Els osteostracis (Osteostraci, gr. "escuts gosi-us") són una classe de peixos àgnats ostracoderms amb armadura òssia que van viure en el que avui és Amèrica del Nord, Europa i Rússia des del Silurià mitjà a Devonià superior.
Els osteostracis, especialment les espècies del Devonià, es troben entre les més avançades de tots els àgnats (peixos sense mandíbules). Això es deu al desenvolupament d'aletes paris, i a la seva complicada anatomia cranial. No obstant això, els osteostracis estaven més relacionat amb altres àgnats que als gnatostomats (vertebrats amb mandíbules) perquè la seva orella interna està format per dos parells de canals semicirculars, similars als de les llampreses, en contraposició als tres parells propis dels gnatostomat.
Els osteostracis (Osteostraci, gr. "escuts gosi-us") són una classe de peixos àgnats ostracoderms amb armadura òssia que van viure en el que avui és Amèrica del Nord, Europa i Rússia des del Silurià mitjà a Devonià superior.
Els osteostracis, especialment les espècies del Devonià, es troben entre les més avançades de tots els àgnats (peixos sense mandíbules). Això es deu al desenvolupament d'aletes paris, i a la seva complicada anatomia cranial. No obstant això, els osteostracis estaven més relacionat amb altres àgnats que als gnatostomats (vertebrats amb mandíbules) perquè la seva orella interna està format per dos parells de canals semicirculars, similars als de les llampreses, en contraposició als tres parells propis dels gnatostomat.
Die Osteostraci, auch Cephalaspidiformes, sind eine Gruppe ausgestorbener, fischähnlicher, kieferloser Wirbeltiere. Die ältesten Fossilien dieser Tiere stammen aus Ablagerungen der Meeresküsten und Lagunen des mittleren Silur (Wenlock-Serie, ca. 430 mya). Im Unterdevon entwickelte sich eine Vielzahl von Arten, die hauptsächlich im Süßwasser lebten. Im Oberdevon (ca. 370 mya) wurden sie selten und starben schließlich aus. Insgesamt wurden etwa 200 Arten oder Gattungen fossil nachgewiesen.
Die Osteostraci hatten wie die Galeaspida und die Pituriaspida ein panzerartiges Exoskelett. Ihr Panzer umfasste den großen, hufeisenförmigen Kopf und den Rumpf. Bei späteren Formen wurde er reduziert und umfasste nur noch den Kopf. Im Panzer befinden sich acht bis zehn Öffnungen für die Kiemen und auf der Mitte der Oberseite, nah beieinander, zwei Augen. Die Anatomie der Osteostraci ist bestens bekannt, da ihr Knorpelskelett von einer dünnen Knochenschicht umgeben war. Unter anderem sind das Gehirn, das runde, unterständige Maul und die Kiemen, aber auch einzelne Adern und Nerven bekannt. Da der Panzer nicht mitwachsen konnte, kann seine Verknöcherung erst beim ausgewachsenen Tier eingesetzt haben.
Der nicht vom Panzer umschlossene Teil des Körpers war von rautenförmigen Schuppen bedeckt. Ursprüngliche Formen hatten zwei Rückenflossen, spätere nur eine oder gar keine. Die heterozerke Schwanzflosse wurde von der nach oben gebogenen Chorda dorsalis gestützt. Die Fische entwickelten mit der Reduktion des Panzers auf die Kopfregion skelettlose, nur durch Muskeln gestützte, paarige Brustflossen, die seitlich am Ende des Kopfpanzers hervortraten. Zu beiden Seiten des Kopfes lagen Felder von Sinnesorganen, mit denen die Tiere vielleicht elektrische Felder oder Druckveränderungen im Wasser wahrnehmen konnten. Wegen des schweren Kopfes nimmt man eine benthische Lebensweise an. Einige Formen können aber auch aktive Schwimmer im freien Wasser (Pelagial) gewesen sein.
Die meisten Osteostraci wurden etwa 20 bis 40 Zentimeter lang, die kleinste Form erreichte 4 Zentimeter, die größte eine Länge von einem Meter.
Wegen des plötzlichen Auftauchens der Osteostraci im Fossilbericht des Oberen Silur nimmt man an, dass sie erst seit dieser Zeit einen fossil erhaltungsfähigen Panzer ausbildeten. Unter allen Kieferlosen teilen die Osteostraci (vielleicht zusammen mit den Pituriaspida) die größte Anzahl von Autapomorphien mit den Kiefermäulern (Gnathostomata), vor allem paarige muskulöse Flossen, einen Knochenring (Skleralring) um die Augen und die heterozerke Schwanzflosse.
Die Osteostraci werden in fünf als Cornuata zusammengefassten Haupttaxa unterteilt:
Daneben gibt es mit den Gattungen Ateleaspis, Aceraspis, Hemicyclaspis und Hirella vier basale, primitive Osteostraci.
Die Osteostraci, auch Cephalaspidiformes, sind eine Gruppe ausgestorbener, fischähnlicher, kieferloser Wirbeltiere. Die ältesten Fossilien dieser Tiere stammen aus Ablagerungen der Meeresküsten und Lagunen des mittleren Silur (Wenlock-Serie, ca. 430 mya). Im Unterdevon entwickelte sich eine Vielzahl von Arten, die hauptsächlich im Süßwasser lebten. Im Oberdevon (ca. 370 mya) wurden sie selten und starben schließlich aus. Insgesamt wurden etwa 200 Arten oder Gattungen fossil nachgewiesen.
Osteostraci es un classe de Vertebrata.
The class Osteostraci (meaning "bony shells") is an extinct taxon of bony-armored jawless fish, termed "ostracoderms", that lived in what is now North America, Europe and Russia from the Middle Silurian to Late Devonian.
Anatomically speaking, the osteostracans, especially the Devonian species, were among the most advanced of all known agnathans. This is due to the development of paired fins, and their complicated cranial anatomy. The osteostracans were more similar to lampreys than to jawed vertebrates in possessing two pairs of semicircular canals in the inner ear, as opposed to the three pairs found in the inner ears of jawed vertebrates. They are thought to be the sister-group to pituriaspids, and together, these two taxa of jawless vertebrates are the sister-group of gnathostomes. Several synapomorphies support this hypothesis, such as the presence of: sclerotic ossicles, paired pectoral fins, a dermal skeleton with three layers (a basal layer of isopedin, a middle layer of spongy bone, and a superficial layer of dentin), and perichondral bone.[3]
Most osteostracans had a massive cephalothorac shield, but all Middle and Late Devonian species appear to have had a reduced, thinner, and often micromeric dermal skeleton. This reduction may have occurred at least three times independently because the pattern of reduction is different in each taxon.[4]
They were probably relatively good swimmers, possessing dorsal fins, paired pectoral fins, and a strong tail. The shield of bone covering the head formed a single piece, and so presumably did not grow during adult life. However, the way in which the bone was laid down makes it possible to examine the imprints of nerves and other soft tissues. This reveals the presence of complex sensory organs and the sides and upper surface of the head, which may have been used to sense vibrations.[5]
Below is a cladogram showing the phylogenetic relationships of osteostracans from Sansom (2009):[3]
Osteostraci Ateleaspididae Zenaspida Parameteoraspididae Zenaspididae Benneviaspidida Boreaspidoidei Thyestiida Tremataspidoidea Kiaeraspidoidea The osteostracans reconstructed here belong to the major clade Cornuata, whose generalised morphology is exemplified by the zenaspidid Zenaspis (bottom left). Some highly derived head-shield morphologies are exemplified by the benneviaspidids Hoelaspis (top right) and Tauraspis (top left), or the thyestiid Tremataspis (bottom right). The latter has lost the paired fins, possibly as a consequence of an adaptation to burrowing habits. The class Osteostraci (meaning "bony shells") is an extinct taxon of bony-armored jawless fish, termed "ostracoderms", that lived in what is now North America, Europe and Russia from the Middle Silurian to Late Devonian.
Anatomically speaking, the osteostracans, especially the Devonian species, were among the most advanced of all known agnathans. This is due to the development of paired fins, and their complicated cranial anatomy. The osteostracans were more similar to lampreys than to jawed vertebrates in possessing two pairs of semicircular canals in the inner ear, as opposed to the three pairs found in the inner ears of jawed vertebrates. They are thought to be the sister-group to pituriaspids, and together, these two taxa of jawless vertebrates are the sister-group of gnathostomes. Several synapomorphies support this hypothesis, such as the presence of: sclerotic ossicles, paired pectoral fins, a dermal skeleton with three layers (a basal layer of isopedin, a middle layer of spongy bone, and a superficial layer of dentin), and perichondral bone.
Most osteostracans had a massive cephalothorac shield, but all Middle and Late Devonian species appear to have had a reduced, thinner, and often micromeric dermal skeleton. This reduction may have occurred at least three times independently because the pattern of reduction is different in each taxon.
They were probably relatively good swimmers, possessing dorsal fins, paired pectoral fins, and a strong tail. The shield of bone covering the head formed a single piece, and so presumably did not grow during adult life. However, the way in which the bone was laid down makes it possible to examine the imprints of nerves and other soft tissues. This reveals the presence of complex sensory organs and the sides and upper surface of the head, which may have been used to sense vibrations.
Los osteóstracos (Osteostraci, gr. "escudos óseos") son una clase de peces agnatos ostracodermos con armadura ósea que vivieron en lo que hoy es América del Norte, Europa y Rusia desde el Silúrico Medio a Devónico Superior.
Los osteóstracos, especialmente las especies del Devónico, se encuentran entre las más avanzadas de todos los agnatos (peces sin mandíbulas). Esto se debe al desarrollo de aletas pares, y a su complicada anatomía craneal. Sin embargo, los osteóstracos estaban más relacionado con otros agnatos que a los gnatóstomos (vertebrados con mandíbulas) porque su oído interno está formado por dos pares de canales semicirculares, similares a los de las lampreas, en contraposición a los tres pares propios de los gnatóstomos.
Se caracterizaban por un peculiar "escudo cefálico" de función desconocida, situado en la parte dorsal de la cabeza. Aunque estaban dentro del grupo de los "peces sin mandíbula", compartían con los vertebrados con mandíbula varias características que los hacían parecidos, como las bien desarrolladas aletas en pares. Tenían un endoesqueleto, además de toda la piel recubierta de escudos de hueso dérmico. Su boca y aberturas branquiales estaban situadas ventralmente, mientras que la única abertura nasal estaba situada en el dorso, en un foramen en el centro del escudo cefálico, posición muy parecida a la que tienen las actuales lampreas.
Se han encontrado fósiles tanto en ambientes sedimentarias marinos como de agua dulce. Su escudo cefálico sugiere que la mayoría de las especies tenían un modo de vida bentónico, usando éste para enterrarse en la arena y camuflarse o bien para desenterrar presas.
A continuación se muestra un cladograma mostrando las relaciones filogenéticas de los osteóstracos de acuerdo con Sansom (2009):[1]
Osteostraci Ateleaspididae Zenaspida Parameteoraspididae Zenaspididae Benneviaspidida Boreaspidoidei Thyestiida Tremataspidoidea KiaeraspidoideaLos osteóstracos (Osteostraci, gr. "escudos óseos") son una clase de peces agnatos ostracodermos con armadura ósea que vivieron en lo que hoy es América del Norte, Europa y Rusia desde el Silúrico Medio a Devónico Superior.
Los osteóstracos, especialmente las especies del Devónico, se encuentran entre las más avanzadas de todos los agnatos (peces sin mandíbulas). Esto se debe al desarrollo de aletas pares, y a su complicada anatomía craneal. Sin embargo, los osteóstracos estaban más relacionado con otros agnatos que a los gnatóstomos (vertebrados con mandíbulas) porque su oído interno está formado por dos pares de canales semicirculares, similares a los de las lampreas, en contraposición a los tres pares propios de los gnatóstomos.
Kilpikalat (Osteostraci) on esihistoriallinen sukupuuttoon kuollut leuattomien kalojen luokka, joka on osa panssarillisten alkukalojen ryhmää (Ostracodermi). Varhaisimmat löydöt kilpikaloista on tehty yläordovikautisista kerrostumista ja ne hävisivät ennen devonikauden loppua, joten ne olivat olemassa vähemmän kuin 100 miljoonan vuoden ajan.
Pituudeltaan kilpikalat olivat 15–60 cm pitkiä, eivät erityisen hyviä uimareita ja luultavimmin ne viettivät siten suurimman osan ajastaan pohjalla. Ihossa niillä oli kiinni luulevyjä. Kilpikalojen silmät olivat pään yläosassa ja lähellä toisiaan. Silmien välissä niillä oli käpylisäke ja ainoa sierainaukko. Kilpikalojen pieni ja leuaton suu sijaitsi ruumiin alapinnalla yhdessä kidusaukkojen kanssa. Poikkileikkaukseltaan kilpikalojen ruumis oli lähes kolmiomainen.
Kilpikalat (Osteostraci) on esihistoriallinen sukupuuttoon kuollut leuattomien kalojen luokka, joka on osa panssarillisten alkukalojen ryhmää (Ostracodermi). Varhaisimmat löydöt kilpikaloista on tehty yläordovikautisista kerrostumista ja ne hävisivät ennen devonikauden loppua, joten ne olivat olemassa vähemmän kuin 100 miljoonan vuoden ajan.
Les ostéostracés (Osteostraci) forment une classe éteinte de poissons sans mâchoires apparu il y a environ 420 millions d'années environ au Silurien moyen, pour disparaître au Dévonien supérieur.
D'abord marin, les ostéostracés ont ensuite envahi les eaux douces.
Il s'agissait de créatures plates se nourrissant sur les fonds marins grâce à une bouche ronde et totalement infère. Les osteotracés étaient pourvus d'un bouclier céphalique formé d'un seul os qui, contrairement aux hétérostracés, ne grandissait pas tout au long de la vie. La croissance de ce bouclier s'amorçait à l'âge adulte jusqu'à atteindre une fois pour toutes sa taille définitive. Les paléontologues estiment en effet que du fait de sa constitution (un os unique), une croissance indéfinie n'était pas possible. Ainsi il est fort probable que les alevins en fussent dépourvus.
Leur anatomie indique qu'ils devaient être de bons nageurs. Ils possédaient en effet une nageoire dorsale et en lieu et place des nageoires pectorales deux « ailes » recouvertes d'écailles. Enfin, la queue est forte et possède un lobe supérieur proéminent.
Le squelette bien que cartilagineux, était recouvert d'une fine couche osseuse qui a parfois permis une excellente fossilisation de ces poissons. Est ainsi connue la structure du cerveau, des branchies, de la bouche et même d'une partie du système sanguin et nerveux.
Le système nerveux est particulièrement bien développé sur le sommet et les côtés du crâne où se trouvent les organes sensoriels des ostéotracés. Ces organes devaient ainsi aisément détecter les vibrations de l'eau ou jouer un rôle d'électro-récepteur.
Les ostéostracés (Osteostraci) forment une classe éteinte de poissons sans mâchoires apparu il y a environ 420 millions d'années environ au Silurien moyen, pour disparaître au Dévonien supérieur.
D'abord marin, les ostéostracés ont ensuite envahi les eaux douces.
Gli osteostraci sono un grande gruppo di vertebrati fossili simili a pesci, vissuti dal Siluriano inferiore al Devoniano superiore (430 – 370 milioni di anni fa). I loro fossili si rinvengono in tutto il mondo, e sono riferibili a più di 200 specie diverse.
La maggior parte di questi “pesci” possedeva una caratteristica testa a forma di ferro di cavallo, che consisteva di un cranio dal massiccio endoscheletro ricoperto da uno scudo di osso dermico. Sulla superficie dorsale della testa vi erano gli occhi (molto ravvicinati), un foro pineale e un'apertura nasoipofisiale a forma di buco di serratura nel mezzo. Oltre a ciò vi erano strani “campi” (depressioni della calotta cranica ricoperti con placchette di osso dermico) ritenuti dagli scienziati organi elettrici o organi di senso. La bocca e le aperture branchiali erano situate nella parte inferiore della testa, come nei galeaspidi. Gli osteostraci possedevano inoltre grandi pinne appaiate a forma di pagaia. La maggior parte degli osteostraci era lunga tra i 20 e i 40 centimetri, ma alcune specie erano incredibilmente piccole (circa 4 centimetri). Le specie più grandi potevano raggiungere il metro di lunghezza.
Gli osteostraci giocarono un ruolo fondamentale nella storia della paleontologia dei vertebrati, dal momento che furono i primi pesci senza mascelle fossili la cui anatomia interna fu descritta dettagliatamente; questi studi diedero origine a notevoli dibattiti fra gli scienziati riguardo all'organizzazione della testa dei vertebrati primitivi.
La maggior parte degli osteostraci viveva in ambienti marini costieri, e alcuni di essi erano di acqua dolce. I loro scudi cranici a forma di ferro di cavallo suggerisce un modo di vita bentonico (di fondale), ma è possibile che alcuni di essi, come i boreaspididi (Boreaspididae) e i kiaeraspididi (Kiaeraspidida), fossero attivi nuotatori. Gli osteostraci si diversificarono notevolmente nel corso del Devoniano inferiore, ma divennero molto rari nel Devoniano medio e superiore. La distribuzione fossile di questo gruppo di animali comprende il Nordamerica, l'Europa, la Siberia e l'Asia centrale (Tian-Shan).
Gli osteostraci sono caratterizzati da due depressioni laterali e una mediana sulla superficie dorsale dell'endoscheletro cranico, note come “campi cefalici”. Questi campi erano coperti da placchette poligonali di esoscheletro, ed erano connessi con l'orecchio interno da grandi condotti branchiali. Queste strutture sono state variamente interpretate come organi elettrici, espansioni del labirinto o speciali organi del sistema della linea sensoriale. Ad oggi, la loro funzione è ancora sconosciuta. Un'altra caratteristica era costituita da una particolare pinna a forma di foglia posta sotto la pinna caudale, forse una pinna anale modificata.
La struttura delle branchie è estremamente simile a quella delle attuali lamprede (Petromyzontiformes), e queste caratteristiche hanno fatto supporre per lungo tempo che i due gruppi, insieme a quello degli anaspidi, fossero strettamente imparentati e raggruppati nel clade dei Cephalaspidomorphi. Le teorie più recenti, però, suggerisce che queste caratteristiche siano frutto di convergenza evolutiva. Gli osteostraci possedevano pinne pari contenenti muscolatura, attaccate direttamente alla parte posteriore dell'endoscheletro dello scudo cefalico. Queste pinne servivano con tutta probabilità a direzionare l'animale durante gli spostamenti lungo il fondale.
Il corpo degli osteostraci era massiccio, ricoperto da scaglie grandi e a forma di diamante; vi erano due primitive pinne dorsali, anche se alcune forme evolute ne erano sprovviste. La coda era epicerca (il lobo contenente la notocorda era quello superiore, come negli squali); i canali della linea sensoriale erano sviluppati sulla testa e su parte del corpo.
Gli osteostraci si sono sviluppati nel Siluriano inferiore con alcuni generi primitivi, come Kalanaspis e Ateleaspis, che possiedono caratteristiche primitive. Queste forme, che includono anche Aceraspis, Hirella e il ben noto Hemicyclaspis, sopravvissero fino al Devoniano inferiore. Nel frattempo gli osteostraci si svilupparono in forme più evolute, raggruppate nel grande gruppo dei cornuati (Cornuata), caratterizzati da processi laterali appuntiti dello scudo cefalico, di fronte alle pinne pari. I cornuati comprendono cinque principali sottogruppi: i Cephalaspidida, gli Zenaspidida, i Benneviaspidida, i Kiaeraspidida e i Thyestiida. Vi sono altri osteostraci di incerta affinità, come i Tannuaspidida dell'Asia Centrale.
Tra tutti gli ostracodermi, gli osteostraci (e anche i pituriaspidi) condividono con gli gnatostomi il maggior numero di caratteristiche evolute: ossa cellulari, anelli sclerotici negli occhi, pinne pari contenenti muscoli e pinna caudale epicerca.
Gli osteostraci sono un grande gruppo di vertebrati fossili simili a pesci, vissuti dal Siluriano inferiore al Devoniano superiore (430 – 370 milioni di anni fa). I loro fossili si rinvengono in tutto il mondo, e sono riferibili a più di 200 specie diverse.
De Osteostraci, zijn een uitgestorven groep vissen met een kopschild, die leefden in het Siluur. Ze ontwikkelden zich in zee en koloniseerden later de zoetwatermilieus.
De vissen uit deze orde waren afgeplatte bodembewoners, die met een ronde bek aan de onderzijde van de kop voedseldeeltjes van de zeebodem opnamen. Het kopschild bestond uit een enkele ongedeelde beenplaat, die als het dier eenmaal volwassen was, niet meer groeide (dit in tegenstelling tot de kopschilden bij de Heterostraci).
De Osteostraci hadden een rugvin, gepaarde flappen en een krachtige, omhoog gerichte staart. Hieruit kan opgemaakt worden dat het goede zwemmers waren. Het kraakbeen van het inwendige skelet was bedekt door een dun laagje been. Hierdoor is de anatomie goed bekend. Fossiele resten hebben gedetailleerde informatie over de structuur van hersenen, kieuwen, bek, bloedvaten en zenuwen opgeleverd. Er zat een concentratie van zintuigorganen ter weerszijden van en boven de kop. Met deze organen voelden de vissen vermoedelijk trillingen in het water. Het kunnen echter ook elektrische organen geweest zijn.
Enkele geslachten zijn:
De Osteostraci, zijn een uitgestorven groep vissen met een kopschild, die leefden in het Siluur. Ze ontwikkelden zich in zee en koloniseerden later de zoetwatermilieus.
Multimedia w Wikimedia Commons Kostnopancerne, osteostraki[2] (†Osteostraci) − gromada wymarłych bezżuchwowców morskich.
Występowały w Ameryce Północnej, Europie i zachodniej Azji[1]. Poznano liczne gatunki kopalne pochodzące z okresu od późnego syluru do późnego dewonu[1][2] (370 milionów lat temu).
Środowiskiem życia osteostraków były spokojne wody morskie i być może śródlądowe[2].
Były opancerzonymi kręgowcami, kształtem przypominającymi ryby. Osiągały do 50 cm długości ciała[2] (maksymalnie 60 cm, ale większość znacznie mniejsza[1]). Większość z nich posiadała charakterystyczną głowę w kształcie podkowy, pokrytą od góry spłaszczonym grzbietobrzusznie pancerzem, a od dołu błoną z płytkami kostnymi.
Posiadały zazwyczaj 10 par otworów skrzelowych[1].
Kostnopancerne, osteostraki (†Osteostraci) − gromada wymarłych bezżuchwowców morskich.
A classe dos osteostráceos, Osteostraci ("couraças ósseas") foi um gupo de peixes sem mandíbula de corpo couraçado, denominados "ostracodermos", que viveram no que é hoje a América do Norte, Europa e Rússia do Wenlock (Médio Siluriano) ao Devoniano Superior.
A classe dos osteostráceos, Osteostraci ("couraças ósseas") foi um gupo de peixes sem mandíbula de corpo couraçado, denominados "ostracodermos", que viveram no que é hoje a América do Norte, Europa e Rússia do Wenlock (Médio Siluriano) ao Devoniano Superior.
Існували з середнього силуру до пізнього девону. Вели донний спосіб життя у неглибоких прісних та солонуватих водоймах. Харчувалися детритом та дрібними організмами.
Довжина тіла до 60 см. Голова сплющена, вкрита суцільним кістковим щитом, який складався з дрібних кісткових пластинок. Під ним знаходився хрящовий череп — ендокраній з порожнинами та каналами, стінки яких складались з тонкої кісткової тканини. При вивченні ендокранія методом тонкого препарування була виявлена подібність головного мозку Cephalaspides з головним мозком сучасних круглоротих. Очі були наближені до осі тіла тварини, між ними знаходилось непарне тім'яне око, попереду якого був розташований непарний носовий отвір. Позаду очей та по краях головного щита особливих заглибленнях знаходились органи чуттів, які подібні до органів бічної лінії риб. Зябрових отворів до 10 пар. Тулуб у поперечному розрізі сплющений та трикутний. Хвіст гетероцеркальний. Деякі форми мали грудні плавці, які не гомологічні грудним плавцям риб.
Lớp Cá giáp xương (danh pháp khoa học: Osteostraci) là một nhóm cá không hàm có giáp bằng chất xương, được gọi chung là cá giáp ("Ostracodermi"), đã từng sinh sống tại khu vực ngày nay là Bắc Mỹ, châu Âu và Nga, từ Trung Silur tới Hậu Devon.
Về mặt giải phẫu, nhóm cá giáp xương, đặc biệt là các loài trong kỷ Devon, là tiến hóa nhất trong số các dạng cá không hàm đã biết. Điều này là do sự phát triển của các cặp vây, cũng như giải phẫu hộp sọ phức tạp của chúng. Tuy nhiên, cá giáp xương có quan hệ họ hàng gần với các dạng cá không hàm khác hơn là so với các dạng động vật có xương sống có hàm khác do các tai trong của chúng được hình thành bởi hai cặp ống hình bán nguyệt, tương tự như tai trong ở các loài cá mút đá (khoảng 40 loài trong bộ Petromyzontiformes) còn sinh tồn, chứ không phải ba cặp như ở tai trong của động vật có xương sống có hàm.
Phân loại lấy theo Janvier (1981), Carroll (1988), Janvier (1997) trong "The Tree of Life", Adrian & Wilson (1994) và Mark-Kurik & Janvier (1995) chia Osteostraci ra như sau[1]:
Các chi sau là không chắc chắn thuộc về Osteostraci.
Phân loại lấy theo Sansom (2009) chia Osteostraci ra như sau[2]:
Lớp Cá giáp xương (danh pháp khoa học: Osteostraci) là một nhóm cá không hàm có giáp bằng chất xương, được gọi chung là cá giáp ("Ostracodermi"), đã từng sinh sống tại khu vực ngày nay là Bắc Mỹ, châu Âu và Nga, từ Trung Silur tới Hậu Devon.
Về mặt giải phẫu, nhóm cá giáp xương, đặc biệt là các loài trong kỷ Devon, là tiến hóa nhất trong số các dạng cá không hàm đã biết. Điều này là do sự phát triển của các cặp vây, cũng như giải phẫu hộp sọ phức tạp của chúng. Tuy nhiên, cá giáp xương có quan hệ họ hàng gần với các dạng cá không hàm khác hơn là so với các dạng động vật có xương sống có hàm khác do các tai trong của chúng được hình thành bởi hai cặp ống hình bán nguyệt, tương tự như tai trong ở các loài cá mút đá (khoảng 40 loài trong bộ Petromyzontiformes) còn sinh tồn, chứ không phải ba cặp như ở tai trong của động vật có xương sống có hàm.
骨甲魚綱(Osteostraci)，屬於無頷總綱下。如同大多數甲冑魚(Ostracoderm)，其身上有骨質甲板覆蓋。現今已滅絕。
这是一篇與动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
