Peziza saniosa Schrad. 1799

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Cost artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Ambient

A chërs an sla tèra dij bòsch, d'istà.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa antëresse alimentar.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Peziza saniosa Schrad. : Fr.

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Kustrzebka czarnofioletowa (Peziza saniosa Schrad.) – gatunek grzybów z rodziny kustrzebkowatych (Pezizaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peziza, Pezizaceae, Pezizales, Pezizomycetidae, Pezizomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi^[1].

Synonimy^[2]:

• Aleuria saniosa (Schrad.) Gillet 1879
• Galactinia saniosa (Schrad.) Sacc. 1889
• Plicaria saniosa (Schrad.) Rehm 1894

Morfologia

Owocnik

U młodych okazów kulisty, potem głębokomiskowaty, u starszych okazów rozpostarty. Średnica do 3 cm. Wewnętrzna, płodna strona o barwie od ciemnobrązowej z niebieskawym odcieniem do czarnofioletowej^[3].

Cechy mikroskopowe

Worki cylindryczne, 8-zarodnikowe. Zarodniki z dwoma gutulami, o powierzchni szorstkiej, guzowatej i nieco nieregularnej. Wymiary:14-16 × 7-8 μm^[3].

Występowanie i siedlisko

Notowany tylko w Europie i Nowej Zelandii^[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[5].

Saprotrof. Rośnie zazwyczaj gromadnie w lasach iglastych i liściastych, wśród mchów, także na leśnych drogach^[3].

Gatunki podobne

Podobna jest Peziza badiofusca , ale można też pomylić z kustrzebką brunatną (Peziza badia) i kilkoma innymi gatunkami kustrzebek. Pewne oznaczenie gatunku wymaga obserwacji mikroskopowych, zwłaszcza ważne jest urzeźbienie zarodników po wybarwieniu błękitem metylenowym lub laktofenolem^[3].

Przypisy