Pimenta Preta

Pieprz czarny (Piper nigrum) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Wywodzi się z Indii, jest uprawiany w wielu krajach strefy tropikalnej^[2]. Uprawia się go dla owoców (pestkowców), z których otrzymuje się znany pieprz przyprawowy.

Morfologia

Pokrój

Tropikalne pnącze o drewniejących dolnych częściach. Osiąga do 15 m wysokości, zarówno pień jak i rozgałęzienia są zgrubiałe w węzłach.

Liście

Ogonkowe, jajowate z sercowatą podstawą, ostro zakończone.

Kwiaty

Zebrane w kłosowate kwiatostany o długości 8-10 cm. Kwiaty drobne, seledynowobiałe, o dwóch pręcikach i jednym słupku, zagłębionym w jamie szypułki okrytej przysadką.

Owoc

Pestkowiec wielkości grochu, początkowo zielony, później czerwonawy lub żółtoczerwonawy, w końcu czarny. Owoce są zebrane po 20-30 w owocostan. Nasienie będące właściwą przyprawą okryte jest cienką, mięsistą warstwą (perykarp).

Biologia i ekologia

Roślina tropikalna i subtropikalna, najlepiej rośnie i plonuje na wilgotnych, próchniczych glebach w pobliżu wybrzeży morskich (w wysokiej wilgotności powietrza). Kwitnie przez cały rok. Owocuje już w 2-5 roku uprawy przez następne 40 lat^[3].

Zastosowanie

Z owoców pieprzu czarnego sporządzana jest przyprawa zwana pieprzem. U większości gatunków duża zawartość olejków eterycznych i alkaloidu piperyny nadaje charakterystyczny, palący smak.

• Ze względu na sposób otrzymywania przyprawę dzieli się na trzy rodzaje
  • pieprz czarny – z owoców niedojrzałych, suszonych i fermentowanych,
  • pieprz biały – łagodniejszy, z dojrzałych owoców
  • pieprz zielony – niedojrzałe zielone nasiona marynowane w kwasie octowym lub mlekowym albo konserwowane solanką.

Rodzaje przyprawy

Zobacz też: Pieprz cayenne.

Przypisy

Bibliografia

Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.