Mangifera foetida (lat. Mangifera foetida) - sumaqkimilər fəsiləsinin mangifera cinsinə aid bitki növü.
Die Stinkende Mango (Mangifera foetida) ist eine in Südostasien häufig kultivierte Art der Mangos (Mangifera) und gehört zu den Sumachgewächsen (Anacardiaceae).
Die Stinkende Mango wächst als bis zu 35 Meter hoher Baum mit geradem Stamm ohne Brettwurzeln. Der Stammdurchmesser erreicht bis etwa 1 Meter. Die leicht strukturierte Borke ist hellbraun bis dunkel-graubraun. Sie gibt bei Verletzung einen weißlichen Saft ab, der schnell schwarz wird und stark hautreizend ist. Die dicht beblätterte Baumkrone wird von kräftigen Ästen getragen.
Die wechselständigen, ganzrandigen und gestielten Laubblätter sind eiförmig, -lanzettlich bis verkehrt-eiförmig, -eilanzettlich oder elliptisch, lanzettlich, festledrig und 15 bis 40 Zentimeter lang sowie 9 bis 15 Zentimeter breit. Ihre Spitze ist spitz bis zugespitzt, manchmal stumpf oder eingebuchtet. Ihre Oberseite ist kräftig dunkelgrün, die Unterseite heller. Der Blattstiel ist kräftig, 1,5 bis 8 Zentimeter lang und an der Basis verdickt. Sie werden in der traditionellen Medizin als fiebersenkendes Mittel eingesetzt. Die Nebenblätter fehlen.
Die endständigen und rötlichen Blütenstände sind aufrechte, pyramidenförmige, vielblütige Rispen von 10 bis 14 Zentimetern Länge. Die kleinen, kurz gestielten Blüten sind rötlich-rosa, fünfzählig mit doppelter Blütenhülle und duftarm. Die Kelchblätter sind schmal-eiförmig und 4 bis 5 Millimeter lang, die Kronblätter bei 6 bis 9 Millimeter Länge schmal-eiförmig, an der Basis blasser und an der Spitze gelblich gefärbt. Die an der Basis verwachsenen Staubblätter sind rötlich-rosa, nur eins oder zwei sind fertil, mit dunkel-violetten Antheren, die anderen sind reduziert. Der oberständige Fruchtknoten ist annähernd kugelig, gelb und trägt einen weißen, 6 bis 7 Millimeter langen Griffel.
Die Frucht ist eine ei- bis fast kugelförmige, oliv- bis gelbgrüne Steinfrucht von 7 bis 16 Zentimeter Länge. Das Fruchtfleisch ist stets faserig und je nach Sorte sauer mit starkem Terpentin-Geruch oder süßlich mit mildem Geschmack. Süße Sorten werden als Obst verzehrt, während die anderen in Pickles, Chutneys und Currys Verwendung finden.
Die unreife Frucht ist ähnlich reizend wie der von der Rinde abgegebene Saft, bei der reifen Frucht ist nur die Haut reizend, so dass der Verzehr nach dem Schälen möglich ist. Die Samen werden zur Behandlung von Trichophytose, Krätze und Ekzemen eingesetzt.
Die Stinkende Mango stammt ursprünglich aus den feuchten Tieflandsregenwäldern der Malaiischen Halbinsel und Indonesiens. Sie wird in Südostasien bis in Höhen von 1000 m angebaut.
Die Stinkende Mango (Mangifera foetida) ist eine in Südostasien häufig kultivierte Art der Mangos (Mangifera) und gehört zu den Sumachgewächsen (Anacardiaceae).
Limus adalah nama pohon buah yang masih kerabat dan manggah menyebutnya. Nama ilmiah adalah Mangifera foetida Lour, buah Kadang-kadang disebut manggah karena hampir tak berbentuk sama, beberapa daerah juga disebut Limus Ambacang (musik), Embacang, silakan Limus, atau langsing.[1] bahasa hambawang asam Banjar, macang atau machang (Melayu), maa chang, ma ma chae atau mut (Thailand), la mot (Myanmar) dan banyak-banyak lagi.[1] Dalam (bahasa Inggris) atau kuda yang disebut Bachang mangga.[1]
batang besar dapat menyampaikan kepada 30-35 meter dan piring, ngagarurat kulit seperti itu retak, warna coklat dan kadang-kadang semu abu-abu. Jika getah seug diturih tanaman meletakkan warna putih dan penampilan mengkilap, geutang panjang halal perobahan jelas merah maka ngahideungan. Getah ini yang menyentuh kulit dapat menyebabkan Tutung dan gatal. Daun yang sedikit kaku, malai panjang 1,5–8 cm, daun oval yang membentang luas dari 9-15 × 15–40 cm dan méncos mengakhiri warna hijau. Gomplok Dalingding bunga harum, ngaranggeuy kecil, jocong seperti Aseupan panjang sekitar 10–40 cm warna merah tua. . Buah ini oval seperti telur, kadang-kadang ada juga yang besar putaran 7-12 × 9–16 cm, warna kulit dan hijau tebal sampai agak kuning, berbintik-bintik dan melihat lentisel cokelat di mana matang, daging buah kuning oranye kadang-kadang jelas dan banyak lamadna, rasa asam dan manis sangat harum. Limus dapat menanam pohon blok (biji) untuk buah, berbunga musim pada Mei-Juni buah matang pada bulan September-November.[1]
Limus sengaja ditanam untuk buah yang diperoleh, rasa gahar dan aroma dapat di gahgal sehingga sendirian di matang, juga bisa menjadi campuran salad, acar buah, kadang-kadang dibuat jus atau minuman campuran, dll]]. [2] Di Kalimantan, Limus juga digunakan untuk panghaseum dalam campuran untuk membuat saus. Kaina kurang bagus di wangunan yang digunakan untuk, karena kadang-kadang digunakan untuk tunjel atau memanah dinamangsa keurnyieun ponsasi, daun dapat digunakan untuk bibit galingging obat juga dapat digunakan untuk jamur obat, kudis dan eksim.[1]
Llimus aman melewati masih hidup di alam liar di hutan, seperti Semenanjung Malaya, Sumatera dan Kalimantan. Negara dapat limus banyak ditanam, kemudian menyebar ke daerah-daerah sabudeureuna seperti Indochina utara Tenasserim di Burma, dan jatuh ke Filipina. Java adalah pohon juga telah ditanam dinawaktu lila.[1]
Pada 100 gram, Limus sudah matang dengan 98 gram kalori, protein 1,4%, hanya sedikit lemak, adalah 0,2%. Mengandung air sampai 72,5%. Yang sangat baik untuk mengurangi timbangan berat badan.[2]
Limus dina tangkal
Buah limus dina cupatna
Daun Limusngora
Bedana limus jeung kawéni/(katuhu)
Limus adalah nama pohon buah yang masih kerabat dan manggah menyebutnya. Nama ilmiah adalah Mangifera foetida Lour, buah Kadang-kadang disebut manggah karena hampir tak berbentuk sama, beberapa daerah juga disebut Limus Ambacang (musik), Embacang, silakan Limus, atau langsing. bahasa hambawang asam Banjar, macang atau machang (Melayu), maa chang, ma ma chae atau mut (Thailand), la mot (Myanmar) dan banyak-banyak lagi. Dalam (bahasa Inggris) atau kuda yang disebut Bachang mangga.
Pakèl ya iku sawijining jinis wit woh-wohan kang isih duwé kerabat karo pelem. Woh pakèl karan uga bacang[1]. jeneng liya saka pakèl ing antarané miturut dhaerahe ing antarané limus (Sd.), asem hambawang (Banjar), asem kopak, asem putar, asem payang (Samarinda)[1]. Disebut uga macang utawa machang (Malaysia), maa chang, ma chae utawa ma mut (Thailand), la mot (Myanmar),basa inggris karan bachang utawa horse mango. Minangka jeneng elmiahe ya iku Mangifera foetida Lour.[1]
Dhuwur wité bisa nganti watara 10–30 m, kulit pangé klawu semu soklat, kasar lan pecah-pecah, godhongé wujud lanset, pucuké lancip. warna kembangé sumu biru ing malai. Wohe gedhé, wujudé bunder wujud endhog, daging wohé akèh seraté, rasané kecut semu legi nanging ambuné wangi, wijine gedhé. Pakèl énak dipangan langsung, digawé sirup, manisan, utawa rujak.
Pakèl ya iku sawijining jinis wit woh-wohan kang isih duwé kerabat karo pelem. Woh pakèl karan uga bacang. jeneng liya saka pakèl ing antarané miturut dhaerahe ing antarané limus (Sd.), asem hambawang (Banjar), asem kopak, asem putar, asem payang (Samarinda). Disebut uga macang utawa machang (Malaysia), maa chang, ma chae utawa ma mut (Thailand), la mot (Myanmar),basa inggris karan bachang utawa horse mango. Minangka jeneng elmiahe ya iku Mangifera foetida Lour.
Hambawang ngaran pohon buah nang masih bakula lawan mangga. Urang rancak manyambat buah hambawang, atawa asam hambawang, ngaran ilmiahnya Mangifera foetida Lour. Ngaran dalam basa lain: bacang, ambacang (Min.), embacang, atawa mangga bacang, limus (Sd.), macang, atawa machang (Malaysia), maa chang, ma chae atawa ma mut (Thailand), la mot (Myanmar), bachang, atawa horse mango (Basa Inggris).
Mancang (nan Latin: Mangifera foetida) nakeuh saboh rupa bak kayèë nyang bohjih jeut tapajôh. Bak mancang le timoh di Acèh.
Mangifera foetida (also called horse mango, malmut, limus, bachang and machang) is a species of plant in the family Anacardiaceae. It is found in wet-land rainforest regions of Indonesia, Malaysia, Myanmar, Singapore, Thailand, and Vietnam.
The fruit is edible raw or cooked without the skin and seed, but normally eaten raw. However, young fruits extrude sap that can cause blisters. Mature fruits have a strong smell. Also, the longer the fruit is allowed to mature, the inside becomes increasingly fibrous. At that point, the fruit can be used to extract the juices, but the fibers make the fruit almost inedible.
Media related to Mangifera foetida at Wikimedia Commons
Mangifera foetida (also called horse mango, malmut, limus, bachang and machang) is a species of plant in the family Anacardiaceae. It is found in wet-land rainforest regions of Indonesia, Malaysia, Myanmar, Singapore, Thailand, and Vietnam.
Mangifera foetida from Bogor, West Java, Indonesia 
'Mangifera foetida' in Malaysia
Mangifera foetida es una especie de mango perteneciente a la familia de las anacardiáceas.
Es endémica de Indonesia, Malasia, Birmania, Singapur, Tailandia, y Vietnam creciendo en zonas tropicales húmedas hasta los 1000 msnm.
Es un árbol que alcanza hasta 35 metros de altura con un tronco recto, La corteza es de color marrón claro a oscuro-gris-marrón. Su látex es un rápido y fuerte irritante de la piel. Las hojas son elípticas a ovado-elípticas, coriáceas y de 15 a 40 centímetros de largo y 9 a 15 centímetros de ancho. Su ápice no es muy agudo, a veces redondeado o fisurado. Su haz es de un fuerte color verde oscuro, la parte inferior (envés) más brillante. La hoja del tallo es fuerte, de 1,5 a ocho centímetros de largo y grueso en la base. Se utilizan en la medicina tradicional como un medio para combatir la fiebre.
Las inflorescencias se encuentran en posición vertical, piramidal, en panículas de 14 centímetros de longitud. Las flores son de color rosa-rojizo fuerte. Los sépalos son oblongo-aovado y de cuatro a cinco milímetros de largo, los pétalos de seis a nueve milímetros de longitud, estrechamente lanceolados, pálidos en la base y en la parte superior de color amarillento. Los estambres son de color púrpura oscuro. El ovario es casi esférico, de color amarillo.
El fruto casi esférico, de color verde oliva al amarillo de 7-16 centímetros de longitud. La carne es fibrosa y siempre, dependiendo de la variedad, con una fuerte acidez a trementina o dulce olor con un sabor suave. Se utilizan las variedades dulces como frutas para la alimentación, mientras que los otros son encurtidos o utilizados para el curry. Las frutas inmaduras son irritantes y es similar al látex de la corteza. Las semillas se usan para tratar la sarna y el eccema.
Mangifera foetida fue descrita por João de Loureiro y publicado en Fl. Cochinch. 160 1790.[2]
Mangifera foetida, le Bachang[2], est une espèce de plantes à fleurs de la famille des Anacardiaceae, originaire des régions de forêt humide de l’Indonésie, de la Malaisie, du Myanmar, de Singapour, de la Thaïlande et du Vietnam. C'est un arbre qui produit un fruit comestible, la Mangue fétide[2].
La sève des jeunes fruits peut causer des brûlures. Les fruits matures ont une odeur forte.
C'est une espèce endémique d'Asie du Sud-Est[3],[4]. Des sous-populations sauvages sont présentes dans l'ouest de la Malaisie, où les arbres sont également couramment cultivés. L'espèce a été introduite dans des régions où la saison sèche est prononcée, par exemple, à l'est de Java, dans les Petites îles de la Sonde, au centre de la Thaïlande et en Indochine. Elle pousse parmi les forêts sempervirentes humides de plaine[5].
L'espèce est décrite en 1790 par le botaniste portugais João de Loureiro, qui la classe dans le genre Mangifera sous le nom binominal Mangifera foetida, dans son ouvrage Flora cochinchinensis[6].
Mangifera foetida a pour synonymes[3] :
Cet arbre peut être planté pour le contrôle de l'érosion ou la stabilisation des dunes. C'est parfois un arbre d'ornement. Les fruits sont comestibles. L'arbre est aussi utilisé pour la teinture et le tannage, pour les fibres, pour faire des matériaux divers, et pour son bois comme charbon[2].
Mangifera foetida, le Bachang, est une espèce de plantes à fleurs de la famille des Anacardiaceae, originaire des régions de forêt humide de l’Indonésie, de la Malaisie, du Myanmar, de Singapour, de la Thaïlande et du Vietnam. C'est un arbre qui produit un fruit comestible, la Mangue fétide.
La sève des jeunes fruits peut causer des brûlures. Les fruits matures ont une odeur forte.
Bacang (Mangifera foetida Lour.) adalah sejenis pohon buah yang masih sekerabat dengan mangga. Orang sering menyebut buahnya sebagai bacang, ambacang/embacang, atau mangga bacang. Di berbagai tempat juga dikenal dengan aneka nama seperti limus (Sd.)[1], pakèl (Jw.), asam hambawang (Banjar), macang atau machang (Melayu di Sumatera bagian timur dan Malaysia), maa chang, ma chae, atau ma mut (Thailand), serta la mot (Myanmar). Dalam bahasa Inggris disebut bachang atau horse mango.
Pohon besar berbatang lurus, dapat mencapai 30-35 m. Kulit kayunya coklat sampai coklat kelabu tua, memecah beralur dangkal. Bila dilukai (semua bagian tanaman) mengeluarkan getah bening kelabu keputihan, yang lama-lama menjadi kemerahan dan menghitam. Getah ini tajam, gatal dan dapat melukai kulit (terutama selaput lendir). Tidak memiliki banir (akar papan).
Daun agak kaku dan serupa kulit, bertangkai panjang kaku 1,5 – 8 cm, lembar daun kurang lebih berbentuk jorong memanjang, 9-15 × 15–40 cm, gundul dan hijau tua.
Perbungaan dalam malai agak di ujung, tegak bercabang-cabang, seperti piramida, 10–40 cm panjangnya, merah tua sampai merah tembaga dan berbau harum.[2] Bunga lebat kecil-kecil, berbilangan 5; kelopak 4–5 mm, bundar telur terbalik; mahkota 6–9 mm, lanset menyempit, merah jambu sampai kuning pucat di ujung.
Buah batu lonjong bulat telur atau hampir bulat, 7-12 × 9–16 cm, berkulit tebal dan gundul, hijau sampai kekuning-kuningan, kusam, dengan bintik-bintik lentisel yang berwarna kecoklatan. Daging buah jika masak berwarna kuning-jingga pucat sampai kuning, berserat, asam manis rasanya dan banyak mengandung sari buah, harum menyengat agak seperti terpentin.
Bacang diperbanyak dengan bijinya. Jenis ini dapat pula menggunakan batang bawah untuk memperbanyak tanaman mangga. Musim berbunga bacang pada bulan Mei-Juni, buahnya masak pada September-November.[2]
Bacang terutama ditanam untuk buahnya, yang biasa dimakan dalam keadaan segar jika masak. Wanginya yang khas menjadikan buah ini digemari sebagai campuran minuman atau es, meski masih kalah kualitas jika dibandingkan dengan kuweni (Mangifera odorata).
Getah bacang yang gatal juga terdapat pada buahnya; akan tetapi jika masak, getah ini terbatas berada hanya pada kulitnya. Dengan demikian buah bacang perlu dikupas agak tebal, supaya getah itu tidak melukai mulut dan bibir dan menyebabkan bengkak-bengkak dan rasa terbakar. Getah bacang hendaknya dicuci dahulu, baru bisa dimanfaatkan sebagai rujak. Buah bacang yang muda biasanya direndam dalam air garam, sesudah dikupas dan dipotong-potong, agar dapat dijadikan rujak atau asinan.[3] Di Kalimantan Timur, bacang juga kerap digunakan sebagai asam dalam membuat sambal.
Kayu bacang tidak begitu baik kualitasnya, namun kadang-kadang dimanfaatkan dalam konstruksi ringan di dalam rumah. Daunnya dapat digunakan sebagai penurun demam, dan bijinya untuk mengobati penyakit jamur, kudis dan eksem. Getahnya untuk memperdalam gambar tato tradisional.
Berbeda dengan mangga, bacang belum mengalami proses seleksi yang jauh, sehingga lebih beragam dan kurang memiliki sifat-sifat yang disukai orang.
Bacang ditemukan tumbuh liar di hutan-hutan di Semenanjung Malaya, Sumatra dan Borneo. Sejak dahulu, pohon ini telah dibudidayakan secara luas di wilayah tersebut, yang lalu menyebar pula ke daerah-daerah sekitarnya seperti ke wilayah Indocina dan Tenasserim selatan di Burma, dan ke Filipina. Di Jawa jenis ini juga telah ditanam lama, dan bahkan sebagiannya telah meliar pula.
Dalam 100 gram, bacang yang sudah matang mengandung kalori 98 gram, protein 1,4%, lemaknya cukup sedikit, yakni 0,2 %. Air yang terkandung juga cukup banyak, yakni 72,5%. Bagi orang yang ingin langsing/kurus, bisa menjadikan bacang sebagai menu diet-nya.[3]
Bacang berkerabat dekat, dan kadang-kadang dikelirukan, dengan kuweni. Yang belakangan ini memiliki tekstur dan keharuman yang lebih lembut, sehingga banyak disukai orang.
Di Kalimantan juga dikenal kerabat dekatnya yang disebut asam payang (Mangifera pajang). Jenis endemik Kalimantan ini berbuah lebih besar, berkulit lebih tebal, manis asam, dan baunya tidak begitu menyengat.
Bacang (Mangifera foetida Lour.) adalah sejenis pohon buah yang masih sekerabat dengan mangga. Orang sering menyebut buahnya sebagai bacang, ambacang/embacang, atau mangga bacang. Di berbagai tempat juga dikenal dengan aneka nama seperti limus (Sd.), pakèl (Jw.), asam hambawang (Banjar), macang atau machang (Melayu di Sumatera bagian timur dan Malaysia), maa chang, ma chae, atau ma mut (Thailand), serta la mot (Myanmar). Dalam bahasa Inggris disebut bachang atau horse mango.
Macang, bacang atau embacang ("Mangifera foetida")[1], [2] ialah sejenis pokok buah sama keluarga dengan mangga iaitu Anacardiaceae dari genus Mangifera yang terdapat di Malaysia. Buah Bacang merupakan buah yang eksotik ditanam di kawasan kampung secara dusun bercampur dengan pokok buah-buahan lain seperti durian, langsat, duku, kelapa, mangga, rambai dan sebagainya. Tumbuhan ini dipercayai berasal dari Malaysia dan negara Asia Tenggara yang lain seperti Indonesia, Thailand, Myanmar, Singapura, Kemboja dan Vietnam. Buah bacang seperti juga buah kuini iaitu mempunyai beberapa persamaan terutama dari segi bentuk, rasa, aroma dan struktur isinya. Antara perbezaan jelas ialah kandungan serat dalam bacang lebih keras berbanding dengan kuini.
Pokok bacang adalah jenis pokok saka yang tumbuh menegak dengan ketinggian 15-25 meter serta mampu tumbuh sehingga 30 meter dan bentuk pokoknya adalah bercabang dan rendang. Batangnya merupakan jenis kayu keras yang mempunyai ukur lilit batang 70-150 cm dan mempunyai kulit tebal berwarna coklat serta mempunyai alur di bahagian pangkal pokok. Kelainan pada pokok bacang adalah kerana semua bahagian pokok dari batang, daun, dahan dan buahnya akan mengeluarkan cecair yang apabila terkena kulit akan rasa gatal-gatal terutama di kawasan sensitif atau kulit nipis. Lendir yang keluar ini mula-mula jernih kemudian akan jadi kemerahan apabila berlaku teroksidan dengan udara.
Daun pokok bacang adalah agak keras atau kaku seperti bahagian kulit batang dan berwarna hijau gelap lonjong tirus dengan 2-8 cm lebar dan 9-15 cm panjang. Daun yang tebal dan keras ini seakan berkilat di bahagian atas. Daun bacang yang tua akan gugur sendiri apabila cukup masa. Bunga bacang didapati banyak dikeluarkan dalam tangkai panjang seperti piramid sehingga 30-40 cm dan bunga keluar dari tangkai tersebut. Bunga yang berwarna putih kemerahan ini mempunyai 5 kelopak yang berukuran 4-5 mm lazimnya didebungakan oleh ejen pendebunga seperti langau, semut, kerengga, lebah dan juga angin. Pengeluaran bunga dari hujung tangkai daun dengan banyak pada bulan Mac- April setiap tahun di Malaysia iaitu selepas musim kemaru dan agak panas.
Buah bacang ialah berbentuk bulat lonjong dengan kulit tebal dan ada bintik-bintik lentisel berwarna coklat. Selalunya keseluruhan buah muda berwarna hijau dan buah matang berwarna hijau kekuningan dan kadang-kadang ada kesan lendir coklat gelap akibat luka. Saiz buah bacang bergantung kepada kesuburan pokok iaitu lingkungan 8-12 cm ukur lilit dan 10-16 cm panjang. Buah yang cukup masak ranum akan gugur sendiri dan dengan kulitnya yang keras dan tebal ianya tidak rosak walaupun jatuh dari ketinggian lebih 10 meter kerana daun dan semak samun boleh menjadi sebagai kusyen semasa ia jatuh. Buah yang masak mempunyai isi berwarna kuning kejinggana dan mengeluarkan aroma atau bau bacang yang sangat kuat. Kalau disimpan dalam rumah maka semua kawasan keliling dan jiran tetangga akan berbau kuat buah bacang.
Buah bacang juga menghasilkan cecair atau getah jika terkena bibir akan menyebabkan rasa gatal-gatal dan boleh menyebabkan bibir terluka kerana getah tersebut. Hendaklah dipastikan sebelum hendak makan buah bacang dibuang kulit dengan bersih dan kemudian dibasuh sehingga bersih. Isi buah yang berwarna kuning jingga ini adalah mempunyai rasa manis masam, banyak serat atau urat-urat sari yang akan terselit di celah gigi jika digigit. Urat-urat ari melekat pada biji bacang ditengahnya yang agak keras dan berukuran 10-12 cm panjang dan berbentuk leper.
Buah macang yang dijual di pasar-pasar di Malaysia agak besar. Varieti lain juga ada seperti buah hampir bulat (contohnya. 'limus piit' yang terdapat di Jawa Barat). Terdapat juga jenis yang mempunyai isi yang lebih halus dan tidak berserat yang dikenali sebagai 'limus tipung (tepung)' yang merujuk kepada isi halusnya. Terdapat juga jenid 'asem linggau' yang terdapat di Kalimantan Timur, yang sebahagian besarnya memiliki biji terbantut. Kepelbagaian ciri buah direkodkan di Borneo dan Kalimantan Selatan. Bunga Mangifera pajang menyerupai Mangifera foetida; perbezaannya hanya daunnya yang lebih panjang dengan urat daun lebih menonjol dan buahnya yang lebih keperangan. Di kebun, dimana Mangifera pajang dan Mangifera foetida ditanam bersama-sama, pendebungaan silang menghasilkan bentuk kacukan yang daun dan buahnya mempunyai ciri kedua spesies.
Penanaman pokok bacang adalah menggunakan biji benih yang disemai dalam polibeg. Klon bacang kini masih belum ada yang didaftarkan di Jabatan Pertanian Malaysia dan yang ada cuma bacang tempatan. Dianggarkan terdapat seluas 150-200 hektar tanaman bacang di Malaysia pada tahun 2011 terutama di kawasan keliling rumah kampung tradisional. Jarak penanaman bacang yang disyorkan adalah 12m x 12m atau lebih jauh dari itu. Lubang penanaman disediakan dahulu dan diisikan dengan baja asas dan baja organik. Penggunaan anak benih bacang yang dicantum akan menghasilkan buah lebih cepat dari pokok ditanam dari biji. Jalankan kerja penyiraman sehingga pokok membesar. Kawal serangan kumbang Cockchafer dan belalang yang makan pucuk daun muda dengan racun serangga.
Pembajaan dengan baja organik dan baja kimia NPK 12:12:17:2 TE apabila pokok telah sesuai untuk berbuah dengan kadar 1.2-1.5 kilogram sepokok sebanyak 3 kali aplikasi. Serangan ulat batang dan ulat pengorek buah perlu dikawal dengan racun serangga jenis sistemik dan mengikut arahan pada label. Kebanyakan buah bacang yang ditanam di Malaysia mungkin boleh dikategorikan sebagai 'Buah Bacang Organik' kerana tidak pernah menggunakan bahan kimia atau baja kimia atau ada yang amalkan sistem penanaman 'Tanam, Tinggal dan Tuai - 3T'. Agak sukar untuk mendapatkan bekalan buah bacang kerana buah tersebut bermusim (sering keluar hasil bacang pada bulan Julai-September) setiap tahun. Kajian di Muar, Melaka dan Banting mendapati harga runcit bacang sekitar RM 10.00 - RM 15.00 sekilogram atau selonggok RM 5.00 mengandungi 2-5 biji bacang. Rasanya yang sangat manis (sehingga lebih dari 20 darjah brix) dan ianya adalah eksotik.
Masaalah utama buah bacang adalah kerana sering wujudnya kumbang mangga didalamnya yang memakan isinya. Ulat pengorek buah dan kumbang dalam Buah bacang boleh dikawal dengan racun serangga sistemik semasa di peringkat vegetatif.
Buah macang putik mengandungi getah bisa yang mampu menyebabkan bibir dan mulut berkudis. Apabila masak, getahnya terhad pada kulitnya dan buah masak boleh dimakan selepas dikupas. Buah Macang merupakan buah yang sedap dan sungguhpun berbau kuat, rasanya pernah digambarkan sesedap durian, tetapi biasanya tidak dihargai sebagai buah yang dihidangkan di meja. Buah putik biasanya dibasuh dengan air garam dan hirisannya digunakan sebagai bahan rojak dan jeruk masin. Di Borneo buahnya juga biasa digunakan sebagai pengganti asam keping sebagai bahan perasa sambal. Di Malaysia, Ia juga digunakan bagi menghasilkan cutni.
Pokok Macang menghasilkan kayu yang sesuai bagi pembinaan dalam ringan, sementara dan sebagai papan lapis tetapi tidak tahan terdedah. Pulur kayu berbelang sesuai bagi penghasilan perabot.
Daunnya dikatakan mampu meredakan demam (antipiretik) dan bijinya digunakan bagi merawat trikofitosis, trichophytosis, kudis buta (skabies) and eczema. Getah Macang turut digunakan oleh orang asli semenanjung menonjolkan parut tatu.
Macang, bacang atau embacang ("Mangifera foetida"), ialah sejenis pokok buah sama keluarga dengan mangga iaitu Anacardiaceae dari genus Mangifera yang terdapat di Malaysia. Buah Bacang merupakan buah yang eksotik ditanam di kawasan kampung secara dusun bercampur dengan pokok buah-buahan lain seperti durian, langsat, duku, kelapa, mangga, rambai dan sebagainya. Tumbuhan ini dipercayai berasal dari Malaysia dan negara Asia Tenggara yang lain seperti Indonesia, Thailand, Myanmar, Singapura, Kemboja dan Vietnam. Buah bacang seperti juga buah kuini iaitu mempunyai beberapa persamaan terutama dari segi bentuk, rasa, aroma dan struktur isinya. Antara perbezaan jelas ialah kandungan serat dalam bacang lebih keras berbanding dengan kuini.
