Multimedia w Wikimedia Commons Perłówka orzęsiona (Melica ciliata L.) – gatunek byliny należący do rodziny wiechlinowatych (dawniej zwanych trawami). Występuje na stanowiskach naturalnych w Europie Południowe od Hiszpanii aż po wybrzeże Morza Czarnego, na Sycylii i w północnej Afryce. Gatunek subatlantycki, w Polsce gatunek rzadki. Współcześnie występuje w Sudetach na trzech stanowiskach: Ożary, Nowa Ruda-Dzikowiec i koło Mysłowa[2].
Morfologia
- Pokrój
-
Wieloletnia, roślina zielna, mrozoodporna, tworząca zimozielone kępy wysokości około 25 cm.
- Łodyga
- Cienkie, wiotkie źdźbło o wysokości do 60 cm.
- Liście
- Szaro-zielone, miękkie, w gęstych kępach, równowąskie lub nawet nitkowate, zwinięte rynienkowato tworzą zimozielone kępy.
- Kwiaty
- Luźno rozrzucone, przewieszające, wiatropylne, zebrane w szczytową, wiechę, wysokość kwiatostanu od 50 do 60 cm. Z początku bladozielone czasem purpurowo nabiegłe, po dojrzeniu żółtawe lub perłowe. Uschłe pędy kwiatostanów utrzymają się na roślinie aż do jesieni. Kwitnie z początkiem czerwca.
- Owoc
-
Ziarniak koloru perłowego.
- Korzeń
- Posiada wiązkowy system korzeniowy.
Biologia i ekologia
Rośnie na stanowiskach nasłonecznionych, suchych, na glebie zasadowej, ubogiej, często kamienistej. Rośnie na piaskach, rumoszu skalnym, piargach, żwirze. Preferuje umiarkowanie ciepłe warunki klimatyczne. Jest autotrofem i hemikryptofitem.
Zmienność
Gatunek Melica ciliata w szerokim ujęciu (sensu lato) tworzy kompleks taksonów, w obrębie którego wyróżnia się[3]:
-
Melica ciliata L. sensu stricto
-
Melica ciliata subsp. magnolii Husnot
-
Melica taurica C. Koch
-
Melica cretica Boiss. et Heldr.
-
Melica transsilvanica Schur – perłówka siedmiogrodzka
Taksony te są słabo odróżnialne pod względem morfologicznym, podczas gdy wyraźnie różnią się genetycznie[3].
Zagrożenia
Kategorie zagrożenia gatunku:
Zastosowanie
Roślina ozdobna stosowana do:
- nasadzeń naturalistycznych w miejscach otwartych, nasłonecznionych, umiarkowanie wilgotnych lub na obrzeżach dużych grup krzewów.
- bukietów kwiatowych. Kłoski po zasuszeniu wykorzystywane są jako dodatek.
Przypisy
-
↑ P.F. Stevens: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-12-19].
-
↑ E. Szczęśniak 2001. Perłówka orzęsiona. s. 449-451. W: Polska Czerwona Księga Roślin, Kraków 2001. ISBN 83-85444-85-8.
-
↑ a b Szczepaniak Magdalena: Zróżnicowanie genetyczne a zmienność morfologiczna w kompleksie Melica ciliata (Poaceae). W: Planta in vivo, in vitro et in silico. A. Szczepkowski, A. Obidziński (red.). Warszawa: LV Zjazd Polskiego Towarzystwa Botanicznego, 2010, s. 65.
-
↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
Bibliografia
- František Činčura, Viera Feráková, Jozef Májovský, Ladislav Šomšák, Ján Záborský, Jindřich Krejča, Magdaléna Záborská (ilustracje). Pospolite rośliny środkowej Europy. PWRiL, Warszawa, 1990. ISBN 83-09-01473-2.
- Władysław Matuszkiewicz. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Józef Rostafiński, Olga Seidl. Przewodnik do oznaczania roślin. PWRiL, Warszawa, 1973.
