Banisteriopsis caapi is an enormous South American liana (woody vine) in the plant family Malpighiaceae with tiny pink flowers and a 3-winged maple-like fruit (samara). A hallucinogenic drink made from the bark of this and the related B. inebrians has long been widely used by Indians in the western Amazon (Brazil, Colombia, Peru, Ecuador, and Bolivia). The drink is intensely bitter and nauseating. Some tribes add other plants to the mix as well (e.g., B. rusbyana, Datura suaveolens, Brunfelsia sp., and especially Psychotria viridis) and in some parts of the Orinoco region the bark is simply chewed. In some areas, the plant may be used as a component in a snuff (e.g., Rodd 2002). Both B. caapi and the concocted drink may be referred to by the Quechua name "ayahuasca", among other names, but for clarity many authors use this name to refer only to the concoction. (Schultes 1976)
According to Schultes (1976), the effects of drinking ayahuasca range from a pleasant intoxication to violent reactions with sickening lingering effects, depending on the preparation and the person taking the drug mixture. Usually there are visual hallucinations and with larger doses there may be nightmarish visions and a sense of reckless abandon. Ayahuasca is taken by traditional healers in some tribes to help them diagnose and treat illnesses; it may also be taken as part of religious ceremonies or as part of a ceremony initiating boys into manhood.
Ayahuasca is a rich source of harmine, tetrahydroharmine (THH), and, to a lesser extent, harmaline. Some of the plants often added in addition to B. caapi, notably Psychotria viridis, contribute dimethyltryptamine (DMT) to the mix. Importantly, the harmala alkaloids in B. caapi are short-acting reversible monoamine oxidase (MAO) inhibitors, which prevent DMT from being metabolized before reaching the brain (potential users of MAO inhibitors [MAOIs] should be aware that these have potentially dangerous interactions with other drugs and some foods; McCabe-Sellers 2006 et al.; Grady and Stahl 2012). In some areas, B. caapi is used alone, without adding any DMT-containing plants (Rodd 2008). The alkaloid profiles of ayahuasca from different sources are highly variable (Rivier and Lindgren 1973; Callahan 2005).
Dobkin De Ríos (1970) investigated the use of ayahuasca for both purposes of healing and witchcraft by the urban poor in an Amazon city slum iin Iquitos, Peru, in the mid-20th century. The religious ceremonial use of ayahuasca remains common today not only in Amazonian indigenous cultures, but also in urban areas throughout much of South America (Callaway 2005). In recent years ayahuasca use has become increasingly common in Europe and North America as well (Tupper 2009). Harris and Gurel (2012) studied the subjective experiences of ayahuasca users in North America. The global spread of ayahuasca’s use has led to a number of legal cases pitting religious freedom against national drug control laws. Members of some religious groups use ayahuasca at least twice a month (Bouso et al. 2012). Various legal, religious, philosophical, and policy issues arising from the global spread of ayahuasca use are discussed by Tupper (2008).
Bouso et al. (2012) found no evidence of psychological maladjustment, mental health deterioration, or cognitive impairment among a group of regular users of ayahuasca, although they acknowledge possible weaknesses in their study, most notably the possibility that their ayahuasca-using group (which was limited to long-term users) was self-selected to include only individuals who had positive experiences with ayahuasca since others would have abandoned its use long ago.
With a nod to a group of researchers who in 1951 published a defense in the journal Science of the right of the Native American Church to use peyote in its religious rites, Anderson et al. (2012) published an editorial supporting the right to use ayahuasca in religious practices.
Rivier and Lindgren provide a fascinating account of the traditional use of ayahuasca in the Peruvian Amazon, as well as their own experiences with it (Rivier and Lindgren 1972). Flores and Lewis (1978) offer another personal account.
Banisteriopsis caapi ye una especie botánica de liana de la familia de les malpiguiacees. Recibe dellos nomes comunes según la área xeográfica, tales como ayahuasca, yagé, caapi, yagugue, mariri o pildé. Ye una liana o enredadera de les selves de Suramérica (Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Perú y Venezuela), que lleva miles d'años siendo usada polos pueblos orixinarios, razón pola cual ye bien raru que creza de forma montesa.
Banisteriopsis caapi tien dellos tarmos maderizos, ramificaos. Les fueyes algamen un tamañu d'hasta 18 cm de llargor y de 8 cm d'anchu, formando un óvalu dafechu, que remata nuna punta fina. Tien flores d'unos 13 mm d'anchu en umbelas con cinco sépalos de color blancu o rosa pálidu. La planta floria escasamente, si ye asina, facer ente avientu y agostu. Los frutos alaos son formaos a partir de marzu a agostu.
La especie Banisteriopsis caapi contién beta-carbolinas inhibidoras de les monoamina oxidasas (IMAO), de la familia harmala, tales como harmina, harmalina, tetrahidroharmina y banisterina.
Los médicos indíxenes tradicionales ellaboren el mestranzu amazónicu conocida como ayahuasca o purga.
Los médicos indíxenes collechen esta planta que al ser cortada recibe la denominación de "palu", y preparen con ella la purga, un beberaxu cocináu mientres más de diez hores, amiestu de tueru de Banisteriopsis caapi con fueyes de chacruna (Psychotria viridis) o de Diplopterys cabrerana. Magar ye ciertu que l'amiestu cola chacruna ye de les más habituales, la variabilidá na composición de la ayahuasca ye bien amplia. Con tou, el so componente de referencia básicu va ser la liana Banisteriopsis caapi.
El beberaxu, de color café, golor madero, sabor desaxeradamente amargoso y secu, pero nun ye constante pos tien bien de variedaes nel so ellaboración que la faen de distintes densidaes y sabores, dacuando tamién ye duce, tien propiedaes enteógenas qu'espanden la conciencia, o a la capacidá d'esplicar la redolada, el tiempu y la mesma perceición del cuerpu. Mentalmente puede producir un estáu de conciencia bien lúcido y visiones que los instruyíos pueden interpretar o vivenciar.
La Psychotria viridis apurriría a los fervinchos de ayahausca, nel so casu, la molécula dimetiltriptamina o DMT. Si atender a la escasísima concentración de DMT qu'estes plantes apurren al fervinchu resultante en comparanza con nivelar estándar de psicoactividad probaos pa la ingesta oral del DMT, alviértese la complexidá farmacolóxica d'esti fervinchu y va entendese el por qué de la so escasa tosicidá. Daqué similar va caber dicir de los IMAOs inxeríos que, utilizaos como antidepresivos en psiquiatría, riquen d'un usu bien enllargáu. Esisten distintes variedaes a les que s'atribúin distintos usos, especialmente no que se refier a la rellación médicu-paciente y a les diverses situaciones en que se preparar y consume.
L'efeutu de la purga melecinal cola ayahuasca ye, polo xeneral, descritu como maréu, con abondosos y constantes vultures, dependiendo del estáu de quien se trate, puede desencadenar defecaciones, pero tou depende del estáu físicu, mental y emocional en que s'atope'l paciente que lu inxer.
Delles etnies usen la corteza fresca o seca pa producir un efeutu estimulante moderáu al mazcala.
La ayahuasca tien un orixe milenariu ente les cultures de Colombia, la Amazonia d'Ecuador y Perú, Bolivia y Brasil, siendo los grupos étnicos de los Sionas quien son reconocíos como'l primer pueblu en conocer el Yage, ellos fueron quien depués enseñaron a los demás pueblos de tola rexón suramericana, ente estos otros pueblos atópense los Ingas, Kofanes, Yanaconas, Yaguas ente otros nel territoriu de Colombia, del Perú dalgunos de los más importantes representantes del so usu y práutica nes sos ceremonies y ritos de sanamientu los Urarinas y los Shipibo Conibo toos estos pueblos tienen les conocencies dende tiempos bien antiguos. Los chamán, médicos shipibos (pol so rangu de menor a mayor: Junes, Onayas, Murayas y Mutsarawas) o Taitas, herederos de la conocencia ancestral de los distintos amiestos, preparaciones y usos del ayahuasca, utilicen estes combinaciones de plantes por distintos motivos, determinando les plantes qu'amiesten según l'efeutu o oxetivu buscáu, pudiendo ser ritual, ceremonial o curatible, o dependiendo la enfermedá a tratar, na so cultura ancestral el Yage ye una medicina que puede curar cualquier tipu d'enfermedá.
L'alministración d'esta planta, considerada una medicina sagrada poles cosmovisiones y tradiciones ancestrales de los pueblos orixinarios de les selves suramericanes, sueli ser exercida por aquelles persones que recibieron les instrucciones pa la so fayadiza alministración. Dichos conocencies provienen d'una tradición que subsistió por milenios. Esisten testimonios del so malu usu, especialmente si esta ye usada fuera se los sos contestos tradicionales, en casos en que causó serios problemes de salú, xeneralmente d'orde anímicu, en persones qu'utilizaron la ayahuasca ensin tar debidamente capacitaos o dotaos pa faelo.
El ayahuasca ye llegal en munchos estaos, por cuenta del so usu étnicu tradicional y al so rol en delles relixones modernes, tales como'l Santu Daime, cultu orixinariu de Brasil.
El ayahuasca amosó ser una una terapia bien efectiva nel campu de la psiquiatría y la psicoloxía, nel tratamientu de la depresión y l'ansiedá, según con problemes de personalidá y la esquizofrenia. Problemes los cualos son los mesmos que los médicos tradicionales nativos traten solo que con otros nomes tales como'l plasmu o'l mieu.
Anguaño en Perú y en tol mundu atopen instituciones con equipos mistos de xamanes nativos y médicos psiquiatres y psicólogos que trabayen en xunto les terapies con ayahuasca, según investigadores de medicina moderna como'l xamanismu , qu'estudiaron a xeitu la forma y mecanismos d'aición de los alcaloides activos de la ayahuasca y les sos conexones cola cosmovisión y relixosidá de los pueblos orixinarios d'esta tradición y otres cultures del mundu, como la exipcia, considerando imprescindible'l nexu cola esperiencia fisiolóxica y l'esperiencia espiritual qu'esiste nos estaos que provoca'l ayahuasca y el so alcaloide activo visionariu (DMT). Nel so casu ye la primer investigación seria y oficial fecha n'Estaos Xuníos con una metodoloxía científico y profesional. Anguaño alcuéntrase rodando un documental en Perú y otres locaciones sobre esti trabayu.
Euphorbia chamaesyce describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Journal of the Washington Academy of Sciences 21(20): 486. 1931.[1]
Banisteriopsis caapi ye una especie botánica de liana de la familia de les malpiguiacees. Recibe dellos nomes comunes según la área xeográfica, tales como ayahuasca, yagé, caapi, yagugue, mariri o pildé. Ye una liana o enredadera de les selves de Suramérica (Bolivia, Brasil, Colombia, Ecuador, Perú y Venezuela), que lleva miles d'años siendo usada polos pueblos orixinarios, razón pola cual ye bien raru que creza de forma montesa.
Banisteriopsis caapi, també conegut com a ayahuasca, caapi o yajé, és una liana de la jungla d'Amèrica del Sud dins la família botànica Malpighiaceae. Es fa servir per preparar la decocció de l'ayahuasca que té un ús de gran tradició medicinal en els pobles indígenes de la selva de l'Amazones. Conté harmina, harmalina i tetrahidroharmina amb compostos psicoactius.[2]
El nom científic, segons The CRC World Dictionary of Plant Names per Umberto Quattrocchi, B. caapi està dedicat al naturalista del segle XVI John Banister. Un nom anterior del gènere Banisteriopsis era Banisteria i de vegades s'anomena la planta Banisteria caapi.
El nom d'ayahuasca significa "liana de l'ànima" en quítxua. A més de ser una planta al·lucinògena també és un purgant efectiu.
Banisteriopsis caapi té diverses tiges llenyoses ramificades. Les fulles fan fins a 18 cm de longitud i 8 cm d'amplada tenint la forma d'òval que finalitza en una punta fina. Floors de 13 mm de diàmetre en umbel·les amb cinc sèpals de color blanc o rosa pàl·lid. La planta rarament floreix i si ho fa és entre desembre i agost. Els fruits alats.
A Espanya aquesta planta figura dins la llista de plantes de venda regulada, però als Estats Unis no està específicament regulada.
Banisteriopsis caapi, també conegut com a ayahuasca, caapi o yajé, és una liana de la jungla d'Amèrica del Sud dins la família botànica Malpighiaceae. Es fa servir per preparar la decocció de l'ayahuasca que té un ús de gran tradició medicinal en els pobles indígenes de la selva de l'Amazones. Conté harmina, harmalina i tetrahidroharmina amb compostos psicoactius.
El nom científic, segons The CRC World Dictionary of Plant Names per Umberto Quattrocchi, B. caapi està dedicat al naturalista del segle XVI John Banister. Un nom anterior del gènere Banisteriopsis era Banisteria i de vegades s'anomena la planta Banisteria caapi.
El nom d'ayahuasca significa "liana de l'ànima" en quítxua. A més de ser una planta al·lucinògena també és un purgant efectiu.
Banisteriopsis caapi, též známa jako ayahuasca, caapi nebo yagé je liána rostoucí v amazonské džungli z čeledi malpígiovité. Je užívána k přípravě stejnojmenného nápoje, entheogenu ayahuascy, jež má dlouhou historii používání jako lék a „rostlinná učitelka“ mezi domorodci z pralesa. Obsahuje harmalové alkaloidy harmin, harmalin a tetrahydroharmin, které všechny patří do skupiny beta-karbolinů a jsou to inhibitory monoaminooxidázy. Tyto látky umožňují primární psychoaktivní složce nápoje, DMT (obsažené v rostlinách jako je Psychotria viridis nebo caapi příbuzná Diplopterys cabrerana přidávaných do nápoje), být orálně aktivní.[1]
Jméno ayahuasca v kečuánsštině znamená „liána duše“. Šamany domorodých kmenů byla a stále je používána při náboženských a léčebných rituálech. Kromě svých psychedelických vlastností je caapi používána jako purgativum, účinně odstraňuje z těla parazity a pomáhá trávicí soustavě.
Druh je rozšířen v tropické Jižní Americe v Kolumbii, Venezuele, Peru, Ekvádoru, severní Brazílii, Bolívii a severní Argentině.[2]
Kmen obsahuje 0.11-0.83% beta-karbolinů, zejména harmin a tetrahydroharmin. Alkaloidy jsou však obsaženy ve všech částech rostliny.[3] Naměřené obsahy alkaloidů:
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Banisteriopsis caapi na anglické Wikipedii.
Banisteriopsis caapi, též známa jako ayahuasca, caapi nebo yagé je liána rostoucí v amazonské džungli z čeledi malpígiovité. Je užívána k přípravě stejnojmenného nápoje, entheogenu ayahuascy, jež má dlouhou historii používání jako lék a „rostlinná učitelka“ mezi domorodci z pralesa. Obsahuje harmalové alkaloidy harmin, harmalin a tetrahydroharmin, které všechny patří do skupiny beta-karbolinů a jsou to inhibitory monoaminooxidázy. Tyto látky umožňují primární psychoaktivní složce nápoje, DMT (obsažené v rostlinách jako je Psychotria viridis nebo caapi příbuzná Diplopterys cabrerana přidávaných do nápoje), být orálně aktivní.
Jméno ayahuasca v kečuánsštině znamená „liána duše“. Šamany domorodých kmenů byla a stále je používána při náboženských a léčebných rituálech. Kromě svých psychedelických vlastností je caapi používána jako purgativum, účinně odstraňuje z těla parazity a pomáhá trávicí soustavě.
Banisteriopsis caapi ist eine Lianenart aus der Familie der Malpighiengewächse (Malpighiaceae). Die verholzten Pflanzenteile liefern einen der beiden Hauptwirkstoffe von Ayahuasca, eines halluzinogenen Tranks aus mehreren pflanzlichen Komponenten. Die Art wird auch „Ayahuasca“ genannt, ein Quechua-Wort, das „Liane der Geister, Liane der Seelen“ bedeutet.[1]
Banisteriopsis caapi weist sehr lange, vielfach verzweigte, im Alter verholzte, verkahlende Stängel auf. Die bis zu 18–20 cm langen und bis zu 8–11 cm breiten, ganzrandigen, spitzen bis zugespitzten, kurz gestielten, oberseits kahlen Laubblätter sind eiförmig bis verkehrt-eiförmig. Ihre rund 13 mm großen, fünfzähligen und gestielten Blüten mit doppelter Blütenhülle stehen in vierblütigen Dolden die in achselständigen, feinhaarigen Rispen zusammenstehen. Die fünf ausladenden, anfänglich rosa, später gelb, dann verblassend weiß gefärbten und kurz genagelten, kurz fransigen Kronblätter sind bis 10 Millimeter lang. Von den fünf kleinen, feinhaarigen und aufrechten Kelchblätter besitzen vier oft zwei große Drüsen oder manchmal auch nicht. Es sind 10 ungleich lange, kurze Staubblätter und 3 fast freie, oberständige, seidig behaarte Stempel vorhanden. Die Hälfte der Staubblätter sind an den Konnektiven mit ungleich großen Drüsen besetzt.
Die einzelne Pflanze blüht nur selten; wenn, dann zwischen Dezember und August mit Schwerpunkt im Januar. Die geflügelten Früchte, Samaras bilden sich zwischen März und August aus. Sie stehen zu dritt in einer Spaltfrucht, der Flügel der einzelnen Früchte ist 2–4 Zentimeter lang. Die Nüsschen, mit kleinen Zähnchen (reduzierte Flügel) und minimalen Griffelresten, sind 5–10 Millimeter groß.
Das Erscheinungsbild der Pflanze variiert stark, was sich auch in mehreren synonymen Bezeichnungen widerspiegelt: Banisteria caapi Spruce ex Griseb., Banisteria quitensis Nied., Banisteriopsis inebrians (C.V.Morton) J.F.Macbr. und Banisteriopsis quitensis (Nied.) C.V.Morton.
Weitere, lokale Bezeichnungen sind:[2]
Von einigen Autoren werden zwei Varietäten unterschieden, angegeben; allerdings ohne Autorenangabe:
Die Siona-Indianer differenzieren je nach Farbe und Form der Blätter, der Stängel, des Wuchses sowie des Standortes über zehn Pflanzenformen. Die Andoques in Kolumbien unterscheiden drei Arten aufgrund der Wirkung.
Banisteriopsis caapi ist im gesamten Amazonasgebiet verbreitet, so unter anderem in Peru, Bolivien, Brasilien und Venezuela sowie an der Pazifikküste Kolumbiens und Ecuadors. Da die Pflanze seit Jahrhunderten kultiviert wird, lässt sich ihre ursprüngliche Herkunft nicht mehr zuverlässig bestimmen.
Die kultivierten Pflanzen sind in der Regel unfruchtbar. Sie werden daher von den Indianern über Stecklinge vermehrt.
In allen Pflanzenteilen finden sich β-Carboline der Harman-Alkaloid-Stoffgruppe. Die wichtigsten darunter sind Harmin (40–96 % Anteil am Gesamtalkaloidgehalt), Harmalin (0–17 % Anteil am Ges.alk.geh.) und Tetrahydroharmin (1–44 % Anteil am Ges.alk.geh.).[2]
Die größte Alkaloidkonzentration findet sich in den Wurzeln (0,64–1,95 % Alkaloidgehalt des Trockengewichts), gefolgt von den Stängeln/Stamm (0,11–0,83 % d. Trgw.), den Blättern (0,28–0,70 % d. Trgw.) und den Zweigen (0,14–0,37 % d. Trgw.).[2]
Inhaltsstoffe von B. caapi mit geringfügigen Mengenanteilen sind: Harmol, Harmalol, Harmin-N-oxid, Harminamid, Harminsäure, Harminsäuremethylester, Harmalinsäure, 6-Methoxytryptamin, Banistenosid A, Banistenosid B, Acetylnorharmin, Ketotetrahydronorharmin, Tetrahydronorharmin, Shihunin und Dihydroshihunin.[2][3][4][1]
Mittels Hochleistungsflüssigkeitschromatographie wurden in den Stängeln/Stämmen 1,7–12,5 mg Totalalkaloide pro g Trockengewicht gemessen; davon waren 1,0–6,4 mg/g Harmin, 0,3–1,3 mg/g Tetrahydroharmin, 0,5–3,8 mg/g Harmalin, 0,01–1,2 mg/g Harmol und Spuren bis 0,4 mg/g Harmalol.[2]
Banisteriopsis caapi ist eine Lianenart aus der Familie der Malpighiengewächse (Malpighiaceae). Die verholzten Pflanzenteile liefern einen der beiden Hauptwirkstoffe von Ayahuasca, eines halluzinogenen Tranks aus mehreren pflanzlichen Komponenten. Die Art wird auch „Ayahuasca“ genannt, ein Quechua-Wort, das „Liane der Geister, Liane der Seelen“ bedeutet.
Ayawaska[1] (Banisteriopsis caapi; Banisteriopsis rubsyana) nisqaqa huk miyusapa awram (anku yuram), Umawa sach'a-sach'akunapi wiñaq.
Umawa suyupi paqu yachaqkunaqa samiruka (Psychotria viridis) nisqawan chaqruspa musphachikun.
Ayawaska (Banisteriopsis caapi; Banisteriopsis rubsyana) nisqaqa huk miyusapa awram (anku yuram), Umawa sach'a-sach'akunapi wiñaq.
Umawa suyupi paqu yachaqkunaqa samiruka (Psychotria viridis) nisqawan chaqruspa musphachikun.
Banisteriopsis caapi, also known as, caapi, soul vine, or yagé (yage), is a South American liana of the family Malpighiaceae. It is commonly used as an ingredient of ayahuasca, a decoction with a long history of its entheogenic (connecting to spirit) use and its status as a "plant teacher" among the Indigenous peoples of the Amazon rainforest.
According to The CRC World Dictionary of Plant Names by Umberto Quattrocchi, the naming of the genus Banisteriopsis was dedicated to John Banister, a 17th-century English clergyman and naturalist. An earlier name for the genus was Banisteria and the plant is sometimes referred to as Banisteria caapi. Other names include Banisteria quitensis, Banisteriopsis inebrians, and Banisteriopsis quitensis.[3]
Caapi is a giant vine with characteristic 12–14 mm (0.5–0.6 in) white or pale pink flowers which most commonly appear in January, but are known to bloom infrequently. It resembles Banisteriopsis membranifolia and Banisteriopsis muricata, both of which are related to caapi.[3]
The vine can grow up to 30 m (98 ft) in length, twining on other plants for support.[4]
Caapi contains the following harmala alkaloids:
These alkaloids of the beta-carboline class act as monoamine oxidase inhibitor (MAOIs). The MAOIs allow the primary psychoactive compound, DMT, which is introduced from the other common ingredient in ayahuasca Psychotria viridis, to be orally active.
The stems contain 0.11–0.83% beta-carbolines, with harmine and tetrahydroharmine as the major components.[5]
Alkaloids are present in all parts of the plant.[3]
In addition to beta-carbolines, caapi is known to contain proanthocyanidins, epicatechin and procyanidin B2, which have antioxidant properties.[6]
Several studies have shown the alkaloids in the B. caapi vine promote neurogenesis.[7][8][9] More specifically, in vitro studies showed that harmine, tetrahydroharmine and harmaline, stimulated neural stem cell proliferation, migration, and differentiation into adult neurons.[7][9] In vivo studies conducted on the dentate gyrus of the hippocampus noted an increase in the proliferation of BrdU positive cells in response to 100 μg of 5-MeO-DMT injected intravenously in the adult mouse brain.[7]
First mention of caapi comes from early Spanish and Portuguese explorers and missionaries who visited South America in the 16th century, describing ayahuasca brews as “diabolic” and dangerous decoctions.[10]
Although utilised among the indigenous tribes of South America for hundreds and perhaps even thousands of years, caapi was not identified by westerners until 1851, when Richard Spruce, an English botanist, described it as a new species. He observed how Guahibos, the indigenous people of Llanos (Venezuela), chewed the bark of caapi instead of brewing it as a drink.[11]
In the United States, caapi is not specifically regulated. A 2006 Supreme Court decision involving caapi-containing ayahuasca, which also contains other plants containing the controlled substance DMT, introduced from the Psychotria viridis component, Gonzales v. O Centro Espirita Beneficente Uniao do Vegetal, was found in favor of the União do Vegetal, a Brazilian religious sect using the tea in their ceremonies and having around 130 members in the United States.
In Australia, the harmala alkaloids are scheduled substances, including harmine and harmaline; however, the living vine, or other source plants are not scheduled in most states. In the State of Queensland as of March 2008,[12] this distinction is now uncertain. In all states, the dried herb may or may not be considered a scheduled substance, dependent on court rulings.
In Canada, harmala is listed under the Controlled Drugs and Substances Act as a schedule III substance. The vine and the ayahuasca brew are legal ambiguities, since nowhere in the Controlled Drugs and Substances Act is it stated that natural material containing a scheduled substance is illegal, a position supported by the United Nations International Narcotics Control Board.[13]
Caapi, as well as a range of harmala alkaloids, were recently scheduled in France, following a court victory by the Santo Daime religious sect allowing use of the tea due to it not being a chemical extraction and the fact that the plants used were not scheduled. Religious exceptions to narcotics laws are not allowed under French law, effectively making any use or possession of the tea illegal.
The caapi vine itself was the subject of a dispute between U.S. entrepreneur Loren Miller and the Coordinating Body of Indigenous Organizations of the Amazon Basin (COICA). In 1986, Miller obtained a U.S. patent on a variety of B. caapi.[14] COICA argued the patent was invalid because Miller's variety had been previously described in the University of Michigan Herbarium, and was therefore neither new nor distinct.[15] The patent was overturned in 1999; however, in 2001, the United States Patent Office reinstated the patent because the law at the time the patent was granted did not allow a third party such as COICA standing to object. The Miller patent expired in 2003. B. caapi is now being cultivated commercially in Hawaii.
{{cite journal}}
: Cite journal requires |journal=
(help) {{cite web}}
: CS1 maint: archived copy as title (link) Banisteriopsis caapi, also known as, caapi, soul vine, or yagé (yage), is a South American liana of the family Malpighiaceae. It is commonly used as an ingredient of ayahuasca, a decoction with a long history of its entheogenic (connecting to spirit) use and its status as a "plant teacher" among the Indigenous peoples of the Amazon rainforest.
According to The CRC World Dictionary of Plant Names by Umberto Quattrocchi, the naming of the genus Banisteriopsis was dedicated to John Banister, a 17th-century English clergyman and naturalist. An earlier name for the genus was Banisteria and the plant is sometimes referred to as Banisteria caapi. Other names include Banisteria quitensis, Banisteriopsis inebrians, and Banisteriopsis quitensis.
La Kaapio (el tupia caapi "komuna veĝetaĵo") (Banisteriopsis caapi) estas speco de liano trovata ĉefe en Amazonio kaj uzata por produkti ajaŭaskon kune Psychotria viridis . Estas kelkaj subspecoj, ĉefe caupuri kaj tucunacá.
Tiu liano havas substancojn kiel harmino kaj harmalino, kies ago malfaciligas la produktado de monoaminoksidaso, kio permesas la absorbo de DMT (dimetiltriptamino) de ĉakrono.
Banisteriopsis caapi es una especie botánica de liana del género Banisteriopsis, de la familia de las malpiguiáceas. B. caapi desarrolla ramas largas y fuertes cuyas hojas son redondas, verdes y puntiagudas. Las palabras ayahuasca o yagé se refieren tanto a la B. caapi como a la decocción psicoactiva preparada por los indígenas en sus rituales.
Se desconoce el territorio original de la Banisteriopsis caapi, pero se encuentra en los territorios amazónicos de Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, Brasil y Venezuela,[1] en donde las comunidades indígenas amazónicas la utilizan en ceremonias rituales como ayahuasca, una decocción con una larga historia de uso enteógeno, purgativo y chamánico.
El yagé es un enorme arbusto trepador que produce tallos leñosos que pueden alcanzar los 30 metros de largo. Es además una planta enredadera que necesita un soporte para encaramarse, como otra planta, un muro o un peñasco.
El yagé produce una flor pequeña que puede alcanzar una dimensión de 14 centímetros con un número de entre 4 y 5 pétalos que pueden ser blancos o rosados. Las flores están distribuidas en un sistema simpódico de ramificación. Las flores son hermafroditas, raramente unisexuales, radiales de 5 pétalos.[2]
Drupas o esquizocarpo de una sola semilla, similar a los granos del café y rico en vitamina C.[2] Brotan entre marzo y agosto.
Se trata de un bejuco de planta de guía o enredadera con tallos elongados y delgados que nunca se sostienen por sí mismos. Cada nudo tiene su respectivo entrenudo y hojas y yemas como un módulo. Todos los módulos de la planta tienen un grosor y funcionalidad más o menos similares, que adaptan al módulo a las condiciones locales. El bejuco puede alcanzar hasta 30 metros de largo.
Como en malpighiaceae, las hojas son grandes y crecen opuestas y alternas, simples y de márgenes enteros lobulados, con glándulas pluricelulares en el margen y venación pinnada.[2]
Crece generalmente en la selva tropical en donde es buscada por los indígenas que la utilizan en ritos tradicionales de medicina, aunque algunos grupos pueden cosecharla, pero los conocedores más conservadores prefieren tomarla del ambiente natural al considerar que así es más potente.[3]
La planta es endémica de las áreas tropicales y subtropicales de Sudamérica, especialmente en regiones andinas y amazónicas de Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, Brasil y Venezuela. No se encuentra de manera natural en otros continentes del mundo, aunque su creciente popularidad hace que sea trasplantada a otros continentes a manera de cultivo o como planta ornamental, pero no tolera los fríos extremos.[2]
Banisteriopsis caapi fue descrita por Conrad Vernon Morton y publicada en Journal of the Washington Academy of Sciences 21(20): 486 en 1931.[4]
El botánico inglés Richard Spruce identificó a la Banisteriopsis caapi dentro de la familia de las Malpighiaceae en los estudios que realizó entre 1849 y 1864 en la Amazonía brasileña, venezolana y ecuatoriana en compañía de Alfred Russel Wallace y Henry Walter Bates. Reunieron más de 30 mil especies vegetales entre la Amazonía y los Andes, entre las cuales estaba el yagé del cual describieron que era utilizado por los indígenas del río Vaupés entre Venezuela y Brasil, los cuales le daban el nombre de caapi y lo utilizaban en sus rituales. Los indígenas que conocieron los botánicos fueron los tucanos entre Colombia y Brasil e indígenas de Ecuador.[5]
Banisteriopsis hace referencia al clérigo y naturista inglés John Banister[6] y el nombre del género botánico de plantas con flores con 136 especies perteneciente a la familia Malpighiaceae y que es originario de las áreas tropicales y subtropicales de las Américas. Generalmente se abrevia como B.[7]
caapi proviene de la lengua Ñe'engatú de la familia lingüística tupí-guaraní, que era la lengua más extendida en la costa de Brasil y en la amazonia colombiana (río Vaupés) antes del contacto con los europeos, y que siguió siendo extensivamente usada por los colonizadores en el primer período de la colonización portuguesa. Según Spruce, caapi traduce yerba u hoja delgada.[8]
Se distinguen dos variedades de yagé: mariri caupuri que crece más cerca del Ecuador y el mariri tucunaca que crece en zonas más frías como el sur del Brasil. Ambas variedades pertenecen a la misma especie, aunque tienen diferencias morfológicas y causan diferentes efectos.[15]
Banisteriopsis caapi o yagé es una planta utilizada esencialmente por comunidades indígenas amazónicas de países como Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, Brasil y Venezuela para la preparación de la ayahuasca, un brebaje que se cocina con otra planta como la Psychotria viridis, entre otras. En dicho contexto es conocida por los pueblos indígenas como una planta medicinal que llama la atención por sus efectos psicodélicos y porque presenta casos en los cuales pacientes depresivos, adictos, etc, han superado substancialmente sus enfermedades.[16]
La planta contiene harmina y tetrahidroharmina (THH). Estos alcaloides de la clase beta-carbolina, actúan como inhibidores de la monoamino oxidasa (IMAO), los cuales permiten al componente psicoactivo primario dimetiltriptamina (DMT) entrar en actividad. El DMT proviene de otras plantas como la Psychotria viridis, también conocida como chacruna; la Diplopterys cabrerana, conocida como chagropanga o chaliponga.[17] El vástago de la planta de yagé contiene 0.11-0.83% de beta-carbolina con harmina y THH como sus mayores componentes.[18]
Banisteriopsis caapi es una especie botánica de liana del género Banisteriopsis, de la familia de las malpiguiáceas. B. caapi desarrolla ramas largas y fuertes cuyas hojas son redondas, verdes y puntiagudas. Las palabras ayahuasca o yagé se refieren tanto a la B. caapi como a la decocción psicoactiva preparada por los indígenas en sus rituales.
Se desconoce el territorio original de la Banisteriopsis caapi, pero se encuentra en los territorios amazónicos de Colombia, Ecuador, Perú, Bolivia, Brasil y Venezuela, en donde las comunidades indígenas amazónicas la utilizan en ceremonias rituales como ayahuasca, una decocción con una larga historia de uso enteógeno, purgativo y chamánico.
Amasoonase kaapiväät (Banisteriopsis caapi) on Lõuna-Ameerika vihmametsades ja Lääne-Indias kasvav ronitaim (liaan) malpiigialiste sugukonnast.
Amasoonase kaapiväädi liaan on sile ja pruuni värvusega. Üsna pikad lehed, 8–18 sentimeetri pikkused, paiknevad taimel vastakuti.[2] Õied on roosa värvusega.
Amasoonase kaapiväät sisaldab alkaloide – harmiini, harmaliini ja tetrahüdroharmiini, mis on beetakarboliinide rühma kuuluvad monoamiinide oksüdaasi inhibiitorid (MAOI). Need ained hoiavad ära ayahuasca teisi koostisosi sisaldavates taimedes (nt Psychotria viridis) sisalduva psühhoaktiivse dimetüültrüptamiini (DMT) lagundamise organismi ensüümide poolt, võimaldades DMT-l suu kaudu manustatuna psühhoaktiivset toimet avaldada.
Ayahuasca on selle taime ketšuakeelne nimi, mis tähendab "vaimude liaani". Samamoodi nimetatakse ka sellest taimest tehtud ravi- ja nõiajooki. Amazonase vihmametsade põlisrahvad kasutavad Amasoonase kaapivääti traditsioonilise ayahuasca-nimelise taimetee peamise koostisosana.
Lõuna- ja Kesk-Ameerikas valmistab ligi 72 hõimu ayahuasca'le vastavat hallutsinogeenset jooki – pea iga hõim nimetab seda jooki isemoodi.[3]
Amasoonase kaapiväädi kasutamine droogina on uurimisjärgus. Tulemused on esialgsed, kuid taimes sisalduvad ained avaldavad soodsat toimet neuroloogiliste haigusseisundite korral ja ka antioksüdantset toimet.[4]
Amasoonase kaapiväät (Banisteriopsis caapi) on Lõuna-Ameerika vihmametsades ja Lääne-Indias kasvav ronitaim (liaan) malpiigialiste sugukonnast.
Amazoninajahuaskaliaani[2] (Banisteriopsis caapi), tunnetaan myös nimillä Ayahuasca, Caapi tai Yagé, on etelä-amerikkalainen, Amazonin sademetsässä kasvava liaani joka kuuluu Malpighiaceae-kasvien heimoon. Sitä käytetään ayahuascan valmistukseen sen sisältämien harmala-alkaloidien vuoksi. Harmala-alkaloideja ovat harmiini, harmaliini ja tetrahydroharmaliini. Alkaloideja esiintyy kasvin kaikissa osissa.[3] Amazoninajahuaskaliaania kutsutaan myös Sielunliaaniksi (ayahuasca = sielun liaani).
Amazoninajahuaskaliaani (Banisteriopsis caapi), tunnetaan myös nimillä Ayahuasca, Caapi tai Yagé, on etelä-amerikkalainen, Amazonin sademetsässä kasvava liaani joka kuuluu Malpighiaceae-kasvien heimoon. Sitä käytetään ayahuascan valmistukseen sen sisältämien harmala-alkaloidien vuoksi. Harmala-alkaloideja ovat harmiini, harmaliini ja tetrahydroharmaliini. Alkaloideja esiintyy kasvin kaikissa osissa. Amazoninajahuaskaliaania kutsutaan myös Sielunliaaniksi (ayahuasca = sielun liaani).
Banisteriopsis caapi est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Malpighiaceae, originaire d'Amazonie.
Ce sont des lianes tropicales qui contiennent divers alcaloïdes, et dont l'écorce est utilisée par les populations locales pour la préparation d'un breuvage hallucinogène, l’ayahuasca[1].
Cette liane se rencontre dans les régions tropicales du Pérou, de Bolivie, du Brésil, du Venezuela, de Panama et sur la côte pacifique de Colombie et d'Equateur.
Selon The Plant List (28 décembre 2018)[2] :
Elle possède des alcaloïdes du groupe des harmanes : notamment l'harmaline et l'harmine qui sont des inhibiteurs des monoamine oxydases[5].
Cette espèce semble la plus couramment employée pour la préparation du breuvage hallucinogène, l'ayahuasca, même si banisteriopsis inebrians est également utilisée par les populations amérindiennes de l'extrême ouest amazonien[6].
Banisteriopsis caapi est utilisée dans l'ouest de l'Amazonie, autour de l'Orénoque et sur les pentes de la côte pacifique de la Colombie et de l'Équateur. Traditionnellement, c'est l'écorce qui est utilisée et préparée en infusion pour obtenir l'ayahuasca. Mais l'écorce fraîche est parfois chiquée ou réduite en poudre pour être prisée comme c'est le cas dans certaines parties de l'Orénoque[7].
Le breuvage de l'ayahuasca est divisé en sous-types dont les mélanges, les effets et les rituels d'utilisations varient d'une société amazonienne à l'autre. Au Pérou, il existe par exemple différentes formes d'ayahuasca selon la couleur du breuvage : jaune, rouge, blanc, noir. Ces variations correspondent le plus souvent à l'addition ou non d'autres plantes psychotropes.
Banisteriopsis caapi est une espèce de plantes dicotylédones de la famille des Malpighiaceae, originaire d'Amazonie.
Ce sont des lianes tropicales qui contiennent divers alcaloïdes, et dont l'écorce est utilisée par les populations locales pour la préparation d'un breuvage hallucinogène, l’ayahuasca.
Banisteriopsis caapi (Spruce ex Griseb.) C.V.Morton , conosciuta anche come yagè, ayahuasca o capii è una pianta rampicante dagli effetti psicoattivi, appartenente alla famiglia delle Malpighiaceae, che cresce nelle regioni tropicali del Sud America.[1]
La pianta contiene alcaloidi armalinici noti come: armina, tetraidroarmina e armalina. Questi MAO-Inibitori vengono associati a piante contenenti dimetiltriptamina per la preparazione di bevande utilizzate per rituali sciamanici (ayahuasca).[2][3].
Banisteriopsis caapi (Spruce ex Griseb.) C.V.Morton , conosciuta anche come yagè, ayahuasca o capii è una pianta rampicante dagli effetti psicoattivi, appartenente alla famiglia delle Malpighiaceae, che cresce nelle regioni tropicali del Sud America.
La pianta contiene alcaloidi armalinici noti come: armina, tetraidroarmina e armalina. Questi MAO-Inibitori vengono associati a piante contenenti dimetiltriptamina per la preparazione di bevande utilizzate per rituali sciamanici (ayahuasca)..
Svaigusis kvaitulis (lot. Banisteriopsis caapi) – malpigijinių (Malpighiaceae) šeimos lianų rūšis. Paplitusi Pietų Amerikos selvoje.
Augalas labai ilgas, dažnai šakotas, sumedėjusiu stiebu. Lapai iki 18 cm ilgio ir 8 cm pločio, plačiai ovalūs. Žiedai baltai rausvi, 13 mm ilgio, susitelkę į žiedynus. Žydi nuo gruodžio iki rugpjūčio, intensyviausiai – sausį. Vaisiai su sparneliais, susidaro kovo – rugpjūčio laikotarpiu.
Svaigusis kvaitulis vietinių indėnų nuo seno naudojamas haliucinogeninio nuoviro ajahuaskos gamybai. Šis gėrimas naudojamas šamanistinuose ritualuose, bei organizmo valymui. Turi daug alkaloidų: harmino, harmalino, tetrahidroharmino.
Mokslinėje klasifikacijoje išskiriami du svaigiojo kvaitulio varietai (Banisteriopsis caapi var. caupuri ir Banisteriopsis caapi var. tukunaka), tačiau vietiniai šamanai ir žolininkai turi plačią augalo skirstymo sistemą. Manoma, kad pagal kai kuriuos išorinius bruožus (pvz., spalva) preparato stiprumas skirtingas ir matomos skirtingos haliucinacijos.
Augalas vietinių vadinamas Ayahuasca, Caapi, Yage ir reiškia „dvasių liana“.
Banisteriopsis caapi – gatunek południowoamerykańskiego pnącza z rodziny malpigiowatych (Malpighiaceae), zwany Caapi, Ayahuasca, Yage i Yajé .
Nazwa Ayahuasca znaczy "pnącze duchów" w języku keczua, a szamani rdzennych plemion zachodniej Amazonii używają rośliny podczas religijnych i leczniczych ceremonii. Zawiera w swoich łodygach harminę oraz harmalinę. Jest składnikiem enteogenicznego napoju ayahuasca[potrzebny przypis].
Gatunek wymieniany jest w polskim prawie w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii jako środek odurzający o najwyższym stopniu ryzyka powstania uzależnienia. Roślina może być wykorzystywana w Polsce tylko do celów medycznych, przemysłowych i prowadzenia badań[3].
Banisteriopsis caapi – gatunek południowoamerykańskiego pnącza z rodziny malpigiowatych (Malpighiaceae), zwany Caapi, Ayahuasca, Yage i Yajé .
Banisteriopsis caapi, também conhecido como Jagube, liana, Mariri, Yagé ou Caapi, é um cipó nativo da região amazônica, tem sua maior importância no uso religioso. Juntamente com o arbusto Psychotria viridis conhecida como Chacrona, a espécie é matéria-prima na produção de uma bebida conhecida por pelo menos, oitenta nomes diferentes, como, por exemplo, nixi honi xuma (pela tribo dos huni kui),[2] Yagé, Kamarampi, Caapi, Natema, Pindé, Kahi, Mihi, Dápa, Nixi pae, Cipó dos espíritos, Santo Daime, Vegetal, Hoasca, Oaska ou mais comumente Ayahuasca.
O Banisteriopsis caapi e a bebida ayahuasca são também conhecidas por seus nomes indígenas: yagé; capi (Tukano); kahi (Yekuana); kahi ide (Makunas); kamarampi (Ashaninka); nixi honi xuma (Amahuaca); mihi (Cubeo); nixi pae (Kaxinauá); nepê/nepi (Colorado); Ondi (Sharanawa); natema (Jivaro), pindé/pinde (Kaiapa); uko (Záparos);[3] uni (Yawanawás);[4] huípa (Guahibo); dápha/dapá (Embera); dapkhir (Noanamá); una'o (Uitoto); biaxije (Camsá);[5] yaje (Cofán /jahe/).[6]
O Banisteriopsis caapi foi descoberto, descrito e classificado como membro da família das Malpighiaceae pelo botânico inglês Richard Spruce, que, entre 1849 a 1864, viajou intensamente através da Amazônia brasileira, venezuelana e equatoriana, para montar um inventário da variedade de espécies de plantas lá encontradas na companhia de Alfred Russel Wallace e Henry Walter Bates. Ele conduziu um trabalho que reuniu mais de 30 000 espécimes vegetais da Amazônia e dos Andes, incluindo além do caapi os gêneros da seringueira ( Hevea ) e cinchona, da qual o quinino é derivado. Quanto às Malpighiaceae, esse estudo não só procedeu a descrição botânica da espécie como também sua utilização ritual (Dabocuri) pelos índios do Rio Uapés. Segundo ele, os nomes indígenas dessa espécie são caapi no Brasil e Venezuela, cadaná entre os índios Tukano do Uapés e Aia-huasca no Equador.[7]
De acordo com o "Dicionário Mundial de Nomes de Plantas CRC", de Umberto Quattrocchi, a nomeação do gênero Banisteriopsis foi dedicada a John Banister, um clérigo e naturalista inglês do século XVII. Um nome anterior para o gênero era Banisteria e a planta é às vezes chamada de Banisteria caapi. Outros nomes incluem Banisteria quitensis, Banisteriopsis inebrians e Banisteriopsis quitensis.[8]
Hoene (o.c) descreve ainda o encontro e identificação do Banisteriopsis inebrians (Morton); B. rusbyana (Ndz.) Morton; B. quitensis (Ndz.) Morton, todas elas identificadas nas regiões setentrionais na América do Sul por e com ação semelhante à B. caapi.[9]
A videira gigante pode crescer até 30m de comprimento, entrelaçando outras plantas para suporte.[10] Assemelha-se a Banisteriopsis membranifolia e Banisteriopsis muricata, ambos relacionados ao Banisteriopsis caapi.[8]
B. caapi produz flores pequenas brancas ou rosa pálido características com 12-14 mm e com 4 ou 5 que mais comumente aparecem em janeiro, mas são conhecidas por florescerem com pouca freqüência. As flores são distribuídas em um sistema de ramificação simpático. As flores são hermafroditas, raramente unissexual.[11]Assemelha-se a Banisteriopsis membranifolia e Banisteriopsis muricata, ambos relacionados ao Banisteriopsis caapi.[8][11]
As drupas ou esquizocarpo de uma única semente, semelhante a grãos de café e ricos em vitamina C.[11]
É uma planta trepadeira ou vinha com hastes alongadas e finas que nunca se sustentam sozinhas. Cada nó tem seu respectivo internódio e folhas e brotos como um módulo. Todos os módulos da planta têm uma espessura e funcionalidade mais ou menos semelhantes, que adaptam o módulo às condições locais. A videira pode atingir até 30 metros de comprimento.
Como em Malpighiaceae, as folhas são grandes e crescem opostas e alternadas, simples e de bordas lobuladas, com glândulas multicelulares na borda e venação pinada.[11]
Geralmente cresce na floresta tropical onde é procurado pelos povos indígenas que a usam em Ritos da Medicina Tradicional, embora alguns grupos possam colhê-lo, os apreciadores mais conservadores preferem tirá-lo do ambiente natural quando consideram que ele é "mais poderoso".[12]
A planta é endêmica das áreas tropical e subtropical da América do Sul, especialmente nos Andes e Amazonia da Colômbia, Equador, Peru, Bolívia, Brasil e Venezuela. Não é encontrada naturalmente em outros continentes do mundo, embora sua crescente popularidade a transforme para outros continentes como cultura ou como planta ornamental, mas não tolera frio extremo.[11]
B. caapi contém os seguintes alcaloide de harmala:
Estes alcaloides da classe beta-carbolina atuam como inibidor da monoamina oxidase (IMAO)(em inglês MAOI). Os IMAOs permitem que o composto psicoativo primário, N, N-dimethyltryptamine, que é introduzido a partir do outro ingrediente comum na ayahuasca orindo da planta Psychotria viridis, seja oralmente ativo.
As hastes contêm 0,11-0,83% de beta-carbolinas, com harmina e tetrahidroharmina como os principais componentes.[13]
Os alcaloides estão presentes em todas as partes da planta.[8]
Além das beta-carbolinas, sabe-se que o caapi contém proantocianidinas, epicatequina e procianidina B2, que possuem propriedades antioxidantes.[14]
O caapi é utilizado pelos povos indígenas da área do rio Caiari-Uaupés e outras partes da América do Sul.[15]:2
Dentre as entidades religiosas que tem como base de seus rituais o uso da Ayahuasca, o Centro Espírita Beneficente União do Vegetal, conhecido mais como União do Vegetal ou UDV, fundada e recriada pelo baiano José Gabriel da Costa, o Mestre Gabriel em Rondônia. A entidade ayahuasqueira mais antiga da idade contemporânea é o Centro de Iluminação Cristã Luz Universal, conhecido como Alto Santo ou CICLU, fundado pelo maranhense Raimundo Irineu Serra, o Mestre Irineu em meados de 1930 no estado do Acre.
Juntamente com essas duas primeiras, a Barquinha, fundada no estado do Acre pelo também maranhense Daniel Pereira de Matos, formam linhas de uso da Ayahuasca em contexto urbano. Outra linha ayahuasqueira de grande importância é a linha fundada pelo amazonense Sebastião Mota, a qual é conhecida como Cefluris.
Já existem muitos estudos científicos que comprovam a inofensividade da bebida. E seu uso religioso é legalizado em todo território brasileiro e em mais alguns países, como Estados Unidos e Espanha.
Banisteriopsis caapi, também conhecido como Jagube, liana, Mariri, Yagé ou Caapi, é um cipó nativo da região amazônica, tem sua maior importância no uso religioso. Juntamente com o arbusto Psychotria viridis conhecida como Chacrona, a espécie é matéria-prima na produção de uma bebida conhecida por pelo menos, oitenta nomes diferentes, como, por exemplo, nixi honi xuma (pela tribo dos huni kui), Yagé, Kamarampi, Caapi, Natema, Pindé, Kahi, Mihi, Dápa, Nixi pae, Cipó dos espíritos, Santo Daime, Vegetal, Hoasca, Oaska ou mais comumente Ayahuasca.
Banisteriopsis caapi[1] är en tvåhjärtbladig växtart som först beskrevs av Richard Spruce och August Heinrich Rudolf Grisebach, och fick sitt nu gällande namn av Julius Sterling Morton. Banisteriopsis caapi ingår i släktet Banisteriopsis och familjen malpigiaväxter (Malpighiaceae).[2][3] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[2]
Den sydamerikanska brygden där växten ingår är känd under namnet ayahuasca, caapi eller yagé.[4]
Banisteriopsis caapi är en tvåhjärtbladig växtart som först beskrevs av Richard Spruce och August Heinrich Rudolf Grisebach, och fick sitt nu gällande namn av Julius Sterling Morton. Banisteriopsis caapi ingår i släktet Banisteriopsis och familjen malpigiaväxter (Malpighiaceae). Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Den sydamerikanska brygden där växten ingår är känd under namnet ayahuasca, caapi eller yagé.
Morton, 1931 In: Journ. Wash. Acad. Sc., 21: 486, in adnot. ^ [ ] Roskov Y., Kunze T., Orrell T., Abucay L., Paglinawan L., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., Baillargeon G., Decock W., De Wever A., Didžiulis V. (ed) (23 mars 2014). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2014 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2014/details/species/id/16770198. Läst 26 maj 2014. World Plants: Synonymic Checklists of the Vascular Plants of the World ”Banisteriopsis caapi”. NPGS/GRIN www.ars-grin.gov. http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?400033. Läst 3 september 2015.
Banisteriopsis caapi là một loài thực vật có hoa trong họ Malpighiaceae. Loài này được (Spruce ex Griseb.) Morton mô tả khoa học đầu tiên năm 1931.[2]
Banisteriopsis caapi là một loài thực vật có hoa trong họ Malpighiaceae. Loài này được (Spruce ex Griseb.) Morton mô tả khoa học đầu tiên năm 1931.
Банистериопсис каапи[2] (лат. Banisteriopsis caapi), также лоза́ ду́хов, аяуа́ска — вид рода Банистериопсис семейства Мальпигиевые; лиана, растущая в джунглях Южной Америки. Используется местными племенами для изготовления напитка аяуаски.
Банистериопсис каапи содержит бета-карболины (гармин, гармалин и тетрагидрогармин), являющиеся обратимыми ингибиторами моноаминоксидазы. Стебли растения содержат 0,11-0,83 % бета-карболинов, с гармином и тетрагидрогармином как основными компонентами[3].
Индейские племена Западной Амазонии готовят из этого растения галлюциногенный напиток аяуаску, используемый шаманами в религиозных таинствах и обрядах. Взрослые мужчины традиционно пьют этот напиток, чтобы вызвать цветные галлюцинации и чувство эйфории[2], а также как напиток силы, способствующий очищению и исцелению. Иногда в отвар добавляют части таких растений, как Psychotria viridis (чакруна, кечуа chacruna), Diplopterys cabrerana (известный как чалипонга, чагропанга, кечуа chaliponga, chagropanga) и др., содержащих диметилтриптамин.
Некоторые племена используют напиток также для определения источника колдовства и проклятия, вызвавшего болезнь[2].
Кроме того, лозу́ ду́хов применяют как лекарственное растение при заболеваниях желудочно-кишечного тракта и для изгнания паразитов.
Ягуары употребляют в пищу листья данного растения. После проглатывания, некоторое время ягуар катается по земле, подобно домашней кошке, которая съела кошачью мяту. Согласно научным исследованиям[каким?], это растение способствует повышению у ягуаров чувственного восприятия и, как следствие, качества охоты[источник не указан 196 дней]. Впрочем, возможно, поведение ягуаров объясняется тем, что они используют глистогонное действие лианы.
По информации базы данных The Plant List (2013), в синонимику вида входят следующие названия[4]:
Банистериопсис каапи (лат. Banisteriopsis caapi), также лоза́ ду́хов, аяуа́ска — вид рода Банистериопсис семейства Мальпигиевые; лиана, растущая в джунглях Южной Америки. Используется местными племенами для изготовления напитка аяуаски.