulatuselimistön ärsyyntymistä. Kangaskärpässienen ei kuitenkaan tiedetä aiheuttaneen Suomessa myrkytyksiä, koska se poikkeaa ulkonäöltään suosituista ruokasienistä. Kangaskärpässientä muistuttaa hieman esimerkiksi rusokärpässieniselvennä.
Amanita porphyria Alb. & Schwein., Consp. Fung.: 142 (1805).
L'Amanita porphyria si distingue per la base del gambo bulbosa marginata, il suo cappello marrone, i frammenti grigiastri di velo universale e l'anello.
Poiché trattasi di un fungo di pessime qualità organolettiche e per evitare tragiche confusioni con specie congeneri velenose o mortali, questa specie deve essere considerata non edule.
5-8(10) cm, inizialmente campanulato, poi convesso, infine appianato-disteso, a volte con un breve umbone.
Libere, fitte, intercalate da lamellule, di colore bianco o appena grigiastre.
6-12 x 1-2 cm, cilindrico progressivamente attenuato verso l'apice, glabro e liscio al di sopra dell'anello e più o meno decorato da fibrille grigiastre, disposte a zig-zag, al di sotto dell'anello, da biancastro a grigio violaceo chiaro, alla pressione diventa brunastro, prima pieno poi farcito o cavo, con alla base un grosso bulbo marginato avvolto dalla volva.
A disco poi cadente, membranoso, molto sottile e poco durevole, bianco grigiastro poi viola brunastro.
Sub-membranosa, circoncisa, inguainante, grigiastra o biancastra con riflessi rossastri.
Biancastra o grigiastra, soda e abbastanza fragile.
8-10 x 7,5-9 µm, globulose, lisce, amiloidi, bianche in massa.
Fruttifica solitario o gregario, dall'estate al tardo autunno, su suoli acidi, nei boschi di conifere con cui stabilisce legame micorrizico, specialmente sotto abeti, faggi e pini.
Considerato non commestibile, per non aver alcun valore di commestibilità.
Per il facile scambio con la Amanita pantherina è assolutamente meglio evitare di consumare questo fungo.
Dal latino porphyrius = purpureo, per il caratteristico colore delle tracce presenti nel cappello.
Amanita porphyria Alb. & Schwein., Consp. Fung.: 142 (1805).
L'Amanita porphyria si distingue per la base del gambo bulbosa marginata, il suo cappello marrone, i frammenti grigiastri di velo universale e l'anello.
Poiché trattasi di un fungo di pessime qualità organolettiche e per evitare tragiche confusioni con specie congeneri velenose o mortali, questa specie deve essere considerata non edule.
Rausvarudė musmirė (lot. Amanita porphyria) – musmirių (Amanita) genties grybas.
Vaisiakūniai vidutinio didumo arba dideli. Kepurėlė 5-9 cm skersmens, jauna apvaliai iškili, kūgiška, senesnė paplokščia, kartais labai neryškiai įdubusi, pilkai ruda, violetinio atspalvio, kartais rusva, dažniausiai lygiu paviršiumi, be žvynelių ir karpučių. Luobelė lengvai lupasi. Lakšteliai balti, minkšti, tankūs, platūs, laisvi. Kotas 5-9 cm ilgio, 0,5-1 cm storio, su odišku nukarusiu rinkiu, aukščiau jo balsvas, pilkai violetinis, pilkšvas, pagrindas gumbiškai sustorėjęs, apgaubtas standžiai priaugusia balta išnara. Trama balta, elastinga, nemalonaus kvapo.
Auga liepos – spalio mėn. pušynuose, eglynuose, mišriuose miškuose. Nuodinga.
Violetbrūnā mušmire (latīņu: Amanita porphyria) ir indīga sēne. Cepurīte jaunām sēnēm zvanveida, vēlāk izpletusies līdz 10 cm plata, sarkanbrūna ar violetu nokrāsu, pa lielākajai daļai ar putraimveidīgām pārslām, dažreiz kaila. Kātiņš samērā tievs, pelēcīgi violets, ar tumšāku gredzenu, pie pamata stipri paresnināts un ietverts trauslā makstī. Gredzens samērā plats, lēverains, brūngans vai dzeltenīgs. Lapiņas baltas vai iedzeltenas. Mīkstums balts, nedaudz pelēcīgs, ar nepatīkamu smaku. Atrodama diezgan bieži, galvenokārt skuju koku mežos augustā un septembrī.
De porfieramaniet (Amanita porphyria) is een zeldzaam tot vrij algemeen voorkomende paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita). De soort wordt makkelijk verward met de giftige panteramaniet (Amanita pantherina) en de eetbare grauwe amaniet (Amanita excelsa).
De jonge hoed hoed is bolvormig, later vlak. De hoed kan tot 4 à 10 centimeter diameter groot worden. De kleur van deze hoed is grijsbruin, meestal egaal, echter soms met grijze vlekken of wratten. Deze vlekken zijn een overblijfsel van het velum universale.[1] De hoed is eerst kleverig of later bij natte omstandigheden.[1] Verder verschilt de kleur van de Europese porfieramaniet van de Amerikaanse. De Europese porfieramaniet is grijsbruin met subtiele violette tinten. In de Amerikaanse literatuur wordt deze kleur ook wel gemeld, doch laten de bijhorende plaatjes vaak versies zien zonder deze violette kleuring.[1]
De lamellen zijn wit en liggen vrij van de steel. De steel wordt 5 à 12 cm hoog en 1 à 1,5 cm dik en heeft enigszins de kleur van de hoed. Verder is op de steel een grijze tot zwarte ring. De steel heeft onderin een verdikking met een boord die de overgang naar de steel markeert. Het vruchtvlees is wit gekleurd en heeft een radijsgeur. De sporen zijn amyloide en ellipsoïde.
Onderstaande tabel geeft weer met welke andere (soms giftige!) paddenstoelen de porfieramaniet kan verward worden.
Paddenstoel Latijnse naam Giftig Afbeelding Verschillen met de porfieramaniet Grauwe amaniet Amanita excelsa Nee
De steel heeft geen volva. De basis van de steel is echter ook bulbeus. Panteramaniet Amanita pantherina Ja (iboteenzuur) 
De hoedrand is gegroefd. Parelamaniet Amanita rubescens Ja (hemolysine) .JPG)
Het vruchtvlees wordt rood bij beschadiging. In België en Nederland wordt de soort voornamelijk tussen de maanden juli en september gevonden. De soort komt voor in loofbossen en dan voornamelijk onder eiken. De soort komt ook voor in naaldbossen, onder sparren en dennen[2]. De porfieramaniet is gewoonlijk te vinden op zure bodems.[2]
De paddenstoel is mild giftig door de aanwezigheid van de stof bufotenine[2].
De porfieramaniet (Amanita porphyria) is een zeldzaam tot vrij algemeen voorkomende paddenstoel uit het geslacht der amanieten (Amanita). De soort wordt makkelijk verward met de giftige panteramaniet (Amanita pantherina) en de eetbare grauwe amaniet (Amanita excelsa).
Capel fin a 8 cm., mes sférich peui disteis bombà, gris con rifless viòla o porpra, fibrilos radialment, con dij ràir tòch ëd vel gris brunastr. Lamele s-ciasse, bianche o grisastr ciàir. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 2 cm., slansà, silìndrica, con na siola marginà, da biancastra a lavà ëd gris viòla, ambrunenta. Anel gris, a dròca an pressa. Odor ëd patata.
A chërs ant ij bòsch.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é nen comestìbil.
Capel fin a 8 cm., mes sférich peui disteis bombà, gris con rifless viòla o porpra, fibrilos radialment, con dij ràir tòch ëd vel gris brunastr. Lamele s-ciasse, bianche o grisastr ciàir. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 2 cm., slansà, silìndrica, con na siola marginà, da biancastra a lavà ëd gris viòla, ambrunenta. Anel gris, a dròca an pressa. Odor ëd patata.
AmbientA chërs ant ij bòsch.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A l'é nen comestìbil.
Muchomor porfirowy (Amanita porphyria Alb. & Schwein.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Synonimów naukowych ma 15. Niektóre z nich[2]:
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1968 r[3].
O średnicy 4-9 cm, u osobników młodych dzwonkowato-łukowaty, następnie szybko spłaszczający się. Brzeg tępy, bez prążków, powierzchnia kapelusza gładka, naga z delikatnymi, wrośniętymi włókienkami, zazwyczaj z łatkowatymi resztkami osłony. Kolor szarobrązowy lub szarofioletowy. Podczas suchej pogody jest błyszczący, podczas wilgotnej śliski[4].
Białe, nierównej długości, gęste i wolne przy trzonie[5].
Wysokość 8-13 cm, grubość 1-2 cm, walcowaty, w górnej części zwężony. Na młodych owocnikach pełny, później pusty w środku. na starszych szarobrązowy z fioletowym odcieniem. Pierścień zwisający, u starszych okazów zanika. Podstawa bulwiasta z dużą, odstającą od trzonu, porozrywaną pochwą, która jest zwykle ciemniejsza od trzonu[4][5].
Kruchy, biały, dość cienki. Ma nieprzyjemny zapach gnijących ziemniaków i smak rzodkwi[5].
Biały. Zarodniki kuliste, gładkie, o średnicy 8-10 μm[5].
Występuje na całej półkuli północnej. Jego stanowiska opisano w Ameryce Północnej, Europie i Japonii[6]. W Polsce jest pospolity[7]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski podano liczne jego stanowiska[3].
Rośnie głównie w lasach iglastych[8] na kwaśnych glebach; na niżu w lasach sosnowych, w górach pod świerkami. Owocniki wyrastają od lipca do października[4].
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb trujący (zatrucia psychotropowo-neurotoksyczne)[4].
Czasami podobny jest muchomor twardawy (Amanita excelsa), ale nie posiada odstającej bulwy, jest też większy i bardziej mięsisty[4].
.JPG)
Muchomor porfirowy (Amanita porphyria Alb. & Schwein.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
Amanita porphyria (Johannes Baptista von Albertini & Lewis David de Schweinitz, 1805)[2] este o ciupercă necomestibilă din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de genul Amanita. Această specie este numită în popor burete porfiriu. Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor) și se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord , din iulie până în octombrie (noiembrie), mai ales în păduri de conifere sub molizi și pini, mai rar în cele foioase pe lângă (stejari, fagi sau mesteceni), în special pe soluri nisipoase și acre.[3][4]
Ordinul Agaricales este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[5]
A. porphyria, lamele și inel
A. porphyria, bulb, picior, inel
A. porphyria bătrână
A. porphyria brun-violetă
A. porphyria maronie
Buretele porfiriu poate fi confundat ușor cu ciuperci comestibile sau otrăvitoare de același gen, ca de exemplu cu: Amanita battarrae sin. Amanita umbrinolutea (comestibilă, fără manșetă),[7] Amanita Ceciliae sin. Amanita inaurata , (comestibilă, fără manșetă),[8] Amanita excelsa = Amanita spissa var. excelsa (comestibilă, marginea pălăriei striată) [9] Amanita gemmata (comestibilă, marginea pălăriei striată, jambieră la locul de trecere spre bulb),[10] Amanita pantherina (otrăvitoare, având jambieră la locul de trecere spre bulb, marginea pălăriei striată),[11] Amanita pantherina var. ablentinum (abietum) (otrăvitoare, având jambieră la locul de trecere spre bulb, marginea pălăriei nestriată),[12] Amanita rubescens (comestibilă, are manșetă striată neavând jambieră la locul de trecere spre bulb, înroșind la tăiere), Amanita spissa (comestibilă, marginea pălăriei striată)[13]
A. battarrae sin. umbrinolutea
A. ceciliae sin. inaurata
A. gemmata
Amanita-pantherina
Amanita pantherina var. ablentinum
A. rubescens
A. spissa
A. spissa var. excelsa
Amanita porphyria este, consumată crud, otrăvitoare, conținând bufotenină (veninul broaștei râioase, o toxină tare apropiată de DMT) care provoacă o activitate circulatorie crescută, având și un efect halucinogen. Această toxină însă se dizolvă în timpul fierberii.[14] Astfel, sub aspect medicinal, ar fi comestibilă. Dar gustul și mirosul dezgustător și mucegăit nu se pierde după preparare. Adăugată unei mâncări de ciuperci, ea ar strica mult din savoarea acesteia.
Materiale media legate de Burete porfiriu la Wikimedia Commons
Amanita porphyria (Johannes Baptista von Albertini & Lewis David de Schweinitz, 1805) este o ciupercă necomestibilă din încrengătura Basidiomycota în familia Amanitaceae și de genul Amanita. Această specie este numită în popor burete porfiriu. Ea coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor) și se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord , din iulie până în octombrie (noiembrie), mai ales în păduri de conifere sub molizi și pini, mai rar în cele foioase pe lângă (stejari, fagi sau mesteceni), în special pe soluri nisipoase și acre.
Porfirna mušnica (znanstveno ime Amanita porphyria) je neužitna goba iz rodu mušnic (Amanita).
Klubuk te mušnice je v mladosti skoraj kroglast, kasneje pa raven do izbočen. Po vrhu je porfirno rjave barve, od koder je ta goba dobila tudi ime. Po vrhu klobuka so običajno beli ostanki ovojnice, ki so v primerjavi z drugimi mušnicami, dokaj veliki. Klobuk pri odraslih gobah doseže do 8 cm v premeru.
Lističi so beli in gosti, pri betu prosti, v njih pa je bel trosni prah. Meso gobe je belo in ima vonj po redkvicah.
Bet je sivkasto bele barve in je na spodnji strani gomoljasto odebeljen z ostrimi stopničastimi prehodi. Obroček na betu je pri mladih gobah ozek in dokaj gladek, kasneje pa v večini primerov odpade.
Porfirno mušnico najdemo rasti posamično v iglastih gozdovih, pri nas pa je dokaj pogosta gobja vrsta.
Porfirna mušnica (znanstveno ime Amanita porphyria) je neužitna goba iz rodu mušnic (Amanita).
Шапка 5-8 см у діаметрі, напівкуляста, потім опукло- або плоскорозпростерта, тонком'ясиста, з тонким, плоским, гладеньким краєм, сірувато- або бурувато-коричнева, часто з пурпуровим або лілуватим відтінком, з рідкими, білими пластівцями, пізніше іноді гола. Пластинки білі, тонкі, густі. Спори 6,5-10 мкм у діаметрі, кулясті, гладенькі. Ніжка 5-9 Х 1 см, здебільшого донизу злегка потовщена, тонкоповстиста, з бульбою, з білим або жовтуватим швидко буріючим кільцем, біля основи з вільною, білою, з лопатеподібним краєм піхвою. М'якуш білуватий з запахом редьки.
В Україні поширений на Поліссі та в Прикарпатті. Росте у хвойних лісах, серед мохів; у липні — листопаді.
Отруйний гриб.
ata porphyria là một loài nấm trong chi Amanita được tìn thấy ở châu Âu và Bắc Mỹ.
A. porphyria không thể ăn được do nó có độc tính nhẹ và quan trọng hơn là nó dễ bị nhầm lẫn với những loài nấm độc khác như Amanita pantherina.
Phương tiện liên quan tới Amanita porphyria tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. ata porphyria là một loài nấm trong chi Amanita được tìn thấy ở châu Âu và Bắc Mỹ.
Inner viewOuter viewThe inner(top) and outer(bottom) views of A. porphyria.
Amanita porphyria Alb. & Schwein., 1805
Мухомо́р порфи́ровый (лат. Amanita porphyria) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
В сыром виде гриб слабо ядовит, имеет неприятные вкус и запах, поэтому несъедобен.
Шляпка ∅ 5—9 см, форма с возрастом меняется от колокольчатой до распростёртой, кожица серая, коричнево-серая или серовато-пурпурная, покрыта шелковистыми волокнами и иногда остатками общего покрывала, края шляпки без борозд.
Мякоть тонкомясистая, белая, с запахом сырого картофеля, вкус редечный.
Ножка 8—13 см в высоту (обычно не выше 10 см), ∅ 1—2 см, гладкая, белая или светло-жёлтая (иногда окраска бывает как у шляпки или муаровая), цилиндрическая, со значительным (до 2,5 см) полушаровидным утолщением внизу.
Пластинки свободные или слабоприросшие, мягкие, частые, белого цвета.
Остатки покрывала: кольцо белое или серое, повисающее, находится в средней части ножки. У старых грибов может прилипать к ножке в виде черноватой плёнки. Вольва мягкая, свисающая, очень тонкая и гладкая, беловатая или серо-фиолетовая. Хлопья на шляпке серые, кожистые или бородавчатые, часто отсутствуют.
Споровый порошок белый.
Споры 9 мкм, почти округлые, амилоидные.
Растёт на бедных кислых почвах в хвойных и смешанных с берёзой лесах. Распространён в Средней и Северной Европе, особенно в Скандинавии, в горах встречается на высоте до 1600 м.
Сезон с июля до конца октября.
Несъедобные:
Мухомо́р порфи́ровый (лат. Amanita porphyria) — гриб рода Мухомор (лат. Amanita) семейства Аманитовые (лат. Amanitaceae).
В сыром виде гриб слабо ядовит, имеет неприятные вкус и запах, поэтому несъедобен.
.JPG)
_Bon_54495_crop.jpg)
.JPG)
