Onopordum acanthium, llamáu comúnmente cardu burriqueru, alcachofa burriquera, ansarina o toba, ye una planta de la familia de les asteracees, que se naturalizó en tolos continentes.
Ye una planta biañal, que produz una gran roseta espinosa nel primer añu. Les plantes suelen granar na seronda, dempués de les primeres agües y esisten como rosetes en tol primer añu, formen una gruesa y carnosu raigañu pivotante que puede estendese hasta 30 cm o más pa reserva d'alimentos.
Nel segundu añu, la planta crez hasta algamar los 0.5-2.5 (-3) m d'altor y un anchor de 1,5 m. Les fueyes son de 10-50 cm d'anchu, son alternes y espinoses, de cutiu cubiertes de pelos blancos llanudos y cola superficie inferior más densamente cubierta que la parte cimera. Les fueyes son fondamente lobulaes con escayos llargos y ríxides a lo llargo de los marxes. Los pelos finos dan a la planta una apariencia abuxada. El tarmu principal pue ser de 10 cm d'anchu na base, y ta ramificáu na parte cimera. Cada tarmu amuesa una fila vertical de nales anches y espinoses (visible en forma de cinta de material de fueyes), polo xeneral de 2-3 cm d'anchu.
Les flores son en forma de globu, de 2-6 cm de diámetru, de color rosa escuru a lavanda, y prodúcense nel branu. Les yemes florales fórmense primero na punta del renuevu y más tarde na punta de les cañes axilares. Apaecen soles o en grupos de dos o trés na punta de les cañes. Les plantes son andróxines, tantu con pistilos y estames. Dempués del floriamientu, l'ovariu empieza la hinchadura y forma de 8.400 a 40.000 granes per planta.[1][2][3]
Nativu d'Europa Occidental y África del Norte hasta Asia y el Subcontinente Indiu.
Naturalizáu, y hasta cultiváu, n'otres partes del mundu onde apuerta a consideráu como plaga (ex.gr. n'Estaos Xuníos onde inclusive ta prohibíu en ciertos estaos (i.y. Arizona).
Ye emblema nacional d'Escocia, onde, curiosamente dúldase que sía realmente nativu[2].Ser tamién de la ciudá de Nancy, en que'l so escudu apaez, y de Lorena, en Francia.
Contién alcaloides, glucósidos flavónicos, aesculina (una saponina bien tóxica pa home y animales), taníns y otros principios amargosos. Tradicionalmente, los llabradores usar como ximistría contra la tos, les dolencies de la vexiga y les feríes mal encarnaes; tamién, el zusmiu lleldáu de los sos tarmos emplegar p'animar les fiestes y los antroxos.
Los receptáculos de los capítulos son ricos en inulina y comestibles de la mesma manera que l'Alcachofa (Cynara scolymus). Son tamién comíos polos pollíns: d'equí unos de los sos nomes vernáculos, y quiciabes tamién l'orixe del nome del xéneru en Griegu/Llatín.
Onopordum acanthium describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 827. 1753.[4]
El nome xenéricu vien del llatín ǒnǒpordǒn/ǒnǒpradǒn, deriváu del Griegu όνόπoρδoν, de όνό «pollín» y πορδον «peu», ye dicir «peu de pollín», aludiendo a la supuesta propiedá de la planta de producir gases a estos animales cuando la comen,[5][6] referenciáu como tal en Pliniu'l Vieyu, Historia naturalis (27, 110, LXXXVII: "Onopradon cum ederunt, asini crepitus reddere dicuntur.").[7][8]
El epítetu llatín acanthium significa «espinosu».[9]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Onopordum acanthium, llamáu comúnmente cardu burriqueru, alcachofa burriquera, ansarina o toba, ye una planta de la familia de les asteracees, que se naturalizó en tolos continentes.
