Bozbığlı uzunbığ (lat. Acanthocinus aedilis L.) - buğumayaqlılar tipinin sərtqanadlılar dəstəsinin uzunbığlar fəsiləsinə aid olan növ.
Bədənin uzunluğu 12-20 mm. Erkəklərin bığcıqlarının uzunluğu bədənindən 3-5 dəfə uzundur, ölçülərinə görə dişilərdən kiçik olurlar, amma onların bığcıqları dişilərin bığcıqlarından çox uzun olur. Bozumtul-qəhvəyi rəngdə olurlar. Üzərində 4 xarakterik narıncı ləkə var.
Abşeronda sürfələri əsasən şam və sidr ağacında inkişaf edir. İnkişaf mərhələsi 1-2 il çəkir. Yaşlı fərdlər mart ayından sentyabr ayına qədər rast gəlinir. Şam ağacına daha çox üstünlük verirlər, bəzən də digər iynəyarpaq və enliyarpaq ağaclarda məskunlaşırlar. Uçuş may ayının II ongünlüyündən avqust ayının axırına qədər davam edir. Kütləvi uçuş isə iyun ayının I yarısında qeydə alınıb. Sürfələr 35 mm uzunluğa çatanadək qabıq üzərində inkişaf edirlər. Onlara bütün yay müddətində rast gəlinir. İyul ayının II ongünlüyündə puplaşırlar və həmin ayın axırı puplardan böcəklər çıxır. Böcəklərin puplardan kütləvi çıxışı avqust ayının I-II ongünlüyündə baş verir. Avqust ayının II yarısında qoyulmuş yumurtalardan çıxan sürfələr qışlayırlar və inkişaflarını o biri ilin iyun ayında bitirirlər.
Avropa, Rusiya, Qafqaz, Qazaxıstan, Çin, Azərbaycan. Azərbaycanda Abşeronda yayılmışdır.
Bozbığlı uzunbığ (lat. Acanthocinus aedilis L.) - buğumayaqlılar tipinin sərtqanadlılar dəstəsinin uzunbığlar fəsiləsinə aid olan növ.
Der Zimmermannsbock oder Zimmer(er)bock oder Schneiderbock (Acanthocinus aedilis) ist ein Käfer aus der Familie der Bockkäfer (Cerambycidae).
Zimmermannsböcke werden 12 bis 20 Millimeter lang. Der Chitin-Panzer ist braun gefärbt. Auf der Oberseite sind die Käfer mit einer feinen graubraunen Behaarung (Toment) bedeckt, durch die ein unregelmäßiges Muster entsteht. Dadurch sind sie auf Rinde kaum zu erkennen. Auf dem Halsschild, der breiter als lang ist und an dessen seitlichen Rändern je ein spitzer Höcker hervorsteht, sind vier kleine gelbe Tomentflecken sichtbar. Der Körper ist länglich gebaut. Die Flügeldecken sind nicht lang genug, sodass am Hinterende ein Teil des Abdomens unbedeckt bleibt. Auf den Flügeldecken sind außerdem 2 schräge dunkle Querbänder sichtbar. Bei den Weibchen verstärkt sich dies noch durch den Legebohrer. Besonders charakteristisch für den Käfer sind die ungewöhnlich langen Fühler; beim Männchen sind diese etwa fünfmal so lang wie der Körper und auch beim Weibchen übertreffen sie die Körperlänge bis um das Doppelte. Sowohl die fadenförmigen Fühler als auch die Beine sind abwechselnd braun und schwarz gefärbt.
Die Käfer kommen in Europa bis zur Nordgrenze des Kontinentes vor. Die südliche Verbreitungsgrenze befindet sich auf der Höhe des Nordbalkans. Lokale Vorkommen gibt es in Irland und Schottland. Außerhalb Europas findet man den Käfer in Sibirien und im Kaukasus. Verbreitungsgebiet und Häufigkeit der Käfer haben in letzter Zeit stark abgenommen. Die Tiere halten sich vorzugsweise an frisch geschlagenen Kiefernstämmen auf, sind aber auch an anderen Baumstümpfen zu finden. Man findet sie in der Niederung bis ins Gebirge in Nadelmischwäldern und auf Holzlagerplätzen.
Die tagaktiven Tiere findet man meist in der Nähe ihrer Nahrung. Sie ernähren sich von Kiefernnadeln und -bast und -rinde. Durch Aneinanderreiben von Halsschild und Thorax sind die Tiere in der Lage zirpende Geräusche zu verursachen. Nach der Paarung legt das Weibchen 30 bis 50 Eier in die Rinde von toten oder umgefallenen Kiefern oder in deren freistehende Wurzeln. Das Loch wird mit der langen Legeröhre bis in den Bast gebohrt. Die Larven leben während ihrer gesamten Entwicklungsphase in der Rinde und ernähren sich vom Holz des Baumes. Nach mehreren Häutungen erreicht sie eine Länge von 35 Millimetern und verpuppen sich in einer Puppenwiege. Der Käfer schlüpft im Herbst, überwintert aber gleich im Holz und kriecht erst im Frühling ans Tageslicht.
Der Zimmermannsbock oder Zimmer(er)bock oder Schneiderbock (Acanthocinus aedilis) ist ein Käfer aus der Familie der Bockkäfer (Cerambycidae).
Узун мурут отун жаргыч (лат. Acanthocinus aedilis, L. 1758) — зыянкеч мурутчан коңуздардын бир түрү.
The timberman beetle (Acanthocinus aedilis) is a species of woodboring beetle belonging to the longhorn beetle family.[1]
It is found in woodlands, with a large distribution through Europe, Russia and Central Asia. It is also known as the Siberian Timberman due to its range extending northwards in to Siberia.[2] In Finnish this species is known as Sarvijaakko, in Dutch as Dennenboktor and in Swedish as Större Timmerman.[3] For more vernacular names see the GBIF profile.[4] Despite a few sources suggesting reports in Central America, no confirmed reports were available at time of editing (May, 2020). The species is also not listed as invasive in North America.[5]
The body length ranges from 12-20mm, with antennae up for 3 times the body length in males, or 1.5 times the body length in females.[2] Their lifespan is up to 3 years which includes the 1–2 years spent in the larval stage.[6]
This species is capable of surviving freezing temperatures below -37 °C in both the adult and larval stages.[7] The adults are active from March to June, during which they are diurnal.[2] The adults overwinter in pupal chambers in leaf litter or under the bark.[8]
In Continental Europe, this species has become a serious pest of commercially-grown timber as the larvae feed under the bark, weakening the trees.[2] Through infesting weakened trees, excavating galleries under the bark, the trees then die.[8] Their development within wood debris in natural forests is beneficial for nutrient cycling in forest ecosystems, but can also facilitate the transfer of pathogenic fungi within woodlands.[9] Scots pine (Pinus sylvestris L.) and Norway Spruce (Picea abies) are key food sources for this beetle species.[1]
A distribution map within the UK can be found courtesy of the National Biodiversity Network.[10][11] The species is reported to be Nationally Scarce category B within Great Britain by the Wildlife Trust BCN in 2018.
Insect Natural History, A.D.Imms, Collins, 1973
Media related to Acanthocinus aedilis at Wikimedia Commons
Data related to Acanthocinus aedilis at WikispeciesThe timberman beetle (Acanthocinus aedilis) is a species of woodboring beetle belonging to the longhorn beetle family.
It is found in woodlands, with a large distribution through Europe, Russia and Central Asia. It is also known as the Siberian Timberman due to its range extending northwards in to Siberia. In Finnish this species is known as Sarvijaakko, in Dutch as Dennenboktor and in Swedish as Större Timmerman. For more vernacular names see the GBIF profile. Despite a few sources suggesting reports in Central America, no confirmed reports were available at time of editing (May, 2020). The species is also not listed as invasive in North America.
The body length ranges from 12-20mm, with antennae up for 3 times the body length in males, or 1.5 times the body length in females. Their lifespan is up to 3 years which includes the 1–2 years spent in the larval stage.
This species is capable of surviving freezing temperatures below -37 °C in both the adult and larval stages. The adults are active from March to June, during which they are diurnal. The adults overwinter in pupal chambers in leaf litter or under the bark.
In Continental Europe, this species has become a serious pest of commercially-grown timber as the larvae feed under the bark, weakening the trees. Through infesting weakened trees, excavating galleries under the bark, the trees then die. Their development within wood debris in natural forests is beneficial for nutrient cycling in forest ecosystems, but can also facilitate the transfer of pathogenic fungi within woodlands. Scots pine (Pinus sylvestris L.) and Norway Spruce (Picea abies) are key food sources for this beetle species.
A distribution map within the UK can be found courtesy of the National Biodiversity Network. The species is reported to be Nationally Scarce category B within Great Britain by the Wildlife Trust BCN in 2018.
Harilik käätsusikk (Acanthocinus aedilis) on siklaste sugukonda kuuluv mardikas.
Ta elab Euroopas kuni Vahemereni. Ta on Eestis tavaline. Elab surnud või surevate mändide peal.
Kehapikkus on 12–20 mm [1]. Kitiinkest on pruunikas. Ta on tuntud ebatavaliselt pikkade tundlate poolest. Isase tundlad on emase omast umbes 2 korda pikemad ja oma kehapikkusest umbes 5 korda pikemad. Kattetiivad on määrdunudhallid korrapäratu mustriga, eesselg 4 pruuni tähniga [1]. Enamiku isendite rindmikul on näha väikesed kollased täpid.
Tema vastseid on leitud rohkem kui 25 liiki puu koore alt, nende seas on nii okas- kui lehtpuid. [1] Emane muneb paaritumise järel 30–50 muna ja paigutab need surnud või surevale puule. Tõugud kasvavad kuni 35 mm pikaks, valmikust pikemaks, ja uuristavad puidu sisse käike.
Sügisel poevad valmikud kooreprao vahele ja on seal ületalve.
Harilik käätsusikk (Acanthocinus aedilis) on siklaste sugukonda kuuluv mardikas.
Ta elab Euroopas kuni Vahemereni. Ta on Eestis tavaline. Elab surnud või surevate mändide peal.
Kehapikkus on 12–20 mm . Kitiinkest on pruunikas. Ta on tuntud ebatavaliselt pikkade tundlate poolest. Isase tundlad on emase omast umbes 2 korda pikemad ja oma kehapikkusest umbes 5 korda pikemad. Kattetiivad on määrdunudhallid korrapäratu mustriga, eesselg 4 pruuni tähniga . Enamiku isendite rindmikul on näha väikesed kollased täpid.
Tema vastseid on leitud rohkem kui 25 liiki puu koore alt, nende seas on nii okas- kui lehtpuid. Emane muneb paaritumise järel 30–50 muna ja paigutab need surnud või surevale puule. Tõugud kasvavad kuni 35 mm pikaks, valmikust pikemaks, ja uuristavad puidu sisse käike.
Sügisel poevad valmikud kooreprao vahele ja on seal ületalve.
Sarvijaakko (Acanthocinus aedilis) on sarvijäärien heimoon (Cerambycidae) kuuluva kovakuoriainen, joka elää vain hyvin heikkokuntoisissa tai kuolleissa männyissä. Lajia tavataan harvoin myös kuusella. Sitä esiintyy metsissä Euroopassa, Venäjällä ja Keski-Aasiassa. Suomessa laji esiintyy lähes kaikkialla, paitsi aivan pohjoisimmissa paikoissa. Laji tunnetaan pitkistä tuntosarvistaan. Koiraan tuntosarvet ovat pidemmät kuin naaraan, pisimmät suomalaisilla hyönteisillätoukat kilpailevat elintilasta vahingollisen ja erittäin merkittävän männyn tuhohyönteisen pystynävertäjän (Tomicus piniperda) toukkien kanssa. Sarvijaakon luontainen saalistajana on ainakin isomuurahaiskuoriainen (Thanasimus formicarius).[1]
Sarvijaakko (Acanthocinus aedilis) on sarvijäärien heimoon (Cerambycidae) kuuluva kovakuoriainen, joka elää vain hyvin heikkokuntoisissa tai kuolleissa männyissä. Lajia tavataan harvoin myös kuusella. Sitä esiintyy metsissä Euroopassa, Venäjällä ja Keski-Aasiassa. Suomessa laji esiintyy lähes kaikkialla, paitsi aivan pohjoisimmissa paikoissa. Laji tunnetaan pitkistä tuntosarvistaan. Koiraan tuntosarvet ovat pidemmät kuin naaraan, pisimmät suomalaisilla hyönteisillälähde?. Koiraan tuntosarvet ovat suunnilleen viisi kertaa ja naaraan kaksi kertaa ruumiin pituiset.
Sarvijaakon toukat kilpailevat elintilasta vahingollisen ja erittäin merkittävän männyn tuhohyönteisen pystynävertäjän (Tomicus piniperda) toukkien kanssa. Sarvijaakon luontainen saalistajana on ainakin isomuurahaiskuoriainen (Thanasimus formicarius).
Acanthocinus aedilis, communément appelé Acanthocine charpentier, est une espèce d'insectes coléoptères longicornes de la famille des Cerambycidae.
Cette espèce se rencontre dans des boisements européens de résineux ou boisements riches en pins. Elle semble préférer les pins (Pinus), mais peut aussi coloniser les troncs morts d'Abies, Picea et Larix.
La larve vit sous l'écorce de troncs couchés ou de bûches, mais aussi dans les souches mortes, sous l'écorce de racines. Elle est xylophage, se nourrissant de bois attaqué par des champignons et/ou bactéries saproxylophages que l'insecte semble pouvoir contribuer à diffuser via sa pilosité externe).
Cette espèce semble pour partie dépendre de la présence de certaines espèces de scolytes, qui peut-être "préparent" le terrain en l'ensemençant en champignons saproxylophages, mais elle semble aussi diminuer le nombre d'émergences de certains scolytes lorsqu'elle est présente sur une pièce de bois[2].
Ce coléoptère de 12 à 20 mm de longueur a un corps brun rougeâtre, grisé par une pubescence éparse plus claire. Il présente 4 taches caractéristiques, produites par une pilosité orangée qui orne le pronotum, lequel dispose de chaque côté d'une sorte de « dent » arrondie. Des taches (pilosité noire irrégulière) ornent aussi les élytres en bandes transversales plus foncées. Les élytres sont légèrement cannelés. Les pattes postérieure sont des tarses courts. Les antennes sont très longues, surtout chez le mâle chez qui elles représentent plus de 3 fois la longueur du corps, et zébrées : les articles brun-rougeâtre sont noirs sur le tiers de l'article qui est renflé (côté extrémité de l'antenne), ce qui facilite son camouflage sur les écorces de pin.
Le dimorphisme sexuel est marqué : Le mâle est nettement plus petit que la femelle, mais ses antennes sont plus longues (jusqu'à 5 fois la longueur de son corps, contre 1,5 fois chez la femelle). La femelle dispose d'un ovipositeur plat nettement visible, lui permettant d'insérer ses œufs sous l'écorce de souches, d'arbres ou pièces de bois mort[3].
D'autres espèces proches sont rencontrées en Europe :
Les pattes d'Acanthocinus aedilis sont couvertes d'une pubescence grise uniforme sur les 2 premiers articles des tarses, ce qui n'est pas le cas chez Acanthocinus reticulatus
Acanthocinus aedilis est plus grand qu'Acanthocinus griseus, avec des antennes proportionnellement plus longues et des tarses des pattes arrière plus courts.
La larve, une fois sortie de l'œuf creuse un tunnel tortueux. Elle s'y développe lentement (en 1 à 2 ans). La nymphose a lieu dans l'écorce, sous l'écorce ou dans le bois. L'adulte (imago) est visible de mars à octobre, souvent en automne, après avoir passé un hiver dans son berceau nymphal, d'où il est réputé sortir fin mars à avril. L'imago ne semble pas être floricole.
Europe, Sibérie, Est de l'Asie (Chine, Corée).
En régression et en voie de disparition ou localement éteint dans de nombreuses régions depuis plusieurs décennies, probablement à cause de la raréfaction des gros bois morts régulièrement dispersés et peut-être à cause de la pollution générale de l'environnement par les insecticides (pluies, rosées).
Cet insecte n'est pas « nuisible ». Il ne consomme que le bois mort et joue un rôle écologique important en accélérant sa transformation en humus forestier.
Selon BioLib (23 juin 2020)[1] :
Acanthocinus aedilis, communément appelé Acanthocine charpentier, est une espèce d'insectes coléoptères longicornes de la famille des Cerambycidae.
Cette espèce se rencontre dans des boisements européens de résineux ou boisements riches en pins. Elle semble préférer les pins (Pinus), mais peut aussi coloniser les troncs morts d'Abies, Picea et Larix.
La larve vit sous l'écorce de troncs couchés ou de bûches, mais aussi dans les souches mortes, sous l'écorce de racines. Elle est xylophage, se nourrissant de bois attaqué par des champignons et/ou bactéries saproxylophages que l'insecte semble pouvoir contribuer à diffuser via sa pilosité externe).
Cette espèce semble pour partie dépendre de la présence de certaines espèces de scolytes, qui peut-être "préparent" le terrain en l'ensemençant en champignons saproxylophages, mais elle semble aussi diminuer le nombre d'émergences de certains scolytes lorsqu'elle est présente sur une pièce de bois.
Acanthocinus aedilis adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong familia Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Acanthocinus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Acanthocinus aedilis adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong familia Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Acanthocinus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Acanthocinus validus adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong familia Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Acanthocinus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Acanthocinus validus adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong familia Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Acanthocinus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Ilgaūsis pušiagraužis (lot. Acanthocinus aedilis) – ūsuočių (Cerambycidae) šeimos vabalas. Kūnas 12-20 mm ilgio, trumpas, plokščias, platus, rudas, apaugęs pilkšvais plaukeliais. Turi labai ilgas antenas. Antsparniai su dviem įžambiais siaurais, šviesiai rudais skersiniais raiščiais.
Vabalai skraido balandžio – gegužės ir rugpjūčio – rugsėjo mėnesiais. Lervos gyvena po spygliuočių žieve. Lervos, iš kurių risis patelės, prieš virsdamos lėliukėmis įsigraužia į medieną. Lėliukės, iš kurių ritasi patinai aptinkamos po žieve.
Ilgaūsis pušiagraužis (lot. Acanthocinus aedilis) – ūsuočių (Cerambycidae) šeimos vabalas. Kūnas 12-20 mm ilgio, trumpas, plokščias, platus, rudas, apaugęs pilkšvais plaukeliais. Turi labai ilgas antenas. Antsparniai su dviem įžambiais siaurais, šviesiai rudais skersiniais raiščiais.
Vabalai skraido balandžio – gegužės ir rugpjūčio – rugsėjo mėnesiais. Lervos gyvena po spygliuočių žieve. Lervos, iš kurių risis patelės, prieš virsdamos lėliukėmis įsigraužia į medieną. Lėliukės, iš kurių ritasi patinai aptinkamos po žieve.
Artikel batopik biologi ko baru babantuak rancangan. Sanak dapek mambantu Wikipedia mangambangannyo.
Artikel batopik biologi ko baru babantuak rancangan. Sanak dapek mambantu Wikipedia mangambangannyo.
De timmerbok (Acanthocinus aedilis) is een kever uit de familie van de boktorren (Cerambycidae).
De kleur is grijs, met over het hele lichaam lichtere en donkere onregelmatige vlekken. Op het halsschild zitten vier geeloranje gekleurde kleine bultjes, aan de zijkanten twee kleine stekels. De boktor is eenvoudig te herkennen aan de geringe grootte van 12 tot 20 millimeter maar heeft extreem lange antennes; die van het vrouwtje zijn twee keer zo lang als het lichaam, die van het mannetje wel 5 keer zo lang! Een ander duidelijk verschil is de legboor, die mannetjes niet hebben, deze steekt bij vrouwtjes uit aan de achterzijde en lijkt wat op een flessenhals.
De timmerbok komt voor in grote delen van Europa inclusief Nederland en België, vooral in de Ardennen. Alleen naaldbossen zijn geschikt, omdat de larven leven van dennenhout. Boktorlarven van verschillende soorten hebben uiteenlopende eisen met betrekking tot het voedsel. Er zijn soorten die van levend hout leven en deze worden vaak als schadelijk gezien, andere soorten leven van rottend hout en zijn opruimers. De timmerboklarve leeft van dood, maar nog niet rottend hout, zoals boomstronken, pas omgevallen dennenbomen en gekapt hout. De kevers zijn hier op de houtblokken aan te treffen, ze vallen niet goed op vanwege de vlekkerige tekening die voor een goede camouflage zorgt.
De mannetjes vechten om een vrouwtje door te proberen elkaar weg te duwen, na de paring zet het vrouwtje met de legboor enige tientallen eitjes af in het hout. De larve is geelwit en leeft meestal in het hout van pas gevelde dennen, slechts zelden in andere naaldhoutsoorten. De ontwikkeling duurt twee jaar, de larve verpopt en overwintert als kever in de popkamer. Pas in het voorjaar kruipen de boktorren uit de schuilplaats en zijn van maart tot mei te zien.
Tømmarmannen er ei bille i trebukkfamilien. Han er med sine ekstremt lange antenner mellom dei mest karakteristiske artane i gruppa. Ein finn dei vanleg i barskogsområde i heile Europa og nordlege delar av Asia.
Tømmarmannen går først og fremst på furu, men ein finn dei òg på fleire andre bartre. Larvane lever under barken i dei nedre delane av stammer og stubbar, og øvst i røtene på daudt og ferskt trevirke. Dei gneg ut eit puppekammer ytst i veden eller i sjølve borken. Her overvintrar dei, før dei kjem ut mellom mai og juli ein gong.
Tømmarmannen er ei bille i trebukkfamilien. Han er med sine ekstremt lange antenner mellom dei mest karakteristiske artane i gruppa. Ein finn dei vanleg i barskogsområde i heile Europa og nordlege delar av Asia.
Tømmermann (Acanthocinus aedilis) er en bille som tilhører familien trebukker (Cerambycidae). Denne umiskjennelige arten er utbredt nesten over alt der det vokser barskog i Norge.
En middelsstor (12-20 mm), litt flat, gråbrun trebukk som er lett kjennelig på de ekstremt lange antennene. Hos hannen er disse rundt fire ganger så lange som kroppen, hos hunnen rundt dobbelt så lange som kroppen. Slektningen Acanthocinus griseus har også svært lange antenner, men denne er tydelig mindre og kroppsformen er mer avlang. De svært forlengede antenneleddene er tofargede, lysgrå i den innerste delen og mørke i den ytterste. Kroppen er ikke påfallende hårete. Hodet er bredere enn langt, rektangulært sett ovenfra. Pronotum er omtrent sekskantet sett overnfra, betydelig bredere enn langt, litt bak midten på hver side med en skarp, bakovverrettet pigg. I den fremre delen har den en påfallende tverr-rekke av fire opphøyde knøler som er kledt med gule hår. Dekkvingene er noe bredere enn pronotum, har markerte skuldre og er ganske grovt punkterte. Den bakerste tredjedelen er litt mørkere enn resten, og de kan ha antydning til lyse lengdestriper. Hunnen har et langt eggleggingsrør som stikker ut bak dekkvingespissene. Beina er grå, ganske lange og kraftige.
Larvene utvikler seg under barken på nylig døde stammer av furu, av og til også gran. Hunnene legger gjerne egg på nyfelt tømmer, og kan i noen grad nyttiggjøre seg denne ressursen, siden larvene utvikler seg på ett år, ulikt de aller fleste andre større trebukker hos oss. Dette er mulig fordi larven spiser de mest næringsrike delene av sevjelaget, de spiser også gjerne barkbillelarver og andre insekter som lever under barken. De utvokste larvene gnager et grunt puppekammer inn i overflateveden, men ellers rører de ikke veden og skader dermed ikke tømmeret. Larvene finnes gjerne sammen med larvene til bartreløperen Rhagium inquisitor. De voksne billene er aktive fra tidlig på våren, fra slutten av april til juni, da men gjerne kan finne dem på tømmerstokker. Hannene vokter over hunnene mens de legger egg, og bruker de lange antennene til å holde andre hanner på avstand.
Arten er utbredt over det meste av Europa og i Sibir. I Norge er den forholdsvis vanlig der det vokser bartrær i Sør-Norge, forekomsten i Nord-Norge er mer spredt men den finnes nord til Finnmark.
Tømmermann (Acanthocinus aedilis) er en bille som tilhører familien trebukker (Cerambycidae). Denne umiskjennelige arten er utbredt nesten over alt der det vokser barskog i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Tycz cieśla[1][2] (Acanthocinus aedilis) – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych i podrodziny zgrzypikowych.
Chrząszcz o ciele długości od 12 do 20 mm. U samca czułki są pięć razy dłuższe od ciała, a u samicy dwa raza dłuższe od ciała[2][3]. Ubarwiony brunatnie, z szarym lub żółtawobrązowym nalotem. Przedplecze szersze niż dłuższe, z parą ostrych kolców po bokach i czterema plamkami żółtawych włosków w częściach górno-bocznych. Punktowanie około dwukrotnie dłuższych niż szerszych pokryw jest grube i ziarenkowane u nasady, zaś ku tyłowi coraz delikatniejsze. Przez pokrywy skośnie biegną dwie ciemne przepaski poprzeczne. Obie są zaznaczone z równą siłą[3]. U samicy spod pokryw wystaje pokładełko[2]. Pierwszy człon stóp odnóży tylnej pary nie jest dłuższy niż pozostałe człony razem wzięte[3]. Nazwa owada pochodzi od odgłosów wydawanych przez zaniepokojone tycze, przypominających piłowanie drewna[potrzebny przypis].
Owady dorosłe spotkać można od marca do końca lipca, a niekiedy jesienią. Najliczniejsze są w kwietniu[2]. Przebywają na nasłonecznionych częściach pni, pniaków i nieokorowanego drewna roślin żywicielskich[4]. Aktywne są o zmierzchu i nocą, odżywiając się korą młodych pędów. Samice składają jaja w szparach kory martwych sosen, rzadziej jodeł, świerków, modrzewi[2][4]. Z jaj wylęgają się larwy osiągające przed przepoczwarczeniem długość 40 mm[potrzebny przypis]. Żerują między korą a drewnem, tworząc rozgałęzione chodniki[4]. Cykl rozwojowy trwa 1–2 lata[2].
Tycz cieśla występuje w lasach iglastych, głównie sosnowych. Jest gatunkiem północnopalearktycznym. W Europie występuje od Pirenejów, Alp i północnych Bałkanów po jej krańce północne i Ural. W Azji rozprzestrzeniony przez Syberię, północną Mongolię, północne Chiny aż po Koreę i rosyjski Daleki Wschód, w tym Sachalin[4].
Tycz cieśla (Acanthocinus aedilis) – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych i podrodziny zgrzypikowych.
Chrząszcz o ciele długości od 12 do 20 mm. U samca czułki są pięć razy dłuższe od ciała, a u samicy dwa raza dłuższe od ciała. Ubarwiony brunatnie, z szarym lub żółtawobrązowym nalotem. Przedplecze szersze niż dłuższe, z parą ostrych kolców po bokach i czterema plamkami żółtawych włosków w częściach górno-bocznych. Punktowanie około dwukrotnie dłuższych niż szerszych pokryw jest grube i ziarenkowane u nasady, zaś ku tyłowi coraz delikatniejsze. Przez pokrywy skośnie biegną dwie ciemne przepaski poprzeczne. Obie są zaznaczone z równą siłą. U samicy spod pokryw wystaje pokładełko. Pierwszy człon stóp odnóży tylnej pary nie jest dłuższy niż pozostałe człony razem wzięte. Nazwa owada pochodzi od odgłosów wydawanych przez zaniepokojone tycze, przypominających piłowanie drewna[potrzebny przypis].
Owady dorosłe spotkać można od marca do końca lipca, a niekiedy jesienią. Najliczniejsze są w kwietniu. Przebywają na nasłonecznionych częściach pni, pniaków i nieokorowanego drewna roślin żywicielskich. Aktywne są o zmierzchu i nocą, odżywiając się korą młodych pędów. Samice składają jaja w szparach kory martwych sosen, rzadziej jodeł, świerków, modrzewi. Z jaj wylęgają się larwy osiągające przed przepoczwarczeniem długość 40 mm[potrzebny przypis]. Żerują między korą a drewnem, tworząc rozgałęzione chodniki. Cykl rozwojowy trwa 1–2 lata.
Tycz cieśla występuje w lasach iglastych, głównie sosnowych. Jest gatunkiem północnopalearktycznym. W Europie występuje od Pirenejów, Alp i północnych Bałkanów po jej krańce północne i Ural. W Azji rozprzestrzeniony przez Syberię, północną Mongolię, północne Chiny aż po Koreę i rosyjski Daleki Wschód, w tym Sachalin.
Acanthocinus aedilis é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Cerambycidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Acanthocinus aedilis é uma espécie de insetos coleópteros polífagos pertencente à família Cerambycidae.
A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Större timmerman, eller ibland enbart timmerman (Acanthocinus aedilis), är en skalbagge i familjen långhorningar. Den är brun med mörka fläckar och tvärband och cirka 12 till 20 millimeter lång. Timmermannen har långa antenner och dess larver lever under barken på döda tallar.
Nationalnyckeln till Sveriges flora och fauna. Skalbaggar: Långhorningar Coleoptera:Cerambycidae. 2007. ArtDatabanken, SLU, Uppsala, ISBN 978-91-88506-62-7
Wikimedia Commons har media som rör Större timmerman.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Större timmerman, eller ibland enbart timmerman (Acanthocinus aedilis), är en skalbagge i familjen långhorningar. Den är brun med mörka fläckar och tvärband och cirka 12 till 20 millimeter lång. Timmermannen har långa antenner och dess larver lever under barken på döda tallar.
Acanthocinus aedilis là một loài bọ cánh cứng được tìm thấy ở Nga, châu Âu và Trung Á.
_female_(4403819247).jpg)
Bài viết liên quan tông xén tóc Acanthocinini này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Acanthocinus aedilis
(Linnaeus, 1758)
Усач серый длинноусый[2] (лат. Acanthocinus aedilis) — жук из подсемейства ламиин (Lamiinae) семейства усачей.
Длина тела 12-20 мм. Длина усов самцов в 3-5 раз превышает длину их тела. Самцы по размеру меньше самок, но их усы значительно превышают длину усов самок (половой диморфизм). Окраска серо-коричневая под цвет коры сосен, на которых они встречаются. На пронотуме 4 характерных оранжевых пятна.
Европа, Россия, Кавказ, Казахстан, Китай.
Развитие длится 1-2 года. Взрослые жуки появляются с марта по сентябрь. Предпочитают сосны (Pinus), редко в других хвойных (Abies, Picea и Larix) и лиственных деревьях (всего 25 видов растений-хозяев). Самки откладывают 30-50 яиц и размещает их на мёртвых или умирающих деревьях. Личинка вырастает до 35 мм в длину и развивается в коре, под корой или в древесине.[3].
Это насекомое не является «вредным», так как оно поражает уже умирающие деревья и валежник. Играет важную экологическую роль, ускоряя превращение древесины в лесной перегной.
Усач серый длинноусый (лат. Acanthocinus aedilis) — жук из подсемейства ламиин (Lamiinae) семейства усачей.
.jpg)
.jpg)
