Young bank swallows use a food-begging call and a signature call to their parents at the nest. Parents recognize the calls of their own offspring. Parents respond with a feeding call when they return to the nest to feed their young, the feeding call is described as a set of sweet notes. Contact calls are the most commonly used call and are described as a raspy or strident "tschr." Males also sing to advertise territories and attract females for mating. Males can sing at the nest and in flight. The song sounds like a rapid repetition of the contact call, giving it a chattering quality. Bank swallows also use warning and alarm calls when they observe predators. Warning calls are given to colony-mates while alarm calls are directed at predators when they are being mobbed.
Males also perform display flights to attract females.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Bank swallows are widespread and population sizes are large. The IUCN considers them "least concern." However, local populations are impacted by loss of nesting habitat. In California they are listed as threatened, they are considered sensitive in Oregon, and a species of special concern in Kentucky. Bank swallows are fairly tolerant of human activities and will even nest in active quarries.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no known adverse effects of bank swallows on humans.
Through their predation on flying insects, bank swallows can help to control populations of pest insects, such as mosquitoes and agricultural pests.
Positive Impacts: controls pest population
Bank swallows that live in larger colonies suffer higher rates of flea infestation and nestlings with fleas had lower body masses than nestlings without fleas. Flea species include Ceratophyllus styx, Celsus celsus, and Ceratophyllus riparius. Larval blowflies parasitize bank swallows as well, including Protocalliphora splendida, Protocalliphora braueri, Protocalliphora hirundo, Protocalliphora metallica, Protocalliphora sialia, and Protocalliphora chrysorrhoea. This last species seems to be restricted to the nests of bank swallows throughout the Holarctic. Mites (Liponyssus sylviarum, Atricholaelaps glasgowi), lice (Myrsidea dissimilis), feather lice (Mallophaga), and nematodes (Acuaria attenuata) are also found in bank swallows.
Bank swallows are important predators of flying insects, especially where they concentrate around breeding colonies. European starlings and house sparrows may take over their burrows. Other sand and bank burrowing birds, such as kingfishers, barn owls, northern rough-winged swallows, and cliff swallows are tolerated by bank swallows.
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Bank swallows eat almost exclusively insects that they catch in flight. Insect prey are generally flying insects, although occasionally they take terrestrial or aquatic insects or insect larvae. Most foraging occurs over bodies of water or large areas of short-growing vegetation, such as meadows, agricultural fields, or wetlands. They sometimes forage over forest canopies. Bank swallows drink in flight as well, by skimming the water surface with their lower mandible. The size of colonies may impact whether individuals can get information on the location of prey from other individuals. In North America, swallows in relatively small colonies (5-55 pairs) did not transmit information on foraging to others. In Hungary, however, swallows in a large colony (2100 pairs) foraged synchronously and seemed to transmit information on foraging to other colony members. Breeding adults generally forage within 200 m of their nest, although they may have to forage farther away. If foraging distances are higher, parents return to nests with larger food boluses.
Bank swallows forage from dawn to dusk. One study of stomach contents suggested 99.8% of bank swallow diet is insects, with approximately 33.5% ants, bees, and wasps (Hymenoptera), 26.6% flies (Diptera), 17.9% beetles (Coleoptera), 10.5% mayflies (Ephemeroptera), 8% bugs (Hemiptera), 2.1% dragonflies (Odonata), and 1.2% moths and butterflies (Lepidoptera). Other studies yielded similar results, although proportions of prey varied by region and season.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Bank swallows, or sand martins as they are known in Europe and Asia, are one of the few small passerine birds that have an almost cosmopolitan distribution. They migrate between discrete breeding and wintering ranges. Bank swallow distribution in the breeding range is most limited by suitable nesting habitat. Winter distribution is influenced by appropriate foraging areas.
In the Americas, bank swallows breed throughout much of Alaska and Canada to the maritime provinces and south to the mid-Atlantic United States, throughout much of the Appalachian chain, along the Ohio River Valley to Missouri, west throughout much of Kansas, along the Rocky Mountain Chain into New Mexico, and in the mountainous regions of Utah, Nevada, and northeastern California. They also breed along the Rio Grande river in Texas and northern Mexico. In winter, American populations migrate to throughout South America and along the western coastal slopes of Mexico. They are rare visitors to some Antillean islands in winter.
In the Old World, bank swallows (or sand martins) breed throughout northern Eurasia, from the British Isles, across Scandinavia, northern Russia, and Siberia, and as far south as the Mediterranean, Middle East, the Nile River valley, northern, coastal Africa, northwestern Africa, Iran, Afghanistan, India, and Pakistan to as far east as southeastern China and Japan. They winter throughout the Arab Peninsula and Africa, including Madagascar. They can also be found throughout much of southern and southeastern Asia in winter, including the Philippine Islands.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native ); oceanic islands (Native )
Other Geographic Terms: holarctic ; cosmopolitan
Their scientific name (Riparia riparia) refers to the preferred breeding habitat of bank swallows. They nest in small to large colonies in soft banks or bluffs along rivers, streams, and coastal areas. They prefer the eroding banks of low-gradient, meandering rivers and streams. They also use sandy coastal bluffs or cliffs. Man-made habitats are now also used, including gravel pits, quarries, and road cuts. They are found from sea level to 2100 meters elevation, but most populations occur in lowland river valleys and coastal areas. Important foraging habitats include wetlands, large bodies of water, grasslands, agricultural areas, and open woodlands. Bank swallows mainly migrate along large bodies of open water, such as marshes, coastal areas, estuaries, and large rivers. In winter they are seen mainly in open habitats with large bodies of water and grasslands, savannas, or agricultural areas.
Range elevation: 0 to 2100 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; coastal
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: agricultural ; riparian ; estuarine
The yearly recruitment of bank swallows may be strongly influenced by conditions in the wintering habitat, which influence survival of juveniles. A study of a Hungarian population that winters in the Sahel region of Africa, suggested that winter, Sahelian rainfall was related to adult population size in the following year on the breeding range. Average annual mortality estimates for adults are approximately 60%, mortality in juveniles is higher. Two bank swallows lived to 9 years old in the wild.
Bank swallows are susceptible to the effects of unseasonably cold weather, which makes it difficult for them to find insect prey and meet their energy demands. Nestlings also die when burrows collapse.
Range lifespan
Status: wild: 9 (high) years.
Bank swallow populations worldwide vary slightly in plumage color and size, but variation seems to be clinal. Their ability to disperse over very large distances suggests that gene flow can occur at continental levels at least. At one point 8 subspecies were recognized, but currently only 3 subspecies worldwide are recognized: R. r. riparia, a cosmopolitan subspecies, R. r. diluta a subspecies found throughout northern and central Asia, and R. r. shelleyi, found from Egypt to northeastern Africa.
Bank swallows are smallish swallows with grayish-brown plumage on the head, back, wings, and tail. The flight feathers of the wings and tail have a slightly darker plumage color and there is a brown band that stretches across the breast. The chin, throat, belly, and undertail coverts are white. Juveniles may have buffy or whitish upperparts and a pink wash to the throat. Their tails are slightly notched.
Bank swallows can be confused with other, small brownish swallows. In North America this includes northern rough-winged swallows (Stelgidopteryx serripennis), which lacks the breast band, and juvenile tree swallows (Tachycineta bicolor), which are larger and differ in some plumage characteristics. In South America they may be confused with brown-chested martins (Progne tapera), which are much larger (30-40 g). Bank swallows may also be distinguished by their voice and their flight pattern: they hold their wings at a sharp angle in flight and use quick, flicking wing beats.
Average daily metabolic rates for bank swallows have been measured at 8.99 to 11.55 cm3 CO2/g/hr.
Range mass: 10.2 to 18.8 g.
Average length: 12 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Bank swallows that live in larger colonies are better able to detect and defend against avian predators. They cooperate to mob predators that threaten their colony. Most predation is on nestlings and eggs in burrows. Eurasian badgers (Meles meles) have been observed excavating burrows and it is likely that other terrestrial mammals attempt to take advantage of bank swallow colonies. Snakes are important predators of nestlings, including gopher snakes (Pituophis catenifer sayi) and black rat snakes (Pantherophis obsoletus) in North America. American kestrels (Falco sparverius), hobbies (Falco subbuteo), and other bird-specialist raptors will attempt to take flying adults and inexperienced fledglings. Bank swallows are often unsuccessful in deterring predators via mobbing. They have been observed deterring predation by blue jays (Cyanocitta cristata), however.
Known Predators:
Bank swallows are monogamous and defend their nesting site together. Males begin to excavate burrows when they arrive on their breeding grounds. Preferred burrow sites are in soft, but stable soils, most often higher on banks or slopes. Burrows are dug perpendicular to the bank face and average 58.8 cm in length when complete. Once the nest burrow is about 30 cm long, they will begin to sit in the entrance and sing to attract females. They will also perform flight displays outside of the burrow entrance to attract females. The pair bond is formed as a female begins to sing in response to the male and perch near the burrow. Males and females will sleep together in the nest burrow and most copulations occur there.
Both sexes, however, will attempt extra-pair copulations. Male bank swallows assess female mass via flight characteristics, such as speed of ascent, in order to determine which females are most likely to be in a pre-laying or laying condition. Females that are heaviest are also at their most fertile condition, making them the best targets for attempts at extra-pair copulations. However, both sexes also guard their mates so extra-pair copulations may not be terribly common.
Mating System: monogamous
Once a mated pair is formed at an excavated burrow, females will begin building a nest in the burrow, along with helping with any additional excavation. Nests are lined with grass, feathers, and other fine materials in the area. Females begin to lay eggs as early as April and into July in some areas. Most pairs attempt only 1 clutch per year, unless their first clutch is destroyed early in the nesting season. Females lay from 1 to 9, but usually 4 to 5, white eggs every day until the full clutch size is reached. Females begin incubating the clutch 1 to 2 days before all eggs are laid. Incubation takes 13 to 16 days and eggs hatch over the course of several days. Hatching in colonies is generally synchronous. Fledging occurs at around 20 days after hatching and parents continue to feed their young for 3 to 5 days after fledging. Once they become independent, young bank swallows gather in flocks of juveniles and adults. They are forced away from their natal burrow by their parents, but often gather in small groups at other burrows to rest. Males and females can breed in their first year after hatching.
Breeding interval: Bank swallows generally have 1 clutch yearly.
Breeding season: Bank swallows breed during spring and summer in the Northern Hemisphere.
Range eggs per season: 1 to 9.
Average eggs per season: 4-5.
Range time to hatching: 13 to 16 days.
Average fledging age: 20 days.
Range time to independence: 23 to 25 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Male and female bank swallows share in incubating young, which allows them to lay eggs earlier in the season, when the weather is colder, than other swallow species (Hirundinidae) in which females only incubate eggs (such as Hirundo rustica). However, females do most incubation. Both parents sleep in the nest burrow at night. Young are altricial at hatching and parents brood them for 7 to 10 days. Both parents feed the young and help to protect them from predators until they are 23 to 25 days old, a few days after they have left the nest burrow.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
Migrant breeder, regular passage visitor and winter visitor?
A small (4 ½ to 5 ½ inches) swallow, the Bank Swallow is most easily identified by its brown upperparts, white belly white throat, and dusty brown chest stripe separating the throat from the belly. This species may be separated from the similarly-patterned Northern Rough-winged Swallow (Stelgidopteryx serripennis) by that species’ larger size and brown chin. The Bank Swallow occurs across much of the world. In the Americas, this species breeds from Alaska and central Canada south locally to the Mid-Atlantic region in the east and northern Mexico in the West, wintering on the Pacific coast of Mexico and further south to central South America. In the Old World (where it is known as the Sand Martin), this species breeds across Eurasia from Siberia south to North Africa and the Indian subcontinent, wintering across tropical Africa and South Asia. Historically, Bank Swallows bred in a variety of habitats near water, frequently building their nests on cliffs along the banks of rivers. Today, this species often nests on man-made structures such as buildings and bridges. In winter, this species is likewise found in habitats near water, including lakes, rivers, marshes, and reservoirs. Bank Swallows exclusively eat flying insects. As is the case with most swallow species, it is possible to observe Bank Swallows feeding on insects while in flight. Birdwatchers in this species’ breeding range may want to pay special attention to bridges or the eaves of buildings, as a careful search of these structures may reveal a nesting colony. Bank Swallows are primarily active during the day.
The Sand Martin is interesting in that it is capable of sustained flight from the first time that it launches itself from its nest hole. This is necessary for a Sand Martin to survive as, traditionally, the nest hole was, and often still is, in a sheer cliff face, often above water. It gains this ability over a number of days by flapping its wings vigorously in the nest/hole to strengthen them, then pressing its primary wing feathers and tail hard down onto the nest/hole at an angle of 45 until it is able to support its body by these alone. When it is able to support its body by its wings and tail alone for more than a few seconds, then, instinctively, it will launch itself from the nest hole.
A small (4 ½ to 5 ½ inches) swallow, the Bank Swallow is most easily identified by its brown upperparts, white belly white throat, and dusty brown chest stripe separating the throat from the belly. This species may be separated from the similarly-patterned Northern Rough-winged Swallow (Stelgidopteryx serripennis) by that species’ larger size and brown chin. The Bank Swallow occurs across much of the world. In the Americas, this species breeds from Alaska and central Canada south locally to the Mid-Atlantic region in the east and northern Mexico in the West, wintering on the Pacific coast of Mexico and further south to central South America. In the Old World (where it is known as the Sand Martin), this species breeds across Eurasia from Siberia south to North Africa and the Indian subcontinent, wintering across tropical Africa and South Asia. Historically, Bank Swallows bred in a variety of habitats near water, frequently building their nests on cliffs along the banks of rivers. Today, this species often nests on man-made structures such as buildings and bridges. In winter, this species is likewise found in habitats near water, including lakes, rivers, marshes, and reservoirs. Bank Swallows exclusively eat flying insects. As is the case with most swallow species, it is possible to observe Bank Swallows feeding on insects while in flight. Birdwatchers in this species’ breeding range may want to pay special attention to bridges or the eaves of buildings, as a careful search of these structures may reveal a nesting colony. Bank Swallows are primarily active during the day.
The Sand Martins breeding in the Western Palearctic and wintering in the Western Sahel region of Africa are double-brooded, (1) or more definitively, multi-brooded (2,3). In one Study over an 18 year period at one site in Scotland at longitude 1W, the degree of multi-brooding was assessed.(4) The percentage of 1349 successful broods appearing in nest holes holding one brood during a season was 37%, nest holes holding two broods 62%, and nest holes holding three broods 1%. During the same study, male Sand Martins occupied a nest hole through the whole of the breeding season unless they died through predation or from other causes. The multi-brooding occurs when females whose mates are capable of provisioning a brood alone, are left to do so when the females start a new clutch with a new mate, thus improving their own productivity. (3,5.)
In a study in central Europe at longitude 21E (6) it was found that seasons when there were no second broods did not affect the population size in the following breeding season. However, in Britain (7) surviving juveniles from those fledging during June, July and August, covering the first and second brood periods, were found to contribute to the following years breeding population.
This multi-brooding behaviour is quite distinct from those Sand Martins breeding throughout most of the Holarctic region which are decidedly single brooded (8,9). It was found (10) that the breeding population in Britain fell by over 90% between 1968 and the mid 1980's when there were particularly severe droughts in the Western Sahel region. Such losses of population are caused by these Sahelian droughts (6,11,12,13,), and also by adverse weather, mainly torrential or prolonged precipitation during periods when the Sand Martins are provisioning young (Cowley14.). This precipitation results from the temperate maritime climate of Britain.
The breeding biology; clutch size and development of eggs and young, is similar throughout its Holarctic range, (8,9,15). However, there is a difference in the survival rate, it normally being lower amongst the Sand Martins breeding in the Western Palearctic.(8,15).
Migran con las "golondrinas" (Hirundo rustica e H. pyrrhonota), y a menudo vuelan a menor altura que estas.
Distribucion General: Se reproduce desde Alaska y el norte de Canadá hasta el sur de E.U.A. Invierna principalmente desde el este de Panamá hasta Perú y el norte de Argentina; es casual en América Central. Disfruta de una amplia distribución en el Viejo Mundo.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
L'avión zapador[2] (Riparia riparia ye una especie d'ave paseriforme de la familia Hirundinidae. Ye un páxaru pequeñu, de vuelu rápidu y axilosu y aletéu rápido, d'unos 12 cm de llargor y 18 cm de valumbu. Tien una parte cimera parda y una ventral más clara. Ye'l primeru en llegar a Europa en primavera, inclusive primero que les golondrines. Concéntrase llueu en colonies, y añera en buecos en turries de tierra o arenisca pocu consolidada, dando llugar a dos niaraes de cuatro a cinco güevos, d'abril a xunu.
Cría en cantils de tierra, bancos de ríos y árees abiertes, en toa Europa menos n'Islandia.
Alimentase en vuelu, prindando inseutos a baxa y mediu altor.
La so voz ye un chirrido gárrulo, tarascu, baxu y aspru.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. L'avión zapador (Riparia riparia ye una especie d'ave paseriforme de la familia Hirundinidae. Ye un páxaru pequeñu, de vuelu rápidu y axilosu y aletéu rápido, d'unos 12 cm de llargor y 18 cm de valumbu. Tien una parte cimera parda y una ventral más clara. Ye'l primeru en llegar a Europa en primavera, inclusive primero que les golondrines. Concéntrase llueu en colonies, y añera en buecos en turries de tierra o arenisca pocu consolidada, dando llugar a dos niaraes de cuatro a cinco güevos, d'abril a xunu.
Cría en cantils de tierra, bancos de ríos y árees abiertes, en toa Europa menos n'Islandia.
Alimentase en vuelu, prindando inseutos a baxa y mediu altor.
La so voz ye un chirrido gárrulo, tarascu, baxu y aspru.
Adi sahil qaranquşu (lat. Riparia riparia) - sahil qaranquşu cinsinə aid heyvan növü.
Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
Adi sahil qaranquşu (lat. Riparia riparia) - sahil qaranquşu cinsinə aid heyvan növü.
Ar wennili-vriell (liester : gwennilied-briell)[1] a zo ur spesad golvaneged, Riparia riparia an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Hirundo riparia (kentanv) da gentañ-penn (e 1758)[2] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar amprevaned a bep seurt ha kevnid[3].
Ar spesad a gaver ar pevar isspesad[4] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar wennili-vriell (liester : gwennilied-briell) a zo ur spesad golvaneged, Riparia riparia an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Hirundo riparia (kentanv) da gentañ-penn (e 1758) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
L'oreneta de ribera o cabot de vorera (Riparia riparia), anomenat parpalló[1] al País Valencià i culblanc a les Balears, és un ocell passeriforme petit, de vol ràpid i àgil i aleteig ràpid, d'uns 12 cm de longitud i 18 cm d'envergadura. Posseeix una part superior marró i una ventral més clara. És el primer a arribar a Europa en primavera, fins i tot abans que les orenetes. Es concentra aviat en colònies, i nia en buits en talussos de terra o arenisca poc consolidada, donant lloc a dues niuades de quatre a cinc ous, d'abril a juny. Cria en penya-segats de terra, bancs de rius i àrees obertes de tota Europa menys a Islàndia.
S'alimenta en vol, capturant insectes a baixa i mitjana altura. El seu cant és un grinyol bronc, baix i aspre.
Oreneta de ribera
Oreneta de ribera
Oreneta de ribera
Ous
PDF
L'oreneta de ribera o cabot de vorera (Riparia riparia), anomenat parpalló al País Valencià i culblanc a les Balears, és un ocell passeriforme petit, de vol ràpid i àgil i aleteig ràpid, d'uns 12 cm de longitud i 18 cm d'envergadura. Posseeix una part superior marró i una ventral més clara. És el primer a arribar a Europa en primavera, fins i tot abans que les orenetes. Es concentra aviat en colònies, i nia en buits en talussos de terra o arenisca poc consolidada, donant lloc a dues niuades de quatre a cinc ous, d'abril a juny. Cria en penya-segats de terra, bancs de rius i àrees obertes de tota Europa menys a Islàndia.
S'alimenta en vol, capturant insectes a baixa i mitjana altura. El seu cant és un grinyol bronc, baix i aspre.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwennol y glennydd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwenoliaid y glennydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Riparia riparia; yr enw Saesneg arno yw Sand martin. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. riparia, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica. Mae'n aderyn mudol, gyda'r rhan fwyaf ohonyn nhw'n treulio'r gaeaf yn nwyrain a de Affrica, de Asia a De America. Mae Gwennol y Glennydd yn aderyn cyffredin yng Nghymru, ac mae'n un o'r adar mudol cyntaf i ddychwelyd yn y gwanwyn.
Mae'r aderyn tua 12 cm o hyd ac mae ganddo blu brown ar y cefn a gwyn ar ei fol, gyda brown ar draws y fron. Fel rheol mae nifer ohonyn nhw'n nythu gyda'i gilydd, mewn tyllau mewn clogwyni o dywod neu raean.
Mae'r gwennol y glennydd yn perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Gwennol bondo Asia Delichon dasypus Gwennol bondo Nepal Delichon nipalensis.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwennol y glennydd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: gwenoliaid y glennydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Riparia riparia; yr enw Saesneg arno yw Sand martin. Mae'n perthyn i deulu'r Gwenoliaid (Lladin: Hirundinidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae hefyd i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn R. riparia, sef enw'r rhywogaeth.
Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America, Asia, Ewrop ac Affrica. Mae'n aderyn mudol, gyda'r rhan fwyaf ohonyn nhw'n treulio'r gaeaf yn nwyrain a de Affrica, de Asia a De America. Mae Gwennol y Glennydd yn aderyn cyffredin yng Nghymru, ac mae'n un o'r adar mudol cyntaf i ddychwelyd yn y gwanwyn.
Mae'r aderyn tua 12 cm o hyd ac mae ganddo blu brown ar y cefn a gwyn ar ei fol, gyda brown ar draws y fron. Fel rheol mae nifer ohonyn nhw'n nythu gyda'i gilydd, mewn tyllau mewn clogwyni o dywod neu raean.
Břehule říční (Riparia riparia) je jediným druhem břehulí (Riparia), pěvců z čeledi vlaštovkovitých, hnízdícím v České republice. Je chráněná zákonem jako ohrožený druh.[2]
Měří na délku 12 cm; hnízdí v květnu-červenci, jednou až dvakrát ročně (dvakrát ročně zejména na jižní Moravě a ve středních Čechách). Samec i samice jsou na horní straně těla hnědí, na spodní bílí. Charakteristickým znakem je zemitě hnědý příčný proužek na hrdle a mělce vidlicovitě vykrojený ocas.
Je široce rozšířená - žije v Evropě, Asii, severní Africe a Severní Americe.
Obývá místa s vysokými hlinitými břehy nebo podobné stěny, například v pískovnách. V těchto stěnách vyhrabávají oba partneři hnízdní nory, které končí hnízdní komůrkou, vystlanou trávou a peřím. Na 4-6 bílých vejcích sedí oba rodiče 16-18 dní. Drobný hmyz chytá za letu.
Břehule patří mezi ohrožené druhy ptáků. Po umělé regulaci vodních toků našla náhradní stanoviště v pískovnách a dalších těžebních prostorech. V rámci projektu „Stabilizace populace břehulí v Jihočeském kraji“ organizace Calla upravuje hnízdní stěny břehulí v jihočeských pískovnách ve Lžíně na Táborsku, Záblatí na Třeboňsku a Třebči na Borovansku, ve kterých bylo napočítáno celkem 863 břehulích nor.[3]
Přirozenými hnízdišti břehulí jsou strmé říční břehy obnovované povodněmi. Těch je v současnosti nedostatek zejména kvůli regulaci řek, tudíž si musí břehule hledat nová hnízdiště. Nachází je zejména v pískovnách, ale také v jiných člověkem vytvořených místech (hromady hlíny či písku, otvory v říčních nábřežích), kde však často dochází ke kolizi s lidskou činností. V pískovnách ČMŠ jsou pro břehule připraveny vhodné stěny k hnízdění vysoké alespoň 3 metry. V nich se nacházejí nory, do kterých se nedostane ani člověk, ani přirození predátoři.
Obrázky, zvuky či videa k tématu břehule říční ve Wikimedia Commons
Břehule říční (Riparia riparia) je jediným druhem břehulí (Riparia), pěvců z čeledi vlaštovkovitých, hnízdícím v České republice. Je chráněná zákonem jako ohrožený druh.
Digesvale (Riparia riparia) er med sine 12 cm Danmarks mindste svaleart. Den er vidt udbredt og findes i hele Europa, samt i Mellemøsten, det nordlige af Asien og i Nordamerika. Den har vinterkvarterer i Vest- og Centralafrika, i det sydlige Asien og i Sydamerika.
Digesvalen har kort og ikke særligt dybt kløftet hale. Dens overside mangler det blå skær som de andre svalearter har og virker derfor brunlig. Undersiden er lys flødefarvet, og ligesom landsvalen har digesvalen et brystbånd. Digesvalens er dog tydeligt brunt. Digesvalens strube er lys, og dens korte ben og fødder er brunsorte og ikke fjerklædte.
Digesvalen er en almindelig ynglefugl i Danmark, selvom bestanden er blevet mindre siden 1960'erne. Tilbagegangen kan måske forklares med tørke i deres vinterkvarterer i tropisk Vest- og Centralafrika. De senere år har bestanden dog været i fremgang. Digesvalerne kommer til landet omkring 1. maj og de flyver tilbage til Afrika i september.
Digesvalen bygger rede i klinter og brinker. Rederne udgraves gerne i store kolonier f.eks. ved kysten eller i grusgrave. En ynglekoloni kan huse fra 12 til flere hundrede ynglepar afhængigt af redemulighederne. Selve reden ligger dybt inde i klinten efter en 50 – 120 cm lang indgang. Reden er flettet sammen af strå og fjer og bliver hurtigt hjemsted for mange parasitter. De 4-5 hvide æg lægges i starten af maj. Digesvalen kan som regel nå at opfostre to kuld unger i løbet af en sommer.
Digesvalen jager som de andre svaler insekter i luften; den har i modsætning til landsvalen en flaksende og rykvis flugt. Digesvalerne følges gerne i store flokke på jagt efter flyvende insekter over strande, søer eller moser.
Digesvale (Riparia riparia) er med sine 12 cm Danmarks mindste svaleart. Den er vidt udbredt og findes i hele Europa, samt i Mellemøsten, det nordlige af Asien og i Nordamerika. Den har vinterkvarterer i Vest- og Centralafrika, i det sydlige Asien og i Sydamerika.
Digesvalen har kort og ikke særligt dybt kløftet hale. Dens overside mangler det blå skær som de andre svalearter har og virker derfor brunlig. Undersiden er lys flødefarvet, og ligesom landsvalen har digesvalen et brystbånd. Digesvalens er dog tydeligt brunt. Digesvalens strube er lys, og dens korte ben og fødder er brunsorte og ikke fjerklædte.
Digesvalen er en almindelig ynglefugl i Danmark, selvom bestanden er blevet mindre siden 1960'erne. Tilbagegangen kan måske forklares med tørke i deres vinterkvarterer i tropisk Vest- og Centralafrika. De senere år har bestanden dog været i fremgang. Digesvalerne kommer til landet omkring 1. maj og de flyver tilbage til Afrika i september.
Digesvalen bygger rede i klinter og brinker. Rederne udgraves gerne i store kolonier f.eks. ved kysten eller i grusgrave. En ynglekoloni kan huse fra 12 til flere hundrede ynglepar afhængigt af redemulighederne. Selve reden ligger dybt inde i klinten efter en 50 – 120 cm lang indgang. Reden er flettet sammen af strå og fjer og bliver hurtigt hjemsted for mange parasitter. De 4-5 hvide æg lægges i starten af maj. Digesvalen kan som regel nå at opfostre to kuld unger i løbet af en sommer.
Digesvalen jager som de andre svaler insekter i luften; den har i modsætning til landsvalen en flaksende og rykvis flugt. Digesvalerne følges gerne i store flokke på jagt efter flyvende insekter over strande, søer eller moser.
Die Uferschwalbe (Riparia riparia), auch Rheinschwalbe genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Schwalben (Hirundinidae). Es werden mehrere Unterarten unterschieden.
In Deutschland war sie „Vogel des Jahres 1983“.
Es handelt sich um die kleinste Schwalbenart in Europa mit einer Länge von 12–13 cm. Sie hat einen nur leicht gegabelten kleinen Schwanz, einen verhältnismäßig langen, flachen Schnabel und zarte unbefiederte Zehen. Die Oberseite ist erdbraun, die Unterseite weiß mit graubraunem Brustband.
Die Tiere sind sehr gesellig, sie schließen sich auch abseits der Brutgebiete zu Trupps und Schwärmen zusammen. Ihr Flug ist weniger zielgerichtet als bei anderen Schwalben und wirkt unstet und flatternd.[1] Sie lassen ein reibendes „tschrrip“ und bei Alarm ein kurzes „brrit“ hören. Ihr Gesang ist ein schwaches Zwitschern.
Die Art kommt in Nordamerika und Eurasien bis zu einer Höhe von 750 m ü. NN vor. Die Nominatform Riparia riparia riparia ist ein weit verbreiteter und gebietsweise häufiger Koloniebrüter im Tiefland von Westeuropa bis zur Pazifikküste Asiens sowie in Nordamerika. Die Nordgrenze ihres Verbreitungsgebietes liegt in Sibirien beim 69. bis 72. nördlichen Breitengrad.
Die Uferschwalbe bleibt in Mitteleuropa von Mai bis September im Brutgebiet. Als Zugvogel (Weitstreckenzieher) verlässt die Uferschwalbe ihr Brutgebiet im August und überwintert in Zentralafrika, Nordwestafrika bzw. in Südamerika. Aufgrund ihrer Ansprüche an den Nistplatz, der Bedingungen in den Überwinterungsgebieten und der dichten menschlichen Besiedlung in Mitteleuropa ist sie mittlerweile sehr lückenhaft verbreitet und nur unregelmäßig als Brutvogel zu beobachten.
Uferschwalben benötigen lehmige oder festsandige Steilufer und Abbruchkanten zur Anlage ihrer Brutröhren. So besiedeln sie zur Brutzeit Flussufer, Küsten sowie – als Ersatzlebensräume in der Kulturlandschaft – Lehm- und Kiesgruben. Berühmte Brutstätten stellen die Klippen von Rügen, Usedom und Sylt dar, obwohl die Art ansonsten keinen Bezug zum Meer hat.
Getrunken und gebadet wird im Flug. Die Tiere fliegen sehr niedrig über dem Wasser und schnappen nach Insekten. Sie können dabei bis 50 km/h erreichen.
Die Uferschwalbe ist ein Koloniebrüter. Beide Partner graben ihre Brutröhre mit querovalem Einflugloch mit Schnabel und Krallen armtief in steile Wände. Die etwas aufsteigenden Löcher im festen Erdreich werden am hinteren Ende erweitert und mit Halmen und Federn ausgepolstert. Ein- bis zweimal im Jahr wird ein Gelege von fünf bis sechs Eiern von beiden Eltern 14 bis 16 Tage lang ausgebrütet. Die Jungen werden ebenfalls von beiden Eltern gefüttert und verlassen die Bruthöhle nach 18 bis 23 Tagen. Die Jungvögel bilden nach dem Verlassen der Altvögel große Schlafgesellschaften, bevorzugt im Schilf oder Weidendickicht.
Uferschwalben haben oft kurzfristige und zum Teil erhebliche Bestandsschwankungen, die häufig in Zusammenhang mit der Verfügbarkeit geeigneter Brutplätze und Bruterfolge stehen. Sehr guten Brutjahren folgen Jahre, in denen nur wenige Jungvögel ausfliegen. In den Niederlanden ging der Bestand von 20.000 bis 25.000 Brutpaaren auf 9000 bis 11.000 Brutpaare zurück und betrug im Jahre (…) nur noch 2500 bis 3000 Brutpaare. Seitdem hat die Brutpopulation wieder stark zugenommen, so dass im Zeitraum 1998 bis 2000 wieder 18.500 bis 32.000 Brutpaare gezählt wurden. In Deutschland umfasste die Population im Zeitraum 1995 bis 1999 zwischen 106.000 und 210.000 Brutpaare.[2]
Die Art ist in verschiedenen Ländern gesetzlich geschützt, beispielsweise in Deutschland nach der Bundesartenschutzverordnung und nach dem Bundesnaturschutzgesetz („streng geschützt“).[3] Die Tiere dürfen nicht verletzt oder getötet und insbesondere zur Brutzeit nicht an ihren Lebensstätten aufgesucht und gestört werden.
Der Asteroid des mittleren Hauptgürtels (8599) Riparia ist nach der Uferschwalbe benannt (wissenschaftlicher Name: Riparia riparia). Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich die Uferschwalbe auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[4]
Die Uferschwalbe (Riparia riparia), auch Rheinschwalbe genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Schwalben (Hirundinidae). Es werden mehrere Unterarten unterschieden.
In Deutschland war sie „Vogel des Jahres 1983“.
De Ierdswel (Riparia riparia) is in fûgel út de famylje fan de swellen.
Oare Fryske nammen foar de Ierdswel binne: Gongswel, Grûnswel, Modderswel, Feale- as Skiere Swel.
De Ierdswel is de lytste swel dy't yn Jeropa foarkomt, hy is sa'n 13 sm lang. De fûgel hat in licht foarke sturt en hat oan de boppekant brune fearren. De ûnderkant is meast ljocht, de boarst is brún.
De Ierdswel komt foar yn Noard-Amearika en Jeraazje, it is in trekfûgel dy't fan maaie oant septimber yn harren briedgebiet bliuwe. De fûgels oerwinterje yn Sintraal Afrika en Súd-Amearika. Ierdswellen binne meast te finen yn in iepen lânskip, by wetter. Sy meitsje harren nêst yn in steile oere. Dat sy komme meast foar by rivieriggen as sânôfgravings. De minske helpt mei it oanlizzen fan spesjale nêstwanden, bygelyks ûnder Ljouwert by de Lytse Wielen.
De Ierdswel fleant by it jeien leech oer it wetter om ynsekten te fangen. De swellen kinne dêrby in snelheid fan in 50 km yn it oere helje.
De Ierdswel is in koloanjebrieder. Sa as al neamd meitsje de fûgels in nêst yn in steile oere as wand fan sân as liem. Se grave in gong fan likernôch in earmlangte mei harren snaffel en poaten. It nêst oan it ein wurdt mei fearren beklaaid.
Ien as twa kear yn it jier wurde in 5 as 6 aaien troch beide âlden yn goed twa wiken útbret. De jongen wurde dêrnei troch beide âlden fersoarge oant sa'n 18 oant 23 dagen foardat se it nêst ferlitte.
Malind (latin.: Riparia riparia) om levitadud pen' kezalind. Erik mülüb Saraklinduižed-sugukundha.
Eläb kaikil kontinentil (sidä kesken Evrazijal), päiči Avstralijas da Antarktidas.
Lind om 12..13 sm pitte, suugiden maihutuzkeskuz sase 25..28 santimetrhasai. Hibj om 11..16 grammad vedutte.
Malind pezoitelese joukuil pol'tošt tuhazesai eričuišpäi, tegeb pezoid vezištoiden pehmdoiš pengriš vai kar'jeriden seiniš. Lindud kalaitas tal'vdundan aigan suril joukuil (50 tuh. — 2 mln).
Södas lendajid gavedid tobjimalaz (nahkutsuugaižed, kärbhaižed, bumbakod, ludeged, keričaižed, lipkaižed), mugažo kazmusid harvoin.
Malind (latin.: Riparia riparia) om levitadud pen' kezalind. Erik mülüb Saraklinduižed-sugukundha.
Randupiäčköi, rinnepiäčköi libo termyčiäräine (Riparia riparia) on lindu.
The Riparia riparia (watter swallae, saund backie, saundy mairtin, saundie swallae, witchock), is a migratory passerine bird in the swallae faimily.
The Riparia riparia (watter swallae, saund backie, saundy mairtin, saundie swallae, witchock), is a migratory passerine bird in the swallae faimily.
Tekst üüb Öömrang At sunswaalk (auerswaalk, (mo.) soonswoolk, ouerswulk, soonkriiper, schöölekriiper) (Riparia riparia) hiart tu at fögelfamile faan a swaalken (Hirundinidae).
Tiaknang faan Sunswaalken
Aier faanRiparia riparia
At sunswaalk (auerswaalk, (mo.) soonswoolk, ouerswulk, soonkriiper, schöölekriiper) (Riparia riparia) hiart tu at fögelfamile faan a swaalken (Hirundinidae).
Sîvanok, sîwanok an jî kûşk (Riparia riparia), cureyekî hechecîkan ku herî biçûk e.
Rengê pişt û serê wê qehwe, nava wê û berqurika wê spî ye. Napenûçkên wê hişk û bi hêz in. Drêjahiya wê bi qasî 12-13 cm ne û hêlîna xwe axilbe li kendalên xîçikê yên nêzî avan çêdike.Kûrahiya hêlîna wê digihije heta 100 cm'an.
Li derdora çemên şêrîn bi colan dijîn û nêçîrvaniya xwe li van deran dikin.Bi mêş û kêzan xwe xwedî dikin. Di mehên havînê de li herderê dihên xuyakirin.
Sîwanok li devên hêlînan.
Riparia riparia
Sîvanok, sîwanok an jî kûşk (Riparia riparia), cureyekî hechecîkan ku herî biçûk e.
Wierzgùlëca (Riparia riparia) - to je wanożny ptôch z rodzëznë jaskùleczkòwatëch. Te ptôchë mają gniôzda i młodé na Kaszëbach, ale òb zëmã jich tu ni ma.
De zaandzwelver (Latien: Riparia riparia) brödt in kolonies in vertikaole zaandige oevers, an revieren, meren en zaandofgrevings en in Ede in 2004 ok in et talud van een ni'je an-elegde snelweg en in 2005 in een barg zwatte grond op een bedriefsterrein langes die snelweg. Ok is d'r een zaandzwelver an de Oolderkarkerplasse.
Hi'j jagt leeg boven et waeter op insekten.
De zaandzwelver het een dof griesbrune bovenkaante en een witte onderkaante. D'r is een dudelik oftekende griesbrune bostbaand.
De zaandzwelver (Latien: Riparia riparia) brödt in kolonies in vertikaole zaandige oevers, an revieren, meren en zaandofgrevings en in Ede in 2004 ok in et talud van een ni'je an-elegde snelweg en in 2005 in een barg zwatte grond op een bedriefsterrein langes die snelweg. Ok is d'r een zaandzwelver an de Oolderkarkerplasse.
Hi'j jagt leeg boven et waeter op insekten.
De zaandzwelver het een dof griesbrune bovenkaante en een witte onderkaante. D'r is een dudelik oftekende griesbrune bostbaand.
Бреговата ластовичка (Riparia riparia) е птица преселница, од фимилијата ластовици од редот на врапчевидните. Широко е распространета во лето, ја опфаќа цела Европа и средоземноморските држави, дел од серверна Азија и, исто така, Северна Америка. Во зима, таа се сели во источна и јужна Африка, Јужна Америка и јужна Азија. Ја има и во Македонија.
Бреговата ластовичка е долга 13-14 cm, распонот на крилјата е 28 cm и тежи околу 14 грама. Таа е кафеаво сивкаста од горе, бела од долу со кафеав појас на градите; и нејзините бои не се толку контрастни како кај другите ластовици. Клунот е црн и има кафеави нозе. Младите имаат црвенкасти делови на пердувите. Опашката ѝ е релативно мала, со послабо изразен облик на вила. Нема изразен полов диморфизам (не се разликуваат машките од женските единки). Нејзиниот кафеав грб, белиот врат и краткиот и брз отсечен лет ги изделува од сличните ластовички, како што е градската ластовичка (Delichon urbicum), карпестата ластовичка (Petrochelidon pyrrhonota) и од другите видови ластовици. Само видот R. cincta од Сахара е слична, но бреговата ластовичка таму се појавува само во зима, па затоа повторно лесно се распознава.
Бреговата ластовичка пее континуирано додека лета, но полугласно се слуша кога се симнува на земја. Звуците за тревога се слушаат кога ќе помине некоја птица грабливка како сокол, врана или други сомнителни предатори и тогаш преземаат комбинираната акција за да го избркаат предаторот.
Бреговата ластовичка живее во јата, на места што се богати со летачки инсекти, како слатководни езера, реки, мочуришта.[2] Се храни со ситни летечки инсекти како: комарци, мушички, водни коњчиња и сл. Многу вешто ги лови во лет. Бреговите ластовички први стигнуваат во своите живеалишта од зимувањето на југ (пред сите други ластовици), уште на крајот од март, но исто така, рано заминуваат - до крајот на септември.
Бреговата ластовичка живее во големи колонии и таму ги прави гнездата. Од десетици до многу стотици парови гнездат многу блиску едни до други, зависно од просторот што им е на располагање. Гнездата ги прават на вертикални земјени брегови од реки, избирајќи поровка и мека земја. Нејзиното име всушност потекнува од таму. Гнездото претставува хоризонтална дупка во вертикален земјен ѕид, со отвор од 6 до 8 cm и должина до 1,5 m. Го копаат наизменично и мажјакот и женката со своите нозе. На крајот од дупката се наоѓа комората која е малку проширена и каде го сместуваат гнездото во кое ставаат сламки, мов, сува трева и пердувчиња. Несат 2 - 5 бели јајца. Родителите наизменично ги лежат јајцата во период од 13 до 15 дена. Родителите пилињата ги хранат со инсекти, и по 3 недели, младенчињата го напуштаат гнездото. За разлика од другите ластовици, бреговите ластовички најчесто имаат само едно легло годишно. Тие се моногамни птици.
Бреговата ластовичка (Riparia riparia) е птица преселница, од фимилијата ластовици од редот на врапчевидните. Широко е распространета во лето, ја опфаќа цела Европа и средоземноморските држави, дел од серверна Азија и, исто така, Северна Америка. Во зима, таа се сели во источна и јужна Африка, Јужна Америка и јужна Азија. Ја има и во Македонија.
Ластівка берегівка, берегулиця (Riparia riparia) є птах з ряду співаків і з родины ластівковых.
Мірять на довжку 12 цм; гнїздить в маї аж юлї, раз аж двараз за рік. Самець і саміця суть на верьху тїла буры і насподї білы. Характерістічным ознаком є глиняно бура перечна смужка на горлї і плытко вилково выкроєный хвіст.
Жыє в Европі, Азії, северній Африцї і Северній Америцї.
Обывать місця з высокыма глиняныма берегами. В тых стїнах выгребавають обоми партнеры норы. котры кінчасть гнїздовов коморков, выстеленов травов і пірём. На 4-6 білых яйцях сидять обоми родічі 16-18 днїв. Дрібны мушкы їмать почас лїтаня.
Ластівка берегівка, берегулиця (Riparia riparia) є птах з ряду співаків і з родины ластівковых.
ПсыхъуэпцӀащхъуэ (лат-бз. Riparia riparia) — пцӀащхъуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Адрей лӀэужьыгъуэхэм я нэхъ цӀыкӀущ. ТхыцӀэр гъуабжэщ, ныбэ щӀагъыр хужь-фӀеифэщ (сырыхуфэщ), и хулъащхьэмрэ бгъэмрэ щхъуэ-гъуабжэщ кусабгъуэ ирекӀуэкӀыу. Анэхэр нэхъ цӀыкӀущ хъуэхэм нэхърэ.
Щопсэу Азиэм и Ӏэхьэ нэхъыбэм, Еуропэ псом. Къаукъазым щыкуэдщ, щогъуалъхьэ, мэлъэтэж. Абгъуэр ятӀагъуэ нэпкъ лъагэхэм щащӀ, лъэбжьанэкӀэ къыратхъуурэ.
Ӏусыр адрей пцӀащхъуэ лӀэужьыгъуэхэм яйм хуэдэщ.
Яр карлыгачы, керәшә (лат. Riparia riparia) — карлыгачлар гаиләсеннән булган кечкенә генә күчмә кош.
Яр карлыгачы иң күп оча торган кош.Ул, бала чыгару яшенә җиткәнче 2-З ел һавада очып йөри. Сәгатенә 170 километр тизлектә оча.
Яр карлыгачы, керәшә (лат. Riparia riparia) — карлыгачлар гаиләсеннән булган кечкенә генә күчмә кош.
Яр карлыгачы иң күп оча торган кош.Ул, бала чыгару яшенә җиткәнче 2-З ел һавада очып йөри. Сәгатенә 170 километр тизлектә оча.
Яр ҡарлуғасы( Берегову́шка, или берегова́я ла́сточка) (лат. Riparia riparia) — ҡарлуғастар ғаиләһенән булған бәләкәй генә күсмә ҡош.
Яр ҡарлуғасы( Берегову́шка, или берегова́я ла́сточка) (лат. Riparia riparia) — ҡарлуғастар ғаиләһенән булған бәләкәй генә күсмә ҡош.
Çenentu (Riparia riparia), oxellu migratû da famiggia de rundanin-e, lungu 13 cm. cu-e parte süperiuî cü grixu çenen e quelle inferiuî gianche.
U se çibba de insetti. U so teren de caccia en e rive d'æn-a, de mâ, lagu o sciümme.
Pe fâ u niu u fa di pertuxi inte ligge d'æn-a.
The sand martin (Riparia riparia), also known as the bank swallow (in the Americas), collared sand martin, or common sand martin, is a migratory passerine bird in the swallow family. It has a wide range in summer, embracing practically the whole of Europe and the Mediterranean countries and across the Palearctic to the Pacific Ocean. It is a Holarctic species also found in North America. It winters in eastern and southern Africa, South America, and the Indian Subcontinent.
This species was first described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae, and originally named Hirundo riparia; the description consisted of the simple "H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis" – "an ash-grey swallow, with white throat and belly" – and the type locality was simply given as "Europa".[3] The specific name means "of the riverbank"; it is derived from the Latin ripa "riverbank".[4]
The pale martin of northern India and southeastern China is now usually split as a separate species Riparia diluta. It has paler grey-brown upperparts and a less distinct breast band. It winters in Pakistan southern India and Sri Lanka.[5]
The sand martin is brown above, white below with a narrow brown band on the breast; the bill is black, the legs brown. The young have rufous tips to the coverts and margins to the secondaries.
Its brown back, white throat, small size and quick jerky flight separate it at once from similar swallows, such as the common house martin (Delichon urbicum), the American cliff swallow (Petrochelidon pyrrhonota) or other species of Riparia. Only the banded martin (Neophedina cincta) of sub-Saharan Africa is similar, but the sand martin only occurs there in (the northern) winter.
Measurements:[6]
The sand martin's twittering song is continuous when the birds are on the wing and becomes a conversational undertone after they have settled in the roost. The harsh alarm is heard when a passing falcon, crow or other suspected predator requires combined action to drive it away.
Linnaeus already remarked on this species' breeding habits: Habitat in Europae collibus arenosis abruptis, foramine serpentino—"it lives in Europe, in winding holes in sheer sandy hills". It has been observed that sand martins favour loess as a particular type of ground to nest in.[7] Sand martins are generally found near larger bodies of water, such as rivers, lakes or even the ocean, throughout the year.[3][8]
In Britain, the sand martin appears on its breeding grounds as the first of its family, starting towards the end of March, just in advance of the barn swallow. In northern Ohio, they arrive in numbers by mid-April, about 10 days earlier than they did 100 years ago.[9][10] At first, they flit over the larger bodies of water alone, in search of early flies. Later parties accompany other swallow species, but for a time, varying according to weather, the birds remain at these large waters and do not visit their nesting haunts. The sand martin departs early, at any rate from its more northerly haunts. In August, the gatherings at the nightly roost increase enormously, though the advent and departure of passage birds causes great irregularity in numbers. They are essentially gone from their breeding range by the end of September.
Their food consists of small insects, mostly gnats and other flies whose early stages are aquatic.
The sand martin is sociable in its nesting habits; from a dozen to many hundred pairs will nest close together, according to available space. The nests are at the end of tunnels ranging from a few inches to three or four feet in length, bored in sand or gravel. The actual nest is a litter of straw and feathers in a chamber at the end of the burrow; it soon becomes a hotbed of parasites. Four or five white eggs are laid about mid-late May, and a second brood is usual in all but the most northernly breeding sites.
Globally, it is not rare and classified as a species of least concern (but noted to be decreasing)[11] by the IUCN.[1] It does have some national and local protections, as certain populations have declined or face threats from habitat loss and fragmentation. In Canada, it is listed as Threatened under Schedule 1 of the federal Species at Risk Act (SARA) due to the loss of 98% of its Canadian population over the past 40 years.[12] They are considered threatened in California, where populations exist in the Sacramento Valley[13] and at two coastal sites, Año Nuevo State Park and Fort Funston.[14]
Showing dark breast band
Active breeding colony
_-_Nest_-_Ystad-2021.jpg){kind=small}
Abandoned breeding colony
Nest with egg
Eggs, Collection Museum Wiesbaden, Germany
The sand martin (Riparia riparia), also known as the bank swallow (in the Americas), collared sand martin, or common sand martin, is a migratory passerine bird in the swallow family. It has a wide range in summer, embracing practically the whole of Europe and the Mediterranean countries and across the Palearctic to the Pacific Ocean. It is a Holarctic species also found in North America. It winters in eastern and southern Africa, South America, and the Indian Subcontinent.
La Hela bordhirundo estas la subspecio diluta de norda Barato kaj sudorienta Ĉinio kaj estis foje disigata kiel separata specio Riparia diluta. Ĝi havas pli palgrizbrunajn suprajn partojn kaj malpli distingan brustozonon. Ĝi vintras en Pakistano kaj suda Barato.[1]
Ĝia flugo estas ondanta. La voĉo estas ĉrip, la kantado estas pepado. Ĝi estas konstanta kiam la birdoj flugas kaj iĝas konversa subtono post kiam ĝi ekripoziĝis. La akra alarmvoĉo estas aŭdata je la trapaso de falko, korvo aŭ aliaj eventalaj predantoj.
Tiu ĉi specio estis unue priskribita de Linnaeus en sia Systema naturae en 1758, kaj origine nomita Hirundo riparia; la priskribo konsistis el simpla H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis – "cindrogriza hirundo, kun blanka gorĝo kaj ventro" kaj la loko estis simple dirita kiel "Eŭropo". La specifa nomo signifas "de riverbordo"; ĝi devenas el la latina ripa "riverbordo".[2]
Linnaeus jam notis pri la reprodukta kutimaro de tiu specio: Habitat in Europae collibus arenosis abruptis, foramine serpentino – "ĝi loĝas en Eŭropo, en elfosataj truoj en vertikalaj sablomontetoj". Ĝi troviĝas ĝenerale ĉe grandaj areoj de akvo, kiel riveroj, lagoj aŭ eĉ la oceano, la tutan jaron.[3]
La Bordhirundo aperas en la reprodukta teritorio la unua el sia familio, starte ĉirkaŭ la fino de marto, ĝuste antaŭ la Kamphirundo. En norda Ohio, ili alvenas nombre meze de aprilo nuntempe, ĉirkaŭ 10 tagojn pli frue ol antax 100 jaroj[4].
La manĝo konsistas el etaj insektoj, ĉefe kuloj kaj aliaj muŝoj rilataj al akvo.
La Bordhirundo estas socia en sia nestokutimaro; el dekduo al multaj centoj da paroj povas nestumi kune, laŭ la disponebla spaco. La nestoj estas je la fino de longaj tuneloj, elfositaj en sablo aŭ ŝtonetoj. La vera nesto estas litaĵo el pajlo kaj plumoj en ĉambreto je la fino de la tunelo, kio tuj pleniĝas je parazitoj. La ino demetas 4 aŭ 5 ovojn meze de majo, kaj kutime okazas dua ovodemetado, ascepte en la plej nordaj reproduktejoj.
Tiu ĉi ne estas rara birdo, kaj ĝi estas klasita kiel Specio Malplej zorgiga de IUCN.[5]
La Hela bordhirundo estas la subspecio diluta de norda Barato kaj sudorienta Ĉinio kaj estis foje disigata kiel separata specio Riparia diluta. Ĝi havas pli palgrizbrunajn suprajn partojn kaj malpli distingan brustozonon. Ĝi vintras en Pakistano kaj suda Barato.
Ĝia flugo estas ondanta. La voĉo estas ĉrip, la kantado estas pepado. Ĝi estas konstanta kiam la birdoj flugas kaj iĝas konversa subtono post kiam ĝi ekripoziĝis. La akra alarmvoĉo estas aŭdata je la trapaso de falko, korvo aŭ aliaj eventalaj predantoj.
Tiu ĉi specio estis unue priskribita de Linnaeus en sia Systema naturae en 1758, kaj origine nomita Hirundo riparia; la priskribo konsistis el simpla H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis – "cindrogriza hirundo, kun blanka gorĝo kaj ventro" kaj la loko estis simple dirita kiel "Eŭropo". La specifa nomo signifas "de riverbordo"; ĝi devenas el la latina ripa "riverbordo".
El avión zapador (Riparia riparia)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Hirundinidae propia de Eurasia, América y África. Es un pájaro pequeño, de vuelo rápido y ágil y aleteo rápido, de unos 12 cm de longitud y 18 cm de envergadura. Posee una parte superior parda y una ventral más clara. Es la primera ave migratoria en llegar a Europa en primavera, incluso antes que las golondrinas. Se concentra pronto en colonias, y anida en huecos en taludes de tierra o arenisca poco consolidada, dando lugar a dos nidadas de cuatro a cinco huevos, de abril a junio.
Cría en acantilados de tierra, bancos de ríos y áreas abiertas, en casi todo el Holártico y pasa el invierno en África y Sudamérica.
Se alimenta en vuelo, capturando insectos a baja y media altura.
El avión zapador (Riparia riparia) es una especie de ave paseriforme de la familia Hirundinidae propia de Eurasia, América y África. Es un pájaro pequeño, de vuelo rápido y ágil y aleteo rápido, de unos 12 cm de longitud y 18 cm de envergadura. Posee una parte superior parda y una ventral más clara. Es la primera ave migratoria en llegar a Europa en primavera, incluso antes que las golondrinas. Se concentra pronto en colonias, y anida en huecos en taludes de tierra o arenisca poco consolidada, dando lugar a dos nidadas de cuatro a cinco huevos, de abril a junio.
Cría en acantilados de tierra, bancos de ríos y áreas abiertas, en casi todo el Holártico y pasa el invierno en África y Sudamérica.
Se alimenta en vuelo, capturando insectos a baja y media altura.
Kaldapääsuke (Riparia riparia) on linnuliik pääsulaste sugukonnast. Eestis hinnatakse kaldapääsukese arvukust 10 000–20 000 paarile [1].
Kaldapääsuke (Riparia riparia) on linnuliik pääsulaste sugukonnast. Eestis hinnatakse kaldapääsukese arvukust 10 000–20 000 paarile .
Uhalde-enara (Riparia riparia) hirundinidae familiako hegazti paseriformea da, hegoaldeko Europa, hegoaldeko Asian eta ipar-mendebaldeko Afrikan bizi dena[1]. Euskal Herrian ere bizi da.
Euskal Herrian bizi diren enaren artean txikiena, 12 cm besterik ez ditu. Goitik iluna da, arrea, eta papar eta sabela zuriak dituen arren, bizkarraren kolore bereko lepoko bereizgarria du. Horrek eta, bere neurri txikiak eta buztanaren formak bereizten du beste espezietatik[2].
Ibai handien inguruetan eraikitzen ditu bere habiak, beti kolonia handiak osatuz. Ehiza beste enaren antzera egiten dute, baina gehienetan ibai ertzetan eta esan bezala, talde handietan. Tarteka, araba-zozoen moduan, mugimendu sinkronikoak gauzatzen dituzte.
Euskal Herriko kostaldean migrazio-garaian ikus daitezke, baina Araba eta Nafarroako hegoaldean besterik ez du kumatzen, beste probintzietan horretarako leku egokiak falta baitzaizkio[2].
Ibai handien eta leku lauen hurbiltasuna atsegin dutenez, Nafarroako eta Arabako hegoaldean besterik ez du kumatzen, batez ere Ebro haranean eta baita Zadorra bezalako beste ibai zabal batzuen inguruan.
Uhalde-enarak zortzi azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Uhalde-enara (Riparia riparia) hirundinidae familiako hegazti paseriformea da, hegoaldeko Europa, hegoaldeko Asian eta ipar-mendebaldeko Afrikan bizi dena. Euskal Herrian ere bizi da.
Törmäpääsky (Riparia riparia) on pieni lovipyrstöinen, rahisevaääninen pääskylaji[2].
Törmäpääskyn pituus on 13 cm. Selkäpuoli on ruskeanharmaa, rintapuoli on vaalea ja siinä on ruskea rintavyö.[3][2] Kaikki törmäpääskyt käyvät läpi sulkasadon talvehtimisalueillaan Afrikassa. Ikäluokkia ei sen jälkeen voi enää erottaa toisistaan. Sukupuolilla ei ole ulkonäköeroja.
Törmäpääsky elää luonnossa yleensä kolmesta neljään vuotta. Vanhin suomalainen rengastettu törmäpääsky on ollut 7 vuotta 2 päivää vanha. Maailman vanhin tunnettu yksilö oli 10-vuotias.[4]
Törmäpääsky pesii lähes koko Euroopassa, Pohjois-Aasiassa ja Pohjois-Amerikassa. Maailman populaation koko on noin 46 miljoonaa yksilöä. Euroopassa pesii yli 2 miljoonaa paria.
Suomessa laji pesii koko maassa, Lapissa yleisimpänä. Vuosiin 2006–2009 perustuvan arvion mukaan Suomen pesimäkanta on 30 000–60 000 paria ja laji on luokiteltu vaarantuneeksi Suomen vuoden 2010 uhanalaisuustarkastelussa.[5] Kanta on taantumassa.[3]
Törmäpääsky talvehtii Afrikan itä- ja eteläosissa, eteläisessä Aasiassa ja Etelä-Amerikassa. Keväällä se saapuu Suomeen toukokuussa, syysmuutto tapahtuu elokuussa ja syyskuun alussa.[3]
Törmäpääsky on melko sidoksissa veteen; usein se esiintyy suurin joukoin hyönteisjahdissa järven tai joen yllä.[2]
Törmäpääsky pesii yhdyskuntina pystysuorissa, hiekkaisissa rinteissä kuten hiekkakuopissa ja joentörmissä, joihin se kaivaa pesänsä, joka on noin 0,5–1 ‑metrinen tai pidempikin.[2][3] Pesän perällä olevaan kammioon naaras munii 4–6 valkeaa munaa, joita se hautoo noin 15 vuorokautta.[3]
Törmäpääskyn ravintoa ovat varsinkin surviaissääsket ja muut vesistöissä kehittyvät hyönteiset.
Törmäpääsky (Riparia riparia) on pieni lovipyrstöinen, rahisevaääninen pääskylaji.
Riparia riparia
L'Hirondelle de rivage (Riparia riparia) est une espèce de passereaux migrateurs de la famille des Hirundinidae. C'est la seule espèce d'hirondelles à dos brun.
Parmi ses autres noms: Avíon zapador (Espagnol), tarou, térou, Oeverzwaluw (Néerlandais), Uferschwalbe (Allemand), Topino (Italien), Sand Martin (Anglais), Backsvala (Suédois), Beregovushka (Russe), Lăstun (Roumain).
Elle est plus petite que l'hirondelle rustique, sa queue est courte et peu échancrée. Elle est ornée d'une bande pectorale brun cendré et sa gorge et son ventre sont blancs.
Elle mesure douze centimètres de long pour une envergure de trente centimètres et, comme ses cousines, elle est une virtuose du vol. Sa face ventrale claire et sa face dorsale foncée la rend probablement plus discrète au regard d'éventuels prédateurs.
Son aire de reproduction s'étend à toute l'Europe et aux pays méditerranéens. On la rencontre également en Amérique du Nord ainsi que dans une partie du nord de l'Asie. Les individus européens hivernent dans le sud et l'est de l'Afrique. Les individus américains hivernent en Amérique du Sud. Elle est assez rare en Europe, mais ses colonies peuvent atteindre plusieurs centaines, ou milliers de terriers, un grand nombre étant alors inoccupés. En France elle ne fréquente que les deux tiers nord du territoire, en petit nombre, sauf aux alentours de ses colonies.
L'hirondelle pâle, considérée quelquefois comme espèce séparée, Riparia diluta, nidifie dans le nord de l'Inde et le sud-est de la Chine. Elle prend ses quartiers d'hiver au Pakistan et dans le sud de l'Inde.
L'hirondelle de rivage est la première des hirondelles à apparaitre dans les régions de nidification, juste avant sa cousine, l'hirondelle rustique. On la rencontre dès la fin du mois de mars et les dernières migrations vers ses quartiers d'hiver ont lieu dans le courant du mois de septembre.
Comme son nom l'indique, elle niche et chasse généralement à proximité des rivages de mers, lacs, rivières, cordons sablonneux, vasières, étangs, steppes et prairies, ou de carrières de sable. On la retrouve dans les lieux où les dépôts meubles ont été mis au jour par l’action de l’eau ou de l’homme, dont, exceptionnellement, certains talus routiers sablonneux.
Elle colonise parfois des substrats artificiels. Par exemple, une colonie nichait, dans les années 1990, dans le crassier de cendres de la centrale au charbon de Pont-sur-Sambre dans le nord de la France.
Exclusivement d'insectes attrapés en vol, parfois sur le sol ou à la surface de l’eau.
C'est un des rares oiseaux qui creuse le sol. Elle niche, en colonies de quelques couples à six ou sept cents, dans une chambre qu'elle a creusée au fond d'un terrier de section ronde, en forme de galerie de soixante centimètres à un mètre de long, dans une paroi ou une falaise, généralement de sable ou de terre meuble. La chambre est ainsi maintenue à une température et une hygrométrie presque constantes.
Le nid est généralement fabriqué à partir d'un mélange d'herbes et de plumes, et il peut être utilisé plusieurs années de suite.
Les œufs, au nombre de trois à sept, sont blanc pur et ovales, mesurant dix-huit millimètres environ. Les populations situées plus au sud pondent généralement deux fois par an, les autres une seule fois sauf si la nichée échoue précocement.
L'incubation dure de quatorze à seize jours, et les hirondeaux prennent leur premier envol autour du dix-neuvième jour, pour quitter le voisinage du nid après vingt ou vingt-cinq jours selon les conditions de température.
Les principales causes de mortalité sont : les véhicules hors route, l'exploitation des carrières ou des falaises de sable, et le vandalisme, qui détruisent les sites de nidification. Les collisions avec les voitures, les pesticides, la pollution, les prédateurs et les intempéries sont aussi des causes de mortalité assez fréquentes.
Les principaux prédateurs sont les petits mammifères, quand les terriers leur sont accessibles.
L'espérance de vie moyenne dans la nature est estimée à deux ou trois ans, et la longévité maximale observée en captivité est de huit ans.
Contrairement à ses cousines et aux martinets, cette hirondelle vole près du sol et souvent au ras de l'eau, très rarement en altitude.
Riparia riparia
L'Hirondelle de rivage (Riparia riparia) est une espèce de passereaux migrateurs de la famille des Hirundinidae. C'est la seule espèce d'hirondelles à dos brun.
Parmi ses autres noms: Avíon zapador (Espagnol), tarou, térou, Oeverzwaluw (Néerlandais), Uferschwalbe (Allemand), Topino (Italien), Sand Martin (Anglais), Backsvala (Suédois), Beregovushka (Russe), Lăstun (Roumain).
A andoriña das barreiras[2][3] (Riparia riparia) é unha ave paseriforme migratoria da familia das andoriñas. Ten unha ampla área de distribución en verán, que abrangue practicamente toda Europa, parte do norte de Asia e Norteamérica. Pasa o inverno no leste e sur de África, Suramérica e o subcontinente indio. En Galicia é unha ave estival escasa.[3]
Esta especie foi descrita por Linnaeus no seu Systema naturae en 1758, e orixinalmente deulle o nome de Hirundo riparia; a descrición constía simplemente en: H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis—"unha andoriña cincenta coa gorxa e barriga brancas"—e a localidade tipo mencionada era simplemente "Europa".[4] O seu nome específico, riparia (e actualmente tamén o xenérico), significa 'das ribeiras'; que deriva do latín ripa, 'ribeira dun río'.[5]
As poboacións do norte da India e sur da China, que antes se consideraban desta especie, son agora normalmente separadas nunha especie distinta, Riparia diluta. Esta ten partes inferiores marróns agrisadas máis claras e e unha banda no peito menos nítida e inverna en Paquistán e sur da India.[6]
É de 12 cm de longo e de cor marrón pola parte superior, branca na inferior cunha banda estreita marrón no peito, ten un bico negro e patas marróns. Os xoves teñen puntas marróns avermelladas nas plumas cobertoiras e marxes das secundarias.
O seu dorso negro, gorxa branca, pequeno tamaño e voo rápido e errático diferénciana de andoriñas similares, como a Delichon urbicum, Petrochelidon pyrrhonota ou as outras especies de Riparia. Só a Riparia cincta da África subsahariana é similar, pero a andoriña das ribeiras só aparece no norte desa zona en inverno.
A andoriña das ribeiras ten unha canción trilante que é continua cando está voando e pasa a un ton "conversacional" baixo cando está pousada. Emite unha chamada de alarma áspera cando pasa un falcón, un corvo ou outro posible predador que pide unha acción combinada para espantalo.
Linnaeus xa salientou os hábitos reprodutores desta especie: Habitat in Europae collibus arenosis abruptis, foramine serpentino—"vive en Europa, en buratos serpenteantes en outeiros de area abruptos". Observouse que prefiren o loes como tipo de tereo para facer o niño.[7] Encóntranse xeralmente preto de corpos de auga, como ríos, lagos ou mesmo o océano, durante todo o ano.[4][8]
É a primeira especie da súa familia que aparece nos seus terreos de reprodución, desde finais de marzo, xusto antes da Hirundo rustica. No norte de Ohio, chegan en cantidade a mediados de abril, uns 10 días antes do que o facían hai 100 anos.[9][10] Ao principio, voa sobre grandes corpos de auga en solitario, buscando as primeiras moscas que saen. Máis tarde acompañan a outras especies de andoriñas, pero durante un tempo, que varía segundo o tempo climatolóxico que faga, permanecen nestes grandes corpos de auga e non visita os seus lugares favoritos de nidificación. A andoriña das barreiras parte cedo, de todas formas dos seus lugares preferidos de máis ao norte. En agosto, as reunións de aves nos pousadoiros nocturnos increméntanse enormemente, aínda que a chegada e a partida de aves de paso causa unha grande irregularidade en canto á súa cantidade. A fins de setembro xa se marcharon dos tereos de reprodución case todas.
O seu alimento consiste en pequenos insectos, principalmente mosquitos e outras moscas, cuxos estadios larvarios iniciais son acuáticos.
É unha ave sociable nos seus hábitos de nidificación, e poden xuntarse de ducias a moitos centos de parellas para nidificar preto nun mesmo lugar, segundo o espazo dispoñible. Os niños están ao final de túneles escavados dunhas poucas decenas de centímetros a máis dun metro de lonxitude, feitos en area ou grava. O niño propiamente dito é un leito de palla e plumas nunha cámara ao final da toqueira; pero axiña queda infestado de parasitos. Pon de catro a cinco ovos brancos a mediados ou finais de maio e é común que fagan unha segunda posta en todos os sitios de nidación menos os de máis ao norte.
Non é un paxaro escaso e está clasificado como en estado "pouco preocupante" pola IUCN.[1] Goza dalgunhas proteccións legais locais, xa que certas poboacións declinaron ou están ameazadas pola perda de hábitat ou a fragmentación. Son considerados ameazados en California, onde hai poboacións no val de Sacramento[11] e en dous sitios costeiros, Ano Nuevo e Fort Funston.[12]
A andoriña das barreiras (Riparia riparia) é unha ave paseriforme migratoria da familia das andoriñas. Ten unha ampla área de distribución en verán, que abrangue practicamente toda Europa, parte do norte de Asia e Norteamérica. Pasa o inverno no leste e sur de África, Suramérica e o subcontinente indio. En Galicia é unha ave estival escasa.
Bregunica (lat. Riparia riparia) jedna je od najmanjih predstavnica obitelji lastavica, koje se gnijezde u cijeloj Europi i na Mediteranu, kao i dijelovima Sjeverne Amerike, a zimi se seli na jug u Istočnu i Južnu Afriku, južnu Aziju i Južnu Ameriku.
Na gornjem dijelu tijela je sivo-smeđe boje, trbuh i prsa su bijeli, s izuzetkom smeđeg pojasa, koji odvaja grlo i grudi. Spolovi se ne razlikuju po perju. Potomci imaju sivkasto grlo s manje izraženom crtom preko prsa.
Bregunica se gnijezdi u kolonijama na vertikalnim pješčanim obalama, na šljunčarama i uz obale rijeka, gdje otkopavanjem rade do jednog metra duboku duplju. Kopaju oba partnera, malo nagnuto prema gore, da gnijezdo ne poplavi. Gnijezdo se sastoji od grančica i perja u maloj sobici na kraju duplje. Često postaje pravo žarište parazita. Neke vrste buha su toliko specijalizirane, da se javljaju samo kod bregunica.[1]
U koloniji može biti nekoliko desetaka do nekoliko stotina parova, ovisno o raspoloživom prostoru. Bregunica je jedan od prvih lastavica u proljeće, krajem ožujka i početkom travnja vraća se u migraciji. U jesen također među prvima leti na jug.
Brojnost u svijetu se procjenjuje do 46 milijuna primjeraka. Lokalno joj prijeti gubitak staništa zbog regulacije vodotoka i uništavanja pješčanih nasipa, gdje se gnijezdi. U Hrvatskoj se znatno smanjila brojnost od 30,000 parova 1980.-ih do 6,000 do 8,000 parova danas. Kod nas se može naći na rijekama kao što su: Sava, Drava, Dunav i Mura. Proglašena je pticom godine 2016., kako bi se više radilo na njenoj zaštiti.[2]
Bregunica (lat. Riparia riparia) jedna je od najmanjih predstavnica obitelji lastavica, koje se gnijezde u cijeloj Europi i na Mediteranu, kao i dijelovima Sjeverne Amerike, a zimi se seli na jug u Istočnu i Južnu Afriku, južnu Aziju i Južnu Ameriku.
Il topino o rondine riparia (Riparia riparia Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia delle rondini (Hirundinidae).[2]
Raggiunge una lunghezza media di circa 13 cm. Ha una coda leggermente biforcuta e un becco piatto e aguzzo. La parte superiore del suo corpo è color terra di siena bruciata, la parte inferiore è bianca con striature marrone grigiastre sul corpo.
Il topino vola a raso dell'acqua e va alla ricerca di insetti. Raggiunge in queste circostanze una velocità di 50 km/h.
Entrambi i partner scavano i tunnel per il nido con il becco e gli artigli in profondità in pareti ripide e sabbiose. I buchi in salita nel terreno stabile vengono allargati e ovattati nella parte finale con penne e fili d'erba. Cova una o due volte all'anno una covata di 5-6 uova di entrambi i genitori per 14-16 giorni. I piccoli vengono nutriti allo stesso tempo da entrambi i genitori e lasciano il nido dopo 18-23 giorni. I giovani dopo aver lasciato i nidi, la notte si riuniscono in grandi gruppi per dormire, specialmente nei canneti o nei pascoli.
Il topino raggiunge in volo un'altezza di 750 m. In Eurasia si può osservare nella stagione di cova (resta nel nido da maggio fino a settembre) ed essendo un uccello migratore comincia a svernare ad agosto, spostandosi in Africa centrale, Africa nordoccidentale o Sudamerica. Poiché la sua zona di migrazione per la covata è sempre più ricca di insediamenti e di industrializzazioni sta diventando sempre più frequentemente un uccello di passaggio e presente solo a macchia di leopardo, soprattutto in Europa centrale.
Il topino predilige ambienti quali stagni, fiumi, cave di sabbia o di pietrisco. Beve e fa il bagno in volo. Hanno bisogno di rive ripide viscose o sabbiose.
Il topino è uccello dell'anno 1983.
In volo
Il topino o rondine riparia (Riparia riparia Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia delle rondini (Hirundinidae).
Urvinė kregždė (lot. Riparia riparia, angl. Sand Martin, vok. Uferschwalbe) – kregždinių (Hirundinidae) šeimos paukštis.
Tai mažiausia Lietuvos kregždė. Nuo šelmeninės skiriasi pilkai rusva spalva ir ne taip iškirpta uodega.
Lietuvoje dažnas paukštis. Mėgsta įsikurti prie didesnių upių.
Veisimosi laikotarpiu laikosi prie stačių upės krantų, įvairiuose žvyro bei smėlio karjeruose. Peri kolonijomis. Urvelius rausia pietiniuose stačiuose upių krantuose. Rausia abu porelės nariai, jį baigia per 3-7, ar net 16 dienų. Urvelio ilgis 20-120 cm. Visi urveliai baigiasi lizdine kamera. Urvinės kregždės urvelis eina nuožulniai aukštyn, todėl į lizdą nesirenka lietaus vanduo. Urvelio gale iš šiaudelių, plaušų, šakelių bei plunksnų suka lizdą. Deda 4-6 baltus su plonu lukštu kiaušinius. Peri abu porelės nariai 12-16 dienų. Išsiritę jaunikliai po 16-22 apleidžia lizdą. Išveda dvi vadas.
Urvinė kregždė (lot. Riparia riparia, angl. Sand Martin, vok. Uferschwalbe) – kregždinių (Hirundinidae) šeimos paukštis.
Krastu čurkste (Riparia riparia) ir neliela auguma bezdelīgu dzimtas (Hirundinidae) dziedātājputns, kas pieder krastu čurkstu ģintij (Riparia). Krastu čurkstei ir 6 pasugas.[1][2]
Krastu čurkstei ir plašs izplatības areāls. Tas aptver visu Eiropu, Vidusjūras reģionu ieskaitot, daļu Āzijas ziemeļteritorijas un Ziemeļameriku. Tā ziemo Āfrikas dienvidu un austrumu teritorijās, Dienvidamerikā un Dienvidāzijā.[3] Krastu čurkstes ir sastopamas no jūras līmeņa līdz 2100 metriem virs jūras līmeņa, bet lielākā daļa mājo zemienēs.[4] Latvijā krastu čurkste ir parasta un izplatīta ligzdotāja, kas ligzdo lielākās vai mazākās kolonijās. Kolonijas visbiežāk izveidotas karjeros, stāvos upju krastos vai gravās.[5] Lai arī krastu čurkste Latvijā ir sastopama visā teritorijā, tās izplatība ir nevienmērīga.[6]
Pirmo reizi krastu čurksti aprakstīja Kārlis Linnejs 1758. gadā, dodot tai zinātnisko vārdu Hirundo riparia. Latīņu valodā riparia nozīmē upes krasts.[7]
Krastu čurkste ir neliela auguma, tā ir vismazākā visā bezdelīgu dzimtā.[8] Tās ķermenis ir apmēram 12—13 cm garš,[6] svars 10,2—18,8 g.[4] Mugura un šaurā krūšu josla ir tumši pelēkbrūna, bet pavēdere un pakakle balta. Platais, īsais knābis melns un kājas brūnas. Abi dzimumi izskatās vienādi, bet jaunajiem putniem uz spalvu galiem ir ruds tonējums. Tā atšķiras no pārējiem bezdelīgu dzimtas putniem ar savu mazo augumu un ātro, saraustīto lidojuma veidu. To ir viegli atšķirt no pārējām bezdelīgu dzimtas sugām. Tā ir vienīgā, kas lidojumā neizskatās melna ar baltu, bet pelēkbrūna ar baltu. Atšķirībā no mājas čurkstes tai nav baltās virsastes,[9] bet, salīdzinot ar bezdelīgu, tai ir īsa aste.[8]
Ligzdošanas teritorijās Eiropā krastu čurkste ierodas marta beigās, nedaudz ātrāk par bezdelīgām. Latvijā tās ierodas maijā.[6] Ziemeļamerikas ligzdošanas vietās tā ierodas aprīļa vidū. Zinātnieki ir novērojuši, ka mūsdienās krastu čurkstes ierodas par 10 dienām agrāk nekā pirms 100 gadiem. Ieradušās krastu čurkstes apmetas nevis uzreiz ligzdošanas vietās, bet lielu ūdenstilpņu krastos, virs ūdens virsmas medījot pirmās pavasara mušas. Ligzdošanas vietās krastu čurkstes ierodas tikai tad, kad laiks kļūst piemērots ligzdošanai. Pirms aizlidošanas tās pulcējas milzīgos baros, kas kopīgi nakšņo. Kopumā krastu čurkstes ir ļoti sabiedriskas un ligzdo kolonijās. Kolonijās var būt nedaudz vairāk par 10 pāriem un līdz vairākiem simtiem pāru. Ligzdošana barā nodrošina laicīgu ienaidnieku pamanīšanu un padzīšanu.[4]
Kolonijas parasti tiek veidotas stāvos upju un karjeru, retāk jūras un ezeru krastos, kā arī smilšu, zemes vai kūdras kaudzēs. Pāris smilšainā upes krastā izrok alu, kuras galā ir paplašinājums ar ligzdu. Alas tiek raktas tuvu viena pie otras. Attālums starp alām ir atkarīgs no stāvkrasta rakstura un brīvo vietu iespējām. Skrejas forma ir ovāla, 6—7 cm plata un 4—5 cm augsta,[6] bet alas dziļums ir līdz 1 metram.[9] Ligzda tiek būvēta no salmiem, sausas zāles un spalvām. Diezgan drīz to pārņem parazīti. Ligzdošanas kolonijas apdraud stāvkrastu nobrukšana un aizaugšana. To alas atrok un izposta lapsas, ūdeles, kaķi un reizēm arī cilvēki.
Krastu čurkste barojas ar maziem kukaiņiem, tos noķerot lidojumā, bet reizēm kukaiņi tiek uzlasīti no zemes vai ūdens virsmas.[4] Pamatā tās ir mušas, odi un knišļi, kas uzturas virs atklātas ūdens virsmas.[10] Visbiežāk krastu čurkste medī netālu no ligzdas, bet reizēm aizlido vairāku kilometru attālumā.[6] Krastu čurkstes arī padzeras lidojumā, ūdenī iemērcot apakšējo knābja daļu.[4]
Krastu čurkstes veido monogāmus pārus un tām vienā vasarā visbiežāk ir 1 perējums, bet var būt 2 perējumi. Ligzdošanas vietu izvēlas tēviņš. Tas uzsāk rakt alu, un, kad ala ir apmēram 30 cm dziļa, tēviņš nozēžas pie ieejas un dzied, cenšoties piesaistīt mātītes uzmanību. Piekrītot veidot pāri ar tēviņu, mātīte arī atbild ar dziesmu, alu rakt pāris pabeidz kopīgi.[4] Pāris nakšņo alā un arī pārošanās notiek alā. Reizēm krastu čurkstes sapārojas ar citām krastu čurkstēm, tādēļ abi dzimumi sargā viens otru no "sānsoļiem".[4] Dējumā ir 3—7 olas.[6] Inkubācijas periods ilgst 13—16 dienas. Olas perē abi vecāki, tomēr lielāko daļu laika to dara mātīte. Putnēnus baro abi vecāki. Apspalvojums jaunajiem putniem uzaug pēc 20 dienām, bet vecāki turpina barot mazuļus pēc izlidošanas vēl 3—5 dienas. Jaunās krastu čurkstes pulcējas vienotā barā, jo parasti vecāki tās atpakaļ alā vairs nelaiž. Jau pirmajā vasarā krastu čurkstes var sapāroties un izperēt savu pirmo perējumu.[4]
Krastu čurkstei ir 6 pasugas:[1]
Krastu čurkste (Riparia riparia) ir neliela auguma bezdelīgu dzimtas (Hirundinidae) dziedātājputns, kas pieder krastu čurkstu ģintij (Riparia). Krastu čurkstei ir 6 pasugas.
}}
Burung Layang-Layang Awan adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Riparia riparia.
Burung Layang-layang Awan ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Layang-layang Awan ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Layang-layang Awan tidak bergigi.
serangga seperti lalat,kelekatu,belalang dan sebagainya
Burung Layang-layang Awan membiak dengan bertelur. Telur Burung Layang-layang Awan bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z }}
Burung Layang-Layang Awan adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Riparia riparia.
De oeverzwaluw[2] (Riparia riparia) is een zangvogel uit de familie van de zwaluwen (Hirundinidae). Hij behoort tot de meest wijdverspreide zwaluwsoorten en is te vinden in waterrijke gebieden, waar hij zich voedt met kleine insecten en broedt in zelfgegraven tunnels in rivieroevers.
Een volwassen oeverzwaluw heeft een gemiddelde lichaamslengte van twaalf centimeter en is daarmee relatief klein in vergelijking tot de meeste zwaluwen. De korte, lichtgevorkte staart en de bovenzijde is dof grijsbruin en de onder- of buikzijde is vrijwel wit. De oeverzwaluw heeft een bruine borstband, een relatief kleine zwarte snavel en donkerbruine poten. Een juveniel van een oeverzwaluw is te herkennen aan de rossige vlekken op de staartveren.
De vlucht van de oeverzwaluw is snel en schokkerig, waarmee hij zich onderscheid van andere gelijksoortige zwaluwen, zoals de meeste andere zwaluwen van het geslacht Riparia, de huiszwaluw (Delichon urbicum) en de Amerikaanse klifzwaluw (Petrochelidon pyrrhonota). De oeverzwaluw lijkt verder sterk op de witbrauwzwaluw (R. cincta), maar hun verspreidingsgebieden overlappen elkaar alleen 's winters in Sub-Saharisch Afrika.
De oeverzwaluw laat een kwetterend en zoemend lied horen dat tijdens de vlucht continu doorgaat. Wanneer de oeverzwaluw is neergestreken daalt het volume en zijn er meer pauzes in de zang. Wanneer een roofvogel of een andere natuurlijke vijand nadert laat de oeverzwaluw luide alarmkreten horen.
De oeverzwaluw is een sociale vogel en brengt een groot deel van zijn leven door in het gezelschap van andere zwaluwsoorten. Hij broedt bijvoorbeeld vaak samen met de Amerikaanse klifzwaluw en deelt hij zijn roestplaats met de boerenzwaluw (Hirundo rustica).[3]
De oeverzwaluw heeft zich gespecialiseerd in het jagen op kleine insecten, zoals knutten, bladluizen en kleine kevers. Hiermee onderscheidt hij zich tot de meeste andere zwaluwsoorten die op grotere insecten jagen en bestaat er weinig onderlinge voedselconcurrentie.[n 1] De oeverzwaluw jaagt vaak laag boven het water op insecten die afhankelijk van water zijn voor hun voortplanting.
De oeverzwaluw broedt in kolonies in tunnels van tien centimeter tot ruim een meter, die hij uitgraaft in zand of grind in steile oevers, afgravingen en gronddepots. Over het algemeen wordt elk jaar een nieuw nest uitgegraven, maar het komt voor dat een oeverzwaluw een oud nest verder uitgraaft voordat hij deze gebruikt voor een nieuw broedjaar.[4] Het aantal nesten in een broedkolonie varieert van een tiental tot enkele honderden. Bij een grote kolonie bevinden de holtes dicht op elkaar om ruimte te besparen. Het nest wordt met stro en veren in een ruimte aan het eind van de gegraven tunnel gebouwd.
Van midden tot eind mei legt de oeverzwaluw vier tot zes dofwitte eieren, die grotendeels door het vrouwtje worden uitgebroed. Zij heeft hiervoor een speciale broedplek aan de onderzijde van haar lichaam. Deze plek is niet met veren bedekt, zodat er vrijwel geen lichaamswarmte verloren gaat. Met uitzondering van de meest noordelijke gebieden heeft de oeverzwaluw gewoonlijk twee broedsels per jaar.
Nesten in een zandwand in Kosovo
Het nest aan het einde van de tunnel
De dofwitte eieren
De speciale broedplek bij het vrouwtje
Toen Carolus Linnaeus de oeverzwaluw in 1758 voor het eerst beschreef merkte hij al de typische broedgewoonte van de oeverzwaluw op:
Habitat in Europae collibus arenosis abruptis, foramine serpentino
(Hij leeft in Europa, in winderige holen in hangende, zanderige heuvels)— Carolus Linnaeus, Systema naturae
Linnaeus beschreef de oeverzwaluw daarom als Hirundo riparia, riparia is namelijk Latijn voor 'van de rivieroever'. Later werden de zwaluwen in meerdere geslachten ingedeeld en werd de oeverzwaluw de voornaamste vertegenwoordiger van het nieuwe geslacht Riparia.[5]
De oeverzwaluw kent zes ondersoorten, elk met zijn eigen leefgebied.
De oeverzwaluw is een kosmopoliet en heeft na de boerenzwaluw het grootste verspreidingsgebied van de zwaluwen. Het broedgebied beslaat grote delen van Noord-Amerika, Europa en Azië. Hij verschijnt rond het einde van maart in zijn broedgebied, in veel gebieden in dezelfde periode als de boerenzwaluw. Rond augustus neemt het aantal oeverzwaluwen in het broedgebied af en aan het eind van september vertrekken de laatste vogels naar de overwinteringsgebieden in Zuid-Amerika, Afrika en de Zuidoost-Aziatische eilanden.[1]
De oeverzwaluw heeft het hele jaar door een voorkeur voor een gebied vlakbij grote waterpartijen, zoals rivieren, meren en soms zelfs de oceaan. In gebergten komt hij derhalve vrijwel niet voor.
Mede dankzij zijn grote verspreidingsgebied en de specialisatie in het jagen op kleine insecten wordt de oeverzwaluw niet in zijn voortbestaan bedreigd en is de status op de internationale Rode Lijst van de IUCN opgenomen als niet bedreigd.[1] In België staat de oeverzwaluw geklasseerd als 'achteruitgaand' op de Vlaamse rode lijst. Op de Nederlandse rode lijst is de soort niet opgenomen.[6] Volgens Sovon Vogelonderzoek Nederland steeg het aantal broedparen in Nederland in de periode van 1985 tot 2000 naar ongeveer 22.500 broedparen, maar neemt het aantal aan het begin van de 21e eeuw langzaam af.[7] Regelmatig worden er beschermende maatregelen getroffen voor het behoud van de oeverzwaluw. In Ede werd in 2004 bijvoorbeeld de opening van de nieuw aangelegde Rijksweg 30 uitgesteld totdat de oeverzwaluwen waren uitgevlogen uit een berg zwarte grond op een nabijgelegen bedrijventerrein.[8] Ook worden er kunstmatige broedplaatsen van beton aangelegd, als alternatief voor verdwenen natuurlijke oeverwanden.
De oeverzwaluw (Riparia riparia) is een zangvogel uit de familie van de zwaluwen (Hirundinidae). Hij behoort tot de meest wijdverspreide zwaluwsoorten en is te vinden in waterrijke gebieden, waar hij zich voedt met kleine insecten en broedt in zelfgegraven tunnels in rivieroevers.
Sandsvale (Riparia riparia) er ein trekkfugl i svalefamilien. Utbreiingsområdet om sommaren femnar om praktisk talt heile Europa og middelhavslanda, ein del av det nordlege Asia og dessutan Nord-Amerika. Overvintringsområde er austlege og sørlege Afrika, Sør-Amerika og Sør-Asia.
Den ca. 12 til 13 cm lange sandsvala har brun overside, kvit underside med et smalt brunt band over brystet, nebbet er svart og beina brune. Ungfuglane har lyse rustbeige kantar på dekkfjørene og på tertiærane.[1]
Karakteristikkar som brun overside, kvit hals, liten storleik og kjapp, rykkande flukt skil sandsvala frå andre svaler som taksvale, Delichon urbicum, mursvale, Petrochelidon pyrrhonota, eller andre arter av Riparia. Berre kvitbrynsandsvale, R. cincta, i Afrika sør om Sahara liknar, men sandsvala finst berre der om vinteren.
Sandsvala har ein samanhengande kvitrande song i flukt som går over til ein undertone av oppstykka lydytringar etter at dei har slått seg ned for kvile. Varsellyden er eit lyst «tjiir»[1] og kan høyrast når ein falk, ei kråke eller andre predatorar truar.
Carl von Linné skildra leveviset for arten: «ho lever i Europa, i buktande hòl inn i loddrette sandskjeringar». Ein finn sandsvala nær vatn, som t.d. ved elvar, innsjøar eller ved havet, gjennom heile året.
I Noreg finst sandsvala over det meste av landet, men er sjelden ved kysten av Troms og Finnmark. Trekket kjem til hekkeplassar i Noreg frå slutten av april til litt ut i juni,[2] på sørlegare breiddegrader frå slutten av mars, rett før låvesvala kjem. Frå slutten av august startar trekket tilbake frå Noreg til overvingringsplassane i Afrika sør for Sahara.[2]
Dietten består av små insekt, for det meste mygg og fluger som er vasslevande på tidlege livsstadium.
Sandsvala er kolonirugar, frå eit dusin til mange hundre par vil hekke tett saman etter kor stor plass som er tilgjengeleg. Reiret ligg inst i tunellen som kan vere opp til ein meter lang inn i ein sandbanke eller i grus. Kullet er på fire til seks kvite egg, to kull er vanleg, unntaken i hekkeplassar lengst nord.
Bleiksandsvale, Riparia diluta, med hekkeområde i nordlege India og søraustlege Kina har bleikare gråbrun underside og eit mindre distinkt brystband enn sandsvala.
Sandsvale (Riparia riparia) er ein trekkfugl i svalefamilien. Utbreiingsområdet om sommaren femnar om praktisk talt heile Europa og middelhavslanda, ein del av det nordlege Asia og dessutan Nord-Amerika. Overvintringsområde er austlege og sørlege Afrika, Sør-Amerika og Sør-Asia.
Sandsvale (Riparia riparia) er en langdistansetrekkfugl i svalefamilien, som også finnes i Norge. Svaler i slekten Riparia har kvadratisk stjert.
Sandsvala er vanlig i det meste av den holarktiske regionen, fra Europa og vestover til Beringstredet og videre til Alaska og Canada, sørover til det sørlige Spania, Egypt, Persiabukten, Nord-India og Kina. I Nord-Amerika sør til Mexico. Arten mangler i høyarktiske områder.
Sandsvaler unngår normalt tett skog og tettbebyggelser, og er sjelden å se over tregrensen. Den er mest vanlig nær vann og legger ofte reiret i utraste elvekanter og bratte sandskråninger (rasmark). Frodig kulturlandskap med en større elv regnes som en ideell biotop for arten, som hekker i kolonier. Reirene plasserer i vanligvis i vertikale jord- og sandvegger.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sandsvale (Riparia riparia) er en langdistansetrekkfugl i svalefamilien, som også finnes i Norge. Svaler i slekten Riparia har kvadratisk stjert.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Àutri nòm an piemontèis: ...
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
DistribussionDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Brzegówka zwyczajna, brzegówka, jaskółka brzegówka (Riparia riparia) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae).
Wyróżniono kilka podgatunków R. riparia[2][4]:
Zamieszkuje niemal całą Eurazję (od zachodniej Europy po Pacyfik prócz krańców południowych i północnych), Maghreb i dolinę Nilu w północnej Afryce oraz Amerykę Północną. Przeloty w kwietniu-maju i sierpniu-wrześniu. Wędruje na duże dystanse. Zimuje w południowo-wschodniej Afryce, Indiach oraz Amazonii.
Niewielki ptak o skromnym upierzeniem i zwartej budowie. Brak dymorfizmu płciowego. Wierzch ciała bladobrunatny, spód biały z brunatną przepaską w górnej części piersi. Gładki ogon jest lekko rozwidlony, a skrzydła wąskie, choć o szerokiej podstawie. Młode ubarwione podobnie jak osobniki dojrzałe, choć ich brązowe pióra w górnej części ciała mają żółtawe brzegi (delikatny łuskowaty wzór). Te różnicę widać jednak tylko u ptaków z bliska, gdy trzyma się je w ręce. W porównaniu z innymi jaskółkami w jej ubarwieniu dominuje szary brąz i nie ma czerni.
Lot jaskółki brzegówki jest drgający i szybki, choć nieco mniej zwinny niż u innych gatunków z rodziny Hirundinidae. Wyróżnia się gwałtownością, częstszym trzepotaniem skierowanych w tył trójkątnych, zgiętych skrzydeł, a rzadszym szybowaniem i ślizganiem. Tylko w powietrzu widać jedną z najbardziej charakterystycznych cech tego gatunku – ciemne pokrywy podskrzydłowe. Po ziemi prawie nie chodzi. Jest znacznie mniejsza od jerzyka. Towarzyskie zachowania przejawia przez cały rok.
ok. 14 g
Jej głos jest cichy i niemelodyjny – to zgrzytliwe "czrrt czirr".
Otwarte przestrzenie w pobliżu miejsc dogodnych do gniazdowania i założenia kolonii – koryta rzek z wysokimi, piaszczystymi brzegami. Wśród innych otwartych przestrzeni ze stromymi piaszczystymi skarpami, na których licznie występują owady, pod wpływem melioracji rzek w Środkowej Europie zasiedla też gliniaste urwiska przy drogach, głębszych rowach, strome ściany żwirowisk, piaskowni, hałd pokopalnianych, wysokich hałd piasku i żwiru, wyrobisk, wykopów, pryzm oraz kopalni gliny. Nie jest tak łatwo ją spotkać jak inne gatunki jaskółek, zwykle nie ma jej w miastach, ani nie lata wśród wiejskich gospodarstw. Tym nie mniej w niektórych okolicach brzegówki wyraźnie odstępują od swych zwyczajów, co już obserwowano w I poł. XX w. m.in. w Niemczech. W kilku miastach nad Neckarem kolonie brzegówek mieściły się w obmurowanych brzegach rzeki lub w murach miejskich: ptaki wykorzystywały na gniazda szczeliny i pęknięcia murów. Podobne miejsca wybierały brzegówki w Hanowerze i Bad Karlshafen nad Wezerą, a także w Höchst, Kassel i Soden[7].
Większą liczbę brzegówek widuje się zwykle jesienią na żerowaniu nad jeziorami, wzdłuż dużych rzek i masowo nocujące w otaczających je trzcinowiskach.
W Europie Środkowej brzegówki wracają na lęgowiska w kwietniu i maju. Okres lęgowy trwa do lipca. Brzegówki nie zawsze tworzą monogamiczne pary. Samica może mieć więcej niż jednego partnera, choć potomstwem zajmuje się wraz z nią tylko jeden. Brzegówka jako doskonały kopacz samodzielnie potrafi wykopać poziomy tunel w żwirze lub piasku przy pomocy dzioba i pazurków. Ponieważ samiec wcześniej przylatuje na lęgowiska, to on najpierw wykonuje tę pracę sam. Pary dobierają się w ciągu 3-4 dni, po czym oboje partnerzy drążą kanał.
Wygrzebuje nory długie na 50-60 cm (niekiedy do 150 cm, co 12 razy przekracza długość brzegówki), o owalnych otworach wejściowych rozszerzających się przy końcu w małą komorę lęgową w kształcie kuli. Znajduje się ona zwykle w pionowych urwiskach ziemnych na wysokim brzegu rzeki, w żwirowniach, gliniankach lub śródpolnych skarpach. Wysłana jest suchą trawą i dużą ilością piór. Gniazdo może służyć ptakom przez wiele lat. Zarówno samiec, jak i samica nogami i dziobem wygrzebują norkę, która jest ukończona już po 3-4 dniach. Taki sposób gniazdowania jest rzadko spotykany wśród polskiej awifauny.
Zazwyczaj gnieździ się kolonijnie – takie koncentracje liczą często kilkanaście lub kilkadziesiąt par, choć znajdywano duże kolonie liczące 150-160 nor, zaś w Macedonii stwierdzono kolonię składającą się z ok. 400 nor.[8] Często ulegają one zniszczeniu – rozpadają się brzegi rozmywane przez wodę albo ma to miejsce w trakcie wydobywania gliny lub piasku w cegielniach lub żwirowniach. Natomiast pojedyncze gniazda są rzadko spotykane.
Do niezajętych nor chętnie wprowadzają się wróble, pliszki siwe i bogatki.
Wyprowadza jeden, dwa lęgi w roku w okresie od połowy maja do lipca. Samica znosi 5-6 czystobiałych jaj.
Jaja wysiadywane są przez 12 do 16 dni przez obydwoje rodziców. Po wykluciu się młodych dorosłe ptaki karmią je małymi owadami łapanymi z powietrza. Na początku rodzice przynoszą pożywienie do komory lęgowej, ale później pisklęta podpełzają do wyjścia i wystawiają głowy, głośno wołając o pożywienie. Pisklęta opuszczają gniazdo po 16-22 dniach, lecz później przez długi okres wracają jeszcze do gniazda na nocleg. Po okresie lęgowym liczne stada nocują w trzcinowiskach, zwykle towarzyszą w tym czasie dymówkom. Brzegówki opuszczają kolonie w sierpniu i wrześniu, odlatując na zimowiska, które znajdują się często na tych samych terenach, co zimowiska jaskółki dymówki.
Drobne owady, zwykle związane ze środowiskiem wodnym, chwytane w locie.
Brzegówki żerują zwykle tuż nad kolonią lub w jej sąsiedztwie, najwyżej do kilkuset metrów od niej, ale wyłącznie w powietrzu. Tylko czasem dorosłe ptaki zapuszczają się dalej, choć starają się nie oddalać bardziej niż na kilometr. Jako ptaki społeczne łapią owady zwykle grupowo, często nad zbiornikami wodnymi. Niekiedy, lecąc, mogą chwytać zdobycz z powierzchni wody lub nawet z ziemi.
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[9].
Populacjom brzegówki zagrażają regulacje rzek, w wyniku których likwiduje się zakola i urwiste brzegi.
Brzegówka zwyczajna, brzegówka, jaskółka brzegówka (Riparia riparia) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny jaskółkowatych (Hirundinidae).
A andorinha-das-barreiras ou andorinha-do-barranco (Riparia riparia) é uma ave da família das andorinhas (Hirundinidae).
Esta andorinha é relativamente pequena. Por cima a sua plumagem é castanha, por baixo é branca com uma banda castanha no peito.
É uma espécie migradora que está presente em Portugal de Março a Setembro e passa o Inverno em África.
Contrariamente às outras espécies de andorinhas, esta espécie não constrói o seu ninho com lama, antes o escava em barreiras de terra ou taludes. Este é composto por um túnel com cerca de 2 metros de comprimento, que termina numa câmara. É uma ave colonial, podendo as suas colónias ter dezenas ou mesmo centenas de ninhos.
A andorinha-das-barreiras ou andorinha-do-barranco (Riparia riparia) é uma ave da família das andorinhas (Hirundinidae).
Lăstunul de mal (Riparia riparia), cunoscut și ca rândunică de banc, este o pasăre vioaie care săgetează aerul, vânând insecte în aer. Trăiește într-un cuib pe care îl sapă în bancurile de nisip de lângă apă. Depune până la 8 ouă. În România, cuibărește în grupuri.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Lăstunul de mal (Riparia riparia), cunoscut și ca rândunică de banc, este o pasăre vioaie care săgetează aerul, vânând insecte în aer. Trăiește într-un cuib pe care îl sapă în bancurile de nisip de lângă apă. Depune până la 8 ouă. În România, cuibărește în grupuri.
Brehuľa hnedá (iné názvy: brehuľa obyčajná, brehuľa riečna[3];lat. Riparia riparia) je malý vták z čeľade lastovičkovité. Hniezdi v Severnej Amerike a v Eurázii. Na Slovensku sa vyskytuje v nížinách a kotlinách do nadmorskej výšky 700 – 750 m.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov brehuľa hnedá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá, v severnej Amerike bol za posledných 40 rokov zaznamenaný slabý, štatistiky nevýznamný pokles. Európska populácia má nejasný trend.[1]
Brehuľa hnedá meria 12 cm[5] a váži 11,5 – 16 g. Samček aj samička majú rovnaké zafarbenie. Vrchnú stranu majú hnedú alebo do siva. Cez hrvoľ prechádza sivohnedý priečny pás. Brada, hrdlo a spodná časť tela je biela. Letky, kormidlové perá a nohy sú tmavé. Mláďatá sa líšia svetlými béžovými okrajmi pierok.[6]
Ozýva sa suchým črip, poplašný hlas je krátke pritt a spev je tichý štebot.[7]
Na Slovensku sa vyskytuje v nížinách a kotlinách všade tam, kde má možnosť hniezdiť. Vyhľadáva strmé brehy vôd a strmé steny v rôznych ťažobných miestach piesku a zeminy. Tieto biotopy podliehajú erózii. Brehuľa hnedá dokáže rýchlo obsadiť nové príležitosti.
Je to sťahovavý druh. Na jeseň odlieta v auguste a v priebehu septembra.[4] Zimuje v strednej a severozápadnej Afrike, severoamerická populácia odlieta do Južnej Ameriky. Zo zimovísk sa vracia v druhej polovici apríla.
Odhadovaný počet hniezdnych párov je 10 000 – 20 000, došlo k poklesu populácie aj areálu o 20 – 50 % (r. 1999).[4] Ekosozologický status v roku 2001 žiadny.[8] V roku 2014 NT* A2a - takmer ohrozený.[2][9][10]
Hniezdia v kolóniách. Po návrate zo zimoviska začne samček ešte bez samičky vyhrabávať novú noru[11]. Nora zohráva dôležitú úlohu pri tvorbe páru. Keď už má vyhrabaných prvých 10 – 15 či 30 cm[11] sadne si do vchodu a čaká okolo letiace samičky. Len čo sa niektorá objaví, vzlietne a urobí kruh okolo vchodu a pritom ju láka štebotavým spevom. Samička si vyberá a prezerá viaceré ponuky. Ak sa však rozhodne, pomáha pri stavbe a dôsledne bráni noru pred ďalšími samičkami. Ak ostane samček nespárený, presťahuje sa na inú časť kolónie a začne vyhrabávať novú noru. Ak si už pár vyhrabe 40 – 150 cm dlhú chodbu[6][11], vyhrabú si na konci komôrku s priemerom 10[6] – 15 cm. Pri práci používajú nohy (hrabú pazúrmi[6]), zobák a krídla[11]. Vyhrabaný materiál vymetajú cúvaním. Na nohách majú k tomu účelu pevné pierka. Ku koncu prác je samička stále aktívnejšia a samček ju len sprevádza. Býva to približne 3 – 5 dní pred znášaním. V tom čase sa veľa pária a spolu nocujú v nore. Samček ju v tom období všade sprevádza.
V čase znesenia prvého vajíčka ešte nie je v komôrke žiadny hniezdny materiál. V priebehu znášanie ešte nanosia steblá tráv a pierka. Znášku tvorí 4 – 6[6] (2 – 7[11]) vajíčok. Zahrievajú ich obaja rodičia[6], no hlavne samička[11]. Samičke vypadnú na bruchu pierka, koža zvráskavie a viac sa prekrvuje, vytvorí sa hniezdna lysina. Holiatka sa vyliahnu za 12 – 16 dní[6][11]. Obaja rodičia ich kŕmia 4 – 5-krát za hodinu. Pri love sa nevzdialia viac ako na 1 – 2 km.
Nová populácia opúšťa hniezdnu noru za 16 – 18 (22)[6][11] dní a ešte ďalší týždeň ich rodičia kŕmia[11]. Mláďatká sa stanú samostatné a opustia okolie hniezdiska. Časť rodičov sa pustí do druhého hniezdenia (júl[6]).
Lovia nízko nad vodou veľkou rýchlosťou, až 50 km/h. Chytajú hmyz, vošky, mravcovité a podenky (Ephemeroptera).
Za letu vidieť hnedý pás cez hrvoľ
Pri hniezdnych norách
Hniezdo s vajíčkom
Ilustrovaná kompozícia pri hniezdnych norách
Ilustrovaná kompozícia viac oproti oblohe
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Brehuľa hnedá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Brehuľa hnedá
Brehuľa hnedá (iné názvy: brehuľa obyčajná, brehuľa riečna;lat. Riparia riparia) je malý vták z čeľade lastovičkovité. Hniezdi v Severnej Amerike a v Eurázii. Na Slovensku sa vyskytuje v nížinách a kotlinách do nadmorskej výšky 700 – 750 m. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov brehuľa hnedá patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia klesá, v severnej Amerike bol za posledných 40 rokov zaznamenaný slabý, štatistiky nevýznamný pokles. Európska populácia má nejasný trend.
Hirundo riparia Linnaeus, 1758
Riparia diluta
Breguljka (znanstveno ime Riparia riparia) je ena najmanjših predstavnic družine lastovk, ki gnezdi po vsej Evropi in Sredozemlju ter delu Severne Amerike, pozimi pa se seli južno, na jug in vzhod Afrike, Južno Azijo ter Južno Ameriko.
Po zgornjem delu telesa je motno sivo-rjave barve, trebuh in prsi pa so bela z izjemo rjavega pasu, ki ločuje grlo od prsi. Rep je rahlo, a očitno škarjast, za razliko od skalne lastovke na njem ni belih pik. Spola se ne ločita po perju. Mladiči imajo sivkasto grlo z manj izraženim trakom čez prsi in robove letalnih peres rjaste barve.
V letu vrsto prepoznamo po hitrih, sunkovitih zamahih s perutmi.
Breguljka gnezdi v kolonijah v navpičnih peščenih bregovih, npr. v peskokopih, gramoznicah in ob bregovih rek, kjer si izkoplje do en meter globoko duplo. Rov kopljeta oba partnerja, nagnjen je rahlo navzgor da ga ne zalije voda. Gnezdo je iz vejic in perja v kamrici na koncu dupla. Zaradi zaščitene lege hitro postane pravo žarišče zajedavcev. Nekatere vrste, kot je bolha Ceratophyllus styx, so se tako specializirale na te razmere, da zajedajo izključno na breguljkah.[2]
V koloniji je lahko po nekaj deset do nekaj sto parov, odvisno od razpoložljivega prostora. Vezana je na bližino vode, pogosto je mogoče opazovati večje skupine breguljk kako lovijo žuželke tik nad gladino rek in jezer. Pogosto se v bližini kolonije naselijo čebelarji, ki prav tako gnezdijo v navpičnih peščenih stenah.
Breguljka je ena prvih lastovk, ki se spomladi (konec marca in začetek aprila) vrne s selitve. Jeseni je tudi ena od najzgodnejših, ki odleti proti jugu. Selitev se v severnem delu območja razširjenosti prične avgusta, do konca septembra se odseli z vsega gnezditvenega območja.
Vrsta ima široko geografsko razširjenost in populacijo, ki po ocenah dosega 46 milijonov osebkov, zato je na Rdečem seznamu IUCN opredeljena kot najmanj ogrožena vrsta.[1] Lokalno pa jo ogroža izguba habitatov zaradi reguliranja vodotokov in uničevanja peščenih nasipov, kjer gnezdi. V Sloveniji gnezdi predvsem ob Muri, po ocenah redno med 150 in 200 parov. Do konca sedemdesetih let 20. stoletja je redno gnezdila tudi ob Dravi, a je po dokončanju izgradnje verige hidroelektrarn od tam praktično izginila (z izjemo občasnih gnezditev v gramoznicah v bližini Drave).[3] Gnezdijo tudi v Vrbini, kjer jih ogroža nova hidroelektrarna na Savi. Tudi v bližini Ljubljane sta dve gnezdišči na obrežju Save (oz. v strmem bregu Save).
Breguljka (znanstveno ime Riparia riparia) je ena najmanjših predstavnic družine lastovk, ki gnezdi po vsej Evropi in Sredozemlju ter delu Severne Amerike, pozimi pa se seli južno, na jug in vzhod Afrike, Južno Azijo ter Južno Ameriko.
Backsvala (Riparia riparia) är en kolonihäckande brungrå och vit svala. Den häckar över stora delar av norra halvklotet, och som övervintrar i tropiska områden på södra halvklotet.
Backsvalan är cirka 12–13 cm lång,[3] har ett vingspann på mellan 27 och 29 cm och väger cirka 14 gram. Dess svarta platta näbb är bred och kort, anpassad för att fånga små flygande insekter i flykten. Stjärtens sidopennor är korta, varför stjärten är grundare kluven än hos många andra svalor i dess häckningsområde. De bruna tårna och tarserna är nästan nakna. Ovansidan‚ och ett brett tydligt tvärband över bröstet, är matt gråbrun. Undersidan är vit‚ medan vingar och stjärt är svartbruna. Juvenilen har ljusare bräm på ovansidans fjädrar, och en gråbeige haka, till skillnad från de adultas vita.[3][4]
Dess bruna ovansida, vita strupe och tydliga bröstband, tillsammans med dess litenhet skiljer den ifrån de flesta svalarter i dess utbredningsområde, såsom hussvala (Delichon urbicum), klippsvala (Petrochelidon pyrrhonota) och andra arter inom släktet Riparia. I vinterkvarter kan den förväxlas med, framför allt sittande, större backsvala (R. cincta) som förekommer söder om Sahara. I flykten skiljer den sig tydligt från backsvalan genom vita undre vingtäckare och helt okluven stjärt.[3][4]
Backsvalan har ett raspande tonlöst lockläte, som den yttrar hela tiden då den flyger, och som ofta framförs i ökad takt, när den är i närheten av trängseln kring kolonin. Den har även ett ljusare varningsläte, som ljuder när falkar, kråkfågel eller annan möjlig predator behöver jagas iväg med gemensamma krafter.[3]
Backsvalan beskrevs taxonomiskt första gången 1758 av Carl von Linné i hans Systema naturae under det vetenskapliga namnet Hirundo riparia. Beskrivningen består av den korta texten H[irundo] cinerea, gula abdomineque albis—"en askgrå svala, med vit strupe och buk"—och typlokal angavs enbart som "Europa".[5]
Backsvala är en flyttfågel som häckar över stora delar av norra halvklotet, i Europa, delar av norra Asien och Nordamerika. Den har sina vinterkvarter i varmare tropiska delar på södra halvklotet i södra Afrika, Sydamerika och Sydostasien.[6]
Vissa auktoriteter delar in backsvalan i fyra underarter, medan andra delar upp den i så många som åtta. Clements et al. 2016 delar upp den i fem underarter med följande utbredning:[7]
International Ornithological Congress IOC inkluderas underarterna innominata och eilata i nominatformen respektive shelleyi, men urskiljer istället taczanowskii med utbredning från södra Sibirien och centrala Mongoliet till östra Sibirien.[8]
Tidigare behandlades blek backsvala (Riparia diluta) som en underart till backsvalan, men urskiljs nu oftast som egen art.
I Sverige häckar de oregelbundet, men ganska spritt över hela Sverige. De flyttar till sina övervintringsområden i tropiska Afrika under augusti och september. De anländer igen till Sverige under maj månad.
Backsvalan är en obligat kolonihäckare som vanligtvis förekommer vid större vatten, såsom floder, sjöar och havsvikar, både vid häckningsplatsen och i vinterkvarteret. Den anländer till sina häckningslokaler som första art inom familjen svalor, de första redan i slutet av mars, ofta precis innan ladusvalan kommer. De lämnar även sina häckningsplatser tidigt, och enstaka individer kan flytta söderut från sina nordligaste häckningsområden nästan när som helst. Flertalet påbörjar flyttningen i augusti, och flertalet har lämnat häckningsområdena i slutet av september.
När de anländer om våren ansamlas de först vid ett större vattendrag och födosöker. Först senare uppsöker de sin häckningskoloni, som alltid är placerad i en sandig eller grusig brant, såsom en flodbank eller en grustäkt. Till skillnad från andra svalor söker den inte bebyggelse. Kolonierna består av allt från ett dussintal till flera hundratals par, som häckar tätt ihop. Koloniplatserna återanvänds ofta år efter år.
Boet placeras i slutet av en utgrävd tunnel, som sträcker sig vågrätt 10 cm till 120 cm in i marken. Redet består av hopskrapade strån och fjädrar som placeras i en kammare i slutet av tunneln. Den lägger i genomsnitt 4-6 ägg, men kullar med 2-7 ägg har observerats. Äggen ruvas av båda föräldrar i 14-15 dagar. Efter kläckningen tar båda föräldrar hand om ungarna tills de är flygga efter 18-26 dagar.[6] De sydligare häckarna lägger ofta två kullar per häckningssäsong.
Den fångar all sin föda i flykten och lever av små flygande insekter där merparten har ett vattenlevande förstadie, men i vinterkvarter även av termiter.[4]
Backsvalans vetenskapliga namn härstammar från latinets ripa, som betyder flodbank.[5]
Backsvalan är över stora delar av sitt utbredningsområde en ganska vanlig fågel, och kategoriseras som livskraftig (LC) av IUCN.[1] Lokalt är den dock hotad, och exempelvis kategoriseras den som nära hotad (NT) i Sverige.[2]
Wikimedia Commons har media som rör backsvala.
Backsvala (Riparia riparia) är en kolonihäckande brungrå och vit svala. Den häckar över stora delar av norra halvklotet, och som övervintrar i tropiska områden på södra halvklotet.
Kum kırlangıcı (Riparia riparia), kırlangıçgiller (Hirundinidae) familyasından bir kırlangıç türüdür.
Avrupa ve Amerika'da yaşayan 12 cm uzunluğundaki kum kırlangıcı, ev kırlangıcına benzerse de üst bölümleri siyah değil, çok koyu boz kahverengidir. Açık arazide, özellikle su yakınlarında bulunur. Yerleşim birimlerinde görülmeyen bu tür, koloni halinde kumlu toprakta kovuklar açıp suvatlarda yuva yapar. Yazın Türkiye'nin her bölgesinde görülür.
Virtual Birds'de Kum kırlangıcı kuşunun kuş sesi bulunur. Kum kırlangıcı (Riparia riparia), kırlangıçgiller (Hirundinidae) familyasından bir kırlangıç türüdür.
Avrupa ve Amerika'da yaşayan 12 cm uzunluğundaki kum kırlangıcı, ev kırlangıcına benzerse de üst bölümleri siyah değil, çok koyu boz kahverengidir. Açık arazide, özellikle su yakınlarında bulunur. Yerleşim birimlerinde görülmeyen bu tür, koloni halinde kumlu toprakta kovuklar açıp suvatlarda yuva yapar. Yazın Türkiye'nin her bölgesinde görülür.
Ластівка берегова (Riparia riparia) — невеликий перелітний птах роду берегова ластівка родини ластівкових (Hirundinidae), поширений на всіх континентах, за винятком Австралії і Антарктиди. В Європі мешкає майже повсюдно, у тому числі і на території України.
Від добре відомих усім ластівки міської (Delichon urbica) та ластівки сільської (Hirundo rustica) вона відрізняється сірувато-бурим забарвленням верху і бруднувато-білим низу з характерною (тільки у цього виду) темною поперечною смугою на грудях. Хвіст у ластівки берегової короткий, виїмка на ньому невелика. На відміну від інших видів, вона оселяється колоніями на берегах річок, схилах ярів та балок, старих піщаних або глинистих кар'єрах, де може бути до кількох тисяч нірок. Довжина нори нерідко сягає 1,5 м. Вона закінчуються розширеннями для гнізда, яке птахи вистеляють травинками та пір'ям. За літо найчастіше буває одна кладка з 4-6 білих яєць. Через 2 тижні вилуплюються пташенята, які через 3 тижні вже можуть літати.
Ластівки берегові живляться дрібними комахами, яких ловлять, літаючи у повітрі. В Україні починають відлітати на зимівлю протягом вересня — в перших числах жовтня, після закінчення останнього «бабиного» літа. Зимує в Африці, на берегах Нілу.
Це незавершена стаття з орнітології.Ластівка берегова (Riparia riparia) — невеликий перелітний птах роду берегова ластівка родини ластівкових (Hirundinidae), поширений на всіх континентах, за винятком Австралії і Антарктиди. В Європі мешкає майже повсюдно, у тому числі і на території України.
Від добре відомих усім ластівки міської (Delichon urbica) та ластівки сільської (Hirundo rustica) вона відрізняється сірувато-бурим забарвленням верху і бруднувато-білим низу з характерною (тільки у цього виду) темною поперечною смугою на грудях. Хвіст у ластівки берегової короткий, виїмка на ньому невелика. На відміну від інших видів, вона оселяється колоніями на берегах річок, схилах ярів та балок, старих піщаних або глинистих кар'єрах, де може бути до кількох тисяч нірок. Довжина нори нерідко сягає 1,5 м. Вона закінчуються розширеннями для гнізда, яке птахи вистеляють травинками та пір'ям. За літо найчастіше буває одна кладка з 4-6 білих яєць. Через 2 тижні вилуплюються пташенята, які через 3 тижні вже можуть літати.
Ластівки берегові живляться дрібними комахами, яких ловлять, літаючи у повітрі. В Україні починають відлітати на зимівлю протягом вересня — в перших числах жовтня, після закінчення останнього «бабиного» літа. Зимує в Африці, на берегах Нілу.
Riparia riparia là một loài chim trong họ Hirundinidae.[1]
Берегову́шка[1], или берегова́я ла́сточка[1] (лат. Riparia riparia) — небольшая перелётная птица семейства ласточковых, распространённая на всех материках, за исключением Австралии и Антарктиды. В Европе обитает почти повсеместно, в том числе и на территории Российской Федерации.
Одна из самых маленьких представительниц семейства ласточковых, её длина составляет 12—13 см[2], а размах крыльев 25—28 см[3]; однако она несколько крупнее близкой ей малой ласточки (Riparia paludicola). Вес птиц составляет 11—16 г[4]. Оперение верхней части тела серовато-бурое, при этом маховые перья первого порядка крыльев выглядят несколько темнее. Кроющие перья крыльев также достаточно тёмные (заметно темнее аналогичных перьев малой ласточки). Нижняя часть тела преимущественно грязно-белая; между белыми горлом и брюхом имеется широкая серовато-бурая поперечная полоса (у малой ласточки такая полоса отсутствует). Клюв короткий, широкий и твёрдый. Хвост длинный, узкий, без белых пятен (как, например, у скалистой или африканской скалистых ласточек), со слабой выемкой на конце. Половой диморфизм (видимые различия между самцом и самкой) не выражен. Молодые птицы выглядят более рыжими в верхней части и желтоватыми снизу[5]. Полёт быстрый, легкий, плавный, обычно на небольшой высоте — часто над водой. Голос — резкий, глухой звук, что-то вроде «чррррш». Также может издавать длинную трель — череду глухих звуков.
Распространена как в Старом, так и Новом свете. Гнездится только в северном полушарии — Европе, Азии и Северной Америке. В Евразии размножается почти повсеместно, от Гебридских и Оркнейских островов, севера Скандинавии и Российской южной тундры на севере, и до Средиземноморского побережья, Палестины, Ирана, Афганистана, Северной Индии, Юго-Восточного Китая и Японии на юге. В Северной Америке ареал гнездовий на севере ограничен центральными районами Аляски на западе и Ньюфаундлендом на востоке. Южные границы гнездовий проходят через южные штаты США от центральной Калифорнии на западном побережье до Южной Каролины на восточном[6][7].
В зимнее время мигрирует на юг: в Восточную Африку, Мадагаскар, Саудовскую Аравию, Южную Индию, Пакистан, Юго-Восточную Азию, о. Борнео, Филиппины, Северную Аргентину, Парагвай, Северное Чили, Южную Мексику, Пуэрто-Рико и Виргинские острова[6][7].
Обитает вдоль обрывистых берегов рек с достаточно мягким грунтом, на открытых лугах, у песчаных или щебёночных карьеров, недалеко от водоёмов. Во время зимней миграции также держится недалеко от воды.
Береговушка является перелётной птицей независимо от территории, где она обитает; однако временные рамки миграции заметно различаются. Например, в средней полосе России к местам гнездовий первые ласточки прилетают в первой половине мая, а основная масса прибывает только во второй половине этого месяца[8]. С другой стороны, в Калифорнии (США) птицы начинают прибывать гораздо раньше, в конце марта — начале апреля с пиком в конце апреля — начале мая[9]. Как только подросшие птенцы рассеиваются (в Калифорнии конец июня — начало июля), птицы начинают покидать места гнездовий, и уже через месяц после этого берега с норами выглядят опустошёнными. Массовая осенняя миграция наступает в средней полосе России во второй половине августа — первой половине сентября[8] (в Калифорнии в начале августа — середине сентября[9]). Молодые птицы в своё первое путешествие на юг отправляются несколько раньше остальных птиц, а их путь длится дольше. Известно, что в Европе на пути миграции птицы делают небольшие остановки (10—14 дней) на обширных заболоченных территориях[10][11]. Во время зимней миграции кочуют группами по 50 тыс. — 2 млн птиц[10].
Моногамна (то есть на одного самца приходится одна самка), чаще всего гнездится большими колониями до 1,5 тыс. пар, что считается рекордом среди всех ласточек. Ранее имелись сообщения и о колониях до 3 тыс. пар[12]. Тем не менее, известны редкие случаи и одиноко гнездящихся пар[10][13]. Для гнезда строится нора на высоком обрывистом берегу большого водоёма (реки, озера или океана) с мягким, сыпучим грунтом. Реже могут использоваться искусственные ландшафты: обрывы песчаных или щебёночных карьеров, холмы по обочинам дорог или строительные площадки. Горизонтально расположенная нора выкапывается в верхней части обрыва (на расстоянии не менее 1—1,5 м от дна[8]), причём плотность нор с высотой только возрастает[14]. Её длина может обычно варьирует в пределах от 20 см до 1 м, но в редких случаях может достигать 1,5 м[15] или даже 1,83 м[16]. Высота входного отверстия в нору 50—100 мм, ширина 60—120 мм[8]. В конце норы делается небольшое расширение 80—120 мм × 100—120 мм[8]. Если в процессе прокладки туннеля птица натыкается на соседнюю нору, строительство последней прекращается, и гнездо переносится в другое место. То же самое происходит в случае натыкания на какой-либо твёрдый предмет, пусть даже и небольшого размера[5]. Иногда одна и та же нора может использоваться повторно в следующий сезон, но чаще всего птицы выкапывают новую. Копает нору самец, при этом в основном используя свой клюв, а лапками выбрасывая землю наружу[5].
Со стороны многочисленные норы создают впечатление многоэтажных домов с рядами окон. Расстояние между соседними гнёздами небольшое, но может варьировать в небольших пределах. Например, исследования на территории США показали средний результат 12,7—17,8 см[17]. Гнездо устраивается в дальнем, расширенном конце норы и представляет собой несколько слоёв травы, соломинок, перьев других птиц или стебельков растений[8][18]. Толщина гнезда в центре составляет около 2,5 см, но ближе к краям оно становится тоньше[19].
Пара может сформироваться как по окончании строительства, так и до его начала, ещё до прилёта к местам гнездовий. При приближении завершения работы одинокие самцы взъерошивают перья головы, кружат вокруг норы и громко кричат, тем самым подзывая самок. При этом они могут обогнать одиноко летящую самку и усесться на краю норы, приглашая их вовнутрь[20]. Если пара сформировалась ещё до начала строительства норы, самка во время работы самца находится рядом и охраняет небольшую (8—12 см) территорию вокруг норы. Позднее охраняется только сама нора. Сформировавшаяся пара усаживается рядом на краю норы и весело щебечет. Кладка состоит из двух — восьми (чаще всего четырёх — пяти) чисто-белых яиц размером 17—21 × 12—13 мм[8]. Некоторые орнитологи обнаруживают различные размеры кладки в зависимости от сезона[21]. Период инкубации длится 13—16 дней. Насиживают оба родителя, однако бо́льшую часть времени проводит в гнезде самка.
Птенцы вылупляются неоперившимися и беспомощными, их вес первоначально составляет около 1,6 г[22]. На восьмой — десятый день птенцы начинают выглядывать наружу, встречая родителей[23], а первый свой полёт совершают через 18—22 дня[24]. Ещё в течение четырёх — пяти дней подросшие птенцы ежедневно возвращаются в родительскую нору[25], а уже через приблизительно 28 дней ночуют в своей собственной норе[19].
Рацион примерно на 99,7 % состоит из насекомых, а оставшуюся часть занимают паукообразные и растительная пища[26]. В гнездовой период питается в основном перепончатокрылыми, муравьями, мухами, жуками, клопами, стрекозами, бабочками, а также подёнками (Ephemeroptera)[24].
Охотится главным образом на лету, хватая летящих, прыгающих либо просто находящихся в воздухе насекомых. Реже ловит насекомых, находящихся на земле либо на воде.
Берегову́шка, или берегова́я ла́сточка (лат. Riparia riparia) — небольшая перелётная птица семейства ласточковых, распространённая на всех материках, за исключением Австралии и Антарктиды. В Европе обитает почти повсеместно, в том числе и на территории Российской Федерации.
崖沙燕（学名：Riparia riparia）为燕科沙燕属的鸟类，俗名水燕子、土燕、灰沙燕。分布于亚洲、日本、朝鲜、前苏联、伊朗、阿富汗、巴基斯坦、越南、泰国、菲律宾、印度、孟加拉、缅甸，包括中国大陆的东北、内蒙古、河北、山西、山东、江苏、广东、广西、新疆、青海、甘肃、宁夏、四川、湖北、福建、西藏、贵州、陕西等地，主要栖息于河川、湖沼的泥沙滩上或其附近的岩石间以及常停栖在沼泽地、稻田、村镇道路旁的电线上。该物种的模式产地在瑞典。[1]
崖沙燕（学名：Riparia riparia）为燕科沙燕属的鸟类，俗名水燕子、土燕、灰沙燕。分布于亚洲、日本、朝鲜、前苏联、伊朗、阿富汗、巴基斯坦、越南、泰国、菲律宾、印度、孟加拉、缅甸，包括中国大陆的东北、内蒙古、河北、山西、山东、江苏、广东、广西、新疆、青海、甘肃、宁夏、四川、湖北、福建、西藏、贵州、陕西等地，主要栖息于河川、湖沼的泥沙滩上或其附近的岩石间以及常停栖在沼泽地、稻田、村镇道路旁的电线上。该物种的模式产地在瑞典。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Oscines 科 : ツバメ科 Hirundinidae 亜科 : ツバメ亜科 Hirundininae 属 : Riparia 種 : ショウドウツバメ R. riparia 学名 Riparia riparia (Linnaeus, 1758) 和名 ショウドウツバメ 英名 Bank swallowショウドウツバメ（小洞燕、Riparia riparia）は、鳥綱スズメ目ツバメ科に分類される鳥類。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、アイルランド、キューバ、ジャマイカ、シンガポール、スリランカ、ドミニカ共和国、日本、ハイチ、マダガスカル、マレーシア
ツバメと並びツバメ科内では最も広い分布域（渡り）を持つ。 夏季は北アメリカ大陸北部やユーラシア大陸北部で繁殖し、冬季（北半球）はアフリカ大陸や南アメリカ大陸、ユーラシア大陸南部で越冬する。日本には夏季に北海道、本州（東北地方以北）に繁殖のため夏鳥として飛来するが、その他の地域では渡りの途中で飛来する旅鳥である。
全長13センチメートル。体重9-15グラム。背面の羽衣は暗褐色、腹面の羽衣は白い。尾羽は短い。胸部に暗褐色の横帯が入る。
幼鳥は体上面の羽毛の外縁（羽縁）が淡褐色で鱗状に見える。
海岸や川辺の草原、農耕地などに生息する。渡りの際は大規模な群れを形成し、夜間はアシ原などで休む。
食性は動物食で、主に昆虫（ハエやカゲロウ）を食べる。飛翔しながら口を大きく開けて獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。集団で営巣する。河川や湖の岸辺や海岸の砂泥質の崖に雌雄共に5-10日をかけて、直径5-10cm、長さ20-100cmの穴を掘って集団で繁殖する[1]（この小さな巣穴を掘る習性から小洞燕の和名がついた）。過去に使用していた巣穴には崩落や寄生虫がいる可能性があるため、通常は繁殖ごとに新しく穴を掘る。日本では5月に渡来し、5月下旬-7月上旬に4-5個の卵を産む。雌雄共に抱卵し、抱卵期間は12-16日。雛は孵化してから約19日で巣立つ。生後1年で性成熟する。
河川改修等により営巣場所が減少している。そのため工事現場や採掘場等で営巣することがある。
巣
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
갈색제비(Riparia riparia, sand martin, European sand martin, bank swallow, collared sand martin)는 제비과에 속하는 철새이다. 개천제비라고도 한다.
이 종은 칼 폰 린네가 1758년 자연의 체계라는 책에 처음 기술하였는데, 원래 이름은 Hirundo riparia였다. 종명 Riparia riparia은 "강둑의"라는 뜻을 내포하며 강둑을 뜻하는 라틴어 낱말 ripa에서 비롯한다.[1]
12 센티미터 (4.7 인치) 길이의 갈색제비는 위가 갈색이고 아래가 흰색이며 가슴 쪽에는 좁은 갈색 띠가 있다. 부리는 까맣고 다리는 갈색이다.
갈색제비(Riparia riparia, sand martin, European sand martin, bank swallow, collared sand martin)는 제비과에 속하는 철새이다. 개천제비라고도 한다.
.JPG)
.JPG)
_(13).JPG)
_(9).jpg)
_(7).jpg)
