Silvereye

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

.

El páxaru d'antioyos o zosteropo de llombu gris ye un passeriforme nativu d'Australia, Nueva Zelanda y les islles del sudeste del Pacíficu como Lord Howe, Nueva Caledonia, les Islles de la Llealtá, Vanuatu y Fixi.

Ye una pequeña ave que mide unos 12 cm.

Taxonomía

Tien numberoses subespecies

• Z. l. chlorocephalus
• Z. l. chloronotus
• Z. l. cornwalli
• Z. l. familiaris
• Z. l. flaviceps
• Z. l. gouldi Atopar n'Australia occidental.
• Z. l. griseonotus
• Z. l. halmaturinus Atopar n'Australia occidental, estrémase-y por llombu negru y lladrales marrones.
• Z. l. lateralis Atopar n'Australia oriental, estrémase-y pol pechu gris.
• Z. l. macmillani
• Z. l. melanops
• Z. l. nigrescens
• Z. l. ochrochrous
• Z. l. pinarochrous
• Z. l. ramsayi
• Z. l. tropicus
• Z. l. tephropleurus Ye más grande y con un picu más llargu; considerar un ave amenazada na Islla de Lord Howe ^[1]
• Z. l. valuensis
• Z. l. vatensis
• Z. l. vegetus
• Z. l. westernensis

Comportamientu

Críen en primavera y empiezos del branu austral (ente setiembre y avientu). El so nial ye un pequeñu concu de yerba, mofu, pelo, teles d'araña y peluses; asitiáu en dalgún pequeñu árbol o carba. Ponen de 2 a 4 güevos, de color azul maciu. Pueden tener dos niaraes mientres la temporada de cría.

N'Australia, una vegada que los mozos yá empezaron a volar pola so cuenta, estes aves, axuntar en grupos y migren al norte a finales del branu.

Son omnívoros, anque tienen preferencia pola fruta. Dalgunos viticultores y floricultor considerar una plaga.

Intereses

El páxaru d'antioyos foi vistu per primer vegada en Nueva Zelanda en 1832 recibiendo de los maoríns el nome de Tauhou ("pequeñu estrañu"). Llegó en grandes númberos en 1856, suponse que foi un bandu migratoriu esviáu por una nube. En Nueva Zelanda considérase-y una especie nativa cuidao que nun foi artificialmente introducíu y ta protexíu.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Zosterops lateralis.

• Videos deZosterops lateralis n'Internet Bird Collection

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Zosterops lateralis és un zostèrops, per tant un ocell de la família dels zosteròpids (Zosteropidae) que habita zones amb arbres, matolls i ciutats de l'est, sud i est d'Austràlia i illes properes, Tasmània, illes Nord i Sud de Nova Zelanda, illes Chatham, Campbell, Vanuatu, Nova Caledònia, Loyauté, Banks, Fiji i Tuamotu.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Zosterops lateralis

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llygadwyn cefnllwyd (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llygaidwynion cefnllwyd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Zosterops lateralis; yr enw Saesneg arno yw Grey-backed white-eye. Mae'n perthyn i deulu'r Llygadwynion (Lladin: Zosteropidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Z. lateralis, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r llygadwyn cefnllwyd yn perthyn i deulu'r Llygadwynion (Lladin: Zosteropidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn llygad-ddu Chlorocharis emiliae Llygadwyn bychan Oculocincta squamifrons Llygadwyn gwinau Hypocryptadius cinnamomeus Llygadwyn gyddfgoch Madanga ruficollis Llygadwyn Seram Tephrozosterops stalkeri Melysor Ynys Bonin Apalopteron familiare Preblyn coed bach Dasycrotapha plateni Preblyn coed ysblennydd Dasycrotapha speciosa

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Graumantel-Brillenvogel^[1] (Zosterops lateralis, engl. silvereye oder wax-eye) ist ein Brillenvogel, der im australischen und ozeanischen Raum indigen ist.

In Neuseeland wurde der Graumantel-Brillenvogel erstmals 1832 beobachtet. In größerer Anzahl erreichten die Vögel 1856 Neuseeland und es wird angenommen, dass ein Schwarm durch einen Sturm über die Tasmansee abgetrieben wurde.^[2] Als ein selbst eingewanderter Vogel, ist der Graumantel-Brillenvogel als einheimische Art in Neuseeland geschützt. Der māorische Name lautet tauhou, was so viel wie „Fremder“ bedeutet.

Taxonomie

Der Graumantel-Brillenvogel wurde erstmals 1801 vom englischen Ornithologen John Latham unter dem wissenschaftlichen Namen Sylvia lateralis beschrieben.^[3]

Es werden 16 Unterarten des Graumantel-Brillenvogels geführt:^[4]

• Zosterops lateralis vegetus in Australien; Queensland im Bereich zwischen McIlwraith Range und Burdekin River
• Zosterops lateralis cornwalli in Australien; Zentral-Queensland bis Hunter River in New South Wales
• Zosterops lateralis chlorocephalus in Australien; auf den Inseln der Capricorn Group
• Zosterops lateralis westernensis in Australien; Südost-New South Wales bis Victoria
• Zosterops lateralis lateralis in Neuseeland und Australien (Tasmanien, Flinders Island, Norfolkinsel)
• Zosterops lateralis ochrochrous in Australien; auf King Island
• Zosterops lateralis pinarochrous in Australien; Eyre-Halbinsel bis Nordwest-Victoria
• Zosterops lateralis chloronotus in Australien, im Südwesten von Western Australia (Shark Bay bis weit in den Südwesten Süd-Australiens)
• Zosterops lateralis griseonota in Neukaledonien
• Zosterops lateralis nigrescens in Neukaledonien; auf den Loyalitätsinseln Ouvéa and Maré
• Zosterops lateralis melanops in Neukaledonien; auf der Loyalitätsinsel Lifou
• Zosterops lateralis macmillani in Vanuatu; auf den Inseln Tanna und Aniwa
• Zosterops lateralis tropicus in Vanuatu; auf der Insel Espiritu Santo
• Zosterops lateralis vatensis in Vanuatu; auf den Banks-Inseln und den Torres-Inseln
• Zosterops lateralis valuensis in Vanuatu; auf der Insel Vanua Lava
• Zosterops lateralis flaviceps in Fidschi

Teilweise wird das Vorkommen auf der Lord-Howe-Insel als eigene Art Zosterops tephropleurus (engl. „Lord Howe White-eye“),^[4] teilweise als weitere Unterart Zosterops lateralis tephropleurus des Graumantel-Brillenvogels geführt.^[5]

• Unterart cornwalli

• Unterart lateralis

• Unterart pinarochrous

• Unterart chloronotus

• Lord Howe White-eye

Beschreibung

Kleiner als ein Sperling, werden die Vögel 11 bis 13 cm groß und etwa 10 g schwer. Rund um die Augen befindet sich ein Ring aus kleinen weißen Federn; die namensgebende „Brille“. Es existiert eine Anzahl an Gefiedervariationen bei den Unterarten. Grundsätzlich haben die Vögel oliv-grüne Flügel und einen grauen oder oliv-grünen Rücken. Die Kehle ist heller (gelb oder grau), die Farbe der Flanken reicht von kastanienbraun bis zu einem blassen gelbbraun. Der Färbung des Schwanzes ist weiß oder gelb. Innerhalb Australiens gibt es saisonale Wanderungen und die Verbreitungsgebiete der dortigen Unterarten überschneiden sich. Auf den Inseln befindet sich meist nur eine Unterart, so dass dort auch nur eine Gefiedervariante anzutreffen ist.

Verbreitung

Der Graumantel-Brillenvogel ist heimisch in Australien, Neuseeland, Neukaledonien, Vanuatu und Fidschi. Er kommt häufig im fruchtbaren Südwesten und Südosten Australiens (einschließlich Tasmanien und den Inseln der Bass-Straße) und tropischen Küstenzone von Queensland (einschließlich der Kap-York-Halbinsel) vor.

In den Verbreitungsgebieten ist der Graumantel-Brillenvogel in Wald-, Busch- und Gartenbereichen anzutreffen, nicht jedoch im offenen Grasland.

Nahrung

Graumantel-Brillenvögel sind Allesfresser. Ihre Nahrung besteht hauptsächlich aus Insekten, Beeren, Obst und Nektar.

Verhalten

Graumantel-Brillenvögel brüten im Frühling und Frühsommer (hauptsächlich zwischen September und Dezember). Das Nest wird mit Gras, Moos, Haaren, Spinnenfäden ausgepolstert und befindet sich in der Regel an einer Astgabel im äußeren Bereich kleiner Bäume oder Sträucher. Das Weibchen legt zwei bis vier hellblaue Eier. In der Regel werden zwei (manchmal auch drei) Bruten pro Jahr aufgezogen. Nach etwa 10 Tagen Brutzeit schlüpfen die Jungen. Die Jungtiere sind nach drei Wochen unabhängig und nach 9 Monaten fortpflanzungsfähig.

Im Spätsommer sammeln sich die Graumantel-Brillenvögel in Schwärmen. In Australien wandern diese Schwärme an der Küste entlang Richtung Norden. Hierbei werden vor allem nachts lange Strecken fliegend zurückgelegt. Der größte Teil der tasmanischen Vögel überquert beim Zug die Bass-Straße (an der schmalsten Stelle etwa 200 km breit) und zieht nach Victoria, New South Wales und in das südöstliche Queensland. Die Populationen dieser Gebiete neigen dazu selbst weiter nach Norden zu ziehen; während die nördlichsten Vögel das ganze Jahr im Brutgebiet bleiben. In Westaustralien wurde festgestellt, dass sich die Vögel zwischen dem Festland und den vorgelagerten Inseln bewegen.^[6]

Belege

1. ↑ IOC World Bird List, version 8.1, Multilingual Version. International Ornithologists' Union. Abgerufen am 26. März 2018.
2. ↑ Silvereye. In: An Encyclopedia of New Zealand. Te Ara – The Encyclopedia of New Zealand. Abgerufen am 6. September 2012.
3. ↑ John Latham: Supplementum indicis ornithologici sive systematis ornithologiae (Latin). Leigh & Sotheby, London 1801, S. lv.
4. ↑ ^{a b} James F. Clements, T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, C. L. Wood: The Clements Checklist of Birds of the World, August 2017 Updates and Corrections. Cornell University, Cornell Lab of Ornithology. Abgerufen am 26. März 2018.
5. ↑ Sylviid babblers, parrotbills & white-eyes. In: World Bird List Version 5.4. International Ornithologists' Union. Abgerufen am 26. März 2018.
6. ↑ J. Sansom and M. Blythman: From Perth to Rottnest and back again: Silvereye movements across open water. In: The Western Australian Naturalist. 30, Nr. 1, Mai, S. 53.

Weblinks

• Zosterops lateralis (Silvereye). In: International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (Hrsg.): The IUCN Red List of Threatened Species, 2017-3. doi:10.2305/IUCN.UK.2017-1.RLTS.T22714212A111781721.en.
• Silvereye (Zosterops lateralis). In: Internet Bird Collection. Abgerufen am 27. März 2018.
• Silvereye (Zosterops lateralis). In: HBW (Handbook of the Birds of the World) Alive. Abgerufen am 27. März 2018.

Ko te Tauhou he manu ngahere nō Aotearoa. He manu ririki. He mā te porowhita kei ngā karu. Nāna anō ia i kawe mai i Ahitereria. Ko te ingoa pūtaiao ko Zosterops lateralis. Ko te ingoa reo Pākehā ko te Silvereye, ko te White-eye, ko te Wax-eye rānei.

Tohutoro

• Robertson, C J R. (Etita), 1985. Reader's Digest Complete Book of New Zealand Birds. Poihākena: Reader's Digest.

Сребрената белоочка или среброочка (лат. Zosterops lateralis) е мошне мала песнопојна птица со потекло од Австралија, Нов Зеланд и југозападните пацифички острови Лорд Хау, Нова Каледонија, Верни Острови, Вануату и Фиџи. Птицата се среќава во изобилство ширум релативно плодните југозападни и југоисточни предели на Австралија (вклучувајќи ја и Тасманија и островите во Басовиот Проток), како и ширум добро наводнетата крајбрежна зона на Квинсленд, вклучувајќи го и полуостровот Кејп Јорк.

Во Нов Зеланд, Маорите ја нарекуваат Таухоу („туѓинче“).

Галерија

• Хранење на младо

• Сребрена белоочка во Окленд, Нов Зеланд

• Млада сребрена белоочка

• Сребрена белоочка во гнездо

Таксономија

Постои голем број на подвидови; меѓу кои се:

• The Сивограда белоочка или Западна среброочка (Z. l. gouldi) - западна Австралија.
• The Сивогрба среброочка (Z. l. halmaturinus) - западна Австралија, со карактеристично сиво и кафено странично перје.
• The Сивограда среброочка (Z. l. lateralis) - источна Австралија, со карактеристични сиви гради.
• The Лорд Хауанска среброочка (Z. l. tephropleurus) загрозена птица на островот Лорд Хау.^[1]

Наводи

• BirdLife International (2004). „Zosterops lateralis“. Црвен список на загрозени видови на МСЗП. Верзија 2006. Меѓународен сојуз за заштита на природата. конс. 10 мај 2006. Check date values in: |accessdate= (помош) (англиски)

రజతాక్షి (ఆంగ్లం Silvereye లేదా Wax-eye) ఒక చిన్న పక్షి. దీని శాస్త్రీయ నామం

Zosterops lateralis. ఇది అధికంగా ఆస్ట్రేలియా, న్యూజిలాండ్, నైఋతి పసిఫిక్ ప్రాంతాలలో కనిపిస్తుంది.

ఇవి సామాన్యంగా సెప్టెంబరు - డిసెంబరు మధ్య కాలంలో పిల్లలను పెడతాయి. పుట్టిన పిల్లలు కాస్త పెద్దవి కాగానే వేసవి చివరికాలంలో ఉత్తర దిశగా వలస వెళతాయి. ఈ పక్షులు అన్ని రకాల ఆహారాలను తింటాయి కాని వీటికి పండ్లు అంటే ఎక్కువ ఇష్టం. ద్రాక్ష, యాపిల్, నిమ్మ వంటి తోటలు పెంచేవారికి ఈ పక్షుల కారణంగా కొంత నష్టం వాటిల్లుతుంది.

The silvereye or wax-eye (Zosterops lateralis), also known by its Māori name tauhou, is a very small omnivorous passerine bird of the south-west Pacific. In Australia and New Zealand its common name is sometimes white-eye, but this name is more commonly used to refer to all members of the genus Zosterops, or the entire family Zosteropidae.

In New Zealand, the silvereye was first recorded in 1832. It arrived in greater numbers in 1856, and it is assumed that a migrating flock was swept eastwards by a storm.^[2] As an apparently self-introduced bird it is protected as a native New Zealand species. Its Māori name, tauhou, means "stranger" or more literally, "new arrival".

Taxonomy

The silvereye was first described by the English ornithologist John Latham in 1801 under the binomial name Sylvia lateralis.^[3] There are 17 subspecies:^[4]

• Z. l. chlorocephalus A. J. Campbell & S. A. White, 1910 (Capricorn silvereye)– Capricorn and Bunker Group, central Queensland, Australia
• Z. l. chloronotus Gould, 1841 (western silvereye) – south-west Western Australia from Carnarvon southwards coastally and subcoastally to South Australia at the head of the Great Australian Bight
• Z. l. cornwalli Mathews, 1912 – east-central and south-east Queensland to north-east New South Wales
• Z. l. flaviceps Peale, 1848 – Fiji
• Z. l. griseonota G. R. Gray, 1859 – New Caledonia
• Z. l. lateralis (Latham, 1801) – Flinders Island, Tasmania; Norfolk Island; New Zealand and Chatham Islands; also a non-breeding migrant to continental south-eastern Australia
• Z. l. macmillani Mayr, 1937 – Tanna and Aniwa Islands (southern Vanuatu)
• Z. l. melanops G. R. Gray, 1860 – Lifou, Loyalty Islands, New Caledonia
• Z. l. nigrescens F. Sarasin, 1913 – Loyalty Islands, New Caledonia
• Z. l. ochrochrous Schodde & Mason, 1999 – King Island, Tasmania
• Z. l. pinarochrous Schodde & Mason, 1999 – south-east South Australia, south-west New South Wales and western Victoria
• Z. l. tephropleurus Gould, 1855 (Lord Howe silvereye) – Lord Howe Island
• Z. l. tropicus Mees, 1969 – Torres Islands and Banks Islands (except Mota Lava), and Malo and Espíritu Santo, north-west Vanuatu
• Z. l. valuensis Murphy & Mathews, 1929 – Mota Lava, Banks Islands, Vanuatu
• Z. l. vatensis Tristram, 1879 – central and southern Vanuatu
• Z. l. vegetus E. J. O. Hartert, 1899 – north-east Queensland
• Z. l. westernensis (Quoy & Gaimard, 1830) – south-east New South Wales to eastern Victoria

Description

A small bird 11 to 13 cm in length and around 10 g in weight, it has a conspicuous ring of white feathers around its eye. There are a number of plumage variations depending on the sub-species. Generally it has olive-green wings and either a grey or olive-green back, a lighter coloured throat - yellow or grey, flanks that range from chestnut to pale buff, and an undertail that may be white or yellow. Within Australia there are seasonal migrations and the ranges of the sub-species overlap. The other islands within its range tend to host only a single sub-species each so only one plumage variant is seen.

Distribution and habitat

The silvereye is native to Australia, New Zealand and the south-west Pacific islands of Lord Howe, New Caledonia, Loyalty Islands, Vanuatu, and Fiji. It is common to abundant throughout the relatively fertile south-west and south-east parts of Australia (including Tasmania and the Bass Strait islands), and through the well-watered coastal zone of tropical Queensland, including Cape York Peninsula

The silvereye is liable to be found in any vegetated area, apart from open grasslands, within its distribution range, including forest, scrub, horticultural blocks and urban gardens.

Feeding

The silvereye feeds on insect prey and large amounts of fruit and nectar, making them occasional pests of commercial orchards.

Behaviour

Silvereyes breed in spring and early summer (mainly between September and December), making a tiny cup of grass, moss, hair, spiderweb, and thistledown, suspended from a branch fork in the outer reaches of small trees or shrubs. They lay two to four pale blue eggs, and two (or sometimes three) broods may be raised during each breeding season. The eggs hatch after about 11 days, and the young fledge after another 10 days. The juveniles are independent at 3 weeks and able to breed at 9 months.

In late summer silvereyes gather into flocks and many Australian birds migrate, making their way north along the coast and ranges, foraging busily during the day with much calling and quick movement through the shrubbery, then flying long distances through the night.

Most of the Tasmanian population crosses the Bass Strait (an astonishing feat for 12 cm birds weighing only a few grams) and disperses into Victoria, New South Wales, and south-eastern Queensland. The populations of these areas tend to head further north; while the northernmost birds remain resident all year round. In western Australia they have been recorded moving between the mainland and offshore islands.^[5]

Silvereyes are omnivorous with a diet that includes insects, berries, fruit and nectar. In New Zealand they take fruit from native trees including kahikatea, and rimu.^[6] When food is scarce in winter they will take a wide variety of foods from bird tables, ranging from sugar water through bread and cooked meats, to solid lumps of fat.

Relationship with humans

Horticulture

They perform a valuable service in gardens and orchards, eating insects harmful to produce, including aphids, scale insects, and the diamondback moth.^[7] However, some orchardists, grape growers and home gardeners regard them as a serious pest particularly as, being so small, they simply ignore bird nets, popping in and out through the netting at will. They are attracted to a wide range of fruit species, including apples, citrus, feijoas, figs, grapes, pears and persimmons.

In literature

A silvereye features as the main character, Honey, in the illustrated children's books Honey and Bear, Special Days with Honey and Bear and The Honey and Bear Stories, by Ursula Dubosarsky and illustrated by Ron Brooks. In Brooks' 2010 memoir Drawn from the Heart he describes how he was inspired by a silvereye he saw in his Tasmanian garden - "those large silver rings with a fine black line around the outer edge, right round the eyes ... She's perfect, I thought. That's her! That's Honey."^[8]

References

Notes

Sources

• "Silvereye (Zosterops lateralis)". Internet Bird Collection. Handbook of the Birds of the World (HBW 13, p.467). Retrieved 2010-06-16.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Silvereye&oldid=1153532545"

La Arĝentokululo aŭ Vaksokululo (Zosterops lateralis) estas tre eta paserina birdo. Ĝi estas indiĝena de Aŭstralio, Nov-Zelando kaj la insuloj de sudokcidenta Pacifiko nome Lord Howe, Nov-Kaledonio, Lojaloj, Vanuatuo kaj Fiĝioj. Ĝi estas komuna, kaj eĉ abunda, tra la relative fruktodonaj partoj de sudokcidenta kaj sudorienta Aŭstralio (inklude Tasmanio kaj la insuloj de la Tasmania Markolo), kaj tra la humida marborda zono de tropika Kvinslando, inklude la regionon de la Kabjorka Duoninsulo. En Aŭstralio kaj Novzelando ĝia komuna nomo estas foje mallongigita kiel Blankokulo, sed tiu nomo estas pli komune uzata por aludi ĉiujn membrojn de la genro Zosterops aŭ Zosteropoj, aŭ eĉ por la tuta familio Zosteropedoj.

Aspekto

Temas pri tre malgranda birdo de akrapinta malhelgriza beko kaj ankaŭ grizaj gamboj. La nomoj de la specio aludas al la plej karaktera eco de la specio nomo ĉirkaŭokula ringo tre blanka (kvankam bordita de nigro kiu ligas la okulon al la beko per nigra brido) kaj tre kontrasta ene de la flavverdeca kapo kiu siavice kontrastas kun la grizaj brusto kaj dorso. Estas verdaj partoj en pugo kaj flugiloj, dum subaj partoj estas helbrungrizaj.

Taksonomio

De tiu aŭstralazia kaj pacifika specio estas multnombraj subspecioj; inter aliaj la jenaj:

• La Grizbrusta arĝentokululo or Western Arĝentokululo (Z. l. gouldi) de okcidenta Aŭstralio.
• La Grizdorsa arĝentokululo (Z. l. halmaturinus) de okcidenta Aŭstralio, distinga pro pli griza dorso kaj brunecaj flankoj.
• La Grizbrusta arĝentokululo (Z. l. lateralis) de orienta Aŭstralio, distinga pro pli griza brusto.
• La Lordhova Arĝentokululo (Z. l. tephropleurus) estas minacata birdo de la Insulo Lord Howe.^{[1] [2]}

Bildaro

• 
• Manĝigante idon

• 
• Junulo

• Ennesta ino

El anteojitos dorsigrís (Zosterops lateralis)^[2]​ es una especie de ave paseriforme de la familia Zosteropidae es un passeriforme nativo de Australia, Nueva Zelanda y las islas del suroeste del Pacífico, como Lord Howe, Nueva Caledonia, las islas de la Lealtad, Vanuatu y Fiyi.

Es una pequeña ave que mide unos 12 cm.

Taxonomía

Tiene numerosas subespecies

• Z. l. chlorocephalus
• Z. l. chloronotus
• Z. l. cornwalli
• Z. l. familiaris
• Z. l. flaviceps
• Z. l. gouldi Se encuentra en Australia occidental.
• Z. l. griseonotus
• Z. l. halmaturinus Se encuentra en Australia occidental, se le distingue por espalda negra y flancos marrones.
• Z. l. lateralis Se encuentra en Australia oriental, se le distingue por el pecho gris.
• Z. l. macmillani
• Z. l. melanops
• Z. l. nigrescens
• Z. l. ochrochrous
• Z. l. pinarochrous
• Z. l. ramsayi
• Z. l. tropicus
• Z. l. tephropleurus Es más grande y con un pico más largo; se la considera un ave amenazada en la Isla de Lord Howe^[3]​
• Z. l. valuensis
• Z. l. vatensis
• Z. l. vegetus
• Z. l. westernensis

Comportamiento

Crían en primavera y comienzos del verano austral (entre septiembre y diciembre). Su nido es un pequeño cuenco de hierba, musgo, pelo, telas de araña y pelusas; colocado en algún pequeño árbol o matorral. Ponen de 2 a 4 huevos, de color azul pálido. Pueden tener dos nidadas durante la temporada de cría.

En Australia, una vez que los jóvenes ya han comenzado a volar por su cuenta, estas aves, se reúnen en grupos y migran al norte a finales del verano.

Son omnívoros, aunque tienen preferencia por la fruta. Algunos viticultores y floricultores los consideran una plaga.

Curiosidades

El pájaro de anteojos fue visto por primera vez en Nueva Zelanda en 1832 recibiendo de los maoríes el nombre de Tauhou ("pequeño extraño"). Llegó en grandes números en 1856, se supone que fue un bando migratorio desviado por una tormenta. En Nueva Zelanda se le considera una especie nativa dado que no fue artificialmente introducido y está protegido.

Referencias

Zosterops lateralis Zosterops generoko animalia da. Hegaztien barruko Zosteropidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Zosterops
• Zosteropidae

Hopearilli (Zosterops lateralis) on rilleihin kuuluva varpuslintu. Hopearilli on alkuperältään australialainen lintu, mutta on myöhemmin levinnyt myös Uuteen-Seelantiin.

Ulkonäkö

Lintu on pienikokoinen ja väritykseltään vihreän-harmaankirjava. Nokka on kapea ja teräväkärkinen.

Lisääntyminen

Kuppimainen pesä on tehty heinistä pieneen puuhun tai pensaaseen. Naaras munii pesään 2–4 vaalean sinistä munaa. Sekä naaras että koiras hautovat ja ruokkivat poikasia.

Elintavat ja ravinto

Hopearilli on vilkas lintu. Linnut kerääntyvät poikasten vartuttua suuriksi parviksi ja lähtevät muuttamaan kohti pohjoista rannikkoja pitkin. Muutto tapahtuu öisin. Uudessa-Seelannissa lintu on yleensä paikkalintu tai muuttaa vain lyhyitä matkoja. Pääosin hopearillit syövät hyönteisiä, mutta myös hedelmät ja mesi kelpaavat.

Uuden-Seelannin valloitus

Vuonna 1832 nähtiin Uudessa-Seelannissa ensimmäinen hopearilli. Vuonna 1856 saapui lintuja suuri parvi Tasmaniasta. Linnut valtasivat vähitellen koko saaren ja nykyään se on yksi maan yleisimmistä linnuista. Hopearillit kilpailevat ravinnosta saaren muiden lintujen kanssa. Toisinaan suuret lintuparvet aiheuttavat suurtakin vahinkoa hedelmätarhoilla.

Aiheesta muualla

• Hopearillivideo

Lähteet

• Maailman luonto: Eläimet: Linnut, Weilin+Göös 1999

Viitteet

Zosterops lateralis

Le zostérops à dos gris (Zosterops lateralis) est une espèce de passereau originaire d'Australie, de Nouvelle-Zélande et des îles du Pacifique sud-ouest (île de Lord Howe, Nouvelle-Calédonie dont îles Loyauté, Vanuatu, Îles Kermadec et Fidji). Il est commun à abondant dans l'ensemble des parties relativement fertiles au sud-ouest et au sud-est de l'Australie (y compris la Tasmanie et les îles du détroit de Bass) ainsi que dans les zones côtières bien arrosées du Queensland tropical comme la péninsule du cap York.

Taxonomie

Il en existe de nombreuses sous-espèces, parmi lesquelles :

• Z. l. gouldi qui vit dans l'ouest de l'Australie ;
• Z. l. halmaturinus qui vit dans l'ouest de l'Australie et se distingue par son dos gris et ses flancs marron ;
• Z. l. lateralis qui vit dans l'est de l'Australie, se distingue par sa poitrine grise ;
• Z. l. tephropleurus est un oiseau menacé qui vit sur l'île Lord Howe, cette dernière est de plus en plus considérée comme une espèce à part entière sous le nom de zostérops de Lord Howe (Zosterops tephropleurus).

Comportement

Les zostérops nichent au printemps et en début d'été (principalement entre septembre et décembre), faisant un petit nid en coupe avec de l'herbe, de la mousse, des poils, des toiles d'araignée. Le nid est suspendu à un petit arbre ou un arbuste et contient de 2 à 4 œufs bleu pâle. Deux couvées peuvent avoir lieu au cours de la même saison de reproduction. Une fois que les jeunes sont prêts à voler, les zostérops se rassemblent en grandes bandes et beaucoup d'entre eux migrent vers le nord à la fin de l'été, en longeant la côte, se nourrissant tout au long de la journée avec des cris et des mouvements incessants dans les arbustes où ils trouvent leur repas, avançant peu à peu vers le nord puis volent sur de longues distances la nuit.

La plupart de la population de Tasmanie traverse le détroit de Bass (un exploit étonnant pour un oiseau de 12 cm d'envergure pesant seulement quelques grammes) et se disperse au Victoria, en Nouvelle-Galles du Sud et au sud-est du Queensland. Les populations nichant dans ces régions ont tendance à migrer plus au nord et les oiseaux nichant au nord du pays y restent toute l'année. Le zostérops a été découvert en Nouvelle-Zélande en 1832 (son nom maori, Tauhou, signifie « petit étranger »). Il est arrivé en grand nombre en 1856 et on suppose que cela est dû à la déportation vers l'est par une tempête de bandes d'oiseaux en train de migrer. Comme il n'existe pas de preuve qu'il a été introduit artificiellement en Nouvelle-Zélande, il est classé comme espèce indigène et, par conséquent, protégé.

Les zostérops sont omnivores mais ont un penchant particulier pour les fruits. Certains arboriculteurs, viticulteurs et jardiniers amateurs les considèrent comme des nuisibles en particulier lorsqu'ils esquivent les filets de protection pour aller se nourrir.

L'occhialino dorsogrigio (Zosterops lateralis (Latham, 1801)) è un uccello della famiglia Zosteropidae, diffuso in Oceania.^[2]

Distribuzione e habitat

La specie è presente in Australia, isole Figi, Polinesia francese, Nuova Caledonia, Nuova Zelanda, Vanuatu.^[1]

Note

Vogels

De grijsrugbrilvogel (Zosterops lateralis) is een brilvogel. De soort komt voor in Australië en een groot aantal eilanden oostelijk daarvan tot de Fiji-eilanden.

Kenmerken

De grijsrugbrilvogel is 10 tot 12,5 cm lang. In Australië is het de enige kleine, olijfkleurige en grijze brilvogel met een opvallende brede oogring. De andere soorten brilvogels zijn veel meer geel. De ondersoort die in Australië voorkomt noordelijk van Sydney is van onder grijs en bruinachtig. Deze heeft nog wel wat geel op de keel en de onderstaartdekveren. De ondersoorten verschillen onderling sterk wat betreft het verenkleed op borst en buik. Meestal ontbreekt het geel.^[2]

Verspreiding en leefgebied

Er zijn 17 ondersoorten:^[3]

• Z. l. vegetus (Kaap York))
• Z. l. cornwalli (het oosten van Australië)
• Z. l. chlorocephalus (Eilanden oostelijk van de Australische kust)
• Z. l. westernensis (Zuidoost-Australië)
• Z. l. tephropleurus (Lord Howe-eiland)
• Z. l. lateralis (Norfolk (eiland), Flinderseiland, Tasmanië, Nieuw-Zeeland en Chathameilanden.)
• Z. l. ochrochrous (Kingeiland (Australië))
• Z. l. pinarochrous (Zuid tot oostelijk Australië)
• Z. l. chloronotus (Het zuidwesten van Australië)
• Z. l. griseonota (Nieuw-Caledonië (eiland))
• Z. l. nigrescens (Loyaliteitseilanden)
• Z. l. melanops (Lifou)
• Z. l. macmillani (Tanna (eiland) en Aniwa)
• Z. l. tropicus (het noordwesten van Vanuatu)
• Z. l. vatensis (het midden en zuiden van Vanuatu)
• Z. l. valuensis (Mota Lava)
• Z. l. flaviceps (Fiji)

De grijsrugbrilvogel is in Australië een zeer algemene vogel die in allerlei soorten vegetaties voorkomt. Voor fruittelers is het soms een plaag, verder is het een veel voorkomende bezoeker van voedertafels.

Status

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. De vogel is zeer algemeen en er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om deze redenen staat deze brilvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Gråbrystbrillefugl (Zosterops lateralis), maori Tauhou, er ein sporvefugl i brillefuglfamilien med utbreiing i Australia, på New Zealand og Dei sørvestre Stillehavsøyane Lord Howe, Ny-Caledonia, îles Loyauté, Vanuatu, og Fiji. Dei er vanlege og talrike over heile området av relativt fruktbare sørvestre og søraustre delar av Australia inkludert Tasmania og Bass-sundøyane, og gjennom den fuktige kystsona i det tropiske Queensland, inkludert Cape York-halvøya. Gråbrystbrillefuglar koloniserte New Zealand på 1800-talet.

Skildring

Dette er ein grønleg brillefugl på 12 centimeter som veg ca. 13 gram. Han syner ein karakteristisk og iaugefallande kvit ring rundt auga. Undersida er lys grå til kvit med raudbrune flankar. Stjerten er kvit på undersida. Elles er hovudet og oversida i olivengrønt med grått i nakkeområdet. Det typiske habitatet deira er innanfor opphavleg skog og krattskog, men treffast òg i hagar og parkar.^[1]

Gråbrystbrillefuglar hekkar i heile perioden frå september til mars, men hovudsakleg om våren og forsommaren. Dei gjer eit lite koppforma reir av materiale som gras, mose, hår, edderkopptrådar og tisteldum. Reiret heng fritt frå eit lite tre eller ein busk, ofte 2 til 3 meter over bakken.^[1] Hoa legg 2-5, typisk 3 lyseblå egg. Ruginga tar til etter at det andre egget er lagt. I løpet av hekkesesongen kan dei oppsede 2 eller 3 ungekull. Etter at ungane frå siste kull er flygedyktige, vil gråbrystbrillefuglane samle seg i flokkar og mange kan migrere nordover på seinsommaren.

Trekkåtferd

Delar av populasjonen er flyttfuglar. Fuglar på Tasmania kryssar Bass-sundet og spreier seg i Victoria, New South Wales og søraustlege Queensland. Bestandane av desse områda har ein tendens til å dra vidare mot nord, medan dei nordlegaste fuglane er standfuglar. På New Zealand er det observert lokale trekk, til dømes nordover internt på Sørøya, men ingen er dokumentert å føreta trekk over Cooksundet til Nordøya.

Gråbrystbrillefuglar var første gongen registrert på New Zealand i 1832. Dei kom då til Milford Sound^[2] som ligg innanfor dagens Fiordland National Park på Sørøya. Større mengder kom først i 1856, og arten koloniserte heile landet. Seinare har dei òg kolonisert Norfolkøya og Chathamøyane. Maorien sin namn på arten, 'Tauhou', tyder «framandt» eller meir bokstaveleg, «ny tilkome».

I frukthagar

Gråbrystbrillefuglar er altetande. Dei utfører ei verdifull teneste i hagar og frukthagar ved å beite på skadeinsekt, inkludert bladlus, skjoldlus og møll.^[3] Men nokre hagedyrkarar ser på gråbrystbrillefuglar som eit alvorleg skadedyr ettersom fuglane òg beitar på eit breitt spekter av vanlege fruktartar, og valdar soleis stort økonomisk skadeverk.^[1]

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• BirdLife International (2012) Species factsheet: Zosterops lateralis. Henta frå http://www.birdlife.org den 2. desember 2012.

Multimedia w Wikimedia Commons

Szlarnik rdzawoboczny (Zosterops lateralis) – gatunek małego ptaka z rodziny szlarników. Zasiedla Australię i Oceanię oraz Nową Zelandię.

Systematyka

Szlarnik rdzawoboczny został po raz pierwszy opisany przez Johna Lathama w 1802 roku pod nazwą Sylvia lateralis^[3]. Okaz, na podstawie którego dokonano opisu gatunku, pochodził z Port Jackson (Nowa Południowa Walia, Australia). Podgatunek tephropleurus niekiedy wydzielany do rangi osobnego gatunku. Najbliżej spokrewniony ze szlarnikiem białopierśnym (Z. albogularis), szlarnikiem skromnym (Z. inornatus) oraz szlarnikiem cienkodziobym (Z. tenuirostris)^[4].

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia 16 podgatunków (2017)^[5]:

• Z. l. vegetus Hartert, 1899 – Półwysep Jork (północno-wschodnia Australia)
• Z. l. cornwalli Mathews, 1912 – wschodnia Australia
• Z. l. chlorocephalus (szlarnik rafowy^[6]) Campbell, AJ & White, SA, 1910 – wyspy u wschodnich wybrzeży Australii
• Z. l. westernensis (Quoy & Gaimard, 1830) – południowo-wschodnia Australia
• Z. l. tephropleurus (szlarnik południowy^[6]) Gould, 1855 – wyspa Lord Howe
• Z. l. lateralis (Latham, 1802) – wyspa Norfolk, Wyspa Flindersa, Tasmania, Nowa Zelandia oraz Wyspy Chatham
• Z. l. ochrochrous Schodde & Mason, 1999 – wyspa King
• Z. l. pinarochrous Schodde & Mason, 1999 – południowa i południowo-wschodnia Australia
• Z. l. chloronotus (szlarnik oliwkowozielony^[6]) Gould, 1841 – południowo-zachodnia i południowa Australia
• Z. l. griseonota Gray, GR, 1859 – Nowa Kaledonia
• Z. l. nigrescens Sarasin, 1913 – Wyspy Lojalności
• Z. l. melanops Gray, GR, 1860 – wyspa Lifou (centralne Wyspy Lojalności)
• Z. l. tropicus Mees, 1969 – północno-zachodnie i północne Vanuatu
• Z. l. vatensis Tristram, 1879 – centralne i południowe Vanuatu
• Z. l. valuensis Murphy & Mathews, 1929 – wyspa Mota Lava (Vanuatu)
• Z. l. flaviceps Peale, 1848 – Fidżi

Morfologia

Długość ciała szlarnika rdzawobocznego wynosi od 9,5 do 12 cm, natomiast masa ciała ok. 13 g; u podgatunku z wysp Fidżi, Z. l. flaviceps około 11,7 g^[7]. Cechują go ciemne oczy z białą obrączką z piór, głównie żółtozielony wierzch ciała i jasny spód^[8]. U okazów zebranych w 1966 r., pochodzących z Florida Museum of Natural History mieszczącego się w Gainesville, rozpiętość skrzydeł waha się między 163 a 174 mm (podgatunek chloronotus)^[9]. Długość skoku wynosi około 1,58 cm (5/8 cala), dzioba ok. 0,96 cm (3/8 cala), ogona 5,08 cm (2 cale) a skrzydła od zgięcia 6,35 cm (2,5 cala)^[10]; według innego źródła dotyczącego podgatunku chlorocephalus skrzydło ma długość 68 mm^[11].

U podgatunku nominatywnego głowa (również gardło), niższa część pleców i skrzydła (gdy są złożone) cytrynowożółte. Górna część grzbietu szara, pierś również, ale jaśniejsza. Boki mają barwę cynamonoworudą. Pokrywy podogonowe białawe. Ósma lotka pierwszego rzędu najdłuższa. Ptaki z podgatunku tephropleurus posiadają szarobrązowe boki, a najdłuższe są szósta lub siódma lotka I rzędu. Mają także dłuższe dzioby o ok. 2 mm. Natomiast pokrywy podogonowe ptaków z Półwyspu Jork, Z. l. vegetus są cytronowożółt^[12]. Dziób zwężony ku końcowi, a język z zakończeniem przypominającym szczotkę jako przystosowanie do pobierania nektaru, podobny do tego, jaki posiadają szmaragdowiec (Anthornis melanura) i kędziornik (Prosthemadera novaeseelandiae)^[13]. Podobny do szlarnika rdzawobocznego jest szlarnik australijski (Zosterops luteus), którego cechuje ogólnie jaśniejsze ubarwienie i jasnożółty spód ciała; biała obrączka oczna z piór jest także mniejsza^[14]

Występowanie

Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 2 680 000 km² i obejmuje Australię, Fidżi, Polinezję Francuską, Nową Kaledonię, Nową Zelandię i Vanuatu^[15]. Po raz pierwszy szlarnik rdzawoboczny obserwowany był na Nowej Zelandii w roku 1823 (jego maoryska nazwa Tauhou oznacza „nieznajomy”), a jego liczebność znacznie się zwiększyła w 1856^[13]. Generalnie ptak osiadły, ale osobniki z południowej części zasięgu występowania jesienią migrują^[8] na odległości od 50 do 200 km^[16].

Środowisko życia tego gatunku stanowią wszelkie tereny zadrzewione, w tym lasy, lasy, ogrody i parki^[14][8] oraz zbocza porośnięte roślinami z gatunku Brachyloma daphnoides z rodziny wrzosowatych, czepotą puszystą i innymi krzewami^[17]. Podgatunek chlorocephalus zasiedla jedynie wyspy stworzone przez piasek osadzający się na rafach koralowych. Wyspy te porastają głównie rośliny z gatunku Pisonia grandis z rodziny dziwaczkowatych oraz rzewnia skrzypolistna (Casuarina equisetifolia), Celtis paniculata, Ficus opposita oraz Heliotropium foertherianum^[18].

Zachowanie

Poza okresem lęgowym zazwyczaj widywany w małych stadach, w których ptaki wzajemnie wołają się podekscytowanym cli-cli-cli; pojedyncze osobniki odzywają się zawodzącym cree. W zimie szlarniki rdzawoboczne chętnie odwiedzają karmniki^[19]. Samce na swoim terenie wykonują charakterystyczny lot połączony ze śpiewem. Gwałtownie spadając z wystającej gałęzi, rozpoczynają trzepoczący lot, zataczając koła na obszarze kilku hektarów, czemu towarzyszy głośne wołanie. Samice i samce niewyprowadzające lęgów zachowują się cicho i raczej skrycie^[17]. W trakcie obserwacji tego gatunku w Dunedin na przełomie 1959 i 1960 roku w miejscu dokarmiania zaobrączkowano 710 ptaków, z czego 306 do niej powróciło, a u 204 wystąpiły zachowania agresywne^[20].

Pożywienie

Przedstawiciele Zosterops lateralis spożywają owoce około 50 różnych gatunków roślin^[21]. Żołądki 98 osobników gatunków złapanych w okolicach miejscowości Nelson na Nowej Zelandii zawierały szczątki 61 różnych stawonogów należących do 14 różnych rzędów. Największy procent (54%) stanowiły pluskwiaki (Hemiptera), następnie muchówki (Diptera; 53%), chrząszcze (Coleoptera; 34%), motyle (Lepidoptera; 32%) i pająki (Araneae; 23%). Prócz tego znaleziono także dżdżownice, owoce i nasiona. Poza tym, że samce spożywały więcej chrząszczy, nie zauważono różnic w diecie ptaków obu płci^[22]. U osobników zbadanych w okolicach Margaret River woda stanowiła 77,6% w okresie wiosennym w naturalnym środowisku, natomiast ptaki zbadane w lecie w winnicy były odwodnione; woda stanowiła 69,4% masy ich ciał^[23]. Oprócz tego spożywa również nektar^[8].

Lęgi

Okres lęgowy szlarników rdzawobocznych trwa od sierpnia do lutego. Zwykle wyprowadzają jeden lęg, lecz w sprzyjających warunkach do trzech w jednym sezonie^[8]. W konstrukcji gniazda przeważają mech i trawa. Jest zawieszone po bokach cienkich gałązek. Czasem w konstrukcji znajdują się pajęczyny i włosy. Średnica gniazda to około ok. 7,6 cm (3 cale)^[24]. Samica składa 2 lub 3 niebieskozielone jaja. 2 jaja zebrane na wyspie Tongoa (Vanuatu) należące do ptaka podgatunku vatensis miały wymiary 19,4×14 mm oraz 18,9×13,5 mm^[25]. Oba ptaki biorą udział w trwającej 10 dni inkubacji i karmieniu młodych^[26].

Przypisy

O Zosterops lateralis é uma pequena ave pertencente ao género Zosterops. É nativa da Austrália, Nova Zelândia e das ilhas de Lord Howe, Nova Caledónia, Lealdade, Vanuatu e Fiji.^[1]

Referências

• Este artigo foi inicialmente traduzido, total ou parcialmente, do artigo da Wikipédia em inglês, cujo título é «Silvereye», especificamente .

Gråryggig glasögonfågel^[2] (Zosterops lateralis) är en fågel i familjen glasögonfåglar inom ordningen tättingar.^[3]

Utbredning och systematik

Gråryggig glasögonfågel delas in i 16 underarter med följande utbredning:^[3]

• Z. l. vegetus – nordöstra Queensland (McIlwraith Range till Burdekin River)
• Z. l. cornwalli – östra Australien (öst-centrala Queensland till Hunter River, New South Wales)
• Z. l. chlorocephalus – östra Queensland (öar vid Capricornkusten)
• Z. l. westernensis – i sydöstra Australien (sydöstra New South Wales till Victoria)
• Z. l. lateralis – Tasmanien och Flinders Island (Bass Strait)
• Z. l. ochrochrous – King Island (Bass Strait)
• Z. l. pinarochrous – södra Australien (Eyrehalvön) till nordvästra Victoria och näraliggande New South Wales
• Z. l. chloronotus – sydvästra Western Australia (Shark Bay till sydvästra South Australia)
• Z. l. griseonota – Nya Kaledonien
• Z. l. nigrescens – Loyautéöarna (Maré och Ouvéa)
• Z. l. melanops – Lifou (Loyautéöarna)
• Z. l. macmillani – Vanuatu (Tanna och Aniwaöarna)
• Z. l. tropicus – Espiritu Santo (Vanuatu)
• Z. l. vatensis – norra Vanuatu, Banksön och Torresön
• Z. l. valuensis – Vanua Lava Island (Vanuatu)
• Z. l. flaviceps – Fijiarkipelagen

Arten Zosterops tephropleurus (svenskt namn saknas) betraktas ofta som en underart till gråryggig glasögonfågel.^[4] Underarten macmillani behandlas ofta som synonym med vatensis.^[4]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig.

Bilder

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Zosterops lateralis Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2015. IOC World Bird List (v 5.2). doi : 10.14344/IOC.ML.5.2.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gråryggig glasögonfågel.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Zosterops lateralis.
  Artförteckning

Akgöz, tropikal, subtropikal, ılıman bölgelere ve Avustralasya ile Doğu ve Güney Asya'ya özgü, küçük ve ötücü kuşlardır.

Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

Zosterops lateralis là một loài chim trong họ Zosteropidae.^[1]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Zosterops lateralis tại Wikispecies

二名法 Zosterops lateralis
(Latham, 1802)

灰胸繡眼鳥（Zosterops lateralis），又名銀繡眼鳥，是澳洲、紐西蘭及西南太平洋群島，即豪勳爵島、新喀里多尼亞、羅亞爾特群島、瓦努阿圖及斐濟特有的一種雀。牠們分佈在澳洲肥沃的西南部及東南部（包括塔斯曼尼亞及巴斯海峽），及昆士蘭熱帶的岸邊，包括約克角半島。

科學分類

灰胸繡眼鳥有幾個亞種：

• Z. l. gouldi：分佈在澳洲西部。
• Z. l. halmaturinus：分佈在澳洲西部，特徵是灰色的胸部及杏色兩側。
• Z. l. lateralis：分佈在澳洲東部，特徵是其灰色胸部。
• Z. l. tephropleurus：是豪勳爵島瀕危的鳥類。^[2]

行為

灰胸繡眼鳥在春天及初夏（主要是9月至12月）繁殖。牠們以草、苔蘚、毛髮、蜘蛛網及冠毛來築巢，巢會築在樹上。牠們每次會生2-4隻淡藍色的蛋。在繁殖期會哺育兩隻雛鳥。當雛鳥長毛時會聚在一起，並在夏末向北遷徙。牠們會沿海岸及山脈向北遷徙，日間不斷的覓食，晚間則飛行一段很長的距離。

在塔斯曼尼亞的灰胸繡眼鳥會橫渡巴斯海峽，擴散至維多利亞州、新南威爾士及昆士蘭東北部。牠們似乎會遷徙至更北的地方，一些住在最北的則會全年留在當地。在紐西蘭最早發現灰胸繡眼鳥是於1832年，於1856年其數量上升更多，估計是一些遷徙中的灰胸繡眼鳥因避開暴風而來到東面。由於沒有證據顯示牠們是入侵物種，故牠們被認為是原住民而受到保護。

灰胸繡眼鳥是雜食性的，尤其喜歡吃果實。由於牠們較為細小，可以輕易進出鳥網，故一些人將牠們當作害蟲。

參考

维基共享资源中相关的多媒体资源：灰胸繡眼鳥

外部連結

• Internet Bird Collection

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=灰胸繡眼鳥&oldid=42693587”