Cumaceans are an order of benthic crustaceans with worldwide distribution. There are about 1400 described species classified into eight families (some scientists recognize a ninth, the Ophthalmdiastylidae), although research on unsorted museum collections indicates described species probably make up only a quarter of the total diversity and that the order includes an estimated 3000-4000 species total. The number of new species of Cumaceans reported in the Mediterranean Sea has steadily increased since 1850 without showing any signs of tailing off, indicating that there are still many species yet undescribed (Anderson 2010; Gerken, 2005).
An excellent online source on the Cumacea is Gary Anderson's Peracarida Taxa and Literature website.
Most cumaceans are smaller than 8 mm long. The largest grow up to 25mm long; these large species tend to inhabit cold or deep water. They have a prominent carapace (cephalothorax) which covers their head and usually 3 thoracic segments, for this reason they are also called hooded shrimp. Cumaceans have two pairs of antennae, the first pair used as sensors, the second, which is reduced in the female but large and complex in the male, is thought to play a role in finding mates. Thoracic segments under the carapace (usually 3) each have a pair of short legs modified for manipulating food. The other five thoracic segments each have a pair of biramous (forked) appendages that they use for walking and swimming. They have a long, flexible abdomen, made up of 6 segments, which can bend under the rest of the body to clean the cephalothorax. The last abdominal segment has two cleaning appendages (uropods), and some species have a thin tail (telson). The first five of the six abdominal segments may also have appendages for swimming (called pleopods), but only in males. Females do not have pleopods.
This body plan is strongly conserved making cumaceans readily recognizable. However, cumaceans also show considerable diversity among species. Carapace can vary in color and texture, some are ornamented with setae, ridges and spines. Body shape also varies; some species have abdomens the width of the carapace, others are very slender, some are flattened and resemble flatworms. Leg length and number and size of eyes are also variable.
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
Cumaceans appear to show little dispersal. Their range is often limited by sand grain size, and other biotic variables. Adults do little to no swimming as they have reduced swimming appendages, and there is no planktonic larval stage. Human activity is responsible for one well-documented example of long distance dispersal: the species Nippoleucon himumensis traveled in ballast water from Japan to the Oregon coast, where it is now a very abundant invasive species (Gerkin 2005).
Cumaceans live in a diverse range of marine habitats from abyssal to tidal, usually in mud or sand. Some species inhabit brackish waters in estuaries. Their distribution is patchy, in some places they are in the top ten most abundant invertebrates, and can be a major food source for birds and fish.
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
Mating in cumaceans takes place swimming in open water. Male pleopods are used not only for swimming but also for clasping females. Like other members of the superorder Paricarida, female cumaceans have a ventral breeding chamber (marsupium) formed by plate-like structures on the most proximal section of the first thoracic legs, and eggs are laid into the pouch and brooded there through several moults. The juveniles leave the marsupium as mancae, a stage resembling miniature adults except that they lack their last pair of thoracic walking legs (pereopods). Mancae molt twice more to achieve adult size and develop this last pair of legs. Females also molt several times in between broods (they usually produce three broods in their lifespan).
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
Cumaceans are primarily described as deposit feeders in shallow burrows, feeding on organic materials and microorganisms. They are known to graze on algae growing on sand grains. However, the ecology of these organisms has been only superficially explored and future research will certainly reveal a broader range of lifestyles, as exemplified by members the family Nannastacidae, which have piercing mandibles and may prey on polychaetes and foraminifora, and species in the families Gynodiastylidae and Vaunthomsoniinae which have modified legs or feeding tubules for filter-feeding.
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
Die Cumacea is 'n orde uit die klas wat bekend staan as die Malacostraca. Cumacea is klein ongewerwelde krefies met twee lyfsegmente en vele pote. Hulle het koudele in hul monde en gevurkte sterte. Daar is byna 1600 spesies bekend.[1]
Die Cumacea is 'n orde uit die klas wat bekend staan as die Malacostraca. Cumacea is klein ongewerwelde krefies met twee lyfsegmente en vele pote. Hulle het koudele in hul monde en gevurkte sterte. Daar is byna 1600 spesies bekend.
Kumlar (lat. Cumacea) - Ali xərçənglər sinfinə aid dəstə.
Hazırda 1600 növü var, onlardan Xəzər dənizində 18 növü qeyd edilmişdir. Xəzərdə yaşayan kumların evriqalin (Pseudocuma cercaroides, Stenocuma graciloides, Pterocuma pectinata) və stenoqalin (Pterocuma qrandis, Stenocuma diastyloides) növlər təşkil edir. Kumlar çapaq, külmə və s. balıqların qidasında mühüm rol oynayırlar.
Kumlar (lat. Cumacea) - Ali xərçənglər sinfinə aid dəstə.
Hazırda 1600 növü var, onlardan Xəzər dənizində 18 növü qeyd edilmişdir. Xəzərdə yaşayan kumların evriqalin (Pseudocuma cercaroides, Stenocuma graciloides, Pterocuma pectinata) və stenoqalin (Pterocuma qrandis, Stenocuma diastyloides) növlər təşkil edir. Kumlar çapaq, külmə və s. balıqların qidasında mühüm rol oynayırlar.
Kommakrebs-ordenen (Cumacea) omfatter ca. 1600 forskellige beskrevne arter.
Kommakrebs-ordenen (Cumacea) omfatter ca. 1600 forskellige beskrevne arter.
Cumacea is an order of small marine crustaceans of the superorder Peracarida, occasionally called hooded shrimp or comma shrimp. Their unique appearance and uniform body plan makes them easy to distinguish from other crustaceans. They live in soft-bottoms such as mud and sand, mostly in the marine environment. There are more than 1,500 species of cumaceans formally described. The species diversity of Cumacea increases with depth.
Cumaceans have a strongly enlarged cephalothorax with a carapace, a slim abdomen, and a forked tail. The length of most species varies from 1 to 10 millimetres (0.04 to 0.39 in).
The carapace of a typical cumacean is composed of several fused dorsal head parts and the first three somites of the thorax. This carapace encloses the appendages that serve for respiration and feeding. In most species, there are two eyes at the front side of the head shield, often merged into a single dorsal eye lobe. The five posterior somites of the thorax form the pereon. The pleon (abdomen) consists of six cylindrical somites.
The first antenna (antennule) has two flagella, the outer flagellum usually being longer than the inner one. The second antenna is strongly reduced in females, and consists of numerous segments in males.
Cumaceans have six pairs of mouthparts: one pair of mandibles, one pair of maxillules, one pair of maxillae and three pairs of maxillipeds.[2][3]
Cumaceans are mainly marine crustaceans. However, some species can survive in water with a lower salinity, like brackish water (e.g. estuaries). In the Caspian Sea they even reach some rivers that flow into it. A few species live in the intertidal zone.
Most species live only one year or less, and reproduce twice in their lifetime. Deep-sea species have a slower metabolism and presumably live much longer.
Cumaceans feed mainly on microorganisms and organic material from the sediment. Species that live in the mud filter their food, while species that live in sand browse individual grains of sand. In the genus Campylaspis and a few related genera, the mandibles are transformed into piercing organs, which can be used for predation on foraminiferans and small crustaceans.[4]
Many shallow-water species show a diurnal cycle, with males emerging from the sediment at night and swarming to the surface.[5]
Like Amphipoda, cumaceans are an important food source for many fishes. Therefore, they are an important part of the marine food chain. They can be found on all continents.
Cumaceans are a clear example of sexual dimorphism: males and females differ significantly in their appearance. Both sexes have different ornaments (setation, knobs, and ridges) on their carapace. Other differences are the length of the second antenna, the existence of pleopods in males, and the development of a marsupium (brood pouch) in females. There are generally more females than males, and females are also larger than their male counterparts.
Cumaceans are epimorphic, which means that the number of body segments does not change during development. This is a form of incomplete metamorphosis. Females carry the embryos in their marsupium for some time. The larvae leave the marsupium in the manca stage, in which they are almost fully grown and are only missing their last pair of pereiopods.
The order Cumacea has been known since 1780, when Ivan Ivanovich Lepechin described the species "Oniscus scorpioides" (now Diastylis scorpioides). At the time, many scientists thought that the cumaceans were larval stages of decapods. In 1846, they were recognised as a separate order by Henrik Nikolaj Krøyer. Twenty-five years later, about fifty different species had been described, and currently there are more than 1,500 described species. The German zoologist Carl Wilhelm Erich Zimmer studied the order Cumacea very intensively.
The fossil record of cumaceans is very sparse, but extends back into the Mississippian age.[6] Fossil Cumaceans from the early Jurassic scarcely differ from living forms (Bacescu & Petrescu 1999).[7]
Eobodotria muisca was found in 2019 in strata from the Middle Cretaceous of Colombia. Exceptional details such as the gut, mouth parts, pereopods, setae bearing uropods, antenna with developed flagella, and even small eyes with ommatidia were preserved. Eobodotria straddles a gap of almost 165 million years in the fossil record of sea commas, providing a reliable calibration point for phylogenetic studies. This species is considered the first certain representative of crown Cumacea.[8]
Cumaceans belong to the superorder Peracarida, within the class Malacostraca. The order Cumacea is subdivided into 8 families, 141 genera, and 1,523 species:[9]
One species is also placed incertae sedis in the order.
Cumacea is an order of small marine crustaceans of the superorder Peracarida, occasionally called hooded shrimp or comma shrimp. Their unique appearance and uniform body plan makes them easy to distinguish from other crustaceans. They live in soft-bottoms such as mud and sand, mostly in the marine environment. There are more than 1,500 species of cumaceans formally described. The species diversity of Cumacea increases with depth.
Los cumáceos (Cumacea) son un orden de pequeños crustáceos marinos bentónicos, aunque también hay algunas especies que viven en estuarios o en la zona intermareal. Tienen todos una forma típica, con un gran cefalotórax acorazado y un abdomen alargado.
Son crustáceos de un tamaño entre 1 y 30 mm que aparecieron en el registro fósil al menos en el Carbonífero Inferior; los encontrados en el Jurásico ya eran muy similares a los actuales.[1]
Se reconocen las siguientes 8 familias, con 141 géneros y 1523 especies:[2]
Los cumáceos (Cumacea) son un orden de pequeños crustáceos marinos bentónicos, aunque también hay algunas especies que viven en estuarios o en la zona intermareal. Tienen todos una forma típica, con un gran cefalotórax acorazado y un abdomen alargado.
Son crustáceos de un tamaño entre 1 y 30 mm que aparecieron en el registro fósil al menos en el Carbonífero Inferior; los encontrados en el Jurásico ya eran muy similares a los actuales.
Cumacea on kuoriäyriäisiin kuuluva äyriäislahko. Ryhmään kuuluvat lajit ovat suhteellisen pieniä, yleensä 1-10 mm:n mittaisia yleensä meren pohjassa eläviä äyriäisiä. Ruumiinmuoto on omaperäinen, ikään kuin nuijamainen. Eturuumis on munamainen ja sen etuosaa peittää vahva selkäkilpi. Takaruumis on kapea ja koostuu kuudesta liereästä tasapaksusta jaokkeesta ja on päästään haarainen. Verkkosilmät ovat varrettomat.
Cumacea-äyriäsiä tunnetaan noin 1600 lajia kaikista maailman meristä, vuorovesirannoilta merten syvyyksiin. Ne elävät myös Kaspianmeressä ja sen jokisuissa lähes makeassa vedessä. Itämeren pohjoisosassa Suomen aluevesien tuntumassa elää vain yksi laji, Diastylis rathkei.
Cumacea-äyriäiset elävät yleensä kaivautuneena muta- tai hiekkapohjaan muutaman sentin syvyyteen ja syövät pieneliöstöä ja hajoavaa ainesta. Jotkut lajit liikkuvat öisin myös uiden.
Cumacea kuuluu Peracarida-ylälahkoon, jolle on tyypillistä suora yksilönkehitys. Poikaset kehittyvät aikuisen kaltaisiksi äyriäisiksi naaraan marsupiossa, hautomataskussa. Sukupuolet eroavat muutenkin toisistaan.
Cumacea-äyriäisiä tunnetaan fossiiliaineistoista varhaiselta kivihiilikaudelta (yli 300 miljoonaa vuotta sitten). Nykylajit luokitellaan 8-11 heimoon.
Cumacea on kuoriäyriäisiin kuuluva äyriäislahko. Ryhmään kuuluvat lajit ovat suhteellisen pieniä, yleensä 1-10 mm:n mittaisia yleensä meren pohjassa eläviä äyriäisiä. Ruumiinmuoto on omaperäinen, ikään kuin nuijamainen. Eturuumis on munamainen ja sen etuosaa peittää vahva selkäkilpi. Takaruumis on kapea ja koostuu kuudesta liereästä tasapaksusta jaokkeesta ja on päästään haarainen. Verkkosilmät ovat varrettomat.
Cumacea-äyriäsiä tunnetaan noin 1600 lajia kaikista maailman meristä, vuorovesirannoilta merten syvyyksiin. Ne elävät myös Kaspianmeressä ja sen jokisuissa lähes makeassa vedessä. Itämeren pohjoisosassa Suomen aluevesien tuntumassa elää vain yksi laji, Diastylis rathkei.
Cumacea-äyriäiset elävät yleensä kaivautuneena muta- tai hiekkapohjaan muutaman sentin syvyyteen ja syövät pieneliöstöä ja hajoavaa ainesta. Jotkut lajit liikkuvat öisin myös uiden.
Cumacea kuuluu Peracarida-ylälahkoon, jolle on tyypillistä suora yksilönkehitys. Poikaset kehittyvät aikuisen kaltaisiksi äyriäisiksi naaraan marsupiossa, hautomataskussa. Sukupuolet eroavat muutenkin toisistaan.
Cumacea-äyriäisiä tunnetaan fossiiliaineistoista varhaiselta kivihiilikaudelta (yli 300 miljoonaa vuotta sitten). Nykylajit luokitellaan 8-11 heimoon.
Cumacea, les cumacés, est un ordre de crustacés appartenant au super-ordre des Péracarides et à la classe Malacostraca.
Selon World Register of Marine Species (7 mars 2017)[1] :
Cumacea, les cumacés, est un ordre de crustacés appartenant au super-ordre des Péracarides et à la classe Malacostraca.
Pungrækjur (Fræðiheiti : cumacea) er ættbálkur innan stórkrabba sem telur meira en 1400 tegundir sem finnast um allan heim. Við Ísland hafa fundist um 30 tegundir pungrækja. Flestar voru uppgötvaðar í danska Ingolf-leiðangrinum, sem farinn var 1895 til 1896.
Flestar tegundir eru 1 til 15 millimetrar að lengd en sumar geta verið allt að 3 sentimetrar. Greinilegur munur er á karl- og kvendýrunum. Kvendýrin eru einnig fleiri og í flestum tilfellum stærri. Pungrækjur fjölga sér aðeins tvisvar á ævinni og gera það með kynæxlun. Kvendýrið geymir svo eggin í þar til gerðum hólfum undir skel sinni (svipað og rækjur og mörg önnur krabbadýr) þangað til afkvæmin hafa klakist út og náð svokölluðu manca stigi. Þegar pungrækja er á manca stigi lífsferils síns, mætti líkja henni við ungling. Hún er næstum því orðin fullvaxta, en vantar aðeins aftasta parið af löppum til að teljast til fullvaxta dýrs.
Þrátt fyrir að pungrækjur séu flestar sjávarbotndýr, þá finnast þær líka í söltum stöðuvötnum eins og Kaspíhafi, í íssöltum árósum og jafnvel yfir sjávarmáli í fjörum þar sem mikill munur er á flóði og fjöru. Þær búa sér til heimili í mjúkum botninum eða labba/synda eftir honum í fæðuleit.
Tegundir innan pungrækjuættbálksins má finna allt frá fjöruborði og niður á 1500 metra dýpi. Flestar tegundir lifa skemur en ár, en þær sem lifa á mestu dýpi hafa hægari efnaskipti og geta því lifað örlítið lengur.
Þær lifa á þörungar, dýrasvifi og mest öllu öðru sem fellur til botns og er nógu lítið fyrir þær til að éta. Sumar tegundir pungrækja hafa þróað með sér gadd, sem vex fram úr neðri á þeirra, sem þær nota til að að veiða og drepa minni krabbadýr. Sumar tegundir sem lifa í á grunnsævi taka upp á því að synda upp að yfirborðinu á næturnar í fæðuleit.
Ivan Ivanovich Lepechin var fyrstur til að lýsa pungrækjum árið 1780 en í þá daga voru vísindamenn ekki vissir að um nýtt fyrirbæri væri að ræða og héldu því fram að Lepechin hefði fundið rækjur á lirfustigi. Það var ekki fyrr en Henrik Nicolaj Krøyer, danskur dýrafræðingur, gerði ítarlegar rannsóknir á pungrækjum árið 1844, að menn áttuðu sig á því að hér væri um nýtt fyrirbæri að ræða.
Mestar upplýsingar sem safnast hafa um pungrækjur í kring um ísland voru í rannsóknarverkefninu „Botndýr á Íslandsmiðum (BIOICE)“ sem var upphaflega sett á laggirnar árið 1992. Meginmarkmið verkefnisins eru að kanna hvaða dýr lifa á hafsbotninum innan íslensku efnahagslögsögunnar, í hve miklu magni þau eru og hvernig útbreiðslu þeirra er háttað. Sýnatöku lauk árið 2004 eftir 19 leiðangra á þremur rannsóknaskipum. Alls voru tekin 1390 sýni á 579 stöðvum innan efnahafslögsögu landsins, frá um 20 til 3000 metra dýpi. Í þessum leiðöngrum var safnað rúmlega 14.000 eintökum af pungrækjum og fundust margar nýjar tegundir sem ekki höfðu sést áður hér við land sem og áður óþekktar tegundir. Mest sláandi þótti að Grænlands- Færeyjahryggurinn hamlar útbreiðslu ákveðinna tegunda pungrækja og margar tegundir finnast annaðhvort norðan eða sunnan hryggjarins.
Pungrækjur (Fræðiheiti : cumacea) er ættbálkur innan stórkrabba sem telur meira en 1400 tegundir sem finnast um allan heim. Við Ísland hafa fundist um 30 tegundir pungrækja. Flestar voru uppgötvaðar í danska Ingolf-leiðangrinum, sem farinn var 1895 til 1896.
I cumacei sono un ordine di crostacei malacostraci, prevalentemente marini.
Hanno un carapace relativamente esteso che ricopre il torace, un addome snello e una coda biforcuta. Questo carapace racchiude le appendici che servono per la respirazione e l'alimentazione. Nella maggior parte delle specie, ci sono due gli occhi sul lato anteriore della testa, spesso fusi in un unico occhio. Le tre paia di zampe mascellari spuntano dal corpo come appendici toraciche. La lunghezza della maggior parte delle specie varia da 1 a 10 millimetri. La prima antenna ha due flagelli, il flagello esterno di solito è più lungo di quello interno. La seconda antenna è fortemente ridotta nelle femmine, e si compone di numerosi segmenti nei maschi.[2][3]
La maggior parte delle specie vive solo un anno o meno, e si riproduce due volte nel corso della vita. La specie Deepsea ha un metabolismo lento e presumibilmente vive molto più a lungo. I cumacei si nutrono principalmente di microrganismi e di materiale organico dei sedimenti. Le specie che vivono nel fango filtrano il cibo, mentre le specie che vivono nella sabbia cercano il cibo in ogni singolo granello di sabbia. Nel genere Campylaspis e in pochi altri generi correlati, le mandibole sono trasformate in organi penetranti che possono essere utilizzati per la predazione ai danni di foraminiferi e piccoli crostacei.[4]
Molte specie che vivono in acque poco profonde mostrano un ciclo diurno, con i maschi che emergono dal sedimento di notte e brulicano in superficie.[5]
I Cumacea sino principalmente crostacei marini. Tuttavia, alcune specie possono sopravvivere in acqua con una bassa salinità, come acqua salmastra (es. estuari). Nella regione caspica alcune specie penetrano nei fiumi. Altre specie vivono nella zona intertidale.
Come gli anfipodi, i cumacea sono una fonte di cibo per molti pesci. Pertanto, essi rappresentano una parte importante della catena alimentare marina. Si trovano in tutti i mari e gli oceani.
Attualmente, otto famiglie sono accettate:
I cumacei sono un ordine di crostacei malacostraci, prevalentemente marini.
Kumidai (lot. Cumacea) – vėžiagyvių (Crustacea) būrys. Tai jūriniai gyvūnai, bet yra ir gėlavandenių. Didesnę gyvenimo dalį praleidžia įsirausę į gruntą, iš kurio kyšo tik galva. Maitinasi dumbliais, bakterijomis, o pačius kumidus gaudo žuvys.
Zeekomma's of tonkreeftjes (Cumacea) is een orde van kleine, in zee levende kreeftachtigen. Ze danken hun Nederlandse naam aan de kommavormige lichaamsbouw.
Zeekomma's zijn een zeer uitgesproken en uniforme orde. Ze worden gemakkelijk herkend aan hun sterk vergrote carapax (kopschild) en pereon (borststuk), gevolgd door een slank pleon (achterlijf) en een gevorkte staart. De lengte van de meeste soorten varieert van 1 tot 10 millimeter. De grootste exemplaren — meestal koudwater- en diepzeesoorten — worden tot 35 millimeter lang.
Een typische zeekomma heeft een carapax dat is samengesteld uit de vergroeide dorsale (bovenste) delen van de kop en de eerste drie thoracale somieten (borststuksegmenten). Die carapax omsluit met zijn zijdelings overhangende flappen de aanhangsels die dienen voor ademhaling en voeding. Bovenaan het kopschild bevinden zich meestal twee ogen die vaak tot één enkel oogorgaan, al dan niet voorzien van een lensje, zijn vergroeid. De laatste vijf thoracale somieten zijn meestal vrij en vormen het pereon. Het abdomen of pleon bestaat uit zes cilindrische somieten, in vijf van de acht families gevolgd door een telson (staartstukje). In de andere drie families is het telson vergroeid met het laatste segment van het pleon en is het er niet van te onderscheiden (pleotelson). De eerste antenne bezit twee flagellen waarvan de buitenste meestal langer is dan de binnenste, accessorische. De tweede antenne is bij het vrouwtje vrijwel altijd sterk gereduceerd, maar bestaat bij het mannetje uit talrijke segmenten, die meestal tot aan de gevorkte staart reiken. De eerste antenne heeft een sensorische functie.
Zeekomma's bezitten zes paar monddelen: één paar mandibels, één paar eerste maxilles, één paar tweede maxilles en drie paar maxillipeden. De mandibels zijn meestal van het klassieke type met geprononceerde incisorische en molaire uitsteeksels. In sommige gevallen (bv. bij Campylaspis-soorten) is dat molaire uitsteeksel sterk styliform verlengd. Het eerste paar maxillipeden draagt naar binnen uitstekende lobben of plaatjes (epipodiet) die als kieuw fungeren. De maxillipeden worden gevolgd door vijf paar tweetakkige pereopoden (loop- en graafpootjes). Bij vrouwtjes zijn, met uitzondering van één enkele diepzeesoort, de pleopoden (zwempootjes) altijd afwezig, terwijl er bij mannetjes geen, één, twee, drie of vijf paar kunnen voorkomen. De uropoden, die gebruikt worden om het lichaam schoon te maken, bezitten meestal stekels en/of setae.[2][3]
Cumacea zijn voornamelijk mariene kreeftachtigen. Een aantal soorten is evenwel aangepast aan een laag zoutgehalte (saliniteit) en komt voor in brakwater zoals in estuaria. In de Kaspische Zee bereiken ze zelfs de rivieren die daar in uitmonden. Weinig soorten leven intertidaal, in de strikte getijdenzone. Ze komen in alle wereldzeeën voor. De soortenrijkdom neemt in het algemeen toe met de diepte langs de continentale helling.[4] Uit de diepste delen van de oceanen (-7000 m) werden tot nu toe echter maar enkele soorten beschreven.
Zeekomma's prefereren een zacht sediment met een voldoende waterstroming. Gebieden met een sterke golfslag daarentegen zijn een minder interessante habitat. Ze graven zich in tot net onder de water-bodem scheiding. Soorten van de familie Gynodiastylidae komen voor op hardere substraten zoals stenen en grof koraalzand en ook op algen.
Cumacea vertonen vaak een duidelijk seksueel dimorfisme: mannetjes en vrouwtjes verschillen in de versieringen (stekeltjes, knobbels en richels) op de carapax, de lengte van het tweede paar antennes en het bezit van pleopoden bij de mannetjes en de ontwikkeling van een marsupium (broedbuidel) bij de vrouwtjes. Deze broedkamer wordt gevormd door oöstegieten (thoracale coxale endieten) op thoracopoden 3 tot 6. De vrouwtjes zijn meestal in de meerderheid, en groter dan de mannetjes. De mannetjes zijn vooral aangepast om beter te kunnen zwemmen en om paringsrijpe vrouwtjes te kunnen vinden en herkennen. Daartoe hebben mannetjes ook vaak beter ontwikkelde ogen.
Zeekomma's paren buik aan rug met het mannetje bovenaan. Ze kunnen zo enkele maanden gekoppeld blijven, tot aan de fertilisatievervelling, wanneer de eigenlijke bevruchting plaatsvindt.[5] Na de seksuele maturiteit (fertilisatievervelling) kunnen zeekomma's terug vervellen en zich opnieuw voortplanten.
Zeekomma's zijn epimorf, wat betekent dat het aantal lichaamssegmenten niet verandert tijdens de diverse ontwikkelingsstadia, een vorm van onvolledige gedaanteverwisseling. De embryo's van zeekomma's worden voordat ze zich verspreiden een tijdje meegedragen in de broedbuidel. Ze verlaten de broedbuidel als het zogenaamde eerste manca-stadium. Er wordt aangenomen dat er één vervelling gebeurt tussen het eerste en het tweede manca-stadium, waarbij ze bijna volgroeid zijn en enkel nog het laatste paar pereopoden missen. Na nog één vervelling worden het juvenielen met een compleet vijfde paar looppootjes.
Manca-stadia kunnen niet met zekerheid tot op soort geïdentificeerd worden, daar vooral de carapax en de uropoden nog niet de versieringen en de verhoudingen van de volwassen dieren bezitten.
Het ontbreken van een planktonisch larvestadium beperkt de verspreiding van zeekomma's aanzienlijk.
De meeste soorten leven waarschijnlijk slechts één jaar of minder en planten zich in die tijd tweemaal voort. Diepzeesoorten hebben een tragere stofwisseling en worden waarschijnlijk een stuk ouder. Zeekomma's voeden zich met micro-organismen en organisch materiaal (detrivoor) uit het sediment. Hierbij grazen ze individuele zandkorrels af. De speculatie als zouden sommige soorten filtervoeders zijn werd tot op heden nog niet bevestigd. Bij Campylaspis en enkele verwante geslachten zijn de mandibels en de tweede maxillipeden veranderd in steekorganen, waarmee ze waarschijnlijk op foraminiferen en kleine kreeftachtigen jagen.[6] Van twee soorten uit de familie Gynodiastylidae is bekend dat ze kokertjes bouwen.[7]
Vele ondiepwatersoorten vertonen een circadiane cyclus (dag-nachtritme), waarbij vooral de mannetjes 's nachts uit het sediment komen en vaak tot aan het oppervlak zwermen.[8]
Als voedsel voor vele vissoorten kunnen zeekomma's, samen met vlokreeftjes, een belangrijke schakel in de voedselketen vormen. Bij platvissen bestaat de maaginhoud soms tot 100% uit zeekomma's. Enkele soorten (o.a. Cumella vulgaris en Lamprops quadriplicata[9]) zijn belangrijk als voedselbron bij juveniele zalmen aan de Noord-Amerikaanse westkust.[10]
Er zijn weinig fossiele zeekomma's gevonden. De eerste primitieve vormen duiken op in Kansas in het Mississippiaan,[11], een tijdvak van de periode Carboon. Een volgende fossiel komt uit het Boven-Perm (Ophthalmdiastylis[12]). Vanaf het Jura zijn de fossielen bijna niet meer te onderscheiden van de nu levende vormen.
De oudste fossiele vormen werden gekenmerkt door vrij van het pereon staande, uitgesproken gelobde ogen met goed ontwikkelde facetten. De carapax bezat nog geen pseudorostra, maar had wel al anterolaterale lapjes die naar voren uitstaken.
Cumacea zijn al bekend sinds 1780, toen Ivan Lepjochin Oniscus scorpioides (later hernoemd tot Diastylis scorpioides) beschreef. In die tijd dacht men dat zeekomma's één of ander larvaal stadium waren van tienpotige kreeften (Decapoda). In 1846 werden ze echter als een aparte orde erkend door Henrik Nikolai Krøyer die enkele jaren daarvoor zwangere vrouwtjes had beschreven. 25 jaar later was er al een vijftigtal soorten bekend en tegenwoordig zijn al meer dan 1584 beschreven soorten.[13][14] De zoöloog Carl Wilhelm Erich Zimmer heeft veel onderzoek gedaan naar deze orde.
Zeekomma's hebben al voor heel wat verwarring gezorgd onder taxonomen. Alhoewel ze een duidelijk herkenbare groep vormen, is de onderverdeling in families niet vanzelfsprekend. De orde is in 4 tot 26 verschillende families onderverdeeld geweest, waarvan er tegenwoordig 8 recent en één fossiele algemeen aanvaard worden.[15][16] en 1992[17] De familiedefinities overlappen elkaar echter zodanig dat de moeilijkste taak bij het op soort brengen van zeekomma's erin bestaat ze aan een bepaalde familie toe te wijzen.[18][19] Tot op heden (2010) is er vrij weinig gekend over de evolutie van de groep of de onderlinge verwantschappen. Dit is voor een groot deel te wijten aan het klein aantal onderzoekers (een zestigtal sinds 1780) dat zich met zeekomma's bezighoudt, waarvan de meeste publicaties dan nog soortbeschrijvingen betreffen.
Cumacea behoren tot de Peracarida, een superorde binnen de klasse Malacostraca. De orde van zeekomma's wordt onderverdeeld in acht recente en één uitgestorven families met ongeveer 139 geslachten (genera). In Europese zeeën werden tot nog toe 192 soorten geteld, waarvan er 13[20] worden aangetroffen voor de Belgische kust.
De volgende families worden algemeen erkend:
Dit artikel is op 4 juni 2006 in deze versie opgenomen in de etalage. Zeekomma's of tonkreeftjes (Cumacea) is een orde van kleine, in zee levende kreeftachtigen. Ze danken hun Nederlandse naam aan de kommavormige lichaamsbouw.
Cumaceer (Cumacea) er en gruppe (orden) storkreps. Det er 8 familier, 151 slekter, og omkring 1 530 kjente arter i denne gruppen. Gruppen ble definert av den danske forskeren Henrik Nikolai Krøyer. Mange av gruppene ble oppdaget eller beskrevet første gang av den norske marinbiologen og havforskeren Georg Ossian Sars.
Taksonomien til storkreps er komplisert og flere av gruppen er utdødd. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En moderne oppdatering av systematikken gis av Martin og Davis[1], og følgende oversikt følger i større detalj den reviderte systematikken i WoRMS-databasen.[2]. Utdødde grupper er markert med †.
Cumaceer (Cumacea) er en gruppe (orden) storkreps. Det er 8 familier, 151 slekter, og omkring 1 530 kjente arter i denne gruppen. Gruppen ble definert av den danske forskeren Henrik Nikolai Krøyer. Mange av gruppene ble oppdaget eller beskrevet første gang av den norske marinbiologen og havforskeren Georg Ossian Sars.
Cumáceos[1] (Cumacea; Cuma do grego embrião; acea sufix. de ordem) é uma ordem de pequenos crustáceos peracáridos que habitam águas salgadas e eventualmente águas salobras e doce.[2] A ordem Cumacea é caracterizada por possuir uma carapaça que cobre pelo menos três segmentos torácicos. Possuem distribuição mundial e incluem cerca de 1.500 espécies, das quais a maioria mede entre 0,1 e 2 centímetros de comprimento, embora algumas espécies de águas geladas possam alcançar 3 centímetros. Vivem associados aos sedimentos do fundo, mas conseguem nadar e provavelmente deixar o fundo para reproduzir-se. A maioria é representada por depositívoros ou predadores da meiofauna, outros se alimentam da película orgânica dos grãos de areia[3]. Diferente dos outros Peracarida, possui três pares de Maxilípedes.
O primeiro Cumacea foi descrito em 1780 por Ivan Ivanovich Lepekhin como um estranho Isópodo e foi dado o nome de Oniscus scorpioides.[4] Em 1804 o pesquisador Montago acreditando não se tratar de um isópodo, trocou Oniscus scorpioides de gênero passando a se chamar Cancer scorpioides (Atualmante Diastylis scorpioides ).[4] Por muito tempo acreditava-se que os exemplares de Cancer scorpioides fossem na verdade larvas de Decapoda, pois havia um rumor que o professor Alexander Agassiz havia obtido exemplares de Cancer scorpioides a partir de ovos Decapoda.[4] Milne-Edwards não acreditava que esses animais fossem larvas mas sim animais adultos e em 1828 descreve o gênero e espécie Cuma audouinii[5]. A afirmação de que Cancer scorpioides fosse uma larva de Decapoda foi desmentida com a descrição de Cuma nasica Kröyer, 1841, o qual são descritas e desenhadas fêmeas ovígeras, confirmando assim se tratar de animais adultos.[4] Após a descrição de várias outras espécies para o gênero Cuma, a ordem Cumacea foi finalmente descrita em 1846.[4][6]
Cumáceos (Cumacea; Cuma do grego embrião; acea sufix. de ordem) é uma ordem de pequenos crustáceos peracáridos que habitam águas salgadas e eventualmente águas salobras e doce. A ordem Cumacea é caracterizada por possuir uma carapaça que cobre pelo menos três segmentos torácicos. Possuem distribuição mundial e incluem cerca de 1.500 espécies, das quais a maioria mede entre 0,1 e 2 centímetros de comprimento, embora algumas espécies de águas geladas possam alcançar 3 centímetros. Vivem associados aos sedimentos do fundo, mas conseguem nadar e provavelmente deixar o fundo para reproduzir-se. A maioria é representada por depositívoros ou predadores da meiofauna, outros se alimentam da película orgânica dos grãos de areia. Diferente dos outros Peracarida, possui três pares de Maxilípedes.
Cumacea, cumaceer, även kallade kommakräftor, är en ordning bland kräftdjuren inom överordningen Peracarida. De flesta är marina. De har ett karakteristiskt utseende med mycket stor ryggsköld och smal bakkropp. I Sverige finns minst 41 arter, i världen cirka 1 500.[1][2][3]
Cumaceerna är oftast 10–25 mm. De har ett ganska enhetligt och karakteristiskt utseende och är lätta att känna igen. Carapax (ryggskölden) är välutvecklad och bred, bakkroppen lång och smal. Carapax består av flera sammanvuxna delar av huvudet och de första tre thoraxsegmenten och täcker mundelarna och andningsorganen. De fem bakre thoraxsegmenten kallas pereon. Bakkroppen (abdomen eller pleon) består av sex cylindriska segment. Sista benparet (uropoderna) är långa och slanka. De flesta arterna har två ögon framtill på ryggskölden, men de kan vara sammanvuxna till ett eller saknas.
Cumaceerna är huvudsakligen marina men kan finnas i bräckvatten. Några arter lever i tidvattenszonen. De lever på mjukbottnar, ofta på större djup, men även grunt. De livnär sig på kiselalger och andra mikroskopiska bottenorganismer samt detritus. Många arter alstrar en vattenström som för näringspartiklar mot munnen, där de fångas upp av mundelarnas borst. Några få släkten är rovdjur på små kräftdjur och foraminiferer. De flesta arterna lever mindre än ett år och fortplantar sig två gånger. Många arter som lever på grunt vatten har en dygnsrytm, då hanarna lämnar sedimentet på natten och stiger upp mot ytan. De finns på alla kontinenter. De är (liksom märlkräftorna) viktig föda för många fiskar och alltså en viktig del i marina näringskedjor.
Cumaceer är ett klart exempel på könsdimorfism; könen har olika utseende. De har olika teckning och skulptur på ryggskölden, antennerna har olika längd, honorna är större och talrikare och har, som alla peracarider, ett yngelrum (marsupium) på undersidan, bildat av plattor på thorakalbenen. Larverna lämnar marsupiet då de är nästan fullbildade. Antalet segment förändras inte under individens utveckling (epimorfi).
Ordningen Cumacea hör till överordningen Peracarida i klassen Malacostraca (storkräftor) bland kräftdjuren. Den delas in i 8 familjer, 141 släkten och 1523 arter enligt uppgifter från 2011.
Det finns sparsamma fossil av cumaceer från tidig karbon (Missisippian).
Arten Diastylis rathkei är den utan jämförelse vanligaste cumaceen i Sverige. Den är relativt stor, 16–18 mm, och ligger partiellt nedgrävd i sand där den äter slampartiklar som den fångar in med hjälp av maxillipederna. Den förekommer från Skagerack in i Östersjön.
Cumaceerna har varit kända sedan1780, då Ivan Ivanovich Lepechin beskrev "Oniscus scorpioides", nu Diastylis scorpioides. I början troddes de vara larvformer av andra kräftdjur, men 1846 beskrevs de som en separat ordning av Henrik Nikolai Krøyer[4]. Tjugofem år senare kände man till cirka 50 arter - idag är siffran 1500. Den tyske zoologen Carl Wilhelm Erich Zimmer har gjort omfattande studier av cumaceerna.
Nedan visas ett kladogram enligt Catalogue of Life[5] och Dyntaxa[6]:
Bestämningslitteratur:
Wikimedia Commons har media som rör Cumacea.
Cumacea, cumaceer, även kallade kommakräftor, är en ordning bland kräftdjuren inom överordningen Peracarida. De flesta är marina. De har ett karakteristiskt utseende med mycket stor ryggsköld och smal bakkropp. I Sverige finns minst 41 arter, i världen cirka 1 500.
Відрізняються характерним зовнішнім виглядом: передня частина — головогрудь, дуже збільшена, різко відмежована від хвостоподібного рухливого черевця. Головогрудий щит вкриває 3-6 перших грудних сегменти. Передній край щита висунутий далеко вперед. Для дихання використовуються зябра, що є придатком першої пари грудних кінцівок. Очі сидячі, переважно злиті в одне непарне око, інколи очі редуковані. Черевце складається з 6 сегментів. Хвостова пластинка (тельсон) у представників одних родин повністю злилась із останнім сегментом черевця, а в інших досить чудово розвинута та рухлива. 3 перших пари кінцівок виконують роль ногощелеп, 5 задніх пар служать для руху.
Кумові — донні тварини, мешкають на мулистому дні, часто зариваються у ґрунт, у товщу води вони піднімаються лише у шлюбний період. Плавають за допомогою різких згинальних рухів черевця. Живляться детритом. Деякі види зустрічаються у великих кількостях і мають суттєве значення для живлення промислових риб (тріска, камбала, осетрові тощо).
Кумові раки роздільностатеві. Самці відрізняються від самиць наявністю довгих вусиків та черевних ніг, формою та скульптурою панцира. Яйця самиця відкладає у виводкову камеру, що утворена пластинками, які розміщені на нижній стороні вільних грудних сегментів. Розвиток прямий, із яєць виходить молодь, яка мало відрізняється від дорослих.
Ряд містить 8 родин, 141 рід та 1,523 види:[2]
Це незавершена стаття з карцинології.Cumacea là một bộ động vật giáp xác biển nhỏ của siêu bộ Peracarida, đôi khi được gọi là Tôm đội mão hay Tôm dấu phẩy. Bề ngoài và cấu trúc cơ thể dị thường của chúng làm cho chúng dễ phân biệt với các loài giáp xác khác. Chúng sống ở đáy mềm như bùn và cát, chủ yếu là trong môi trường biển. Hiện có hơn 1.500 loài cumacea được mô tả chính thức. Sự đa dạng loài Cumacea tăng theo chiều sâu.
Cumacea thuộc về siêu bộ Peracarida, trong lớp Malacostraca. Bộ Cumacea được chia thành 8 họ, 141 chi, và 1.523 loài:[2]
Một loài cũng được đặt incertae sedis trong bộ.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|chương= bị bỏ qua (trợ giúp) Cumacea là một bộ động vật giáp xác biển nhỏ của siêu bộ Peracarida, đôi khi được gọi là Tôm đội mão hay Tôm dấu phẩy. Bề ngoài và cấu trúc cơ thể dị thường của chúng làm cho chúng dễ phân biệt với các loài giáp xác khác. Chúng sống ở đáy mềm như bùn và cát, chủ yếu là trong môi trường biển. Hiện có hơn 1.500 loài cumacea được mô tả chính thức. Sự đa dạng loài Cumacea tăng theo chiều sâu.
Кумовые относятся к инфраотряду Peracarida, относящегося к классу Высшие раки (Malacostraca). Отряд кумовые подразделяется на 8 семейств, 141 родов и 1523 видов:
В отряд также помещен один вид неясного систематического положения.
Bodotria scorpioides
Cumopsis goodsir
Pseudocuma longicorne
Vaunthompsonia cristata
Кумовые относятся к инфраотряду Peracarida, относящегося к классу Высшие раки (Malacostraca). Отряд кумовые подразделяется на 8 семейств, 141 родов и 1523 видов:
Bodotriidae Scott, 1901 — 379 видов, 36 родов; Ceratocumatidae Calman, 1905 — 10 видов, 2 рода; Diastylidae Bate, 1856 — 318 видов, 22 рода; Gynodiastylidae Stebbing, 1912 — 106 видов, 12 родов; Lampropidae Sars, 1878 — 114 видов, 15 родов; Leuconidae Sars, 1878 — 139 видов, 16 родов; Nannastacidae Bate, 1866 — 426 видов, 25 родов; Pseudocumatidae Sars, 1878 — 30 видов, 12 родов.В отряд также помещен один вид неясного систематического положения.
这是一篇與节肢动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
クーマ目（くーまもく）、学名 Cumacea は、甲殻類の一分類群である。クマ目とも呼ばれる。フクロエビ上目に分類されている点では、等脚類（ダンゴムシ、フナムシ）・端脚類（ヨコエビ、ワレカラ）・アミ類等に近い分類群である。
"Cuma"（クーマ）はギリシア語で「波」「胎児」の意である。これは甲殻類の分類を行っていたアンリ・ミルン＝エドゥアールが1840年にこの甲殻類を調べ、十脚目の幼生形とみて Cuma audowini と命名したためとされる。その後この分類群が抱卵することが判明し、十脚目とは独立した分類群として認識されるようになった[1]。英語での総称は"Hooded shrimp"、「フードをかぶったエビ」の意だが、エビを含む十脚目はホンエビ上目であり、やや遠縁である。
丸みを帯びた頭胸部と細長い腹部をもつ。複眼は無柄で小さく、頭胸部の前に二つ近接してついている。成体のオスは触角、胸部付属肢外肢、複眼が発達する。一方、メスは左右の脚の間に卵を抱える育児嚢がある。体長はほとんどが数mm程度だが、北大西洋産のDiastylis goodsiri (Bell, 1855) は体長35mmに達する。日本最大種は体長18mmに達する Heterocuma sarsi Miers, 1879 で、これは西日本沿岸からインド太平洋暖海域に広く分布する[1][2][3][4]。
全世界の海に分布する海生甲殻類だが、カスピ海にも生息する。波打ち際から水深7,000m以上の深海まで種類によって棲み分ける。昼は海底に潜みながらデトリタス等を摂食し、夜に腹部を使って水中を遊泳する。メスは交尾後に産卵し、受精卵はメスの育児嚢に抱えられ保護される。子はノープリウス幼生期を育児嚢内で過ごし、マンカ幼生 Manca という形態から親を離れて単独生活に移る。成熟までの期間は種類によって異なり、1年-数年ほどと考えられている[1]。
人間にとって直接の利用価値はないが、他の甲殻類、頭足類、魚類等の餌となり、食物連鎖の上では重要な位置にある[1]。
8-11科・1300種以上が報告されている。日本産クーマ類は蒲生重男によって多くの新種が記載されている[1][4][5][6]。
クーマ目（くーまもく）、学名 Cumacea は、甲殻類の一分類群である。クマ目とも呼ばれる。フクロエビ上目に分類されている点では、等脚類（ダンゴムシ、フナムシ）・端脚類（ヨコエビ、ワレカラ）・アミ類等に近い分類群である。
쿠마목(Cumacea)은 연갑강에 속하는 작은 해양 갑각류 목의 하나이다. 이 갑각류는 독특한 모양과 일정한 체제(體制)를 지니고 있기 때문에 다른 갑각류와 구별하기가 쉽다.
.jpg)
