Japanse manna (Echinochloa frumentacea), ook bekend as hanekamgras, word beskou as die manna wat die beste geskik is vir weiding. Dit is ook geskik vir die maak van hooi en kuilvoer, en op klein skaal word dit vir voëlsaad verbou. Dit is minder geskik vir menslike verbruik.
Die plant is snelgroeiend, verg vrugbare grond, 'n goed verspreide reënval en 'n gematigde en vogtiger klimaat as ander mannasoorte. Dit word tot 1½ m hoog.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Japanse manna.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Japanse manna
Japanse manna (Echinochloa frumentacea), ook bekend as hanekamgras, word beskou as die manna wat die beste geskik is vir weiding. Dit is ook geskik vir die maak van hooi en kuilvoer, en op klein skaal word dit vir voëlsaad verbou. Dit is minder geskik vir menslike verbruik.
Die plant is snelgroeiend, verg vrugbare grond, 'n goed verspreide reënval en 'n gematigde en vogtiger klimaat as ander mannasoorte. Dit word tot 1½ m hoog.
Echinochloa frumentacea és una espècie de planta cultivada dins el gènere Echinochloa. Tant Echinochloa frumentacea com Echinochloa esculenta s'anomenen mill japonès ("Japanese millet"). Aquest mill es cultiva molt com a cereal a Índia, Pakistan, i Nepal. El seu ancestre és l'herba tropical Echinochloa colona,[1] però la data exacta i la regió on es va domesticar és incerta. Es cultiva en terres marginals on l'arròs i altres cultius no creixen bé. Les llavors es couen amb aigua o es bullen amb llet i sucre. De vegades es fermenta per fer-ne cervesa.
Echinochloa frumentacea és una espècie de planta cultivada dins el gènere Echinochloa. Tant Echinochloa frumentacea com Echinochloa esculenta s'anomenen mill japonès ("Japanese millet"). Aquest mill es cultiva molt com a cereal a Índia, Pakistan, i Nepal. El seu ancestre és l'herba tropical Echinochloa colona, però la data exacta i la regió on es va domesticar és incerta. Es cultiva en terres marginals on l'arròs i altres cultius no creixen bé. Les llavors es couen amb aigua o es bullen amb llet i sucre. De vegades es fermenta per fer-ne cervesa.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cibogwellt gwyn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Echinochloa frumentacea a'r enw Saesneg yw White millet.[1]
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Cibogwellt gwyn sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Echinochloa frumentacea a'r enw Saesneg yw White millet.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Japanhirse (Echinochloa frumentacea) auch Weizenhirse, Sawahirse genannt, ist eine Hirseart, die heute vornehmlich in Ostasien als Nahrungsmittel und in den USA als Futterpflanze angebaut wird. Sie gehört zur Familie der Süßgräser (Poaceae). Der Name „Japanhirse“ ist eigentlich irreführend, da die Art in Japan weder kultiviert wird noch jemals wurde. Er geht auf frühere Konfusion mit der ähnlichen, in Japan angebauten Japan-Hühnerhirse Echinochloa esculenta zurück.
Die Japanhirse ist in allen tropischen Regionen der Erde verbreitet (pantropisch) mit dem Ursprung in der Alten Welt[1]. Vielleicht stammt sie aus Indien.[2]
Die einjährige, krautige Pflanze hat robuste, aufrecht wachsende und zwischen 1 und 1,5 Meter hohe Halme. Die Blattscheiden und Blattspreiten sind weich und unbehaart. Die Laubblätter erreichen zwischen 15 und 40 Zentimeter Länge und zwischen 1 und 2,4 Zentimeter Breite. Deren wellige Ränder sind knorpelig verdickt. Blatthäutchen (Ligulae) sind nicht ausgebildet.
Der Blütenstand ist eine dichte, kräftige, längliche Rispe, welche bis zu 20 Zentimeter messen kann. Die Hauptachse ist rau und behaart. Die 1 bis 3 Zentimeter langen, eng stehenden und sich zuweilen überlappenden Rispenäste sind wellig. Die grünlichen bis purpurfarbenen, grannenlosen und gedrängt stehenden Ährchen sind breit-oval und zwischen 2,5 und 3,5 Millimeter lang. Die Hüllspelze sind kürzer als die Ährchen. Die Karyopsen sind lang. Die Blüte- und Fruchtzeit liegt zwischen August und Oktober.[3][4]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 54, seltener 26.[5]
In Asien, Afrika, dem Westen der USA und Kanada wird die Japanhirse gelegentlich als schmackhaftes Weide- und Futtergras (Heu) sowie als Vogelfutter kultiviert. Vielfach wird sie zum Schutz vor Erosionen auf frisch umgebrochenen, sandigen Böden angepflanzt. In Ägypten wird es bei der Rückgewinnung von salzhaltigen Böden eingesetzt. Das Getreide wächst sehr schnell. Es benötigt lediglich sechs Wochen von der Aussaat bis zur Ernte. In Ägypten, Indien, Kashmir und Sikkim wird das geschälte Getreide wie Reis gekocht. Manchmal wird die Japanhirse auch zur Bierherstellung verwendet.[1]
Japanhirse (Echinochloa frumentacea) auch Weizenhirse, Sawahirse genannt, ist eine Hirseart, die heute vornehmlich in Ostasien als Nahrungsmittel und in den USA als Futterpflanze angebaut wird. Sie gehört zur Familie der Süßgräser (Poaceae). Der Name „Japanhirse“ ist eigentlich irreführend, da die Art in Japan weder kultiviert wird noch jemals wurde. Er geht auf frühere Konfusion mit der ähnlichen, in Japan angebauten Japan-Hühnerhirse Echinochloa esculenta zurück.
वरी किंवा वरई हे भारतात उगवणारे एक तृणधान्य आहे. महाराष्ट्रात याच्यापासून भात, पुऱ्या, भाकरी, थालपिठे आदी उपवासाचे अन्नपदार्थ बनतात.[१] हे धान्य वऱ्याचे तांदूळ किंवा भगर म्हणूनही ओळखले जाते. कांग, कोदरी, कोदो, कुटकी, नाचणी, राळे प्रमाणेच या धान्यालाही कनिष्ठ प्रकारचे धान्य समजतात. प्रथिने व फायबर यांचे प्रमाण जास्त असल्याने आरोग्यास हे धान्य पोषक समजले जाते. महाराष्ट्रात नाशिक जिल्ह्यातील आदिवासी भागात याचे मोठ्या प्रमाणावर उत्पादन होते.[२]भारतीय केंद्रीय कृषी मंत्रालयाने २०१८ हे वर्ष तृणधान्य वर्ष म्हणून जाहीर केले आहे.[३] तसेच संयुक्त राष्ट्र संघानेही हे वर्ष जाहीर करावे यासाठी प्रयत्न केले. भगर हे उपवास करीता वापर होतो.
वरी किंवा वरई हे भारतात उगवणारे एक तृणधान्य आहे. महाराष्ट्रात याच्यापासून भात, पुऱ्या, भाकरी, थालपिठे आदी उपवासाचे अन्नपदार्थ बनतात. हे धान्य वऱ्याचे तांदूळ किंवा भगर म्हणूनही ओळखले जाते. कांग, कोदरी, कोदो, कुटकी, नाचणी, राळे प्रमाणेच या धान्यालाही कनिष्ठ प्रकारचे धान्य समजतात. प्रथिने व फायबर यांचे प्रमाण जास्त असल्याने आरोग्यास हे धान्य पोषक समजले जाते. महाराष्ट्रात नाशिक जिल्ह्यातील आदिवासी भागात याचे मोठ्या प्रमाणावर उत्पादन होते.भारतीय केंद्रीय कृषी मंत्रालयाने २०१८ हे वर्ष तृणधान्य वर्ष म्हणून जाहीर केले आहे. तसेच संयुक्त राष्ट्र संघानेही हे वर्ष जाहीर करावे यासाठी प्रयत्न केले. भगर हे उपवास करीता वापर होतो.
વરાઇ એ એક પ્રકારનું ધાન્ય છે.[૨] ગુજરાતમાં મોટાભાગે ડાંગ જિલ્લામાં તેનું વાવેતર કરવામાં આવે છે. વરાઇનો પાક મોટાપાયે ભારત, પાકિસ્તાન અને નેપાળમાં લેવાય છે. ચોખા અને અન્ય પાકો જ્યાં યોગ્ય ન થતા હોય ત્યાં વરાઇનો પાક વધુ લેવાય છે. વરાઇનો ઉપયોગ વ્રત કે ઉપવાસના દિવસો દરમિયાન કરવામાં આવે છે. વરાઇના ઉદ્ભવ વિશે વિવિધ મતો પ્રવર્તે છે.[૩]
_HC-1950.jpg)
|date=, |archive-date= (મદદ) |year= (મદદ) વરાઇ એ એક પ્રકારનું ધાન્ય છે. ગુજરાતમાં મોટાભાગે ડાંગ જિલ્લામાં તેનું વાવેતર કરવામાં આવે છે. વરાઇનો પાક મોટાપાયે ભારત, પાકિસ્તાન અને નેપાળમાં લેવાય છે. ચોખા અને અન્ય પાકો જ્યાં યોગ્ય ન થતા હોય ત્યાં વરાઇનો પાક વધુ લેવાય છે. વરાઇનો ઉપયોગ વ્રત કે ઉપવાસના દિવસો દરમિયાન કરવામાં આવે છે. વરાઇના ઉદ્ભવ વિશે વિવિધ મતો પ્રવર્તે છે.
குதிரைவாலி (அல்லது) புல்லுச்சாமை (horse-tail millet, barnyard millet, panicum verticillatum, Echinochloa frumentacea)[2](இந்திய தினை) புற்கள் வகையைச் சார்ந்த தாவரம் ஆகும். இது ஒருவகைப் புன்செய் பயிர். இத்தானியத்தில் நார்ச்சத்து, மாவுச்சத்து, கொழுப்புச்சத்து, சுண்ணாம்புச்சத்து, பாஸ்பரஸ் மற்றும் இரும்புச்சத்து ஆகியவை உள்ளது. இந்தப் புன்செய்ப் பயிரை 90 நாட்களில் மானாவாரியாகப் பயிரிட்டு அறுவடை செய்யலாம். இந்த சிறுதானியம் உலகில் இந்தியா, பாகிஸ்தான், நேபாளம்[3] போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகிறது. இது மூதாதையர் காலத்திலிருந்து உணவாகப்பயன்படுத்தப்பட்டு வரப்படுகிது, ஆனால் இதன் பூர்வீகம் எது என்று தெரியவில்லை. நெல் போன்ற பயிர்கள் விளையாத நிலங்களில் இவை அதிகமாகப்பயிரிடப்படுகிறது. இதன் அரிசியை வேகவைத்தும், தண்ணீரில் ஊறவைத்தும் சாப்பிடும் பழக்கம் உள்ளது. இதிலிருந்து கிடைக்கும் விதையை ஊறவைத்து பியர் செய்கிறார்கள். தமிழர்களின் உணவில் இப்பயிர் மிக முக்கிய பங்கு வகித்தது. [4]
குதிரைவாலி (அல்லது) புல்லுச்சாமை (horse-tail millet, barnyard millet, panicum verticillatum, Echinochloa frumentacea)(இந்திய தினை) புற்கள் வகையைச் சார்ந்த தாவரம் ஆகும். இது ஒருவகைப் புன்செய் பயிர். இத்தானியத்தில் நார்ச்சத்து, மாவுச்சத்து, கொழுப்புச்சத்து, சுண்ணாம்புச்சத்து, பாஸ்பரஸ் மற்றும் இரும்புச்சத்து ஆகியவை உள்ளது. இந்தப் புன்செய்ப் பயிரை 90 நாட்களில் மானாவாரியாகப் பயிரிட்டு அறுவடை செய்யலாம். இந்த சிறுதானியம் உலகில் இந்தியா, பாகிஸ்தான், நேபாளம் போன்ற நாடுகளில் காணப்படுகிறது. இது மூதாதையர் காலத்திலிருந்து உணவாகப்பயன்படுத்தப்பட்டு வரப்படுகிது, ஆனால் இதன் பூர்வீகம் எது என்று தெரியவில்லை. நெல் போன்ற பயிர்கள் விளையாத நிலங்களில் இவை அதிகமாகப்பயிரிடப்படுகிறது. இதன் அரிசியை வேகவைத்தும், தண்ணீரில் ஊறவைத்தும் சாப்பிடும் பழக்கம் உள்ளது. இதிலிருந்து கிடைக்கும் விதையை ஊறவைத்து பியர் செய்கிறார்கள். தமிழர்களின் உணவில் இப்பயிர் மிக முக்கிய பங்கு வகித்தது.
Echinochloa frumentacea (Indian barnyard millet, sawa millet, or billion dollar grass)[2] is a species of Echinochloa. Both Echinochloa frumentacea and E. esculenta are called Japanese millet. This millet is widely grown as a cereal in India, Pakistan, and Nepal. Its wild ancestor is the tropical grass Echinochloa colona,[3] but the exact date or region of domestication is uncertain. It is cultivated on marginal lands where rice and other crops will not grow well. The grains are cooked in water, like rice, or boiled with milk and sugar. Sometimes it is fermented to make beer. While also being part of staple diet for some communities in India, these seeds are, in particular, (cooked and) eaten during religious fasting (willingly abstaining from some types of food / food ingredients). For this reason, these seeds are commonly also referred to as "vrat ke chawal" in Hindi (i.e., "rice for fasting", literally). Other common names to identify these seeds include oodalu (ಊದಲು) in Kannada, Shyamak (শ্যামাক) or Shyama Chal (শ্যামা চাল) in Bangla, jhangora in the Garhwal Hills, bhagar (भगर) in Marathi-speaking areas, samo or morio (mario, moraiaya) seeds in Gujarati, or kuthiraivaali (குதிரைவாளி) in Tamil.
Insect pests include:[4]
Echinochloa frumentacea (Indian barnyard millet, sawa millet, or billion dollar grass) is a species of Echinochloa. Both Echinochloa frumentacea and E. esculenta are called Japanese millet. This millet is widely grown as a cereal in India, Pakistan, and Nepal. Its wild ancestor is the tropical grass Echinochloa colona, but the exact date or region of domestication is uncertain. It is cultivated on marginal lands where rice and other crops will not grow well. The grains are cooked in water, like rice, or boiled with milk and sugar. Sometimes it is fermented to make beer. While also being part of staple diet for some communities in India, these seeds are, in particular, (cooked and) eaten during religious fasting (willingly abstaining from some types of food / food ingredients). For this reason, these seeds are commonly also referred to as "vrat ke chawal" in Hindi (i.e., "rice for fasting", literally). Other common names to identify these seeds include oodalu (ಊದಲು) in Kannada, Shyamak (শ্যামাক) or Shyama Chal (শ্যামা চাল) in Bangla, jhangora in the Garhwal Hills, bhagar (भगर) in Marathi-speaking areas, samo or morio (mario, moraiaya) seeds in Gujarati, or kuthiraivaali (குதிரைவாளி) in Tamil.
Kalvaskananhirssi (Echinochloa frumentacea) on alkuperältään trooppinen, yksivuotinen heinälaji. Sitä on tavattu Pohjoismaissa hyvin harvinaisena satunnaistulokkaana, ei kuitenkaan Suomessa.
Kalvaskananhirssi kasvaa 30–110 senttimetriä korkeaksi ja muistuttaa japaninkananhirssiä. Siihen verrattuna lajilla korren solmut ovat toisinaan karvaisia ja lehden kielekkeenä on usein lyhyt karvarivi. Kukintona on nuokkuva röyhy, joka jakaantuu sormimaisiin haaroihin, joissa on tiheästi rinnakkain kolmen millimetrin mittaisia tähkylöitä.[1]
Kalvaskananhirssi (Echinochloa frumentacea) on alkuperältään trooppinen, yksivuotinen heinälaji. Sitä on tavattu Pohjoismaissa hyvin harvinaisena satunnaistulokkaana, ei kuitenkaan Suomessa.
Kalvaskananhirssi kasvaa 30–110 senttimetriä korkeaksi ja muistuttaa japaninkananhirssiä. Siihen verrattuna lajilla korren solmut ovat toisinaan karvaisia ja lehden kielekkeenä on usein lyhyt karvarivi. Kukintona on nuokkuva röyhy, joka jakaantuu sormimaisiin haaroihin, joissa on tiheästi rinnakkain kolmen millimetrin mittaisia tähkylöitä.
Echinochloa frumentacea, le pied-de-coq cultivé ou millet japonais, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), sous-famille des Panicoideae, originaire des régions tropicales d'Asie et d'Afrique. Cette espèce est cultivée comme céréale secondaire dans les pays chauds (Inde, Asie du Sud-Est, etc.).
Autres noms vernaculaires : panic d'eau, ou simplement échinochloa.
C'est une plante herbacée annuelle d'une hauteur de 50 cm à 1 m. L'inflorescence est un panicule dense, comprenant une quinzaine de ramifications semblables à des épis. Les graines sont des caryopses, aplatis et plus petits que ceux du millet commun. Il faut 367 graines pour faire un gramme.
Cette espèce est très voisine du panic pied-de-coq, Echinochloa crus-galli, mauvaise herbe très commune en Europe.
Plante probablement originaire d'Asie tropicale. Selon certains botanistes, elle dériverait du panic pied-de-coq, mauvaise herbe très répandue dans les rizières d'Asie.
Elle préfère les sols humides et les expositions ensoleillées. de croissance rapide, elle peut donner une récolte en six semaines dans les régions les plus chaudes.
L'aire de répartition originelle d'Echinochloa frumentacea s'étend en Afrique, en Asie et en Australie :
Son aire de répartition actuelle, essentiellement due à la culture, s'étend à la plupart des régions tropicales et subtropicales d'Afrique, d'Asie (depuis le sous-continent indien, Taïwan et la Chine : Anhui, Heilongjiang, Henan, Guizhou, Yunnan, Nei Monggol, Níngxià, et vers le sud-est asiatique jusqu'en Nouvelle-Guinée), d'Australie et d'Amérique du Sud. L'espèce s'est naturalisée aux États-Unis et en Ukraine[3],[4].
Les graines sont riches en amidon (72 %) et en protéines (11,2 %).
Selon Tropicos (4 janvier 2018)[5] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Echinochloa frumentacea, le pied-de-coq cultivé ou millet japonais, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (graminées), sous-famille des Panicoideae, originaire des régions tropicales d'Asie et d'Afrique. Cette espèce est cultivée comme céréale secondaire dans les pays chauds (Inde, Asie du Sud-Est, etc.).
Autres noms vernaculaires : panic d'eau, ou simplement échinochloa.
Chwastnica zbożowa, proso japońskie, pajza (Echinochloa frumentacea Link) - gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Uprawiany w Indiach, Chinach, w Korei. Ziarniaki spożywane są jako kasza. Do Ameryki Północnej został zawleczony i wykorzystywany jest jako roślina pastewna. Roślina jednoroczna o wysokości do 1,2 metra.
Chwastnica zbożowa, proso japońskie, pajza (Echinochloa frumentacea Link) - gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Uprawiany w Indiach, Chinach, w Korei. Ziarniaki spożywane są jako kasza. Do Ameryki Północnej został zawleczony i wykorzystywany jest jako roślina pastewna. Roślina jednoroczna o wysokości do 1,2 metra.
Echinochloa frumentacea là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Link mô tả khoa học đầu tiên năm 1827.[2]
Echinochloa frumentacea là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Link mô tả khoa học đầu tiên năm 1827.
Echinochloa frumentacea Link, 1827
Синонимы
Па́йза, или Ежо́вник хле́бный, или Япо́нское про́со (лат. Echinóchloa frumentácea) — вид травянистых растений рода Ежовник (Echinochloa) семейства Злаки, или Мятликовые (Gramineae)
Однолетнее растение, с хорошо развитой мочковатой корневой системой.
Стебли прямые, ветвистые у основания, 50—175 см высотой, хорошо облиственные. Листья плоские 2—4 см шириной.
Соцветия — многоколоосковые густые метёлки. Метёлка 7—25 см длиной, конусовидная, овальная, пирамидальная или яйцевидно-заостренная, с заостренной верхушкой и поочерёдно расположенными веточками. Колоски мелкие, собранные по 2—4 на короткой общей ножке, двухцветковые, верхний цветок развит, нижний — зачаточный.
Зерновка овальная или широкоэллиптическая, 1,7—3,5 мм длиной, заключена в блестящее зеленовато- или пепельно-серые цветковые чешуи. Вес 1000 семян 2—3,5 г.
В диком виде пайза распространена в Китае, Корее и Японии. В России встречается как сорняк на Дальнем Востоке[2]. Районы возделывания как продовольственной и кормовой культуры: Азия — Китай, п-ов Корея, Япония (культура айнов), Индия (в Гималаях до высоты свыше 2500 м), Цейлон; Южная Африка; Америка (США); Австралия[3].
В пределах России пайзу выращивают на зелёную массу и зерно преимущественно на Дальнем Востоке. Имеются сорта: Пауза, Перспектива, Удалая, Уссурийская, Эврика[4].
Размножается семенами. Всхожесть семян сохраняется 8—10 лет. Всходы не выносят заморозков, появляются через 10—20 дней после посева в прогретую до 10—12°С почву, в конце апреля — первой половине мая. В течение первого месяца всходы развиваются очень медленно, но затем наблюдается интенсивный прирост растений в высоту. Колошение и цветение в северных районах наступают в августе, на Северном Кавказе в конце июля — начале августа, созревание семян — в сентябре. Семена не осыпаются. Длина вегетационного периода 120—145 дней.
Пайза влаголюбивое и теплолюбивое растение, отзывчивое на удобрение и орошение. Хорошо развивается на южных чернозёмах, на деградированных чернозёмах и подзолистых почвах.
Агротехнические условия возделывания пайзы те же, что и для других злаковых однолетних трав. Способ посева обычный рядовой. Норма высева семян около 25 кг/га, в поукосных посевах на зелёный корм — до 90, в смешанных посевах с соей — 20—30 при норме высева около 60 кг/га. На зелёный корм и муку растения скашивают в период вымётывания, на силос — на 1 неделю позже, на зерно — при побурении большей части метёлок. На зелёный корм пайзу лучше выращивать в смешанных посевах, продолжительность уборки поукосных посевов на зелёный корм 15—20 дней[4].
Пайза — зерновое, кормовое и техническое растение.
Мелкое зерно даёт крупу типа пшена, являясь пищей бедняков в Азии[3]. На Дальнем Востоке используется корейским населением как хлебное растение.
Зерно пригодно для получения спирта, на корм домашнему скоту (свиньям) и птице. В США как фуражное даёт 8 урожаев в год. Получают 400—600 ц/га зелёной массы, или 150 ц/га сена, или до 30 ц/га зерна[3].
Зелёная трава, сено и солома охотно поедается крупным рогатым скотом и лошадьми. Солома и зелёная трава прекрасно силосуются[5].
На территории СССР пайза появилась в конце XIX — начале XX вв.[6] В СССР в послевоенные годы пайза как кормовое растение изучалась в культуре Белоруссии, на Украине, в Поволжье, на Северном Кавказе и в Средней Азии. Опытное выращивание показало, что растение даёт высокие урожаи зелёной массы, сена и семян, они были почти такие же, какие дают введенные в культуру суданская трава и сорго. Питательная ценность силоса и соломы выше по содержанию кормовых единиц и ниже по количеству перевариваемого белка по сравнению с просом и овсом[7]. В 100 кг зелёной массы 12,5 к.ед. и 1,6 кг переваримого протеина, в сене соответственно 60,5 и 6,9, в зерне — 92,7 и 10,5[6].
На Дальнем Востоке пайза даёт два — четыре укоса за вегетационный период. Урожайность зелёной массы составляет 300—450 ц/га и более, зерна 5—15 ц/га[4].
Па́йза, или Ежо́вник хле́бный, или Япо́нское про́со (лат. Echinóchloa frumentácea) — вид травянистых растений рода Ежовник (Echinochloa) семейства Злаки, или Мятликовые (Gramineae)
湖南稷子（学名：Echinochloa frumentacea），又名参子，为禾本科稗属下的一种草本植物，廣泛栽培于亞非的溫暖地區，高度最高可達150釐米，可作為飼料或糧食。
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇黍亞科（英语：Panicoideae）小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
