nomes no trilho de navegação
Guidance for identification
Collybia cirrhata is a species of fungus in the family Tricholomataceae of the order Agaricales (gilled mushrooms). The species was first described in the scientific literature in 1786, but was not validly named until 1803. Found in Europe, Northern Eurasia, and North America, it is known from temperate, boreal, and alpine or arctic habitats. It is a saprobic species that grows in clusters on the decaying or blackened remains of other mushrooms. The fruit bodies are small, with whitish convex to flattened caps up to 11 mm (3⁄8 in) in diameter, narrow white gills, and slender whitish stems 8–25 mm (3⁄8–1 in) long and up to 2 mm (0.08 in) thick. C. cirrhata can be distinguished from the other two members of Collybia by the absence of a sclerotium at the base of the stem. The mushroom, although not poisonous, is considered inedible because of its insubstantial size.
Collybia cirrhata
Phylogeny and relationships of C. cirrhata and closely related fungi based on ribosomal DNA sequences.[3]The species first appeared in the scientific literature in 1786 as Agaricus amanitae by August Johann Georg Karl Batsch;[4] Agaricus amanitae subsp. cirrhatus, proposed by Christian Hendrik Persoon in 1800,[5] is considered synonymous.[2] A later combination based on this name, Collybia amanitae, was published by Hanns Kreisel in 1987.[6] However, Kreisel noted the combination to be "ined.",[7] indicating that he did not believe the name to be validly published, according to article 34.1 of the rules for botanical nomenclature, which states: "A name is not validly published ... when it is not accepted by the author in the original publication."[8]
The first correct name was published in 1803 by Heinrich Christian Friedrich Schumacher, who called the species Agaricus cirrhatus.[9] French mycologist Lucien Quélet transferred it to Collybia in 1879,[10] resulting in the binomial by which it is currently known. The species had also been transferred to Microcollybia by Georges Métrod in 1952[11] and again by Lennox in 1979 (because Métrod's transfer was considered a nomen nudum, and thus invalid according to nomenclatural rules);[12] the genus Microcollybia has since been wrapped into Collybia.[13]
Molecular phylogenetics have shown that C. cirrhata forms a monophyletic clade with the remaining two species of Collybia. Because C. cirrhata is the only one of the three Collybia species lacking sclerotia, it has been suggested that this character trait is an anapomorphy—that is, unique to a single, terminal species within a clade.[3]
The specific epithet is derived from the Latin cirrata, meaning "curled".[14] Charles Horton Peck called it the "fringed-rooted Collybia".[15] In the United Kingdom, it is commonly known as the "piggyback shanklet".[16]
The cap is initially convex when young, later becoming convex to flattened or slightly depressed in the center, reaching a diameter of 3–11 mm (1⁄8–3⁄8 in). The cap margin starts out rolled or curved inward, but straightens out as it matures. The cap surface ranges from dry to moist, smooth to covered with fine whitish hairs, and is mostly even with translucent radial grooves at the margin. It is subhygrophanous (changing color somewhat depending on hydration), becoming a grayish-orange when watery or old, and usually is white with a very faint pinkish flush when fresh. The flesh is whitish, quite thin, and has no distinctive taste or odor. The gills are adnate to slightly arcuate (curved into the shape of a bow) with a tooth (meaning that the gills curve up to join the stem but then, very close to the stem, the gill edge curves down again).[17] There are between 12 and 20 gills that extend completely from the cap edge to the stem, and three to five tiers of lamellulae (shorter gills that do not extend completely from the cap edge to the stem).[7] The gills are thin, narrow to moderately broad, and white to pinkish-buff. The gill edges are even, and the same color as the gill faces.[18]
The stem is 8–25 mm (3⁄8–1 in) long and up to 2 mm (1⁄16 in) thick, equal in width throughout to slightly enlarged downward, flexible and filamentous but not fragile. The stem surface is dry, whitish to grayish-orange, sometimes with tiny hairs on the upper portion that become coarser near the base. The stem base often has rhizomorph-like strands or copious whitish mycelia. The stem, unlike the other two species of Collybia, do not originate from a sclerotium. The stem becomes hollow as it matures.[18] Although it is not considered poisonous, C. cirrhata is too small and insubstantial to be considered edible.[17]
In deposit, the spores appear white.[7] Individual spores are ellipsoid to tear-shaped in profile, obovoid to ellipsoid or roughly cylindric in face or back view, with dimensions of 4.8–6.4 by 2–2.8 (sometimes up to 3.5) µm. They are smooth, inamyloid, and acyanophilous (unreactive to staining with Melzer's reagent and methyl blue, respectively). The basidia (spore-bearing cells of the hymenium) are roughly club-shaped, four-spored, and measure 17.5–21 by 4.8–5.6 µm. The gills do not have cystidia. The gill tissue is made of hyphae that are interwoven to roughly parallel, and inamyloid. The hyphae are 2.8–8.4 µm in diameter and smooth. The cap tissue is made of interwoven hyphae beneath the center of the cap, but radially oriented over the gills; it too is inamyloid. These hyphae are 3.5–8.4 µm in diameter, smooth, but have irregularly thickened walls. The cap cuticle is an ixocutis—a gelatinized layer of hyphae lying parallel to the cap surface. The hyphae comprising this layer are 2.8–6.4 µm in diameter, smooth, and thin-walled. They are covered with scattered, short pouch-like outgrowths. The cuticle of the stem is a layer of parallel, vertically oriented hyphae; the hyphae measure 3.5–4.2 µm, and are smooth, slightly thick-walled, and pale yellowish-brown in alkaline solution. They give rise to a covering of tangled and branched caulocystidia (cystidia on the stem) that have multiple septa. The caulocystidia are 2.8–4.8 µm in diameter, smooth, thin walled, and shaped like contorted cylinders. Clamp connections are present in the hyphae of all tissues.[18]
Collybia cirrhata is most likely to be confused with the remaining members of Collybia, which have a similar external appearance. C. tuberosa is distinguished by its dark reddish-brown sclerotia that resemble apple seeds, while C. cookei has wrinkled, often irregularly shaped sclerotia that are pale yellow to orange.[19] Other similar mushrooms include Baeospora myosura and species of Strobilurus,[20] but these species only grow on pine cones.
Like all species remaining in the genus Collybia, C. cirrhata is saprobic, and is typically found growing on the decaying or blackened remains of other mushrooms;[19] occasionally the fruit bodies may be found growing on moss or soil without any apparent connection to decaying mushrooms,[21] although these observations may represent instances where the remnant host tissue—possibly from a previous season—has decayed to such an extent that it remains as buried fragments in the substrate.[3] Known hosts include Lactarius, Russula, Meripilus giganteus, and Bovista dermoxantha.[7][22]
Collybia cirrhata is known from temperate, boreal, and alpine or arctic habitats. The fungus is widespread in Europe,[23] including Bulgaria,[24] Denmark,[25] Germany,[26] Greece,[21] Latvia,[27] Scandinavia,[28] Slovakia,[29] Switzerland,[22] Turkey,[30] and the United Kingdom.[31] The mushroom is also common in northern montane regions of North America.[19] In Asia, the fungus has been reported in Korea,[32] and in Hokkaido, northern Japan. It is also known from Greenland.[22] A 2009 publication suggested that based on the known evidence, the species' distribution may be circumboreal.[7]
Collybia cirrhata is a species of fungus in the family Tricholomataceae of the order Agaricales (gilled mushrooms). The species was first described in the scientific literature in 1786, but was not validly named until 1803. Found in Europe, Northern Eurasia, and North America, it is known from temperate, boreal, and alpine or arctic habitats. It is a saprobic species that grows in clusters on the decaying or blackened remains of other mushrooms. The fruit bodies are small, with whitish convex to flattened caps up to 11 mm (3⁄8 in) in diameter, narrow white gills, and slender whitish stems 8–25 mm (3⁄8–1 in) long and up to 2 mm (0.08 in) thick. C. cirrhata can be distinguished from the other two members of Collybia by the absence of a sclerotium at the base of the stem. The mushroom, although not poisonous, is considered inedible because of its insubstantial size.
Capel fin a 1,5 cm, da seuli a setos, bianch o crema òcra ciàir al disch. Lamele motobin ës-ciasse, adnà, bianche. Gamba àuta fin a 4 cm e larga fin a 0,1 cm, fibrilosa-setosa, bianca o crema giaunastra a parte dal pé che a l'é pì o men peilos.
A chërs ëdzora a Russulae o Lactari mars.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Capel fin a 1,5 cm, da seuli a setos, bianch o crema òcra ciàir al disch. Lamele motobin ës-ciasse, adnà, bianche. Gamba àuta fin a 4 cm e larga fin a 0,1 cm, fibrilosa-setosa, bianca o crema giaunastra a parte dal pé che a l'é pì o men peilos.
AmbientA chërs ëdzora a Russulae o Lactari mars.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Collybia cirrhata é uma espécie de fungo pertencente à família Tricholomataceae, da ordem de Agaricales, descrita pela primeira vez na literatura científica em 1786, mas que só foi nomeada em 1803. Encontrada na Europa, no norte da Eurásia e na América do Norte, a espécie situa-se em habitats temperados, boreais, alpinos ou árticos. Assim como todas as espécies remanescentes do gênero, C. cirrhata é sapróbica, que se alimenta de matéria orgânica de outros cogumelos em decomposição. Seus corpos frutíferos são pequenos com um píleo convexo achatado e esbranquiçado, podendo medir até onze milímetros de diâmetro. Suas lamelas são brancas e estreitas, enquanto seu estipe é esbranquiçado e delgado, podendo chegar até 25 milímetros de comprimento e 2 milímetros de espessura. C. cirrhata distingue-se das demais espécies de seu gênero pela ausência de um esclerócio na base do estipe. O cogumelo, apesar de não ser venenoso, não é considerado comestível em razão do seu minúsculo tamanho.
Collybia cirrhata
August Johann Georg Karl Batsch foi o responsável pela primeira descrição desta espécie na literatura científica em 1786, sob o nome de Agaricus amanitae;[4] um de seus sinônimos,[2] Agaricus amanitae subsp. cirrhatus foi proposto por Christian Hendrik Persoon em 1980.[5] Posteriormente, uma combinação baseada neste nome, Collybia amanitae, foi publicada por Hanns Kreisel em 1987.[6] No entanto, Kreisel observou que a combinação é "ined",[7] indicando que ele não acreditava que o nome fosse validamente publicado, de acordo com o artigo 34.1 do Código Internacional de Nomenclatura Botânica, que afirma: "Um nome não é validamente publicado... quando não é aceito pelo autor na publicação original."[8]
O primeiro nome correto foi veiculado em 1803 por Heinrich Christian Friedrich Schumacher, que chamou a espécie de Agaricus cirrhatus.[9] Setenta e seis anos depois, o micologista francês Lucien Quélet transferiu a espécie para o gênero Collybia,[10] resultando no nome binomial pelo qual é atualmente conhecida. Em 1952, a espécie foi transferida para o gênero Microcollybia por Georges Métrod;[11] contudo, essa modificação foi considerada nomen nudum e, portanto, inválida segundo o código de nomenclaturas. Como consequência, ela foi novamente transferida para Microcollybia por Lennox em 1979.[12] Este último gênero, por sua vez, já foi envolto em Collybia.[13]
A filogenética molecular mostrou que C. cirrhata forma um clado monofilético com as duas espécies restantes de Collybia. Como C. cirrhata é a única das três espécies de seu gênero que não possuem escleródios, foi sugerido que esse traço de caráter é uma anapomorfia - isto é, característica única daquela espécie dentro de um clado.[3]
O epíteto específico é derivado do latim cirrata, que significa "enrolada".[14] Charles Horton Peck chamou a espécie de "Collybia de franjas enraizadas".[15] No Reino Unido, é comumente conhecido como "shanklet combinado".[16]
O píleo é convexo quando jovem e, posteriormente, torna-se convexo a achatado ou ligeiramente deprimido no centro, atingindo um diâmetro de 3 a 11 milímetros. A margem do píleo começa enrolada ou curvada para dentro, mas se endireita conforme o amadurecimento do fungo; a superfície do mesmo varia de seca a úmida, lisa a coberta com finos cabelos esbranquiçados e contém sulcos radiais translúcidos na margem. O fungo também apresenta sub-higrofaneidade, obtendo uma coloração laranja-acinzentada quando aguado ou na fase idosa, e geralmente é branco com um fraco rubor rosado quando fresco. A carne, por sua vez, é esbranquiçada, muito fina e não tem sabor ou odor característico. As lamelas são adnatas a arqueadas ligeiramente (curvadas na forma de um arco) com um dente (o que significa que as lamelas se curvam para se juntarem ao estipe, mas então, muito próximo deste, a borda das lamelas se curva novamente).[17] Existem entre 12 e 20 lamelas que se estendem completamente desde a borda do píleo até o estipe, e de três a cinco camadas de lamélulas (lamelas mais curtas que não se estendem completamente até o estipe).[7] Em geral, elas são finas, estreitas a moderadamente largas e com uma coloração branca a rosada. As bordas branquiais são uniformes e de mesma cor das faces.[18]
O comprimento do estipe varia entre 8 a 25 milímetros, enquanto sua espessura pode atingir até 2 milímetros, sendo equivalente ao longo de toda a largura, ligeiramente ampliada para baixo. Ele também é flexível e filamentoso, mas não frágil, e apresenta uma superfície seca, esbranquiçada a laranja-acinzentada e que, às vezes, pode apresentar minúsculos pelos na parte superior que se tornam mais grossos perto da base. Esta, por sua vez, frequentemente possui cordões semelhantes a rizomorfos ou copiosos micélios esbranquiçados. Ao contrário das outras duas espécies do gênero, o estipe não se origina de um esclerócio; este, à medida que amadurece, torna-se oco.[18] Embora não seja considerado venenoso, o fungo é muito pequeno e insubstancial para ser considerado comestível.[17]
Em depósitos, os esporos mostram-se brancos.[7] Em perfil, por sua vez, os esporos individuais são elipsoides em forma de lágrima, enquanto que na face ou na vista traseira eles são obovoides a elipsoides ou aproximadamente cilíndricos, com dimensões de 4,8 a 6,4 por 2 a 2,8 (às vezes até 3,5) micrômetros. Os esporos são lisos, inamiloides e acianófilos (não reativos à coloração com reagente de Melzer e azul de metila, respectivamente). Os basídios (células portadoras de esporos do himênio) têm aproximadamente a forma de um taco, medem 17,5 a 21 por 4,8 a 5,6 micrômetros e contêm quatro esporos. As lamelas não possuem células cistídias. O tecido branquial, por sua vez, é feito de hifas entrelaçadas a aproximadamente paralelas e inamiloides, que medem 2,8 a 8,4 micrômetros de diâmetro e são lisas. O tecido do píleo também é feito de hifas entrelaçadas sob o centro do píleo, mas radialmente orientadas sobre as lamelas; também são inamiloides e lisas, mas medem 3,5 a 8,4 micrômetros de diâmetro e possuem paredes irregularmente espessadas. A cutícula do píleo é ixocútis - uma camada gelatinizada de hifas que fica paralela à superfície do píleo. As hifas que compreendem esta camada têm 2,8 a 6,4 micrômetros de diâmetro, são lisas e de paredes finas. Elas são cobertas com protuberâncias dispersas e curtas. A cutícula do estipe é uma camada de hifas paralelas e orientadas verticalmente; as hifas desta camada medem 3,5 a 4,2 micrômetros e são lisas, de paredes levemente espessas e de coloração marrom-amarelada pálida em solução alcalina. Elas dão origem a uma cobertura de caulocistídeos (cistídios no caule/estipe) emaranhados e ramificados, que possuem múltiplos septos. Os caulocistídeos têm de 2,8 a 4,8 micrômetros de diâmetro, são lisos, com paredes finas e possuem a forma de cilindros contorcidos. Fíbulas estão presentes nas hifas de todos os tecidos.[18]
Collybia cirrhata pode ser confundida com os membros remanescentes de Collybia, que têm uma aparência externa similar. No entanto, C. tuberosa distingue-se pela sua esclerótica castanha-avermelhada escura que se assemelha a sementes de maçã, enquanto C. cookei tem escleróticas enrugadas, muitas vezes de forma irregular, de cor amarelo pálido a laranja.[19] Outros cogumelos semelhantes incluem Baeospora myosura e espécies do gênero Strobilurus, mas estas crescem apenas em pinhas.[20]
Assim como todas as espécies remanescentes do gênero, C. cirrhata é sapróbica, e tipicamente encontrada nos restos decaídos ou enegrecidos de outros cogumelos;[19] ocasionalmente os corpos frutíferos podem ser encontrados crescendo em musgo ou solo sem qualquer conexão aparente com o processo de putrefação,[21] embora essas observações possam representar casos em que o tecido hospedeiro remanescente - possivelmente de uma estação anterior - decaiu de tal forma que fragmentos permanecem enterrados no substrato.[3] Seus hospedeiros conhecidos incluem Lactarius, Russula, Meripilus giganteus e Bovista dermoxantha.[7][22]
Conhecida a partir de habitats temperados, boreais e alpinos ou árticos, o fungo possui uma distribuição difundida na Europa,[23] incluindo Bulgária,[24] Dinamarca,[25] Alemanha,[26] Grécia,[21] Letônia,[27] Escandinávia,[28] Eslováquia,[29] Suíça,[22] Turquia[30] e Reino Unido.[31] Também é comum nas regiões montanhosas boreais da América do Norte e na Groenlândia[19][22] e foi relatada na Coreia e na prefeitura japonesa de Hokkaido.[32]
Collybia cirrhata é uma espécie de fungo pertencente à família Tricholomataceae, da ordem de Agaricales, descrita pela primeira vez na literatura científica em 1786, mas que só foi nomeada em 1803. Encontrada na Europa, no norte da Eurásia e na América do Norte, a espécie situa-se em habitats temperados, boreais, alpinos ou árticos. Assim como todas as espécies remanescentes do gênero, C. cirrhata é sapróbica, que se alimenta de matéria orgânica de outros cogumelos em decomposição. Seus corpos frutíferos são pequenos com um píleo convexo achatado e esbranquiçado, podendo medir até onze milímetros de diâmetro. Suas lamelas são brancas e estreitas, enquanto seu estipe é esbranquiçado e delgado, podendo chegar até 25 milímetros de comprimento e 2 milímetros de espessura. C. cirrhata distingue-se das demais espécies de seu gênero pela ausência de um esclerócio na base do estipe. O cogumelo, apesar de não ser venenoso, não é considerado comestível em razão do seu minúsculo tamanho.
| fotkaraktär = bar | sporavtrycksfärg = vit }}
Collybia cirrhata je grzib[10], co go nojprzōd ôpisoł Heinrich Christian Friedrich Schumacher, a terŏźnõ nazwã doł mu Lucien Quélet 1872. Collybia cirrhata nŏleży do zorty Collybia i familije Tricholomataceae.[11][12] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[11]
| fotkaraktär = bar | sporavtrycksfärg = vit }}
Collybia cirrhata je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Heinrich Christian Friedrich Schumacher, a terŏźnõ nazwã doł mu Lucien Quélet 1872. Collybia cirrhata nŏleży do zorty Collybia i familije Tricholomataceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
Колли́бия кудря́вая (коллибия усиковая) (лат. Collybia cirrhata) — гриб рода коллибия семейства Рядовковых, растущий на остатках грибов. Широко распространен в Северном полушарии. Не считается ядовитым, но в пищу не используется из-за незначительного размера. В отличие от других видов рода коллибия не имеет склероция в основании ножки.
Вид впервые описан в научной литературе Августом Бачем в 1786 году как Agaricus amanitae. Название Agaricus amanitae subsp. cirrhatus предложенное Х.Г. Персоном в 1800 году[2], считается синонимом[3]. Позднее таксономическая комбинация, основанная на этом видовом эпитете - Collybia amanitae - использована Хансом Крейзелем в 1987 году[4]. Однако он помечает эту комбинацию как "ined.", то есть он полагает название недействительным (невалидным) в соответствии со статьей 34.1 Кодекса ботанической номенклатуры, которая утверждает: "Название не считается действительно опубликованным ... если оно не принимается автором оригинальной публикации"[5].
Agaricus cirrhatus, первое валидное название, опубликовано в 1803 году Г.Х. Ф. Шумахером[6]. Французский миколог Л. Келе в 1879 году перенёс этот вид в род Collybia[7], в результате чего появилось современное биноминальное сочетание. В 1952 году вид был перенесен в род Microcollybia (микроколлибия)[8]. На основании того, что эта новая комбинация была nomen nudum (не сопровождена описанием и поэтому не валидна), Леннокс[9] в 1979 повторно опубликовал название Microcollybia cirrhata. Однако позднее род Microcollybia был включен в род Collybia[10].
Видовой эпитет происходит от латинского "cirrata", означающего "курчавый, завитой"[11]. Ч. Пек называл эту коллибию "fringed-rooted" - "корнебахромчатой"[12].
Схема филогенетических отношений Collybia cirrhata и близких к ней видов на основании молекулярного анализа рибосомальной РНК[13]
Collybia cirrhata
Молекулярно-филогенетический анализ показывает, что C. cirrhata образует монофилетическую группу с двумя другими видами рода Collybia в его узком понимании: Collybia tuberosa и Collybia cookei. Поскольку C. cirrhata единственный из трех видов этой клады не имеет склероциев в основании ножки, то этот признак можно считать автапоморфией (autapomorphy) — то есть уникальным и характерным для единственного терминального вида внутри монофилетической ветви[13].
Шляпка выпуклая вначале с возрастом становится плоской или слегка вогнутой в центре, достигая диаметра 3-11 мм. Край шляпки сначала подвёрнут или загнут внутрь, но затем выпрямляется. Поверхность шляпки сухая или влажная, может быть гладкой или покрытой тонкими беловатыми волосками, с просвечивающимися бороздками по краям шляпки. Шляпка почти гигрофанная (меняющая цвет в зависимости от влажности): обычно белая или слегка розоватая, влажная или старая становится серовато-оранжевой.
Мякоть беловатая, очень тонкая, без отчётливого вкуса или запаха.
Пластинки приросшие зубцом, слегка дуговидные. Число пластинок от 12 до 20, кроме того присутствуют короткие пластиночки. Пластинки тонкие, частые или умеренно редкие, от белого до розовато-коричневого цвета. Край пластинок окрашен так же как вся пластинка[14].
Ножка длиной 8-25 мм и до 2 мм в диаметре, ровная или слегка утолщающаяся книзу, гибкая, волокнистая, не ломкая; с возрастом становится полой. Поверхность ножки сухая, от беловатой до серовато-оранжевой, иногда с тонкими волосками в верхней части ножки, которые становятся грубее к основанию. Основание ножки часто несёт корнеподобные нити или опушено беловатым мицелиальным войлоком. В отличие от других видов рода не образует склероции в основании ножки.
Споровый порошок — белый. Споры 4,8—6,4 × 2-2,8 (до 3,5) мкм, яйцевидные или эллипсоидные, при виде сбоку каплевидные. Гладкие, неамилоидные, ацианофильные (не реагируют с метиловым синим).
Базидии (клетки, несущие споры, расположенные на пластинках) почти булавовидные, 4-х споровые, 17.5–21 × 4.8–5.6 мкм. Цистидии отсутствуют.
Пластинки состоят из переплетающихся более-менее параллельных гладких неамилоидных гиф, диаметром 2.8–8.4 мкм. В мякоти шляпки над пластинками гифы ориентированы радиально, они также не амилоидные, 3.5–8.4 мкм в диаметре, гладкие, но с неравномерно утолщенными стенками.
Кутикула шляпки состоит из желатинизированного слоя гиф, лежащих параллельно поверхности шляпки. Гифы, составляющие этот слой 2.8–6.4 мкм в диаметре, гладкие, тонкостенные. Они покрыты рассеянными коротко мешковидными выростами. Поверхность ножки состоит из слоя параллельных вертикально ориентированных гиф 3.5–4.2 мкм в диаметре, гладких, слегка толстостенных, становящихся бледно-желтовато-коричневыми в растворе щёлочи. Каулоцистиды со многими перегородками 2.8–4.8 мкм в диаметре, гладкие, тонкостенные, почти цилиндрические. Пряжки присутствуют во всех тканях[14].
Collybia cirrhata можно спутать с другими видами рода Collybia, которые имеют сходный облик и экологию. Collybia tuberosa отличается наличием темного красновато-коричневого склероция, похожего на яблочное семя. Collybia cookei имеет сморщенный, часто неправильной формы склероций бледно-жёлтого или оранжевого цвета[15]. Другие сходные виды, включая Baeospora myosura и виды рода Strobilurus, растут на сосновых шишках.
Как и все остальные виды рода, C. cirrhata является сапротрофом. Обычно она растёт на разлагающихся, почерневших остатках других грибов. Случается, что плодовые тела находят на почве или во мху без видимой связи с разлагающимися грибами, хотя такие наблюдения, скорее всего, связаны с сильно разложившимися, погребёнными остатками грибов-хозяев[13]. Известны следующие виды, на которых может расти коллибия кудрявая: крупные грузди и сыроежки, мерипилус гигантский и Bovista dermoxantha[16][17].
Collybia cirrhata встречается в лесной зоне, а также в горах и в районах с арктическим климатом в Евразии и Северной Америке[17].
|accessdate= (справка на английском) Колли́бия кудря́вая (коллибия усиковая) (лат. Collybia cirrhata) — гриб рода коллибия семейства Рядовковых, растущий на остатках грибов. Широко распространен в Северном полушарии. Не считается ядовитым, но в пищу не используется из-за незначительного размера. В отличие от других видов рода коллибия не имеет склероция в основании ножки.
Agaricus amanitae Batsch (1786) Agaricus amanitae subsp. cirrhatus Pers. (1800) Agaricus cirrhatus Schumach. (1803) basionym Sclerotium truncorum (Tode) Fr. (1822) Microcollybia cirrhata (Schumach.) Georges Métrod (1952) Microcollybia cirrhata (Schumach.) Lennox (1979) Collybia amanitae (Batsch ) Kreisel (1987).