nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Bedla kaštanová (Lepiota castanea Quél. 1881) je smrtelně jedovatá méně častá houba z čeledi pečárkovitých. Byla popsána v roce 1881 francouzským mykologem Lucienem Quéletem.
Klobouk je zpočátku vyklenutý, později plochý a s malým hrbolem. Dosahuje průměru 2 - 4 centimetry. Je červenokaštanově hnědý. U starších exemplářů pokožka praská na malé šupiny, pod nimiž prosvítá světlý podklad. Dužina i lupeny jsou bělavé, lupeny se po pomačkání zbarvují žlutohnědě. Třeň je válcovitý, má délku 2 - 4 centimetry. Je světlejší než klobouk, pouze u zóny prstence bývají přítomny malé hnědé šupinky.
Roste v jehličnatých i listnatých lesích, většinou jednotlivě nebo v malých skupinkách. Objevuje se spíše vzácně a to od srpna do října.
Jedná se o nebezpečně jedovatou houbu, obsahuje jedovatý alkaloid amanitin. Proto se nesmí v žádné míře konzumovat.
Bedla kaštanová (Lepiota castanea Quél. 1881) je smrtelně jedovatá méně častá houba z čeledi pečárkovitých. Byla popsána v roce 1881 francouzským mykologem Lucienem Quéletem.
Lepiota castanea, commonly known as the chestnut dapperling, is a deadly poisonous,[1] uncommon, gilled mushroom of the genus Lepiota in the order Agaricales. It is known to contain amatoxins and consuming this fungus can be a potentially lethal proposition. It was described by French mycologist Lucien Quélet in 1881.
It has white gills and spores. They typically have rings on the stems, which in larger fungi are detachable and glide up and down the stem.
It can be found in coniferous and deciduous woodlands, mostly singly or in small groups.
The cap is broadly bell shaped to flat, dark red-brown; soon splitting and scaly, up to 3 cm in diameter. The spores and flesh are white, with a mild taste. The stem is typically chestnut brown.
Like several other species of the genus Lepiota, it contains amatoxins which can result in severe liver toxicity.
Lepiota castanea, commonly known as the chestnut dapperling, is a deadly poisonous, uncommon, gilled mushroom of the genus Lepiota in the order Agaricales. It is known to contain amatoxins and consuming this fungus can be a potentially lethal proposition. It was described by French mycologist Lucien Quélet in 1881.
It has white gills and spores. They typically have rings on the stems, which in larger fungi are detachable and glide up and down the stem.
It can be found in coniferous and deciduous woodlands, mostly singly or in small groups.
Kastanjaukonsieni (Lepiota castanea) on kastajanruskea pikku-ukonsienilaji. Jalka on saman värinen kuin lakki. Sienen malto on valkoista. Kastanjaukonsieni ei kelpaa ruokasieneksi. Heltat ovat valkoiset ja vanhemmiten ruskeat. Sieni kasvaa ravinteikkaissa lehdoissa Suomessa harvinaisena.[2]
Kastanjaukonsieni (Lepiota castanea) on kastajanruskea pikku-ukonsienilaji. Jalka on saman värinen kuin lakki. Sienen malto on valkoista. Kastanjaukonsieni ei kelpaa ruokasieneksi. Heltat ovat valkoiset ja vanhemmiten ruskeat. Sieni kasvaa ravinteikkaissa lehdoissa Suomessa harvinaisena.
Lepiota castanea, la lépiote châtain, est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des Agaricaceae.
Moyennement toxique, il est préférable de ne pas la consommer.
Capel fin a 4 cm, con dë scaje brun-e dzora a un fond castagn rossastr. Lamele bianche o rossastre. Gamba àuta fin a 6 cm e larga fin a 0,5 cm, da mon a brun mon, scajosa sota n'anel nen sicur. Odor ëd Lepiota cristata.
A chërs ant ij bòsch e ij tajiss dzortut ëd latifeuje.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A peul esse velenos.
Lepiota castanea Quélet
Capel fin a 4 cm, con dë scaje brun-e dzora a un fond castagn rossastr. Lamele bianche o rossastre. Gamba àuta fin a 6 cm e larga fin a 0,5 cm, da mon a brun mon, scajosa sota n'anel nen sicur. Odor ëd Lepiota cristata.
AmbientA chërs ant ij bòsch e ij tajiss dzortut ëd latifeuje.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A peul esse velenos.
Czubajeczka kasztanowata (Lepiota castanea Quél.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
Średnica 1-4,5 cm, początkowo wypukły, potem płaski z tępym garbkiem. Powierzchnia o barwie pomarańczowobrązowej do czerwonobrązowej, popękana koncentrycznie na ziarniste łuseczki[4] na białym lub kremowym tle. Łuseczki włókniste z odgiętymi końcami. Brzeg jaśniejszy i mniej łuseczkowaty[5].
Wysokość od 4 do 6 cm, średnica od 0,18 do 0,3 cm, cylindryczny, nieco tylko rozszerzający się w kierunku podstawy, początkowo pełny, potem pusty. Pierścienia zwykle brak, występuje tylko na 2/3 wysokości strefa pierścieniowa. Powierzchnia powyżej tej strefy jest gładka, biała, poniżej tej strefy łuseczkowata, jasnobrązowa do brązowej[5]. Łuseczki ułożone wieńcowato, tej samej barwy co na kapeluszu[4]. Z podstawy wyrastają białe sznury grzybniowe[5].
Wolne, brzuchate, stłoczone, o szerokości 3 mm i gładkich ostrzach[5]. Barwa od białej do kremowej[4].
Biały, o podobnym zapachu jak u czubajeczki cuchnącej[4].
Wysyp zarodników biały. Podstawki maczugowate, 4-sterygmowe, o rozmiarach 18–23 × 9–10 μm. Zarodniki cienkościenne, o rozmiarach 9,5–13 × 3,8–5,2 μm, dość nieregularnym kształcie, z dużą boczną ostrogą. amyloidalne. Cheilocystydy zwykle liczne, o rozmiarach 18–36 × 5,5–12,5 μm, ostrym lub zaokrąglonym wierzchołku i cienkościenne. Pleurocystyd brak. Komórki skórki wąskie, cylindryczne, rozszerzone w środku, o długości 40–36 μm i średnicy 6,5-35 μm, o lekko pogrubionych ścianach, jasnobrązowe do brązowych z ciemnobrązowym pigmentem. Pod skórką strzępki o średnicy 2,5-5 μm, wszystkie ze sprzążkami na septach[5].
Jest szeroko rozprzestrzeniona w Europie i Ameryce Północnej oraz na obszarach Azji o umiarkowanym klimacie. Występuje także w Indiach, Nepalu, Tajlandii oraz Papui Nowej Gwinei[5].W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 7 stanowisk[3]. Więcej i aktualnych stanowisk podaje internetowy atlas grzybów[6]. Nie znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski z 2006 r.[7], W. Wojewoda podaje, że jej rozprzestrzenienie w Polsce nie jest znane[3].
Saprotrof występujący zarówno w lasach liściastych, jak iglastych, na glebach gliniastych i zasadowych, ale także kwaśnych, na igliwiu[4]. Owocniki pojawiają się od września do listopada[3].
Czubajeczka kasztanowata (Lepiota castanea Quél.) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Bedlička hnedá (lat. Lepiota castanea) je smrteľne jedovatá huba. Obsahuje rovnaký jed ako muchotrávka zelená – amatoxín. Rastie v júli až októbri, často v skupinách. Vyskytuje sa najmä v smrekových porastoch a vápenatej pôde. Veľmi často sa objavuje pri kroch ostružiny.[1]
menšia plodnica
Bedlička hnedá (lat. Lepiota castanea) je smrteľne jedovatá huba. Obsahuje rovnaký jed ako muchotrávka zelená – amatoxín. Rastie v júli až októbri, často v skupinách. Vyskytuje sa najmä v smrekových porastoch a vápenatej pôde. Veľmi často sa objavuje pri kroch ostružiny.
Lepiota castanea Quél. 1881
Лепиота каштановая (лат. Lepiota castanea) — ядовитый гриб семейства шампиньоновые (Agaricaceae).
Другие русские названия: зонтик каштановый.[2]
Вид впервые описан в 1880 г. французским микологом Люсьеном Келе.[3]
Родовое наименование гриба Lepiota происходит от др.-греч. λεπίς (lepis), чешуя; видовой эпитет castanea — от лат. castaneus, каштановый.
Шляпка 2—4 см ∅ ; у молодых грибов — узкоколокольчатая, почти яйцевидная, жёлто- или красновато-коричневая, каштановая; у зрелых грибов — выпукло-распростёртая или плоская, растрескавшаяся на небольшие каштановые войлочные чешуйки поверх светлой, беловатой кожицы; середина шляпки остаётся тёмной, с небольшим тупым бугорком.
Пластинки свободные, частые, выемчатые, тонкие, белые, позднее желтоватые, палевые.
Ножка 2—5 х 0,2—0,5 см, цилиндрическая, слегка расширенная в основании, полая, одноцветная со шляпкой, над кольцом гладкая, ниже с коричневыми волокнами и желтовато-коричневым чешуйчатым налетом, опушенная в основании. Кольцо — узкое, светлое, хрупкое; быстро исчезает.
Мякоть светлая, в ножке — красноватая или буроватая, мягкая, ломкая, с сильным неприятным запахом.
Споровый порошок белый или беловато-кремовый.
Споры 9—13 х 3,5—5 мкм, гиалиновые, эллипсоидальные, бомбовидные, с латеральным апикулюсом.[4]
Встречается с начала июля до начала сентября (по другим данным — весной, в апреле—мае, и осенью, в октябре—ноябре)[5] в лиственных и смешанных лесах, в садах, около дорог, вдоль лесных канав, на почве, небольшими группами, не часто. Растёт на юге северной умеренной зоне, включая Европейскую часть РФ, Западную и Восточную Сибирь.[2][5]
Считается несъедобным или ядовитым грибом, содержащим аматоксины.[6]
Обладает сходством с другими несъедобными и ядовитыми видами лепиот, например, с лепиотой коричнево-красной.
Лепиота каштановая (лат. Lepiota castanea) — ядовитый гриб семейства шампиньоновые (Agaricaceae).
