nomes no trilho de navegação
'n Segge is 'n rietgrasspesie (Cyperaceae) wat tot die genus Carex behoort. Dit is 'n groot genus met ongeveer 2000 spesies wat 'n wêreldwye verspreiding het. In Suider-Afrika kom nogtans net omtrent 'n dosyn inheemse spesies voor.[1]
Segges behoort tot dié plante wat in gematigde streke tot die vorming van veen kan bydra.[2] Van die seggespesies soos die Japannese Carex hachijoensis is gesogte tuinplante. [3]
In Suid-Afrika voorkomende spesies is:
Daar is ook 'n paar spesies in Suid-Afrika wat soms tot die genus Schoenoxiphium gereken word, maar dalk eintlik tot die genus Carex behoort.
Hierdie artikel omtrent 'n Biologieverwante onderwerp is slegs 'n saadjie. Jy kan Wikipedia help deur dit uit te brei.'n Segge is 'n rietgrasspesie (Cyperaceae) wat tot die genus Carex behoort. Dit is 'n groot genus met ongeveer 2000 spesies wat 'n wêreldwye verspreiding het. In Suider-Afrika kom nogtans net omtrent 'n dosyn inheemse spesies voor.
Segges behoort tot dié plante wat in gematigde streke tot die vorming van veen kan bydra. Van die seggespesies soos die Japannese Carex hachijoensis is gesogte tuinplante.
In Suid-Afrika voorkomende spesies is:
Carex acocksii C.Archer Carex aethiopica Schkuhr Carex burchelliana Boeck. Carex clavata Thunb. Carex cognata Kunth Carex ecklonii Nees Carex glomerabilis Krecz. Carex monotropa Nelmes Carex mossii Nelmes Carex rainbowii Luceño, Jim.Mejías, M.Escudero & Carex rhodesiaca Nelmes Carex spicato-paniculata C.B.Clarke Carex subinflata Nelmes Carex zuluensis C.B.ClarkeDaar is ook 'n paar spesies in Suid-Afrika wat soms tot die genus Schoenoxiphium gereken word, maar dalk eintlik tot die genus Carex behoort.
Cil (lat. Carex)[1] - cilkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Cil (lat. Carex) - cilkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Càrex (Carex) és un gènere d'herbàcies d'angiospermes de la família de les ciperàcies. És el gènere més ric en espècies de la família. L'estudi de les plantes del gènere càrex rep el nom de caricologia. El botànic Carl Ludwig Willdenow publicà el primer llibre d'aquesta matèria el 1805.
El seu nom deriva i indica l'aspresa de les seues fulles, que tenen una vora aspra i a vegades fins i tot tallant.
Del llatí carex, -icis (carecta, -ae) = nom dels càrexs (Carex L.). Segons Robertson (1979), estaria relacionat amb el grec charaktós, -e, -on = dentat, amb osques, asserrat, etc.; grec kàrcharos, -on = agut, tallant, de dents afilades, àspres; i del grec keíro = esquilar, tallar, rapar; el que eludiria a la natura tallant del marge foliar i el nervi mitjà.
Són plantes perennes gràcies a la presència d'un rizoma subterrani dels nusos del qual creixen les arrels, els brots (fèrtils i estèrils), i les mateixes branques del rizoma. Depenent de la proximitat dels nusos, hi haurà plantes cespitoses si creixen molt junts, o reptants si estan més separats. Aquests nusos tenen escates foliars que poden aparèixer reduïdes al nervi, la qual cosa fa que el rizoma semble que està cobert per fibres.
Les fulles tenen el mateix aspecte que el de les gramínies, variant el color des del glauc o verd blavós fins al verd fosc, poden estar enrotllades, aquillades, canaliculades, planes o plegades, amb l'àpex estretit bruscament o més o menys gradualment, amb la secció plana o trígona. Les fulles tenen unes baines tancades, aquest tret s'empra per a la seua taxonomia a nivell d'espècie, especialment les de les fulles inferiors, que poden romandre seques o descompondre's en fibres. Els àpexs d'aquestes beines poden presentar, a manera de prolongació de la part interna de la beina, una lígula, soldada al limbe de la fulla en la seua major part, però queda lliure una petita part la forma de la qual és d'importància per a discriminar l'espècie.
Les tiges fèrtils són generalment de secció trígona, poden ser llisos o estar coberts d'aculis, especialment en la part superior.
Les flors s'agrupen en inflorescències de tipus espiga, solitàties o reunides en panícules o raïms. Mentre unes espècies tenen espigues unisexuals, altres les tenen bisexuals, tenint aquestes últimes les flors masculines en la part apical (andrògines), o amb unes poques flors masculines a la base i l'àpex i flors femenines en la part mitjana, sent més rar a l'inrevés. La inflorescència té a la seua part inferior una bràctea de forma variable. Les flors femenines estan formades per un gineceu tancat en una estructura lageniforme, l'utricle, que al seu torn està protegit per una gluma inserida en l'eix de l'espiga. L'urticle és l'element més important per a diferenciar les espècies del gènere, encara que també és important la forma i el color de la gluma. El primordi seminal està format per 2 o 3 carpels soldats que produeixen un fruit en aqueni. Presenten 2 o 3 estigmes, també és un tret amb importància taxonòmica. La flor masculina està reduïda a tres estams protegit per una bràctea o gluma que sorgeix de l'eix de l'espiga. La forma de l'àpex i el color de la gluma són variables.
Les espècies de càrex es troben en gairebé tot el món, encara que hi ha unes poques espècies a les terres baixes tropicals, i l'Àfrica subsahariana. La majoria, però no totes, es troben en aiguamolls, com ara pantans, torberes calcàries, praderies entollades, rierols i séquies, en qualsevol zona humida amb aigua més o menys permanent. Es tracta d'un dels grups de plantes dominants en l'àrtic i la tundra alpina. Toleren una profunditat d'aigua de fins a 50 cm.
Els estudis morfològics, ontogènics, citogenètics i moleculars apunten a l'origen polifilètic del gènere i al caràcter artificial de la classificació infragenètica; si bé, l'immadur estat de coneixements de molts grups aconsella ser observador i adoptar la classificació de A. O. Chater (in Tutin & al. (eds.), Fl. Eur. 5:290-323 (1980)), que segueix bàsicament a G. Kükenthal i divideix el gènere en 4 subgèneres. La nomenclatura dels mateixos ha sigut actualitzada seguint bàsicament a T.V. Egorova (Sedges Russia, 1999).
El gènere Càrex, junt amb altres gèneres de ciperàcies i juncàcies, posseeix una sèrie de particularitats citogenètiques, entre les quals destaquen:
Aquestes característiques són importants per a comprendre l'evolució que ocorre dins del gènere i ha sigut objecte de nombrosos estudis
Diagrama de la flor- A. masculina; B. femenina (3 estigmes); C. femenina (2 estigmes); D. Esquema d'una flor femenina.
Gra de pol·len típic del gènere Carex.
Carex stipata
Carex tristachya
Carex utriculata
Carex sprengel
Carex hoodii
Carex stipata
Càrex corbat (Carex curvula)
Càrex estelat (Carex echinata)
Carex flacca
Carex curta
Carex elata
Carex diandra
Càrex (Carex) és un gènere d'herbàcies d'angiospermes de la família de les ciperàcies. És el gènere més ric en espècies de la família. L'estudi de les plantes del gènere càrex rep el nom de caricologia. El botànic Carl Ludwig Willdenow publicà el primer llibre d'aquesta matèria el 1805.
Ostřice (Carex) je rod bylin z čeledi šáchorovitých.
Jedná se o rostliny trávovitého vzhledu (graminoidy). Někdy vytváří husté trsy až bulty, jindy nikoliv a pak často vytváří výběžky. Lodyhy jsou většinou listnaté, zpravidla trojhranné, vzácněji oblé. Listy jsou bazální i lodyžní, vzácněji jen bazální, jsou přisedlé, střídavé, s listovými pochvami;na bázi svrchní strany listu se nachází jazýček. Čepele jsou čárkovité (zpravidla maximálně do 2 cm široké), ploché či žlábkovité nebo skládané do tvaru písmene M, vzácně nitkovité, žilnatina je souběžná. Jedná se o rostliny jednodomé i dvoudomé. Květy jsou jednopohlavné a tvoří jednokvěté klásky, které skládají klasy; ty jsou buď jednotlivé (jednoklasé ostřice), nebo dále skládají laty, hrozny či klasy (víceklasé ostřice). Pokud jsou víceklasé, pak jsou někdy samčí a samičí květy přítomny ve stejném klásku (stejnoklasé ostřice), jindy se složené květenství skládá ze samostatných samčích a samičích klásků (různoklasé ostřice). Klasy jsou podepřeny listeny, jednotlivé květy (jednokvěté klásky) jsou také podepřeny listenem, který se nazývá většinou pleva. U samičích květů je navíc přítomen další listen (pleva), který má srostlé okraje a tím obaluje celý květ a později nažku. Tyčinky jsou 3 (vzácně 1 či 2), blizny 2 nebo 3. Okvětí chybí. Plodem je nažka, která spolu s obalem listenu tvoří mošničku. Mošničky jsou podepřené plevami. Po celém světě je známo asi 2000 druhů, hlavně v oblastech s mírným nebo chladným klimatem. Jedná se o jeden z nejrozsáhlejších rodů cévnatých rostlin.
Někteří autoři dělí rod Carex s.l. na dva dílčí rody: Carex s.str. (česky ostřice) a Vignea (česky tuřice). Mezi Carex s. str. třeba Dostál (1989) zařazuje některé jednoklasé a různoklasé ostřice, zatímco Vignea u něj obsahuje stejnoklasé ostřice a některé jednoklasé. V tomto článku je zastáváno široké pojetí rodu Carex.
V České republice roste více jak 80 druhů ostřic. Pro přehlednost je lze dělit do několika skupin. Některé druhy jsou hojné, jiné naopak extrémně vzácné. Část patří k ohroženým rostlinám, viz poznámka C1: kriticky ohrožený druh; C2: Silně ohrožený druh. Do seznamu byly přidány další druhy, které se v ČR nevyskytují, ale rostou v sousedních státech, v závorce uvedeno (mimo ČR).
Ostřice (Carex) je rod bylin z čeledi šáchorovitých.
Star-slægten (Carex) er en planteslægt, der rummer rigtigt mange arter. De fleste arter er knyttet til våde og næringsfattige habitater. Fælles for dem er følgende træk: Det er flerårige urter med treradet bladstilling og stængler uden opsvulmede knæ. Bladskederne hos mange arter er mere eller mindre skarpt trekantede. Bladene kan være flade og foldede på langs, rendeformede eller trådformede. Bladene hos en del arter har ru rand.
Beskrevne arterFremmede arter, der anvendes i danske haver:
Fremmede arter, der anvendes i danske haver:
Brunbladet star (Carex buchananii) Morgenstjernestar (Carex grayi) Japansk star (Carex morrowii) Palmebladstar (Carex muskingumensis) Fuglefodstar (Carex ornithopoda) Vejbredstar (Carex plantaginea)Seggen (Carex) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Die über 2200 Arten gedeihen in den kalten und klimatisch gemäßigten Gebieten fast weltweit.
Seggen-Arten sind ausdauernde, krautige Pflanzen. Einige wenige Arten können im ersten Jahr blühen und fruchten und überdauern dann nicht (etwa Carex bebbii, Carex viridula). Einige weitere Arten, wie etwa Carex adusta, sind kurzlebig, die Pflanzen leben nicht mehr als drei bis fünf Jahre.
Alle Arten bilden Rhizome, die aber bei horstbildenden Arten sehr kurz sind. Die Rhizome können auch als lange Stolone ausgebildet sein, sodass die Pflanzen ausgedehnte Rasen bilden. Einige Arten wie Carex elata und andere horstbildende Arten sowie Arten in Sanddünen besitzen Rhizome, die vertikal wachsen.
Die Halme sind meist dreikantig, nur selten stängelrund. Bei den meisten Arten sind die einzigen oberirdischen Sprossachsen die Achsen der Blütenstände. Die Blätter stehen an diesen grundständig oder sind entlang der Achse angeordnet. Vegetative Sprosse haben meist nur grundständige Blätter, ihr oberirdischer Teil besteht nur aus den sich überlappenden Blattscheiden. Nur bei wenigen Arten gibt es vegetative Sprosse mit einer richtigen Sprossachse mit Knoten und Internodien. Diese sind charakteristisch für die Sektion Ovales, kommen aber auch in der Sektion Holarrhenae und Carex vor. Bei einigen Arten gibt es neben den normalen, gestauchten Sprossen auch solche, die sich zu langen Stolonen entwickeln und so der vegetativen Vermehrung dienen.
Die Laubblätter sitzen am Grund und am Halm, bei manchen Arten sind alle grundständig. Ein Blatthäutchen ist vorhanden. Die Blattspreite ist flach, V- oder M-förmig im Querschnitt. Selten ist die Spreite fädig, eingerollt oder rundlich. Meist ist sie unter 20 Millimeter breit. Ist sie flach, so hat sie eine deutlich ausgeprägte Mittelrippe. Die Blattscheide ist bei den einzelnen Arten von diagnostischer Bedeutung: wichtig ist hierbei, ob sie beim Aufreißen, bedingt durch Wachstum, lappig zerfetzen oder netzartig zerfasern.[1] Auch die Farbe der Blattscheiden ist von Bedeutung.[1]
Die endständigen Blütenstände bestehen aus Ährchen, die in Ähren stehen, die wiederum in Ähren, Trauben oder Rispen zusammengefasst sind. Die Tragblätter der Ähren sind laubblatt- oder schuppenartig. Die Tragblätter der Ährchen sind schuppenartig und nur sehr selten laubblattartig. Die Ährchen bestehen aus einer Blüte und haben keine oder eine Schuppe. Die Blüten sind eingeschlechtig: männliche Blüten haben keine Schuppe; weibliche Blüten haben eine Schuppe mit verwachsenen Rändern, die als Utriculus (Perigynium, falsche Kapsel) die Blüte umschließt und nur an der Spitze offen ist. Eine Blütenhülle ist nicht vorhanden. Die männlichen Blüten haben ein bis drei Staubblätter. In der weiblichen Blüte sind die Griffel entweder abfallend oder unterschiedlich lange an der Frucht verbleibend. Sie sind gerade und zwei- bis dreifach gelappt.
Die Früchte, es sind Achänen, sind bikonvex, plankonvex oder dreikantig, selten vierkantig.
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 10.
Die Vertreter der Gattung kommen häufig an feuchten bis nassen Standorten vor. Das Wasser steht in der Wachstumszeit selten höher als 50 Zentimeter. An solchen Standorten sind Seggen häufig dominant oder kodominant. Großen Anteil an der Vegetation haben sie auch in der arktischen Tundra. Häufig treten sie auch in Grasländern der Gebirge, an felsigen Standorten und in Wäldern auf. In den Wäldern des östlichen Nordamerika kommen 20 und mehr Arten auf wenigen Hektar vor.
Der Gattungsname Carex ist eine lateinische Bezeichnung für Sauergräser mit schneidenden Blättern. Der Trivialname Seggen leitet sich vermutlich von einer rekonstruierten indogermanischen Wurzel *(s)ker- (schneiden) ab.[2]
Die Gattung Carex wurde durch Carl von Linné aufgestellt.
Die Gattung Carex gehört zu Tribus Cariceae in der Unterfamilie Cyperoideae innerhalb der Familie Cyperaceae. In mehreren Studien wurde gezeigt, dass Carex in ihrem klassischen Umfang eine paraphyletische Gruppe sind. Eine neuere Klassifikation, die diese Ergebnisse berücksichtigt, steht aber noch aus.[3] 2016 wurde eine phylogenetische Untersuchung[4] veröffentlicht, bei der mit 996 von 1983 ungefähr die Hälfte der bekannten Arten berücksichtigt wurde. Dabei wurden die meisten der bisher anerkannten Sektionen der Gattung, welche aufgrund morphologischer Merkmale aufgestellt wurden, als nicht monophyletisch erkannt.
Die Gattung Carex ist fast weltweit verbreitet. Sie fehlt lediglich in den tropischen Tiefländern, wo sie nur in Südostasien mit wenigen Arten vertreten ist. Auch in Afrika südlich der Sahara ist die Gattung spärlich vertreten. Artenreich dagegen ist Nordamerika mit rund 480 Arten, und außerdem Ostasien.
Die nachfolgenden Arten kommen in Mitteleuropa vor:
Weitere Arten der Gattung Carex (ohne Zuordnung, hier eine Auswahl):
Seggen (Carex) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Sauergrasgewächse (Cyperaceae). Die über 2200 Arten gedeihen in den kalten und klimatisch gemäßigten Gebieten fast weltweit.
Bardi, qiyoq (Carex) — hiloldoshlar (bardidoshlar) oilasiga mansub ko‘p yillik o‘simliklar turkumi. To‘p-to‘p bo‘lib o‘sadi. Poyasi uch qirrali, bo‘g‘imsiz. Barglari tasmasimon, tilchasiz, yopiq qinli, qatgiq, chetlari g‘adir-budur. Gullari mayda, rangsiz, ikki yoki bir jinsli, ba’zan ikki uyli bo‘lib, [1]
Bardi, qiyoq (Carex) — hiloldoshlar (bardidoshlar) oilasiga mansub ko‘p yillik o‘simliklar turkumi. To‘p-to‘p bo‘lib o‘sadi. Poyasi uch qirrali, bo‘g‘imsiz. Barglari tasmasimon, tilchasiz, yopiq qinli, qatgiq, chetlari g‘adir-budur. Gullari mayda, rangsiz, ikki yoki bir jinsli, ba’zan ikki uyli bo‘lib,
Botgäärs (Carex) as en skööl faan amanbi 2000 plaantenslacher un det famile faan't raidgäärs (Cyperaceae). Hat wääkst uun kuul of miatag kliima.
Carex is a vast genus o ower 1500 species o grassy plants[2] in the faimily Cyperaceae, commonly kent as sedges. Ither members o the Cyperaceae faimily are an aa cried sedges, however those o genus Carex mey be cried "true" sedges, an it is the maist species-rich genus in the faimily. The study o Carex is kent as caricology.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_IMG_9154.jpg)
_IMG_9154.jpg)
_IMG_6505.JPG)
_IMG_8316.jpg)
|chapter= ignored (help) Carex is a vast genus o ower 1500 species o grassy plants in the faimily Cyperaceae, commonly kent as sedges. Ither members o the Cyperaceae faimily are an aa cried sedges, however those o genus Carex mey be cried "true" sedges, an it is the maist species-rich genus in the faimily. The study o Carex is kent as caricology.
Chicha-chicha (Chichachicha)[1] icha Uqchakanila[2] (genus Carex) nisqakunaqa runtuma yura rikch'aq aylluman kapuq yurakunam, achka rikch'aqmi, 1100-chá. Uqhu k'itikunapim wiñanku.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Chicha-chicha.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Chicha-chicha
Chicha-chicha (Chichachicha) icha Uqchakanila (genus Carex) nisqakunaqa runtuma yura rikch'aq aylluman kapuq yurakunam, achka rikch'aqmi, 1100-chá. Uqhu k'itikunapim wiñanku.
Saidris, sīkēs da vikšris (luotīnėškā: Carex) ī tuokė šlapiū vėitu žuolie. Muokslėškā ana prėgol prī vėinskiltiu augalū.
Saidrē daugomuo būn daugiametės žuolės. Anas tonkiausē žīdia gegožė–bėrželė mienėsēs. Lapā būn ėlgi, ėšruod padabnē kap kards, anūm rombā aštrē ī, tūdie parbraukus pėrštās anūs parpjaun. Žėidā sogolė̄ i tuokės plaukoutas varpalės.
Aug saidrē šlapiūs pėivūs, pelkies, pjauniūs, tīrūs, ondenū krontūs, prī balū, raistūs. Daugoms saidriu soaug i dėdlius kēsus ė palėik cielus kēsīnus. Ėš anou šierals menks – rets gīvuolis tejied saidrius.
Sarahein (latin.: Carex), mugažo Sohein paginoiš, om äivoččiden heinäsižiden kazmusiden heim. Mülütadas Saraheinižed-sugukundha. Heim mülütab pol'tošt vai kaks' tuhad erikoid.
Heimon erikod kazdas kaikil kontinentil, kaikiš londuseližiš zonoiš, no enamba kaiked Pohjoižen mapoliškon venos i vilus vöiš. Saraheinäd formiruidas kazmuskatet znamasižes märas. Erikoiden enambuz navedib nepsut i kendäkoid. Läz eile erikoid räkiš letkesižiš rahvahatomiš maiš.
Kaidoiden lehtesiden röun om terav, henoidenke piidenke pilan kartte. Kazmused sädas nenid elonformid: mäthad, maturbhad, ühtenzoittud juril vezoiden žomad. Henod änikod kazdas tähk-änikusel.
Sarahein om turbhan komponent, reskveden akkumulätor. Ištutadas puhtastamha vezištoid i vahvištamha mahust. Äjiden vezilinduiden ümbrišt da söte.
Sarahein (latin.: Carex), mugažo Sohein paginoiš, om äivoččiden heinäsižiden kazmusiden heim. Mülütadas Saraheinižed-sugukundha. Heim mülütab pol'tošt vai kaks' tuhad erikoid.
Heimon erikod kazdas kaikil kontinentil, kaikiš londuseližiš zonoiš, no enamba kaiked Pohjoižen mapoliškon venos i vilus vöiš. Saraheinäd formiruidas kazmuskatet znamasižes märas. Erikoiden enambuz navedib nepsut i kendäkoid. Läz eile erikoid räkiš letkesižiš rahvahatomiš maiš.
Kaidoiden lehtesiden röun om terav, henoidenke piidenke pilan kartte. Kazmused sädas nenid elonformid: mäthad, maturbhad, ühtenzoittud juril vezoiden žomad. Henod änikod kazdas tähk-änikusel.
Sarahein om turbhan komponent, reskveden akkumulätor. Ištutadas puhtastamha vezištoid i vahvištamha mahust. Äjiden vezilinduiden ümbrišt da söte.
Кылыс от (лат. Cárex) — кылыс оттуҥулар (лат. Cyperaceae) кэргэннэригэр киирэр элбэх сыллаах оттор уустара, араас классификациянан ууска 1500[1]:135 көрүҥтэн 2000[2]:112[3]:263 көрүҥҥэ дылы үүнээйи киирэр. Туох баар килиимэт зонатыгар үүнэр гынан баран, саамай тарҕаммыт сирдэрэ - Хотугу полушарие сымнаһыар килиимэттээх сирдэрэ.
Уһун синньигэс кырыылаах сэбирдэхтээх ууга үүнэр соппоҥ от.
Хăях (Carex L.) — шурлăхра ӳсекен курăк, хăяхлисен çемйинчи ăрат, хăйĕн шутне 2000 ытла тĕс кĕртет.
Хăях — пĕтĕм тĕнчепе сарăлнă. Чăван Енре çак тĕссем тĕл пулаççĕ [1]:
Хăях (Carex L.) — шурлăхра ӳсекен курăк, хăяхлисен çемйинчи ăрат, хăйĕн шутне 2000 ытла тĕс кĕртет.
Ыраң (лат. Carex, L. 1753) – ыраңдар тукумундагы өсүмдүк уруусу. Көп жылдык чөп. Борпоң дүңчөлүү, чанда жалгыздан өсөт. Сабакы, тамыры сойлоп өсөт. Кээде булактан жайылып аккан сууда өркөчтүү сазды пайда кылат. Сабагынын бийикт. 50 смден ашпайт. Жалбырактары сызгычтай түз, ичке. Гүлү бир жыныстуу, адатта бир үйлүү өсүмдүк. Гүл жандагычы жок, майда гүлү машакча топ гүлгө чогулган. Аталык гүлү жабуучу түрпөлөрдүн колтугунда жайгашып, 3 аталыктуу, энелик гүлү, баштыкча деп аталган гүл жалбырагынын ичинде болот. Жер жүзүндө 1500, Кыргызстанда 55тей түрү бар. Алар мелүүн жана суук алкактагы нымдуу жерде таралган. Кыргызстанда бөксө тоолордон бийик төрлөргө чейинки суу жетиштүү жерде өсөт. Эрте жазда өсүүчүлөрүн мал жакшы оттойт. Айрым райондордо негизги чабынды чөп. Кай бир түрлөрүнөн аркан, күдүрөкөй кагаз, парниктерде, ошондой эле чарбада колдонулуучу жабуу (калканч), үй эмеректерин жасоо үчүн жана башка керектелет. Айрым түрлөрү медицинада колдонулуп, кооздук үчүн да өстүрүлөт.
ისირი თანეშე ისიროტა, ისირე, ლისირი, ხაია (Carex) — ჩანარეფიშ გვარი ისირიშობურეფიშ ფანიაშე. მიარეწანიანი დოლონიშ აკმაქიმინალი ფესვეტა ოდიარე რე. ისირს თინწახნაკამი, ოშა-გოშათ მორგვალე ღერი უღუ, ნამუსჷთ გოჩანს ღოზური ვარ-და ლანცეტა ფურცელეფი.
ისირიშ 2000-შახ გვარობა რე ჩინებული. უმენტაშო გოფაჩილი რე ზჷმიერი დო რგილი ჰეერიშ ზონეფს. საქორთუოს 90-შახ გვარობა აფხვადჷნა.
ისირი ჩანს ირნერი ტიპიშ ორენს - ტყაშ ზონას, ტიოზის, ტუნდრას დო ალპურ დოლოეფს. გჷშაკერძაფილო მიარეთ რე არძა ზონაშ ლამე დო ჩირე აბანეფს.
ისირს გჷმირინუნა ოსილოსეთ დო ნაცალათ. კანკალე გვარობას - ჭილეფიშ, ჩანთეფიშ დო ქუდეფიშ ორშუალო, დგჷმილეფიშ გინართვალო, ოშა-გოშათ თოკიშ ოგიროხალო. შხუ ისირშე აკეთენა ქარღადის დო შხვა.
ისირი თანეშე ისიროტა, ისირე, ლისირი, ხაია (Carex) — ჩანარეფიშ გვარი ისირიშობურეფიშ ფანიაშე. მიარეწანიანი დოლონიშ აკმაქიმინალი ფესვეტა ოდიარე რე. ისირს თინწახნაკამი, ოშა-გოშათ მორგვალე ღერი უღუ, ნამუსჷთ გოჩანს ღოზური ვარ-და ლანცეტა ფურცელეფი.
ისირიშ 2000-შახ გვარობა რე ჩინებული. უმენტაშო გოფაჩილი რე ზჷმიერი დო რგილი ჰეერიშ ზონეფს. საქორთუოს 90-შახ გვარობა აფხვადჷნა.
ისირი ჩანს ირნერი ტიპიშ ორენს - ტყაშ ზონას, ტიოზის, ტუნდრას დო ალპურ დოლოეფს. გჷშაკერძაფილო მიარეთ რე არძა ზონაშ ლამე დო ჩირე აბანეფს.
ისირს გჷმირინუნა ოსილოსეთ დო ნაცალათ. კანკალე გვარობას - ჭილეფიშ, ჩანთეფიშ დო ქუდეფიშ ორშუალო, დგჷმილეფიშ გინართვალო, ოშა-გოშათ თოკიშ ოგიროხალო. შხუ ისირშე აკეთენა ქარღადის დო შხვა.
Carex is a vast genus of more than 2,000 species[3] of grass-like plants in the family Cyperaceae, commonly known as sedges (or seg, in older books). Other members of the family Cyperaceae are also called sedges, however those of genus Carex may be called true sedges, and it is the most species-rich genus in the family. The study of Carex is known as caricology.
All species of Carex are perennial,[4] although some species, such as C. bebbii and C. viridula can fruit in their first year of growth, and may not survive longer.[5] They typically have rhizomes, stolons or short rootstocks, but some species grow in tufts (caespitose).[4] The culm – the flower-bearing stalk – is unbranched and usually erect.[4] It is usually distinctly triangular in section.[4]
The leaves of Carex comprise a blade, which extends away from the stalk, and a sheath, which encloses part of the stalk.[4] The blade is normally long and flat, but may be folded, inrolled, channelled or absent.[4] The leaves have parallel veins and a distinct midrib. Where the blade meets the culm there is a structure called the ligule.[4] The colour of foliage may be green, red or brown, and "ranges from fine and hair-like, sometimes with curled tips, to quite broad with a noticeable midrib and sometimes razor sharp edges".[6]
The flowers of Carex are small and are combined into spikes, which are themselves combined into a larger inflorescence. The spike typically contains many flowers, but can hold as few as one in some species.[4] Almost all Carex species are monoecious; each flower is either male (staminate) or female (pistillate).[4] A few species are dioecious. Sedges exhibit diverse arrangements of male and female flowers. Often, the lower spikes are entirely pistillate and upper spikes staminate, with one or more spikes in between having pistillate flowers near the base and staminate flowers near the tip.[7] In other species, all spikes are similar. In that case, they may have male flowers above and female flowers below (androgynous) or female flowers above and male flowers below (gynecandrous). In relatively few species, the arrangement of flowers is irregular.
The defining structure of the genus Carex is the bottle-shaped bract surrounding each female flower.[7] This structure is called the perigynium or utricle, a modified prophyll. It is typically extended into a "rostrum" or beak, which is often divided at the tip (bifid) into two teeth.[7] The shape, venation, and vestiture (hairs) of the perigynium are important structures for distinguishing Carex species.
The fruit of Carex is a dry, one-seeded indehiscent achene or nut[4] which grows within the perigynium. Perigynium features aid in fruit dispersal.
Carex species are found across most of the world, albeit with few species in tropical lowlands, and relatively few in sub-Saharan Africa.[5] Most (but not all) sedges are found in wetlands – such as marshes, calcareous fens, bogs and other peatlands, pond and stream banks, riparian zones, and even ditches.[7] They are one of the dominant plant groups in arctic and alpine tundra, and in wetland habitats with a water depth of up to 50 cm (20 in).[5]
The genus Carex was established by Carl Linnaeus in his work Species Plantarum in 1753, and is one of the largest genera of flowering plants.[8] Estimates of the number of species vary from about 1100 to almost 2000.[5] Carex displays the most dynamic chromosome evolution of all flowering plants. Chromosome numbers range from n = 6 to n = 66, and over 100 species are known to show variation in chromosome number within the species, with differences of up to 10 chromosomes between populations.[9]
Carex has been divided into subgenera in a number of ways. The most influential was Georg Kükenthal's classification using four subgenera – Carex, Vignea, Indocarex and Primocarex – based primarily on the arrangement of the male and female flowers.[5] There has been considerable debate about the status of these four groups, with some species being transferred between groups and some authors, such as Kenneth Kent Mackenzie, eschewing the subgenera altogether and dividing the genus directly into sections.[5] The genus is now divided into around four subgenera, some of which may not, however, be monophyletic:[10]
Several fossil fruits of two Carex species have been described from middle Miocene strata of the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, Denmark.[12]
Carex species and cultivars are popular in horticulture, particularly in shady positions.[13][14] Native species are used in wildland habitat restoration projects, natural landscaping, and in sustainable landscaping as drought-tolerant grass replacements for lawns and garden meadows.[15] Some require damp or wet conditions, others are relatively drought-tolerant. Propagation is by seed or division in spring.[16]
The cultivars Carex elata 'Aurea' (Bowles' golden sedge)[17] and Carex oshimensis 'Evergold' [18] have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
A mix of dried specimens of several species of Carex (including Carex vesicaria) have a history of being used as thermal insulation in footwear (such as nutukas used by Sámi people[19]). Sennegrass is one of the names for such mixes.[19] During the first human expedition to the South Pole in 1911, such a mix were used in skaller, when camps had been set (after each stretch of travelling had been completed).[20] Carsten Borchgrevink of the British Antarctic Expedition 1898-1900 reported “I found the Lapps method of never using socks in their Finn boots answered well. Socks are never used in Finnmarken in winter time, but ‘senne grass’ which they, of course, had a special method of arranging in the 'komager' (Finn boots) … if you get wet feet while wearing the grass in the ‘komager’ you will be warmer than ever, as the fresh grass will, by the moisture and the heat of your feet, in a way start to burn or produce its own heat by spontaneous combustion. The great thing seems to be to arrange the grass properly in the boots, and although we all tried to imitate the Finns in their skill at this work, none of us felt as warm on our feet as when they had helped us.”[21]
Species serve as a food source for numerous animals,[22] and some are used as a livestock hay.[23][24]
The Blackfoot put carex in moccasins to protect the feet during winter.[25] The Cherokee use an infusion of the leaf to "check bowels".[26] The Ohlone use the roots of many species for basketry.[27] The Goshute use the root as medicine.[28] The Jemez consider the plant sacred and use it in the kiva.[29] The Klamath people weave the leaves into mats, use the juice of the pith as a beverage, eat the fresh stems for food and use the tuberous base of the stem for food.[30] The indigenous people of Mendocino County, California use the rootstocks to make baskets and rope.[31] The indigenous people of Montana also weave the leaves into mats and use the young stems as food.[32] The Navajo of Kayenta, Arizona grind the seeds into mush and eat them.[33] The Oregon Paiute weave it to make spoons.[34] The Pomo use the roots to make baskets,[35][36] and use it to tend fishing traps.[37] They also use it to make torches.[37] The Coast Salish use the leaves to make baskets and twine.[38] The Songhees eat the leaves to induce abortions.[38] The Nlaka'pamux used the leaves as brushes for cleaning things and use the leaves as forage for their livestock.[39] The Wailaki weave the roots and leaves into baskets and use the leaves to weave mats.[40] The Yuki people use the large roots to make baskets.[41]
Carex is a vast genus of more than 2,000 species of grass-like plants in the family Cyperaceae, commonly known as sedges (or seg, in older books). Other members of the family Cyperaceae are also called sedges, however those of genus Carex may be called true sedges, and it is the most species-rich genus in the family. The study of Carex is known as caricology.
Karekso (Carex) estas multspecia genro el planta familio ciperacoj. La specioj estas plurjaraj herboj kun poacecaj folioj, pli-malpli triangulaj tigoj kaj spike aranĝitaj, duklinaj floroj en preskaŭ ĉiuj specioj monoikaj. Ili formas ofte tufojn kaj kreskas en malsekaj lokoj.
Kareksoj troviĝas preskaŭ tutmonde. Ili mankas nur en malaltaj tropikaj terenoj, kie aperas nur malmultaj specioj en Sudorienta Azio. Ankaŭ en Afriko sude de Saharo troviĝas malmultaj specioj. Abundas specioj male en Norda Ameriko, kie troviĝas 480 specioj, kaj ankaŭ en Orienta Azio.
Karekso (Carex) estas multspecia genro el planta familio ciperacoj. La specioj estas plurjaraj herboj kun poacecaj folioj, pli-malpli triangulaj tigoj kaj spike aranĝitaj, duklinaj floroj en preskaŭ ĉiuj specioj monoikaj. Ili formas ofte tufojn kaj kreskas en malsekaj lokoj.
Kareksoj troviĝas preskaŭ tutmonde. Ili mankas nur en malaltaj tropikaj terenoj, kie aperas nur malmultaj specioj en Sudorienta Azio. Ankaŭ en Afriko sude de Saharo troviĝas malmultaj specioj. Abundas specioj male en Norda Ameriko, kie troviĝas 480 specioj, kaj ankaŭ en Orienta Azio.
Carex es un género de plantas perteneciente a la familia de las ciperáceas establecido por Carlos Linneo en 1753 y compuesto por unas 1100 especies distribuidas por casi todo el mundo pero con predominancia de las regiones frías y templadas. Es el género de plantas con reproducción anfimíctica (es decir, con intervención sexual) más extenso entre las angiospermas (plantas con flores y frutos). El singular se castellaniza como cárex (femenino) y el plural como cárices.
Son plantas cespitosas o rizomatosas, perennes; con culmos mayormente angulados; plantas monoicas o raramente dioicas. Hojas mayormente lineares, planas, dobladas o acanaladas; vaina cerrada, variadamente ligulada. Flores estaminadas y pistiladas en la misma espiga o en espigas diferentes en la misma planta; espigas frecuentemente abrazadas por una bráctea foliosa, sésiles o variadamente pedunculadas, flósculos individuales abrazados por una sola escama paleácea; perianto ausente; estambres 3; ovario, excepto por el ápice del estilo y el fruto, rodeado laxa o estrechamente por una bráctea modificada en forma de saco, que es el perigonio, este con o sin rostro.[1]
El género fue nombrado por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 972–979. 1753.[1][2]
Carex: nombre genérico que podría derivar del griego kairo, que significa "lastimar", relacionado con las hojas cortantes que poseen estas plantas.[3] Ya usado por Virgilio (3, 231).[4]
Carex es un género de plantas perteneciente a la familia de las ciperáceas establecido por Carlos Linneo en 1753 y compuesto por unas 1100 especies distribuidas por casi todo el mundo pero con predominancia de las regiones frías y templadas. Es el género de plantas con reproducción anfimíctica (es decir, con intervención sexual) más extenso entre las angiospermas (plantas con flores y frutos). El singular se castellaniza como cárex (femenino) y el plural como cárices.
See artikkel on taimeperekonnast. Teiste tähenduste kohta vaata täpsustuslehekülge Tarn (täpsustus).Tarn (Carex) on kõrreliselaadsete seltsi kuuluva lõikheinaliste sugukonna liigirikkaim perekond.
Esimesena kirjeldas tarnu teaduslikult Linnaeus oma 1753 ilmunud teoses "Species plantarum". Sellega pani ta aluse tarnade uurimise teadusele ehk karikoloogiale. Esimesed üksnes karikoloogiale pühendatud teosed olid saksa botaaniku Carl Ludwig Willdenowi 1805 avaldatud 107-leheküljeline raamat "Caricologia, sive descriptiones omnium specierum caricis, in usum excursionum botanicarum pro amicis seorsim impressa..." ja saksa botaaniku Carl Heinrich Hoppe 1826 avaldatud 104-leheküljeline raamat "Caricologia germanica oder Aufzahlung der in Deutschland wildwachsenden Riedgraser".
Tarnaliikide arvuks on pakutud 1100–2000. Eestis on tarnaliike loendatud 77 [1].
Tarnad on kosmopoliitsed, kuid kõige rohkem on neid parasvöötmes. Neid leidub kõikjal igijääga katmata aladel, välja arvatud Amazonase suudmest kagusse jääv ala, Araabia poolsaar, Thari kõrb ja põhiosa Aafrikast. Aafrikas leidub tarnu vaid Põhja-Aafrikas, Lõuna-Aafrikas, Madagaskaril, Niiluse orus ja Etioopias.
Enamik tarnu, kuid mitte nad kõik, kasvab märgaladel, eriti paduratel, soodes ja rabades, tiikide ja vooluveekogude kallastel ning isegi kraavides, kus nad sageli moodustavad taimestiku põhiosa.
Tarna leht moodustub lehelabast ja -tupest. Lehetupe üleminekukohas lehelabaks asub väike kilejas keeleke.
Tarna õied moodustavad pähiku. Erinevail liikidel saab eristada androgüünset ja günekandrilist pähikut. Esimesel juhul on isasõied pähiku tipus, emasõied aga alusel. Emasõitest areneb hiljem põisik, mille morfoloogia on tähtis liigimääramistunnus.
Tarnad on kasutusel taimekasvatuses, sealhulgas maastikuarhitektuuris ja eraaedades. Looduslikult kasvavad liigid on levinud looduskeskkonna taastamise projektides ja jätkusuutlikus maastikukujunduses. Ehkki nad armastavad vett, taluvad nad hästi kuivust, mistõttu neid kasutatakse aasadel ja muru asemel seal, kus ei taheta kulutada vett kastmise peale. Mõnda tarnaliiki kasutatakse aianduses ilutaimena. Paljud tarnade ilutaimena kasvatatavad sordid on aretatud Jaapanis.
Eestis kasvab 77 liiki tarnu.
See artikkel on taimeperekonnast. Teiste tähenduste kohta vaata täpsustuslehekülge Tarn (täpsustus). Tarn (Carex) on kõrreliselaadsete seltsi kuuluva lõikheinaliste sugukonna liigirikkaim perekond.
Ezpata-belarra (Carex) ihiaren antzeko belar landare batzuei ematen zaien izena da[1]. Cyperaceae familiako 1.500 espezie baino gehiagok osatzen dute genero zabal hau.
Gurean, espezierik ezagunenak hauek dira:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ezpata-belarra (Carex) ihiaren antzeko belar landare batzuei ematen zaien izena da. Cyperaceae familiako 1.500 espezie baino gehiagok osatzen dute genero zabal hau.
Gurean, espezierik ezagunenak hauek dira:
Ezpata-belar arrunta (Carex pendula) Hareetako ezpata-belarra (Carex arenaria) Carex hirta espezie tipoa. Carex chordorrhiza Carex paniculataSarat (Carex) on sarakasvien (Cyperaceae) heimon runsaslukuisin suku. Siihen arvellaan kuuluvan tuhannesta jopa kahteen tuhanteen lajia.[1]
Sarat ovat levittäytyneet koko maailmaan, mutta tyypillisesti lajit viihtyvät lauhkean ja kylmän vyöhykkeen soilla, kosteilla niityillä ja rannoilla.[2] Sarojen maavarret levittäytyvät laajalle alueelle ja ne muodostavat tiheitä verkostoja, minkä ansiosta ne kantavat märilläkin soilla niitä ylittävää hirveä ja ihmistä.
Sisällysluettelo
Sarojen varret ovat haarattomia ja useimmiten kolmikulmaisia, mikä erottaa ne heinistä. Sarojen kukinnot voivat olla tiiviitä tähkiä tai erilaisia kerrannaiskukintoja. Kukat ovat rakenteeltaan varsin yksinkertaisia ja ne sijaitsevat tähkäsuomujen peitossa. Emikukkaa ympäröivää esilehteä sanotaan pullakoksi, joka monilla lajeilla muistuttaa muodoltaan pulloa. Pullakon muoto ja emikukan luottien lukumäärä (kaksi tai kolme) ovat tärkeitä tuntomerkkejä lajien tunnistuksessa. Sarojen siemen eli hedelmä on pullakon sisällä kypsyvä pähkylä.[3] Pullakoissa loisii Anthracoidea-suvun nokisieniä.
Hede- ja emikukat voivat sijaita samoissa tähkäkukinnoissa (yhtäläistähkäiset ja useimmat yksitähkäiset lajit), saman kasviyksilön eri tähkäkukinnoissa (erilaistähkäiset lajit) tai eri kasviyksilöissä (kaksikotiset lajit).[3]
Suomessa tavattavat noin 90 saralajia jaetaan kolmeen alasukuun: Vignea, Carex ja Psyllophora. Jako perustaa lähinnä kukintojen rakenteeseen. Useimmat sarat, varsinkin lähisukuiset lajit, risteytyvät helposti keskenään. Monet risteymät ovat martoja eli hedelmättömiä, mutta joissain tapauksissa risteymät voivat olla myös hedelmällisiä, jolloin takaisinristeytymisen vuoksi syntyy vaikeasti tulkittavia lajiryhmiä. Suomessa esimerkiksi keltasara (Carex flava) muodostaa lähilajeineen tällaisen lajiryhmän ("keltasararyhmä"), jossa tulkinnasta riippuen on viisi tai paljon enemmän lajeja.[3] Saroja tutkivaa tieteenalaa sanotaan caricologiaksi.
Suomessa tavattavat saralajit, -alalajit ja -muunnokset:[3][4][5]
Pohjoismaissa tavattavia saralajeja ja -alalajeja, joita Suomessa ei tavata:[11][12][5]
Muualla maailmassa luonnonvaraisia saralajeja ja -alalajeja:[13][5]
Sarat (Carex) on sarakasvien (Cyperaceae) heimon runsaslukuisin suku. Siihen arvellaan kuuluvan tuhannesta jopa kahteen tuhanteen lajia.
Sarat ovat levittäytyneet koko maailmaan, mutta tyypillisesti lajit viihtyvät lauhkean ja kylmän vyöhykkeen soilla, kosteilla niityillä ja rannoilla. Sarojen maavarret levittäytyvät laajalle alueelle ja ne muodostavat tiheitä verkostoja, minkä ansiosta ne kantavat märilläkin soilla niitä ylittävää hirveä ja ihmistä.lähde?
Laîches, Carex
Carex (du grec kairo, « couper », allusion aux feuilles finement dentées sur les bords, pouvant couper la peau de la main lorsqu'elle glisse dessus[1], et autres significations) est un genre de plantes de la famille des Cypéracées. Ses espèces sont appelées communément en français Carex ou Laîches ; beaucoup croissent dans les zones humides (landes, mares forestières...), dans les régions froides à tempérées.
Ce sont des plantes à feuilles souvent coupantes, à tiges souvent de section triangulaire.
Les fleurs sont groupées en épis ; on distingue parfois des épis mâles et des épis femelles, sur la même plante.
La Cariçaie est une formation herbacée hygrophile, dominée par des espèces du genre Carex.
« Carex » vient « du latin carere, manquer : épi supérieur ordinairement mâle et manquant de graines ; ou du grec cairô, je coupe, ou bien encore carax, fossé : plantes souvent à feuilles coupantes et croissant dans les fossés (Coste) »[2].
Comme la plupart des plantes communément regroupées sous l'appellation d'herbe (appartenant principalement aux trois grandes familles des Graminées ou Poacées, des Cypéracées et des Joncacées), les Carex sont souvent confondus par les non initiés avec de nombreuses autres plantes.
Les principales différences entre les Carex, les joncs et les roseaux sont[3] :
Carex : feuille souvent coupante et pliée longitudinalement, tige trigone et fleurs unisexuées rassemblées en épis.
Jonc : feuille plate ou cylindrique réduite en gaine foliaire, tige cylindrique, petites fleurs à 6 tépales réunies en panicule latérale.
Roseau : feuille coupante souvent perpendiculaire à la tige creuse[4], panicule plumeuse.
Les carex (avec les joncs et les molinies) comptent parmi les rares plantes dont le système racinaire est bien adapté aux sols asphyxiés et tassés ou gorgés d'eau, éventuellement acides.
Ils semblent jouer un rôle biogéochimique particulier, au moins dans les vases (riches en matières organiques et sources de méthane) et dans les zones de toundra humide sur pergélisol (également source de méthane, notamment en présence de phénomènes thermokarstiques).
Les carex peuvent — comme d'autres plantes — faciliter le largage de méthane par le sol grâce à leurs racines qui décolmatent le substrat. Mais ils pourraient aussi directement absorber du CH4 (par diffusion gazeuse au travers des racines et de la plante) puis le relarguer dans l'atmosphère, via les stomates[5],[6]. Des chercheurs ont aussi inséré dans le sol des tubes de caoutchouc de silicone perméable aux gaz, qui semblent être des analogues raisonnables pour décrire le processus physique de « diffusion gazeuse à travers les plantes »[7]. Ce phénomène a aussi été observé chez d'autres graminées semi-aquatiques capables de pousser dans la vase, dont le riz[8]. Ceci pourrait au moins partiellement expliquer les différences diurnes/nocturnes observées dans les émissions de méthane[9].
On reconnaît actuellement plus de 1 950 espèces dans ce genre, auxquelles il faut ajouter maintes sous-espèces et variétés.
Parmi ces espèces, certaines sont plus connues que d'autres :
D'autres sont des espèces que l'on sait en danger :
Une centaine d'espèces de carex croissent en France.
Ils sont utilisés au Japon pour confectionner les chapeaux de paysan en forme d'assiette creuse. Une utilisation commune en France est le paillage des assises des sièges.
Les laîches sont également utilisées pour cercler le fromage livarot[10].
Laîches, Carex
Carex (du grec kairo, « couper », allusion aux feuilles finement dentées sur les bords, pouvant couper la peau de la main lorsqu'elle glisse dessus, et ) est un genre de plantes de la famille des Cypéracées. Ses espèces sont appelées communément en français Carex ou Laîches ; beaucoup croissent dans les zones humides (landes, mares forestières...), dans les régions froides à tempérées.
Ce sont des plantes à feuilles souvent coupantes, à tiges souvent de section triangulaire.
Les fleurs sont groupées en épis ; on distingue parfois des épis mâles et des épis femelles, sur la même plante.
La Cariçaie est une formation herbacée hygrophile, dominée par des espèces du genre Carex.
Šaš (bresika, oštra trava, oštrica, lat. Carex) biljni je rod iz porodice šiljovki[1] s velikim brojem vrsta. Rastu u velikom broju različitih tipova vegetacije, no pretežno na vlažnim staništima.
Ima ih preko 2.000 vrsta, odnosno 2 062 priznate vrste[2] a u Hrvatskoj je zastupljene brojne vrste, između ostalih rastavljeni šaš (Carex remota), uskolisni šaš (Carex strigosa), mjehurasti šaš (Carex vesicaria), busenasti šaš (Carex elata), dugoklasi šaš (Carex elongata).
Nedovršeni članak Šaš koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Šaš (bresika, oštra trava, oštrica, lat. Carex) biljni je rod iz porodice šiljovki s velikim brojem vrsta. Rastu u velikom broju različitih tipova vegetacije, no pretežno na vlažnim staništima.
Ima ih preko 2.000 vrsta, odnosno 2 062 priznate vrste a u Hrvatskoj je zastupljene brojne vrste, između ostalih rastavljeni šaš (Carex remota), uskolisni šaš (Carex strigosa), mjehurasti šaš (Carex vesicaria), busenasti šaš (Carex elata), dugoklasi šaš (Carex elongata).
Rězna[1][2] (Carex) je ród ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae).
Dźěli so do třoch podrodow.
Rězna (Carex) je ród ze swójby cachorowych rostlinow (Cyperaceae).
Dźěli so do třoch podrodow.
podród: Jednokłóskate rězny wobsahuje sćěhowace družiny: dwójna rězna (Carex dioica) hłójčkata rězna (Carex capitata) krótkojehlinkata rězna (Carex microglochin) pchowa rězna (Carex pulicaris) rědka rězna (Carex davalliana) skalna rězna (Carex rupestris) snadnokwětna rězna (Carex pauciflora) tupa rězna (Carex obtusata) podród: Jenakookłóskate rězny wobsahuje sćěhowace družiny: brunojta rězna (Carex brunnecens) cachorowa rězna (Carex bohemica) dwojorjadkata rězna (Carex disticha) francoska rězna (Carex ligerica) hajowa rězna (Carex otrubae) hustokłóskata rězna (Carex spicata) hwěžkojta rězna (Carex echinata) jěžikojta rězna (Carex pairaei) kałačkata rězna (Carex contigua) krawfordska rězna (Carex crawfordii) kuluchojta rězna (Carex diandra) kućikata rězna (Carex remota) lišča rězna (Carex vulpina) liškopodobna rězna (Carex vulpinoidea) rozlatčena rězna (Carex paniculata) pěskowa rězna (Carex arenaria) pochowa rězna (Carex heleonastes) podlěšena rězna (Carex elongata) spodźiwna rězna (Carex appropinquata) šěra rězna (Carex canescens) tirolska rězna (Carex baldensis) třepotata rězna (Carex brizoides) ćeńkokorjenita rězna (Carex chordorrhiza) westfalska rězna (Carex guestphalica) wotstejaca rězna (Carex muricata) zaječa rězna (Carex leporina) zažna rězna (Carex praecox) zelena rězna (Carex divulsa) podród: Wšelakookłóskate rězny wobsahuje sćěhowace družiny: bahnowa rězna (Carex acutiformis) běła rězna (Carex alba) błótowa rězna (Carex limosa) błyšćata rězna (Carex nitida) blěda rězna (Carex pallescens) brjohowa rězna (Carex riparia) čerwjenobruna rězna (Carex hostiana) čorna rězna (Carex atrata) dołhopluwita rězna (Carex pseudocyperus) dornojta rězna (Carex cespitosa) drapata rězna (Carex pilosa) dwurjapikojta rězna (Carex binervis) dypkata rězna (Carex punctata) hładka rězna (Carex laevigata) holanska rězna (Carex ericetorum) hórska rězna (Carex montana) chłódkowa rězna (Carex umbrosa) chudokwětna rězna (Carex vaginata) jahłojta rězna (Carex panicea) ječmjenojta rězna (Carex hordeistichos) kałačkojta rězna (Carex mucronata) kochćikata rězna (Carex atherodes) kosmata rězna (Carex hirta) krótkokłóskata rězna (Carex brachystachys) kruta rězna (Carex frigida) křiwa rězna (Carex curvula) kulkata rězna (Carex globularis) łučna rězna (Carex nigra) lěsna rězna (Carex sylvatica) naduta rězna (Carex depauperata) nalětnja rězna (Carex caryophyllea) namódra rězna (Carex flacca) niska rězna (Carex supina) nitkojta rězna (Carex lasiocarpa) nóžkojta rězna (Carex pediformis) patagonska rězna (Carex magellanica) pazorkowa rězna (Carex ornithopoda) pjelsćowa rězna (Carex tomentosa) pjenježkata rězna (Carex pilulifera) porsćikata rězna (Carex digitata) potulena rězna (Carex nutans) prosta rězna (Carex rigida) přizemska rězna (Carex humilis) pucherkata rězna (Carex vesicaria) pyskata rězna (Carex rostrata) rozkłóskowaca rězna (Carex distans) rozćehnjena rězna (Carex extensa) runa rězna (Carex elata) sněžična rězna (Carex lagopina) sučkata rězna (Carex loliacea) šwižna rězna (Carex acuta) třirjapikojta rězna (Carex trinervis) twjerda rězna (Carex firma) ćeńka rězna (Carex strigosa) ćeńkostołpikata rězna (Carex capillaris) włóžna rězna (Carex buxbaumii) wódna rězna (Carex aquatilis) worjechbruna rězna (Carex fuliginosa) wulka rězna (Carex pendula) wutrajna rězna (Carex sempervirens) wysoka rězna (Carex buekii) zerzawojta rězna (Carex ferruginea) žitojta rězna (Carex secalina) žołta rězna (Carex flava)Distribusi Carex adalah genus dari lebih dari 2,000 spesies[1] tanaman mirip rerumputan dari famili Cyperaceae, umumnya dikenal sebagai alang-alang. Anggota lain dari Cyperaceae juga disebut alang, tetapi genus Carex bisa disebut alang-alang sejati, dan ini yang paling banyak spesies di famili nya. Pelajaran tentang Carex disebut dengan caricology.
Distribusi Carex adalah genus dari lebih dari 2,000 spesies tanaman mirip rerumputan dari famili Cyperaceae, umumnya dikenal sebagai alang-alang. Anggota lain dari Cyperaceae juga disebut alang, tetapi genus Carex bisa disebut alang-alang sejati, dan ini yang paling banyak spesies di famili nya. Pelajaran tentang Carex disebut dengan caricology.
Starir (fræðiheiti: Carex) eru ættkvísl hálfgrasa sem telur 1100 til 2000 tegundir.
Flestar starir finnast í votlendi þar sem þær verða ríkjandi gróður.
Nokkrar tegundir stara sem finnast á Íslandi:
Starir (fræðiheiti: Carex) eru ættkvísl hálfgrasa sem telur 1100 til 2000 tegundir.
Flestar starir finnast í votlendi þar sem þær verða ríkjandi gróður.
Carex L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Ciperacee[1].
È il genere più ricco di specie dell'intera famiglia.
Il genere ha una distribuzione cosmopolita[1].
Molte specie di carici (ma non tutte) si trovano in zone umide dove possono costituire la vegetazione dominante, in particolare nelle torbiere basse dette cariceti[2].
Il genere fu descritto da Linneo nella sua opera Species Plantarum nel 1753.
Il genere comprende oltre 2000 specie[1].
Le più note sono:
Carex L., 1753 è un genere di piante della famiglia delle Ciperacee.
È il genere più ricco di specie dell'intera famiglia.
Viksva (Carex) – lelijažiedžių (Liliidae) poklasio viksvuolinių (Cyperaceae) šeimos augalų gentis.
Didelė, apie 2000 rūšių, paplitusių visose pasaulio dalyse, gentis. Lietuvoje žinomos 66 rūšys. Tai daugiamečiai žoliniai augalai. Dauguma viksvų žydi gegužės - birželio mėn. Tai didžiausia rūšių skaičiumi augalų gentis Lietuvoje.
Lietuvoje auga šios rūšys:
Liekninė viksva (Carex davalliana)
Retavarpė viksva (Carex remota)
Pakrantinė viksva (Carex riparia)
Snapuotoji viksva (Carex rostrata)
Gauruotoji viksva (Carex tomentosa)
Pūslėtoji viksva (Carex vesicaria)
Lapinė viksva (Carex vulpina)
Zie Zegge (plaats) voor het dorp in de gemeente Rucphen. Zegge (Carex) is een geslacht van zowel bladverliezende als groenblijvende overblijvende kruiden met een grasachtige groeivorm, behorend tot de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). Het geslacht Carex is met ruim 2000 soorten een van de grootste geslachten van de bedektzadigen.
De soorten van de voormalige geslachten Cymophyllus (monotypisch), Kobresia (ongeveer 60 soorten), Schoenoxiphium (ongeveer 15 soorten) en Uncinia (ongeveer 70 soorten) zijn naar aanleiding van moleculair-genetisch onderzoek bij het geslacht Carex gevoegd, waardoor Carex een monofyletisch geslacht is geworden binnen de geslachtengroep (tribus) Cariceae. Dit bleek in 2015 uit het werk van de Global Carex Group.[1]
De mannelijke (♂) bloemen bestaan uit twee of drie meeldraden en staan in de oksel van een kafje. De vrouwelijke (♀) bloemen bestaan uit een stamper met een afgeplat of driekantig, eenzadig vruchtbeginsel, een stijl en twee of drie stempels. De vrouwelijke bloemen staan binnen een urntje (perigynium). Binnen het urntje is er een (bij veel soorten volledig) gereduceerd asje, dat soms wel is uitgegroeid en zelfs nog mannelijke bloemen kan dragen. De bloemen staan in samengestelde bloeiwijzen.
De bloeihalm van zeggesoorten is een synflorescentie, waarbij de hoofdas (spil, rachis) aan zijn top eindigt met een opeenhoping van gewoonlijk mannelijke bloemen. Onder dit deel van de bloeiwijze (traditioneel 'eindaar' genoemd) ligt de 'paracladiale zone', die zo genoemd wordt wegens de aanwezigheid van een of meer paracladia (enkelvoud: paracladium), de zijtakken (rachillae) met bloemen. De architectuur van de paracladia is een herhaling van die van de hoofdas van de bloeiwijze. De paracladia staan in de oksel van een schutblad (bractee). Aan de basis van een paracladium bevindt zich om de stengel een laagte- of voorblad dat de stengel (vrijwel) geheel omgeeft en cladoprofyllum wordt genoemd. De paracladia eindigen in een verzameling (meestal mannelijke) bloemen, de terminaal gelegen coflorescentie. Meer naar de aanhechtigsplaats (proximaal) van de zijtak bevindt zich vaak het vrouwelijke deel van de bloeiwijze of zijtakken van een hogere orde. Binnen het geslacht Carex is er een grote mate van reductie van delen van de bloeiwijze.
Om soorten op naam te brengen (determineren) is het vaak noodzakelijk om de gehele plant inclusief de ondergrondse delen van de plant te bekijken. Ook de rijpe nootjes met hun urntje, een soort van schutblad (bractee), zijn belangrijk voor de determinatie. Het geslacht bevat een aantal moeilijk te determineren soorten, ook al vanwege de uitgebreide bastaardvorming.
Het geslacht zegge (Carex) heeft een vrijwel kosmopolitische verspreiding, maar komt vooral voor in gematigde en koude streken, en met een grote verscheidenheid aan standplaatsen. Zegges komen in veel habitats voor, met een voorkeur voor een vochtig substraat.
Enkele zeggesoorten worden als "siergras" gebruikt.
Linnaeus onderscheidde in Species plantarum (1753) het geslacht Carex, oorspronkelijk met 29 soorten.
Aan het einde van de 20e eeuw werd het geslacht Carex geplaatst in de geslachtengroep (tribus) Cariceae samen met de geslachten Kobresia, Uncinia, Schoenoxiphium en Cymophyllus met in het totaal 2150 soorten. Het geslacht Carex werd op verschillende manieren onderverdeeld in ondergeslachten. De classificatie van Georg Kükenthal heeft de meeste invloed gehad. Hij onderscheidde vier ondergeslachten: Carex, Vignea, Indocarex en Primocarex. Deze indeling is voornamelijk gebaseerd op de rangschikking van de mannelijke en vrouwelijke aren op de stengel.[2]
Het geslacht Carex werd onderverdeeld in de vier ondergeslachten, waarvan sommige niet monofyletisch bleken te zijn:[3]
Omstreeks de eeuwwisseling verschenen de eerste moleculair fylogenetische analyses op grond van een beperkt aantal genen, waaruit bleek dat de geslachtengroep Cariceae monofyletisch was. Binnen de cypergrassen is de geslachtengroep Scirpeae te zien als zustergroep van de geslachtengroep Cariceae, of zijn de Cariceae genest binnen de Scirpeae. De Global Carex Group voegde alle soorten van de geslachten Cymophyllus (monotypisch), Kobresia (ongeveer 60 soorten), Schoenoxiphium (ongeveer 15 soorten) en Uncinia (ongeveer 70 soorten) zijn samen binnen het geslacht Carex s.l.
Later onderzoek (2007) vond plaats op grond van het nucleair genoom en het plastoom. Op grond hiervan worden drie clades onderscheiden:
Op grond van verder onderzoek (2014) moest geconcludeerd worden dat het geslacht Carex in de traditionele omgrenzing niet monofyletisch was, evenals de traditionele ondergeslachten met uitzondering van ondergeslacht Vignea. Daarbij werd duidelijk dat bij het vasthouden aan de andere monofyletische geslachten in de geslachtengroep Cariceae (te weten: Uncinia en Schoenoxiphium) het geslacht Carex parafyletisch en het geslacht Kobresia polyfyletisch zou zijn. De omgrenzingen en samenstelling van het geslacht Carex en van de geslachtengroep Cariceae was toe aan herziening.
Door het geslacht Carex op te vatten als het enige geslacht in de geslachtengroep (tribus) Cariceae met meer dan 2000 soorten wordt taxonomische stabiliteit bereikt. Hiervoor waren talrijke nomenclatorische wijzigingen in botanische namen noodzakelijk.[1]
De vegetatieve kenmerken zijn tamelijk constant binnen het geslacht zegge. De bladeren zijn grasachtig met een middennerf, maar bij het voormalige geslacht Cymophyllus zijn echter afwijkend door het ontbreken van een middennerf. Bij uitzondering zijn enkele andere soorten breedbladig.[6]
Zeggesoorten zijn vrijwel alle overblijvende kruiden. Enkele soorten bloeien reeds in het eerste jaar en zetten dan vrucht, waarna ze afsterven. Enkele andere soorten hebben een korte levensduur en leven slechte enkele jaren.
Alle soorten vormen wortelstokken, die echter bij pollenvormende soorten zeer kort zijn. De rizomen kunnen ook als uitlopers gevormd zijn, zodat de planten uitgestrekte zoden vormen. Enkele soorten, zoals stijve zegge (C. elata) hebben ook verticaal groeiende rizomen.
De stengel is op dwarse doorsnede meestal driekantig of zelden rond. Bij de meeste soorten zijn de enige bovengrondse stengels de bloeistengels. De bladeren staan ingeplant aan de basis of verspreid langs de de stengel. Bij vegetatieve spruiten bestaat het bovengrondse deel voornamelijk uit de elkaar overlappende bladscheden, slecht zelden is er een echte stengel met knopen en daartussen internodiën. Bij enkele soorten zijn er tot lange stolonen omgevormde spruiten, die dienen voor de vegetatieve vermeerdering.
De bladeren zitten aan de basis en in drie rijen aan de stengels, maar bij enkele soorten zijn alle bladeren ingeplant aan de basis.
Bij de overgang van blaschede naar bladschijf is er een ligula. De bladschijf is in dwarse doorsnede vlak (en heeft dan een middennerf), V-vormig of M-vormig. Zelden is de bladschijf lijnvormig, ingerold of rond, maar meestal smaller dan 20 mm breed.
De termen "bloem", "vrouwelijke bloem", "bloeiwijze", "aartje" en "aar" hebben op verschillende wijzen en daardoor onduidelijk gedefinieerde betekenissen. Ze worden hieronder besproken op een plantenmorfologisch meer correcte wijze, maar ook worden de traditionele termen genoemd.
De bloemen bij het geslacht Carex wijken door hun eenslachtigheid en door de afwezigheid van een periant duidelijk van af van die bij de zustergroep, het geslacht Scirpus, waar de bloemen tweeslachtig zijn en een uit 6 borstels bestaand periant hebben. Er is dus bij het geslacht Carex een onderscheid tussen meeldraadbloemen (mannelijk) en stamperbloemen (vrouwelijk).
Door hun sterke reductie lijken bij de meeste zegges de synflorescenties gewoonlijk op eenvoudigere bloeiwijzen, zoals een groepje bijeenstaande "aren".
De bij Carex (♂) meeldraadbloemen zijn zeer sterk gereduceerd en bestaan uit slechts twee of drie meeldraden en hebben geen periant. De meeldraadbloemen staan steeds in de oksel van een kafje zijdelings op de hoofdas (rachis, spil) of op een zijasje (rachilla).
De meeldraadbloemen staan bijeen in een deel van de bloeiwijzen in een coflorescentie aan het uiteinde van de spil van de samengestelde bloeiwijze. In dit laatste geval is "mannelijke aar" de traditionele term voor zo'n coflorescentie. Mannelijke bloemen zijn verder vaak te vinden aan de uiteinden van zijtakken (paracladia) in de bloeiwijzen.
De (♀) stamperbloemen hebben geen bloemdek (periant) en bestaan uit slechts een stamper, met een eenzadig vruchtbeginsel, een stijl en twee of meestal drie stempels. Het vruchtbeginsel is driekantig of meer afgeplat met twee ribben. De vrucht is een afgeplat of driekantig, eivormig nootje.
De stamperbloemen zijn aan de basis van een soms sterk tot volledig gereduceerde rachilla omgeven door een zak- of flesvormig perigynium (vaak "urntje" of "utriculum" genoemd). Het perigynium staat steeds in de oksel van een kafje. De vrouwelijke stamperbloemen staan dus binnen een perigynium of urntje (utriculum). Het flesvormige perigynium of urntje (utriculum) omgeeft de stamperbloem bijna volledig, met uitzondering van de opening aan de top. Door de opening van het perigynium kunnen de stempels naar buiten treden, en soms is er zelfs een uittredende rachilla, die bij sommige soorten aan het uiteinde meeldraadbloemen kan dragen elk in de oksel van een kafje. De uittredende rachilla is bij sommige soorten haakvormig. De meest complexe rachillae hebben zelf weer zijtakjes: rachillae van de tweede orde met weer urntjes met eventueel stamperbloemen en/of meeldraadbloemen.
In determinatiewerken wordt traditioneel het perigynium of "urntje" met daarin de stamperbloem de "vrouwelijke bloem" genoemd. Dit geheel van urntje met stamperbloem staat altijd in de oksel van een kafje. De gewoonlijk als "vrouwelijke bloem" opgevatte structuren zijn vrouwelijk (of zelden tweeslachtige) aartjes die bestaan uit een perigynium of urntje (in de oksel van een kafje) met daarin een sterk gereduceerde stamperbloem met één stamper of een nootje (vruchtbeginsel, stijl en stempels).
Zegges hebben de bloemen in een samengestelde, vertakte bloeiwijzen: synflorescenties. Een synflorescentie is een samengestelde, sterk vertakte bloeiwijze, die gekenmerkt wordt door een rachis of bloeispil met een eindelings deel van de bloeiwijze met daaronder zijdelings ingeplante paracladia (zijtakken met deelbloeiwijzen). De architectuur van de paracladia komt overeen met die van de synflorescentie zelf, en vormt een herhaling daarvan met meestal enkele gereduceerde onderdelen.
Er is als hoofdbloeiwijze de gewoonlijk terminale groep van op de rachis bijeen staande meeldraadbloemen, de coflorescentie, wat in de oudere nog veel gebruikte terminologie de "mannelijke aar" wordt genoemd.
Onder deze coflorescentie van de hoofdbloeiwijze kan zich een paracladiale zone bevinden met een of enkele vertakkingen (rachilla's). Een paracladium (zijtak) staat bij zegges (en bij andere cypergrassen) in de oksel van een bractee (schutblad) of van een kafje. Deze paracladia eindigen gewoonlijk elk ook weer in een coflorescentie (een groep van mannelijke bloemen) en kunnen onderaan ook weer vertakt zijn met rachilla's (zijtakken) van hogere orde.
De rachis van de bloeihalm staat in de oksel van een loofblad, en heeft om de basis een meestal om de as sluitend kokervormig cladoprofyllum. Een cladoprofyllum is een kokervormig, vliezig voorblad (profyl) dat de rachis of de rachilla omgeeft.
De rachilla van het paracladium staat in de oksel van een schutblad of bractee, en heeft om de basis van de zijtak (rachilla) een meestal nauw om de as sluitend kokervormig cladoprofyllum. Het cladoprofyllum zit vaak verborgen binnen de bladschede van het schutblad. Bij een enkele soort is het voorblad een half open perigynium: een iets wijder voorblad en bevat een vrouwelijke bloem.
De paracladia lijken op aren of pluimen, afhankelijk van de mate van vertakking. Vergelijkbare, sterk vertakte bloeiwijzen komen voor bij andere cypergrassen (Cyperaceae) en bij de echte grassen (Poaceae of Graminae). Bij deze laatste is er echter geen bractee of kafje bij de inplanting van de paracladia.
Er zijn bij de knopen in de bloeiwijzen vier verschillende mogelijkheden:
Dit patroon kan zich herhalen bij vertakkingen van de tweede, derde orde of nog hogere orde bij enkele soorten. De eerste twee knooptypen zijn in principe gelijk in het produceren van een zijas of rachilla, die zelf, of direct op de as of na opnieuw te vertakken, tenminste een bloem voortbrengen.
De architectuur van de bloeiwijzen bij Carex verschillen principieel van die van de andere cypergrassen: stamperbloemen zijn allen daar te vinden waar zich vertakkingen bevinden, en waar het eerste profyl op de nieuwe zijtak de stamperbloem als een "urntje" omsluit.
Samenvattend:
In twee belangrijke punten wijken de aartjes bij de zeggen (Carex) af van die bij de meer karakteristieke soorten binnen de onderfamilie Cyperoideae van de cypergrassen: het tot perigynium (urntje) ontwikkelde voorblad (profyl), en de reductie van de rachillae.
Het perigynium of urntje is bij de zeggen een gemodificeerd voorblad of profyl tot in een gewoonlijk zak- of flesvormige structuur. Het perigynium omsluit de basis van de "rachilla", secundaire spruit, zij-asje, en is evenals het vruchtbeginsel min of meer driekantig of meer afgeplat. De stijl en stempel steken door de bovenopening van het perigynium naar buiten. Bij enkele soorten van het voormalige geslacht Kobresia is het perigynium nog wijder geopend. Bij het voormalige geslacht Schoenoxiphium is opening van sommige perigynia zelfs tamelijk wijd. Het perigynium lijkt dan een overgang te vormen naar een cladoprofyllum
De rachilla is rudimentair bij Cymophyllus en afwezig of, bij Carex bij de meeste soorten, gereduceerd tot een zeer kleine structuur.
Bij de voormalige geslachten Kobresia, Uncinia, Schoenoxiphium en enkele soorten van Carex (oude omgrenzing) is de rachilla in verschillende mate ontwikkeld.
In het geslacht Carex kunnen verschillende typen bloeiwijzen en urntjes worden onderscheiden, op grond van de mate van vertakking en de mate van reductie van de onderdelen van de bloeiwijzen. De verschillende typen zijn genoemd naar de namen van de voormalige zelfstandige geslachten die nu worden gerekend tot het geslacht Carex. De verschillende typen zijn, geordend naar afnemende mate van complexiteit en toenemende mate van reductie:
Bij het schoenoxiphium-type is er een grote verscheidenheid in de bouw van de "aartjes". De bouw is vergelijkbaar met die bij het kobresia-type, maar de binnen het urntje (die wijdmondig is en enigszins vergelijkbaar met een cladoprofyllum) staande rachilla kan aan het uiteinde nog meer meeldraadbloemen dragen, of zelfs nog daaronder enkele urntjes met stamperbloem en rachilla of urntjes met stamperbloem en rachilla met meeldraadbloemen.
Bij het carex-type worden de sterkst gereduceerde bloeiwijzen met meeldraadbloemen en vrouwelijke aartjes ("vrouwelijke bloemen") gevonden: de rachilla binnen het urntje is sterk gereduceerd tot afwezig. De bloeiwijze is bij een groot aantal soorten vertakt, maar onvertakt bij verscheidene andere soorten. Bij het uncinia-type zijn er vrouwelijke, waarbij er een rachilla door de opening van het urntje naar buiten steekt. Deze rachilla is haakvormig en heeft een functie bij de verspreiding van de vruchten. Bij het kobresia-type is is de rachilla nog verder ontwikkeld en draagt aan het uiteinde enkele meeldraadbloemen in de oksel van kafjes. De bloeiwijze is onvertakt of vertakt.
Bij de Carex-soorten van het schoenoxiphium-type is de bouw van de aartjes divers. Bij het eenvoudige type staat een vrijwel gesloten perigynium met een (♀) stamperbloem (stamper: vruchtbeginsel, stijl en stempels) en een rachilla met enkele (♂) meeldraadbloemen (3 meeldraden).
In een meerbloemig tweeslachtig aartje met secundaire aartjesassen staat het geheel in de oksel van een kafje. Onderaan van de rachilla omvat een wijdmondig perigynium de basis ervan, met een binnen het perigynium geplaatste stamperbloem. Op de uitgegroeide rachilla bevinden zich aan het uiteinde (terminaal) van de rachilla enkele meeldraadbloemen en daaronder enkelein perigynia geplaatste stamperbloemen met rachillae, waarop zich terminaal weer meeldraadbloemen kunnen bevinden.
De synflorescentie van Schoenoxiphium bestaat uit verschillende paracladia (deelbloeiwijzen). He proximale paracladium met twee in de oksel van een schutblad staande, meerbloemige, tweeslachtige (⚥) aartjes met cladoprofyllum; enkele tweeslachtige aartjes (met perigynium en rachilla met enkele meeldraadbloemen); coflorescence met enkele meeldraadbloemen.
Bij de Carex-soorten van het kobresia-type een perigynium in de oksel van een kafje met enkele extra kafjes. In het perigynium staat een stamperbloem (stamper: vruchtbeginsel, stijl en stempels), naast een rachilla met, in de oksel van kafjes, een of enkele meeldraadbloemen (3 meeldraden). Dit type tweeslachtige aartjes worden gevonden bij enkele Carex-soorten van het voormalige geslacht Kobresia.
A: C. bistaminata (W.Z.Di & M.J.Zhong) S.R.Zhang (Kobresia caricina Willd., Kobresia simpliciuscula (Wahlenb.) Mack.)
B: C. myosuroides Vill. (Elyna myosuroides (Vill.) Fritsch ex Janch., Kobresia myosuroides (Vill.) Fiori)
C. myosuroides Vill. (Elyna myosuroides (Vill.) Fritsch ex Janch., Kobresia myosuroides (Vill.) Fiori) in de botanische tuin, Helsinki
C. bistaminata (W.Z.Di & M.J.Zhong) S.R.Zhang (Kobresia caricina Willd., Kobresia simpliciuscula (Wahlenb.) Mack.)
B: C. myosuroides Vill. (Elyna myosuroides (Vill.) Fritsch ex Janch., Kobresia myosuroides (Vill.) Fiori)
Bij Carex-soorten van het voormalige geslacht Uncinia komen enkelbloemige vrouwelijke aartjes voor. Er is een uit het perigynium uittredende rachilla. De rachilla draagt geen kafjes of bloemdelen maar heeft een haak aan het einde. De haak heeft een functie bij de verspreiding van de vruchten. Dit type eenslachtige aartjes worden gevonden bij enkele Carex-soorten van het voormalige geslacht Uncinia.
C. kingii (Boott) Reznicek
(syn.: Uncinia kingii)
Plate CXLV of Hooker's Flora Antarctica.
Uncinia-type met haakvormige rachillae bij C. corynoidea K.A.Ford
(syn.: Uncinia uncinata)
C. megalepis K.A.Ford
(syn.: Uncinia ferruginea)
Bij het geslacht Carex in de oorspronkelijke omgrenzing en bij het voormalige geslacht Cymophyllus, maar ook sommige soorten bij de voormalige geslachten Schoenoxiphium en Kobresia, komen bloemen en aartjes van het carex-type voor. De aartjes worden gekenmerkt door afwezige of rudimentaire rachilla, een vrijwel gesloten, aan de top open perigynium (urntje) en stamper met een eenzadig vruchtbeginsel, stijl en twee of drie stempels. In vergelijking met de andere typen aartjes zijn die van het carex-type het sterkst gereduceerd.
Stuifmeelkorrel van een zegge
Bloemetjes van de pluimzegge (C. paniculata)
Urntje van de ronde zegge (C. diandra)
Kafjes, urntjes en nootjes van noordse zegge (C. aquatilis)
Viltzegge (C. tomentosa) bloeiwijze.
Zeegroene zegge (C. flacca) bloeiwijze.
"Vrouwelijke aar" van oeverzegge (C. riparia)
"Mannelijke aar" van moeraszegge (C. acutiformis)
Scherpe zegge (C. acuta)
Wortelstokken van noordse zegge (C. aquatilis)
Armbloemige zegge (C. pauciflora), met rachilla in urntje
Literatuur Literatuur
... · Blysmus · Bolboschoenus · Carex (Zegge) · Cladium · Cyperus (Cypergras) · Eleocharis (Waterbies) · Eleogiton · Eriophorum (Wollegras) · Isolepis · Rhynchospora · Schoenoplectus (Bies) · Schoenus · Scirpoides · Scirpus · Trichophorum · ...
Zegge (Carex) is een geslacht van zowel bladverliezende als groenblijvende overblijvende kruiden met een grasachtige groeivorm, behorend tot de cypergrassenfamilie (Cyperaceae). Het geslacht Carex is met ruim 2000 soorten een van de grootste geslachten van de bedektzadigen.
De soorten van de voormalige geslachten Cymophyllus (monotypisch), Kobresia (ongeveer 60 soorten), Schoenoxiphium (ongeveer 15 soorten) en Uncinia (ongeveer 70 soorten) zijn naar aanleiding van moleculair-genetisch onderzoek bij het geslacht Carex gevoegd, waardoor Carex een monofyletisch geslacht is geworden binnen de geslachtengroep (tribus) Cariceae. Dit bleek in 2015 uit het werk van de Global Carex Group.
De mannelijke (♂) bloemen bestaan uit twee of drie meeldraden en staan in de oksel van een kafje. De vrouwelijke (♀) bloemen bestaan uit een stamper met een afgeplat of driekantig, eenzadig vruchtbeginsel, een stijl en twee of drie stempels. De vrouwelijke bloemen staan binnen een urntje (perigynium). Binnen het urntje is er een (bij veel soorten volledig) gereduceerd asje, dat soms wel is uitgegroeid en zelfs nog mannelijke bloemen kan dragen. De bloemen staan in samengestelde bloeiwijzen.
De bloeihalm van zeggesoorten is een synflorescentie, waarbij de hoofdas (spil, rachis) aan zijn top eindigt met een opeenhoping van gewoonlijk mannelijke bloemen. Onder dit deel van de bloeiwijze (traditioneel 'eindaar' genoemd) ligt de 'paracladiale zone', die zo genoemd wordt wegens de aanwezigheid van een of meer paracladia (enkelvoud: paracladium), de zijtakken (rachillae) met bloemen. De architectuur van de paracladia is een herhaling van die van de hoofdas van de bloeiwijze. De paracladia staan in de oksel van een schutblad (bractee). Aan de basis van een paracladium bevindt zich om de stengel een laagte- of voorblad dat de stengel (vrijwel) geheel omgeeft en cladoprofyllum wordt genoemd. De paracladia eindigen in een verzameling (meestal mannelijke) bloemen, de terminaal gelegen coflorescentie. Meer naar de aanhechtigsplaats (proximaal) van de zijtak bevindt zich vaak het vrouwelijke deel van de bloeiwijze of zijtakken van een hogere orde. Binnen het geslacht Carex is er een grote mate van reductie van delen van de bloeiwijze.
Om soorten op naam te brengen (determineren) is het vaak noodzakelijk om de gehele plant inclusief de ondergrondse delen van de plant te bekijken. Ook de rijpe nootjes met hun urntje, een soort van schutblad (bractee), zijn belangrijk voor de determinatie. Het geslacht bevat een aantal moeilijk te determineren soorten, ook al vanwege de uitgebreide bastaardvorming.
Het geslacht zegge (Carex) heeft een vrijwel kosmopolitische verspreiding, maar komt vooral voor in gematigde en koude streken, en met een grote verscheidenheid aan standplaatsen. Zegges komen in veel habitats voor, met een voorkeur voor een vochtig substraat.
Enkele zeggesoorten worden als "siergras" gebruikt.
Storr er ei planteslekt i storrfamilien. Storr er fleirårige plantar, enkle eller i tuver eller med strå i rekkje på krypande jordstengel. Oftast trekanta strå og renneform blad. Einkjønna blomstrar. Hannblomstrar og hoblomstrar på kvar sin plante, eller oftast på same plante og då i same aks, eller i hannaks og hoaks, hannaks øvst og hoaks nedst. Eit støtteblad under kvart aks, og eit dekkskjel under kvar blomster. Artar med normalt reine hoaks kan ha nokre hannblomstrar i hoaks, og somme artar med reine hannaks kan ha nokre hoblomstrar i hannaks. Nøtta er gøymd i eit hylsterforma skjel, fruktgjømmet. Det er berre dette hylstret som er synleg utanfrå. To eller tre arr. Flat nøtt når det er to arr, trekanta nøtt når det er tre arr. Hybridar er vanlege. Hos hybridane kjennest hylstret mjukt når ein klemmer på det, for der er ikkje utvikla noko nøtt i det. Storrartane er det lettast å finne greie på i fruktstadiet.
Storr er ei planteslekt i storrfamilien. Storr er fleirårige plantar, enkle eller i tuver eller med strå i rekkje på krypande jordstengel. Oftast trekanta strå og renneform blad. Einkjønna blomstrar. Hannblomstrar og hoblomstrar på kvar sin plante, eller oftast på same plante og då i same aks, eller i hannaks og hoaks, hannaks øvst og hoaks nedst. Eit støtteblad under kvart aks, og eit dekkskjel under kvar blomster. Artar med normalt reine hoaks kan ha nokre hannblomstrar i hoaks, og somme artar med reine hannaks kan ha nokre hoblomstrar i hannaks. Nøtta er gøymd i eit hylsterforma skjel, fruktgjømmet. Det er berre dette hylstret som er synleg utanfrå. To eller tre arr. Flat nøtt når det er to arr, trekanta nøtt når det er tre arr. Hybridar er vanlege. Hos hybridane kjennest hylstret mjukt når ein klemmer på det, for der er ikkje utvikla noko nøtt i det. Storrartane er det lettast å finne greie på i fruktstadiet.
Starrslekta (Carex) er den planteslekta der man finner flest norske arter – i Norge hele 112 arter. De er alle planter som er i halvgrasfamilien. Alle i denne familien ligner på (og er nært beslektet med) gress.
Starrartene kan man finne i hele Norge, og man kan finne forskjellige starrarter i de fleste forskjellige habitater. Noen arter er svært typiske for enkelte typer habitat. Spesielt høyt til fjells, enkelte myrer, sumper og lengst i nord kan vegetasjonen nesten domineres totalt av starrarter. Husdyr unngår noen starrarter fordi de kan være sure og vanskelig fordøyelig. Mens i gamledager var en del starrmyrer og innsjøer med mye starr demmet opp. Om sommeren ble da vannet tappet ut i disse demningene, så starrmyrene ble gangbare. De ble deretter slått, og man høstet vinterfôr. Dette var vanligere på steder, der dyrkingsjorda var relativt skrinn, og arealene var relativt små. Dette kunne redde liv igjennom strenge vintere. Dette er også noe som ofte kunne være til fordel for starrartene. Da slåtten ødelagte vilkårene for vierkratt o.l. til å ta over. Så starrartene fikk mer areal å vokse på.
Artene i starrslekta er alle flerårige. Noen vokser i matter eller i tuver. Hos noen av de mattevoksende artene, kan de se hver plante vokser opp etter noen rekker. Dette kommer av at de kommer av underjordiske utløpere. Blant annet strengstarr kan være viktig for enkelte myrer, da de underjordiske utløperne i myra, gjør så en kan gå på dem. Man kan nærmest kalle den «myras armering».
Bladene er oftest smale og renneformede. Men de kan også ha andre profiler, slik som en M eller W profil. Strået har ofte et trekantet tverrsnitt og mangler leddknuter.
Blomstene er enkjønnede, og sitter i aks med forskjellige størrelser. Noen arter ha ett enkelt kjønn per plante, mens fleste har begge. Noen har også hunnblomstene og hannblomstene på forskjellige aks. Der er oftest hannakset eller hannaksene øverst, med hunnaksene da er nedenfor. mens noen har de på det samme akset. Da er oftest hannblomstene innerst eller ytterst på akset. Men noen ganger er de både innerst og ytterst på det samme akset. Under hvert aks er det et støtteblad.
Under hver blomst sitter det et dekkskjell. Blomstene er helt uten blomsterblader (kron-, honning- og begerblader). Hannblomsten har tre pollenbærere. Mens hunnblomsten har to eller tre arr. Disse er gjemt inne i et hylseformet skjell (fruktgjømmet). Fruktgjemmet har bare en åpning, og den er i tuppen. Men arrene kommer frem når hunnblomsten er moden og klar for bestøving. Der henger de også etter bestøvning, og visner bort. De artene som har to arr, har stort sett et linseformet fruktgjemme. Mens artene med tre arr har et fruktgjemme som har et mer trekantet tverrsnitt. Derfor har artene med tre arr i fruktgjemmet ofte større aks, enn de med to arr i fruktgjemmet. Det kan også hende at en art som har enkjønnede aks, kan ha noen få blomster av det andre kjønnet i akset. I aks med to kjønn, er ommerådet med hunnblomster breiere enn ommerådet eller ommerådene med hannblomster. Rene hannaks er oftest kjegleformet, mens hunnaksene er klubbeformete.
Det er relativt vanlig med hybrider innen visse artsgrupper, men disse er oftest sterile. Så da er fruktgjemmet oftest mykt når en klemmer på dem.
I Norge har vi etter kjennetegn fem hovedgrupper starr. Dette er gjort så det er enklere å bestemme dem. Noen av artene er i flere grupper. Her står ssp. for underart (sbspecies, og var. for vareietet.
Starrslekta (Carex) er den planteslekta der man finner flest norske arter – i Norge hele 112 arter. De er alle planter som er i halvgrasfamilien. Alle i denne familien ligner på (og er nært beslektet med) gress.
Multimedia w Wikimedia Commons Turzyca (Carex L.) – rodzaj roślin z rodziny ciborowatych (turzycowatych). Liczy 1757[2] gatunków spotykanych na całym świecie, rozpowszechnionych głównie w strefie klimatów umiarkowanych. W Polsce występuje ok. 100 gatunków. Gatunkiem typowym jest Carex hirta L.[3].
Cyperoides Séguier
Rodzaj należy do rodziny ciborowatych (Cyperaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales) stanowiącego jeden z kladów jednoliściennych (monocots)[1]. W obrębie rodziny należy do plemienia Cariceae w obrębie podrodziny Cyperoideae[2].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Batsch), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Juncanae Takht., rząd ciborowce (Cyperales Hutch.), rodzina ciborowate (Cyperaceae Juss.), rodzaj turzyca (Carex L.)[4].
Turzyca (Carex L.) – rodzaj roślin z rodziny ciborowatych (turzycowatych). Liczy 1757 gatunków spotykanych na całym świecie, rozpowszechnionych głównie w strefie klimatów umiarkowanych. W Polsce występuje ok. 100 gatunków. Gatunkiem typowym jest Carex hirta L..
Carex L. é um género botânico pertencente à família Cyperaceae.
Este gênero foi estabelecido por Carolus Linnaeus em 1753 e é composto por aproximadamente 4.080 espécies distribuídas por quase todo o mundo, porém com predominância em regiões frias e temperadas. É o gênero de plantas anfimíticas (com intervenção sexual) mais extensa entre as angiospermas.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Carex é um gênero botânico, ordem Cyperoideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
O género Carex é um dos maiores géneros de plantas com flor, contendo cerca de 1 800 espécies, de acordo com uma estimativa de 2004.[1]
Carex L. é um género botânico pertencente à família Cyperaceae.
Este gênero foi estabelecido por Carolus Linnaeus em 1753 e é composto por aproximadamente 4.080 espécies distribuídas por quase todo o mundo, porém com predominância em regiões frias e temperadas. É o gênero de plantas anfimíticas (com intervenção sexual) mais extensa entre as angiospermas.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Carex é um gênero botânico, ordem Cyperoideae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Starrsläktet (Carex)[1][2] är ett släkte i familjen halvgräs.[1] Det är ett mycket artrikt släkte fleråriga växter och vanligt i nästan hela Sverige, framför allt där marken är fuktig, som i kärr, vid sjöstränder och i vattensamlingar. Men släktet innehåller även flera arter som växer i normaltorr jord, som ängar och skogsbackar. Deras strån är oftast trekantiga och saknar ledknutar. Bladen är platta eller rännformade, ofta med sträva kanter. Starrarnas blommor är skildkönade, men de flesta arterna är sambyggare och endast några få är tvåbyggare. Blommorna är samlade i ax som antingen är enkla eller är sammansatta av småax. Axen är alltid placerade i toppen av strået, oftast med hanaxen överst. Hanaxen består av en mängd små blommor och är inte sammansatta. Varje hanblomma har ett eget skärmblad och består av endast tre ståndare. Kalkblad saknas helt. Honaxen är sammansatta och varje honblomma består av ett av två sammanvuxna kalkfjäll bildat så kallat axfjäll, ur vars mynning pistillernas märken skjuter fram för att ta emot de med vinden kringförda pollenen. Frukten är en trekantig nöt som är innesluten i den efter blomningen kvarsittande kalken, som också kan kallas fruktgömme.
För en säker bestämning av art krävs oftast någorlunda mogna fruktgömmen. Släktet omfattar 117 arter i Norden och cirka 1 000 arter i världen, särskilt i kalla och tempererade områden. Släktet är det största i Nordens flora, bortsett från släkten med apomixis.
De arter som naturligt växer i Sverige har här delats upp i artificiella grupper utifrån några kännetecken som är lätta att iaktta hos starrar. Dessa kännetecken säger dock ingenting om släktskapsförhållandena.
Brokstarr (C. bicolor) Dvärgstarr (C. rufina) Fjällklubbstarr (C. buxbaumii ssp. mutica) Fjällstarr (C. norvegica ssp. norvegica) Gråstarr (C. canescens) Harstarr (C. ovalis) Hartmanstarr (C. hartmanii) Kanadastarr (C. tribuloides) Klapperstarr (C. glareosa) Klubbstarr (C. buxbaumii ssp. buxbaumii) Kärrnickstarr (C. brunnescens var. laetior) Lämmelstarr (C. macloviana) Myrstarr (C. helonastes) Nickstarr (C. brunnescens) Nordstarr (C. lapponica) Norskstarr (C. mackenziei) Rankstarr (C. elongata) Repestarr (C. loliacea) Ripstarr (C. lachenalii) Rysstarr (C. praecox) Skärmstarr (C. remota) Slaktoppsstarr (C. straminea) Sotstarr (C. fuliginosa ssp. misandra) Stjärnstarr (C. echinata) Stubbstarr (C. amblyorhyncha) Svartstarr (C. atrata) Svepestarr (C. bohemica) syn. (C. cyperoides) Taigastarr (C. norvegica ssp. inferalpina) Tågstarr (C. tenuiflora) Vägstarr (C. praticola) Ölandsstarr (C. ligerica) 
Bunkestarr (C. elata ssp. elata) Finnmarksstarr (C. salina) Glansstarr (C. saxatilis) Hundstarr (C. nigra var. nigra) Ishavsstarr (C. subspathacea) Islandsstarr (C. lyngbyei) Klittstarr (C. trinervis) Norrlandsstarr (C. aquatilis ssp. aquatilis) Omskstarr (C. elata ssp. omskiana) Saltstarr (C. vacillans) Sibirisk styvstarr (C. bigelowii ssp. arctisibirica) Strandstarr (C. paleacea) Styltstarr (C. nigra var. juncea) Tundrastarr (C. aquatilis ssp. stans) Tuvad hundstarr (C. nigra var. recta) Tuvstarr (C. cespitosa) Vanlig styvstarr (C. bigelowii ssp. rigada) Vasstarr (C. acuta) Österbottensstarr (C. halophila) 
Arktisk hårstarr (C. capillaris ssp. fuscidula) Backstarr (C. ericetorum) Blekstarr (C. pallescens) Blåsstarr (C. vesicaria) Brunstarr (C. acutiformis) Dystarr (C. limosa) Finnstarr (C. atherodes) Finstarr (C. krausei) Flaskstarr (C. rostrata) Frösöstarr (C. pediformis ssp. rhizodes) Fågelstarr (C. ornithopoda) Glesstarr (C. distans) Grusstarr (C. hirta) Grönstarr (C. demissa) Gölstarr (C. stenolepis) Hedstarr (C. binervis) Hirsstarr (C. panicea) Hårstarr (C. capillaris ssp. capillaris) Hängstarr (C. pendula) Indianstarr (C. intumescens) Isstarr (C. glacialis) Jämtstarr (C. lepidocarpa ssp. jemtlandica) Jättestarr (C. riparia) Klotstarr (C. globularis) Knagglestarr (C. flava) Kolstarr (C. holostroma) Liten ärtstarr (C. viridula ssp. pulchella) Luddstarr (C. tomentosa) Lundstarr (C. montana) Myggstarr (C. rariflora) Näbbstarr (C. lepidocarpa ssp. lepidocarpa) Pillerstarr (C. pilulifera) Prickstarr (C. punctata) Rundstarr (C. rotundata) Segstarr (C. extensa) Skogsstarr (C. sylvatica) Slakstarr (C. laxa) Slankstarr (C. flacca) Slidstarr (C. vaginata) Slokstarr (C. pseudocyperus) Smalaxstarr (C. strigosa) Stiftstarr (C. styrola) Sumpstarr (C. magellanica ssp. irrigua) Svedstarr (C. atrofusca) Trådstarr (C. lasiocarpa) Vispstarr (C. digitata) Vitstarr (C. livida) Vårstarr (C. caryophyllea) Åsstarr (C. pallens) Älvstarr (C. rhynchophysa) Ängsstarr (C. hostiana) Ärtstarr (C. viridula ssp. viridula)
Wikimedia Commons har media som rör Starrsläktet.
Wikispecies har information om Starrsläktet.
Starrsläktet (Carex) är ett släkte i familjen halvgräs. Det är ett mycket artrikt släkte fleråriga växter och vanligt i nästan hela Sverige, framför allt där marken är fuktig, som i kärr, vid sjöstränder och i vattensamlingar. Men släktet innehåller även flera arter som växer i normaltorr jord, som ängar och skogsbackar. Deras strån är oftast trekantiga och saknar ledknutar. Bladen är platta eller rännformade, ofta med sträva kanter. Starrarnas blommor är skildkönade, men de flesta arterna är sambyggare och endast några få är tvåbyggare. Blommorna är samlade i ax som antingen är enkla eller är sammansatta av småax. Axen är alltid placerade i toppen av strået, oftast med hanaxen överst. Hanaxen består av en mängd små blommor och är inte sammansatta. Varje hanblomma har ett eget skärmblad och består av endast tre ståndare. Kalkblad saknas helt. Honaxen är sammansatta och varje honblomma består av ett av två sammanvuxna kalkfjäll bildat så kallat axfjäll, ur vars mynning pistillernas märken skjuter fram för att ta emot de med vinden kringförda pollenen. Frukten är en trekantig nöt som är innesluten i den efter blomningen kvarsittande kalken, som också kan kallas fruktgömme.
För en säker bestämning av art krävs oftast någorlunda mogna fruktgömmen. Släktet omfattar 117 arter i Norden och cirka 1 000 arter i världen, särskilt i kalla och tempererade områden. Släktet är det största i Nordens flora, bortsett från släkten med apomixis.
В Україні зростають:
Це незавершена стаття про Осокові.В Україні зростають:
Осока трясучковидна (Carex brizoides Juslen) — поширена і заготовляють у західному Поліссі. Осока парвська (Carex brevicollis DC., осока горбова, скорода) — поширена в Лісостепу. Осока чорнувата (Carex atrata) — в Українських Карпатах зростає у всіх високогірних районах. Осока двоколірна (Carex bicolor) — населяє альпійський і субальпійський пояси Чорногори. Осока Бігелова (Carex bigelowii) — рідкісний вид, який росте у Львівській області. Осока буріюча (Carex brunnescens) — В Україні єдине місце зростання знайдене на Сумщині.Carex là một chi thực vật gồm khoảng 2.000 loài[2] trong họ Cyperaceae, cói.
Tất cả các loài torng chi Carex là cây lâu hàng năm,[3] mặc dù một vài loài như C. bebbii và C. viridula có thể cho trái năm đầu tiên, và không sống lâu hơn.[4]
Các loài trong chi Carex được tìm thấy trên toàn cầu, mặc dù có vài loài ở đất thấp vùng nhiệt đới, và tương đối ít loài ở vùng cận Saharan châu Phi.[4] Hầu hết chúng được tìm thấy ở các vùng đất ngập nước như đầm lầy, đất than bùn, bờ sông và hồ, thậm chí ở mương.[5] Chúng là một trong những nhóm thực vật chiếm ưu thế ở vùng bắc Cực và alpine tundra, và các môi trường đất ngập nước với độ sâu lên đến 50 cm (20 in).[4]
Carex là một chi thực vật gồm khoảng 2.000 loài trong họ Cyperaceae, cói.
Система побегов у большинства видов симподиального строения (редко монопоидальная[7]:29), так как каждый побег, как правило, заканчивается соцветием. Большинству видов осок свойственны побеги розеточного типа, с тесно сближенными в базальной части узлами, от которых отходят придаточные корни, чешуевидные листья и влагалища обычных листьев. У некоторых видов (Carex hirta, Carex atherodes, Carex disticha и др.) могут быть расставленные побеги. Развитие побегов происходит в течение одного (Carex remota, Carex bohemica, Carex leporina и др.)[12], нескольких (Carex aquatilis, Carex bigelowii[13], Carex atherodes[12]), а чаще двух вегетационных периодов. Некоторым видам (например, Carex vesicaria) свойственны озимые моноциклические побеги[13]:209, :213). У большинства осок все побеги являются репродуктивными или потенциально репродуктивными. После плодоношения надземная часть генеративного побега отмирает, вплоть до «зоны кущения», и дальнейший рост растения осуществляется за счет боковых побегов.
По направлению первоначального роста побеги у осок могут быть апогеотропными (растущими вертикально вверх), косоапогеотропными (растущими наклонно вверх), диагеотропными (растущими горизонтально или несколько дуговидно, но в горизонтальной плоскости), геотропными (растущими вертикально вниз) и косогеотропными (растущими косо вниз). Все побеги осок, имеющие в начале своего развития отличный от апогеотропного характер роста, рано или поздно меняют свой рост на апогеотропный. Каждому виду свойственны побеги определённого типа. Виды с косоапогеотропными и апогеотропными побегами образуют дерновины и кочки. Дерновинные виды характеризуются положением почек возобновления роста у поверхности почвы. У видов, образующих кочки, постепенно, с возрастом, в результате более или менее постоянного превышения зон кущения дочерних побегов над материнскими, почки оказываются значительно приподнятыми над поверхностью почвы. Таким образом образуется кочка. Высота кочек у некоторых видов может достигать 60—70 см[12]:13.
По характеру возобновления все побеги осок подразделяются на вневлагалищные и внутривлагалищные. Большинству среднерусских осок свойственно вневлагалищное возобновление побегов. У некоторых видов осок возобновление побегов смешанное.
Согласно классификации жизненных форм, предложенной Раункиером, осоки принадлежат к гемикриптофитам. На основании совокупности признаков побегов Е. Ю. Алексеев[14][15][16] выделил у среднерусских осок 7 жизненных форм:
Стебли обычно имеются только у репродуктивных побегов. Они (1,5)3—100 (120) см высотой, 0,3—5 (7) мм в диаметре[7]:36, обычно трёхгранные, реже округлые или почти округлые[4]:112, с плоскими или вогнутыми гранями, нередко покрытыми сосочками, по рёбрам обычно сильно шероховатые, иногда узкокрылатые, низко или высоко облиственные, с узлами, не вздутыми, как у злаков, расположенными большей частью у основания и сильно сближенными, лишь у немногих видов расставленными, полые или сплошные, большей частью центральные, редко боковые или ложнобоковые. У вегетативных побегов, за редким исключением (Carex hirta, Carex disticha, Carex chordorrhiza, Carex pseudocuraica и некоторых др.), стебли ложные, образованные налегающими друг на друга влагалищами листьев.
Листорасположение очерёдное[7]:37, трёхрядное. Нижние листья чешуевидные, у некоторых видов отсутствуют. По наличию или отсутствию чешуевидных листьев виды осок подразделяются рядом авторов на афиллоподные и филлоподные[17][18][19][20][21][22][23]. Другие авторы считают, что чешуевидые листья имеются у всех видов осок, но у некоторых из них постепенно разрушаются в процессе развития[24]. Чешуевидные листья и влагалища нижних, обычных листьев могут быть бурыми, коричневыми, красноватыми и черноватыми, изредка соломенно-жёлтыми или беловатыми. Опушение чешуевидных листьев встречается очень редко, среди среднерусских видов лишь у Carex globularis.
Срединные листья с трёхгранным трубчатым замкнутым влагалищем, снабжённым развитым в различной степени язычком в виде узкой плёнчатой каёмки в месте перехода влагалища в листовую пластинку и линейной, редко ланцетной или широколанцетной[7]:37 листовой пластинкой с параллельным жилкованием. Листовая пластинка может быть односкладчатой (Carex diandra, Carex humilis и др.), двускладчатой (Carex acuta, Carex silvatica и др.), желобчатой (Carex lasiocarpa), желобчато-трёгранной, неясно двускладчатой и щетиновидно вдоль свёрнутой, а также плоской. Односкладчатые листья у среднерусских осок не бывают шире 4—5 мм, двускладчатые и неясно двускладчатые варьируют по ширине от 2,5 до 20 мм[12]:37. Они различаются у разных видов по ширине, консистенции, цвету, характеру сужения по направлению к верхушке (резкому или постепенному), наличию или отсутствию выступающих поперечных жилок. Сторона влагалища, супротивная пластинке листа, обычно плёнчатая, редко травянистая. Форма язычка варьирует от удлинённо-конической до дуговидной, изредка прямой. У многих видов осок (например, у Carex buekii, Carex cespitosa, Carex lasiocarpa) плёнчатая часть чешуевидных и нижних зелёных листьев при разрушении листа распадается на простые волосовидные волокна или образует сеточку.
У немногих видов осок (Carex chirta, Carex pallescens) листовые пластинки и влагалища срединных листьев опушены простыми волосками. Опушение у одних видов носит постоянный характер, у других очень изменчиво. У Carex globularis опушены чешуевидные листья. Опушение листовых пластинок у Carex pilosa реснитчатое. Края листовых пластинок и средняя жилка листа снизу у многих видов шероховатые от имеющихся на них зубчиков, направленных, как правило, вверх, то есть в сторону кончика листа. Значительно реже (Carex digitata, Carex montana, Carex flacca) зубчики в нижней части листовой пластинки направлены вниз, к основанию листа. Поверхность листовых пластин может быть гладкой или с полушаровидными либо полушаровидно-коническими выступами, которые называются сосочками или папиллами. Сосочки, располагающиеся продольными рядами, придают поверхности листа, а также стеблям и мешочкам бархатистый характер (например, у Craex canescens, Carex elongata и др.).
Верховые листья — это разнообразно устроенные кроющие листья отдельных колосков соцветия. Кроющие листья бывают чешуевидными с заострённой или щетиновидной верхушкой или могут состоять из длинного трубчатого влагалища и линейной пластинки или из пластинки с едва выраженным влагалищем, реже только из одного влагалища, наверху косо усечённого или заострённого. Размеры влагалища и пластинки кроющих листьев уменьшаются в направлении снизу вверх.
Цветки сидячие или на ножках[4]:112, однополые, без околоцветника, мелкие, расположенные по одному в пазухах кроющих листьев или чешуй, собранные в одном колоске (Carex vulpina L.) или в разных (Carex sylvatica Huds.), которые, в свою очередь, сгруппированы в сложные головки, зонтики и метёлки, некоторые виды осок двудомны (Carex dioica L.). Мужской цветок содержит три (редко две) тычинки со свободными нитями и линейными пыльниками. В женском цветке имеется пестик с верхней завязью, длинным столбиком и двумя или тремя рыльцами; завязь окутана плёнчатой или кожистой оболочкой — мешочком, представляющим собой видоизменённый лист. Мешочек может быть оттянут на вершине в более или менее длинный носик, обычно расщеплённый или двузубчатый на конце. Мешочек служит для защиты завязи и плода от неблагоприятных условий среды и способствует распространению зачатков. Наличие мешочка послужило широкому распространению рода и его адаптации к различным экологическим условиям[7]:47. У одних видов все колоски одинаковые, в каждом колоске есть и мужские, и женские цветки. У таких осок либо женские цветки располагаются в верхней части колоска, а мужские при его основании, либо наоборот. У других осок колоски резко различны: один или несколько верхних, обычно более узких, состоят из мужских цветков, а нижние — из женских. Размеры и форма мужских и женских колосков у различных видов различны. Пестичный цветок вместе с мешочком рассматривается некоторыми авторами как редуцированный одноцветковый пестичный колосок[25]. Тычиночные цветки сидят непосредственно на оси колоска, в то время, как пестичные на сильно укороченных (редко удлинённых) осях второго порядка. Верхний цветок в тычиночных колосках и единственный в пестичных занимают бовокое положение. Поэтому соцветия осок являются бокоцветными, или открытыми. Кроющие чешуи представляют собой видоизменённые влагалища листьев с полностью редуцированными или сохранившимися в виде остей пластинками и расположены по одной или нескольким спиралям.
Гинецей осок состоит из 2—3 сросшихся плодолистиков. Столбик обычно длинный, скрытый в мешочке или немного выступающий из него, большей частью прямой, иногда от основания или выше изогнутый вниз, а затем снова вверх. Рыльцевые ветви могут быть длинными, как правило, они более длинные у лесных видов (у Carex bosrychostigma 12—15 мм длиной, у Carex pilosa 5—7 мм). Завязь верхняя, одногнёздная, с одним базальным семязачатком.
Осока цветет ранней весной, в конце апреля — июне, в редкие годы в начале июля и позже[12]:24. Большинство видов осоки — ветроопыляемые растения, но, несмотря на невзрачность соцветий, некоторые виды раннецветущей осоки (Carex ericetorum Pollich, Carex caryophyllea Latourrette) привлекают к себе пчёл, которые собирают с них пыльцу и совершают перекрёстное опыление[7][26]:64.
Плод — односемянный, нераскрывающийся, с твёрдым околоплодником, в поперечном сечении трёхгранный (если образован тремя плодолистиками) или двояковыпуклый (если двумя), сидячий или на ножке, иногда у основания несущий щетиновидный или линейный осевой придаток, заключённый в мешочек. Он характеризуется как орех[17][27], паракарпный орех[28], разновидность ореха — мешочек[29], орехообразный[30][31], ореховидный[32], орешек[4]:112, паракарпный орешек[33], орешковидный[34][35], семянка[18][36], паракарпная верхняя семянка[37], верхняя семянка[38] и паракарпная сухая костянка[39]. Поверхность плода гладкая, нередко глянцевитая. Мешочек перепончатый, тонкокожистый или кожистый (иногда роговеющий или пробковеющий), сидячий или на ножке, иногда у основания губчато-утолщённый, с жилками, или рёбрами, или без них, гладкий, опушённый, шероховатый или мелко-сосочковый, двояко-выпуклый, плоско-выпуклый, вздутый или трёхгранный, иногда плоский или крылатый, по краю гладкий, шероховатый или пильчатый, без носика или с развитым цельным или разнообразно расщеплённым носиком. Семена осок имеют маленький зародыш, расположенный в центре базальной части семени, и обильный нуклеарный эндосперм. Периферические клетки эндосперма содержат масло, остальные — крахмал и белки[40]. У Carex pendula[41] и Carex arenaria[42] нередко встречаются семена с двумя зародышами.
Заключённые в мешочки плоды осок — диаспоры — распространяются различными способами. Первоначально они осыпаются под действием силы тяжести. Опавшие диаспоры у многочисленной группы видов распространяются ветром. К такому виду распространения приспособлены виды с сильно вздутыми мешочками (Carex physodes) и мешочками, имеющими крыловидные выросты (Carex arenaria и др.). Диаспоры некоторых видов разносятся водой — это виды с сильно вздутыми мешочками с тонкими стенками (Carex rostrata, Carex rhinchophysa и др.) или с менее вздутыми мешочками, но с толстыми пористыми стенками (Carex riparia, Carex pumila и др.), что обеспечивает их плавучесть. У многих видов мешочки разносятся водоплавающими птицами, прицепляясь к их лапкам вместе с грязью, у некоторых — к оперению (Carex pseudocyperus, Carex bohemica). Зачастую плоды осок распространяются утками, так как могут сохранять жизнеспособность в пищеварительном тракте уток в течение продолжительного времени[43]. Птицами разносятся оранжево-красные, несколько мясистые мешочки тропического вида Carex baccans. Некоторые виды осок с удлинённым мясистым основанием мешочков, содержащим масло и крахмал, (Carex digitata, Carex omithopoda) разносятся муравьями. Отмечено рассеивание мешочков осок ондатрой, лосем и домашними животными[44]. Наконец, зачатки осок разносятся также и людьми (транспортными средствами, с сеном, обувью и одеждой людей).
Хромосомы осок, как и некоторых других родов семейства Cyperaceae (Eleocharis, Scirpus)[7]:80, не имеют локализованного центромера, что является очень редким явлением среди живых существ. Число хромосом варьирует от 2n=12 (Carex siderosticta) до 2n=112 (Carex hirta, Carex albata)[7]. Преобладают хромосомные числа в пределах от 2n=32 до 2n=70, по другим данным[45] — от 2n=48 до 2n=64. Для осок характерно также наличие анеуплоидии, известна также и полиплоидия, но она отмечена только в пределах немногих видов[7]:80.
Осока — неприхотливое растение, её можно встретить в Заполярье и на юге России, в высоких горах и на степных просторах. Она распространена по всему земному шару, от Арктики до самых южных границ распространения покрытосеменных растений, встречаясь во всех климатических зонах. Представители рода отсутствуют лишь во многих аридных пустынях и очень редки в полярных. В тропическом поясе они встречаются, в основном, в горах, от нижних поясов до высокогорий, хотя некоторые виды обитают на уровне моря. Большинство видов произрастает в Северном полушарии, преимущественно в умеренном и холодном поясах. В пределах бывшего СССР встречается, по одним данным, около 400 видов, по другим 346 видов (382 таксона видового и подвидового ранга), произрастающих почти повсеместно, из них 103[6]:40 вида встречается в Российской Арктике.
Районы общего распространения осоки[7]:
Большинство видов осоки предпочитают влажные места обитания — берега озёр и рек, пруды, болота, приморские и солонцеватые луга, приморские и речные пески, дюны; в арктической зоне заболоченные тундры; иногда они растут прямо в воде. Но некоторые виды осоки встречаются и в засушливых степях (осока низкая, осока ранняя) и даже в глинистых пустынях (осока толстостолбиковая). Другие виды предпочитают тенистые или светлые, лиственные или хвойные леса. Отдельные ксерофильные виды встречаются на сухих щебнистых, щебнисто-мелкозёмистых и каменистых склонах. Горные виды осоки растут на горных лугах, в верхнем поясе гор, в кедровниках, альпийских степях. Осока немногораздвинутая (Carex remotiuscula) растёт между камней и в трещинах скал, осока толстостолбиковая растёт на высоте до 1500—2000 м, а Carex decaulescens — до 2000—3200 м. Арктические виды осоки, произрастая в большом количестве, играют весьма существенную роль в формировании растительных сообществ и определяют их облик. В родовых спектрах Арктики, Восточной и Западной Сибири, а также Дальнего Востока роду Carex принадлежит первое место.
Несмотря на огромное количество видов осоки, эндемичных видов среди них мало. На территории бывшего СССР, занимавшего большую территорию и имевшего большое количество видов и подвидов осоки, эндемичных таксонов видового и подивидового рангов насчитывалось всего 25, то есть 6,5 % от общего числа произраставших там осоки[7]:635. Относительная бедность эндемиков объясняется приуроченностью большинства видов осоки к сырым, болотистым и прибрежным местообитаниям, в различной степени нивелирующих воздействие других природных факторов. Эндемичная осока, за редким исключением, произрастает в горах.
Больше всего эндемиков встречается в Средней Азии (8 видов), на Кавказе известно два эндемичных вида, в Западной Сибири — один, в Восточной Сибири — 5, на Дальнем Востоке — 4, в европейской части бывшего СССР эндемиков нет[7]:635.
Среди эндемиков бывшего СССР к палеоэндемикам относятся: Carex koshewnikowii, Carex malyschevii, Carex martynenkoi, Carex mingrelica, Carex popovii, Carex regeliana, Carex tianschanica, Carex trautvetteriana, Carex ungurensis; к неоэндемикам: Carex bigelowii subsp. arctisibirica, Carex flavocuspis subsp. krascheninnikovii, Carex orbicularis subsp. altaica, Carex pyrophila, Carex tatjanae, Carex titovii, Carex vanheurckii subsp. crassispiculate[7]:635.
Осока может служить индикатором глубины грунтовых вод: осока лисья, острая — 10—50 см, осока дернистая, пузырчатая — 0—10 см; кислотности почвы: осока волосистая, ранняя — 5,0—6,7 pH, осока мохнатая — 6,7—7,8 pH[46].
Осоки, наряду с камышом и рогозом, являются прекрасными очистителями водоёмов[47].
Виды рода Carex являются основными питающими растениями рода головнёвых грибов Anthracoidea Bref.[48][49][50][51]. Осоки поражаются также ржавчинными грибами[16][52][53]. Возбудитель заболевания садовых кустарников смородины и крыжовника — бокальчатая ржавчина (Puccinia ribesii caricis) — выбирает в качестве промежуточного звена осоку, на которой он зимует, а весной с осадками и ветром переносится на смородину или крыжовник[54]. Микориза в основном не свойственна роду Carex. Среди большого числа изученных его представителей, микориза (эндотрофная) была найдена только у 6 видов (Carex panicea, Carex nigra, Carex hirta, Carex sylvatica, Carex cuprina, Carex davalliana)[55]. Однако исследования последних лет доказывают более широкое распространение микоризы среди осок[56], а также присутствие в корнях Carex flava и Carex pilulifera эктомикоризы со стороны базидиомицетных грибов[57]. В частности, исследованиями учёных Сыктывкарского государственного университета в 2003 году была отмечена микориза, вызываемая грибами семейства Endogonaceae, у видов осок: Carex acuta, Carex nigra, Carex globularis, Carex rostrata, Carex leporine[58], но осоки в результате этих исследований были отнесены к слабомикотрофным видам[58][59].
Осока является кормовым растением для гусениц бабочек:
Гусеницы совки красноватой стеблевой (Photedes pygmina)[62]:224 и совки картофельной (Hydraecia micacea)[62]:231[61]:349 живут в стеблях осок. Гусеницы травяных огнёвок Agriphila kuznetzovi[61]:178 и Talis grisescens[61]:184 вредят осоке вздутой на пастбищах пустынной зоны Средней Азии, повреждая её корни.
Некоторые виды осок исчезают из мест их обитания в связи хозяйственной деятельностью человека: мелиорацией земель, их распашкой, торфоразработками и другими видами почвенных работ.
Нескольким видам осок присвоен охранный статус в Международном союзе охраны природы[64], в соответствии с которым определено, что виды Carex azuayae, Carex toreadora находится в опасном состоянии (EN); Carex lepida, Carex tessellata — в критическом (CR).
Ряд видов осоки находятся под охраной отдельных стран и внесены в региональные Красные книги:
Осока Дэвелла полностью исчезла в Англии, откуда была впервые описана, и в Бельгии в связи с мелиорацией земель. Осока вздутоносиковая внесена в чёрный список Красной книги Белоруссии.
Корневище с корнями содержит в небольшом количестве кумарин, эфирное масло (только у некоторых видов[68]), кремниевую кислоту, сапонины, слизь, дубильные вещества, горький гликозид, крахмал, смолу, камедь, минеральные соли[69]:54. В надземной части различных видов молодых осок (на абсолютно сухое вещество) содержится белка 10—18 % (13 %[4]:114), жира 2—4 % (3—3,5 %[4]:114), белка 8—16 % и клетчатки 28—30 % (степные 25—27 %[4]:114). Наибольшую ценность представляют горные виды осок. Они содержат от 6 до 11,3 % каротина и 139,9 мг% витамина C[69]:54. В осоке парвской и очень близком к ней виде — осоке Микели (Carex michelii) — найдены алкалоиды[68].
Заячьей осокой набивают мебель. Пузырчатую осоку охотники подстилают в обувь, чтобы не наминалась подошва[70]. В Горном Алтае осока стоповидная, низкая и изящная в высушенном виде использовались для набивки матрацев и подушек, ими обёртывали ноги вместо портянок и клали вместо стельки в обувь, при строительстве закладывали в пазы между брёвнами вместо пакли или мха[69].
Все крупные осоки имеют прочное волокно и могут применяться для плетения сумок, матов, циновок[4]:113. В Малайзии и на Мадагаскаре из окрашенной осоки местные жители плетут яркие разноцветные циновки и сумки; для плетения верёвок и сидений для стульев может применяться осока морская, имеющая прочные и гибкие стебли, когда-то жители швейцарских высокогорий плели из осоки морской корзины для семян и сбора урожая[71].
Осоки являются надёжными закрепителями горных склонов[69], степные и пустынные виды — песчаных почв[5]:263; да и в средней полосе осоки играют почвозащитную роль, поселившись на склоне оврага, они не дают ему разрастаться[70].
Большинство осок вследствие жёсткости и зазубренности частей, а также малого содержания солей, сахаров, кальция и т. д. скотом в свежем виде поедается плохо, но если они скошены до цветения, то дают вполне пригодное сено и вполне охотно поедаются в виде силоса. В то же время осоки сухих мест лесной зоны, степные, пустынные и многие горные виды являются прекрасными пастбищными растениями и по своей питательности не уступают многим злакам. Осока алтайская, например, на высокогорных пастбищах является ценным нажировочным кормом для различных видов животных[69]. Осока низкая поедается животными ранней весной, после стаивания снега хорошо отрастает и даёт отаву; её можно скашивать 2—3 раза в течение лета. В ряде регионов осока является важнейшим кормовым растением: например, осока толстостолбиковая в Средней Азии — основной корм для овец в зимнее время, а осока песчаная, или илак, — важнейшее кормовое растение песчаных пустынь Средней Азии[72]. В тундре животные, в том числе северные олени, питаются осоками круглый год — многие осоки в тундре уходят под снег зелёными и являются хорошим подснежным кормом[70]. Запасы осок огромны, они часто образуют густые заросли. С одного гектара осок можно получить до 25 центнеров сена или 100—120 центнеров силоса. Роль осок, как силосного сырья, особенно возрастает в годы засух. Осоки — хороший корм и для водоплавающих птиц и рыб. Птицы в зарослях осок оказываются хорошо защищёнными, как от хищников, так и от браконьеров.
Отмершие органы болотных осок входят в состав торфа[5]:263.
Осоки относятся к растениям, дающим только пыльцу, совершенно не выделяющим нектара и посещаемым пчёлами в случае недостатка сбора пыльцы[73].
В последнее время многие виды осок используются в ландшафтном дизайне для украшения водоёмов. Виды с различными оттенками листьев, хорошо заметными на больших куртинах, могут создавать интересные цветовые эффекты. Некоторые виды отличаются оригинальностью соцветий и плодов и дают прекрасный материал для составления зимних букетов. Осоки подходят также для создания рокариев и альпинариев, а также для посадки в миксбордерах, на газонах, в тенистом саду и на лесных участках.
Осоки древние декоративные культуры. В Японии, например, они используются в традиционных садах с незапамятных времён наряду с хостами, ирисами и клёнами. В культуру введено до 150 видов и сортов, преимущественно выходцев с Дальнего Востока и Европы, небольшое количество с Северной Америки. Всё активнее входят в культуру осоки родом из Новой Зеландии. Новозеландские виды отличаются необычной окраской листвы, бежевой или коричневой.
Некоторые виды, обладающие декоративными свойствами[74][75]:
Несмотря на широкое распространение, осоки считаются малоизученными растениями, хотя и применяются в народной медицине с давних пор. Считается, что лекарственные средства из осоки — настои и отвары — обладают слабым отхаркивающим, мягчительным, обезболивающим, лёгким слабительным, мочегонным, потогонным и кровоочистительным действием. Причём часто не придают значения определению вида осоки.
В немецкой народной медицине настой корневищ с корнями принимают при бронхиальной астме, катаре, плеврите, запорах, золотухе, хронических болезнях кожи, подагре и ревматизме.
В Прибалтике настой осоки песчаной и ржавопятнистой принимают при нарушениях функций эндокринной системы и от сифилиса.
Отвар корневищ осоки мохнатой в Белоруссии пьют при нервных болезнях.
На Дальнем Востоке осока жилкоплодная и осока уссурийская применяются нанайцами при артрите[76][77]. В Китае осока крупноголовая рекомендуется при отсутствии аппетита, истощении, тошноте, в качестве общеукрепляющего средства[78]. Отвар сухих стеблей и листьев осоки расходящейся в Китае и Японии используется как мочегонное средство[79]. Корневища осоки ржавопятнистой в Китае применяют при нарушениях менструального цикла[80].
В районах Центрального Черноземья в лекарственных целях применяются 45 видов осок, ещё более — в Западной Сибири и на Алтае. Настои и отвары корневищ пьют при сильном насморке, кашле, удушье, при простуде, при нарушениях обмена веществ, подагре, маточных болях, при различных кожных сыпях и чирьях. Часто готовят водный настой из измельчённых корневищ.
В фармакологии применяется только осока парвская (Carex brevicollis). Из неё изготавливают препарат гидрохлорид бревиколлина (Brevicollini hydrochloridum). Он усиливает сократительную деятельность матки[68].
Растения этого рода были известны ботаникам с глубокой древности[6][81]. Поскольку с точки зрения Международного кодекса ботанической номенклатуры научные названия растений, опубликованные до 1 мая 1753 года, не считаются действительно обнародованными, Карл Линней, описавший род Carex в своей работе «Species plantarum» в 1753 г. (а также в работе 1754 г. «Genera plantarum»), формально является автором этого названия и название рода записывается как Carex L..
Известно более 70 таксономических синонимов[82]:
Род осока относится к отделу покрытосеменных растений, классу однодольных, порядку злакоцветных, семейству осоковых.
класс Двудольные ещё 17 семейств, в том числе Злаки (Poaceae) отдел Покрытосеменные порядок Злакоцветные (Poales) род Осока (Carex) царство Растения класс Однодольные семейство Осоковые (Cyperaceae) отдел Голосеменные ещё 9 порядков (согласно Системе APG II) ещё до 120 родовНекоторые систематики близкий род Cymophyllus Mack. ex Britton & A.Br. помещают полностью в род Осока.
В настоящее время род принято делить на пять подродов[7]:96, каждый из которых в свою очередь делят на секции:
Ранее, согласно работе «Флора СССР», изданной в 1935 году, род Carex делили на три подрода:
Линней включал в состав рода 29 видов. В современных источниках приводится разное число видов этого рода: 1500[3]:135, около 2000[4]:112[5]:263. По данным Королевских ботанических садов в Кью, род объединяет 2545 видов[83].
Типовой вид: Carex hirta L. [2] — Осока мохнатая, или Осока коротковолосистая.
Осоке посвящали картины В. М. Васнецов («Осока»), И. И. Шишкин («Остров Валаам. Осока») и другие. Известен рисунок осоки работы Леонардо да Винчи.
Стихотворение У. Б. Йейтса «Он слышит крик осоки» (англ. He hears the cry of the sedge, 1898) неоднократно перелагалось на музыку.
Квартет «Гая» исполнял песню «Осока» (стихи С. Хохлова и Б. Петрова, музыка В. Ушакова):
Над рекой калина спелая, налитая соком.
Обожгла ты руки белые молодой осокой.
В молодой осоке прячутся и дожди, и солнце.
Ой кому-то нынче плачется, а кому смеётся.
Упоминание об осоке встречается в стихотворении Константина Бальмонта 1900 г. «Безглагольность», в песне барда Юрия Панюшкина «И гнули осоку большие стрекозы».
Осока упоминается также в народных сказаниях. Например, в хантыйской сказке «Зайчишка» сюжет начинается с того, что зайчишка ел осоку и порезал себе губу[84]. В чечено-ингушской сказке «Чинхо и чёрт», Чинхо, задумав обмануть чёрта, прилёг на землю, а между рук и ног положил осоку[85].
У перуанского писателя Сесара Вальехо есть рассказ «Дитя Осоки», в котором осока играет ключевую роль:
Нам предстояло добраться до густых зарослей осоки с более мощным, чем обычно, стеблем. Это была особого рода осока: крупнее и гибче, чем тростник; её стебель легко рубится и расщепляется на тонкие волокна. Желтизна её листьев напоминала желтизну увядших амарантов и бразильского кофе. Но самое главное — её аромат, подобный благовониям; он был настолько стойким, что сохранялся целый год. После каждой Страстной недели вплоть до следующей осока — словно фамильная реликвия — лежала в доме моего дяди[86].
В Тейковском районе Ивановской области есть деревня с названием Синяя Осока, а в Барышском районе и Кузоватовском районе Ульяновской области — село Осока, в Осинском районе Пермском крае — деревня Осока. Река с названием Осока протекает в Толочинском районе Витебской области в Белоруссии, является левым притоком Бобра.
Осока изображена на гербе и флаге Шемышейского района Пензенской области, гербе посёлка Кадый, гербе и флаге Кадыйского района Костромской области.
Герб Шемышейского района Пензенской области
Герб посёлка Кадый и Кадыйского района Костромской области
Система побегов у большинства видов симподиального строения (редко монопоидальная:29), так как каждый побег, как правило, заканчивается соцветием. Большинству видов осок свойственны побеги розеточного типа, с тесно сближенными в базальной части узлами, от которых отходят придаточные корни, чешуевидные листья и влагалища обычных листьев. У некоторых видов (Carex hirta, Carex atherodes, Carex disticha и др.) могут быть расставленные побеги. Развитие побегов происходит в течение одного (Carex remota, Carex bohemica, Carex leporina и др.), нескольких (Carex aquatilis, Carex bigelowii, Carex atherodes), а чаще двух вегетационных периодов. Некоторым видам (например, Carex vesicaria) свойственны озимые моноциклические побеги:209, :213). У большинства осок все побеги являются репродуктивными или потенциально репродуктивными. После плодоношения надземная часть генеративного побега отмирает, вплоть до «зоны кущения», и дальнейший рост растения осуществляется за счет боковых побегов.
По направлению первоначального роста побеги у осок могут быть апогеотропными (растущими вертикально вверх), косоапогеотропными (растущими наклонно вверх), диагеотропными (растущими горизонтально или несколько дуговидно, но в горизонтальной плоскости), геотропными (растущими вертикально вниз) и косогеотропными (растущими косо вниз). Все побеги осок, имеющие в начале своего развития отличный от апогеотропного характер роста, рано или поздно меняют свой рост на апогеотропный. Каждому виду свойственны побеги определённого типа. Виды с косоапогеотропными и апогеотропными побегами образуют дерновины и кочки. Дерновинные виды характеризуются положением почек возобновления роста у поверхности почвы. У видов, образующих кочки, постепенно, с возрастом, в результате более или менее постоянного превышения зон кущения дочерних побегов над материнскими, почки оказываются значительно приподнятыми над поверхностью почвы. Таким образом образуется кочка. Высота кочек у некоторых видов может достигать 60—70 см:13.
По характеру возобновления все побеги осок подразделяются на вневлагалищные и внутривлагалищные. Большинству среднерусских осок свойственно вневлагалищное возобновление побегов. У некоторых видов осок возобновление побегов смешанное.
Согласно классификации жизненных форм, предложенной Раункиером, осоки принадлежат к гемикриптофитам. На основании совокупности признаков побегов Е. Ю. Алексеев выделил у среднерусских осок 7 жизненных форм:
ложные дерновины (виды с вневлагалищными побегами) истинные дерновины (виды с внутривлагалищными побегами) кочки горизонтальнокорневищные виды с подземными побегами, не ветвящимися в течение одного вегетационного периода горизонтальнокорневищные виды с подземными побегами, ветвящимися в течение одного вегетационного периода ползучекорневищные виды с восходящими (обычно внутривлагалищными) побегами и эпигеогенными (ложными) корневищами столонно-корневищные виды с удлинёнными лежачими, обычно вневлагалищными побегамиСтебли обычно имеются только у репродуктивных побегов. Они (1,5)3—100 (120) см высотой, 0,3—5 (7) мм в диаметре:36, обычно трёхгранные, реже округлые или почти округлые:112, с плоскими или вогнутыми гранями, нередко покрытыми сосочками, по рёбрам обычно сильно шероховатые, иногда узкокрылатые, низко или высоко облиственные, с узлами, не вздутыми, как у злаков, расположенными большей частью у основания и сильно сближенными, лишь у немногих видов расставленными, полые или сплошные, большей частью центральные, редко боковые или ложнобоковые. У вегетативных побегов, за редким исключением (Carex hirta, Carex disticha, Carex chordorrhiza, Carex pseudocuraica и некоторых др.), стебли ложные, образованные налегающими друг на друга влагалищами листьев.
Листорасположение очерёдное:37, трёхрядное. Нижние листья чешуевидные, у некоторых видов отсутствуют. По наличию или отсутствию чешуевидных листьев виды осок подразделяются рядом авторов на афиллоподные и филлоподные. Другие авторы считают, что чешуевидые листья имеются у всех видов осок, но у некоторых из них постепенно разрушаются в процессе развития. Чешуевидные листья и влагалища нижних, обычных листьев могут быть бурыми, коричневыми, красноватыми и черноватыми, изредка соломенно-жёлтыми или беловатыми. Опушение чешуевидных листьев встречается очень редко, среди среднерусских видов лишь у Carex globularis.
Срединные листья с трёхгранным трубчатым замкнутым влагалищем, снабжённым развитым в различной степени язычком в виде узкой плёнчатой каёмки в месте перехода влагалища в листовую пластинку и линейной, редко ланцетной или широколанцетной:37 листовой пластинкой с параллельным жилкованием. Листовая пластинка может быть односкладчатой (Carex diandra, Carex humilis и др.), двускладчатой (Carex acuta, Carex silvatica и др.), желобчатой (Carex lasiocarpa), желобчато-трёгранной, неясно двускладчатой и щетиновидно вдоль свёрнутой, а также плоской. Односкладчатые листья у среднерусских осок не бывают шире 4—5 мм, двускладчатые и неясно двускладчатые варьируют по ширине от 2,5 до 20 мм:37. Они различаются у разных видов по ширине, консистенции, цвету, характеру сужения по направлению к верхушке (резкому или постепенному), наличию или отсутствию выступающих поперечных жилок. Сторона влагалища, супротивная пластинке листа, обычно плёнчатая, редко травянистая. Форма язычка варьирует от удлинённо-конической до дуговидной, изредка прямой. У многих видов осок (например, у Carex buekii, Carex cespitosa, Carex lasiocarpa) плёнчатая часть чешуевидных и нижних зелёных листьев при разрушении листа распадается на простые волосовидные волокна или образует сеточку.
У немногих видов осок (Carex chirta, Carex pallescens) листовые пластинки и влагалища срединных листьев опушены простыми волосками. Опушение у одних видов носит постоянный характер, у других очень изменчиво. У Carex globularis опушены чешуевидные листья. Опушение листовых пластинок у Carex pilosa реснитчатое. Края листовых пластинок и средняя жилка листа снизу у многих видов шероховатые от имеющихся на них зубчиков, направленных, как правило, вверх, то есть в сторону кончика листа. Значительно реже (Carex digitata, Carex montana, Carex flacca) зубчики в нижней части листовой пластинки направлены вниз, к основанию листа. Поверхность листовых пластин может быть гладкой или с полушаровидными либо полушаровидно-коническими выступами, которые называются сосочками или папиллами. Сосочки, располагающиеся продольными рядами, придают поверхности листа, а также стеблям и мешочкам бархатистый характер (например, у Craex canescens, Carex elongata и др.).
Верховые листья — это разнообразно устроенные кроющие листья отдельных колосков соцветия. Кроющие листья бывают чешуевидными с заострённой или щетиновидной верхушкой или могут состоять из длинного трубчатого влагалища и линейной пластинки или из пластинки с едва выраженным влагалищем, реже только из одного влагалища, наверху косо усечённого или заострённого. Размеры влагалища и пластинки кроющих листьев уменьшаются в направлении снизу вверх.
ЦветкиЦветки сидячие или на ножках:112, однополые, без околоцветника, мелкие, расположенные по одному в пазухах кроющих листьев или чешуй, собранные в одном колоске (Carex vulpina L.) или в разных (Carex sylvatica Huds.), которые, в свою очередь, сгруппированы в сложные головки, зонтики и метёлки, некоторые виды осок двудомны (Carex dioica L.). Мужской цветок содержит три (редко две) тычинки со свободными нитями и линейными пыльниками. В женском цветке имеется пестик с верхней завязью, длинным столбиком и двумя или тремя рыльцами; завязь окутана плёнчатой или кожистой оболочкой — мешочком, представляющим собой видоизменённый лист. Мешочек может быть оттянут на вершине в более или менее длинный носик, обычно расщеплённый или двузубчатый на конце. Мешочек служит для защиты завязи и плода от неблагоприятных условий среды и способствует распространению зачатков. Наличие мешочка послужило широкому распространению рода и его адаптации к различным экологическим условиям:47. У одних видов все колоски одинаковые, в каждом колоске есть и мужские, и женские цветки. У таких осок либо женские цветки располагаются в верхней части колоска, а мужские при его основании, либо наоборот. У других осок колоски резко различны: один или несколько верхних, обычно более узких, состоят из мужских цветков, а нижние — из женских. Размеры и форма мужских и женских колосков у различных видов различны. Пестичный цветок вместе с мешочком рассматривается некоторыми авторами как редуцированный одноцветковый пестичный колосок. Тычиночные цветки сидят непосредственно на оси колоска, в то время, как пестичные на сильно укороченных (редко удлинённых) осях второго порядка. Верхний цветок в тычиночных колосках и единственный в пестичных занимают бовокое положение. Поэтому соцветия осок являются бокоцветными, или открытыми. Кроющие чешуи представляют собой видоизменённые влагалища листьев с полностью редуцированными или сохранившимися в виде остей пластинками и расположены по одной или нескольким спиралям.
Гинецей осок состоит из 2—3 сросшихся плодолистиков. Столбик обычно длинный, скрытый в мешочке или немного выступающий из него, большей частью прямой, иногда от основания или выше изогнутый вниз, а затем снова вверх. Рыльцевые ветви могут быть длинными, как правило, они более длинные у лесных видов (у Carex bosrychostigma 12—15 мм длиной, у Carex pilosa 5—7 мм). Завязь верхняя, одногнёздная, с одним базальным семязачатком.
Осока цветет ранней весной, в конце апреля — июне, в редкие годы в начале июля и позже:24. Большинство видов осоки — ветроопыляемые растения, но, несмотря на невзрачность соцветий, некоторые виды раннецветущей осоки (Carex ericetorum Pollich, Carex caryophyllea Latourrette) привлекают к себе пчёл, которые собирают с них пыльцу и совершают перекрёстное опыление:64.
ПлодыПлод — односемянный, нераскрывающийся, с твёрдым околоплодником, в поперечном сечении трёхгранный (если образован тремя плодолистиками) или двояковыпуклый (если двумя), сидячий или на ножке, иногда у основания несущий щетиновидный или линейный осевой придаток, заключённый в мешочек. Он характеризуется как орех, паракарпный орех, разновидность ореха — мешочек, орехообразный, ореховидный, орешек:112, паракарпный орешек, орешковидный, семянка, паракарпная верхняя семянка, верхняя семянка и паракарпная сухая костянка. Поверхность плода гладкая, нередко глянцевитая. Мешочек перепончатый, тонкокожистый или кожистый (иногда роговеющий или пробковеющий), сидячий или на ножке, иногда у основания губчато-утолщённый, с жилками, или рёбрами, или без них, гладкий, опушённый, шероховатый или мелко-сосочковый, двояко-выпуклый, плоско-выпуклый, вздутый или трёхгранный, иногда плоский или крылатый, по краю гладкий, шероховатый или пильчатый, без носика или с развитым цельным или разнообразно расщеплённым носиком. Семена осок имеют маленький зародыш, расположенный в центре базальной части семени, и обильный нуклеарный эндосперм. Периферические клетки эндосперма содержат масло, остальные — крахмал и белки. У Carex pendula и Carex arenaria нередко встречаются семена с двумя зародышами.
Заключённые в мешочки плоды осок — диаспоры — распространяются различными способами. Первоначально они осыпаются под действием силы тяжести. Опавшие диаспоры у многочисленной группы видов распространяются ветром. К такому виду распространения приспособлены виды с сильно вздутыми мешочками (Carex physodes) и мешочками, имеющими крыловидные выросты (Carex arenaria и др.). Диаспоры некоторых видов разносятся водой — это виды с сильно вздутыми мешочками с тонкими стенками (Carex rostrata, Carex rhinchophysa и др.) или с менее вздутыми мешочками, но с толстыми пористыми стенками (Carex riparia, Carex pumila и др.), что обеспечивает их плавучесть. У многих видов мешочки разносятся водоплавающими птицами, прицепляясь к их лапкам вместе с грязью, у некоторых — к оперению (Carex pseudocyperus, Carex bohemica). Зачастую плоды осок распространяются утками, так как могут сохранять жизнеспособность в пищеварительном тракте уток в течение продолжительного времени. Птицами разносятся оранжево-красные, несколько мясистые мешочки тропического вида Carex baccans. Некоторые виды осок с удлинённым мясистым основанием мешочков, содержащим масло и крахмал, (Carex digitata, Carex omithopoda) разносятся муравьями. Отмечено рассеивание мешочков осок ондатрой, лосем и домашними животными. Наконец, зачатки осок разносятся также и людьми (транспортными средствами, с сеном, обувью и одеждой людей).
Хромосомы осок, как и некоторых других родов семейства Cyperaceae (Eleocharis, Scirpus):80, не имеют локализованного центромера, что является очень редким явлением среди живых существ. Число хромосом варьирует от 2n=12 (Carex siderosticta) до 2n=112 (Carex hirta, Carex albata). Преобладают хромосомные числа в пределах от 2n=32 до 2n=70, по другим данным — от 2n=48 до 2n=64. Для осок характерно также наличие анеуплоидии, известна также и полиплоидия, но она отмечена только в пределах немногих видов:80.
薹草属（学名：Carex）是莎草科中的一个属，至今已知的共有约2000个种。大多数这些植物生活在寒带或者溫帶地区。
薹草属多是多年生草本植物，一些种是一年生的。有些薹草属像草坪一样生长非常密集，也有些长的或短的匍匐生长。它们往往有非常茂密多分支的根茎，有些也成群簇生。茎无节，一般多少呈三角形，下部在楞处往往有粗糙的齿。叶细长，端部是尖的，有时会非常锋利。
薹草属一般是雌雄同体的，少数是雌雄异株的。其中不同的种可以分为是单穗的（茎末单穗）、雌花雄花位于同一穗或同一花絮上的（雌花和雄花的形状一样）以及多穗的（雌花串状，雄花穗状）。有些种类的雌花与雄花交杂在同一穗上，有些是分开的。种子被壳完全包围，但是没有像禾本科植物那样与壳长到一起。
薹草属植物生长在泥泞、酸质的草地上。牲畜不能吃它们（因为酸性太高）。它们也可以像芦苇那样生长在浅水中。一些根比较密集的薹草属被用来种在沼泽地上或沙地的斜坡上来稳固这样的斜坡（比如坝或者公路边的斜坡）。
薹草属（学名：Carex）是莎草科中的一个属，至今已知的共有约2000个种。大多数这些植物生活在寒带或者溫帶地区。
スゲ属（菅、Carex）は、カヤツリグサ科の一つの属である。身近なものも多いが、非常に種類が多く、同定が困難なことでも有名である。
スゲ属の植物は、どれもほぼ共通の形態的特徴を備えている。
大部分が多年生の草本で、多くは花時をのぞいて茎は短くて立ち上がらず、たいていは細長い根出葉を多数つける。地下茎を横に這わせるものは、広がったまばらな集団になり、そうでないものは、まとまった株立ちになるものが多い。葉の基部は鞘になって茎を抱く。鞘が古くなると細かく裂けて糸状の網目になる場合があり、これを糸網（しもう）という。
多くのものでは花茎は葉の間から長く伸び、その先に小穂をつける。小穂には柄がある場合とない場合があり、いずれにしてもその基部に包があり、包の基部は鞘になるものが多い。小穂は穂状に配列するものが多い。茎の先端に小穂を1つだけ持つものもある。アブラシバなどは、多数の分枝を持つ円錐花序を形成する。この仲間は、スゲ属の中では原始的なものと見なされている。また、少数ながら、花茎が伸びず、葉の根元で開花する種も知られている。
スゲ属の花は雄花と雌花が別になっている。雄花は鱗片一枚に雄しべが包まれているだけのもの。雌花は、雌しべが果包（かほう）という袋に包まれているのが特徴で、その外側に一枚の鱗片がある。
小穂は、軸の回りに花と鱗片が螺旋状に配列したものである。短ければ球形に、長ければ棒状、あるいはひも状になる。花茎には普通は複数の小穂がつくので、その先端のものを頂小穂（ちょうしょうすい）、それより下から横に出るものを側小穂（そくしょうすい）という。
雄花と雌花はそれぞれまとまって着く。それぞれが独立した小穂となるものが多い。一番多いのは雄花からなる雄小穂と雌花からなる雌小穂が別々にあるもので、花茎の先端に一個の雄小穂が、その下方に数個の雌小穂がつく型が普通である。雄小穂を複数持つものもあるが、種類は少ない。
一つの小穂に両方の花が着くものもある。先端に雄花が並び、基部側に雌花が並ぶ場合を雄雌性（ゆうしせい）、逆に基部に雄花が着くものを雌雄性（しゆうせい）という。
その他、例は少ないが雌雄別株のものもある。
このような小穂の配置は重要な分類上の特徴となる。ほかに、小穂の形や、雌花の鱗片、果包や果実の特徴が重視されるので、同定は果実が熟したものでなければできない場合がある。
果胞は壺状の構造で、先端に口が開いている。雌しべはその底に着いていて、果胞の口から柱頭だけを伸ばす。受粉すれば果実は果胞の中で生長し、成熟したときには果胞はその基部で離切り離され、果実を中に含んで散布される。果胞の口の部分が突き出した形になっている場合、それを嘴（くちばし）という。果胞は、その位置からは花被に由来するもののようにも見えるが、一部に果胞の内側から枝が伸びて花序を形成するものがあるので、花序の基部に生じる苞に由来するものと考えられている。
果胞は普通、膜状で果実にほぼ接する形になるが、湿地性のゴウソやミヤマシラスゲでは大きく膨らみ、海岸性のシオクグやコウボウシバではコルク質の分厚いものとなっている。これらは流水や海水による分散への適応かも知れない。
草原、森林、海岸その他、さまざまな環境に生息する種がある。湿ったところに生育するものが多く、湿地や渓流沿いに集中する傾向がある。
湿原では、スゲ類が優占する草原になることがある。北海道など寒冷地の湿原では、スゲ類の大株が湿地のあちこちにかたまりを作り、盛り上がって見えるのを谷地坊主（やちぼうず）と呼ぶ。水中に根を張って葉を水面に突き出す抽水性の種もあるが、真に水草的なものはほとんどない。
海岸では、砂浜にはコウボウムギ、塩性湿地にはシオクグなどが密生した群落を形成する。
海外では、中央アジアなど、乾燥した草原でスゲ類の優占する草原がある。
カサスゲ、カンスゲなどの大型種の葉は、古くは笠（菅笠）や蓑などに用いられた。特にカサスゲはそのために栽培された。現在でも、注連縄など特殊用途のために栽培されている地域もある。
また、庭園の緑化や山野草として栽培される例もある。カンスゲやタガネソウの斑入りなどは鑑賞価値も高い。果胞が黄色く色づく小型の外国産種が販売されている例もある。
草原を形成する種もあるが、緑化や牧草として積極的に利用される例はない。そのため、同様な姿の草であるイネ科植物に比べると、帰化植物の種が格段に少ない。ただし、近年、そのような目的で持ち込まれた種子に混じる形での帰化種が若干報告されている。
スゲ属の花は単性花である。カヤツリグサ属などにも一部に単性花のものがあるが、これは両性花から二次的に生じたものと見られる。それに対し、スゲ属では両性花であった証拠がなく、両性花をつけるカヤツリグサ科のものとは別の系統に属するとも考えられる[1]。
スゲ属の著しい特徴として、単性花であることと、雌花における果胞の存在がある。この特徴を共有するものはスゲ属の他にヒゲハリスゲ属、スコエノクシフィウム属、それにウンキニア属の計四つある。これらはスゲ連にまとめられ、互いにごく近縁であると考えられる。このうちウンキニア属がスゲ属に最も似ている。またスゲ連はスゲ亜科とされる[2]。
スゲ属は、植物ではもっとも多くの種を含む属としても知られており、世界で2000種とも言われる。ほとんど全世界に分布するが、温帯域が中心である。日本では現在で200を越える種や変種が記録されており、毎年のように新しいものが報告される。これは、この仲間が、種分化をどんどんしている途中であるためと考えられる。他方で、変異の幅が広くて、種の範囲が分かりにくく、まだその実体が十分につかめていないという面もある。今後もさらに見直しが進むものと思われる。日本スゲの会にはアマチュアも含めて全国に会員がおり、活発に活動している。
属を細分する案も様々に提案されている。いくつかの節に分けて扱うのが通例であるが、その扱いは必ずしも確定していない。現在は分子遺伝学的情報などによる見直しも行われている最中である。
以下に、日本産の代表的なものを挙げる。分類体系は、「原色日本植物図鑑3巻」（北村他、1987版）による。
スゲ属 Carex
（新しい植物図鑑では『日本の野生植物 草本Ⅰ 単子葉類』(1981)平凡社がよく使われているが、スゲ属に関しては種類も網羅されておらず、検索表も不完全である）
사초속(莎草屬, 학명: Carex 카렉스[*])은 사초아과의 단형 족인 사초족(莎草族, 학명: Cariceae 카리케아이[*])에 속하는 유일한 속이다.[1][2] 2,000여 종을 포함한다.
한국에 자생하는 종은 다음과 같다.
_(20319237913).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.png)
